ΟΙ ΗΠΑ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΌΤΡΕΠΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΆ ΚΑΤΆΡΡΕΥΣΗ

Του Νίκου Σίμου 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πεθαίνουν εξαιτίας της κατάστασης στα σύνορα, δήλωσε ο πρώην πρόεδρος και εκ νέου υποψήφιος Trump σε συγκέντρωση υποστηρικτών στη Νεβάδα.

«Η χώρα μας πεθαίνει.

Τα σύνορά μας είναι ανοιχτά. Αυτή είναι μια ανοιχτή πληγή.

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει», τόνισε ο Trump.

Ταυτόχρονα ο κυβερνήτης του Texas Abbott αρνείται να υπακούσει στις αποφάσεις του ομοσπονδιακού ανώτατου δικαστηρίου για την απόσυρση του φράχτη στα σύνορα της πολιτείας με το Μεξικό που εμποδίζει την είσοδο μεταναστών από αυτό στις ΗΠΑ 

Τις ενέργειες του Abbott υποστήριξαν οι Ρεπουμπλικάνοι κυβερνήτες 25 αμερικανικών πολιτειών, εκδίδοντας μια δήλωση στην οποία κατηγόρησαν τον Biden για απροθυμία να καταπολεμήσει την παράνομη μετανάστευση.

Oι επικεφαλής της Οκλαχόμα και Φλόριντα ανακοίνωσαν την ετοιμότητά τους να στείλουν την Εθνική Φρουρά στο Τέξας, ενω ο Trump υποστήριξε τις αποφάσεις του Abbott.

Από την άλλη πλευρά, την εξίσου σημαντική, αν όχι την σημαντικότερη κατά τον γράφοντα το παρόν 

Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της JPMorgan Chase, Jamie Dimon, προειδοποίησε ότι οι ΗΠΑ οδεύουν με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα προς τον «γκρεμό» όσο συνεχίζεται η αύξηση του δημόσιου χρέους και  έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ότι επείγει να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, προτού καταλήξει σε κρίση.

Νίκος Ιγγλέσης Συγγραφέας Δημοσιογράφος «Η Ακροδεξιά στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης» Συντονιστής Δ.Βόγγολης

ΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ στην εκπομπή «ΑΞΙΟΝ ΛΟΓΟΥ», στον Just Radio 96.4

Ακούστε όλη την εκπομπή 

Στην εκπομπή φιλοξενείται και ο

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΑΛΗΣ (Σωτήρης Σαλης), ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΦΥΤΩΡΙΟΥΧΩΝ συνομιλεί με τον ΝΤΙΝΟ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ (Ntinos Papantoniou) στην εκπομπή «ΑΞΙΟΝ ΛΟΓΟΥ», στον Just Radio 96.4 

• ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΑΙΟΚΟΜΙΑΣ. 

- Γιατί η Ελλάδα απουσιάζει ενώ ήταν ιδρυτικό μέλος;

- Η απαξίωση μέσα στο γενικό ελληνικό πλαίσιο.

- Οι άλλες χώρες δίνουν μεγάλη σημασία, ποιοι είναι οι πρόεδροι. Ο Τυνήσιος πρόεδρος ήταν πρώην υπουργός γεωργίας και γεωπόνος.

- Οι υπουργοί μας δεν γνωρίζουν τα της γεωργίας και ελιάς. 

- Τι κάνουν οι Τούρκοι στην Σμύρνη. Σύγκριση με το δικό μας ινστιτούτο στα Χανιά. 

- Η Ένωση Φυτωριούχων Ελλάδας, μόνη ένωση παραγωγών, συμμετέχει με άλλες 7 Ευρωπαϊκές χώρες σε Ερευνητικό Πρόγραμμα. 

- Το Ελληνικό κράτος δεν αξιοποιεί τους επιστήμονες.

 

(ΑΠΟ ΤΟ 10.20 ΕΩΣ 20.38 ΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ).

Τάσος Λειβαδίτης

"Πόσοι δε χάθηκαν στην έρημο ή μες στο συνωστισμό, στη θάλασσα ή σε κάποια άκρη της γης κι άλλοι που χάθηκαν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και δεν τους αναζήτησε κανείς.."

ΠΗΓΗ: Ομφαλος της γης

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Finis Finis

Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ζωγραφική: Νεκτάριος Αντωνόπουλος

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Finis Finis

Κείμενα, Χρήστος Γιανναράς

Στοχασμοί και στεναγμοί, κεράκι στην έξοδο του Χρήστου Γιανναρά

«Τὸ μὲν ἐπιτιμᾷν οὐ μέγα· ῥᾷστον γὰρ, καὶ τοῦ βουλομένου παντός.

Τὸ δὲ ἀντεισάγειν τὴν ἑαυτοῦ γνώμην, ἀνδρὸς εὐσεβοῦς καὶ νοῦν ἔχοντος».

«Το να επιπλήττουμε δεν είναι σπουδαίο πράγμα. Είναι πανεύκολο

και μπορεί να το κάνει όποιος θέλει. Αλλά το να αντιπαραθέτει κάποιος την

άποψή του, είναι χαρακτηριστικό ανθρώπου και ευσεβούς και μυαλωμένου».

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Λόγος κθ’,

Λόγος θεολογικός τρίτος περί Υιού, PG 36, 73Α

Εδώ και χρόνια το τελείωμα κάθε καλοκαιριού μού επισφραγίζει και μία διάψευση. Κάθε χρόνο περνά το καλοκαίρι δίχως να ʼχω μπορέσει να βρω τον χρόνο που περίμενα ώστε να μαζέψω, να ανοίξω, να ξαναδώ, να τακτοποιήσω το αρχείο μου. Υλικό δεκαετιών πλέον, και πολύ ποικίλων διαδρομών, το οποίο αυγαταίνει κι από πάνω, αφού τα τρεχάματα δεν καταλαγιάζουν…

Προσπάθησα να ανασκαλέψω κάπως το αρχείο μου όταν –λίγο πριν ξεψυχήσει ο Αύγουστος– ήρθε η είδηση θανάτου του εκ των δασκάλων της γενιάς μας Χρήστου Γιανναρά. Ανασκαλεύοντας, προσπάθησα να ψαχουλέψω το δέος που ξαναχτυπά την πόρτα, καθώς μαζεύονται δεκαετίες στην καμπούρα μας, οι απώλειες από ψιχάλα γίνονται πια βροχή και καταλαβαίνεις ότι μιλώντας για τον εκλιπόντα ή την εκλιπούσα στοχάζεσαι όχι μόνο τη δική τους διαδρομή, αλλά και τη δική σου – αφού η ύπαρξή τους και η παρουσία τους συν-έθεσε τους βηματισμούς σου. Η εκδημία του Χρήστου Γιανναρά εύλογα συσχετίστηκε με αυτήν του άλλου μεγάλου, Ιωάννη Ζηζιούλα, ενάμιση χρόνο νωρίτερα (2 Φεβρουαρίου 2023). Στη δική μου αίσθηση σχετίζεται και με άλλες δύο αναχωρήσεις: της Καίτης Χιωτέλλη πριν τέσσερα ολόκληρα χρόνια (30 Ιουνίου 2020) και του Γιάννη Παπαδόπουλου μόλις πριν δυο μήνες (29 Ιουνίου φέτος). Είναι δυο άνθρωποι άλλου διαμετρήματος, που συνδέονταν με τον Γιανναρά προσωπικά, με το εγχείρημα της θεολογίας του ’60 αλλά και με τους ποικίλους δρόμους των κατοπινών δεκαετιών. Ιδίως η σχέση μου με τον Γιάννη Παπαδόπουλο (μεταφραστή του Φλωρόφσκυ το 1972[1], μέλος της συντακτικής επιτροπής της Σύναξης από το 1995 και συνομιλητή του Γιανναρά) εμπλούτιζε την σχετική πληροφόρηση και όξυνε τα κριτήρια – κριτικά και αυτοκριτικά.

Δίχως λοιπόν να έχω κατορθώσει να μπω όσο ήθελα στο αρχείο μου, ανασύρω κάποια πράγματα για τον Χρήστο Γιανναρά, κι ελπίζω σε περισσότερα κάποια άλλη στιγμή. Τώρα που έκλεισε το επίγειο ταξίδι του, χρειαζόμαστε ανασκούμπωμα για ήρεμη, γερή και ειλικρινή δουλειά πάνω σε όσα έχει καταθέσει, αλλά και πάνω σε όσα έχουν γραφτεί γι’ αυτόν[2].

Καθώς στα βιβλία που αγοράζω σημειώνω ημερομηνία απόκτησης (και στη συνέχεια πολλά και διάφορα άλλα), βλέπω ότι το πρώτο βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά που διάβασα ήταν το Ορθοδοξία και Δύση: Η θεολογία στην Ελλάδα σήμερα, στην πρώτη του έκδοση, των 174 σελίδων[3]. Το είχα αγοράσει από τον «Γρηγόρη» στις 20 Φεβρουαρίου 1979. Ήμουν 19,5 ετών και φοιτητής Νομικής. Ακολούθησαν τα άλλα του. Βλέπω τώρα μάλιστα (από τις σημειώσεις μου πάνω τους) ότι κάποια τα αγόρασα από την πώληση θεολογικών βιβλίων που οργανώναμε κάθε τόσο στην ενορία του Αγίου Δημητρίου Βύρωνα μια νεανική παρέα, με την οποία είχαμε αναλάβει τα κατηχητικά. Φέρναμε δηλαδή στους ενορίτες βιβλία των συγγραφέων που τότε –στη δεκαετία του 1980– ταρακουνούσαν ελπιδοφόρα και πάσχιζαν να αφαιρέσουν λέπια από τα μάτια. Βλέπω, για παράδειγμα, ότι από εκεί είχα πάρει το Τίμιοι με την Ορθοδοξία[4] το 1981 και τις Κριτικές Παρεμβάσεις[5] το 1983. Ας παρεμβάλω εδώ ότι το 1979 ήταν η χρονιά γνωριμίας μου και με τη σκέψη του Παναγιώτη Νέλλα. Τότε εκδόθηκε το Ζώον Θεούμενόν του, λίγο μετά γνωρίστηκα με τον ίδιο.

Α. Μια φορά και πολλούς καιρούς…

Πότε γνώρισα προσωπικά τον Χρήστο Γιανναρά; Νομίζω ότι ήταν την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 1986[6]. Ήμουν ομιλητής σε θεολογικό εργαστήριο του Ιδρύματος Γουλανδρή-Χορν στην Πλάκα[7]. Ο Γιανναράς βρισκόταν στο ακροατήριο. Ένας φίλος που ήδη τον γνώριζε, είχε πάρει την πρωτοβουλία να κανονίσει συνάντησή μας μετά την εκδήλωση, για να γνωριστούμε και να δούμε… ό,τι προκύψει.

