ΑΫΦΑΝΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Υπάρχει συναισθηματική φόρτιση σ` αυτό το κείμενο. Την πυρκαγιά που ξεκίνησε από τον Βαρνάβα την Κυριακή13/8 περί τις 3μμ, την βίωσα όχι ως συμπάσχων παρατηρητής, αλλά ως θύμα της. Θύμα της, γιατί η περιοχή μου, βόρεια και δυτικά της λίμνης του Μαραθώνα, από καταπράσινος παράδεισος με πυκνό πευκόδασος, βελανιδιές, πλατάνια ελιές και αμπέλια είναι πλέον ένα μαύρο γυαλί.
Θύμα της, γιατί την Δευτέρα το μεσημέρι, μια αναζωπύρωση στην περιοχή Σοντιλέζα, Νοτιοανατολικά από το Καπανδρίτι, έφερε την φωτιά μέσα στην αυλή μου. Επί πέντε ώρες έτρεχα με λάστιχα, κλαδιά, φτυάρια, το νερό της γεώτρησης να σώσω το σπίτι και τα δέντρα. Το κατάφερα παρά τις απώλειες, δεν ήξερα ότι έχω τόση αντοχή στα 69 μου.
Δεν υπήρξαν πυροσβέστες – παρέμειναν σε “ασφαλή απόσταση”. Δεν υπήρξε ελικόπτερο, πετούσαν από πάνω, αλλά η περιοχή μας δεν ηταν στον κατάλογο ρίψεων που συνέτασσε ο κ. Μπαλάφας… Ας είναι καλά ο ο Θανάσης, ιδιοκτήτης και χειριστής χωματουργικών, διότι εποχούμενος μιας παλαιακής Cartepillar ως ανεξάρτητος-μεμονωμένος εθελοντής όργωνε χωράφια, οικόπεδα, έμπαινε στα ρέματα επιχωματώνοντας την επελαύνουσα φωτιά!
![]()
Από το μεσημέρι (3.50΄) της Κυριακής 13/8 είχα ανέβει προς το Μικροχώρι και έβλεπα κυριολεκτικά “στο πιάτο” την φωτιά στο Βαρνάβα. Ήταν σε μια χαράδρα Νοτιοδυτικά της μοίρας ΧΩΚ και Βόρεια της Μονής του Ευαγγελισμού. Επιχειρούσαν δύο Canadair τρία ελικόπτερα, το ένα Erickson. Tα αεροπλάνα έριχναν διαρκώς νερό ανάμεσα στην Μοίρα Χώκ και στην φωτιά, μολονότι ο βόρειος άνεμος την έσπρωχνε μακριά από το στρατόπεδο. Τα ελικόπτερα έριχναν νερό περιμετρικά και από πίσω.
Στις 4.30 μμ η φωτιά έφυγε ιλλιγιωδώς προς το Νότο μέσα από τον Βαρνάβα, μέσα από τις χαράδρες που κατεβαίνουν προς την λίμνη του Μαραθώνα και λειτούργησαν ως αεραγωγοί και επιταχυντές. Γνωρίζοντας καλά την περιοχή, οδήγησα παράλληλα με την πορεία της φωτιάς και σε απόσταση 300 το πολύ μέτρων. Όταν στις 5μμ έφτασα στην βόρεια όχθη της Λίμνης του Μαραθώνα, στο εκκλησάκι της Αγίας Άννας, η φωτιά ήταν ήδη εκεί και ανέβαινε την πλαγιά προς Καλέτζι.
