του Λευτέρη Ριζά - Πολύ δύσκολες στιγμές και αποφάσεις

του Λευτέρη Ριζά

Η πατρίδα μας - η Ελλάδα - και ο λαός της περνούν πολύ δύσκολα χρόνια, μήνες και ημέρες από τότε που μας αγκάλιασε η κρίση. Δεν είναι η πρώτη φορά στην μακραίωνη ιστορία τους. Κατάφεραν, πάντως στο παρελθόν, τελικά - λαός και Ελλάδα - να επιζήσουν, να ανακτήσουν την ελευθερία τους και την κουτσουρεμένη έστω, ανεξαρτησία τους.

Το 1940 η χώρα μας δέχτηκε την εισβολή των Ιταλών φασιστών, στην συνέχεια των Γερμανών ναζί και - παρά τον ηρωικό αγώνα των παιδιών της στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας - βρέθηκε υπό τριπλή κατοχή: Γερμανο-ιταλική και βουλγαρική. Κινδύνευσε σοβαρά με εδαφικό ακρωτηριασμό, τόσο από την φασιστική Ιταλία όσο και από την εξίσου φασιστική Βουλγαρία. Χάρη στον ηρωικό αγώνα του λαού μας, οργανωμένου κατά κύριο λόγο στο ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και μια σειρά άλλες οργανώσεις (Αλληλεγγύη κλπ), με καθοδηγητή και ψυχή του το ΚΚΕ, κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να συμβάλλει σοβαρά στον κοινό, συμμαχικό αγώνα, κατά των φασιστικών και ναζιστικών δυνάμεων του Άξονα. Στον αγώνα αυτό πήραν μέρος και άλλες οργανώσεις και δυνάμεις που, όμως, η προσφορά τους στην τελική έκβαση του αγώνα ήταν περιορισμένη, αν όχι και ελεγχόμενη.

Η ιστορία είναι γνωστή. Όλος αυτός ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, στον οποίο πήρε μαζικά μέρος ο λαός, που δημιούργησε σειρά λαϊκούς θεσμούς και εξουσίες, που συνέδεσε και γύρεψε μαζί την εθνική και κοινωνική λευτεριά του, δεν κατέληξε εκεί που ήθελε και αγωνίστηκε. Τα «λάθη», όπως λέγονται, της ηγεσίας του - του ΚΚΕ - ήταν βαριά και «ασυγχώρητα» και σε αυτά οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, η ήττα του και ό,τι την ακολούθησε.

Τα «λάθη» αυτά, όμως, πρέπει να το κατανοήσουμε, προήλθαν από το συσχετισμό δυνάμεων μέσα στο στρατόπεδο της Αντίστασης. Καθ ' όλη τη διάρκεια της η περιβόητη πάλη των τάξεων, των διαφορετικών συμφερόντων, ιδεολογιών κλπ. δεν έπαψε να διεξάγεται στα «κρυφά και φανερά» και μέσα στους κόλπους των αντιστασιακών οργανώσεων, του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Με άλλα λόγια η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ηγεμονία είχε περάσει στα χέρια στρωμάτων και ομάδων που δεν ήτανε μέχρι τέλους επαναστατικές. Δεν την είχε το προλεταριάτο και φτωχή αγροτιά. Η ανάγκη για την επιβίωση του λαού και τη λευτεριά της πατρίδας - το μεγάλο ΕΑΜικό κίνημα - έφεραν πολύ κοντά διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, στρώματα και τάξεις. Αυτό ήταν το θετικό. Αλλά ταυτόχρονα η ηγεσία/ ηγεμονία πέρασε σε εκπροσώπους αυτών των κοινωνικών τάξεων/ομάδων και στρωμάτων. Το εργατικό κίνημα ήταν ακόμα αδύνατο αριθμητικά, ιδεολογικά και πολιτικά για να μπορέσει να καθοδηγήσει αυτό τον αγώνα μέχρι το τέλος του. Η ηγεσία του ΚΚΕ άλλωστε και πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν ήταν ό,τι καλύτερο και ικανότερο είχε ανάγκη το κίνημα.

