Αναδημοσίευση: http://ergatikosagwnas.gr/
Θα επιχειρήσουμε μια κριτική ματιά στα κύρια ζητήματα που ανέπτυξε ο ΓΓ του ΚΚΕ.
Αρχικά ρωτήθηκε για την συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια «κυβέρνηση της αριστεράς», όρο που κυρίως χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος παραπέμπει σε συνεργασίες κορυφών έξω από τις διεργασίες στο κίνημα και την ταξική πάλη, και απέρριψε κάθε πολιτική συμμαχιών προτάσσοντας τις στρατηγικές διαφορές με τις υπόλοιπες δυνάμεις. Παρακάτω θα εξετάσουμε αναλυτικά το ζήτημα.
Από την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης νομοτελειακά καταστρέφεται μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, μικροαστικών και μεσαίων στρωμάτων τα οποία συνθλίβονται από την κυριαρχία των μονοπωλίων. Τα στρώματα αυτά παρά τις αντιδράσεις τους δεν μπόρεσαν να προβάλλουν μέχρι στιγμής ισχυρή αντίσταση. Υπάρχει δυνατότητα ώστε η Εργατική τάξη μαζί με τα στρώματα αυτά να αντιμετωπίσει τα μέτρα που επιβάλλει ο ιμπεριαλισμός (τρόϊκα) και η μεγαλοαστική τάξη;. Με βάση τον Λένιν, υπάρχει!.
Το Κόμμα της εργατικής τάξης πρέπει να επιδιώκει την συγκέντρωση όσο το δυνατό περισσότερων δυνάμεων για να αντιμετωπίσει πολύ ισχυρότερους αντίπαλους, παίρνοντας με το μέρος του και τις ενδιάμεσες τάξεις που αποτελούν μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων.
Είναι αδιανόητο για το Κόμμα της εργατικής τάξης να αποκλείει εκ των προτέρων κάθε τακτικό ελιγμό με τον οποίο θα καταφέρει να πάρει με το μέρος του την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και τα μικρομεσαία στρώματα αφαιρώντας το έδαφος της συμμαχίας τους με την αστική τάξη (σύμφωνα με τον Λένιν). Η άρνηση κάθε τέτοιου ελιγμού αφήνει τα στρώματα αυτά να σύρονται πίσω από την αστική τάξη και εγκαταλείπει την μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης έρμαιο στις επιδιώξεις και τις στρατηγικές των μικροαστών που προβάλλουν συνθήματα «για το σήμερα, ενώ το ΚΚΕ περιμένει την επανάσταση» όπως τα πρόβαλαν το 1930-31.
Η απάντηση λοιπόν είναι η ταξική πάλη, δηλαδή η πρόταση του ΚΚΕ για δράση στο εργατικό και γενικότερα στο λαϊκό Κίνημα σε συμμαχία και με τις κοινωνικές και πολιτικές εκείνες δυνάμεις που εκφράζουν τα ενδιάμεσα στρώματα, τις οποίες καλεί σε κοινή δράση στο Κίνημα για την αντιμετώπιση των μέτρων στο σύνολο τους. Παράλληλα με τη συνεργασία αυτή το ΚΚΕ, ως η πιο οργανωμένη και πιο συνεπής αγωνιστική δύναμη μέσα στο Κίνημα, συμβάλλει αποφασιστικά στη ζύμωση του στρατηγικού του στόχου και προβάλλει μέσα στο εργατικό λαϊκό κίνημα ένα μίνιμουμ πρόγραμμα προς τις δυνάμεις που αναδεικνύονται με την δράση τους μέσα από αυτό, προτείνοντας κυβέρνηση.
Η πρόταση αυτή υπήρχε στο προηγούμενο πρόγραμμα του ΚΚΕ ως Κυβέρνηση του ΑΑΔΜ (Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου), η οποία σταδιακά εγκαταλείφτηκε στην πορεία μετά από το 17ο Συνέδριο για αυτό και τα γνωστά αποτελέσματα.
Ήταν πρόταση ενός μίνιμουμ προγράμματος που έθετε Αντιιμπεριαλιστικούς/Αντιμονοπωλιακούς στόχους πάλης μέσα στο Κίνημα, όπου για την υλοποίηση τους απαιτείται ευρύτερη συσπείρωση λαϊκών δυνάμεων, δηλαδή πολιτική συμμαχιών με τις άλλες τάξεις, που εκφράζονται μέσα από οργανώσεις και κόμματα, σύμφωνα με τον Λένιν.