Σε όλη αυτή την πορεία των 8-10 χιλιομέτρων πουθενά μα πουθενά δεν είδα δυνάμεις της Πυροσβεστικής, μόνο κάτι εθελοντές με ένα παλιό πυροσβεστικό που έγραφε “Αφίδνες” και έριχναν νερό στα πεύκα και στις βελανιδιές γύρω από την εκκλησία της Αγίας Άννας. Ήταν και ένα ψύχραιμο συνεργείο του ΟΡΕΝ που κατέγραφε αιωνόβια πεύκα, τους επιζώντες της πρώτης μεγάλης φωτιάς του 1985, να λαμπαδιάζουν…
Σ` όλη την διάρκεια της νύχτας από Κυριακή προς Δευτέρα υπήρχαν ενεργά δύο αδηφάγα μέτωπα, μόλις 400 μέτρα Βορειοανατολικά και 200 μέτρα Ανατολικά από το σπίτι μου. Όμως, ο Βορειοδυτικός άνεμος έσπρωχνε την φωτιά προς τις όχθες της Λίμνης, αντίθετα από εμάς. Το πρωί της Κυριακής τα μέτωπα τα αντιμετώπισαν δύο Chinook της Πολεμικής Αεροπορίας (με αιωρούμενο κάδο) και ένα Εrrickson που κατέβαινε μέχρι τις κορυφές των δένδρων. Έκανα στις 09.30 ένα γύρο με το αυτοκίνητο στους περιμετρικούς χωματόδρομους στις βόρειες όχθες της Λίμνης. Η καταστροφή ήταν απόλυτη, παντού κάρβουνα, ούτε ένα πράσινο κλαρί.
Στην επιστροφή μου λαμπάδιαζε ο δεσπόζων σ` όλη την περιοχή λόφος Κοτρώνι, με την προϊστορική ακρόπολη στην κορυφή του, κατάφυτος από βελανιδιές. Συνάντησα περίπου 30 πυροσβέστες με 10-12 οχήματα κατά μήκος του κεντρικού χωματόδρομου από Καπανδρίτι προς την Λίμνη (προέκταση της οδού Συρράκου). Αγνάντευαν τη φωτιά, με φραπέδες ανά χείρας. “Δεν έχουμε εντολή”, “Εμείς είμαστε εδώ για τα σπίτια ” (τα ακριανά ήταν 500 μέτρα και βάλε πίσω τους), “Θα έλθουν τα εναέρια”, “Που ν` ανεβαίνεις εκεί πάνω, αν παγιδευτείς ένα δρόμο έχει μόνο” (ορθόν).
Ξαφνικά εντολές, φωνές, βλαστήμιες άρχισαν να φοράνε τις αντιπυρικές στολές, να βγάζουν αλυσοπρίονα, με κατάρες για κάποιον που παρενέβη με σκοπό να σωθεί ο καταπράσινος λόφος. Πίσω από το Κοτρώνι είναι τα διυλιστήρια της ΕΥΔΑΠ, δάσος και καλλιέργειες ανάμεσα στις δυτικές όχθες της Λίμνης και στην Εθνική μέχρι τον Άγιο Στέφανο. Σκάρτες δυο ώρες αργότερα, καιγότανε το σπίτι μου….
Ποια τα συμπεράσματα; Με την προκατάληψη του ανθρώπου που (και αυτή την φορά) γλύτωσε με ελαφρές απώλειες, τα καταθέτω:
1) Εάν τα εναέρια μέσα και οι πυροσβέστες παρενέβησαν στην πυρκαγιά που ξέσπασε στον Βαρνάβα με τους αριθμούς και στους χρόνους που ισχυρίζεται η κυβέρνηση, τότε τα αποτελέσματα που όλοι βιώσαμε καταδεικνύουν πρόβλημα μείζονος ανεπάρκειας στην ηγεσία της Πυροσβεστικής και στην επιχειρησιακή αντιμετώπιση της φωτιάς που η ηγεσία αυτή επέλεξε.
Δεν ξέρω πρόσωπα και πράγματα στο Πυροσβεστικό Σώμα. Ξέρω, όμως, πολύ καλά με ποια κριτήρια επιλέχθηκε από την κυβέρνηση η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών (Γεραπετρίτης-Παπαδοπούλου) και πως αυτή η ηγεσία με τις επιλογές της ως προς την στελέχωση του ΥΠΕΞ ακυρώνει ένα καίριο και λειτουργικό τομέα του κράτους, με προβλεπτή και ίσως ηθελημένη συνέπεια την διακινδύνευση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Πείτε μου ένα λόγο για τον οποίο δεν ισχύουν, τηρουμένων των αναλογιών, τα ίδια κριτήρια ως προς την επιλογή των ηγετικών στελεχών στο Πυροσβεστικό Σώμα και την λειτουργία του.
