Πως η ηγεσία του ΚΚΕ αναπαράγει τροτσκιστικές θέσεις
της Ευγενίας Καβαλλάρη
Τελικά ποιος είχε δίκιο για τη στάση του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; (Α’ μέρος)
Με αφορμή τα 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη των λαών, πληθαίνουν οι συζητήσεις για πλευρές του όλου ζητήματος. Απόψεις που καταδίκασε η ζωή και η ιστορική πραγματικότητα έρχονται στην επιφάνεια και μάλιστα από αυτούς που δικαιώθηκαν για τις τότε επιλογές τους. Κάνουμε λόγο για το ΚΚΕ, που εδώ και χρόνια με ευθύνη της ηγεσίας του, σταθερά και μέσω της γνωστής μεθόδου της «διολίσθησης», επιχειρούν να ξεθεμελιώσουν όσα ζητήματα σχετικά με τον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θεωρούνταν θεμελιακά για το σύνολο του κομμουνιστικού κινήματος, όσα το ΚΚΕ θεωρούσε και δίκαια ως «τίτλο τιμής», όλα όσα ακόμη και τώρα (κάνουμε λόγο για την ηρωική του παράδοση) το κρατούν όρθιο.
Μέσω επίσημων ντοκουμέντων (π.χ διακήρυξη της Κ.Ε για τα 70 χρόνια της Αντιφασιστικής Νίκης), ομιλιών στελεχών του αλλά και σχετικής βιβλιογραφίας (π.χ η πρόσφατη έκδοση του βιβλίου για «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο») και ακολουθώντας της αντιλενινιστική μέθοδο του «κόψε-ράψε» των ντοκουμέντων, της «μη συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης» επιχειρεί να ρίξει «στο πυρ το εξώτερον» παλιότερες (σωστές) εκτιμήσεις του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, να αναπαράγει αστικές κατηγορίες αυτή τη φορά με «υπερεπεναστατικό μανδύα» και όλα αυτά στο όνομα της εξαγωγής (μετά από 70 χρόνια…) σωστών πολιτικών συμπερασμάτων για το σήμερα.
«Εκμεταλλεύεται» γι’αυτό, το γεγονός ότι η «παλιά φουρνιά», η γενιά της αντίστασης και του ΔΣΕ έχει φύγει από τη ζωή ενώ η νεότερη αγνοεί μια σειρά ντοκουμέντα του Κομμουνιστικού Κινήματος και τα οποία η ηγεσία του ΚΚΕ αποφεύγει να παρουσιάσει (π.χ το σύνολο των αποφάσεων του 7ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς κ.α). Ας δούμε ορισμένες πλευρές του όλου ζητήματος, που προφανώς δεν αφορούν μόνο τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ, αλλά όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για την αλήθεια.
1. Όταν σε παινεύει ο εχθρός σου…
Έχει σημασία να σταθεί κανείς στο πώς αντιμετώπισαν τη «στροφή» αυτή εχθρικά υποτίθεται ιδεολογικά ρεύματα με το ΚΚΕ. Δύο κλασσικά παραδείγματα:
Α. Διαβάζουμε σε σχετικό άρθρο του επικεφαλής της ΔΕΑ (τροτσκιστές) Α. Νταβανέλου (28/4): «Οι επεξεργασίες του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκαν στον τόμο «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο», προκαλούν σημαντικές ανατροπές στον ιδεολογικοπολιτικό πυρήνα που διαμόρφωσε τόσο τις μεταπολεμικές όσο και τις μεταπολιτευτικές «γενιές» των μελών και στελεχών ενός μεγάλου τμήματος του κομουνιστικού κινήματος: του ΚΚΕ (της εποχής του λεγόμενου «σοβιετικού μαρξισμού»), αλλά και του ευρωκομουνισμού ή του «σταλινογενούς» μαοϊσμού... Η θέση ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (Β’ ΠΠ) ήταν –ακόμα και μετά τη γερμανική επίθεση στην ΕΣΣΔ, τον Ιούνη του ’41– ένας πόλεμος άδικος, ληστρικός και ιμπεριαλιστικός, και όχι ένας πόλεμος αντιφασιστικός, αποτελούσε μέχρι σήμερα «σήμα κατατεθέν» της μειοψηφικής στην Ελλάδα τροτσκιστικής ανάλυσης. Η θέση ότι τα καθήκοντα που προέκυψαν για τα ΚΚ και για τα κινήματα αντίστασης στη διάρκεια του Β’ ΠΠ θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν με τρόπο ανάλογο με εκείνον που είχε προτείνει ο μπολσεβικισμός κατά τον Α’ ΠΠ, δηλαδή με την πάλη για τη μετατροπή του πολέμου σε σοσιαλιστική-εργατική επανάσταση και όχι με την αποδοχή των δημοκρατικών-αντιφασιστικών συμμαχιών και «σταδίων», αποτελεί επίσης μια πρωτοφανή παραδοχή στο χώρο που προέρχεται από το ενιαίο, τότε, ΚΚΕ. Αυτές οι θεμελιακές ανατροπές αναπόφευκτα συνδέονται και με την αναθεώρηση στην ιστορική εκτίμηση κάποιων σημαντικών «στιγμών» και προσώπων στην εσωτερική ζωή και λειτουργία του κομουνιστικού κινήματος. Κάποια από τα «εικονίσματα» αρχίζουν να τρίζουν επικινδύνως… Το βιβλίο της ΚΕ του ΚΚΕ τελειώνει με ένα μετέωρο –όμως και κολοσσιαίο– ερώτημα: «Πώς θα εξηγηθεί ότι και στη Γαλλία και στην Ιταλία έγινε ο ίδιος συμβιβασμός;». Το δάχτυλο της κριτικής ήδη δείχνει τη Γιάλτα και –μέσω αυτής– τις ευθύνες του σταλινικού «διεθνούς κέντρου» που ήδη δέσποζε στη θέση του μπολσεβικισμού. Όμως η θετική ιδεολογική στροφή μπορεί να ολοκληρωθεί μόνον αν φτάσει και στην αναγκαία πολιτική στροφή. Στην αποκατάσταση των πολιτικών «οδηγιών» των 4 πρώτων συνεδρίων της Κομιντέρν του Λένιν, που ως κορωνίδα έχουν τη γραμμή για το Ενιαίο Μέτωπο και τη μεταβατική λογική (Τέταρτο Συνέδριο).» Προφανώς όχι μόνο επικροτούν την «τροτσκιστική» ουσιαστικά αντίληψη του σημερινού ΚΚΕ σε βασικά ζητήματα, αλλά το σπρώχνουν και σε μεγαλύτερες υποχωρήσεις σε σχέση π.χ με το σύνολο της στάσης του τη δεκαετία του ’30, όπως και συνολικά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, ώστε να εναρμονίζεται πλήρως με τις θέσεις του τροτσκισμού…
