Ὁ ὅρος «Τουρκία» ποὺ χαρακτηρίζει σήμερα τὰ ἄλλοτε ἑλληνικότατα ἐδάφη μας, προέρχεται ἐκ τῆς λέξεως tulga ( = ἐνείλημα κεφαλῆς, τουρμπάνι) τὸ ὁποῖον χαρακτήριζε τοὺς Τούρκους ἡγεμόνες.
Ἡ λέξις tulga προέρχεται καὶ αὐτὴ ἐκ τῆς ἑλληνικῆς λέξεως «τύλη» ( =ἐξόγκωμα, στρογγυλὸν προσκέφαλον, μέρος τοῦ σώματος ποὺ ἔχει κυρτωθεῖ ἀπὸ πίεσιν), ἐξ οὗ καὶ τυλυφάντης εἶναι ὁ ὑφαίνων σκεπάσματα, ἐξ οὗ καὶ turkey στὰ ἀγγλικὰ εἶναι ἡ γαλοποῦλα, λόγῳ τοῦ κυρτωμένου λειρίου της. Ἐκ τῆς τύλης/ τύλας λοιπὸν ἐδημιουργήθη ἡ λέξις tulga καὶ διὰ ἐναλλαγῆς τῶν ὑγρῶν λ-ρ > turga > turgi > Τοῦρκοι.
Καὶ φυσικῶς εἶναι περιττὸν νὰ γραφτεῖ πὼς τῶν κατ' ἐξοχὴν Τούρκων ἡ κοιτίς τους ηὑρίσκετο στὰ βάθη τῆς Ἀσίας, ὅπου ζοῦσαν νομαδικῶς. Τὰ μέρη τὰ ὁποῖα θεωροῦνται σήμερα «Τουρκία» φέρουν ὅλα ἑλληνικότατα ἤ ἔστω βαρβαροποιημένα ἑλληνικὰ ὀνόματα. Ἄλλωστε πῶς θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ συμβαίνει τὸ ἀντίθετον ὅταν συγκροτημένη γλῶσσα μὲ ἀλφάβητον οἱ Τοῦρκοι ἀπέκτησαν μόλις τὸν 20ον αἰ., ὅταν πρωτοχρησιμοποίησαν τὸ ἀρκαδικὸν καὶ μετ' ἔπειτα εὐβοϊκὸν ἀλφάβητον, ἤτοι τὸ λεγόμενον «λατινικόν» καὶ βγῆκαν σταδιακῶς άπὸ τὸν ἀναλφαβητισμὸν ποὺ τοὺς μάστιζε.
Γράφει ὁ Ἡρόδοτος ( «Ἱστορίαι», Ζ', 73) περὶ τῆς ΦΡΥΓΙΑΣ :
«Βρίγες χρόνον ὅσον Εὐρωπήιοι ἐόντες σύνοικοι ἦσαν Μακεδόσι, μεταβάντες δὲ ἐς τὴν Ἀσίην ἅμα τῇ χώρῃ καὶ τὸ οὔνομα μετέβαλον [ἐς Φρύγας]».
Ἤτοι οἱ Φρύγες δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τοὺς Βρίγες, τοὺς συνοίκους τῶν Μακεδόνων οἱ ὁποῖοι ὅταν ἔφτασαν στὴν Ἀσία καὶ ἔφτιαξαν ἐκεῖ ἀποικίες μαζὶ μὲ τὴν χώρα, ἤλλαξαν καὶ τὸ ὄνομα σὲ Φρύγες (διὰ συνήθους ἐναλλαγῆς τῶν β-φ καὶ υ-ι).
Γιὰ τὴν δὲ ΛΥΔΙΑ ( < Λυδός, υἰὸς Ἄτυος καὶ Καλλιθέας) καὶ καὶ τὴν ΜΥΣΙΑ (μυσίη = ὀξυά, βλ. καὶ Μυσία Δήμητρα < μυσιῶ) ἀναφέρει (Ζ', 74) :
«Λυδοὶ δὲ ἀγχοτάτω τῶν Ἑλληνικῶν εἶχον ὅπλα. οἱ δὲ Λυδοὶ Μηίονες ἐκαλέοντο τὸ πάλαι, ἐπὶ δὲ Λυδοῦ τοῦ Ἄτυος ἔσχον τὴν ἐπωνυμίην, μεταβαλόντες τὸ οὔνομα».
