Τα ελληνικά στον Καύκασο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ - ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΕΣ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ

Κ02.Δ04. «Τα ελληνικά στον Καύκασο» 

Καθ. Σταύρος Σκοπετέας (Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, Γερμανία)

  --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, μέσα από 10 ετήσιες διαδικτυακές διαλέξεις, υλοποιεί πενταετές μνημόνιο συνεργασίας για την ελληνομάθεια το οποίο υπεγράφη ανάμεσα στα Υπουργεία Παιδείας της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.

   Οι διαλέξεις εντάσσονται στη γενικότερη θεματική της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας και εξειδικεύονται στις επιμέρους υποθεματικές περιοχές: (α) Ιστορία της γλώσσας, (β) Λεξικογραφία και (γ) Κοινωνιογλωσσικές πτυχές της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας (π.χ. διάλεκτοι, επαφές με άλλες γλώσσες, η ελληνική γλώσσα της διασποράς κτλ.).

Οι απαρχές της νεώτερης ευρωπαϊκής φιλοσοφία σύμφωνα με τον Χρήστο Γιανναρά

από Δημήτρης Γ. Ιωάννου

Ο Χρήστος Γιανναράς υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες στοχαστές του 20ου αιώνα. Ένα από τα καλύτερά του βιβλία, περιεκτικό και άκρως διαφωτιστικό, υπήρξε κατά τη γνώμη μου το «Σχεδίασμα Εισαγωγής στη Φιλοσοφία». Εκεί ο Γιανναράς περιγράφει όλη την φιλοσοφική εξέλιξη, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι τις μέρες μας. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθώ αποκλειστικά με ένα κομμάτι της όλης φιλοσοφικής πορείας, αυτό που αφορά την απαρχή της νεώτερης ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την μετέπειτα εξέλιξη της ευρωπαϊκής σκεψης.

Κατά τον φιλόσοφο, νεώτερη φιλοσοφία αρχίζει στην πραγματικότητα με τον σχολαστικισμό, οι ρίζες του οποίου πρέπει να αναζητηθούν στον άγιο Αυγουστίνο (Χρ. Γιανναρά, Σχεδίασμα Εισαγωγής στη Φιλοσοφία, Εκδ. Δόμος, β έκδοση, Αθήνα 1994, σ. 112 κ.ε.). Στον Αυγουστίνο απαντάται η πρώτη χρησιμοθηρική εκδοχή της γνώσης και δη της πίστεως. Ο ιερός Πατήρ έγραψε ένα έργο, με τίτλο De utilitate credendi (=Περί της χρησιμότητας της πίστεως). Ο Γιανναράς γράφει: «Και μόνο ο τίτλος αυτού του έργου θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ενδεικτικό ορόσημο στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης. Η ίδια η θρησκευτική πίστη, η κατεξοχήν αναζήτηση της μετα-φυσικής γνώσης (που για να είναι μετα-φυσική πρέπει κατά τεκμήριο να είναι ελεύθερη από σκοπιμότητες υπηρετικές της φύσης), υποτάσσεται από τον Αυγουστίνο στις ωφελιμιστικές απαιτήσεις αυτοκατοχύρωσης του ατόμου» (ό.π. σ. 118). Ο Λατίνος πατέρας λέγεται ότι κληρονόμησε με την σειρά του αυτή την τάση προς αναζήτηση της χρησιμοθηρίας από το ρωμαϊκό δίκαιο- αλλά δεν θα αναλύσουμε τώρα την σχέση αυτή.

Στο συγκεκριμένο του έργο λοιπόν ο Άγιος Αυγουστίνος αναλύει γιατί είναι «χρήσιμο» να πιστεύει κάνεις. Στους Έλληνες Πατέρες μια τέτοια διερώτηση θα ήταν αδιανόητη. Δεν πιστεύει κανείς γιατί η πίστη είναι «ωφέλιμη» σε κάτι, αλλά γιατί ο ζων Θεός, αίτιο και αρχή και σκοπός όλων των όντων, έλκει αυτά διά του έρωτος προς τον Εαυτό Του. Πιο απλά, ο πιστός, που είναι εικόνα Θεού, αναζητεί την πηγή και το αρχέτυπο του εαυτού του, ψάχνει να βρει τον κρουνό της αγάπης και του κάλλους, και έτσι στρέφεται στον Δημιουργό Του. Η θρησκευτική πίστη δεν είναι «χρήσιμη» σε κάτι, αφού δεν υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτήν- η υπαρξιακή αυτή στροφή του πλάσματος προς τον Κύριό του είναι όλη η ουσία της πίστεως. Το ίδιο, μας λέγει ο Γιανναράς πολύ σωστά, ισχύει για όλη την λεγόμενη «μεταφυσική» γνώση. Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης κ.λπ. καλλιέργησαν την φιλοσοφία από έρωτα για την αλήθεια – και αυτό είναι όλο.

Τα "ήρεμα νερά" και οι "φουρτούνες"!

Του Θανάση Κ. 

Αναρωτιέται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αν έχει υπάρξει έστω και μια κυβερνητική δήλωση - έστω και ΜΙΣΗ, είπε για την ακρίβεια - που να υπονοεί έστω υποχωρητικότητα (έναντι της Τουρκίας)...

Η δήλωση αυτή έγινε μετά την σύντομη ομιλία Σαμαρά στην Κύπρο, την περασμένη Τετάρτη. 

Ρητορικό το ερώτημα προφανώς, γιατί όπως όλοι ξέρουμε υπάρχει τέτοια δήλωση!

Από τον υπουργό Εξωτερικών κ. Γεραπετρίτη...

Ο οποίος μιλώντας σε ραδιοφωνική εκπομπή (του Παύλου Τσίμα, στο ΣΚΑΙ) πριν λίγες εβδομάδες ανέφερε κατά λέξη:

«Αν είναι να αφήσω μια μεγάλη παρακαταθήκη για τη χώρα μου για τις επόμενες γενιές, να είναι μια γειτονιά ήρεμη ...ας χαρακτηριστώ και μειοδότης»!

Τα ίδια είχε πει δημόσια ο κ. Γεραπετρίτης και τον περασμένο Απρίλιο, στο forum των Δελφών. 

Δεν υπάρχει λοιπόν "μία",  υπάρχουν τουλάχιστον δύο δηλώσεις που υπονοούν ότι προκειμένου να εξασφαλίσουμε "καλή γειτονία" με την Τουρκία πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα... "με γενναιότητα" (!), δηλαδή να κάνουμε δύσκολες παραχωρήσεις που μπορούν να εκληφθούν ως "εθνική μειοδοσία"...

Και δεν τις έκανε αυτές τις δηλώσεις όποιος-όποιος. Τις έκανε ο υπουργός των Εξωτερικών που προΐσταται των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία αυτή τη στιγμή. 

(Κι ας μην επιμένει ο κ. εκπρόσωπος, γιατί υπάρχουν ΚΙ ΑΛΛΕΣ τέτοιες δηλώσεις. Κι ΑΛΛΩΝ...)

Κι όταν η Τουρκία ακούει τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών να λέει δημόσια ότι ετοιμάζεται για παραχωρήσεις που μπορούν να εκληφθούν στην Ελλάδα ως "εθνική μειοδοσία", τότε η Τουρκία υποχρεωτικά γίνεται πιο ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΗ! Όχι πιο "συμβιβαστική"...

Γι' αυτό και ο κ. Γεραπετρίτης έπρεπε να έχει πάει σπίτι του. Χθες!

* Κι επειδή δεν πήγε σπίτι του, κι επειδή, αντίθετα, ο Τούρκος ομόλογός του, ο κ. Φιντάν, πρόκειται να έλθει στην Ελλάδα στις 8 Νοεμβρίου, κάποιος έπρεπε να διαμηνύσει στην Τουρκικά πλευρά, ότι η "υπερβολική διαλλακτικότητα" του κ. Γεραπετρίτη, δεν περνάει στην Ελλάδα...

Οι ποιητές είδαν έγκαιρα την παρακμή της ιστορικής Αριστεράς

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Είναι αρκετοί πλέον αυτοί που συνειδητοποιούν, έστω και αργά, ότι το κακό ήρθε από μακριά. Το χρονικό μιας πλήρους μετάλλαξης δεν διαμορφώνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Όμως απαραίτητο για να μην “χαθούμε στην μετάφραση”, είναι να επισημάνουμε ποια ήταν η πραγματική κατάσταση της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο και την επικράτηση της σύνολης Δεξιάς.

Είναι ιστορικά πλέον καταγεγραμμένο και από συντηρητικούς πολιτικούς και ιστορικούς, ότι το κυρίαρχο κλίμα, τουλάχιστον την δεκαετία 1950-60 ήταν ιδιαιτέρως ζοφερό για τους ηττημένους. Περιθωριοποίηση, ωμοί διαχωρισμοί, στιγματισμοί, ανηλεές κυνηγητό, στρατοδικεία, εξορίες, καταθέσεις, καθημερινή ή περιοδική παρακολούθηση των υπόπτων του συστήματος, με δύο λόγια μια καταιγιστική τρομοκρατία.

