Μπορεί η Δύση να αποτρέψει την ήττα της Ουκρανίας;

EPA/UKRAINIAN PRESIDENTIAL PRESS

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Οι ειδήσεις που εκπορεύονται από την ουκρανική πλευρά αλλά και από δυτικές πηγές ποικίλης αξιοπιστίας είναι θριαμβευτικές. Η κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα όμως στις δύο χώρες όπως και στο πεδίο του πολέμου δεν συνηγορεί με την θριαμβολογία.

Με την δηλωμένη “ανοχή” της Δύσης στην χρήση στρατηγικών όπλων από την Ουκρανία, ενάντια σε στρατιωτικές υποδομές βαθιά στο εσωτερικό της Ρωσίας, επιτεύχθηκαν καταλυτικά πλήγματα στην ρωσική στρατιωτική μηχανή. Το κτύπημα της 20ης Σεπτεμβρίου σε ρωσική αποθήκη πυρομαχικών εκτιμάται, από τους ίδιους δυτικούς κύκλους, ότι κατέστρεψε 30.000 τόνους πυρομαχικών (η ατομική βόμβα στην Χιροσίμα ισοδυναμούσε με 16.000 τόνους εκρηκτικών), δηλαδή το ισοδύναμο 750.000 οβίδων πυροβολικού, δηλαδή δύο με τρεις μήνες κατανάλωσης του ρωσικού πυροβολικού.

Σε συνδυασμό με τα ανάλογα κτυπήματα σε άλλους αποθηκευτικούς χώρους ο ρωσικός στρατός, εκτιμάται, ότι σε μερικές ημέρες θα βρεθεί χωρίς πυρομαχικά στα μέτωπα του πολέμου. Οι δε όποιες επιτυχίες έχει ως τώρα πετύχει με κόπο και αίμα θα ακυρωθούν. Το δε τελικό πλήγμα στην Ρωσία εξαρτάται πλέον από το ύψος και το είδος της βοήθειας που η Δύση θα δώσει στις δυνάμεις του Κιέβου.

Το ύψος και το είδος αυτής της βοήθειας παραμένει ζητούμενο. Η Δύση επιδεικνύει μια κάποια αυτοσυγκράτηση λαμβάνοντας υπόψη και τις πυρηνικές απειλές της Μόσχας. Σε αυτό το σημείο έχει ανοίξει μια άλλη συζήτηση. Ολοένα και περισσότεροι –ανώνυμοι συνήθως– πολιτικοί ή στρατιωτικοί αξιωματούχοι στην Δύση, υποστηρίζουν ότι οι ρωσικές απειλές είναι απλώς “μπλόφα” και ότι, ως τώρα, πλείστες όσες “κόκκινες γραμμές” της Μόσχας έχουν παραβιαστεί χωρίς συνέπειες.

Το άμεσο συμπέρασμα αυτών των “διαπιστώσεων” είναι ότι το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούν να εμπλακούν πιο ενεργά στον πόλεμο, χωρίς να ανησυχούν για πυρηνικούς κινδύνους. Κάτι τέτοιο – μια απαγόρευση πτήσεων λόγου χάρη πάνω από την Ουκρανία που θα συμπεριλάμβανε κάθε είδους βλήματα – θα τοποθετούσε την Ρωσία σε εξαιρετικά δυσχερή θέση. Θα υποχρεωνόταν έτσι να διαπραγματευθεί με τους όρους της Δύσης – του Κιέβου.

Η αισιόδοξη όσο και φιλοπόλεμη διάθεση που επικρατεί στο Κίεβο, στις δυτικές πρωτεύουσες ή στο Ευρωκοινοβούλιο, αποτελεί αντεστραμμένη εικόνα ως προς την κατάσταση στα πεδία των μαχών. Στο μέτωπο του Κουρσκ, σε ρωσικό έδαφος, όπου εξακολουθούν να εμπλέκονται σημαντικές και αξιόμαχες δυνάμεις του ουκρανικού στρατού, οι Ρώσοι ανακατέλαβαν 260 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή το 25% όσων είχαν καταλάβει οι Ουκρανοί με τον αρχικό αιφνιδιασμό.

Στην ζώνη του Ντονμπάς η ρωσική προέλαση δείχνει εμφανή σημεία προόδου. Τις τρεις τελευταίες εβδομάδες ο ρωσικός στρατός κατέλαβε 73 τετραγωνικά χιλιόμετρα την πρώτη εβδομάδα, 109 την δεύτερη και 125 την τρίτη. Πριν από ένα χρόνο, όταν ξεκίνησε η τρέχουσα ρωσική επίθεση, οι ημερήσιοι πρόοδοι των ρωσικών δυνάμεων ήταν αμελητέες, μόλις 1 ως 1,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα κατά μέσο όρο. Σήμερα ο ίδιος δείκτης έχει ανέβει στα 15 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Επιπλέον έχουν ολοκληρωθεί σημαντικοί στρατηγικοί στόχοι. Η μεγάλη πόλη του Ντονέτσκ έχει απαλλαγεί από τον κίνδυνο των καθημερινών βομβαρδισμών καθώς το μέτωπο έχει μεταφερθεί 25-30 χιλιόμετρα μακριά από αυτήν.
Ρωσική υπεροχή

Πέρα από τις εξελίξεις στο μέτωπο η συνολική εικόνα της Ρωσίας παρουσιάζεται διαρκώς βελτιούμενη και οπωσδήποτε πολύ μακριά από τις δυσοίωνες εκτιμήσεις της Δύσης. Οι τελευταίες βασίστηκαν στην δυναμική των πολυδιαφημισμένων “κυρώσεων” οι οποίες όμως αποδείχθηκαν απρόσμενα άσφαιρες. Το 2023 το ΑΕΠ της χώρας ενισχύθηκε κατά 3,6% (σε σταθερές τιμές 2021) ενώ, “κατά κεφαλή” έφτασε τα 40.000 δολάρια – 10% περισσότερο από το αντίστοιχο της Ελλάδας.

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ....

Ποιοι είναι οι Μπεκτασί που θέλει ο Ράμα να τους φτιάξει Βατικανό στην Αλβανία

ΜΠΕΤΣΗΣ ΟΡΦΕΑΣ

Η ανακοίνωση του Αλβανού πρωθυπουργού Ράμα, για την εγκαθίδρυση αυτονόμου κράτους για το Τάγμα των Μπεκτασί μουσουλμάνων στα Τίρανα, ενδεχομένως να εντάσσεται και στον αποπροσανατολισμό του δημοσίου διαλόγου στην Αλβανία, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.

Είναι όμως και μια ευκαιρία για να εστιάσουμε σε ζητήματα που επιδιώκει να υπερκαλύψει ο ευρηματικός πάντοτε Αλβανός πρωθυπουργός. Δεδομένου ότι η εξαγγελία της, από πολλές απόψεις, πρωτότυπης ιδέας ήρθε δια των “New York Times”, μπορεί να υποτεθεί ότι τα πράγματα ενδεχομένως να είναι πιο σοβαρά. Ο Ράμα αναφέρθηκε στο ζήτημα και από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ζήτημα που έχει αναμφισβήτητα και γεωπολιτικό ρόλο, πέρα από θρησκευτικό.

Δεν είναι εύκολη η μελέτη του συνόλου των εκφάνσεων του Ισλάμ και προφανώς δεν έχουμε την ειδίκευση να προσεγγίσουμε το απολύτως περίπλοκο φάσμα των ρευμάτων και αιρέσεων του. Γνωρίζουμε, όμως, ότι οι Μπεκτασί ανήκουν στο σιϊτικό ρεύμα. Το εν λόγω δόγμα έχει πολλούς οπαδούς στην Αλβανία. Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι προέρχονται από εξισλαμισμένες κοινότητες και φυλές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.



Με τους ολοκληρωτικούς διωγμούς του Κεμάλ Ατατούρκ εις βάρος εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, η έδρα του αντιφατικού αυτού θρησκευτικού τάγματος μεταφέρθηκε στην Αλβανία. Όμως, θεωρείται πολύ πιθανό μέλη και οικογένειες της αίρεσης των Μπεκτασί σε αστικά κέντρα της νοτίου Αλβανίας να είναι εξισλαμισμένοι Εβραίοι, κατά το παράδειγμα των Ντονμέ της Θεσσαλονίκης.

Ο επικεφαλής της Παγκόσμιας Γεροντίας των Μπεκτασί αποκαλείται Παγκόσμιος Αρχιμπαμπάς. Σήμερα ως τέτοιος αναγνωρίζεται ο Εντμόντ Μπραχίμαϊ, με καταγωγή από την Αυλώνα, πρώην αξιωματικός με τον βαθμό του συνταγματάρχη. Το ενδιαφέρον είναι πως, πριν τις θρησκευτικές του ανησυχίες, υπήρξε διοικητής Τάγματος Αντικατασκοπείας στο Ελμπασάν…

Οι Μπεκτασί βρήκαν φιλόξενο χώρο εγκατάστασης στην Αλβανία και λόγω της δυτικής υποστήριξης σε μία μουσουλμανική εκδοχή “εθνικής θρησκείας” των Αλβανών. Και πρωτεργάτες της ίδρυσης του αλβανικού έθνους – όπως οι Φράσερι και Κονίτσα για παράδειγμα – θεωρούσαν τον Μπεκτασισμό ως παράγοντα ενίσχυσης της εθνικής ολοκλήρωσης των Αλβανών.

Τί επιδιώκει ο Ράμα

Όμως ο Ράμα – χωρίς να έχει προηγηθεί οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση ή διαβούλευση και έχοντας προτεραιότητα την αλλαγή της πολιτικής ατζέντας στην Αλβανία, όπως βασίμως μπορούμε να υποθέσουμε – ανακοίνωσε την πρωτοβουλία για την ίδρυση κράτους του Τάγματος των Μπεκτασί, το οποίο μάλιστα είχε το θράσος να το παρομοιάσει με το Βατικανό! Μάλιστα, στην αρχή οι ιθύνοντες της κοινότητας των Μπεκτασί έδειξαν αμήχανοι κι αιφνιδιασμένοι. Βέβαια, στην συνέχεια εξέδωσαν ανακοίνωση περί αποδοχής του ρόλου που πρόκειται να τους αναθέσουν, δηλώνοντας με στόμφο ότι είναι έτοιμοι να τον αναλάβουν!

Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα;

Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα; Ακούγεται ο λόγος της φιλοσοφίας, των κοινωνικών επιστημών, της θεολογίας, των ανθρωπιστικών σπουδών στη δημόσια σφαίρα;

Πώς προσλαμβάνεται και από ποιους, διεξάγεται ουσιαστικός διάλογος πάνω τους, ποια είναι η επιρροή των ιδεών που διακινούνται;

Αυτά ήταν τα θέματα που τέθηκαν στη δημόσια συζήτηση για τη «Σκέψη στην Ελλάδα σήμερα» που διεξήχθη στις 16 Ιουλίου στον Αίθριο Χώρο του Θεάτρου Κυδωνία, στις εφετινές «Νύχτες του Ιουλίου». Εισηγητές ήταν ο Κώστας Ανδρουλιδάκης, ο Σωτήρης Γουνελάς και η Ιωάννα Τσιβάκου και συντονιστής της συζήτησης ο Κώστας Κουτσουρέλης. 

Την εισήγηση της Ιωάννας Τσιβάκου που δημοσιεύουμε παρακάτω, θα ακολουθήσει προσεχώς η ομιλία του Σωτήρη Γουνελά.  — ΝΠ

~.~

της ΙΩΑΝΝΑΣ ΤΣΙΒΑΚΟΥ

"...Η πτώση των ιδεολογιών, η οποία οριστικοποιήθηκε το 1989, στέρησε από τον διανοούμενο το θεωρητικό υπόβαθρο της κριτικής του. Χωρίς μια κοσμοθεωρία ή, θα έλεγα καλύτερα, ένα πλαίσιο άξιων ικανό να δίνει προοπτική όχι απλώς στη βελτίωση των υλικών όρων ύπαρξης, αλλά και στην πνευματική υπόσταση του ανθρώπινου όντος, η κριτική είναι καταδικασμένη να παραμένει άστοχη και περιορισμένη.

Η ύφεση της κριτικής, έφερε και ύφεση των μαζικών κινημάτων τα οποία τροφοδοτούσαν και αυτοτροφοδοτούντο από τις ιδεολογίες. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει πλέον κίνημα, αλλά ομάδες διαμαρτυρίας όπως του γουοκισμού και της ακυρωτικής κουλτούρας (cancel culture), οι οποίες εστιάζουν στα ατομικά δικαιώματα του ταυτοτικού αυτοκαθορισμού, εξ ου και συλλήβδην εντάσσονται στην κατηγορία του δικαιωματισμού.

Μια άλλη σημαντική αιτία εξαφανίσεως του ίδιου του θεσμού του δημόσιου διανοούμενου, είναι πως η εξατομίκευση όχι απλώς ιστορικά εξαντλήθηκε, αλλά ως ο ιδεολογικός λόγος του φιλελευθερισμού, μετατράπηκε σε λόγο μηδενιστικό, γεγονός που δεν αφήνει όχι μόνο καμιά μεταφυσική σκέψη ν’ ακουστεί, αλλά έκανε και τον υπαρξιστικό ακόμη λόγο να τρομάζει εμπρός στο κενό και την αυτοκτονία που προμάντευε ως τελική έκβαση της ανθρώπινης μοίρας..."

Εισαγωγή: Η έκπτωση του στοχασμού

Το πρώτο που μου ήρθε στον νου όταν προσκλήθηκα να μιλήσω για τις τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα, ήταν το νόημα της λέξης «στοχασμός». Ο «στοχασμός» προέρχεται από τη λέξη στόχος, που σημαίνει βάζω σημάδι και το πετυχαίνω. Αναφερόμενος στη σκέψη υπονοεί πως ο νους θέτει ως στόχο ένα ζήτημα υπό διερεύνηση το οποίο επιχειρεί να το διαλευκάνει ως την απώτατη αλήθειά του. Όσο πιο βαθιά εισχωρεί η σκέψη σ’ ένα ζήτημα, τόσο ο στοχασμός συνδέεται με την αναζήτηση της αλήθειας αυτού που στοχάζεται. Η αλήθεια οδηγεί στον πυρήνα των πραγμάτων, στην ουσία τους, κάτι που αναπόφευκτα οδηγεί σε μια μεταφυσική αρχή, ακόμη κι όταν αυτή η αρχή είναι ένα επιστημονικό αξίωμα.

Όλη η ανάρτηση από το ΝΕΟΝ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ ΕΔΩ 

Άγιο Όρος: Ανοίγει σούπερ μάρκετ

Άγιο Όρος: Ανοίγει σούπερ μάρκετ – Το κελί που έγινε εμπορικό κέντρο.

Στο κατάστημα που θα εγκαινιαστεί τον Νοέμβριο, εργάζονται 8 άτομα και στα ράφια του θα διατίθενται λαχανικά, φρούτα και κρέας.

ΣΧΟΛΙΟ του Παντελή Σαββίδη:

 Γνώρισα το Όρος απο το 1975 μέχρι λίγο πριν γίνει τουριστική ατραξιόν. Δεν έχω καμιά διάθεση να ξαναπάω. Η επόμενη κίνηση είναι να δώσουν έδαφος σε εργολάβους να κτίσουν μεγάλα ξενοδοχείο, επαύλεις και γενικώς να το εκκοσμικεύσουν.

Εδώ είμαστε, θα το δείτε.

ΥΓ: στα χρόνια που πήγαινα στο Όρος, είπα σε έναν καλόγερο με τον οποίο γνωριζόμασταν καλά, γιατί επιτρέπετε αυτήν την αλλοίωση;

Μου απάντησε: εσείς πως έχετε δρόμους; Εμείς γιατί να μην έχουμε;

Του είπα και εγώ: αν θέλετε δρόμους και όλα όσα έχουμε εμείς γιατί ήρθατε στο Όρος; Γιατί δεν καθήσατε με εμάς;

Εδώ βρισκόμαστε. Σε αυτήν την κυρίαρχη λογική.

Και επειδή έχουν και μια αντίληψη ιδιοκτησίας θα μας πουν: εσάς τις σας ενδιαφέρει;

Και κάτι ακόμη: στο Όρος οι καλόγεροι δεν τρώνε κρέας. Για ποιόν θα το πουλάει το σουπερ μάρκετ;

Μήπως το Όρος τελείωσε όπως το γνωρίζαμε;

Αυτά.

____________

"...Μπορεί το άνοιγμα ενός σούπερ μάρκετ μόλις 140 τετραγωνικών μέτρων να ξεσηκώσει αντιδράσεις, διαψεύσεις και πάθη; Εάν βρίσκεται στις Καρυές, στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, φαίνεται ότι μπορεί, ακόμη κι αν καταστήματα προμήθειας ειδών διατροφής υπάρχουν εδώ και αιώνες στο διοικητικό κέντρο τη μοναστικής πολιτείας.

Ο λόγος για το νέο κατάστημα της ΑΒ Βασιλόπουλος στη μακροβιότερη πλην μικρότερη πληθυσμιακά βαλκανική πρωτεύουσα που μετά από αρκετές καθυστερήσεις τελικά θα ανοίξει αύριο, 25 Σεπτεμβρίου, ακριβώς ένα χρόνο μετά από τις σχετικές δηλώσεις του κου Νίκου Λαβίδα, CEO της αλυσίδας..."

Να και ολόκληρη η δημοσίευση...

https://www.anixneuseis.gr/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%af%ce%b3%ce%b5%ce%b9-%cf%83%ce%bf%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%81-%ce%bc%ce%ac%cf%81%ce%ba%ce%b5%cf%84-%cf%84%ce%bf-%ce%ba/

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ του περιοδικού ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Του περιοδικού ΤΕΤΡΑΔΙΑ στις 2 Οτωβρίου 2024 στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός στις 2 Οκτωβρίου στις 7.30 μ.μ.

Η εκδήλωση - συζήτηση αφορά  το αφιερωματικό τεύχος για τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο το 1974.

Για το αφιέρωμα θα μιλήσουν 

- Αξελός Λουκάς 

- Κοντογιώργης Γιώργης 

- Νεάρχου Περικλής 

- Ρινάλντι Ρούντι 

τη συζήτηση συντονίζει ο Βάσσης Λαοκράτης

Γιώργος Καραμπελιάς, «25 μαθήματα ελληνικής ιστορίας» Μέρος 1ο: Τα τρία στάδια του Ελληνισμού

Γιώργος Καραμπελιάς, «25 μαθήματα ελληνικής ιστορίας» 

Μέρος 1ο: Τα τρία στάδια του Ελληνισμού

Σε ένα νέο αφιέρωμα και μια νέα σειρά ιστορικών αφηγήσεων, βασισμένο στο βιβλίο του «25 μαθήματα για την ελληνική ιστορία», ο Γιώργος Καραμπελιάς επιμένει αφ’ ενός στην απαραίτητη ιστορική περιοδολόγηση –τις τρεις ιστορικές φάσεις της ιστορίας του ελληνικού έθνους και τη διάκριση των περιόδων της ιστορίας του νεώτερου ελληνισμού από το 1204 μέχρι σήμερα– ενώ εγκύπτουν λεπτομερέστερα στα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας, από την Επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα. Τα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, άλλωστε, συνιστούν εν πολλοίς την εξέλιξη παλαιότερων τάσεων και τον καμβά πάνω στον οποίο εγγράφεται η ίδια η παρούσα πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα. 

Η επιχείρηση της απόρριψης της συνέχειας, και κατά συνέπεια της ίδιας της ύπαρξης, του ελληνικού έθνους από τους αποδομητές ιστορικούς και διανοουμένους, χρησιμοποιεί το γεγονός ότι το ελληνικό έθνος δεν συγκροτεί μια ενιαία κρατική υπόσταση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Άλλωστε, η ελληνική ιστορία, σε αντίθεση με την κινεζική, παρουσιάζει πολλές ασυνέχειες και θεσμικές-πολιτειακές ανατροπές, εξαιτίας και της ριζικά διαφορετικής γεωγραφικής θέσης των Ελλήνων. Συναφώς, ενώ, πριν από ελάχιστα χρόνια, η αναφορά στους Έλληνες ως Ρωμαίους ή Ρωμιούς εθεωρείτο αυτονόητη, και λέξεις όπως η «ρωμιοσύνη» εξέφραζαν την ελληνικότητα, τα τελευταία χρόνια, μέσα στα πλαίσια της αποδόμησης της ελληνικής ταυτότητας, προωθείται μια αστήρικτη καινοφανής αντίληψη, ότι δηλαδή οι «Ρωμιοί» δεν είναι Έλληνες, διότι αυτοί εξαφανίστηκαν από το ιστορικό προσκήνιο μετά το 146 π.Χ. και την οριστική κατάληψη της Ελλάδας από τους Λατίνους-Ρωμαίους. 

