- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024
Παύλος Παυλίδης - ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2024
Διονύσιος Σολωμός: Ο εθνικός ποιητής και η ανταπόκριση που είχε το έργο του
Η ανταπόκριση που είχε ο εθνικός μας ποιητής από τους σύγχρονούς του
Γιάννης Θ. Διαμαντής
Στις 21 Οκτωβρίου 1825 δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά κριτική του ποιήματος του Διονύσιου Σολωμού «Ύμνος εις την Ελευθερία». Η κριτική ήταν του πολιτικού, λόγιου και διπλωμάτη Σπυρίδωνα Τρικούπη και δημοσιεύθηκε στη «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος».
Ο νεοελληνιστής φιλόλογος και ιστορικός της λογοτεχνίας, Γιώργος Βελουδής γράφει στο «ΒΗΜΑ» στις 11 Ιανουρίου 1998:
«Η πρώτη, τριπλή και επιβλητική, “εμφάνιση” του Σολωμού στην Ελλάδα σημειώθηκε το κρίσιμο έτος της Ελληνικής Επανάστασης 1825, όταν ο ίδιος ήταν 27 χρόνων.
»Το έτος αυτό (1825) κυκλοφόρησε μέσα στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι η πρώτη ελληνική έκδοση του Υμνου εις την Ελευθερίαν και το ίδιο έτος δημοσιεύτηκαν δύο κριτικές παρουσιάσεις του: η πρώτη, συντομότερη, από τον Σπ. Τρικούπη στη Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος στο Ναύπλιο και η δεύτερη, εκτενέστερη, από τον Γ. Ψύλλα στην Εφημερίδα των Αθηνών.
Διαπιστώσεις
»Ηδη αυτή η πρώτη, τριπλή, παρουσία επιβάλλει μερικές αποφασιστικές διαπιστώσεις:Υπάρχει ήδη “πτώμα” και αποδεδειγμένη πρόθεση νέου εθνικού “εγκλήματος
ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
Η προ ημερών ευθεία κριτική του Αντώνη Σαμαρά στην πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα εθνικά θέματα, συνέχεια αντίστοιχης κριτικής και από τον Κώστα Καραμανλή, τείνει να διαμορφώσει το πλαίσιο μίας εσωκομματικής αντιπολίτευσης στη ΝΔ. Όπως έδειξαν και ερωτήσεις γαλάζιων βουλευτών το προηγούμενο διάστημα, το φάσμα της κριτικής επεκτείνεται και σε ζωτικής σημασίας οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που έχουν γονατίσει μικρομεσαία στρώματα.
Μπορεί το ζήτημα να έχει μία ενδοπαραταξιακή πτυχή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για στενό παίγνιο πολιτικού ανταγωνισμού. Οι δύο πρώην πρόεδροι της ΝΔ και πρωθυπουργοί δεν λειτουργούν σαν δελφίνοι. Το γεγονός ότι έχουν φτάσει στο σημείο να ανοίξουν δημοσίως μέτωπο με την τωρινή ηγεσία οφείλεται στην εδραιωμένη πεποίθησή τους, όχι μόνο ότι αυτή έχει αλλοιώσει την ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία της παράταξης, όχι μόνο ότι πολιτεύεται κατά τρόπο που υπονομεύει αφενός την κοινωνική συνοχή (ακρίβεια), αφετέρου τους θεσμούς (υποκλοπές και Τέμπη). Επιπροσθέτως, είναι εμφανής η ανησυχία τους ότι το δίδυμο Μητσοτάκης-Γεραπετρίτης μεθοδεύουν διευθετήσεις στα ελληνοτουρκικά, οι οποίες θίγουν ζωτικά εθνικά συμφέροντα.
Η ανησυχία τους για τα ελληνοτουρκικά δεν είναι αβάσιμη. Μπορεί προς το παρόν να μην υπάρχει υπογραφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε κάποια συμφωνία με την Άγκυρα, την οποία μπορούν να επικαλεστούν για να διαχωρίσουν και θεσμικά τη θέση τους από την ομάδα Μητσοτάκη, αλλά υπάρχουν σημαντικές αποχρώσες ενδείξεις, με τις οποίες δεν θα ασχοληθώ σ’ αυτό το άρθρο, επειδή ακόμα είναι ενδείξεις, έστω και αποχρώσες.
Εκτός από αυτές, όμως, υπάρχουν και δύο γεγονότα, τα οποία από μόνα τους συνιστούν βαρύτατες εθνικές υποχωρήσεις στα ελληνοτουρκικά. Μπορεί ο όρος να ακούγεται βαρύς, αλλά –όπως θα αποδείξω στη συνέχεια– είναι αυτός που περιγράφει με ακρίβεια τις συγκεκριμένες πράξεις στα ελληνοτουρκικά. Το πρώτο είναι το νομοσχέδια για τα μικρονήσια, στο οποίο υπάρχει μία ένδειξη υπαναχώρησης, άρα το έγκλημα δεν έχει συντελεσθεί. Το δεύτερο είναι το επεισόδιο στην Κάσο, όπου έχουμε και “πτώμα”.
Ελληνοτουρκικά: Μικρονήσια και ΑΟΖ
Η Αθήνα παραδίδει τη Θράκη
Πριν από τις σκέψεις για το συλλογικό, θα πρέπει να αναφέρω κάτι προσωπικό: Γεννήθηκα στον Έβρο, από γονείς πρόσφυγες που κατέφυγαν στη δυτική πλευρά του ποταμού (και στη συνέχεια του ομώνυμου νομού) μετά τη Γενοκτονία.
Του ΘΕΟΦΑΝΗ ΜΑΛΚΙΔΗ* HELLAS JOURNAL
Μαζικό έγκλημα το οποίο στοίχισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες και προσφυγοποίησε πάνω από ενάμιση. Και από τον καιρό που η οικογένειά μου πέρασε το ποτάμι και τα μαχαίρια των δολοφόνων της Τουρκίας, της Ναζιστικής Γερμανίας και Φασιστικής Βουλγαρίας, ζω στον Έβρο. Με λίγα λόγια και το 2020 ήμουν εκεί, όταν ο Ερντογάν εισέβαλλε στην Ελλάδα και η Ελλάδα αντέδρασε όπως όφειλε και όπως ήταν υποχρεωμένη στην εισβολή και την ευθεία αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας…..Ας προχωρήσω τώρα στη γενική εικόνα και στην πραγματικότητα: Η φράση «θα σε στείλω στον Έβρο» ως απειλή των προϊσταμένων προς τους υφιστάμενους, ως «λόγος» και πράξη εξορίας των ανεπιθύμητων δημοσίων υπαλλήλων, στρατιωτικών και άλλων που τα έβαλαν με τα θηρία της κομματοκρατίας, της οικογενειοκρατίας και αναξιοκρατίας, καταγράφει με περιεκτικό τρόπο την αντίληψη για τη Θράκη και ειδικότερα για τον Έβρο, αντίληψη η οποία διαμορφώθηκε μετά την απελευθέρωσή της και την ένωσή της με τον εθνικό κορμό.
Λουδοβίκε, η παραίσθηση είναι η πολυτέλεια των μοναχικών ανθρώπων.
…ο Υιός
Του Στέλιου Βικόπουλου
Προς Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-κιναλ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ ΝΙΚΟ
Κύριε Πρόεδρε
Θα ήθελα να σας πληροφορήσω οτι κυκλοφορεί ανάμεσά σας και δυστυχώς ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες υιός μεγάλου Ανδρός ο οποίος φέρεται και είναι δούλος, μικρός, Κεμαλολάγνος, ηττημένος απο την ιστορία αλλά πάντα επικίνδυνος για την πατρίδα μας.
