χάρτης: Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Για τον Μπ. Μπαζολέ, γενικό διευθυντή εξωτερικής ασφαλείας έως το 2017, η συμμαχία με τους Κούρδους ήταν το μοναδικό όπλο της Γαλλίας για να επηρεάσει το μέλλον της Συρίας.
Συνέντευξη στη Ναταλί Γκιμπέρ
Σας έκανε εντύπωση η απόφαση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να αποσύρει τις δυνάμεις του από τη βορειανατολική Συρία και να επιτρέψει στη Τουρκία να εξαπολύσει επίθεση εναντίον των Κούρδων;
Όχι. Ο Τραμπ κάνει ό,τι είχε πει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας. Και όπως μας έχει συνηθίσει στην απερισκεψία του και στον χαοτικό του χαρακτήρα, η απρόσεκτη, άτακτη και εγωιστική του στάση δεν θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζει. Ακόμη και αν έκανε πίσω στις αρχικές του θέσεις, ακόμη και εάν οι ΗΠΑ συνομιλούν με την Τουρκία κάτω από το τραπέζι, το κακό έγινε. Όσο για την Τουρκία, βιαζόταν να ενεργήσει. Θυμάμαι ένα δείπνο το 2016 με τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, όπου δεν μπορούσαμε να πούμε μία κουβέντα χωρίς να ταυτίζει το YPG με το PKK, και να επαναλαμβάνει ότι αποτελεί τρομοκρατική οργάνωση και ότι είναι αντάξιο του ΙΣΙΣ.
Οι Δυτικοί γνώριζαν εδώ και πολλά χρόνια το σχέδιο τουρκικής επίθεσης και τους άξονες διείσδυσης των τουρκικών δυνάμεων στη Συρία…
Μπορούμε να διακρίνουμε κάποιου είδους ασυνέπεια στους Δυτικούς. Εδώ και μερικές ημέρες επικεντρωνόμαστε στο πρόβλημα των στρατοπέδων των τζιχαντιστών στη Συρία. Ωστόσο, αυτό ήταν πρόβλημα που ετίθετο και πριν την τουρκική επίθεση μακροπρόθεσμα. Το θεμελιώδες πρόβλημα στο εξής, είναι η απουσία στεγανότητας των συνόρων Συρίας-Τουρκίας. Φοβάμαι ότι αυτό το σύνορο θα ανοίξει προς όλες τις κατευθύνσεις, πράγμα που θα αυξήσει σημαντικά τον κίνδυνο τρομοκρατίας στη Γαλλία.
Η Τουρκία επέτρεπε τη κυκλοφορία πολλών τζιχαντιστών έως το 2015. Όσοι χτύπησαν τη Γαλλία πέρασαν από τη Συρία στην Τουρκία από τον βόρειο διάδρομο μεταξύ του Αφρίν και της Ροζάβα. Από την άποψη της αντιτρομοκρατικής δράσης, η συνεργασία με τους Τούρκους ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς υπήρχε απόλυτη αδιαφάνεια από τη πλευρά τους και πολύ μεγάλη καχυποψία. Ακόμη και για τους Ρώσους, η Τουρκία είναι πολύ δύσκολος εταίρος. Δεν μπορούμε να αγνοούμε το πρόβλημα ασφάλειας που θέτουν στην Τουρκία οι τρομοκράτες και οι Σύροι πρόσφυγες. Αλλά η Τουρκία χρησιμοποιεί αυτή την κατάσταση ως μέσο για να ασκήσει πίεση σε εμάς.
Η στήριξη που παρείχαμε στους Κούρδους ανταποκρινόταν πρώτα απ’ όλα σε έναν πρακτικό στόχο. Οι Κούρδοι εγγυούνταν τη στεγανότητα των συνόρων στα σημεία που ήλεγχαν. Από τη στιγμή που ξαναπήραν το Κομπάνι και έκαναν τη σύνδεση με το Ταλ Αμπιάντ το 2015, δεν διείσδυσαν άλλοι τζιχαντιστές από το σημείο αυτό. Για εμένα το ιδεώδες θα ήταν οι Κούρδοι να ελέγχουν το σύνολο της συνοριογραμμής Τουρκίας-Συρίας – αλλά δεν εισακούστηκα ποτέ σε αυτό. Αυτό δεν έγινε εν τέλει, διότι οι Ρώσοι εγκατέλειψαν τους Κούρδους στο Αφρίν, σε αντάλλαγμα με τη Διαδικασία της Αστάνα [συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ Ρωσίας, Τουρκίας και Ιράν για την αποκλιμάκωση του πολέμου], αλλά και διότι, για την Τουρκία, η σύνδεση μεταξύ Αφρίν και Ροζάβα ήταν απαράδεκτη. Συνεπώς, οι ΗΠΑ δεν την επιδίωξαν ποτέ και ούτε η Γαλλία έσπρωξε προς αυτή τη κατεύθυνση.
Η συμμαχία με τους Κούρδους ήταν επίσης, σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, το μοναδικό μας πλεονέκτημα για να επηρεάσουμε το μέλλον της Συρίας. Εγκαταλείποντάς τους, χάνουμε αυτό το πλεονέκτημα.
Εν τέλει, η γαλλική πολιτική στρατιωτικής υποστήριξης των Κούρδων δεν ήταν αποτελεσματική, από τη στιγμή που δεν θέλαμε να στηρίξουμε το πολιτικό τους πρόγραμμα στη Ροζάβα;
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένα πρόβλημα αρχής, καθώς η Γαλλία έχει δεσμευτεί υπέρ της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας. Η Γαλλία υποστήριξε και υποστηρίζει στο Ιράκ την αυτονομία του Κουρδιστάν. Το 2003 και νωρίτερα, είχαμε επιβάλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων σε αυτή τη περιοχή, πράγμα που επέτρεψε μία αυτονομία που δεν αμφισβητήθηκε έκτοτε. Έχουμε αντιφατικές θέσεις πράγματι.
