(Σάββ. 5/7/14 - 15:16) Αναδημοσίευση από :http://www.iskra.gr/ Του ΝΕΣΤΟΡΑ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗ
Μετά τις ευρωεκλογές άνοιξε ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον διάλογος μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ γύρω από διάφορα θέματα, τα περισσότερα των οποίων είναι καίριας σημασίας, όπως η σχέση ηγεσίας-κόμματος. Ένα από αυτά τα ζητήματα είναι και η εκφορά ενός «εθνικού», «πατριωτικού» λόγου. Ο διάλογος αυτός είναι διαρκής μέσα στην Αριστερά και επ’ αυτού θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις και την άποψη μου.
Κατ’ αρχάς θα συμφωνήσω με τον σ. Δημοσθένη Παπαδάτο στο σημείο που λέει πως η εκφορά «ταξικού» ή «πατριωτικού» λόγου δεν είναι ζήτημα γούστου. Είναι ζήτημα του πώς αντιλαμβανόμαστε τις αντιθέσεις (στην Ελλάδα) σήμερα και του πώς προσδιορίζουμε τον τακτικό και τον στρατηγικό μας στόχο. Αν δεν τοποθετήσουμε έτσι το σκεπτικό μας, τότε κάθε άλλη απάντηση θα διακατέχεται αναγκαστικά από έντονο άρωμα «γούστου».
ΣΕ ΤΙ ΧΩΡΑ ΖΟΥΜΕ;
Πριν μπούμε στο ερώτημα περί αντιθέσεων θα πρέπει να εξετάσουμε το πού βρισκόμαστε. Είναι γνωστή η μεγάλη συνεισφορά του Λένιν στην συγκεκριμένη συζήτηση. Είναι εκείνος που μπόρεσε να θεωρητικοποιήσει το σχήμα του ιμπεριαλισμού, να το τοποθετήσει με μαρξιστικό τρόπο και τελικά να πει πως ο ιμπεριαλισμός είναι το έσχατο στάδιο του καπιταλισμού. Να σημειώσουμε πως το έργο του Λένιν δεν διακατέχεται από κανενός είδους δογματισμό, καθώς ο ίδιος παίρνει στοιχεία από μελετητές που ουδεμία σχέση είχαν με το μαρξισμό, ενώ η συνεισφορά του αναγνωρίζεται και από αστούς θεωρητικούς (ίσως όχι τόσο όσο εκείνη του Μαρξ, γιατί ο Λένιν πραγμάτωσε και μία επανάσταση, προκαλώντας τη μήνη των απανταχού ιμπεριαλιστών), σε σημείο που να έχει προταθεί για το Νόμπελ Οικονομίας από το αμερικάνικο περιοδικό «Counterpunch».
Κατά την άποψη μου, τα πέντε γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού (συγκέντρωση παραγωγής και κεφαλαίου, κυριαρχία μονοπωλίων, σύμφυση τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου κλπ) ισχύουν ακόμα σήμερα –ίσως και σε πιο έντονο βαθμό- κάνοντας την ανάλυση του Λένιν επίκαιρη. Τα γνωρίσματα αυτά συνιστούν τη «βάση» του ιμπεριαλισμού. Η μορφή του «εποικοδομήματος» μπορεί να αλλάζει από εποχή σε εποχή. Έτσι, για παράδειγμα, πριν εκατό χρόνια η αποικιοκρατία ήταν κυρίαρχη, και έτσι η κατηγοριοποίηση των χωρών γινόταν και με κριτήρια κτήσης αποικιών.
Σήμερα η κατηγοριοποίηση των χωρών πρέπει να γίνει με κύριο κριτήριο την εξάρτηση, όπως την ορίζει ο Βασίλης Λιόσης στο βιβλίο του «Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση». Δηλαδή ως έκφραση σχέσεων οικονομικής κυριαρχίας μεταξύ κρατικών οντοτήτων, οι οποίες εκπορεύονται από την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η κυριαρχία αυτή γίνεται με τη συναίνεση της αστικής τάξης της εξαρτημένης χώρας, είτε γιατί εκείνη βγαίνει κερδισμένη είτε γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Ως εκ τούτου, σήμερα υπάρχουν πρώτον τα ιμπεριαλιστικά κράτη στα οποία εδράζονται τα πιο ισχυρά μονοπώλια, τα οποία χρησιμοποιούν τα ανωτέρω κράτη ως διαμεσολαβητή και διεκπεραιωτή των οικονομικών τους συμφερόντων στη διεθνή και εγχώρια σκηνή, και δεύτερον τα εξαρτημένα κράτη, στα οποία είτε δεν υπάρχουν μονοπώλια, είτε εκείνα δεν έχουν την ισχύ ώστε να χαράξουν την κατεύθυνση των γενικότερων πολιτικών επιλογών στο διεθνές στερέωμα (ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και στην ίδια τους τη χώρα).
Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να δούμε αν η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική ή εξαρτημένη. Είναι ένα θέμα που ταλανίζει την Αριστερά εδώ και δεκαετίες. Θεωρούμε, όμως, πως η απάντηση δόθηκε οριστικά το 2010. Η εισαγωγή της χώρας στο μνημόνιο, οι νεοαποικιοκρατικές δανειακές συμβάσεις, η υπαγωγή στο αγγλικό Δίκαιο, η επιτροπεία από τους Ράιχενμπαχ και Φούχτελ, οι «υποδείξεις» των ευρωπαίων και η ξένη παρέμβαση στην προεκλογική περίοδο του 2012 όχι απλά δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι εξαρτημένη χώρα –με έντονα στοιχεία νεοαποικιοποίησης μάλιστα-, αλλά επιβεβαιώνουν με τον πιο «πανηγυρικό» τρόπο ότι είχαν δίκιο όσοι επέμεναν πως η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει μέσα στην ΕΕ και στο ευρώ, απορρίπτοντας τις διάφορες θεωρίες της σύγκλισης.
Σίγουρα, όπως σε κάθε φαινόμενο μπορούν να βρεθούν αντιφάσεις (πχ ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο, ελληνική διείσδυση στα Βαλκάνια, απεμπλοκή από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ επί Καραμανλή κλπ). Η κυρίαρχη τάση όμως είναι αυτή της εξάρτησης και αυτό δεν μπορεί να αναιρεθεί ούτε από επιμέρους ισχυρά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου, ούτε από μία κάποια (που δεν ήταν η ισχυρότερη) οικονομική διείσδυση στα Βαλκάνια. Και η κυριαρχία της τάσης αυτής επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η Ελλάδα επέστρεψε κανονικά στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και συνεχίζει να παρέχει αδιάκοπα χρήμα, στρατό, έδαφος, ύδωρ και αέρα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τις οποίες στηρίζει ακόμα και αν απειλείται ελληνικό στοιχείο (βλ. Ουκρανία).
ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ [1]
Όλοι –όσοι αναφέρονται στην Αριστερά και χρησιμοποιούν τον διαλεκτικό υλισμό ως αναλυτικό εργαλείο- παραδέχονται πως η βασική αντίθεση σήμερα στην Ελλάδα είναι μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, όπως και σε κάθε άλλη χώρα που έχει καπιταλισμό, ανεξαρτήτως αν είναι ιμπεριαλιστική, εξαρτημένη, κατεχόμενη, προτεκτοράτο ή οτιδήποτε άλλο. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής και η ατομική ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου συνιστούν την αντίθεση η οποία λύνεται μόνο με το ξεπέρασμα του καπιταλισμού και το πέρασμα στην αταξική κοινωνία.
Από την άλλη μεριά, η κύρια αντίθεση διαφέρει από χώρα σε χώρα, ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξης και την πολιτική ισχύ των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται σε εκείνη (αν υπάρχουν τέτοια). Στην Ελλάδα η κύρια αντίθεση εστιάζεται στα μονοπώλια (εγχώρια και ξένα) και τον ιμπεριαλισμό από τη μία μεριά και στον λαό από την άλλη. Οι επιπτώσεις της δράσης των μονοπωλίων δεν περιορίζονται μόνο στην εργατική τάξη, αλλά επεκτείνονται σε πλατιά λαϊκά στρώματα (αγρότες, μικρομεσαίοι επαγγελματίες κλπ) τα οποία ειδικά μέσα στην κρίση προλεταριοποιούνται βίαια. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως αντιλήψεις που μιλάνε για συμμαχία της αστικής τάξης με την μικροαστική (η οποία «επωφελείται» από τη μείωση των μισθών) δεν στέκουν. Οι μικρομεσαίοι κατά κύριο λόγο δεν απασχολούν πολυάριθμο προσωπικό, ενώ από την άλλη εξαρτώνται από την εγχώρια αγοραστική δύναμη (η οποία συνθλίβεται από την ακολουθούμενη πολιτική) καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να εξάγουν, ενώ από την άλλη συνθλίβονται και από τα δάνεια τα οποία σύναψαν στο παρελθόν, τα οποία δεν μπορούν να αποπληρώσουν. Έτσι, διαμορφώνονται οι συνθήκες για μία ευρεία κοινωνική συμμαχία στη βάση αντιμονοπωλιακών-αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων που στόχο θα έχει την ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικής.
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ
Είναι προφανές πως για κάθε αριστερό κόμμα –σε όποια χώρα και αν βρίσκεται- στρατηγικός στόχος πρέπει να είναι η μετάβαση στην αταξική κοινωνία και η άρση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ο στρατηγικός στόχος δηλαδή είναι άμεσα συνδεδεμένος με την εξάλειψη της βασικής αντίθεσης. Επειδή όμως, όπως είπαμε και πιο πάνω, η κύρια αντίθεση είναι αυτή που είναι αυτή που παίζει πρωταρχικό ρόλο στο δοσμένο στάδιο, ο τακτικός στόχος πρέπει να καθορίζεται από εκείνη. Έτσι, άμεσος τακτικός στόχος πρέπει να είναι η ήττα των μονοπωλίων. Μέσα σε αυτόν τον στόχο εντάσσεται η αντιμνημονιακή πάλη και ο αγώνας για δημοκρατία.
Προφανώς ο τακτικός στόχος δεν –πρέπει να- είναι πλήρως αυτονομημένος από τον στρατηγικό. Ίσα-ίσα, η επίτευξη εκείνου του στόχου είναι που μας φέρνει πιο κοντά στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου, αφού όπως έχουμε πει η κύρια αντίθεση καθορίζεται σε τελική ανάλυση από τη βασική. Όπου η κύρια αντίθεση έχει ταυτιστεί με τη βασική (ή έχει υποτιμηθεί), όπου υπήρξε σύγχυση μεταξύ τακτικού και στρατηγικού στόχου η περιθωριοποίηση ήταν αναπόφευκτη συνέπεια (βλ. τμήμα της αριστεράς στην Κατοχή που ζητούσε αντικαπιταλιστικό αγώνα, αντί για εθνικοαπελευθερωτικό).
ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
Κατά την άποψη μου, βασικός πυλώνας για την επίτευξη του τακτικού στόχου πρέπει να είναι και ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία σε όλα τα επίπεδα. Αυτό επ’ ουδενί δεν υπονοεί μία συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης. Άλλωστε η αστική τάξη στην Ελλάδα επωφελείται από τη δράση των ξένων μονοπωλίων, είτε σε οικονομικό είτε σε πολιτικό επίπεδο. Άρα ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία μας φέρνει de facto απέναντι στην αστική τάξη, ενώ αποτελεί προνομιακό πεδίο παρέμβασης για την Αριστερά, καθώς με αυτόν τρόπο έρχεται σε επαφή με στρώματα τα οποία δεν είχαν καμία σχέση μαζί της μέχρι πρότινος, αφού είναι εγγεγραμένα στην αντίληψη τους στοιχειώδεις αστικοδημοκρατικές κατακτήσεις (λαϊκή και εθνική κυριαρχία πχ), οι οποίες με την εισαγωγή της χώρας στα μνημόνια φάνηκε πως ουδέποτε είχαν επιτευχθεί στην Ελλάδα.
Για να γίνω συγκεκριμένος, η απεμπόληση βασικών κυριαρχικών δικαιωμάτων του Κράτους έναντι των δανειστών (απεμπόληση ασυλίας, αγγλικό δίκαιο κλπ), το μαζικό ξεπούλημα μέχρι και παραλιών, η επιτροπεία και άλλα ταπεινωτικά φαινόμενα πρέπει να αναδειχτούν σχεδόν ως κυρίαρχα στο λόγο μας. Η αδυναμία της αστικής τάξης να εκπονήσει και να υλοποιήσει από μόνη της ένα σχέδιο για τη χώρα, η αδυναμία της δηλαδή να ηγηθεί του Έθνους, δίνει μία μοναδική ευκαιρία στην εργατική τάξη να το πράξει εκείνη, πράμα φυσικά που δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά για πρώτη φορά μετά από από δεκαετίες είναι πραγματοποιήσιμο.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ
Σε πρώτη φάση, πρέπει να αποφευχθεί η φοβικότητα απέναντι σε έναν πιο πατριωτικό, αντιιμπεριαλιστικό λόγο. Αν θέλουμε να εμπνεύσουμε και να κινητοποιήσουμε ετερόκλητα, πληττόμενα κοινωνικά στρώματα τότε πρέπει στον κεντρικό μας λόγο να μπαίνουν κάποια συνεκτικά στοιχεία που να τα συσπειρώνουν πάνω σε μία ριζοσπαστική γραμμή. Η αγωνία για το μέλλον αυτής της χώρας, από εκείνους που μοχθούν για εκείνην είναι ένα υγιές αντανακλαστικό, το οποίο δεν πρέπει να ξορκίζουμε. Όπως και η αγανάκτηση μετά από πράξεις εθνικής ταπείνωσης και υποτέλειας δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κάτι de facto αντιδραστικό και εθνικιστικό. Το ζητούμενο είναι να πιαστούμε από αυτήν την αγανάκτηση και να τη μετασχηματίσουμε σε μαζικό, λαϊκό, δημοκρατικό, ανατρεπτικό αγώνα και όχι να την αντιπαλέψουμε. Εθνικό και ταξικό δεν διαχωρίζονται με σινικά τείχη, ενίοτε μάλιστα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Αν δεχτούμε μέχρι τέλους τις λογικές «ή θα μιλάμε πατριωτικά ή ταξικά» τότε θα πρέπει να αναγορεύσουμε τον Άγη Στίνα ως φωτεινή εξαίρεση της ελληνικής Αριστεράς κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ενώ μεγάλοι επαναστάτες όπως ο Che Guevara (ή ο Άρης Βελουχιώτης) θα πρέπει να θεωρηθούν εθνικιστές.
Σε δεύτερη φάση, πρέπει να αποφύγουμε την παγίδα, στην προσπάθεια μας να εκφράσουμε το Έθνος –σε πολιτικό επίπεδο- να προχωρήσουμε σε ταξική συνεργασία με την αστική τάξη. Όπως δηλαδή έχει πει ο σ. Μπελαντής –αναφερόμενος στις λανθασμένες επιλογές του ΕΑΜ για Καζέρτα, Λίβανο, Βάρκιζα- να χαράξουμε μία γραμμή ενότητας και συνεργασίας στο πεδίο του Έθνους και όχι μία γραμμή ανταγωνισμού και πάλης. Ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός και μάλιστα όταν το κόμμα είναι προ των πυλών της -κυβερνητικής- εξουσίας (έχοντας επιλέξει έναν καθαρά κοινοβουλευτικό δρόμο) είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τον κίνδυνο του εθνομηδενισμού. Ο κίβδηλος, μικροαστικός πατριωτισμός όμως δεν αντιμετωπίζεται με αντικαπιταλιστικό ή εθνομηδενιστικό πλαίσιο. Μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ενίσχυση των αντιμονοπωλιακών θέσεων.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έρχεται άμεσα από όσα έχουμε ήδη πει. Χρειάζεται επειγόντως να συγκροτηθεί ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο. Ένα μέτωπο που θα συσπειρώνει κόμματα, συλλογικότητες και αγωνιστές από όλο το φάσμα των αγωνιζόμενων δυνάμεων της κοινωνίας, ένα μέτωπο που θα θέσει με σαφήνεια τους άμεσους τακτικούς στόχους (κατάργηση των μνημονίων, εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία κλπ) και θα μπορεί να αγκαλιάζει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού, πέρα και πάνω από ιδεολογικές ή άλλες διαφορές.
Μέσα σε αυτό το μέτωπο οι οργανωμένες, ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να διαδραματίσουν έναν ρόλο πρωτοπορίας, να δίνουν μία σαφή πολιτική στόχευση και να εργάζονται ώστε η κατάργηση της κύριας αντίθεσης να οδηγήσει και στην επίλυση της βασικής, ή αλλιώς ότι η επίτευξη του τακτικού στόχου θα οδηγήσει (αργά ή γρήγορα) και στην επίλυση του στρατηγικού. Παράλληλα,θα πρέπει να εργάζονται ώστε το κίνημα να μην οδηγείται σε αδιέξοδα ή ήττες, παρασυρόμενο από διάφορες αυταπάτες ή λανθασμένες εκτιμήσεις. Για παράδειγμα, εθνική ανεξαρτησία μπορεί να επιτευχθεί εντός της ΕΕ και του ευρώ, δεδομένου ότι η νομισματική πολιτική καθορίζεται εκτός της χώρας και ότι ο προϋπολογισμός θα πρέπει να εγκρίνεται από τις Βρυξέλλες πριν κατατεθεί στο Κοινοβούλιο; Επίσης, όσον αφορά τη Δημοκρατία, εκείνη μπορεί να επιτευχθεί μέσα στα πλαίσια του παρόντος Κράτους ή μήπως χρειάζεται μία ριζική επανίδρυση του (έως και αντικατάσταση του) με πρώτο βήμα μία Συντακτική Εθνοσυνέλευση;
Οι καιροί είναι δύσκολοι και η πάλη οξυμένη. Διακυβεύονται πολλά και ο αντίπαλος δεν είναι καθόλου ηλίθιος ή αφελής. Πολύ φοβάμαι ότι αν δεν δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις σε κάποια από τα ερωτήματα τα οποία μπαίνουν και αν δεν χαραχθεί μία ανάλογη τακτική, τότε ο κίνδυνος μίας μεγάλης ήττας (όχι κατ’ ανάγκην εκλογικής) θα είναι μεγάλος και οι συνέπειες πιθανόν ολέθριες. Ας συζητήσουμε και μετά ας εργαστούμε όλοι μαζί, ο καθένας με τις απόψεις του, ώστε ο δύσκολος αυτός αγώνας να είναι νικηφόρος.
[1] Χωρίς να θέλω να έχω δασκαλίστικο ύφος ή να το παίξω ειδικός επί τηφιλοσοφίας (κάτι που δεν είμαι καθόλου), θα πρέπει να πούμε δυο λόγια για τις αντιθέσεις, ώστε να γίνω κατανοητός και από τον αναγνώστη που δεν έχει τριβή με το ζήτημα.
Υπάρχουν πολλών ειδών αντιθέσεις σε ένα φαινόμενο. Κατ’ αρχάς υπάρχουν οι βασικές αντιθέσεις οι οποίες καθορίζουν την κίνηση του φαινομένου καθώς και τον χαρακτήρα και τη σπουδαιότητα των υπόλοιπων αντιθέσεων που σχετίζονται με το φαινόμενο.
Κατά δεύτερον, υπάρχουν οι κύριες αντιθέσεις οι οποίες καθορίζονται από το στάδιο ανάπτυξης του φαινομένου (δηλαδή από την βασική αντίθεση σε τελική ανάλυση) και σε εκείνο το στάδιο διαδραματίζουν πρωταρχικό και καθοριστικό ρόλο.
Σάββατο 5 Ιουλίου 2014
Αναδημοσιεύουμε και τους σχολιασμούς από την ιστοσελίδα "ΙΣΚΡΑ" γιατί νομίζουμε ότι ο διάλογος έχει ενδιαφέρον καθώς αποκαλύπτουν τις αντιτιθέμενες απόψεις για τη σχέση ή αντίθεση του Εθνικού και Ταξικού αγώνα...
Σχόλια
0 #19 Τιμολέων 10-07-2014 00:36
Προς ΝΕΣΤΟΡΑ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗ #15:
Ας βάλουμε λοιπόν μια τάξη στους όρους και τις έννοιές τους. Όταν λέγοντας 'αστική τάξη' εννοείς μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, αφήνεις απέξω ένα μεγάλο μέρος της αστικής τάξης που συνθλίβεται από τον εξοντωτικό ανταγωνισμό των πολυεθνικών και αναζητάει διέξοδο στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Εγώ στο σχόλιό μου δεν ανέφερα συνεργασία με αυτή τη μερίδα της αστικής τάξης, παρά μόνο επιβίωση των καπιταλιστικών δομών που εκπροσωπούν, μέχρις ότου ο λαός να επιλέξει δημοκρατικά το είδος της κοινωνίας που θέλει να ζήσει.
Το ερώτημα λοιπόν είναι συγκεκριμένο: Το λαϊκό κίνημα με άξονες: α)την ταξική πάλη, που παραπέμπει στην 'βασική αντίθεση' και β)τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, που παραπέμπει στην 'κύρια αντίθεση', θα δεχτεί, την επιβίωση των καπιταλιστικών μορφών που προανέφερα, χωρίς βέβαια καμία πολιτική συνεργασία με την αντίστοιχη μερίδα της αστικής τάξης; Από τον de facto αποκλεισμό της αστικής τάξης που αναφέρεις βγαίνει το συμπέρασμα ότι βλέπεις αρνητικά μια τέτοια προοπτική επιβίωσης των καπιταλιστικών μορφών, άποψη που ταυτίζεται με την θέση του ΚΚΕ για σύνδεση του λαϊκού αυτού κινήματος με την σοσιαλιστική επανάσταση σαν προαπαιτούμενο.