θα σας παρακαλούσα για τον περιορισμό του.
Σωτήρης Τσιόδρας: «Η επόμενη πανδημία δεν θα αργήσει – Το “σπίτι μας” έχει πάρει φωτιά»
ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΟΔΡΑΣ
Τι κοινό έχουν ο Δάγκειος Πυρετός, ο ιός του Δυτικού Νείλου, η λεπτοσπείρωση, η ελονοσία, τα καρδιαγγειακά προβλήματα και ο καρκίνος του πνεύμονα;
Την κλιματική αλλαγή απαντάει ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας και Παθολογίας της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών (ΕΚΠΑ) Σωτήρης Τσιόδρας, επισημαίνοντας πως το 2023 ήταν το θερμότερο έτος στον κόσμο έως σήμερα.
Στην Ελλάδα καταγράφηκαν πολλαπλά ακραία καιρικά φαινόμενα (Daniel, πυρκαγιές, πλημμύρες) με συνέπεια οι παραπάνω νόσοι να αποτελούν μόνο την «κορυφή του παγόβουνού» από τις υπαρκτές απειλές που σχετίζονται με τον αυξημένο αριθμό λοιμώξεων και στη χώρα μας.
«Δυστυχώς και το 2024 βλέπουμε τις θερμοκρασίες να έχουν καταγράψει επίπεδα ρεκόρ με παρατεταμένους καύσωνες που έφτασαν έως και 43 βαθμούς Κελσίου και ξηρασία. Είχαμε 14 μήνες συνεχούς αύξησης της θερμοκρασίας κατά 1,5 βαθμό ανώτερη. Ο πλανήτης μας , “το σπίτι μας” φλέγεται και εμείς δεν μιλάμε για αυτά τα προβλήματα που θα φέρουν την επομένη πανδημία πιο γρήγορα από ότι είχαμε υπολογίσει». τόνισε ο καθηγητής στη διάλεξη που έδωσε την περασμένη εβδομάδα, στο Δημοτικό Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Δήμου Γλυφάδας με τίτλο: «Κλιματική αλλαγή και δημόσια Υγεία».
Ενδεικτικό είναι ότι η θερμοκρασία της θάλασσα έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδό τα τελευταία 66 έτη. Αυτό σημαίνει ότι η μέση αύξηση της θάλασσας έχει ανεβεί από την αρχή του 20 αιώνα με συνέπεια περιοχές όπως το Αμβούργο, η Κοπεγχάγη, η Αμβέρσα, οι ανατολικές παραλίες των ΗΠΑ, που πρόσφατα χτυπήθηκαν ξανά από τυφώνα, να κινδυνεύουν να σβηστούν από το χάρτη.
Τι σημαίνουν όμως όλες αυτές οι αλλαγές για τη δημόσια υγεία και πως συνδέονται με την επόμενη πανδημία;
Το λιώσιμο των πάγων ήδη έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στους επιστήμονες, καθώς φοβούνται το ενδεχόμενο αναβίωσης ιών που ήταν «κοιμισμένοι» για εκατομμύρια χρόνια.
«Οι παλαιο-παθογόνοι ιοί ανησυχούν τους επιστήμονες για το ξέσπασμα μιας νέας πανδημίας. Ακόμα δημιουργούνται ποταμιά σκουριάς στην Αλάσκα που περιέχουν σίδερο, νικέλιο, κάδμιο» είπε ο κ. Τσιόδρας και συνέχισε: « Επίσης κάθε χρόνο την τελευταία δεκαετία έχουμε εισαγόμενα κρούσματα νοσημάτων που μεταδίδονται με κουνούπια του γένους Aedes, τα κουνούπια τίγρης, όπως Δάγκειου πυρετού ο οποίος οδήγησε σε επιδημίες στην Νότια Ευρώπη το 2023 και στην Ελλάδα, σε εισαγόμενα περιστατικά ασθενών που είχαν ταξιδέψει πρόσφατα σε ενδημικές χώρες», τόνισε ο κ. Τσιόδρας.
Η αιματηρή αγωνία της ηττημένης Δύσης-Νίκος Σίμος
Militaire News
Γράφει ο Νίκος Σίμος
«Η αιματηρή» … αγωνία των ΗΠΑ κοστίζει εκατομμύρια ζωές: Είναι το τελευταίο λάθος του ετοιμοθάνατου ηγεμόνα.
Η Δύση έχει δώσει στα γεράκια της ισραηλινής ηγεσίας λευκή επιταγή για την τελική λύση του Παλαιστινιακού, στη Γάζα. Οι ενέργειες του Τελ Αβίβ είναι δυσανάλογα βίαιες, έχουν δε προ πολλού χρόνου επισκιάσει, στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης, την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς.
Οι εχθροπραξίες θα μπορούσαν να τερματιστούν αρκετά γρήγορα με την βοήθεια της διεθνούς πίεσης.
Όμως η Ουάσιγκτον έχει χάσει την ικανότητα για λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς. Και η αμερικανική ελίτ έχει καταστεί όμηρος διαφόρων λόμπι, χρηματοοικονομικών και βιομηχανικών κύκλων, ιδιαίτερα φιλοϊσραηλινών και πολεμικών βιομηχανιών, έχοντας χάσει την δική της υποκειμενική κρίση.”
Είναι οι, χαρακτηριστικές της Ιστορικής περιόδου που διανύουμε, απόψεις των αντιπρυτάνεων της Διπλωματικής Ακαδημίας του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας, Ο. Καρπόβιτς και Μ. Τρογιάνσκυ για τις κρίσεις που προκαλεί, στην αποδρομή της και στην εμφανή γεωπολιτική, γεωοικονομική και γεωστρατηγική της ήττα οι ΗΠΑ – σαν ο κύριος εκφραστής του «νέου αγγλοσαξονισμού» – παρασύροντας και τους άφρονες αλλά πιστούς συμμάχους των σε πολλαπλές κρίσεις που είναι δύσκολο να αντέξουν.
Το ευρωπαϊκό, Αμερικανοσχεδιασμένο, εποικοδόμημα της ΕΕ αποσαρθρώνεται και αυτό μέσα στην χρονιά που έρχεται θα γίνει εμφανέστατο.
Με την ίδια μέθοδο, σαν αυτή της Ουκρανίας, επιχείρησαν να συσπειρώσουν τους εξαρτώμενους συμμάχους των παραβλέποντας και αυτοί – οι Αμερικανοί – και οι σύμμαχοι τους την διπλωματική ιστορία των ζητημάτων, το παρελθόν το ιστορικό των περιοχών και κυρίως τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ για την χρόνια εκκρεμότητα του Παλαιστινιακού ζητήματος, καθώς και για την προκλητική προσπάθεια γεωπολιτικής σύσφιξης της Ρωσίας αμέσως μετά την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας
Ο μύθος του Ερυσίχθονα.
Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2024
«ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» Από Τοντ Χάιεν
Ο μεταανθρωπισμός είναι μεταμφιεσμένος ως τεχνολογική πρόοδος
ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ,Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
του Τοντ Χάιεν
Φαίνεται ότι η ιδέα του μεταανθρωπισμού (1) ως κύριας δύναμης σε αυτήν την τρέχουσα παγκόσμια καταστροφή συχνά επισκιάζεται και θεωρείται λίγο υπερβολικά ακραία για να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Αλλά αν με έβαζαν στη γωνία και με ρωτούσαν ποια είναι κατά τη γνώμη μου τα τρία πιο σημαντικά και τρομακτικά στοιχεία αυτής της τρέχουσας ανθρώπινης πρόκλησης, θα έλεγα τον υπερανθρωπισμό (την καταστροφή της ανθρωπότητας ως μια ομάδα ανθρώπινων όντων που δημιουργήθηκε από τον Θεό) , η προσπάθεια να πεθάνει ο Θεός και την εξαπόλυση ενός αιώνιου πολέμου στον κόσμο. Η κύρια μέθοδος που χρησιμοποιείται για να επιτευχθούν όλα αυτά είναι ο παγκόσμιος κολεκτιβισμός.Η επίθεση που απεικονίζουν και τα τρία αυτά πράγματα ουσιαστικά συνοψίζεται στην ίδια βασική θεμελιώδη προσπάθεια: το καλό εναντίον του κακού. Το καλό ορίζεται ως δημιούργημα του Θεού (και αν δεν πιστεύετε στον Θεό, πείτε απλώς («δημιουργία της φύσης») και το κακό ορίζεται ως η εκμηδένιση της δημιουργίας του Θεού (ή της δημιουργίας της φύσης).
Και τα τρία από αυτά τα πράγματα που αναφέρονται στον τίτλο αυτού του άρθρου είναι δραστηριότητες, βαθιά ανθρώπινες δραστηριότητες, και όλα είναι μεταμφιεσμένα ως κάποιο στοιχείο απαραίτητο για τη διατήρηση της «καλής» ζωής. Κάτι που είναι τόσο ειρωνικό όσο γίνεται.
Ο μεταανθρωπισμός είναι μεταμφιεσμένος ως τεχνολογική πρόοδος στο πνεύμα της διατήρησης μιας ζωής χωρίς πόνο και της παράτασης αυτής της ζωής όσο το δυνατόν περισσότερο. Ο θάνατος του Θεού (προφανώς κανείς ή τίποτα δεν μπορεί να «σκοτώσει» τον Θεό, αλλά ξέρετε τι εννοώ) είναι απαραίτητος για την αυτοσυντήρηση (σωματική ζωή). Ο Θεός μας περιορίζει, ή έτσι λένε, και είναι απάνθρωπο να είμαστε υποταγμένοι σε κάθε είδους ισχυρή οντότητα (υποθέτοντας ότι ο Θεός εμπίπτει στην πραγματικότητα σε αυτόν τον περιορισμένο ορισμό). Είναι λοιπόν σαφές ότι ο Θεός πρέπει να καταστραφεί εάν ο άνθρωπος θέλει να πάρει τη θέση Του δημιουργώντας ιατρική πρόοδο για να αποφύγει το μόνο πράγμα που φοβάται περισσότερο ένας υλικός άνθρωπος: τον θάνατο. Η καταστροφή του Θεού δημιουργεί ταυτόχρονα την αντίληψη ότι η φυσική ζωή είναι το τέλος όλης της ύπαρξης και ότι χωρίς τον Θεό είμαστε ελεύθεροι να είμαστε Θεός και να δημιουργούμε τεχνολογία που ξέρει πώς να συντηρεί τη ζωή καλύτερα από ό,τι έχει ποτέ, ή θα το κάνει ποτέ ο Θεός.
Μιὰ συνέντευξη τοῦ Ἀντρέι Ταρκόφσκυ
Ὁ Ἀντρέι Ταρκόφσκυ – μικρός, νευρικός, βίαιος, σχεδὸν ἀσιατικὸς τύπος – δὲν εἶναι λιγότερο ἀπαιτητικὸς ἀπὸ τὶς ταινίες του. Ὅσο ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἰκανοποίηση τοῦ κοινοῦ, θεωρῶντας πὼς τὸ ἔργο ποὺ ἔχει νὰ κάνει πρέπει νὰ τὸ κάνει, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ μόδες καὶ γιὰ ἐπιτυχίες, ἄλλο τόσο δὲν φροντίζει νὰ προσελκύσει τὸν Τύπο καὶ ἄλλα κέντρα κοινῆς γνώμης. Ἀπεχθάνεται τὴν κινηματογραφική κριτική, ποὺ τὴν βρίσκει στὸ σύνολό της μέτρια. Ἀποφεύγει τοὺς δημοσιογράφους. Ἀγαπᾶ νὰ προκαλεῖ, νὰ διακηρύττει, λόγου χάρη, παρωχημένες θέσεις τοῦ τύπου: Ὁ ἄνδρας εἶναι γιὰ νὰ ἐνεργεῖ καὶ νὰ δημιουργεῖ. Ἡ γυναῖκα γιὰ ν’ ἀγαπᾶ τὸν ἄνδρα.
Αὐτὴ ἡ ἀποσιώπηση, ὅσον ἀφορᾶ τὸ σχολιασμὸ τοῦ ἔργου του, μαζὶ μὲ τὴν δυσκολία προσέγγισης τῶν ταινιῶν του, ἰδὶως τῶν τελευταίων, μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει μιὰ σοβαρὴ παρεξήγηση, ποὺ εἶναι πιὰ καιρὸς νὰ διαλυθεῖ, γιὰ τὴν προσωπικὴ μεταφυσική τοῦ Ταρκόφσκυ. Ὁ κινηματογραφικός τύπος, ἰδιαίτερα, ἔχει παρουσιάσει τὸν Ταρκόφσκυ ὄχι σὰν ἕναν πιστό ἀλλὰ σὰν ἕναν ἄνθρωπο ποὺ νοσταλγεῖ τὸν Θεό. Βάζουν στὸ στόμα του Ταρκὸφσκυ φράσεις ἑκατὸ φορὲς ξαναειπωμένες: «Γιὰ μένα, ὁ οὐρανὸς εἶναι ἄδειος» (Positif Νο 109), «Δὲν διαθέτω τo ὄργανο, μὲ τo ὁποῖο νοιώθουμε τὸν Θεὸ» (Ecran Νο 66).
Ρωτήσαμε τὸν Ταρκόφσκυ, πῶς μποροῦσε νὰ συμβιβάζει τὸν ἀγνωστικισμὸ αὐτὸν μὲ τὴν ὁλοφάνερη πνευματικότητα, πῶς μποροῦσε νὰ λέει ταυτόχρονα: «Τὸ νόημα τῆς ζωῆς εἶναι νὰ ὑψωνόμαστε πνευματικὰ» καὶ «Γιὰ μένα ὁ οὐρανὸς εἶναι ἄδειος»…
Ἀναπήδησε: «Ὁ οὐρανὸς εἶναι ἄδειος… Ποτὲ δὲν τό ‘πα αὐτό! Ποῦ διαβάσατε κάτι τέτοιο; Ὁ Μπέργκμαν θὰ μποροῦσε νὰ τὸ πεῖ ἢ ὁ Κίρκεγκαρντ! Ἐγὼ ποτέ!»
«Γιὰ σᾶς λοιπὸν ὁ οὐρανὸς δὲν εἶναι ἄδειος»;
«Ὄχι, βέβαια»!«Τὸ ἐρώτημα γίνεται πιὸ ἁπλό. Τί εἶναι γιὰ σᾶς τὸ πνευματικό; Ποιά εἶναι ἡ πίστη σας»;
«Αὐτὸ τὸ ἀνώτερο Ὄν εἶναι ὁ Θεὸς τῆς χριστιανικῆς παραδόσεως»;
«Ἀναμφίβολα».«Θὰ λέγατε, πὼς εἶστε Ὀρθόδοξος»;
«Ναι».«Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ δίνετε μιὰ τόσο ἁπλὴ ἀπάντηση σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα…».
«Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ μοῦ θέτουν τέτοιο ἐρώτημα. Οἱ δημοσιογράφοι ἐρμηνεύουν μὲ τὸν τρόπο τους. Γράφουν ὅ,τι θέλουν. Ἢ δὲν καταλαβαίνουν…».«Κι ὅμως, εἶναι πολὺ πιὸ ἁπλὸ νὰ ξὲρουν πὼς ἐπικαλεῖσθε τὴν Ὀρθοδοξία μᾶλλον, παρὰ μιὰ «κούφια», διάχυτη πνευματικότητα…».
«Θά ‘θελα νὰ προσθέσω, πὼς βρίσκομαι ἀκόμη μακριὰ ἀπὸ αὐτὸ πρὸς τὸ ὁποῖο τείνω. Μιλάω γιὰ ἕνα ἰδανικό, προσωπικὰ εἶμαι πολὺ μακριά».«Διαβάσαμε ἐπίσης γιὰ σᾶς, πὼς εἶστε κάποιος, ποὺ πέρασε μετὰ τὸν Ἀντρέϊ Ρουμπλιὼφ «ἀπὸ μιὰ πίστη στὸν Θεὸ, σὲ μιὰ πίστη στὴν τέχνη» (Etudes cinematographiques Νο 135-138)».
(Δυνατὰ γέλια). «Καλὸ κι αὐτό…(ἐξοργισμένος). Ποιά τέχνη; Πῶς μπορεῖ νὰ «πιστεύει» κανεὶς στὴν τέχνη; Ποτὲ δὲν πίστεψα στὴν τέχνη. Ἡ τέχνη εἶναι ἡ ἀντανάκλαση μέσα στὸν καθρέφτη αὐτοῦ ποὺ εἴμαστε, μιᾶς ἀνώτερης ἱκανότητας νὰ δημιουργεῖς. Δὲν κάνουμε τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ μιμούμεθα τὸν Δημιουργό. Εἴμαστε πλασμένοι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ἡ πράξη τῆς δημιουργίας εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς κινήσεις, ὅπου γινόμαστε ὅμοιοί του».«Μὲ λίγα λόγια ἐπικαλεῖστε μιὰ θρησκευτική ἀντίληψη τῆς τέχνης»;
«Πραγματικά. Ἡ τέχνη εἶναι μιὰ προσευχή. Εἶναι ἡ προσευχή μου. Κι ἂν ἡ προσευχὴ μου ἐνδιαφέρει κάποιον, τότε ἡ τέχνη μου εἶναι χρήσιμη. Τὸ χρέος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ ὑπηρετεῖ. Ὁ κόσμος φτιάχτηκε πάνω σ’ ἕναν μοναδικὸ τύπο σχέσεως, χάρις στὸν Θεό, τὴν διακονία. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, πὼς οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ νὰ μὴ διακονοῦν ἀλλὰ νὰ ὑποδουλώνουν τοὺς ἄλλους, προσπαθοῦν ν’ ἀναποδογυρίσουν τὴν σχέση καὶ νὰ θεμελιώσουν ἔτσι τὴν ἐξουσία τους. Γι’ αὐτὸ, ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἀγῶνες γιὰ τὴν ἔξουσίά».«Ἀντὶ νὰ ποῦμε διακονοῦν, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ν’ ἀγαποῦν»;
«Ἀσφαλῶς».«Καὶ μὲ ποιό τρόπο ἡ τέχνη μπορεῖ νά ‘ναι ἔτσι διακονία καὶ ἀγάπη»;
«Ἄ… αὐτό, κατὰ τὴ γνώμη μου, εἶναι ἕνα μυστήριο. Εἶναι τὸ μυστήριο τῆς δημιουργίας. Θὰ μπορούσαμε νὰ ζήσουμε εἴκοσι, τριάντα αἰῶνες, ποτὲ δὲν θὰ μαθαίναμε, πῶς δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ὅπως δὲν θ’ ἀποκρυπτογραφήσουμε ποτὲ τὸ μυστήριο τῆς δημιουργίας. Ὅταν γονατὶζουμε μπροστὰ σὲ μιὰ εἰκόνα καὶ προσευχόμαστε στὸν Θεὸ, βρίσκουμε τὰ ἀληθινά, τὰ σωστὰ λόγια. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ὅταν ἀπευθύνεις τὴν τέχνη σου στὸν Θεὸ σὰν μιὰ προσευχή, βρίσκεις τὰ σωστὰ πρόσωπα ποὺ θὰ βάλεις στὸ ἔργο σου».«Οἱ ταινίες σας εἶναι ἡ ἔκφραση ἀγάπης γιὰ τὸν Δημιουργό»;
«Θά ‘θελα πολὺ νὰ τὸ πιστέψω… Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, προσθέτουμε πάντα ἕνα σωρὸ πράγματα στὴν δημιουργικὴ ὁρμή, ἀλλὰ τὸ ἰδανικὸ γιὰ μένα θά ‘ταν ν’ ἀπελευθερωθῶ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ περιττά. Ὁ Μπὰχ γιὰ παράδειγμα: Νὰ ἡ καθαρὴ δημιουργία.Ἀπὸ συνέντευξη σὲ ἰταλικὸ περιοδικό.
https://agiazoni.gr
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Η Αμερικανική «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ και οι Πόντιοι Πιλάτοι του ΚΚΕ ως de facto σύμμαχοι των ΗΠΑ
Του Ηλία Παπαναστασίου
«…Τον περασμένο Απρίλιο ο Στέφανος Κασσελάκης, λίγο πριν αναχωρήσει από τις ΗΠΑ, από όπου κάθε φορά που πήγαινε προκαλούσε μποφόρια στον ΣΥΡΙΖΑ, επισκέφθηκε ένα, θα λέγαμε, αγαπημένο του μέρος. Ήταν τα γραφεία του Center for Strategic & International Studies (CSIS) στην Ουάσινγκτον, ένα κέντρο διεθνών μελετών που συνδέεται άμεσα με το Πεντάγωνο, τις βιομηχανίες όπλων και τη CIA. Στο κέντρο αυτό, όπως έγραψε το τέως στέλεχος της Goldman Sachs, ο Κασσελάκης, (όπως κι ο… ανταγωνιστής του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Νικόλας Φαραντούρης, για να είμαστε δίκαιοι, όσο κι αν το κρύβει…) είχε μία από τις πρώτες επαγγελματικές εμπειρίες του, το 2007.
Κατά την επίσκεψη ο Κασσελάκης συνοδευόταν από τη Ρένα Δούρου, εξέχον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. «Ολοκληρώνοντας την επίσκεψή μου στην Ουάσινγκτον επισκέφθηκα ένα οικείο μέρος, το Ινστιτούτο CSIS. Είμαι ενθουσιασμένος που αντάλλαξα απόψεις με τους διευθυντές του και να κερδίσω από τις ματιές τους γύρω από το τι σημαίνει προοδευτική ποιοτική κυβέρνηση που οραματίζομαι για την Ελλάδα» έγραψε μετά… Ήταν τόσο απασχολημένοι στρώνοντας τις αφέλειές τους στον καθρέφτη εκεί στην Κουμουνδούρου, ώστε –όπως και τα προηγούμενα– κανένας δεν πήρε μυρωδιά σε ποια αμερικανικά κέντρα πηγαίνει κι αναφέρεται κανονικά ο ανεκδιήγητος Κασσελάκης.» ( Από άρθρο του Γιώργου Χατζηδημητρίου στο ΑNTINEWS, 10/10/2024).
