Διακήρυξη για μια Ανεξάρτητη Δημοκρατική Πατριωτική Κίνηση Εκπαιδευτικών

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Εμείς που υπογράφουμε αυτή τη διακήρυξη δηλώνουμε την υποστήριξή μας σε μία νέα κίνηση στον χώρο των εκπαιδευτικών που θα παρεμβαίνει συνδικαλιστικά και όχι μόνο. Θεωρούμε ότι η πρωτοβουλία αυτή είναι επιβεβλημένη και αποτελεί επιτακτική ανάγκη να γίνει σήμερα για τους εξής λόγους:

1) διότι υπάρχει τεράστιο κενό εκπροσώπησης (και όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς) των συναδέλφων που θέτουν την πατρίδα και τον λαό πάνω από τα κλαδικά και συντεχνιακά συμφέροντα. Κι αυτό παρόλο που είναι πια φανερή σε όλους η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία της Δύσης και των πολυεθνικών και σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας έναντι των νεοθωμανών της Άγκυρας. Το κενό πατριωτικής εκπροσώπησης όμως θα καλυφθεί υποχρεωτικά κι αλίμονο αν αφεθεί σε δυνάμεις εθνικιστικές και μισαλλόδοξες, φανερά ή συγκαλυμμένα φασιστικές, που εκμεταλλεύονται την δίκαιη αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων.

2) διότι η ελληνική εκπαίδευση δεν μπορεί να βελτιωθεί χωρίς την συμβολή των ίδιων των εκπαιδευτικών που γνωρίζουν τις παθολογίες της από πρώτο χέρι: την απαξίωση της γνώσης, την σταδιακή καταστροφή του εκπαιδευτικού κλίματος, την απουσία συλλογικού οράματος, την υποκρισία της όποιας αξιολόγησης, την βαθμιαία πτώση του μορφωτικού επιπέδου, την ολοένα και καθολικότερη υπαγωγή της σχολικής ζωής στις προτεραιότητες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (μέσα από σεμινάρια, «επιμορφώσεις», βιβλία, εκδηλώσεις κτλ), που συστηματικά προωθούν το φτηνό και υποβαθμισμένο «σχολείο της αμάθειας».

3) διότι οι κομματικές παρατάξεις στηρίζουν ή ανέχονται την εγκατάλειψη του θεμελιώδους σκοπού του δημόσιου σχολείου που είναι η μετάδοση γνώσεων και η διαπαιδαγώγηση των νέων με βάση αξίες και πρότυπα, όπως αυτών της ελληνικής παράδοσης: του σοφού, του αγίου και του ήρωα, της καλαισθησίας, της υπευθυνότητας, του σεβασμού απέναντι στους μεγαλύτερους, απέναντι στη φύση, την γλώσσα και τον πολιτισμό. Πρότυπα και αξίες που εμπεριέχουν και τον σεβασμό της «διαφορετικότητας», της ετερότητας, με τον οποίο μας έχουν βομβαρδίσει για να αποκρύψουν υποκριτικά την περιφρόνηση και απαξίωση του σεβασμού της ταυτότητας (εθνικής, θρησκευτικής, γλωσσικής, πολιτισμικής) του ελληνικού λαού. Η συνενοχή των κομματικών παρατάξεων στην απαξίωση και υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, όταν στηρίζουν όλες τις δήθεν «εκσυγχρονιστικές επιλογές», οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση και υποβάθμιση τον ίδιο τον εκπαιδευτικό. Αν αντίθετα η γνώση και η καλλιέργεια ήθους ανακτήσουν τη θέση που τους αρμόζει στην κλίμακα αξιών μας, τότε θα υπάρξει και πραγματική αναβάθμιση του Δασκάλου.