2) Όλες οι πυρκαγιές σβήνουν, κάποτε… Είναι νόμος της φύσης και της φυσικής. Μερικές φωτιές τις σβήνουν οι πυροσβέστες. Άλλες σβήνουν όταν δεν έχουν πιά καύσιμη ύλη και πέσει ο αέρας. Αυτές τις τελευταίες – όπως του Βαρνάβα – οι πυροσβέστες τις… διαχειρίζονται. Μίλησα με δεκάδες πυροσβέστες σε Καπανδρίτι και Μικροχώρι από την Κυριακή μέχρι σήμερα. Υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας της επιχειρησιακής τους συμπεριφοράς. Το συμπέρασμα μου είναι ότι οι περισσότεροι κάνουν μία κακοπληρωμένη αγγαρεία επιτήρησης – πάντως φωτιές δεν σβήνουν, δεν έχουν καημό και ντέρτι να μην καεί το δάσος.
Για τα σπίτια, άμα οι ιδιοκτήτες είναι εκεί, φιλοτιμούνται κάπως. Οι δικαιολογίες “δεν έχω νερό”, “είναι πολύ επικίνδυνο”, “δεν έχω εντολή”, είναι στην άκρη της γλώσσας τους. Εξομολογητικά μου είπε ένα πλήρωμα, που επιτηρούσε οντά στο σπίτι μου το βράδυ της Δευτέρας για αναζωπυρώσεις: “Να σκοτωθούμε εμείς για κάτι που θα καεί του χρόνου δεν βγάζει νόημα”. Και ο οδηγός συμπλήρωσε σοφά: “Αν σκοτωθώ εγώ, η γυναίκα μου δεν θα δει ούτε σύνταξη, γιατί επτά χρόνια τώρα είμαι με καθεστώς εποχικού”. Άρα, δεν είναι μόνον θέμα ηγεσίας, αλλά καθεστηκυίας νοοτροπίας που οι διαδοχικές ηγεσίες και το πολιτικό σύστημα έχουν διαμορφώσει…
3) Το πολιτικό σύστημα και η εκάστοτε κυβέρνηση ουδόλως συγκλονίζεται, ούτε πρόκειται να πέσει από τις επαναλαμβανόμενες φυσικές και ανθρωπιστικές καταστροφές, δηλαδή τα πλήγματα που το ίδιο το πολιτικό σύστημα σε τακτά διαστήματα και με ενδεχόμενο δόλο καταφέρει στην Ελληνική κοινωνία. Πυρκαγιές, πλημμύρες, Τέμπη, όλα αυτά δημιουργούν ανάγκες: Πολίτες δίχως σπίτια, δίχως δουλειά, δίχως τα παιδιά τους. Οι πληγέντες, ακριβώς τα θύματα των καταστροφών, αποτελούν πάμφθηνη πολιτική ύλη για ρουσφέτια περιστασιακά, όπως βοηθήματα, άδεια ανοικοδόμησης, τραπεζικό δάνειο ή και πιο μόνιμα, όπως οι διορισμοί. Ακόμη κι αυτούς που στα Τέμπη έχασαν το ένα τους παιδί, το πολιτικό σύστημα τους πλησιάζει με υποσχέσεις για το άλλο!
Οι καταστροφές λειτουργούν ως ιδανικές ευκαιρίες πονόψυχης διαπλοκής και εξαγοράς της ανοχής των ίδιων των θυμάτων προς τους θύτες! Όσοι απορρίψουν την μεγαθυμία των πολιτικών πατρώνων, εγκαταλείπονται στο έλεος του κρατικού μηχανισμού και της απαρέγκλιτης τήρησης της προτεραιότητας!