Ο εξαιρετικός Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος αναρωτιέται επίσης «Ποιός χρειάζεται μια «αριστερά» που εκπροσωπείται σχεδόν αποκλειστικά από μεσοαστούς, ξεπουλημένους στην εγχώρια και ξένη ολιγαρχία;» (ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ, 11/10/2024)
Παραθέσαμε τα παραπάνω εξαιρετικά –δηκτικά, επίκαιρα και «καμπανιστά» στο περιεχόμενό τους– αποσπάσματα από δύο τελευταία άρθρα με αναφορές στην αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Επί σειρά ετών αναφερόμασταν στον ΣΥΡΙΖΑ σαν την «Αριστερά της Παρακμής», την «Αριστερά της WOKE CULTURE» και του φασισμού της Πολιτικής Ορθότητας, τονίζοντας παράλληλα τον Αμερικανοποιημένο και αμερικανόδουλο χαρακτήρα της εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με αποκορύφωμα τις Συμφωνίες του ανεκδιήγητου και παντελώς άχρηστου Αλέξη Τσίπρα με τους Αμερικανούς για παραχώρηση νέων βάσεων στην Ελλάδα –Αλεξανδρούπολη, Στεφανοβίκειο κλπ.– αλλά και την «Αμερικανική λύση» του ονόματος της Μακεδονίας όπου δυο δωσίλογες Κυβερνήσεις –Ζάεφ και Τσίπρα– στηριζόμενοι από τις ΗΠΑ, «έλυσαν» επί το «αμερικανικότερον» το πρόβλημα με το όνομα της Μακεδονίας.
Οι αθλιότητες της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –και οι οποίες προετοίμασαν τον ερχομό του «Νεοφιλελεύθερου Μεσσία/Ολετήρα Μητσοτάκη»– στο οικονομικό πεδίο με την φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων και την ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου, είναι γνωστές όπως και η φανατική –σε θρησκευτικό βαθμό– προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην «Φαιά Πανούκλα» της Πολιτικής Ορθότητας με αποκορύφωμα τον γάμο ομοφυλόφιλων μετά Τεκνοθεσίας. Ένα «κόμμα» που ασχολείται με τα Gay Pride Parades και την τεκνοθεσία των Ομοφυλόφιλων ζευγαριών και «λησμονεί» τεχνηέντως τα λαϊκά στρώματα από τα οποία έχει οριστικά αποκοπεί, εκπροσωπώντας νεόπλουτους χορτασμένους μεσοαστούς και καλοβολεμένους μικροαστούς και όλα τα «λουλούδια» της Πολιτικής Ορθότητας όπως τους Drag Queen, τις Λεσβίες και όλες τις συνομοταξίες της «Παραληρηματικής Σεξουαλικότητας» της Πολιτικής Ορθότητας, είναι επόμενο να συρρικνώνεται, να απορροφάται από όλο τον «Κυκλώνα του Υποσυνείδητου του Περιθωρίου» στην Ελλάδα. Ενός περιθωρίου που αρχίζει από «αντισυστημικούς» –κατά φαντασία...– Πανεπιστημιακούς, ανθρώπους των Τεχνών και του Πνεύματος συν όλα τα «εξωτικά φρούτα» της Ελληνικής Δημοσιογραφίας που παριστάνουν τους Εισαγγελείς και τους αφ’ υψηλού Κριτές των πάντων.
Εκδήλωση για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών
+ Gustavo Gutierrez - έφυγε στις 322 Οκτωβρίου ο εμπνευστής της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, Gustavo Gutierrez
Κωνσταντίνος Καλτσάς
Η Θεολογία της Απελευθέρωσης
Τετάρτη 26 Mαρτίου 2014, Πολυχώρος της Ανοιχτής Πόλης
Επενδυτικά σοκ και κουραφέξαλα
Του Δημήτρη Τσίρκα
Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2024
Βία ανηλίκων: Γιατί τα παιδιά μας δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου;
Αν δεχτούμε ως θεμελιώδη σκοπό της διαπαιδαγώγησης που προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς στα παιδιά την τιθάσευση των ενστίκτων και των ορμών τους, τότε αυτή την περίοδο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται. Τα παιδιά θυμίζουν αγρίμια στα οποία κυριαρχούν οι παρορμήσεις τους. Η παραβατικότητα, η νεανική επιθετικότητα, οι εναντιωματικές συμπεριφορές και η έλλειψη σεβασμού παρουσιάζουν ανησυχητικά αυξητικές τάσεις. Και δεν είναι μόνο το bullying, η αγελαία συμπεριφορά, οι συμμορίες και η νεανική βία. Είναι ο αδιόρατος φόβος για εκείνο που πιθανόν έρχεται.
Η ενσυναίσθηση προϋποθέτει τη συναίσθηση
Ο Εμίλ Ντιρκέμ, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της κοινωνιολογίας, αναφέρει ότι η επιθετικότητα είναι ανάλογη με τη στέρηση. Τι στερούνται όμως τα σημερινά παιδιά τα οποία μοιάζουν να τα έχουν όλα; Αναμφίβολα αυτό που στερούνται είναι τα συναισθήματα. Και αν τα παιδιά έχουν έλλειμα δικών τους συναισθημάτων πώς περιμένουμε να έχουν ενσυναίσθηση, δηλαδή να αισθάνονται τα συναισθήματα των άλλων σαν να είναι δικά τους;
Τα παιδιά που ασκούν βία, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου, είναι ανίκανα να μπουν στη θέση του άλλου. Καθαρό έλλειμα ενσυναίσθησης δηλαδή. Είναι δε περίεργο πως ενώ σήμερα όλοι μιλάνε για ενσυναίσθηση εκείνη συνεχώς λιγοστεύει. Οι ειδικοί μιλάνε για τη σημασία της ενσυναίσθησης, το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς. Το θέμα είναι πως στη θεωρία όλα είναι απλά αλλά στην πράξη τα πράγματα περιπλέκονται. Για την ακρίβεια σαμποτάρονται.
Για να έχει ένα παιδί ενσυναίσθηση για κάποιο άλλο πρόσωπο που είναι φοβισμένο ή στεναχωρημένο προϋποθέτει την συναίσθηση τού τι αισθάνεται κάποιος που είναι φοβισμένος ή στεναχωρημένος. Αν δεν γνωρίζεις την σφοδρότητα αυτών των συναισθημάτων εσύ ο ίδιος πως θα τα συναισθανθείς σε κάποιον τρίτο; Πως θα μπεις στη θέση του να καταλάβεις τον πόνο που πιθανόν να νιώθει αν αυτά τα συναισθήματα σού είναι άγνωστα; Αν δεν έχεις αυτο-αντίληψη πώς γίνεται να αποκτήσεις ετερο-αντίληψη;
Μη ενσυναισθητική δράση των γονέων
Woke: H Αμερική θρυμματίζεται
του Γιώργου Ρακκά
Μόλις λίγες μέρες πριν την διεξαγωγή των Αμερικανικών εκλογών, και όλες οι δημοσκοπήσεις προδιαγράφουν μια αμφίρροπη αναμέτρηση, η οποία θα κριθεί κυριολεκτικά στο νήμα. Πέραν όμως του αποτελέσματος, ότι προηγήθηκε μέσα στην προεκλογική εκστρατεία δείχνει ότι η Αμερική βιώνει μια έντονη εσωτερική περιδίνηση: οι περιπέτειες της προεκλογικής εκστρατείας με την υποψηφιότητας Μπάιντεν, και την υποκατάστασή του από την Χάρις, η απόπειρα δολοφονίας του Ντόναλτ Τραμπ, η κάθετη πόλωση που κυριαρχεί σε μια χώρα η οποία έχει διχαστεί πλέον σε παράλληλους «μπλε» και «κόκκινους κόσμους», η μεγάλη επιρροή των θεωριών συνομωσίας ακόμα και για ζητήματα όπως ήταν ο τυφώνας που σάρωσε προσφάτως την Φλόριντα· ακόμη, τα αμερικανικά πανεπιστήμια που έχουν μεταβληθεί σε θέατρο ενός νέου πολιτικού φανατισμού με ολοκληρωτικές διαθέσεις, και, το Μεσανατολικό που εν πολλοίς έχει καταστεί εσωτερικό ζήτημα –που ενδέχεται να κρίνει και τις επικείμενες εκλογές.