Σύμφωνα με αυτό το αφήγημα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, που συνέχιζε να αποκαλείται «ρωμαϊκή», δεν διατηρεί πλέον οργανική σχέση με τους Έλληνες, παρότι οι Βυζαντινοί μιλούσαν ελληνικά και μελετούσαν τους αρχαίους Έλληνες. Καθώς η Κωνσταντινούπολη αποσπά την πρωτοκαθεδρία από τη Ρώμη, οι Έλληνες εγκολπώνονται τη ρωμαϊκότητα, ενώ η επωνυμία Έλληνας ταυτίζεται συχνά με τον «εθνικό», δηλαδή τον ειδωλολάτρη.

 Όσο για τους νεώτερους ¨Έλληνες, αυτοί αποτελούν ένα «νεαρό έθνος» που συγκροτήθηκε από διάφορους λαούς και εθνοτικές ομάδες και δεν διατηρεί καμιά ουσιαστική συγγένεια με τους αρχαίους Έλληνες. Μάλιστα, για πολλούς, ούτε καν οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, και θα το διατυμπάνιζαν πολύ πιο υψηλόφωνα, εάν δεν φοβόντουσαν ότι θα ταυτίζονταν ανοιχτά με τους Σλαβομακεδόνες.Όμως κατασκευάζουν ένα φανταστικό σχήμα, διότι η συνέχεια του ελληνισμού δεν αποτελεί μια γραμμική πορεία χωρίς τομές και ρήξεις, αλλά μία εξέλιξη με αναβαθμούς, μεταλλαγές και μετατοπίσεις, οι οποίες, ενώ δεν αναιρούν την πραγματικότητα της συνέχειας, ωστόσο την ιστορικοποιούν και τη σχετικοποιούν. Γι’ αυτό και χρησιμοποιούν τις προφανείς διαφορές ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες, τους Βυζαντινούς και τους νεώτερους, ώστε να αποσιωπήσουν το πλήθος των κοινών χαρακτηριστικών και της συνέχειας της γλώσσας και του πολιτισμού και να μεταβάλουν αυτές τις πραγματικές διαφορές σε διαφορές είδους: διαφορετικό έθνος οι αρχαίοι Έλληνες, άλλο οι Βυζαντινοί, άλλο οι νεώτεροι. 

Λαυρέντζος: Έπεσαν οι μάσκες στο μεταναστευτικό - Οι μεγάλες αλήθειες που δεν λένε

Οι πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία έφεραν κλείσιμο συνόρων. Η Ευρώπη παίρνει θέση απέναντι στο μεταναστευτικό απορρίπτοντας το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα πρέπει να αποκτήσει μεταναστευτική πολιτική που εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον και όχι την ευρωγραφειοκρατία

Ελληνορωσικές σχέσεις: Από την Επανάσταση στην Ουκρανία22/09/2024

EPA/OLIVIER MATTHYS

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Oι διακρατικές σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας διέρχονται σήμερα τη χειρότερη φάση τους από συστάσεως του ελληνικού κράτους, μηδέ εξαιρουμένου του Ψυχρού Πολέμου. Στην περίπτωση της Κύπρου, έχουμε στροφή και στις σχέσεις της Μεγαλόνησου με την Μόσχα, οι οποίες ήταν εγκάρδιες στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου.

Ενδεικτικό του κλίματος, η ανακοίνωση από το Κρεμλίνο ότι Ελλάδα και Κύπρος είναι μεταξύ των 47 χωρών που «εφαρμόζουν πολιτικές που προωθούν καταστροφικές νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές στάσεις, οι οποίες αντιβαίνουν στις παραδοσιακές ρωσικές πνευματικές και ηθικές αξίες». Την ίδια στιγμή, Έλληνες ευρωβουλευτές υποστήριξαν το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που ζητά να αρθούν όλοι οι περιορισμοί που αφορούν την Ουκρανία στην χρήση των νατοϊκών όπλων που έχει προμηθευτεί, ακόμα και των περιορισμών που αφορούν πλήγματα βαθιά στο εσωτερικό της ρωσικής επικράτειας, προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις στην Μόσχα. Το ψήφισμα υποστήριξαν έξι ευρωβουλευτές της ΝΔ και δύο του ΠΑΣΟΚ. Να υπενθυμίσουμε πως ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξη του ότι «είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία».

Θυμόμαστε πως η, σχεδόν προαναγγελθείσα από σοβαρούς πολιτικούς αναλυτές και διπλωμάτες, επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, προκάλεσε (και προκαλεί ακόμα, δύο έτη μετά την έναρξη της) και μια σφοδρή, ενίοτε στα όρια της ευτέλειας αντιπαράθεση, με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και λεκτικές ακρότητες, ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μεταξύ υποστηριχτών της Ουκρανίας και αυτών της Ρωσίας. Η αντιπαράθεση επεκτάθηκε και για τις ιστορικές σχέσεις μεταξύ των δύο ομόδοξων κρατών, φτάνοντας μέχρι την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και ακόμα στα “Ορλωφικά” και τη Μεγάλη Αικατερίνη!

Η ελληνική ανεξαρτησία

Είναι γεγονός ότι μετά την εθνεγερσία του 1821 και την δημιουργία του “κουτσουρεμένου” κι ερειπωμένου ελληνικού κρατιδίου, καμιά από τις τρεις “Προστάτιδες Δυνάμεις” (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) δεν αποσκοπούσε στην ύπαρξη μιας ισχυρής και ανεξάρτητης Ελλάδας. Για τον απλούστατο λόγο ότι σε αντίθετη περίπτωση θα εξέλειπε και ο λόγος της “προστασίας”, όπως θα ήταν με μια ντε φάκτο πολιτικά-οικονομικά-στρατιωτικά ανίσχυρη Ελλάδα, η οποία είχε και το επιπλέον μειονέκτημα να συνορεύει μ΄ έναν “Μεγάλο Ασθενή”, την Οθωμανική Αυτοκρατορία (βλ. “Ανατολικό Ζήτημα”).

Ενδεικτική της κατάστασης η ύπαρξη ως γνωστών των τριών κομμάτων με τα ονόματα των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Aγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό). Από τότε όμως δημιουργήθηκαν και οι πραγματικότητες της εξάρτησης, της ξενοδουλείας και της υποτέλειας, στοιχεία των οποίων γίνονται ακόμα και σήμερα αντιληπτά στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας. Για τις δύο πρώτες δεκαετίες της οθωνικής βασιλείας καμιά από τις “Προστάτιδες Δυνάμεις” δεν κατάφερε να επιβληθεί πλήρως, όσο και αν οι πρεσβείες τους ραδιουργούσαν αδιάλειπτα κι ελεύθερα στο νεοσύστατο και καταχρεωμένο (βλ. αγγλικά δάνεια) κρατίδιο, έχοντας η κάθε μια σταθερή επιδίωξη τον δικό της απόλυτο έλεγχο της οθωνικής κρατικής πολιτικής.

Η "Κολομβία" της Ευρώπης | Greekonomics #45

Μελέτης Μελετόπουλος:Η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού

Ο Μελέτης Μελετόπουλος μίλησε στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας για την Επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού, αλλά και όλου του Ελληνισμού στο σύνολό του.

00:00​ Εισαγωγικές ομιλίες
25:56​ Μελέτης Μελετόπουλος - Ομιλία
1:05:58​ Ερωτήσεις

Πάνω απ΄ όλα το «Παγκόσμιο συμφέρον»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Η παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής «Για το μέλλον» που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στη Νέα Υόρκη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση διαφόρων διεθνών προκλήσεων (πείνα, οικονομία, γεωπολιτικές αντιπαλότητες, κλιματική αλλαγή, κ.α.) πέρασε στα χαμηλά από τα ελληνικά ΜΜΕ, μια και που, ως γνωστόν, οι προτεραιότητές τους είναι άλλες.

Στους χθεσινούς ομιλητές επί του σχεδίου «Για το μέλλον» της ανθρωπότητας, που συνέταξαν από κοινού η Γερμανία και η πρώην αποικία της Ναμίμπια (η Γερμανία συνέταξε και το περίφημο «Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη μετανάστευση») ήταν και ο Έλληνας πρωθυπουργός. 

Ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο του λόγου του νεοφιλελεύθερου κ. Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η αποστροφή:

 «το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών». 

Μια φράση που προφανώς σηκώνει πολύ συζήτηση και κυρίως προκαλεί εύλογα ερωτήματα. 

Ποιο είναι άραγε το «παγκόσμιο συμφέρον», ποιους αφορά και ποιος θα είναι ο υπερασπιστής του σ΄ ένα μεταβαλλόμενο, άκρως ανταγωνιστικό και ρευστό κόσμο σαν τον σημερινό όπου δεν αποκλείεται πλέον ακόμα κι ένας νέος μεγάλος πόλεμος; 

Σιωπές και Ψέματα της «Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας»

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Υπάρχει ένα κεντρικό ερώτημα, που το θέτει ο Γιάννης Βούλγαρης σε πρόσφατο άρθρο του[1]: 

«Πώς η καλύτερη δημοκρατία που είχαμε κατέληξε στη Χρεοκοπία;».

 Η απάντησή του εδράζεται στη διαπίστωση πως η καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ «συνδυάστηκε με έναν μικροκαπιταλισμό, χωρίς δυναμισμό, εσωστρεφή και εν πολλοίς κρατικοδίαιτο και συντεχνιακό, που γέννησε μια δομή μεγάλων και μικρών οργανωμένων συμφερόντων που μπλοκάριζε την ανάπτυξη και τη μεταρρύθμιση».

Δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κανείς με την απάντηση που δίνει ο Γ. Βούλγαρης. Όμως συνδέει το πριν και το πώς αυτό προετοίμασε τη στιγμή της Χρεοκοπίας το 2010. Νομίζω ότι δεν μπορεί να γίνει κανένας απολογισμός χωρίς αυτή τη σύνδεση. Η Χρεοκοπία επωάστηκε μέσα σε ένα σύστημα το οποίο υπηρετήθηκε και διαιωνίστηκε από το πολιτικό κόσμο και την ονομαζόμενη Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία.

Αλλά το ερώτημα του Γιάννη Βούλγαρη μένει στη μέση του δρόμου. Γιατί αναγκαστικά μπαίνει ένα δεύτερο και αρκετά κρίσιμο ερώτημα: Τι ακολούθησε τη Χρεοκοπία; Τι τροποποιήσεις συνέβησαν και στο πολιτικό σκηνικό ή στο εν γένει πολιτικό σύστημα; Θα μπορούσαμε βεβαίως να επεκτείνουμε το ερώτημα: τι σήμαινε για τη Χώρα, για τον Τόπο, την κοινωνία;

Διότι εδώ έχουμε το μεγάλο ψέμα: Την έξοδο από τα Μνημόνια. Σαν να επιστρέψαμε σε μια «κανονικότητα», ενώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η χώρα είναι επισήμως, με τη βούλα της ελληνικής Βουλής, υποθηκευμένη στους διεθνείς Δανειστές / τοκογλύφους για 99 χρόνια, και πρέπει να αποπληρώνουμε δάνεια μέχρι το 2059 και το 2070. Ακόμα έχουμε κληρονομήσει μια ανεξάρτητη αρχή, την ΑΔΑΕ, που υπάγεται απευθείας στις Βρυξέλλες και ελέγχει όλες τις εισπράξεις του κράτους. Κληρονομήσαμε επιπλέον το ΤΑΙΠΕΔ και το Υπερταμείο, που δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Ακόμα, έχουμε καθεστώς αυστηρής επιτροπείας με 3μηνους και 6μηνους ελέγχους από τους θεσμούς των Δανειστών. Έχει λοιπόν συρρικνωθεί και επισήμως η οικονομική και εθνική κυριαρχία της χώρας. Το πολίτευμα αποκτά χαρακτηριστικά μετανεωτερικής αποικίας.

Προσέξτε πόσο παράφωνα ακούγονται τα λόγια του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη στον λόγο του για τα 50 χρόνια στη Βουλή: «Γιατί είναι αλήθεια πως η Ελλάδα του 2024 δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 1974. Είναι μία σύγχρονη Δημοκρατία, με τα σύνορά της προστατευμένα, την εθνική της άμυνα θωρακισμένη, τη διπλωματία της πλαισιωμένη από ισχυρές συμμαχίες, την οικονομία της πιο στιβαρή, στην πρώτη γραμμή, και ναι, και με την κοινωνία της, παρά τους διαχωρισμούς, πιο ενωμένη από ό,τι ήταν στο παρελθόν».

Σταύρος Λυγερός - Κραυγάζει το πολιτικό κενό!

23 Σεπτεμβρίου 1821 - Η Άλωση της Τριπολιτσάς

"Ωρέ κλείσαν’ οι στράτες του Μοριά

ωρέ κλείσαν’ και τα Δερβένια

Ωρέ κλαίνε τα χάνια παιδιά μ’ γι’ άλογα

Ωρέ κλαίνε τα χάνια γι’ άλογα

ωρέ και τα τζαμιά γι’ αγάδες

Ωρέ Κλαίει και μια παιδιά μ’ χανούμισσα

Ωρέ κλαίει και μια χανούμισσα

ωρέ κλαίει για τον γιό της

ωρέ το γιό της τον παιδιά μ’ Χαλίμπεη"

_______________

Ιστορικοί, απόγονοι των αγωνιστών, και ο γέρος του Μοριά μέσα από χειρόγραφα σημειώματά του, σκιαγραφούν μία από τις κορυφαίες στιγμές της Επανάστασης του 1821, την Μάχη της Τριπολιτσάς. Ήταν η μάχη, στη διάρκεια της οποίας αναδείχθηκε ο στρατηγικός νους του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Παρακολουθήστε στο βίντεο (Έρως Ελευθερίας)

 το αφιέρωμα στην Άλωση της Τριπολιτσάς.
Ο Γιώργος Τσουμάνης συζητά με τους:
Γεώργιο Κουρκούτα, Φιλόλογος, Ιστορικός, Συγγραφέας
Αναστάσιος Κεχαγιάς, Συγγραφέας

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/MCz38YHwXAI?si=dQ-x18k8XHlFuVjA

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Άλωση της Τριπολιτσάς

Από τις κορυφαίες στιγμές της Επανάστασης του '21, κατά την οποία αναδείχθηκε ο στρατηγικός νους του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Από τις πρώτες μέρες του εθνικού ξεσηκωμού, ο Κολοκοτρώνης είχε συλλάβει την ιδέα της πολιορκίας και της άλωσης της Τριπολιτσάς (σημερινής Τρίπολης), επειδή κατείχε στρατηγική θέση και ήταν το διοικητικό κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Μοριά. Στην Τριπολιτσά είχε την έδρα του ο Μόρα-Βαλεσί, ο στρατιωτικός διοικητής της Πελοποννήσου, με όλο το χαρέμι και τα πλούτη του, εκεί ζούσε ο μισός τουρκικός πληθυσμός της Πελοποννήσου και την υπερασπιζόταν σημαντικός αριθμός ενόπλων σωμάτων. Με λίγα λόγια ήταν μια επικίνδυνη εχθρική εστία, η οποία εάν δεν εξουδετερωνόταν θα ήταν μια διαρκής απειλή για τις επαναστατημένες επαρχίες της Πελοποννήσου.

Η στρατηγική σύλληψη του Κολοκοτρώνη δεν έγινε αμέσως αποδεκτή, επειδή προϋπέθετε οργανωμένο στρατό, που δεν υπήρχε. Ο Κολοκοτρώνης με επιμονή και πειστικότητα αντέστρεψε το αρνητικό για την άποψή του κλίμα μεταξύ των οπλαρχηγών κι έτσι στα μέσα Απριλίου αποφασίστηκε ο αποκλεισμός της Τριπολιτσάς σε πρώτη φάση, ώστε να διακοπεί κάθε δυνατότητα επικοινωνίας και εφοδιασμού της πόλης. Αρχιστράτηγος της επιχείρησης ορίσθηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αλλά ιθύνων νους της ήταν ο Κολοκοτρώνης, το σχέδιο του οποίου τηρήθηκε κατά γράμμα.

Μέχρι τις αρχές Μαΐου του 1821 οι επαναστάτες είχαν περισώζει την Τριπολιτσά σ' ένα κύκλο που περιλάμβανε τις περιοχές Πάπαρι, Βλαχοκερασιά, Διάσελο, Αλωνίσταινα και Βέρβενα. Τότε έφθασε η πληροφορία ότι ο Μουσταφάμπεης με 3.500 άνδρες προερχόμενος από τα Γιάννινα είχε διασπάσει την πολιορκία από τα ανατολικά και είχε εισέλθει στην πόλη. Η επιχείρηση κινδύνευε, καθώς τις επόμενες μέρες τέθηκε σε καταδίωξη του Κολοκοτρώνη και των άλλων οπλαρχηγών που πολιορκούσαν την Τριπολιτσά. Οι δύο σημαντικές ήττες που υπέστη στο Βαλτέτσι (12 Μαΐου) και στα Δολιανά (18 Μαΐου), όχι μόνο αναπτέρωσαν το ηθικό στο ελληνικό στρατόπεδο, αλλά συνέβαλαν καταλυτικά στην Άλωση της Τριπολιτσάς.

Σωτηράκης Κουγιάς – 1821

Φιλότουρκος πρόκριτος (κοτζάμπασης) της Τριπολιτσάς, που θανατώθηκε με απάνθρωπο τρόπο από τους συμπατριώτες του επαναστάτες την ημέρα της άλωσης της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821).

Ο Σωτηράκης ή Σωτήρος Κουγιάς, καταγόμενος από πλούσια οικογένεια της Τριπολιτσάς, ήταν αντίθετος με τον εθνικό ξεσηκωμό και μάλιστα αρνήθηκε να γίνει μέλος της Φιλικής Εταιρείας, όταν το φθινόπωρο του 1820 τον πλησίασε για τον σκοπό αυτό ο πρόκριτος της Ανδρίτσαινας Παναγιώτης Ζαριφόπουλος. Επίσης, έφτασε στο σημείο να προδώσει στους Τούρκους ένα σπίτι μέσα στο οποίο συσκέπτονταν μέλη της Φιλικής Εταιρείας. Για καλή τους τύχη, η καταγγελία του θεωρήθηκε αόριστη από τους κατακτητές, επειδή δεν ανέφερε συγκεκριμένα πρόσωπα, κι έτσι δεν ελήφθησαν μέτρα κατά των Ελλήνων.

Ο φιλοτουρκισμός του συνεχίστηκε καθ’ όλο το διάστημα της πολιορκίας της Τριπολιτσάς από τα ελληνικά στρατεύματα. Απέφυγε να έλθει σε επαφή με τους ευρισκόμενους σε αιχμαλωσία Έλληνες προκρίτους για να μην χάσει την εμπιστοσύνη των Τούρκων. Μόλις τις τελευταίες ημέρες πριν από την άλωση προσφέρθηκε να τους μεταφέρει καθαρά ρούχα στη φυλακή, όταν διαπίστωσε ότι και οι κατακτητές θα έκαναν το ίδιο.

Κι όμως, οι "δικοί μας" επιμένουν!

Στο διαδίκτυο αλιεύασαμε τη φωτογραφία με τις ειλικρινείς δηλώσεις κορυφαίων προσωπικοτήτων της γειτονικής χώρας για την ιστορική τους καταγωγή. 

