Δρόμοι και Δεινόσαυροι

 Της Άννα Στάικου

Στο έμπα της η Άνοιξη κουβαλά μια θλίψη.

Είναι που αναγκάζει τις μέλισσες να γίνουν παγοθραυστικά και να ραγίσουν τον λεπτό παγωμένο φλοιό.  Ο Μάρτιος κουβαλά στις πλάτες του μια αμφισημία.

Στήνει στον δρόμο σου μια διχάλα και σου βάζει διλήμματα.

Διάλεξε. Ή από εδώ ή θα πάρεις το άλλο στρατί.

Κάθε χρόνο στις ζωές μας τα αιώνια και άλυτα διλήμματα.

Μάλλον τα Άγια Πάθη δεν θα μπορούσαν να συμβούν σε άλλη χρονική εποχή.

Μήτε η Έξοδος στο Μεσολόγγι… Ούτε οι Επαναστάσεις.

Είναι η Άνοιξη που ακόμη και έναν άηχο φθόγγο, τον μεταμορφώνει πότε σε κραυγή ή ιαχή ή δάκρυ ή μουσική ερωτική.

Σ’ όλα τούτα ο άνθρωπος κολυμπά.

Όλες τις άνοιξες στην ιστορία οι καιροί σπάζουν και σε μεταμορφώνουν σε ρεύμα και αγέρα.

Αν καθηλωθείς και δεν αναμιχθείς μάλλον μένεις μετεξεταστέος στα ζητήματα της ζωής.

Τελευταία παραξένεψαν οι καιροί. Κάτι έχει αλλάξει μεταξύ μας.

Κάτι που υπερβαίνει την υπαρξιακή του ανθρώπου αγωνία.

Λες και ένας ξενόφερτος ακάλεστος, μπαστακώνεται στην έξοδο και είσοδο των ανοιγμάτων των ανθρώπων.

Δεν είναι που σαρώνονται οι άνθρωποι από την βάρβαρη φτώχεια.

Δεν είναι που σπάζουν τις μνήμες που συνορεύεις εσύ μέσα σου και απ’ έξω σου, με τον άλλον.

Είναι που αποξενώνεσαι εσύ με εσένα.

Τους Δεινόσαυρους τελευταία θυμάμαι.

Εμένα ποτέ δεν μ’ άρεσαν τα χιλιοπεθαμένα τέρατα προ εκατομμυρίων ετών.

Κακάσχημα, επιθετικά, αφανιστικά για τ’ άλλα είδη, με κοκάλινες φολίδες, με οδοντοστοιχίες πριόνια γιγάντια με όψη χάρου στα χειρότερά του.

Ουδέποτε κατάλαβα γιατί σώνει και καλά θα πρέπει να υμνούμε την ιστορία μονόπαντα σ’ εκείνη την φάση.

Ολόκληρες βιομηχανίες παιγνιδιών και πολλών άλλων ειδών καταγίνονται με τα τέρατα με πλήρη σεβασμό και πίστη στην αναπαράσταση!!!

Η φάση αυτή θυμίζει περίπου την καταστροφή την ολική που λέει:

-Ότι η οικουμένη είναι για τα τέρατα φτιαγμένη-

-Οι άνθρωποι είστε για κλάματα-

-και περίπου μαζέψτε, τα μπογαλάκια σας και δρόμο-

Αν πάρω στα σοβαρά ότι είμαι για κλάματα και ανακύκλωση επόμενο είναι να τα παρατήσω και να ασχοληθώ με την εξυπηρέτηση των αναγκών μου ως εκκολαπτόμενο σε φυλακή προϊόν.

Ή άλλως να προτιμήσω να κολυμπήσω με κατεύθυνση τον Ειρηνικό κατά μόνας, χωρίς κουπί και σανίδι μέχρι να αποθάνω.

Δεν μ’ αρέσει.

Την Άνοιξη ανηφορίζω μέσα μου κι έξω μου.

Φτιάχνω λεπτό παγοδρόμιο απλωμένο στο κορμί μου και καλώ την ζέστα μου να το ραγίσει να βγώ απ’ τα ρούχα μου, από τα φτιαχτά κελιά μου. Να απαντήσω στ’ αηδόνι με ιερή σιωπή κι αυτό να κελαηδήσει πάθη, θάνατο, ζωή.

Έχεις ακούσει αηδονολαλιά μοιρολόι; Ή αηδόνι εμβατήριο; Ή αηδόνι κάλεσμα αγάπης; Αν έχεις ακούσει τότε δρόμο σωστό βαδίζεις.

