ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΗΣ 4ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΗ ΧΙΜΑΡΑ

Κ. Δημητρόπουλος*

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» του Σαββάτου 21.09.2024

Για το κείμενο που ακολουθεί στηριχθήκαμε στα δεδομένα που δημοσιοποίησε η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή της Αλβανίας (Komisioni Qendror i Zgjedhjeve), παρά το γεγονός της βίας και της νοθείας που χαρακτηρίζει, άλλοτε εντονότερα και άλλοτε όχι, τις Δημοτικές Εκλογές στη Χιμάρα.

Εκλογείς και συμμετοχή 2003 – 2024: γενικά στοιχεία

Κατά τη διάρκεια των δημοτικών εκλογών των τελευταίων περίπου είκοσι ετών, είτε στον παλιό Δήμο Χιμαραίων είτε στον μετά το 2014 διευρυμένο οι μεν ψηφοφόροι του υποψήφιου της ΟΜΟΝΟΙΑς παραμένουν σε σχετικά σταθερούς αριθμούς, οι δε ψηφοφόροι των κατά καιρούς υποψηφίων των Τιράνων, παρουσιάζουν θεαματική άνοδο. Οι δύο κυριότεροι σταθμοί σε αυτή την άνοδο των τελευταίων ήταν οι δημοτικές εκλογές του 2011 όπου διπλασιάστηκαν οι ψήφοι τους σε σχέση με τις εκλογές του 2007 και οι δημοτικές εκλογές του 2015 όταν και υπερ-τριπλασιάστηκαν οι ψήφοι σε σχέση με τις εκλογές του 2011.

Μετά το 2014 ιδρύθηκε ο νέος διευρυμένος Δήμος Χιμάρας στον οποίο είχαν προστεθεί ο έως τότε Δήμος Βράνιστας με κατοίκους Αλβανούς μουσουλμάνους και η τέως Κοινότητα Λουκόβου με μικτό εθνικά και θρησκευτικά πληθυσμό. Στην προ του 2014 απροκάλυπτη νοθεία (και βία) ο νέος διευρυμένος Δήμος λειτούργησε εκ των πραγμάτων ως μια νέα και νομιμοποιημένη μορφή νόθευσης της εκλογικής βούλησης των Χιμαραίων. Στο εκλογικό σώμα προστέθηκε ένας εκλογικός πληθυσμός μεγαλύτερος από τον υπάρχοντα και παράλληλα αυξήθηκε η συμμετοχή τόσο ποσοστιαία όσο και σε απόλυτους αριθμούς.

 

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών της 4^ης Αυγούστου στη Χιμάρα, ο νικητής των εκλογών ήταν ο ελληνικής καταγωγής Βαγγέλης Τάβος, ο οποίος και έλαβε 5.022 ψήφους. Ο Βαγγέλης Τάβος συμμετείχε στις εκλογές ως προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού της Αλβανίας (Βλάχος από πατέρα και Χιμαραίος από μητέρα) Έντυ Ράμα. Κατάγεται από τo χωριό Γεωργουτσάτες της Δρυϊνούπολης Αργυροκάστρου και έως πρόσφατα δεν είχε καμιά συγγενική ή άλλη σχέση με την περιοχή της Χιμάρας. Ο ανθυποψήφιός του Πέτρος Γκικουρίας έλαβε 3.545 ψήφους και είναι και αυτός ελληνικής καταγωγής. Γεννήθηκε στο μεγαλοχώρι της Χιμάρας Δρυμάδες και κατέβηκε στις εκλογές με τη σημαία της ΟΜΟΝΟΙΑς και τη στήριξη της αλβανικής αντιπολίτευσης.

 Συγκρίσεις με τις εκλογές του 2023

Στις εκλογές της 14^ης Μαΐου 2023 ο υποψήφιος των Τιράνων (Γκέργκι Γκόρο) έλαβε 3.818 ψήφους και το 2024 ο Βαγγέλης Τάβος, 5.022. Το όλον, 1.204 παραπάνω ψήφους. Ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης το 2023 (Φρέντης – Διονύσιος Μπελέρης) έλαβε 3.837 ψήφους και το 2024, ο Πέτρος Γκικουρίας 3.545. Εν συνόλω ο υποψήφιος της ΟΜΟΝΟΙΑς και της αλβανικής αντιπολίτευσης πήρε 292 λιγότερους ψήφους.

Το χρονικό του μακεδονικού ζητήματος

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ
τεύχος 2351

Μέρος Τρίτο: Η γλώσσα ως τεκμήριο εθνικής ταυτότητας

Στη διάρκεια του ελληνικού Διαφωτισμού, η ιδέα της ελληνικής παλιγγενεσίας αναπτύχθηκε έχοντας ως βασικό πυρήνα προβληματισμού τα κριτήρια που συγκροτούν την ελληνικότητα και οριοθετούν την Ελλάδα ως χώρο. Το κριτήριο της γλώσσας θεωρήθηκε αναπόσπαστα συνδεδεμένο με αυτό της εθνολογικής καταγωγής. Η διαφοροποίηση των εθνοτήτων στον χώρο της Βαλκανικής, κυρίως στο γλωσσικό, προκύπτει αβίαστα. Βέβαια, υπήρχαν κάποιες περιοχές, το βασικό χαρακτηριστικό των οποίων ήταν η πολυγλωσσία. Αλλά και πάλι, οι γλώσσες διαχωρίζονται σε διαλέκτους καθώς και σε τοπικά ιδιώματα, έτσι που κάθε γλώσσα διέθετε δικούς της συμπαγείς γεωγραφικούς πυρήνες. Αυτό, ωστόσο, ήταν ευδιάκριτο για τις άλλες γλώσσες της Βαλκανικής, όπου γλώσσα και λαός είχαν το ίδιο όνομα. Με την ελληνική γλώσσα τα πράγματα δυσκόλευαν λόγω του ότι η εξάπλωσή της υπερέβαινε κατά πολύ τα γεωγραφικά όρια μέσα στα οποία γινόταν ευρεία και αποκλειστική χρήση της. Σε αυτό συνέτειναν αρκετοί λόγοι, κυρίως κοινωνικοί, θρησκευτικοί και οικονομικοί. Όπου προέκυπταν γλωσσικές διαφορές, αυτές μετατρέπονταν σε εθνικές.

Το κριτήριο της γλώσσας υπήρξε αναπόσπαστα συνδεδεμένο με αυτό της εθνολογικής καταγωγής, όπως και με τους εθνικούς αγώνες.

Στη Βαλκανική, ο προβληματισμός για την καταγωγή των εθνών αποτελούσε ένα ζήτημα που απασχολούσε ιδιαίτερα τους λαούς της, καθώς αυτό είναι ένα ιστορικό εργαλείο για τη χειραφέτησή τους.

Πράγμα που το βλέπουμε ήδη στο παρόν μας με το θέμα των Σκοπίων μετά την πρόσφατη Συμφωνία των Πρεσπών, στην οποία μια βασική παράμετρος είναι η λεγόμενη μακεδονική γλώσσα, που κατά συνέπεια υποδηλώνει και μακεδονική εθνότητα.

Όπως είδαμε, η γλώσσα είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο για τη συγκρότηση εθνικής ταυτότητας και τη σφυρηλάτηση της εθνικής συνείδησης. Η γλώσσα, ωστόσο, που τα Σκόπια βάφτισαν ως μακεδονική δεν διαθέτει προϊστορία, σε πλήρη και εκκωφαντική αντίθεση με αυτό που συμβαίνει με όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Δεν διαθέτει παρελθόν και πρόκειται για ένα προϊόν τεχνικής «επεξεργασίας» και όχι φυσικής εξέλιξης.

Η λεγόμενη «μακεδονική» γλώσσα, τόσο λεξιλογικά όσο γραμματικά και συντακτικά, είναι μία διάλεκτος της βουλγαρικής με επιμειξία πολλών σερβικών, τουρκικών, ελληνικών και αλβανικών στοιχείων. Ο καθηγητής Νικόλαος Ανδριώτης τονίζει ότι πρόκειται για σλαβικό ιδίωμα, το οποίο σχετίζεται με τη βουλγαρική. Στην ουσία, η λεγόμενη «μακεδονική» γλώσσα είναι ένα τοπικό ιδίωμα, ένα μείγμα των διαλέκτων που ομιλούσαν οι κάτοικοι των περιοχών Βέλες, Πρίλεπ, Κίτσεβο και Βιτωλίων (Μοναστήρι). Το ιδίωμα αυτών των περιοχών ήταν και το πιο οικείο στην πλειονότητα των κατοίκων της Ψευδομακεδονίας. Τα μακεδονικά πρωτοεμφανίζονται ως «επίσημη» γλώσσα στις 2 Αυγούστου του 1944 από την τότε νεοϊδρυθείσα Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της «Μακεδονίας».

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ

Αναρτήθηκε στο Αντίφωνο το Α΄ μέρος μιας συζήτησης αφιερωμένης σε μια πολύ ιδιόμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα θεολογική παρέα. Είναι οι Βασίλης Αδραχτάς (Vasilis Adrahtas), Δημήτρης Αρκάδας, Δημήτρης Μπεκριδάκης και Δημήτρης Ουλής (Dimitris Oulis). Συζητούμε μαζί για την κοινή πνευματική περιπέτειά τους, για τη «δική τους» θεολογική ματιά, όπως τη διαμόρφωσαν – ή μάλλον, όπως αυτή τους διαμόρφωσε – σαν παρέα με έναν κοινό θεολογικό προβληματισμό.

