ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ.-ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ

του Δημήτρη Τσαϊλά, Υποναυάρχου ε.α.

 Ο στρατηγικός ανταγωνισμός με την Τουρκία, απαιτεί επαγρύπνηση και προληπτική βελτίωση, παρά εφησυχασμό.

 

Ηαποφυγή καταστροφικών σφαλμάτων συχνά έχει μεγαλύτερη σημασία από την εξαιρετική ικανότητα. Η Ελληνική κυβέρνηση μπορεί να λάβει αυτήν την ιστορική αλήθεια καθώς περιηγείται στη σύγχρονη αντιπαλότητα με την Τουρκία, ιδιαίτερα σε τομείς της διπλωματίας, της στρατιωτικής στάσης και της περιφερειακής επιρροής. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία έχουν μακροχρόνιες διαφωνίες, ειδικά για τις θαλάσσιες ζώνες στο Αιγαίο Πέλαγος, τα δικαιώματα εξερεύνησης ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο και τις στρατιωτικές εντάσεις που προκύπτουν από την αντίστοιχη ένταξη τους στο ΝΑΤΟ.

Εφόσον η Ελλάδα, μπορεί να αποφύγει μεγάλα στρατηγικά λάθη -όπως η υπερβολική εξάρτηση από ξένες συμμαχίες, επικίνδυνες στρατιωτικές επιχειρήσεις ή οικονομική υπέρβαση- μπορεί να ξεπεράσει και να συναγωνιστεί την Τουρκία με την πάροδο του χρόνου, ιδιαίτερα σε τομείς όπου η Τουρκία μπορεί να κάνει λάθη.

Η Τουρκία, υπό τον Πρόεδρο Ερντογάν, έχει επιδιώξει κατά καιρούς επιθετικές, διεκδικητικές στρατηγικές -είτε μέσω στρατιωτικών εισβολών στη Συρία, αντιπαραθέσεων στην Ανατολική Μεσόγειο είτε με το χειρισμό της οικονομίας της- που έχουν συγκεντρώσει τόσο εγχώρια όσο και διεθνή κριτική. Για την Ελλάδα, μια στρατηγική αυτοσυγκράτησης, προσεκτικής οικοδόμησης συμμαχιών (ειδικά εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ) και εσωτερικής εδραίωσης -και όχι επικίνδυνων κλιμακώσεων- θα μπορούσε να της επιτρέψει να διατηρήσει μια θέση ισχύος. Αν δεν δεσμευτεί υπερβολικά σε προκλήσεις ή στρατιωτικές κλιμακώσεις με την Τουρκία, η Ελλάδα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αυτόν τον μακροπρόθεσμο ανταγωνισμό, περιμένοντας τις στιγμές που η Τουρκία θα σκοντάψει λόγω εσωτερικών ζητημάτων, περιφερειακής απομόνωσης ή υπερεπέκτασης. Εν ολίγοις, η αποφυγή μεγάλων σφαλμάτων είναι συχνά το κλειδί για τη νίκη στρατηγικών αντιπαλοτήτων.

Για την Ελλάδα, η διατήρηση της εστίασης στη μακροπρόθεσμη εθνική ισχύ, αφήνοντας την Τουρκία να εκτίθεται διεθνώς ή να σφάλλει θα μπορούσε να είναι η φόρμουλα νίκης στον συνεχιζόμενο ανταγωνισμό τους.

Από ελληνικής σκοπιάς, το ισοζύγιο λαθών στον στρατηγικό ανταγωνισμό με την Τουρκία είναι ένα κρίσιμο ερώτημα, ιδιαίτερα καθώς οι εντάσεις έχουν κλιμακωθεί τα τελευταία χρόνια για θέματα όπως τα θαλάσσια σύνορα, οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου και η εξερεύνηση φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελληνική κυβέρνηση, αντιμετωπίζει την πρόκληση να διατηρήσει τις θέσεις της στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, ενώ ακολουθεί την ολοένα και πιο διεκδικητική στάση της Τουρκίας.

Μαρία Δελιβάνη: σιγή τάφου γύρω από τα εγκληματικά μνημόνια

Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη

Η πρόσφατη συνέντευξη του νομπελίστα οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς και οι σχετικές δηλώσεις του τραπεζίτη Σάλλα, γύρω από τη δραματική κατάσταση της οικονομίας μας, κίνησαν τα χρόνια λιμνάζοντα ύδατα, γύρω από τον προβληματισμό των εγκληματικών Μνημονίων. Και με ενθαρρύνουν να επιμείνω για πολλοστή φορά γύρω απ’ αυτά.

Έχουν περάσει 15 χρόνια από την επιβολή του πρώτου Μνημονίου, που ακολουθήθηκε και από τα δύο άλλα. Στο διάστημα αυτό οι συνέπειές τους διέλυσαν ολοσχερώς την οικονομία μας, φτωχοποίησαν τη μεσαία και χαμηλότερη τάξη και το χειρότερο, ενθάρρυναν και εμπέδωσαν τα μυθεύματα περί γαλάζιας πατρίδας.

Το περίεργο δεν είναι πως φτάσαμε μέχρις εδώ, καθώς τα ζοφερά αποτελέσματα των Μνημονίων όφειλαν να είναι αναμενόμενα από την αρχή. Αντιθέτως, ανεξήγητη είναι καταρχήν η απόλυτη σιωπή των εκάστοτε αρμοδίων, γύρω από την καταστροφή της χώρας και τις ευθύνες γύρω από αυτήν. Το ίδιο ακατανόητες, και οι συχνές ενθουσιαστικές δηλώσεις τους, για το πόσο καλά πηγαίνει η οικονομία.

Πώς τα Μνημόνια έσωσαν δήθεν την οικονομία μας

Ας δούμε, λοιπόν τη σωτηρία της. 

• Το 2009, όταν ξέσπασε η κρίση, το χρέος της Ελλάδας ανέρχονταν σε 270 δις Ε, ενώ σήμερα υπολογίζεται σε 407 δις Ε. 
• Και ως ποσοστό στο ΑΕΠ, το χρέος τότε ήταν 126%, και βιώσιμο, με βάση τη σχετική βιβλιογραφία, ενώ σήμερα, μετά από 15 χρόνια σωτήριων, υποτίθεται, μέτρων εκτιμάται στο 167%. Η σημαντική του μείωση των τελευταίων ετών οφείλεται κυρίως στον πληθωρισμό. Έτσι, λοιπόν μας έσωσαν τα Μνημόνια, αλλά και χάρις σε αλχημείες επιχειρημάτων, το χρέος που εκλήφθηκε ως καταστρεπτικό το 2009, τώρα, σοβαρά διογκωμένο, εκλαμβάνεται ωστόσο ως βιώσιμο.

Επίσης είναι άξιον απορίας, το πως και το γιατί η ΕΕ καταλήφθηκε από πανικό, σε βαθμό που έσπευσε να καταδικάσει έναν ολόκληρο λαό, με το ελληνικό χρέος των 270 δις, το 2009, μικρό ποσοστό στο συνολικό του Νότου των 2.2 τρισ. Ε., ενώ τώρα που έχει σημαντικά διογκωθεί, όλα καλά.

Η Σύγκρουση των Πολιτισμών, το μεταναστευτικό και η επιστροφή της ταυτότητας - 22/10/2024

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια από την έκδοση της “Σύγκρουσης των Πολιτισμών”, είναι ηλίου φαεινότερο ότι έννοιες όπως ταυτότητα, ιδεοπροσωπία, πολιτισμική συνείδηση και θρησκευτικές αξίες έχουν επιστρέψει δυναμικά, επηρεάζοντας σαφώς και το διεθνές πολιτικό περιβάλλον. Η θέση του Χάντινγκτον ότι η αναζήτηση ταυτότητας σε καθεστώς παγκοσμιοποίησης θα έστρεφε τους ανθρώπους στον ιδιαίτερο πολιτισμό τους (πολιτισμική συσπείρωση), ο οποίος καθορίζεται κυρίως από τη θρησκεία τους, φαίνεται να δικαιώνεται, ιδιαίτερα στους μουσουλμάνους.

Ενώ όμως η αναζήτηση ταυτότητας προκάλεσε την επιστροφή στις κοινές και θρησκευτικές αξίες στον ισλαμικό, σινικό και μερικώς στον ορθόδοξο πολιτισμό, ισχυροποιώντας έτσι την εσωτερική συνοχή τους, στον δυτικό κόσμο αυτή η αναζήτηση οδήγησε στον κατακερματισμό των κοινωνιών. Εκεί οδήγησαν τα επιταχυνόμενα παρακμιακά πολιτισμικά φαινόμενα, ο ισοπεδωτικός δικαιωματισμός, η μηδενιστική κουλτούρα της άρνησης και της αφύπνισης, ο πολιτισμικός σχετικισμός και η αναζήτηση “νέων ταυτοτήτων”, που δεν σχετίζονται με παραδοσιακές ή χριστιανικές ιδέες.

Οι δυναμικές μειονότητες με πρόσβαση στις εξουσιαστικές δομές επιβάλλουν στην κοινωνική πλειονότητα συγκεκριμένες ομαδικές ταυτότητες στη βάση του φύλου, της καταγωγής ή του σεξουαλικού προσανατολισμού. Πολλοί ισχυρίζονται μάλιστα ότι όλα αυτά «ξυπνούν μνήμες ύστερων ρωμαϊκών συνθηκών», με πρόδηλη την παρακμή και την κοινωνική αποσύνθεση.