Η κίνησή μας είναι ανεξάρτητη επειδή δεν δέχεται «γραμμή» από κανέναν κομματικό φορέα, είναι όμως ανοιχτή σε κάθε συνάδελφο που αποδέχεται τις αρχές της, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει στις εθνικές εκλογές ή πού ανήκε έως τώρα. Ούτε απευθύνεται «προνομιακά» στους «απογοητευμένους» συγκεκριμένου κόμματος ή ιδεολογίας. Είμαστε όλοι εργαζόμενοι και δεν πιστεύουμε στους παλιούς μεταξύ μας διαχωρισμούς, «αριστεράς», «δεξιάς», «συντήρησης» και «προόδου», που είναι προ πολλού ξεπερασμένοι. Αν για δεκαετίες η χώρα υπέφερε από την ξενόδουλη μετεμφυλιακή «εθνικοφροσύνη», σήμερα μία αριστερή κυβέρνηση εφαρμόζει το σκληρότερο μνημόνιο και λαμβάνει αντιλαϊκά μέτρα ενώ τον έλεγχο των κέντρων παιδείας κατέχει σχεδόν αποκλειστικά η πάλαι ποτέ «προοδευτική» διανόηση. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησαν με τη σειρά και οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση και κοινωνική ανισότητα, περιβαλλοντική και πολιτισμική υποβάθμιση ενώ με την πολιτική τους επώασαν και ανέχτηκαν το (χρυσό!) αυγό του φιδιού.

Η δημοκρατικότητα του σχήματος αφορά καταρχάς τη λειτουργία του με διαδικασίες βάσης χωρίς να λειτουργεί ως απλός ιμάντας μεταβίβασης της «γραμμής» κάποιας κεντρικής καθοδήγησης. Οφείλουμε επομένως να δηλώσουμε εξαρχής την αταλάντευτη προσήλωσή μας στην δημοκρατία στην πιο ανόθευτη μορφή της, την άμεση δημοκρατία, και πως όχι μόνον δεν αναγνωρίζουμε κανέναν «σωτήρα», κανέναν «ηγέτη», κανέναν «φίρερ», καθώς επίσης και καμία κομματική «αυθεντία», αλλά και πως τους θεωρούμε μέρος του προβλήματος και αντιπάλους μας.

Γιατί όμως αυτή η εμμονή στον πατριωτισμό; Γιατί ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία αποτελεί σήμερα την προϋπόθεση για οποιαδήποτε απελευθερωτική προσπάθεια στην χώρα σε κάθε επίπεδο. Γιατί χωρίς αγάπη, έγνοια, αγωνία και αγώνα για αυτόν τον τόπο και αυτόν τον λαό, χωρίς εθνική συνείδηση δηλαδή, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κανένα ζήτημα: πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό, πολιτισμικό, εκπαιδευτικό. Όλα αυτά εξαρτώνται, ιδίως στην παρούσα φάση, από την δυνατότητα του ελληνικού λαού να διαχειριστεί τις τύχες του. Και επομένως, χωρίς την καλλιέργεια και ανάδειξη των στοιχείων ταυτότητας του ελληνικού λαού, των στοιχείων που συγκροτούν τα επιμέρους άτομα σε εθνικό συλλογικό υποκείμενο, δεν μπορεί να έχουμε την παραμικρή επιτυχία σε κανένα επιμέρους ζήτημα. Ή για να το πούμε αντίστροφα, οποιαδήποτε επιτυχία θα έχει υποχρεωτικά ως υπόβαθρο την αγάπη για τη χώρα, τον λαό και τον πολιτισμό της. Κάθε άλλη πολιτική καταλήγει στην ακόμη μεγαλύτερη υποταγή μας στους δανειστές και την μετατροπή της χώρας σε τουρκικό προτεκτοράτο.

Η κυβέρνηση μπορεί να επιθυμεί να δώσει αυξήσεις στους περισσότερους Δημοσίους Υπαλλήλους, ωστόσο, με την παρέμβαση των δανειστών θα έχουμε μειώσεις τελικά εξαιτίας της αύξησης της φορολογίας και των εισφορών γενικά. Το ίδιο ισχύει και για τις συντάξεις και για μία σειρά άλλα ζητήματα, όπως οι διορισμοί, η Ειδική Αγωγή, το ολοήμερο σχολείο, η επαγγελματική εκπαίδευση με τη διαφορά ότι σε ορισμένα από αυτά συμφωνεί και η ίδια ότι θα πρέπει να συρρικνωθούν ή και να εκλείψουν.

Η κυβέρνηση μπορεί να επιθυμεί να προστατέψει το περιβάλλον. Κι αυτό όμως εξαρτάται από την ικανότητά της να επιβάλει την εθνική περιβαλλοντική νομοθεσία έναντι της απληστίας των ξένων πολυεθνικών που διαφεντεύουν ήδη ή ετοιμάζονται να εξαγοράσουν περιοχές της πατρίδας μας.

