Γ. Καραμπελιάς,«25 μαθήματα ελληνικής ιστορίας» Μέρος 6ο: Από τον οικουμενικό στον νεώτερο ελληνισμό

Μέρος 6ο: Από τον οικουμενικό στον νεώτερο ελληνισμό

Από το Ματζικέρτ στο 1204

Η Οικουμενική περίοδος του ελληνικού έθνους διαρκεί λίγο πολύ μέχρι τους Κομνηνούς Αυτοκράτορες. Τότε, οι Βυζαντινοί αρχίζουν να πιέζονται ασφυκτικά τόσο στα ανατολικά, όταν ηττώνται από τους Σελτζούκους Τούρκους στο Ματζικέρτ, και από τα δυτικά, όταν οι Νορμανδοί καταλαμβάνουν τη Σικελία και τη νότιο Ιταλία, επίσης το 1071. Αμέσως μετά αποβιβάστηκαν στο Δυρράχιο, και μετά από λίγα χρόνια πολιόρκησαν και τη Θεσσαλονίκη[1]. Ταυτόχρονα, στα Βαλκάνια, οι Σέρβοι δημιουργούν το πρώτο τους κράτος, οι Βούλγαροι ανασυστήνουν την «Αυτοκρατορία» τους, οι Αρμένιοι συγκροτούν βασίλεια στην Κιλικία. Άρα, οι εναπομείναντες υπήκοοι του Βυζαντίου παύουν να ανήκουν πλέον σε ένα αληθινά οικουμενικό κράτος και στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι πλέον και «Έλληνες το γένος». Αυτή τη μετάβαση σηματοδοτεί, στο πεδίο της λογοτεχνίας, ο Διγενής Ακρίτας. Τα ακριτικά τραγούδια διαμορφώνονται σαν «δημοτικά τραγούδια», στα σύνορα της Μικράς Ασίας με τη Συρία, μέσα από τη σύγκρουση με τους Άραβες, ήδη από τον 10ο ή ίσως και τον 9ο αιώνα· πάνω στην προϋπάρχουσα λαϊκή παράδοση θα στηριχτεί η συγγραφή του έπους του Βασίλειου Διγενή Ακρίτη – λόγιο κείμενο, που έχει γραφεί την εποχή των Κομνηνών, μετά τη μάχη του Ματζικέρτ, ίσως και μετά τη μάχη του Μυριοκεφάλου. Το έπος του Βασίλειου Διγενή Ακρίτη αντλεί από τα ακριτικά δημοτικά τραγούδια κατά τον ίδιο τρόπο που τα Ομηρικά Έπη στηρίχτηκαν σε παλαιότερα λαϊκά τραγούδια και ραψωδούς· στη συνέχεια δε, κατασκευάζονται νέα δημοτικά τραγούδια –εν μέρει και με βάση αυτό το έπος– που εξαπλώνονται σε ολόκληρο τον ελληνισμό, τα οποία και θα συναντήσουμε με ελάχιστες παραλλαγές στην Κύπρο, στον Πόντο, στην Κρήτη. Προφανώς, τις χρονολογίες που επιλέγονται για να ορίσουν την αφετηρία ή το τέλος μιας ιστορικής περιόδου –αυτού που αποκαλούμε νεώτερο ελληνισμό στην περίπτωσή μας– θα πρέπει να τις αντιλαμβανόμαστε μάλλον ως οδοδείκτες και ως συμβολικά ορόσημα. Έτσι, επί παραδείγματι, από πολλούς έχει προταθεί ως αφετηριακή χρονολογία για τον νεώτερο ελληνισμό, όχι το 1204 αλλά το 1071 στη διττή σημειολογία του, της μάχης του Ματζικέρτ και της κατάληψης της Νότιας Ιταλίας από τους Νορμανδούς.

Ο Χρήστος Γιανναράς ως στοχαστής της εποχής του

του ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΚΛΗΡΗ

Το ενδιαφέρον στη σκέψη του Χρήστου Γιανναρά είναι η μετάβαση από τη φιλοσοφία στη θεολογία και αντιστρόφως, αλλά και στην πολιτική θεωρία, την πολιτισμική κριτική, καθώς και στη φιλοσοφική θεματοποίηση του Νέου Ελληνισμού. Θα προσπαθήσουμε να τον εξετάσουμε ως έναν στοχαστή της εποχής του με τη διπλή έννοια, δηλαδή ως καθοριζόμενο από την εποχή του, αλλά και ως αναπτύσσοντα έναν στοχασμό ιδιάζοντα για την εποχή του, σε διάλογο με άλλους σημαντικούς φιλοσόφους και στοχαστές.

Ο Χρήστος Γιανναράς ως φαινομενολογικός θεολόγος «από τα κάτω»

Ως προς τη θεολογία μια μεγάλη δυναμική στη σκέψη του Χρήστου Γιανναρά έγκειται στο ότι κάνει θεολογία «από τα κάτω», αφορμώμενος από τη συγκεκριμένη εμπειρία. Βοήθησε σε αυτό η σπουδή του στη φαινομενολογική φιλοσοφική παράδοση, η οποία από τον Έντμουντ Χούσσερλ και μετά πρεσβεύει έναν τρόπο του φιλοσοφείν όπου η συνείδηση είναι «ριγμένη στα πράγματα». Είναι αξιοσημείωτο ότι η φαινομενολογία στον 19ο αιώνα ξεκίνησε από μία ανανεωμένη μελέτη του Αριστοτέλους από τον Φραντς Μπρεντάνο, η οποία οδήγησε τον Χούσσερλ στο να θέλει να υπερβεί το δίπολο ιδεαλισμού και υλισμού. Για τον λόγο αυτό η φαινομενολογική συνείδηση δεν είναι ούτε παμπεριεκτική και παντοδύναμη με κίνδυνο οντολογικής μοναξιάς, όπως στον ιδεαλισμό, ούτε προϊόν της ύλης, όπως στον υλισμό, αλλά είναι μία ρίψη μέσα στα πράγματα. Ο Γιανναράς θα πραγματοποιήσει με τη σειρά του μια συνάντηση της φαινομενολογίας με τον Αριστοτέλη, αλλά περισσότερο με τον Αριστοτέλη, όπως έχει ερμηνευθεί από τους χριστιανούς Πατέρες της Ανατολής. Η αφόρμηση της σκέψης στον Γιανναρά είναι πάντα η συγκεκριμένη εμπειρία, με ένα αριστοτελικό θάμβος να υπερκεράζει την υπαρξιστική ναυτία, ενώ η φαινομενολογική επ-οχή (δηλαδή θέση εντός παρενθέσεων κάθε πραγματολογικής πληροφορίας) τον κάνει να αναστέλλει τη γνώση εξ αποκαλύψεως που προσφέρουν τα χριστιανικά δόγματα «άχρις καιρού». Τη νιτσεϊκή έννοια της αυθυπερβάσεως τη συνέδεσε με τον έρωτα ως σχέση εκ των ένδον εκστατική, ως αγάπη μετ’ επιτάσεως ή ως «ἔφεσιν πλήρους ὀντότητος» κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, δηλαδή ως επιθυμία για εύρεση μιας πληρέστερης εκδοχής της ύπαρξής μας στο μέλλον. Ο Γιανναράς ήταν έτσι ένας πολύ ιδιαίτερος θεολόγος, καθώς δεν προσπαθούσε να επιβάλει εξαρχής τη δογματική ή τη γνώση εξ αποκαλύψεως ή ακόμη κάποιο εσχατολογικό όραμα, αλλά άρχιζε πάντα εξ αποριών. Βέβαια οι απορίες αυτές μπορεί να πληρούνταν από μια χριστιανική αριστοτελίζουσα μεταφυσική ίσως πιο γρήγορα από ό,τι θα επιθυμούσε ένας δυτικός φαινομενολόγος της εποχής μας, αλλά το γεγονός παρέμενε ότι η γραφή του με το ιδιάζον λογοτεχνικό ύφος της ξεκινούσε από συναρπαστικές θέσεις αποριών και αδιεξόδων.

Η φιλοσοφία της ενέργειας και της δωρεάς στον Γιανναρά και τον Ζαν-Λυκ Μαριόν

O δρόμος που άνοιξε ο Χρήστος Γιανναράς με πρωτοποριακό τρόπο ήδη τη δεκαετία του 1960 για μια σύγκριση ανάμεσα αφενός στον αποφατισμό των Βυζαντινών Πατέρων με έμφαση στα Αρεοπαγιτικά συγγράμματα και αφετέρου στην καταγγελία από τον Μάρτιν Χάιντεγκερ της λεγόμενης οντοθεολογίας, δηλαδή μια θεολογίας που δεν είναι αρκετά μεγαλειώδης προκειμένου να προσεγγίσει τον Θεό, καθώς τον εκδέχεται ως ένα επιμέρους ον μεταξύ πολλών, ακόμη κι αν θεωρείται ως πρώτη αιτία ή ως έσχατος σκοπός- τελικό αίτιο, ακολουθήθηκε εκ των υστέρων και από τον επιφανή Γάλλο φαινομενολόγο Ζαν-Λυκ Μαριόν. Οι ομοιότητες μεταξύ Μαριόν και Γιανναρά είναι ένα από τα στοιχεία που απασχολούν πλέον τη διεθνή βιβλιογραφία. Κυρίως η έμφαση του Μαριόν στην αντι-ειδωλολατρία, δηλαδή στο ότι χρειάζεται να διαγράφουμε κάθε νοητικό είδωλο που ως νοητικώς αυτοαναφορικό μας απομακρύνει από τον ζώντα Θεό, συνδέεται με τη θεώρηση του Γιανναρά ότι το αίτημα για θετικιστική βεβαιότητα τόσο στη νόηση όσο και στην ηθική αποτελεί μια μάταιη προσπάθεια κατοχύρωσης του εγωκεντρικού ατόμου.