Αυτά βέβαια όλα τα έχω αναφέρει αναλυτικά στα προηγούμενα σχόλιά μου, καθώς και την εξήγηση που δίνω στην (μάλλον) de jure σχέση του λαϊκού κινήματος με την μερίδα της αστικής τάξης που μπορεί να συστρατευθεί μαζί του. Θεωρώ - και λυπάμαι γι' αυτό - ότι διάβασες τα σχόλιά μου κάπως πρόχειρα, ενώ εγώ διάβασα το άρθρο σου τρεις φορές πριν το σχολιάσω. Παράθεση
0 #18 ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗΣ 09-07-2014 15:36
Μέρος τέταρτο (και τελευταίο)
Επίσης ποτέ δεν μίλησα για "ισχυρή Ελλάδα". Και δεν καταλαβαίνω γιατί μου αποδίδεις βολονταριστικές αντιλήψεις. Οι μικροαστοί πλήττονται πανταχόθεν στην Ελλάδα. Τόσο από άποψη φοροεπιδρομής, όσο και από άποψη τζίρου. Μέχρι και τα σπίτια έχουν βάλει στο μάτι οι τύποι. Δεν καταλαβαίνω γιατί μία συμμαχία εργατικής τάξης με μικροαστικά στρώματα είναι αδύνατη. Γι' αυτόν το λόγο άλλωστε προτείνω και ΑΑΔΜ και όχι αντικαπιταλιστι κό μέτωπο, ώστε να χωρέσουν και αυτά τα στρώματα και να μην "καταργηθούν".
Αυτά, ελπίζω ο διάλογος να συνεχιστεί πάνω σε ουσιώδη επιχειρήματα και όχι πάνω σε τσιτάτα που παίρνονται από σπουδαίους θεωρητικούς, αλλά ειπωμένα σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο (προμονοπωλιακό ς καπιταλισμός). Χαίρομαι που η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά να σκεφτεί και στη βάση αυτή να αντιπαρατεθεί, και όχι να παπαγαλίσει κατά το δοκούν. Παράθεση
+1 #17 ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗΣ 09-07-2014 15:34
Μέρος τρίτο
Προς νεκ: Στο πρώτο που λες "να μην έχει χασούρα" έχεις δίκιο. Ίσως έπρεπε να το διευκρινήσω περισσότερο, αλλά νόμιζα πως θα γινόταν (και έτσι) αντιληπτό.
Μετά νομίζω με αδικείς. Δεν έβαλα καμία λογική "μέσου όρου". Γενικά είναι μεγάλη συζήτηση το πώς κατατάσσουμε τις χώρες. Ιμπεριαλιστική, κατά τη γνώμη μου, είναι μία χώρα στην οποία εδράζονται ισχυρά μονοπώλια (όπου και εδώ μπαίνει συζήτηση, το πώς μία πολυεθνική μπορεί πχ να "αποδίδεται" σε μία χώρα, ωστόσο υπάρχουν κριτήρια) τα οποία χρησιμοποιούν το εν λόγω κράτος ως διεκπεραιωτή των υποθέσεων τους στην εγχώρια και διεθνή σκηνή. Από εκεί και πέρα υπάρχουν διάφοροι δείκτες (ΑΕΠ, ΑΞΕ, δευτερογενής τομέας κλπ). Πάντως διαφωνώ κάθετα στο ότι κάθε χώρα είναι ιμπεριαλιστική και εξαρτημένη ταυτόχρονα. Με τέτοια σχήματα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τίποτα και χάνεται η σημασία της κυρίαρχης αντίθεσης.
Όσον αφορά τη φύση της ΕΕ, ορθώς λέμε ότι οι αστικές τάξεις εντός της ΕΕ συμπίπτουν στα περί λεηλασίας της εργασίας. Ωστόσο δεν περιορίζεται εκεί, καθώς υπάρχουν και ενδοκαπιταλιστι κές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί. Στην Κύπρο πχ, με την απόφαση του Γιουρογκρουπ δεν μειώθηκαν οι μισθοί -σε πρώτη φάση-, αλλά πετσόκοψαν το κυπριακό τραπεζικό σύστημα (το βασικό πυλώνα της κυπριακής καπιταλιστικής οικονομίας δλδ). Και η αστική τάξη της Κύπρου το δέχτηκε τελικά! Αυτό δείχνει και ότι ο προοδευτικός ρόλος της αστικής τάξης έχει παρέλθει προ πολλού, δεν μπορεί -ή δε θέλει- να σηκώσει ζήτημα ανεξαρτησίας, άρα ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία δεν είναι ενσωματώσιμος και οφείλουμε να τον φέρουμε σε πρώτο πλάνο. (συνεχίζεται...) Παράθεση
+1 #16 ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗΣ 09-07-2014 15:32
Μέρος δεύτερο
Άγγελε, σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου με την υποσημείωση ότι δεν πρέπει να παλεύουμε μόνο για εθνική ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία, αλλά και για δημοκρατία. Είναι πολύ κομβικό αυτό το ζήτημα και πρέπει να το σηκώνουμε. Πάντως συμφωνώ ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία περιλαμβάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και αγώνα ενάντια στα μονοπώλια. Ωστόσο, θα μπορούσαν να υπάρξουν κάποιες παρανοήσεις. Πχ στο θέμα των τραπεζών, δεν θα πρέπει να υποστηρίζουμε τους ντόπιους τραπεζίτες αν η ΕΚΤ έρθει κάποια στιγμή σε ρήξη με αυτούς και θελήσει να τους βάλει χέρι. Κάτι τέτοια έχουν γίνει στο παρελθόν, με τον αστικό τύπο να μιλάει για κίνδυνο "αφελληνισμού" του τραπεζικού συστήματος. Εκεί δεν πρέπει να τους στηρίζεις, αλλά να τους λες ότι θα κρατικοποιήσεις τις τράπεζες από τη πρώτη μέρα. Οπότε το "αντιμονοπωλιακό " δεν πρέπει να βγει από το κάδρο, όσο και αν συνδέεται με το "εθνικοανεξαρτησ ιακό". (δεν σου καταλογίζω ότι είπες κάτι για συμμαχία με την αστική τάξη απλά αναφέρω κάποιες παρερμηνίες που μπορεί να υπάρξουν). Παράθεση
+1 #15 ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗΣ 09-07-2014 15:31
Μέρος πρώτο
Καταρχάς, χαίρομαι που γίνεται που γίνεται ένας ανοιχτός και έντιμος διάλογος, με ουσιώδη επιχειρήματα, παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις που μπορεί να υπάρχουν.
Προς Τιμολέων: Στο κείμενο αναφέρω ξεκάθαρα ότι η μικροαστική τάξη πλήττεται και ως εκ τούτου διαμορφώνονται προϋποθέσεις συμμαχίας μαζί της. Όσον αφορά το μεγάλο κεφάλαιο όμως, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις, για τους λόγους που εξηγώ πάλι στο κείμενο.
Μου φαίνεται ότι υπάρχει μία σύγχυση όρων. Όταν μιλάω για αστική τάξη, αναφέρομαι στο μεγάλο κεφάλαιο. Για το "de jure" δεν καταλαβαίνω πως το τοποθετείς. Δηλαδή πως ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία μας φέρνει με νομικούς όρους απέναντι στην αστική τάξη? Σίγουρα θα πρέπει να υπάρξουν άλλοι τελείως νόμοι, αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να. Αυτό που τονίζω είναι πως αν αγωνιστούμε για -πραγματική- εθνική ανεξαρτησία τότε ερχόμαστε αναπόφευκτα και ουσιωδώς σε μάχη απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Παράθεση
-1 #14 QuiqueHernandista 09-07-2014 04:20
Προς απορημενο.Εμεις δεν ειπαμε ποτε να γινει η Ελλαδα ξεφραγο αμπελι.Εμεις στον ΣΥΡΙΖΑ λεμε να νομιμοποιηθουν οσοι μεταναστες η προσφυγες επιθυμουν να παραμεινουν στην Ελλαδα,ακριβως για να σταματησει η εκμεταλλευση απο τους καπιταλιστες εργοδοτες,η οποια εκμεταλλευση δεν εχει ως στοχο μονο τους μεταναστες,αλλα και τους ντοπιους εργαζομενους και ανεργους.Και φυσικα να δοθει η ελληνικη ιθαγενεια τουλαχιστον σ'εκεινα τα παιδια που γεννηθηκαν εδω,ειναι 18 χρονων και εβγαλαν ελληνικο σχολειο[παιδια χωρις πατριδα,εν ετει 2014...].Λεμε ακομα να μπορουν να φυγουν οσοι το επιθυμουν και νιωθουν εδω εγκλωβισμενοι,ε ξαιτιας της συμφωνιας Δουβλινο 2....Δηλαδη οποιος αλλοδαπος θελει να γινει Ελληνας,θα του το απαγορευσουμε?Δεν υπαρχει τιποτε πιο ανθελληνικο απ'αυτο...Κατα τ'αλλα το αρθρο δειχνει εναν δρομο που βαδιζουν ηδη στη Λατινικη Αμερικη μια σειρα απο χωρες,εχοντας ξεπερασει την δηθεν αντιθεση πατριωτισμου-διεθνισμου[Βενε ζουελα,Βολιβια, Κουβα,Ισημερινο ς,ακομα και Αργεντινη και Ουρουγουαη].Λυσεις υπαρχουν και η Αριστερα ειναι επικαιρη οσο ποτε αλλοτε,ιδιαιτερ α μεσα στον σημερινο πολυπολικο κοσμο... Παράθεση
+6 #13 Παντελης Β. 08-07-2014 22:35
βασιλης μαρινης ουτε ξενη κατοχη εχουμε ουτε αντιαποικικρατι κο αγωνα κανουμε. Κανεις δεν ισχυριζεται κατι τετοιο. Αυτο που τονιζεται ειναι οτι η συμμετοχη της ελλαδας στην ΕΕ , η βαθια εξαρτηση της χώρας οξυνει σε απιστευτο βαθμο τις συνεπειες της καπιταλιστικης κρισης ενω ταυτοχρονα το ζητημα της ανεξαρτησιας , το ζητημα της συμμετοχης της Ελλαδας στην ΕΕ και το ευρω ειναι το ζητημα πανω στο οποιο συγκεντρωνονται οι αντιθεσεις της ελληνικης κοινωνιας. Η συμμετοχη της ελλαδας στην ΕΕ , το λεγομενο ευρωπαικο οραμα ειναι η κεντρικη στρατηγκι επιλογη της αρχουσας ειναι το οραμα με βαση το οπιο ηγηθηκε του της χωρας τα προηγουμενα χρονια. Η αρχουσα ταξη κατορθωνει να κενι τους δικους της στοχους εθνικους ενω στην πργατικουτα ειναι αυστηρα ταξικοι . Αυτο λεγεται. Απο κει και περα η θεση που λεει οτι η εξαρτηση απορρειε απλως απο την ανισομετρη ανπτυξη αν λεγεται ετσι στο βιβλιο του λιοση που δεν το εχω διαβασει ταυτιζεται πληρως με την ανισοτιμη αλληλξαρτηση που λεει το ΚΚΕ ως αποτελεσμα της ανισομετρης αναπτυξης. Η εξαρτηση της ελλαδα εχει διαμορφωθει κατα βαση απο ιστορικους λογους . Η ανισομετρη ανπτυξη οπως την εβαζε ο λενιν αφορουσαν σχεσεις μεταξυ ιμπεριαλιστικων κρατων και ετσι ειναι και σημερα. Σημερα δεν υπαρχει αποικιοκρατια υπαρχει κυριως (γιατι υπαρχει και το κυπριακο, το παλιστινιακο, το κοσσοβο που δεν μπορουν να ενταχτουν) εξαρτημενς χωρες με τυπκη πολιτικη ανεξαρτησια οπως ακριβως ελεγε ο λενιν. Ο πατριωτικος αντιιμπεριαλιστ ικος αγωνας γυρω απο τα ζητημα εθνικης κυριαρχιας και ανεξαρτησιας ειναι βασικο ζητημα για να μπορεισει η ε.τ να τραβηξει σε συμμαχια τα μικροαστικα στρωματα εναντια στην οικονομικηξ ολιγαρχια. Οσοι δεν το καταλαβαινουν αυτο δεν μπορουν σκεφτουν παραπανω απο εναν τροτσκιστη. Παράθεση
+4 #12 νεκ 07-07-2014 19:39
''Οι επιπτώσεις της δράσης των μονοπωλίων δεν περιορίζονται μόνο στην εργατική τάξη, αλλά επεκτείνονται σε πλατιά λαϊκά στρώματα (αγρότες, μικρομεσαίοι επαγγελματίες κλπ) τα οποία ειδικά μέσα στην κρίση προλεταριοποιού νται βίαια. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως αντιλήψεις που μιλάνε για συμμαχία της αστικής τάξης με την μικροαστική (η οποία «επωφελείται» από τη μείωση των μισθών) δεν στέκουν''
'' Έτσι, διαμορφώνονται οι συνθήκες για μία ευρεία κοινωνική συμμαχία στη βάση αντιμονοπωλιακώ ν-αντιιμπεριαλιστ ικών αιτημάτων που στόχο θα έχει την ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικής''
Ας μου επιτραπει κι ενα σχολιο για τα παραπανω.