Η πρόταση του 19ου Συνέδριου για τη «Λαϊκή Συμμαχία», με βάση το πρόγραμμα που εγκρίθηκε σε αυτό, θέτει ως προϋπόθεση την συμπόρευση της με το ΚΚΕ, γεγονός που συσπειρώνει μόνο τους Κομμουνιστές και τους οπαδούς του ΚΚΕ όπως ήδη αποδεικνύεται στην πράξη. Δεν λαβαίνει υπ’ όψιν της την αντικειμενική πραγματικότητα, τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής κρίσης, την συντριβή δηλαδή της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων, που αντικειμενικά οδηγεί σε αναγκαίες συμμαχίες την εργατική τάξη με τα ενδιάμεσα στρώματα.
Εδώ θα κριθεί η δυνατότητα των ελιγμών της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κόμματος της, ώστε με την ανάλογη συγκέντρωση δυνάμεων να δώσει με επιτυχία το καίριο χτύπημα στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό (τρόικα) αντιμετωπίζοντας στην πράξη τα μέτρα τους. Ταυτόχρονα παίρνει με το μέρος του τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις και τα πιο μαχητικά τμήματα των εργατών και των άλλων στρωμάτων, τα οποία αντικειμενικά θα στρέφονται στο ΚΚΕ μέσα από την αυξανόμενη ένταση της ταξικής πάλης, δημιουργώντας την απαραίτητη εκείνη πλειοψηφία μέσα στο λαό και στο Κίνημα με την οποία βάζει σε κίνηση την επαναστατική διαδικασία.
Η απάντηση ότι: «όλοι οι άλλοι έχουν στρατηγικές συγκλίσεις», «χαρίζει» τα μικροαστικά και μεσαία στρώματα στην αστική τάξη, ταυτίζοντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού με τα συμφέροντα των ενδιάμεσων μικροαστικών μικρομεσαίων και μεσοαστικών στρωμάτων.
Η θέση αυτή αποκλείει εκ των προτέρων κάθε πολιτικό ελιγμό στο Κόμμα της εργατικής Τάξης, δίνοντας το «προνόμιο» στα μικροαστικά και τα ρεφορμιστικά Κόμματα της πρότασης «ενδιάμεσων λύσεων» με αποτέλεσμα να ενσωματώνουν μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων τα οποία δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο της ριζοσπαστικοποίησης και προσβλέπουν σε σοσιαλδημοκρατικές λύσεις παραμένοντας ανενεργά έξω από το κίνημα, οδηγούμενα στην ταξική συνθηκολόγηση, ακολουθώντας τα μικροαστικά και μεσαία στρώματα.
Ρωτήθηκε για την «λαϊκή αντιπολίτευση» και συμπλήρωσε ο Χατζηνικολάου «δεν αντιπολιτεύεστε την σημερινή κυβέρνηση». Ως απάντηση προέβαλλε το επιχείρημα των μόνο 270.000 ψήφων που έδωσε ο λαός και «δεν κέρδισε», ενώ έδωσε 1.700.000 στο ΣΥΡΙΖΑ και διερωτήθηκε «αυτό που είναι»;.
Έριξε δηλαδή το φταίξιμο στο λαό που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και συνέχισε λέγοντας ότι οι 270.000 που ψηφίσαν ΚΚΕ ήταν στους δρόμους!. Τι επιχείρημα! .
Μήπως η πραγματικότητα είναι διαφορετική;, γιατί αν αντιστρέψουμε το σκεπτικό του θα απαντήσουμε ότι οι 270.000 εργάτες εργαζόμενοι, λαϊκά στρώματα, το πρωτοπόρο εκείνο τμήμα ήταν μόνο του και απομονωμένο από τα εκατομμύρια των άλλων εργαζόμενων και από τους 1.700.000. Οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ δεν βρέθηκαν όλοι στους δρόμους και ήταν αριθμητικά πολύ λίγοι σε όλη την Ελλάδα για να πιστεύει κανείς ότι αυτοί μόνοι τους θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα μέτρα της συγκυβέρνησης, όπως αποδείχτηκε στην πράξη.
Η πρόσθεση όμως των 270.000 με τους 1.700.000, δηλαδή όλων αυτών των κοινωνικών δυνάμεων σε δράση στο Κίνημα αποτελεί ένα πανίσχυρο «στρατό», μια ισχυρή συγκέντρωση δυνάμεων.
