Της δημοτικής κίνησης Μένουμε Θεσσαλονίκη
Ο σάλος που προέκυψε με τις τοποθετήσεις του Γιάννη Μπουτάρη για την μετονομασία του αεροδρομίου και του σταθμού υπεραστικών λεωφορείων είναι το αποκορύφωμα ενός απίστευτου εκτροχιασμού που βιώνουμε στον Δήμο Θεσσαλονίκης τον τελευταίο έναν με ενάμιση χρόνο.
Κι αυτό γιατί ο καταστροφικός ρόλος που έχει διαδραματίσει ο Δήμαρχος στο ζήτημα με την ΠΓΔΜ, δεν είναι παρά η κορυφή μιας χιονοστιβάδας την οποία έχει δημιουργήσει αποκλειστικά ο ίδιος και η οποία έχει οδηγήσει τον δεύτερο μεγαλύτερο Δήμο της πόλης σε άτυπη προς το παρόν ακυβερνησία.
Για να οδηγηθούμε εκεί, έχει μεσολαβήσει η γενική καθίζηση της διαχείρισης που ασκεί στον Δήμο, η επιβολή ενός εξωτερικού δάνειου για να κρύψει την μηδενική παραγωγή ουσιαστικού έργου, οι αλλεπάλληλες συγκρούσεις του σχεδόν με κάθε μερίδα της τοπικής κοινωνίας –τις οποίες αντιμετώπισε με… καρατομήσεις στελεχών της παράταξής του που του τολμούσαν την κριτική– για να φτάσει στο σημείο να υβρίζει ανοιχτά τους πολίτες που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο ως «κατάπτυστους».
Μπροστά σε αυτήν την κλιμακούμενη απώλεια της θετικής του εικόνας, ο δήμαρχος έχει επιλέξει την «φυγή προς τα εμπρός». Και διάλεξε το ζήτημα με την ΠΓΔΜ για να την εκδηλώσει: Το σήριαλ, εξάλλου, με τις σκανδαλώδεις δηλώσεις του επί του ζητήματος, που τις διαδέχονται αλαζονικές διαψεύσεις έχει επαναληφθεί δυο φορές, καθώς επέμενε τουλάχιστον στις δυο τελευταίες του επισκέψεις στην γειτονική χώρα να την αποκαλεί με το συνταγματικό της όνομα κλείνοντας το μάτι στον γειτονικό αλυτρωτισμό.

Πρόκειται για την ίδια γραμμή που ακολουθεί ο υπερατλαντικός και πάλαι «σορόβιος» Νίμιτς, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ (με τον οποίον έχει συμπράξει τους τελευταίους μήνες για να αντιμετωπίσει την δική του πολιτική καθίζηση): Εμφανίζονται ότι εργάζονται τάχα για την προοπτική εύρεσης μιας κοινά αποδεκτής λύσης, υποκριτικά κρυπτόμενοι πίσω από το σύνθημα της «σύνθετης ονομασίας έναντι όλων», ενώ επί της ουσίας ‘τσιμεντώνουν’ μια λύση διπλής ονομασίας, «σύνθετης» για τους Έλληνες, νέτης «Μακεδονίας» για τον υπόλοιπο πλανήτη, με όλο το αλυτρωτικό περιεχόμενο που δίνει σε αυτήν το Σύνταγμα και η εκπαίδευση του γειτονικού κράτους. Προωθείται δηλαδή το μικρόβιο που διέλυσε τα Βαλκάνια, και τα βύθισε σε αλληλοσπαραγμούς ως κίνηση «συνεργασίας» και «ειρήνης» για την περιοχή!
Εξ ου και τα πυροτεχνήματα περί «Μακεδονίας», εξ ου και οι δηλώσεις για την αλλαγή της ονομασίας του αεροδρομίου και των ΚΤΕΛ, γι’ αυτό και η συσχέτιση ύπαρξης περιοχών σλαβόφωνων στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας με το ζήτημα, στο ίδιο μήκος κύματος της προπαγάνδας του γειτονικού κράτους. Κι αν αυτές ανακαλούνται μετά το σάλο που προκαλούν, αυτό συμβαίνει γιατί επί της ουσίας δεν απευθύνονται στο εσωτερικό της χώρας, αλλά στο εξωτερικό! Γι’ αυτό ο Δήμαρχος ανασκευάζει τόσο εύκολα τις δηλώσεις του, ενώ το κακό ήδη έχει γίνει εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την πόλη, τους κατοίκους της, κι από εκεί και πέρα τους ψηφοφόρους και την παράταξή του.
Αυτή η κατρακύλα, πρέπει να σταματήσει εδώ, απλούστατα γιατί οι ‘παρασπονδίες’ του Δημάρχου έχουν καταστεί μεγάλο πρόβλημα και βραχνάς, όχι μόνο για την τοπική κοινωνία, και τον ίδιο τον Δήμο –του οποίου το κύρος και την αξιοπιστία έχει, κυριολεκτικά βυθίσει στα τάρταρα– αλλά ολόκληρη την χώρα, την διαπραγμάτευση της οποίας συστηματικά υπονομεύει, και βέβαια τον ίδιο τον ελληνικό λαό, του οποίου τις υψηλότερες αξίες εμπαίζει συστηματικά. Για να μην μιλήσουμε για την Θεσσαλονίκη και τον Δήμο, όπου έχει σηκώσει σημαία ευκαιρίας καλλιεργώντας ήθη και πρακτικές «εμπόρου των εθνών». Και βέβαια, υπάρχει κι ένας άλλος λόγος, ο οποίος μπροστά σε όσα συζητούμε δεν είναι παρά μια παράπλευρη απώλεια –ωστόσο σημαντική: Είναι ο ίδιος που με την στάση του προκαλεί και ενισχύει ακραίες αντιδράσεις, σπονσοράροντας έτσι την ακροδεξιά πατριδοκαπηλία: Εξ άλλου και ο ίδιος στο Δημοτικό Συμβούλιο όλον αυτόν τον καιρό, πολύ συχνά προκαλούσε την Χρυσή Αυγή, ώστε να καλυφθεί πίσω από τη μασκαράτα του «αντιφασίστα» (sic!).
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν ο Δήμαρχος πρέπει να πιεστεί ώστε να κάνει ένα βήμα πίσω και να παραιτηθεί από την θέση του και τις ευθύνες της, στις οποίες πλέον καταφανώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί –τουλάχιστον όχι με μη καταστροφικό τρόπο για την τοπική αυτοδιοίκηση, την πόλη, εν τέλει για ολόκληρη την χώρα.  Ούτως ή άλλως, ο λαός της πόλης αυτό συζητάει –και ζητάει– από το χτες το πρωί. Ιδού, λοιπόν, η Ρόδος…
Μένουμε Θεσσαλονίκη