Μιαν εικόνα, μερική, της όλης τρομοκρατίας, περιοριζόμενος στην πνευματική σφαίρα, περιέγραφα σαράντα χρόνια πριν επισημαίνοντας: «Αυτή η ολοκληρωτική, θα έλεγα, τρομοκρατία δεν αποτελούσε μια στιγμιαία εκτροπή, αλλά μια κατάσταση σχεδόν καθολική που διαπότιζε και διαπερνούσε όλο το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό σώμα, διαχωρίζοντας κάθετα τα στρατόπεδα και διαμορφώνοντας το πολιτικό εκείνο πλαίσιο που επικράτησε όλα τα επόμενα χρόνια μοιράζοντας τον ελληνικό λαό σε πολίτη πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, σε δεξιούς και αριστερούς.

»Σήμερα, η κατάσταση αυτή συνηθίζεται να ξεχνιέται ή να υποβαθμίζεται. Όμως, η πραγματικότητα δεν ήταν άλλη από αυτή που μας περιγράφει ο Κώστας Βάρναλης απαντώντας σε ερώτηση που του έκαναν το 1957 για τα καθημερινά κρούσματα λογοκρισίας. Έλεγε, λοιπόν, ότι “δεν εννοείται καθεστώς βίας, και μάλιστα ξενικής, χωρίς λογοκρισία, στρατόπεδα συγκεντρώσεως και κατοχικούς νόμους. Από την 4η Αυγούστου δεν έπαψε μια στιγμή ν’ ασκείται η λογοκρισία με διάφορους τρόπους. Κι αν ακόμα καταργηθεί ο κατοχικός νόμος που της παρέχει τυπική νομιμότητα, αυτό δε σημαίνει, πως θα καταργηθεί κι αυτή – θ’ ασκείται παρά τον νόμον!” Σ’ αυτή, λοιπόν, την αυλή των θαυμάτων, που –παρ’ όλα αυτά– οι κάτοικοί της αγωνίζονταν να σταθούν στα πόδια τους, το βιβλίο και ο κόσμος του αποτελούσαν μιαν απρόσιτη, σχεδόν μυθική Κολχίδα».

Αποχαιρετισμός στον ΣΥΡΙΖΑ, το μέλλον στον «πατροκτόνο»

Γρηγόρης Ρουμπάνης

Μέχρι εδώ μπόρεσε, μέχρι εδώ έφτασε. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει από αυτόν τον οργανισμό να ανασυγκροτηθεί, να ανασυνταχθεί, να αναγεννηθεί. Οι γραμμές που απομένουν δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον πια πέρα από την ποιότητα της πράξης τέλους.

Τα ζωτικά του όργανα –τα στηρίγματά του στην κοινωνία– έχουν καταρρεύσει. Οι παλιοί φίλοι το μόνο που αισθάνονται είναι θλίψη για την απώλειά του. Οπως συμβαίνει για κάθε απώλεια, για κάθε πένθος.

Δεν τα κατάφερε, διότι, στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στα δεδομένα της σύγχρονης ολιγαρχίας, μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά.

Εχοντας τις ρίζες του στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου με επικεφαλής ένα νέο πρόσωπο, την ελπιδοφόρα τότε Μαρία Δαμανάκη, δυσκολεύτηκε πολύ να σταθεί στα δυο του πόδια και να περπατήσει. Απέτυχε το πείραμα και χρειάστηκε προσωπικότητες σαν το Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Αλέκο Αλαβάνο να ξαναβρεί έναν βηματισμό, που απλώς θα οδηγούσε στο νέο. Ηρθε αυτό με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (πια) και τη στήριξη από πρόσωπα εντός αλλά και εκτός κόμματος ευρέος βεληνεκούς με πολιτικές και πολιτιστικές περγαμηνές.

Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τον εμπιστεύτηκε και τον ανέδειξε στην πρωθυπουργία, επειδή υποσχέθηκε τη σύγκρουση με εκείνους που βύθισαν τη χώρα στην απελπισία. Οταν επέλεξε την υποταγή στο πραξικόπημα (όπως ο ίδιος το είχε τότε χαρακτηρίσει) των Βρυξελλών, ακύρωσε την αποστολή του. Δεν είχε να διεκδικήσει τίποτα πια από κανέναν και για κανέναν. Γι’ αυτό τον λόγο και δεν ανέκτησε έκτοτε την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος κι ας είχε απέναντί του έναν Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος διέλυε τη δημοκρατία με γνώμονα τη διεύρυνση της δικής του παντοκρατορίας και προς διευκόλυνση των άνομων συμφερόντων της ολιγαρχίας, η οποία πλουτίζει και σε βάρος της κυριαρχίας ή και ακεραιότητας της χώρας (μπροστά μας είναι αυτά, θα τα δούμε).

18.10.1981 Πανηγυρίζουν οι ένοχοι! - Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Μιχαλης Χαραλαμπίδης: Συνέδριο ΠΑΣΟΚ 1996

Μιχαλης Χαραλαμπίδης: 

"Όλα τα κόμματα απέτυχαν γιατί είναι ένοχα"

Αποσπάσματα από την εξαιρετική ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην Κόρινθο (18 Μαρτίου 2012

ΠΗΓΗ:

* https://youtu.be/-HXjskb2EMY?si=h3FmClWZXNS9sC0g

* https://youtu.be/k2L_gqlFm6U?si=I3haBxcWuU-fc5ME

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Βαδίζουν ταχέως προς τον όλεθρο και μάλιστα με πάταγο.

Του Ανδρέα Ρέος

Δεν είναι ξεσπάσματα και ατυχείς πράξεις της στιγμής. Είναι κατήφορος με ταχύτητα και κυρίως διάρκεια, σέρνοντας στο διάβα τους ντενεκέδες και κονσερβοκούτια για περισσότερο θόρυβο.

Ο λόγος είναι η κατοχύρωση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, όχι (μόνον) του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της αριστεράς. Μαλώνουν για το ποιος μπορεί να οικειοποιηθεί, να σφετεριστεί την έννοια ή καλύτερα; μαλώνουν για την κατοχύρωση της αριστεράς ως δικο τους copy right, για την επικράτηση της δικής τους αντίληψης περί αριστεράς. 

Δεν είναι τυχαία η αλληλεγγύη τους σε άλλους σφετεριστές της ιστορίας, καθότι σφετεριστές και οι ίδιοι.

Η αριστερά στην Ελλάδα, το είπα πολλάκις, είναι πολλές παράγκες μαζί μαζεμένες στον ίδιο μαχαλά, οι οποίες σφετερίζονται την ιδεολογία της αριστεράς, έχοντας η καθεμιά διαφορετική αντίληψη για το τί είναι αριστερά. Στη δεξιά βέβαια, μιλάμε για πολυκατοικία. Δεν υπάρχει πολυδιάσπαση εκεί, ο αγώνας είναι για το ρετιρέ. 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η πολυδιάσπαση στην αριστερά προέρχεται δηλαδή, όχι από τη διαφορετική αντίληψη, αλλά από τον αγώνα για την ιδιοκτησία. 

Όταν ακους τώρα, έναν πολιτικό του ΣΥΡΙΖΑ να λέει "αφουγκραζόμαστε την κοινωνία" ή "πρέπει να αφουγκραστούμε την κοινωνία", καταλαβαίνεις ποια σχέση έχει και η αριστερά με την κοινωνία. ΚΑΜΙΑ. Διότι εμμέσως πλην σαφώς παραδέχεσαι ότι κοινωνία και εσύ, είστε δύο διαφορετικά και ξέχωρα πράγματα. Δε θα χρειαζόταν να αφουγκραστείς κάτι όταν είσαι κομμάτι και μέρος αυτού. Το αφουγκράζεσαι απ'έξω, δηλαδή άλλο εσύ, άλλο αυτό. Δεν είσαι μέρος της κοινωνίας, όταν πρέπει να την αφουγκραστείς, διότι αν ήσουν, δε θα χρειαζόταν και να την αφουγκραστείς, θα το ήξερες ήδη. 

Τί σχέση έχουν όλοι αυτοί με την αριστερά;

Όση σχέση έχουν και με την κοινωνία. ΚΑΜΙΑ.

Μπερδεμένοι, εκμαυλισμένοι, ανιστόρητοι, μαλώνουν για το ιδιοκτησιακό καθεστώς, χωρίς την κοινωνία.

Πρόβλεψα την πτώση, πρόβλεψα τον πάταγο, πρόβλεψα το ρεζιλίκι και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο, όταν ακόμη και μετά το μνημόνιό τους και τη Συμφωνία της λίμνης πήραν 32%. Και δεν εξέφραζα ευσεβή πόθο. Τους ήξερα, τους ξέρω, τους έχω ζήσει. Μαζί τους ήμουν. Μετά έγινα  "φασίστας", διότι και αυτή η έννοια στη δική τους αντίληψη δε σημαίνει αυτό που νομίζετε,  φασίστας είναι όποιος έχει αντίθετη άποψη. 

ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ Οδ. Ελύτης

Τα θεμέλιά μου στα βουνά/και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους/και πάνω τους η μνήμη καίει/άκαυτη βάτος.

Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.

Ταράζεται ο καιρός/κι απ' τα πόδια τις μέρες κρεμάζει

αδειάζοντας με πάταγο τα οστά των ταπεινωμένων.