Η κυβέρνηση διατείνεται πως στοχεύει στην παραγωγική ανασυγκρότηση και την ίδια στιγμή εξοντώνει κάθε παραγωγική ομάδα και δραστηριότητα. Χωρίς ένα εθνικό σχέδιο στήριξης της πρωτογενούς παραγωγής, χωρίς πατριωτική καταναλωτική συνείδηση («στηρίζω τα ελληνικά προϊόντα»), χωρίς ενίσχυση των νέων επιστημόνων με συγκεκριμένα κίνητρα ώστε να παραμείνουν και να προσφέρουν στη χώρα, η περιβόητη παραγωγική ανασυγκρότηση θα μείνει μόνο μία πινακίδα σε Υπουργείο.

Η κυβέρνηση, τέλος, δηλώνει πως δεν επιθυμούσε τη μετατροπή της χώρας σε κέντρο κράτησης προσφύγων και μεταναστών. Κι όμως υποχρεώνεται εκούσα άκουσα να υποκύψει στους εκβιασμούς, όχι μόνον της ισχυρής Τουρκίας αλλά και θεωρητικά πιο αδύναμων κρατών, όπως η Αλβανία και τα Σκόπια. Και ο κατάλογος των παραδειγμάτων δεν έχει τέλος.

Η συγκεκριμένη κυβέρνηση, όμως, σε μεγάλο βαθμό υπηρετεί ΕΚΟΥΣΙΑ τους δανειστές, τη γερμανική στρατηγική για την Ευρώπη και τις νεοοθωμανικές επιδιώξεις στα ζητήματα εθνικής ταυτότητας και μνήμης. Υπονομεύοντας και αποδομώντας τα στοιχεία της εθνικής ταυτότητας, υπονομεύεται ταυτόχρονα κάθε αντιστασιακή δυνατότητα, κάθε δυνατότητα ανατροπής της παρούσας κατάστασης. Με αποικιοποιημένη σκέψη και αλλοτριωμένη συνείδηση, δεν υπάρχει καμία απελευθερωτική προοπτική. Στην Ιστορία τα καταπιεσμένα έθνη ενέτασσαν πάντοτε τα κοινωνικά αιτήματα στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Γι’ αυτό και η πραγματικά επαναστατική αριστερά πάντοτε ενέπνεε και στήριζε τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε όλες τις αποικιοκρατούμενες χώρες στον κόσμο με εμβληματική μορφή τον Τσε Γκεβάρα που διατύπωσε συνθηματικά αυτή τη θέση με το αδιανόητο για την σημερινή αριστερά της ήττας: «Πατρίδα ή θάνατος!». Την κυβέρνηση ωστόσο στηρίζουν σε αυτά τα θέματα και όλα τα κόμματα της υποταγής: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, αλλά και ορισμένοι «επαναστάτες» που βαυκαλίζονται πως είναι δυνατόν να υπάρξει… αντιπατριωτική επανάσταση στην Ελλάδα βαφτίζοντάς την σε… ιμπεριαλιστική χώρα για να λύσουν την αντίφαση στη θεωρία τους. Και μόνο η σύνθεση της Επιτροπής «εθνικού διαλόγου» για την Παιδεία με πρόεδρο τον εγνωσμένων εθνομηδενιστικών απόψεων, Λιάκο – αλλά και οι απόψεις Μπαλτά και Φίλη για την 25η Μαρτίου, του Φίλη για την ποντιακή γενοκτονία, της Σίας Αναγνωστοπούλου για το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, ο κατάλογος είναι μακρύς, – αποδεικνύουν ότι ανομολόγητος στόχος τους είναι η εθνική μας συλλογική συνείδηση, η μόνη δυνατή σήμερα να εμπνεύσει έναν μακροχρόνιο και αποτελεσματικό απελευθερωτικό αγώνα. Γι’ αυτό η αντίστασή μας σε αυτό το πεδίο είναι κομβικής σημασίας και όμως αυτό δεν αναδεικνύεται από ΚΑΜΙΑ παράταξη στον χώρο των εκπαιδευτικών! Η αντίστασή μας ή θα είναι εθνική ή δεν θα υπάρξει καθόλου!