Δεν είναι, επίσης, καθόλου τυχαίο ότι τα λαϊκά-επαναστατικά συμφέροντα τα έκφρασε μέχρι τέλους ο Άρης Βελουχιώτης και γι αυτό είχε το γνωστό τέλος και την αντιμετώπιση από την ηγεσία του ΚΚΕ. Η ήττα του λαϊκού επαναστατικού κινήματος συμβολίζεται στην τύχη του αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Αλλά για αυτά δεν θα επεκταθούμε.

Τη στιγμή που ο ελληνικός λαός με το όπλο στο χέρι πάλευε για τη λευτεριά του, την στιγμή που οι λαοί των Βαλκανίων έκαναν το ίδιο, τη στιγμή που οι λαοί της Ευρώπης έβγαιναν από το πόλεμο κατά του φασισμού-ναζισμού, ακριβώς εκείνη τη στιγμή οι ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων που πολέμησαν ενάντια στον Άξονα, ο Ρούζβελτ, ο Τσώρτσιλ και ο Στάλιν στη Γιάλτα μοίραζαν τον κόσμο. Καθόριζαν ζώνες επιρροής και τα ποσοστά εκάστης δύναμης σε αυτές. Η Ελλάδα, με τη σύμφωνη γνώμη του Ιωσήφ Στάλιν παραχωρήθηκε κατά 90% στη Μεγάλη Βρετανία.

Με αυτό τον τρόπο αποφασίστηκε ποια θα ήταν η τελική κατάληξη του αγώνα των Ελλήνων για την εθνική και κοινωνική τους χειραφέτηση. Αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας ήταν και η έλευση στην Ελλάδα του στρατηγού Σκόμπυ και της εξόριστης κυβέρνησης και ό,τι ακλούθησε στη συνέχεια. Γι αυτό άλλωστε ο Γεώργιος Παπανδρέου ομολογούσε αργότερα ότι «η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονας, τον μεν αγγλικόν τον δε αμερικανικό και δεν θα πάθουμε ασφυξία λόγω Κυπριακού». Η Ελλάδα είχε αποφασιστεί να ανήκει στη Δύση, δηλαδή το εσωτερικό καθεστώς της να είναι αστικό - όχι δηλαδή κάποιας μορφής λαϊκής κυριαρχίας - και γι αυτό έπρεπε να καταπνιγεί βίαια κάθε προσπάθεια αυτά όλα να αλλάξουν.

Όποιος λοιπόν ηγέτης - ιδίως της αριστεράς - ξεχνάει όλα αυτά μπορεί άνετα να εκπλήσσεται με το τι λέχτηκε και αποφασίστηκε στις Κάννες. Ό,τι και να αποφασίστηκε εκεί ήταν πολύ πιο μικρό - και απόρροια άλλωστε - αυτών που είχαν αποφασιστεί στη Γιάλτα.

Ο λαός μας αυτά τα ξέρει και γι αυτό στη μεταπολίτευση βροντοφώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Σύνθημα που υιοθέτησε βέβαια και το ΠΑΣΟΚ και ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου. Ο οποίος στη συνέχεια μίλησε για το Διευθυντήριο των Βρυξελλών και μάλιστα επιστρέφοντας από την τελευταία συμμετοχή του στη σύνοδο κορυφής είχε δημόσια εξομολογηθεί πώς ήταν στιγμές που διερωτήθηκε, στη διάρκεια της, τι δουλειά έχω εγώ εδώ.

Αυτά τώρα έχουν ξεχαστεί, τα έχει σκεπάσει η σκόνη του χρόνου και της λήθης που είναι τόσο απαραίτητη για να λειτουργεί αποδοτικά και να αναπαράγεται το σύστημα της εθνικής μας εξάρτησης και υποτέλειας.