«Ἐκ δὲ Ἄτυος καὶ Καλλιθέας τῆς Χωραίου Λυδὸν φῦναι καὶ Τυρρηνόν· καὶ τὸν μὲν Λυδὸν αὐτοῦ καταμείναντα τὴν πατρῴαν ἀρχὴν παραλαβεῖν καὶ ἀπ´ αὐτοῦ Λυδίαν τὴν γῆν ὀνομασθῆναι· Τυρρηνὸν δὲ τῆς ἀποικίας ἡγησάμενον πολλὴν κτήσασθαι τῆς Ἰταλίας καὶ τοῖς συναραμένοις τοῦ στόλου ταύτην θέσθαι τὴν ἐπωνυμίαν», Ῥωμαϊκὴ ἀρχαιολογία, 27,2.
Ἀδελφὸς τοῦ Λυδοῦ ἦταν ὁ Τυρρηνός, ἐξ οὗ καὶ ἡ συγγένεια τῶν Τυρρηνῶν, ἤτοι Ἐτρούσκων μὲ τοὺς Λυδούς. Σπουδαῖον εἶναι καὶ τὸ γεγονὸς πὼς ὁ Ὅμηρος δὲν τοὺς ἀποκαλεῖ Λυδούς, ἀλλὰ τοὺς μνημονεύει μὲ τὸ πανάρχαιον ὄνομά τους, ἤτοι Μαίονες.
«Μυσοὶ...δὲ εἰσὶ Λυδῶν ἄποικοι, ἀπ᾽ Ὀλύμπου δὲ ὄρεος καλέονται Ὀλυμπιηνοί».
Ἐξ οὗ καὶ μέχρι σήμερα ὑπάρχει ἐκεῖ ὄρος ΟΛΥΜΠΟΣ (σημ. Uludag).
Καὶ τὸν ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ Στέφανος Βυζάντιον γράφοντας :
«Μυσία, χώρα καὶ πόλις. Λυδοὶ δὲ τὴν ὀξύην, μυσὸν φασί», Ἐθνικά, 464.
Γιὰ τοὺς δὲ ΛΥΚΙΟΥΣ ἀναφέρει στὶς «Ἱστορίες» του ὁ Ἡρόδοτος (Ζ', 92) πὼς ἐλέγοντο Τερμίλες, μέχρι ποὺ ἦλθε/ κατέφυγε -ἐξοργισμένος μὲ τὸν ἀδελφόν του, Αἰγέα- ἀπὸ τὴν Ἀθῆνα ὁ Λύκος, ὁ υἰὸς τοῦ Πανδίονος, καὶ ἔμεινε στὴν χώρα τους, στὴν ὁποία χώρα τότε ἐβασίλευε ὁ Σαρπηδὼν (ἐπίσης ἐξοργισμένος μὲ τὸν ἀδελφόν του, Μίνωα γιὰ τὴν βασιλεία, ἡ ὁποία φιλονεικία τῶν δύο ἀδελφῶν ὡδήγησε τὸν Σαρπηδόνα νὰ φύγει ἀπὸ τὴν γενέτειρά του, Κρήτη καὶ νὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν Μιλυάδα). Ὁ Σαρπηδὼν τὸν ἐδέχθη καὶ μὲ τὸν καιρὸν οἱ Τερμίλες ἤλλαξον τὸ ὄνομά τους ἐκ τοῦ Λύκου σὲ Λύκιοι. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Ἡρόδοτος γράφει πὼς οἱ Λύκιοι ἦταν Κρῆτες :
«Λύκιοι δὲ Τερμίλαι ἐκαλέοντο ἐκ Κρήτης γεγονότες, ἐπὶ δὲ Λύκου τοῦ Πανδίονος ἀνδρὸς Ἀθηναίου ἔσχον τὴν ἐπωνυμίην».
