WHEN I WAS YOUNG | ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2016 Ι Αλέκος Μιχαηλίδης

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα,
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα
μα δεν ταιριάζουνε για μένα.

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Χειρότεροι από τους συνηθισμένους και συνταξιούχουςυποψήφιους των κομμάτων (κυρίως του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ) είναι οι… νέοι υποψήφιοι, αλλά και άλλοι που θα τραβήξουν το κουπί της «μάχης» της προεκλογικής περιόδου. Είναι οι νέοι που «διατηρούν την εσώτερη μιζέρια τους με επαναστατική φρασεολογία», οι νέοι που άλλοτε δηλώνουν φρέσκοι και λαϊκοί, άλλοτε «επιστήμονες». Πάντα, όμως, υπό τηνκηδεμονία των πνευματικών παππούδων τους.

Προφανώς, το πρόβλημα δεν είναι ότι κατεβαίνουν υποψήφιοι. Οι περισσότεροι, μάλιστα, δεν θα εκλεγούναυτήν τη φορά. Το πρόβλημα είναι ότι μας «ενοχλούν»,καρατομούν τη νοημοσύνη μας με βαθυστόχαστες τοποθετήσεις τύπου «Ώρα για πράξεις» ή «Έλα να δώσουμε τη μάχη» ή «Δεν είναι η ψήφος το θέμα». Αφήστε, ρε, τα σάπια.

Υπάρχει πρόβλημα στις τάξεις της νεολαίας, σ’ αυτό το  «παν» και το «πουθενά» που μας γέννησαν οι μανάδες μας.  «When i was young», γράφουν οι Animals, «it was more important, pain more painful, the laughter much louder», κάτι που δεν φαίνεται να κατανοούν όσοι προτιμούν (25άρηδες και 30άρηδες) να επιβιώνουν υπό μια «αβάστακτη μετριότητα» (κατά την Κ.) και υπό τις εντολές των Αβέρωφκαι των Κυπριανού, παρά να ζήσουν ως νέοι. Τι πιο απλό;

Αυτό κι αν είναι πρόβλημα. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τους κομματικά εγκλωβισμένους. Είναι κι άλλοι που, πριν την ώρα τους, σφίγγονται στα κασμίρια τους (φωνάζει ο Καζαντζίδης), ασφυκτιούν στις (μπλε συνήθως) γραβάτες τους και δηλώνουν «επιστήμονες». Ρε, κερατά, άσε ελεύθερη την επιστήμη να κάνει τη δουλειά της.

Τώρα τελευταία δε το κακό έχει παραγίνει. Με το Κυπριακό εννοούμε. Παρατηρούμε διάφορες κινήσεις (;), όπως Ομάδα Κύπρος, CyWeCan, CyprusPeaceChallenge, και μοιαζουμε σανπαλαβωμένοι, προσφάτως αφιχθέντες από υποανάπτυκτα χωριά του τρίτου κόσμου. Οι ίδιοι νέοι, εν τω μεταξύ, είναι αυτοί που χειροκροτούν φανατισμένα κατοχικούς και μη ηγέτες, θυμίζοντας νεολαίες άλλων εποχών, άλλων πολιτευμάτων, άλλων καθεστώτων. Πάλι καλά που δεν τους έχουν και ενδυματολογικούς κανόνες. Ή όχι;

Κι όμως, είναι και άλλοι, άλλες. Πάλι σφιγμένοι στα νεόφερτα στυλάκια τους, αλλιώς όμως. Άλλοι που επιμένουννα φτύνουν τους «κυρίους», ακόμα και επί του μπαρ ενός «δυτικότροπου» μαγαζιού κοντά στην Πράσινη Γραμμή. Πουεπιμένουν να «πιστεύουν ακόμα στους συντρόφους τους» (πάλι κατά τους Animals), που επιμένουν να αγαπούν κι ας τρώνε βρώμικο ψωμί. Που επιμένουν να διατηρούνκαημούς μακριά και πέρα από «κόκκινες γραμμές», «πατριωτικούς ρεαλισμούς» και πράσινα άλογα. Που επιμένουν να ερωτεύονται απέναντι από τονΠενταδάκτυλο, στα σκοτεινά και δαγκώνοντας τα χείλη. Πουεπιμένουν να στραβοκαταπίνουν όποτε γίνεται λόγος για χωριά, σπίτια, γιαγιάδες, παππούδες, νεκρούς, ζωντανούς. Είναι κι άλλοι, μακριά από κοστούμια, απαξιωτικές δηλώσεις και καθωσπρεπισμούς. Που επιμένουν να σφίγγουν τα χέρια, καρτερώντας τη λευτεριά, εμφανιζόμενη κάποτε στην απαισιόδοξη αισιοδοξία («να δεις που στο τέλος δεν θα τα καταφέρουμε») μιας προσφυγοπούλας. Αυτό δεν είναι όνειρο; Ανάσταση Τώρα.

Αλέκος Μιχαηλίδης

Ανάσταση Τώρα

Ανάρτηση από:https://efimeridaenosis.wordpress.com
 geromorias.blogspot.com