Ποιοι, πώς, πότε ανέβηκαν την άβυσσο;

Ποιες, ποιων, πόσων οι στρατιές;

ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ  Οδ. Ελύτης, «Το Άξιον εστί»

Η Γένεσις

"Έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα τής Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ό,τι και η μοίρα τού ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους τού χρήματος

και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα, και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση μού ´δωσε το δεύτερο εύρημα, να δώσω δηλαδή σ´ αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο, τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Έτσι γεννήθηκε το Άξιον Εστί"

Οδυσσέας Ελύτης

Από το φως της Ελένης Σκαβδη 

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/i45GPTo7JxhbrDFS/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την Κύπρο, για το Αιγαίο και τη Θράκη, για τον Ελληνισμό

Εξαιρετική συνέντευξη, αποκαλυπτική για την εσκεμμένη αδράνεια της ελληνικής και κυπριακής πολιτείας στην ανάδειξη και αναζήτηση της τύχης των μαρτύρων - αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας!

Γερομοριας 

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την Κύπρο, για το Αιγαίο και τη Θράκη, για τον Ελληνισμό

Η συνέντευξη στην εκπομπή του Αλέξανδρου Τσίγκου στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus fm αμέσως παρακάτω.

Τα δέντρα... Και οι γραμμές της ζωής.

Είχα από καιρό την απορία και τελικά αποφάσισα να μάθω. 

Στάθηκα μπροστά τους: 

"Καλημέρα, με συγχωρείτε που γίνομαι αδιάκριτη, αλλά είστε δύο δέντρα ή ένα δέντρο;"

Χαμογέλασαν.

Ξέρετε πώς χαμογελάνε τα δέντρα, ναι;

Θροΐζουν, εμείς νομίζουμε ότι το κάνει ο αέρας αλλά στην πραγματικότητα είναι χαμόγελο. 

"Πρώτη φορά μας ρωτάνε. 

Πώς σας ήρθε;", είπε το ένα. 

Το άλλο δεν μίλησε. 

"Είναι οι γραμμές σας. 

Είναι τόσο συμμετρικές", είπα. 

"Μου φάνηκε ότι δεν είναι πολύ πιθανό να προέκυψαν έτσι τυχαία". 

Το ομιλητικό δέντρο έσκυψε λίγο προς το άλλο και κάτι του ψιθύρισε. 

Το άλλο σκέφτηκε για λίγο και κούνησε καταφατικά ένα κλαδί. 

"Θέλετε να δείτε πραγματικά τις γραμμές μας; 

Έχετε λίγο χρόνο;", με ρώτησε το ομιλητικό δέντρο. 

Έγνεψα "ναι". 

«ΤΟ ΚΩΔΙΟΝ ΠΑΡΕΛΘΕ...».

«ΤΟ ΚΩΔΙΟΝ ΠΑΡΕΛΘΕ...». 

Που πάει να πει: Παραμέρισε την προβιά του προβάτου!

Του Θανάση Ν Παπαθανασίου 

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

«Το λιοντάρι μπορείς να το εμπιστευτείς˙  ο πάνθηρας εξημερώνεται˙  η δε οχιά θα σε προσπεράσει μόλις σε νοιώσει φοβισμένο.

Κάποιο άλλο πλάσμα λοιπόν θέλω να αποφεύγεις: Τους κακούς επισκόπους!

Μη φοβηθείς καθόλου την αξία του επισκοπικού θρόνου. Το ύψος του θρόνου είναι όλων των επισκόπων, η χάρις όμως δεν είναι όλων.

Παραμέρισε την προβιά προβάτου που φοράνε, και δες τον λύκο από κάτω.

Μην προσπαθείς λοιπόν να με πείσεις με λόγια. Πείσε με με τα έργα. Μισώ τις διδασκαλίες στις οποίες είναι αντίθετος ο τρόπος ζωής.

Τα όμορφα χρώματα ενός τάφου τα επαινώ, αλλά αηδιάζω με την μυρωδιά των σαπισμένων μελών που βγαίνει από μέσα του».

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ποιος έχει γράψει το κείμενο αυτό;

Όχι  κάποιος αντίθεος ή άθεος ή βλάσφημος ή αιρετικός ή εθεολόγητος (όπως θα πιθανολογούσαν μάλλον όσοι νοούν την πίστη σαν τυφλοπάνι).

Το κείμενο, αδέρφια, είναι ποίημα του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου  – ναι, του ενός εκ των Τριών Ιεραρχών. Παρατίθεται σε δική μου απόδοση, με τίτλο («Τό κώδιον πάρελθε...») φράση του πρωτότυπου. 

Το κακό ως αποτέλεσμα της θνητότητας - κ. Διονύσιος Σκλήρης

Το Κατ’ εικόνα (αυτεξούσιο) του ανθρώπου είναι από τα σημαντικότερα αγαθά που παραχώρησε ο Θεός στον άνθρωπο, μα συνάμα από τις μεγαλύτερες ευθύνες καθώς η διαστρέβλωση αυτού είναι ο λόγος ύπαρξης του κακού. 

Οντολογικά το κακό δεν υφίσταται, όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες, απεναντίας είναι μη ον, η θνητότητα του μεταπτωτικού ανθρώπου είναι αυτή που διαιωνίζει την παθολογική κατάσταση της αμαρτίας και εξ αυτής, οι ενέργειες των πράξεων μας συμβάλουν στην ύπαρξη του κακού. 

Ο άνθρωπος, όντας έρμαιος του προπατορικού αμαρτήματος και της κατάστασης του θανάτου και προσπαθώντας να επιβιώσει σε μια κοινωνία στην οποία επικροτείται το να «πατάς επί πτωμάτων», καταχράζεται ό,τι ο Θεός εποίησε.

 Έτσι λοιπόν, όπως υιός στην παραβολή του άσωτου υιού με ταπείνωση μετανοεί για τα ατοπήματα του στον πατέρα, έτσι και εμείς οφείλουμε να ταπεινωθούμε στο θέλημα του Τριαδικού Θεού και να βρισκόμαστε σε συνεχή μετάνοια για την συγχώρεση των αμαρτιών μας, με μόνο σκοπό την χάραξη της εν Χριστώ ζωής. 

Με τον κ. Διονύσιο Σκλήρη, θεολόγο και συγγραφέα 

ΌΛΑ ΚΑΛΑ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ;

“Οι μεγάλοι είναι μεγάλοι μόνο επειδή εμείς είμαστε γονατιστοί”.

Étienne de La Boétie

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στα εθνικά ζητήματα παρατηρούμε ότι η υποχώρηση στα ελληνοτουρκικά αποτελεί πρότυπο για τις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Πρόσφατα, μάλιστα ο υπουργός εξωτερικών κ. Γεραπετρίτης δήλωσε σε συνέντευξή του για τα ελληνοτουρκικά «ας χαρακτηριστώ και μειοδότης». Η ελλαδική κυβέρνηση στην ίδια χρονική περίοδο που προετοίμαζε (ή μαγείρευε χωρίς υλικά;) διμερείς συναντήσεις με την Τουρκία να διαπραγματευτεί τα απαράγραπτα δικαιώματα για τον ορισμό των θαλασσίων συνόρων της, συναίνεσε επί της πρώτης δέσμης κεφαλαίων για την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ. Όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, στις 29 Μαΐου 2024, η Διπλωματική Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EEAS) στην ετήσια έκθεσή της ανέφερε ότι «στις 14 Μαΐου 2023, οι τοπικές/δημοτικές εκλογές στην Αλβανία διεξήχθησαν γενικά σε ήρεμο κλίμα». Όπως ανακοινώθηκε στη διαπραγμάτευση αυτή με τη συμφωνία της ελλαδικής πλευράς, παρουσία του ευρωβουλευτή Φ. Μπελέρη, -μέλος της αντιπροσωπείας για την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Σταθεροποίησης και Σύνδεσης Ε.Ε.-Αλβανίας-, στέφθηκε ως επιτυχών ο Αλβανός πρωθυπουργός. Υπενθυμίζουμε ότι οι 5 προϋποθέσεις στο πλαίσιο διαπραγμάτευσης ήταν η δικαιοσύνη, η ασφάλεια των πολιτών, η διαφάνεια στις προμήθειες, η εγκυρότητα των στατιστικών και ο οικονομικός έλεγχος, χωρίς καμιά αναφορά στα δικαιώματα των Εθνικών Μειονοτήτων. Ακόμα και η τελευταία πέτρα γνωρίζει ότι όλα αυτά τα σημεία βρίσκονται στον κάλαθο των αχρήστων του πρωθυπουργικού γραφείου του κυρίου Ράμα.

Στις 15 Οκτωβρίου εξετάστηκε στο Εφετείο Τιράνων, η προσφυγή του ομογενούς Χιμαραίου Μόντη Κολήλια, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 2021 καταδικάστηκε ερήμην σε 8,5 χρόνια φυλάκισης διότι συμμετείχε σε ιστορική εκδήλωση για την Αυτονομία της βόρειας Ηπείρου του 1914. Το Εφετείο θα ανακοινώσει την απόφασή του στις 30 Οκτωβρίου. Οι ψευδείς κατηγορίες αναβαπτισμένες από την εποχή των Ενβέρ – Αλία, ήταν “πρόκληση εθνικού μίσους” και “προσβολή συμβόλων του αλβανικού κράτους”. Υπενθυμίζουμε ότι η Αλβανία έχει υπογράψει την Σύμβαση – Πλαίσιο του 1995 που διασφαλίζει «σε κάθε πρόσωπο που ανήκει σε εθνική μειονότητα το σεβασμό του δικαιώματος στην ελευθερία της ειρηνικής συνάθροισης και στην ελευθερία του συνεταιρισμού, στην ελευθερία της έκφρασης και στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας». Στο παρασκήνιο της υπόθεσης πρέπει να σημειώσουμε ότι ο μηνυτής και μάρτυρας κατηγορίας, ένας δημοσιογράφος από τη ...βόρεια Αλβανία, δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας και δεν έκανε τον κόπο να παραστεί ούτε στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο στο Αργυρόκαστρο, ούτε και στο Εφετείο.