Ακόμη, θαρρώ, ότι η συνεχής διατριβή τερατικών καταστάσεων γίνεται και για λόγους μιμητικής εκπαίδευσης των ελλόγων όντων.

Περίπου βομβαρδίζεσαι δαρβινικά ανελέητα. Τόσο που εάν ο Δαρβίνος ξαναζούσε θα πρότεινα να μαζέψουμε ανθρωπιστικές υπογραφές.

Λίγοι θα βρεθούμε και με πολλούς να μας κατηγορούν για παραλογισμό, όμως εμείς οι υπογράφοντες θα σώζαμε την τιμή του ανθρώπου. Αυτού του προσώπου που χιλιάδες χρόνους μόλις η Άνοιξη έσκαγε μύτη, δεν άντεχε την ομορφιά και διάλεγε να την υπερασπιστεί με την ίδια του την ζωή.

Που να αναλύσεις όλο αυτό σε θερμοκέφαλο Δυτικό.

Αδύνατη η επικοινωνία.

Θα σε βγάλει σαλεμένο και άχρηστο.

Που να τα πεις και ανατολικότερα. Θα σου προτείνει μονόπλευρα γιόγκα. Θα σε κοιτάξει απαθώς και θα σου πει: Απομονώσου και σώσου.

Δεν μ’ αρέσει.

Διαλέγω το αιώνιο ρήγμα μου.

Μα αρέσουν οι ηφαιστιογενείς δρόμοι του δικού μου τόπου

Να το διαλαλώ και να ξεφαντώνω απλώνοντας τα χιλιοσπασμένα και λεηλατημένα κλωνάρια με αιτία την έλλογη ρίζα.

Χυμοί, να ρέουν ως αντίδοτο στην φαρμακερή και ύπουλη του ανθρώπου ακύρωση.

Ένας ξενόφερτος -όμως- σφηνώνεται τελευταία στα πνευμόνια μας.

Άγνωστος, ντυμένος με τα δικά μας ρούχα και τις δικές μας συμπεριφορές, φαντασμαγορικός. Τάζει μέλλον -λες και τάζεται το μέλλον- υπόσχεται ζωή -λες και ο βίος είναι εντολή και υπόσχεση- και καταντά να μην είναι αναγνωρίσιμος ως ξένος αλλά ένας δικός γεννημένος από την δική μας κοιλιά.

Τα παιδιά αδειάζουν από το απαραίτητο αξιακό menu τόσο που σε λίγο καιρό θα ρωτούν, «πόσο κόστος η αξία έχει».

Οι γονείς μάλλον ανήμποροι να χαράξουν τον δρόμο των αξιών και το σύστημα παιδείας να αδυνατεί να αντισταθεί στην συρρίκνωση των ανθρωπιστικών σπουδών.

Λες και οι δεινόσαυροι μας καταβρόχθισαν και εμείς στον αδίστακτο καταπιώνα από την κοιλιά του τέρατος φυλακισμένοι επιχειρηματολογούμε ως έλλογοι ζωντανοί, αναλογιζόμενοι ότι δεν έχουμε εναλλακτική.

Απεχθάνομαι τα δεινοσαυρικά τερτίπια.

Αναλογίζομαι τον δρόμο που απλώνεται μπροστά μας.

Είναι ένας δρόμος μη ορατός, φτιαγμένος χιλιοστό το χιλιοστό από κάθε νευρώνα και σύνδεσμο εγκεφαλικό.

Στο τέλος του βρίσκεται η θάλασσα.

Οι στρατηγοί δεν υπάρχουν. Άλλους σκότωσαν και άλλους εξαφάνισαν.

Άλλωστε φορεμένοι κατάσαρκα τους δεινοσαύρους εμείς οι ίδιοι επαναλαμβάνουμε την σκηνή του όχλου που παραδίνει έναν αθώο στο απόσπασμα.

Η θάλασσα μπροστά μας, στο τέλος μια πορείας, γνωστής, χιλιοπαιγμένης ιστορικά φάσης, αλλά συναρπαστική αυτή τη φορά επειδή οι στρατιώτες με πορεία την Άνοιξη θα φέρουν ονοματεπώνυμα ένας προς έναν, και μια προς μία.

Άλλως στην διχάλα δεν θα έχουν πάρει αυτόν, τον της θάλασσας δρόμο.

Άννα Στάικου

Άσκησε την δικηγορική αλλά την εγκατέλειψε γράφοντας κινηματογραφικά σενάρια, κείμενα σε πολλά έντυπα πολιτιστικού και λαογραφικού χαρακτήρα, συνεργάτης του κέντρου Ελληνικής Παράδοσης. Πάθος για τον τόπο και την ανθρώπινη διάσταση

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com