Και οι "δικοί μας" επιμένουν πιστοί στη διεθνιστικοΝΑΤΟϊκή τους ιδεολογία, η ονομασία των γειτόνων πρέπει να είναι ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, το ΑΙΓΑΙΟ να ανήκει στα ψάρια του και φιλόξενο στους Τούρκους γείτονες, η Κύπρος να είναι ανεκτική στους εποίκους εισβολείς, η ΕΛΛΑΔΑ πρέπει να παραχωρήσει από μια βάση σε κάθε περιφέρεια της χώρας καθώς οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα  θα πρέπει να ειδωθούν με το ίδιο φιλομεταναστευτικό πνεύμα που υπάρχει για τους πρόσφυγες. Έρχονται οι φίλοι μας Αμερικάνοι από μακριά και κομίζουν έναν άλλο πολιτισμό που θα μπολιάσει θετικά το δικό μας. 

Τώρα που τα πράγματα για το εσωτερικό του ΣΎΡΙΖΑ έχουν πάρει αυτή την κωμικοτραγική κατάληξη είναι αυτονόητο το ερώτημα. 

Ποιούς εμπιστεύτηκαν οι Έλληνες να πάρουν αποφάσεις για την οικονομική τους ζωή για τα επόμενα 100 χρόνια;

Σε ποιούς εναπόθεσαν την ευθύνη για τη χάραξη στρατηγικής στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια;

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα;

Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα; Ακούγεται ο λόγος της φιλοσοφίας, των κοινωνικών επιστημών, της θεολογίας, των ανθρωπιστικών σπουδών στη δημόσια σφαίρα; 

Πώς προσλαμβάνεται και από ποιους, διεξάγεται ουσιαστικός διάλογος πάνω τους, ποια είναι η επιρροή των ιδεών που διακινούνται;

Αυτά ήταν τα θέματα που τέθηκαν στη δημόσια συζήτηση για τη «Σκέψη στην Ελλάδα σήμερα» που διεξήχθη στις 16 Ιουλίου στον Αίθριο Χώρο του Θεάτρου Κυδωνία, στις εφετινές «Νύχτες του Ιουλίου». Εισηγητές ήταν ο Κώστας Ανδρουλιδάκης, ο Σωτήρης Γουνελάς και η Ιωάννα Τσιβάκου και συντονιστής της συζήτησης ο Κώστας Κουτσουρέλης. 

Την εισήγηση του Κ. Ανδρουλιδάκη που δημοσιεύουμε παρακάτω, θα ακολουθήσουν προσεχώς οι ομιλίες των άλλων δύο συνεισηγητών. — ΝΠ

~.~

του ΚΩΣΤΑ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ

Υπάρχει ένα είδος πολυάσχολων στη Ρώμη, που τρέχουν
εδώ κι εκεί καταϊδρωμένοι, έχουν σαν ασχολία τους
την απραξία, ασθμαίνουν χωρίς λόγο, κι ενώ κάνουν
πολλά δεν κάνουν τίποτα.
— ΦΑΙΔΡΟΣ, Ανέκδοτα κατά τον τρόπο του Αισώπου [1]
Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε
— ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ, «Ένας γέροντας στην ακροποταμιά»

Τα ερωτήματα που τέθηκαν ως αφετηρία για τη συζήτησή μας είναι: Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα; Ακούγεται ο λόγος της φιλοσοφίας, των κοινωνικών επιστημών, της θεολογίας, των ανθρωπιστικών επιστημών στη δημόσια σφαίρα; Πώς προσλαμβάνεται και από ποιους, διεξάγεται ουσιαστικός διάλογος, ποια είναι η επιρροή των ιδεών που διακινούνται;

ΕΔΩ διαβάστε όλη την ανάρτηση από το ΝΕΟΝ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Το μεταναστευτικό, η κατάρρευση της αυταπάτης και το κορόιδο

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια πολλοί πίστευαν ότι η κρίση χρέους που είχε σαρώσει την Ευρώπη θα άλλαζε τους όρους της πολιτικής στα μέρη μας, καθώς μια σειρά αριστερές / κεντροαριστερές δυνάμεις αναλάμβαναν τα ηνία. Λίγοι επιμέναμε – ακόμη και πριν από το «σαρωτικό» 2015, με το τεράστιο ρεύμα από τη Συρία – ότι το μεταναστευτικό είναι αυτό που θα αλλάξει την Ευρώπη. Τώρα, εν έτει 2024, αυτό είναι πιο προφανές από ποτέ.

Δεν είναι μόνο η ανάδυση δεξιών, ακροδεξιών και άλλων δυνάμεων στη Γηραιά Ήπειρο που το πιστοποιούν με την ισχύ τους, ούτε η υποχώρηση άλλοτε κυρίαρχων κομμάτων που είχαν αναγάγει τον «ανθρωπισμό» και την «πολυπολιτισμικότητα» σε θεραπεία «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (με την ευαγγελική έννοια πάντα!). Είναι και η προσφυγή μεγάλων θεσμών και κυβερνήσεων κάθε πολιτικού προσήμου σε πρακτικές που άλλοτε θα καταγγέλλονταν σαν ακροδεξιές.

● Ο «σοσιαλδημοκράτης» καγκελάριος της Γερμανίας Όλαφ Σολτς πήρε τις γνωστές αποφάσεις για ενίσχυση των συνόρων απειλώντας κατ’ ουσίαν με άρση της Συμφωνίας Σένγκεν περί ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων.

● Ο «Εργατικός» πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου σερ Κιρ Στάρμερ υποδέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων την «ακροδεξιά» πρωθυπουργό της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι και δήλωσε το ενδιαφέρον του για το μοντέλο της δημιουργίας δύο κλειστών κέντρων στην Αλβανία όπου θα μεταφέρονται αιτούντες άσυλο από την Ιταλία.

● Ο «κεντροδεξιός» πρωθυπουργός της Ελλάδας Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε διαρκή επαφή με την «ακροδεξιά» ιταλική κυβέρνηση για να συντονίζουν τις κινήσεις τους στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης.

● Ακόμη και ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έχει άλλες θέσεις για το θέμα αυτό, επιμένει ότι η κυβέρνηση πρέπει «να κάνει τις αναγκαίες συμμαχίες με τις χώρες του Νότου», τις οποίες «είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ». Βεβαίως οι χώρες του Νότου είναι η Ιταλία της Μελόνι, η Γαλλία, όπου σαρώνει η Λεπέν, και η Ισπανία, της οποίας ο «σοσιαλιστής» πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ έχει κάνει pushback το… μισό Μαρόκο.

Έχει σχέση ο Δυτικός Χριστιανισμός με τον “ανθρωπόθεο” και τη woke ατζέντα;

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Στη δημόσια αντιπαράθεση για τον γάμο ομόφυλων έχει επιβληθεί ένα παραπλανητικό στερεότυπο. Και το στερεότυπο αυτό είναι πως, όσοι αντιδρούν σε αυτόν και στο ευρύτερο αφήγημα μέσα στο οποίο αυτός εντάσσεται, είναι θρησκόληπτοι φονταμενταλιστές, ενώ αυτοί που είναι υπέρ παλεύουν για την απαλλαγή της κοινωνίας από θρησκευτικούς σκοταδισμούς.

Στην πραγματικότητα όμως, το ευρύτερο αφήγημα το οποίο υπηρετεί η woke ατζέντα, μέρος της οποίας είναι ο γάμος ομόφυλων, αποτελεί έκφανση του σκληρού πυρήνα του Δυτικού Χριστιανισμού. Όπως ο γράφων υποστήριξε σε προηγούμενο άρθρο του στο SLpress, το ευρύτερο αφήγημα είναι η άρνηση των διαφορετικών ρόλων των δύο φύλων σε μια οικογένεια, αυτόν του πατέρα και της μητέρας. Και αυτή προκύπτει από την άρνηση της ύπαρξης βιολογικών διαφορών μεταξύ των φύλων και εν τέλει από την άρνηση της ίδιας της έννοιας του βιολογικού φύλου. Το φύλο θεωρείται ως μια αυθαίρετη “φαντασιακή” κατασκευή και τίποτε άλλο.

Όμως, αυτή η άρνηση της ίδιας της βιολογίας, που θα ήταν αδύνατη για οποιονδήποτε άλλο πολιτισμό στην ιστορία της Ανθρωπότητας, καθίσταται δυνατή εξαιτίας της τεράστιας αυτοπεποίθησης που έχει προσδώσει στον άνθρωπο της μετανεωτερικής Δύσης το κοσμοείδωλο του “ανθρωποθεού” (man-god), το οποίο εντάσσεται στον σκληρό πυρήνα του Δυτικού Πολιτισμού και προέρχεται από τον Δυτικό Χριστιανισμό.

Ποιος γέννησε τον “ανθρωπόθεο”

Αναλυτικότερα, η παρακμή του Χριστιανισμού στη Δύση και η άνοδος του Ανθρωπισμού ουσιαστικά οδήγησε στην αντικατάσταση του Θεού στη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων από την πίστη στις δυνατότητες του ίδιου του Ανθρώπου. Δηλαδή, δημιουργήθηκε το κοσμοείδωλο του “ανθρωποθεού”, όπως το περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι στο βιβλίο του οι “Δαιμονισμένοι”. Με απλά λόγια, ο άνθρωπος επιχείρησε να υποκλέψει τις αρμοδιότητες και τις δυνατότητες του θεού και να θεοποιηθεί ο ίδιος.

Η Αριστερά ως ανέκδοτο

Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάλαβα πώς γίνεται οι φτωχοί να ψηφίζουν πλούσιους για να τους λύσουν τα προβλήματα, οι πλούσιοι εκλεγμένοι να γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί να παραμένουν φτωχοί ή να γίνονται και φτωχότεροι αλλά, παρ’ όλα αυτά, οι φτωχοί να επιμένουν να ψηφίζουν πλούσιους για να τους σώσουν.

Βέβαια, η πολιτική είναι σήμερα ένα επάγγελμα για πλούσιους σε όλον τον κόσμο, αφού χρειάζονται χρήματα και χορηγοί για να βάλει υποψηφιότητα και να εκλεγεί.

Την Έλενα Ακρίτα δεν την εξέλεξαν οι πολίτες -εξελέγη μέσω του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ- αλλά φροντίζει πάντα να υπενθυμίζει την ιστορική και ανώτερη καταγωγή της, που της δίνει ένα προβάδισμα απέναντι στην πλέμπα. Εννοείται πως η Έλενα Ακρίτα κάνει χάρη στους πλεμπαίους και στο λαουτζίκο που μπήκε στην πολιτική κονίστρα για να ασχοληθεί τα προβλήματα του λαού και να τον βοηθήσει, οπότε πρέπει να της έχουμε απέραντη ευγνωμοσύνη.