Στο υπόβαθρο όλων αυτών βρίσκεται μια ιδεολογική και πολιτισμική κρίση κολοσσιαίων διαστάσεων, που προκαλεί η woke ιδεολογία. Δίχως την επίδρασή της, δεν μπορεί να εξηγηθεί η άνοδος του Ντόναλτ Τραμπ–που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν αδιανόητο να έχει διατελέσει ήδη μια πρώτη θητεία ως πρόεδρος των ΗΠΑ και να κοντεύει να κερδίσει και δεύτερη· ούτε η κρίση που μαστίζει τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι βλέπουν την παραδοσιακή τους βάση, όχι μόνον τις λευκές εργαζόμενες τάξεις, αλλά και τους φτωχούς αφροαμερικανούς και λατινόφωνους, να το έχουν εγκαταλείψει στηρίζοντας σε αξιοσημείωτα ποσοστά τους Ρεπουμπλικάνους.
Τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω δεν θα είχε συμβεί εάν η woke ιδεολογία μέσα στην φανατική της παράνοια δεν είχε στήσει μια νέα ιερά εξέταση για να στοχοποιήσει την κοινή λογική, τον οικείο πολιτισμό, ακόμα και αυτές τις ανθρωπολογικές σταθερές: οι αρχαίοι Τραγικοί ποιητές δικάζονται μαζί με τον Αριστοτέλη για πατριαρχία και δουλοκτησία, ενώ, όλες οι τέχνες και τα γράμματα από την εποχή της ευρωπαϊκής αναγέννησης μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα φέρουν εκ προοιμίου το προπατορικό αμάρτημα της αποικιοκρατίας και συνιστούν συγκαλύψεις της ‘λευκής υπεροχής’· τα δύο φύλα πρέπει να καταργηθούν «με ένα νόμο κι ένα άρθρο» –όπως έλεγε κάποιος– για να μπει στην θέση τους το φάσμα των σεξουαλικών προτιμήσεων, σύμφωνα με το οποίο ακόμα και η άρνηση οποιασδήποτε σχέσης με οποιονδήποτε συγκροτεί το φύλο των… εαυτοφυλικών· το δε πατρικό και μητρικό πρότυπο στην οικογένεια οφείλει να δώσει την θέση του στον γονέα 1 & 2. Όσο για το φυλετικό ζήτημα, το ζητούμενο πλέον δεν είναι να υπερβούμε τις διακρίσεις, αλλά να τις επιβεβαιώσουμε, καθώς πλέον πιστεύεται πως η αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας θα επέλθει όχι με την συμφιλίωση, αλλά μέσω ενός φυλετικού πολέμου όλων εναντίον όλων μέχρις εσχάτων.
Τα Οκτωβριανά της Κύπρου το 1931 – Tο ιστορικό της Εξέγερσης για την Ένωση
Γράφει ο Σάββας Μαστραππάς από την ιστοσελίδα anixneuseis.gr
Την 1η Μαΐου 1925 η Αγγλία ανακήρυξε την Κύπρο αποικία του Αγγλικού στέμματος (το 1878 η οθωμανική αυτοκρατορία παραχώρησε την Κύπρο έναντι ενοικίου στην Αγγλία, μέχρι το 1925 η Κύπρος αποτελούσε τυπικά μέρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με αφορμή λοιπόν την εξέλιξη αυτή ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κύριλλος και το εθνικό συμβούλιο επανέλαβαν προς την Μ. Βρετανία «ότι διαρκείς πόθος του Ελληνικού λαού της Κύπρου παραμένει η Ένωση με την Ελλάδα».
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΠΡΙΝ ΤΑ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΑ
Τον Οκτώβριο του 1925 έγιναν εκλογές για την ανάδειξη των νέων αιρετών μελών του Νομοθετικού Συμβουλίου. Τότε εκλέχτηκε και ο δραστήριος και μαχητικός μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος Μυλωνάς, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη συνέχεια του ενωτικού αγώνα. Οι νεοεκλεγμένοι Έλληνες βουλευτές υπέβαλαν στο Βρετανό υπουργό Αποικιών ενωτικό υπόμνημα, στο οποίο αυτός απάντησε, όπως κάθε φορά, αρνητικά. Την ίδια περίοδο (1926) ιδρύθηκε στη Λεμεσό, όπου υπήρχαν συγκεντρωμένοι περισσότεροι βιομηχανικοί εργάτες, το Κομουνιστικό Κόμμα της Κύπρου (ΚΚΚ). Σύντομα οι αγγλικές αρχές στράφηκαν εναντίον του.
Το 1928 συμπληρώθηκαν 50 χρόνια βρετανικής παρουσίας στην Κύπρο. Ο κυβερνήτης Ρόναλντ Στορς θέλησε να οργανώσει πανηγυρικές εκδηλώσεις για να γιορταστεί το γεγονός. Αυτό όμως έδωσε μια ευκαιρία στον κυπριακό λαό να δείξει τα αισθήματα που έτρεφε για τον κυρίαρχο. Οι Κύπριοι απείχαν ολοκληρωτικά και επιδεικτικά από τον εορτασμό, για τον οποίο έδειξαν απόλυτη αδιαφορία.
Το 1929 κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση στην Αγγλία το εργατικό κόμμα με πρωθυπουργό τον Μακ Ντόναλντ. Το γεγονός δημιούργησε στην Κύπρο κάποιες ελπίδες για ευνοϊκότερη αντιμετώπιση του ενωτικού αιτήματος και μια ακόμη κυπριακή αντιπροσωπία, με επικεφαλή το μητροπολίτη Κιτίου Νικόδημο, έφτασε στο Λονδίνο το Σεπτέμβριο του 1929, για να παρουσιάσει το θέμα στα αρμόδια όργανα της βρετανικής κυβέρνησης. Η πρεσβεία είχε συνάντηση με τον υπουργό Αποικιών λόρδο Πάσφιλντ, στον οποίο ανέπτυξε και προφορικά τα αιτήματά της. Η απάντηση του Βρετανού υπουργού ήταν για μια ακόμη φορά απορριπτική: «Η απάντησή μου στο αίτημα αυτό», είπε, «δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια με εκείνη την οποία οι προηγούμενοι υπουργοί Αποικιών έχουν δώσει σε παρόμοια κατά το παρελθόν αιτήματα». Και πρόσθεσε ότι «το θέμα αυτό έχει κλείσει οριστικά».