Χρήστος Γιανναράς για τα "Καθ' εαυτόν"

Ο Χρήστος Γιανναράς σχολιάζει μετά την παρουσίαση του βιβλίου του "τα καθ' εαυτόν" και συζητά με το κοινό.

Συντονισμός Χρήστος Τερέζης Πανεπιστήμιο Πατρών - Μάρτιος 1996.

ΠΗΓΗ:

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου κινητήρια δύναμη τῆς Ἱστορίας

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης καὶ ὁ Νιόλαος Μπερντιάγιεφ μιλοῦν γιὰ τὸ θεῖο δῶρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ὡς κινητήριας δύναμης τῆς Ἱστορίας σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὶς κακόδοξες ἐκδοχὲς τοῦ παγανιστικοῦ πεπρωμένου.

Στὸ ἱστορικὸ διήγημἀ του “Ἡ Γυφτοπούλα”, ποὺ ἐκτυλίσσεται στὴν Πελοπόννησο τῶν χρόνων τῆς Ἅλωσης, ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης ἐπινοεῖ ἕνα φανταστικὸ διάλογο τοῦ λογίου Πλήθωνα Γεμιστοῦ, ποὺ λέγεται ὅτι εἶχε προσχωρήσει στὸν Παγανισμὸ καὶ στὸν Γεννάδιο Σχολάριο, ποὺ θὰ γινόταν ὁ πρῶτος μετὰ τὴν Ἅλωση Παριάρχης. Ὁ ὁποῖος ἐκφράζει τὴν προσήλωση στὸν Ὀρθοδοξία. Στὸ διάλογο αὐτὸ ὁ Παπαδιαμάντης βάζει στὸ στόμα τοῦ Γενναδίου τὴν ὀρθόδοξη ἄποψη γιὰ τὴν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὴν παγανιστικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν κυριαρχία τοῦ πεπρωμένου. Ἡ ὁποία στὸ ρωμαιοκαθολικὸ δόγμα παίρνει τὴ μορφὴ τοῦ λεγόμενου “ἀπόλυτου προορισμοῦ. Ὁ Παπαδιαμάντης στὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ κατακρίνει καὶ συνδέει μεταξύ τους τὶς δύο αὐτὲς ἐκδοχές:

«Ἰδού. Οἱ ἐθνικοὶ ἔλεγον ὅτι ὑπῆρχε τύχη καὶ πεπρωμένον. Οἱ ὀρθόδοξοι πρεσβέυουσιν ὅτι ὑπάρχει πρόγνωσις καὶ προορισμός., πιστεύουσιν ὅμως ὅτι ὁ προορισμὸς εἶναι ἀνεξάρτητος τῆς προγνώσεως [..] Ἡ ἀτομικὴ βούλησις τοῦ ἀνθρώπου μένει ἐλευθέρα καὶ ἀνεξάρτητος ἀπὸ τῆς θείας βουλήσεως. Ὅπως έπλασεν ὁ Θεὸς ἀπ’ ἀρχῆς τὸν ἄνθρωπον λογικόν, ἤτοι ἐλεύθερον, οὕτω μέχρι τέλους καταλείπει αὐτὸν λογικὸν καὶ ελεύθερον.[…] Τί δὲ λέγουσι οἱ ἐνάντιοι; Προέγνω ὁ Θεός, προώρισεν ὁ Θεός, θὰ κολασθή ἄρα ὁ ἄνθρωπος. Καὶ ἡ Θεία πρόγνωσις τυφλὴ καὶ ἡ ἀνθρωπίνη θέλησις ἀδρανής. Ὦ τῆς κακοδοξίας! Ὦ τῆς πωρώσεως! Φείσαι, Κύριε!».

To φαινόμενο της Ικαριάς

Kείμενο - φωτογραφία : Δέσποινα Σπανούδη / 11.9.2022

Όταν ήρθα για πρώτη φορά στην Ικαρία, έπαθα πολιτισμικό σοκ. Ήταν τότε που οι πρώτοι ανήσυχοι νέοι, ανακάλυπταν το νησί ως τόπο εναλλακτικού και άφραγκου τουρισμού. Αφού πρώτα είχαμε «ανακαλύψει» την Αντίπαρο, την Ίο, την Μήλο, την Αμοργό, την Πρέβελη, την Γαύδο, τα Κουφονήσια, είχε ξεκινήσει και η απόβαση στην Ικαρία, όπου μέχρι τότε οι επισκέπτες πήγαιναν στα Θέρμα για ιαματικά.

Εκείνη τη μακρινή εποχή στον Αρμενιστή υπήρχαν κάποια ταβερνάκια, στην παραλία κάναμε ελεύθερο κάμπινγκ και στον Να έφτανες με χωματόδρομο για να κατασκηνώσεις στο ποτάμι και να κάνεις γυμνισμό.

Το 1985 η ζωή ήταν διαφορετική παντού. Για παράδειγμα ταξιδεύαμε ακόμη με ωτοστόπ, αλλά στην Ικαρία δεν χρειαζόταν ούτε καν αυτό. Απλώς περπατούσες στο πλάι του δρόμου και το πρώτο αμάξι που περνούσε θα σταματούσε για να σε πάρει, οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας. Βέβαια δεν ήταν σίγουρο ότι θα έφτανες κατευθείαν στον προορισμό σου. Στο δρόμο ο οδηγός μπορεί να έβρισκε κάποιον που τον χρειαζόταν ή να σταματούσε για κάποια δική του δουλειά και φυσικά θα βοηθούσες και συ.

Όταν περπατούσες στα δρομάκια των χωριών συνήθως σε φώναζαν να κάτσεις και να σε κεράσουν ένα σταφύλι από την κληματαριά ή ένα κρύο νερό ή ένα γλυκό βύσσινο. Αν καθάριζαν φασολάκια για το μεσημέρι, θα έπαιρνες ένα μαχαίρι, ασχέτως αν θα έμενες για φαΐ. Και αν καθόσουν σε καφενείο και οι μαγαζάτορες έτρωγαν, θα τάιζαν και σένα.

Το 1985, το σέρβις γενικά δεν ήταν καλό, αλλά στην Ικαρία δεν υπήρχε ούτε σαν έννοια. Αν ήθελες να φας ή να πιείς καφέ, έπρεπε να πας μέχρι την κουζίνα του μαγαζιού να βοηθήσεις την κατάσταση. Τα ωράρια επίσης ήταν λέξη ανύπαρκτη. Τα μαγαζιά που εξυπηρετούσαν βασικές ανάγκες στο Χριστό στις Ράχες, όπως για παράδειγμα το φαρμακείο ή το κουρείο, άνοιγαν πολύ μετά τη δύση του ήλιου και ποτέ δεν ήταν σίγουρο το πόσο μετά. Έξω από τέτοια μαγαζιά υπήρχαν καρέκλες για να κάθονται οι πελάτες να περιμένουν. Και αν προσπαθούσες να μάθεις ή να κανονίσεις κάτι σε περιγελούσαν. Εσείς οι Αθηναίοι έλεγαν, δε βαρεθήκατε να είστε στη μπρίζα;

Η αβάσταχτη χαλαρότητα των εθνικών αντανακλαστικών μας

ΜΑΡΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Οι ελληνικές αντιδράσεις απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα στη μεταπολίτευση χαρακτηρίζονται από υποτονικά εθνικά αντανακλαστικά, είναι στην ουσία τους κατευναστικές, ενώ στη ρητορική τους επαμφοτερίζουσες. Τελικά ευνοούν τη στρατηγική του εχθρού. Και επειδή το τουρκικό κράτος είναι εχθρικό κράτος, λόγω του στρατηγικού επεκτατικού του αναθεωρητισμού που θέλει την Ελλάδα δορυφόρο της και επαρχίες της τμήματα της “Γαλάζιας Πατρίδας”, η πολιτική αυτή αγγίζει τα όρια της εθνικής μειοδοσίας.

Η απολογητική απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα των “θαλασσίων πάρκων” ότι «είναι περιβαλλοντικό ζήτημα!», υπονοώντας ότι δεν άπτεται κυριαρχικών δικαιωμάτων, προκάλεσε σύγχυση και απογοήτευση. Τα χαλαρά εθνικά αντανακλαστικά και η πολιτική κατευνασμού, εκτός του ότι δημιουργούν θυμό και υποσκάπτουν το ηθικό του λαού, δεν καταπραΰνουν τους Τούρκους. Απεναντίας τους αποχαλινώνουν. Αυτή είναι η εμπειρία της μεταπολίτευσης.

