Οι βασικές αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη και η μετάλλαξή τους

Ανάλυση του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Εισαγωγικό σημείωμα

Η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη είναι το αποτέλεσμα επίπονων και μακροχρόνιων θεωρητικών διεργασιών του ΠΑΚ στα χρόνια από την ίδρυσή του ως τη μέρα της δημοσιοποίησης της την 3η του Σεπτέμβρη. Ξεκίνησε από το πρώτο κείμενο του Ανδρέα Παπανδρέου μετά την έξοδό του από την Ελλάδα το 1968 και μετά από βασανιστική επεξεργασία σε σεμινάρια, συνέδρια και ειδικές συνεδριάσεις ολοκληρώθηκε μετά την τελική του επεξεργασία στο Καστρί (στο ξενοδοχείο Καστρί και το σπίτι στο Καστρί του Ανδρέα Παπανδρέου), για να διαμορφωθεί πια ως πολιτικό κείμενο ενός πολιτικού φορέα. 

Κατοχύρωνε τέσσερις βασικές αρχές που στην πορεία του Κινήματος δυσφημίστηκαν σκόπιμα, διαστρεβλώθηκαν, στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν και στο τέλος – με την οριστική και τελεσίδικη επικράτηση της αντιλαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής στο Κίνημα επί Κ. Σημίτη και τώρα Γ. Παπανδρέου - πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων. 

Όπως και να χαρακτηρίσει κανείς την 3η του Σεπτέμβρη και όσο και να θέλει να υποβιβάσει την αξία της δεν μπορεί να απορρίψει με κανένα τρόπο τις αρχές που περιλαμβάνονται σ’ αυτήν, οι οποίες έχουν διαχρονική αξία και των οποίων ή ισχύς παραμένει αναλλοίωτη.

Πολλοί κάνουν σκόπιμα σύγχυση ανάμεσα στην ανάλυση της πραγματικότητας, την στρατηγική ενός πολιτικού φορέα και την τακτική που εφαρμόζει στην πράξη. Εάν η ανάλυση της πραγματικότητας και η τακτική που ακολουθείται είναι τυχόν λάθος, αυτό δεν σημαίνει ότι και οι στρατηγικοί στόχοι είναι λάθος και πρέπει να αλλάξουν. 

Το ΠΑΣΟΚ στην πορεία του – και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό – άλλαξε τις αρχές του, τους στόχους του, αντί να αλλάξει την τακτική του, στο βαθμό που οι τακτικοί ελιγμοί εξυπηρετούσαν τους μακροπρόθεσμους στόχους. Τελικά μεταλλάχτηκε σ’ ένα νεοφιλελεύθερο, σκληρό, αντιλαϊκό κόμμα.

Τις αρχές της 3ης Σεπτέμβρη τις διατυπώνουμε για ακόμη μια φορά για να γίνουμε σαφείς:

1. Εθνική Ανεξαρτησία.

2. Λαϊκή Κυριαρχία.

3. Κοινωνική Απελευθέρωση.

4. Δημοκρατικές Διαδικασίες.

Οι αρχές αυτές είναι ακόμη ζητούμενα. Παραμένουν ένα όραμα, δεν έχουν τριτοκοσμικό χαρακτήρα, όπως πολλοί προσπάθησαν να τις δυσφημίσουν, είναι επίκαιρες και θα παραμένουν επίκαιρες. Γι’ αυτές τις αρχές αγωνίστηκαν λίγο ή πολύ όλες οι προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδας από την εποχή του ΕΑΜ, της ΕΔΑ έως σήμερα. 

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα μοναδικό φαινόμενο. Η αλλαγή που διακήρυττε ο Α. Παπανδρέου και το Κίνημα παλιά είχε σαν βάση και περιεχόμενο αυτές τις τέσσερις αρχές. Αυτή ήταν, όταν πρωτοξεκινήσαμε, η πεμπτουσία του ΠΑΣΟΚ. Ένα Κίνημα αρχών με αυτά τα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά.

Ας τα ξαναθυμηθούμε αναφέροντας ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα. 

Στην συνέντευξη τύπου στις 3 του Σεπτέμβρη ανακοινώνοντας ο Α. Παπανδρέου την διακήρυξη είπε μεταξύ άλλων και τα εξής σημαντικά, που προσδιορίζουν επακριβώς την έννοια αυτών των αρχών: 

«Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Έλληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, τον βιοτέχνη, τον μισθωτό, τον υπάλληλο, στην θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας». 