Εκείνο που επίσης θεωρείται σήμερα αδιαμφισβήτητο είναι ότι οι προβλέψεις Χάντινγκτον για τον κλιμακούμενο πολιτισμικό ανταγωνισμό της Δύσης με τον ισλαμικό και σινικό πολιτισμό, αλλά και με την ορθόδοξη Ρωσία, αποτελούν πραγματικότητα που έχει προσλάβει και πολεμικά χαρακτηριστικά. Το βλέπουμε στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στο Σουδάν κ.α. ενώ στα Βαλκάνια η σύγκρουση μουσουλμάνων και ορθοδόξων μοιάζει να είναι προς το παρόν εν υπνώσει, αλλά μπορεί να ξεσπάσει οποιαδήποτε στιγμή.

Πολιτισμικά στρατόπεδα

Προφανώς, όπως παραδεχόταν και ο Χάντινγκτον, είναι αναμενόμενο να δημιουργούνται προσωρινές συμμαχίες κοινών συμφερόντων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμικών στρατοπέδων, όπως για παράδειγμα μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ιράν ή ευρύτερα των BRICS, η πιο στενή συνεργασία Ιαπωνίας-ΗΠΑ, λόγω αυξανόμενης απειλής από την Κίνα, ή ακόμη και καθαρά οπορτουνιστικές συνεργασίες μεταξύ ινδουιστικών και βουδιστικών πολιτισμών με τη Δύση. Πιο ρευστά είναι τα πράγματα σε Αφρική και Λατινική Αμερική, κυρίως λόγω της οικονομικής τους αδυναμίας, αλλά και του μεταναστευτικού, που αποτελεί υπαρξιακό κίνδυνο για όλη τη Δύση.

Αναζητώντας τους πολιτικούς μηχανισμούς «χυλοποίησης» της κοινωνίας

Γράφει ο Νίκος Σίμος

Γιατί η δυτικότροπη δυστοπία επιδιώκει την αποσάρθρωση της πολιτικής έκφρασης στην κοινωνία και ποιες διαδικασίες ακολουθεί για την επίτευξη αυτού του στόχου;

Μία ερώτηση στην οποία η απάντηση αποτελεί μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση – ελεγεία, που είναι αδύνατο να εξαντληθεί σε ένα σημείωμα, ίσως και σε ένα βιβλίο!

Υπάρχουν όμως κάποια διακριτά σημεία που για λόγους έστω δημοσιολογικούς ή δημοσιογραφικούς θα μπορούσαν να ανοίξουν την ατζέντα για το περιεχόμενο του σχεδίου της καταστροφής της συντεταγμένης κοινωνίας, στην κατεύθυνση της παγκόσμιας ψυχοπάθειας ή, εύσχημα, διακυβέρνησης, όπως διαταραγμένοι κροίσοι προσπαθούν να επιβάλλουν, στην λογική του μετά (μετακοινωνία, μεταιστορία, μεταπολιτική, μεταεπιστήμη κοκ)


Είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι οραματιστές της ψυχότροπης μετακοινωνίας θέλουν μια αγέλη ανθρωποειδών χωρίς κρίση, με ελέγξιμη έκφραση, με απόλυτα θολή αντίληψη των βασικών αρχών της κοινωνικότητας, των φυσικών λειτουργιών του περιβάλλοντος αλλά και του ίδιου του ατόμου, που θέλουν να θεωρείται ένα είδος πανίδας, χωρισμένο σε υποκατηγορίες, πέρα και έξω από τις ανθρώπινες φυσικές λειτουργίες, χωρίς ιστορική μνήμη – την οποία σκόπιμα στρεβλώνουν – χωρίς πολιτική αντίληψη, αφού σε αυτό το ανθρωποειδές ον του έχουν αφαιρέσει, μέσα από την επίμονη προπαγάνδα της αντιγνώσης, κάθε ταξικό ή άλλο κοινωνικό προσδιορισμό, στην κατεύθυνση της άδηλης «ευτυχίας» που δεν προσδιορίζεται πάρα μόνο με ελευθεριακούς όρους

Όλα αυτά στον βωμό του στόχου της κατοχής του κόσμου που οι επίδοξοι νεοφεουδάρχες θέλουν σε βάρος των κοινωνιών του

Το «τέλος της ιστορίας», του απερίγραπτου Φουκουγιάμα, είχε από νωρίς – δεκαετία του ’90 – στόχο αυτό ακριβώς, δηλαδή την «παιδεία» του μετανθρώπου που έχει διαμορφώσει πεποίθηση των «ανάποδων» εννοιών, της στρέβλωσης, της συκοφαντίας, της «σκηνοθετημένης» ιστορίας και του παραλογισμού, ενός ανάποδου και διεστραμμένου κόσμου

Σταθερά στην ίδια κατεύθυνση – της ιδεολογικής εμπέδωσης της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικοπολιτειακής στρέβλωσης – εργάζονταν χρόνια το ιδιωτικό φόρουμ των νεοφεουδαρχών (WEF), με έδρα το Νταβός, που στόχο είχε την αναζήτηση, τον ενεχυριασμό, και την επιβολή σε όλες της μορφές της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, θρησκευτικής, γνωσιακής πυραμίδας, προσώπων έτοιμων να αναλάβουν τον ρόλο της επιβολής του θεωρήματος του “μετά κόσμου”, που με την «φιλοσοφία» της ευγονικής, στην οποία εθίζονταν οι αγγλοσάξονες – και όχι μόνο – αποικιοκράτες, θα αποτελεί την βασική αρχή της σκέψης για την ηγεσία της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» που με πρόσωπα – εργαλεία ιταμού ήθους, μέτριας αντίληψης, εξαιρετικής αμάθειας, εύκολα μέσα από δοτούς τίτλους επιστημονικούς ή άλλους θα αποτελούν τους επιμέρους πόλους διαχείρισης της «Νέας Φεουδαρχίας» ή «μεγάλης επανεκκίνησης», ώστε για τον μετάνθρωπο να υπάρξει μια απολύτως ελεγχόμενη ζωή και ένας απόλυτα προγραμματισμένος θάνατος, σε έναν απόλυτα και φεουδαρχικά ελεγχόμενο κόσμο

Η «νεωτερική» αντίληψη και στρέβλωση των ιδεολογιών «δουλεύει» – με την συνέργεια των πολιτικών σχημάτων ανά τον Δυτικό κόσμο – χρόνια τώρα προς την κατεύθυνση αυτή, ιδιαίτερα μετά την πτώση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εκμεταλλευόμενη το ιδεολογικό vertico στο οποίο περιήλθε η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά, σαν πολιτικοιδεολιγικοκοινωνική έκφανση στις τάξεις της Δυτικής κοινωνίας

Tι έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Διαβάστε όσα έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Ασχέτως του πόσα γνωρίζει κανείς για τη σύγχρονη φιλοσοφία, και ασχέτως του πόσα γνωρίζει για το ίδιο το έργο του σπουδαίου διανοητή, είναι βέβαιο ότι γνωρίζει το όνομα Κορνήλιος Καστοριάδης, το όνομα ενός από τους σημαντικότερους διανοητές της Ευρώπης του 20ου αιώνα.


Πίστευε ότι η εκπαίδευση τελειώνει μόνο με τον θάνατο, καθώς έλεγε χαρακτηριστικά πως «η εκπαίδευση και η παιδεία ενός ανθρώπου ξεκινάει από την ηλικία μηδέν έως την ηλικία ωμέγα. Δηλαδή ως τη στιγμή που θα πεθάνει. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται συνέχεια», έλεγε.

«Αν δεν υπάρχει έρωτας μέσα στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση. Εάν κάποιος μαθαίνει κάτι στο σχολείο είναι διότι διαδοχικά τουλάχιστον έναν καθηγητή σε κάποια τάξη και στο πανεπιστήμιο ακόμη, τον ερωτεύεται. Και τον ερωτεύεται διότι βλέπει πως ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει».

Η ΝΕΜΕΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΗΔΟΝΕΣ

Του Νίκου Ξυδάκη 

 

|||   Το μεγάλο βαθύ πένθος φόβισε τους άθλιους γελωτοποιούς, γιατί μέσα του, μες στην οδύνη, φέρει ήδη τους σπόρους μιας ανάστασης.   ||| 

 

Προτού πιάσουν τα κρύα, το φθινόπωρο κορυφώνεται με ποιήματα.

Πρώτο, αυτό που ακούστηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο από τα χείλη του Φοίβου Δεληβοριά, αυτό που έσφιξε στομάχια και έπνιξε λαιμούς, αυτό που συγκίνησε τον πενθούντα λαό και εξαγρίωσε τις κομμένες κεφαλές της Νεοδεξιάς, αυτές τις ομιλούσες κεφαλές που μισούν οτιδήποτε προέρχεται από τον λαό, ακόμη και το θρήνο του, ακόμη και τον καημό του· και ορισμένως το δικαίωμά του να αυτοκαθορίζεται και να ζει με ψηλά το κεφάλι.

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν που αντέδρασαν όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές αυτού του λαού, από το 1944 έως το 2015, έτσι αντέδρασαν και τώρα: με χολή, με μάτι θολό από μίσος, ταξικό μίσος, θανάσιμο μίσος για τη λαϊκή κυριαρχία. Αλλά και με τον σπασμό του απειλούμενου σκορπιού, όταν τρίζουν οι μηχανισμοί του φόβου, της χειραγώγησης, της αντιστροφής της πραγματικότητας.