Β. Σε άρθρο του στελέχους ΝΑΡ Δημήτρη Γρηγορόπουλου (ΠΡΙΝ 27/4) γράφονται και τα εξής: «..Ωστόσο, η ηγεμονία του ταξικού στοιχείου στον απελευθερωτικό αγώνα υπονομεύτηκε απ’ την εκτίμηση του 7ου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς για την κυρίαρχη αντίθεση (1935). Σύμφωνα με την εκτίμηση αυτή, κυρίαρχη ήταν η αντίθεση ανάμεσα στο πιο αντιδραστικό τμήμα του χρηματιστικού κεφαλαίου και στη λοιπή κοινωνία… Επακόλουθη ήταν και η πολιτική εκτίμηση του 7ου Συνεδρίου: «Αυτό τον καιρό οι εργαζόμενες μάζες σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες έχουν να διαλέξουν, συγκεκριμένα για σήμερα, όχι ανάμεσα στην προλεταριακή δικτατορία και την αστική δημοκρατία, αλλά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το φασισμό». Αυτή η γραμμή υλοποιήθηκε με τη συμμαχία των «μη αντιδραστικών τμημάτων» της αστικής τάξης με την εργατική τάξη, στο λαϊκό μέτωπο, στη συνεργασία των κομμουνιστικών κομμάτων με σοσιαλδημοκρατικά και «προοδευτικά» αστικά κόμματα. Αυτή η συνεργασία διατηρήθηκε και στη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής. Αλλά και μετά τη λήξη του οδήγησε σε κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας» και μάλιστα στις χώρες με τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα κ.ά.), απ’ τις οποίες σύντομα εκδιώχθηκαν κακήν κακώς οι κομμουνιστές. Η ίδια γραμμή οδήγησε στη διεθνή συμμαχία της ΕΣΣΔ και των αντιστασιακών κινημάτων στις υπό κατοχή χώρες με τις μη φασιστικές ιμπεριαλιστικές χώρες. Η διεθνής αυτή συμμαχία είχε οδυνηρά αποτελέσματα. Για να μη διαταράσσονται οι σχέσεις των συμμάχων, το 1943 αυτοδιαλύθηκε η Διεθνής. Στη Γιάλτα η Ευρώπη διαιρέθηκε σε σφαίρες επιρροής. Στις χώρες που καταχωρίστηκαν στη δυτική επιρροή, τα κινήματα εκτός απ’ την αστική τάξη της χώρας τους «συμμάχησαν» με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που εισέβαλαν στις χώρες τους (χαρακτηριστικά στην Ελλάδα και στην Ιταλία)…».Η ομοιότητα με τις σημερινές εκτιμήσεις του ΚΚΕ είναι προφανέστατη…
2. Ας γυρίσουμε στο παρελθόν
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το θέμα της στάσης που είχε κατά το παρελθόν (Β.ΠΠ) αφενός ο τροτσκισμός και αφετέρου ο Στάλιν, το Κομμουνιστικό κίνημα της εποχής.
Α. Από την ομιλία του ΣΤΑΛΙΝ προς τους ψηφοφόρους της περιφέρειας του κατά τη διάρκεια των εκλογών για το Ανώτατο Σοβιέτ (9 Φεβρουαρίου 1946)
«Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε πως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια απλή και τυπική εμφάνιση ενός γενικού φαινομένου ή το αποτέλεσμα των λαθών συγκεκριμένων πολιτικών αντρών, αν και αναμφίβολα έγιναν και λάθη. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανάπτυξης των δυνάμεων της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής στη βάση του σύγχρονου καπιταλιστικού μονοπωλίου. Οι μαρξιστές έχουν δηλώσει όχι μια φορά αλλά συστηματικά ότι το καπιταλιστικό σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας εκτρέφει και γεννάει τα στοιχεία γενικών κρίσεων και ένοπλων συγκρούσεων, και ότι, ως εκ τούτου, η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη εποχή μας δεν εξελίσσεται με γενικά ομαλή μορφή, αλλά αντίθετα ακόμα και η πρόοδος έρχεται μέσα από κρίσεις και στρατιωτικές πολυαίμακτες συγκρούσεις. Γεγονός είναι ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών οδηγεί συχνά σε βίαιες διαταραχές της ισορροπίας στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού. Αυτή η ομάδα των καπιταλιστικών χωρών που θεωρεί τον εαυτό της χειρότερα προμηθευόμενο από τους άλλους με πρώτες ύλες και «ριγμένο» όσον αφορά στις αγορές, συνήθως κάνει προσπάθειες να αλλάξει την κατάσταση και να ανακατανείμει τις «σφαίρες επιρροής» προς όφελός της με την ένοπλη βία. Το αποτέλεσμα είναι η διάσπαση του καπιταλιστικού κόσμου σε δύο εχθρικά στρατόπεδα και ο πόλεμος μεταξύ τους. Ίσως οι στρατιωτικές καταστροφές θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν ήταν δυνατό οι πρώτες ύλες και οι αγορές να υπόκεινται σε περιοδική ανακατανομή μεταξύ των διαφόρων χωρών, σύμφωνα με την οικονομική τους βαρύτητα, με συμφωνία και ειρηνικούς διακανονισμούς. Αλλά αυτό είναι αδύνατο να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας. Έτσι, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-18) ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος της παγκόσμιας οικονομίας, καθώς και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945) ήταν