Σε άλλο σημείο προσθέτει: 

«Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας μας. Τα επτά μεσαιωνικά χρόνια που πέρασαν με τη στυγνή στρατιωτική δικτατορία και η τραγωδία της Κύπρου δεν αποτελούν παρά μια ιδιαίτερα σκληρή έκφραση της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ» 

και συνεχίζει πιο πέρα: 

« Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή κυριαρχία, με τη δημοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ’ όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν. Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου που διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία σύμφωνα με τα συμφέροντα όχι του λαού άλλα της οικονομικής ολιγαρχίας». Σε άλλο σημείο αναφέρεται στην τρίτη αρχή της κοινωνικής απελευθέρωσης ή κοινωνικής δικαιοσύνης: «Γι’ αυτό η κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του Κινήματος. Για να απολαμβάνει ο αγρότης το προϊόν του ιδρώτα του και της γης του, για να απολαμβάνει ο εργάτης, ο βιοτέχνης, ο μισθωτός, ο υπάλληλος, ο απλός Έλληνας το προϊόν του μόχθου του. Για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η εντυπωσιακή εισοδηματική ανισότητα ανάμεσα σε γεωγραφικές περιφέρειες και κοινωνικά στρώματα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα. Για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να συμμετέχει ενεργά ο λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της Χώρας.».

Πάλι σε άλλο σημείο της εισαγωγικής του ομιλίας τονίζει την τέταρτη αρχή:

 « Θεμελιακή αρχή του Κινήματός μας είναι η απόλυτα κατοχυρωμένη δημοκρατική διαδικασία – από τη βάση μέχρι την ηγεσία – με απόλυτη ισοτιμία όλων των μελών που θα το στελεχώσουν». 

Και το πιο σημαντικό είναι ότι καταργήθηκε τελείως ό,τι είχε σχέση και αναφορά στην δημοκρατία και τις δημοκρατικές διαδικασίες, ενώ θεωρητικά αποτελούσαν κυρίαρχες θέσεις, όπως γράφει η 3η Σεπτέμβρη: 

«Και το πρόγραμμα και το οργανωτικό σχήμα θα συναποφασιστούν στην πορεία με την ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών του πρώτου Συνεδρίου που γρήγορα θα συγκληθεί και αυτό στα πλαίσια μιας κατοχυρωμένης δημοκρατικής διαδικασίας.
Έχει ο λαός μια πικρή πείρα από τους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος που στηρίζονταν στην φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους. Από κομματικούς μηχανισμούς που είχαν αντικαταστήσει τις αρχές, το πρόγραμμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες με το ρουσφέτι και το παρασκήνιο. Καθολικό είναι το αίτημα για πολιτικούς οργανισμούς αρχών που τους διακρίνει η ελεύθερη δημοκρατική έκφραση της βάσης για να δεσμεύεται η ηγεσία στις πολιτικές αποφάσεις και για να υπάρχει συνέπεια και συνέχεια».

 Όλα αυτά καταργήθηκαν από τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου, κατά το γνωστό: Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα μετασχηματίζεται σταδιακά αλλά σταθερά σε ένα πολιτικό μόρφωμα απ’ όπου απουσιάζει παντελώς κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας και μάλιστα με πρωτοβουλία της ηγεσίας. Τα αυταρχικά καθεστώτα κάθε απόχρωσης το πρώτο που καταργούν είναι η δημοκρατία και οι δημοκρατικές διαδικασίες. Γιατί η δημοκρατία εξασφαλίζει την ελευθερία του ατόμου και της κοινωνίας.

Για την στελέχωση προκρίθηκε τελικά η επαναστατική πρόταση για αυτοοργάνωση, ένα πρωτοφανές γεγονός για τα ελληνικά δεδομένα, με βάση τις αρχές που είχαμε διαμορφώσει και εφαρμόσει μετά από πολλούς αγώνες στο ΠΑΚ αποτελεσματικά:

Αξιοκρατία, εσωκομματική δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα, συμμετοχή στις αποφάσεις, ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση σε συλλογικά πλαίσια και τέλος ανάδειξη της ηγεσίας με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες.

Η εφαρμογή των αρχών του Κινήματος θα αποτελούσαν την ασφαλιστική δικλείδα ή τη βάση, ώστε η αυτοοργάνωση να μεταπλαστεί σε θεσμοθετημένη και συγκροτημένη πολιτική δύναμη, χωρίς να παρουσιαστούν εκφυλιστικά φαινόμενα. 

Μ’ αυτές τις ευοίωνες και ελπιδοφόρες προοπτικές ξεκινήσαμε για την μεγάλη αλλαγή. Η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη συνόψιζε το ιδεολογικό μας πιστεύω.