Άρκεσαν λίγοι στίχοι σε ένα αυτοσχέδιο μοιρολόι, που βγήκε από τα χείλη του τροβαδούρου και υψώθηκε σαν συλλογικό θυμίαμα, αποχαιρετισμός και υπόσχεση: 

«Θα το πει η σημύδα / Θα το πει κι ο κέδρος / Πως εδώ σκοτώνει /  Όπου βρει το κέρδος // Θα το πει η λεβάντα / Θα το πει η μυρσίνη / Πως κυλάει στα μάτια / Η δικαιοσύνη».

Σε αυτά τα στιχάκια έμειναν οι γελωτοποιοί του στέμματος, στο ιερό το καθαγιασμένο «κέρδος» που ποτέ δεν σκοτώνει, και στη «δικαιοσύνη» που δεν μπορεί να κυλά σε μάτια πενθούντων, διότι κι αυτή είναι ιδιόκτητη, κυλά κατά τα κελεύσματα του στέμματος.

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Ο ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ «ΤΕΛΙΚΗΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ»;

Νίκος Σίμος

Τα παιχνίδια ασταθούς ισορροπίας στην παγκόσμια «σκακιέρα» είναι πολλά, άκρως ενδιαφέροντα ,παράξενα κάποια έως και επικίνδυνα .

Έχουμε μια προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ που πλησιάζει στο τέλος της σε 15 ημέρες και στην ουσία ο προεκλογικός αγώνας είναι αγώνας πολιτικής εξόντωσης

Αντί για «Make America Great Again», το σύνθημα είναι αυτοί ή εγώ και για τον Trump και τους Ρεπουμπλικάνους και για την Harris και τους Δημοκρατικούς

Ο υποψήφιος, με προβάδισμα Trump, προβλέπει την καταστροφή του κόσμου σε τρεις με τέσσερεις μήνες, αν εκλεγεί η αντίπαλός του και υπόσχεται κάτι που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να πραγματοποιήσει, ότι δηλαδή αν επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, δεν θα υπάρξει παγκόσμιος πόλεμος και ότι θα επιλύσει τη σύγκρουση στην Ουκρανία και θα «τερματίσει το χάος στη Μέση Ανατολή».

Ο άνθρωπος που έχει εμφανώς δείξει μια άκρως υποστηρικτική προς στο Ισραήλ πολιτική, σαν πρόεδρος των ΗΠΑ, στην πολιτική προεκλογική του ρητορεία, υπόσχεται ειρήνη στην Μ Ανατολή χωρίς να εξηγεί πως αυτή θα επιτευχθεί

Την ίδια θολή πολιτική προεκλογική υποσχεσιολογία ακολουθεί και για την Ρωσοουκρανική διένεξη, υπονοώντας ότι η επίλυση του Ουκρανικού θα βασιστεί στην πάλαι ποτέ καλή του σχέση με τον Ρώσο ηγέτη Βλαδίμηρο Πούτιν, που όμως καμία σχέση δεν έχει με την εν τω μεταξύ προκύπτουσα κρίση στο Ουκρανικό ζήτημα, που υποκινήθηκε σαφώς - έστω και καθ’ υπόδειξη από τα γνωστά παγκοσμιοποιητικά κέντρα - από τις ΗΠΑ

Η πολιτική δεν είναι business agreements ( επιχειρηματικές συμφωνίες) αν αυτό νομίζει ο πληθωρικός και σταθερά ανερμάτιστος Trump και σίγουρα δεν βασίζονται στις καλές διαπροσωπικές σχέσεις

Έχει να κάνει με πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως στην προκείμενη περίπτωση, την εξασφάλιση της ασφάλειας και της κυριαρχίας της Ρωσικής ομοσπονδίας στον παρόντα αλλά και στον μέλλοντα χρόνο, καθώς και με την κατάσταση στο πεδίο του πολέμου, όπου η Ρωσία απέναντι στην Ουκρανία, σαν κράτος ενεργούμενο, αλλά και απέναντι στο ΝΑΤΟ - επι της ουσίας- κατήγαγε και καταγάγει νίκες εδώ και σχεδόν επι μια τριετία!

Η εκλογή του Trump, εξακολουθώ να ισχυρίζομαι, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εγγύηση ειρήνης.

Ο ίδιος θα μπορούσε εύκολα να γίνει η αιτία μιας παγκόσμιας κρίσης.

Για παράδειγμα στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής ο Trump λέει απλά ψέματα.

Ο κύριος λόγος για το χάος εκεί είναι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Netanyahu, ο οποίος παραβιάζει όλο και περισσότερες κόκκινες γραμμές στη Λωρίδα της Γάζας, τον Λίβανο και το Ιράν, παρά τις χλιαρές και σε κάποιες περιπτώσεις ακραία υποκριτικές διαμαρτυρίες της Ουάσιγκτον, αφού ο πόλεμος τώρα κάνει ζημιά στην εκστρατεία των Δημοκρατικών και στην Kamala Harris.

Ο Netanyahu όμως έχει τα δικά του κίνητρα.

Το τέλος του πολέμου για τον Netanyahu σημαίνει πιθανώς την απώλεια της εξουσίας στο Ισραήλ και το τέλος της πολιτικής του σταδιοδρομίας και αφού μέχρι στιγμής το Ισραήλ κερδίζει – σε γενικές γραμμές - όλες τις μάχες στις οποίες έχει μπει, δεν έχει κανένα λόγο να σταματήσει τον διαρκή και πολυμέτωπο πόλεμο και να στρέψει τα φώτα στην πολιτική των κραυγαλέων σκανδάλων που τον ακολουθούν στο εσωτερικό του Ισραήλ

Επι της ουσίας ο Netanyahu περιμένει τον Trump στην εξουσία, ο οποίος ήταν ο πιο φιλο-ισραηλινός πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ.

Με τον Trump στην Ουάσιγκτον, μπορεί το Ισραήλ να περάσει ακόμα περισσότερες κόκκινες γραμμές.

Η εργαλειοποίηση της «Κλιματικής Αλλαγής»

Του Νίκου Προγούλη*

1. Ποιος νομιμοποιείται να μιλάει για την Κλιματική Αλλαγή;

Επιτρέπεται ο μέσος άνθρωπος να έχει γνώμη επάνω σε επιστημονικά ζητήματα, την περιπλοκότητα των οποίων δεν μπορεί να προσεγγίσει;  

Εδώ πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα σε α) τελείως θεωρητικά ζητήματα τα οποία ελάχιστη σχέση έχουν με την καθημερινή ζωή, όπως είναι π.χ. η θεωρία των υπερχορδών, και β) ζητήματα που δεν αφορούν μόνο την επιστήμη, γιατί επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή δραστικά και άμεσα, όπως είναι η επιδημία και η υγειονομική διαχείριση που ζήσαμε πρόσφατα, η λεγόμενη Κλιματική Αλλαγή, και άλλα, τέτοιας τάξης, ζητήματα. Τα δεύτερα, πέρα από την περιπλοκότητά τους, που δεν επιτρέπει ξεκάθαρες επιστημονικές απαντήσεις, άπτονται ζωτικών υλικών συμφερόντων με αποτέλεσμα η επιστημονική ματιά όχι μόνο να θολώνει, αλλά και να μεροληπτεί κάτω από τις πολιτικές πιέσεις που μοιραία ασκούνται. Θα πρέπει επομένως να είμαστε ενστικτωδώς επιφυλακτικοί, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι γύρω από ένα ζήτημα ασκούνται σοβαρές πολιτικές πιέσεις, γιατί πρόκειται για μια σαφέστατη ένδειξη ότι το ζήτημα αυτό εργαλειοποιείται και η επιστήμη καλείται να αναλάβει απολογητικό ρόλο προσφέροντας κάλυψη σε ήδη ειλημμένες αποφάσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει ο καθένας μας να προσπαθήσει να μορφώσει γνώμη με όσα μέσα διαθέτει και κυρίως ακούγοντας όλες τις απόψεις, ώστε τελικά να καθορίσει τη  στάση του. Όσο «παράτολμο» κι αν φαίνεται αυτό στον μέσο άνθρωπο, θα πρέπει να κατανοήσει ότι έτσι ακριβώς λειτουργούν οι άνθρωποι της εξουσίας: για παράδειγμα, τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι πολιτικοί, μπορεί να ζητούν τη γνώμη επιστημόνων, συμβούλων και πάσης φύσεως ειδικών, αλλά την κατανοούν ως ένα περιορισμένο σημείο και τελικά τη λαμβάνουν υπόψιν τους  στον βαθμό που οι ίδιοι κρίνουν (και σωστά κάνουν). Όλοι αυτοί βασίζονται σε μια δική τους κατανόηση του περιβάλλοντός τους και της θέσης τους μέσα σε αυτό. Το ίδιο καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς στο ζήτημα που μας απασχολεί σε αυτό το άρθρο.

2. Γιατί είναι εξαρχής ύποπτη η εμμονή με την Κλιματική Αλλαγή

Όλοι μας γνωρίζουμε την τεράστια καμπάνια που γίνεται εδώ και αρκετά χρόνια με επιμονή και συστηματικότητα γύρω από το πρόβλημα: την «Κλιματική Αλλαγή» και τη λύση: την «Πράσινη Μετάβαση». Τα κρατικά ποσά που δαπανούνται σε όλη τη Δύση για την «πληροφόρηση» είναι εξωφρενικά, με αποτέλεσμα ο βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ να είναι καθημερινός και αδυσώπητος. Καλλιεργείται η συνείδηση ότι προβλήματα, όπως η επέλαση της φτώχειας, η ανεργία, η καταστολή, η όλο και πιο ενεργή εμπλοκή στη δίνη ενός επερχόμενου παγκοσμίου πολέμου, κ.λπ. είναι λιγότερο σημαντικά από το λιώσιμο των πάγων ή την  άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Προνομιακό πεδίο της καμπάνιας για την Κλιματική Αλλαγή είναι τα σχολεία όπου με μαθήματα, παρουσιάσεις, διαγωνισμούς, κ.λπ. κατασκευάζονται οι επιθυμητές συνειδήσεις των ανθρώπων του αύριο. Είναι όντως εντυπωσιακό ότι αν κάποιος ρωτήσει τους νέους ποια θεωρούν ότι είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που θα κληθεί να διαχειριστεί η γενιά τους, θα διαπιστώσει  σχεδόν αποκλειστικά οικολογικές ανησυχίες.