το αποτέλεσμα μιας δεύτερης κρίσης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ένα αντίγραφο του Πρώτου. Αντιθέτως, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος διαφέρει σημαντικά από τον πρώτο σε χαρακτήρα. Πρέπει να γίνει η υπόμνηση ότι, πριν επιτεθούν στις Συμμαχικές Χώρες, οι βασικές χώρες μέλη του φασιστικού Άξονα -η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία- κατέστρεψαν τα τελευταία απομεινάρια των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών στο εσωτερικό τους, εγκαθίδρυσαν ένα βάρβαρο τρομοκρατικό καθεστώς πάνω στους λαούς τους, τσάκισαν και ποδοπάτησαν τις αρχές της κυριαρχίας και της ελεύθερης ανάπτυξης των μικρών χωρών, διακήρυξαν την πολιτική της κατάσχεσης των ξένων εδαφών σαν βάση της πολιτικής τους, και διακήρυξαν ανοιχτά μπροστά στην ανθρωπότητα ότι εξορμούνε για παγκόσμια κυριαρχία και για την εγκαθίδρυση ενός φασιστικού καθεστώτος σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και της κεντρικής περιοχής της Κίνας, τα κράτη του Άξονα έδειξαν ότι ήταν έτοιμα να πραγματοποιήσουν την απειλή τους για υποδούλωση κάθε ελευθερόφιλου έθνους. Με βάση τα παραπάνω, σε αντίθεση με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εναντίον του Άξονα των φασιστικών χωρών πήρε από την πρώτη στιγμή το χαρακτήρα ενός αντιφασιστικού πολέμου, ενός απελευθερωτικού πολέμου, ένας στόχος του οποίου ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά των μελών του Άξονα μπορούσε μονάχα να ενισχύσει, και φυσικά ενίσχυσε, τον αντι-φασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.Ήταν σε αυτή τη βάση που η αντιφασιστική συμμαχία της Σοβιετικής Ένωσης, των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, της Μεγάλης Βρετανίας, και όλων των ελευθερόφιλων χωρών πραγματοποιήθηκε - ένας συνασπισμός που έπαιξε στη συνέχεια, καθοριστικό ρόλο στη νίκη κατά των ενόπλων δυνάμεων των κρατών του Άξονα.». Αυτά έλεγε τότε ο Ι.Β ΣΤΑΛΙΝ σε αντίθεση με τα όσα σήμερα διακηρύττουν οι κατά τα’ άλλα «υπερασπιστές» του έργου και της περιόδου του στη ΕΣΣΔ, στην Ελλάδα…
Β. Τι έλεγαν οι τροτσκιστές της εποχής και η ομοιότητα τους με τις σημερινές εκτιμήσεις του ΚΚΕ.
«…Η 2η και 3η Διεθνής προδώσανε την υπόθεση του σοσιαλισμού, κυλισμένες στο βούρκο του σοσιαλεθνικισμού και στάθηκαν από τους κυριότερους βοηθούς στην ιδεολογική προετοιμασία και τη διεξαγωγή του νέου πολέμου. Για μια σειρά χρόνια με την εθνικιστική προπαγάνδα του "αντιφασιστικού" πολέμου και την πολιτική της ταξικής συνεργασίας (Λαϊκά Μέτωπα) τα κόμματα τους έκαναν το παν για να ευνουχίσουνε και να διαφθείρουνε τη συνείδηση του παγκόσμιου προλεταριάτου…» (Απόσπασμα από ντοκουμέντο του πυρήνα Ακροναυπλίας της Ε.Ο.Κ.Δ.Ε., γραμμένο το Μάη του 1941).
Ας δούμε και ορισμένες θέσεις του Παντελή Πουλιόπουλου
1. «…Μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος το μεγαλύτερο εμπό¬διο σε μια ανεξάρτητη ταξική πάλη είναι οι μέθοδες και’ η ιδεολογία της συνεργασίας των τάξεων. Η ιδεολογία αυτή ενσαρκώνεται πρώτα’ απ’’ όλα στα συνθήματα του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου. Ριχτήκανε για πρώτη φορά από την Κομμουνιστική Διεθνή καί τα εθνικά της τμήματα. Τα συνθήματα αυτά βρήκανε τη θεωρητική τους έκφραση στις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς το καλοκαίρι του 1935. Πολύ γρήγορα την πολιτική αυτή την ασπάστηκαν και την προ¬παγάνδισαν τα μεταρρυθμιστικά (σοσιαλδημοκρατικά) κόμματα, καθώς και πολλά φιλελεύθερα κόμματα σ’ όλο τον κόσμο.Τα συνθήματα του Λαϊκού Μετώπου είναι καινούργια στη μορφή, αλλά πολύ παλιά στην ουσία τους. Αντιπροσωπεύουν άπλα και μόνο την κλασική πολιτική και τις μέθοδες της συνεργασίας των τάξεων και μάλιστα στην πιο γνήσια και ολοκάθαρη μορφή της: την κυβέρνηση συνασπισμού αστικών και εργατικών κομμάτων. Το Λαϊκό Μέτωπο, όπως και κάθε άλλη μορφή ταξικής συνεργασίας, είναι απάρνηση της ανεξάρτητης ταξικής πάλης των εργατών. Με το Λαϊκό Μέτωπο η εργα¬τική τάξη εγκαταλείπει το δικό της πρόγραμμα, δηλαδή το πρόγραμμα. της κατάληψης της εξουσίας και το πρόγραμμα του σοσιαλισμού, και δέχεται το πρόγραμμα της «δημοκρατικής» μπουρζουαζίας, δηλαδή το πρόγραμμα της υπεράσπισης τον καθεστώτος… Στην Ελλάδα η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου, προετοιμασμένη ιδεολογικά με τις αποφάσεις της Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ του Γενάρη του 1934, είχε για πρώτο κύριο αποτέλεσμα την οριστική διάλυση του παλιού ΚΚΕ σε μια άμορφη μάζα από συγχυσμένους φίλους της ΕΣΣΔ και προλετάριους κάτω από τη διεύθυνση μιας υπαλληλικής γραφειοκρατίας και ανεύθυνων μικροαστών δημοκρατών, εντελώς ξένων προς τους ιστορικούς σκοπούς του εργατικού κινήματος.»(Παντελής Πουλιόπουλος Αθήνα, Ιούνης του 1937.