«Παγκόσμιος Πολίτης ο πρωθυπουργός, ή, απλά, πράκτορας των συμφερόντων του πολέμου;»

Ανακοίνωση με αφορμή την βράβευση του Κυριάκου Μητσοτάκη από το Atlantic Council και την παραλαβή του βραβείου του «παγκόσμιου πολίτη», εξέδωσε το ΕΠΑΜ. Το πλήρες κείμενο αναφέρει τα ακόλουθα:

«Το Βραβείο του Παγκοσμίου Πολίτη (GlobalCitizenAward) του AtlanticCouncil παρέλαβε χθες από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Pfizer, δρ. ΑλμπερτΜπουρλά, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.Πρόκειται για μια διεθνή διάκριση και ανώτατη τιμή του AtlanticCouncil, η οποία απονέμεται σε επιλεγμένες προσωπικότητες». Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάστηκε από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, το «κατόρθωμα» του Κ. Μητσοτάκη να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις “εξέχουσες” προσωπικότητες που βραβεύει ετησίως το εν λόγω ίδρυμα. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για μια απλή εξαπάτηση, αλλά γιατην πλήρη απόκρυψη και συγκάλυψη, αφ’ ενός του ρόλου και της πολιτικής υπόστασης που χαρακτηρίζει το “ευαγές” ίδρυμα με την επωνυμία AtlanticCouncil -τον βίο και πολιτεία του- και αφ’ ετέρου, το τι νοηματοδοτούν οι επιλογές των «διακρίσεων» του.

Τι είναιτο Atlantic Council;

Πρόκειται για την μεγαλύτερη ψυχροπολεμική δεξαμενή σκέψης (thinktank), ένα μεταπολεμικό ίδρυμα, δημιούργημα της CIA με χαρακτήρα Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, που έλαβε την τελική του μορφή το 1961 στις ΗΠΑ.

Κύριοι εμπνευστές του, μεταξύ άλλων, ο γνωστός Aμερικανός πολιτικός και διπλωμάτης DeanAcheson, με κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη του δόγματος Τρούμαν και την δημιουργία του ΝΑΤΟ, περισσότερο γνωστός στους Έλληνες για την προσπάθεια κατάλυσης της ανεξαρτησίας της Κύπρου υπέρ της Τουρκίας την δεκαετία του ’60 (σχέδιο Άτσεσον), καθώς και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (1953-1959) John Foster Dulles, θαυμαστής του Χίτλερ, ταγμένος ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, με ενεργή πολιτική δράση στην δημιουργία πραξικοπημάτων στο Ιράν, την Γουατεμάλα και τους πολέμους στην Κορέα, στον πρώτο πόλεμο στο Βιετνάμ και αλλού. Με τον αδελφό του, AllenDulles, διευθυντή της CIA, εκλείπει κάθε αμφιβολία για την διαπλοκή του ΑtlanticCouncil με το αμερικανικό “βαθύ κράτος”.

Βράβευση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη για το έργο του για τον Ελληνισμό της Καλαβρίας!

Η Βαθειά Ελλάδα, η CALABRIA βραβεύει τον Μιχάλη Χαραλαμπιδη

φωτό Γιάννης Αμοργιανός

"Come fai a distruggere un popolo che ha contribuito a civilizzare l'umanità. 

Hanno provato con il femminicidio, con il genocidio.

Adesso la storia è dalla nostra parte.

Essere qui mi emoziona caro Carmelo e Tonino, noi costruiamo la pace nel Mediterraneo".

Michalis Charalambidis

"Πώς μπορούν να καταστρέψουν ένα λαό που συνέβαλε στον εκπολιτισμό της ανθρωπότητας.

Προσπάθησαν με γυναικοκτονία, με γενοκτονία.

Τώρα η ιστορία είναι με το μέρος μας!

Το να είμαι εδώ με συγκινεί αγαπητοί Carmelo και Tonino, ΕΜΕΙΣ θεμελιώνουμε την ΕΙΡΗΝΗ στη Μεσόγειο".

Μιχάλης Χαραλαμπίδης 

Η Καλαβρία και πιο συγκεκριμένα ο σύλλογος Apodiafazi βράβευσε τη πρώτη του Σεπτέμβρη με το διεθνές βραβείο λογοτεχνειας Premio letterario internazionale "G.Rohlfs-F.Mosino-A.Karanastasis" τον Μ. Χαραλαμπίδη για την προσφορά του στους Έλληνες της Καλαβρίας μέσω του βιβλίου του "ELLADE PRIGONDA -ΒΑΘΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑ" και της αδελφικής σχέσης που ανέπτυξε με τους Έλληνες της περιοχής.

 Οι πολιτισμένοι λαοί ξέρουν να διαβάζουν να βραβεύουν να ευγνωμονούν,

 οι …. απολίτιστοι ξέρουν να καταδιώκουν ….

Η ιστορία όμως ξέρει να δικαιώνει …. αλλά και να τιμωρεί …

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Μία συγκλονιστική εκδήλωση έγινες από τον Ελληνισμό της Μεγάλης Ελλάδας, της Κάτω Ιταλίας, της Καλαβρίας, όπου τιμήθηκε, μετά το θάνατον, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης για το έργο του στην ελληνική και την ιταλική γλώσσα, "Καλαβρία: η βαθειά Ελλάδα" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στράβων.

Η βράβευση για το έργο και την προσωπικότητα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, έγινε στην Μπόβα της Καλαβρίας, εκεί όπου με την παρέμβαση του σπουδαίου διανοούμενου, ο Δήμος της πόλης αναγνώρισε τη Γενοκτονία!

Άγιος Πορφύριος: «Να γίνεις τρελός ρε»!

Όσιος Πορφύριος (1906-1991).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Παραμονές Χριστουγέννων ’93. Ευρισκόμουν σε κατάσταση πολύ δύσκολη. Σωματικές ασθένειες και φρικτοί πόνοι, εξεγέρσεις των παθών, πόλεμος του πονηρού και μέσω ανθρώπων.

Λέγω «Χριστέ μου τι Χριστούγεννα θα κάνω εφέτος» και επικαλέστηκα το Γέροντα (Λίγο πριν φύγει μου είπε «Να με επικαλείσαι»).

Το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου μόλις μπόρεσε λίγο να με πάρει ο ύπνος, ήλθε.

Στην αρχή νόμισα ότι ζούσε ακόμη, βρισκόταν σ’ αυτή τη ζωή και μου λέει:
«Έλα να με πας μια βόλτα».

Τον παίρνω αγκαζέ και αντί να τον πάω με πήγε. Ήμασταν μαζί, έτσι νομίζω, όλη τη νύκτα. Ταξιδέψαμε σε πολλά μέρη, ήλθαμε και στο Μοναστήρι, πήγαμε και στα παιδιά.

Την άλλη μέρα το πρωί φύγαν όλα, θλίψεις, μελαγχολίες, στενοχώριες, λογισμοί, φύγαν όλα και ήλθε η γαλήνη, η ειρήνη, η χαρά, οι καλοί λογισμοί, λογισμοί ταπεινοί και συγχωρητικοί για όλους και για όλα και προ πάντων η χάραξη της παρά πέρα μοναχικής μου πολιτείας.

Ήταν επίσκεψη της Θείας Χάριτος διά του γέροντος Πορφυρίου, έτσι μου είπε ο διακριτικός Πνευματικός μου.

Είναι τρέλα που το λέω, αλλά ο Γέροντας μου είπε: «Να γίνεις τρελός ρε» και αυτή ήταν μια από τις τελευταίες του συστάσεις, ίσως και η τελευταία.

Ο Θεός να με φωτίσει να καταλάβω τι εννοούσε…


Από το βιβλίο «Θαυμαστά γεγονότα και συμβουλές του Γέροντος Πορφυρίου» των εκδόσεων, η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι.

Όσο ο νους μεγαλώνει δυσανάλογα σε σχέση με την καρδιά τόσο πιο αβέβαιη γίνεται η συνέχεια του είδους μας

Απόσπασμα από την ομιλία  του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου: 

“Όσο ο νους μεγαλώνει δυσανάλογα σε σχέση με την καρδιά τόσο πιο αβέβαιη γίνεται η συνέχεια του είδους μας. Στη νέα εποχή ό,τι μπορεί να βοηθήσει την ανθρώπινη κοινότητα να παραμείνει και ανθρώπινη και κοινότητα είναι η καλλιέργειά της.

Δεν αρκεί να δίνουμε πτυχία γνώσεων στα παιδιά μας. Οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους να τα βοηθήσουμε να καλλιεργηθούν συνολικά, πριν, αλλά και μαζί με την όποια εξειδίκευση.

Ένας γιατρός χωρίς καλοσύνη, ένας αρχιτέκτονας χωρίς ενσυναίσθηση, ένας πολιτικός χωρίς ηθικές αναστολές, ένας καλλιτέχνης χωρίς ευγνωμοσύνη, ένας έμπορος χωρίς αίσθημα ευθύνης [...]κάθε ακαλλιέργητος πτυχιούχος, οποιοσδήποτε άνθρωπος χωρίς συμπόνια, είναι επικίνδυνος και καταστροφικός.

Και, τις περισσότερες φορές, δυστυχισμένος.

Η Τέχνη δίνει σχήμα σε όλες αυτές τις απαραίτητες για την ανθρώπινη ευημερία αξίες, και τις ακουμπά στα χέρια και στην ψυχή μας.

Όπως έγραψε ο Wittgenstein:

«Στο έσχατο βάθος, η αισθητική και η ηθική συμπίπτουν.»

Το έδαφος πάνω στο οποίο φυτρώνουμε, δεν είναι η επιφάνειά του που βλέπουμε, αλλά το βάθος του και οι ουσίες που κρύβονται εκεί.

Σ' αυτό το βάθος, σε αυτή την ουσία μάς πηγαίνει η τέχνη. Η απαξίωσή της, από κύριο συστατικό της ύπαρξής μας σε εμπορικό προϊόν, επιφανειακή κατανάλωση, διακοσμητική πολυτέλεια ή κουτσομπολιό διασημοτήτων, είναι άδικη και καταστροφική.

Λένε ότι όπου χτίζεται ένα σχολείο, γκρεμίζεται μια φυλακή.

Θα έλεγα ότι ένα καλό σχολείο, πράγματι, γκρεμίζει μια φυλακή.

Ένα κακό σχολείο όμως, γίνεται το ίδιο φυλακή για τις ψυχές των μαθητών του και ζημιώνει τελικά το σύνολο της κοινωνίας. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια όλου του κόσμου, πρώτα πρέπει να φροντίζουν να βγάζουν ελεύθερους ανθρώπους και μετά καταρτισμένους επαγγελματίες. 

Το λιοντάρι της πλατείας του Αγίου Μάρκου στη Βενετία είναι κινέζικο; ισοτοπικές αναλύσεις το επιβεβαιώνουν

Λιοντάρι της Βενετίας, Πλατεία Αγίου Μάρκου [Credit: Didier Descouens (CC BY-SA 4.0)]

ΑΝΑΣΚΑΦΗ

Μια νέα μελέτη αποκάλυψε ότι το εμβληματικό χάλκινο φτερωτό λιοντάρι στην πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία μπορεί να προέρχεται από την Κίνα του 8ου αιώνα.

Η ανακάλυψη προέρχεται από μια διεπιστημονική ομάδα ειδικών στη γεωλογία, τη χημεία, την αρχαιολογία και την ιστορία της τέχνης από το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα, το Πανεπιστήμιο Ca’ Foscari της Βενετίας και τη Διεθνή Ένωση Μεσογειακών και Ανατολικών Σπουδών (Ismeo). Μέσω προηγμένης μεταλλουργικής ανάλυσης, η ομάδα ανακάλυψε ότι ένα σημαντικό μέρος του μπρούντζου που χρησιμοποιήθηκε στο λιοντάρι προήλθε από την λεκάνη του ποταμού Yangtze στη νοτιοανατολική Κίνα και ότι πιθανότατα χυτεύτηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τανγκ (618-907 μ.Χ.).

Τα λιοντάρια εισήχθησαν αρχικά στην αυλή των Χαν από απεσταλμένους από την Περσία και είχαν αναπαρασταθεί ευρέως ως μορφές φύλακα.