Δεν ξερω πως αντιλαμβανεται ο αρθρογραφος αυτη τη ''διαμορφωση των συνθηκων'' (προφανως καποια στιγμη στο, ελπιζω οχι μακρυνο μελλον, θα καταλαβουν οτι οι εποχες της ''ισχυρης Ελλαδας'' εχουν περασει ανεπιστρεπτι), αλλα εδω και μια πενταετια οι συνθηκες ''διαμορφωνονται'' και θα πρεπει να μας εξηγησει το γιατι. Ο βολονταρισμος ειναι κακος συμβουλος. Στο πρωτο του σχολιο, πραγματι η πρωην συμμαχια αστων και μικροαστων εχει διαραγει, αυτο ομως δεν σημαινει οτι οι δευτεροι θελουν να συμμαχησουν (εννοω ειλικρινα) με την εργατικη ταξη (στους ορους της εργ. τ.) αφου αυτο θα σημαινε την αυτοκαταργηση τους. Γιατι μην ξεχναμε οτι η προηγουμενη συμμαχια τους (των δυο πρωτων), βασιζοταν στην εκμεταλλευση (και) των τελευταιων και οτι η ''ελπιδα'' πεθαινει παντα τελευταια... Παράθεση
+4 #11 νεκ 07-07-2014 19:09
Φοβαμαι οτι ο αρθρογραφος δεν κατανοει καποια πραγματα.
Κατ' αρχην μας λεει οτι: '' Η κυριαρχία αυτή γίνεται με τη συναίνεση της αστικής τάξης της εξαρτημένης χώρας, είτε γιατί εκείνη βγαίνει κερδισμένη είτε γιατί δεν έχει άλλη επιλογή.'', ξεχνωντας ομως οτι ''κερδος'' για την κυριαρχη ταξη, δεν ειναι μονο το κερδος (''γιατί εκείνη βγαίνει κερδισμένη''), αλλα και η μη ''χασουρα'' (''γιατί δεν έχει άλλη επιλογή'' - απεναντι στις υποτελεις ταξεις ομως).
Απο την αλλη ειναι λαθος η αποψη που βαφτιζει μια χωρα ιμπεριαλιστικη η' εξαρτημενη με βαση τη λογικη του ''μεσου ορου'', οπου ιμπεριαλιστικη βαφτιζεται η χωρα που η συγκεντρωση και η ισχυς του κεφαλαιου, ξεπερναει αυτον το μεσο ορο. Καθε χωρα (με καποιες εξαιρεσεις βεβαια π.χ. προτεκτορατα) συμμετεχει στην ιμπεριαλιστικη αλυσιδα και καθε χωρα ειναι εξαρτημενη (και τα δυο σε μικροτερο η' μεγαλυτερο βαθμο). Αλλωστε, αν δεχομαστε οτι το κεφαλαιο δεν εχει πατριδα, ο χαρακτηρισμος ''ιμπεριαλιστικη η' εξαρτημενη'', χανει για προφανεις λογους το νοημα του.
Οσον αφορα στη σημερινη κατασταση στην Ε.Ε., ειναι προφανες οτι οι αστικες ταξεις καθε χωρας εχουν συμμαχησει εναντια στους εργαζομενους (με μπροσταρη τη Γερμανια ως πιο ισχυρη), και χρησιμοποιουν την Ε.Ε. για να επιβαλλουν τις ''μεταρυθμισεις'' που ''επρεπε να ειχαμε κανει μονοι μας εδω και χρονια'' κτλ. Παράθεση
-1 #10 Τιμολέων 07-07-2014 14:34
Παραθέτοντας απορημένος:
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ είναι το σύνθημα πάνω δεξιά του "αντιρατσιστικού " φεστιβάλ "Να σβήσουμε τα σύνορα και το φόβο και τις φυλακές" ; Ποιόν δουλεύουμε; Μήπως αυτό δεν επιδιώκει το πολυεθνικό κεφάλαιο ; Από πότε οι εθνικές κοινωνίες είναι φυλακές; Δεν ντρεπόμαστε λίγο;
Εχετε μεταρέψει την πιό μαχητική εργατική τάξη της Ευρώπης σε επαίτες και αυτόχειρες και συνεχίζετε να μιλάτε για ανοιχτά σύνορα όπου ο κάθε δουλέμπορος με την πλήρη κάλυψη των καπιταλιστών μεταφέρει φτηνούς δούλους στην ήδη διαλυμένη οικονομία και κοινωνία της Ελλάδας. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Κάπου έχεις μπερδέψει τα πράγματα φίλε μου. Πού είδες στο συγκεκριμένο άρθρο ή στα σχόλια που το ακολουθούν να γράφεται κάτι για "ανοικτά σύνορα"; Παράθεση
0 #9 απορημένος 07-07-2014 10:11
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ είναι το σύνθημα πάνω δεξιά του "αντιρατσιστικού " φεστιβάλ "Να σβήσουμε τα σύνορα και το φόβο και τις φυλακές" ; Ποιόν δουλεύουμε; Μήπως αυτό δεν επιδιώκει το πολυεθνικό κεφάλαιο ; Από πότε οι εθνικές κοινωνίες είναι φυλακές; Δεν ντρεπόμαστε λίγο;
Εχετε μεταρέψει την πιό μαχητική εργατική τάξη της Ευρώπης σε επαίτες και αυτόχειρες και συνεχίζετε να μιλάτε για ανοιχτά σύνορα όπου ο κάθε δουλέμπορος με την πλήρη κάλυψη των καπιταλιστών μεταφέρει φτηνούς δούλους στην ήδη διαλυμένη οικονομία και κοινωνία της Ελλάδας. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Παράθεση
-5 #8 agelos 07-07-2014 00:24
Γύρω λοιπόν από το βασικό αίτημα της ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας διατυπώσεις όλες τις υπόλοιπες θέσεις γιά άρνηση χρέους, έξοδο από ΕΕ και ευρώ,κρατικοποί ηση τραπεζών, ελέγχου της διακίνησης του χρήματος, ελέγχου της νομισματικής πολιτικής,της ενέργειας,των δημόσιων οργανισμών και του εθνικού πλούτου όχι σαν ¨αριστερά¨ αιτήματα, αλλά σαν εθνικά και πατριωτικά αιτήματα, ως τα ελάχιστα και απολύτως απαραίτητα γιά την ανάκτηση του ελέγχου της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Πάνω σε αυτά τα αιτήματα συσπειρώνεις όσες κοινωνικές δυνάμεις έχουν συμφέρον να τα διεκδικήσουν, που εκτός από την εργατική τάξη είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού σήμερα. Αυτή είναι η κύρια αντίθεση σήμερα, πάνω σε αυτά ενώνεις, αυτά λέει ο Λενινισμός και όχι σε αριστερούς και δεξιούς διαχωρισμούς και μπούρδες περί πολιτικών ανοιγμάτων στην κεντροαριστερά και να πάρουμε εκείνον του ΠΑΣΟΚ ή τον άλλον της ΔΗΜΑΡ.
Μα θα μου πείς και ο σοσιαλισμός που χωράει σε όλα αυτά; Όταν ένα αριστερό κόμμα δημιουργεί μέτωπα πλατιάς συσπείρωσης δεν τσιγκουνεύεται συμμάχους.Όσα κοινωνικά στρώματα συμφωνούν είναι μαζί μας. Δεν τούς περνάς από μικροσκόπιο όπως ίσως θα έκανες γιά μεμονωμένα άτομα (πολιτικούς, συνεργάτες των τραπεζών, των μνημονίων,των ξένων επιτρόπων κλπ). Και αυτό ενώ ξέρεις ότι στην πορεία γιά τον σοσιαλισμό μερικά από αυτά τα τμήματα του λαου όχι μόνο θα σπάσουν την συμμαχία μαζί σου αλλά θα γίνουν και λυσσασμένοι εχθροί σου. Το πού θα κινηθεί η ιστορία εκείνη την στιγμή είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων και η ιστορία δεν υπογράφει συμβόλαια εκ των προτέρων. Είναι ευθύνη του κόμματος της αριστεράς να έχει κερδίσει ηγετική καθοδηγητικό θέση μέσα στόν λαό και βάσει της κύριας αντίθεσης της περίοδου εκείνης, να δημιουργήσει καινούργιες συμμαχίες να κερδίσει την ζωή και να προχωρήσει παρακάτω. Παράθεση
-8 #7 agelos 06-07-2014 23:26
Είναι πράγματι περίεργο γιά το πόσος χρόνος πρέπει να περάσει όχι γιά να καταλήξει σε μιά σωστή πολιτική γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έστω να ξεκινήσει αργά αργά ένας προβληματισμός γύρω από ουσιώδη ζητήματα όπως πατρίδα, λαός,έθνος κλπ. Ιδίως δε όταν υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις που έχουν εμβαθύνει εδώ και πάνω από δύο χρόνια σε αυτά τα θέματα, έχουν προχωρήσει την ανάλυσή τους και στό θέμα του χαρακτήρα του μετώπου καί στο θέμα της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.