Το τουρκικό κράτος όχι μόνον μας ταλαιπωρεί ιστορικά, μας συρρικνώνει και μας απειλεί, αλλά είναι και αντιδημοκρατικό, πολεμοκάπηλο και μη αποδεκτό, τουλάχιστον στην κοινή γνώμη του δυτικού κόσμου, ώστε να ελπίζουμε σε μια εποικοδομητική συνάντηση. Και πώς μπορεί να χαριεντίζεται κανείς με τους εκπροσώπους αυτού του κράτους, που η μόνη σχέση που δημιουργεί είναι ένταση και απειλές; Και μετά σε καλούν να τους πεις ότι “όλα βαίνουν καλώς” και συ να ενδίδεις στο όνομα αφηρημένων και ανερμάτιστων κανόνων καλής γειτονίας!

Τι πάει να κάνει λοιπόν ένας Έλληνας πρωθυπουργός στην Άγκυρα; Τι να αποδείξει; Ότι εμείς είμαστε πολιτισμένοι, που ανεχόμαστε τις αμφισβητήσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από ένα αδίστακτο καθεστώς και μάλιστα στο όνομα ενός παραπλανητικού καταλαγιάσματος των παραβιάσεων στο Αιγαίο; Ένας “πολιτισμένος” οφείλει να αποκαλύπτει αυτό το καθεστώς στα διεθνή φόρα και όχι να το διευκολύνει. Και πρέπει, τουλάχιστον, να του ζητήσει πρώτα να σταματήσει τις προκλήσεις του. Υπάρχουν και κάποιες κόκκινες γραμμές εθνικής αξιοπρέπειας.

ΑΞΙΟΝ ΛΟΓΟΥ – ΕΚΠΟΜΠΗ ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ με τον ΝΤΙΝΟ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Επανήλθε στα Μέσα Ενημέρωσης ο φίλος Ντίνος Παπαντωνίου* (Ntinos Papantoniou).

H εκπομπή του Ντίνου Παπαντωνίου "ΑΞΙΟΝ ΛΟΓΟΥ!" στον φιλόξενο σταθμό ΤΖΑΣΤ 96,4                                                                       

    Κάθε Παρασκευή στις  1 μ.μ. για μία ώρα 

Μια εκπομπή ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΥ επικαιρότητας (τι έγραψαν, είπαν, έγινε), ΜΕ γνώση και  πρόταση ανορθωτικής κοινωνικής οικοδόμησης.

Με ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ που ακολουθεί ακούστε στο ηχητικό  podcast από το Spotify την 1η πολυθεματική εκπομπή λόγου της εκπομπής.

Ο συναθλητής - συμπατριώτης Ντίνος Παπαντωνίου στην πρώτη του εκπομπή αναφέρεται 

- Στις ιστορικές τοπικές επετείους και καταγγέλει την ύποπτη απουσία των εκπροσώπων της επίσημης Πολιτείας από τον εορτασμό της Άλωσης της Τριπολιτσάς.

 - Μας ενημερώνει και μας μελαγχολεί για την πτώχευση των ελληνικών νοικοκυριών, την ερήμωση της υπαίθρου φωτίζοντας την αφωνία, το φτωχό Αλφάβητο του πολιτικού προσωπικού, την ανάγκη πολιτικού λόγου στο τοπικό επιμελητήριο στην τοπική αυτοδιοίκηση.

- Σχολιάζει τη θετική απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Τρίπολης για την άδεια παραχώρησης των αρκαδικών βουνών στην ύψωση ανεμογεννητριών.ς

- Καταγγέλει την απουσία των Ελλήνων από τα κέντρα αποφάσεων για την ΕΛΙΑ και το ΛΑΔΙ τη στιγμή που στο διεθνές συμβούλιο ελαιοκομίας η Τυνησία και η Τουρκία ανέλαβαν κεντρικό ρόλο.

- Καυστικά σχολιάζει τις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, καταγγέλει τον αθηνοκεντρισμό, και την σωτήρια ανάγκη της επανένωσης της χώρας, την άγνοια της κεντρικής θέση της  Πελοποννήσου στην Μεσόγειο.

* Ο Ντίνος Παπαντωνίου υπήρξε διευθυντής ενημέρωσης και παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της Περιφερειακής ΡαδιοTηλεόρασης RTP. 

Έρικ Άνταμς: Οι περίεργες σχέσεις του δημάρχου της Νέας Υόρκης με την Τουρκία

– Δωρεές, ταξίδια και αεροπορικά εισιτήρια

του Γιώργου Μιχαηλίδη από το Πρώτο Θέμα

Σε μία άνευ προηγουμένου πολιτική δίνη βρίσκεται η Νέα Υόρκη, καθώς ο δήμαρχός της, Έρικ Άνταμς, είδε την εισαγγελία να του ασκεί δίωξη στο πλαίσιο ευρείας έρευνας για διαφθορά, καθιστώντας τον τον πρώτο που διώκεται στην σύγχρονη ιστορία του Μεγάλου Μήλου.

Κοντολογίς, οι κατηγορίες αφορούν το εάν ο δήμαρχος και η στενή του προεκλογική ομάδα, συνεργάστηκαν με την Τουρκία προκειμένου να λάβουν παράνομες δωρεές, με αντάλλαγμα διευκολύνσεις προς τις τουρκικές αρχές.

Επιπλέον, η ομοσπονδιακή έρευνα εξέτασε αν ο Έρικ Άνταμς πίεσε τους αξιωματούχους της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας της Νέας Υόρκης να υπογράψουν, παρά τις ανησυχίες τους για την ασφάλεια, για να εγκαινιαστεί το νέο τουρκικό προξενείο της Τουρκίας στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για το πολυσυζητημένο «Σπίτι της Τουρκίας», ένα κτήριο-μεγαθήριο, απέναντι από το κεντρικό κτήριο του ΟΗΕ, η σημασία του οποίου ήταν τέτοια, που στα εγκαίνια είχε παρευρεθεί μέχρι και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

https://twitter.com/anadoluajansi?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1439962552272752643%7Ctwgr%5Ed223a0a408d5e76d9808ac030ba5f28e17227e32%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.protothema.gr%2Fworld%2Farticle%2F1544902%2Ferik-adams-oi-perierges-sheseis-tou-dimarhou-tis-neas-uorkis-me-tin-tourkia-dorees-taxidia-kai-aeroporika-eisitiria%2F


«Είναι ένα όμορφο, υπέροχο επίτευγμα. Η τουρκική κοινότητα πρέπει να είναι περήφανη», έλεγε ο Έρικ Άνταμς αναφερόμενος στο «Σπίτι της Τουρκίας», τον Νοέμβριο του 2021, λίγο καιρό μετά τα εγκαίνια.

Ο Έρικ Άνταμς στο κτήριο του τουρκικού προξενείου της Νέας Υόρκης

Δείτε φωτογραφίες από το «Σπίτι της Τουρκίας» στη Νέα Υόρκη:

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ 

«Μυθιστόρημα. Ι΄», Γιώργος Σεφέρης (Ποιήματα)

Piergiorgio Branzi Paris, 1954

Γιώργου Σεφέρη, «Μυθιστόρημα. Ι΄»

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά
που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,
μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας
ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.
Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε
τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας.
Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα
γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννηθήκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν
οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια
την Κυριακή, σαν κατεβούμε ν’ ανασάνουμε
βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα
σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν’ αγαπήσουν.

[πηγή: Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα, φιλ. επιμ. Γ. Π. Σαββίδης, Ίκαρος, Αθήνα 191998, σ. 55]

«Μυθιστόρημα. Ι΄»
Γιώργος Σεφέρης
Ποιήματα


Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γιώργος Καραμπελιάς: «25 μαθήματα για την ελληνική ιστορία» - Μέρος 5ο: Ελληνισμός και χριστιανισμός

Μέρος 5ο: Ελληνισμός και χριστιανισμός

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στην Ελληνική Ιστορία, ο Γιώργος Καραμπελιάς αναλύει σήμερα  σε αυτό το 5ο μέρος, το κεφάλαιο  «Ελληνισμός και Χριστιανισμός» Το ελληνικό έθνος, στην οικουμενική του φάση, όταν η ταυτότητα ήταν περισσότερο πολιτισμική, γλωσσική και εν μέρει θρησκευτική, έκανε αποδεκτό τον αυτοπροσδιορισμό Ρωμαίοι –που επί πέντε αιώνες είχε καταστεί συνώνυμος της Αυτοκρατορίας– μόνο όταν έκανε αυτή την αυτοκρατορία δική του! Γι’ αυτό και θα ταυτιστεί σε τέτοιο βαθμό με τον χριστιανισμό και την Ορθοδοξία, ως συστατικό στοιχείο της νέας αυτεξούσιας ταυτότητάς του. Η Ορθοδοξία θα μεταβληθεί στο πνευματικό όχημα αυτού του νέου οικουμενικού ρόλου του ελληνισμού κατά τη βυζαντινή περίοδο. Εξάλλου, ο ίδιος ο χριστιανισμός «ήτο μία καθαρώς ελληνική υπόθεσις», όπως σημειώνει ο καθηγητής της Ιστορίας του κολλεγίου του Στόκτον, Δ.Ι. Κωνσταντέλος: «Ο Χριστιανισμός γεννήθηκε στα σπλάχνα του εξελληνισμένου Ιουδαϊσμού, αλλά διαδόθηκε από ελληνόφωνους ευαγγελιστές και αποστόλους διά της ελληνικής γλώσσας και ελληνικής φιλοσοφικής ορολογίας, με αφετηρία ελληνικές πόλεις (Αντιόχεια, Έφεσο, Φιλίππους, Θεσσαλονίκη, Κόρινθο), και οριοθετήθηκε δια τοπικών και οικουμενικών συνόδων. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι, για τους πρώτους τέσσερις αιώνες, ο Χριστιανισμός ήτο μία καθαρώς ελληνική υπόθεσις, τόσο στην Ελληνόφωνη Ανατολή όσο και στην Λατινική Δύση;»