Καὶ γιὰ τοὺς ΒΙΘΥΝΟΥΣ ἀναφέρει (Ζ', 75) πὼς δὲν ἦταν παρὰ Θρᾶκες, Στρυμόνιοι ποὺ τοὺς ἔδιωξαν μὲ τὴν βία ἀπὸ τὴν πατρίδα τους οἱ Τεῦκροι καὶ οἱ Μυσοὶ καὶ ἔτσι πῆγαν καὶ ἐγκατεστάθησαν στὴν Ἀσία.
«Θρήικες... οὗτοι δὲ διαβάντες μὲν ἐς τὴν Ἀσίην ἐκλήθησαν Βιθυνοί, τὸ δὲ πρότερον ἐκαλέοντο, ὡς αὐτοὶ λέγουσι, Στρυμόνιοι, οἰκέοντες ἐπὶ Στρυμόνι· ἐξαναστῆναι δὲ φασὶ ἐξ ἠθέων ὑπὸ Τευκρῶν τε καὶ Μυσῶν».
Τὸ δὲ ὄνομα ΒΙΘΥΝΙΑ προέρχεται ἐκ τοῦ < βίθυν-βίδην, βίδη =κροῦσμα, κρότος βλ. Ἡσύχιος.
Ἄλλα γεωγραφικὰ διαμερίσματα τῆς σημερινῆς χώρας ποὺ ὀνομάζεται «Τουρκία» εἶναι ἡ ΙΩΝΙΑ ἐκ τοῦ Ἴωνος, υἰοῦ τοῦ Ξούθου (ἤ τοῦ Ἀπόλλωνος) καὶ τῆς Κρεούσης καὶ ἐγγονοῦ τοῦ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος ἀπὸ τὸν θνητὸν πατέρα του καὶ τοῦ Ἐρεχθέως ἀπὸ τὴν μητέρα του,
ἡ ΑΙΟΛΙΣ, ὀνομασθεῖσα ἐκ τοῦ Αἰόλου, παιδὸς τοῦ Ἕλληνος,
ἡ ΚΙΛΙΚΙΑ ὀνομασθεῖσα ἐκ τοῦ Κίλικος, ἀδελφοῦ τοῦ Φοίνικος, τοῦ Κάδμου, τοῦ Θάσου καὶ τῆς Εὐρώπης, ὅταν ὁ Κίλιξ περιπλανώμενος γιὰ νὰ ψάξει γιὰ τὴν ἁρπαχθεῖσα ἀπὸ τὸν Δία ἀδελφή του, Εὐρώπη, πέρασε ἀπὸ τὴν περιοχὴ καὶ ἵδρυσε ὁμώνυμον ἐξ αὐτοῦ τόπον.
«ὁ πατὴρ αὐτῆς ( =τῆς Εὐρώπης) Ἀγήνωρ ἐπὶ ζήτησιν ἐξέπεμψε ( =ἔστειλε πρὸς ἀναζήτησιν αύτῆς) τοὺς παῖδας, εἰπὼν μὴ πρότερον ἀναστρέφειν ( =νὰ μὴν ἐπιστρέψουν) πρὶν ἂν ἐξεύρωσιν Εὐρώπην... ὡς δὲ πᾶσαν ποιούμενοι ζήτησιν εὑρεῖν ἦσαν Εὐρώπην ἀδύνατοι ( =ὅταν παρ’ὅτι ἔκαναν τὰ πάντα νὰ τὴν βροῦν, ἡ εὕρεσίς της ἦταν ἀδύνατος), τὴν εἰς οἶκον ἀνακομιδὴν ἀπογνόντες ἄλλος ἀλλαχοῦ κατῴκησαν ( =ἀποκλείοντες τὴν ἐπιστροφὴν στὸν οἶκον τους, κατοίκησαν καθένας σὲ διαφορετικά μέρη), Φοίνιξ μὲν ἐν Φοινίκῃ, Κίλιξ δὲ Φοινίκης πλησίον, καὶ πᾶσαν τὴν ὑφ᾽ ἑαυτοῦ κειμένην χώραν ποταμῷ σύνεγγυς Πυράμῳ Κιλικίαν ἐκάλεσε...», Βιβλιοθήκη, Γ',1,1, Ἀπολλόδωρος.
