Ολοκληρωτικός «μαρξισμός» ως αποθέωση της μεθόδου ενάντια στη φύση και την ελευθερία

Κι αν ο Τρότσκι λεγόταν Ιωσήφ;

Το ότι δεν ασπαζόμαστε τον συμψηφισμό κοινωνικών συστημάτων και θεωριών, που οδηγεί ενίοτε σε μηδενισμό της ανθρώπινης εμπειρίας και ιστορίας, δεν σημαίνει ότι θάβουμε τους εφιαλτικούς παράδρομους της «επιστημονικής σοσιαλιστικής» ιδέας, επειδή πρέπει να αναγνωρίζουμε αγνές προθέσεις στους δημιουργούς της. Είναι γνωστή η ρεαλιστική αμφισβήτηση και η αναθεώρηση της μαρξιστικής οντολογίας, από ένα πλήθος διανοητών και κινημάτων.

Ξεκινώντας από τους αναρχικούς, που πρώτοι ένιωσαν στο κορμί τους την «προσαρμογή» της σοβιετικής επανάστασης στην αποθέωση των αντικειμενικών συνθηκών, προχωράμε στον Καστοριάδη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, την Χάννα Άρεντ, και άλλους αιρετικούς διανοητές ή απόκληρα παιδιά του Μαρξ, που μπροστά στην αλήθεια, δεν προτίμησαν την σιωπή και τη μεταφυσική σκέψη.

Ο Όττο Ρύλε, ο Άρης Αλεξάνδρου, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Αλμπέρ Καμύ, ο Λούις Μάμφορντ, ο Ζάκ Ελλύλ, η Σχολή της Φραγκφούρτης, ο  Σαρλ Φουριέ, ο Άλντους Χάξλευ, ο Τζώρτζ Όργουελ, 0 Εντγκάρ Μορέν, ο Ιβάν Ίλιτς, οι Καταστασιακοί με τον Ντεμπόρ, ο Ζακ Κλώντ Μισεά και ένα πλήθος ετερόκλητων προσώπων, μας φωτίζουν και μας ανοίγουν το μυαλό με το έργο τους. Κι αν είναι αναγκαίος, ο απολογητικός αυτός πρόλογος, είναι επειδή τα αριστερά, τα ακροαριστερά και ψευδοαντιεξουσιαστικά ιερατεία, με το μένος παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, εγκαλούν ως «πράκτορες του ιμπεριαλισμού» στην καλύτερη και φασίστες στην χειρότερη, όσους συνεχίζουν να σκέφτονται εναλλακτικά. Εγκαθιστώντας την μεταφυσική της απαράβατης αναγκαιότητας ενός ολοκληρωτικού «επαναστατικού» πεπρωμένου, ακρωτηριάζουν εντέλει, τη συνολική απελευθέρωση του ανθρώπου ως συνολικό πρόσωπο μέσα στην συλλογική πάντα εξέλιξη του κόσμου. Παραμένοντας ανήλικα πληγωμένα παιδιά, που πασχίζουν να μην τους λιώσουν την ψευδοεπαναστατική καραμέλα και βγουν από τον αμνιακό κόσμο τους.

Οι πηγές του ολοκληρωτισμού στην σκέψη και την «υλοποίηση» του μαρξισμού, είναι παράγωγο της ακραίας νεωτερικότητας που οδήγησε τον άνθρωπο, στις κοινωνίες του «χαμένου κέντρου» (για να θυμηθούμε τον Ζήσιμο Λορεντζάτο). Οι αδυσώπητοι νόμοι της Ιστορίας και της Παραγωγής, από τον Κάντ και τον Ντεκάρτ μέχρι τον Ντε Σάντ, τον Χίτλερ και τον …Στάλιν, κυριαρχούν ολοκληρωτικά για να θάψουν την ολιστική αρχαιοελληνική σκέψη (ή την πολύπλευρη οργανική πραγματικότητα των «πρωτόγονων» λαών, όπως μας έμαθε ο Μάμφορντ) και να αγκαλιαστούν με τον αστικό τεχνοκρατισμό. Όλοι τους παιδιά του βιομηχανισμού και της αποθέωσης του μονοδιάστατης σκέψης του εκτροχιασμένου Διαφωτισμού, που πάλεψε να απο-ιεροποιήσει τα πάντα, για να πανηγυρίζει πάνω από πτώματα, την νίκη των αδήριτων ιστορικών νόμων ενάντια την φύση. Την απόλυτη νίκη του ατόμου, ως άνθρωπος εργαλείο, που χαλιναγωγεί την ολότητα της φύσης, φτάνοντας στον τεχνοφασισμό και, αλίμονο, στον μετα-άνθρωπο.

Κι αν σωστά κατηγορείται ο Στάλιν, όταν στο κείμενό του «Διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός», βαπτίζει κυρίαρχη την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ως φυσιολογική εξέλιξη των κοινωνιών, πάντα με την «φωτισμένη» επιστήμη των κυρίαρχων σχεδιαστών τους (βλέπε γραφειοκρατεία και τεχνοκρατισμός), σχεδόν πάντα ξεχνιούνται κάποιες «λεπτομέρειες». Πρώτον, ότι το «πνεύμα» που τον διαπότιζε ήταν απολύτως συμβατό με την ολοκληρωτική κυριαρχία με κάθε τρόπο της  «θρησκείας της προόδου», κοινής με το αποικιοκρατική και δουλοκτητική ειδωλολατρεία  του δυτικού ορθολογισμού και δεύτερον, ότι αυτά δεν τα έλεγε μόνον αυτός, μέσα στην περιπέτεια του μαρξισμού.

