Ο ΛΑΟΣ ΠΡΟΠΟΡΕΥΕΤΑΙ…

(Παρ. 22/05/15 - 13:40)

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

...Και η ηγεσία ακολουθεί, έλεγε τις μέρες τις Αποστασίας, το 1965, ο τότε, καθαιρεθείς από τον Βασιλιά, πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου. Η «Ένωση Κέντρου», κόμμα κεντροαριστερό, θα λέγαμε σήμερα, (αντικομμουνιστικό), προκαλούσε ισχυρή ενόχληση επειδή διεκδικούσε κάποια αυτονομία σκέψης και δράσης και περιορισμό της αυθαιρεσίας του Παλατιού και των ΗΠΑ. Ο κόσμος αντέδρασε με τεράστιες διαδηλώσεις, ο Παπανδρέου βρέθηκε επικεφαλής ενός λαϊκού κινήματος παρά το ότι ουδόλως ήθελε ρήξη με το Παλάτι/ΗΠΑ. Την απόστασή του από το λαϊκό κίνημα την εξέφρασε με τη φράση του τίτλου: ο λαός προπορεύεται, η ηγεσία ακολουθεί. Ο λαός ήταν πρωταγωνιστής. Η αριστερά δεν ήταν ικανή να διαχειριστεί το λαϊκό κίνημα, είχε παραχωρήσει την ηγεμονία στην Ένωση Κέντρου, κατανοητό λίγα χρόνια μετά τον εμφύλιο. Αλλά ακατανόητη η αυταπάτη ότι όλα θα εξελίσσονταν εντός του κοινοβουλίου-η ΑΥΓΗ εξηγούσε την ημέρα του πραξικοπήματος στις 21 Απριλίου γιατί δεν μπορεί να γίνει δικτατορία!

Τη δύναμη των όπλων έχει αντικαταστήσει στην περιοχή εντός της ΕΕ η δύναμη του χρήματος-προσώρας. Αλλά αν αντικατασταθούν οι τότε πρωταγωνιστές με τους σημερινούς η ουσία δεν θα αλλάξει. Τα αιτήματα είναι τα ίδια. Ανεξαρτησία, Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Ο φόβος είναι μήπως ίδιες παραμένουν και οι αυταπάτες. Η επικρατούσα άποψη στον ΣΥΡΙΖΑ-φαίνεται να- είναι ότι αν καταφέρουμε και περάσουμε τον κάβο της σημερινής διαπραγμάτευσης θα μπουν τα πράγματα σε ένα δρόμο εξομάλυνσης. Τα σημερινά εγγόνια της ηγεσίας της ΕΔΑ, παιδιά του Κύρκου, κληρονόμοι της ηττημένης ιστορικής αριστεράς, κακομαθημένα παιδιά από τα χρόνια της, ληγμένης πλέον, ευημερίας φαίνονται και φέρονται πολύ απρόσεκτα. Προσχώρησαν στο μύθο του αντίπαλου περί δημοκρατικής Ευρώπης, ότι δεν έχουν νόημα πια οι πατρίδες, ότι νόημα έχουν μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα, παραβλέποντας ότι αυτοί που τα διακηρύσσουν είναι αυτοί ακριβώς που τα παραβιάζουν. Αν πρόσεχαν θα τους φαινόταν ύποπτο, αλλά έχουν στραβωθεί τελείως από τη λάμψη της ισχύος, του χρήματος και, συνεπώς, της ιδεολογίας του επικυρίαρχου.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή παρατήρηση φίλου ότι πρωταγωνιστής της μνημονιακής περιόδου, από το 2010 ως σήμερα, δεν είναι η Αριστερά, σε όλες τις μορφές της, αλλά ο κόσμος. Έριξε τις μνημονιακές κυβερνήσεις χωρίς τη συμπαράσταση της Αριστεράς (ενίοτε αντιμετωπίστηκε με καχυποψία ή ανοιχτή εχθρότητα), συσπειρώθηκε περί τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να είναι αριστερός, ξεμπέρδεψε με τους Σαμαροβενιζέλους φέρνοντας σε αδιέξοδο τους πιστωτές και τα εδώ ποταμίσια τσιράκια τους, στηρίζει την κυβέρνηση παρά τις επιφυλάξεις του. Για όλα αυτά και κυρίως για την εκλογική νίκη, ουδεμία ευθύνη φέρουν τα στελέχη της Αριστεράς, με την εξαίρεση του Τσίπρα, οφείλουν όλοι να παραδεχτούν, ιδίως όσοι ψιθυρίζουν στις κουίντες πως αυτοί είναι το διαχρονικό ιερατείο, οι άρχοντες, οι θεματοφύλακες του κόμματος, οι άλλοι, αρχηγοί και παρατρεχάμενοι, είναι περαστικοί, επάμεροι, κατά τον Πίνδαρο. Όλα εν ονόματι του κόμματος που το κρατούν κλειστό και διαλυμένο για να το φυλάσσουν καλύτερα, προφανώς. Εσχάτως στόχευσαν την Αγία Βαρβάρα, μόνο που το ερώτημα δεν βρίσκεται στο επέκεινα αλλά επί γης, αν, καθώς πιάνουν οι ζέστες, αισθανθούν την ανάγκη να εμβαπτισθούν στα ύδατα του Ποταμιού, όπου οι μοντέρνες Σειρήνες τους καλούν.