Το συνδικαλιστικό κίνημα ενώ απαξιοί να ασχοληθεί με όλα αυτά τα ζητήματα, από τη άλλη αναρωτιέται γιατί υπάρχει τέτοια απαξίωση του συνδικαλισμού. Γιατί δεν γίνονται συνελεύσεις και ο αριθμός των εγγεγραμμένων στα σωματεία μειώνεται διαρκώς. Αρνούνται οι παρατάξεις να παραδεχτούν ότι τα προβλήματα είναι βαθύτερα και σοβαρό μερίδιο ευθύνης έχει και ο συνδικαλισμός που στήριξε όλα τα χρόνια τις κυρίαρχες επιλογές στα ουσιαστικά ζητήματα: την απαξίωση της γνώσης, την περιφρόνηση των θετικών προτύπων και αξιών που συνιστούν το κεντρικό περιεχόμενο μιας Παιδείας άξιας του ονόματός της.

Δεν αρκεί να λέμε ότι θα μας κόψουν τους μισθούς και τις συντάξεις για να σηκωθούν οι εκπαιδευτικοί από τον καναπέ. Χρειάζεται κάτι περισσότερο: πίστη σ’ έναν σκοπό, ένα ιδανικό, που να συνεγείρει, να ενώνει, να συγκινεί. Κι αυτός ο σκοπός σήμερα είναι η υπεράσπιση της χώρας, του λαού, της οικονομίας, του φυσικού περιβάλλοντος, των μνημείων και της Ιστορίας του, του πολιτισμού του. Ο αγώνας σήμερα δεν μπορεί να είναι ούτε «κλαδικός», ούτε βέβαια «συντεχνιακός». Είναι στην κυριολεξία: υπέρ πάντων!

Οι εκπαιδευτικοί έχουμε μία μεγάλη ευθύνη έναντι της χώρας και του ελληνικού λαού γιατί έχουμε αναλάβει να μορφώσουμε και να διαπαιδαγωγήσουμε τη νέα γενιά. Στο χέρι μας είναι να συμβάλουμε στη διαμόρφωση πολιτών με δημοκρατική πατριωτική αγωνιστική συνείδηση, ανθρώπων υπεύθυνων και περήφανων για την καταγωγή και τον πολιτισμό τους, που θα αγωνιστούν για ελευθερία και δικαιοσύνη αναδεικνύοντας ως πρότυπο την αντιστασιακή παράδοση σ’ αυτόν τον τόπο και γι’ αυτόν τον λαό, που θα αγαπούν, θα αναδεικνύουν και θα προστατεύουν το περιβάλλον, τα μνημεία και τον πολιτισμό μας. Διαφορετικά, μπορούμε να υπακούσουμε στα κελεύσματα της εξουσίας, του Φίλη, του Λιάκου, της Αναγνωστοπούλου, της Ρεπούση και όλης της εθνομηδενιστικής μας διανόησης συμμαχώντας μαζί τους στην αποδόμηση των στοιχείων της εθνικής μας ταυτότητας, στην απαξίωση της εθνικής μνήμης, στον ευτελισμό της ελληνικής γλώσσας, στον εξοβελισμό από την Εκπαίδευση της λαϊκής θρησκευτικότητας, της ορθόδοξης παράδοσης. Καλούμαστε σήμερα, τώρα, να αποφασίσουμε εάν θα είμαστε το πρόβλημα ή εάν θα αποτελέσουμε τη λύση του. Έτσι θα απαντήσουμε πειστικά και σε όσους σήμερα (κυρίως από τα ΜΜΕ) συκοφαντούν συστηματικά και στοχοποιούν τους Δημοσίους Υπαλλήλους και ειδικά τους εκπαιδευτικούς: ως υπαίτιους όλων των δεινών και «χαϊδεμένα παιδιά» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Οι καιροί ου μενετοί.