Οι “πατριώτες της φακής” ή η φτηνή απάντηση Μητσοτάκη18/10/2024

EPA/NECATI SAVAS

ΜΙΧΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ

O πρωθυπουργός στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Πέμπτη μετά τη Σύνοδο Κορυφής, επιχείρησε ατυχώς να απαντήσει και στην κριτική που του ασκείται για τους χειρισμούς στα ελληνοτουρκικά. Στις αναφορές του χρησιμοποίησε βαρύτατους χαρακτηρισμούς, οι οποίοι θα κλιμακώσουν την εσωκομματική αντιπαράθεση, ενώ υπέπεσε και σε σοβαρά επικοινωνιακά λάθη.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, στο Μέγαρο Μαξίμου επικρατεί μεγάλη ανησυχία για το ενδεχόμενο γαλάζιοι βουλευτές να καταθέσουν ερώτηση στη Βουλή με αντικείμενο τα ελληνοτουρκικά. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, έχει στείλει εμμέσως πλην σαφώς το μήνυμα στους βουλευτές της συμπολίτευσης πως όποιος υπογράψει τέτοια ερώτηση θα μπει σε “μαύρη λίστα”. Στις δηλώσεις του, πάντως, ο Κ. Μητσοτάκης προσπάθησε προκαταβολικά να βγάλει από το κάδρο της επίθεσής του τον Αντ. Σαμαρά. Επετέθη, όμως, σε όσους του ασκούν κριτική για τους χειρισμούς του και σε όσους “μιλούν για ξεπουλήματα”, φωτογραφίζοντας τον Κ. Βελόπουλο.

Είναι όμως δύσκολο να γίνει κατανοητή πολιτικά μια τέτοια “έκρηξη” από τις Βρυξέλλες, εάν πραγματικός στόχος ήταν η Ελληνική Λύση. Όλοι σχεδόν οι αναλυτές εκτίμησαν ότι στόχος είναι ο Αντ. Σαμαράς και η εσωκομματική αντιπολίτευση, όπως αυτή ασκείται από τους δύο πρώην αρχηγούς της ΝΔ και πρωθυπουργούς. Θύμισε δε, ότι ως πρωθυπουργός, ο Αντ. Σαμαράς «συναντήθηκε με τον κ. Ερντογάν και επί διακυβέρνησής του, με υπουργό Εξωτερικών τον Ευάγγελο Βενιζέλο γινόντουσαν και διερευνητικές επαφές».

Αναφερόμενος σε όσους «κατηγορούν την κυβέρνηση, εμένα, τον υπουργό Εξωτερικών, ότι είμαστε μειοδότες γιατί συζητούμε με την Τουρκία», είπε ότι έχουν ξεπεράσει τα όρια κι ότι φλερτάρουν με τα όρια του λαϊκισμού. Αναρωτήθηκε «πού ήταν όλοι αυτοί οι υπερπατριώτες», για τους οποίους δήλωσε αργότερα ότι υποψιάζεται πως «σε μια πραγματική κρίση θα ήταν οι πρώτοι που θα έβαζαν την ουρά στα σκέλια, όταν προστατεύαμε τα σύνορα της Ελλάδας στον Έβρο». Η αναφορά του, όμως, είναι πολιτικά ακατανόητη και ηθικά μεμπτή. Εάν γνωρίζει κάποιον από αυτούς που του ασκούν κριτική για ενδοτισμό, ο οποίος τότε να είχε πάρει αντίθετη θέση στην προάσπιση του Έβρου, ας τον κατονομάσει. Όλα τα άλλα είναι ρητορείες χωρίς αντίκρισμα.

Ενδιαφέρων παραλληλισμός

Ενδιαφέρουσα ομοιότητα έχουν οι πεποιθήσεις των δύο πρωθυπουργών αφ’ ενός στην κρίση των Ιμίων το 1996, αφ’ ετέρου στην κρίση του Έβρου το 2020. Και στις δυο περιπτώσεις, η ρητορική τους καταφανώς συνέβαλε στο να επιχειρήσει η Τουρκία να δημιουργήσει τετελεσμένα. Ένας παράγοντας, μάλιστα, που ωθεί την Άγκυρα στην ύφεση, πέραν της διεθνούς συγκυρίας, είναι και η επιτυχής αντίσταση της Ελλάδας επί του πεδίου. Αποκλείεται όμως ο πρωθυπουργός να μην έχει ενημερωθεί για κάποιες “λεπτομέρειες” στρατιωτικού περιεχομένου, οι οποίες υπαγόρευσαν την ανάγκη για εξοπλιστικές πρωτοβουλίες.

Οι BRICS γίνονται 25 και ανατρέπουν τις παγκόσμιες ισορροπίες20/10/2024

EPA/ALEXEI DANICHEV/PHOTO HOSTING AGENCY BRICS-RUSSIA2024.RU HANDOUT HANDOUT EDITORIAL USE ONLY/NO SALE

ΧΡΗΣΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Συνολικά 24 ξένοι ηγέτες και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες αναμένεται να συμμετάσχουν στη σύνοδο κορυφής των BRICS+ που θα διεξαχθεί στο Καζάν της Ρωσίας, από τις 22 έως τις 24 Οκτωβρίου. Προσκλήσεις για αυτή τη σύνοδο κορυφής «έχουν σταλεί σε 38 χώρες και 32 από αυτές έχουν ήδη επιβεβαιώσει τη συμμετοχή τους, εκ των οποίων οι 24 θα εκπροσωπηθούν από τους ηγέτες τους μεταξύ των οποίων θα βρίσκεται και ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν.

Παρούσα θα είναι και η Βραζιλιάνα πρόεδρος της Νέας Αναπτυξιακής Τράπεζας των BRICS + η Ντίλμα Ρούσεφ. Να θυμίσουμε ότι μετά το αρχικό σχήμα της ομάδας με Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιο Αφρική, έχουν προστεθεί Αίγυπτος, Αιθιοπία, Αργεντινή, Εμιράτα, Ιράν και Σαουδική Αραβία ενώ έχουν υποβάλει αίτηση ένταξης το Αζερμπαϊτζάν η Λευκορωσία η Αλγερία, η Βενεζουέλα, το Βιετνάμ, το Καζακστάν, η Κούβα το Κουβέιτ το Μπαγκλαντές, το Μπαχρέιν, το Πακιστάν, η Σενεγάλη και η Ταϊλάνδη, ενώ ενδιαφέρον έχει εκδηλώσει και η Άγκυρα.

Η διεύρυνση περιορίζει πλέον δραστικά την επιρροή των ΗΠΑ και της Ευρώπης στην Μέση Ανατολή, δεδομένου ότι η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα θέτουν απόλυτη προτεραιότητα την ένταξή τους στους BRICS+. Παρά τις προσπάθειες και τις πιέσεις του Λευκού Οίκου και την περιοδεία του Τζο Μπάιντεν το καλοκαίρι στην περιοχή, τελικά οι αποφάσεις της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων δεν ανατρέπονται, με την τελευταία μάλιστα κρίση στην Παλαιστίνη να επιδεινώνει την κατάσταση.
Η ομάδα BRICS επεκτείνεται

Για να έχουμε μια εικόνα των συσχετισμών οι BRICS+ χωρίς την δεύτερη διεύρυνση έχουν τον έλεγχο περίπου του 50% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου ποσοστό που θα εκτοξευτεί με την προσθήκη της Αλγερίας, της Βενεζουέλας, του Αζερμπαϊτζάν και του Καζακστάν. Αλλά αυτό δεν είναι το σπουδαιότερο. Το πιο σημαντικό είναι πως οι εταίροι αυτής της οικονομικής και εμπορικής συμμαχίας συναλλάσσονται μεταξύ τους με τα νομίσματά τους, αποφεύγοντας το δολάριο, καθώς το αμερικανικό νόμισμα χρησιμοποιείται ως όπλο απέναντι σε όσους δεν υποτάσσονται.

Σύμφωνα μάλιστα με την Washington Post οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επιβάλει περισσότερες από 15.000 οικονομικές κυρώσεις στο ένα τρίτο του κόσμου. Και οι συνέπειες είναι πλέον ορατές. Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα συναλλαγματικά αποθέματα σε δολάρια και χρεόγραφα του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ μειώθηκαν στο 58,9% το 2024 , σε σύγκριση με 70% πριν από δύο δεκαετίες. «Η αποδολαριοποίηση είναι εδώ, είτε μας αρέσει είτε όχι», σημειώθηκε σε ανάλυση του Quincy Institute for Responsible Statecraft, μιας δεξαμενής σκέψης, με έδρα την Ουάσιγκτον.