Η παρουσίαση αυτή γίνεται από μέρους μου σκόπιμα για να δείξω στη συνέχεια ποιοι και πως συνειδητά καταστρατήγησαν τις αρχές του Κινήματος για να φτάσουμε σήμερα στο τραγικό πραγματικά σημείο να εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ μια συνεπή, σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική ενάντια στους μη προνομιούχους Έλληνες, που καμιά μα καμιά σχέση δεν έχει με τα οράματα και τις αρχές του.

Η αρνητική πορεία του ΠΑΣΟΚ και τα αίτιά της.

Το ΠΑΣΟΚ με την μετατροπή του από Κίνημα αρχών σ’ ένα αυστηρά προσωποπαγές αρχηγικό κόμμα, καταργώντας κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας, αξιοκρατίας και ηθικής τάξης, άρχισε να προδίδει την φυσιογνωμία του. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι της «αλλαγής της αλλαγής», όπως την αποκαλώ, ή της μετάλλαξής του.

Ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος για την σημερινή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ είναι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται, έστω, έστω κι’ αν δεν βολεύει ορισμένους, οι οποίοι για να αποφύγουν την κριτική για την συμβολή τους στην αρνητική πορεία του ΠΑΣΟΚ, κρύβονται πίσω από το προβαλλόμενο φωτοστέφανο του αρχηγού. Και είναι ο ίδιος υπεύθυνος, γιατί χωρίς την δική του καθοριστική παρέμβαση δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν όλα τα νοσηρά φαινόμενα, που αντέστρεψαν τις αρχές του Κινήματος και κυριαρχούν μέχρι σήμερα. Εμείς – και εννοώ όσους δούλεψαν ενάντια στις αρνητικές μεθοδεύσεις της ηγεσίας – αγωνιστήκαμε για ένα κόμμα αρχών, τις οποίες και ανέφερα. Αντιθέτως με διοικητικά μέτρα ξεκαθαρίστηκε το Κίνημα απ’ όλους εκείνους που χαρακτηρίζονταν τη μια παλαιοκομματικοί, την άλλη σοσιαλδημοκράτες, την άλλη τροτσκιστές και την παρ’ άλλη φραξιονιστές. Αντί να λυθούν οι αληθινές η πλασματικές διαφορές μέσα σε συλλογικά πλαίσια με πολιτικοϊδεολογική αντιπαράθεση και με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες, όπως πράτταμε επί ΠΑΚ, έχοντας κατακτήσει με εντατική δουλειά ένα ανώτατο στάδιο δημοκρατικής λειτουργίας, ξεκίνησε ένα πραγματικό πογκρόμ όλων των ανεπιθύμητων στον Ανδρέα Παπανδρέου με την σύμπραξη της τότε ηγεσίας, στην οποία – και αυτό έχει σημασία – μετείχαν σαν ηγετικά στελέχη ο Κώστας Σημίτης, ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο Γιάννης Τσεκούρας, ο Κώστας Λαλιώτης η Βάσω Παπανδρέου και άλλοι που έπαιξαν πρωτεύοντα η δευτερεύοντα ρόλο στις μεμονωμένες ή μαζικές διαγραφές. Σημασία έχει ότι έγιναν σε αντίθεση και με συνειδητή καταπάτηση βασικών αρχών του Κινήματος. Και οι πρώτοι «άρξαντες χειρών αδίκων» ήταν η τότε ηγεσία με επικεφαλής τον Ανδρέα Παπανδρέου. Γιατί χωρίς την δική του «ευλογία» κανείς δεν θα αποτολμούσε να παραβιάσει τις αρχές του Κινήματος.

Η συμμετοχή των στελεχών και μελών του Κινήματος στις αποφάσεις πήγαν περίπατο. Η τελική φάση αυτής της ανώμαλης κατάστασης έκλεισε με τη διαγραφή χιλιάδων στελεχών του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ το 1976 με την δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη υποψία, ότι είχαν πάρει μέρος σε φράξιες. 

Η αξιοκρατία έπαψε πια να αποτελεί συστατικό στοιχείο δημοκρατικής ποιότητας για την ανάδειξη στελεχών και αντικαταστάθηκε από την ευνοιοκρατία και την αυθαιρεσία. Στρατιές επιτήδειων καιροσκόπων και «όψιμων σοσιαλιστών» κατέκλυσαν το Κίνημα, με μόνη ιδεολογία το προσωπικό βόλεμα. Και αυτό αφορούσε όχι μόνο τους καινούργιους στο Κίνημα, αλλά και τα ιστορικά στελέχη που το έπαιζαν καθαρόαιμοι σοσιαλιστές και τώρα συνεπείς νεοφιλελεύθεροι. Αποτελεί πραγματικά κυνική πρόκληση στη νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη να αυτοαποκαλούνται ακόμη «σοσιαλιστές».