17 Οκτωβρίου 1941: Το ατιμώρητο έγκλημα στα Κερδύλια Σερρών (κατάλογος με τα ονόματα των αθώων θυμάτων)

Θεοφάνης Μαλκίδης

17 Οκτωβρίου 1941: Το ατιμώρητο ολοκαύτωμα των Ναζί στα Κερδύλια Σερρών

Ξημερώματα της 17 Οκτωβρίου 1941 δύο λόχοι του 220ου Τάγματος Σκαπανέων της Βέρμαχτ με δύναμη 250 ανδρών υπό τις διαταγές των λοχαγών Βέντλερ και Σράινερ ξεκίνησαν από τον Σταυρό Θεσσαλονίκης για τα Κερδύλια Σερρών έχοντας μαζί τους κρατούμενους Κερδυλλιώτες. Φτάνοντας κοντά στα χωριά άφησαν τα αυτοκίνητα, άρχισαν να ανεβαίνουν από τρία σημεία και περικύκλωσαν τα Άνω Κερδύλια από την θέση Στρόβολο και τα Κάτω Κερδύλια από την θέση Λειβάδια.

Οι στρατιώτες της Βέρμαχτ συγκέντρωσαν τους άρρενες κατοίκους μεταξύ 16 και 60 χρόνων στις θέσεις Αλώνια και Κούτρες. Οι γυναίκες και τα παιδιά αρχικώς συγκεντρώθηκαν στα σχολεία και στη συνέχεια, αφού είχαν απομακρυνθεί οι άντρες, τους επιτράπηκε να πάρουν μαζί τους όσα πράγματα μπορούσαν και να φύγουν προς το Καστρί και την Ευκαρπία ενώ κλείδωσαν σε κοινοτικό κατάστημα 23 υπερήλικες, οι οποίοι αργότερα κινδύνεψαν από την πυρπόληση του χωριού.

Στις 9 το πρωί δόθηκε το σήμα με μια φωτοβολίδα και οι Γερμανοί στρατιώτες άρχισαν να εκτελούν άρρενες κατοίκους ηλικίας από 16 μέχρι 60 ετών. Από την εκτέλεση εξαιρέθηκαν στα Άνω Κερδύλια δεκαεπτά άτομα άνω των εξήντα ετών, μεταξύ των οποίων ο ιερέας, ο δάσκαλος και ο δασοφύλακας και στα Κάτω Κερδύλια δέκα γέροντες. Οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν μετά το τέλος των εκτελέσεων για την ταφή των νεκρών. Τα κτίρια των χωριών κάηκαν εκτός από τις εκκλησίες και μετά την καταστροφή, οι κάτοικοι κατέφυγαν στα χωριά Καστρί και Ευκαρπία.

Επιστολή της «Πρωτοβουλίας για την επανατοποθέτηση του αγάλματος της Βορείου Ηπείρου» στο δήμο Αθηναίων

Ξέκαναν ένα υπέροχο γλυπτό! Έργο του γλύπτη, Κώστα Σεφερλή, με το οποίο ήθελε ο ευαίσθητος καλλιτέχνης να απεικονίσει τη σκλαβωμένη Βόρεια Ήπειρο:

Μία γυναίκα ξαπλωμένη με το κεφάλι ψηλά – δείγμα ανδρείας και αντίστασης – κι ας έχει δεμένα πισθάγκωνα τα χέρια της.

Φιλοτεχνήθηκε το έργο το 1951 και τα αποκαλυπτήρια του στο πεζοδρόμιο Τοσίτσα, πλάι στο Πολυτεχνείο Αθηνών, έγιναν το 1953. Κι αποτελεί δωρεά του καλλιτέχνη στο Δήμο Αθηναίων.

Η Βόρεια Ήπειρος – σε μάρμαρο – σε συνέχεια, έγινε αφορμή έμπνευσης για την ποιήτρια Κική Δημουλά, που έγραψε το υπέροχο ποίημα της «Σημείο Αναγνωρίσεως»:

……………………………………

Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις
ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,

σέ λέω γυναίκα.

Σέ λέω γυναίκα
γιατ’ εἶσ’ αἰχμάλωτη.

………………………….

Μετά το 1990 ξεκίνησε σταδιακά ο βανδαλισμός. Καλύφτηκε επανειλημμένα το άγαλμα με grafiti. Κι αφού οι τραμπούκοι διαπίστωναν αδιαφορία από τις κρατικές αρχές, προχώρησαν και παραπέρα: Σε αποκεφαλισμό και αφαίρεση των άκρων.

Βλέπεις την παρακάτω εικόνα και εξοργίζεσαι. Σφίγγεις τη γροθιά. Δακρύζεις.

Έφτασαν να αφαιρέσουν γλυπτό και βάθρο συνάμα. Όλα τα ξήλωσαν. Τα ισοπέδωσαν κυριολεκτικά. Εκκένωσαν το χώρο.

Και το άδειασμα του τόπου μας τώρα, νομίζω ότι βρίσκεται στο τέλος του. Η αδιαφορία, η αμέλεια βρίσκεται σε ανώτερο βαθμό.

Μελέτης Μελετόπουλος: Η Παιδεία αφελληνίστηκε για να χαθεί η γνώση-σύνδεση & να μην υπάρχει σύγκριση

Στη συνέντευξή μας (09-10-2024) ο διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γενεύης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Καθηγητής – Λυκειάρχης της Ιονίου Σχολής, αναφέρεται στον σταδιακό αφελληνισμό της Παιδείας ο οποίος εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες με αποτέλεσμα πλέον οι μαθητές της κατ´ ευφημισμό ελληνικής παιδείας να μην έχουν καμία σχέση με το πραγματικό περιεχόμενο της.

Η αποσύνδεση, απόκρυψη και στρέβλωση της Ιστορίας στοχεύει στο να μην υπάρχουν πρότυπα στους σημερινούς Έλληνες και να απολεσθεί η γνώση που διαμορφώνει χαρακτήρα και στάση ζωής. Η έλλειψη ιστορικής αντίληψης για κομβικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας με παγκόσμια εμβέλεια δημιουργεί κενό ακριβώς για να μην μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Επίσης για να μην μπορούν οι Έλληνες να ανατρέξουν σε παραδείγματα στάσης και αποφάσεων σε κρίσιμες εθνικές στιγμές. 

Το αποτέλεσμα εμφανές και οι σημερινοί Έλληνες είναι στα όρια της καθολικής αποσύνδεσης από το παρελθόν τους .
ΠΗΓΗ:https://youtu.be/BeeI45Sc_F0?si=7JogQSc662y7TmYy
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σκέπτομαι λοιπόν, πως σε κάτι παρόμοιες απαγγελίες, στην ηχώ των λέξεων οφείλει κανείς ν΄αναζητήσει καταγωγή, κι όχι στα ληξιαρχεία

Της Ελένης Σκαβδη

Πέρα-δώθε στο βεραντάκι... Αρχισα τα φθινοπωρινά κόλπα. Έβλεπα απέναντι το Χλεμούτσι , τα φώτα της Ε.Ο Πατρών Πύργου, μια γραμμή που κάνει παρέλαση. συνομιλούσαν και δυο σκυλιά, ένα με τσιριχτή φωνή, του απαντούσε μια μπάσα ρυθμική... Τι να λέγανε γμτ! Εβηχε κι εκείνο το κουκουβαγιοειδές πουλί, χοροπηδούσαν και δυο τρεις νυχτερίδες τριγύρω, Επαναλήψεις, που έχω μαζί τους μια πρωτοφανή οικειότητα. Πάνω απ΄το κεφάλι μου η ουρά της Άρκτου... 

Γυρνάω ανάποδα για τη δω ολόκληρη, και μού ῤχεται εκείνη η προσευχή που έμαθα στους Εσπερινούς του Αη Λευτέρη -με έπαιρνε ο πατέρας μου μαζί του-μόλις πήγα σχολείο, στην 1η Δημοτικού. Μου τη μάθαινε απαγγελία: "Βασιλεύ ουράνιε...παράκλητε το πνεύμα της αληθείας..." Είμαστε χωρισμένοι στο σπίτι σε δυο...προσευχικά κόμματα. Της Καλλιώς της άρεσε το "πάτερ ημών". εμένα και του Παντελή το "Βασιλεύ ουράνιε..." Η μαμά ήταν πιο λαϊκή, τραγουδούσε συχνά μαζί με την προσευχή και το "Αστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα..." Εγώ κι ο Παντελής είμαστε πιο...πολυτελείς!

 Βουτούσαμε στο στόμφο της γλώσσας, μας άρεσαν οι κλητικές... τά γάργαρα του ρυθμού! "Παράκλητε... πανταχού παρών...τα παντα πληρών... θησαυρός των αγαθών...ζωής χορηγός... Ελθέ και εσκήνωσον..." Τέτοια ελληνικά πρωτόμαθα ας είναι καλά οι Άγιοι Πατέρες... Με γοήτευε αυτή η απαγγελία, κι ας μη καταλάβαινα γρι το νόημα των λέξεων...