...
Ἀκόμα καὶ ὁ ὅρος ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ (ἤ καὶ ΑΝΑΤΟΛΙΑ < Ἀνατολή, ποὺ κατέληξε Ἀναντολοῦ) ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ χαρακτηρίσει τὴν εὑρυτέρα περιοχὴ τῆς δυτικῆς Ἀσίας φέρει ἑλληνικὸν ὄνομα, καθῶς ἡ ΑΣΙΑ κατὰ τὸν Ἀπολλόδωρον ἦταν ἡ Ὠκεανὶς σύζυγος τοῦ Τιτᾶνος Ἰαπετοῦ, ποὺ ἔδωσε τὸ ὄνομά της στὴν ὁμώνυμη ἤπειρον.
«ἔκγονοι Ὠκεανοῦ μὲν καὶ Τηθύος Ὠκεανίδες, Ἀσία... Ἰαπετοῦ δὲ καὶ Ἀσίας Ἄτλας, ὃς ἔχει τοῖς ὤμοις τὸν οὐρανόν, καὶ Προμηθεὺς καὶ Ἐπιμηθεὺς καὶ Μενοίτιος», Βιβλιοθήκη, Α', 2,2-3.
Ἄλλες πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας εἶναι καὶ τὸ περίφημον ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ ( «ἐκτίσθη ἀπὸ Βύζαντος τοῦ Κεροέσσης τῆς Ἰοῦς θυγατρὸς καὶ Ποσειδῶνος, ἢ ὅτι τοῦ στόλου Βύζης ἦν ἡγεμών», Ἐθνικά, 190, Στ. Βυζάντιος), ἡ μετ' ἔπειτα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται ἀπὸ τοὺς Τούρκους Ἰνσταμποῦλ, καθῶς στὴν ἀδυναμία τους νὰ κατανοήσουν τὴν φράσιν τῶν Ἑλλήνων «Εἰς τὴν Πόλιν», τὴν ἀντελήφθησαν ὡς μία λέξιν καὶ τὴν εἶπαν ὅπως τὴν ἄκουγαν, δηλαδὴ Istanbul.
Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὴν ἑλληνικοτάτη πόλιν ΝΙΚΑΙΑ ( «Νίκαια, πόλις Βιθυνίας, Βοττιαίων ἄποικος. ἐκαλεῖτο δὲ πρότερον Ἀγκώρη, εἶτα Ἀντιγόνεια, ὕστερον δὲ ἀπὸ τῆς Λυσιμάχου γυναικὸς Νίκαια μετεκλήθη», Ἐθνικά, 474, Στ. Βυζάντιος), τὴν ὁποία ἀπεκάλουν μὴ κατανοώντας καὶ πάλι τὴν ἑλληνικοτάτη φράσιν «Εἰς τὴν Νίκαιαν», Ἰζνίκ!
Τὰ ἴδια ἔκαναν καὶ μὲ τὴν ΣΜΥΡΝΗ, τὴν ὁμώνυμον τῆς Ἀμαζόνος πόλιν ( «Σμύρνα, πόλις Ἰωνίας, ἣν πρῶτον ἔκτισε καὶ ᾤκησε Τάνταλος. καὶ τότε μὲν Ναύλοχον, ὕστερον δὲ Σμύρνα προσηγορεύθη, ἀπὸ Σμύρνης Ἀμαζόνος κατασχούσης τὴν Ἔφεσον», Ἐθνικά, 580, Στ. Βυζάντιος), ὅπου τὸ «Εἰς Σμύρνην», τὸ φθέγγουν Ἰζμίρ!
Ἡ φράσις «Εἰς Ἀμισόν» κατέληξε «Σαμψοῦν» καὶ ἡ Ἀμισὸς ἔγινε ΣΑΜΨΟΥΣ.