4) Το κυβερνητικό αφήγημα πασχίζει να μας πείσει ότι είναι απολύτως φυσιολογικό (και καλά θα κάνουμε να το δεχθούμε και να το βουλώσουμε) ότι μια εστία στον Βαρνάβα ή στο Γραμματικό μπορεί οποιονδήποτε Αύγουστο να κατακαίει σπίτια και ανθρώπους (“τους ευτυχώς ελάχιστους συμπολίτες μας” κατά τον πρωθυπουργό) στο Χαλάνδρι, 50 χιλιόμετρα μακριά. Έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να γίνει, θα πάρετε επιδόματα και το καθεστώς Μητσοτάκη ξεμπέρδεψε με τα ατυχή περιστατικά σε Βαρνάβα, Πάρνηθα, Εύβοια, Θεσσαλία, Έβρο, Ρόδο που διαταράσσουν, δίχως όμως να αναιρούν την κανονικότητα της κυβερνητικής ευωχίας….
Ούτε το όνομα της νεκρής, ούτε την αδιανόητη καταστροφή της φύσης μπαίνει στον κόπο να υποσημειώσει η κυβερνητική απολογητική στο περιθώριο των πανηγυριών του Δεκαπενταύγουστου. Εδώ κάηκε το Τολέδο (!) η Καλιφόρνια (!) και μύτη δεν άνοιξε, εσείς τολμάτε να ζητάτε και ρέστα;
5) Ο τρόπος, με τον οποίο διαχειρίζεται η κυβέρνηση και το λοιπό πολιτικό σύστημα τις αδιανόητες φυσικές και ανθρωπιστικές καταστροφές, αυτές που με την εγκληματική τους αδιαφορία διαμορφώνουν ως την “μοίρα” της χώρας, δεν είναι διαφορετικός με την πρακτική τους σε θέματα εθνικής Κυριαρχίας και Άμυνας. Τίποτα δεν προδικάζει ότι κυβερνώντες και φίλα αντιπολιτευόμενοι θα συμπεριφερθούν διαφορετικά στο Αιγαίο και στην Κύπρο απ` ό,τι στον Βαρνάβα ή στα Τέμπη. Η θλίψη των καταστροφών του φετινού Δεκαπενταύγουστου δεν θα είναι η τελευταία που θα γευθούμε αυτή την χρονιά…
- Οι καταστροφικές πυρκαγιές κραυγάζουν ότι πρέπει να αλλάξουμε δόγμα πυρόσβεσης
ΠΗΓΗ: https://slpress.gr/ethnika/nea-ekstrateia-gia-ti-sillipsi-ton-dolofonon-ton-isaak-kai-solomou/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Θύμα της, γιατί την Δευτέρα το μεσημέρι, μια αναζωπύρωση στην περιοχή Σοντιλέζα, Νοτιοανατολικά από το Καπανδρίτι, έφερε την φωτιά μέσα στην αυλή μου. Επί πέντε ώρες έτρεχα με λάστιχα, κλαδιά, φτυάρια, το νερό της γεώτρησης να σώσω το σπίτι και τα δέντρα. Το κατάφερα παρά τις απώλειες, δεν ήξερα ότι έχω τόση αντοχή στα 69 μου.
Δεν υπήρξαν πυροσβέστες – παρέμειναν σε “ασφαλή απόσταση”. Δεν υπήρξε ελικόπτερο, πετούσαν από πάνω, αλλά η περιοχή μας δεν ηταν στον κατάλογο ρίψεων που συνέτασσε ο κ. Μπαλάφας… Ας είναι καλά ο ο Θανάσης, ιδιοκτήτης και χειριστής χωματουργικών, διότι εποχούμενος μιας παλαιακής Cartepillar ως ανεξάρτητος-μεμονωμένος εθελοντής όργωνε χωράφια, οικόπεδα, έμπαινε στα ρέματα επιχωματώνοντας την επελαύνουσα φωτιά!
Από το μεσημέρι (3.50΄) της Κυριακής 13/8 είχα ανέβει προς το Μικροχώρι και έβλεπα κυριολεκτικά “στο πιάτο” την φωτιά στο Βαρνάβα. Ήταν σε μια χαράδρα Νοτιοδυτικά της μοίρας ΧΩΚ και Βόρεια της Μονής του Ευαγγελισμού. Επιχειρούσαν δύο Canadair τρία ελικόπτερα, το ένα Erickson. Tα αεροπλάνα έριχναν διαρκώς νερό ανάμεσα στην Μοίρα Χώκ και στην φωτιά, μολονότι ο βόρειος άνεμος την έσπρωχνε μακριά από το στρατόπεδο. Τα ελικόπτερα έριχναν νερό περιμετρικά και από πίσω.