Ακολούθησε η επιβολή ενός νέου εκπαιδευτικού νόμου το Δεκέμβριο του 1929, σύμφωνα με τον οποίο οι δάσκαλοι θα διορίζονταν από τον κυβερνήτη και θα ήταν στην ουσία κυβερνητικοί υπάλληλοι. Έτσι ο κυβερνήτης θα μπορούσε να επιλέξει αυτούς που ήθελε και να απομακρύνει όσους ήταν φορείς της ενωτικής ιδέας.
Όλα αυτά δημιούργησαν έντονη δυσφορία και προκάλεσαν τις ζωηρές αντιδράσεις των Κυπρίων, που κινητοποιήθηκαν με μεγάλα συλλαλητήρια και ψηφίσματα διαμαρτυρίας. Ακόμη προχώρησαν σε οργανωτικές διαδικασίες, για την καλύτερη διεξαγωγή του αγώνα.
Ιδρύθηκαν τότε η «Εθνική Οργάνωσις Κύπρου» (ΕΟΚ) και η «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις Κύπρου» (ΕΡΕΚ) που διακήρυξαν ως μοναδικό τους στόχο τον συντονισμό του αγώνα για την «Εθνική αποκατάσταση της Κύπρου δια της ενώσεως αυτής μετά της μητρός Ελλάδος».
Επιπρόσθετη ενόχληση για τους Βρετανούς ήταν η υπερδραστηριότητα του νέου προξενείου της Ελλάδας (από το 1930) Αλέξη Κύρου, γόνου της γνωστής Κυπριακής αθηναϊκής δημοσιογραφικής οικογένειας (ο πατέρας του ήταν ο ιδρυτής – εκδότης της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ).
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης που γνώρισα
ΕΛΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης στοχάστηκε πάνω στον άνθρωπο. Και αποφάνθηκε πως ο ρόλος του κάθε ανθρώπου μέσα στο κοινωνικό-ιστορικό είναι σπουδαίος. Φιλόσοφος-διάνοια πολλών καρατίων.
Ο Καστοριάδης είχε δέος για τις ιδέες. Και οι ιδέες είναι αυτές που επέφεραν εν καιρώ την πίστη του στον άνθρωπο. Είναι ένας Έλληνας που τιμά τους προγόνους μας. Πού βρισκόταν το σπίτι του Καστοριάδη στην Αθήνα; Πώς πέρασε άραγε τα παιδικά του χρόνια; Πίσω από ποια σκιά μεγάλωνε;
Ο Καστοριάδης λοιπόν, έζησε σε τρεις πόλεις: Την Κωνσταντινούπολη (Istanbul σήμερα), την Αθήνα και το Παρίσι. Γεννήθηκε στην πρώτη το 1922, μεγάλωσε στην Αθήνα και στα 23 του έφυγε για τη Γαλλία. Στην τελευταία πόλη μορφώθηκε και πέθανε το 1997.
Ο Καστοριάδης αγωνίστηκε από μικρό παιδί και διάβασε πολύ. Στην Αθήνα, σπούδασε νομικά και φιλοσοφία. Το σπίτι του Κορνήλιου –όπως μας πληροφορεί η Μιμίκα Κρανάκη, φίλη της νεότητάς του – βρισκόταν πίσω από την Μητρόπολη των Αθηνών, οδός Υπατίας 5. Ο όγκος του ναού θα γίνει προπομπός, χρόνια αργότερα, της σκέψης εναντίον Θεού και θρησκειών. Έτσι ο Κορνήλιος, μεγάλωσε “στη σκιά του Θεού”. Στο σπίτι αυτό, σε ηλικία μόλις έξι ετών, «είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει», πιάνοντας με βρεγμένα χέρια ένα καλώδιο… Από μικρός, ο Κορνήλιος, ενδιαφέρθηκε για πολλούς τομείς της σκέψης. Άρχισε ο ίδιος, να διαβάζει από νωρίς και έμαθε πως να προάγει τη σκέψη. Εμπνεύστηκε από το έργο του Μαξ Βέμπερ για τη γραφειοκρατία. Στο σπίτι αυτό πρωτοδιάβασε Καρλ Μαρξ.
Εδώ γύριζε μετά το σχολείο και αργότερα μετά τις διαλέξεις του νεο-καντιανού Δεσποτόπουλου στο πανεπιστήμιο. Ήταν και γενναίος νέος. Σε ηλικία μόλις 13 ετών έχασε όλα του τα μαλλιά, και η μητέρα του, η Σοφία Καστοριάδη, τρελάθηκε και πέθανε μερικούς μήνες αργότερα. Ο πατέρας του, ο Καίσρας Καστοριάδης, που φρόντιζε ώστε να μην του λείπει τίποτα, στο σπίτι υπήρχε και φωνόγραφος, είναι ο Βολταιρικός, που επειδή δεν επέτρεψε στον γιο του να ξενυχτίσει για να ολοκληρώσει την γραπτή τιμωρία που τού είχε επιβάλει το σχολείο, παραλίγο ο Κορνήλιος να πιάσει το βρεγμένο καλώδιο όπως προαναφέραμε…
Ταυτόχρονα, η απώλεια των μαλλιών, τού έδωσε δύναμη σε πολύ τρυφερή ηλικία. Οι φίλοι του, τού κολλάνε πλέον το προσωνύμιο «γλόμπος». Στα πρώτα βήματά του, βλέπει επίσης, τη δύναμη που έχουν “οι μικρές ομάδες ή οι μικρές παρέες” στην εξέλιξη της Ιστορίας και των ιδεών.
Η Οδύσσεια του Καστοριάδη
ΓΡΙΒΑΣ: Η Ελλάδα συζητά τη μετατροπή της σε γεωπολιτικό φάντασμα
Η σύνοδος των Brics στο Καζάν-Στα Ουράλια χτυπά η καρδιά του ταραγμένου μας κόσμου-Νίκος Σίμο
Γράφει ο Νίκος Σίμος
Στα Ουράλια χτυπά η καρδιά του ταραγμένου μας κόσμου
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η συνοδός των BRICS στην πόλη Καζάν της Ρωσίας συγκεντρώνει τα βλέμματα όλων, φίλων και αντιπάλων.
Είναι μια κρίσιμη σύνοδος των κρατών του παγκόσμιου Νότου και της Ανατολής, όπου θα εξεταστούν όλα τα ζητήματα που αφορούν την πορεία της συμμαχίας των BRICS, συμμαχία που σηματοδοτεί την καίρια συναντίληψη της πλειοψηφίας των κρατών του Παγκόσμιου Νότου και της Ανατολής για την πορεία του κόσμου, μακριά από την νεοαγγλοσαξονική νοοτροπία του νεοαποικισμού και της εξάρτησης , μακριά από την νοοτροπία της στρεβλωτικής ερμηνείας του Διεθνούς Δικαίου κατά τα συμφέροντα του ισχυρού, στην κατεύθυνση ενός ειρηνικού και παραγωγικού κόσμου, όπου οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας των κρατών θα έχει τον καθοριστικό ρόλο στην ιστορική εξέλιξη.
Στην σύνοδο αυτή θα εξεταστούν όλα τα φλέγοντα θέματα που αφορούν την γεωοικονομία και την γεωπολιτική στον πλανήτη, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή της ιστορικής εξέλιξης του αιώνα που διανύουμε
Το μέτωπο της Ουκρανίας, με τις πιθανές εξελίξεις μετά τις Αμερικανικές εκλογές, το αντίστοιχο της Μ Ανατολής που επιχειρείται να ανοίξει, με τον επαπειλούμενο πόλεμο Ισραήλ – Ιράν, όπως και οι ανησυχητικές κινήσεις της «Δυτικής συμμαχίας» στον Ειρηνικό, θα αποτελέσουν σίγουρα αντικείμενο εξέτασης και ανταλλαγής απόψεων.
