Καημοὶ τοῦ μηδενὸς

by Χρονογραφίες

Θεωρῶ τόν Στέλιο Ράμφο ὡς ἐπικεφαλή τή στιγμή αὐτή, στήν Ἑλλάδα, τῆς ἰδεολογίας τοῦ συγκουσιακοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ. Ὁ «Καημός τοῦ Ἑνός» εἶναι πράγματι ἕνας κῆπος ἐπιλεγμένων καταφορῶν, συγκρούσεων βεβιασμένων ἑρμηνειῶν πού ἀποσκοπεῖ μανιχαϊστικά σχεδόν, στήν ἄμεση κατατρόπωση (πλήν ὀλίγων στοιχειωδῶν ἐπιβιωμάτων) τοῦ ἀρχαίου κακοῦ τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης, ἀπό τόν ἐκσυγχρονισμένο καί ἀποτελεσματικό ἀγαθό τῆς Δυτικῆς θεωρίας καί πράξης. Ὁ θεολογικά πεπαιδευμένος ἀναγνώστης δυσφορεῖ κατά συρροήν παρακολουθώντας τόν συγγραφέα νά ἀνασκολοπίζει μία πρός μία θεμελιώδεις θέσεις τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας, ἀδιαφορώντας αὐτονοήτως γιά τόν πνευματικό τους λόγο καί βάθος. Ἡ κατασυκοφάντηση τῆς Θ. Εὐχαριστίας ὡς νευρωτικῆς «δοξολογικῆς ἀγκύλωσης» (σ. 116) καί τῆς θεολογίας τῆς νοερᾶς προσευχῆς ὡς «ἁπλῆς λεκτικῆς ἀναφορᾶς στό Θεό» (σ. 235) καθώς καί σύνολης τῆς ὀρθόδοξης ἀσκητικῆς (σ. 245 κ.α) ὡς ἄρνησης τοῦ πλήρους ἀνθρώπινου ἑαυτοῦ, ἤ τῆς ἐξομολόγησης ὡς «ψυχοθεραπείας τοῦ ὁμαδικοῦ καί μή ἐξατομικευμένου ἀνθρώπου» (σ. 286), συμπορεύονται ἁρμονικά μέ τήν καταδίκη τῆς ὀρθόδοξης Χριστολογίας (σ. 106) καί Τριαδολογίας. Ὅλα αὐτά καί ἄλλα παρόμοια, ἔχουν ἐπισημανθεῖ οὕτως ἤ ἄλλως ἀπό κριτικούς τοῦ βιβλίου[4], ὅπως καί τά μεγαλυνάρια του πρός Ἀκινάτη καί Λούθηρο διότι αὐτοί μετά τόν Αὐγουστίνο προετοίμασαν καί θεμελίωσαν τήν Δυτική μεγάλη ἔξοδο πρός τό αὐτοσυνείδητο ἄτομο καί τόν ἄκρως δημιουργικό κόσμο του, ἐνάντια στίς παντοειδεῖς θρησκευτικο-εκκλησιαστικές καθηλώσεις.

…Γιά τούς λόγους αὐτούς δέν ἀξίζει τόν κόπο νά ἐμμείνουμε στήν κατάδειξη λαθῶν καί διαστρεβλώσεων στόν «Καημό τοῦ Ἑνός» -στόχος τοῦ βιβλίου δέν εἶναι τόσο ἡ ἀλήθεια οσο ἡ ἀνατροπή. Ἄν ἔχει κάτι σημασία θά ἦταν ἡ κατάδειξη τῆς ἀτέλειας τῶν μέσων πού ὁ συγγραφέας χρησιμοποιεῖ γιά τήν πάσῃ θυσίᾳ ἀνατροπή αὐτή, κοντολογίς, τήν ἀτέλεια τῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ Ράμφου πού προκύπτει λόγω τῆς ἐπιλεκτικῆς γνώσης τῆς ἴδιας τῆς μοντερνικότητας τήν ὁποία εὐαγγελίζεται. Ἐδώ ἀκριβῶς βρίσκεται τό μέγα παράδοξο! Ὁ συγγραφέας τοῦ «Καημοῦ τοῦ Ἑνός» ἐπιχειρεῖ τόν εὐαγγελισμό τοῦ μοντερνισμοῦ μέ ἀπολύτως προ-μοντέρνα ἐργαλεῖα, μιλά γιά ἐκσυγχρονισμό μέ τήν γλώσσα τῆς προ-νεωτερικότητας.