Είναι μια ιστορία που αρχίζει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν οι τέσσερεις είχαν ήδη ολοκληρώσει τις αρχικές θεολογικές τους σπουδές, και κλείνει έναν πρώτο κύκλο στις αρχές του νέου αιώνα, με τα πρώτα προσωπικά τους βιβλία. Από κει και πέρα ο καθένας έχει τη δική του πορεία, κρατώντας πάντα την επαφή και τον διάλογο με τους υπόλοιπους.

Αυτό που τους ένωσε εξ αρχής και συνεχίζει να τους ενώνει είναι η σπουδή της χριστιανικής θεολογίας σε στενή συνάφεια με τις σύγχρονες ανθρωπιστικές επιστήμες και με τις προκλήσεις της σύγχρονης πραγματικότητας.


Στο Α΄ μέρος η συζήτηση ξεκινά από το κοινό βιβλίο των Δ. Αρκάδα και Δ. Μπεκριδάκη «Λόγος Σκληρός: Κεφάλαια τοξικής θεολογίας» (Εξάντας, 2002), εστιάζοντας σε αυτό που οι ίδιοι μάς περιγράφουν ως κρίση της εκκλησίας, της ενορίας και της θεολογίας στα χρόνια της αρχιερατείας Χριστόδουλου.

Υπ’ αυτό το πρίσμα θέτουν υπό το φως της κριτικής πολλά από τα σύγχρονα θεολογικά μας «αυτονόητα». Σιγά Σιγά η συζήτηση επεκτείνεται με τη συνδρομή και των υπόλοιπων της παρέας. Γίνεται λόγος για τον εθνοκεντρισμό και τον αναχρονιστικό φονταμενταλισμό των «συντηρητικών», αλλά και για την πρόσδεση της «προοδευτικής» θεολογίας στον φιλελευθερισμό και στους νεοφιλελεύθερους μύθους του ατομισμού, του δικαιωματισμού και της «νέας πνευματικότητας». Πολλά μάλιστα από τα φαινόμενα της δήθεν hardcore-ορθόδοξης θεολογίας, όπως ο «γεροντισμός», η «θεραπευτική θεολογία» και πολλά άλλα, δεν τα αποδίδουν τόσο σε μια εμμονή στην πραγματική παράδοση, όσο σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία των «παραδοσιακών» από το εκσυγχρονιστικό πνεύμα του new age και από τη λογική του θεάματος. Κεντρικό ερώτημα σε όλη τη συζήτηση είναι το «υποκείμενο της ιερότητας».

Η “Ακροδεξιά” ως εσωτερικός εχθρός στην εποχή της αποδόμησης των ταυτοτήτων

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress αναφέρθηκα στην προσπάθεια αποδόμησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη Δύση, που βρίσκεται σήμερα εν εξελίξει, προωθούμενη από ένα πλέγμα εξουσιαστικών δυνάμεων. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και θα ήταν λάθος να αποδώσουμε την εξέλιξη αυτή αποκλειστικά σε κάποιες ελίτ, οι οποίες υποτίθεται ότι ελέγχουν τα πάντα.

Αυτές οι ομάδες προωθούν μεν δικές τους στοχοθετήσεις, πλην όμως δεν θα μπορούσαν να τις επιβάλλουν αν δεν πατούσαν πάνω σε ένα στιβαρό υπόστρωμα. Και το υπόστρωμα αυτό το προσφέρουν εκτεταμένες αλλοιώσεις που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στις δυτικές κοινωνίες, προερχόμενες από τη βαθιά κρίση που αντιμετωπίζει ο Δυτικός Πολιτισμός.

Συγκεκριμένα, όπως ο γράφων έχει υποστηρίξει και σε προηγούμενο άρθρo του στο SLpress, στον Δυτικό Κόσμο εξελίσσεται εδώ και χρόνια μια διαδικασία αποδόμησης των συλλογικών ταυτοτήτων, οι οποίες θεωρούνται συλλήβδην ως αυθαίρετες και ψευδείς “φαντασιακές” κατασκευές. Ξεκινήσαμε από την αποδόμηση του έθνους, συνεχίσαμε με αυτήν του λαού, μετά της κοινωνίας, της οικογένειας και καταλήξαμε να θεωρούμε ακόμη και τα φύλα ως αυθαίρετες, ψευδείς, κατασκευές, ενώ η διαδικασία αποδόμησης συνεχίζεται με την αμφισβήτηση πλέον της ίδιας της έννοιας του ανθρώπου ως κάτι ξεχωριστό και πολύ περισσότερο ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο ζωικό είδος, ή ακόμη και από την τεχνητή νοημοσύνη.

Από την άρνηση του έθνους, λοιπόν, φθάσαμε στην άρνηση της ανθρωπότητας. Το μόνο που παραμένει ζωντανό μέσα σε αυτό το οντολογικό κενό είναι το άτομο. Για την ακρίβεια ένα απόλυτα περιχαρακωμένο, αυτονομημένο και πανίσχυρο στο εσωτερικό του βουλησιαρχικό άτομο, το οποίο αρνείται ακόμη και τις βιολογικές του συνιστώσες και θεωρεί ότι δια της βουλήσεως του μπορεί να ελέγχει απόλυτα τον εσωτερικό του κόσμο, επιλέγοντας ακόμη και το φύλο του ή την ανυπαρξία φύλου.

Η άνοδος του βουλησιαρχικού ατόμου

Α. Λαυρέντζος: Απίστευτο, βιβλία θρησκευτικών με εκκλησίες χωρίς σταυροό

Ο Α. Λαυρέντζος σχολιάζει το γεγονός ότι στα βιβλία των Θρησκευτικών οι εκκλησίες και τα καμπαναριά εμφανίζονται πλέον χωρίς σταυρό. Μας προετοιμάζουν άραγε για την μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας που μας φέρνουν οι μεταναστευτικές ροές;

Στο κατώφλι του "νέου Μεσαίωνα";

Του Θανάση Κ. 

 

Τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου ζήσαμε κοσμογονικές αλλαγές παντού!

Όλες οι έννοιες με τις οποίες είχαμε μάθει να κατανοούμε τον κόσμο και όλες οι "ταυτότητες" με τις οποίες είχαμε μάθει να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους γύρω μας, αλλοτριώθηκαν, έχασαν το νόημα τους ή ανατράπηκαν εντελώς...

Κι αυτές οι ανατροπές δεν επηρεάζουν μόνο τα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων. Επηρεάζουν και τους υλικούς τρόπους της ύπαρξής τους, επηρεάζουν και τα όνειρα και τις φοβίες τους, τις σχέσεις τους, τις φιλοδοξίες τους, τις ψευδαισθήσεις τους. Ολόκληρη την ύπαρξή τους...

-- Η Αριστερά δεν είναι πια και πολύ... αριστερή. 

-- Ο Ελευθερία δεν είναι πια και πολύ... φιλελεύθερη. 

-- Ο Καπιταλισμός δεν είναι πια εδώ - μετακομίζει για αλλού... 

-- Ο Σοσιαλισμός έχει πάψει να υπάρχει - τουλάχιστον οι χώρες που τον εφάρμοσαν, τον εγκατέλειψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 

-- Η προσωπική γενναιότητα δεν είναι πια αρετή. 

-- Ούτε η εντιμότητα, ούτε η συνέπεια. 

-- Η Δικαιοσύνη δεν είναι πια "τυφλή", υποκύπτει όλο και περισσότερο σε "σκοπιμότητες"! "Εργαλειοποιείται"... 

Η Δημοκρατία δεν είναι η πια η "κατά νόμον κυριαρχία της πλειοψηφίας" 

Η Αλήθεια δεν είναι πια προϊόν συνεχούς αμφισβήτησης αλλά αντικείμενο απηνούς επιβολής. 

Η υποκρισία δεν είναι πια απεχθής και καταδικαστέα - έχει "καταξιωθεί" ως διαβατήριο

Μνήµες αυτοπεποίθησης και δηµιουργίας. Ο αρχιτέκτων Άρης Κωνσταντινίδης και τα Ξενία του ΕΟΤ

της Ελένης Φεσσά-Εµµανουήλ1

Προοίµιο

Ο Άρης Κωνσταντινίδης (1913-1993) ανήκει στις κορυφαίες µορφές της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής λόγω της στοχαστικής προσέγγισής του η οποία υπερβαίνει χαρακτηριστικά γνωρίσµατα του διεθνούς µοντερνισµού: τη ρήξη µε την παράδοση και την υποτίµηση της γεωγραφικής και πολιτισµικής διάστασης της αρχιτεκτονικής (Achleitner, 1965˙ ΦεσσάΕµµανουήλ, 1993β: 23-24). H µελέτη αυτή αυτό επαναπροσεγγίζει το έργο του της δεκαετίας 1957-1967 στον τοµέα του τουρισµού. Αρχίζοντας µε τη σκιαγραφία της συγκρότησης και της φιλοσοφίας του Κωνσταντινίδη και τελειώνοντας µε συµπερασµατικές παρατηρήσεις για τα ξενοδοχεία και µοτέλ Ξενία του Ελληνικού Οργανισµού Τουρισµού, που σχεδιάστηκαν από τον ίδιον και άξιους οµοτέχνους του, θα δοθεί έµφαση στις πτυχές εκείνες της ξενοδοχειακής αρχιτεκτονικής του που επιβεβαιώνουν την εξής γνώµη του ποιητή και ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου (1907-1985): «Τα χρόνια, λέω, µας διδάσκουν πως όσο µια τέχνη έχει πιο τοπικό χαρακτήρα τόσο πιο παγκοσµίου ενδιαφέροντος είναι. Πως όσο είναι πιο προσωπική τόσο κι έχει πιο πανανθρώπινη αξία. Κι όσο είναι περισσότερο του καιρού της τόσο και το περιεχόµενό της είναι πιο αιώνιο». (Εγγονόπουλου Ν., 1999: 15 [1938, συνέντευξη] & http://www.engonopoulos.gr/_homeEN)

Βασιλική Σιούτη - Η κυβέρνηση ανησυχεί για τις συνέπειες που θα έχει η στροφή της Γερμανίας στο Μεταναστευτικό

Γερμανία πιέζει εδώ και καιρό την Ελλάδα να αυξήσει τα 

Η Γερμανία πιέζει εδώ και καιρό την Ελλάδα επιδόματα προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, για να μην αποτελούν παράγοντα έλξης τα δικά της υψηλότερα επιδόματα.