Έχω γράψει άπειρες φορές, για πάρα πολλά χρόνια, πως ένα τεράστιο πρόβλημα της Αριστεράς -και όχι μόνο στην Ελλάδα- είναι πως, από τη μια υποστηρίζει πως νοιάζεται για τους πολίτες και τους πιο αδύναμους, και, από την άλλη, τους αντιμετωπίζει ως κατώτερους.

Για τη σημερινή Αριστερά, όχι μόνο δεν υπάρχουν πια πλούσιοι και φτωχοί -υπάρχουν μόνο “δικαιώματα”-, αλλά οι φτωχοί είναι και επικίνδυνοι για τους πλούσιους αριστερούς.

Η φράση της Ελενας Ακρίτα “Τον χορτασμένο μην φοβάσαι, το γιο της πλύστρας να φοβάσαι” -που την απέδωσε αρχικά στον Λένιν, λες και είναι δύσκολο να σκεφτεί κάποιος μόνος του πως την Οκτωβριανή Επανάσταση την έκαναν οι γιοι και οι κόρες των πάμφτωχων που πέθαιναν από την πείνα στους δρόμους της Ρωσίας του Τσάρου και όχι οι αριστοκράτες, οπότε ο Λένιν δεν θα μπορούσε να είχε πει ποτέ κάτι τέτοιο- δικαιώνει απόλυτα τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που προέρχεται κι αυτός από μια πλούσια πολιτική δυναστεία, οπότε πρέπει να τον εμπιστεύονται οι πτωχούληδες, και ξεκαθαρίζει πως η πολιτική είναι μια υπόθεση για ευγενείς πλούσιους, όπως η Ακρίτα και ο Μητσοτάκης.

Γουοκισμος: Ένας ατμοσφαιρικός ολοκληρωτισμός

Απόσπασμα από το βιβλίο της Natalie Heinich, Γουοκισμός, ο νέος ολοκληρωτισμός, που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

«Ο ολοκληρωτισμός, από την στιγμή που θα βρεθεί στη εξουσία, αντικαθιστά συστηματικά όλα τα πραγματικά ταλέντα, ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις τους, με εκείνους τους φανατικούς και τους ηλιθίους των οποίων η έλλειψη οξύνοιας και δημιουργικού πνεύματος αποτελούν την καλύτερη εγγύηση της νομιμοφροσύνης τους[1]», διέγνωσε η Χάνα Άρεντ σε ένα περίφημο βιβλίο της. Αυτή η αμείλικτη διαπίστωση (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον σταλινισμό και τον φασισμό) ταιριάζει στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τον γουοκισμό, με μία μόνο διαφορά: την «εξουσία». Διότι αυτό το κίνημα δεν έχει την ιδιότητα μιας κρατικής εξουσίας, σε αντίθεση με τα «ολοκληρωτικά συστήματα», με βάση τα οποία η φιλόσοφος είχε οικοδομήσει την ανάλυσή της: τον φασισμό, στα δεξιά, και τον σταλινισμό, στα αριστερά (τα δεινά του μαοϊσμού δεν ήταν ακόμη γνωστά την εποχή που έγραφε το βιβλίο της). Είναι όμως γεγονός ότι, πριν εδραιωθεί ένα πολιτικό «καθεστώς», με κρατικές εξουσίες, υπάρχουν νοοτροπίες, τάσεις, προδιαθέσεις που διευκολύνουν την έλευσή του.

Για τον λόγο αυτόν, η αναλογία με τον ολοκληρωτισμό, και ιδιαίτερα με τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, είναι απολύτως θεμιτή, αρκεί να επεκτείνουμε την έννοια του ολοκληρωτισμού πέρα από την αυστηρή άσκηση μιας εδραιωμένης εξουσίας. Ο ισλαμολόγος Ζιλ Κεπέλ (Gilles Kepel) έχει προτείνει την έννοια του «ατμοσφαιρικού ισλαμισμού» για να περιγράψει τις στρατηγικές ισλαμοποίησης των δυτικών κοινωνιών από τους οπαδούς του πολιτικού ισλάμ: με ανάλογο τρόπο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «ατμοσφαιρικό ολοκληρωτισμό» σε σχέση με αυτή την ήπια, διάχυτη, πολιτισμική μορφή ολοκληρωτισμού που είναι ένας ολοκληρωτισμός χωρίς κράτος – αυτό ακριβώς που αποτελεί σήμερα ο γουοκισμός.

Αναλογία, έγραψα: μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι οι οπαδοί της «αφύπνισης» θα βιαστούν να απορρίψουν κάθε σύγκριση με τον ολοκληρωτισμό υποστηρίζοντας ότι «δεν μπορούμε να συγκρίνουμε» αυτά τα δύο. Αλλά η έννοια της αναλογίας δεν σημαίνει καθόλου ότι οι δύο όροι της σύγκρισης ταυτίζονται σε όλα τα σημεία· και η σύγκριση με την ευριστική έννοια αποκαλύπτει όχι μόνο τις ομοιότητες αλλά και τις διαφορές. Βεβαίως, θα ήταν ανόητο να θέλουμε να ταυτίσουμε τον γουοκισμό με τον φασισμό, τον ναζισμό ή τον σταλινισμό, δεδομένου ότι είναι προφανείς οι διαφορές σε σχέση με το ζήτημα της εξουσίας. Δεν πρέπει όμως να μας εμποδίσουν να επισημαίνουμε τις ομοιότητες που είναι ολοφάνερες, αρκεί να γνωρίζουμε τη γένεση και την ιστορία των διάφορων ολοκληρωτισμών.

Μια πρώτη ομοιότητα συνίσταται στην αναστρεψιμότητα του καλού και του κακού: αυτό που αρχικώς φάνταζε ενάρετο –για παράδειγμα το εξισωτικό ιδεώδες της γαλλικής Επανάστασης ή το κομμουνιστικό ιδεώδες της οκτωβριανής Επανάστασης– μετατρέπεται σταδιακά σε μηχανισμό καταπίεσης, χωρίς αυτή η εξέλιξη να γίνεται αντιληπτή, καθώς είναι πολύ ισχυρή η προσκόλληση στο ιδεώδες· έτσι, το τελευταίο λειτουργεί ως πέπλο που καλύπτει τις ενοχλητικές πραγματικότητες, και συγκεκριμένα την καταπάτηση των ελευθεριών και την κατάληψη της εξουσίας από μια κάστα ηγετών που αποκτούν δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στους συμπολίτες τους. Όπως επισημαίνει ο Σέργκιου Κλάινερμαν, με την πλούσια ρουμάνικη εμπειρία του, αναφορικά με τον γουοκισμό που έχει διεισδύσει ακόμα και στα μαθηματικές σχολές της Αμερικής: «Αυτό που ξεκίνησε με την απόλυτα δικαιολογημένη πρόθεση της πάλης εναντίον των διακρίσεων, στη βάση της φυλής, του φύλου και της εθνοτικής καταγωγής, με σκοπό να δημιουργηθεί μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, περισσότερη ανεκτικότητα και δικαιοσύνη, προκάλεσε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που επεδίωκε – δηλαδή, μεγαλύτερο διχασμό, λιγότερη ανεκτικότητα και λιγότερη δικαιοσύνη. Έτσι, αντί για μία πιο ολοκληρωμένη ενότητα, έχουμε βρεθεί σήμερα μπροστά σε μια κοινωνία που χάνει ταχέως την πίστη στους πιο θεμελιώδεις ενοποιητικούς θεσμούς της[2]».

Χριστοφόρος Παπουλάκος: Ένας αντιεξουσιαστής άγιος

on Χριστοφόρος Παπουλάκος: Ένας αντιεξουσιαστής άγιος

Διονύσιος Σκλήρης kosmodromio.gr

Η πρόσφατη αγιοκατάταξη του Χριστοφόρου Παπουλάκου φέρνει ξανά στο προσκήνιο μία πολύ ενδιαφέρουσα και συναρπαστική προσωπικότητα του αρχικού Νέου Ελληνισμού

Η πρόσφατη αγιοκατάταξη του Χριστοφόρου Παπουλάκου φέρνει ξανά στο προσκήνιο μία πολύ ενδιαφέρουσα και συναρπαστική προσωπικότητα του αρχικού Νέου Ελληνισμού. Η αγιοκατάταξη προέκυψε ύστερα από πρωτοβουλίες του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Ιερωνύμου, δηλαδή του Μητροπολίτου της περιοχής όπου γεννήθηκε και, μεταξύ άλλων περιοχών, έδρασε ο Παπουλάκος. Ύστερα και από προτάσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως κατά τη συνεδρία της 29ης Αυγούστου προχώρησε στην αγιοκατάταξη του οσίου Χριστοφόρου Παναγιωτόπουλου (Παπουλάκου) με ορισμό της ημέρας τιμής του στις 18 Ιανουαρίου, η οποία ήταν η ημέρα της εκδημίας του. Αξίζει να δούμε ορισμένα βασικά στοιχεία από τη ζωή και το κήρυγμα ενός αντιεξουσιαστή αγίου.

Ερημίτης και ιεροκήρυκας

Ο Παπουλάκος, κατά κόσμον Χριστοφόρος (ή, ίσως, Χρήστος αρχικά) Παναγιωτόπουλος (π. 1770-1861) γεννήθηκε στον Άρμπουνα Αχαΐας, κοντά στα Καλάβρυτα, περίπου στην εποχή του επαναστατικού αναβρασμού στην Πελοπόννησο λόγω των Ορλωφικών. Οι λεπτομέρειες για τη ζωή του ανθρώπου, που χαρακτηρίστηκε «φωτεινόν μετέωρον» και «αυτόκλητος ιεραπόστολος» από τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων, δεν είναι δυνατό να επιβεβαιωθούν κατά τρόπο ανεξάρτητο, καθώς επαναλαμβάνονται στερεοτυπικά στις πηγές. Το εντυπωσιακό είναι η πολύ μεγάλη ηλικία στην οποία άρχισε το κήρυγμά του. Στην αρχή της ζωής του φέρεται να ήταν κρεοπώλης και έμπορος ζώων, ακολουθώντας ένα επάγγελμα για το οποίο προοριζόταν από την οικογένειά του και λόγω του οποίου είχε από νέος κινητικότητα σε πληθώρα τόπων. Η επανάσταση του 1821 τον βρίσκει να είναι ήδη μοναχός και από ένα σημείο και πέρα να ασκητεύει και ως ερημίτης. Στην απόφασή του να μονάσει φέρεται να έπαιξε ρόλο και μια ασθένεια. Την εποχή που αρχίζει το έντονο κηρυκτικό του έργο το 1847, κατ’ αρχάς στην περιοχή της Αχαΐας, είναι ήδη πολύ μεγάλος σε ηλικία και έχει ζήσει επί δεκαετίες σε ασκητική μόνωση (περί το 1825-1847) πριν από την έκρηξη της ζηλωτικής του κοινωνικότητας. Από το 1850 έως το 1851 περιοδεύει στη Δυτική Πελοπόννησο ως την Αθήνα, ενώ το 1852 εν μέσω σιτοδείας κηρύττει στην Ανατολική Πελοπόννησο και καταλήγει στη Μάνη.