Οι Κούρδοι της Συρίας ήλπιζαν ότι, για την εκπληκτικά αποτελεσματική συνεργασία τους στον πόλεμο κατά του ΙΣΙΣ, θα κέρδιζαν πολιτικά ανταλλάγματα που δεν μπορούσαμε να τους προσφέρουμε, επειδή δεν συμμετείχαμε στις σχετικές διαδικασίες. Δεν συνομιλούσαμε με τη κυβέρνηση του Άσαντ στη Δαμασκό. Σε τι θα χρησίμευε όμως αυτό; Όταν η Γαλλία συνομιλούσε με τη Δαμασκό, η συνεργασία δεν έδωσε αποτελέσματα, καθώς το καθεστώς εργαλειοποιούσε πάντα την τρομοκρατία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ευθύνη του στη ριζοσπαστικοποίηση της αντιπολίτευσης στη Συρία. Προχώρησε στη φυσική εξάλειψη των νέων σπουδαστών που ξεκίνησαν το κίνημα αμφισβήτησης και απελευθέρωσε από τις φυλακές, ήδη από τον Μάρτιο του 2011, εκατοντάδες εξτρεμιστές που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της Αλ-Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους.
Κέρδισαν οι Ρώσοι τελικά;
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δρα με μεγάλη δεξιοτεχνία και διπροσωπία. Οι Κούρδοι είναι υποχρεωμένοι να ζητήσουν τη συνδρομή του συριακού καθεστώτος και ο Πούτιν προσποιείται ότι επιδιώκει τη συνδρομή του κατά της τουρκικής εισβολής.
Η απόφαση της Γαλλίας να μην επαναπατρίσει τους [γαλλικής καταγωγής] ντζιχαντιστές και τις οικογένειές τους δεν ήταν θεμελιώδες λάθος;
Όχι, δεν το πιστεύω. Τα παιδιά ήταν πάντα ένα ξεχωριστό πρόβλημα, αλλά όσον αφορά τους μαχητές, κατανοώ τη στάση της Γαλλίας: ενώπιον της γαλλικής δικαιοσύνης, δεν γνωρίζουμε πως θα στεκόντουσαν οι υποθέσεις αυτές. Είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Η Γαλλία ήλπιζε να επιτύχει αποτελέσματα μέσω της παροχής χρηματικής βοήθειας στους Κούρδους για να φυλάξει τα στρατόπεδα των φυλακισμένων ντζιχαντιστών, καθώς και μέσω μίας μικρής στρατιωτικής συνδρομής – παρουσία ειδικών δυνάμεων και ως συνεργάτης των ΗΠΑ στα αεροπορικά χτυπήματα της συμμαχίας. Δεν απέτυχε τελικά;
Αυτή η πολιτική ήταν ατελής από πολλές απόψεις, όσον αφορά τα σήματα που στάλθηκαν – μπορούμε να εντοπίσουμε την αποτυχία στην απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να μην πραγματοποιήσει χτυπήματα το 2013 [κατά των χημικών όπλων του συριακού καθεστώτος]. Παρ’ όλα αυτά επέτρεψε να περιορίσει τους κινδύνους της τρομοκρατίας εδώ και αρκετά χρόνια. Το θεμελιώδες πρόβλημα, και πάλι, είναι διαφορετικό: είναι η θέση συμπληρωματικότητας στην οποία έχουμε τοποθετήσει τον εαυτό μας σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η έλλειψη αυτονομίας μας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν και εκεί, καθώς και εμείς. Δεν είναι πλέον εκεί, ούτε και εμείς, παρ’ ότι ήμασταν παρόντες πριν από αυτές.
Το γεγονός ότι δεν είχαμε επαρκή αυτονομία στο επιχειρησιακό πεδίο θέτει το ερώτημα της γαλλικής ισχύος. Έχουμε πρόβλημα πολιτισμικό, λογιστικό, πρακτικό, αφού τοποθετούμαστε συστηματικά στο χέρι των Αμερικανών. Η Γαλλία είναι ικανή να διαδραματίσει ρόλο χωρίς τις ΗΠΑ. Λυπάμαι για την εγκατάλειψη των Κούρδων, όχι για λόγους ιδεολογικούς ή συναισθηματικούς, αλλά για λόγους αξιοπιστίας της Γαλλίας και για λόγους ασφάλειας. Πρέπει να είμαστε πιστοί στους συμμάχους μας.
Υπάρχει ακόμα χώρος για στρατιωτική δράση της Γαλλίας;
Έχουμε ρόλο να διαδραματίσουμε πέραν των δηλώσεων και των συμβολικών κινήσεων. Ο κίνδυνος ασφαλείας είναι πολύ σημαντικός. Παρά την τρομερή καταστολή που ασκεί το συριακό καθεστώτος, η κατάσταση δεν θα σταθεροποιηθεί. Υπάρχει ένας ενδημικός κίνδυνος τρομοκρατίας, στον οποίο θα προστεθεί ο κίνδυνος ενός ανοικτού συνόρου. Η συνεργασία με την Τουρκία παραμένει πολύ δύσκολη, αλλά είναι απαραίτητη.
Πηγή: Λε Μοντ, 21 Οκτωβρίου 2019 Μετάφραση: Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.