«Όταν ένας τρόπο παραγωγής βρίσκεται στην ανοδική φάση της εξέλιξής του, επευφημείται ακόμη κι από αυτούς που θίγονται από τον αντίστοιχο τρόπο διανομής», έλεγε ο Ένκελς (καμιά αμφιβολία πια για το γεγονός ότι οι Συριζαίοι, είναι γνήσιοι μαρξιστές!).

«Είναι αλήθεια ότι η αναγκαστική εργασία είναι πάντα αντιπαραγωγική; (…) είναι αλήθεια όσον αφορά το πέρασμα από την φεουδαρχική στην αστική κοινωνία. Αλλά πρέπει να είναι κανείς φιλελεύθερος ή στην εποχή μας καουτσκιστής για να δίνει αιώνιο χαρακτήρα σ’αυτή την αλήθεια και να την επεκτείνει στην εποχή μας, εποχή μετάβασης από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό» (3ο Πανρώσικο Συνέδριο των Συνδικάτων-1920). Κι αν η παράγραφος αυτή θα μπορούσε να δικαιολογηθεί σύμφωνα με την «ανάγκη της τακτικής για έναν ιδανικό σκοπό» (συνηθισμένα λόγια στα τροτσκιστικά και άλλα γκρουπούσκουλα), είναι εντέλει η ίδια η ουσία της μεσσιανικής σκέψης ερήμην του ίδιου του ανθρώπου, που οδηγεί στο «δικαίωμα του κράτους να αναγκάζει οποιονδήποτε πολίτη να κάνει οποιαδήποτε εργασία σε οποιοδήποτε μέρος επιλέξει το κράτος» (…) «την εργατική τάξη δεν μπορούμε να την αφήσουμε να περιφέρεται σε όλη τη Ρωσία. Πρέπει να πάμε τους εργάτες σε συγκεκριμένα μέρη, να τους διορίσουμε, να τους διατάξουμε, ακριβώς όπως τους στρατιώτες» (…)  «Στην εκτέλεση των οικονομικών καθηκόντων, η καταπίεση είναι ένα αναγκαίο όπλο της σοσιαλιστικής δικτατορίας».(Τρότσκυ). 

Και από κει και πέρα, η ελευθερία θα υποτασσόταν στην αναγκαιότητα και μάλιστα χωρίς την αυτόνομη, σύμφωνη και αυτεξούσια θέληση των ίδιων των ανθρώπων και θα οδηγούσε στον σοσιαλιστικό «τοίχο των δακρύων» για τα πλήθη των εργατών που θα διαφωνούσαν: «κανείς σοβαρός σοσιαλιστής δεν θα αρνηθεί στην εργατική κυβέρνηση το δικαίωμα να συλλάβει τον εργάτη εκείνο που θα αρνηθεί να εκτελέσει το έργο που του έχει ανατεθεί», ενώ «όσοι λιποτακτούν από την εργασία πρέπει να σχηματίσουν σωφρωνιστικά τάγματα ή να μπουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης»(Τρότσκυ).

Ισοπέδωση, λοιπόν; όχι βέβαια. Απλά, διαλεκτική κριτική σκέψη… Ο αιώνιος αγώνας του συλλογικού ανθρώπου, να γνωρίσει τον εαυτό του ως μέρος της φύσης, προσπαθώντας και ρισκάροντας να συνθέσει συμφιλιώνοντας τις αντιθέσεις και αντιφάσεις που μας ορίζουν, αναζητώντας κάτι πραγματικά απελευθερωτικό, αναπόφευκτα συνεχίζεται…!

Δημήτρης Ναπ.Γ

Αν θέλετε (και συναισθηματικά αντέχετε)…μελετήστε: 

«Η αποθέωση της ιστορίας» – Κώστας Παπαϊωάννου (Εναλλακτικές Εκδόσεις – 1992).

«Πέρα από τον σοσιαλισμό: μια νέα ουτοπία»- Γιώργος Καραμπελιάς (εκδόσεις Κομμούνα – 1984)

«Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: Η Υπέρβαση»- Γιώργος Καραμπελιάς (Εναλλακτικές εκδόσεις – 2016)

« Η μοριακή επανάσταση»-,Φ. Γκουαταρί, (εκδ. Κομμούνα, 1984

«Το ολοκληρωτικό σύστημα» – Χάνα Άρεντ ( Ευρύαλος – 1988)

«Τρομοκρατία και Κομμουνισμός»- Λ. Τρότσκυ, (εκδ. Αλλαγή, 1979,

«Το αδιέξοδο Άνταμ Σμιθ: Οι εκλεκτικές συγγένειες Αριστεράς και Φιλελευθερισμού» – Ζαν Κλώντ Μισεά (Εναλλακτικές Εκδόσεις – 2008)

«Τα μυστήρια της αριστεράς: από το ιδεώδες του Διαφωτισμού, στον θρίαμβο του απόλυτου καπιταλισμού» – Ζαν Κλώντ Μισεά (Εναλλακτικές Εκδόσεις – 2014)

«Ολοκληρωτισμός, φασισμός, δημοκρατία, κομμουνισμός: οι αιχμάλωτες λέξεις» – Τα παιδιά της γαλαρίας (μπροσούρα).

«Ο Αγώνας ενάντια στο Φασισμό» – Κλάρα Τσέτκιν, Μαρξιστική Σκέψη, τεύχος 5, 2012

ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/2017/09/20/%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%89%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CF%89%CF%83%CE%B7/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com