Η πραγματικότητα είναι ότι μετά τις εκλογές η συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ μειώθηκε δραματικά, καθώς και οι απεργιακές φρουρές. Το πρωτοπόρο τμήμα του εργατικού ταξικού κινήματος απομονώθηκε από τις μάζες εξαιτίας αυτής της πολιτικής και δεν καταφέρνει, όπως αναδεικνύεται ήδη στην πράξη, να συσπειρώσει όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα σε κοινό αγώνα ενάντια στον κύριο αντίπαλο που είναι ο ιμπεριαλισμός και η μεγαλοαστική τάξη που εξαρτάται από αυτόν.
Εάν όλες αυτές οι δυνάμεις μπουν σε κίνηση, θα ήταν προνομιακό πεδίο δράσης του Κόμματος της εργατικής τάξης μέσα σε αυτή την τεράστια «δεξαμενή» λαϊκών δυνάμεων η οποία θα «γέμιζε» διαρκώς. Είναι προφανές ότι η τέτοια συγκέντρωση δυνάμεων φέρνει περισσότερα αποτελέσματα, ριζοσπαστικοποιεί πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις και θέτει αντικειμενικά το πιο μαχητικό και πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης, την πολιτική της πρωτοπορία το ΚΚΕ, επικεφαλής του αγώνα της.
Ας σημειωθεί επίσης ότι το ΚΚΕ ποτέ στο παρελθόν δεν έριξε ευθύνες στο λαό, και ειδικά σε εποχές όπου το παραμικρό λάθος σήμαινε χιλιάδες ζωές ανθρώπων, πάντα μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες καταμέριζε τις ευθύνες στις δικές του αδυναμίες και τα λάθη των στελεχών του, αλλά ποτέ στο λαό!.
Στο ερώτημα: «αν θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει και ότι ..δεν θέλει το ΚΚΕ να γίνει εξουσία»
Προέβαλλε το επιχείρημα ότι κυβέρνηση σήμερα είναι μια τάξη, η αστική τάξη και ότι ο λαός πρέπει να τους ανατρέψει, λέγοντας: «πρέπει ο λαός να διαχωριστεί στην πράξη σήμερα, ο εργαζόμενος, ο φοιτητής, ο σπουδαστής, κλπ, ότι τα συμφέροντά του δεν είναι ίδια, και άρα πρέπει να τους ανατρέψει». Εδώ πίσω από μια βασικά σωστή διαπίστωση ότι μια τάξη, η αστική, έχει την εξουσία, εκφράζει την ιδεαλιστική θέση ότι ο λαός μόνος του θα «διαχωριστεί». Επίσης ορίζει τις ενδιάμεσες τάξεις με την έννοια «λαός» διακρίνοντας τες με βάση το ξεχωριστό άτομο, (εργαζόμενος, φοιτητής κ.λπ.), αποφεύγοντας να ορίσει τις συγκεκριμένες τάξεις και πως αυτές εκφράζονται στο κίνημα.
Δεν έχει ακόμη διαπιστωθεί ιστορικά ότι «ο λαός», δηλαδή τα μικροαστικά και μεσαία στρώματα θα αποκτήσουν την ίδια ταξική συνείδηση με την εργατική τάξη και ότι τα κόμματα τους θα ενσωματώσουν την πολιτική του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ εν προκειμένω, και όλοι μαζί ως «λαός», θα αλλάξουν συνείδηση ατομικά ο καθένας έξω από τις διαδικασίες της ταξικής πάλης, και θα ανατρέψουν την αστική τάξη!. Αυτό απέχει πολύ από τον Μαρξισμό-Λενινισμό!.
Στην ερώτηση: «Δεδομένης της θέσης σας για μη συμμετοχή σε κυβέρνηση αριστεράς…(..)πως θα οργανωθούν οι εργαζόμενου όταν είναι διασπασμένοι, Ιδιωτικοί-δημόσιοι-μπλοκάκια, πως θα συνενωθούν όλοι αυτοί. Μήπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει πρωτοβουλία τουλάχιστον σε πλαίσιο διεκδικητικό μπορούμε να κάνουμε κάτι;»
Η απάντηση που δόθηκε ήταν ότι «δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν οι εργαζόμενοι» (σωστό), και πρότεινε την «Λαϊκή Συμμαχία» λέγοντας ότι, «η Λαϊκή Συμμαχία εκεί οδηγεί. Εμείς λέμε όχι μόνο ενότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αλλά ενότητα και συμμαχία και με τους φτωχούς αγρότες, με τους επαγγελματίες και τους εμπόρους, με άλλα τμήματα της κοινωνίας, ώσπου να φτιάξουν εκείνη την συμμαχία όπου ο καθένας δεν θα λέει εγώ είμαι αριστερός δεξιός και πάω από εκεί. Αλλά να ενωθούν στη βάση των πραγματικών συμφερόντων που έχουν μες την κοινωνία και να τα παλέψουν».