Έχουν επίσης ξεχαστεί και οι αγώνες της ΕΔΑ ενάντια στην είσοδο μας στην ΕΟΚ - το λάκκο των λεόντων όπως την αποκαλούσε. Τώρα όλοι - και η πλην ΚΚΕ αριστερά - κόπτονται για να αποδείξουν πόσο αγαπάνε την Ευρώπη, πόσο θα πασχίσουν να φέρουν ξανά την Ελλάδα στην Ευρώπη κλπ κλπ[1]

Όχι μόνο έχουν ξεχαστεί αλλά γίνεται αποδεκτό και όλο το πλαίσιο και πλέγματα με τα οποία έχει «εξασφαλιστεί» ότι η Ελλάδα και ο εργαζόμενος λαός της θα υπηρετούν πιστά το καθεστώς της εξάρτησης, της εθνικής υποτέλειας και της κοινωνικής παρακμής. Γιατί τι άλλο σημαίνει η αποστροφή του κ. Αλ. Τσίπρα στη συνέντευξη του στον ΑΝΤ1 (14-5-14) «Διότι εγώ ισχυρίζομαι και το λέω με τη δύναμη της φωνής μου ότι ναι είναι μία χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται, όμως δεν μπορεί να είναι μια χώρα ασήμαντη της Δύσης που θα ακολουθεί άκριτα τις επιλογές των ισχυρών της Δύσης, αλλά μία χώρα που θα έχει την αυτοτέλεια και την κυριαρχία στα πλαίσια της συμμετοχής της σε αυτούς τους οργανισμούς να ασκεί όμως ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και νάχει συμμάχους ισχυρές χώρες που παίζουνε ρόλο στα πολιτικά γεωστρατηγικά γεωπολιτικά πράγματα, η Ελλάδα χρειάζεται συμμαχίες».

Δεν σημαίνει αποδοχή όλων αυτών των εντάξεων και των όρων που τις συνοδεύουν; Προσθέτει βέβαια ότι δεν αμφισβητεί το που ανήκει η χώρα αλλά επιδιώκει μια καλύτερη συμπεριφορά των συμμάχων απέναντι της. Μα αυτό επεδίωξε ήδη σε κάποιο βαθμό η αστική Ελλάδα πάντοτε. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Ακριβώς επειδή η Ελλάδα ανήκει στο δυτικό πλαίσιο - στη Δύση όπως έλεγε πάντοτε η δεξιά και όχι στον λαό της όπως διεκδίκησε η Εθνική Αντίσταση, η αριστερά και κάποια στιγμή και ο Ανδρέας Παπανδρέου - στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να έχει μια ανεξάρτητη και ενεργητική εξωτερική πολιτική, όπως ίσως την φαντάστηκαν και επεδίωξαν οι προηγούμενοι πολιτικοί της. Έστω οι πιο «φωτισμένοι».

Στα πλαίσια όλων αυτών το ανώτατο σημείο ανεξάρτητης και ενεργητικής πολιτικής που ακολουθήθηκε ήταν αυτή των πρώτων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Τότε δηλαδή που ο Α. Παπανδρέου δεν υπέγραφε ή έβαζε αστερίσκους σε αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που χαιρετούσε δια χειραψίας τον Γιαρουζέλσκι, που δεν κάλυπτε τον ισχυρισμό των ΗΠΑ για την κατάρριψη του αεροπλάνου, που έφερνε εδώ τον Γιασέρ Αραφατ και τους τραυματίες Παλαιστίνιους, που ανέπτυσσε σχέσεις με τον Καντάφι, που προσπαθούσε να συμπαραταχθεί με την Κύπρο, που προχωρούσε στην κίνηση των 5 κλπ. Τι άλλο μπορούσε να κάνει ή τι άλλο θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση εντός των πλαισίων και δεσμεύσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ κλπ.; Συγκεκριμένα, όχι με λόγια [«με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγεια» έλεγε ο Κρητικιά γιαγιά μου].

