Αναγκαία αποκατάσταση της αλήθειας

του Λευτέρη Ριζά

Στο χθεσινό κείμενο μου – «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ… ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ….ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΑΜΕ;» - υπέπεσα σε ένα ασυγχώρητο, για μένα, σφάλμα. Έγραψα «Ρίξετε σήμερα μια ματιά στις εφημερίδες της αριστεράς. Δεν θυμούνται την επέτειο. Ξεχάσανε». Λάθος, «λαθότατο».

Στην ΑΥΓΗ ο γνωστός αντι-ιμπεριαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Πάνος Τριγάζης έγραψε μέγα άρθρο με τίτλο «Ώρα για νέα εκστρατεία αλληλεγγύης». Σε αυτό αναθυμάται πώς «Σαν σήμερα, πριν σαράντα χρόνια, παιζόταν η πρώτη πράξη της κυπριακής τραγωδίας, με το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας του Ιωαννίδη και της ΕΟΚΑ Β', που είχε στόχο την ανατροπή και την εξόντωση του Προέδρου Μακαρίου». Για να συνεχίσει κλαυθμυρίζοντας «Ήταν πολύ χαλεποί καιροί τότε, διότι στη διεθνή σκηνή κυριαρχούσε ο ψυχρός πόλεμος και στη Μέση Ανατολή η κατάσταση ήταν εκρηκτική, όπως και σήμερα». Δεν ξεκαθαρίζει γιατί και σήμερα, που δεν κυριαρχεί ο ψυχρός πόλεμος, η κατάσταση είναι εκρηκτική. Δηλαδή κυριαρχεί όχι ο ψυχρός πόλεμος αλλά μάλλον ο θερμός στην περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής – ακόμα και μέσα στην ίδια την πρώην ΕΣΣΔ.


Σαν παιδί που πάει σε πανηγύρι και εντυπωσιάζεται με όσα θαυμαστά παιγνίδια βλέπει, συνεχίζει: «Είναι αξιοσημείωτο ότι, παρά το διπλό έγκλημα εις βάρος της, η Κυπριακή Δημοκρατία στάθηκε όρθια και σημείωσε σημαντική οικονομική και κοινωνική πρόοδο μετά το 1974 και το 2004 κατέστη ικανή να ενταχθεί ως πλήρες και ισότιμο μέλος στην Ε.Ε., παρά την de facto διχοτόμησή της.». Το ότι η κυπριακή λίρα δεν έπαθε τίποτα αμέσως μετά την εισβολή-κατοχή που προσφυγοποίησε 200.000 έλληνο-κύπριους, για έναν που δεν αρέσκεται να θαυμάζει με ανοιχτό στόμα αλλά που και που να σκέφτεται και λιγάκι πάνω σε αυτά που βλέπει και ακούει, δεν οφείλεται σε καμία μυστική ή μαγική ιδιότητα του νησιού. Η βοήθεια – τόσο από Ελλάδα όσο και από άλλες πλευρές – υπήρξε άμεση και ιδιαίτερα αποτελεσματική. Συνέβαλε στο να μην εκδηλωθεί μαχητική αντίσταση ενάντια στον εισβολέα. Να μην προκύψει δηλαδή μια νέα Παλαιστίνη δίπλα στην Παλαιστίνη και δημιουργήσει έτσι ιδιαίτερα προβλήματα στον ιμπεριαλισμό. Άλλωστε ο φόβος μήπως μέσω Κύπρου και εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της, περάσουν οι φωτιές της επανάστασης και στην Ευρώπη – μέσω Ελλάδας βέβαια – ήταν έντονος στα χρόνια πριν την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου. Κάθε, έστω και μικρή, εστία αγωνιστικής φωτιάς στην Κύπρο έπρεπε πάση θυσία να σβήσει. Κι αυτό μόνο με την εξασφάλιση «οικονομικής και κοινωνικής προόδου» της κολοβής Κυπριακής Δημοκρατίας μπορούσε να εξασφαλιστεί. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν στάθηκε όρθια, την κρατήσανε όρθια. Γιατί ήτανε κάτι εύκολο γι αυτούς. Μικρή χώρα, 500.000 ψυχές πληθυσμός – ο Δήμος Θεσσαλονίκης – σχετικά εύκολα «κουμαντάρονται».

