Βρίζοντας αποχωρούν οι θεατές από το Φεστιβάλ Αθηνών 2016

Αριστερά, τρεις κόκορες με αθλητικά παπούτσια· δεξιά, ένας με «καλλιτεχνικό καθήκον»

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα facesofclassicalmusic.blogspot.gr

Ομιλούντα πέη, φρεσκοσαπουνισμένα αιδοία, τουρλωτοί γλουτοί, κοριτσάκια-πόρνες και κοκόρια με αθλητικά παπούτσια αποτελούν το «καλλιτεχνικό καθήκον» του «καλλιτεχνικού διευθυντή» του Φεστιβάλ Αθηνών 2016, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου

Στα παλαιότερα των υποδημάτων του έγραψε, τελικά, τις διαμαρτυρίες των ζωοφιλικών οργανώσεων – τις οποίες μάλιστα χαρακτήρισε ως «παραθρησκευτικές οργανώσεις» – ο ανεκδιήγητος «καλλιτεχνικός διευθυντής» του Φεστιβάλ Αθηνών 2016, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, σχετικά με την παράσταση «4» στον Χώρο Δ’ της Πειραιώς 260, στις 4 και 5 Ιουλίου, γράφοντας κι αυτός μιαν ακόμη μαύρη σελίδα – πολιτισμού, αυτή τη φορά – δίπλα στις άλλες μαύρες σελίδες Ιστορίας, που συνεχίζει να γράφει ως κυβέρνηση της χώρας το πολιτικό μόρφωμα που τον διόρισε.

Σύμφωνα με το άρθρο 12 του νόμου 4039/2012 στο οποίο τονίζεται ξεκάθαρα ότι «απαγορεύεται η χρησιμοποίηση κάθε είδους ζώου σε κάθε είδους θεάματα και άλλες συναφείς δραστηριότητες» και ότι «απαγορεύεται η διατήρηση κάθε είδους ζώου σε τσίρκο ή σε θίασο με ποικίλο πρόγραμμα, εφόσον τα ζώα αυτά χρησιμοποιούνται με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε σκοπό στο πρόγραμμα τους, πραγματοποιούν παραστάσεις ή παρελαύνουν ή εμφανίζονται ενώπιον κοινού» κ.λπ., ο «καλλιτεχνικός διευθυντής» του Φεστιβάλ Αθηνών 2016, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και όλοι οι συντελεστές της παράστασης «4» έχουν παρανομήσει και είναι απορίας άξιον πώς και οι αρμόδιες αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές δεν επενέβησαν από την πρώτη στιγμή και κυρίως γιατί δεν έχουν επέμβει ακόμη.

Ποιος είναι όμως ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, για χάρη του οποίου η πολιτική ηγεσία του τόπου έστησε ολόκληρη σκηνοθεσία περί δήθεν διορισμού του Βέλγου καλλιτέχνη Γιαν Φαμπρ (φυσικά, εν αγνοία του ίδιου) ως επικεφαλής του Φεστιβάλ Αθηνών, για να τον αποδομήσει στη συνέχεια με τη συνδρομή των διαπλεκόμενων ΜΜΕ και να διορίσει στη θέση του τον σημερινό «καλλιτεχνικό διευθυντή» τον οποίον τα ίδια ΜΜΕ πάσχισαν να παρουσιάσουν ως «ενεργό μέλος της ελληνικής θεατρικής κοινότητας, με δυναμική και πρωτοποριακή παρουσία»; Πρώην συνεργάτες του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου δεν φείδονται χαρακτηρισμών γι’ αυτόν: «κομματόσκυλο, εξουσιομανής, ακαλλιέργητος, ατάλαντος, αναξιόπιστος, αυταρχικός, θρασύς, προκλητικά αναιδής, άνθρωπος που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και προωθεί μόνον εκείνους που εξυπηρετούν τα συμφέροντά του». Και αυτοί είναι οι πιο μετριοπαθείς χαρακτηρισμοί που καταφέραμε να συλλέξουμε για τον παγκοσμίως άγνωστο «θεατράνθρωπο με τη μεγάλη εμπειρία στο σύγχρονο αλλά και το κλασικό ρεπερτόριο, που έχει δώσει το στίγμα του στο αρχαίο δράμα…» (εδώ ξεκαρδίζονται εν χορώ όλοι οι αρχαίοι τραγικοί).

«Είτε λαλήσω είτε όχι, σ’ αυτή τη χώρα δεν θα ξημερώσει ποτέ…»

Για την περφόρμανς «4» του Ροντρίγκο Γκαρσία, στις 4/7/2016, στον Χώρο Δ’ της Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2016

1. Παπουτσωμένα κοκόρια και 9χρονα κοριτσάκια με ψηλοτάκουνα στη σκηνή.