Η παιδαγωγική του γάμου και της οικογένειας

Μέσα από τις διδαχές του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

π. Γεώργιος Γανωτής 

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/HBBJLXRwNTA?si=e7oybuuyVz6zvWM-

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τάσος Λειβαδίτης, «Το πατρικό σπίτι»

Βάδιζα ώρες. Ίσως είχα ξεπεράσει όλα τα όρια, όταν ένα σπίτι βρέθηκε μπροστά μου. «Θεέ μου, το πατρικό μου σπίτι!» ψιθύρισα. Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά, μου άνοιξε η ίδια η μητέρα μου, ταράχτηκα, αλλά ντράπηκα να της πω ότι ήταν πεθαμένη. Στα χέρια της κρατούσε ένα μικρό μύλο του καφέ που της είχαν χαρίσει όταν ήταν νιόνυφη. Και γύριζε το χερούλι του μύλου με τέτοια σοβαρότητα που μου ’ρχόταν να κλαίω. Στον τοίχο ήταν κρεμασμένο ένα ημερολόγιο, που όπως φύσηξε απ’ την ανοιχτή πόρτα, το ημερολόγιο άρχισε να διαλύεται, σκόρπισαν τα ξεθωριασμένα φύλλα του «γιατί, μητέρα», της λέω – «κι όμως μ’ αγαπούσατε». Τότε είδα τον αδελφό μου, που είχε πεθάνει κι αυτός, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο κοιμόταν ακόμα στο σπίτι, ο πατέρας, μάλιστα, ήταν τόσες οι ανάγκες μας που προσπαθούσε, αν και νεκρός κι εκείνος, να τον ξυπνήσει για να πάει να εργαστεί, «μα εργάζομαι αλλού, πατέρα» έλεγε ο αδελφός μου, τέλος πριν κατεβώ τη σκάλα πρόφτασα να δω μια γριά υπηρέτριά μας, απ’ τους παλιούς καιρούς, πεθαμένη κι εκείνη, να κλείνει βιαστικά τις κουρτίνες στα παράθυρα αυτού του μυστηριώδους σπιτιού που δεν ήξερα πού βρίσκεται, ούτε θα μάθαινα ποτέ…

Ο φιλόσοφος Χρήστος Μαλεβίτσης, μια οδυνόμενη πορεία προς τον Θεό

ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΠΟΘΟΥ

Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, Κύριε,
που το πλήρωσες με τον πόθο της αιωνιότητας

Σήμερα επισφραγίζεται μία πραγματικά υπεράνθρωπη προσπάθεια, ένας αληθινός άθλος, από τους άξιους φίλους του αείμνηστου Χρήστου Μαλεβίτση, που αφιέρωσαν χρόνο απέραντο και μόχθο και πίστη στο μεγάλο έργο του, και ξεπέρασαν δυσκολίες και αντίξοες περιστάσεις, προχώρησαν με μόνη την αγάπη και την αφοσίωση, τη διορατικότητα πως το μέγιστο αυτό έργο έπρεπε να μείνει συμπαγές και αλώβητο για τις γενιές τις επερχόμενες. Μια αγάπη αγιότητας. ‘Ισως γιατί το έργο του Χρήστου Μαλεβίτση έχει μέσα του την αγιότητα, μια οδυνόμενη πορεία προς τον θεό, μια εναγώνια αναζήτηση των δρόμων του θεού. Και αυτό ενέπνευσε την ομάδα των φίλων Χρήστου Μαλεβίτση να φέρει σε πέρας με θυσίες το μέγιστο αυτό επίτευγμα.

Πολύ φτωχός ο λόγος του θαυμασμού μας για τον άθλο που επιτέλεσαν, λόγος ελλιπής. Η ίδια η προσπάθεια τους μεγαλύνει το έργο τους. Εντρύφησαν στο έργο του Χρήστου Μαλεβίτση και έθεσαν σκοπό της ζωής τους να το προστατέψουν από τη λήθη του χρόνου, διανοίγοντας έτσι στη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου, και όχι μόνο, τις πηγές της σοφίας του που είναι πηγές της αλήθειας του θεού.

Έρχεται κάποια στιγμή στον βίο που συνειδητοποιείς το μέγιστο δώρο της φιλίας. Κι εμένα μου δωρίθηκε η τιμή να έχω υπάρξει φίλη του αείμνηστου Χρήστου Μαλεβίτση, και της Κικής Μαλεβίτση, και να έχω ζήσει από κοντά της αγωνίες που κάθε φορά τον οδηγούσαν σε τούτη ή στην άλλη ακρώρεια του πνεύματος.

Σε μια συνέντευξη που του είχα πάρει για το περιοδικό Διαβάζω, μεταξύ των ερωτημάτων υπήρχαν και δύο που αφορούσαν στην ποίηση του φιλοσοφικού του λόγου και στην υπαρξιακή ή μεταφυσική διάσταση που έδινε στη λέξη “αγγελία”, “αγγέλλω”. Και οι απαντήσεις του ακόμα παιδεύουν τη σκέψη μου. Το πρώτο ερώτημα ήταν: “Σε όλα τα βιβλία σας, ο λόγος είναι φιλοσοφικός αλλά μαζί και ποιητικός. Μια ποίηση περιρρέει όλα τα κείμενά σας και τα φέρνει πιο κοντά στην ανθρώπινη αλήθεια. Πιστεύετε πως οι φιλοσοφικές αλήθειες μπορούν να εκφραστούν με ποίηση;”
Μεταξύ άλλων, είπε: “Βιώνω το ανθρώπινο δράμα ως όλον, και αυτό το όλον προσλαμβάνει τη μορφή της εφημερίας της υπάρξεως στον κόσμο. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκφέρει τον τελευταίο του λόγο για το τι του συμβαίνει, όμως μπορεί να σύρει την ύπαρξή του προς το τελευταίο ακρωτήριο, έναντι του μυστηριακού ωκεανού του αγνώστου. Σε αυτό το ακροτελεύτιο σημείο της εγκοσμιότητας φρίσσει και δεν μπορεί να κάμει τίποτε άλλο, από το να εφημερεύει, κρατώντας αναμμένο το κερί της υπάρξεώς του που του εδωρήθη, για όσο χρόνο τούτο θα φέγγει. Διότι σε λίγο θα σβήσει. Και τα πάντα θα βυθιστούν στο σκότος της νύχτας του Θεού. Αυτές οι εμβιώσεις είναι από τη φύση τους ποιητικές”.

Και το δεύτερο ερώτημα ήταν: “Στα βιβλία σας χρησιμοποιείτε συχνά τη λέξη “άγγελμα”. Κάπου λέτε “το πνεύμα αγγέλλει”. Ποια σημασία δίνετε σε αυτό το ρήμα “αγγέλλω;”

Η απάντηση ήταν στέρεη και σχεδόν παραβολική.

“Ο τόπος του πνεύματος είναι η εσωτερικότητα του ανθρώπου. Ο Θεός δεν μιλάει ούτε από τα λουλούδια, ούτε από τα ρυάκια, ούτε από τα βουνά, ούτε από τ’ αστέρια. Μιλάει μόνο μέσα από την ψυχή του ανθρώπου”, είπε.

Ο Four Futures Planner! Προετοιμάζοντας τους Εκπαιδευτικούς για το Μέλλον της Τεχνητής Νοημοσύνης

Φανταστήκατε ποτέ πώς θα είναι το μέλλον της εκπαίδευσης με την ταχύτατη εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης;

Η προετοιμασία για το μέλλον χρησιμοποιώντας σενάρια επιτρέπει στους ανθρώπους να προβλέπουν και να προσαρμόζονται σε πιθανές αλλαγές, ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους και εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες που μπορεί να προκύψουν.

Ο “Four Futures Planner” (FFP) είναι μια προσαρμοσμένη εκδοχή του ChatGPT της OpenAI, βασισμένη στην αρχιτεκτονική GPT-4. Είναι προγραμματισμένος να βοηθά στη διεξαγωγή ασκήσεων στρατηγικού σχεδιασμού σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη (AI), χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της εταιρείας Shell. Αυτό περιλαμβάνει τη δημιουργία σεναρίων με βάση τις δυνάμεις STEEP (Κοινωνικές, Τεχνολογικές, Οικονομικές, Περιβαλλοντικές και Πολιτικές), την ανάπτυξη πίνακα με τίτλους, βινιέτες και ενδείξεις για κάθε σενάριο. Στόχος του είναι να παρέχει σαφείς και χρήσιμες πληροφορίες για το πώς διαφορετικά σενάρια AI μπορούν να επηρεάσουν τη στρατηγική και τις αποφάσεις σε διάφορους τομείς, όπως η εκπαίδευση.

Σε αυτό το σενάριο, πραγματοποιήσαμε μια άσκηση στρατηγικού σχεδιασμού για να εξετάσουμε πώς η τεχνητή νοημοσύνη (AI) μπορεί να επηρεάσει την καριέρα ενός δασκάλου/καθηγητή σε ένα σχολείο στην Ελλάδα. Ο FFP ανέπτυξε τέσσερα πιθανά σενάρια:

 1) Όσο Καλό Γίνεται, 2) Βραδεία Ανάπτυξη, 3) Εκθετική Ανάπτυξη και 4) Τεχνητή Γενική Νοημοσύνη (Artificial General Intelligence, AGI). 