Το πόσο ισότιμο μέλος της ΕΕ έγινε η Κύπρος – άλλο τόσο και η υπόλοιπη Ελλάδα – είναι μάλλον γνωστό. Το μαρτυρούν τα μνημόνια κλπ. οι εκβιασμοί από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, κλπ κλπ. Στην Κύπρο δε η συνέχιση της κατοχής, η ανακήρυξη του ψευδοκράτους στο κατεχόμενο τμήμα της, η προσπάθεια ουσιαστικά διάλυσης του κράτους με το σχέδιο Ανάν – προσπάθειες που συνεχίζονται – η πολιτική που ακολουθεί η Τουρκία απέναντι της και σε σχέση με την ΕΕ, πράγματι όλα αυτά μαζί δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για την ορθότητα όσων υποστηρίζει ο κ. Πάνος Τριγάζης[1], περί οικονομικής και κοινωνικής προόδου της Κύπρου κλπ κλπ. Κι όλα αυτά τα σπουδαία παρά την de facto διχοτόμηση, που αποδέχεται χαρωπά ο συντονιστής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη συνέχεια μας πληροφορεί ότι από το 1974 έγιναν πολλές προσπάθειες για λύση του κυπριακού – ποιες θεωρεί ως προσπάθειες λύσης του δεν θα μάθουμε ποτέ – που όμως όλες προσέκρουσαν στην πολιτική της Άγκυρας για δύο κράτη και που αλλού νομίζετε; Μα «στο γεγονός ότι εθνικιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν θέλησαν να αποδεχτούν (ούτε σήμερα αποδέχονται) λύση δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας, αρνούμενες ότι η Κύπρος αποτελεί κοινή πατρίδα των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Ξεχνούν οι δυνάμεις αυτές ότι ο Πρόεδρος Μακάριος είχε αποδεχτεί τη δικοινοτική - διζωνική ομοσπονδιακή λύση, με τις συμφωνίες «υψηλού επιπέδου» Μακαρίου - Ντεκτάς το 1977, όπως και ο πρόεδρος Κυπριανού, με τη συμφωνία Κυπριανού - Ντεκτάς το 1979. Έτσι, μπορεί να εξηγηθεί και η σφοδρή πολεμική που ασκήθηκε στο εσωτερικό της ελληνοκυπριακής κοινότητας κατά της πολιτικής Χριστόφια για «λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους».

Ο κ. Τριγάζης ξεχνάει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται σχετικά με το κυπριακό πρόβλημα, την ουσία του, τις διαστάσεις του κλπ. Τα έχουμε γράψει εδώ τόσες φορές που δεν μπορούμε να τα επαναλάβουμε. Ο «αντι-ιμπεριαλιστής» μας φροντίζει να ξεχάσει ότι και η Ινδία υπήρξε κοινή πατρίδα των εκεί γεννημένων και μεγαλωμένων άγγλων αποικιοκρατών, το ίδιο συνέβη με όλες τις αποικίες και φυσικά και με την τουρκοκρατούμενη για 400 χρόνια Ελλάδα. Κανένας λαός όμως, δεν σκέφτηκε να μοιράσει τη χώρα του μεταξύ κατακτητών του και του ίδιου του λαού. Μόνο όλοι αυτοί οι ειρηνοποιοί, «διεθνιστές» μας, ατόφιοι μεταμοντέρνοι που κατά κύριο λόγο βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ [ όχι πως στους άλλους πάνε πίσω. Καθόλου. Μα η ΝΔ. το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και η ΔΗΜΑΡ, δεν παριστάνουν και πολύ τους αριστερούς].

Εκείνο που έχει σημασία είναι αυτό που επαναλαμβάνει και υπογραμμίζει ο κ. Τριγάζης : «Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί συνεδριακή μας απόφαση η διεκδίκηση λύσης του Κυπριακού, που θα οδηγήσει στον τερματισμό της κατοχής και στην επανένωση του νησιού στο πλαίσιο μιας δικοινοτικής – διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα».[2]

Το γνωρίζουμε από καιρό. Παρά τις προσπάθειες που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε τόσο – ο πρόεδρος του ιδιαίτερα – να παρουσιαστεί ως κόμμα πατριωτικό, προβάλλοντας μάλιστα τον Μανώλη Γλέζο, ως άλλοθι και πιστοποιητικό πατριωτισμού, συγκεκριμένα στα θέματα αυτά πάντοτε σε τελευταία ανάλυση ακολουθεί τη γραμμή του ιμπεριαλισμού. Από το Κυπριακό, στο Αιγαίο (συνεκμετάλλευση), στο Σκοπιανό, μέχρι τη Θράκη και τους Ρομά (θυμόμαστε την υπόθεση Σεμπιχά), κλπ κλπ.

Δεν μπορούμε να κλείσουμε αν δεν πούμε για την εκστρατεία αλληλεγγύης για το Κυπριακό, που σχεδιάζει ο κ. Π. Τριγάζης / ΣΥΡΙΖΑ. Λοιπόν πρώτη προτεραιότητα του να μη αποτύχουν οι σημερινές δικοινοτικές συνομιλίες. Που όπως ξέρουμε – ή τουλάχιστον θα πρέπει να ξέρουμε – στον πυρήνα τους είναι η αποδοχή των τετελεσμένων: δηλαδή όσα προκύψανε από την εισβολή και κατοχή των Τούρκων στο νησί. Δεν γίνεται συζήτηση για απόσυρση των τουρκικών δυνάμεων κατοχής και η επάνοδος στην προ της εισβολής συνταγματική τάξη.