2. Παντελής Πουλιόπουλος Ιούλης 1941 Ακροναυπλία: «Η επανάσταση δεν μπόρεσε να προλάβει τον πόλεμο. Συστηματική για πολλά χρόνια η σοσιαλπροδοσία του Σταλινισμού και της Σοσιαλδημοκρατίας διέλυε την πρωτοπορία και φαρμάκωνε με τον εθνικισμό τις μάζες. Οι αλληλοδιάδοχες επιτυχίες της Αντίδρασης ως τώρα θα ήταν αδύνατες δίχως την εγκληματική πολιτική του Κάιν - Στάλιν. Αυτή βοήθησε το Χίτλερ ν΄ ανέβει το 1933 και να δημαγωγήσει το γερμανικό προλεταριάτο με τη ληστεία των Βερσαλλιών που την υπεράσπισε με λύσσα η σταλινική διπλωματία ως τα 1939. Αυτή με το σταλινοχιτλερικό σύμφωνο του 1939 βοήθησε τον πάνοπλον ιμπεριαλισμό του 3ου Ράιχ να βάλει την Ευρώπη κάτω από το σιδερένιο τακούνι του. … Να εργαστούμε σ΄ όλες τις χώρες της Ευρώπης για τη νίκη της επανάστασης που θα ελευθερώσει τους εργαζόμενους της ηπείρου από τον κοινωνικό και στρατιωτικό ζυγό του Άξονα και των ντόπιων καπιταλιστών. Το ίδιο ασταμάτητη και το ίδιο αποφασιστική θα είναι η πάλη μας για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σ΄εμφύλιο για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας στις χώρες και στις αποικίες του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού και του ιαπωνικού…»
3. Και μία σωστή (παλιότερη) κριτική…
Α. Από άρθρο ΚΟΜΕΠ (Οχτώβρης-Νοέμβρης 1944): «…Όταν ξεσπάει ο πόλεμος ενάντια στην Ελλάδα, με τη φασιστική επιδρομή οι αρχειομαρξιστές χαρακτηρίζουν υπεύθυνη την Ελλάδα, τον πόλεμο για ιμπεριαλιστικό από μέρους της Ελλάδας και μιλάν για εμφύλιο πόλεμο. Βοηθούν έτσι το έργο των επιδρομέων χιτλεροφασιστών και κάτω από μια επαναστατική κομμουνιστική φρασεολογία που χρησιμοποιούν, εκθέτουν τον κομμουνισμό, με την τέτοια θέση τους, στις μάζες. Όταν η Γερμανία εισβάλλει στην Σοβιετική Ένωση οι αρχειομαρξιστές χειροκροτούν. Βλέπουν στην εισβολή τη δυνατότητα να συντριφτεί η Σοβιετική Ένωση, ο Σταλινισμός. Περιμένουν κι εύχονται την ήττα της ΕΣΣΔ. Χαρακτηρίζουν τον πόλεμο, ανάμεσα στο φασιστικό στρατόπεδο και το δημοκρατικό, σαν ιμπεριαλιστικό και ρίχνουν το σύνθημα του εμφυλίου πολέμου μέσα στις δημοκρατικές χώρες που πολεμάν τον φασισμό, ανάμεσα στις οποίες πρωτοπόρα στέκεται η Σοβιετική Ένωση..»
Β. Από άρθρο ΚΟΜΕΠ (6/2006), του Κ. Παπασταύρου μέλους σήμερα του Π.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ:«…Την περίοδο της κατοχής λίγοι τροτσκιστές πήραν θέση υπέρ της Εθνικής Αντίστασης και εντάχθηκαν ή συνεργάστηκαν με το ΕΑΜ. Η πλειοψηφία των τροτσκιστικών ομάδων κράτησαν στάση εναντίωσης στην αντίσταση, θεωρώντας την συνέχεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η στάση αυτή καθορίστηκε και από τη θέση τους απέναντι στην ΕΣΣΔ και το ζήτημα υπεράσπισή της. Για την πλειοψηφία των Ελλήνων τροτσκιστών και των επίσημων εκπροσώπων της «4ης Διεθνούς» στην Ελλάδα δεν έμπαινε ζήτημα υπεράσπισης της ΕΣΣΔ. Θεωρούσαν ότι η σύναψη συμφωνιών της ΕΣΣΔ με τα ιμπεριαλιστικά κράτη «αποθαρρύνει και απογοητεύει το παγκόσμιο προλεταριάτο και γίνεται εμπόδιο στη μετατροπή του παρόντος πολέμου σε εμφύλιο» επίσης πίστευαν ότι «οι ήττες της ΕΣΣΔ θα εξάψουν τις μάζες θα της διδάξουν την αλήθεια και το ένστικτό τους θα τις οδηγήσει στην υπεράσπιση των κατακτήσεων του Οκτώβρη».Με βάση αυτές τις αντιλήψεις οι τροτσκιστές -μεταφέροντας «δογματικά» τα συνθήματα συναδέλφωσης των στρατιωτών των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών συνασπισμών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο- κάλεσαν τον Ελληνικό λαό να μην αντισταθεί ένοπλα στους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές γιατί έχει απέναντί του ένοπλους εργάτες και αγρότες, με τους οποίους θα έπρεπε να επιδιώξει συμφιλίωση, ώστε ο πόλεμος να μετατραπεί σε σοσιαλιστική επανάσταση…»
Ένα πρώτο συμπέρασμα: Οι θέσεις που διατυπώνει σήμερα το ΚΚΕ για τον χαρακτήρα του Β’ΠΠ, αλλά και για τη στάση του λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών έχουν ως «ιδεολογικούς πατέρες» τον τροτσκισμό της εποχής εκείνης , αντίληψη που δοκιμάστηκε στη ζωή και απορρίφθηκε από τις μάζες, μετατρέποντας τους τροτσκιστές και τις οργανώσεις τους ανά τον κόσμο σε γκρούπες-μέσα και από αλλεπάλληλες διασπάσεις- χωρίς κύρος και εμβέλεια στις λαϊκές μάζες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έπαιξαν ανοικτά προβοκατόρικο ρόλο και αυτό στο όνομα της προστασίας της επανάστασης…
(Συνεχίζεται το Β΄μέρος)
ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr
Με αφορμή τα 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη των λαών, πληθαίνουν οι συζητήσεις για πλευρές του όλου ζητήματος. Απόψεις που καταδίκασε η ζωή και η ιστορική πραγματικότητα έρχονται στην επιφάνεια και μάλιστα από αυτούς που δικαιώθηκαν για τις τότε επιλογές τους. Κάνουμε λόγο για το ΚΚΕ, που εδώ και χρόνια με ευθύνη της ηγεσίας του, σταθερά και μέσω της γνωστής μεθόδου της «διολίσθησης», επιχειρούν να ξεθεμελιώσουν όσα ζητήματα σχετικά με τον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θεωρούνταν θεμελιακά για το σύνολο του κομμουνιστικού κινήματος, όσα το ΚΚΕ θεωρούσε και δίκαια ως «τίτλο τιμής», όλα όσα ακόμη και τώρα (κάνουμε λόγο για την ηρωική του παράδοση) το κρατούν όρθιο.
