ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Το έγραψε το 1903 στο κελλί του 

(φωτό 2)δίπλα στους Αγίους Αναργύρους του Ψυρρή,μα δεν πρόλαβε να δει τη δημοσίευση του το 1912, καθώς μια τέτοια μέρα του 1911 ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης εγκατέλειπε τα εγκόσμια από πνευμονία.

Ακολουθεί ένα χωρίο του διηγήματος

-στη μοναδική  γλωσσική του 

απόδοση -και οι τελευταίες γραμμές στον συμβολικό 

Αι Σώστη ,"εκεί μεταξύ θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης" (που τα θεωρώ ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά για τη φύση της Φραγκογιαννου).

-"Τότε ευθύς της ήλθε πάλιν ο ύπνος, βαθύς και διαρκέστερος. Και τότε ωνειρεύθη οιονεί ότι εξαναέζη όλην την περασμένην ζωήν της. Και παραδόξως, μέσα εις τον ύπνον της, έβλεπε τα επίλοιπα εκ των ονείρων της παρελθούσης ημέρας. Έβλεπεν όχι πλέον ότι υπανδρεύετο ή προικίζετο, αλλά ότι εγέννα, και της εφάνη ότι είχε και τας τρεις κόρας της συγχρόνως, την Δελχαρώ, την Αμέρσαν και την Κρινιώ, μικράς, σχεδόν ομήλικας ως να ήσαν τρίδυμοι. Ότι αι τρεις, κρατούμεναι εκ των χειρών, ίσταντο έμπροσθέν της, και της εζήτουν θωπείας, ασπασμούς και φιλεύματα. Αίφνης, τα πρόσωπα των, αλλοιωθέντα, δεν ωμοίαζαν πλέον ως των τριών θυγατέρων της, αλλά προσέλαβον όλους τους χαρακτήρας των τριών εκείνων κορασίων, των πνιγμένων, και, ως κομβολόγιον εκρεμάσθησαν αίφνης από τον λαιμόν της.

— Εγώ είμαι η Ματούλα, έλεγεν η μία. — Κ' εγώ η Μυλσούδα, η μικλή, εψέλλιζεν η άλλη. — Κ' εγώ είμαι η Ξενούλα, έλεγεν η τρίτη. — Φίλησε μας! — Πάρε μας! — Ημείς τα κορίτσια σου! — Εσύ μας γέννησες, μας έκαμες! — Μας γέννησε... στον άλλο κόσμο, επρόσθεσε σαρκαστικώς η Ξενούλα. — Χόρεψέ μας! — Δώσε μας μαμ! — Κάνε μας νάνι! — Τραγούδα μας! — Καμάρωσέ μας!

Ω! αλήθεια, της εφαίνετο τόσον φυσικόν το πράγμα! Αυταί αι τρεις μικραί κορασίδες ήσαν τα τέκνα της! Οποίος ορμαθός έμψυχος, ανθρώπινος!... Νεκρωμένος, βαρύς από το ύδωρ, αφρισμένος!... Πώς θ' αντείχεν η γραία Χαδούλα να φέρη, εις όλον τον καιρόν, όλον τον φρικώδη τούτον ορμαθόν κρεμασμένον από τον τράχηλόν της! Εξύπνησε παραλογισμένη, φρίσσουσα· εσηκώθη, επήρε το ραβδί της, το καλάθι της, και απεφάσισε να φύγη εκείθεν. 

-Η Φραγκογιαννού απείχεν ακόμη ως δέκα βήματα από τον Αϊ-Σώστην.

Δεν είχε πλέον έδαφος να πατήση· εγονάτισεν. Εις το στόμα της εισήρχετο το αλμυρόν και πικρόν ύδωρ.

Τα κύματα εφούσκωσαν αγρίως, ως να είχον πάθος. Εκάλυψαν τους μυκτήρας και τα ώτα της. Την στιγμήν εκείνην το βλέμμα τη Φραγκογιαννούς αντίκρυσε το Μποστάνι, την έρημον βορειοδυτικήν ακτήν, όπου της είχον δώσει ως προίκα ένα αγρόν, όταν νεανίδα την υπάνδρευσαν και την εκουκούλωσαν, και την έκαμαν νύφην οι γονείς της.

— Ω! να το προικιό μου! είπε.

Αυταί υπήρξαν αι τελευταίαι λέξεις της. Η γραία Χαδούλα εύρε τον θάνατο εις το πέραμα του Αγίου Σώστη, εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον βράχον του ερημητηρίου με την ξηράν, εις το ήμισυ του δρόμου, μεταξύ της θείας και της ανθρωπίνης δικαιοσύνης.

-Σαν επισκεφτείτε το κελλι του κοσμοκαλογηρου, δείτε το εντοιχισμένο μάρμαρο στο άνω μέρος της εισόδου ,καθώς θεωρείται ότι προέρχεται από τον ναό της Αρτέμιδος που ήταν στα ίδια χώματα.

Και στον αυλόγυρο της εκκλησίας είχαν ταφεί ήρωες του 1821,όπως τα αδέλφια Ψυρρή αλλά και ο Κτενάς ο πρώτος φρούραρχος της Ακρόπολης.

Και ιδιαίτερη η μυσταγωγια του φωτός που τρυπώνει από τις μικρές οπές του  τρούλου της εκκλησίας.

Και όλα αυτά περικυκλωμένα από καφέ, Airbnb και ταβερνεια...

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/18HYq47StV/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com