Κάθε σενάριο περιλαμβάνει τίτλο, πιθανές εξελίξεις και ενδείξεις, δίνοντας στους δασκάλους μια εικόνα για το πώς η AI θα μπορούσε να μεταμορφώσει τον εκπαιδευτικό τομέα και τον ρόλο τους μέσα σε αυτόν.

Η χρήση του FFP μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη για τους εκπαιδευτικούς, καθώς τους επιτρέπει να προετοιμαστούν για τις πιθανές μελλοντικές εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη και πώς αυτές μπορεί να επηρεάσουν το επάγγελμά τους.

 Συγκεκριμένα:

Κατανόηση των Μελλοντικών Τάσεων: 

Βοηθά τον εκπαιδευτικό να κατανοήσει τις πιθανές μελλοντικές τάσεις στην τεχνολογία και την εκπαίδευση, επιτρέποντάς του να παραμείνει ενημερωμένος και να προσαρμοστεί στις αλλαγές.
Στρατηγικός Σχεδιασμός: Παρέχει σενάρια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για στρατηγικό σχεδιασμό, ώστε ο εκπαιδευτικός να προετοιμαστεί για διάφορα πιθανά μέλλοντα και να αναπτύξει στρατηγικές για να αντιμετωπίσει προκλήσεις ή να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες.

Εκπαιδευτική Καινοτομία:

Ουκρανία: Ειρήνευση δεν γίνεται χωρίς να λογαριάζουν τον ξενοδόχο, τη Ρωσία

ΕΔΩ η στην φωτογραφία 

Περιγραφή

Ουκρανία: Ειρήνευση δεν γίνεται χωρίς να λογαριάζουν τον ξενοδόχο, τη Ρωσία 

Καλεσμένος του Δημήτρη Λιάτσου στον «Ιδεοχώρο», ο αρθρογράφος, Νίκος Σίμος. Πλούσια η ατζέντα της συζήτησης στην εκπομπή, με έμφαση στα σενάρια που ολοένα περισσότερο βλέπουν το φως της δημοσιότητας στις «ναυαρχίδες» του Δυτικού Τύπου, σύμφωνα με τα οποία ο Ζελένσκι «πιέζεται» από τους πάτρωνές του να πάει σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση.

  0:00 Έναρξη εκπομπής. 

Πότε θα ξανάρθει άραγε η παλιότερη ανεμελιά; Άρχισαν ήδη τα… όργανα και κάποιοι σπεύδουν να βγάλουν την ουρά τους απ´ έξω; 

3:16 

Λαβρόφ, όλα θα κριθούν μόνο επι του εδάφους…. Η στρατηγική ήττα της Ρωσίας δεν… ήρθε! Μπάιντεν και Μπλίνκεν δεν πήγαν στο Ραμστάιν, κρύφτηκαν πίσω απ´ τον… τυφώνα!

Παγκόσμια ημέρα άρτου

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Άρτος ο ζείδωρος!

Για μας, τα παιδιά της υπαίθρου της δεκαετίας του '50

Τότε που με μια φέτα ψωμί σκέτη πολλές φορές ή πάνω της λίγη ζάχαρη, λάδι, πελτέ ή πετιμέζι και με  φτερά στα πόδια, τρέχαμε για παιχνίδι, για το όνειρο , για μια φέτα ουρανό...

Α, και κείνο τα χάσικο ψωμί, το ψωμί της πόλης, με πόση λαχτάρα το γευόμασταν 

Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να αντιληφθούμε το μεγαλείο και τη μοναδικότητα ενός χωριάτικου καρβελιού!

«Μολύβι στο ψωμί»

«ψωμί γλυκό ψωμί, ψωμί πικρό, της κοινωνίας και του έγκλειστου, ψωμί της μάνας μου και του πατέρα, ψωμί της γης, ξεροκόμματο, με κλαρίνα ή σαξόφωνο μόνο, ψωμί της εξορίας και του τόπου σου, του πεινασμένου και του αχόρταγου ψωμί, ψωμί του μωρού και του άδικου, ψωμί συλλαβισμένο, εφτάζυμο, του νεκρού και του γενναίου, σταφιδόψωμο, ψωμί χλέμπα, ψωμί ναν, μοιρασμένο στα τέσσερα ψωμί, ψωμί αντίδωρο, αληθινό ψωμί, ψωμί των παραμυθιών, άσπρο και μαύρο, μουσκεμένο ψωμί και ξερό, κουλούρα του γάμου, πρόσφορο, του μάγερα ψωμί, ψωμάκι, της αδελφής μου, των αγγέλων άρτος, επιούσιος, ψωμί από σιτάρι και από καλαμπόκι, ψωμί ρύζι, νότες ψωμιού τεμαχισμένου, ψωμί του φαγητού, ψωμί με βούτυρο, ψωμί κι ελιά, ψωμί κι αλάτι, ψωμί των λέξεων, ψωμί των καλών και κακών ποιητών, κι αυτών που από τις λέξεις βγάζουν το ψωμί τους, ειρωνικό ψωμί, ψωμί του έρωτα και των σπασμών στου δίκλινου ύπνου τα κοφτερά δοντάκια, άπληστο ψωμί, μουχλιασμένο στο καλάθι, ψωμί του χειμώνα, ψωμί γεμάτο καλοκαίρι, φλογισμένα απ’ το ψωμί χείλη, α, προδομένο ψωμί, καθημερινό, του άχρηστου φούρναρη του λαοπλάνου, ψωμί»

Καθηγητικό κατεστημένο και βαθύ κράτος στις ΗΠΑ προτείνουν παγκόσμιο πόλεμο

Γράφει ο Νίκος Σίμος

Ο Thomas G. Mahnken καθηγητής στο John Hopkins καλεί την αμερικανική ηγεσία να διεξάγει Παγκόσμιο Πόλεμο σε τρεις ηπείρους για να μην γίνει πραγματικότητα ο πολυπολικός κόσμος

Το ότι το καθηγητικό κατεστημένο έχει άμεση εξάρτηση από τον νεοφεουδαρχισμό και την πολιτική του εκπροσώπηση που είναι ο νεοαγγλοσαξονισμός (ΗΠΑ), είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες, από τότε που με μορφές «δωρεών» και ερευνητικών «επιχορηγήσεων» οι «ιδιοκτήτες του κόσμου» χειραγώγησαν ένα μεγάλο μέρος της επιστήμης και των λειτουργών της που προοδευτικά κατέστησαν εργαλείο των σχεδίων τους.

Το εφιαλτικό σενάριο του Παγκοσμίου Πολέμου σε τρία μέτωπα καλλιεργούν όχι μόνο τα σκληροπυρηνικά γεράκια των deep states στις ΗΠΑ, αλλά και «αξιοσέβαστοι» καθηγητές και πρώην υπουργοί που αρθρογραφούν μάλιστα σε περιοδικά, όπως το Foreign Affairs που απηχεί τις θέσεις της αμερικανικής ελίτ.

Αυτό που προτρέπει την Ουάσιγκτον να κάνει και ο Thomas G. Mahnken (καθηγητής στο Johns Hopkins School of Advanced International Studies και Διευθύνων Σύμβουλος του Κέντρου Στρατηγικών και Δημοσιονομικών Αξιολογήσεων) το προτείνουν ταυτόχρονα με συχνή αρθρογραφία και άλλα «βελούδινα» γεράκια – στον όρο «βελούδινα» γεράκια περιλαμβάνω αποκλειστικά σχεδόν τους Αμερικανούς ακαδημαϊκούς και αναλυτές – οι οποίοι εισηγούνται στο αμερικανικό κατεστημένο τον Παγκόσμιο Πόλεμο σε τρία σημεία του πλανήτη:

Στην Ασία, την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή!

Ένας υπέροχος αντίλογος: 8 φιλόσοφοι εναντιώνονται στη φιλοσοφία του Καστοριάδη

Πολλές από τις φράσεις του Κορνήλιου Καστοριάδη έμειναν στην ιστορία και στάθηκαν ικανές να επηρεάσουν τον φλοιό της φιλοσοφίας μας. Το μεγαλύτερο ερώτημα που προκαλεί η φιλοσοφία του είναι: Μπορεί όντως η κοινωνία να αυτοθεσμιστεί ; Μπορεί να δημιουργήσει νόμους και θεσμούς χωρίς την παρέμβαση του κράτους; Πολλοί φιλόσοφοι διαφώνησαν και αμφισβήτησαν το κοινωνικό μοντέλο της κοινωνικής αυτοθέσμισης κι όλο το υπόβαθρο που την στερέωσε στα μάτια του Κορνήλιου Καστοριάδη.

Μαρξ (Οι υλικές συνθήκες καθορίζουν τις κοινωνικές δομές)

Ο Μαρξ διαφώνησε μ΄αυτή την σκέψη, η οικονομική βάση (τα μέσα παραγωγής και οι ταξικές σχέσεις) καθορίζει θεμελιωδώς την υπερδομή, η οποία περιλαμβάνει τους νομικούς και πολιτικούς θεσμούς. Επομένως, οι κοινωνίες δεν μπορούν απλώς να αυτοθεσμιστούν. Για τους μαρξιστές, το κράτος είναι απαραίτητο εργαλείο για τη διαχείριση των συγκρούσεων που προκύπτουν από την ταξική πάλη και τις οικονομικές πραγματικότητες.