Μέσω επίσημων ντοκουμέντων (π.χ διακήρυξη της Κ.Ε για τα 70 χρόνια της Αντιφασιστικής Νίκης), ομιλιών στελεχών του αλλά και σχετικής βιβλιογραφίας (π.χ η πρόσφατη έκδοση του βιβλίου για «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο») και ακολουθώντας της αντιλενινιστική μέθοδο του «κόψε-ράψε» των ντοκουμέντων, της «μη συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης» επιχειρεί να ρίξει «στο πυρ το εξώτερον» παλιότερες (σωστές) εκτιμήσεις του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, να αναπαράγει αστικές κατηγορίες αυτή τη φορά με «υπερεπεναστατικό μανδύα» και όλα αυτά στο όνομα της εξαγωγής (μετά από 70 χρόνια…) σωστών πολιτικών συμπερασμάτων για το σήμερα.
«Εκμεταλλεύεται» γι’αυτό, το γεγονός ότι η «παλιά φουρνιά», η γενιά της αντίστασης και του ΔΣΕ έχει φύγει από τη ζωή ενώ η νεότερη αγνοεί μια σειρά ντοκουμέντα του Κομμουνιστικού Κινήματος και τα οποία η ηγεσία του ΚΚΕ αποφεύγει να παρουσιάσει (π.χ το σύνολο των αποφάσεων του 7ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς κ.α). Ας δούμε ορισμένες πλευρές του όλου ζητήματος, που προφανώς δεν αφορούν μόνο τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ, αλλά όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για την αλήθεια.
1. Όταν σε παινεύει ο εχθρός σου…
Έχει σημασία να σταθεί κανείς στο πώς αντιμετώπισαν τη «στροφή» αυτή εχθρικά υποτίθεται ιδεολογικά ρεύματα με το ΚΚΕ. Δύο κλασσικά παραδείγματα:
Α. Διαβάζουμε σε σχετικό άρθρο του επικεφαλής της ΔΕΑ (τροτσκιστές) Α. Νταβανέλου (28/4): «Οι επεξεργασίες του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκαν στον τόμο «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο», προκαλούν σημαντικές ανατροπές στον ιδεολογικοπολιτικό πυρήνα που διαμόρφωσε τόσο τις μεταπολεμικές όσο και τις μεταπολιτευτικές «γενιές» των μελών και στελεχών ενός μεγάλου τμήματος του κομουνιστικού κινήματος: του ΚΚΕ (της εποχής του λεγόμενου «σοβιετικού μαρξισμού»), αλλά και του ευρωκομουνισμού ή του «σταλινογενούς» μαοϊσμού... Η θέση ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (Β’ ΠΠ) ήταν –ακόμα και μετά τη γερμανική επίθεση στην ΕΣΣΔ, τον Ιούνη του ’41– ένας πόλεμος άδικος, ληστρικός και ιμπεριαλιστικός, και όχι ένας πόλεμος αντιφασιστικός, αποτελούσε μέχρι σήμερα «σήμα κατατεθέν» της μειοψηφικής στην Ελλάδα τροτσκιστικής ανάλυσης. Η θέση ότι τα καθήκοντα που προέκυψαν για τα ΚΚ και για τα κινήματα αντίστασης στη διάρκεια του Β’ ΠΠ θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν με τρόπο ανάλογο με εκείνον που είχε προτείνει ο μπολσεβικισμός κατά τον Α’ ΠΠ, δηλαδή με την πάλη για τη μετατροπή του πολέμου σε σοσιαλιστική-εργατική επανάσταση και όχι με την αποδοχή των δημοκρατικών-αντιφασιστικών συμμαχιών και «σταδίων», αποτελεί επίσης μια πρωτοφανή παραδοχή στο χώρο που προέρχεται από το ενιαίο, τότε, ΚΚΕ. Αυτές οι θεμελιακές ανατροπές αναπόφευκτα συνδέονται και με την αναθεώρηση στην ιστορική εκτίμηση κάποιων σημαντικών «στιγμών» και προσώπων στην εσωτερική ζωή και λειτουργία του κομουνιστικού κινήματος. Κάποια από τα «εικονίσματα» αρχίζουν να τρίζουν επικινδύνως… Το βιβλίο της ΚΕ του ΚΚΕ τελειώνει με ένα μετέωρο –όμως και κολοσσιαίο– ερώτημα: «Πώς θα εξηγηθεί ότι και στη Γαλλία και στην Ιταλία έγινε ο ίδιος συμβιβασμός;». Το δάχτυλο της κριτικής ήδη δείχνει τη Γιάλτα και –μέσω αυτής– τις ευθύνες του σταλινικού «διεθνούς κέντρου» που ήδη δέσποζε στη θέση του μπολσεβικισμού. Όμως η θετική ιδεολογική στροφή μπορεί να ολοκληρωθεί μόνον αν φτάσει και στην αναγκαία πολιτική στροφή. Στην αποκατάσταση των πολιτικών «οδηγιών» των 4 πρώτων συνεδρίων της Κομιντέρν του Λένιν, που ως κορωνίδα έχουν τη γραμμή για το Ενιαίο Μέτωπο και τη μεταβατική λογική (Τέταρτο Συνέδριο).» Προφανώς όχι μόνο επικροτούν την «τροτσκιστική» ουσιαστικά αντίληψη του σημερινού ΚΚΕ σε βασικά ζητήματα, αλλά το σπρώχνουν και σε μεγαλύτερες υποχωρήσεις σε σχέση π.χ με το σύνολο της στάσης του τη δεκαετία του ’30, όπως και συνολικά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, ώστε να εναρμονίζεται πλήρως με τις θέσεις του τροτσκισμού…