Βασιλική Σιούτη

"...Η αρμόδια γερμανική υπηρεσία για το Μεταναστευτικό σε αλληλογραφία της με στελέχη του ελληνικού υπουργείου επιχείρησε πιεστικά τα τελευταία χρόνια να πείσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τους αρμόδιους υπουργούς ότι πρέπει να αυξήσουν σημαντικά τα επιδόματα, για να μην αποτελούν παράγοντα έλξης τα γερμανικά επιδόματα. Τα κυβερνητικά στελέχη εξηγούσαν στους Γερμανούς ομολόγους τους ότι δεν μπορούν να δίνουν στους μετανάστες μεγαλύτερα επιδόματα από αυτά που παίρνουν οι πολίτες της χώρας γιατί θα υπάρξει λαϊκή δυσαρέσκεια, επισημαίνοντας ότι στην Ελλάδα οι μισθοί και οι συντάξεις είναι πολύ χαμηλότεροι από ό,τι στη Γερμανία. 

Σε αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής τους έχουν προχωρήσει και άλλες χώρες, αλλά η Γερμανία τώρα απειλεί με μαζικές επιστροφές παράνομων μεταναστών προς την Ελλάδα, από την οποία εισήλθαν πολλοί στην Ε.Ε., και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη ανησυχία της ελληνικής κυβέρνησης ως τώρα, ειδικά σε μια περίοδο που δέχεται έντονη κριτική από τα δεξιά της.

Με βάση το νέο ευρωπαϊκό Σύμφωνο για το Μεταναστευτικό, η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει ένα μεγαλύτερο και βελτιωμένο σύστημα υποδοχής και ασύλου, χωρίς να υπάρχει καμία ισχυρή  δέσμευση για την αλληλεγγύη που θα λάβει από τις άλλες χώρες. Και όσο θα αυξάνονται οι πιέσεις στην Ε.Ε. για το Μεταναστευτικό και τα κράτη-μέλη θα αυστηροποιούν την πολιτική τους, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος στο τέλος η Ελλάδα να μείνει μόνη..."

ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ της κεντροαριστερής κυβέρνησης Σολτς για το Μεταναστευτικό επιχειρούν να βάλουν φρένο για κάποιο διάστημα στην πολιτική των «ανοιχτών θυρών» που εγκαινίασε η κεντροδεξιά Άνγκελα Μέρκελ το 2015, προκειμένου να υποχωρήσουν οι αντιδράσεις και οι πολιτικές συνέπειές τους. 

Η Γερμανία δεν είναι μία από τις χώρες-πύλες, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, αλλά χώρα τελικού προορισμού. Οι μετανάστες ήταν επιθυμητοί και τους ζητούσαν οι ενώσεις εργοδοτών, όχι βεβαίως για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά ως «καύσιμο» για τη διατήρηση των υψηλών ρυθμών της οικονομικής ανάπτυξης και ως εργαλείο για να διατηρούνται χαμηλά οι μισθοί....

Όλη η ανάρτηση ΕΔΏ...

Η εκπληκτική ομιλία του Μίμη Ανδρουλάκη με τίτλο "Ελευθέριος Βενιζέλος και Αριστερά"

Υπερ του Ελευθεριου Βενιζέλου με αναφορές στον Φλουράνς και στον Ν.Γιαννιό.Υπέρ της αποστολής του στρατού στην Σμύρνη.Οι λανθασμενες απόψεις της κομμουνιστικής διεθνους για το μακεδονικό.

Περιγραφή

Σήμερα το newshub.gr, παρουσιάζει μία εκπληκτική ομιλία του Μίμη Ανδρουλάκη με τίτλο "Ελευθέριος Βενιζέλος και Αριστερά - Το μυστικό της ρήξης". 

Μπροστά σε σειρά ακαδημαϊκών και μεταπτυχιακών φοιτητών, ο κορυφαίος συγγραφέας αναλύει την παρεξηγημένη, από αρκετούς, σχέση του Εθνάρχη με την Αριστερά και τα στελέχη της και μας δίνει πλήθος ανέκδοτων στοιχείων, μη καταγεγραμμένων απο την επίσημη ιστορία. 

Αποκλείστηκε Σέρβος τζουντόκα επειδή έκανε το σταυρό του στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Μπροστά σε μία δυσάρεστη έκπληξη βρέθηκε ο Νεμάνια Μαζντόφ, πριν από περίπου δύο εβδομάδες, όταν ενημερώθηκε επίσημα από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Τζούντο για ποινή αποκλεισμού 5 μηνών για παραβίαση των θρησκευτικών της κανόνων.

Συγκεκριμένα, ο Σέρβος αθλητής, Νο2 του κόσμου, πριν από την αναμέτρηση με τον Θοδωρή Τσελίδη στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, για τη φάση των «16», έκανε τον σταυρό του και πάτησε τατάμι, αντιμετωπίζοντας τον Έλληνα μετέπειτα «χάλκινο» Ολυμπιονίκη.
Όμως, αυτή η κίνησή του, θεωρήθηκε παραβίαση των θρησκευτικών κανόνων της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Τζούντο, η οποία απέκλεισε τον Σέρβο για πέντε μήνες από κάθε επίσημη ή ανεπίσημη αγωνιστική υποχρέωση.

Ωστόσο, ο Νεμάνια Μαζντόφ δεν φάνηκε να… ενοχλείται με την εν λόγω απόφαση, αφού όπως τόνισε το πιο σημαντικό για τον ίδιο είναι ο Θεός και όσα του έχει προσφέρει, τονίζοντας πως θα περιμένει να περάσει το διάστημα της ποινής του και στην συνέχεια θα επιστρέψει σε νέες νίκες.

Συγκεκριμένα, στο μήνυμα του Σέρβου τζουντόκα αναφέρεται:

«Πριν από 15 μέρες έλαβα την απόφαση με την οποία έχω αποκλειστεί για 5 μήνες από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Τζούντο για παραβίαση των θρησκευτικών της κανόνων. Συγκεκριμένα, επειδή έκανα τον σταυρό μου πριν μπω σε παιχνίδι στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Έχω αποκλειστεί απ’ όλα τα τουρνουά, καμπ και αγώνες προετοιμασίας.
Είναι αλήθεια πως κατά τη διάρκεια της πειθαρχικής διαδικασίας, δεν ήθελα να απολογηθώ επειδή έκανα τον σταυρό μου και δεν το έκανα, ούτε πρόκειται να το κάνω ποτέ, αν και δεν γνωρίζω την ποινή που μπορεί να υπάρχει.

Κώστας Γεωργάκης (19 Σεπτέμβρη 1970)

Κώστας Γεωργάκης 

 

19 Σεπτέμβρη 1970 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης, γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1948 και ήταν μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου. 

Διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλησή του για την δικτατορία στην Ελλάδα.

"Ο Κώστας Γεωργάκης ταυτίστηκε με τον ευγενικό αγώνα εκείνης της γενιάς για Λευτεριά και Δημοκρατία.

Οι φλόγες που ξεπήδησαν από το κορμί του ενέπνευσαν και έγιναν σύμβολο αγώνα και πάλης".

Στον πατέρα του άφησε το ακόλουθο γράμμα:

«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. 

Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία.

Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.

Συγχώρα με αν μπορείς

ο Κώστας σου»

Με τον θάνατο του Κώστα Γεωργάκη έγινε φανερό σε όλους πως το φασιστικό εγκληματικό χέρι δουλεύει ασταμάτητα, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, φανερά και κρυφά, για να διαλυθεί το αντιφασιστικό κίνημα στην Ιταλία.

Στο «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ» αρ. 11, του Α.Μ.Ε.Ε. στην Ιταλία, τον Οκτώβρη του 1970, τα στοιχεία που παρατίθονται είναι...

χαρακτηριστικά του κλίματος εκείνης της περιόδου:

Δεν έφταιγεν ο ίδιος!! τόσος ήτανε... (Μανώλης Αναγνωστάκης)

Του Θανάση Χούπη 

Είχα μια κρυφή ελπίδα, πως αυτός ο -στα λόγια τουλάχιστον- "φουλ αντισυστημικός,  αντισυμβατικός και πατριώτης", ο ηγέτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, θα συμμάζευε τον ανεκδιήγητο ηθοποιό- κόουτς της ομάδας του. Εκείνον που, από προχθές, παρελαύνει καμαρωτός στα μέσα ενημέρωσης της χώρας του και δρέπει «γκρίζες δάφνες», από «γκρίζους λύκους». 

Αυτόν που, όλο το σύστημα της νεοναζιστικής- νέο-οθωμανικής χώρας του, τον αποθεώνει, για τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε στη θέα ενός πανό, που έλεγε το αυτονόητο για κάθε δίκαιο και σκεπτόμενο άνθρωπο στον πλανήτη, για κάθε Έλληνα, για κάθε οπαδό του Παναθηναϊκού.

 Κι αυτός, που πρωτίστως θα έπρεπε να τον ανακαλέσει στην τάξη, επικεφαλής της οικογένειας του μεγάλου Συλλόγου, αλλά και όσοι έχουν υποχρέωση να ελέγχουν την όποια εξουσία σ΄ αυτόν τον Τόπο, συντάχτηκαν με τον Αταμάν και τους εν Ελλάδι ουραγούς της χώρας του,  

Όλοι τους γνωρίζουν ότι, εκείνο το πανό έλεγε την Αλήθεια!! 