Τό πρῶτο εἶναι ἡ προμοντέρνα κατανόηση τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας ἀπ’ τόν Ράμφο, ὡς ρουσσωικό ἀπ’ εὐθείας συμβόλαιο κλειστῶν ἀτομικοτήτων, χωρίς καμμιά συμβολική μεσίτευση- ἀφοῦ Σύμβολα διαθέτει μόνον ἡ ἀτελής, ὁμαδική βυζαντινή καί νεοελληνική κοινωνία! … ὁ Ράμφος νομίζει πώς ἡ σύγχρονη Δυτική κοινωνία εἶναι ἄμεση καί ἀμετάβλητη συνέχεια τῶν ἰταλικῶν ἀναγεννησιακῶν κοινωνιῶν πού περιέγραψε ὁ Jacob Burckhardt ὡς γενέτειρες τοῦ νεώτερου ἀνεπτυγμένου ἀτομικισμοῦ καί τῆς νέας ἠθικῆς καί θρησκείας του, στό κλασσικό ἔργο του γιά τόν «Πολιτισμό τῆς Ἐναγέννησης στήν Ἰταλία»[10]. Στήν πραγματικότητα ἡ ἐξέλιξη τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν ὑπῆρξε ἀπείρως πιό πολύπλοκη 

Ὡραῖες διαμάχες, πρὸ τῆς κατάρρευσης, ὅταν τίποτε δὲν ἔδειχνε ὅτι ἡ καταστροφὴ ἦταν σὲ 3-4 χρόνια ἀπόσταση. Οἱ συζητήσεις ἦταν ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, νικοῦσε βέβαια πάντα ὁ ἐκσυγχρονισμὸς ξεκλειδώνοντας τὶς ντουλάπες μὲ τοὺς κρυμμένους ἀπὸ τοὺς ἐθνολαϊκιστὲς σκελετούς (τί ἀγγλικούρα). Τὸ κυριακάτικο ΒΗΜΑ εἶχε 800 σελίδες ἔνθετο μὲ γνῶμες τῶν εἰδικῶν, ἀνταποκρίσεις ἀπὸ τὶς κοιτίδες τοῦ Πολιτισμοῦ κ.ἄ. Μόνο γιὰ ἱστορικοὺς λόγους ἡ ἀνάρτηση: Πῶς μιὰ ἐποχὴ αὐτοκαταστρέφεται ὥστε ὅταν ἔρθει ἡ κρίση τότε νὰ μὴν ἔχει τίποτε διαθέσιμο ἀπὸ τὰ παλιά της «ὅπλα»: Οὔτε πνευματικότητα οὔτε λεφτὰ οὔτε παιδιά -ἄλλο ἂν συμπαθῶ τὸν Λουδοβίκο (ποὺ δὲν ἔχει καὶ σημασία). Ἂς παριστάνει τώρα ὁ κάθε Ράμφος ὅτι πρὸ κρίσης ἡ ἐξουσία ἀνῆκε στοὺς Ἐχθρούς, κι ὄχι στοὺς δικούς του. Ὅπως καὶ οἱ διάφοροι σοβαροί, σήμερα, Ἀριστεροὶ ποὺ δὲν διακρίνουν καμμιὰ ἀριστερὴ ἰδεολογικὴ ἡγεμονία στὴ Μεταπολίτευση. Ὁρίστε, πάντως, ἔβαλα κι ἐγὼ δεσμὸ πρὸς τὸ Ἀντίφωνο. Τί ἄλλο θὰ κάνουν τὰ χεράκια μου.

ΠΗΓΗ: https://chronographiae.wordpress.com/2017/08/30/%CE%BA%CE%B1%CE%B7%CE%BC%CE%BF%E1%BD%B6-%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%CE%BC%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CE%BD%E1%BD%B8%CF%82/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com