Στις 4.30 μμ η φωτιά έφυγε ιλλιγιωδώς προς το Νότο μέσα από τον Βαρνάβα, μέσα από τις χαράδρες που κατεβαίνουν προς την λίμνη του Μαραθώνα και λειτούργησαν ως αεραγωγοί και επιταχυντές. Γνωρίζοντας καλά την περιοχή, οδήγησα παράλληλα με την πορεία της φωτιάς και σε απόσταση 300 το πολύ μέτρων. Όταν στις 5μμ έφτασα στην βόρεια όχθη της Λίμνης του Μαραθώνα, στο εκκλησάκι της Αγίας Άννας, η φωτιά ήταν ήδη εκεί και ανέβαινε την πλαγιά προς Καλέτζι.
Σε όλη αυτή την πορεία των 8-10 χιλιομέτρων πουθενά μα πουθενά δεν είδα δυνάμεις της Πυροσβεστικής, μόνο κάτι εθελοντές με ένα παλιό πυροσβεστικό που έγραφε “Αφίδνες” και έριχναν νερό στα πεύκα και στις βελανιδιές γύρω από την εκκλησία της Αγίας Άννας. Ήταν και ένα ψύχραιμο συνεργείο του ΟΡΕΝ που κατέγραφε αιωνόβια πεύκα, τους επιζώντες της πρώτης μεγάλης φωτιάς του 1985, να λαμπαδιάζουν…
Οι πυροσβεστικές δυνάμεις
Σ` όλη την διάρκεια της νύχτας από Κυριακή προς Δευτέρα υπήρχαν ενεργά δύο αδηφάγα μέτωπα, μόλις 400 μέτρα Βορειοανατολικά και 200 μέτρα Ανατολικά από το σπίτι μου. Όμως, ο Βορειοδυτικός άνεμος έσπρωχνε την φωτιά προς τις όχθες της Λίμνης, αντίθετα από εμάς. Το πρωί της Κυριακής τα μέτωπα τα αντιμετώπισαν δύο Chinook της Πολεμικής Αεροπορίας (με αιωρούμενο κάδο) και ένα Εrrickson που κατέβαινε μέχρι τις κορυφές των δένδρων. Έκανα στις 09.30 ένα γύρο με το αυτοκίνητο στους περιμετρικούς χωματόδρομους στις βόρειες όχθες της Λίμνης. Η καταστροφή ήταν απόλυτη, παντού κάρβουνα, ούτε ένα πράσινο κλαρί.
Στην επιστροφή μου λαμπάδιαζε ο δεσπόζων σ` όλη την περιοχή λόφος Κοτρώνι, με την προϊστορική ακρόπολη στην κορυφή του, κατάφυτος από βελανιδιές. Συνάντησα περίπου 30 πυροσβέστες με 10-12 οχήματα κατά μήκος του κεντρικού χωματόδρομου από Καπανδρίτι προς την Λίμνη (προέκταση της οδού Συρράκου). Αγνάντευαν τη φωτιά, με φραπέδες ανά χείρας. “Δεν έχουμε εντολή”, “Εμείς είμαστε εδώ για τα σπίτια ” (τα ακριανά ήταν 500 μέτρα και βάλε πίσω τους), “Θα έλθουν τα εναέρια”, “Που ν` ανεβαίνεις εκεί πάνω, αν παγιδευτείς ένα δρόμο έχει μόνο” (ορθόν).
Ξαφνικά εντολές, φωνές, βλαστήμιες άρχισαν να φοράνε τις αντιπυρικές στολές, να βγάζουν αλυσοπρίονα, με κατάρες για κάποιον που παρενέβη με σκοπό να σωθεί ο καταπράσινος λόφος. Πίσω από το Κοτρώνι είναι τα διυλιστήρια της ΕΥΔΑΠ, δάσος και καλλιέργειες ανάμεσα στις δυτικές όχθες της Λίμνης και στην Εθνική μέχρι τον Άγιο Στέφανο. Σκάρτες δυο ώρες αργότερα, καιγότανε το σπίτι μου….