Τη λέξη που προκύπτει από το στερητικό ¨α¨και την καταδικαστέα λέξη ¨λήθη¨, όταν αυτή αφορά εγκλήματα! Την Αλήθεια πως, ο κόσμος όλος κι όχι μόνο οι Έλληνες της Κύπρου, ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑ τη βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974. ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ ότι προσβάλλει τον Αθλητισμό η κόσμια αναφορά στην 50χρονη κατοχή του 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, στους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, στους 200.000 πρόσφυγες, στους 1619 δολοφονημένους, που κακώς κάποιοι τους ονομάζουν αγνοούμενους, στις χιλιάδες βιασθείσες γυναίκες της Κύπρου, καθώς και στους διαρκώς κακοποιούμενους, εγκλωβισμένους της Καρπασίας. 

Ας μας πουν αλήθεια, ποιο ανθρώπινο, ποιο αθλητικό ιδεώδες υπαγορεύει, οι εν λόγω αλήθειες να μένουν έξω από κάποιους χώρους και δη τους αθλητικούς; 

Πού εδράζεται ο ισχυρισμός τους ότι, μια ένοπλη, εγκληματική εισβολή, μια 50χρονη κατοχή, συνιστά πολιτικολογία; 

Διότι, όλοι γνωρίζουμε πως, τα εγκλήματα πολέμου και την ωμή, τη βάρβαρη και κατ΄ εξακολούθηση καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δεν υπάρχει τρόπος να τη διαγράψεις απ΄ τον ανθρώπινο νου. 

Δεν υπάρχει πόρτα που μπορεί να κρατήσει την καταδίκη τους έξω απ΄ τους  αγωνιστικούς χώρους!!

Κείμενο με αφορμή την αγιοκατάταξη του οσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου

Του Διονύση Σκλήρη 

Η σύλληψη μέσω προδοσίας

Στο μεταξύ η καταδίωξή του είχε καταστεί ακριβή υπόθεση, γιατί ο στρατιώτες είχαν στρατοπεδεύσει στη Μάνη, για να ελέγξουν την κατάσταση και έπρεπε να συντηρούνται, αλλά δεν μπορούσαν να τον συλλάβουν λόγω της αντίδρασης του λαού. Βεβαίως, οι Μανιάτες υποπτεύονταν ότι το κυνήγι εναντίον του Παπουλάκου ήταν μια πρόφαση, για να υπονομευθεί η αυτονομία τους μέσω της παρουσίας στρατού στη χώρα τους. Αλλά και η κρατική εξουσία φοβόταν ότι ο Παπουλάκος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, για σκοπούς ανατρεπτικούς προς την κεντρική κυβέρνηση. Τελικά, η σύλληψή του το 1852 θα συνδεθεί με μια ιστορία προδοσίας από τον π. Βασίλαρο, που παρουσιάστηκε ως φίλος φέρων μια πλαστή επιστολή του επισκόπου Ασίνης, μαζί με χωροφύλακες μεταμφιεσμένους σε ντόπιους, μια προδοσία, η οποία θύμιζε στο θρησκευόμενο κοινό του Παπουλάκου την ιστορία της σύλληψης του Χριστού με τη συνδρομή του Ιούδα κατά τις ευαγγελικές διηγήσεις. Εστάλη στη φυλακή του Ρίου με την κατηγορία του στασιασμού, αλλά τελικά έλαβε αμνηστία στον απόηχο των εξελίξεων του Κριμαϊκού πολέμου. Η φυλάκιση μετετράπη σε εξορία στην Άνδρο, στη Μονή Παναχράντου, όπου έζησε ως το 1861, στις 18 Ιανουαρίου, που έχει οριστεί ως ημέρα της μνήμης του κατά την πρόσφατη αγιοκατάταξη. Στη Μονή Παναχράντου στην Άνδρο τον επισκέπτονταν επίσης πολλά πνευματικά του παιδιά με αποτέλεσμα να καταστεί μία εξόριστη προφητική φωνή του Ελληνισμού.

«Άγιος αγύρτης» ή αναρχοχριστιανός επαναστάτης;

Η μορφή του Παπουλάκου έχει διεγείρει σφοδρές αντιθέσεις (βλ. την πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση στη Διδακτορική Διατριβή της Θεώνης Σταυροπούλου). Λαοπλάνος «άγιος αγύρτης» για τους μεν, αναρχοχριστιανός επαναστάτης για άλλους. Για ένα μέρος της προοδευτικής ιστοριογραφίας αποτελεί μία μορφή παρωχημένης αντιδραστικότητας με χιλιαστικά χαρακτηριστικά αντίδρασης έναντι του νεωτερικού κράτους.

Το χρονικό του μακεδονικού ζητήματος

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ
τεύχος 2349

Μέρος Δεύτερο: Η δημιουργία του κράτους των Σκοπίων (1944)

Η βουλγαρική Οχράνα, μια αυτονομιστική οργάνωση με αρχηγό τον κομιτατζή Άντον Κάλτσεφ, στόχευε στην κατάληψη της Θεσσαλονίκης και της Δυτικής Μακεδονίας υπό την ιταλική και τη γερμανική κατοχή. Προς επίτευξη του σκοπού της, ένα τμήμα του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) συντονίζει τη δράση του εναντίον των ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας. Τα θύματα από ελληνικής πλευράς υπολογίζονται στους 3.000 ανθρώπους και σφαγιάστηκαν στο όνομα… της ενιαίας κομμουνιστικής Μακεδονίας.

1944: Το 1944 το ΚΚΕ στράφηκε ανοιχτά κατά των αποσχιστικών κινήσεων του ΣΝΟΦ όπως και κατά των σλαβόφωνων ταγμάτων Αριδαίας – Έδεσσας και Φλώρινας – Καστοριάς που ελέγχονταν από το Γενικό Επιτελείο της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας.

1945: Σαν διάδοχη κατάσταση του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου) ιδρύεται στα Σκόπια τον Απρίλιο του 1945 το ΝΟΦ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). Η δράση των ένοπλων ομάδων του ΝΟΦ στο Βίτσι και το Καϊμακτσαλάν έφερε το ΚΚΕ σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση. Το 1945 ο Ζαχαριάδης στρέφεται εναντίον του ΝΟΦ που προπαγάνδιζε τη συνένωση του «μακεδονικού λαού» και δρούσε ανεξέλεγκτα στην ελληνική Μακεδονία.

Στους λόγους του ο Ζαχαριάδης αναφερόταν τώρα πια στην ελληνικότητα της Μακεδονίας και στο απαραβίαστο των ελληνικών συνόρων. Η στάση αυτή του Ζαχαριάδη αποδείχτηκε βραχύβια, αφού δεν έκλεισε χρόνο. Ο ίδιος είχε αρχίσει να σκέπτεται σοβαρά το ενδεχόμενο της ένοπλης σύγκρουσης, πράγμα που θα απαιτούσε τη βοήθεια των γειτονικών χωρών και κυρίως της Γιουγκοσλαβίας. Έτσι, έπρεπε να εξομαλυνθούν οι σχέσεις ΚΚΕ και ΝΟΦ. Εδώ να θυμίσουμε ότι πριν από λίγους μήνες οι οργανώσεις του ΚΚΕ προέτρεπαν τους κατοίκους να καταδώσουν στην αστυνομία και στα κρατικά όργανα τους πράκτορες του ΝΟΦ, αν εμφανίζονταν στην περιοχή τους. Τώρα το ΝΟΦ από φασιστική οργάνωση, όπως είχε χαρακτηρισθεί από τον Ζαχαριάδη, έγινε αίφνης μια δημοκρατική οργάνωση, ένα αντίστοιχο σλαβομακεδονικό ΕΑΜ.

Νερό με… χρώμα-Έρχεται

Τρία σκίτσα για τις αυξήσεις ή αναπροσαρμογές που φέρνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στα τιμολόγια ενός ακόμη κοινωνικού αγαθού.

Από την πίσω πόρτα… της λειψυδρίας λόγω ανομβρίας, παρατεταμένης ξηρασίας, κλιματικής αλλαγής και μπλα, μπλα η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεδιπλώνει το όραμα μιας ακόμη ιδιωτικοποίησης ενός ακόμη κοινωνικού αγαθού, του νερού.

Ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Θόδωρος Σκυλακάκης, στη συνέντευξη Τύπου για τα μέτρα κατά της λειψυδρίας μίλησε ξεκάθαρα για αυξήσεις στα τιμολόγια νερού. Είπε, ειδικότερα, ότι θα προβλέπεται δυνατότητα κλιμακωτής χρέωσης από τον πάροχο ανάλογα με την κατανάλωση, ενώ διευκρινίστηκε ότι οι αυξήσεις δεν θα ξεπερνούν το όριο του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.

Μία ημέρα μετά ο πολιτικός του προϊστάμενος, Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να λειάνει τις αντιδράσεις μιλώντας για «αναπροσαρμογές» και όχι για αυξήσεις στα τιμολόγια του πολύτιμου αγαθού. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντέδρασαν μιλώντας για σχέδιο «άμεσης ή έμμεσης ιδιωτικοποίησης του νερού» και ο κ. Σκυλακάκης απάντησε ότι όλα αυτά είναι «φαντασίωση της Αριστεράς» (κάτι σαν το τέλειο ΕΣΥ του Άδωνι Γεωργιάδη που μόνο οι συνδικαλιστές το βλέπουν «παραμελημένο).

