Η ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΉ

Από: Δημήτρης Μπελαντής fb

Ένα ζήτημα πολύ σοβαρό για το οποίο θα κάνω μόνο έναν μικρό υπαινιγμό η εισαγωγή για να επανέλθω σε επόμενο χρόνο.

Η Βίωση του Χρόνου. 

Η  τεράστια κλιμάκωση της τεχνολογικής εξέλιξης τα τελευταία τριάντα χρόνια και ιδιως τα τελευταία δέκα  χρόνια διεθνώς, ιδίως η μικροηλεκτρονική και πληροφορική επανάσταση, πάντα εντός των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, έχει ριζικά τροποποιήσει την αίσθηση  και την βίωση τόσο του φυσικού - προσωπικού, όσο και του ιστορικού Χρόνου.

 Χρόνος δεν είναι πια αυτό που ήταν για εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινου πολιτισμου. 

Στον βαθμό που η επικοινωνία εντός  τεράστιων αποστάσεων είναι στιγμιαία και που η παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών έχει  καταστεί εξαιρετικά ταχύτερη χάρη στην μεγαλύτερη παραγωγικότητα της εργασίας, ζούμε  πλανητικά μια εκπληκτική και ανεξέλεγκτη  Ε π ι τ ά χ υ ν σ η.

Επιτάχυνση είναι η μαγική  θετική λέξη για το πλειοψηφικό κοπάδι  και μόνο μικρές συνετές μειοψηφίες στην Δύση την αμφισβητούν. Πρέπει να παράγουμε γρήγορα, να καταναλώνουμε γρήγορα (εμπορεύματα, σχέσεις και ανθρώπους), να είμαστε όλο το εικοσιτετράωρο βιονικοί ή υβριδικοί άνθρωποι (δηλαδή άνθρωποι με μηχανικές απολήξεις η συμπληρώσεις). 

Σε αυτό το πλαίσιο, το Παρόν, η παροντικότητα είναι συνεχής και η αίσθηση βάθους του παρελθόντος χάνεται.

Η συνεχής αναφορά π.χ. στο φμπ στο  ιστορικό παρελθόν ενέχει μια ψυχαναγκαστική ανασφάλεια ότι το παρελθόν με μια γνήσια έννοια  έχει χαθεί.

Επισης, η λογική της "κατασκευής" υπαινίσσεται ότι το παρελθόν δεν υπήρξε ποτέ αντικειμενικά αλλά είναι κάτι που ανακατασκευαζουμε συνεχώς κατά το δοκούν.

   Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όμως είναι το ότι η Επιτάχυνση της ζωής δεν οδηγεί σε μια προσδοκία μελλοντικής βελτίωσης της ζωής, ατομικής η συλλογικής. 

Οι προσδοκίες είναι στο μίνιμουμ ενώ η φιλολογία του Τέλους του Κόσμου στο μάξιμουμ.

 Επιταχύνουμε την ζωή μας... προς ένα μέλλον που το φοβόμαστε η που πάντως δεν το αγαπούμε.

Προς τον θάνατο δηλαδή η την αιώνια ζωή, που είναι ουσιαστικά το ίδιο.

 

Ως και την δεκαετία του 90' οι λογοτέχνες και οι πολιτικοί έφτιαχναν ενδιαφέροντα, αληθή ή εικονικά Μέλλοντα, λίγα μόνο  από τα οποία ήταν δυστοπικά.

Η παραγωγή του Μέλλοντος ανθούσε. Η επιστημονική φαντασία της Λαμπρότητας στο Μέλλον ανθούσε.

  Η ιδεολογία της  Διαφωτιστικης Προόδου,με τα θετικά αλλά  και τα πολύ αρνητικά της χαρακτηριστικά,  συνοδευόταν από μια πίστη - συχνά αποκαλυπτική - σε ένα όχι απλώς καλύτερο αλλά σε ένα  υπέροχο η και τέλειο Μέλλον. Ποιος πιστεύει πια σε αυτό εκτός από τους ανόητους η τους ιδεοληπτικους; Ακόμη και οι έμποροι της ελπίδας είναι πια προσεκτικοί.

   Δύο πολύ σημαντικοί διανοούμενοι, αν και όχι στο επίκεντρο της  ακαδημαϊκής διανοητικής μόδας, ο εκλιπών  το 2017 Mark Fisher ("The slow cancellation of the future" στο βιβλίο  του " Ghosts of my Life") και ο Franco Bifo Berardi, από τον χώρο της Ιταλικής Αυτονομίας ("After the Future"), έχουν υποστηρίξει επανειλημμένα ότι η κατασκευή εικόνων για ένα λαμπρό Μέλλον (κοινωνικό, ψυχικό, τέχνολογικο, ηθικοπολιτικό) που έφτασε ως την δεκαετία του 80' και του 90' το πολύ, κάποιαν στιγμή κατέρρευσε, ιδίως στην Δύση. 

Έμεινε μόνο η προσμονή της συνεχούς Επιτάχυνσης και η άκριτη πίστη στην Τεχνοεπιστημη και στην ρομποτοποίηση του ανθρώπου, με το υπαρξιακό  ερώτημα να παραμένει : 

Προς τι ; 

Επιταχυμενη μετάβαση σε ένα Μέλλον που ακόμη και οι απολογητές της τεχνοκρατιας (βλ πχ Bill Gates, Klaus Schwab, Elon Musk) θεωρούν  η χρωματίζουν ως εφιαλτικό; 

Πόσο έχει εκλείψει στην Δύση και σε μικρότερο βαθμό διεθνώς η κοινή λογική; 

  Κίνημα  ανθρώπινης χειραφέτησης, σοβαρό και ειλικρινές,που δεν απαντά πειστικά στο πρόβλημα της εξαφάνισης του Μέλλοντος και της "ανακαταγραφής του Παρελθόντος",  γενικά δηλαδή στο πρόβλημα της βίωσης και διαχείρισης του Χρόνου από τον άνθρωπο ως είδος, δεν μπορεί να υπάρξει. 

Ένας πολιτισμός που ζει διαρκώς στο παρόν χωρίς μνήμη  ουσιαστικά και χωρίς φαντασιακή, πέραν της  αποδεδειγμένα αδύνατης  "τελειότητας", προσδοκία και πρόσληψη ενός καλύτερου μέλλοντος δεν γεννά ανατροπές σε βάθος και επαναστάσεις. 

Χρειάζεται λοιπόν η βαθύτερη πολιτισμική (και όχι μόνο οικονομική η παραγωγική) παρέμβαση στον ισχύοντα.

ΠΗΓΗ: Δημήτρης Μπελαντής fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com