Η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας και η πρόοδος του εγχειρήματος της αποδολαριοποίησης θα είναι ψηλά στην ατζέντα των συζητήσεων
Η σύνοδος αυτή πραγματοποιείται σε μια περίοδο όπου οι τριγμοί στον άλλοτε Δυτικό κόσμο είναι εκκωφαντικοί και στον τομέα της οικονομίας και στον τομέα της πολιτικής επιρροής του στον πλανήτη.
ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ, ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΝΕΞΙΤHΛΑ ΑΠΟ:
Του Όθωνα Ιακωβίδη
Η κοινωνική ανισότητα και η φτώχεια στο " Έγκλημα και Τιμωρία " του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκυ.
Μαντώ Μαλάμου
Η φιλόλογος Μαντώ Μαλάμου συζητά με τον Κώστα Παππά στον Ρ/Σ της εκκλησίας της Ελλάδος για την κοινωνική ανισότητα και την φτώχεια στο " Έγκλημα και Τιμωρία " του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκυ.
Η εικαστική επιμέλεια έγινε από το https://antistudio.gr.
Στήν γραμμή Σημίτη ὁ κ. Γεραπετρίτης
Ταυτόσημη μέ τήν δήλωση τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ γιά τά Ἴμια ἡ δήλωσις τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν γιά τήν Κάσο – Ἐμμονή στό δόγμα νά μήν ἐνοχλοῦμε τίς ΗΠΑ ὅταν ἔχουν πόλεμο – Ὁ δεδομένος σύμμαχος εἶναι ὁ ζημιωμένος σύμμαχος
ΟΙ ἑλληνο-τουρκικές κρίσεις πού συνήθως ὁδηγοῦν σέ ἑλληνο-τουρκικές προσεγγίσεις ἔχουν εἰδικά χαρακτηριστικά καί ἐπηρεάζονται, πυροδοτοῦνται συνήθως, ἀπό τήν διεθνῆ κατάσταση. Ἐν ὀλίγοις, ὅταν ὑπάρχουν προβλήματα ὅπως πόλεμοι ἤ γενικώτερες κρίσεις τήν περιοχή μας, οἱ Ἀμερικανοί καταλαμβάνονται ἀπό βιασύνη νά κλείσουν ἐκκρεμότητες ὅπως τά ἑλληνο-τουρκικά.Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Εἶπε μίαν ἀλήθεια ὁ κ. Γεραπετρίτης, ἡ ὁποία ὅμως δέν εἶναι εὔκολα κατανοητή ἀπό ὅσους δέν γνωρίζουν τό παρασκήνιο τῶν προηγούμενων ἑλληνο-τουρκικῶν κρίσεων. Εἶπε μετά τά γεγονότα τῆς Κάσου: «Στό παρελθόν, θά προέκυπτε κρίση, καί αὐτό θά ὁδηγοῦσε σέ ὑπαναχώρηση τῆς δικῆς μας πλευρᾶς, ἐνῷ τώρα πού ἀποφύγαμε τήν ἔνταση, κερδίσαμε καί δέν ὀπισθοχωρήσαμε σέ τίποτα». Εἶναι μία δήλωσις ἀνάλογη ἐκείνης τοῦ Κώστα Σημίτη λίγες ἡμέρες μετά τά Ἴμια, ὅταν ὁ τότε Πρωθυπουργός δικαιολόγησε τήν ἐθνική ὑποχώρησή του, λέγοντας ὅτι «ἀποφύγαμε τόν πόλεμο».
Εἶχε προηγηθεῖ, λίγες ὧρες μετά τήν ὑποχώρησή μας στά Ἴμια, ἡ περίφημη φράσις «εὐχαριστοῦμε τούς Ἀμερικανούς», ἡ ὁποία ἐπεκρίθη δεόντως, ἀλλά οὐδέποτε ἀξιολογήθηκε δεόντως, ἄν καί εἶναι μία φράσις κλειδί γιά τήν κατανόηση τῶν ἑλληνοτουρκικῶν κρίσεων ἐν γένει. Ἐν ὀλίγοις οἱ Ἀμερικανοί ἐνδιαφέρονται γιά «ἤρεμα νερά» στό Αἰγαῖο, στίς περιόδους κατά τίς ὁποῖες ἔχουν ἄλλα μέτωπα ἀνοικτά καί θέλουν νά ἀποτρέψουν μίαν ἀκόμη ἐμπλοκή, ἰδιαίτερα ἄν εἶναι μεταξύ κρατῶν μελῶν τοῦ ΝΑΤΟ. Συμμάχων τους δηλαδή. Κατά τοῦτο τά γεγονότα τῆς Κάσου τοποθετοῦνται στό ἴδιο πλαίσιο μέ τήν κρίση τοῦ Μαρτίου τοῦ 1987 καί μέ τά γεγονότα τῶν Ἰμίων, ἐνῷ οἱ κρίσεις στόν Ἕβρο καί στό Αἰγαῖο τό 2020 ἦσαν τελείως διαφορετικές περιπτώσεις.
Τό 1987 ὁ Ψυχρός Πόλεμος ὁδηγεῖτο στό τέλος του, ὁπότε ἦταν σημαντικό γιά τούς Ἀμερικανούς νά διατηρεῖται ἡ εἰκόνα τοῦ ΝΑΤΟ ὡς συμπαγοῦς ὀργανισμοῦ. Ἐνδεχομένη ρωγμή στήν Συμμαχία θά μποροῦσε νά ἔχει συνέπειες στήν διαμόρφωση τῶν στρατηγικῶν ἰσορροπιῶν στήν νέα τάξη πραγμάτων πού ἐκείνη τήν ἐποχή καθορίζετο. Ἦταν ἐπεῖγον λοιπόν νά δημιουργηθοῦν συνθῆκες τέτοιες πού θά ἔφερναν Ἑλλάδα καί Τουρκία σέ διαπραγματεύσεις ὑπό τήν σκιά μιᾶς ἀμερικανικῆς ἐπιδιαιτησίας.
Τό 1996 ἡ κρίσις τῆς Γιουγκοσλαβίας εὑρίσκετο στό ἀποκορύφωμα τῆς κλιμακώσεώς της, καί καθώς ὑπῆρχαν ἤδη τά σχέδια ἀναδιαμορφώσεως τοῦ χάρτου τῶν Βαλκανίων ἐθεωρήθη ἐπιβεβλημένο νά ὁδηγηθοῦν ἡ Ἑλλάς καί ἡ Τουρκία σέ διάλογο, ὥστε νά «ἠρεμήσουν τά νερά στό Αἰγαῖο». Ἐκεῖ πλέον ἡ ἀμερικανική διαμεσολάβησις ἦταν ἀπροκάλυπτη διά τοῦ ἐκλιπόντος πλέον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2024
Aφιέρωμα στον θρησκειοφιλόσοφο Νικολάι Μπερντιάγιεφ (19.10.24)
Για τον επεκτατισμό της Τουρκίας, για την αντίσταση του Ελληνισμού
Θεοφάνης Μαλκίδης
Για τον επεκτατισμό της Τουρκίας, για την αντίσταση του Ελληνισμού!Η συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό Μάξιμουμ Αλεξανδρούπολης στη συνέχεια.