Και οι σκιτσογράφοι έπιασαν δουλειά για το νερό…

   Του Ιάκωβου Βάη

Του Βασίλη Παπαγεωργίου

Του Κωστάκης Σκίτσα

Ψηφιακή Επανάσταση, "δημιουργική" Παιδεία και άλλες ιστορίες για δράκους

Του Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη 

Σκεφτομαι το παρακατω εξαιρετικο αρθρο του Δ Βασιλειου για την επελαση της διαστροφης στα σχολεια και την ανακρουση πρυμνας απο τη Φινλανδια που επιστρεφει στην κανονικη μαθηση.

Ψηφιακή Επανάσταση, "δημιουργική" Παιδεία και άλλες ιστορίες για δράκους 

** οπότε ΜΗΝ το διαβάσετε αν δεν αντέχετε να πέφτετε από τα σύννεφα....

Πριν πάμε στο κυρίως μέρος του post θα ήθελα μια εισαγωγή "υποδομής", ειδικά για τους φίλους που δεν είναι συχνοί να διαβάζουν τις ασυναρτησίες μου.

Εχει επικρατήσει [κακώς] η κατάληξη "-φοβικός" και όποιον εναντιώνεται σε κάτι για οποιουσδήποτε λόγους. Αν και κάποτε η κατάληξη ήταν "-μάχος" ("εικονομαχία" και όχι "εικονοφοβία"), με την έννοια της σφοδρής εναντίωσης, η Πολιτική Ορθότητα έχει επιβάλει την δικτατορία της "δίκης προθέσεων", όπου αν εναντιώνεσαι σε κάτι είναι γιατί σώνει και ντε το φοβάσαι ως κομπλεξικός και όχι γιατί μπορεί ακόμη και να αποδείξεις ότι είναι επιβλαβές, πράγμα για το οποίο έχει "αποφανθεί" η πλειονότητα, δλδ η βολεμένη ή/και δειλή μάζα (το ότι η πλειοψηφία έχει πάντα άδικο για αυτόν ακριβώς το λόγο, του βολέματος, το έχει αποδείξει ο Ιψεν από τα τέλη του 19ου αιώνα). Ετσι λοιπόν υπάρχει το "ομοφοβικός", "τεχνοφοβικός" κλπ, υπονοώντας ότι είναι αυτονόητο να υποστηρίζουμε την διαφορετικότητα, την τεχνολογία κλπ

Σε σχέση με την τεχνολογία δεν με λες "οπισθοδρομικό", καθώς σε πολλά πράγματα που απαιτείται είμαι power user - πολλά εργαλεία στη δουλειά και πολλά και στην καθημερινότητα και άρα "τεχνοφοβικό" δεν μπορείς να με πεις με κανένα τρόπο. Είμαι όμως δηλωμένα "τεχνομάχος" για 3 αλληλοσυνδεόμενους λόγους. 

Ο ένας λόγος είναι ότι το ανθρώπινο σώμα, βιολογικά και εγκεφαλικά, ΔΕΝ είναι φτιαγμένο για το επίπεδο μετάλλαξης (δλδ την καλπάζουσα "εξέλιξη") της τεχνολογίας που έχουμε οδηγηθεί ως "επίτευγμα" και άρα είναι κάτι εντελώς ΜΗ-φυσιολογική η χρήση της με κολοσσιαίες συνέπειες του τεχνολογικού τρόπου ζωής για το σώμα μας, τον εγκέφαλό μας, την υγεία μας κλπ. 

Άλλος λόγος είναι η φιλοσοφική μετάλλαξη που προκαλεί η μαζική καλπάζουσα χρήση της τεχνολογίας, διαμορφώνοντας πνευματικά ένα μεταλλαγμένο είδος ("νεο-Ανθρωπος"). 

Και τρίτος λόγος, συνέπεια και των προηγούμενων, είναι η βαριά επίπτωση της τεχνολογίας στη Βιωσιμότητα του Συστήματος, την οποία διαλύει κυριολεκτικά, με τρομερή σπατάλη πόρων, σώζοντας πολύ περισσότερους από όσους πρέπει από εμάς και δίνοντας στον καθένα πόρους που δεν υπάρχουν πλέον στο Σύστημα. Η Αειφορία/Βιωσιμότητα και Τεχνολογία ΔΕΝ μπορεί να είναι στην ίδια φράση. Απλό.

---------------------------

Μετά από αυτή την -τεράστια ομολογώ- εισαγωγή (!), θυμίζω πόσους τόνους μελάνι έχουν χυθεί για την ψηφιοποίηση της Παιδείας (αλλά και την "καλλιτεχνοποίησή" της μέσω της τεχνολογίας). Τι έχουμε ακούσει για ψηφιακές τάξεις, τι για εικονικές περιηγήσεις των μαθητών, τι, τι, τι... 

Κορωνίδα αυτής της επιχειρηματολογίας έχει υπάρξει το "Φινλανδικό θαύμα" το οποίο στηρίχθηκε σε δύο πυλώνες του σύγχρονου σχολείου: 

α) την ψηφιακή επανάσταση στα σχολεία με laptop παντού και 

β) την μη-ανταγωνιστικότητα και τον πλουραλισμό της εκπαιδευτικής "διδασκαλίας", με πρακτική κατάργηση της πραγματικής διδασκαλίας και την προώθηση ευρύτερης ενασχόλησης, δραστηριοτήτων καλλιτεχνικών και άλλων και την επαφή με τον "πραγματικό" κόσμο κυρίως μέσω τεχνικών και τεχνολογικών εφαρμογών.

Το σύνθημα "όχι τσάντες στο σπίτι" και "μόνο pc στην τάξη" στηρίχθηκε σε μια σειρά δεικτών στους διεθνείς "διαγωνισμούς" που έδειχναν ότι τα Φινλανδάκια ήταν προνομιούχα. Η Φινλανδία βρισκόταν για πολλά χρόνια πολύ υψηλά στους σχετικούς δείκτες, παρά το ότι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που από τότε έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου και προέβλεπαν δυσοίωνο μέλλον. Οι ανησυχίες τους, ωστόσο, καλύπτονταν από τις εντυπωσιακές επιδόσεις των μαθητών ηλικίας μέχρι 15 ετών, οι οποίες ήταν πολύ καλύτερες από εκείνες άλλων χωρών, με τους μαθητές να απολαμβάνουν μια σειρά από ευεργετήματα ειδικά σχεδιασμένα ώστε να αναπτύξουν τις ικανότητές τους. Ξεκινώντας από τα 7 χρόνια τους τα παιδιά εντάσσονται (ακόμη, αλλά μάλλον όχι για πολύ) σε ένα πλαίσιο όπου έννοιες όπως αποστήθιση κειμένων, παπαγαλία ή ακόμη και φροντιστήρια (που έχουμε δαιμονοποιήσει συλλήβδην στην Ελλάδα), αποτελούν άγνωστες λέξεις.

Νεοκλής Σαρρής Αποκαλυπτικός για το φαντασιακό νέο κόσμο της μεταμοντέρνας κατάστασης

Ο μοναδικός (αείμνηστος) ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ Καθηγητής, ο βαθύτερος γνώστης των τούρκων Νεοκλής Σαρρής* σε μία ανατριχιαστικά προφητική, άγνωστη ομιλία του από το 1999 για αυτά που συμβαίνουν σήμερα !

Ευτυχείς όσοι τον γνωρίσαμε & συνεργασθήκαμε μαζί του.

*Νεοκλής Σαρρής, Καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/WeH_vADQqL0?si=XB4NAZNnZ4hCi_i5

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Νέος Ελληνισμός ως απώλεια του ελληνικού τρόπου στον Χρήστο Γιανναρά

Του Διονύση Σκλήρη 

Μερικές σκέψεις ακόμη για το έργο του Χρήστου Γιανναρά

Για τον Γιανναρά ο Ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά τρόπος που παραδίδεται οργανικά από γενιά σε γενιά. Η ιδεολογία αποτελεί μια ψευδαισθητική νοησιαρχική κατασκευή που επιβάλλεται επί της πραγματικότητας, ενώ ο τρόπος αποτελεί ένα ήθος που μεταδίδεται και μετέχεται, αλλά διαφεύγει της κατοχής. Ο Νεοέλληνας, ωστόσο, ζει ακριβώς το δράμα της απώλειας αυτού του τρόπου και μια υπεραναπληρωματική ιδεολογικοποίησή του. Για αυτό και αν ενέχεται για κάτι η Δύση από τον θρυλούμενο γιανναρικό «αντιδυτικισμό», αυτό είναι ότι προκάλεσε τον Νεοέλληνα, δηλαδή αυτό το υβρίδιο Ρωμιοσύνης και εκδυτικισμού του σύγχρονου «Ελλαδέξ». Ο Γιανναράς κρίνει κυρίως τον εντός ημών, τον εντός των Νεοελλήνων εκδυτικισμό, που τον βλέπει ως μια απώλεια του ελληνικού τρόπου. Για αυτό και οι Νεοέλληνες καλλιτέχνες που προτείνονται κυρίως από τον Γιανναρά είναι αυτοί που αποτυπώνουν έναν μη ιδεολογικό τρόπο, όπως λ.χ. ο Ιωάννης Μακρυγιάννης ή ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, καθώς και όσοι ανακαλύπτουν εκ νέου τον ελληνικό τρόπο, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Φώτης Κόντογλου, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο Σπύρος Βασιλείου, ο Ράλλης Κοψίδης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο Δημήτρης Πικιώνης κ.ά. Καταδικάζονται αντιθέτως τόσο οι θεωρούμενοι μεταπράτες, όπως ο Αδαμάντιος Κοραής, όσο και αυτοί που πρωτοτυπούν μεν, πλην με το να κατασκευάσουν τεχνητούς φαντασιακούς κόσμους, όπως θεωρεί ο Γιανναράς ότι κάνει λ.χ. ο Νίκος Καζαντζάκης με το κατασκευασμένο γλωσσικό του ιδίωμα. Βεβαίως, οι επικριτές του Γιανναρά θα τονίσουν συχνά ότι ο ίδιος με τα σαρωτικά σχήματά του κατασκεύασε έναν τεχνητό Ελληνισμό, κομμένο και ραμμένο στα πρότυπα μιας ανταπόκρισης στα μοντερνιστικά δυτικά αδιέξοδα και ως προς αυτό υπήρξε και ένας μετα-δυτικός (κατά ορισμένους ένας «μετ-αποικιακός») σύγχρονος ιδεολόγος. Ποιο είναι, εντέλει, το πραγματικό και ποιο το φαντασιώδες στον Ελληνισμό (για να παραφράσουμε τον τίτλο εμβληματικού έργου του Χρήστου Γιανναρά);