Η ανάλυση ισοτόπων μολύβδου του κράματος χαλκού παρείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις για την κινεζική προέλευση των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν στο άγαλμα. Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2024, κατά τη διάρκεια διεθνούς συνεδρίου για τον Μάρκο Πόλο, στο πλαίσιο των εορτασμών της Βενετίας για τα 700 χρόνια από τον θάνατο του διάσημου εμπόρου. Οι μελετητές συζητούσαν επί μακρόν την προέλευση του λιονταριού, με προηγούμενες θεωρίες να υποστηρίζουν ότι θα μπορούσε να έχει κατασκευαστεί στην Ανατολία κατά την ελληνιστική εποχή. Ωστόσο, τα νέα στοιχεία παραπέμπουν απευθείας στην Κίνα.

Το Δίλημμα «Ευρώ ή Δραχμή» ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΑ | Greekonomics #32

Η πιο φορτισμένη ερώτηση στον δημόσιο διάλογο από την οικονομική κρίση μέχρι σήμερα. Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα για την Ελλάδα αν επέστρεφε στην Δραχμή. Πάμε να δούμε! 00:00 Intro

00:55 Τα 5 Σενάρια Σύγκρισης Ευρώ-Δραχμής
02:58 1ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Αποπληρωμή Χρέους με Εκτύπωση 

04:23 2ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Στοχευμένη Νομισματική Πολιτική 

05:45 3ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Εθνική Κυριαρχία 

06:22 4ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Συναλλαγματική Πολιτική 

11:17 5ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Αποφυγή Πληθωρισμού «Στρογγυλοποίησης» 

12:56 1ο Πλεονέκτημα Ευρώ: Αποφυγή Συναλλαγματικού Κινδύνου 

Χρήστος Γιανναράς - ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πρόλογος

Εισαγωγή

Η ένωση των εκκλησιών και η ενότητα της Εκκλησίας

1. Η αλήθεια της ενότητας

-Η θεολογία της ενότητας

-Η δυναμική της ενότητας

-Το χάρισμα της ενότητας

2. Η ενότητα της αλήθειας

-Η αίρεση-αναίρεση της ενότητας

-Το μονοειδές των αιρέσεων

-Εκκλησία και αίρεση / δυο ασύμπτωτες οντολογίες

3. Η ιστορική δοκιμασία της ενότητας

-Θεσμοποίηση και εκκοσμίκευση της Εκκλησίας

-Η θεσμοποίηση της εκκοσμίκευσης στη Δύση

-Το τίμημα της θεσμοποιημένης εκκοσμίκευσης

4. Το πρόβλημα της ενότητας σήμερα

-Η ομοσπονδιακή ενότητα

-Κρίση και δυνατότητες της οικουμενικής κίνησης

-Ο θεσμός της πενταρχίας σήμερα

Απόσπασμα από τον πρόλογο του συγγραφέα

[...] Οι σελίδες που ακολουθούν επιχειρούν μια «συστηματική» προσέγγιση στο μεγάλο θέμα της ενότητας της Εκκλησίας. Η ενότητα της Εκκλησίας δεν είναι οργανωτικό ή διανοητικό επίτευγμα, αλλά καταρχήν ένα υπαρκτικό γεγονός, ένας τρόπος υπάρξεως που συνιστά την Εκκλησία. Ταυτίζεται η ενότητα με την αλήθεια της Εκκλησίας, δηλαδή με αυτό που είναι η Εκκλησία ως υπαρκτική δυνατότητα και χάρισμα ζωής.

Αλλά η «συστηματική» αυτή προσέγγιση της ενότητας της Εκκλησίας δεν είναι δυνατό να αγνοήση τις ιστορικές φανερώσεις ή τις ιστορικές δοκιμασίες της εκκλησιαστικής ενότητας. Έξω από τη συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα, η σύνδεση της ενότητας με την αλήθεια της Εκκλησίας κινδυνεύει να μεταβληθή σε αφηρημένη νοητική σύλληψη, άσχετη με τη ζωή των ανθρώπων.

Ταυτόχρονα όμως η σύνδεση της αλήθειας της Εκκλησίας με την ιστορική φανέρωση και πραγμάτωση ή την αποτυχία της εκκλησιαστικής ενότητας προσκρούει στην «ακρίβεια» της ιστορικής φαινομενολογίας. Με τα κριτήρια της ιστορικής φαινομενολογίας η ενότητα της Εκκλησίας και οι ιστορικές της δοκιμασίες είναι ένα επιφαινόμενο κοινωνικών και πολιτιστικών διαφοροποιήσεων, και όχι καταρχήν ένα υπαρκτικό κατόρθωμα ή υπαρκτική αποτυχία των ανθρώπων. Όχι πως οι κοινωνικές και πολιτιστικές διαφοροποιήσεις είναι άσχετες με την υπαρκτική περιπέτεια του ανθρώπου. Αλλά η σχέση ανάμεσα στους δυο αυτούς παράγοντες είναι οπωσδήποτε από τα οξύτερα προβλήματα διάκρισης των ορίων ανάμεσα σε μιαν αυθαίρετη ερμηνεία της ιστορίας και στην κριτική - αφαιρετική θεώρησητης Ιστορίας που υπερβαίνει τη συμβατική «αντικειμενικότητα» της φαινομενολογίας των συμπτωμάτων.

Μέσα στη σύγχυση που δημιουργούν ο ιστορικός θετικισμός από τη μια μεριά, και ο εννοιολογικός φορμαλισμός από την άλλη, η επανασύνδεση της αλήθειας της Εκκλησίας με τα συγκεκριμένα ιστορικά και κοινωνικά φανερώματα αυτής της αλήθειας, αλλά και με το υπαρκτικό της περιεχόμενο, δεν μπορεί να πραγματοποιηθή παρά μόνο με την προϋπόθεση μιας ανανεωμένης θεολογικής γλώσσας -μιας γλώσσας που θα κατορθώση να θεολογήση στα συγκεκριμένα όρια της ιστορικής εμπειρίας.

Αν οι σελίδες που ακολουθούν πετυχαίνουν σε ένα ελάχιστο ποσοστό τους «δίκοπους» αυτούς στόχους, θα το κρίνη ο αναγνώστης. Θα είναι μέγιστο κέρδος αν οι στόχοι επισημαίνονται έστω και μέσα από την αποτυχία της αντιμετώπισής τους.

Εἰσαγωγὴ

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Μὲ τὰ κριτήρια ποὺ ἐπιβάλλει ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας σήμερα, δηλαδὴ ὁ πολιτισμός μας, μιλᾶμε καὶ προσπαθοῦμε περισσότερο γιὰ τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν καὶ λιγώτερο γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν εἶναι ἕνας στόχος ποὺ μοιάζει συγκεκριμένος καὶ ἐφικτός, μπορεῖ νὰ μεθοδευτῆ καὶ νὰ ἐπιδιωχθῆ μὲ ὀρθολογικὴ ἀντικειμενικότητα: μὲ ἰδεολογικὲς διευκρινίσεις καὶ ἀμοιβαῖες παραχωρήσεις ἢ σὰν ἠθικὸ κατόρθωμα ἀλληλοκατανόησης καὶ καλῶν διαθέσεων.

Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, ἔστω καὶ ἠθικὰ δικαιωμένη ἢ ὀρθολογικὰ ἐφικτή, δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ οὐσιώδη προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι πρόβλημα στενὰ «ἐνδοεκκλησιαστικό», πρόβλημα ποὺ ἐνδιαφέρει κυρίως τοὺς θεσμοποιημένους ἐκκλησιαστικούς ὀργανισμοὺς καὶ τὶς μεταξύ τους σχέσεις, πρόβλημα ποὺ ὑπηρετεῖται ἀπὸ τὴ θεολογική γραφειοκρατία. Ἡ εὐρύτατη δημοσιότητα ποὺ δίνεται κάποτε στὶς προσπάθειες γιὰ τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν δὲν σημαίνει ὁπωσδήποτε ἕνα οὐσιαστικώτερο καθολικὸ ἐνδιαφέρον – ἀπευθύνεται μᾶλλον στὸ συναισθηματισμὸ τῶν μαζῶν, ὅταν δὲν ἐξυπηρετεῖ πολιτικὲς σκοπιμότητες.

Ένα φαγιούμ κι ακόμα ένα

Ζωγραφική: Νεκτάριος Αντωνόπουλος

Ηλίας Παπαγιαννόπουλο

Κείμενα

1.

Σε αντίθεση με την περίπτωση Καραγάτση, η επιστροφή του Χρήστου Βακαλόπουλου στην ημερήσια διάταξη φάνηκε να συνοδεύεται από έναν συντονισμό των αναγνωστικών ηθών. Οι λιγοστές επιφυλάξεις δεν επισκίασαν την περίπου ομόθυμη υποδοχή, το αντίθετο. Θα έμοιαζε με κάποια αναπάντεχη νηνεμία εν μέσω αλλεπάλληλων αναταράξεων του πολιτισμικού πεδίου. Όμως αν οι υψηλοί τόνοι των τελευταίων, εν μέσω μιας γενικευμένης πολιτικής κόπωσης, άφηναν κάποτε την εντύπωση πως ο βυθός παρέμενε ανέπαφος, με τον Βακαλόπουλο θα βρισκόταν ίσως κανείς στον ίδιο τον σιωπηλό βυθό. Κοντολογίς: αν οι αντιπαραθέσεις εκεί δεν φανέρωναν πολλά, η συναίνεση εδώ κρύβει όμως αρκετά.

Όπως πάντα, δεν μπορούμε να σκεφτούμε έναν συγγραφέα έξω από τα φίλτρα των προηγούμενων αναγνώσεών του. Ωστόσο εδώ η διαμεσολάβηση διπλασιάζει κατά κάποιον τρόπο το επίδικο, διότι εμπλέκει αποφασιστικά ένα δεύτερο πρόσωπο, κρίσιμο σε μια γενικότερη ανάλυση της πολύ πρόσφατης ιστορίας των ιδεών και του ίχνους της πάνω μας. Ο Βακαλόπουλος που επιστρέφει σήμερα είναι εν πολλοίς ο Βακαλόπουλος του Κωστή Παπαγιώργη, για την ακρίβεια του Γεια σου, Ασημάκη (1994). Είναι λοιπόν εδώ που πρέπει καταρχάς να στραφεί η κριτική χειρονομία.

Εξαιρώντας το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού, αφιερωμένο στη Γραμμή του ορίζοντος, το υπόλοιπο διαβάζεται πρωτίστως ως αποκωδικοποίηση της οργάνωσης μιας προσωπικότητας – το ενδιαφέρον του Παπαγιώργη δεν το κεντρίζει ένα έργο, όσο ένα πρόσωπο. Τα προηγούμενα γραπτά του Βακαλόπουλου είτε αναλύονται βιαστικά, όταν πρόκειται για τα λογοτεχνικά, είτε περίπου προσπερνώνται, όπως ο μεγάλος όγκος των κριτικών σημειωμάτων του. Ειδικά αυτά τα τελευταία, ωστόσο, που για τον Παπαγιώργη συνιστούν απλώς μαθητείες κι ασκήσεις μιας περιόδου όπου ο Βακαλόπουλος ψάχνει, σκηνοθετεί, ή απλώς αποφεύγει τον εαυτό του σε αλλότρια, δηλαδή σε εσπέρια χωρικά ύδατα, επανέρχονται μεταμφιεσμένα ακριβώς την ύστατη ώρα της Γραμμής του ορίζοντος, όταν δηλαδή ο Βακαλόπουλος βρίσκει συγγραφικά τον εαυτό του. Θα τα θεωρούσα, έτσι, ερμηνευτικώς κρίσιμα ως προς τις αναπάντεχες τροπές του έργου του και την κατάληξή τους. Πουθενά αλλού ο Βακαλόπουλος δεν εγγράφεται τόσο ριζικά στη νεωτερική χρονικότητα όσο στο τελευταίο του βιβλίο, όπου όλα του τα παλαιά διδάγματα μεταγράφονται και κορυφώνονται. Παραμένοντας, αντίθετα, στη σταθερή τροχιά ενός ψυχογραφήματος, ο Παπαγιώργης εστιάζει εντέλει σε ένα και μόνο κείμενο που θεωρεί σημαντικό, χωρίς πάντως να χάνει ούτε και τότε από τα μάτια του το βασικό για εκείνον: την παράξενη δύναμη ενός προσώπου.