Το Βυζάντιο πέρα από τα ονόματα

Θέα της Κωνσταντινούπολης του 6ου αι. από τη θάλασσα. Πίνακας του Eric Chauvin.

του Μάριου Νοβακόπουλου* από το Άρδην τ. 130-31

Στη συγκρότηση της ανθρώπινης συνείδησης, τα ονόματα έχουν πάντα μεγάλη σημασία. Γίνονται ισχυρά σύμβολα συσπείρωσης των οικείων και διάκρισης των «άλλων». Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, όπου οι λέξεις έχουν χάσει κάθε αγκύρωση και αλλάζουν σημασία από ημέρα σε ημέρα, το όνομα αποτελεί το κόσμημα της συλλογικότητας, η οποία κάνει κάθε τι για να το κατοχυρώσει. Η ονοματολογική διαμάχη μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων, η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να μένει αμετάφραστο το όνομα Turkiye, αντί Turkey, σε διεθνή χρήση, οι αντίστοιχες σκέψεις της Ινδίας να υιοθετήσει ως διεθνή ονομασία το ιθαγενές Bharat, δείχνουν πόσο σημαντικά είναι τα ονόματα στην διεθνή πολιτική.

Από την άλλη, αυτή η ευκολία με την οποία μπορεί να αναδιαμορφωθεί το περιεχόμενο των ονομάτων, φανερώνει και τα όριά τους. Η σημερινή κατάσταση των κοινωνικών επιστημών, οι οποίες έχουν ανεξαρτητοποιήσει απόλυτα τις κατηγορίες με όρους απολυτότητας του αυτοπροσδιορισμού (στο έθνος, τη φυλή, το φύλο κ.λπ.), ευνοούν ιδιαίτερα αυτό το άδειασμα των συλλογικοτήτων από κάθε σταθερό, παρατηρήσιμο περιεχόμενο. Απομένουν μόνον οι ταυτότητες ως ρητορικές διακηρύξεις, ενώ η σύνδεσή τους με τα εσωτερικά τους στοιχεία θεωρείται πολιτικά αντιδραστική και κοινωνιολογικά ουσιοκρατική.

Η μακρά και πολυκύμαντη ιστορία του ελληνικού λαού αποτυπώνεται στη φυσιογνωμία και τις ταυτότητές του με τρόπο κατ’ εξοχήν σύνθετο. Ο Ελληνισμός, στην πάροδο του χρόνου, άλλαξε θρησκεία, πέρασε από την τοπική στην οικουμενική κλίμακα με τον Μέγα Αλέξανδρο, δέχθηκε τον Ρωμαίο κατακτητή, τη στιγμή που τον «κατέκτησε» πολιτισμικά, έγινε δομικό στοιχείο της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διατηρώντας παράλληλα μορφές αντίστασης με βάση την πίστη και τη βυζαντινή ανάμνηση, ενώ ανέπτυξε με τη νεότερη Ευρώπη μία βαθιά οικειότητα, η οποία όμως ποτέ δεν έγινε ταύτιση. Στο περιβάλλον αυτό, η εναλλαγή των εθνικών ονομάτων είναι φυσιολογική – πόσο μάλλον, αφού η ποικιλία αυτή υπήρχε και στην αρχαιότητα (Αχαιοί, Αργείοι, Δαναοί, Γραικοί, Έλληνες).

Η παγκόσμια αφύπνιση των ζητημάτων ταυτότητας μετά το 1990 αποτελεί τομή στις διεθνείς σχέσεις. Η πτώση του κομμουνισμού στην ανατολική Ευρώπη και του αραβο-σοσιαλισμού στη Μέση Ανατολή άφησε ένα μεγάλο κενό το οποίο κάλυψαν οι αποσιωπημένοι εθνισμοί και ο ισλαμισμός. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων, η μαζική εισροή Βαλκανίων μεταναστών και ομογενών παλιννοστούντων προκάλεσαν βίαιη αφύπνιση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία κλήθηκε να ερμηνεύσει τη νέα πραγματικότητα με βάση την ιστορία, τη γλώσσα κ.λπ. Δημιουργήθηκαν μαχητικά δίπολα, μεταξύ παραδοσιακών και εκσυγχρονιστών, διαφωτιστών και αντιδιαφωτιστών, ανατολικών και δυτικών, αρχαιολατρών και ορθοδόξων κ.λπ.

Η διαδικασία αυτή ήταν γόνιμη, από την πλευρά ότι ορισμένα ζητήματα παραμερισμένα συζητήθηκαν έντονα για πρώτη φορά, ενώ δόθηκε η αφορμή για βαθύτερη έρευνα, π.χ. στην πατερική γραμματεία, τις παραδόσεις των Μικρασιατών ή τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό, πολλαπλασιάστηκαν οι εκδόσεις αρχαίων συγγραφέων κ.λπ. Όμως, η αποσπασματική χρήση ιστορικών πτυχών ως ρητορικών όπλων σε έναν αγώνα πολιτικής επικράτησης, με σοβαρές διεθνείς προεκτάσεις^[1], εν τέλει οδηγεί στον φανατισμό, με τελικό χαμένο την ιστορία. Έτσι έγιναν και τα εθνικά ονόματα, Έλλην, Γραικός, Ρωμιός, πυρομαχικά στις διαμάχες αυτές, με τη μία ή την άλλη πλευρά να απορρίπτει μετά βδελυγμίας το τάδε ή το δείνα.

Το ζήτημα των ονομάτων των Ελλήνων σχετίζεται άμεσα με το Βυζάντιο, καθώς τότε προκύπτει η χρήση στον ελληνικό κόσμο των όρων Ρωμαίος/Ρωμιός. Ανάλογα με την περίσταση, στις πηγές εμφανίζονται και τα τρία ονόματα, που λειτουργούν άλλοτε ως συνώνυμα, άλλοτε ως ταυτόσημα, ενίοτε δε ως αντίθετα. Το ζήτημα είναι σίγουρα ανοικτό για τις επιστήμες των βυζαντινών και των νεοελληνικών σπουδών, με πολλές διαφορετικές απόψεις, και εδώ δεν θα γίνει παρά μία πολύ πρόχειρη προσπάθεια επισκόπησης^[2].

Βυζαντινοί: Τι λογής Ρωμαίοι, και τι λογής Έλληνες

Οι Έλληνες ήταν πάντα κάτι περισσότερο από ένας από τους λαούς που υποτάχθηκαν στις ρωμαϊκές λεγεώνες. Η λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου, καθώς και τμήματα της ίδιας της Ιταλίας, κατοικούνταν σε μεγάλο βαθμό από ελληνικούς ή ελληνίζοντες πληθυσμούς. Η ελληνική γλώσσα, εκτός από κοινή γλώσσα της διοίκησης και του εμπορίου στην Ανατολή, έγινε απαραίτητο εφόδιο της ρωμαϊκής άρχουσας τάξης, συνώνυμο της εκλέπτυνσης και του πολιτισμού. Ο εξελληνισμός του «αγροίκου Λατίου» υπήρξε εκτεταμένος, σε βαθμό που προκάλεσε τον φόβο μήπως αλλοτριωθούν εντελώς τα πάτρια ήθη των Ρωμαίων^[3]. Η ρωμαϊκή κατάκτηση υπήρξε αρχικά σκληρή, η επικράτηση όμως της ειρήνης, από τον Οκταβιανό και μετά, βοήθησε στην αποδοχή του νέου καθεστώτος. Η συνείδηση όμως της πολιτισμικής διαφοροποίησης και της πνευματικής ανωτερότητας παρέμεινε πολύ ισχυρή. Οι Έλληνες συγγραφείς της εποχής, αν και πολιτικώς νομιμόφρονες, τονίζουν τα πολιτισμικά πρωτεία των Ελλήνων έναντι των Ρωμαίων^[4], όπως και τη μυθική ελληνική καταγωγή των Λατίνων κοσμοκρατόρων (από την Τροία, την Αρκαδία κ.λπ)^[5]. Ο Γάλλος ιστορικός Paul Veyne τονίζει το γεγονός πως στον θρόνο της Ρώμης δεν κάθισε ποτέ Έλληνας, ούτε αφού η ρωμαϊκή υπηκοότητα άνοιξε για όλους τους κατοίκους (διάταγμα Καρακάλλα, 212 μ.Χ.) ενώ αναδείχθηκαν Ισπανοί, Ιλλυριοί, Βέρβεροι κλπ.^[6]

Το αφήγημα περί ανυπαρξίας φύλων και ο μανδύας περί ισότητας δικαιωμάτων

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Η συζήτηση που γίνεται σήμερα για το θέμα του γάμου ατόμων του ιδίου φύλου τείνει να αγνοεί το ευρύτερο πλαίσιο, μέσα στο οποίο διεξάγεται αυτή η συζήτηση. Και το ευρύτερο πλαίσιο είναι η υπαρξιακή κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα ο Δυτικός Πολιτισμός, ο οποίος φαίνεται πως έχει κηρύξει έναν ανελέητο πόλεμο σε πάσης μορφής συλλογικές ταυτότητες, προωθώντας ως απόλυτα κυρίαρχο και ανεξέλεγκτο πολιτικό υποκείμενο το “απέραντο” άτομο. Δηλαδή, το άτομο που δεν αντιμετωπίζει κανενός είδους περιορισμούς, ούτε καν από την ίδια τη φύση και που δια των επιλογών του μπορεί να ορίζει τα πάντα, ακόμη και το φύλο του!