Ἄλλες Ἀμαζόνες ποὺ ὠνόμασαν καὶ τὶς ὁμώνυμές τους πόλεις ἦταν ἡ ΕΦΕΣΟΣ (κατήντησε Ἐφές) :
«Ἔφεσος, πόλις Ἰωνίας ἐπιφανεστάτη καὶ λιμὴν ἐν κόλπῳ...ἐκαλεῖτο δὲ Σμύρνα ἀπὸ Σμύρνης τῆς Ἀμαζόνος. ἐκαλεῖτο δὲ καὶ Σάμορνα καὶ Τρηχεῖα καὶ Ὀρτυγία καὶ Πτελέα... ἐκλήθη δὲ ἀπὸ μιᾶς τῶν Ἀμαζόνων, ἣν καὶ βασίλισσαν καὶ πρόπολον Ἀρτέμιδος εἶναί φασιν. ἐσχηκέναι δὲ καὶ θυγατέρα Ἀμαζώ, ἀφ' ἧς αἱ Ἀμαζόνες», Ἐθνικά, 287-8.
(Ἡ ἱστορικοτάτη ΝΕΑ ΕΦΕΣΟΣ κατέληξε Κουσάντασι).
ἡ ΑΝΑΙΑ κατέληξε Ἄνυα.
«κέκληται ἀπὸ Ἀναίας Ἀμαζόνος ἐκεῖ ταφείσης, ὡς Ἔφορος», Ἐθνικά, 92,
ἡ ΜΥΡΙΝΑ
«Μύρινα, πόλις ἐν Λήμνῳ...ἔστι καὶ τῆς Αἰολίδος ἄλλη. ἀπὸ Μυρίνης ἀμφότεραι ἢ ἀπὸ Μυρίνου», Ἐθνικά, 463,
ἡ ΚΥΜΗ
«Κύμη...ἀπὸ Κύμης Ἀμαζόνος», Ἐθνικά, 392.
Ἐκτὸς τῆς Κύμης καὶ τῆς Μυρίνας, ἄλλες αἰολίδες πόλεις ἦταν καὶ ἡ ὁμηρικὴ πόλις ΚΙΛΛΑ (Κίλλα ἐλέγετο ἡ κόρη τοῦ Λαομέδοντος, ἄρα ἡ ἀδελφὴ τοῦ Πριάμου), ἡ ΠΙΤΑΝΗ (Pitane),
ἡ ἱδρυθεῖσα πόλις ἀπὸ τὸν υἰὸν τοῦ τρωικοῦ ἥρωος Εὑρυπύλου, τὸν Γρύνον, ἤτοι ἡ ΓΡΥΝΕΙΑ/ ΓΡΥΝΕΙΟΝ, ὅπου ἐλατρεύετο ἐκεῖ καὶ ὁ Γρύνειος Ἀπόλλων (κατέληξε Gryneion/ Yeni Sacran), ἡ ὁμηρικὴ ΛΑΡΙΣΑ τῆς Αἰολίδος (Ἰλιάς, Β', 840), τὸ ΝΕΟΝ ΤΕΙΧΟΣ, ἡ ΑΙΓΙΡΟΕΣΣΑ,
ἡ ΤΗΜΝΟΣ (ἐκ τοῦ τέμνω καθὼς ὅπως γράφει καὶ ὁ Στ. Βυζάντιος στὰ «Ἐθνικά», 621, «ὁ Μαλαὸς γὰρ ἔλαβε χρησμόν, ὅπου ἂν ὁ τοῦ ἅρματος ἄξων διατμηθῇ πόλιν κτίσαι. καὶ διατμηθέντος τοῦ ἄξονος κτίζει -Τῆμνον-» ), τὸ ΝΟΤΙΟΝ καὶ οἱ ΑΙΓΕΣ Αἰολίδος (Νεμροῦτκαλε).
Ἡ πόλις ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑ, στὴν ἐπικράτεια τῆς ὁποίας εἶχαν κάνει στάσιν οἱ Ἀργοναῦτες γιὰ νὰ ξεκουραστοῦν ἀπὸ τὸ μεγάλον ταξίδι τους ( «ἔνθα δ’ ἀφορμηθέντες ὑπ’ εἰρεσίῃ τε καμόντες Βιθυνῶν μέγα ἄστυ βαθείῃ κέλσαμεν ἀκτῇ», Ὀρφ. Ἀργον., 670) κατέληξε Ἰζμίτ ( < Εἰς τὴν -Νικο-μήδειαν)!