Ανατομία της woke ιδεολογίας (Β΄ μέρος)

Πηγή φωτογραφίας

2. Τα τρία στάδια της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας

του Pierre Valentin* από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 27

Οι Πλάκροουζ και Λίντσεϊ συνοψίζουν την εξέλιξη της μεταμοντέρνας σκέψης σε τρία στάδια. Το πρώτο, κατά τις δεκαετίες 1960-1970, είναι το στάδιο του περιγραφικού μεταμοντερνισμού ο οποίος απορρίπτει τις μετα-αφηγήσεις, όπως τον μαρξισμό ή τον χριστιανισμό, και αρκείται στο να αποδομεί τις ρητορικές που κρύβονται μέσα στις δομές της εξουσίας, αποφεύγοντας να εκφέρει έναν λόγο ρητά κανονιστικό. Στα μέσα της δεκαετίας 1980, αυτή η μεγάλη φάση αποδόμησης εξαντλείται και πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν σε αυτό, ακόμα και σήμερα, το τέλος του πρώτου μεταμοντερνισμού. Αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που ο μεταμοντερνισμός μεταλλάσσεται, καθώς η πρωτότυπη μορφή του ήταν καταδικασμένη να αυτοκαταστραφεί.

Σε ένα δεύτερο στάδιο, από τα τέλη της δεκαετίας 1980 μέχρι το 2010, τα κείμενα γίνονται κανονιστικά, και η αποδόμηση μεταβάλλεται σε ένα σύστημα ηθικών επιταγών. Επάνω στα ερείπια που είχαν αφήσει οι προηγούμενοι αποδομητές, οι νέοι μεταμοντέρνοι θεωρούν τον εαυτό τους υποχρεωμένο να οικοδομήσει έναν θεωρητικά καλύτερο κόσμο, παραμένοντας πάντα πιστοί στις αρχές και στο αντικείμενό τους. Και ακριβώς, μέσα από την εγκατάλειψη του ριζικού σκεπτικισμού, θα μεταβληθεί και ο καταγωγικός μεταμοντερνισμός. Το ζήτημα πλέον είναι να περιοριστεί η διανοητική απήχησή του ώστε να αυξηθεί η πολιτική δυναμική του. Το εγχείρημα αυτό θα γίνει συγκεκριμένο με τη βοήθεια της Κίμπερλυ Κρένσοου (Kimberlé Crenshaw), θεωρητικού της «διατομεακότητας», προσφέροντας έναν τεράστιο χώρο στις κατηγορίες του καταπιεστή και καταπιεζόμενου και στην ιδέα μιας πανταχού παρούσας εξουσίας, πηγή ηθικής διαφθοράς – οι οποίες γίνονται αποδεκτές ως αντικειμενικές πραγματικότητες, όπως και οι διακρίσεις, των οποίων δεν αμφισβητείται η πραγματικότητα. Η φεμινίστρια Μαίρη Πούβεϊ (Mary Poovey) θα τονίσει μάλιστα πως, αν οι μέθοδοι αποδόμησης επιτρέπουν να υπονομευθούν τα στερεότυπα του φύλου, μία υπερβολικά ριζική αποδομητική αντίληψη θα μπορούσε να εμποδίσει την ύπαρξη της κατηγορίας «γυναίκα». Αλλά, προκειμένου να υποστηριχθεί η καταπιεζόμενη γυναίκα απέναντι στον άνδρα που την καταπιέζει, πρέπει αυτές οι κατηγορίες να διατηρούν ένα νόημα και να μην εκμηδενίζονται από τον σκεπτικισμό^[1].

Το τρίτο και τελευταίο στάδιο, το στάδιο του γουοκισμού όπως το βλέπουμε σήμερα, ξεκίνησε γύρω στα 2010 και υποδηλώνεται από τους Πλάκροουζ και Λίντσεϊ με το όνομα «πραγμοποιημένος (ή “συγκεκριμενοποιημένοςˮ) μεταμοντερνισμός». Αυτό που είχε ξεκινήσει στις δεκαετίες 1960-1970 ως μια κριτική των μετα-αφηγήσεων μεταβάλλεται με τη σειρά του σε μια μετα-αφήγηση που διακρίνει, μέσα στην αποδόμηση μιας πραγματικότητας που κρίνεται «προβληματική», την προϋπόθεση της χειραφέτησης των μειονοτήτων και του «Άλλου» κάτω από όλες τις μορφές τους. Εδώ ο κύκλος κλείνει διότι εκείνο που ξεκίνησε ως περιγραφή (πρώτο στάδιο) και μεταλλάχθηκε σε επιταγή (δεύτερο στάδιο) ολοκληρώνεται με τη μορφή μιας επιταγής κρυμμένης μέσα στην περιγραφή (τρίτο στάδιο). Οι ηθικές προκείμενες του μεταμοντερνισμού καθίστανται αόρατες στα μάτια των οπαδών του διότι είναι υπερβολικά προφανείς. Ο τόνος συνεπώς αλλάζει σταδιακά, καθώς θεωρούν ότι μιλούν για αποδεδειγμένα γεγονότα και όχι για θεωρίες. Έτσι, για παράδειγμα, η κριτική θεωρία της φυλής (critical race theory, ή CRT), ένας από τους πιο δημοφιλείς κλάδους του γουοκισμού, δεν αναρωτιέται πλέον αν υπάρχει ρατσισμός σε κάποια κοινωνική σχέση (αυτό είναι προφανές κατ’ αυτούς) αλλά μόνο με ποιον τρόπο αυτός ο ρατσισμός εκδηλώνεται^[2].

Από τη στιγμή που έχουν ενστερνιστεί αυτό το υπόδειγμα, και καθώς η ακαδημαϊκή επιβίωσή τους εξαρτάται από την ικανότητά τους να ανακαλύπτουν ρατσιστικές αδικίες, αόρατες για τους κοινούς θνητούς, αυτοί οι θεωρητικοί υποχρεώνονται να «ανακαλύπτουν» και πλήθος άλλων αδικιών. Πρόκειται για το τελευταίο στάδιο του μεταμοντερνισμού. Σηματοδοτεί τη στιγμή που αυτές οι ιδέες υπερπηδούν το τείχος των πανεπιστημιακών τμημάτων κοινωνικών επιστημών και διαχέονται στον κόσμο των μήντια, των επιχειρήσεων και, συνολικότερα, στον δημόσιο χώρο της Αμερικής και στη συνέχεια συνολικά της Δύσης.

3. Οι πανεπιστημιακοί κλάδοι

Ιωάννης Μπασιάς: Μία τρομερή ανάλυση των ενεργειακών εξελίξεων-Η μετάβαση είναι πρωτίστως ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ

Στην συζήτησή μας (18-10-2024) ο εμπειρογνώμων ενέργειας και πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων αναφέρεται στις ραγδαίες εξελίξεις που συμβαίνουν στον χώρο της ενέργειας και στον ανταγωνισμό των τεχνολογιών και των ενεργειακών πηγών για την διαμόρφωση του ενεργειακού μείγματος το οποίο αντιμετωπίζει το εξής μεγάλο τεχνικό πρόβλημα: 

Την αποσύνδεση της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας από την παραγωγική ικανότητα των εγκαταστάσεων, σε διεθνές επίπεδο. Η ευρεία υιοθέτηση των φωτοβολταικών και ανεμογεννητριών περιπλέκει αυτή την ισορροπία λόγω της έλλειψης μεγάλης κλίμακας αποθηκευτικής ικανότητας ηλεκτρικής ενέργειας. Οπότε, καθώς η ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας αυξάνεται ραγδαία, η σταθερότητα του ενεργειακού μείγματος δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικά στην αποθήκευση φυσικού αερίου και στις μπαταρίες. 

Δεν είναι τα χωρικά ύδατα σαν τις πατάτες στη Λαϊκή, κυρία Γαβουνέλη

ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ ΗΡΑΚΛΗ

Την 12 Οκτωβρίου, ο Ταγίπ Ερντογάν, μετά την επίσκεψή του στη Σερβία δήλωσε ότι «είναι σημαντικό να υπάρχει βούληση και από τις δύο πλευρές να ορίσουν τα προβλήματα και να βρουν συγκεκριμένες λύσεις» και επίσης ξεκαθάρισε ότι «θα υπάρξει συζήτηση για όλα τα θέματα στη βάση της ολιστικής μας προσέγγισης της Τουρκίας για το Αιγαίο». Επίσης ανέφερε πως ο υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν θα μεταβεί στην Ελλάδα και θα έχει συνομιλίες για τα θέματα αυτά.

Ο Ερντογάν ανέφερε για πολλοστή φορά πως «Οι δύο χώρες μπορούν να επιδείξουν βούληση για λύση και να αφήσουν πίσω τους τα προβλήματα. Ζητάμε ανέκαθεν τον καθορισμό των περιοχών δικαιοδοσίας του θαλάσσιου και του εναέριου χώρου σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Ως χώρες της περιοχής, μπορούμε να αυξήσουμε την ασφάλεια και τη σταθερότητα και να μειώσουμε τους κινδύνους συγκρούσεων μόνο μέσω του διαλόγου και της συνεργασίας. Επιδιώκουμε τη δικαιοσύνη. Δεν επιβουλευόμαστε τα εδάφη κανενός και είμαστε πλήρως αποφασισμένοι να προστατεύσουμε τα δικαιώματά μας μέχρι τέλους».

Όμορφα λόγια μόνο που στη πράξη δεν επιβεβαιώνονται. Στις Μικρασιατικές ακτές, όχι μόνο παραμένουν οι Τουρκικές αποβατικές δυνάμεις, αλλά οι βάσεις τους εκεί ενισχύονται και το δόγμα τους είναι καθαρά επιθετικό, αφού και το αεροπλανοφόρο που ήθελαν να έχουν, είναι για μεταφορά μιας αποβατικής δύναμης.