Ο τόνος του Γεια σου, Ασημάκη είναι προπαντός θερμός, συχνά συγκινητικός, και θαυμαστικός. Δεν λείπουν οι αιχμηρές φωτοσκιάσεις που τον διαστίζουν εδώ κι εκεί, αλλά ακόμα κι αυτές μοιάζουν περισσότερο με αντεστραμμένες όψεις ενός εγκωμίου. Δύο είναι οι στιγμές όπου ο Παπαγιώργης συσχετίζει ρητά τον δικό του πνευματικό δρόμο, αλλά και το εγχείρημα που έχει μόλις αναλάβει, με τον Βακαλόπουλο· και οι δύο έχουν ενδιαφέρον. Σε αμφότερες αντηχεί μια κουβέντα του Λορεντζάτου για τον Σεφέρη από το Χαμένο κέντρο. «Για χρόνια», γράφει ο Λορεντζάτος, «στάθηκα μουδιασμένος μπροστά του […] κάθε φορά που παραμερίζοντας, τελικά, τα παράλληλα διαβάσματα της νιότης, το μαχαίρι της φωνής έφτανε στο κόκκαλο της διατύπωσης, αντάμωνα μπροστά μου το Σεφέρη να έχει περάσει πρωτύτερα από εκεί που εγώ προχωρούσα ψηλαφητά, και συχνά να έχει περάσει μάλιστα “εν ξυφήρεις”» (Μελέτες, Ι, 392). Και ο Παπαγιώργης: «Επειδή και του λόγου μου ασκούμαι χρόνια στην τέχνη του ωρολογοποιού της καθημερινής ζωής, ομολογώ ότι σχεδόν στα πάντα, στην παραμικρή “βίδα”, τον έβρισκα υποψιασμένον και ξεσκολισμένον» (35). 

Ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη θεολογία

Ζωγραφική: Νεκτάριος Αντωνόπουλος

Γιώργος Γρηγορίου

Κείμενα, Χρήστος Γιανναράς

Χρήστος Γιανναράς και Ζαν- Λυκ Μαριόν.

Δύο συγγενείς πορείες, δύο ανάλογες αντιδράσεις

Χρήστος Γιανναράς. Από τον «θάνατο του Θεού» στην αποφατική θεολογία

Για τον Χρήστο Γιανναρά ο Φρειδερίκος Νίτσε (Friedrich Nietzsche) υπήρξε ο φιλόσοφος-προφήτης της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας[1]. Είχε το χάρισμα της πρόβλεψης και της προαγγελίας. Διακρινόταν για την οξυμμένη αντιληπτικότητά του και είχε τη ικανότητα της οξυδέρκειας. Στο βιβλίο του Η θέληση για δύναμη (Der Wille zur Macht), το 1887, σημειώνει ο Γιανναράς, ο Γερμανός φιλόσοφος εκθέτει το δικό του αφήγημα για την επερχόμενη ιστορία των δύο επομένων αιώνων. «Περιγράφω», αναφέρει εκεί, «αυτό που έρχεται και νομοτελειακά θα συμβεί. Περιγράφω την ανάδυση του μηδενισμού· ενός μηδενισμού που αποδίδω στον Χριστιανισμό· σ’ αυτήν την μηδενιστική θρησκεία».

Φωτογραφία: Βασίλης Γόνης

Προκειμένου να κατανοήσουμε τι εννοεί ο Νίτσε όταν χαρακτηρίζει τον Χριστιανισμό «μηδενιστική θρησκεία», θα πρέπει, μας λέει ο Γιανναράς, να λάβουμε υπ’ όψιν μας τις δύο εκδοχές της χριστιανικής θρησκείας που είχε γνωρίσει ο Γερμανός φιλόσοφος: τη ρωμαιοκαθολική και την προτεσταντική. Υπό τις δύο αυτές εκδοχές, γράφει, δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο Νίτσε γνωρίζει και αναφέρεται σε μία θρησκεία νοησιαρχική και ηθικιστική[2]. Αυτή είναι η θρησκεία που ονομάζει θρησκεία του μηδενός. Αυτής της θρησκείας «ο Θεός πέθανε» και τον Θεό αυτόν «τον σκοτώσαμε εμείς», θα γράψει στο έργο του Η χαρούμενη Επιστήμη (Die fröhliche Wissenschaft).

Για τον Γιανναρά, το διορατικό χάρισμα του Νίτσε συνίσταται στην πιστοποίηση ότι ο Θεός του, ο Θεός που πέθανε, είναι ο Θεός του μεσαιωνικού Χριστιανισμού. Η περί του θεού αυτού ήδη νεκρή νοητική κατασκευή είναι εκείνη που πέθανε· και φονείς του Θεού αυτού είμαστε όλοι εμείς· εμείς που δεχτήκαμε να επαληθεύεται η ύπαρξή του από την «ορθότητα» της συλλογιστικής μας μεθόδου, εμείς που μεταποιήσαμε τον Θεό σε νεκρό νοητικό είδωλο[3]. Το «ο Θεός πέθανε» σημαίνει ότι ο χριστιανικός Θεός, ο Θεός της χριστιανικής μεταφυσικής, είναι πλέον ένα νεκρό πλάσμα του νου, μία αφηρημένη έννοια, μία ειδωλοποιημένη συμβατική αξία. Το προφητικό κήρυγμα του Νίτσε για τον «θάνατο του Θεού» είναι μια άρνηση που μηδενίζει τα «νοητά είδωλα του Θεού» δίχως να αποκαλύπτει κάποια αλήθεια στη θέση τους. Πρόκειται για έναν ειδωλοκλαστικό αποφατισμό, που με τη μορφή του μηδενισμού εμφανίζεται ως η εσωτερική κρίση της δυτικής μεταφυσικής· μιας μεταφυσικής, η οποία στηριζόμενη στην αλλοτριωμένη από τον σχολαστικισμό αριστοτελική γνωσιοθεωρία, οικοδομείται επάνω στην προϋπόθεση της ύπαρξης του Θεού, ενώ σταδιακά τον αποκλείει από την παρουσία του στον κόσμο. Ο Θεός ταυτίζεται με τη νοητική σύλληψη της απρόσωπης και αφηρημένης πρώτης αιτίας του κόσμου ή της απόλυτης αυθεντίας στην Ηθική. Και στις δύο περιπτώσεις η ύπαρξή του είναι μία νοητική αναγκαιότητα κατοχυρωμένη με αποδεικτική επιχειρηματολογία[4], αλλά άσχετη με την ιστορική εμπειρία και την υπαρκτική περιπέτεια του ανθρώπου [5].

Όσα ΔΕΝ σας λένε (για τη Μέση Ανατολή)...

Του Θανάση Κ.

Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για την παγκόσμια Ειρήνη και την κρίση στη Μέση Ανατολή, ακούτε και διαβάζετε πολλά. 

Στις γραμμές που ακολουθούν μπορείτε να διαβάσετε όσα ΔΕΝ λέγονται. 

Αλλά είναι καθοριστικά για να καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει και τι διακυβεύεται...

--Το Ισραήλ δίνει σήμερα υπαρξιακό αγώνα να εξουδετερώσει τα πλοκάμια του ισλαμικού φονταμενταλισμού (Σιιτικού και Σουνιτικού) δίπλα από την επικράτειά του. 

-- Η Χαμάς στη λωρίδα της Γάζας πρόσκειται στους "Αδελφούς Μουσουλμάνους", που αποτελούν την ιδεολογική-πνευματική μήτρα του Σουνιτικού φονταμενταλισμού, της Αλ Κάϊντα και του ΙΣΙΣ - ενώ στο βαθύ παρελθόν είχαν σχέσεις και με τους Ναζί...

-- Η Χεζμπολάχ με έδρα τον Νότιο Λίβανο, αποτελείται από Σιίτες φονταμενταλιστές και πρόσκεινται στο Ιράν, όπως και οι Χούτι της Υεμένης. 

Οι δύο αυτές εκδοχές του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού εμφανίζονται αυτή τη στιγμή να έχουν συμμαχήσει για την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ... 

* Όμως, όλη την περασμένη δεκαετία είχαν εμπλακεί σε ένα πολύ αιματηρό και εξαιρετικά άγριο εμφύλιο Πόλεμο μεταξύ τους πάνω στο έδαφος της Συρίας. Όπου οι Σουνίτες φονταμενταλιστές του ΙΣΙΣ πολεμούσαν να ανατρέψουν το "κοσμικό" καθεστώς Άσαντ, ενώ οι Σιίτες φονταμενταλιστές της Χεζμπολάχ, προσπαθούσαν να στηρίξουν το καθεστώς Άσαντ...

Τότε η Χαμάς πολεμούσε λυσσαλέα εναντίον της Χεζμπολάχ. 

Τότε και η Χαμάς και η Χεζμπολάχ είχαν "ξεχάσει" τους Παλαιστίνιους και το Ισραήλ, και απλώς... έβγαζαν τα μάτια τους μεταξύ τους...

Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι η μεγαλύτερη ιστορική διαμάχη στη Μέση Ανατολή εδώ και... 13 αιώνες περίπου, ΔΕΝ είναι μεταξύ Ισραήλ και Αράβων, αλλά μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών...

 

* Πώς στέκονται οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής απέναντι στη σημερινή κρίση;

-- Η Ιορδανία είναι εναντίον και του Σουνιτικού φονταμενταλισμού, καθώς η ίδια είναι "κοσμικό κράτος", αλλά και εναντίον του Σιιτικού φονταμενταλισμού, καθώς η ίδια είναι Σουνιτική κοινωνία. 

Και στους δύο βομβαρδισμούς του Ιράν σε βάρος του Ισραήλ, η αεράμυνα της Ιορδανίας αναχαίτιζε ιρανικούς πυραύλους που στόχευαν το Ισραήλ. 

-- Το καθεστώς Άσαντ της Συρίας στηρίζει το Ιράν και τη Χεζμπολάχ στο Νότιο Λίβανο, αλλά θεωρεί "υπαρξιακό κίνδυνο" τη Σουνιτική Χαμάς. 

-- Η Σαουδαραβία θεωρεί "υπαρξιακό κίνδυνο" για την ίδια και τους Σουνίτες φονταμενταλιστές (που θέλουν να ανατρέψουν το Σαουδαραβικό Βασίλειο) και τους Σιίτες του Ιράν (που θεωρείται μείζων απειλή για τη χώρα τους). Το ίδιο ισχύει και για τα περισσότερα άλλα Αραβικά καθεστώτα του Κόλπου, πλην Κατάρ...