Μαξ Βέμπερ ( Η ορθολογικη – νομική εξουσία είναι απαραίτητη για την κοινωνική τάξη)

 

Για τον Βέμπερ το κράτος ως ενσάρκωση της νομικής εξουσίας είναι απαραίτητο για την επιβολή των νόμων και την διασφάλιση της τάξης. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιδεαλιστική αντίληψη του Καστοριάδη πως η κοινωνία αυτοθεσμίζεται μέσω της άμεσης δημοκρατίας ή της συλλογικής αυτονομίας.

Jared Diamond – Οι επιπτώσεις της γεωγραφίας είναι κυρίαρχες στην εξέλιξη των εθνών

Συνέντευξη του βραβευμένου με Pulitzer συγγραφέα και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (UCLA) Jared Diamond, στην Οικονομική Επιθεώρηση

Tα μαθήματα της ιστορίας

Πόσο σοφό, πόσο χρήσιμο είναι να προσπαθούμε να σκεφτούμε το μέλλον των εθνών βασιζόμενοι σε διδασκαλίες και εμπειρίες του παρελθόντος;

Τι μπορούμε να μάθουμε από το παρελθόν για να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον; Ρεαλιστικά, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αντλήσουμε γενικά μαθήματα, όχι συγκεκριμένα. Για παράδειγμα, η ανάγνωση της ιστορίας του Πελοποννησιακού πολέμου, που έγραψε ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός Θουκυδίδης πριν από περισσότερα από 2.000 χρόνια, δεν θα μας βοηθούσε να προβλέψουμε την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη τον Ιούλιο του 1944.

Στις 20 Ιουλίου 1944, ο αξιωματικός του γερμανικού στρατού Κλάους φον Στάουφενμπεργκ επιχείρησε να σκοτώσει τον Χίτλερ, τοποθετώντας μια βόμβα σε έναν χαρτοφύλακα κάτω από το κάθισμά του σε ένα τραπέζι συσκέψεων. Ο Φον Στάουφενμπεργκ έσπρωξε τον χαρτοφύλακα με το πόδι του κάτω από το τραπέζι προς τον Χίτλερ, αλλά το πόδι του δεν ήταν αρκετά μακρύ. Η βόμβα εξερράγη, σκότωσε τρεις άλλους Γερμανούς στο τραπέζι, τραυμάτισε τον Χίτλερ, αλλά δεν τον σκότωσε. Το αποτέλεσμα ήταν ο Χίτλερ να παραμείνει στην εξουσία, ο παγκόσμιος πόλεμος να συνεχιστεί για σχεδόν ένα χρόνο ακόμα, και τουλάχιστον 10 εκατομμύρια περισσότεροι άνθρωποι να πεθάνουν. Αν το πόδι του Φον Στάουφενμπεργκ ήταν μερικά εκατοστά μακρύτερο, ο Χίτλερ θα είχε πεθάνει και αυτά τα 10 εκατομμύρια άνθρωποι θα είχαν ζήσει.

Ο Θουκυδίδης δεν μπορούσε να προβλέψει το μήκος του ποδιού του Φον Στάουφενμπεργκ, οπότε δεν μπορούσε και να προβλέψει την επιβίωση 10 εκατομμυρίων ανθρώπων. Αντίθετα, ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους εξακολουθούμε να διαβάζουμε τον Θουκυδίδη σήμερα, και βρίσκουμε το έργο του τόσο συγκλονιστικό, είναι ότι περιέγραψε πώς μια τοπική σύγκρουση στην απομακρυσμένη και ασήμαντη πόλη της Επιδάμνου προκάλεσε μια συζήτηση στη λιγότερο ασήμαντη πόλη της Κέρκυρας, η οποία προκάλεσε με τη σειρά της μια συζήτηση στην πιο σημαντική πόλη της Κορίνθου, που προκάλεσε πόλεμο μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης, των δύο ισχυρότερων αυτοκρατοριών εκείνης της εποχής.

Ο Θουκυδίδης μάς διδάσκει έτσι ένα γενικό μάθημα, που περιέχει μια αλήθεια πιο καθολική από το μήκος του ποδιού του Φον Στάουφενμπεργκ: τουτέστιν, ότι τα προβλήματα σε φαινομενικά απομακρυσμένα μέρη, όπως η Γάζα, το Σουδάν, η Ουκρανία και η Ταϊβάν, μπορούν να πυροδοτήσουν πολέμους μεταξύ των πιο ισχυρών σύγχρονων αυτοκρατοριών, όπως η Ρωσία, η Κίνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό εξακολουθούμε να διαβάζουμε τον Θουκυδίδη, γι’ αυτό εξακολουθούμε να βρίσκουμε το βιβλίο του συγκλονιστικό, και γι’ αυτό μπορούμε ακόμα να μάθουμε από αυτό.
Η καθοριστική επίδραση της γεωγραφίας

Ποιοι είναι οι βαθύτεροι λόγοι για τις παρατηρούμενες ανισότητες στον ρυθμό της κοινωνικής ανάπτυξης κατά τη διάρκεια της ιστορίας; Είναι «η γεωγραφική τύχη» το βασικό μυστικό της άνισης εξέλιξης; Ανησυχείτε μήπως το επιχείρημά σας μπορεί να καλλιεργήσει ακούσια μια αίσθηση μοιρολατρίας, υποδηλώνοντας ότι το οικονομικό μας μέλλον είναι προκαθορισμένο και πέρα από την επιρροή μας;

Πέπε Μουχίκα – Πως να είσαι πραγματικά ελεύθερος: μαθήματα από ένα φιλόσοφο πρόεδρο

Μια συνέντευξη του Τζακ Νικάς για τους New York Times με μια από τις πιο σημαίνουσες και σημαντικές προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής σε μεγάλο βαθμό για τη λιτή φιλοσοφία του στην πορεία προς μια καλύτερη κοινωνία και μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Τον Χοσέ – Πέπε Μουχίκα.


Τώρα, όπως λέει ο κ. Μουχίκα, παλεύει με τον θάνατο. Τον Απρίλιο, ανακοίνωσε ότι θα υποβληθεί σε ακτινοβολία για έναν όγκο στον οισοφάγο του. Στα 89 του και είχε ήδη διαγνωστεί με αυτοάνοσο νόσημα, παραδέχτηκε ότι ο δρόμος προς την ανάκαμψη θα ήταν επίπονος.

«Σήμερα ήταν μία δύσκολη μέρα για μένα (λόγω της θεραπείας), αλλά έπρεπε να έρθω», είπε σε μια πρόσφατη εκδήλωση στο Μοντεβιδέο ο 89χρονος πρώην πρόεδρος (2010-15) που άλλαξε την εικόνα της Ουρουγουάης. «Η πολιτική δεν είναι μπίζνες, είναι ένα πάθος που είτε έχεις είτε δεν έχεις. Δεν συμμετέχουμε επειδή θα κερδίσουμε, αλλά επειδή πιστεύουμε..

..Γνωρίζω ότι ανήκω σε μια γενιά που φεύγει, αλλά ο αγώνας συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί. Παλεύω από τότε που ήμουν 14 ετών και είμαι στη δεκαετία του ’90. Ξύνω τον πάτο, αλλά, το λέω σε όλους σας: το να πετύχεις στη ζωή σημαίνει να σηκώνεσαι και να ξεκινάς ξανά, κάθε φορά που πέφτεις. Δεν υπάρχει οριστικός θρίαμβος ούτε οριστική ήττα, αν έχεις ζεστή καρδιά», κατέληξε καταχειροκροτούμενος.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα της συνέντευξης:

-Νομίζω ότι η ανθρωπότητα, όπως πάει, είναι καταδικασμένη.

-Γιατί το λέτε αυτό;

-Χάνουμε πολύ χρόνο άσκοπα. Μπορούμε να ζήσουμε πιο απλά. Πάρτε την Ουρουγουάη. Eχει 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους. Εισάγει 27 εκατομμύρια ζευγάρια παπούτσια. Φτιάχνουμε σκουπίδια και σκοτωνόμαστε στη δουλειά. Για ποιο λόγο;

Είσαι ελεύθερος όταν ξεφεύγεις από το νόμο της ανάγκης – όταν ξοδεύεις το χρόνο της ζωής σου σε αυτό που επιθυμείς. Αν οι ανάγκες σου πολλαπλασιάζονται, ξοδεύεις τη ζωή σου για να καλύψεις αυτές τις ανάγκες.

Οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν άπειρες ανάγκες. Η αγορά μας έχει κυριεύσει και μας στερεί τη ζωή.

Η ανθρωπότητα χρειάζεται να εργάζεται λιγότερο, να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο και να είναι πιο προσγειωμένη. Γιατί τόσα πολλά σκουπίδια; Γιατί πρέπει να αλλάζετε το αυτοκίνητό σας; Να αλλάξετε το ψυγείο;

Υπάρχει μόνο μια ζωή και τελειώνει. Πρέπει να της δώσετε νόημα. Αγωνιστείτε για την ευτυχία, όχι μόνο για τον πλούτο.

-Πιστεύετε ότι η ανθρωπότητα μπορεί να αλλάξει;

Τα παιδιά των φιλοσόφων

Οι περισσότεροι από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους ασκούσαν το ίδιο επάγγελμα: ήταν δάσκαλοι. Η σχέση τους με τους μαθητές τους σε πολλές περιπτώσεις διαρκούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου τους. Τι συνέβη όμως με τα δικά τους παιδιά; Τους δίδαξαν τη φιλοσοφία τους; Το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον αν ρίξουμε φως στη ζωή των φιλοσόφων που θεωρούσαν εαυτούς καθοδηγητές του βίου, σε εκείνους που διαμόρφωσαν μία θεωρία για την ευδαιμονία ως σκοπό της ζωής, που τη δίδαξαν με το υπόδειγμα του δικού τους βίου.