[…] Πολλοί θεατές έφυγαν αγανακτισμένοι από όλα αυτά που διαδραματίζονταν στη σκηνή, άλλοι φώναζαν «ντροπή», ενώ ένας πιο οξύθυμος θεατής απαιτούσε με θέρμη ακόμη και να ανέβει στη σκηνή να μιλήσει.

Στην αρχή της παράστασης, τέσσερεις ηθοποιοί, δεμένοι μεταξύ τους με λεπτό σκοινί σαν ιστό αράχνης, περιφερόντουσαν στη σκηνή δημιουργώντας συμβολικές εικόνες γύρω από ένα θέμα ταμπού: την παιδική σεξουαλικότητα.

Ακολούθως, στη μεγάλη ορθογώνια οθόνη που δέσποζε στο πίσω μέρος της σκηνής, προβλήθηκε σε μεγέθυνση ένα αιδοίο, το κέντρο του οποίου στόχευε εμμονικά με το μπαλάκι του, παίζοντας τένις, ένας εκ των ηθοποιών. Κάθε φορά που το μπαλάκι έπεφτε πάνω στο… αιδοίο, ακούγονταν πολύ δυνατές εκρήξεις.

Λίγο αργότερα όμως, τα πράγματα πήραν άλλες ακόμη πιο συμβολικές και ακραίες διαστάσεις. Οι ηθοποιοί έφεραν αγκαλιά και ακούμπησαν στη σκηνή τέσσερις ολοζώντανους κόκορες στους οποίους φορούσαν αθλητικά παπούτσια! Αυτούς τους κακόμοιρους και ίσως ημιναρκωμένους κόκορες, τους κακοποίησαν κυριολεκτικά. Καταρχάς έπαιζαν μέσα στα αφτιά τους στη διαπασών ηλεκτρική κιθάρα, ενώ ένα τεράστιο drone πετούσε πάνω από τα κεφάλια τους. Τα κοκόρια μην μπορώντας να κουνηθούν, άλλα απλώς τίναζαν τα κεφάλια τους, άλλα είχαν παραδοθεί τελείως στο βασανιστήριό τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ηθοποιοί άρχισαν να τα πιάνουν, να ανοίγουν τα φτερά τους, να τα γυρνούν ανάποδα, να τα χαϊδεύουν και να τα βάζουν ακόμη και μέσα στα ρούχα τους! Αποκορύφωμα; Ένας εκ των ηθοποιών έβαλε έναν κόκορα μέσα στο μπροστινό μέρος του παντελονιού του! Ε, κάπου εδώ η παράσταση άγγιξε και το δικό μας όριο ανεκτικότητας. Γιατί πάνω στη σκηνή, ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί και πρέπει να εκφράζεται όπως αυτός θέλει. Αυτό εξυπακούεται. Όμως το να βασανίζει ζωντανά πλάσματα στο όνομα της τέχνης είναι πραγματικά απαράδεκτο.

Πολλοί ήταν οι θεατές που αντέδρασαν, άναψαν τα φώτα της πλατείας και οι ηθοποιοί απτόητοι από τις φωνές και ατάραχοι, μας καλησπέρισαν και φώναξαν όποιον θεατή ήθελε να ανέβει στη σκηνή και χόρεψαν όλοι μαζί ένα ρυθμικό χορό για να αποφορτίσουν το κλίμα! […]

Η αντοχή μας, όμως, δοκιμάστηκε και άλλο. Στην επόμενη σκηνή βγήκαν δύο μικρά ανήλικα κοριτσάκια, βαμμένα στην εντέλεια, με ψηλοτάκουνες γόβες και έκαναν πασαρέλα κανονική. Τους έδωσαν και από ένα κοκτέιλ και κάθισαν σε μια ξαπλώστρα παρέα με έναν σαμουράι που εμφανίστηκε από το πουθενά και άρχισε να τους μιλά για τα σεξουαλικά του απωθημένα. Και ναι μεν οι κόκορες δεν έχουν γονείς να τους σώσουν, τα κοριτσάκια όμως αυτά που είχαν γονείς, γιατί συμμετείχαν σε όλο αυτό το σουρεαλιστικό πανηγύρι;

Η συνέχεια ήταν πιο… νορμάλ και πιο ευφάνταστη καθώς περιορίστηκε στη δράση των ενήλικων πρωταγωνιστών. Δύο από αυτούς άρχισαν να κάνουν ντους και να τρίβονται πάνω σ’ ένα γιγάντιο σαπούνι Μασσαλίας που δέσποζε στη σκηνή, ενώ δεν δίστασαν να κάνουν και σεξουαλικά παιχνίδια μεταξύ τους. Στο τέλος «κηδέψαμε την ομορφιά της… φαντασίας» (όπως χαρακτηριστικά διαβάσαμε στους υπέρτιτλους) ενώ οι ηθοποιοί τοποθετούσαν σκουλήκια μέσα σ’ ένα σαρκοφάγο φυτό και αυτό τα εγκλώβιζε στα αγκαθωτά του φύλλα.