Δημόκριτος: «Περί ευθυμίας»

«[Για τον Δημόκριτο] σκοπός της ζωής είναι η ψυχική γαλήνη (τέλος δ᾽ εἶναι τὴν εὐθυμίαν), η οποία δεν ταυτίζεται με την ηδονή, όπως πιστεύουν κάποιοι που παρανόησαν τα διδάγματά του, αλλά η κατάσταση κατά την οποία η ψυχή ζει με γαλήνη και σταθερότητα, χωρίς να ταράζεται από κανέναν φόβο ή δεισιδαιμονία ή από κάποιο άλλο πάθος»

Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων 9.7.45

Ο Δημόκριτος αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Εμφανίζεται στο προσκήνιο χάρη στην ατομική του θεωρία, μία εξαιρετική σύλληψη της δομής του κόσμου από «άτομα και κενό». Αλλά, αυτή δεν είναι η μοναδική του συμβολή στη φιλοσοφία. Πέρα από την έρευνα της φύσης, ο Δημόκριτος ασχολήθηκε με την Ηθική, ξεκινώντας πρώτος τη συζήτηση για τον σκοπό της ζωής. Υπήρξε πολυγραφότατος, αν και τα βιβλία που δημοσίευσε, ακολουθώντας την «τύχη» των περισσότερων έργων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, έχουν χαθεί. Εντούτοις, η θεωρία του αναμφίβολα ήταν γνωστή και παρέμεινε δημοφιλής, όπως δείχνουν οι πηγές, κατά τα ελληνιστικά χρόνια, ενώ φαίνεται ότι άσκησε την επιρροή της σε όλες τις θεωρίες βίου που ακολούθησαν (Κυνισμός, Στωικισμός, Επικουρισμός). Ο Αβδηρίτης φιλόσοφος δε θα προβεί σε γενικόλογες παρατηρήσεις, αλλά θα διαμορφώσει έναν συμβουλευτικό λόγο που βρίθει πρακτικών συμβουλών. Φαίνεται ότι το βιβλίο του «Περί ευθυμίας» ξεκινούσε ως εξής:

«O άνθρωπος που έχει σκοπό την ευθυμία (τὸν εὐθυμεῖσθαι μέλλοντα) δεν πρέπει να κάνει πολλά […] ούτε να κάνει πράγματα που θα ξεπερνούν τις δυνατότητές του και τη φύση του. […] ώστε ακόμη κι αν η τύχη βρεθεί μπροστά του και τον οδηγήσει να θέλει περισσότερα, αυτός τα βάζει στην άκρη και δεν αναλαμβάνει περισσότερα από τις δυνατότητές του» (Δημόκριτος, απ. 3)

Η Αλήθεια για την Ενεργειακή Κρίση | Greekonomics #30

Ο σεβ. Μητρ. Προικοννήσου κ. Ιωσήφ για τον Χρήστο Γιανναρά

από Αντίφωνο

Παρατίθεται εδώ ΟΛΟΚΛΗΡΗ η τοποθέτηση του σεβ. μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ που δεν μεταδόθηκε στην ζωντανή μετάδοση της εξόδιου ακολουθίας του Χρήστου Γιανναρά λόγω τεχνικών προβλημάτων.

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/FOOBqTWCev4?si=EECCrBAN0e2mvqOs
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΔΥΣΤΟΠΙΑΣ»

ΝΙΚΟΣ ΣΙΜΟΣ

Κλείνει ο κύκλος γύρω από τους ηττημένους αυτού του καπιταλιστικού κύκλου, που δεν είναι άλλοι από τις άλλοτε κραταιές δυνάμεις της Δύσης

 

Η Ρωσοουκρανική κρίση είναι περισσότερο από βέβαιο ότι μεθοδεύτηκε από τα «νεοφεεουδαρχικά» κέντρα αυτών που άρπαξαν στην κυριολεξία ένα μεγάλο μέρος του πλούτου στον πλανήτη και την σε πολιτική απελπισία κυβέρνηση των «Δημοκρατικών» στις ΗΠΑ, που μεθόδευσαν σε αγαστή συνεργασία με τα κέντρα της νεοφεουδαρχικής δυστοπίας, να έχουν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή έναν επικεφαλής πρόεδρο, όχι μόνο γηραιό αλλά και για πολλούς Αμερικανούς πάσχοντα από ανοϊκά σύνδρομα Μπάιντεν  σαν μια ακόμα απελπισμένη διαφυγή από την ίδια την ιστορία, που είναι αμείλικτη με εκείνους που την περιφρονούν και την παραχαράσσουν 

Γιατί παραχάραξη της ιστορίας είναι να ομιλούν οι ΗΠΑ για ελευθερία, όταν έχουν εκστρατεύσει σε πλείστα μέρη του κόσμου για την επιβολή των οικονομικών και γεωπολιτικών τους συμφερόντων

Γιατί περιφρόνηση της ιστορικής μνήμης είναι να μιλούν οι ΗΠΑ  για δημοκρατία Είναι οι Αμερικανοί που επεξεργάστηκαν πραξικοπήματα σε πλείστα όσα μέρη της γης, για να προασπίσουν τα αδηφάγα γεωοικονομικά ή γεωστρατηγικά συμφέροντα που θεωρούσαν ότι έχουν χιλιάδες μίλια μακριά από τα γεωγραφικά σύνορά τους 

Θα το επαναλάβουν το εγχείρημα πλήρωσης της δυστοπίας στις εκλογές του Νοεμβρίου  2024 με την κ Καμάλα Χάρις;

Ασφαλώς!

Ήδη κινούνται στην κατεύθυνση της "νόθευσης" του εκλογικού αποτελέσματος θέλοντας τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΛΕΓΧΟ της πολιτικής στις ΗΠΑ

Ταυτόχρονα αυτή η κρίση ανέδειξε την απόλυτη γύμνια και την πολιτική ανικανότητα της Ευρώπης και της ΕΕ, που για μια ακόμα φορά έδειξε στους σε παρατεταμένη παραζάλη υπηκόους της, ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μια Αμερικανικής έμπνευσης κολεκτίβα όπου κατισχύουν τα συμφέροντα των διεθνοποιημένων ομίλων και της τραπεζικής τοκογλυφίας σε βάρος των κοινωνιών και της προοπτικής τους 

Επιβεβαιώθηκε το καλό κλίμα!

του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Πανηγυρίζουν άραγε στο Κολωνάκι από τα μηνύματα της Νέας Υόρκης; Τους τα μετέφερε ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη και Ερντογάν. «Επιβεβαιώθηκε το καλό κλίμα», είπε.

«Επιβεβαιώθηκε η καλή συνεργασία, η οποία υπάρχει σε σημαντικά θέματα, τα οποία αφορούν τις δύο χώρες». Μεγάλη επιτυχία! Διότι, το καλό κλίμα είναι απαραίτητο. Η κλιματική αλλαγή που μας τάραξε, μόνο την Κύπρο επηρεάζει φαίνεται.

Λίγο πριν από αυτή τη διαπίστωση, στη συνάντηση των δύο, ο Ταγίπ Ερντογάν έκανε την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση. «Η Τουρκία έχει δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα στα βόρεια και δυτικά του νησιού της Κύπρου», είπε, «ενώ οι Τουρκοκύπριοι έχουν δικαιώματα σε ολόκληρο το νησί». Πολύ καλό κλίμα, δεν είναι; Δεν είπε για το Καστελόριζο, δεν είπε για την Κρήτη. Για την Κύπρο είπε.

Εκτός από την Κύπρο, για τα υπόλοιπα, είπε πως «είναι προς το συμφέρον όλων των χωρών της περιοχής ο καθορισμός των θαλάσσιων περιοχών ευθύνης σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο». Είπε «διεθνές δίκαιο» και ενθουσιάστηκαν στην Αθήνα. Και, για να μην έχει κανένας αμφιβολία ότι και ο Τούρκος φασίστας έχει κι αυτός αδυναμία στο καλό κλίμα, εξήγησε: «Θέλουμε να δούμε το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θάλασσα ειρήνης, όπου θα γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα όλων των πλευρών».

Είδες! Κι εμείς αυτό θέλουμε. Κι ο Χριστοδουλίδης κι ο Μητσοτάκης κι ο Γεραπετρίτης. Και ο Ροζάκης ακόμα. Άρα, συμφωνούμε. Γιατί να μην πανηγυρίζουμε; Θάλασσα ειρήνης θέλουμε όλοι. Απλώς, εμείς εδώ πρέπει να πάρουμε «γενναίες αποφάσεις» (όπως μας είπε τις προάλλες ο Γεραπετρίτης) για να μην χαλάμε το κλίμα. Το ότι πήγε ο Ερντογάν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και ζήτησε αναγνώριση του ψευδοκράτους και επέμενε ότι η «λύση των δύο κρατών» είναι η μόνη οδός για την επίλυση του Κυπριακού, να μην μας απασχολεί.