Ελληνισμός: Αόριστος και ορισμένος

To αφήγημα του Χρήστου Γιανναρά για τον Ελληνισμό επέμενε στη συνέχεια μέσα από την ασυνέχεια. Λ.χ. πλάι στην ελληνική συνέχεια ως προς τη γνωσιολογία (μέθεξη αντί για διανοητική κατοχή) τόνιζε την ασυνέχεια στην οντολογία, καθώς, κατά τον Γιανναρά, στη βυζαντινή χριστιανική οντολογία υπάρχει μια απελευθέρωση από την κοσμική αναγκαιότητα και ειμαρμένη της αρχαίας ελληνικής, με τον Τριαδικό Θεό να υποστασιάζει το υπερούσιο είναι του ως ελευθερία. Ο κοινοτισμός μάλιστα του Γιανναρά είχε και ένα θεολογικό αρχέτυπο, καθώς η ενορία, ως εκκλησιαστικός πυρήνας της κοινότητας, θεωρείται ότι αποτελεί εικονισμό ενός Θεού που είναι αγάπη μιας πολλαπλότητας προσώπων στο ίδιο του το Είναι.

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΚΩΤΟ...

ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΚΩΤΟ...

Γιώργος Τασιόπουλος 

Για την ΚΑΕ Παναθηναϊκός μία Ευρωλίγκα με τον Αταμάν έχει μεγαλύτερη αξία από την εισβολή, τα εγκλήματα που συνέβησαν, την προσφυγιά, την κατοχή...

_______****_______

"Μητέρα, αν το βρεις βαρύ το γράμμα μου,

είναι που σκύβει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο,

αν το βρεις ασήκωτο,

είναι που γονατίζει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο.

Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος, μητέρα.

Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε,

στο κάτω-κάτω την Κερύνεια δεν τη βλέπουμε,

την Αμμόχωστο δεν τη βλέπουμε,

όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας ,

όμως αυτός είναι διαρκώς εκεί απέναντί μας ,

και μας κοιτάζει , και μας κοιτάζει μ’ ένα τρόπο …

και κάθεται βραχνάς και μολύβι στο στήθος μας,

όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας ,

και δεν μπορεί να κρυβεί σαν το Μόρφου,

και δε μπορεί να κρυβεί σαν την Κερύνεια

και σαν την Αμμόχωστο.

Και λέει: “Λοιπόν’;

και μας ρωτά:

 “Λοιπόν’;..."

"Το Τρίτο γράμμα στη Μητέρα”- Κώστας Μόντης

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γ. Ρακκάς: Πως από τη Γαλλική θεωρία φτάσαμε στο ρεύμα Woke (Podcast)

Φιλοξενούμενος στο newshub.gr ο Κοινωνιολόγος, αρθρογράφος και συγγραφέας Γιώργος Ρακκάς

Αφορμή για την παρουσία του κ. Ρακκά στο newshub.gr ήταν η βιβλιοκριτική που έκανε ο ίδιος στον συλλογικό τόμο «Η φιλοσοφία του Woke» που εξέδωσαν πρόσφατα οι Εναλλακτικές Εκδόσεις σε επιμέλεια του Γιώργου Καραμπελιά.

Μια εκδοτική προσπάθεια στην οποια, όπως αναφέρει ο κ. Ρακκάς, περιλαμβάνεται και ένα εξαιρετικό δοκίμιο του Γάλλου φιλοσόφου Ντάνι Ρομπέρ Ντιφούρ, όπου, αναλύεται διεξοδικά πως η μετέπειτα και επονομαζόμενη ‘γαλλική θεωρία’ (French theory) και ιδίως οι Ντεριντά, Ντελέζ και Φουκώ, αφού πέρασε μια φάση κανονικοποίησης στα αμερικανικά πανεπιστήμια, αποτέλεσε το θεμέλιο για το νέο πνεύμα του καπιταλισμού: σχιζοειδές, περιστρεφόμενο γύρω από έναν ρευστό ανθρωπότυπο, σε διαρκή κινητικότητα, που μεταπλάθεται ριζικά και κατά το δοκούν καθώς αυτοπραγματώνεται μέσα από τις ίδιες τις (καταναλωτικές) φαντασιώσεις του.

«Το συγκεκριμένο βιβλίο πηγαίνει τη συζήτηση περί Woke ενα βήμα παραπέρα, διότι παρουσιάζει τη φιλοσοφική δράση αυτού του ρεύματος», επισημαίνει ο κ. Ρακκάς μεταξύ άλλων.

Ενώ σε άλλο σημείο της συνέντευξης του ο κ. Ρακκάς λέει πως:

«Είναι μια συλλογή κειμένων από ανθρώπους του Πνεύματος, επιστήμονες και ακαδημαικούς, που αποδομούν το ρεύμα του Woke και εξηγούν ακριβως το υπόστρωμα του… Το συγκεκριμένο κείμενο εξηγεί το πως φτάσαμενα είναι κυρίαρχη η Woke κουλτούρα μεταξύ των ελίτ (…) . Είναι κάτι που ως βαση αυτό που ονομάστηκε Γαλλική Θεωρία, διότι στηριζόταν στο έργο Γάλλων Φιλοσόφων που έγραψαν μετα το 1968. Εκεί
συνέβη αυτό που οι ιστορικοί ονομάζουν μετακένωση. Δηλαδή αυτοί οι θεωρητικοί επηρεασαν σε μαγάλο βαθμό τα αμερικανικά πανεπιστήμια, τα οποία συστηματοποίησαν αυτή τη θεωρία και την ονόμασαν Γαλλική Θεωρία και μετά την επανασύστησαν σε ολο τον κοσμο ως τη Νεα Αλήθεια (…) Η ουσία ομως είναι ότι έχουμε να κάνουμε με φιλοσοφικές προσεγγίσεις που εστιάζουν σε έναν ριζικό ατομικισμό, ο οποίος λίγο ως πολύ αντιμετωπίζει την ένταξη του στην κοινωνία ως μια αρνητική εμπειρία».

Η κριτική

Η αριστερή Γερμανίδα Σάρα Βάγκενκνεχτ για το μεταναστευτικό

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Ξεκάθαρες κουβέντες για το μεταναστευτικό από τη Σάρα Βάγκενκνεχτ (*), Γερμανίδα βουλευτή και πρόεδρο του νεοϊδρυθέντος κόμματος «Συμμαχία Σάρα Βάγκενκνεχτ. Λογική και δικαιοσύνη» : 

«Μεταξύ του 2016 και του 2023 οι κυβερνήσεις της Γερμανίας ξόδεψαν 190 δισεκατομμύρια ευρώ για τους αιτούντες άσυλο στη Γερμανία και μέχρι το 2028 αναμένονται άλλα 124 δισεκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Αυτό είναι σαφώς υπερβολικό. 

Από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση δεν επιβαρύνονται υπερβολικά μόνο οι υποδομές, αλλά και η οικονομία της χώρας μας. Αντί να προσελκύουν όλο και περισσότερους μετανάστες με υψηλές επιδοτήσεις, αυτά τα κονδύλια θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για υψηλότερες συντάξεις και καλύτερη υγειονομική περίθαλψη. 

Εκτός αυτού, απαιτείται μια άλλη εξωτερική πολιτική που βοηθά να τερματιστούν οι πόλεμοι, αντί να αναθερμαίνονται οι συγκρούσεις με τα όπλα και έτσι να δημιουργούνται αιτίες για την προσφυγιά. 

Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να είμαστε μαγνήτης για την παράνομη μετανάστευση. Ως εκ τούτου, απαιτείται μια συνεπής αλλαγή παροχής ασύλου: Όσοι προέρχονται από μια ασφαλή τρίτη χώρα δεν θα πρέπει πλέον να δικαιούνται διαδικασία παροχής ασύλου και κρατικές παροχές.»

(*) Περισσότερα : 

https://slpress.gr/politiki/xtipise-politiki-fleva-to-neo-komma-tis-saras-sti-germania/

https://slpress.gr/politiki/metaxi-isterias-kai-katathlipsis-i-germania-psaxnetai-antisistimika/

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/xezHKwiv1cAfaGbR/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Διαμαντοπούλου-Κεραμέως: Συμμαχία

Διαμαντοπούλου-Κεραμέως: Συμμαχία

Του Γιώργου Νεκταρίου Παναγιωτίδη 

Από ό,τι φαίνεται από το πρόσφατο περιστατικό διαφημιστικής ανάρτησης για την Υπουργό Ν. Κεραμέως στο ΜΚΔ "X" της κ. Διαμαντοπούλου [φωτό], οι δύο γυναίκες πολιτικοί έχουν κοινό τμήμα επικοινωνίας, άρα αυτό που λέμε στην οικονομική θεωρία κοινές "επιχειρηματικές λειτουργίες".