«Ο κίνδυνος αυτός πρέπει και μπορεί να αποκρουστεί μέσω μιας νέας συντονισμένης προσπάθειας στην Ευρώπη και διεθνώς, για την ανάδειξη της ουσίας του Κυπριακού και τη δημιουργία ενός νέου κινήματος διεθνούς αλληλεγγύης με τον κυπριακό λαό, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους» διευκρινίζει ο κ. Π. Τριγάζης. Το πρώτο που έχει να κάνει ο κ. Τριγάζης είναι αυτός και ο ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβουν την ουσία του Κυπριακού. Που δεν είναι άλλη από το δικαίωμα της συντριπτικής πλειοψηφίας του νησιού, να αποφασίσει για το μέλλον της. Και μάλιστα η μειοψηφία – ή η μειονότητα – να θυμόμαστε πάντοτε ανήκει σε αυτούς που υπήρξανε δυνάστες, κυρίαρχοι, ακριβώς αυτής της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της Κύπρου. Αυτή η διαφοροποίηση δεν μπορεί να σβήσει με λογάκια του τύπου «κοινή πατρίδα» και ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι. Όπως δεν μπορεί να σβήσει με το να πούμε ότι οι Αγγλο-Ιρλανδοί πρέπει να τα βρούνε με τους γνήσιους Ιρλανδούς. Ας πάει στην Ιρλανδία να τα πεί αυτά ο κ. Τριγάζης, παρέα έστω με την κ. Ν. Βαλαβάνη και γιατί όχι και με τον κ. Αλ. Τσίπρα.

«Ένα κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης, στηριγμένο στις αποφάσεις του ΟΗΕ για το Κυπριακό, στις οποίες περιλαμβάνεται και η επιδίωξη λύσης δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας». Για τις αποφάσεις του ΟΗΕ, τι περιέχουν και τι προωθούν κάθε φορά, όπως και για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, έχω ήδη γράψει εδώ και δεν επανέρχομαι[3]. Το ίδιο και για τη λύση που προτείνει ο κ. Τριγάζης ως αποτέλεσμα μάλιστα της διεθνούς ιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης – γιατί ακριβώς περί θα πρόκειται. Των ιμπεριαλιστών σχέδιο είναι η Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία. Το ότι την συνυπέγραψε μαζί με τον Ντενκτάς ο Μακάριος δεν την καθαγιάζει.

Δεν μας κουράζει να λέμε τα ίδια και τα ίδια για το Κυπριακό, αφού η άλλη «αριστερά» επιμένει να λέει ανοησίες. Εντύπωση προκαλεί ότι όλα αυτά λέγονται και γράφονται και γίνονται και αποφάσεις και οι υποτιθέμενη «πατριωτική αριστερά» εντός του ΣΥΡΙΖΑ κάνει απλώς την πάπια. Μπορεί βέβαια να μην καταλαβαίνουμε τα κρυφά μεγαλοφυή σχέδια τους για να κατάληψη των «Χειμερινών Ανακτόρων» του ΣΥΡΙΖΑ δια της διαβρώσεως του κλπ. Αλλά μάλλον αυτή η αριστερά θυσιάζει τα εθνικά προβλήματα στη διατήρηση των θέσεων της στα όργανα του. Η «Σιωπή» εξασφαλίζει καρέκλες.

[1] * Ο Πάνος Τριγάζης είναι συντονιστής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από αυτό υπήρξε μέλος του Π.Γ του ΚΚΕ και μάλιστα συνόδευσε, μαζί με τον μακαρίτη πια Ορέστη Κολοζώφ, την κ. Αλέκα Παπαρήγα, τότε γενικής γραμματέως του κόμματος, στο ταξίδι της στη Μόσχα προκειμένου, 19/6/1991, να πάρουν τις ευλογίες του Γκορμπατσώφ για την αποχώρηση του ΚΚΕ από τον Συνασπισμό. Ο κ. Π. Τριγάζης μετά το ταξίδι του έγραψε και σχετικό βιβλίο «Συνάντηση με τον Γκορμπατσόφ» σελ. 37, εκδ. «Δελφίνι», Αθήνα 1992. Εκεί γοητευμένος από τον Γκορμπατσώφ ομολογεί ότι «η συνάντησή μου με τον Γκορμπατσόφ σημάδεψε τη ζωή μου» (σελ. 8-9).

2- Σε αυτό συμφωνεί και ένα άλλο ακόμα εκλεκτό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενη από το ΚΚΕ κι αυτή, η βουλευτής του κ. Νάντια Βαλαβάνη. Βλ. άρθρο της στην ΑΥΓΗ: «Το Κυπριακό 40 χρόνια απ' τον Ιούλιο του 1974» 13/7/2014

[3] Λ Ριζάς: «Ποια τελικά είναι θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη λύση του Κυπριακού;», 21/3/2014

 Αναδημοσίευση από:  http://istrilatis.blogspot.gr