Πέντε συμπεράσματα για τις πυρκαγιές
Ποια τα συμπεράσματα; Με την προκατάληψη του ανθρώπου που (και αυτή την φορά) γλύτωσε με ελαφρές απώλειες, τα καταθέτω:
1) Εάν τα εναέρια μέσα και οι πυροσβέστες παρενέβησαν στην πυρκαγιά που ξέσπασε στον Βαρνάβα με τους αριθμούς και στους χρόνους που ισχυρίζεται η κυβέρνηση, τότε τα αποτελέσματα που όλοι βιώσαμε καταδεικνύουν πρόβλημα μείζονος ανεπάρκειας στην ηγεσία της Πυροσβεστικής και στην επιχειρησιακή αντιμετώπιση της φωτιάς που η ηγεσία αυτή επέλεξε.
Δεν ξέρω πρόσωπα και πράγματα στο Πυροσβεστικό Σώμα. Ξέρω, όμως, πολύ καλά με ποια κριτήρια επιλέχθηκε από την κυβέρνηση η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών (Γεραπετρίτης-Παπαδοπούλου) και πως αυτή η ηγεσία με τις επιλογές της ως προς την στελέχωση του ΥΠΕΞ ακυρώνει ένα καίριο και λειτουργικό τομέα του κράτους, με προβλεπτή και ίσως ηθελημένη συνέπεια την διακινδύνευση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Πείτε μου ένα λόγο για τον οποίο δεν ισχύουν, τηρουμένων των αναλογιών, τα ίδια κριτήρια ως προς την επιλογή των ηγετικών στελεχών στο Πυροσβεστικό Σώμα και την λειτουργία του.
2) Όλες οι πυρκαγιές σβήνουν, κάποτε… Είναι νόμος της φύσης και της φυσικής. Μερικές φωτιές τις σβήνουν οι πυροσβέστες. Άλλες σβήνουν όταν δεν έχουν πιά καύσιμη ύλη και πέσει ο αέρας. Αυτές τις τελευταίες – όπως του Βαρνάβα – οι πυροσβέστες τις… διαχειρίζονται. Μίλησα με δεκάδες πυροσβέστες σε Καπανδρίτι και Μικροχώρι από την Κυριακή μέχρι σήμερα. Υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας της επιχειρησιακής τους συμπεριφοράς. Το συμπέρασμα μου είναι ότι οι περισσότεροι κάνουν μία κακοπληρωμένη αγγαρεία επιτήρησης – πάντως φωτιές δεν σβήνουν, δεν έχουν καημό και ντέρτι να μην καεί το δάσος.
Για τα σπίτια, άμα οι ιδιοκτήτες είναι εκεί, φιλοτιμούνται κάπως. Οι δικαιολογίες “δεν έχω νερό”, “είναι πολύ επικίνδυνο”, “δεν έχω εντολή”, είναι στην άκρη της γλώσσας τους. Εξομολογητικά μου είπε ένα πλήρωμα, που επιτηρούσε οντά στο σπίτι μου το βράδυ της Δευτέρας για αναζωπυρώσεις: “Να σκοτωθούμε εμείς για κάτι που θα καεί του χρόνου δεν βγάζει νόημα”. Και ο οδηγός συμπλήρωσε σοφά: “Αν σκοτωθώ εγώ, η γυναίκα μου δεν θα δει ούτε σύνταξη, γιατί επτά χρόνια τώρα είμαι με καθεστώς εποχικού”. Άρα, δεν είναι μόνον θέμα ηγεσίας, αλλά καθεστηκυίας νοοτροπίας που οι διαδοχικές ηγεσίες και το πολιτικό σύστημα έχουν διαμορφώσει…
3) Το πολιτικό σύστημα και η εκάστοτε κυβέρνηση ουδόλως συγκλονίζεται, ούτε πρόκειται να πέσει από τις επαναλαμβανόμενες φυσικές και ανθρωπιστικές καταστροφές, δηλαδή τα πλήγματα που το ίδιο το πολιτικό σύστημα σε τακτά διαστήματα και με ενδεχόμενο δόλο καταφέρει στην Ελληνική κοινωνία. Πυρκαγιές, πλημμύρες, Τέμπη, όλα αυτά δημιουργούν ανάγκες: Πολίτες δίχως σπίτια, δίχως δουλειά, δίχως τα παιδιά τους. Οι πληγέντες, ακριβώς τα θύματα των καταστροφών, αποτελούν πάμφθηνη πολιτική ύλη για ρουσφέτια περιστασιακά, όπως βοηθήματα, άδεια ανοικοδόμησης, τραπεζικό δάνειο ή και πιο μόνιμα, όπως οι διορισμοί. Ακόμη κι αυτούς που στα Τέμπη έχασαν το ένα τους παιδί, το πολιτικό σύστημα τους πλησιάζει με υποσχέσεις για το άλλο!