Εδώ παρακάμπτεται η Μαρξιστικό-Λενινιστική κοσμοθεωρία για τις τάξεις, όπως το αναλύσαμε πιο πάνω. Να το πούμε απλά. Η άποψη ότι, «οι έμποροι, οι φτωχοί αγρότες, οι επαγγελματίες και άλλα τμήματα της κοινωνίας» τμήματα δηλαδή που είναι μικροί και μεσαίοι ιδιοκτήτες, οι οποίοι εκφράζονται στο εποικοδόμημα μέσα από τις παρατάξεις και τα κόμματα τους και έχουν επί αιώνες διαμορφώσει -όπως αναλύει ο Λένιν- την δική τους ταξική συνείδηση, (του ιδιοκτήτη), θα αλλάξουν συνείδηση, θα καταργήσουν τις παρατάξεις και τα κόμματά τους, ή, όλα αυτά θα αυτοκαταργηθούν και ο κάθε ένας από αυτούς θα ενταχθεί στην «Λαϊκή Συμμαχία» η οποία έχει ως στόχο τον στρατηγικό στόχο της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ ως πρωτοπόρου τμήματος της την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.
Κάτι τέτοιο δεν έχει ιστορικά υπάρξει, ούτε το ότι μια τάξη αυτοκαταργείται και παραχωρεί τα ταξικά της συμφέροντα σε άλλη (στην εργατική εν προκειμένω). Απομένει στους εκφραστές αυτής της «θεωρίας» να το αποδείξουν ανατρέποντας τον Μαρξισμό – Λενινισμό φυσικά.
Ρωτήθηκε για την ανεργία. Η απάντηση που έδωσε ήταν ότι: «Το κράτος δεν διορθώνεται, δεν μερεμετίζεται, θέλει ξεθεμελίωμα. Δεν λύνεται το πρόβλημα της ανεργίας με μερεμέτια, (σωστό), αναφέρθηκε στις προτάσεις νόμου που προέβαλλε το ΚΚΕ στη Βουλή οι οποίες δεν ψηφίστηκαν από τους υπόλοιπους (από ποια πλειοψηφία άραγε;), πρότεινε ως λύση την Λαϊκή Εξουσία!.
Το συμπέρασμα που προκύπτει πάνω – κάτω είναι ότι «εμείς δεν έχουμε την πλειοψηφία στη Βουλή, δώστε μας τη δύναμη να φέρουμε το Σοσιαλισμό για να καταργηθεί η ανεργία». Δηλαδή έμμεσα έριξε τις ευθύνες στο λαό και παρέπεμψε στο στρατηγικό στόχο του ΚΚΕ. Βεβαίως ο Σοσιαλισμός καταργεί τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και η ανεργία εξαφανίζεται. Όμως αυτό που προβάλλει το ΚΚΕ ως υπέρ-Επαναστατική λύση είναι σήμερα απλά μια υπεκφυγή γιατί υπάρχει και η μαρξιστική – Λενινιστική θέση, αυτή της ταξικής πάλης και όχι ο βολονταρισμός και η ρίψη των ευθυνών στην κοινωνία!.
Και ταξική πάλη δεν είναι η προβολή μαξιμαλιστικών στόχων στο Κίνημα (Λαϊκή εξουσία), αλλά η προβολή των στόχων πάλης και η προοπτική επιτυχίας τους, γιατί εκφράζουν τα συμφέροντα της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των άλλων στρωμάτων, φέρνοντας στο προσκήνιο την δυνατότητα επίτευξής τους με την όσο δυνατό μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων που επιτυγχάνεται μόνο με την ευρύτερη συνεργασία όλων των κοινωνικών δυνάμεων και όχι μόνο από μια μικρή κομματική μειοψηφία που ταυτίζει το Κόμμα με την Τάξη.
Στην ερώτηση του Χατζηνικολάου: «Δεν δέχεστε καμιά συνεργασία» απάντησε ότι «ως αντιπολίτευση αυτό μπορούμε» με τον Χατζηνικολάου να ανταπαντά «μόνο μόνοι σας». Τότε έδωσε την απάντηση ότι «το ΚΚΕ ποτέ δεν το έχει πει» λέγοντας ότι την εξουσία θα την πάρει η Λαϊκή Εξουσία και περιέγραψε μια ιδανική Σοσιαλιστική κοινωνία!.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην έξοδο από ΕΕ, ΟΝΕ λέγοντας: …«κατάργηση των μονοπωλίων, τα μέσα παραγωγής να περάσουν στο λαό, αποδέσμευση από την Ε.Ε και μονομερή διαγραφή του χρέους μόνο με τέτοια εξουσία».