Οι Βρυξελλιώτες και Βερολινέζοι θα πιέσουν ως το παρά ένα δευτερόλεπτο για να κερδίσουν το τελευταίο ψίχουλο υποχώρησης. Το θέμα δεν είναι η υποτιθέμενη προεκλογική αμετροέπεια ή η μετριοπάθεια της Θεσσαλονίκης ούτε καν η περαιτέρω οπισθοχώρηση ενώπιον ενός συμβιβασμού, ετεροβαρούς και επώδυνου. Το θέμα δεν είναι αυτά, ένα-ένα χωριστά. Το ερώτημα είναι αν η συγκεκριμένη πορεία οφείλεται στην αδιαμφισβήτητη υπεροχή ισχύος των άλλων αλλά και αν η εν λόγω ισχύς είχε ευνοϊκό έδαφος στην αποδώ μεριά του τραπεζιού των διαπραγματεύσεων. Και είχε χωρίς αμφισβήτηση με τον καλλιεργημένο επί δεκαετίες «ευρωπαϊσμό» της παλαιόθεν κυρίαρχης αντίληψης, όπως περιγράφεται στην αρχή, ενώ οι, ας πούμε ευρωσκεπτικιστές, εξακολουθούν να αδυνατούν να «αποδείξουν» το δίκιο τους, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, αδυνατούσε να αποδείξει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός. Ο φόβος είναι να αποδεχθεί πως είναι αδύνατος. Όπως το αποδέχθηκε πχ η Αριστερά στην Ιταλία και διαλύθηκε. Ο φόβος δεν είναι αδικαιολόγητος. Με λόγια απλά, η έλλειψη στρατηγικής γίνεται οφθαλμοφανής από σειρά γεγονότων, πχ ότι δεν τέθηκε εξαρχής η πολιτική/γεωπολιτική διάσταση αλλά μόνο όταν μίλησαν γι' αυτήν οι ΗΠΑ, από το ότι στις 20-2 δεν ζητήθηκαν γραπτές διαβεβαιώσεις και μόλις στο παρά ένα είπαν ότι η χρηματοδότηση οφείλει να είναι μακροπρόθεσμη κλπ. Απειρία ασφαλώς αλλά η απειρία του αδιάλλακτου φιλοευρωπαίου είναι άλλη από εκείνη του ευρωσκεπτικιστή, οδηγεί σε άλλα λάθη, άλλες επιτυχίες ή αποτυχίες, άλλες απαιτήσεις, άλλα επιχειρήματα, άλλο «προφίλ» διακυβέρνησης και διαπραγμάτευσης. Και σε άλλο πολιτικό/διοικητικό προσωπικό, όπου βέβαια η ταύτιση κυβέρνησης της αριστεράς με κυβέρνηση των αριστερών, ο σεχταρισμός, δηλαδή, είναι κίνδυνος διηνεκής.

Οι εγχώριοι και εξωχώριοι μνημονιακοί ελπίζουν σε διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος είναι τόσο ανόητος να συγκρουστεί με το τελευταίο αποκούμπι του κόσμου; Αν ή όταν ο κόσμος είναι έτοιμος να γυρίσει, απογοητευμένος, την πλάτη, τότε μπορεί να έχει νόημα η απόπειρα για κάτι άλλο. Ως τότε μπορούν να ονειρεύονται τους χαμένους διαδρόμους της εξουσίας, ή λαγούς με πετραχήλια, όνειρα θερινής νύχτας, τι πειράζει;

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015
 από: http://www.iskra.gr