«Νικομήδεια, πόλις Βιθυνίας, ἀπὸ Νικομήδους τοῦ Ζηίλα παιδός, ἐπισημοτάτου βασιλέως. ἣ καὶ Ὀλβία ἐκλήθη», Ἐθνικά, 475, Στ. Βυζάντιος.
Καὶ μιᾶς καὶ ἀνεφέρθησαν οἱ Ἀργοναῦτες, μᾶς ἐνημερώνει ὁ Ξενοφῶν στὸ σύγγραμμα «Κύρου Ἀνάβασις», πὼς ὑπῆρχε ἀκτὴ στὸν Εὔξεινον Πόντον ποὺ ὠνομάζετο «Ἰασονίαν ἀκτή» ἐκ τοῦ Ἀργοναύτου Ἰάσονος, καθῶς ἐκεῖ εἶχε ἀγκυροβολήσει ἡ Ἀργώ. Ἡ ΙΑΣΟΝΙΑ ΑΚΤΗ/ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΝ κατέληξε... Γιασὸν Μπουρνοῦ!
«καὶ παραπλέοντες ἐθεώρουν τήν τε Ἰασονίαν ἀκτήν, ἔνθα ἡ Ἀργὼ λέγεται ὁρμίσασθαι», Κύρου ἀνάβ., ΣΤ',2,1.
Ἡ Ἀρτακία κρήνη ποὺ πέρασαν οἱ Ἀργοναῦτες (Ὀρφ. ἀργον. 496) ἔδωσε τὸ ὄνομά της στὴν πόλιν ΑΡΤΑΚΗ, σημερινή... Ἐρντέκ!
Ἡ «δολιχὴ νῆσος ΘΥΝΗΪΣ» ποὺ ἀναφέρεται στὰ Ὀρφικά Ἀργοναυτικά (στ. 717) ἤ ΔΑΦΝΟΥΣΙΑ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν νῆσον ποὺ οἱ Τοῦρκοι ἀποκαλοῦν Κεφκέν.
Τὰ ΚΑΣΤΡΑ ΚΟΜΝΗΝΩΝ κατέληξαν Κασταμονή/ Κασταμονοῦ καὶ ὁμοίως τὸ ΚΑΣΤΕΛΛΙ ἤ ΚΑΣΤΑΝΙΕΣ στὰ βόρεια παράλια, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Λέσβον, ἔγινε Κεστανελίκ.
Τὸ ἀκρωτήριον τῆς (Κ)ΑΡΑΜΒΙΑΣ ποὺ ἀναφέρεται ἐπίσης στὰ Ὀρφικὰ Ἀργοναυτικά (στ. 738) κατέληξε... Κερεμπὲκ κι ὁ παραπλήσιος ποταμὸς ΘΕΡΜΩΔΩΝ τῶν θρυλικῶν Ἀμαζόνων ἔγινε... Τερμέ!
Ὁμοίως καὶ ἡ πεδιὰς τῆς ΘΕΜΙΣΚΥΡΑΣ, ὅπου ἐξεστράτευσε ὁ Ἡρακλῆς γιὰ νὰ πάρει τὴν ζώνη τῆς Ἱππολύτης, γιὰ λογαριασμὸν τῆς κόρης τοῦ Εὐρυσθέως, Ἀδμήτης καὶ ἔτσι πραγματοποίησε καὶ τὸν ἔνατον ἄθλον του καὶ ὅπου στὴν Θεμίσκυρα εἶχαν τὶς κατοικίες τους οἱ Ἀμαζόνες, ὅπως μᾶς ένημερώνει ὁ Διόδωρος Σικελιώτης ( «καταπλεύσας ἐπὶ τὰς ἐκβολὰς τοῦ Θερμώδοντος ποταμοῦ, πλησίον Θεμισκύρας πόλεως κατεστρατοπέδευσεν, ἐν ᾗ τὰ βασίλεια τῶν Ἀμαζόνων ὑπῆρχε», Δ', 16), κατέληξε νὰ λέγεται... Τσαρσαμπά!
(συνεχίζεται...)
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.