Οι ασφαλιστικές δικλείδες που είχαμε βάλει για να διαμορφώσει το Κίνημα ανθρώπους με πραγματική σοσιαλιστική συνείδηση, χρήσιμους για τον εαυτό τους και την κοινωνία, καταργήθηκαν ή μάλλον αντικαταστάθηκαν από μεθοδεύσεις και μηχανισμούς στο παρασκήνιο με αδιαφανείς διαδικασίες και αναξιοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ σταθερά και γρήγορα μετατράπηκε σε ένα συνονθύλευμα αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων.

Δημιουργήθηκε ένας στρατός πραιτοριανών στην υπηρεσία του Ανδρέα Παπανδρέου και των διαδόχων του, που το μόνο τους μέλημα ήταν πώς θα αναρριχηθούν στο Κίνημα και από θέση ισχύος θα εξασφαλίσουν τα περισσότερα προνόμια σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Οι εξαιρέσεις, όπως πάντα, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. 

Τα σοσιαλιστικά οράματα και ιδανικά πήγαν περίπατο. Η μεγαλύτερη αξία που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ και η εκάστοτε ηγεσία του ήταν το χρήμα και ό,τι αυτό συνεπάγεται: Το χρήμα δημιουργεί διαπλοκή, η διαπλοκή διαφθορά, η διαφθορά κοινωνική σήψη και ο κατήφορος συνεχίζεται.

Η κατάντια του ΠΑΣΟΚ είναι προφανής ακόμη και, αν την συγκρίνει κανείς μ’ αυτό που λέγεται συντηρητική παράταξη, η οποία ισχυρίζεται ότι τουλάχιστον πιστεύει σε κάποια ιδανικά, όπως πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια και κρατά μια ισορροπία. Το ΠΑΣΟΚ πιστεύει μόνο στο χρήμα κι έτσι εξηγείται εύκολα τόσο η διαπλοκή με τους μεγάλους οικονομικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες όσο και η διαφθορά. Άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε τίποτε άλλο εκτός από το χρήμα, δεν έχουν αντιστάσεις, δεν έχουν αναστολές ούτε ηθικούς ή άλλους φραγμούς και κατά συνέπεια είναι ευάλωτοι και ικανοί για κάθε παρανομία. 

Είναι απίθανο και όμως αληθινό. Αντιστράφηκαν τελείως οι όροι. Ακόμη και ο Α. Παπανδρέου απορούσε για το μέγεθος των εκφυλιστικών φαινομένων που ο ίδιος και οι μετά απ’ αυτόν ηγεσίες δημιούργησαν. Ο εκσυγχρονισμός που επαγγέλονταν ο διάδοχος του Α. Παπανδρέου ήταν εκσυγχρονισμός της διαπλοκής.

Σήμερα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος είναι αριστερός και ποιος δεξιός, γιατί η πράξη μετράει. Οι πράξεις αποδεικνύουν τι είναι ο καθένας και όχι το τι λέει ή το τι ήταν. Αγώνες και θυσίες του παρελθόντος δεν μπορούν να αποτελούν συγχωροχάρτι για τη συμβολή τους στην ισοπέδωση των πάντων. Οι αγωνιστικές περγαμηνές, εάν και εφόσον πραγματικά υπήρξαν, δεν τους δίνουν το δικαίωμα να δρουν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Δυστυχώς φτάσαμε σε ένα απίθανο βαθμό εξαχρείωσης και εκφυλισμού που ακόμα και αυτές οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους. 

Η περιθωριοποιημένη «δημοκρατική και προοδευτική παράταξη» μπήκε στη διαχείριση και τη νομή της εξουσίας. Το κράτος και παρακράτος της δεξιάς αντικαταστάθηκε από το κράτος και το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ. Η διαπλοκή και η διαφθορά άρχισαν να απλώνουν τα πλοκάμια τους με ταχείς ρυθμούς, γιατί με την πάροδο του χρόνου οι αντιστάσεις άρχισαν να υποχωρούν. Εκείνοι που υποτίθεται από ιδεολογία και πολιτική τοποθέτηση έπρεπε να αντισταθούν στη διαφθορά έπεσαν στο μεγάλο φαγοπότι. Εξαίρεση μια μικρή μειοψηφία, η οποία και αν κάποια στιγμή από τα αριστερά συνθήματα του ΠΑΣΟΚ παρασύρθηκε, τελικά διαχώρισε αργά ή γρήγορα τη θέση της και έσωσε κατά κάποιο τρόπο την τιμή της Αριστεράς. 

