Η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, από το στόμα ενός δασκαλάκου

Του Ηρακλή Λογοθέτη

Σήμερα που γιορτάζουμε παιδιά μου, ένα μύθο θα σας πω — και δύο παραμύθια. Τα χρόνια τα παλιά με την επανάσταση του 1821, Έλληνες, Ρωμιοί και Γραικοί, καταστάθηκαν ελεύθεροι πιά σε μία ευλογημένη γλωσσική μεσοποταμία. 

Στη χώρα αυτή έρρεαν εν αφθονία, ηχοτονικώς διαφέροντα και ποικιλοτρόπως φερόμενα, τα μελίσματα της ελληνικής γλώσσας, με πλήθος ιδιώματα, σπανίζουσες διαλέκτους ιδιόμελου σφρίγους και ντοπιολαλιές εγκάρδιου ρίγους, Μα η μεταξωτή λαλιά θέλει επιδέξιους φθόγγους κι ο πλούτος ο πολύς, ο ασύνηθα βαρύς, φέρνει πενία.

 Τρομάξανε λοιπόν με την ανοικονόμητη καλοτυχία τους οι πολίτες του νεόκοπου κρατιδίου, χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις και ενεπλάκησαν στον παραλογισμό του εμφύλιου γλωσσικού πολέμου, αδυνατώντας  να προβλέψουν τα επερχόμενα δεινά του. Βάλθηκαν δηλαδή να μετατρέψουν την εύφορη κοιλάδα σε χέρσα γη, φέρνοντας με εκατέρωθεν αφορισμούς σε αντιπαράθεση τον Τίγρη της δημοτικής με τον Ευφράτη της λόγιας παράδοσής μας και προσπαθώντας η μία να επιχωματώσει τη φωνή της άλλης.

 Ευτυχώς τα ποτάμια αυτά ήταν μεγάλα και με πλούσια κατεβασιά, όχι τίποτα ρέματα για να καταφέρουν οι αντίπαλες πλευρές να τα μπαζώσουν κατά το άθλιο, ως τα σήμερα, συνήθειο μας. Καταδίκασαν όμως τους οπαδούς τους σε επιλεκτική ανυδρία απαγορεύοντάς τους πόση και άρδευση εξ αμφοτέρων. Διότι, βλέπετε, από το ένα ποτάμι κυλούσε νερό ενώ από το άλλο ύδωρ και η αμοιβαία τους επιμόλυνση (συμφωνούσαν επ’ αυτού οι γιατροί και των δύο πλευρών), θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη. Έτσι, οι επιδημιολόγοι του συντακτικού τα κάνανε πλακάκια με τους ορθοπεδικούς της γραμματικής και βάλανε τους κάθε λογής αντιφρονούντες στο γύψο για να μην έχουνε πολλά-πολλά μεταξύ τους και η αρρώστια του ενός γίνει νόσος για τον άλλο. Γι αυτό ίδρυσαν, στην επικράτειά της η κάθε παράταξη, γλωσσικά ξερονήσια όπου εξόριζαν σε διαρκή καραντίνα τις αντίπαλες λέξεις. Χωρίσανε δηλαδή τα τσανάκια τους και η ενιαία γλώσσα μας, «υπερεκχειλής και ατάσθαλος, ανυπότακτος και δαιμονιώσα», κατά τον Δημήτριο Βερναρδάκη, ζορίστηκε να μπει σε δύο στενά κι αταίριαστα καλούπια — που φυσικά σπάσανε και σήμερα τρέχουμε να μαζέψουμε τ’ ασυμμάζευτα.

ΠΗΓΗ: Ηρακλής Λογοθέτης fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com