Β. Σε άρθρο του στελέχους ΝΑΡ Δημήτρη Γρηγορόπουλου (ΠΡΙΝ 27/4) γράφονται και τα εξής: «..Ωστόσο, η ηγεμονία του ταξικού στοιχείου στον απελευθερωτικό αγώνα υπονομεύτηκε απ’ την εκτίμηση του 7ου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς για την κυρίαρχη αντίθεση (1935). Σύμφωνα με την εκτίμηση αυτή, κυρίαρχη ήταν η αντίθεση ανάμεσα στο πιο αντιδραστικό τμήμα του χρηματιστικού κεφαλαίου και στη λοιπή κοινωνία… Επακόλουθη ήταν και η πολιτική εκτίμηση του 7ου Συνεδρίου: «Αυτό τον καιρό οι εργαζόμενες μάζες σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες έχουν να διαλέξουν, συγκεκριμένα για σήμερα, όχι ανάμεσα στην προλεταριακή δικτατορία και την αστική δημοκρατία, αλλά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το φασισμό». Αυτή η γραμμή υλοποιήθηκε με τη συμμαχία των «μη αντιδραστικών τμημάτων» της αστικής τάξης με την εργατική τάξη, στο λαϊκό μέτωπο, στη συνεργασία των κομμουνιστικών κομμάτων με σοσιαλδημοκρατικά και «προοδευτικά» αστικά κόμματα. Αυτή η συνεργασία διατηρήθηκε και στη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής. Αλλά και μετά τη λήξη του οδήγησε σε κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας» και μάλιστα στις χώρες με τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα κ.ά.), απ’ τις οποίες σύντομα εκδιώχθηκαν κακήν κακώς οι κομμουνιστές. Η ίδια γραμμή οδήγησε στη διεθνή συμμαχία της ΕΣΣΔ και των αντιστασιακών κινημάτων στις υπό κατοχή χώρες με τις μη φασιστικές ιμπεριαλιστικές χώρες. Η διεθνής αυτή συμμαχία είχε οδυνηρά αποτελέσματα. Για να μη διαταράσσονται οι σχέσεις των συμμάχων, το 1943 αυτοδιαλύθηκε η Διεθνής. Στη Γιάλτα η Ευρώπη διαιρέθηκε σε σφαίρες επιρροής. Στις χώρες που καταχωρίστηκαν στη δυτική επιρροή, τα κινήματα εκτός απ’ την αστική τάξη της χώρας τους «συμμάχησαν» με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που εισέβαλαν στις χώρες τους (χαρακτηριστικά στην Ελλάδα και στην Ιταλία)…».Η ομοιότητα με τις σημερινές εκτιμήσεις του ΚΚΕ είναι προφανέστατη…
2. Ας γυρίσουμε στο παρελθόν
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το θέμα της στάσης που είχε κατά το παρελθόν (Β.ΠΠ) αφενός ο τροτσκισμός και αφετέρου ο Στάλιν, το Κομμουνιστικό κίνημα της εποχής.
Α. Από την ομιλία του ΣΤΑΛΙΝ προς τους ψηφοφόρους της περιφέρειας του κατά τη διάρκεια των εκλογών για το Ανώτατο Σοβιέτ (9 Φεβρουαρίου 1946)
«Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε πως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια απλή και τυπική εμφάνιση ενός γενικού φαινομένου ή το αποτέλεσμα των λαθών συγκεκριμένων πολιτικών αντρών, αν και αναμφίβολα έγιναν και λάθη. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανάπτυξης των δυνάμεων της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής στη βάση του σύγχρονου καπιταλιστικού μονοπωλίου. Οι μαρξιστές έχουν δηλώσει όχι μια φορά αλλά συστηματικά ότι το καπιταλιστικό σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας εκτρέφει και γεννάει τα στοιχεία γενικών κρίσεων και ένοπλων συγκρούσεων, και ότι, ως εκ τούτου, η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη εποχή μας δεν εξελίσσεται με γενικά ομαλή μορφή, αλλά αντίθετα ακόμα και η πρόοδος έρχεται μέσα από κρίσεις και στρατιωτικές πολυαίμακτες συγκρούσεις. Γεγονός είναι ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών οδηγεί συχνά σε βίαιες διαταραχές της ισορροπίας στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού. Αυτή η ομάδα των καπιταλιστικών χωρών που θεωρεί τον εαυτό της χειρότερα προμηθευόμενο από τους άλλους με πρώτες ύλες και «ριγμένο» όσον αφορά στις αγορές, συνήθως κάνει προσπάθειες να αλλάξει την κατάσταση και να ανακατανείμει τις «σφαίρες επιρροής» προς όφελός της με την ένοπλη βία. Το αποτέλεσμα είναι η διάσπαση του καπιταλιστικού κόσμου σε δύο εχθρικά στρατόπεδα και ο πόλεμος μεταξύ τους. Ίσως οι στρατιωτικές καταστροφές θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν ήταν δυνατό οι πρώτες ύλες και οι αγορές να υπόκεινται σε περιοδική ανακατανομή μεταξύ των διαφόρων χωρών, σύμφωνα με την οικονομική τους βαρύτητα, με συμφωνία και ειρηνικούς διακανονισμούς. Αλλά αυτό είναι αδύνατο να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας. Έτσι, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-18) ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος της παγκόσμιας οικονομίας, καθώς και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945) ήταν το αποτέλεσμα μιας δεύτερης κρίσης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ένα αντίγραφο του Πρώτου. Αντιθέτως, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος διαφέρει σημαντικά από τον πρώτο σε χαρακτήρα. Πρέπει να γίνει η υπόμνηση ότι, πριν επιτεθούν στις Συμμαχικές