Γ. Καραμπελιάς, «25 μαθήματα για την Ελλ. Ιστορία» Μέρος 4ο: Οικουμενικός Ελληνισμός και Ρωμαίοι

Μέρος 4ο: Οικουμενικός Ελληνισμός και Ρωμαίοι

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στην Ελληνική Ιστορία, ο Γιώργος Καραμπελιάς αναλύει σήμερα το κεφάλαιο «Οικουμενικός Ελληνισμός και Ρωμαίοι». Οπως έχει επισημάνει μέσα από αυτή τη σειρά ιστορικών αφηγήσεων, η ανάλυση της Ιστορίας είναι βασισμένη στο βιβλίο του «25 μαθήματα για την ελληνική ιστορία». Ο Γιώργος Καραμπελιάς επιμένει αφ’ ενός στην απαραίτητη ιστορική περιοδολόγηση –τις τρεις ιστορικές φάσεις της ιστορίας του ελληνικού έθνους και τη διάκριση των περιόδων της ιστορίας του νεώτερου ελληνισμού από το 1204 μέχρι σήμερα– ενώ εγκύπτουν λεπτομερέστερα στα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας, από την Επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα. 

Ερατώ

  Ήταν δεν ήταν δεκάξι, όταν την γκάστρωσε ένας δήθεν πολιτισμένος κυριούλης τουρίστας στο νησί.

 Χωρίς πατέρα, η “αλαφριά Ερατώ” όπως την φώναζαν στη γειτονιά, με αδελφό ανάπηρο και μάνα πλύστρα, ποιος να τη νοιαστεί, ποιος να την φροντίσει, ποιος να της δείξει τη ζωή; 

Πότε φούσκωσε η κοιλιά, πότε γλίστρησε το μωρό στα πατώματα ένα καυτό καλοκαιρινό βράδυ του Ιουνίου, μήτε η ίδια το κατάλαβε, μήτε η μάνα ως τότε είχε πάρει μυρωδιά. 

Η επιτήδεια ξαδέλφη εξ Αμερικής, τουρίστρια κι εκείνη τα καλοκαίρια, τύλιξε το μωρό σε βρωμοκούρελα και μες στη νύχτα το παράτησε στα σκαλιά της εκκλησίας. 

Εκεί ήταν η θέση του και της Ερατούς μαζί της, μακριά στην μεγαλούπολη, όσο γινόταν πιο γρήγορα.

Νύχτα μπήκαν στο καράβι, δυο βρακιά κι ό,τι φορούσε ήταν οι αποσκευές της. 

Νύχτα φτάσανε στη μεγάλη πόλη, μετά από μέρες ταξίδι και χωθήκαν σε ένα μεγάλο σπίτι σαν τα αρχοντικά που έπλενε η μάνα στο νησί. Σκάλες μαρμάρινες, πόρτες σκαλιστές, πατώματα γυαλιστερά, έπιπλα ακριβά, φωτεινό, αρωματισμένο και δροσερό κι ένα κατάδικό της μεγάλο πλουμιστό δωμάτιο, διπλό κρεβάτι με ουρανό. Πρώτη φορά θα ξάπλωνε σε κρεβάτι, σε στρώμα, σε σεντόνια λευκά. Μια μαρμάρινη μπανιέρα με χρυσά πόδια δέσποζε στο δωμάτιο, πρώτη φορά το ταλαιπωρημένο σώμα θα άγγιζε ζεστό νερό και σαπούνια αρωματικά θα ευωδίαζαν την ψυχή της.

Το Βυζάντιο και η Ρωμιοσύνη πέρα από τα ονόματα

Το Βυζάντιο και η Ρωμιοσύνη πέρα από τα ονόματα

Στη συγκρότηση της ανθρώπινης συνείδησης, τα ονόματα έχουν πάντα μεγάλη σημασία. Γίνονται ισχυρά σύμβολα συσπείρωσης των οικείων και διάκρισης των «άλλων». Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε αγκύρωση με μόνιμα νοήματα και αλλάζουν σημασία από ημέρα σε ημέρα, το όνομα αποτελεί το κόσμημα της συλλογικότητας, η οποία κάνει κάθε τι για να το κατοχυρώσει. Η ονοματολογική διαμάχη μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων, η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να μένει αμετάφραστο το όνομα Turkiye, αντί Turkey, σε διεθνή χρήση, οι αντίστοιχες σκέψεις της Ινδίας να υιοθετήσει ως διεθνή ονομασία το ιθαγενές Bharat, δείχνουν πόσο σημαντικά είναι τα ονόματα στην διεθνή πολιτική.

Μάριος Νοβακόπουλος.*

 Από το περιοδικό Άρδην, τεύχος 130-131, Ιούνιος – Αύγουστος 2024, σελ. 42-46 (εμπλουτισμένο).

Από την άλλη, αυτή η ευκολία με την οποία μπορεί να αναδιαμορφωθεί το περιεχόμενό των ονομάτων, φανερώνει και τα όριά τους. Η σημερινή κατάσταση των κοινωνικών επιστημών, οι οποίες έχουν ανεξαρτητοποιήσει απόλυτα τις κατηγορίες με όρους απολυτότητας του αυτοπροσδιορισμού (στο έθνος, την φυλή, το φύλο κλπ.), ευνοούν ιδιαίτερα αυτό το άδειασμα των συλλογικοτήτων από κάθε σταθερό, παρατηρήσιμο περιεχόμενο. Απομένουν μόνον οι ταυτότητες ως ρητορικές διακηρύξεις, ενώ η σύνδεσή τους με τα εσωτερικά τους στοιχεία θεωρείται πολιτικά αντιδραστική και κοινωνιολογικά ουσιοκρατική. Τούτο δημιουργεί βέβαια το πρόβλημα της μόνιμης ασάφειας και ρευστότητας, πρόσφορο σε κάθε λογής εκμετάλλευση.

Τα εθνικά ονόματα των Ελλήνων

Η μακρά και πολυκύμαντη ιστορία του ελληνικού λαού αποτυπώνεται στην φυσιογνωμία και τις ταυτότητές του με τρόπο κατ’ εξοχήν σύνθετο. Ο Ελληνισμός στην πάροδο του χρόνου άλλαξε θρησκεία, πέρασε από την τοπική στην οικουμενική κλίμακα με τον Μέγα Αλέξανδρο, δέχθηκε τον Ρωμαίο κατακτητή την στιγμή που τον «κατέκτησε» πολιτισμικά, έγινε δομικό στοιχείο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας διατηρώντας παράλληλες μορφές αντίστασης με βάση την πίστη και την βυζαντινή ανάμνηση, ενώ ανέπτυξε με τη νεότερη Ευρώπη μία βαθιά οικειότητα, η οποία όμως ποτέ δεν έγινε ταύτιση. Στο περιβάλλον αυτό η εναλλαγή των εθνικών ονομάτων είναι φυσιολογική – πόσο μάλλον, αφού η ποικιλία αυτή υπήρχε και στην αρχαιότητα (Αχαιοί, Αργείοι, Δαναοί, Γραικοί, Έλληνες).

Αλλά και οι συλλογικές κατηγορίες οι οποίες προσδιορίζονται από τα ονόματα, όπως το έθνος και το γένος, δεν είχαν πάντοτε την ίδια σημασία. Στην αρχαιότητα γινόταν λόγος για το ἑλληνικόν, δίχως το επίθετο να ακολουθεί κάποιο ουσιαστικό: ἔθνος λεγόταν η κάθε ομάδα, ανθρώπων, ζώων, η φυλή μίας πόλης κράτους.[1] Στο Βυζάντιο χρησιμοποιείτο άλλοτε για τους συμπατριώτες και άλλοτε ως συνώνυμο των ξένων.[2] Η λέξη γένος παραπέμπει στην γέννηση και τους κοινούς προγόνους, αργότερα όμως χρησιμοποιείτο και για να περιγράψει το σύνολο των Ορθοδόξων που περιλαμβάνονταν, επί οθωμανικής εποχής, στο Rum millet (βυζαντινό θρησκευτικό έθνος), και σε αντίθεση με την εθνοκρατική αντίληψη.

Η παγκόσμια αφύπνιση των ζητημάτων ταυτότητας μετά το 1990 αποτελεί τομή στις διεθνείς σχέσεις. Η πτώση του κομμουνισμού στην ανατολική Ευρώπη και του αραβο-σοσιαλισμού στην Μέση Ανατολή άφησε ένα μεγάλο κενό το οποίο κάλυψαν οι αποσιωπημένοι εθνισμοί και ο ισλαμισμός. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων, η μαζική εισροή Βαλκανίων μεταναστών και ομογενών παλιννοστούντων προκάλεσαν βίαιη αφύπνιση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία κλήθηκε να ερμηνεύσει τη νέα πραγματικότητα με βάση την ιστορία, την γλώσσα κλπ. Δημιουργήθηκαν μαχητικά δίπολα, μεταξύ παραδοσιακών και εκσυγχρονιστών, διαφωτιστών και αντιδιαφωτιστών, ανατολικών και δυτικών, αρχαιολατρών και Ορθοδόξων κλπ.