Η θέση ότι μόνο με ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλισμό θα βγει η Ελλάδα από την ΕΕ και την ΟΝΕ, ότι δηλαδή θα οικοδομηθεί ο Σοσιαλισμός με την χώρα μέσα στην ΕΕ-ΟΝΕ και τότε θα αποφασίσει την έξοδο από αυτήν, αυτό αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία!.
Το ΚΚΕ όταν κάλεσε το λαό να εναντιωθεί στην είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, στην συνθήκη του Μάαστριχτ, και την ΟΝΕ, δεν έθεσε ως απαραίτητο όρο το σοσιαλισμό, αλλά πάλεψε και εξήγησε στο λαό ότι οι συνέπειες θα είναι τεράστιες σε βάρος του και ζήτησε την καταδίκη και την καταψήφιση τους.
Υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα, με την ένταση της ταξικής πάλης, να προκύψει μια κυβερνητική πλειοψηφία η οποία μπορεί να φέρει για ψήφιση την έξοδο από την ΕΕ – ΟΝΕ και οι ψήφοι του ΚΚΕ ίσως είναι καθοριστικοί. Τι θα κάνει το ΚΚΕ, δεν θα ψηφίσει;.
Άρα η θέση αυτή δεν μπορεί να στηριχτεί στην πράξη, γιατί όταν θα υπάρξει μια τέτοια πλειοψηφία – και μπορεί να υπάρξει ως πρώτο βήμα - είναι προφανές ότι θα είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, πλειοψηφία που θα προκύπτει από την ριζοσπαστικοποίηση των μαζών ως αποτέλεσμα της δράσης του ΚΚΕ πρωταρχικά.
Τότε το ΚΚΕ θα προωθεί τη διαδικασία της συνολικής ανατροπής οξύνοντας την ταξική πάλη συμβάλλοντας στην έναρξη της επαναστατικής κατάστασης. Ενώ αντίθετα η προβολή του στρατηγικού στόχου (σοσιαλισμός) στη θέση της τακτικής (πρώτα σοσιαλισμός και μετά αποδέσμευση), δεν συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις στην αντιιμπεριαλιστική πάλη μέσα στο κίνημα και αποκόπτει το ΚΚΕ από την πάλη μαζί με πλατειές λαϊκές δυνάμεις, όπως αποδείχτηκε στην πράξη!.
Η πολιτική αυτή του ΚΚΕ δεν είναι σημερινή, είναι η ίδια εκείνη γραμμή που εφαρμόστηκε την περίοδο 1929-1934. Και τότε η Ελλάδα χαρακτηριζόταν ιμπεριαλιστική χώρα. Για τη λύση των προβλημάτων των εργαζομένων καθώς και την αντιμετώπιση της τότε καπιταλιστικής κρίσης προτεινόταν η Σοβιετική εξουσία, και η πάλη για την ικανοποίηση αιτημάτων των εργατών ως «αυταπάτες» και «δεξιά παρέκκλιση».
Η πολιτική αυτή οδηγούσε το ΚΚΕ τότε σε διάλυση και σε μια άνευ αρχών φραξιονιστική διαπάλη στο εσωτερικό του που το απομόνωνε από το λαό. Με την παρέμβαση της ΚΔ όμως και με την αλλαγή που επέβαλλε με τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της, το ΚΚΕ δυνάμωσε, και στη συνέχεια δημιούργησε το ΕΑΜ.
Την αλλαγή αυτή επέκριναν οι Τροτσκιστές τότε κατηγορώντας το ΚΚΕ ως οπορτουνιστικό Κόμμα. Στις εκλογές όμως πήραν 700 περίπου ψήφους πανελλαδικά, ενώ το ΚΚΕ πάνω από 100.000.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης θα πει στην εισήγησή του στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ:
«…περιοριστήκαμε να καλούμε στην άμεση δημιουργία της Σοβιετικής εξουσίας, πράγμα που στις συνθήκες εκείνες ήταν απραγματοποίητο ακόμα… Σκέτο και ξερό το σύνθημα της άμεσης εγκαθίδρυσης της Σοβιετικής εξουσίας δεν συγκινούσε το λαό και δεν ξεσήκωνε ακόμα τις μάζες. Μας αποξένωνε απ’ αυτές. Για αυτό και ήταν σεχταριστικό, λανθασμένο.» «Ριζοσπάστης» 5-1-1936
Παναγιώτης Καμπούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.