    Υπάρχει λοιπόν αν μη τι άλλο έδαφος να εξυγιάνουν τη δραστηριότητά τους: εφόσον εκλεγεί η κ. Διαμαντοπούλου πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εσωκομματικές, να προχωρήσουν σε μια αμοιβαία επωφελή εξαγορά και συγχώνευση του ενός κόμματος από το άλλο.

    

Με αυτόν τον τρόπο, και θα αυξήσουν το μερίδιο αγοράς τους (επιρροή στο εκλογικό σώμα), αλλά και θα επιτύχουν ελαχιστοποίηση του κόστους.

   

 Με δεδομένα και τα ογκωδέστατα χρέη αμφότερων των κομμάτων στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, δε θα ήταν ένα έξυπνο deal, μια κίνηση-ματ στους ανταγωνιστές, μια ρεαλιστική πολιτική που θα ισοσκελίσει τον κομματικό προϋπολογισμό;

Μήπως οι σημερινοί “αντιρατσιστές ουλεμάδες” είναι εκδοχή της Ακροδεξιάς;

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Τις τελευταίες μέρες μετά τις εκλογές στη Γερμανία και τη συζήτηση που γίνεται για το κλείσιμο των ενδοευρωπαϊκών συνόρων, έχει έλθει ξανά στο προσκήνιο το θέμα της μαζικής κι ανεξέλεγκτης μαζικής εισόδου ξένων πληθυσμών στην Ευρώπη, που ευφημιστικά αναφέρεται ως “παράτυπη μετανάστευση”. Μαζί και ο μπαμπούλας της “ανόδου της Ακροδεξιάς” που κραδαίνουν οι “αντιρατσιστές” κι όχι μόνο.

Κατά την άποψη του γράφοντος η μόνη, πραγματικά ακροδεξιά αντίληψη που υπάρχει και είναι πράγματι πολύ επικίνδυνη, είναι αυτή της υποστήριξης της “παράτυπης μετανάστευσης” και της δαιμονοποίησης από τους “αντιρατσιστές” όσων αντιδρούν σε αυτήν. Σ’ αυτό το άρθρο επαναλαμβάνω απόψεις που είχα δημοσιεύσει πριν από 12 περίπου χρόνια και οι οποίες πιστεύω ότι συνεχίζουν να εκφράζουν απόλυτα τη θέση μου για τη σημερινή κατάσταση.

Τον τελευταίο καιρό η πόλωση μέσα στην ελληνική κοινωνία αναφορικά με το ζήτημα της μαζικής μετακίνησης πληθυσμών προς τη χώρα μας τείνει να πάρει δραματικές διαστάσεις. Οι υπέρμαχοι του μεταναστευτικού ρεύματος εγκαλούν την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία σαν “ρατσιστική” και σαν εμφορούμενη από ακροδεξιές θέσεις. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Κατ’ αρχάς, οι περισσότεροι αλληλέγγυοι των μεταναστών που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα, εκτός από την αλληλεγγύη στους μετανάστες εκδηλώνουν και μια φανατική υποστήριξη στο ίδιο το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης, μιας και κάθε προσπάθεια για τον περιορισμό του μεταναστευτικού ρεύματος θεωρείται ρατσιστική, φασιστική, ακροδεξιά κλπ.


Όσοι, λοιπόν, έχουν αυτοαναγορευτεί σε υπερασπιστές των μεταναστών προσπαθούν να επιβάλλουν την άποψη ότι τα σύνορα πρέπει να είναι απολύτως ανοιχτά και κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να μετακινείται ελεύθερα προς όπου θέλει, χωρίς να υπάρχει κανένας περιορισμός. Αυτό θεωρείται θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και κάθε προσπάθεια περιορισμού του, όπως π.χ. με τον φράκτη στον Έβρο, θεωρείται βίαιος περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Μονάχα η Δύση υπάρχει;

Σκέψεις με αφορμή ένα συνέδριο στο Παρίσι

από Σωτήρης Γουνελάς -16 Σεπτεμβρίου 2024

Σημείωμα

Το κείμενο που ακολουθεί στάλθηκε στη «Σύναξη» και δημοσιεύτηκε στο 116 τεύχος (Οκτώβριος -Δεκέμβριος 2010, σ.75-80). Επειδή ούτε τότε υπήρξε κάποιου είδους απάντηση ή σχολιασμός και επειδή βρίσκω τα ερωτήματα και το περιεχόμενο του κειμένου απολύτως επίκαιρα-ειδικά σήμερα που ο δυτικός κόσμος βρίσκεται υπό κατάρρευσιν-αποφάσισα να το γνωστοποιήσω στο φιλόξενο «Αντίφωνο».

_______***________

Θα μπορούσα να αρχίσω με τη φράση: πολύπαθος ο χώρος της θεολογίας. Το γνωρίζω όχι βέβαια από τη συμμετοχή μου σε αυτό το συνέδριο (μεταφορά στα γαλλικά μέρους του συνεδρίου με τίτλο «Αναταράξεις στη μεταπολεμική Θεολογία- η ‘Θεολογία του ’60’, εκδ. Ίνδικτος 2009, που έλαβε χώρα στην Ακαδημία του Βόλου το 2005) αλλά από τα δεκαέξη χρόνια στη ‘Σύναξη’. Η θητεία εκείνη (μέχρι το 1997) και η πορεία μου απο εκεί και πέρα με υποχρεώνουν σε μια σειρά σκέψεων και συγκρίσεων, καθώς απλώνεται μπροστά μου ο κάμπος της λεγόμενης γενιάς του 60 και τώρα της λεγόμενης γενιάς του 90. Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι μετέχω κάπως και των δύο. Γι’ αυτό και γράφω όσα ακολουθούν.

Το συνέδριο αυτό ως προς ορισμένες πλευρές του φαντάζει σαν μια συμφιλίωση με τη Δύση. Εάν είναι έτσι προκύπτουν τα ακόλουθα ερωτήματα:

Α) Γίνεται λόγος για πόλωση Ανατολής–Δύσης, για αντιδυτικισμό από πλευράς γενιάς του 60, για ελληνοκεντρισμό κλπ. Τίθεται το ερώτημα: πόσα χρόνια υπάρχει στη Δύση, μέσα στους χώρους σπουδής και μελέτης, η χιλιετία του Βυζαντίου ή σωστότερα της Ρωμανίας, ως θεολογική, ιστορική, πολιτιστική, κοινωνική πραγματικότητα και το σημαντικότερο ως η περίοδος που συνδέει τον σημερινό χριστιανισμό –ορθόδοξο και μη ορθόδοξο– με τις απαρχές της χριστιανικής Αλήθειας; Θέλω να πω ότι για τη Δύση, το Βυζάντιο ως πνευματική πραγματικότητα είτε παρουσιαζόταν ως ‘παρακμή’, ή ‘θλιβερή συνέχεια’ της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Γίββωνας), είτε, από τους διαφωτιστές, κάτι μεταξύ δολοπλοκίας και ρητορισμών, για να μη πούμε τίποτε για την άποψη του Χέγκελ που είναι αχαρακτήριστη. Δεν αποκλείεται μετά από αυτόν να φτάνει ο πολύς Καστοριάδης στη διατύπωση: «ο βυζαντινός πολιτισμός είναι πολιτισμός θεοκρατικής ετερονομίας, αυτοκρατορικού αυταρχισμού και πνευματικού δογματισμού». Ο Κλεμάν, που μας άφησε πρόσφατα, συνοψίζει άριστα τα πράγματα στο ακόλουθο (αδιάβαστο;) απόσπασμα: «Εμφανίστηκε, λοιπόν, και αναπτύχθηκε προοδευτικά μια θεωρία για τον Θεό, που παραμέριζε ταυτόχρονα την αποφατική προσέγγιση και το συμβολισμό, και που γρήγορα χωρίστηκε αυτή η θεωρία από την εκκλησιαστική εμπειρία. Θεολογία των εννοιών και των συστηματοποιήσεων, αφημένη, με την παρακμή του Θωμισμού, στην αυτάρκεια της λογικής που χωρίζει και αντιθέτει, που αντικειμενοποιεί και κατέχει – αντί να πεθάνη και να ξαναγεννηθή μέσα στο νερό του Βαφτίσματος, για να ιερουργήση ταπεινά το μυστήριο, να στοχαστή μέσα στα όρια του μυστηρίου και όχι π ε ρ ί του μυστηρίου» (Η θεολογία μετά τον ‘θάνατο του Θεού’, εκδ. ‘Αθηνά’, σειρά ‘σύνορο’, 1973, σ. 76). Αυτά σημαίνουν ότι ο τρόπος ή οι τρόποι με τους οποίους οι ευρωπαίοι προσέγγισαν το χριστιανισμό, εκκλησιαστικά και θεολογικά, εξ ορισμού πάσχει. Όχι μόνο λόγω της παραπάνω εξέλιξης, αλλά και λόγω της συσσώρευσης διαφορετικών εμπειριών και πεποιθήσεων στη διάρκεια των αιώνων.