-- Η Αίγυπτος θεωρεί επίσης "υπαρξιακό κίνδυνο" για την ίδια τους Σουνίτες φονταμενταλιστές της Χαμάς (και του ΊΣΙΣ παλαιότερα), ενώ είναι γεωπολιτικά αντίθετη και προς την επέκταση της επιρροής του Σιιτικού Ιράν.

Γιώργος Αυφαντής: «Η κυβέρνηση ασκεί εξωτερική πολιτική ΜΗ κυρίαρχου κράτους όπως και η χούντα »!

Ο πρέσβυς ε.τ Γιώργος Αυφαντής κατακεραυνώνει την κυβέρνηση αλλά και κόμματα της αντιπολίτευσης για την απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής αντίδρασης έναντι της άκρατης επιθετικότητας της Τουρκίας.

 Ο κ.Αυφαντής απαντά στη δήλωση του ΥΠΕΞ ότι υπάρχει ιστορική ευκαιρία στα ελληνοτουρκικά. «Υπάρχει πράγματι ευκαιρία ,αλλά για την Τουρκία! 

Ο κ.Γεραπετρίτης κλείνει τα μάτια και έτσι «βλέπει» παράθυρο ευκαιρίας».

 Ο πρέσβυς ε.τ επισημαίνει ότι η Τουρκία έκανε σαφές στην Κάσο πως η Ελλάδα δεν έχει κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, «παρά μόνο αυτά που μας αναγνωρίζει η Άγκυρα! Τα τουρκικά πλοία εισήλθαν στα χωρικά μας ύδατα και παρέμειναν σε αυτά επί 45 λεπτά». «Αναγνωρίσαμε στους Τούρκους ότι έχουν λόγο στην περιοχή της Κάσου…Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε απολύτως τίποτα να διαπραγματευτούμε με την Τουρκία…Η Τουρκία έκανε στην Κάσο πειρατεία. Ας πηγαίναμε σε κρίση για να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα». «Ο κ.Γεραπετρίτης ψεύδεται συστηματικά. Έχει κάνει το ψέμα πολιτικό εργαλείο. Ο τρόπος που διαπραγματεύεται αντανακλά στη χώρα. 

Ηλίας Λάγιος - Έφυγε σαν σήμερα

Από τον Μπάμπη Ανδριανόπουλο

Ηλίας Λάγιος

Σκοτεινός και συνάμα τρυφερός

Της ζωής και του πάθους

Στη χορεία των "καταραμένων"

Έγραψε για τον εαυτό του

Και για τον δικό του θάνατο

Που ο ίδιος επέλεξε να τον συναντήσει σαν σήμερα, το 2005

Με τρόπο τραγικό

________________*******_____________

"Βροχηδόν"

ο θάνατος θα ’ρθεί να με γλεντήσει

μαχαίρι προσφυγιάς, πιρούνι ανέμου

(ακούω στρεβλές τις λέξεις μου να τρέμου-

νε προς την κάπως εύρυθμή του κλήση)·

προς τον αιτούντα τ’ Όνομα αναφέρω

να μην βελάζει Παραδείσου φήμη

(κι έχει κακοφορμίσει πλάνο ενθύμι-

ο: μ’ όρισε μεσήλικα και γέρο)·

ο θάνατος, ο πιο ακριβός μου φίλος

θα ’ρθεί να μεταλάβει τη φωνή μου

(υπάρχεις η φωνή μου; στης ερήμου

σου να υλακείς το πριν ως άγριος σκύλος; )

ο θάνατος θα ’ρθεί να με τσουλήσει

νύφη της παιδικής μου μαλακίας

(εδώ θροεί ένας κλώνος ακακίας,

εκεί το αίνιγμα προέταξεν η λύση)·

ω, πλέον δεινό, δειλό μου θανατάκι:

Ηλίας Λάγιος· βάστα το για πάντα

(την ύστατη ώρα θα κρατούν αβάντα

στίχοι Κάλβου, Καβάφη, Καρυωτάκη)·

βίζα φωτός πατείς στο μεσημέρι

με βάγια, κι από σκότος χορτασμένος

(δικέ μου, πώς κατάντησες; ασμένως

ο ξένος, που κανείς δεν θα προφέρει)·

κι εντέλει θά ’ρθεις, μόρτης στο πλευρό μου

το ελάχιστο κακό που ’χω ψαρέψει

(για να τελέσεις τη σεπτή μου στέψη

σ’ ανώνυμη στροφή εκλιπόντος δρόμου)·

(Πράξη υποταγής, 2000)

Έγραψε γι' αυτόν ο Ευγένιος Αρανίτσης

Που κατά σύμπτωση γενννήθηκε σαν σήμερα, το 1955

ενθάδε κείται ο ποιητής μας ηλίας λάγιος

που κάποιοι είπαν πως είν' αλήτης και κάποιοι άγιος.

όλη και όλη η περιουσία του: ένας πλάγιος

τρόπος του λέγειν. ήταν ο στόχος του πάγιος:

να κατουρήσει στου ποιήματος το πηγάδι. ως

τώρα απέτυχε. διαβάτη, φάρσα ο τάφος άδειος.

(Από το: " Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο") εκδ. Νεφέλη, 2002

Και η Σωτηρία Λεονάρδου να τραγουδά συγκλονιστικά στίχους του:

«Χωρίς εισιτήριο»

Απ’ την Ερμού σ’ άλλο βαγόνι

ψάχνω το μπαρ και δεν το βρίσκω

λαθρεπιβάτης, μ’ ένα ρίσκο

που σ’ άλλη σάρκα με σταυρώνει.

Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών

Για τη σημερινή παγκόσμια ημέρα

Αυτή των εκπαιδευτικών

Σπουδή για όνειρα, προσδοκίες και ματαιώσεις...

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

______****______

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΕ ΑΠΟΡΙΑ

Διαβάζει στα μάτια τους το αλφαβητάρι της πλήξης

Συλλαβίζει στα χείλη τους το αναγνωστικό της οργής

Μελετά στα πρόσωπά τους το λήμμα «γιατί»

Σπουδάζει στην πράξη την άλυτη εξίσωση

Τώρα μαθητεύει κι αυτός στα θρανία της ενοχής

ελπίζοντας σε μια τιμωρία λυτρωτική,

όπως ο κατά συρροή δολοφόνος

μεθοδεύει τη σύλληψη του

ή όπως το παιδί που πάτησε το λόγο του

εκλιπαρεί την επίπληξη του πατέρα.

Τώρα συναλλάσσεται καθημερινά κι αυτός

σε τράπεζα θεμάτων

Κατάθεση κι ανάληψη ψυχής

Μόνιμο χρεωστικό υπόλοιπο συνείδησης

στους τραπεζικούς λογαριασμούς του.

Στα αμφιθέατρα της νιότης

έγραφε στους τοίχους το ωραίο σύνθημα

«Η φαντασία στην εξουσία»

Στις τάξεις της ενηλικίωσης

έγινε πληρωμένος δολοφόνος της

Στους δρόμους της οργής

έστηνε οδοφράγματα στη σοβαροφάνεια

» Ένα γέλιο θα σας θάψει»

Και τώρα αναζητά το δικό του νεκροθάφτη

στα τελευταία θρανία της τάξης

Μάταια.

Θυμάται που ήθελε την τάξη του καράβι

τη φαντασία πυξίδα στο σεργιάνι του κόσμου

το Σπαθί του Ωρίωνα ή το Σταυρό του Νότου πλοηγό

για να μη χάσει ούτε στιγμή τη ρότα

για τη γη της επαγγελίας.

Την είχε υποσχεθεί στους μαθητές

κι ας μην το ήξεραν.

Και κάπως έτσι, να, κατέληξε κομπάρσος -πρωταγωνιστής

σε ανόητη παράσταση για έναν ρόλο

Με θεατές αδιάφορους

Με χορηγούς επικίνδυνους

Με μέντορες υστερόβουλους

Στο τέλος της ώρας το κουδούνι ηχεί αναστάσιμα.

Πετά το προσωπείο της υποκρισίας

και χύνεται στους δρόμους

ουρλιάζοντας

Τον βρίσκει η νύχτα!

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 15-6-2014

Γιατί ο Μπέρτολτ Μπρεχτ παραμονεύει

Ας το έχουμε κατά νου

«Όταν ο κ. Κ. άκουσε ότι οι παλιοί μαθητές του τον επαινούσαν, είπε: Ενώ οι μαθητές ξέχασαν από καιρό τα λάθη του δασκάλου, αυτός ακόμα τα θυμάται.»

( "Ιστορίες του κ.Κόυνερ")

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/XjJbHfFD8BrqurQZ/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Για τον Μαρκ Ρούτε και τον νέο του ρόλο στο ΝΑΤΟ

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου 

Ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε, στην “παρθενική”του ομιλία αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, διακήρυξε την ανάγκη να αυξηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες και να βομβαρδιστεί η Ρωσία για να κερδίσει τον πόλεμο η Ουκρανία. Οι “ευρωατλαντικοί” πολιτικοί και δημοσιογράφοι, δεν είχαν τίποτα να πουν για τα φιλοπόλεμα λόγια του. Ο προκάτοχος του Ρούτε στο ΝΑΤΟ ήταν ο Στόλτενμπεργκ, ένας σοσιαλδημοκράτης από τη Νορβηγία, μια χώρα που δεν είναι μέρος της ΕΕ ούτε δεσμεύεται από τις πολιτικές λιτότητας της ΕΕ για την ελεύθερη αγορά. Ο Ρούτε, από την άλλη, είναι φανατικός υποστηρικτής αυτών των πολιτικών και, σε ότι μας αφορά, είναι σε σημείο ρατσισμού ενάντια στους “αδρανείς και σπάταλους” λαούς της Μεσογείου. 

Με τον Στόλτενμπεργκ, το ΝΑΤΟ μπορούσε ακόμα (τουλάχιστον όσον αφορά τους αφελείς) να παρουσιάζει δύο πρόσωπα: το πραγματικό του πολέμου και της πολεμικής οικονομίας και το πλασματικό της υπεράσπισης του κράτους πρόνοιας. Τώρα με τον Rutte η μυθοπλασία πέφτει: οι φιλοπόλεμοι Ευρωπαίοι βρίσκονται στην κορυφή της κύριας, ή μάλλον της μοναδικής, παγκόσμιας στρατιωτικής συμμαχίας και οργάνωσης.

 Φυσικά, η ηγεσία του Rutte είναι μόνο τυπική, όπως όλοι γνωρίζουν, οι ΗΠΑ είναι ο κύριος του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι ένας από τους κύριους εκφραστές της λεγόμενης γερμανικής πολιτικής διαχείρισης της ΕΕ βρίσκεται τώρα σε αυτή την θέση, ένας εκφραστής της πολιτικής που κατέστρεψε την Ελλάδα με τα μνημόνια της και η οποία επανέρχεται πλέον σε ισχύ με την νέο σύμφωνο σταθερότητας. Και μάλιστα η Ursula Von der Leyen ήταν η πρώτη και πιο ενθουσιώδης που έδωσε συγχαρητήρια στον Rutte. 

Ο Mark Rutte αντιπροσωπεύει την πλήρη ενοποίηση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με την τελευταία να υιοθετεί όλες τις φιλοπόλεμες πολιτικές της συμμαχίας, πέραν της υιοθεσίας της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων. Είναι η πολεμική οικονομία, που συνεπάγεται τεράστια αύξηση των επενδύσεων στη στρατιωτική βιομηχανία, με αντίστοιχες περικοπές σε υγειονομική περίθαλψη, σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες. 