Επιβουλεύονται λοιπόν νησιωτικά εδάφη που δεν τους ανήκουν, αφού με βάση το άρθρο 6 της Συνθήκης της Λωζάνης η κυριαρχία τους περιορίζεται όχι στα τρία ναυτικά μίλια που λένε, αλλά στα τρία μίλια που η σύμβαση λέει, δηλαδή στα 2,6 ναυτικά μίλια. Επίσης για ότι νησιά υπάρχουν πέρα από την απόσταση αυτή, πάλι με το άρθρο 16 της συνθήκης η Τουρκία έχει παραιτηθεί «παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως» εκτός από τα νησιά Ίμβρου, Τενέδου και Λαγουσών. Ενόψει λοιπόν αυτής της συνάντησης των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας το Νοέμβριο, πολλά λέγονται από την τουρκική πλευρά και πολύ λίγα από την ελληνική.

Χωρική θάλασσα και αμφισβήτηση κυριαρχίας

Η απο-πιθηκοποίηση του τεχνο-ανθρώπου

από π. Νικόλαος Λουδοβίκος

Συζήτηση του αντιφώνου με τον π. Νικόλαο Λουδοβίκο με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του "Ο τεχνοπίθηκος και η αλήθεια".

Το ερώτημα για τον άνθρωπο τίθεται από τα κάτω - H απόλυτη βεβαιότητα για ευφυή ζώα - Το δικαίωμα στην θέση της αλήθειας - Αν ήμουνα Θεός... - Δικαιωματισμός και πόλεμος προ των πυλών - Προοδοκεντρική Ιδεολογία για το νέο κόσμο - Είμαι ήδη αναβαθμισμένος - Oι σαρανταποδαρούσες του Θεού - Εσχατολογία - Tα προβλήματα του κόσμου δεν είναι μεγάλα - Ο Άγιος Παΐσιος για την κρυμμένη αγάπη του θεού - Aν πω του Θεού "πέφτω κανόνισε..." - H μόνη απάντηση στον ολοκληρωτισμό - H αλήθεια έχει χαρακτήρα συμπτώματος - Σχέσεις και σκοπός της ζωής - O Karl Jung και η γνωριμία με τον Θεό -H απώθηση και η αναζήτηση του απολύτου - Γονείς κάντε κάτι για τα παιδιά σας... - Υπαρξιακά αναγκεμένοι και πονεμένοι - Τεχνολογία με την σοφία του Θεού - Εγχειρίδιο χρήσης για κάθε θρησκεία; - O στοχασμός οδηγεί σε ζωντανή σχέση

ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

H χαμένη τιμή της ελληνικής Αριστεράς

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Διάβασα με ικανοποίηση τον εκδότη του Documento και έναν αρθρογράφο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» να υιοθετούν τη θέση που εξέφρασα πριν από ένα χρόνο, με αφορμή τη διαδοχή Τσίπρα και την υποψηφιότητα Κασσελάκη, για το εντελώς παράλογο, αντιδημοκρατικό και διαλυτικό της εκλογής αρχηγού δήθεν από τη βάση. Την επανέλαβα πάλι με προ ημερών, με αφορμή τη νέα κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ, που εν πολλοίς οφείλεται ακριβώς σε αυτόν τον τρόπο εκλογής του «Αρχηγού».

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αν και βέβαια αν είχαν βρεθεί περισσότεροι άνθρωποι να υιοθετήσουν εγκαίρως την άποψη αυτή, από τότε που ετέθη το θέμα και να χρησιμοποιήσουν λίγο το μυαλό τους, αντί να υποκύψουν στους αμερικανόφερτους παραλογισμούς και τα καπρίτσια του Τσίπρα, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είχε γνωρίσει την κρίση που απειλεί πια την ίδια του την ύπαρξη και ασφαλώς την αξιοπιστία του.

Ακόμα και σήμερα όμως, κανένας δεν τολμά να αμφισβητήσει αυτή την αντιδημοκρατική, για τους λόγους που εξηγήσαμε, διαδικασία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι άλλωστε αυτό το μόνο σύμπτωμα ενός βαρύτατου εκφυλισμού αυτού του κόμματος που κάποια στιγμή εξέφρασε τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πριν ξεφουσκώσει με οδυνηρό τρόπο προκαλώντας βαρύτατη ζημιά και στην Ελλάδα και στην παγκόσμια αριστερά.

Τέτοιο σύμπτωμα είναι και το ότι θεωρείται αποδεκτό να μπορεί οποιοσδήποτε να βάζει υποψηφιότητα, και να γίνεται δεκτός ως υποψήφιος πρόεδρος της Αριστεράς, ακόμα κι αν συνδέεται στενά με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, όπως ήταν η περίπτωση Κασσελάκη και είναι, ως προς τα δύο πρώτα, η περίπτωση Φαραντούρη.

Ακόμα και οι αντίπαλοι του Κασσελάκη, με μόνες εξαιρέσεις τον Νίκο Φίλη που το υπαινίχθηκε και τον Τζουμάκα, που είναι άλλης πολιτικής προέλευσης, δεν έθεσαν το θέμα των σχέσεων του ανθρώπου αυτού με τη Goldman Sachs και το βαθύ αμερικανικό κράτος (CSIS). Είτε γιατί δεν θέλουν να τα βάλουν με τους Αμερικανούς και το μεγάλο διεθνές κεφάλαιο, είτε γιατί αποβλέπουν (ανοήτως) σε μια «αριστερά» που ανεβαίνει στην εξουσία καθιστάμενη παλλακίδα τους. (Αυτή μοιάζει να ήταν η «στρατηγική» του Τσίπρα μετά το ’15, αφότου τον άφησαν στα «κρύα του λουτρού» οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί φίλοι του και «του ‘σπασαν τον τσαμπουκά» οι πιστωτές).

Μια συνάντηση που δεν έγινε…

Τό νά ὑποχωρεῖς δέν σημαίνει ὅτι εἶσαι γενναῖος

Μανώλης Κοττάκης Οκτ 19, 2024

ANTI ἄρθρου μοιράζομαι μαζί σας, σήμερα, τό περιεχόμενο τῆς ὁμιλίας πού ἔκανα στίς 30 Σεπτεμβρίου στό Πολεμικό Μουσεῖο γιά τό Αἰγαῖο μας.

Ταιριάζει ἀπολύτως μέ τίς τρέχουσες ἐξελίξεις.

Δέν ὑπάρχει πιό ἐπίκαιρη στιγμή ἀπό τήν σημερινή γιά τήν διεξαγωγή μιᾶς ἐκδήλωσης γιά τό Αἰγαῖο μας. Καθώς τό Αἰγαῖο εἶναι στό τραπέζι. Βασανίστηκα πολύ μέσα μου ὅλο αὐτό τό διάστημα γιά τό ἄν πρέπει μέ τήν σημερινή μου ὁμιλία νά περιοριστῶ στήν ἐθνική καί πολιτιστική σημασία τοῦ ἀρχιπελάγους μας ἤ καί νά μιλήσω πολιτικά. Γεωπολιτικά. Ἐθνικά.

Καθώς ὅλα ὅσα συμβαίνουν στή γειτονιά μας, καί ἰδιαίτερα στήν διαπραγμάτευση μέ τούς γείτονές μας, εἶναι ἐξόχως ἀνησυχητικά.

Θά σᾶς μιλήσω μέσα ἀπ’ τήν καρδιά μου. Βιωματικά γιά τόν πλοῦτο τοῦ Αἰγαίου, δημοσιογραφικά γιά τήν μεγάλη του γεωπολιτική σημασία καί γιά τά σχέδια ἀνατροπῆς τοῦ status quo εἰς βάρος τῶν ἑλληνικῶν συμφερόντων. Πατριωτικά θέλω νά ἐλπίζω καί ἐθνικά γιά αὐτά πού ἔρχονται, καί πρέπει ὅλοι νά γνωρίζουμε γιά νά τό ἀποτρέψουμε.

Τό Αἰγαῖο μας εἶναι προαιώνια ἑλληνικό ὅσο κι ἄν κάποιοι ἄλλοτε θέλουν νά τοῦ κλέψουν τήν ὀνομασία καί νά τήν μετατρέψουν Turk Aegean κι ἄλλοτε θέλουν νά τήν μετατρέψουν σέ «θάλασσα τῶν νησιῶν».

Ὅποιο βράχο κι ἄν σηκώσεις στό Αἰγαῖο, Ἑλλάδα θά βρεῖς ἀπό κάτω. Ὅποιο νησί καί νά ἐπισκεφτεῖς ξωκλήσι μέ τίς εἰκόνες τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ θά βρεῖς.

Ἀλλά καί νωρίτερα. Οἱ Οἰνοῦσσες τίς ὁποῖες κάποιοι θέλουν νά ἀμφισβητήσουν ὡς γκρίζα ζώνη ἀναφέρονται στόν Ὅμηρο ὡς ἑλληνικές. Στό κέντρο τοῦ Αἰγαίου μας στήν Ἀντίπαρο θά βρεῖ κανείς μνημεῖα ἀγωνιστῶν τῆς ἐθνικῆς μας ἀντίστασης μέ τή φράση «Ἀνίκα μου τά ψέματα τελείωσαν, θά μᾶς ἐκτελέσουν, νά νά μεγαλώσεις τά παιδιά μας ἑλληνοπρεπῶς». 2.463 ἑλληνικά νησιά ὑπάρχουν στό Αἰγαῖο. Καί γιά ὅσους δέν τό ἔχουν καταλάβει, αὐτά τά νησιά εἶναι οἱ μικρές «Μπίλντερμπεργκ» τοῦ ἑλληνισμοῦ στά ἐδάφη τῶν ὁποίων κάθε καλοκαίρι ἀνανεώνουμε τά διαβατήριά μας οἱ Ἕλληνες.

