Είμαστε δυο, είμαστε τρεις είμαστε οι «53»…!

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 138

Διαβάζουμε την επικεφαλίδα του σάιτ Commonality, της ομάδας των «53» του ΣΥΡΙΖΑ, ότι σημαίνει: α. κοινά χαρακτηριστικά ή ομοιότητες β. κοινότητα, ομοιότητα, γ. το να μοιράζεσαι με κάποιον ή κάποιους κοινά χαρακτηριστικά ή ιδιότητες δ. ο απλός λαός, οι κοινοί, συνηθισμένοι άνθρωποι, οι πολλοί [από μεσ. αγγλ. communalte, από αρχ. γαλλ. comunalte, λατ.communalitas, communalis, της κοινότητας, βλ. communal] !!!

Βρε, μπας είμαστε κι εμείς στους 53 «κοινοτιστές» και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει; Όχι βέβαια, καθώς η δική τους «κοινότητα» αναφέρεται σε μια …φαντασιακή κοινότητα, που σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στις κοινότητες του τόπου και του λαού μας, τον οποίο οι «53», χαμένοι μέσα στις νεφελώδεις σκέψεις τους, έχουν πιστέψει ότι εκφράζουν («…συνηθισμένοι άνθρωποι, οι πολλοί, κ.λπ.»).

H αγγλιστί communalte τους ( υποψιάζομαι χείρα μεταφραστικής βοηθείας Τσακαλώτου) πόρρω απέχει από τις ανησυχίες και τα καζάντια του ελληνικού λαού, που περνά κοινά βάσανα και αγωνίες. Για τους «53», αυτά τα βάσανα και οι αγωνίες, η επιβίωσή του, η ασφάλεια της καθημερινότητας, το μεροκάματο, η μετανάστευση των παιδιών του, τα τραγούδια και τα παραμύθια του, η θρησκεία του (είτε την πιστεύουν, είτε τη θεωρούν ταυτότητα), η ιστορία και οι θρύλοι του, ο λαϊκός και λόγιος πολιτισμός του, αποτελούν οπισθοδρόμηση και συντηρητισμό.

Άλλον «λαό» φαντάζονται! Οι «53», μάγμα παλαιοκομμουνιστικού τριτοδιεθνισμού και νεοφιλελεύθερου αστικού αριστερισμού, φαντασιώνουν έναν λαό που αποδέχεται την αποδόμηση και την αποσύνθεση ως πρόοδο. Γι΄ αυτούς, τους δικαιωματιστές κάθε είδους «δικαιώματος», ο λαός δεν μπορεί πραγματικά δημοκρατικά να αποφασίζει για τα θέματα που τον απασχολούν, εφόσον κρίσιμα ζητήματα απλώς έχουν λυθεί μέσα από τη δική τους ιδεολογική καθοδήγηση.

Η εσωτερική αντιπολίτευση του Τσίπρα κρατά την παλιά κινηματική παλέτα της δεκαετίας του ΄70 & του ’80, περισσότερο ως άρνηση ενηλικίωσης των συντελεστών της ομάδας, παρά ως αναζήτηση μιας εναλλακτικής πολιτικής διαχείρισης, σοβαρών και ανθρωπιστικών θεμάτων (προσφυγικό, ανθρώπινα δικαιώματα, ποινική μεταχείριση παραβατών, ναρκωτικά, ρατσισμός, κοινωνικοί αποκλεισμοί, κ.λπ).

Εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι «53» εξυπηρετούν λειτουργικά πολλούς διαφορετικούς ρόλους. Είναι η «συνείδηση» του ΣΥΡΙΖΑ (και ιδιαίτερα του Τσακαλώτου) έναντι των ενοχών της κυβέρνησης για την κωλοτούμπα των μνημονίων. Αποτελούν τη… νοσταλγική ανάμνηση-άλλοθι του μορφώματος του 3%, που δυσκολεύεται να αποχαιρετίσει ο εξουσιαστής Αλέξης. Κρατούν δυσαρεστημένους και γκρινιάρηδες ψηφοφόρους της κυβέρνησης κοντά στο πολιτικό καθεστώς, εφόσον εκφράζουν τη δυσφορία τους, κρατώντας τα μπόσικα στο κόμμα. Αποτελούν συνδετικό κρίκο του ΣΥΡΙΖΑ με τις δικαιωματικές ομάδες (μεταναστευτικό, ΛΟΑΤ, «οικολόγους», ρεαλιστές «αντεξουσιαστές»(sic), αντικληρικαλιστές, εργαζόμενους σε Μ.Κ.Ο πάσης φύσεως, κ.ά.). Αποτελούν ιδεολογική καβάντζα του Τσίπρα, στην περίπτωση που η πολιτική συγκυρία ξαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ την αντιπολίτευση. Τότε η ομάδα των 53, θα αποτελέσει εκ νέου το ορμητήριο ιδεών του Τσίπρα, επικαλούμενου ότι ποτέ δεν απομακρύνθηκε ουσιαστικά από την «επαναστατική» ψυχή τους.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η ομάδα των «53», αναδεικνύει σε προνομιακό συνομιλητή της κυβέρνησης τον …Τσακαλώτο (ναι, αυτόν που έχει ξεπουλήσει τα πάντα στο ευρωπαϊκό-γερμανικό Διευθυντήριο), ωθώντας τον πρωθυπουργό να λαμβάνει σοβαρά υπόψη την αριστερίστικη παγκοσμιοποιημένη αντιπολίτευσή του.

Παράλληλα, οι «53» μοιάζει να διεκδικούν κομβικά, για τον «δικαιωματικό» τους κόσμο, Υπουργεία όπως της Δικαιοσύνης (στηρίζοντας πρόσφατα το Νόμο Παρασκευόπουλου) και της Μεταναστευτικής Πολιτικής. Η δυσαρέσκεια για τον Μουζάλα ήταν έντονη, καθώς ιδεολογικά θεωρούν, το προσφυγικό, την κυρίαρχη αντίθεση της σημερινής πολιτικής συγκυρίας της χώρας μας. Δεν αποκλείεται η ανάθεση (ενόψει πιθανού ανασχηματισμού) ανάλογων «ευαίσθητων» πόστων, σε εκλεκτούς της ομάδας των «53», να καταλάγιαζε προσωρινά τις κραυγές τους.

Αν αυτό το αγκάθι αρχίσει να πονάει πολύ, η ευθύνη σαφώς περνά στον Τσίπρα, που μένει ν’ αποφασίσει αν θα διαχειριστεί τους γκρινιάρηδες εξευμενίζοντάς τους ή θα ταυτιστεί σώματι και πνεύματι με τον Ανδρέα Παπανδρέου (που τόσο θαυμάζει) και τις δικές του μεθόδους «διαχείρισης» της εσωτερικής αντιπολίτευσης.

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com