Χώρες, οι βασικές χώρες μέλη του φασιστικού Άξονα -η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία- κατέστρεψαν τα τελευταία απομεινάρια των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών στο εσωτερικό τους, εγκαθίδρυσαν ένα βάρβαρο τρομοκρατικό καθεστώς πάνω στους λαούς τους, τσάκισαν και ποδοπάτησαν τις αρχές της κυριαρχίας και της ελεύθερης ανάπτυξης των μικρών χωρών, διακήρυξαν την πολιτική της κατάσχεσης των ξένων εδαφών σαν βάση της πολιτικής τους, και διακήρυξαν ανοιχτά μπροστά στην ανθρωπότητα ότι εξορμούνε για παγκόσμια κυριαρχία και για την εγκαθίδρυση ενός φασιστικού καθεστώτος σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και της κεντρικής περιοχής της Κίνας, τα κράτη του Άξονα έδειξαν ότι ήταν έτοιμα να πραγματοποιήσουν την απειλή τους για υποδούλωση κάθε ελευθερόφιλου έθνους. Με βάση τα παραπάνω, σε αντίθεση με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εναντίον του Άξονα των φασιστικών χωρών πήρε από την πρώτη στιγμή το χαρακτήρα ενός αντιφασιστικού πολέμου, ενός απελευθερωτικού πολέμου, ένας στόχος του οποίου ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά των μελών του Άξονα μπορούσε μονάχα να ενισχύσει, και φυσικά ενίσχυσε, τον αντι-φασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.Ήταν σε αυτή τη βάση που η αντιφασιστική συμμαχία της Σοβιετικής Ένωσης, των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, της Μεγάλης Βρετανίας, και όλων των ελευθερόφιλων χωρών πραγματοποιήθηκε - ένας συνασπισμός που έπαιξε στη συνέχεια, καθοριστικό ρόλο στη νίκη κατά των ενόπλων δυνάμεων των κρατών του Άξονα.». Αυτά έλεγε τότε ο Ι.Β ΣΤΑΛΙΝ σε αντίθεση με τα όσα σήμερα διακηρύττουν οι κατά τα’ άλλα «υπερασπιστές» του έργου και της περιόδου του στη ΕΣΣΔ, στην Ελλάδα…
Β. Τι έλεγαν οι τροτσκιστές της εποχής και η ομοιότητα τους με τις σημερινές εκτιμήσεις του ΚΚΕ.
«…Η 2η και 3η Διεθνής προδώσανε την υπόθεση του σοσιαλισμού, κυλισμένες στο βούρκο του σοσιαλεθνικισμού και στάθηκαν από τους κυριότερους βοηθούς στην ιδεολογική προετοιμασία και τη διεξαγωγή του νέου πολέμου. Για μια σειρά χρόνια με την εθνικιστική προπαγάνδα του "αντιφασιστικού" πολέμου και την πολιτική της ταξικής συνεργασίας (Λαϊκά Μέτωπα) τα κόμματα τους έκαναν το παν για να ευνουχίσουνε και να διαφθείρουνε τη συνείδηση του παγκόσμιου προλεταριάτου…» (Απόσπασμα από ντοκουμέντο του πυρήνα Ακροναυπλίας της Ε.Ο.Κ.Δ.Ε., γραμμένο το Μάη του 1941).
Ας δούμε και ορισμένες θέσεις του Παντελή Πουλιόπουλου
1. «…Μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος το μεγαλύτερο εμπό¬διο σε μια ανεξάρτητη ταξική πάλη είναι οι μέθοδες και’ η ιδεολογία της συνεργασίας των τάξεων. Η ιδεολογία αυτή ενσαρκώνεται πρώτα’ απ’’ όλα στα συνθήματα του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου. Ριχτήκανε για πρώτη φορά από την Κομμουνιστική Διεθνή καί τα εθνικά της τμήματα. Τα συνθήματα αυτά βρήκανε τη θεωρητική τους έκφραση στις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς το καλοκαίρι του 1935. Πολύ γρήγορα την πολιτική αυτή την ασπάστηκαν και την προ¬παγάνδισαν τα μεταρρυθμιστικά (σοσιαλδημοκρατικά) κόμματα, καθώς και πολλά φιλελεύθερα κόμματα σ’ όλο τον κόσμο.Τα συνθήματα του Λαϊκού Μετώπου είναι καινούργια στη μορφή, αλλά πολύ παλιά στην ουσία τους. Αντιπροσωπεύουν άπλα και μόνο την κλασική πολιτική και τις μέθοδες της συνεργασίας των τάξεων και μάλιστα στην πιο γνήσια και ολοκάθαρη μορφή της: την κυβέρνηση συνασπισμού αστικών και εργατικών κομμάτων. Το Λαϊκό Μέτωπο, όπως και κάθε άλλη μορφή ταξικής συνεργασίας, είναι απάρνηση της ανεξάρτητης ταξικής πάλης των εργατών. Με το Λαϊκό Μέτωπο η εργα¬τική τάξη εγκαταλείπει το δικό της πρόγραμμα, δηλαδή το πρόγραμμα. της κατάληψης της εξουσίας και το πρόγραμμα του σοσιαλισμού, και δέχεται το πρόγραμμα της «δημοκρατικής» μπουρζουαζίας, δηλαδή το πρόγραμμα της υπεράσπισης τον καθεστώτος… Στην Ελλάδα η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου, προετοιμασμένη ιδεολογικά με τις αποφάσεις της Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ του Γενάρη του 1934, είχε για πρώτο κύριο αποτέλεσμα την οριστική διάλυση του παλιού ΚΚΕ σε μια άμορφη μάζα από συγχυσμένους φίλους της ΕΣΣΔ και προλετάριους κάτω από τη διεύθυνση μιας υπαλληλικής γραφειοκρατίας και ανεύθυνων μικροαστών δημοκρατών, εντελώς ξένων προς τους ιστορικούς σκοπούς του εργατικού κινήματος.»(Παντελής Πουλιόπουλος Αθήνα, Ιούνης του 1937.