Με αυτά που λέει και επαναλαμβάνει σε όλες σχεδόν τις συνεντεύξεις του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, είτε το θέλει είτε όχι, αποκρύπτει από τον ελληνικό λαό, τις πραγματικές αιτίες των δύσκολων προβλημάτων και καταστάσεων που ζει. Λέγοντας «25 ψηφίζουμε και 26 φεύγουν», κατά το γνωστό «ψεκάστε, σκουπίστε τελειώσατε» ή ακόμα κι εκείνο στις 13 σοσιαλισμός, δεν τον προετοιμάζει ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά και ψυχολογικά για έναν δύσκολο και παρατεταμένο αγώνα προκειμένου να αποκτήσει την Εθνική και κοινωνική του ανεξαρτησία και χειραφέτηση.

Για να προλάβω όσους αμέσως θα αντιτείνουν «μα αυτά τα ίδια λέει και το ΚΚΕ» - κι επειδή έχω και από εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ του έχω ασκήσει κριτική - να επαναλάβω ότι σε αυτό το ΚΚΕ έχει δίκιο. Μόνο που δεν αρκεί νάχεις δίκιο. Πρέπει με τη δράση σου να προετοιμάζεις τον λαό για τη διεκδίκηση του. Και αυτό ΔΕΝ το κάνει ΟΥΤΕ το ΚΚΕ.

Κατανοώ απόλυτα το ερώτημα που βάζουν πολλοί - ο λαός πλατειά και φίλοι, συναγωνιστές της αριστεράς: και τι να κάνουμε; Δεν πρέπει να διώξουμε αυτή την κυβέρνηση; Βεβαίως, βεβαιότατα, αυτή η κυβέρνηση της καθολικής καταστροφής πρέπει να ξεκουμπιστεί. Μας έχει οδηγήσει στον πάτο. Αλλά εμείς πρέπει να προσέξουμε γιατί υπάρχει και ο απόπατος. Μην πάμε εκεί. Θυμηθείτε τι συνέβη με τους αδελφούς μας Κύπριους. Ο Χριστόφιας - καταστρόφιας - και το ΑΚΕΛ του οδήγησαν κι αυτοί στον πάτο την Κύπρο. Έφεραν τα μνημόνια κλπ. Και τι ακολούθησε; Ο Ν. Αναστασιάδης - ο κύριος Ναι στο σχέδιο Ανάν - δηλαδή μια πορεία των κυπρίων ακόμα χειρότερη, στον «απόπατο». Κι ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ του αυτοπαρουσιάζονται και τους θεωρούν ως αριστερούς. Κομμουνιστές μάλιστα.

Μπορεί να μας οδηγήσουν σε καλύτερη πορεία, εμάς εδώ, όλοι αυτοί που χρόνια τώρα θεωρούσαμε και αποκαλούσαμε «ευρωλιγούρηδες» - κύρια η ευρωκομμουνιστική «αριστερά» - , που στη συνέχεια μεταμορφώθηκαν σε εκσυγχρονιστές, υποστήριξαν και αυτοί το σχέδιο Αναν, στράφηκαν ενάντια σε κάθε προσπάθεια του λαού να υπερασπίσει την εθνική-λαϊκή του υπόσταση κατηγορώντας τον ως «ξενοφοβικό», ρατσιστή, εθνικιστή, και ό,τι άλλο θέλει η ψυχή τους - στέλνοντας έτσι πλατειές λαϊκές μάζες στη Χρυσή Αυγή;

Είναι δυνατό στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωβουλή να περιλαμβάνονται γνωστά ονόματα εθνομηδενιστών και να καλείται ο Μανώλης Γλέζος να καλύψει ως αγωνιστική μουστάρδα τη βρώμα και μπόχα τους;

