Τον Χρήστο Βακαλόπουλο τον γνώρισα, αν θυμάμαι καλά, τον χειμώνα του 1990.
Συνήθως βρισκόμασταν στο καφενεδάκι της Σόλωνος –έναντι του Χημείου- και ο Χρήστος έπινε διπλό ελληνικό. Εγώ δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Χρήστος. Με κάποιες βιαστικές αναγνώσεις των βιβλίων του και κάποιων άρθρων του είχα σχηματίσει την επιπόλαιη εντύπωση ότι ήταν ένας ακόμη συγγραφέας που περιγράφει τη χαμένη του νεότητα, τα νεανικά του μεθύσια και τις γκομενοδουλειές του.
Ωστόσο μου ήταν συμπαθής –ίσως γιατί έπαιρνε στα σοβαρά όσα του έλεγα. Με άκουγε με προσοχή χωρίς να διακόπτει τη φλυαρία μου, με συμβούλευε χαμηλότονα και συνεργούσε στα ραδιοφωνικά και εκδοτικά σχέδιά μου.
Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν στον «Βρούτο». Καθόμασταν στην μπάρα κι εκείνος έπινε μπακάρντι-κόλα. Εγώ του ανέπτυσσα, με το ζήλο του νεοφώτιστου, τη μετεφηβική μου θεωρία ότι ορισμένα πράγματα –όπως ο έρωτας– συμβαίνουν μια φορά στην ζωή μας. Τα υπόλοιπα είναι «σαν» εκείνη την φορά, είναι «σαν» ευκαιρία αιωνιότητος, αλλά όχι η αιωνιότητα κ.λπ. Είχαμε πιει πολύ. Ο Χρήστος έγραψε ένα τηλέφωνο στο τετράδιό μου και μου είπε ότι είναι καλύτερα να μιλήσουμε με περισσότερη ηρεμία αλλού και αφού σκεφτώ κάποια πράγματα. Ο «Βρούτος» έκλεισε κι εμείς συνεχίσαμε κάπου απέναντι.
Δεν του τηλεφώνησα.
Ξεκαλοκαίριασα στην Ύδρα αναρωτώμενος εάν πρέπει να με θλίβει περισσότερο που το νησί είναι κατειλημμένο από ξανθούς ανθρώπους ή που οι ντόπιοι έγιναν ξανθοί. Άκρη δεν έβγαζα.
Έφυγα για την Ιταλία –εκεί φιλοξενούμενος, εδώ ξένος. Ανάμεσα στα βιβλία μου είχα και την αδιάβαστη Γραμμή του ορίζοντος.
Τον Ιανουάριο του 1993 κάποια φίλη με ειδοποίησε ότι ο Χρήστος πέθανε. Το ίδιο βράδυ –σαν μνημόσυνο- κάθησα να διαβάσω το βιβλίο.
Έμεινα ξάγρυπνος όλη νύχτα και το πρωί τα ’βαλα με τον εαυτό μου και τους συναισθηματισμούς μου. Ξανάπιασα τη Γραμμή του ορίζοντος μετά από καιρό και πάλι το ίδιο.
Ο Χρήστος Βακαλόπουλος, μόνος σε μια μεθυσμένη Αθήνα, σε μια χυδαία Ελλάδα, μόνος του έγραψε το πιο σπουδαίο πεζογράφημα της μεταπολίτευσης.
Δεν αναφέρομαι στις αναμφίλεκτες λογοτεχνικές αρετές του βιβλίου. Από ταλέντα είναι γιομάτη η Σόλωνος και τα πέριξ αυτής ποτοπωλεία. Το κατόρθωμά του είναι, θαρρώ, ότι συλλάβισε, όταν οι υπόλοιποι τραύλιζαν, με καθαρότητα πρωτόγνωρη έναν καημό ολότελα δικό μας.
Έψαξα το τετράδιο με το τηλέφωνο. Ήθελα να του πω ότι η Ρέα Φραντζή θα μείνει ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ τριανταδύο ετών και θα ’ναι αδελφή μου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Άλλες αναρτήσεις στο Γερομοριά για τον Χρήστο Βακαλόπουλο ΕΔΩ...
ΠΗΓΗ:https://frear.gr/?p=1709&fbclid=IwY2xjawEdns5leHRuA2FlbQIxMQABHSxeZaeLJbKrBZ0Zf7qoq2_bi32lhpyV6CTUEOPyAJXVC9tKCXVSeYLAMQ_aem_TQ31oS9_ftRA6CEU8Y0g5A
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.