Το άρθρο κινείται πρός την σωστή κατεύθυνση, είναι όμως δειλό και άτολμο. Ο αγώνας σήμερα δεν είναι αγώνας ΚΑΙ γιά εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία αλλά αγώνας ΜΌΝΟ γιά εθνική ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία. Είναι αγώνας όλου του λαού γιά την ανάκτηση της χαμένης του πατρίδας. Καί μπροστάρης σε αυτόν το αγώνα κοινωνικά δεν μπορεί να είναι άλλος από την εργατική τάξη. Την κατ' εξοχήν πατριωτική τάξη. Γιατί η εργατική τάξη είναι η μόνη που έχει πατρίδα,σε αντίθεση με την αστική τάξη που έχει πατρίδα όποτε την βολεύει και την μεσαία τάξη που άγεται και φέρεται. Και αυτό είναι μία άκρως Λενινιστική θέση και όποιος παπαγαλίζει τσιτάτα του τύπου ¨η εργατική τάξη δεν έχει πατρίδα¨ δεν ξέρει τι του γίνεται.
Η ταξική πάλη λοιπόν περνάει σήμερα μέσα από τον αγώνα γιά εθνική κυριαρχία. Και η εργατική τάξη πρέπει να βρεί σε αυτόν της τον αγώνα το μέγιστο των δυνάμεων που μπορεί να ενώσει. Και οι δυνάμεις αυτές είναι σήμερα περισσότερες από ποτέ μιάς και η παραγωγική διάλυση της χώρας δεν χτύπησε πρώτα και κυρίως την εργατική τάξη αλλά χτύπησε και την μεσαία και μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης. Η βιαιότητα του σημερινού καθεστώτος είναι τέτοιας έντασης ακριβώς επειδή έχει χάσει κάθε κοινωνικό έρεισμα από εκείνα που είχε και στηρίζεται σε μιά χούφτα διαπλεκόμενων, των μόνων που τελικά έφαγαν ψωμί από το ευρώ και την ΕΕ, των μόνων που στηρίζονται από τις μνημονιακές πολιτικές (τραπεζίτες), ή υπολογίζουν να ωφεληθούν από το ξεπούλημα της χώρας (Λάτσης κλπ). Όλοι οι υπόλοιποι χτυπάνε πτώχευση.
Συνεχίζεται.... Παράθεση
-6 #6 Μαρινης Βασιλης 06-07-2014 17:22
O πατριωτισμός ειναι μια εξιδανικευμένη μορφή του αισθήματος της ιδιοκτησίας (Κ.Μαρξ).
Αυτο φαίνεται οτι το ξέχασε στην ''αντικαπιταλιστι κη'' ρητορική του ο συντροφος Νεστορίδης προσπαθώντας εναγωνίως και ανεπιτυχώς να συγκολλήσει εθνικό και ταξικό μαζί. Επιστρατεύοντας μάλιστα ιστορικά πρόσωπα και παραδείγματα παντελώς άσχετα με το διακύβευμα του παρόντος .
Ούτε ξένη κατοχή και πόλεμο έχουμε (οπως λέει ο Τράγκας και ο Καμμένος) , ούτε αντιαποικιοκρατ ικο αγώνα κάνουμε για να έρθει ο Τσέ να μας σώσει.
Καπιταλιστικά καθάρματα αντιμετωπίζουμε (πρωτίστως τους ελληνες καπιταλιστές και μετά την ΕΕ και την τρόικα) και καπιταλιστική- ταξική κρίση είναι αυτη που ζούμε.
Αυτή η συντηρητική τάση ,δυστυχώς , εκφράζεται συνολικότερα μέσα στην κομμουνιστική και ακρα αριστερα με την υιοθέτηση πολιτικών επιλογών και ''διεξόδων'' εθνοκεντρικού τυπου. Παράθεση
-8 #5 Δημήτρης Πατσογιάννη 06-07-2014 14:44
Συμφωνώ με την Κασσάνδρα ως προς την ανάγκη να αυξηθούν τα άρθρα μ,ε τα θέματα αυτά.Αρκετά καλό το άρθρο. Παράθεση
+1 #4 kalashnikov75 06-07-2014 10:54
Μπράβο Νέστορα πολύ καλό το άρθρο σου!Το διλλημα διεθνισμός ή κοσμοπολιτισμός (ο διεθνισμός έχει στην καρδιά του τον πατριωτισμό) το έχει λήξει η ιστορία εδώ και δεκαετίες. Στον ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει, από μία ελάχιστη μειοψηφία ηττημένη πολιτικά και αγύριστα, ως κοσμοπολιτισμός , βαθειά αντιδραστικός και επικίνδυνος. Ενδεικτικός της οπορτουνιστικης τους φυσης, ξεσπάει τωρα που απειλούνται καρέκλες. Παράθεση
-12 #3 Τιμολέων 06-07-2014 01:36
Στην εποχή της παγκοσμιοποίηση ς ο καταστροφικός ανταγωνισμός έχει τρομοκρατήσει μερίδα της αστικής και ολόκληρη την μεσαία τάξη με αποτέλεσμα ένας τέτοιος αγώνας να φαντάζει γι' αυτούς σωτήριος, έστω βραχυπρόθεσμα. Ένα κίνημα οργανωμένο από την αντισυστημική Αριστερά, που θα στρέφεται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και στην κυριαρχία των πολυεθνικών, γιατί να μη δεχτεί τη συστράτευση αυτών των αστικών και μικροαστικών δυνάμεων που δεν έχουν άλλη λύση από το να φανούν πατριωτικές από ανάγκη ή - σε μερικές περιπτώσεις - από πραγματικό πατριωτισμό; Πώς αλλιώς περιμένουμε να αναπτυχθεί, να γίνει ηγεμονική η εργατική συνείδηση, όταν δεν αναδεικνύεται πρωτοπόρα μέσα από την καθημερινή - με δημοκρατικά μέσα - διαπάλη απέναντι στις αστικές δομές και αντιλήψεις; Με κάποια εξ αποκαλύψεως σοσιαλιστική φώτιση της κοινωνίας; Αυτό όμως το λάθος ήταν που ξαναγέννησε τις καπιταλιστικές δομές στις χώρες του πρώην 'υπαρκτού' και στην Κίνα.
Δεν συζητάμε για συστράτευση με κεφαλαιοκρατικέ ς συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις, που θα απαιτούσαν συμμετοχή στην ηγεσία του κινήματος, η οποία θα πρέπει να είναι αποκλειστικά στα χέρια της αντισυστημικής Αριστεράς (δηλαδή όχι του σημερινού Σύριζα), αλλά για την απλή επιβίωση καπιταλιστικών δομών στο βαθμό που δεν αντιστρατεύοντα ι την λαϊκή κυριαρχία, δεν συνδέονται δηλαδή με τις πολυεθνικές και για όσο διάστημα αυτό κρίνεται χρήσιμο από τον ίδιο το λαό, αν θέλουμε να βάλουμε τις βάσεις μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας. Παράθεση
-13 #2 Τιμολέων 06-07-2014 01:34
Αντιγράφω από το άρθρο:
" Άρα ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία μας φέρνει de facto απέναντι στην αστική τάξη"
Αυτό ασφαλώς δεν πρέπει να σημαίνει ότι αποκλείεται η συστράτευση επί μέρους κεφαλαιοκρατικώ ν δομών (π.χ. μία τοπική αλυσίδα σούπερ μάρκετ) στον κοινό για εθνική απελευθέρωση αγώνα, εφόσον αυτό εξασφαλίζει την βιωσιμότητα τους, ενώ δεν μπαίνει άμεσα θέμα κοινωνικοποίησή ς τους. Η ιεράρχηση των στόχων της Κοινωνικής Πάλης και η καθαρότητά τους είναι πρωταρχικό στοιχείο μιας επαναστατικής τακτικής, γι' αυτό, το πρόταγμα της εθνικής απελευθέρωσης δεν πρέπει να αποκλείει κανέναν Έλληνα πατριώτη από τον κοινό αγώνα, αλλά βέβαια με την προϋπόθεση της ταυτόχρονης πάλης για λαϊκή κυριαρχία / κοινωνική απελευθέρωση, στα πλαίσια της οποίας θα κτισθεί μια κοινωνία απαλλαγμένη από τη δικτατορία των πολυεθνικών, που είναι κοινός στόχος. Αυτός είναι ο ώριμος συνειδησιακά στόχος (ή η κύρια αντίφαση που - αδόκιμα κατά τη γνώμη μου - αναφέρει ο αρθρογράφος), που μπορεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού.
Επομένως ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία δεν μας φέρνει de facto απέναντι στην αστική τάξη, αλλά μάλλον de jure, με την έννοια ότι αστικές και μικροαστικές κοινωνικές δυνάμεις, εφόσον αισθάνονται πιο ασφαλείς στα πλαίσια μιας κοινωνίας, όπου επιβάλλεται το δίκαιο της λαϊκής κυριαρχίας και αποκλείεται η δικτατορική κυριαρχία των πολυεθνικών, αποτελούν θετικό παράγοντα στον κοινό αγώνα. Σημασία έχει ποιος θα ηγηθεί, ποιο θα είναι το πολιτικό υποκείμενο του εθνικά και κοινωνικά απελευθερωτικού αγώνα.
(Συνεχίζεται) Παράθεση
-6 #1 Κασσάνδρα 05-07-2014 21:43
Εκπληκτικό άρθρο, εκτός του ότι προκαλεί να ξεσκονίσουμε βιβλία, φωτίζει το θέμα πατριωτικό που σωστά έχει ανοίξει στον Σύριζα,
Παράκληση προς την ισκρα , περισσότερα άρθρα ιδεολογητικοπολ ιτικού χαρακτήρα και λιγότερα τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας.Η αποϊδεολογητικο ποίηση της αριστεράς είναι το κυρίαρχο πρόβλημά της τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια Παράθεση
0 #19 Τιμολέων 10-07-2014 00:36
Προς ΝΕΣΤΟΡΑ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗ #15:
Ας βάλουμε λοιπόν μια τάξη στους όρους και τις έννοιές τους. Όταν λέγοντας 'αστική τάξη' εννοείς μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, αφήνεις απέξω ένα μεγάλο μέρος της αστικής τάξης που συνθλίβεται από τον εξοντωτικό ανταγωνισμό των πολυεθνικών και αναζητάει διέξοδο στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Εγώ στο σχόλιό μου δεν ανέφερα συνεργασία με αυτή τη μερίδα της αστικής τάξης, παρά μόνο επιβίωση των καπιταλιστικών δομών που εκπροσωπούν, μέχρις ότου ο λαός να επιλέξει δημοκρατικά το είδος της κοινωνίας που θέλει να ζήσει.