Στίς ἀσβεστωμένες αὐλές, στά μοναστήρια, στά πανηγύρια, μέ βιολί, μέ οὔτι, μέ κλαρῖνο, μέ χορούς νησιωτικούς, μπάλους καί συρτούς σάν σέ κρυφό σχολειό, ἡ μιά γενιά παραδίδει στήν ἄλλη τίς περγαμηνές τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Δέ μᾶς παίρνουν εἴδηση. Δέν καταλαβαίνουν ὅτι κάθε καλοκαίρι στά νησιά τοῦ Αἰγαίου ὁ ἑλληνισμός ἀποσυναρμολογεῖται καί συναρμολογεῖται ἀπό τήν ἀρχή. Δέν συναισθάνονται πῶς διασώζεται ἡ παράδοση, ἡ ἑλληνικότητα καί ἡ Oρθοδοξία. Καί εἶναι λογικό νά μήν τό καταλαβαίνουν, γιατί αὐτά θεωροῦνται ὀπισθοδρομικά. Ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν παράδοση, θεωρεῖται τέτοιο. Μόνο πού ἡ παράδοση εἶναι οἱ καινοτομίες τοῦ παρελθόντος. Κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες δίνουμε μάχη γιά νά συντηρήσουμε τήν παράδοση μέσα ἀπό τούς χιλιάδες πολιτιστικούς συλλόγους. Γιατί γνωρίζουμε καλά πόσο δύσκολο εἶναι νά δημιουργήσεις ἀπό τήν ἀρχή τά ὡραῖα πράγματα ἅμα ἀρχίσεις νά τά καταστρέφεις.

Εἶδα φέτος σέ πανηγύρια σέ νησιά τοῦ Αἰγαίου τόν παπποῦ καί τή γιαγιά νά πιάνουν ἀπό τό χέρι τήν τρίχρονη ἐγγονή καί νά τήν μαθαίνουν ἀπό αὐτή τήν ἡλικία τούς ἤχους, τό τραγούδι καί τό χορό. Εἶδα μικρά παιδιά νά λένε στή γιαγιά τους πότε θά προσκυνήσουμε στήν Παναγίτσα. Μέ αὐτή τήν γλυκύτητα. Εἶδα νέα παιδιά, τριαντάρηδες καί σαραντάρηδες, νά τραγουδοῦν μαζί μέ τό Μανώλη Μητσιᾶ γιά τόν Ἀκρίτα τό Διγενῆ καί γιά τήν Ἄννα τήν Κομνηνή.

Ὅλα αὐτά, ὅπως καταλαβαίνετε, εἶναι ἄρρητα ρήματα γιά τήν ἐλίτ μας, ἀλλά αὐτό πoσῶς μᾶς ἐνδιαφέρει. Αὐτό πού μᾶς νοιάζει εἶναι ὅτι ὁ ἑλληνισμός ἀντέχει καί ὅτι τό Αἰγαῖο μέ τόν πλοῦτο τῆς παράδοσης, τῆς παιδείας καί τῆς μόρφωσής του βοηθᾶ νά μένει ἀναμμένο τό κερί. Δέν μπορεῖς νά ξερριζώσεις ὅ,τι ἔχει ρίζες. Καί στό Αἰγαῖο ὁ ἑλληνισμός ἔχει πολύ βαθειές καί μεγάλος ρίζες.

“Και πολλά επικράνθη η Ελένη της Καρπασίας” – Ένα βιβλίο για τη ζωή και το έργο της19/10/2024

ΑΡΩΝΙΑΔΑ ΠΟΠΗ

Μετά από δέκα χρόνια έρευνας η Ευρυδίκη Περικλέους-Παπαδοπούλου, έφερε στο φως της δημοσιότητας μέσω των εκδόσεων Νεφέλη,το συγκλονιστικό βιβλίο “Και πολλά επικράνθη η Ελένη της Καρπασίας”. ‘Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από την ζωή και το έργο της μαρτυρικής δασκάλας Ελένης Φωκά, στην κατεχόμενη από τους Τούρκους Καρπασία.

Αφορά πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα, καθώς και στοιχεία μυθοπλασίας, απαραίτητα για την λογοτεχνική απόδοση του έργου. Οι φωτογραφίες αλλά και η κυπριακή διάλεκτος, που επικρατεί στο βιβλίο, βάζουν τον αναγνώστη να βιώνει τα γεγονότα και να συγκινείται με την εξέλιξη της ιστορίας, μέσω των διαλόγων και των λεπτομερών περιγραφών της Ελένης. Το βιβλίο “άθλος” της Ευρυδίκης Περικλέους Παπαδοπούλου, αποτελείται από 571 σελίδες, κυρίως σε κυπριακή διάλεκτο, με λεπτομερείς περιγραφές, με ονόματα και ημερομηνίες, όλες τις μαρτυρίες από το στόμα της Ελένης Φωκά και των μαθητών της, όπου πενήντα χρόνια τώρα καίνε βαθιά την ψυχή τους.

Το σπίτι του Λύσανδρου και της Λουτσίας Φωκά, λιτό δεμένο με τη φύση, απλωμένο στα χώματα που πότιζαν καθημερινά με τον ιδρώτα και την αγάπη τους. Ένα μικρό κάστρο απόρθητο, μακριά από το κέντρο του χωριού στην περιοχή Φροτόλα, δίπλα στη Βασιλική της Αγίας Τριάδας, σε μικρό υψόμετρο από τη θάλασσα. Νοικοκυρόσπιτο, όχι μόνο δεν τους έλειπε τίποτα, αλλά πουλούσαν τις παραγωγές τους και ζούσαν με αξιοπρέπεια. Μπόλιασε τα παιδιά τους με την αγάπη για τη γη τους ο Λύσανδρος. Ιδιαίτερα η Ελένη η πρωτότοκη, πήρε βαθιά το μπόλι στο είναι της και δόθηκε ψυχή και σώμα στον τόπο της. Οι οικογένειες της Καρπασίας δεμένες σε όλα τα παρακλάδια τους. Οι γειτονιές δίχως προβλήματα, η μικρή τους κοινωνία λειτουργούσε με σεβασμό για την ιδιαιτερότητα η μια της άλλης. Τηρούσαν τα ήθη και τα έθιμα. Οι θρησκευτικές γιορτές σε όλο τους το μεγαλείο, καθώς αποτελούσαν την διασκέδασή τους και την αλλαγή από την καθημερινότητα, όπως γίνεται σε όλους τους μικρούς τόπους.

Η τουρκική εισβολή στις 15 Ιουλίου του 1974, άνοιξε πληγή στα σωθικά κάθε Κύπριου κι έτρωγε ασταμάτητα την ψυχή της Ελένης. Αίμα, θάνατος, βιασμοί, βασανιστήρια σε ημερήσια διάταξη. Οι περιουσίες και τα σπίτια αρπάχτηκαν. Οι πιο πολλοί έφυγαν “Διά της ιδίας θελήσεως” για τα ελεύθερα κομμάτια της Κύπρου. Στις 25 Αυγούστου του 1974 σείστηκε συθέμελα η γη της Αγίας Τριάδας. Οι αττίλες ήξεραν ακριβώς που θα πήγαιναν και τί θα συναντούσαν. Κλαυθμός και οδυρμός τριγύρω, οι γυναίκες με τα παιδιά και τους γέρους έφυγαν προσωρινά να κρυφτούν από την βαρβαρότητα. Τους άνδρες και τα αγόρια τους στοίβαζαν οι τούρκοι σε λεωφορεία που είχαν φέρει και τους οδήγησαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Μέσα σ’ αυτούς και ο πατέρας Λύσανδρος.

Το όνειρο της Ελένης για ελευθερία και Δικαιοσύνη

Το όνειρο της Ελένης ήταν να γίνει δασκάλα. Με τις καλές σοδιές που είχαν από τα κτήματά τους, ο πατέρας Λύσανδρος την έστειλε στην Αθήνα να σπουδάσει το όνειρό της. Όμως δεν τα κατάφερε να μπει στην ανάλογη σχολή και σπούδασε Οικιακή Οικονομία, γύρισε στον τόπο της και διορίστηκε. Μορφωμένη και εκ φύσεως ανήσυχη, μόλις αντιλήφθηκε την εμφάνιση των στρατιωτών των Ηνωμένων Εθνών, έγραψε σε μια κόλα χαρτί τα ονόματα των ανδρών του χωριού που συνέλαβαν οι Τούρκοι και με χίλιες προφυλάξεις τις φύτεψε στα χέρια τους. Από εκείνη την στιγμή και μετά, δεν σταμάτησε ποτέ. Με κάθε τρόπο έστελνε κρυφά επιστολές προς όλες τις κατευθύνσεις που θεωρούσε πως μπορεί να βοηθηθεί ο τόπος της. Κατήγγειλε τις θηριωδίες που βίωναν στην καθημερινότητά τους οι άνθρωποι των κατεχόμενων.

Το «αλβανικό αδιέξοδο» της Τζόρτζια Μελόνι

Θεόδωρος Ανδρεάδης-Συγγελλάκης, Ρώμη

Δικαστήριο της Ρώμης έκρινε παράνομη τη μεταφορά αιτούντων ασύλου στην Αλβανία, απαιτώντας την άμεση επιστροφή τους στην ιταλική επικράτεια.