Γιάννης Βαληνάκης: Εάν συνεχίσουμε την ήπια τακτική με την Τουρκία, θα οδηγηθούμε σε περιπέτειες

Σε καθοριστική καμπή είναι τα Ελληνοτουρκικά, με τη συνάντηση την Τρίτη στη Νέα Υόρκη Μητσοτάκη-Ερντογάν, στην οποία η ελληνική πλευρά θα έχει την ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί για τις απανωτές προκλήσεις τους τελευταίους μήνες, μετά την υπογραφή της συμφωνίας Φιλίας, σχολιάζει στον STAR FM και την Εκπομπή Ήρθε η Ώρα ο πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Βαληνάκης.

 Ο κ.Βαληνάκης, επικρίνει την μέχρι τώρα ήπια στάση του Υπουργείου Εξωτερικών, η οποία εάν συνεχιστεί, εκτιμά ότι θα μας βάλει ως χώρα σε περιπέτειες. Η Τουρκία κάνει άλματα επισημαίνει, σε όλα και εμείς μικρά βήματα με καθυστέρηση, για την θωράκιση της χώρας, διπλωματικά, διαπραγματευτικά και στρατιωτικά. 

Η Τουρκία προσπαθεί πάση θυσία να δημιουργήσει τετελεσμένα για Αιγαίο και Κύπρο και εμείς είμαστε άφωνοι, τονίζει μεταξύ άλλων ο μακροβιότερος διπλωμάτης και πολιτικός στο Υπουργείο Εξωτερικών.

♦️ Για πρώτη φορά σε μια μέτρηση πριν περίπου δύο μήνες στην Κυπριακή Δημοκρατία, η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων τάχθηκε εναντίον της συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους γιατί αντιλαμβάνεται πολύ ορθά ότι δεν υπάρχουν πια στην ουσία Τουρκοκύπριοι, υπάρχει ένα τουρκοκυπριακό εξάρτημα-παράρτημα, δορυφόρος της Τουρκίας, θα ζήσουνε μ' ένα καθεστώς που θα μοιάζει με το τουρκικό και ίσως κι ακόμα χειρότερο σε μερικά χρόνια.

Δεν θέλουν να ζήσουν με ισλαμιστές, δεν θέλουν να ζήσουν μ' ένα τέτοιο είδος συγκατοίκων, δεν είναι το σύνοικο στοιχείο της δεκαετίας του '50 που ζούσανε αρμονικά, είναι κάτι ξένο, είναι έποικοι, είναι τουρκοποιημένοι, είναι ισλαμοποιημένοι Τουρκοκύπριοι και βεβαίως πάρα πολλοί ξένοι και η επανένωση με τον κατεχόμενο Βορρά, στην ουσία είναι επανένωση με την Τουρκία. Οι 800.000 των Ελληνοκυπρίων επανενώνονται με τα 80.000.000 της Τουρκίας ...🚩

Συγκλονιστικές πληροφορίες από τον πρώην Υφυπουργό Εξωτερικών Γιάννη Βαληνάκη 

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/watch?v=2Dll7GEydhE


Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Του Νικηταρά του Τουρκοφάγου αιωνία η μνήμη!

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 1849.

Ο νεκροθάφτης ρίχνει την πρώτη φτυαριά χώμα στο άψυχο κορμί και λιποθυμάει αναλογιζόμενος ποιος είναι ο νεκρός.

Είναι ο πατριδοφύλακας, είναι ο γενναίος των γενναίων, είναι ο Τουρκοφάγος, είναι ο ήρωας Νικήτας Σταματελόπουλος.

Αυτός που εξόντωσε με στρατό 600 παλληκαριών, τους 6000 Τούρκους του Κεχαγιάμπεη, αυτός που έσπασε 7 σπαθιά στην υπεράνθρωπη προσπάθειά του στα Δερβενάκια, αυτός που μέχρι το τέλος του Αγώνα ήταν στην πρώτη γραμμή, δίπλα στον θείο του, τον Γέρο του Μωριά, αυτός ο Νικηταράς τώρα έχει τα μάτια κλειστά. Αυτός ο Νικηταράς σίγησε για πάντα.

Πρότυπο παλληκαριάς και αρετής. Άνδρας απλός, άκακος, ειλικρινής και τίμιος. Ενώ είχε τρόπους να πλουτίσει όπως και άλλοι οπλαρχηγοί, ο Νικηταράς καταφρόνησε τα λάφυρα. Απέκτησε όμως πλούτο και θησαυρό ανεξάντλητο και πολυτιμότερο, την υπόληψη και τον σεβασμό όλου του Πανελληνίου.

Η πατρίδα όμως δεν ξέρει να τιμάει τα παιδιά της.

Τον Δεκέμβριο του 1839 το οθωνικό κράτος φυλάκισε τον Νικηταρά με την κατηγορία της συνομωσίας κατά του θρόνου...

Όταν αποφυλακίστηκε, ένα χρόνο αργότερα, και τον αντίκρυσε η πολυαγαπημένη του κόρη δεν άντεξε και έχασε τα λογικά της.

Το χιλιοταλαιπωρημένο του κορμί, το βασανισμένο του πρόσωπο, τα θολά πλέον, πρώην γερακίσια μάτια του, εκείνη η περήφανη φουστανέλα, η γεμάτη από το πολύτιμο αίμα του, καθώς κι εκείνο το άλλοτε λευκό πουκάμισο, το καταματωμένο τώρα, έκαναν να σαλέψουν τα λογικά της.

Φωνάζοντας σπαραχτικά: «Τι ωραία που σου πάνε τα κόκκινα πατέρα!» πέρασε στο ομιχλώδες βασίλειο της τρέλας.

Πώς να μη σαλέψει ο νους; Η νεαρή τον έβλεπε καβαλάρη αγέρωχο να ορμά στον εχθρό. Ήξερε την απίστευτη τιμιότητά του. Και αντί να υψώσουν σε βάθρο τον ήρωα πατέρα, τον κομμάτιασαν ανελέητα.

Όταν πλησίαζε το τέλος, ο αθάνατος στρατηγός ζήτησε να θαφτεί δίπλα στον τάφο του θείου του, του Κολοκοτρώνη. Και έτσι έγινε.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις.....

Περιχαρής - όπως πάντα - η ελληνική αντιπροσωπεία για την μεγάλη "τιμή" να γίνει δεκτή έστω και για λίγο από τον νεοσουλτάνο της Άγκυρας στη Ν. Υόρκη. 

Μια συνάντηση σαν να μην τρέχει τίποτα το επικίνδυνο στα ελληνοτουρκικά. "Μια ωραία ατμόσφαιρα" που έλεγε στην ταινία κι ο αείμνηστος Ντίνος Ηλιόπουλος!  Κι ενώ ο Ερντογάν μιλώντας από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ,  λίγο πριν την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό, ζήτησε την αναγνώριση του ψευδοκράτους στην Κύπρο.

 Άγνωστο (ή γνωστό;) πλέον το τι συζητάνε σε βάρος του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο. 

Ο ισλαμοφασίστας ηγέτης έχει βρει πράγματι στο πρόσωπο των εικονιζομένων τους μόνους διεθνώς που δέχονται να τον "ξεπλένουν" διπλωματικά ενώ ανεμπόδιστα: 

- απειλεί καθημερινά βάναυσα και προκλητικά παντοιοτρόπως την πατρίδα μας με casus belli στην περίπτωση που "τολμήσει" να ασκήσει τα διεθνώς αναγνωρισμένα κυριαρχικά της δικαιώματα, με παραβιάσεις, εισβολή, αρπαγή εδαφών και μετατροπή μας σε κράτος μειωμένης κυριαρχίας, κάτι σαν νεο-οθωμανικό σαντζάκι

- στέλνει συστηματικά εδώ και χρόνια μεταναστευτικά κύματα στα νησιά και την ενδοχώρα με στόχο τη δημογραφική μας αλλοίωση και τη μελλοντική δημιουργία μιας ευμεγέθους μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα

- κατέχει, εποικίζει και λεηλατεί εδώ και 50 χρόνια το 37% της Κύπρου απειλώντας τον Κυπριακό Ελληνισμό με πλήρη εξαφάνιση 

- υπερεξοπλίζεται νυχθημερόν ιδίως στον στόλο, παράγει βαλλιστικούς πυραύλους με στόχο τις πόλεις μας και επιδιώκει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα 

- εισβάλλει σε γειτονικά κράτη (Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Αρμενία)

- συγχρωτίζεται με τη διεθνή ισλαμική τρομοκρατία απειλώντας τη Δύση και το Ισραήλ συντασσόμενος πλήρως με το ευρασιατικό στρατόπεδο

- ασκεί μια ακραία ιμπεριαλιστική αναθεωρητική πολιτική στα Βαλκάνια, την ανατολική Μεσόγειο, τον Καύκασο, τη βόρεια και ανατολική Αφρική και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.... 

Εν τούτοις, απέναντι στον πάντα σκυθρωπό σουλτάνο τα χαμόγελα περισσεύουν στη διπλωματική "μας" αποστολή! Εύγε! και εις ανώτερα....