Β) Μήπως η προσπάθεια καθ’ όλα γόνιμη και ουσιαστική αλλά και ορθόδοξη της γενιάς του 60, όπως λέγεται, να ‘επιστρέψει’ στην πατερική παράδοση κάθε άλλο παρά αντιγραφικά και αγκυλωτικά, περνά στη φάση της ‘αποδόμησης’ και ξαναβρισκόμαστε στην αγκαλιά του περιβόητου δυτικού πολιτισμού τον οποίο μια σειρά από θεολόγους, φιλόσοφους, ποιητές κλπ. είχαν καταγγείλει από χρόνια ως στερημένο πνευματικού προσανατολισμού; Τί έκανε τον Μπωντλαίρ, βλέποντας την εξέλιξη της Ευρώπης σε επίπεδο τεχνικής, να διατυπώνει την τρομερή φράση «πολιτισμός δεν είναι ο ηλεκτρισμός και το γκάζι αλλά η ελάττωση των ιχνών του προπατορικού αμαρτήματος»; Τί ήταν αυτό που έκανε τον Πάουντ να γυρεύει πνευματικότητα στην αρχαία Κίνα, τι έκανε τον Αρτώ να ζητά καταφυγή στα μυστήρια των ινδιάνων στο Μεξικό; Τί είναι αυτό που κάνει τον θαυμάσιο Νοβάλις να μιλά για ‘μετατροπή της άπειρης δημιουργικής μουσικής του σύμπαντος σε μονότονο κροτάλισμα ενός τερατώδους νερόμυλου’, στο άγνωστο σχεδόν βιβλίο του Η χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη (μετ. στα ελληνικά: Ν. Μ. Σκουτερόπουλου, Εκκρεμές 2004); Γιατί ο Σεφέρης στρέφεται μέσω Έλιοτ στην παράδοση –όσο και όπως στράφηκε– και γιατί ο φίλος του ο Λορεντζάτος (που ήξερε τη Δύση απέξω και ανακατωτά) προχώρησε όντως πέρα από εκεί που σταμάτησε ο Σεφέρης;

Αφιέρωμα στην Αγία Σοφία και τις Κόρες της: Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη

Αφιέρωμα στην Αγία Σοφία και τις Κόρες της: Πίστη, 

Ελπίδα και Αγάπη που εορτάζουν 17 Σεπτεμβρίου.

🌹 Χρόνια Πολλά στις εορταζόμενες 🌹

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ για να μεταφερθείτε στην ανάρτηση 

Το χρονικό του μακεδονικού ζητήματος

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ
τεύχος 2348

Μέρος Πρώτο

Μια ιστορία με πολύ παρελθόν και δύσκολο μέλλον

Στη Συνθήκη του Βερολίνου, που υπεγράφη μεταξύ της 13ης Ιουνίου και της 13ης Ιουλίου 1878, αναθεωρήθηκε η βεβιασμένη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, που υπεγράφη στις 3 Μαρτίου 1878 μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βασικό δημιούργημα της οποίας ήταν η «Μεγάλη Βουλγαρία».

Η Συνθήκη προέβλεπε την ίδρυση εκτεταμένης αυτόνομης βουλγαρικής ηγεμονίας, που θα περιλάμβανε εδάφη από τον Δούναβη ώς το Αιγαίο πέλαγος και από τον Εύξεινο Πόντο ώς το Δρίνο και τις λίμνες Πρέσπες και την Αχρίδα. Να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή, ανύπαρκτη στον παγκόσμιο χάρτη, η Βουλγαρία δεν ήταν υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου – ούτε και οι Βούλγαροι. Το Μακεδονικό ως πρόβλημα έγινε γνωστό διεθνώς αμέσως μετά τη Συνθήκη του Βερολίνου τον 19ο αιώνα, και αφορούσε στη διευθέτηση των συνόρων στην περιοχή της Μακεδονίας μεταξύ των κρατών της περιοχής: Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και των διευθετήσεων που έγιναν στο λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα, ως επί μέρους θέμα φάνηκε να έχει τακτοποιηθεί, για να επανεμφανιστεί εκ νέου μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτή τη φορά μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας και της Ελλάδας, και τα τελευταία χρόνια ως ζήτημα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων.

Μακεδονία: ένα όνομα με πολλούς κληρονόμους

Η επαναφορά του Μακεδονικού θέτει το ζήτημα της «μακεδονικής» εθνότητας, μέρος της οποίας είναι και η «γλώσσα». Η νέα αυτή εκδοχή του Μακεδονικού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και προφανώς δεν αντιμετωπίζεται με εθνικιστικές κορώνες και πλειοδοσίες πατριωτισμού. Κυρίως όμως αποτελεί έγκλημα να αντιμετωπίζεται με κομματικά – ιδεολογικά κριτήρια, που κατά κανόνα εμπορεύονται το εθνικό συμφέρον.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Η νεολαία στρέφεται στο Ισλάμ!!!

με τον Claude Moniquet*

Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων μαθητών στις αίθουσες διδασκαλίας ασκεί τέτοια πίεση, που μαθητές χριστιανικών οικογενειών θέλουν να προσχωρήσουν στο Ισλάμ!…

Atlantico: Πόσο υψηλός είναι ο αριθμός των προσηλυτισμών στο Ισλάμ στη Γερμανία; Πώς εξηγείται;

Claude Moniquet: Είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ποσοτικοποιηθεί ο αριθμός των προσηλυτισμών στο Ισλάμ στη Γερμανία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε πριν από πολλά χρόνια έδειξε σημαντική πρόοδο σε αυτές τις προσχωρήσεις. Έτσι, το 2005, καταγράψαμε περίπου 4.000 προσηλυτισμούς: είχαν τετραπλασιαστεί από το προηγούμενο έτος [2023]. Οι λόγοι για τους προσηλυτισμούς έχουν επίσης αλλάξει πολύ. Μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα, επρόκειτο κυρίως για γυναίκες που παντρεύονταν έναν μουσουλμάνο, αλλά από τη δεκαετία του 2000 και μετά αυτές οι μεταστροφές έμοιαζαν πιο «ιδεολογικές».

Μουσουλμάνοι μαθητές στη Γερμανία θεωρούν πιο σημαντικό το Κοράνι αντί των νόμων του κράτους

Ωστόσο, ένα νέο γεγονός συγκίνησε τη Γερμανία: ενώ, σε πολλές πόλεις, η πλειονότητα των μαθητών στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι μουσουλμάνοι (το ποσοστό τους μπορεί να φτάσει ή να ξεπεράσει το 80% σε ορισμένα ιδρύματα στο Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη, το Ντούισμπουργκ ή ακόμα και το Έσσεν), βλέπουν αιτήματα για προσχωρήσεις από μαθητές προτεσταντικών, καθολικών ή άθεων οικογενειών. Πριν από λίγες ημέρες, ένας αξιωματούχος ασφαλείας, τον οποίο επικαλείται η δημοφιλής εφημερίδα Bild Zeitung , δήλωσε: «Όλο και περισσότεροι γονείς παιδιών Γερμανών στρέφονται σε συμβουλευτικά κέντρα, επειδή τα χριστιανικά παιδιά θέλουν να ενταχθούν στο Ισλάμ για να μην είναι πλέον ξένοι στο σχολείο. Λόγω της έντονης μετανάστευσης τα τελευταία οκτώ χρόνια, το ποσοστό των μουσουλμάνων νέων και παιδιών στα σχολεία έχει αυξηθεί σημαντικά. Σε αυτό προστίθεται το γεγονός ότι πολλά παιδιά προέρχονται από πολύ θρησκευόμενες ίσλαμικές οικογένειες. Ειδικά οι μετανάστες από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ προέρχονται εν μέρει από πολύ αρχαϊκούς πολιτισμούς».

π.Νικόλαος Λουδοβίκος-Πώς να μην πονάει το παρελθόν

Ο κατήφορος…

του Ρούντι Ρινάλντι

Το 1961 μια ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη με πρωταγωνιστές τον Νίκο Κούρκουλο και την Ζωή Λάσκαρη σημειώνει τεράστια επιτυχία. Το θέμα της ταινίας αφορά την τότε νεολαία, τις οικογένειες που δεν στέκονται κοντά στα παιδιά τους, την παραβατικότητα, τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η ταινία έκοψε 160.000 εισιτήρια και συζητήθηκε πολύ. Ο τίτλος «Ο κατήφορος» απέκτησε μια συμβολική αξία, και περιέγραφε μια συντηρητική κοινωνία, αλλά και την πορεία ορισμένων νέων προς ένα τέλμα ή αδιέξοδο. Δανείζομαι σήμερα τον τίτλο «Ο κατήφορος» για να περιγράψω μια πιο γενική κατάσταση, που δεν αφορά οικογένειες, ήθη, νεολαία, βιασμούς και δίκες όπως η ταινία του 1961, αλλά ορισμένες εικόνες, ορισμένα πλάνα ενός μεγαλύτερου κατήφορου: αυτού μιας χώρας· που βεβαίως περιλαμβάνει τόπο, φύση, κοινωνία, νεολαία, εργαζόμενους, ηλικιωμένους, πολιτισμό, διαπλοκή, διαφθορά, αποικιοποίηση, στείρωση ζωντανών δυνάμεων, αποβλάκωση. Ορισμένες μόνο καλοκαιρινές εικόνες, λίγα πλάνα, για να μιλήσουμε κινηματογραφικά…

Πλάνο πρώτο: Ποιοι αγοράζουν σπίτια και γη στην Ελλάδα

Δεν μπορεί να μην έχετε ακούσει ή να μην τύχατε σε κάποιες συζητήσεις που να γίνεται αναφορά για το γεγονός ότι αγοράζονται σπίτια, τετράγωνα, περιοχές γης – όχι από πολίτες που ενδιαφέρονται να βρουν μια στέγη (μέσω ενός στεγαστικού δανείου, που κι αυτό είναι παρελθόν), αλλά από εταιρείες και ενδιαφερόμενους που έχουν συγκεκριμένη καταγωγή. Είναι Κινέζοι, Ισραηλινοί, Άραβες (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κυρίως), Τούρκοι, Ρώσοι, Λιβανέζοι, αλλά και Γερμανοί, Άγγλοι, Ολλανδοί. Πρόσφατα άκουσα πως στη Βόρεια Ελλάδα ακόμα και Βούλγαροι αγοράζουν ό,τι πουλιέται…