Μουδιασμένο ήταν το τελικό χειροκρότημα, ενώ οι περισσότεροι από τους θεατές αποχωρούσαν όσο οι ηθοποιοί υποκλίνονταν. […]

Πηγή: Γεωργία Οικονόμου, 5/7/2016 (tff.gr)

Παλιότερα το λέγανε «μπουρδέλο», σήμερα το λένε «περφόρμανς»

2. Ένα κυνικό συνονθύλευμα «παραβατικής» σκηνικής συμπεριφοράς.

Τι σε κρατάει καθηλωμένη στο θέαμα μιας παράστασης που σου προκαλεί θυμό και αποστροφή; Γιατί δεν ακολουθείς τα βήματα των δεκάδων που φεύγουν από την αίθουσα, διαμαρτυρόμενοι; Η επαγγελματική διαστροφή είναι ένα πρόσχημα, παραδέξου το. Η πρόκληση ωστόσο είναι μια εθιστική ουσία. Το πρόβλημα βεβαίως είναι πως ζούμε στην εποχή της ακρότητας. Κάτι που σημαίνει ότι το θέατρο του μέγα προβοκάτορα Ροντρίγκο Γκαρσία έχει παλιώσει, έχει γεράσει, το έχει ξεπεράσει η εποχή του. Η εποχή δημιουργεί νέες πραγματικότητες. Η πρόκληση είναι εκεί έξω.

Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο που ο Αργεντινός σκηνοθέτης επιμένει στο σοκ του παλιού, στην πρόκληση για την πρόκληση – γιατί, ναι, και η τελευταία του παράσταση (είναι η τρίτη φορά που έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών) είναι κενή περιεχομένου, πουκάμισο αδειανό. Δεν έχει τίποτα να προσφέρει το σωματικό του θέατρο, ούτε καν τις ποιητικές ποιότητες που επιμελητές και κριτικοί διατείνονταν στο παρελθόν πως διέθετε το έργο του. Δεν προκύπτει κανενός είδους αισθητική εμπειρία από το «4», μια παράσταση η οποία συστήνεται ως απόπειρα του Γκαρσία να σχολιάσει ένα θέμα ταμπού: την παιδική σεξουαλικότητα.

Εδώ τέσσερεις περφόρμερς υποκινούν μια σειρά ασύνδετων, μεταξύ τους, δράσεων, στην οποία εμπλέκουν ένα παίκτη του σκουός που «σκοράρει» σε ένα αιδοίο, δύο ομιλούντα πέη που συζητούν για την αγαπημένη τους στάση στο σεξ, το «doggy style» (κοινώς στα «τέσσερα» που όπως φρόντισαν να το μεταφράσουν οι ίδιοι), τέσσερα νεαρά κοκόρια που υπομένουν αγόγγυστα τους ανούσιους αυτοσχεδιασμούς της ομάδας, δύο κοριτσάκια που όχι μόνο επιστρατεύονται επί σκηνής αλλά μεταμορφώνονται σε πρόστυχες, μικρές Λολίτες, ένας σαμουράι που αφηγείται αναμνήσεις από την περίοδο της πρώτης του στύσης. Εδώ εξαντλούνται όλα. Στη δυσφορία, στην οργή, στη βαθύτατη ενόχληση για τον απροκάλυπτο σεξισμό, την κακοποίηση ζώων που δεν βρίσκει το παραμικρό άλλοθι στη «δραματουργία», για την έλλειψη ηθικής κρίσης απέναντι σε ανηλίκους. Η παράσταση του Ροντρίγκο Γκαρσία εξελίσσεται σε ένα κυνικό συνονθύλευμα «παραβατικής» σκηνικής συμπεριφοράς – τα ποιητικής υφής τσιτάτα της εισαγωγής και του επιλόγου λειτουργούν σαν τυπικό «ξεκάρφωμα» – που μοιάζει να φτιάχτηκε για να σε αναγκάσει να εγκαταλείψεις την αίθουσα.

Σε συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει ο ίδιος το 2012, δήλωνε πως η αποχώρηση των θεατών κατά τη διάρκεια της παράστασης «μου προκαλεί λύπη για τα χρήματα που ξόδεψαν και συμπόνια για την αδυναμία τους. Γιατί όταν υπάρχει κάτι που με εξοργίζει κάθομαι στην αίθουσα να το δω μέχρι το τέλος. Θέλω να ξέρω γιατί κάνουν αυτό που κάνουν, γιατί λένε αυτό που λένε». Στην περίπτωση του «4» η πλειονότητα των θεατών που παρέμεινε αγκιστρωμένη από την πρόκλησή του, δεν έλαβε καμιά απάντηση. Κι ας ήταν τελικά αυτό το κίνητρο τους.