Η άφιξη των μεταναστών στην Αλβανία προκάλεσε αρκετές αντιδράσειςΕικόνα: Florion Goga/REUTERS

Ανταπόκριση από τη Ρώμη

Η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι βρίσκεται σε αδιέξοδο. Με χθεσινή του απόφαση, το δικαστήριο της Ρώμης όρισε ότι οι δώδεκα μετανάστες που είχαν μεταφερθεί στα δυο κλειστά κέντρα στην Αλβανία, πρέπει να γυρίσουν άμεσα στην Ιταλία. Αιτία, το ότι δεν προέρχονται από πλήρως ασφαλείς χώρες. Στις χώρες καταγωγής τους, δηλαδή, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τυχαίνουν απόλυτου σεβασμού, διότι καταγγέλλονται κατατρεγμοί και βασανιστήρια. Οι δώδεκα μετανάστες φτάνουν σήμερα στην Ιταλία, πιθανότατα στο Μπάρι, και θα μεταφερθούν σε κλειστό κέντρο του ιταλικού νότου.

Απόλυτο τέλμα

Το ιταλικό πλοίο «Libra» μετέφερε τους μετανάστες υπό το βλέμμα της αλβανικής αστυνομίαςΕικόνα: Florion Goga/REUTERS

Στην φάση αυτή, δηλαδή, η πρωτοβουλία της Μελόνι, για «εξαγωγή αιτούντων άσυλο», σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει μπλοκάρει. Η Ιταλίδα πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι την Δευτέρα θα συγκαλέσει έκτακτο υπουργικό συμβούλιο, με στόχο να μπορέσει να βρεθεί μια λύση. Κατηγορεί την δικαιοσύνη της χώρας της ότι, αντί να στηρίζει, παρεμποδίζει το έργο της κυβέρνησής της. Αλλά ο πρόεδρος της Ένωσης Ιταλών Δικαστικών, Τζουζέπε Σανταλουτσία, απαντά ότι το μόνο που έκαναν οι συνάδελφοί του, είναι να εφαρμόσουν αποφάσεις της ευρωπαϊκής δικαιοσύνης, οι οποίες υπερισχύουν κάθε άλλης πρωτοβουλίας.

Ταξίδι στο όνειρο: Ο αιώνας του Υπερρεαλισμού

Στέφαν Ντέγκε 

Πριν από 100 χρόνια ξεκίνησε η περιπλάνηση στο όνειρο και το υποσυνείδητο. Με τη φαντασία τους οι σουρεαλιστές καλλιτέχνες αντιμάχονται τη βαρβαρότητα και τις συμβάσεις.

«Η Εμμονή της Μνήμης», το εμβληματικό έργο του Σαλβαντόρ ΝταλίΕικόνα: akg-images/picture-alliance

Το ερημωμένο τοπίο φαίνεται απόκοσμο. Ένα γυμνό δέντρο ξεπροβάλλει μέσα από ένα μυστηριώδες κιβώτιο, στο έδαφος μία σωριασμένη φιγούρα θυμίζει ετοιμοθάνατο άλογο, αλλά το βλέμμα αιχμαλωτίζουν τρία λιωμένα ρολόγια, παρατημένα στο χώμα σαν υγρά χαρτομάντηλα. Όλα αυτά στην ελαιογραφία «Η Εμμονή της Μνήμης» (1931), με την οποία ο Σαλβαντόρ Νταλί δημιούργησε ένα ονειρικό τοπίο, πλούσιο σε συμβολισμούς. Είναι το πιο διάσημο έργο του Ισπανού ζωγράφου και θεωρείται, μέχρι σήμερα, εμβληματικό έργο του Υπερρεαλισμού.

Ενάντια στους «μπουρζουά»

Επίκεντρο του κινήματος ήταν το Παρίσι της δεκαετίας του ’20Εικόνα: picture-alliance/maxppp/Delius/Leemage

Το κίνημα έχει τις ρίζες του στο Παρίσι και στη «χρυσή δεκαετία του ’20» («Les Années Folles»). Η φρίκη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει παρέλθει, ο κόσμος διψάει για διασκέδαση, αισιόδοξος και αεικίνητος. Ορόσημο αναγέννησης αποτελούν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1924. Μαζί με τους αθλητές συρρέουν στη γαλλική πρωτεύουσα καλλιτέχνες, διανοούμενοι, μουσικοί. Το Παρίσι γίνεται ο πολιτιστικός φάρος της Ευρώπης. Κάποιοι όμως δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την κοινωνία που γέννησε από τα σπλάχνα της έναν βάρβαρο πόλεμο.

Ζητούν μία ριζοσπαστική αλλαγή, έναν νέο τρόπο σκέψης και θεώρησης του κόσμου. Πρόκειται για μία αντισυμβατική καλλιτεχνική έκφραση με πολιτικά συμφραζόμενα και υποδηλούμενα νοήματα. Ζωγράφοι, λογοτέχνες, μουσικοί και σκηνοθέτες συμπορεύονται στο νέο κίνημα του Υπερρεαλισμού και αντιμάχονται τη συντήρηση των «μπουρζουά».

Ανατομία της woke ιδεολογίας (Α΄ μέρος)

του Pierre Valentin* από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 27

Στις απαρχές της δεκαετίας του 2010, είδαμε να αναδύεται ένα φαινόμενο που αυτοαπεκλήθη «woke». Το να είσαι «woke» σημαίνει ότι είσαι «αφυπνισμένος». Στην προκειμένη περίπτωση, αφυπνισμένος απέναντι στις αδικίες που υφίστανται οι μειονότητες στις δυτικές κοινωνίες. Από κάποιες πλευρές, αυτή η ιδεολογία είναι απότοκος του μεταμοντερνισμού και γνωρίζει μεγάλη απήχηση. Η εμφάνιση αυτής της νέας ηθικής κουλτούρας, σύμφωνα με την οποία το status του θύματος μεταβάλλεται σε κοινωνικό πλεονέκτημα, απαιτεί ορισμένες προϋποθέσεις μεταξύ των οποίων βρίσκουμε την κοινωνική εξατομίκευση και ένα υψηλό επίπεδο εθνοτικής και σεξουαλικής διαφορετικότητας. Η γραφειοκρατικοποίηση και η νομικοποίηση της κοινωνίας λειτουργούν επίσης ως ουσιαστικοί παράγοντες που διασφαλίζουν την αναγνώριση αυτού του καθεστώτος του θύματος από τρίτους που κατέχουν την αυθεντία και επιτρέπουν την επιβολή μιας αληθινής «woke τάξης».

Αυτές οι συνθήκες είναι λιγότερο ή περισσότερο παρούσες στις δυτικές κοινωνίες και ιδιαίτερα στις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις, εκεί όπου ο «γουοκισμός» έχει τη μεγαλύτερη απήχηση.

Τις περισσότερες φορές, οι ακτιβιστές προέρχονται από εύπορες οικογένειες. Ως παιδιά, είχαν πολύ λίγες ευκαιρίες να παίξουν ελεύθερα και χωρίς επιτήρηση. Ως ενήλικες, δυσκολεύονται να απαλλαγούν από τη συνήθειά τους να αναζητούν μια θεσμική αυθεντία σε περίπτωση διένεξης με ένα άλλο άτομο, αντί να ρυθμίσουν το ζήτημα άμεσα οι ίδιοι. Μία από τις συνέπειες αυτού του φαινομένου είναι η ενίσχυση μιας πανεπιστημιακής γραφειοκρατίας επιφορτισμένης με το καθήκον να διασφαλίζει και να διαιωνίζει αυτή την κατάσταση υπερπροστασίας. 

Ορισμένοι παρατηρητές είναι βέβαιοι πως αυτό το κίνημα, φορείς του οποίου είναι κυρίως νέοι, θα παραμείνει περιορισμένο στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να διαπιστώσουμε ότι προελαύνει ταχέως τόσο έξω από τις πανεπιστημιουπόλεις όσο και έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Εισαγωγή

Από τη δεκαετία του 1970, το αμερικανικό πανεπιστήμιο του Evergreen τηρούσε μια παράδοση που την είχε ονομάσει «Ημέρα απουσίας», στη διάρκεια της οποίας οι μη λευκοί καθηγητές και φοιτητές εγκατέλειπαν το κάμπους και συγκεντρώνονταν κάπου αλλού. Η πράξη αυτή σκόπευε να υπογραμμίσει το πόσο πολύτιμοι ήταν οι μη λευκοί για τη ζωή του κολεγίου. Αλλά, το 2017, οι διοργανωτές αντέστρεψαν τα πράγματα και απαίτησαν από τους λευκούς καθηγητές και φοιτητές να εγκαταλείψουν το κάμπους. Ένας καθηγητής βιολογίας, ο Μπρετ Γουαϊνστάιν (Bret Weinstein), διαφώνησε με αυτό κρίνοντας πως υπήρχε μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε μια ομάδα που αποφασίζει με δική της πρωτοβουλία να μην εμφανιστεί στο κάμπους και μία ομάδα που απαγορεύει σε μία άλλη να έρθει. Αυτός ο προοδευτικός καθηγητής αντιμετώπισε αυτομάτως την οργή ορισμένων φοιτητών, στη συνέχεια διάφορα αντίποινα και τέλος καθημερινές επιθέσεις. Απέναντι στην εχθρότητα της διοίκησης του πανεπιστημίου, ο καθηγητής και η σύντροφός του, φοβούμενοι για την ασφάλειά τους, εγκατέλειψαν οριστικά τον χώρο^[1].