Το ερώτημα λοιπόν είναι συγκεκριμένο: Το λαϊκό κίνημα με άξονες: α)την ταξική πάλη, που παραπέμπει στην 'βασική αντίθεση' και β)τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, που παραπέμπει στην 'κύρια αντίθεση', θα δεχτεί, την επιβίωση των καπιταλιστικών μορφών που προανέφερα, χωρίς βέβαια καμία πολιτική συνεργασία με την αντίστοιχη μερίδα της αστικής τάξης; Από τον de facto αποκλεισμό της αστικής τάξης που αναφέρεις βγαίνει το συμπέρασμα ότι βλέπεις αρνητικά μια τέτοια προοπτική επιβίωσης των καπιταλιστικών μορφών, άποψη που ταυτίζεται με την θέση του ΚΚΕ για σύνδεση του λαϊκού αυτού κινήματος με την σοσιαλιστική επανάσταση σαν προαπαιτούμενο.
Αυτά βέβαια όλα τα έχω αναφέρει αναλυτικά στα προηγούμενα σχόλιά μου, καθώς και την εξήγηση που δίνω στην (μάλλον) de jure σχέση του λαϊκού κινήματος με την μερίδα της αστικής τάξης που μπορεί να συστρατευθεί μαζί του. Θεωρώ - και λυπάμαι γι' αυτό - ότι διάβασες τα σχόλιά μου κάπως πρόχειρα, ενώ εγώ διάβασα το άρθρο σου τρεις φορές πριν το σχολιάσω. Παράθεση
0 #18 ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗΣ 09-07-2014 15:36
Μέρος τέταρτο (και τελευταίο)
Επίσης ποτέ δεν μίλησα για "ισχυρή Ελλάδα". Και δεν καταλαβαίνω γιατί μου αποδίδεις βολονταριστικές αντιλήψεις. Οι μικροαστοί πλήττονται πανταχόθεν στην Ελλάδα. Τόσο από άποψη φοροεπιδρομής, όσο και από άποψη τζίρου. Μέχρι και τα σπίτια έχουν βάλει στο μάτι οι τύποι. Δεν καταλαβαίνω γιατί μία συμμαχία εργατικής τάξης με μικροαστικά στρώματα είναι αδύνατη. Γι' αυτόν το λόγο άλλωστε προτείνω και ΑΑΔΜ και όχι αντικαπιταλιστι κό μέτωπο, ώστε να χωρέσουν και αυτά τα στρώματα και να μην "καταργηθούν".
Αυτά, ελπίζω ο διάλογος να συνεχιστεί πάνω σε ουσιώδη επιχειρήματα και όχι πάνω σε τσιτάτα που παίρνονται από σπουδαίους θεωρητικούς, αλλά ειπωμένα σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο (προμονοπωλιακό ς καπιταλισμός). Χαίρομαι που η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά να σκεφτεί και στη βάση αυτή να αντιπαρατεθεί, και όχι να παπαγαλίσει κατά το δοκούν. Παράθεση
+1 #17 ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗΣ 09-07-2014 15:34
Μέρος τρίτο
Προς νεκ: Στο πρώτο που λες "να μην έχει χασούρα" έχεις δίκιο. Ίσως έπρεπε να το διευκρινήσω περισσότερο, αλλά νόμιζα πως θα γινόταν (και έτσι) αντιληπτό.
Μετά νομίζω με αδικείς. Δεν έβαλα καμία λογική "μέσου όρου". Γενικά είναι μεγάλη συζήτηση το πώς κατατάσσουμε τις χώρες. Ιμπεριαλιστική, κατά τη γνώμη μου, είναι μία χώρα στην οποία εδράζονται ισχυρά μονοπώλια (όπου και εδώ μπαίνει συζήτηση, το πώς μία πολυεθνική μπορεί πχ να "αποδίδεται" σε μία χώρα, ωστόσο υπάρχουν κριτήρια) τα οποία χρησιμοποιούν το εν λόγω κράτος ως διεκπεραιωτή των υποθέσεων τους στην εγχώρια και διεθνή σκηνή. Από εκεί και πέρα υπάρχουν διάφοροι δείκτες (ΑΕΠ, ΑΞΕ, δευτερογενής τομέας κλπ). Πάντως διαφωνώ κάθετα στο ότι κάθε χώρα είναι ιμπεριαλιστική και εξαρτημένη ταυτόχρονα. Με τέτοια σχήματα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τίποτα και χάνεται η σημασία της κυρίαρχης αντίθεσης.
Όσον αφορά τη φύση της ΕΕ, ορθώς λέμε ότι οι αστικές τάξεις εντός της ΕΕ συμπίπτουν στα περί λεηλασίας της εργασίας. Ωστόσο δεν περιορίζεται εκεί, καθώς υπάρχουν και ενδοκαπιταλιστι κές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί. Στην Κύπρο πχ, με την απόφαση του Γιουρογκρουπ δεν μειώθηκαν οι μισθοί -σε πρώτη φάση-, αλλά πετσόκοψαν το κυπριακό τραπεζικό σύστημα (το βασικό πυλώνα της κυπριακής καπιταλιστικής οικονομίας δλδ). Και η αστική τάξη της Κύπρου το δέχτηκε τελικά! Αυτό δείχνει και ότι ο προοδευτικός ρόλος της αστικής τάξης έχει παρέλθει προ πολλού, δεν μπορεί -ή δε θέλει- να σηκώσει ζήτημα ανεξαρτησίας, άρα ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία δεν είναι ενσωματώσιμος και οφείλουμε να τον φέρουμε σε πρώτο πλάνο. (συνεχίζεται...) Παράθεση
+1 #16 ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗΣ 09-07-2014 15:32
Μέρος δεύτερο
Άγγελε, σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου με την υποσημείωση ότι δεν πρέπει να παλεύουμε μόνο για εθνική ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία, αλλά και για δημοκρατία. Είναι πολύ κομβικό αυτό το ζήτημα και πρέπει να το σηκώνουμε. Πάντως συμφωνώ ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία περιλαμβάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και αγώνα ενάντια στα μονοπώλια. Ωστόσο, θα μπορούσαν να υπάρξουν κάποιες παρανοήσεις. Πχ στο θέμα των τραπεζών, δεν θα πρέπει να υποστηρίζουμε τους ντόπιους τραπεζίτες αν η ΕΚΤ έρθει κάποια στιγμή σε ρήξη με αυτούς και θελήσει να τους βάλει χέρι. Κάτι τέτοια έχουν γίνει στο παρελθόν, με τον αστικό τύπο να μιλάει για κίνδυνο "αφελληνισμού" του τραπεζικού συστήματος. Εκεί δεν πρέπει να τους στηρίζεις, αλλά να τους λες ότι θα κρατικοποιήσεις τις τράπεζες από τη πρώτη μέρα. Οπότε το "αντιμονοπωλιακό " δεν πρέπει να βγει από το κάδρο, όσο και αν συνδέεται με το "εθνικοανεξαρτησ ιακό". (δεν σου καταλογίζω ότι είπες κάτι για συμμαχία με την αστική τάξη απλά αναφέρω κάποιες παρερμηνίες που μπορεί να υπάρξουν). Παράθεση
+1 #15 ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗΣ 09-07-2014 15:31
Μέρος πρώτο
Καταρχάς, χαίρομαι που γίνεται που γίνεται ένας ανοιχτός και έντιμος διάλογος, με ουσιώδη επιχειρήματα, παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις που μπορεί να υπάρχουν.
Προς Τιμολέων: Στο κείμενο αναφέρω ξεκάθαρα ότι η μικροαστική τάξη πλήττεται και ως εκ τούτου διαμορφώνονται προϋποθέσεις συμμαχίας μαζί της. Όσον αφορά το μεγάλο κεφάλαιο όμως, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις, για τους λόγους που εξηγώ πάλι στο κείμενο.
Μου φαίνεται ότι υπάρχει μία σύγχυση όρων. Όταν μιλάω για αστική τάξη, αναφέρομαι στο μεγάλο κεφάλαιο. Για το "de jure" δεν καταλαβαίνω πως το τοποθετείς. Δηλαδή πως ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία μας φέρνει με νομικούς όρους απέναντι στην αστική τάξη? Σίγουρα θα πρέπει να υπάρξουν άλλοι τελείως νόμοι, αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να. Αυτό που τονίζω είναι πως αν αγωνιστούμε για -πραγματική- εθνική ανεξαρτησία τότε ερχόμαστε αναπόφευκτα και ουσιωδώς σε μάχη απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Παράθεση
-1 #14 QuiqueHernandista 09-07-2014 04:20
Προς απορημενο.Εμεις δεν ειπαμε ποτε να γινει η Ελλαδα ξεφραγο αμπελι.Εμεις στον ΣΥΡΙΖΑ λεμε να νομιμοποιηθουν οσοι μεταναστες η προσφυγες επιθυμουν να παραμεινουν στην Ελλαδα,ακριβως για να σταματησει η εκμεταλλευση απο τους καπιταλιστες εργοδοτες,η οποια εκμεταλλευση δεν εχει ως στοχο μονο τους μεταναστες,αλλα και τους ντοπιους εργαζομενους και ανεργους.Και φυσικα να δοθει η ελληνικη ιθαγενεια τουλαχιστον σ'εκεινα τα παιδια που γεννηθηκαν εδω,ειναι 18 χρονων και εβγαλαν ελληνικο σχολειο[παιδια χωρις πατριδα,εν ετει 2014...].Λεμε ακομα να μπορουν να φυγουν οσοι το επιθυμουν και νιωθουν εδω εγκλωβισμενοι,ε ξαιτιας της συμφωνιας Δουβλινο 2....Δηλαδη οποιος αλλοδαπος θελει να γινει Ελληνας,θα του το απαγορευσουμε?Δεν υπαρχει τιποτε πιο ανθελληνικο απ'αυτο...Κατα τ'αλλα το αρθρο δειχνει εναν δρομο που βαδιζουν ηδη στη Λατινικη Αμερικη μια σειρα απο χωρες,εχοντας ξεπερασει την δηθεν αντιθεση πατριωτισμου-διεθνισμου[Βενε ζουελα,Βολιβια, Κουβα,Ισημερινο ς,ακομα και Αργεντινη και Ουρουγουαη].Λυσεις υπαρχουν και η Αριστερα ειναι επικαιρη οσο ποτε αλλοτε,ιδιαιτερ α μεσα στον σημερινο πολυπολικο κοσμο... Παράθεση
+6 #13 Παντελης Β. 08-07-2014 22:35
βασιλης μαρινης ουτε ξενη κατοχη εχουμε ουτε αντιαποικικρατι κο αγωνα κανουμε. Κανεις δεν ισχυριζεται κατι τετοιο. Αυτο που τονιζεται ειναι οτι η συμμετοχη της ελλαδας στην ΕΕ , η βαθια εξαρτηση της χώρας οξυνει σε απιστευτο βαθμο τις συνεπειες της καπιταλιστικης κρισης ενω ταυτοχρονα το ζητημα της ανεξαρτησιας , το ζητημα της συμμετοχης της Ελλαδας στην ΕΕ και το ευρω ειναι το ζητημα πανω στο οποιο συγκεντρωνονται οι αντιθεσεις της ελληνικης κοινωνιας. Η συμμετοχη της ελλαδας στην ΕΕ , το λεγομενο ευρωπαικο οραμα ειναι η κεντρικη στρατηγκι επιλογη της αρχουσας ειναι το οραμα με βαση το οπιο ηγηθηκε του της χωρας τα προηγουμενα χρονια. Η αρχουσα ταξη κατορθωνει να κενι τους δικους της στοχους εθνικους ενω στην πργατικουτα ειναι αυστηρα ταξικοι . Αυτο λεγεται. Απο κει και περα η θεση που λεει οτι η εξαρτηση απορρειε απλως απο την ανισομετρη ανπτυξη αν λεγεται ετσι στο βιβλιο του λιοση που δεν το εχω διαβασει ταυτιζεται πληρως με την ανισοτιμη αλληλξαρτηση που λεει το ΚΚΕ ως αποτελεσμα της ανισομετρης αναπτυξης. Η εξαρτηση της ελλαδα εχει διαμορφωθει κατα βαση απο ιστορικους λογους . Η ανισομετρη ανπτυξη οπως την εβαζε ο λενιν αφορουσαν σχεσεις μεταξυ ιμπεριαλιστικων κρατων και ετσι ειναι και σημερα. Σημερα δεν υπαρχει αποικιοκρατια υπαρχει κυριως (γιατι υπαρχει και το κυπριακο, το παλιστινιακο, το κοσσοβο που δεν μπορουν να ενταχτουν) εξαρτημενς χωρες με τυπκη πολιτικη ανεξαρτησια οπως ακριβως ελεγε ο λενιν. Ο πατριωτικος αντιιμπεριαλιστ ικος αγωνας γυρω απο τα ζητημα εθνικης κυριαρχιας και ανεξαρτησιας ειναι βασικο ζητημα για να μπορεισει η ε.τ να τραβηξει σε συμμαχια τα μικροαστικα στρωματα εναντια στην οικονομικηξ ολιγαρχια. Οσοι δεν το καταλαβαινουν αυτο δεν μπορουν σκεφτουν παραπανω απο εναν τροτσκιστη. Παράθεση
+4 #12 νεκ 07-07-2014 19:39
''Οι επιπτώσεις της δράσης των μονοπωλίων δεν περιορίζονται μόνο στην εργατική τάξη, αλλά επεκτείνονται σε πλατιά λαϊκά στρώματα (αγρότες, μικρομεσαίοι επαγγελματίες κλπ) τα οποία ειδικά μέσα στην κρίση προλεταριοποιού νται βίαια. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως αντιλήψεις που μιλάνε για συμμαχία της αστικής τάξης με την μικροαστική (η οποία «επωφελείται» από τη μείωση των μισθών) δεν στέκουν''
'' Έτσι, διαμορφώνονται οι συνθήκες για μία ευρεία κοινωνική συμμαχία στη βάση αντιμονοπωλιακώ ν-αντιιμπεριαλιστ ικών αιτημάτων που στόχο θα έχει την ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικής''
Ας μου επιτραπει κι ενα σχολιο για τα παραπανω.