Μάης 2016

Ακολουθούν οι πρώτες υπογραφές (με χρονική σειρά που υπέγραψαν)

1. Τάσος Χατζηαναστασίου, Δρ Ιστορίας, φιλόλογος, 1ο ΕΠΑΛ Ναυπλίου, αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Αργολίδας
2. Κώστας Καραΐσκος, μαθηματικός, 1ο ΓΕΛ Κομοτηνής
3. Γιάννης Δαράκης, Εσπερινό ΕΠΑΛ Πλατανιά Χανίων
4. Παναγιώτης Καρακολίδης φιλόλογος, 2ο ΓΕΛ Κομοτηνής
5. Μαίρη Κοκκίνου, Νηπιαγωγείο Νέας Κίου
6. Παναγιώτης Κόρπας Οικονομολόγος, ΓΕΛ Μαγούλας Αττικής
7. Γιώργος Τασιόπουλος, αιρετός ΠΥΣΠΕ Δυτ. Αττικής, 1ο Δημ. Άνω Λιοσίων
8. Δημήτρης Μπαλτάς, φιλόλογος, Α΄Αρσάκειο ΓΕΛ Ψυχικού
9. Δημήτριος Ντούβαλης, 1ο Δημ. Σχολείο Οβρυάς Πάτρας
10. Δημήτρης Αλέστας, καθηγητής Πληροφορικής, 3ο ΓΕΛ Νεάπολης Θεσσαλονίκης
11. Αλέξανδρος Κόεβ, Βιολόγος, ΓΕΛ Σουφλίου
12. Σπύρος Βαζούρας, μέλος ΔΣ Σύλλογου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Λιβαδειάς – Βοιωτίας
13. Χρήστος Δάτσικας, εκπαιδευτικός Μέσης Εκπαίδευσης
14. Περαχωρίτη Μαρία, δασκάλα, 7ο Δημ. Σχολείο Δάφνης
15. Κλειώ Καραγιαννοπούλου, Μ.Α., φιλόλογος, 4ο ΓΕΛ Αγίας Παρασκευής
16. Πέτρος Κεχαγιόγλου Γυμνάσιο Γουμένισσας Κιλκίς
17. Μαριάννα Δεσύπρη, Αγγλικής Φιλολογίας, ΓΕΛ Λεοντείου Πατησίων
18. Παρασκευή Καλαϊτζίδου, φιλόλογος, ΓΕΛ Αστακού Αιτωλοακαρνανίας
19. Χρήστος Δαμιανίδης, Γυμναστής, πρόεδρος ΔΣ ΕΛΜΕ Βοιωτίας
20. Μανώλης Μυσιρλάκης, ΤΕ1, Ηλεκτρονικός, Εσπερινό ΕΠΑΛ Χανίων
21. Κατερίνα Κυριάκη, φιλόλογος, Γυμνάσιο Ασκληπιείου Αργολίδας
22. Χρήστος Νικολόπουλος, αναπληρωτής δάσκαλος στο Δημ. Σχολείο Κουβαρά Αττικής
23. Κώστας Μαυρίδης, καθηγητής ξένων γλωσσών, Θεσσαλονίκη
24. Έφη Καραπούλη, 2ο Γυμνάσιο Κομοτηνής
25. Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ΠΕ12, Θεσσαλονίκη
26. Κυριάκος Γεωργιάδης, φιλόλογος
27. Ευγενία Γραικού, εκπαιδευτικός
28. Καπαγερίδης Χρήστος, δάσκαλος, Msc Λαογραφίας, 11ο Δ.Σ. Πειραιά
29. Φρουζάκης Δαυΐδ , Μαθηματικός – 2ο Γενικό Λύκειο Νεάπολης Θεσσαλονίκης
30. Μουστάκας Πέτρος εκπαιδευτικός ΠΕ01 26ο Γενικό Λύκειο Αθηνών (Μαράσλειο)
31. Λία Μήλιου, φιλόλογος
32. Κουγιουμτζόγλου Δημήτριος, M.A. Αρχαιολογίας, φιλόλογος, 5ο ΓΕΛ Καβάλας
33. Μοράτος Ανδρέας, φιλόλογος Γυμνασίου Ξηροκαμπίου Λακωνίας
34. Νεκτάριος Δαπέργολας, Δρ Ιστορίας, 2ο ΕΠΑΛ Κομοτηνής, Πρ. Πρόεδρος ΕΛΜΕ Ροδόπης, Αιρετός στο ΠΥΣΔΕ Ροδόπης

Όσοι-ες εκπαιδευτικοί θέλουν να υπογράψουν το κείμενο να προσθέσουν όνομα και ιδιότητα στα σχόλια. 

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com