Γ. Καραμπελιάς: Μέρος 3ο, η εξάντληση της πόλης-κράτους: ο Ισοκράτης από την Αθήνα στους Μακεδόνες

Μέρος 3ο, η εξάντληση της πόλης-κράτους: 

Ο Ισοκράτης από την Αθήνα στους Μακεδόνες

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431-404 π.Χ), που εν τέλει κατέστρεψε την ισχύ και των δύο πρωταγωνιστών, Σπαρτιατών και Αθηναίων, σημαδεύει την ουσιαστική εξάντληση της πολεοκρατικής φάσης της αρχαίας Ελλάδας και την αναζήτηση μιας νέας κρατικής ενότητας που να υπερβαίνει τις πόλεις-κράτη, και την οποία θα δοκιμάσουν να επιτύχουν, ο καθένας για λογαριασμό του, οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι. Με συνέπεια να εξαντληθούν στον μεταξύ τους αγώνα και να αναδειχθεί το βασίλειο της Μακεδονίας ως η ενοποιητική δύναμη του ελληνικού έθνους. Η φυλετική και πολεοκρατική συγκρότηση του ελληνικού έθνους, κατά τη διάρκεια της αρχαϊκής και της κλασικής περιόδου, έρχεται σε σύγκρουση με τις ανάγκες μιας ευρύτερης πολιτειακής συγκρότησης. Οι Αθηναίοι, οι Σπαρτιάτες, οι Θηβαίοι θα παλεύουν μεταξύ τους επί εκατόν πενήντα χρόνια για την πρωτοκαθεδρία και την ενοποίηση της Ελλάδας υπό την ηγεμονία τους. Εν τέλει, αυτή θα την επιτύχει μια ελληνική δύναμη, που βρισκόταν στην περιφέρεια της κλασικής Ελλάδας, και της οποίας οι πολιτικοί θεσμοί δεν είχαν μετεξελιχθεί προς την κατεύθυνση της πόλης-κράτους, αλλά μάλλον προς τη συγκρότηση ενός εδαφικά ευρύτερου κράτους, οι Μακεδόνες. Το τίμημα γι’ αυτή τη μετάβαση ήταν βέβαια υψηλό, η αποδυνάμωση των μορφών άμεσης δημοκρατίας και αυτοδιοίκησης της παλιάς πόλης-κράτους, αλλά ταυτόχρονα ήταν ο μόνος τρόπος για να πάψουν οι Έλληνες να συγκρούονται μεταξύ τους.

Το παγκόσμιο σύστημα δικτατορίας

Πρόκειται για προδοσία!

Το παγκόσμιο σύστημα δικτατορίας

Μην απορείτε που αλληλοβραβεύονται. 

Ψήφισαν το Σύμφωνο του ΟΗΕ για το Μέλλον, το οποίο περιλαμβάνει ένα Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο και μια Διακήρυξη για τις Μελλοντικές Γενιές και το γιορτάζουν.

Γράφει η Μαρία Δεναξά

Για να γίνει πιο κατανοητό απο τις παραπλανητικές επικεφαλίδες και τις χειριστικές δηλώσεις: ο έλεγχος των κυβερνήσεων περνάει στα χέρια των μη εκλεγμένων παγκοσμιοποιητών. 

Επισπεύδουν πριν από τις αμερικανικές εκλογές, στήνοντας το παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησής τους. Το παγκόσμιο σύστημα δικτατορίας. Πρόκειται για προδοσία.

Δείτε επίσης:Ο Μητσοτάκης ζητά «Παγκόσμια διακυβέρνηση» όπως ο Γιώργος Παπανδρέου – Θα έχει όμως και την τύχη του ΓΑΠ!

Ήταν τα Μνημόνια Σωστή Λύση για την Ελλάδα; | Greekonomics #19

Σε αυτό το επεισόδιο του Greekonomics, γιατί το Ελληνικό ζήτημα είχε μπει σε μια μη-αναστρέψιμη πορεία πολύ πριν την διαπραγμάτευση του 2015, ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση για την Ελλάδα, και γιατί αυτή θα ήταν αποτελεσματικότερη, φθηνότερη, γρηγορότερη και πιο εύκολο να πετύχει; Πως οι Θεσμοί έβγαλαν χρήματα στην πλάτη της Ελλάδας που κατέρρεε.

00:00 Intro

02:09 Δρόμος Χωρίς Γυρισμό

04:35 Άξιζε η Ελλάδα Καλύτερη Μεταχείριση; 

06:47 Υπήρχε Σωστότερη Λύση; 

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ (Β΄ μέρος)

Αναρτήθηκε στο Αντίφωνο το Β΄ μέρος της συζήτησης που είχαμε με τη θεολογική παρέα των Βασίλη Αδραχτά (Vasilis Adrahtas), Δημήτρη Αρκάδα, Δημήτρη Μπεκριδάκη και Δημήτρη Ουλή (Dimitris Oulis). 

👉 https://antifono.gr/i-theologia-ton-tessaron-b/

👉 Το link υπάρχει και στο 2ο σχόλιο.

Σε αυτό το Β΄ μέρος η συζήτηση ξεκινά από το βιβλίο του Δημ. Ουλή, «Ο έρωτας και η νεοπλατωνίνη: Μια θεολογία της σωματικής επαφής» (Εξάντας, 2001). Το θέμα του είναι η σεξουαλικότητα και ειδικότερα οι προγαμιαίες σχέσεις και ο τρόπος που η εκκλησία τις αντιμετωπίζει. 

Με τη συμμετοχή και των υπολοίπων η συζήτηση επεκτείνεται στην κριτική θεώρηση βασικών θεολογικών ζητημάτων, όπως η θεολογία του Προσώπου και η σχέση ιστορικότητας και εσχατολογίας, στη σχέση πατερικής και βιβλικής θεολογίας, με ειδικότερες αναφορές στους Χρ. Γιανναρά, Ν. Νησιώτη, Σ. Αγουρίδη κ.ά. 

Τίθεται τέλος το ερώτημα για τον τρόπο που οι τέσσερεις θα προσέγγιζαν τα πράγματα με τη δική τους θεολογική ματιά. Γίνεται λόγος για «μηδενιστική εσχατολογία», για τη συναίρεση της ανθρώπινης πράξης με τη «θεία αυθαιρεσία», για το μήνυμα του ευαγγελίου και το «θέλημα του Πατρός» που μένει να ανακαλυφθεί σε κάθε εποχή, είτε από τον καθένα χωριστά, είτε στο πλαίσιο μιας κοινής πορείας. 

🥸 Δεν καταλήξαμε. Είναι μια συζήτηση που μένει να συνεχιστεί.

Στο πρώτο σχόλιο υπάρχει το link και μια συνοπτική παρουσίαση του Α΄ μέρους. https://antifono.gr/i-theologia-ton-tessaron-a/

ΠΗΓΗ: https://antifono.gr/i-theologia-ton-tessaron-a/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΑΟΖ Ή ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑΠ

ΔΕ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΘΩ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΑ για το χθεσινό ντιμπέϊτ, αλλά σε θέσεις.

Οι διατυπώσεις που ακούστηκαν ήταν πολλές. Κάποιες θετικές (με χαρά άκουσα για "πατριωτικό ΠΑΣΟΚ") και κάποιες ιδιαιτέρως προβληματικές.

Για την ώρα θα αναφερθώ μόνο στην κουβέντα: "υπάρχει μία και μόνο διαφορά (με την Τουρκία), η οριοθέτηση ΑΟΖ ΚΑΙ υφαλοκρηπίδας και όχι μόνο ΑΟΖ"

Και αυτή την κοτσάνα την πέταξε αυτός, ο οποίος κατά τα άλλα με εξέπληξε θετικά, διότι σε όλα τα υπόλοιπα θα συμφωνούσα απολύτως μαζί του!

ΕΔΩ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Αυτό που δεν γνωρίζουν οι Έλληνες σήμερα είναι ότι υπάρχει μία ισχυρή εσωτερική διένεξη μεταξύ των επιστημόνων, διπλωματών και πολιτικών μας ως προς τη σωστή  εθνική στρατηγική χάραξης των θαλασσίων ορίων της Ελλάδας. 

Από την μία πλευρά υπάρχει μία ομάδα που προτάσσει την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) ως την «σωστή» προσέγγιση του θέματος, ενώ από την άλλη πλευρά βρίσκεται μία άλλη ομάδα, η οποία προβάλει την γεωλογική υφαλοκρηπίδα ως τη σωστή εθνική πρακτική.

Ή ΤΟ ΕΝΑ Ή ΤΟ ΑΛΛΟ. Και τα δύο μαζί, δε γίνεται. 

Ίσως είμαστε και η μοναδική χώρα στον κόσμο που θέτει στο τραπέζι ταυτόχρονα την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Δε βγάζει νόημα αυτή η διπολική στρατηγική. 

Όμιλος Πολιτικού Προβληματισμού Δ. Μακεδονίας ¨Μ. Χαραλαμπίδης¨: Το διάβασμα κάνει καλόl

25 Σεπτεμβρίου 2024

Το διάβασμα κάνει καλό!!!

 Οι υποψήφιοι αρχηγοί του Κ.Κ.Κ.Α.Σ.Ο.Ρ – 2ΑΦΜ είναι δυστυχώς αδιάβαστοι.

 Θα μπορούσαν πολύ εύκολα να απαντήσουν και να τοποθετηθούν πάνω στα ζητήματα που έθεταν οι θεματικές ενότητες τις οποίες οι ίδιοι διαμόρφωσαν αν ήταν στοιχειωδώς διαβασμένοι και κατ΄ ελάχιστον μορφωτικά και πολιτικά επαρκείς. Αντί να αναμασούν τις εισαγόμενες θέσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που δεν έχουν καμία σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα και να επιδεικνύουν αυτάρεσκα τον ευρωπαϊκό επαρχιωτισμό τους, ας εμπλουτίσουν τις βιβλιοθήκες τους με ορισμένα βιβλία για να μπορούν την επομένη φορά να ομιλούν χωρίς να τραυλίζουν.