Δεν ξερω πως αντιλαμβανεται ο αρθρογραφος αυτη τη ''διαμορφωση των συνθηκων'' (προφανως καποια στιγμη στο, ελπιζω οχι μακρυνο μελλον, θα καταλαβουν οτι οι εποχες της ''ισχυρης Ελλαδας'' εχουν περασει ανεπιστρεπτι), αλλα εδω και μια πενταετια οι συνθηκες ''διαμορφωνονται'' και θα πρεπει να μας εξηγησει το γιατι. Ο βολονταρισμος ειναι κακος συμβουλος. Στο πρωτο του σχολιο, πραγματι η πρωην συμμαχια αστων και μικροαστων εχει διαραγει, αυτο ομως δεν σημαινει οτι οι δευτεροι θελουν να συμμαχησουν (εννοω ειλικρινα) με την εργατικη ταξη (στους ορους της εργ. τ.) αφου αυτο θα σημαινε την αυτοκαταργηση τους. Γιατι μην ξεχναμε οτι η προηγουμενη συμμαχια τους (των δυο πρωτων), βασιζοταν στην εκμεταλλευση (και) των τελευταιων και οτι η ''ελπιδα'' πεθαινει παντα τελευταια... Παράθεση
+4 #11 νεκ 07-07-2014 19:09
Φοβαμαι οτι ο αρθρογραφος δεν κατανοει καποια πραγματα.
Κατ' αρχην μας λεει οτι: '' Η κυριαρχία αυτή γίνεται με τη συναίνεση της αστικής τάξης της εξαρτημένης χώρας, είτε γιατί εκείνη βγαίνει κερδισμένη είτε γιατί δεν έχει άλλη επιλογή.'', ξεχνωντας ομως οτι ''κερδος'' για την κυριαρχη ταξη, δεν ειναι μονο το κερδος (''γιατί εκείνη βγαίνει κερδισμένη''), αλλα και η μη ''χασουρα'' (''γιατί δεν έχει άλλη επιλογή'' - απεναντι στις υποτελεις ταξεις ομως).
Απο την αλλη ειναι λαθος η αποψη που βαφτιζει μια χωρα ιμπεριαλιστικη η' εξαρτημενη με βαση τη λογικη του ''μεσου ορου'', οπου ιμπεριαλιστικη βαφτιζεται η χωρα που η συγκεντρωση και η ισχυς του κεφαλαιου, ξεπερναει αυτον το μεσο ορο. Καθε χωρα (με καποιες εξαιρεσεις βεβαια π.χ. προτεκτορατα) συμμετεχει στην ιμπεριαλιστικη αλυσιδα και καθε χωρα ειναι εξαρτημενη (και τα δυο σε μικροτερο η' μεγαλυτερο βαθμο). Αλλωστε, αν δεχομαστε οτι το κεφαλαιο δεν εχει πατριδα, ο χαρακτηρισμος ''ιμπεριαλιστικη η' εξαρτημενη'', χανει για προφανεις λογους το νοημα του.
Οσον αφορα στη σημερινη κατασταση στην Ε.Ε., ειναι προφανες οτι οι αστικες ταξεις καθε χωρας εχουν συμμαχησει εναντια στους εργαζομενους (με μπροσταρη τη Γερμανια ως πιο ισχυρη), και χρησιμοποιουν την Ε.Ε. για να επιβαλλουν τις ''μεταρυθμισεις'' που ''επρεπε να ειχαμε κανει μονοι μας εδω και χρονια'' κτλ. Παράθεση
-1 #10 Τιμολέων 07-07-2014 14:34
Παραθέτοντας απορημένος:
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ είναι το σύνθημα πάνω δεξιά του "αντιρατσιστικού " φεστιβάλ "Να σβήσουμε τα σύνορα και το φόβο και τις φυλακές" ; Ποιόν δουλεύουμε; Μήπως αυτό δεν επιδιώκει το πολυεθνικό κεφάλαιο ; Από πότε οι εθνικές κοινωνίες είναι φυλακές; Δεν ντρεπόμαστε λίγο;
Εχετε μεταρέψει την πιό μαχητική εργατική τάξη της Ευρώπης σε επαίτες και αυτόχειρες και συνεχίζετε να μιλάτε για ανοιχτά σύνορα όπου ο κάθε δουλέμπορος με την πλήρη κάλυψη των καπιταλιστών μεταφέρει φτηνούς δούλους στην ήδη διαλυμένη οικονομία και κοινωνία της Ελλάδας. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Κάπου έχεις μπερδέψει τα πράγματα φίλε μου. Πού είδες στο συγκεκριμένο άρθρο ή στα σχόλια που το ακολουθούν να γράφεται κάτι για "ανοικτά σύνορα"; Παράθεση
0 #9 απορημένος 07-07-2014 10:11
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ είναι το σύνθημα πάνω δεξιά του "αντιρατσιστικού " φεστιβάλ "Να σβήσουμε τα σύνορα και το φόβο και τις φυλακές" ; Ποιόν δουλεύουμε; Μήπως αυτό δεν επιδιώκει το πολυεθνικό κεφάλαιο ; Από πότε οι εθνικές κοινωνίες είναι φυλακές; Δεν ντρεπόμαστε λίγο;
Εχετε μεταρέψει την πιό μαχητική εργατική τάξη της Ευρώπης σε επαίτες και αυτόχειρες και συνεχίζετε να μιλάτε για ανοιχτά σύνορα όπου ο κάθε δουλέμπορος με την πλήρη κάλυψη των καπιταλιστών μεταφέρει φτηνούς δούλους στην ήδη διαλυμένη οικονομία και κοινωνία της Ελλάδας. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Παράθεση
-5 #8 agelos 07-07-2014 00:24
Γύρω λοιπόν από το βασικό αίτημα της ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας διατυπώσεις όλες τις υπόλοιπες θέσεις γιά άρνηση χρέους, έξοδο από ΕΕ και ευρώ,κρατικοποί ηση τραπεζών, ελέγχου της διακίνησης του χρήματος, ελέγχου της νομισματικής πολιτικής,της ενέργειας,των δημόσιων οργανισμών και του εθνικού πλούτου όχι σαν ¨αριστερά¨ αιτήματα, αλλά σαν εθνικά και πατριωτικά αιτήματα, ως τα ελάχιστα και απολύτως απαραίτητα γιά την ανάκτηση του ελέγχου της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Πάνω σε αυτά τα αιτήματα συσπειρώνεις όσες κοινωνικές δυνάμεις έχουν συμφέρον να τα διεκδικήσουν, που εκτός από την εργατική τάξη είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού σήμερα. Αυτή είναι η κύρια αντίθεση σήμερα, πάνω σε αυτά ενώνεις, αυτά λέει ο Λενινισμός και όχι σε αριστερούς και δεξιούς διαχωρισμούς και μπούρδες περί πολιτικών ανοιγμάτων στην κεντροαριστερά και να πάρουμε εκείνον του ΠΑΣΟΚ ή τον άλλον της ΔΗΜΑΡ.