Πηγή: Στέλλα Χαραμή, 5/7/2016 (tospirto.net)

Πολιτισμός όχι αστεία…!

3. Καλλιτεχνικό καθήκον η κακοποίηση ζώων;

«Παραθρησκευτικές οργανώσεις» χαρακτήρισε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών, Βαγγέλης Θεωδορόπουλος, τους φιλοζωικούς φορείς που στην Ελλάδα παλεύουν για τα δικαιώματα των ζώων και για να μην περιλαμβάνονται αυτά σε παραστάσεις τσίρκο και σχετικά θεάματα όπως ξεκάθαρα ορίζει η νομοθεσία από το 2012.
Αυτά και άλλα πολλά είπε ο κ. Θεοδωρόπουλος στην Νατάσα Μπομπολάκη, πρόεδρο της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας (Π.Φ.Π.Ο.) μετά την επιστολή διαμαρτυρίας που έλαβε στις 22 Ιουλίου από τον φιλοζωικό φορέα εξαιτίας της συμμετοχής τεσσάρων ζωντανών κοκοριών στην παράσταση «4» του αργεντινού Ροντρίγκο Γκαρσία. […]

Η κα Μπομπολάκη εξήγησε στο zoosos.gr ότι στις 24 Ιουνίου –μετά τα δύο ρεπορτάζ μας και την σχετική επιστολή της– ο κ. Θεωδορόπουλος επικοινώνησε μαζί της για να την «πείσει» ότι οι κόκορες στην παράσταση δεν κακοποιούνται – καθώς κατ’ εκείνον κακοποίηση είναι μόνο η κτηνοβασία ή ο βασανισμός. Ευθέως της είπε ότι ουσιαστικά δεν έχουν δικαίωμα να μιλάνε και να διαμαρτύρονται για ένα τέτοιο ζήτημα αυτές που δεν έχουν πάει στα πτηνοτροφεία να απελευθερώσουν τα πτηνά που βασανίζονται εκεί ή όσες φοράνε κοκαλάκια στα σκυλάκια τους!

Ο κ. Θεοδωρόπουλος είπε μεταξύ άλλων ότι αδυνατεί να καταλάβει γιατί εδώ απαγορεύονται οι παραστάσεις με ζώα ενώ στο εξωτερικό αυτό επιτρέπεται. Όταν η κα Μπομπολάκη του επισήμανε ότι η Ελλάδα είναι, προς τιμήν της, μία από τις πρώτες χώρες στις οποίες απαγορεύονται τέτοια θεάματα – γιατί είναι τελείως αφύσικες για τα ζώα οι συνθήκες υπό τις οποίες γίνονται γι’ αυτό και συνιστούν κακοποίηση – της απάντησε ότι «όλοι ξέρουμε πως βγαίνουν αυτοί οι νόμοι και ότι κάποιο κολλητό υπουργό είχαν που πέρασε τη συγκεκριμένη διάταξη».

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής είπε μάλιστα για να ισχυροποιήσει την επιχειρηματολογία του, ειρωνευόμενος, ότι «και οι συγκεντρώσεις απαγορεύονται βάσει νόμων της Χούντας αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να σταματήσουμε να διαδηλώνουμε». Όταν η κα Μπομπολάκη τον ρώτησε ευθέως αν τελικά θα επιτρέψει – κατά παράβαση της νομοθεσίας – τη συμμετοχή των κοκόρων στην παράσταση, εκείνος απάντησε: «Εγώ θα πράξω το καλλιτεχνικό μου καθήκον».

Tο zoosos.gr είχε επικοινωνήσει με το γραφείο Τύπου του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου από τις 16 Ιουνίου και ουδέποτε έλαβε απάντηση για το εάν στην παράσταση θα συμμετείχαν τελικά οι κόκορες, κάτι που παρέλειπαν να αναφέρουν οι διοργανωτές από την επίσημη ιστοσελίδα τους.

Για το θέμα έχει ενημερωθεί η εισαγγελέας Ζώων Αθηνών, Πετρούλα Μακρή, και εφόσον οι κόκορες εμφανίστηκαν τελικά στην παράσταση – μάλιστα με αθλητικά παπούτσια, γιατί κατά τον κ. Θεοδωρόπουλο αυτό είναι πολιτισμός – η Π.Φ.Π.Ο. θα ζητήσει τη δίωξη των υπευθύνων.

Πηγή: zoosos.gr

Πολιτι(ζ)μός λέμε!

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com