Θέλοντας να συμβάλλουμε στην αυτομόρφωσή τους, τους προτείνουμε, ανά θεματική, κάποια βιβλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, μήπως με αυτό τον τρόπο κατανοήσουν ότι δεν μπορούν να ομιλούν εξ ονόματος της Δημοκρατικής Παράταξης αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία και την παρακμή.

Πρώτη θεματική ενότητα: Οικονομία – Ανάπτυξη

α) Νέα Αναπτυξιακή Παιδεία, β) Αγροφιλία, γ) Αναστήλωση

Δεύτερη θεματική ενότητα: Κοινωνικό κράτος – Νέα γενια – Δημογραφικό

«…. και μας χάλασαν τα μοναστήρια και τις εκκλησιές μας!»

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1833, επί βαυαρικής αντιβασιλείας, ένα βασιλικό διάταγμα υπογεγραμμένο από τον ανήλικο Όθωνα διέτασσε το κλείσιμο όλων των ορθόδοξων μοναστηριών με λιγότερους από έξι μοναχούς, επέβαλλε τον υποχρεωτικό αποσχηματισμό των καλογραιών κάτω των σαράντα ετών, ζητούσε την απομάκρυνση από τις μονές όλων των δοκίμων, καθόρισε ειδικά μέτρα για τις μετακινήσεις των μοναχών, απαγόρευε τις συνηθισμένες δωρεές υπέρ της εκκλησίας και δέσμευε την μοναστηριακή κτηματική περιουσία, τα λατρευτικά ιερά σκεύη, τις εικόνες, τα άμφια, τα λειτουργικά βιβλία, τα έπιπλα και ό,τι άλλο χρήσιμο για πώληση ως «λάφυρο» βρίσκονταν στις μονές που θα σφραγίζονταν.

 Ότι πάλι θεωρούνταν «άχρηστο» ρίχνονταν στη φωτιά - «με τους μοναχούς να θρηνούν ολόγυρα»! (Τα μοναστήρια των Ρωμαιοκαθολικών έμειναν βεβαίως άθικτα, όπως και οι περιουσίες τους.) 

Με το διάταγμα αυτό το βαυαρικό χτύπημα κατά της ορθοδοξίας και της βυζαντινής πνευματικής μας παράδοσης ήταν τεράστιο αμέσως μετά την «πραξικοπηματική» ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της ελλαδικής Εκκλησίας. Από τα 545 ανδρικά μοναστήρια και τα 18 γυναικεία που υπήρχαν στο «κουτσουρεμένο» μετεπαναστατικό κρατίδιο διατηρήθηκαν μόνο 148, ενώ στα 3 γυναικεία που διασώθηκαν συγκεντρώθηκαν με τη βία όλες οι μοναχές. Όσες ορθόδοξες μονές παρέμειναν ανοιχτές έχασαν κάθε διοικητική αυτονομία και υποχρεώθηκαν να πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους.  

Η πατροπαράδοτοι δεσμοί με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έπρεπε να διαρραγούν και η Ελληνική Εκκλησία να υπαχθεί στην κρατική εξουσία. Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι Τούρκοι κατακτητές για 400 χρόνια το έκαναν οι Βαυαροί «διαφωτιστές» με τη συνδρομή των καθολικών μισσιονάριων και τις «θρησκευτικές αυθαιρεσίες» των θρησκευτικά αλλοτριωμένων Ελλήνων Κοραϊστών, που ανέλαβαν τη διοίκηση του νεοσύστατου κράτους. Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες εκτυλίχτηκαν ατιμωτικές σκηνές ντροπής, λεηλασίας και βανδαλισμού μοναστηριών που η Ελλάδα δεν είχε γνωρίσει «ούτε στις εισβολές ποικίλων κατακτητών που είχαν κατά καιρούς καταλάβεις ελληνικά εδάφη» (1). 

Ο Μητσοτάκης ζητά «Παγκόσμια διακυβέρνηση» όπως ο Γιώργος Παπανδρέου – Θα έχει όμως και την τύχη του ΓΑΠ!

Η Προκλητική ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργό στην σύνοδο του ΟΗΕ εξυπηρετεί τα σχέδια της παγκόσμιας Ελίτ

Η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ ήταν χαρακτηριστική της διακυβέρνησης του. 

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός αδιαφορεί για τα εθνικά θέματα και έχει το ενδιαφέρον του στραμμένο στην εξυπηρέτηση διεθνών συμφερόντων.

Στην χθεσινή του ομιλία ο Κυριάκος Μητσοτάκης, απευθυνόμενος στην παγκόσμια κοινότητα, αντί να θέσει το θέμα της παράνομης κατοχής της Κύπρου από τους Τούρκους, την επεκτατική πολιτική Ερντογάν σε Βαλκάνια, Μεσόγειο και Μ.Ανατολή και τις καταστροφικές συνέπειες της μαζικής λαθρομετανάστευσης, προτίμησε να χαϊδέψει τα αυτιά των παγκόσμιων ελίτ και να δηλώσει απόλυτη πίστη στα σκοτεινά και αντι-δημοκρατικά σχέδια τους.

Συγκεκριμένα στην ομιλία του δήλωσε πως η σύνοδος του ΟΗΕ πέτυχε τον στόχο «της αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στην Παγκόσμια διακυβέρνηση». Πρόκειται για την ίδια καταστροφική για τα έθνη Παγκόσμια διακυβέρνηση που προωθούσε και ο Γιώργος Παπανδρέου και που αποτελεί ευαγγέλιο της παγκόσμιας Ελίτ, του ιδρύματος Σόρος και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Όλα τα παραπάνω ιδρύματα άλλωστε λειτουργούν ως πρότυπο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και φαίνεται πρόθυμος να εφαρμόσει κάθε υπόδειξη τους, όσο και αν βλάπτει το έθνος και το κοινωνικό σύνολο.

Επί της ουσίας η Παγκόσμια διακυβέρνηση σκοπεύει στην αντικατάσταση των εθνικών κυβερνήσεων από σκοτεινές ελίτ γραφειοκρατών και μεγαλοεπιχειρηματιών, οι οποίες δεν έχουν εκλεγεί και δεν λογοδοτούν σε κανέναν λαό και θα έχουν τον κύριο λόγο για τις πολιτικές και τις μεταρρυθμίσεις που θα εφαρμόζουν τα κράτη, τα οποία απλά θα υπάρχουν ως όργανο νομιμοποίησης και επιβολής της Παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.

Γιώργος Καραμπελιάς: Μέρος 2ο, Αρχαία Ελλάδα: Η φυλετική - πολεοκρατική περίοδος και οι Μακεδόνες

Γιώργος Καραμπελιάς: Μέρος 2ο, Αρχαία Ελλάδα: 

Η φυλετική - πολεοκρατική περίοδος και οι Μακεδόνες

Για μια ακόμη Κυριακή, επανέρχεται ο Γιώργος Καραμπελιάς με το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στην ελληνική Ιστορία. Ενα αφιέρωμα και μια νέα σειρά ιστορικών αφηγήσεων, βασισμένο στο βιβλίο του «25 μαθήματα για την ελληνική ιστορία». ...Η ταυτότητα του ελληνικού έθνους, κατά την αρχαιότητα, ήταν φυλετική και «πολεοκρατική». Δηλαδή, ενώ οι Έλληνες, έχουν συνείδηση της κοινότητάς τους, που γίνεται πιο έντονη κατά τη διάρκεια των εξωτερικών πολέμων, από τον Τρωικό έως τους Περσικούς Πολέμους, ταυτόχρονα η πολιτειακή τους οργάνωση χαρακτηρίζεται από τη φυλετικότητα και τον πατριωτισμό της «πόλης-κράτους», που συναρθρώνεται με την ευρύτερη εθνική τους συνείδηση. Στην αρχαία Αθήνα, οι μέτοικοι δεν γίνονται δεκτοί ως πολίτες με πλήρη δικαιώματα, τα οποία απολαμβάνουν μόνο όσοι κατάγονται από τις αρχέγονες φυλές του ελληνικού άστεως. Στην Σπάρτη, πολιτειότητα απολαμβάνουν μόνο οι Λακεδαιμόνιοι και όχι οι Μεσσήνιοι. Αναφέρονται, ίσως καθ’ υπερβολήν, περίπου επτακόσιες διαφορετικές ελληνικές κρατικές οντότητες σε όλη τη Μεσόγειο. Για τους αρχαίους Έλληνες, σύμφωνα με τον κλασικό πλέον ορισμό του Ηροδότου (~484 π.Χ.–425 π.Χ./410 π.Χ.), «…αὖτις δὲ τὸ ῾Ελληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα» (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίον 8ον Ουρανία, 8.144.3). Είναι τα τέσσερα χαρακτηριστικά της εθνικής ταυτότητας για τον Ηρόδοτο, φυλετική, γλωσσική, θρησκευτική και πολιτισμική ενότητα και όχι πολιτειακή – δηλαδή το έθνος ως κράτος δεν περιλαμβάνεται στον ορισμό του Ηροδότου και των αρχαίων Ελλήνων.