Agamben - ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΣΜΟΥ

από τον Giorgio Agamben

Το νόημα αυτού που συμβαίνει σήμερα στο Ισραήλ δεν γίνεται κατανοητό αν δεν κατανοήσει κανείς ότι ο Σιωνισμός συνιστά διπλή άρνηση της ιστορικής πραγματικότητας του Ιουδαϊσμού.

Στην πραγματικότητα, όχι μόνο, επειδή μεταφέρει το χριστιανικό έθνος-κράτος στους Εβραίους, ο Σιωνισμός αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας αφομοίωσης που, ξεκινώντας από τα τέλη του 18ου αιώνα, έχει διαγράψει σταδιακά την εβραϊκή ταυτότητα. Το αποφασιστικό είναι ότι, όπως έχει δείξει ο Amnon Raz-Krakotzkin σε μια υποδειγματική μελέτη, μια άλλη άρνηση βρίσκεται στο θεμέλιο της σιωνιστικής συνείδησης, η άρνηση του Galut, δηλαδή της εξορίας ως αρχής κοινής σε όλες τις ιστορικές μορφές του Ιουδαϊσμού όπως εμείς. να το ξέρεις.

Οι προϋποθέσεις της έννοιας της εξορίας προηγούνται της καταστροφής του Δεύτερου Ναού και είναι ήδη παρούσες στη βιβλική βιβλιογραφία. Η εξορία είναι η ίδια η μορφή της ύπαρξης των Εβραίων στη γη και ολόκληρη η εβραϊκή παράδοση, από το Μισνά μέχρι το Ταλμούδ, από την αρχιτεκτονική της συναγωγής μέχρι τη μνήμη των βιβλικών γεγονότων, συλλήφθηκε και έζησε στην προοπτική της εξορίας.

Για έναν Ορθόδοξο Εβραίο, οι Εβραίοι που ζουν στο κράτος του Ισραήλ είναι επίσης εξόριστοι. Και το Κράτος σύμφωνα με την Τορά, το οποίο περιμένουν οι Εβραίοι κατά την έλευση του Μεσσία, δεν έχει καμία σχέση με ένα σύγχρονο εθνικό κράτος, τόσο που στο κέντρο του βρίσκονται ακριβώς η ανοικοδόμηση του Ναού και η αποκατάσταση των θυσιών, για το οποίο το κράτος τού Ισραήλ δεν θέλει καν να ακούσει νά γίνεται λόγος. Και καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι η εξορία σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό δεν είναι μόνο η κατάσταση των Εβραίων, αλλά αφορά την έλλειψη κατάστασης του κόσμου στην ακεραιότητά του. Σύμφωνα με ορισμένους καμπαλιστές, συμπεριλαμβανομένου του Luria, η εξορία καθορίζει την ίδια την κατάσταση της θεότητας, η οποία δημιούργησε τον κόσμο εξοριζόμενος ο ίδιος και αυτή η εξορία θα διαρκέσει μέχρι την έλευση του Tiqqun, δηλαδή την αποκατάσταση της αρχικής τάξης.

Αυτή ακριβώς η ανεπιφύλακτη αποδοχή της εξορίας, με την απόρριψη κάθε σημερινής μορφής κρατισμού, είναι που καθιερώνει την ανωτερότητα των Εβραίων σε σύγκριση με θρησκείες και λαούς που έχουν συμβιβαστεί με το κράτος. Οι Εβραίοι είναι, μαζί με τους Τσιγγάνους, ο μόνος λαός που απέρριψε την κρατική μορφή, δεν έχει κάνει πολέμους και ποτέ δεν βάφτηκε με το αίμα άλλων λαών.

Ως εκ τούτου, ο Σιωνισμός, αρνούμενος τη ρίζα της εξορίας και της διασποράς στο όνομα ενός εθνικού κράτους, πρόδωσε την ίδια την ουσία του Ιουδαϊσμού. Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει λοιπόν αν αυτή η απομάκρυνση προκάλεσε μια άλλη εξορία, αυτή των Παλαιστινίων, και οδήγησε το κράτος του Ισραήλ να ταυτιστεί με τις πιο ακραίες και αδίστακτες μορφές του σύγχρονου έθνους-κράτους. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η επίμονη διεκδίκηση της ιστορίας, από την οποία η διασπορά σύμφωνα με τους Σιωνιστές θα είχε αποκλείσει τους Εβραίους. Αλλά αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο Ιουδαϊσμός, που δεν πέθανε στο Άουσβιτς, ίσως γνωρίζει το τέλος του σήμερα.

30 Σεπτεμβρίου 2024

Ο Αγκάμπεν είναι διεισδυτικός αλλά πρέπει να διορθωθεί σε τρία πράγματα. Το εθνικό κράτος δεν είναι χριστιανική εφεύρεση γιατί εμφανίζεται τον 16ο αιώνα ως πολιτική μορφή σε αμφισβήτηση των δύο μεσαιωνικών Auctoritates, δηλαδή της Εκκλησίας και της Αυτοκρατορίας.

Αλέξανδρος Καραθεοδωρής Πασά (1833-1906). Υπουργός εξωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗΣ ΠΑΣΑΣ (1833-1906)

 ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ!!!

Γράφει ο ΣΠΙΝΟΣ Κωνσταντίνος

Ο Αλέξανδρος Καραθοδωρής (ή Ισκεντέρ Πασάς, όπως τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι), ήταν μια από τις πάμπολλες εξέχουσες προσωπικότητες που χάθηκε από τη συλλογική μνήμη, και τ’ άφθαστα κατορθώματά τους τα σκέπασε η σκόνη της λήθης.

Ο ίδιος, αριστοκράτης του πνεύματος και της πολιτικής, ένας αληθινός κοσμοπολίτης και τέρας μορφώσεως, υπήρξε μια μεγάλη, και εμβληματική μορφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Διακρίθηκε ως διπλωμάτης και πολιτικός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν ο μόνος Έλληνας που ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών της Υψηλής Πύλης, σε μια πολυτάραχη εποχή που συγκλόνιζε τα Βαλκάνια. Εκ της θέσεώς του συνέβαλε όσο λίγοι στις ελληνο-οθωμανικές σχέσεις, στις πολιτικές εξελίξεις Ελλάδας και Τουρκίας και στη θέση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσα στο διεθνές πολιτικό γίγνεσθαι. Δίκαια λοιπόν, χαρακτηρίσθηκε ως ο πιο σπουδαίος χριστιανός και ελληνικής καταγωγής Οθωμανός πολίτης, που παρείσφρησε στις ανώτερες θέσεις της υψηλής πύλης. Ο Χαρίλαος Τρικούπης τον αποκαλούσε «Το αγλάισμα του Ελληνισμού», αφού ο ίδιος ήταν Οθωμανός και ανήκε στην υψηλή ιεραρχία των υπηρεσιών του Σουλτάνου.

ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟ:

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 1833. Ο πατέρας Στέφανος Καραθοδωρής ήταν γιατρός και φιλόλογος, και διετέλεσε καθηγητής  της αυτοκρατορικής ιατρικής σχολής και σύμβουλος του οθωμανικού υπουργείου Παιδείας. Επί πλέον ήταν ο προσωπικός γιατρός τριών Σουλτάνων, του Αβδούλ Αζίζ, του γιου του Αβδούλ Μετζίτ και του Αβδούλ Χαμίτ (γιος του προηγούμενου). Λόγω της επιρροής και της θέσεώς του ωφέλησε πάρα πολύ τον υπόδουλο Ελληνισμό. Η μητέρα του καταγόταν από τις ηγεμονικές οικογένειες Μουρούζη και Μαυροκορδάτου.

Η Σταχτοπούτα φοράει Πράντα: Γυναίκες και Λογοτεχνία

Είναι κοινό μυστικό ότι λογοτεχνία σήμερα διαβάζουν κυρίως οι γυναίκες. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν παντού. Υπάρχει μάλιστα μια θεωρία που λέει ότι έτσι ήταν πάντοτε. Ιδιαίτερα το μυθιστόρημα, το βαρύ πυροβολικό του σύγχρονου λογοτεχνικού βιβλίου, ήταν, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, εξαρχής γυναικεία υπόθεση, τουλάχιστον από την άποψη του αναγνωστικού κοινού του. Και όταν λέμε εξαρχής, εννοούμε από την ύστερη αρχαιότητα, όταν πρωτοεμφανίστηκε το είδος. Δηλαδή, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.

Δημοσθένης Κούρτοβικ – 21/07/2007 – Τα Νέα

Δεν αποκλείεται να είναι έτσι. Μπορώ, πράγματι, εύκολα να φανταστώ ότι πρωτομυθιστορήματα όπως το Χαιρέας και Καλλιρρόη του Χαρίτωνα, το Δάφνις και Χλόη του Λόγγου, το Λευκίππη και Κλειτοφών του Αχιλλέα Τάτιου διαβάζονταν πιο πολύ από τις γυναίκες της εποχής. Αλλά και τα μεσαιωνικά ρομάντζα, τόσο τα δυτικά όσο και τα βυζαντινά, θα πρέπει να συγκινούσαν κατ΄ εξοχήν τις κυρίες, ενώ οι κάπως πιο ζωηρές ανάμεσά τους θα τρελαίνονταν και για το Δεκαήμερο του Βοκκάκιου (υπάρχει άλλωστε, σαν μακρινός απόηχος, το γνωστό μεσοπολεμικό άσμα που λέει «…και εις το Αρσάκειο διάβαζα Βοκκάκιο»).

Και, συνεχίζοντας το ταξίδι μας στον χρόνο, μήπως δεν συναντάμε διάσημα μυθιστορήματα που δεν θα είχαν γίνει διάσημα αν δεν είχαν αγαπηθεί προπαντός από τις γυναίκες: την Πριγκίπισσα της Κλεβ, την Πάμελα , τη Μαντάμ Μποβαρύ, την ΄Αννα Καρένινα , τα μυθιστορήματα του Ντίκενς, για να μη μιλήσουμε για την Τζέιν ΄Ωστιν, τη Σάρλοτ και την ΄Εμιλυ Μπροντέ ή τη Βιρτζίνια Γουλφ; Αμφιβάλλω, βέβαια, αν άλλα διάσημα μυθιστορήματα, όπως ο Δον Κιχώτης, ο Μόμπυ Ντικ, το Μαγικό βουνό, ο ΄Ανθρωπος χωρίς ιδιότητες, η Δίκη, ο Οδυσσέας , υπήρξαν ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλή στο γυναικείο κοινό. Αλλά θα αφήσω στην άκρη τέτοιες αμφιβολίες, ύποπτες για σεξισμό μέσα στο politically correct κλίμα της εποχής μας, και θα τονίσω για ξεκάρφωμα ότι, αν δεν διάβαζαν τόσο πολύ οι γυναίκες, η λογοτεχνία θα ήταν σήμερα πιθανότατα ένα περιθωριακό φαινόμενο. Στην Ελλάδα μάλιστα πολύ περιθωριακό.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για την Ελλάδα. Το γυναικείο αναγνωστικό κοινό λογοτεχνίας στην Ελλάδα έχει δύο στατιστικές ιδιαιτερότητες, σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πρώτον, είναι αναλογικά μεγαλύτερο (για πολύ πάνω από 70% κάνουν λόγο οι στατιστικές και οι εκτιμήσεις των βιβλιοπωλών). Και δεύτερον, διαβάζει κυρίως γυναίκες συγγραφείς: στους καταλόγους των ευπώλητων κυριαρχούν σαφώς τα γυναικεία ονόματα, ενώ οι άνδρες συγγραφείς μόνον υπό ειδικές προϋποθέσεις φτάνουν τα γυναικεία νούμερα. Αυτό αντανακλάται άλλωστε και στην αναλογία γυναικών και ανδρών συγγραφέων, που με ραγδαίους ρυθμούς γίνεται ολοένα ευνοϊκότερη για τις γυναίκες. Μπορεί να κατέχουμε μια από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη σε ό, τι αφορά το ποσοστό γυναικών βουλευτών, γυναικών υπουργών, γυναικών πανεπιστημιακών, γυναικών διευθυντικών στελεχών, αλλά το ποσοστό γυναικών συγγραφέων μας – γύρω στο 50% σήμερα- αποτελεί πιθανότατα ευρωπαϊκό, ίσως και παγκόσμιο ρεκόρ. Ούτε Σκανδιναβία να ήμασταν!