Η πλειοψηφία αλλοτριώθηκε και εκφυλίστηκε. Η τραγωδία αναμένει την κάθαρσή της. Και η κάθαρση είναι πάρα πολύ δύσκολη, γιατί δεν έχει να κάνει με την συντηρητική παράταξη. Εδώ έχει να κάνει κανείς με ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο, να συμπεριφέρεται η γεμάτη «ιδανικά και ανθρώπινες αξίες προοδευτική, δημοκρατική και αριστερή παράταξη» σαν μια καινούργια δεξιά. Και ακόμα χειρότερα: Να ληστεύει μετά μανίας το κράτος, αλλά να έχει στην προμετωπίδα την ταμπέλα του προοδευτικού. Τέτοιος ξεπεσμός αποτελεί πρωτοφανές και μοναδικό φαινόμενο στην νεότερη ελληνική ιστορία. Υποτίθεται ότι η κριτική στη δεξιά οφειλόταν στην πολιτική και τις μεθόδους που εφάρμοζε και τις οποίες καταδίκαζε το ΠΑΣΟΚ. Όταν όμως ήρθε στην εξουσία τις εφάρμοσε το ίδιο. Το νόημα δεν ήταν να συντρίψουμε τη συντηρητική παράταξη και την αντιλαϊκή της πολιτική και να εφαρμόσουμε εμείς τα ίδια και χειρότερα. Ο στόχος ήταν να ξεπεράσουμε το παρελθόν, εφαρμόζοντας ισοτιμία, ισονομία και αξιοκρατία και απεγκλωβίζοντας το κόμμα από το κράτος. Ένα νοικοκύρεμα και μια αξιοκρατία σ’ όλα τα μέτωπα. Δεν χρειαζόταν στην Ελλάδα να γίνει σοσιαλισμός για να δει ο πολίτης μια άσπρη μέρα. Χρειαζόταν απλώς χρηστή διοίκηση σ’ όλη την πυραμίδα της εξουσίας και σ’ όλους τους τομείς. 

Δυστυχώς για τον μη προνομιούχο Έλληνα δημιουργήθηκε μέσα από τους κόλπους του ΠΑΣΟΚ μια νέα άρχουσα τάξη (αστική και μεγαλοαστική) με σοσιαλιστικό μανδύα, που νέμονταν αλλά και τώρα ακόμη νέμεται, όσο παράξενο κι αν φαίνεται, προκλητικά την εξουσία και τα προνόμια που αυτή εξασφαλίζει. Τα λαϊκά στρώματα όλων των κομμάτων έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους νέους «σοσιαλιστές αφέντες», τους παλιούς και τους νέους (Πασόκους) έχοντες και κατέχοντες.

Ο εργάτης, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο νεολαίος, τα περήφανα γερατειά, όλοι εκείνοι που η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη περιελάμβανε στις αδικημένες ομάδες του λαού μπήκαν πάλι στο περιθώριο και την απόγνωση. Το ΠΑΣΟΚ έχει γίνει εδώ και πολύν καιρό ένα συνεπές νεοφιλελεύθερο κόμμα και δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα.

Το ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη δεν υπάρχει πια! 

Το “yes” στο σχέδιο Ανάν αποτέλεσε την τελευταία σκηνή του δράματος. Η χαριστική βολή σ’ ένα ριζοσπαστικό Κίνημα πάλαι ποτέ πατριωτικό – κοινωνικό με ιδεολογία και όραμα σοσιαλιστικό δόθηκε τελικά επί Γ. Παπανδρέου.

Οι εκσυγχρονιστές του Κώστα Σημίτη άνοιξαν τον τάφο του. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα βάλει την ταφόπλακα. 

Η αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική των δύο κομμάτων εξουσίας Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ συντηρεί το σύστημα της καταπίεσης κι’ εκμετάλλευσης του ελληνικού λαού.

Η διαφορά μεταξύ τους έγκειται στο γεγονός, πως το μεν ΠΑΣΟΚ έκανε εκσυγχρονισμό της διαπλοκής, η δε Νέα Δημοκρατία προσπαθεί – καθώς φαίνεται – να κάνει εκσυγχρονισμό στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, για την καλύτερη λειτουργία του συστήματος. 

Ας όψεται η περιθωριοποιημένη «Αριστερά» που με τις πράξεις της διαιωνίζει την ύπαρξη και ηγεμονία τους.

ΠΗΓΗ:Damianos Vassiliadis

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com