Μα θα μου πείς και ο σοσιαλισμός που χωράει σε όλα αυτά; Όταν ένα αριστερό κόμμα δημιουργεί μέτωπα πλατιάς συσπείρωσης δεν τσιγκουνεύεται συμμάχους.Όσα κοινωνικά στρώματα συμφωνούν είναι μαζί μας. Δεν τούς περνάς από μικροσκόπιο όπως ίσως θα έκανες γιά μεμονωμένα άτομα (πολιτικούς, συνεργάτες των τραπεζών, των μνημονίων,των ξένων επιτρόπων κλπ). Και αυτό ενώ ξέρεις ότι στην πορεία γιά τον σοσιαλισμό μερικά από αυτά τα τμήματα του λαου όχι μόνο θα σπάσουν την συμμαχία μαζί σου αλλά θα γίνουν και λυσσασμένοι εχθροί σου. Το πού θα κινηθεί η ιστορία εκείνη την στιγμή είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων και η ιστορία δεν υπογράφει συμβόλαια εκ των προτέρων. Είναι ευθύνη του κόμματος της αριστεράς να έχει κερδίσει ηγετική καθοδηγητικό θέση μέσα στόν λαό και βάσει της κύριας αντίθεσης της περίοδου εκείνης, να δημιουργήσει καινούργιες συμμαχίες να κερδίσει την ζωή και να προχωρήσει παρακάτω. Παράθεση
-8 #7 agelos 06-07-2014 23:26
Είναι πράγματι περίεργο γιά το πόσος χρόνος πρέπει να περάσει όχι γιά να καταλήξει σε μιά σωστή πολιτική γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έστω να ξεκινήσει αργά αργά ένας προβληματισμός γύρω από ουσιώδη ζητήματα όπως πατρίδα, λαός,έθνος κλπ. Ιδίως δε όταν υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις που έχουν εμβαθύνει εδώ και πάνω από δύο χρόνια σε αυτά τα θέματα, έχουν προχωρήσει την ανάλυσή τους και στό θέμα του χαρακτήρα του μετώπου καί στο θέμα της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.
Το άρθρο κινείται πρός την σωστή κατεύθυνση, είναι όμως δειλό και άτολμο. Ο αγώνας σήμερα δεν είναι αγώνας ΚΑΙ γιά εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία αλλά αγώνας ΜΌΝΟ γιά εθνική ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία. Είναι αγώνας όλου του λαού γιά την ανάκτηση της χαμένης του πατρίδας. Καί μπροστάρης σε αυτόν το αγώνα κοινωνικά δεν μπορεί να είναι άλλος από την εργατική τάξη. Την κατ' εξοχήν πατριωτική τάξη. Γιατί η εργατική τάξη είναι η μόνη που έχει πατρίδα,σε αντίθεση με την αστική τάξη που έχει πατρίδα όποτε την βολεύει και την μεσαία τάξη που άγεται και φέρεται. Και αυτό είναι μία άκρως Λενινιστική θέση και όποιος παπαγαλίζει τσιτάτα του τύπου ¨η εργατική τάξη δεν έχει πατρίδα¨ δεν ξέρει τι του γίνεται.
Η ταξική πάλη λοιπόν περνάει σήμερα μέσα από τον αγώνα γιά εθνική κυριαρχία. Και η εργατική τάξη πρέπει να βρεί σε αυτόν της τον αγώνα το μέγιστο των δυνάμεων που μπορεί να ενώσει. Και οι δυνάμεις αυτές είναι σήμερα περισσότερες από ποτέ μιάς και η παραγωγική διάλυση της χώρας δεν χτύπησε πρώτα και κυρίως την εργατική τάξη αλλά χτύπησε και την μεσαία και μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης. Η βιαιότητα του σημερινού καθεστώτος είναι τέτοιας έντασης ακριβώς επειδή έχει χάσει κάθε κοινωνικό έρεισμα από εκείνα που είχε και στηρίζεται σε μιά χούφτα διαπλεκόμενων, των μόνων που τελικά έφαγαν ψωμί από το ευρώ και την ΕΕ, των μόνων που στηρίζονται από τις μνημονιακές πολιτικές (τραπεζίτες), ή υπολογίζουν να ωφεληθούν από το ξεπούλημα της χώρας (Λάτσης κλπ). Όλοι οι υπόλοιποι χτυπάνε πτώχευση.
Συνεχίζεται.... Παράθεση
-6 #6 Μαρινης Βασιλης 06-07-2014 17:22
O πατριωτισμός ειναι μια εξιδανικευμένη μορφή του αισθήματος της ιδιοκτησίας (Κ.Μαρξ).
Αυτο φαίνεται οτι το ξέχασε στην ''αντικαπιταλιστι κη'' ρητορική του ο συντροφος Νεστορίδης προσπαθώντας εναγωνίως και ανεπιτυχώς να συγκολλήσει εθνικό και ταξικό μαζί. Επιστρατεύοντας μάλιστα ιστορικά πρόσωπα και παραδείγματα παντελώς άσχετα με το διακύβευμα του παρόντος .
Ούτε ξένη κατοχή και πόλεμο έχουμε (οπως λέει ο Τράγκας και ο Καμμένος) , ούτε αντιαποικιοκρατ ικο αγώνα κάνουμε για να έρθει ο Τσέ να μας σώσει.
Καπιταλιστικά καθάρματα αντιμετωπίζουμε (πρωτίστως τους ελληνες καπιταλιστές και μετά την ΕΕ και την τρόικα) και καπιταλιστική- ταξική κρίση είναι αυτη που ζούμε.
Αυτή η συντηρητική τάση ,δυστυχώς , εκφράζεται συνολικότερα μέσα στην κομμουνιστική και ακρα αριστερα με την υιοθέτηση πολιτικών επιλογών και ''διεξόδων'' εθνοκεντρικού τυπου. Παράθεση
-8 #5 Δημήτρης Πατσογιάννη 06-07-2014 14:44
Συμφωνώ με την Κασσάνδρα ως προς την ανάγκη να αυξηθούν τα άρθρα μ,ε τα θέματα αυτά.Αρκετά καλό το άρθρο. Παράθεση
+1 #4 kalashnikov75 06-07-2014 10:54
Μπράβο Νέστορα πολύ καλό το άρθρο σου!Το διλλημα διεθνισμός ή κοσμοπολιτισμός (ο διεθνισμός έχει στην καρδιά του τον πατριωτισμό) το έχει λήξει η ιστορία εδώ και δεκαετίες. Στον ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει, από μία ελάχιστη μειοψηφία ηττημένη πολιτικά και αγύριστα, ως κοσμοπολιτισμός , βαθειά αντιδραστικός και επικίνδυνος. Ενδεικτικός της οπορτουνιστικης τους φυσης, ξεσπάει τωρα που απειλούνται καρέκλες. Παράθεση
-12 #3 Τιμολέων 06-07-2014 01:36
Στην εποχή της παγκοσμιοποίηση ς ο καταστροφικός ανταγωνισμός έχει τρομοκρατήσει μερίδα της αστικής και ολόκληρη την μεσαία τάξη με αποτέλεσμα ένας τέτοιος αγώνας να φαντάζει γι' αυτούς σωτήριος, έστω βραχυπρόθεσμα. Ένα κίνημα οργανωμένο από την αντισυστημική Αριστερά, που θα στρέφεται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και στην κυριαρχία των πολυεθνικών, γιατί να μη δεχτεί τη συστράτευση αυτών των αστικών και μικροαστικών δυνάμεων που δεν έχουν άλλη λύση από το να φανούν πατριωτικές από ανάγκη ή - σε μερικές περιπτώσεις - από πραγματικό πατριωτισμό; Πώς αλλιώς περιμένουμε να αναπτυχθεί, να γίνει ηγεμονική η εργατική συνείδηση, όταν δεν αναδεικνύεται πρωτοπόρα μέσα από την καθημερινή - με δημοκρατικά μέσα - διαπάλη απέναντι στις αστικές δομές και αντιλήψεις; Με κάποια εξ αποκαλύψεως σοσιαλιστική φώτιση της κοινωνίας; Αυτό όμως το λάθος ήταν που ξαναγέννησε τις καπιταλιστικές δομές στις χώρες του πρώην 'υπαρκτού' και στην Κίνα.
Δεν συζητάμε για συστράτευση με κεφαλαιοκρατικέ ς συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις, που θα απαιτούσαν συμμετοχή στην ηγεσία του κινήματος, η οποία θα πρέπει να είναι αποκλειστικά στα χέρια της αντισυστημικής Αριστεράς (δηλαδή όχι του σημερινού Σύριζα), αλλά για την απλή επιβίωση καπιταλιστικών δομών στο βαθμό που δεν αντιστρατεύοντα ι την λαϊκή κυριαρχία, δεν συνδέονται δηλαδή με τις πολυεθνικές και για όσο διάστημα αυτό κρίνεται χρήσιμο από τον ίδιο το λαό, αν θέλουμε να βάλουμε τις βάσεις μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας. Παράθεση
-13 #2 Τιμολέων 06-07-2014 01:34
Αντιγράφω από το άρθρο:
" Άρα ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία μας φέρνει de facto απέναντι στην αστική τάξη"
Αυτό ασφαλώς δεν πρέπει να σημαίνει ότι αποκλείεται η συστράτευση επί μέρους κεφαλαιοκρατικώ ν δομών (π.χ. μία τοπική αλυσίδα σούπερ μάρκετ) στον κοινό για εθνική απελευθέρωση αγώνα, εφόσον αυτό εξασφαλίζει την βιωσιμότητα τους, ενώ δεν μπαίνει άμεσα θέμα κοινωνικοποίησή ς τους. Η ιεράρχηση των στόχων της Κοινωνικής Πάλης και η καθαρότητά τους είναι πρωταρχικό στοιχείο μιας επαναστατικής τακτικής, γι' αυτό, το πρόταγμα της εθνικής απελευθέρωσης δεν πρέπει να αποκλείει κανέναν Έλληνα πατριώτη από τον κοινό αγώνα, αλλά βέβαια με την προϋπόθεση της ταυτόχρονης πάλης για λαϊκή κυριαρχία / κοινωνική απελευθέρωση, στα πλαίσια της οποίας θα κτισθεί μια κοινωνία απαλλαγμένη από τη δικτατορία των πολυεθνικών, που είναι κοινός στόχος. Αυτός είναι ο ώριμος συνειδησιακά στόχος (ή η κύρια αντίφαση που - αδόκιμα κατά τη γνώμη μου - αναφέρει ο αρθρογράφος), που μπορεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού.
Επομένως ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία δεν μας φέρνει de facto απέναντι στην αστική τάξη, αλλά μάλλον de jure, με την έννοια ότι αστικές και μικροαστικές κοινωνικές δυνάμεις, εφόσον αισθάνονται πιο ασφαλείς στα πλαίσια μιας κοινωνίας, όπου επιβάλλεται το δίκαιο της λαϊκής κυριαρχίας και αποκλείεται η δικτατορική κυριαρχία των πολυεθνικών, αποτελούν θετικό παράγοντα στον κοινό αγώνα. Σημασία έχει ποιος θα ηγηθεί, ποιο θα είναι το πολιτικό υποκείμενο του εθνικά και κοινωνικά απελευθερωτικού αγώνα.
(Συνεχίζεται) Παράθεση
-6 #1 Κασσάνδρα 05-07-2014 21:43
Εκπληκτικό άρθρο, εκτός του ότι προκαλεί να ξεσκονίσουμε βιβλία, φωτίζει το θέμα πατριωτικό που σωστά έχει ανοίξει στον Σύριζα,
Παράκληση προς την ισκρα , περισσότερα άρθρα ιδεολογητικοπολ ιτικού χαρακτήρα και λιγότερα τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας.Η αποϊδεολογητικο ποίηση της αριστεράς είναι το κυρίαρχο πρόβλημά της τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια Παράθεση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.