Θα ήθελα να παρακαλέσω από εδώ - δεν έχω άλλον τρόπο - στην κηδεία του πατέρα μου, να αποφευχθούν τα πολλά λόγια. Δεν χρειάζονται άλλοι αποχαιρετισμοί πέρα από την Εξόδιο Ακολουθία που τα λέει όλα. Η ανάλυση και η κριτική του έργου και της προσωπικότητάς του, θα γίνει αργότερα και στην ώρα της. Νομίζω ότι τα πολλά λόγια - όπως και τα κηρύγματα - σε μια Λειτουργία είναι εκ του περισσού.
Σπύρος Γιανναράς
____________
Αγγελική Κορρέ
Το πρώτο βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά που διάβασα ήταν η «Ελευθερία του ήθους» (Γρηγόρη, 1989). Το δεύτερο ήταν το «Ρητό και το άρρητο» (Ίκαρος, 1999). Ύστερα διάβασα και πολλά άλλα (κάποια εκ των οποίων με μάγεψαν), δυστυχώς δεν θυμάμαι τη σειρά. Διαφωνούσα με πολλές θέσεις του, αλλά δεν μπορώ παρά να τρέφω σεβασμό για τον άνθρωπο που έγραψε έργα σαν αυτά τα δυο, ή τις «Έξι φιλοσοφικές ζωγραφιές», το «Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων», το «Αίνιγμα του κακού», το «Καταφύγιο ιδεών», την «Οντολογία της σχέσης» (επίσης, το «Αλφαβητάρι της πίστης» εγώ το εκτίμησα πολύ).
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι έχουν τόση ανάγκη να «απομυθοποιήσουν» έναν άνθρωπο που φεύγει. Πράγματι, πολλά επιδέχονταν κριτικής. Αλλά αυτή η κριτική είναι καλό να γίνεται όταν ο άνθρωπος βρίσκεται εν ζωή και μπορεί να την ακούσει. Τότε έχει νόημα και για αυτόν που την ασκεί και για αυτόν που τη δέχεται και για το κοινό. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι άνθρωποι (οι ειδήμονες) που άσκησαν κριτική στον Χρήστο Γιανναρά στον σωστό χρόνο με τον σωστό τρόπο.
Εγώ αγάπησα πολλά βιβλία του. Δεν τα διάβασα για να γεμίσω παραπομπές καμιά φροντιστηριακή εργασία, για τη γλώσσα τους τα διάβασα. Όταν είμαι αναγκασμένη να χρησιμοποιήσω τη «βασιλικότερη του βασιλέως» δευτερογενή βιβλιογραφία, μπορώ να βρω δεκάδες υπερεξειδικευμένους Αγγλοσάξονες, απ’ αυτούς που τους διαβάζεις και καταλαβαίνεις γιατί η φιλοσοφία δεν έχει απολύτως καμία επίδραση στην ανθρώπινη ζήση. Όταν τελειώνω, πάντως, με το ωφέλιμο, επιτρέπω στον εαυτό μου να ασχοληθεί και λίγο με το τερπνό. Τον Χρήστο Γιανναρά τον σεβόμουν και χαίρομαι που πρόφτασα να τον δω και τον ακούσω κάποιες φορές.
Και ένα ακόμα σχόλιο, γενικά:
Δεν ξέρω τι σας λένε στον Σύνδεσμο Φασαίων Ελλάδος, αλλά η αδαημοσύνη δεν είναι κουλ. Τα σχόλια του τύπου «ποιος είναι αυτός ο Καραγάτσης» ή «ποιος είναι αυτός ο Γιανναράς» δεν είναι πολύ τιμητικά. Εννοείται πως δεν τους έχουμε διαβάσει όλοι όλους, είναι αδύνατο. Αλλά ξέρετε τι είπε κάποτε ένα ορεσίβιο τρολ που έμοιαζε λίγο με τον Ίαν Κέρτις: «Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, για αυτά πρέπει να σωπαίνει».
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.