Ας ξεκινήσουμε εξετάζοντας αν ο γάμος είναι απαραίτητος σε ζευγάρια ανθρώπων του ιδίου φύλου ώστε να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα ζευγάρια ανθρώπων διαφορετικού φύλου. Όπως έχουν υποστηρίξει πολλοί επιστήμονες, αρμοδιότεροι του γράφοντος, η απάντηση είναι όχι. Πολλά ετερόφυλα ζευγάρια σήμερα (ο γράφων έχει τρία στον οικογενειακό και φιλικό του περίγυρο) έχουν επιλέξει να κάνουν σύμφωνο συμβίωσης και όχι γάμο. Τα ζευγάρια αυτά κανένα πρόβλημα δεν φαίνεται να έχουν με τα παιδιά τους και τα δικαιώματα των συζύγων, σε περίπτωση απώλειας του ενός ή του άλλου, όπως επιμένει ο επικοινωνιακός μηχανισμός προώθησης του γάμου ατόμων διαφορετικού φύλου. Και εν πάση περιπτώσει, αν υπάρχουν προβλήματα, αυτά θα μπορούσαν να επιλυθούν με επιπρόσθετες νομικές ρυθμίσεις.

Η στοχοθέτηση, λοιπόν, δεν είναι η ισότητα στην κοινωνία και έναντι του νόμου ζευγαριών του ιδίου και του άλλου φύλου, αλλά η εξυπηρέτηση ενός ευρύτερου αφηγήματος. Αυτό είναι η άρνηση των βιολογικών διαφορών μεταξύ των φύλων και των ρόλων τους στην οικογένεια, ως πατέρας και μητέρα. Αυτό φαίνεται και από δηλώσεις (επωνύμων και μη) του τύπου ότι οι γυναίκες δεν είναι γυναίκες αλλά γενικά άνθρωποι με μήτρα.

Επίσης έχουμε την εκδήλωση της επιθυμίας ανδρών να θηλάσουν τα παιδιά τους ή ακόμη και να τα κυοφορήσουν και μια σειρά από άλλα. Η τάση αποτυπώνεται σε σχετικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, απεικονίζοντας δύο άντρες όπως ένα παραδοσιακό ζευγάρι στο μαιευτήριο, με τον έναν να είναι ξαπλωμένος, ωσάν μόλις να έχει γεννήσει και να σφίγγει στο γυμνό του στήθος το μωρό, ενώ ο περήφανος πατέρας να χαμογελάει καθισμένος στο πλάι του κρεβατιού.

Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ» ΤΟΥ Ν. ΜΠΕΡΝΤΙΑΓΙΕΒ

Τὸ κείμενο ποὺ θὰ παρουσιάσουμε τὴ Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου στὶς 7 τὸ βράδυ, στὰ πλαίσια τῆς τέλεσης τοῦ ἁγιασμοῦ στὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδας, γράφτηκε λίγο πρὶν ἀποβιώσει ὁ Νικόλαος Μπερντιάγιεφ στὸ Παρίσι τὸ 1948. Δημοσιεύτηκε ἀμέσως μετὰ στὸ γαλλικὸ περιοδικὸ “Le Cheval Blanc” τὸ 1948 (τεῦχος 4/5) καὶ στὴ συνέχεια τὸν Μάρτιο τοῦ 1949 στὸ βρετανικὸ “World Review” σὲ ἀγγλικὴ μετάφραση του Γιουτζίν Λάμπερτ.

Οἱ πρβληματισμοί του ἐκείνη τὴν ἐποχὴ τῆς ἀκραίας ψυχροπολεμικῆς πόλωσης ταυτίζονται σὲ μεγάλο βαθμὸ μὲ αὐτοὺς ποὺ ὁδήγησαν τὸν ἀείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη νὰ προχωρήσει στὴν ἵδρυση τῆς ΧΔ καὶ στὸ ξεκίνημα τῆς “Χριστιανικῆς”. Ἐνδεικτικά:Ἡ ἀπόρριψη τοῦ διλήμματος μεταξὺ Καπιταλισμοῦ καὶ Κομμουνισμοῦ καὶ ἡ ἀποφασιστικότητά του νὰ ἐπιλέξει τρίτο δρόμο. Σθένος ποὺ μᾶς ἐμπνέει σήμερα, ποὺ δὲν ἔχουμε δίλημμα, ἀλλὰ ὑποχρεωτικὸ μονόδρομο.
Ἡ θέση ὅτι καὶ τὰ δύο συστήματα εἶναι ὑλιστικά.
Ἡ θέση ὅτι ἡ θρησκευτικὴ πίστη μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει τὴ βάση γιὰ ἕνα θρησκευόμενο σοσιαλισμό, τὸν μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσει τὸ ὅραμα μιᾶς ριζικὰ καινούργιας κοινωνίας καὶ μεταμορφωμένων ἀνθρώπινων σχέσεων. Ἀντιβάνεται ὅτι αὐτὸ εἶναι περισσότερο ἕνα ὄνειρο παρὰ ἁπτὴ πραγματικότητα- ἕνα ὄνειρο ποὺ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ παρὰ μόνον ἂν ὁ κόσμος βιώσει μιὰ πλήρη πνευματικὴ ἀναγέννηση. Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης πέντε χρόνια ἀργότερα, ξεκίνησε ἀποφασισμένος νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ πειστεῖ ὁ ἕλληνικὸς λαὸς ὅτι ἕνα τέτοιο “ὄνειρο” μπορεῖ νὰ γίνει πραγματικότητα μόνο στὴ βάση τοῦ κοινωνικοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ σὲ κάθε περίπτωση ὁδοδείκτης γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ γίνει καλύτερη ἡ κοινωνία στὴν ὁποία ζοῦμε.
Ἡ καταδίκη κάθε ἀπόπειρας νὰ χρησιμοποιεῖται ὁ Χριστιανισμὸς ὡς στήριγμα τοῦ ἀστικοῦ συστήματος.
Ἡ θέση ὅτι κάθε πρωτοβουλία διεθνοῦς ἕνωσης χωρὶς τὴ Ρωσία εἶναι καταδικασμένη. Μὲ διορατικότητα καταλάβαινε ὅτι ὁ ἀντικομμουνισμὸς τῆς Δύσης ἦταν πρόσχημα ποὺ κάλυπτε τὴ ρωσοφοβία της, κάτι ποὺ σήμερα εἶναι παραπάνω ἀπὸ φανερό.
Ἐνῶ προκρίνει τὴ συμπάθειά του πρὸς τὰ σοσιαλιστικὰ κόμματα, ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ στὴν τάση τους νὰ προκρίνουν τὴ διαχείριση τῆς ἐξουσίας σὲ σχέση μὲ τὴν προτεραιότητα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης. Πρᾶγμα ποὺ ἐπίσης κάνει τὸ λόγο του διορατικὸ ἐπίκαιρο, ἀφοῦ ἡ σοσιαλδημοκρατία ἔχει πλήρως μεταλλαχθεῖ καὶ ὑποταχθεῖ στὶς προτεραιότητες τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ.

Ἀναδημοσιευουμε τὸ ἀπόσπασμα ποὺ περιλαμβανόταν στὸ ἀφιερωματικό μας ἡμερολόγιο τοῦ 2018. Στὴν ἐκδήλωση θὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ ἄλλα ἐπίκαιρα σημεῖα αὐτοῦ τοῦ ὄχι καὶ ιδιαίτερα γνωστοῦ στὴν Ἑλλάδα κειμένου.


«Οἱ ἄνθρωποι σήμερα ἔχουν τόσο λίγη φαντασία ποὺ δὲν μποροῦν νὰ διανοηθοῦν ἄλλη ἐπιλογὴ πέρα ἀπὸ αὐτὴν ἀνάμεσα στὸν Καπιταλισμὸ καὶ στὸν Κομμουνισμό. Ἐδῶ, ὅπως καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες περιπτώσεις, ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὴν τυφλὴ μοίρα. Ὁ πόλεμος, ἡ ἐπανάσταση, ὁ Φασισμὸς καὶ τὰ ὑπόλοιπα, ἔχουν ἔμφυτη μέσα τους τὴ δύναμη τῆς ἐπιβολῆς τῆς μοίρας. Πολλοὶ λίγοι ἀκόμα πιστεύουν ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία ἐπίσης μπορεῖ νὰ ἔχει συμβολὴ στὴ διαμόρφωση τοῦ μέλλοντος. Πολλοὶ ποὺ δὲν τοὺς ἀρέσει ὁ Κομμουνισμὸς εἶναι, παρ’ ὅλα αὐτά, πεπεισμένοι ὅτι αὐτὸς εἶναι ἀναπόφευκτος καὶ ὅτι ὁ κόσμος εἶναι καταδικασμένος νὰ γίνει κομμουνιστικός(…)Ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς σύγχρονους πειρασμοὺς εἶναι ἡ διαίρεση τοῦ κόσμου σὲ δύο τμήματα, ἕνα κυριαρχούμενο ἀπὸ τὸν Κομμουνισμὸ κι ἕνα ἄλλο ἀπὸ τὸν Καπιταλισμό, τὴ «Σοβιετικὴ Ρωσία» καὶ τὴν «Ἀμερική». Οἱ ἄνθρωποι ἐπαναλαμβάνουν στερεότυπες φράσεις προκειμένου νὰ σταθεροποιήσουν αὐτὴ τὴ διαίρεση καὶ νὰ ἀνοίξουν τὸ δρόμο στὸν πόλεμο(….) Ὁ κόσμος, ὅπως πραγματικὰ εἶναι καὶ ὄχι ὅπως οἱ ἄνθρωποι ὀνειρεύονται ὅτι εἶναι, εἶναι πολὺ πιὸ σύνθετος καὶ πολύπλοκος. «Σοβιετικὴ Ρωσία», «Ἀμερική», «καπιταλιστικὴ περικύκλωση», «σιδηροῦν παραπέτασμα», κ.λπ., εἶναι γενικεύσεις ποὺ ἔχουν ἐφευρεθεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ ὡς ὅπλα τακτικοῦ πολέμου. (…)