Κύπρος 50 Χρόνια τουρκικής κατοχής - Συνάντηση - Συζήτηση

Κύπρος 50 Χρόνια τουρκικής κατοχής Συνάντηση - Συζήτηση | 2η ημέρα

Η Εταιρεία Κρητικών Σπουδών – ‘Ιδρυμα Γεωργίου και Αρτεμισίας Καψωμένου και η Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Επαρχίας Κισάμου (ΕΠΟΦΕΚ), συνεπείς προς την πατροπαράδοτη σχέση αλληλεγγύης μεταξύ της Κρήτης και της Κύπρου, που στα δημοτικά τραγούδια αποκαλούνται «αδερφές», οργανώνουν στην πόλη των Χανίων, στο Αμφιθέατρο της Συνεταιριστικής Τράπεζας Χανίων (Ελευθ. Βενιζέλου 28), Παρασκευή, 27 Σεπτεμβρίου, ώρα 17.30, και Σάββατο, 28 Σεπτεμβρίου 2024, ώρα 18.00, εκδήλωση Μνήμης για τη θλιβερή επέτειο των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή και κατοχή εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, με θέμα: «Το Κυπριακό σε κρίσιμους καιρούς. Συνάντηση – συζήτηση».

  Στην εκδήλωση μετέχουν εξέχουσες προσωπικότητες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, πανεπιστημιακοί, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι και ειδικοί ερευνητές:

  Γεώργιος Αϊφαντής, Διπλωμάτης, Πληρεξούσιος Υπουργός Α' επί τιμή, Μέλος της Επιτροπής για την Εθνική Κυριαρχία και την Κύπρο (ΕΠ.Ε.Κ.Κ).

  Κωνσταντίνος Γρίβας, Καθηγητής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, Διδάσκων στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α.

  Διονύσης Δρόσος, Ομότ. καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης  

Οι δρόμοι της Αριστεράς

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Στον εικοστό αιώνα υπήρξαν δύο πολύ αποκλίνοντες και διαφορετικοί   μαρξισμοι.

 Ο σοβιετικος μαρξισμός, η ο μαρξισμός - λενινισμός, η ο " σταλινισμός",  που  μόνο αυτός έγινε  πρακτικά ιδεολογία μαζών, με δύο  πολύ αντιφατικές απολήξεις .Τροποποιούμενος δημιουργικά σε κάποιες χώρες ( πχ Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα κλπ)  έγινε η μαζική ιδεολογία της επανάστασης και της ταξικής και αντιιμπεριαλιστικής  ανατροπης. Ταυτόχρονα, έγινε η ιδεολογία των μετεπαναστατικων εξουσιών και των γραφειοκρατιων που σταδιακά σχηματίσθηκαν. Από ιδεολογία της επανάστασης ,ακόμη και στις πιο σταλινικές του μορφές , κατέληξε να γίνει άρχουσα ιδεολογία, ιδεολογία της νέας άρχουσας τάξης η στρωματος. Η θεωρία για το κόμμα πρωτοπορίας ως φορέα της Ιστορίας   υπήρξε καίριας σημασίας σε αυτήν την εξέλιξη.

Ο δυτικός μαρξισμός, με αφετηρία τον Λούκατς, την Ρόζα, τον Γκράμσι και αρκετούς  άλλους, επεχείρησε να κριτικάρει τον σοβιετικό μαρξισμό και να επιχειρήσει μια δημιουργική επιστροφή στην αφετηρία των κλασσικών του μαρξισμου.Το πρόβλημα με τον δυτικό μαρξισμό, όπως έδειξε ο Πέρρυ  Άντερσον και πολλοί άλλοι, είναι ότι αποτυγχάνοντας να ηγεμονεύσει στην δυτική  πολιτική Αριστερά έγινε αρχικά η ιδεολογία  και η θεωρία - αξιόλογη - των πολιτικών  σεχτων, και όταν οι σέχτες τα παράτησαν, η ιδεολογία του ακαδημαϊκού μαρξισμού, του μεταδομισμου και τελικά μιας θεωρίας που παρά τις αρετές της αναφερόταν σε μια μυθική εργατική τάξη και αδιαφορούσε για την υφιστάμενη, ωσότου βαρέθηκε και στράφηκε προνομιακα  στα κινήματα ταυτότητας. Μέσα από αυτό το μονοπάτι, ο δυτικός μαρξισμός, που στήριξε τον Μάη του 68 και τα κινήματα του, έγινε σταδιακά, εν μέρει τουλάχιστον, η δεξαμενή πολιτιστικής ανανέωσης του ύστερου καπιταλισμού.Η μήτρα  του Μεταμοντέρνου ως πολιτισμικής συνθήκης του ύστερου καπιταλισμου, με την έννοια του Fredric Jameson.

Και στην σοβιετική και στην δυτική εφαρμοσμένη εκδοχή του, ο  πραγματικά εφαρμοσμένος μαρξισμός ξεκίνησε από την επανάσταση και κατέληξε να φλερτάρει με τις υπάρχουσες  εξουσίες η να τις νομιμοποιεί. Η αιτία είναι πολύπλοκαμη. Εδράζεται στην πολύ μεγάλη έμφαση του ιστορικού  μαρξισμού στην οικονομία/ παραγωγη, στην περιορισμένη κριτική στην ιεραρχία του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας, στην φτωχή προσέγγιση στην δημοκρατία και την δημόσια σφαιρα,  στην υποτίμηση του εξουσιαστικού φαινομένου, και τέλος ,πράγμα όχι ασήμαντο, στην αδιαφορία σε μεγάλο βαθμό από ένα σημείο και μετά των δυτικών εργατικών τάξεων για την κοινωνική  επανάσταση και την παραίτηση από τους κινδύνους  και τις αρετές της.

Η συγκυρία ενός παγκόσμιου πολέμου μπορεί να ξανακάνει τον μαρξισμό θεωρία και μαζική ιδεολογία ανατροπής;

 Θεωρητικά ,ναι.Πρακτικα, θα δούμε. Ούτε μηδενισμός ούτε χαζή υπεραισιοδοξια.

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δέσποινα Κουτσούμπα: Σε κάθε περίπτωση, όσοι δεν σέβονται το πένθος του γονιού δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα τρολ του Μητσοτάκη.

Δέσποινα Κουτσούμπα

Και κάπου εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να πω κάτι που μου τριβελίζει το μυαλό όλες αυτές τις μέρες. 

Θυμάστε ότι έγραψα εξαρχής είμαι και με την Καρυστιανού και με τον Πλακιά. Και κάποιοι διαφωνήσατε. Θα σας πω κάτι ακόμη χειρότερο: είμαι με όλους μα όλους τους συγγενείς, και ιδίως γονείς, που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη. Ακόμη και με αυτούς που δεν μιλάνε, και με αυτούς που κάθονταν στα θεωρεία της Βουλής καλεσμένοι του Μητσοτάκη. Και δεν κρίνω τους ανθρώπους αυτούς όπως θα κρίνω έναν πολιτικό, έναν συνδικαλιστή, έναν άνθρωπο που έχει επιλέξει να έχει ένα βήμα στη δημόσια σφαίρα.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιώσει τον υπέρτατο πόνο. Το να χάνεις το παιδί σου είναι ο υπέρτατος πόνος. Το να το χάνεις γνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να ζει, το κάνει ακόμη χειρότερο. Ο καθένας αντιμέτωπος με αυτόν τον πόνο μπορεί να επιλέξει να σιωπήσει και είναι σεβαστό. Μπορεί να επιλέξει να εκδικηθεί ή να φτάσει μέχρι τα διαγαλαξιακά δικαστήρια στη μνήμη του παιδιού του. Μπορεί να αντιδράσει με ένα σωρό λάθος τρόπους. Και είναι όλα σεβαστά. Όχι μόνο λόγω του ανείπωτου πόνου, αλλά γιατί η αλήθεια είναι ότι όσα κι αν κάνει ο γονιός, στο τέλος του δρόμου το παιδί δεν θα γυρίσει πίσω. Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ.

ΟΙ άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν να έχουν θέση στη δημόσια σφαίρα χωρίς να το έχουν επιλέξει. Δεν έχουν στρατιά συμβούλων (όπως οι πολιτικοί), δεν άνηκαν σε συλλογικότητες, δεν είχαν εμπειρία από το τι είναι το πολιτικό σύστημα, δεν σπούδασαν ούτε νομική, ούτε επικοινωνία, ούτε χημικούς μηχανικούς ούτε μηχανολογία και τώρα έχουν μπλέξει με κατεύθυνση, ροπή, σύγκρουση, ξυλόλια, βενζόλια, δικαστήρια, πραγματογνώμονες, δικηγόρους, πολιτικούς, συμβουλάτορες, άλλοτε σοβαρούς, άλλοτε ακατάλληλους, άλλοτε κάποιους που τους έχουν "φυτέψει" άλλοι (τα κάνει αυτά η μαφία, όπως ξέρετε). Κυρίως, όμως, έχουν πέσει πάνω σε ένα ισχυρό σύστημα με πλοκάμια παντού, που τους κλείνει όλες τις πόρτες για την δικαίωση των παιδιών τους, την ίδια ώρα που είτε τους βγάζει τρελούς, είτε τους κολακεύει, είτε τους κάνει δολοφονία χαρακτήρα (ανάλογα την περίπτωση, σε κάποιους και τα τρία μαζί). Σε τέτοιες καταστάσεις δεν είναι απλώς λογικό, είναι απολύτως αναμενόμενο να κάνεις λάθος, να αντιδράσεις υπερβολικά, να φτάσεις να μην εμπιστεύεσαι ούτε τον διπλανό σου.

Αθηναϊκή Δημοκρατία: Κληρωτήριον και κλήρωση στην αρχαία Ελλάδα

ΜΟΥΣΕΙΟ ADOLF MICHAELIS - Το Μουσείο Adolf Michaelis στο Στρασβούργο φιλοξενεί την έκθεση «Αθηναϊκή Δημοκρατία: κληρωτήριον και κλήρωση στην αρχαία Ελλάδα». Η έκθεση, που παρουσιάστηκε αρχικά στο Palais de l' Europe, έδρα του Συμβουλίου της Ευρώπης, παρουσιάζει μια συλλογή από αντικείμενα παλαιών γλυπτών από πολλά «αναγνωρισμένα» μουσεία. Στον πυρήνα της έκθεσης των εκμαγείων, που εμφανίζονται στην έκθεση, είναι το αρχαίο αθηναϊκό κληρωτήριον, όπως ανασυστάθηκε από το Ινστιτούτο Έρευνας Αρχαίας Αρχιτεκτονικής του CNRS. Τα διάφορα έργα της έκθεσης απεικονίζουν την ιστορία και τους θεσμούς της αθηναϊκής δημοκρατίας. Η έκθεση διοργανώνεται σε συνεργασία με το Μουσείο Adolf Michaelis, τον Σύνδεσμο Φίλων του Μουσείου Adolf Michaelis, το Ινστιτούτο Κλασικής Αρχαιολογίας, τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 11 Μαΐου 2019.