Οι καταστροφές λειτουργούν ως ιδανικές ευκαιρίες πονόψυχης διαπλοκής και εξαγοράς της ανοχής των ίδιων των θυμάτων προς τους θύτες! Όσοι απορρίψουν την μεγαθυμία των πολιτικών πατρώνων, εγκαταλείπονται στο έλεος του κρατικού μηχανισμού και της απαρέγκλιτης τήρησης της προτεραιότητας!
4) Το κυβερνητικό αφήγημα πασχίζει να μας πείσει ότι είναι απολύτως φυσιολογικό (και καλά θα κάνουμε να το δεχθούμε και να το βουλώσουμε) ότι μια εστία στον Βαρνάβα ή στο Γραμματικό μπορεί οποιονδήποτε Αύγουστο να κατακαίει σπίτια και ανθρώπους (“τους ευτυχώς ελάχιστους συμπολίτες μας” κατά τον πρωθυπουργό) στο Χαλάνδρι, 50 χιλιόμετρα μακριά. Έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να γίνει, θα πάρετε επιδόματα και το καθεστώς Μητσοτάκη ξεμπέρδεψε με τα ατυχή περιστατικά σε Βαρνάβα, Πάρνηθα, Εύβοια, Θεσσαλία, Έβρο, Ρόδο που διαταράσσουν, δίχως όμως να αναιρούν την κανονικότητα της κυβερνητικής ευωχίας….
Ούτε το όνομα της νεκρής, ούτε την αδιανόητη καταστροφή της φύσης μπαίνει στον κόπο να υποσημειώσει η κυβερνητική απολογητική στο περιθώριο των πανηγυριών του Δεκαπενταύγουστου. Εδώ κάηκε το Τολέδο (!) η Καλιφόρνια (!) και μύτη δεν άνοιξε, εσείς τολμάτε να ζητάτε και ρέστα;
5) Ο τρόπος, με τον οποίο διαχειρίζεται η κυβέρνηση και το λοιπό πολιτικό σύστημα τις αδιανόητες φυσικές και ανθρωπιστικές καταστροφές, αυτές που με την εγκληματική τους αδιαφορία διαμορφώνουν ως την “μοίρα” της χώρας, δεν είναι διαφορετικός με την πρακτική τους σε θέματα εθνικής Κυριαρχίας και Άμυνας. Τίποτα δεν προδικάζει ότι κυβερνώντες και φίλα αντιπολιτευόμενοι θα συμπεριφερθούν διαφορετικά στο Αιγαίο και στην Κύπρο απ` ό,τι στον Βαρνάβα ή στα Τέμπη. Η θλίψη των καταστροφών του φετινού Δεκαπενταύγουστου δεν θα είναι η τελευταία που θα γευθούμε αυτή την χρονιά…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
- Οι καταστροφικές πυρκαγιές κραυγάζουν ότι πρέπει να αλλάξουμε δόγμα πυρόσβεσης
ΠΗΓΗ: https://slpress.gr/ethnika/nea-ekstrateia-gia-ti-sillipsi-ton-dolofonon-ton-isaak-kai-solomou/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.