Ποδόσφαιρο, νόμος Μποσμάν και κυριαρχία του αποδομητικού «φιλελευθερισμού».

Του Δημ. Ναπ. Γ.

Αντιγράφουμε από το βιβλίο του Ζαν Κλωντ Μισεά: «Τα μυστήρια της Αριστεράς: από το ιδεώδες του Διαφωτισμού, στον θρίαμβο του απόλυτου Καπιταλισμού» – Εναλλακτικές εκδόσεις-2014. Ένα μικρό κεφάλαιο, που αναφέρεται στο ποδόσφαιρο και στο «νόμο Μποσμάν», ο οποίος ουσιαστικά

ο ποδοσφαιριστής Μποσμάν

εγκατέστησε τον σιδερένιο νόμο της «ελεύθερης διακίνησης ποδοσφαιριστών», πλασαρισμένο μάλιστα ως θρίαμβο της… «δημοκρατίας» και της «ισότητας», τόσο από την φιλελεύθερη δεξιά, όσο και από την ελευθεριάζουσα άκρα και συστημική αριστερά. Στην ουσία αποτελεί το ταξικό, εντέλει, εργαλείο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ηγεμονίας, μέσα από «απελευθερωτική» και «προοδευτική» διαδρομή (sic). «Η απόφαση που εξέδωσε, στις 15 Δεκεμβρίου 1995, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (λεγόμενη και «απόφαση Μποσμάν» – από το όνομα ενός παίκτη της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λιέγης) επέτρεψε στο σύγχρονο καπιταλισμό να βάλει οριστικά χέρι στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και να επιτύχει έτσι να αλλοιώσει τη διασκεδαστική και λαϊκή ουσία του αθλήματος.Σε σημείο ώστε να μεταβάλει την «ένδοξη αβεβαιότητα του αθλήματος» σε φράση χωρίς νόημα για τις περισσότερες ομάδες (που αποτελούν έκτοτε την τεράστια πλειοψηφία) που δεν έχουν πια τα οικονομικά μέσα να παίζουν στην αυλή των πλουσίων (είτε πρόκειται για εκατομυριούχους του πετρελαίου είτε για εκπροσώπους της ρωσικής μαφίας).
Αξίζει λοιπόν να σημειώσουμε εδώ ότι όλοι όσοι κινητοποιήθηκαν τότε – όπως ο τερματοφύλακας Ζοζέφ-Αντουάν Μπέλ, από το Καμερούν – για να υποστηρίξουν με ενθουσιασμό αυτή την καταστροφική απόφαση (η απόφαση Μποσμάν κήρυσσε παράνομη την απαγόρευση που είχε επιβάλλει η ΟΥΕΦΑ στις ευρωπαϊκές επαγγελματικές ομάδες να αγοράζουν πάνω από τρεις ξένους άσσους – με στόχο να εξασφαλίζει ένα μίνιμουμ αθλητικής ισονομίας) ισχυρίζονταν γενικά ότι το έκαναν στο όνομα του «αντιρατσισμού», του «αγώνα εναντίον όλων των διακρίσεων» και του δικαιώματος των εργαζομένων σε μια «πλήρη κινητικότητα». Όπως γνωρίζουμε, πρόκειται για την ίδια στρατηγική που χρησιμοποιήθηκε πάλι από τους φιλελεύθερους στο δημοψήφισμα του 2005. Απλώς, ο «Πολωνός υδραυλικός» αντικατέστησε τον «Σουηδό σέντερ-φορ». Πρόκειται λοιπόν για ένα εξαιρετικό καθαρό παράδειγμα αυτής της κλασικής πλέον κίνησης που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, όλους τους ηθικολόγους του πολιτισμικού φιλελευθερισμού να υποχρεώνονται να εμφανίζονται ως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι του οικονομικού φιλελευθερισμού». Γι’αυτό προτείνω – ως φόρος τιμής σε αυτή την παράξενη διαστροφή – να αποκαλούμε στο εξής «αρχή του Μποσμάν», το νόμο που ωθεί αμείλικτα κάθε μοντέρνα αριστερά να διεκπεραιώνει αντ’ αυτού τις βρώμικες δουλειές του καπιταλισμού» 

Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com

Αναδημοσίευση από:http://blogvirona.blogspot.gr/