Αντώνης Ανδρουλιδάκης
Στην διάρκεια της -οπωσδήποτε μακρόσυρτης εφηβείας μου- με είχε συνεπάρει εκείνο το σύνθημα που έλεγε "οπλίστε τις επιθυμίες σας, πλησιάζει η ώρα των απολαύσεων!"
Στεκόμουν κι εγώ εκεί, με το όπλο των επιθυμιών παρά πόδα, αναμένοντας αυτή την άτιμη την ώρα των απολαύσεων που όμως έμοιαζε να μην ερχόταν ποτέ.
Οι επιθυμίες μου στέκονταν εν πολλοίς ματαιωμένες και οι συναντήσεις μου με την απόλαυση έφταναν μόνο ως εκείνο το κακόηχο "καλή σας απόλαυση" που μας εύχονταν οι, εκπαιδευμένοι στο αγγλοσαξονικό "enjoy", σερβιτόροι στα χιπστερομάγαζα της πλατείας Αγ. Ειρήνης.
Και κάπως έτσι πηγαίναμε σιγά σιγά από το "Καλή Παναγιά", στο "Καλή Ανοσία" και στο "Καλή σας Απόλαυση".
Στην μάχη της με την οδύνη, τον πόνο, την αρνητικότητα, η απόλαυση, η με κάθε τρόπο θετικότητα, η ηδονιστική αρχή του Freud, είχε νικήσει κατά κράτος.
Το νέο παλλαϊκό αίτημα είχε γίνει η απόλαυση.
Και επειδή απόλαυση και πόνος φαίνεται πως δεν πάνε μαζί -εκτός κι αν ο μαζοχισμός σου κλείνει πονηρά το μάτι- το αίτημα της απόλαυσης έγινε στην πραγματικότητα αίτημα αποφυγής του πόνου.
Ο πόνος έπρεπε να εξοβελιστεί απο το υπαρξιακό προσκήνιο και η Αλγοφοβία -που λέει ο C.B.Han- έγινε κάτι σαν αυτονόητο δικαίωμα.
Όσοι έχουν δει το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ PAINKILLER μπορούν να αντιληφθούν πολύ καλά το πως η φαρμακοβιομηχανία καλλιέργησε και εκμεταλλεύτηκε αυτόν τον φόβο απέναντι στον πόνο.
Ο πόνος (σωματικός ή συναισθηματικός) έγινε, όχι σύμπτωμα μιας ασθένειας, αλλά ασθένεια ο ίδιος αυτός καθαυτός, που πρέπει να αντιμετωπιστεί κυρίως γιατί εμποδίζει την ικανοποίηση της απόλαυσης. Και η απόλαυση είναι το νέο υπαρξιακό αίτημα.
Οπότε ο πόνος φταίει που δεν μας αφήνει να υπάρξουμε.
Αυτή η συλλογιστική άρνησης του πόνου, όχι μόνο άνοιξε διάπλατα το δρόμο για τα πάσης φύσεως παυσίλυπα και παυσίπονα (με τις εξαρτήσεις που αυτά συνεπάγονται) αλλά αντέστρεψε πλήρως τον υπαρξιακό μας πυρήνα. Όχι μόνο γιατί η αποφυγή του πόνου, της ανθρώπινης οδύνης, είναι μεσο-μακροπρόθεσμα ανέφικτη, αφού είμαστε εύθραυστα πλάσματα, αλλά και γιατί η αποκοπή του αρνητικού από τη ζωή μας δεν οδηγεί στην αποκόμιση του καθαρού θετικού, αλλά στην νέκρωση. Με τον ίδιο τρόπο που αν ζήταγε κανείς ένα καρδιογράφημα χωρίς σκαμπανεβάσματα το μόνο που θα έπαιρνε θα ήταν μια ευθεία-νεκρή γραμμή.
Άλλωστε το στερητικό α- μπροστά από τον πόνο, στην δικιά μας γλώσσα, φτιάχνει την απονιά, δηλαδή με άλλα λόγια την από-ανθρωποποίηση του ανθρώπου.
Ο πυρήνας της ύπαρξης χαμένος στο κυνηγητό της απόλαυσης και στην αποφυγή του πόνου νέκρωσε. Και ο πόνος που ήταν, μέχρι μερικές δεκαετίες πριν, υπαρξιακό πιστοποιητικό έγινε εμπόδιο της ζωής. Σαν να λέμε πως η ίδια η ύπαρξη είναι ένα εμπόδιο στη ζωή!
Αυτό που χάσαμε στ’ αλήθεια είναι την Ολότητα της ζωής, ανυποψίαστοι πως σκοτώνοντας τον πόνο σκοτώναμε τον αγγελιοφόρο της αλλαγής. Γιατί ο πόνος είναι εκεί για να μας δείξει τι χρειάζεται να αλλάξουμε μέσα μας και έξω μας, ατομικά και συλλογικά.
Με την έννοια αυτή ο πόνος είναι ένας πυροδότης ελευθερίας και όταν νεκρώνεται, πεθαίνει μαζί του και η ελευθερία. Και αυτό ήταν το κρυμμένο συστημικό ζητούμενο: η αντικατάσταση της ελευθερίας από την απόλαυση.
Και δυστυχώς όλοι είμασταν πολύ έτοιμοι, για μια σταλιά απόλαυση, να απαρνηθούμε ακόμη και θεμελιακά στοιχεία της ελευθερίας μας. Η απόλυτη προτεραιοποίηση της απόλαυσης έβαλε από την πίσω πόρτα την προτεραιοποίηση της ασφάλειας, αλλά και την με κάθε τρόπο αέναη υγεία και πέταξε από το παράθυρο την ελευθερία. Γιατί η ελευθερία, προφανώς, δεν είναι ποτέ μια απολαυστική και ανώδυνη υπόθεση.
Οπότε την επόμενη φορά που θα σας ευχηθούν «καλή σας απόλαυση» αναρωτηθείτε πόση ελευθερία εκχωρήσατε και σε ποιους γι’ αυτήν τη σταγόνα απόλαυσης.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.