2. Παντελής Πουλιόπουλος Ιούλης 1941 Ακροναυπλία: «Η επανάσταση δεν μπόρεσε να προλάβει τον πόλεμο. Συστηματική για πολλά χρόνια η σοσιαλπροδοσία του Σταλινισμού και της Σοσιαλδημοκρατίας διέλυε την πρωτοπορία και φαρμάκωνε με τον εθνικισμό τις μάζες. Οι αλληλοδιάδοχες επιτυχίες της Αντίδρασης ως τώρα θα ήταν αδύνατες δίχως την εγκληματική πολιτική του Κάιν - Στάλιν. Αυτή βοήθησε το Χίτλερ ν΄ ανέβει το 1933 και να δημαγωγήσει το γερμανικό προλεταριάτο με τη ληστεία των Βερσαλλιών που την υπεράσπισε με λύσσα η σταλινική διπλωματία ως τα 1939. Αυτή με το σταλινοχιτλερικό σύμφωνο του 1939 βοήθησε τον πάνοπλον ιμπεριαλισμό του 3ου Ράιχ να βάλει την Ευρώπη κάτω από το σιδερένιο τακούνι του. … Να εργαστούμε σ΄ όλες τις χώρες της Ευρώπης για τη νίκη της επανάστασης που θα ελευθερώσει τους εργαζόμενους της ηπείρου από τον κοινωνικό και στρατιωτικό ζυγό του Άξονα και των ντόπιων καπιταλιστών. Το ίδιο ασταμάτητη και το ίδιο αποφασιστική θα είναι η πάλη μας για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σ΄εμφύλιο για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας στις χώρες και στις αποικίες του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού και του ιαπωνικού…»
3. Και μία σωστή (παλιότερη) κριτική…
Α. Από άρθρο ΚΟΜΕΠ (Οχτώβρης-Νοέμβρης 1944): «…Όταν ξεσπάει ο πόλεμος ενάντια στην Ελλάδα, με τη φασιστική επιδρομή οι αρχειομαρξιστές χαρακτηρίζουν υπεύθυνη την Ελλάδα, τον πόλεμο για ιμπεριαλιστικό από μέρους της Ελλάδας και μιλάν για εμφύλιο πόλεμο. Βοηθούν έτσι το έργο των επιδρομέων χιτλεροφασιστών και κάτω από μια επαναστατική κομμουνιστική φρασεολογία που χρησιμοποιούν, εκθέτουν τον κομμουνισμό, με την τέτοια θέση τους, στις μάζες. Όταν η Γερμανία εισβάλλει στην Σοβιετική Ένωση οι αρχειομαρξιστές χειροκροτούν. Βλέπουν στην εισβολή τη δυνατότητα να συντριφτεί η Σοβιετική Ένωση, ο Σταλινισμός. Περιμένουν κι εύχονται την ήττα της ΕΣΣΔ. Χαρακτηρίζουν τον πόλεμο, ανάμεσα στο φασιστικό στρατόπεδο και το δημοκρατικό, σαν ιμπεριαλιστικό και ρίχνουν το σύνθημα του εμφυλίου πολέμου μέσα στις δημοκρατικές χώρες που πολεμάν τον φασισμό, ανάμεσα στις οποίες πρωτοπόρα στέκεται η Σοβιετική Ένωση..»
Β. Από άρθρο ΚΟΜΕΠ (6/2006), του Κ. Παπασταύρου μέλους σήμερα του Π.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ:«…Την περίοδο της κατοχής λίγοι τροτσκιστές πήραν θέση υπέρ της Εθνικής Αντίστασης και εντάχθηκαν ή συνεργάστηκαν με το ΕΑΜ. Η πλειοψηφία των τροτσκιστικών ομάδων κράτησαν στάση εναντίωσης στην αντίσταση, θεωρώντας την συνέχεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η στάση αυτή καθορίστηκε και από τη θέση τους απέναντι στην ΕΣΣΔ και το ζήτημα υπεράσπισή της. Για την πλειοψηφία των Ελλήνων τροτσκιστών και των επίσημων εκπροσώπων της «4ης Διεθνούς» στην Ελλάδα δεν έμπαινε ζήτημα υπεράσπισης της ΕΣΣΔ. Θεωρούσαν ότι η σύναψη συμφωνιών της ΕΣΣΔ με τα ιμπεριαλιστικά κράτη «αποθαρρύνει και απογοητεύει το παγκόσμιο προλεταριάτο και γίνεται εμπόδιο στη μετατροπή του παρόντος πολέμου σε εμφύλιο» επίσης πίστευαν ότι «οι ήττες της ΕΣΣΔ θα εξάψουν τις μάζες θα της διδάξουν την αλήθεια και το ένστικτό τους θα τις οδηγήσει στην υπεράσπιση των κατακτήσεων του Οκτώβρη».Με βάση αυτές τις αντιλήψεις οι τροτσκιστές -μεταφέροντας «δογματικά» τα συνθήματα συναδέλφωσης των στρατιωτών των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών συνασπισμών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο- κάλεσαν τον Ελληνικό λαό να μην αντισταθεί ένοπλα στους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές γιατί έχει απέναντί του ένοπλους εργάτες και αγρότες, με τους οποίους θα έπρεπε να επιδιώξει συμφιλίωση, ώστε ο πόλεμος να μετατραπεί σε σοσιαλιστική επανάσταση…»
Ένα πρώτο συμπέρασμα: Οι θέσεις που διατυπώνει σήμερα το ΚΚΕ για τον χαρακτήρα του Β’ΠΠ, αλλά και για τη στάση του λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών έχουν ως «ιδεολογικούς πατέρες» τον τροτσκισμό της εποχής εκείνης , αντίληψη που δοκιμάστηκε στη ζωή και απορρίφθηκε από τις μάζες, μετατρέποντας τους τροτσκιστές και τις οργανώσεις τους ανά τον κόσμο σε γκρούπες-μέσα και από αλλεπάλληλες διασπάσεις- χωρίς κύρος και εμβέλεια στις λαϊκές μάζες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έπαιξαν ανοικτά προβοκατόρικο ρόλο και αυτό στο όνομα της προστασίας της επανάστασης…
(Συνεχίζεται το Β΄μέρος)
ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.