Ένας από τους πρώτους φιλοσόφους, τον 6ο π.Χ. αιώνα, ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, ενάντια στην αυστηρότητα και μυστικοπάθεια της φιλοσοφίας του, νυμφεύτηκε τη Θεανώ. Φαίνεται ότι έζησαν ευτυχισμένοι μαζί με τα παιδιά τους, φιλοσοφώντας. Ο Πυθαγόρας παρέδωσε τη διεύθυνση της σχολής στη γυναίκα του, Θεανώ, για να την παραδώσει και αυτή με τη σειρά της στα παιδιά της. Ο Διογένης Λαέρτιος επικαλείται μία επιστολή όπου η κόρη του Πυθαγόρα, Δαμώ, επαινείται, καθώς ακολούθησε την εντολή του πατέρα της να «μην βγουν από το σπίτι τα υπομνήματα του Πυθαγόρα, ενώ θα μπορούσε να το κάνει κερδίζοντας πολλά χρήματα». Όπως σχολιάζει στη συνέχεια «η ίδια θεωρούσε την πενία και τις πατρικές εντολές πολυτιμότερες από τον χρυσό, παρά το γεγονός ότι ήταν γυναίκα» (8.42). Αλλά και ο γιος του Πυθαγόρα, Τηλαύγης, διαδέχθηκε τον ίδιο στη σχολή και υπήρξε δάσκαλος του μεγάλου Εμπεδοκλή. Ο πρώτος ιδρυτής ολόκληρης σχολής λοιπόν δημιούργησε μία οικογενειακή παράδοση – τη συνέχεια της οποίας δε γνωρίζουμε. Η αρχή όμως έχει γίνει. Γυναίκες μπορούν να διοικούν σχολές και να κρατούν κρυφά τα διδάγματα. Τι γίνεται όμως στη συνέχεια;

Πολλοί φιλόσοφοι δεν νυμφεύτηκαν (Πλάτωνας, Επίκουρος, Ζήνων ο Κιτιεύς). Η φιλοσοφία χρειάζεται ελεύθερο χρόνο. Η διαλεκτική συζήτηση, η μελέτη των έργων, η έρευνα της φύσης δεν απαιτούν απλώς χρόνο, αλλά την αφοσίωση του φιλοσόφου. Η φιλοσοφία και η ζωή είναι ένα. Βέβαια, κανείς δεν περιμένει από έναν άντρα να ασχοληθεί με το μεγάλωμα των παιδιών τον 5ο και τον 4ο π.Χ. αιώνα. Ίσως όμως με την ανατροφή των παιδιών; Εξάλλου, στις τόσες θεωρίες που διαμόρφωσαν η παιδεία αποτελεί πάντοτε το επίκεντρο. Οι φιλόσοφοι αρχίζουν να εργάζονται κυρίως ως δάσκαλοι. Ακόμη και οι σχολάρχες διδάσκουν. Τον 4ο π.Χ. αιώνα, όποιος ήθελε να θεωρείται μορφωμένος έπρεπε να φοιτήσει σε μία φιλοσοφική σχολή.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, περιφέρεται ο Σωκράτης στην αγορά της Αθήνας. Η περίπτωσή του είναι πρωτόγνωρη. Δε χρειάζεται τίποτε το υλικό, ούτε καν πληρώνεται για τα μαθήματά του. Και όμως. Οι πλουσιότεροι και πιο δημοφιλείς νέοι της εποχής τον ακολουθούν πιστά, για να διδαχθούν από αυτόν. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Σωκράτης καταδικάζεται σε θάνατο, στα 70 του χρόνια, και αφήνει πίσω του την οικογένειά του, τη σύζυγό του (παντρεύτηκε δύο φορές) και τα τρία του παιδιά. Στην πλατωνική «Απολογία» ο κατηγορούμενος Σωκράτης, αστειευόμενος, αναφέρεται στα παιδιά του, τα οποία ουδέποτε χρησιμοποίησε «για να τον λυπηθούν» οι Αθηναίοι ώστε να επηρεάσει την ετυμηγορία του δικαστηρίου:

Το ΕΛΙΑΜΕΠ «βλέπει» ως «λύση» τα 8 με 9 ναυτικά μίλια χωρικά ύδατα στο Αιγαίο-Βίντεο

Αποκαλυπτική η κυρία Μαρία Γαβουνέλη ,γενική διευθύτρια του ΕΛΙΑΜΕΠ σε συνέντευξη της στην ΕΡΤ. Η συζήτηση είχε να κάνει με τα ελληνοτουρκικά και τις συζητήσεις που κάνει η ελληνική κυβέρνηση. Η κα. Γαβουνέλη αφού επανέλαβε ότι σε μια διαπραγμάτευση πάντα υπάρχουν υποχωρήσεις, ρωτήθηκε μέχρι που θα φθάνουν τα χωρικά μας ύδατα.«Στα 12 ,στα 6 ναυτικά μίλια, που θα είναι », την ρώτησε ο δημοσιογράφος και εκείνη απάντησε :«Στα 8 , στα 9 μίλια, να μια διαπραγμάτευση».

Αποκάλυψε επίσης ότι αυτό το θέμα το συζητούν αποκλειστικά οι ΥΠΕΞ των δύο χωρών, χωρίς να μιλάνε με κανέναν άλλο. Δηλαδή είναι στα χέρια του κ.Γεραπετρίτη το Αιγαίο…

Δείτε το βίντεο :

 

ΠΗΓΗ:https://www.militaire.gr/to-eliamep-vlepei-os-lysi-ta-8-me-9-naytika-milia-chorika-ydata-sto-aigaio-vinteo/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Συγγνώμη σου ζητώ συγχώρεσέ με, μετάνιωσα πικρά το ομολογώ»

Αντιγράφω από τη Μπάμπουσκα στο Documento:

«Συγγνώμη σου ζητώ συγχώρεσέ με, μετάνιωσα πικρά το ομολογώ». Όταν ο Αλέκος Σακελάριος έγραφε τους ερωτικούς στίχους , δεν μπορούσε να φανταστεί πως κάλλιστα θα μπορούσαν να συνοδεύσουν αυτό που πλέον φαίνεται ως πολιτική επιθεώρηση για τον Αλέξη Τσίπρα. Αν θελήσει να βάλει και τίτλο κάποιος, νομίζω θα ταίριαζε «το παιδί της αμαρτίας».

Αν εξαιρέσουμε κάποιες εμφανίσεις του πρώην πρωθυπουργού, χωρίς αντίκτυπο στη χώρα , που όμως στενός του συνεργάτης επιμένει ότι αποτελούν πολιτική παρέμβαση στη διεθνή σκηνή, κάθε άλλη εγχώρια εμφάνιση Τσίπρα, είναι η ώρα της συγγνώμης.

Παιδί της αμαρτίας ο Αλέξης Τσίπρας απ ό,τι φαίνεται, αφού ζήτησε συγγνώμη στο Συνέδριο της Καθημερινής για τη Novartis και τις τηλεοπτικές άδειες, πέρασε σε δεύτερο στάδιο, που φαντάζομαι αποτελεί το κατά Δάντη Αλιγκέρι , «Καθαρτήριο».

Συναντά κατά μόνας όσους εμφανίστηκαν ως ενεχόμενοι με το σκάνδαλο Novartis και αυτομαστιγώνεται μπροστά τους δηλώνοντας μετάνοια και ζητώντας συγχώρεση. Επειδή όμως το Purgatorio απαιτεί ταπείνωση και βασανιστήρια, τόσο η συνάντηση όσο και η συγγνώμη δημοσιοποιούνται στο πλήθος, ως στάδιο του αυτοεξευτελισμού που θα φέρει την κάθαρση.

Η συνάντηση με τον Ευάγγελο Βενιζέλο τον μεγαλοπρεπή, η οποία δημοσιοποιήθηκε, αποτελεί κορυφαίο συμβολισμό πολιτικής αλλά και απόγνωσης. Φυσικά σε απόγνωση δεν είναι ο Βενιζέλος, ο οποίος δεν βρέθηκε σε τέτοια κατάσταση ούτε όταν τον έβριζε το ελληνικό σύμπαν και ο Αλέξης Τσίπρας απειλούσε ότι θα τον βάλει φυλακή.

Επειδή δεν έχω κάποια πληροφορία ότι ο Τσίπρας πρόκειται να μονάσει και ως εκ τούτου ζητά συγγνώμες από αδικημένους και μη, πρέπει να δοθεί άλλη ερμηνεία. Σε κάθε περίπτωση απ ό,τι φαίνεται η κατάστασή του είναι σοβαρή και ο σκοπός ιερός. Θεωρεί ότι είναι προτιμότερο από το απαντήσει στο ερώτημα «ποιανού απαίτηση ήταν να παραπεμφθούν όλοι στην υπόθεση Novartis και όχι οι εμφανώς ενεχόμενοι», να καταφύγει στο αίτημα της συγχώρεσης, το οποίο ως γνωστόν, δίνεται με τον αιτούντα σε συγκεκριμένη στάση. Μετά την μετάνοια , μάλλον περιμένει και κάποιου είδους ευλογία.