Το κύριο αντικείμενο αυτής της έκθεσης είναι το κληρωτήριον που χρησιμοποιείτο στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία για την επιλογή των μελών της Ηλιαίας και της Βουλής. Η χρήση του κληρωτηρίου μαρτυρεί την αποτελεσματική συμμετοχή των πολιτών στις υποθέσεις της πόλης. Ένα τμήμα από πρωτότυπο κληρωτήριον του 4ου αι. π.Χ. φυλάσσεται στο Μουσείο Αγοράς στην Αθήνα. Το Κληρωτήριον έδινε σε όλους τους πολίτες ίσες ευκαιρίες να συμμετάσχουν στις δημόσιες υποθέσεις για περίοδο ενός έτους.

Τμήμα κληρωτηρίου του 4ου αι. π.Χ. Μουσείο Αρχαίας Αγοράς, Αθήνα.

Χάλκινα πινάκια και μαύρο σφαιρίδιο κληρωτηρίου. Μουσείο Αρχαίας Αγοράς Αθήνας.

Παράδειγμα τοποθέτησης πινακίων στις εγκοπές του σωζόμενου κληρωτηρίου. Μουσείο Αρχαίας Αγοράς Αθήνας.

Δημήτρης Κουτρουμπής (1921-1983)

Ὁ Δημήτρης Κουτρουμπῆς ὑπῆρξε ἕνα ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο στὰ θεολογικὰ πράγματα κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20oῦ αἰώνα, ἔχοντας συμβάλλει οὐσιαστικὰ γιὰ τὴν ἐπανεύρεση τῆς θεολογικῆς καὶ πνευματικῆς ἀλήθειας τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης, ποὺ ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα εἶχε ἀρχίσει νὰ γλυστράει σὲ ἀκαδημαϊσμό, σχολαστικισμὸ καὶ εὐσεβισμό.

Δημήτρης Μαυρόπουλος – 05/03/2016 – ΑΝΤΙΦΩΝΟ

Εἶναι δύσκολο νὰ μιλήσει κανεὶς γι’ αὐτὀν, δυσκολότερο νὰ τὸν σκιαγραφήσει. Πρόσωπο κάπως ἀντιλεγόμενο, ἀπὸ ἄλλους τιμήθηκε ὡς αὐθεντία καὶ ἀπὸ ἄλλους λοιδορήθηκε ὡς «σπερμολόγος»· ἄλλοι τὸν ἀγάπησαν γιὰ τὴν ἀλήθεια του καὶ τὴν καλοσύνη του καὶ ἄλλοι ἀντέδρασαν ἐξαιτίας τῆς παρρησίας του. Κατόρθωσε να συναντηθεῖ, μέσα ἀπὸ τὴν προσωπική του πορεία καὶ τὶς ἀναζητήσεις του, μὲ μεγάλα πνευματικὰ ρεύματα καὶ παραδόσεις, νὰ ἀντλήσει, ὅπως ἡ μέλισσα, ὅσους καλοὺς χυμούς, καὶ νὰ ὁλοκληρωθεῖ μἐσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία στὴν ὁποία γεννήθηκε καὶ παραδόθηκε.

Τὸ μεγάλο μυστήριο στὸ ὁποῖο τὸν ὁδήγησαν οἱ ἀναζητήσεις του καὶ ποὺ τὸ θεωροῦσε ὡς τὴν καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου, ἦταν τὸ μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Λόγου. Τόνιζε ἰδιαίτερα τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ προσέλαβε τὴν παλαιὰ ἀνθρώπινη φύση, μὲ τὴν ἐμπειρία καὶ τὴ σφραγίδα ποὺ ἔφερε πάνω της, μιὰ σφραγίδα σύγχυσης καὶ θανάτου ὅτι χωρὶς νὰ ἀρνηθεῖ κανένα της στοιχεῖο, τὴν ἀνακαίνισε καὶ ταῆς ἀπέδωσε τὸ ἀρχαῖο της κάλλος, τὴν ἀρχαία της δόξα, κι ἔτσι ἀνακαινισμένη, σώα, ἀκέραιη καὶ ὑγιή, τὴν ἔστησε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός. Αὐτὸ τὸ μυστήριο, τόνιζε ὁ Δημήτρης Κουτρουμπῆς, καλεῖ τὸν κάθε ἄνθρωπο νὰ ἐπιχειρήσει τὴν ἀνάλογη κίνηση: νὰ προσαγάγει τὴ φύση του -τὰ πάθη του, τὸ λόγο του, τὴν ἐμπειρία του, τὴν πορεία καὶ τὰ συμβεβηκότα τῆς ζωῆς του- στὸν ἀναστημένο Ἰησοῦ καὶ νὰ τὴν ἐναποθέσει στοὺς παντοκρατορικοὺς κόλπους τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὄχι ἀρνούμενος τὴ φύση του, ἀλλὰ περνώντας την ἀπὸ τὸ θάνατο τῆς κολυμβήθρας, γιὰ νὰ τὴν ὁδηγήσει στὴ μεταμόρφωση τοῦ Θαβώρ, σφυρηλατώντας σ’ αὐτὴ τὴν πορεία τὸν ἀνακαινούμενο ἄνθρωπο.

Συνήθιζε νὰ τονίζει ἐπίσης, ἀνάμεσα σὲ ἄλλες ἱστορίες ποὺ διηγόταν ἀπὸ τὸν Συναξαριστή, στὸν ὁποῖο ἐντρυφοῦσε, τὴν ἱστορία τοῦ ἁγίου Κόνωνα τοῦ Ἰσαυρίας: ὅταν ὁ μισόκαλος ἔστειλε τὰ δαιμόνια νὰ τὸν παρασύρουν στὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας, ἐκεῖνος κατόρθωσε νὰ τὰ μεταστρέψει ἀπὸ δαιμόνια τῆς καταστροφῆς σὲ δυνάμεις ὑπηρετικὲς τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐπεξηγοῦσε ὅτι ἔργο τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι νὰ ἀρνεῖται τὴ γνώση τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ νὰ τὴν προσάγει ὡς σμύρνα, χρυσὸ καὶ λιβάνι στὰ πόδια τοῦ ἐσπαργανωμένου Παιδίου.

Ὁ Δημήτρης Κουτρουμπῆς γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα, στὶς 21 Ἰουλίου τοῦ 1921. Ὁ πατέρας του Γεώργιος, ἀθηναῖος ἔμπορος, καταγόταν ἀπὸ τὴν Καστανιὰ τῆς Σπάρτης, καὶ ἡ μητέρα του Ἀναστασία ἀπὸ τὸ Βάβδο τῆς Χαλκιδικῆς. Μοναχοπαίδι, ποὺ οἱ γονεῖς του τὸ ἀπέκτησαν σὲ μεγάλη σχετικὰ ἡλικία, ἔτυχε ἐπιμελημένης φροντίδας, ἰδιαίτερα γιατὶ ἀπὸ μικρὸς διακρίθηκε γιὰ τὶς νοητικές του ἱκανότητες. Οἱ παιδικὲς θρησκευτικὲς ἐμπειρίες του ἦταν ὁ τακτικὸς ἐκκλησιασμὸς μὲ τοὺς γονεῖς του, κάποια προσκυνήματα καὶ ἠθικὲς νουθεσίες ἁπλῶν ἱερέων τῆς ἐκκλησίας τῆς γειτονιᾶς του, μιὰ ἀνεπίγνωστη εὐσέβεια, ποὺ στὰ ἐφηβικά του χρόνια ὑποχώρησε. Τελειώνοντας τὸ Πειραματικὸ σχολεῖο Ἀθηνῶν, ἐγγράφεται τὸ 1938 στὴν ἰατρικὴ σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου, μὲ τὴ φιλοδοξία νὰ διακριθεῖ ὡς χειρουργός. Πρὶν ὅμως τελειώσει τὴ φοίτηση, ἕνα τραῦμα στὸ δεξί του πόδι ἐξελίσσεται σὲ φλεγμονὴ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴ ζωή του. Αὐτὴ ἡ περιπέτεια καταλήγει τελικὰ σὲ ἀγκύλωση τοῦ δεξιοῦ γόνατος – μιὰ ἀναπηρία ποὺ θὰ ἔχει σημαντικὲς συνέπειες γι’ αὐτόν. Ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ γίνεται ἀφορμὴ νὰ ἐκδηλωθοῦν ἔντονες μεταφυσικὲς ἀνησυχίες, καὶ ἡ ἀνάγκη ἐπιλογῆς νέων στόχων τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἀναζήτηση ἀπαντήσεων σὲ θέματα ὑπαρξιακά. Βρισκόμαστε ἤδη στὶς ἀρχὲς τῆς γερμανικῆς κατοχῆς καὶ εἶναι φανερὸ ὅτι τὸ γενικὸ κλίμα ὀδύνης ἐπηρεάζει τὸν ψυχικό του κόσμο παράλληλα μὲ τὴν προσωπική του περιπέτεια. Διαβάζει θρησκευτικὰ ἔντυπα τῆς ἐποχῆς καὶ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ κύκλους ποὺ αὐτὰ τὰ ἔντυπα ἐκφράζουν. Πρὶν ὅμως οἱ ἐπαφὲς αὐτὲς προλάβουν νὰ ἀποδώσουν, γνωρίζεται συμπτωματικὰ μὲ Ἰησουΐτες μοναχοὺς ποὺ παρεπιδημοῦν στὴν Ἀθήνα καὶ ποὺ ἡ θεολογική τους μόρφωση εἶναι ἐντυπωσιακή. Νομίζει ὅτι στὴν πνευματικὴ παράδοση ποὺ ἐκπροσωποῦν θὰ βρεῖ τὶς ἀπαντήσεις ποὺ ἀναζητάει, ἐνῶ παράλληλα τὸν συγκινεῖ ἰδιαίτερα τὸ λατρευτικὸ τυπικὸ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὸ τέλος τοῦ πολέμου ἐπιχειρεῖ ἕνα ταξίδι στὴ Γαλλία, ὅπου γνωρίζεται μὲ μεγάλα ὀνόματα τοῦ Καθολικισμοῦ, καὶ ἐπιστρέφει στὴν Ἑλλάδα. Ἐδῶ, ὕστερα ἀπὸ ἐπίπονες ἐσωτερικὲς διευθετήσεις, ἀποφασίζει νὰ προσχωρήσει στὸ τάγμα τῶν Ἰησουϊτῶν καὶ τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1946 ἐντάσσεται στὶς τάξεις τους ὡς δόκιμος μοναχός. Τὸν ἴδιο μήνα ἐγκαταλείπει τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἀρχίσει μιὰ ὁδοιπορία σὲ Δύση καὶ Ἀνατολή, σπουδάζοντας τὰ φαινόμενα καὶ τὰ νοούμενα τῆς ζωῆς μέσα ἀπὸ τὴ φιλοσοφία καὶ τὴ θεολογία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.