Ή ακόμα είναι δυνατό ως αναμορφώτρια της τοπικής αυτοδιοίκησης και πολέμια των ιμπεριαλιστών-δανειστών και επικυρίαρχων του τόπου, να λανσάρεται η κυρία Ρένα Δούρου που ονειρεύεται τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία [συνέντευξη της στηνToday' s Zaman 9-5-12], να μας διαβεβαιώνει ότι όλοι είμαστε μετανάστες[http://ecoleft.wordpress.com/
16 /2/ 2011], σύμφωνα με κάτι βλακώδη συνθήματα κάποιων γερμανών αριστερών στη δεκαετία του '70 [«όλοι οι εργάτες είναι ξένοι εργάτες»-εννοώντας ξένοι από τα μέσα παραγωγής και στους οποίους απαντάγαμε ότι μερικοί είναι πιο ξένοι], να επισκέπτεται τον πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες και να διαπραγματεύεται ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής ούσα άσχετη με αυτά[2], να υπερασπίζεται το νόμο Ραγκούση [ΠΑΡΟΝ 22/7/12] και με απίστευτο θράσος να δηλώνει καμαρωτή «Εμείς είμαστε οι αυθεντικοί μεταρρυθμιστές και εκσυγχρονιστές. Εμείς θα φτιάξουμε ένα αστικό κράτος μεταρρυθμιστικό» και «Είμαστε μέρος της Ευρώπης. Αμετακίνητοι ευρωπαϊστές και αυθεντικοί μεταρρυθμιστές. Η Νέα Δημοκρατία υποκρίνεται ότι είναι με την Ευρώπη» [ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ 28/3/14].

Ποιος αριστερός της παλιάς κοπής κι όχι της μεταμοντέρνας στην οποία ανήκει και υπηρετεί η κ. Δούρου και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, και δυστυχώς όχι μόνο αυτή, μπορεί να ακούει ή να διαβάζει τέτοια πράγματα και να μην ανατριχιάζει;

Αυτές τις στιγμές που η χώρα μας και ο λαός της περνάνε πολύ δύσκολες ήμερες και που οι κίνδυνοι ακόμα και για την εθνική μας ύπαρξη είναι μεγάλοι, η αριστερά μας είναι ανεπαρκέστατη στο να παίξει καθοδηγητικό ρόλο στον αγώνα του για την εθνική μας υπόσταση και την κοινωνική του χειραφέτηση. Περιορίζεται να διαλαλεί μόνο ότι έχουμε ανάγκη να απαλλαγούμε από τα παλιό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα - τα ίδια λένε και οι χρυσαυγίτες στη Βουλή και στα κείμενα τους - χωρίς να λένε τίποτα για την ανάγκη αλλαγής του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, λέξη για τον ιμπεριαλισμό/ καπιταλισμό, για την εθνική μας ανεξαρτησία, κλπ.

Έχοντας αυτά υπόψη η επιλογή μας μπροστά στην κάλπη είναι πράγματι δύσκολη. Γιατί η πραγματική λύση των μεγάλων μας προβλημάτων, δυστυχώς δεν έρθει από εκεί μέσα ούτε βέβαια και αύριο. «Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει

[1] Βλ. συνέντευξη Αλέξη Τσίπρα στην Μ. Χούκλη , ΑΝΤ114-5-14, «το στοίχημα για εμάς είναι να επαναφέρουμε την Ελλάδα στην Ευρώπη, ισότιμη, κυρίαρχη, με λόγο, με ουσιαστικό ρόλο μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια..» και άρθρο του Αλέκου Αλαβάνου στο ΒΗΜΑ 17-5-14 με το αποκαλυπτικό τίτλο «Ευρωπαϊστές που μισούν και ευρωσκεπτικιστές που αγαπούν την Ευρώπη». Όλοι τους αυτοί οι αριστεροί αποφεύγουν το ερώτημα «Ποιος και γιατί κατασκεύασαν αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αυτό έχω ήδη απαντήσει σε μια σειρά άρθρων μου στον ΟΙΣΤΡΟ.

[2] [ΕΘΝΟΣ 9/10/12 και http://www.renadourou.gr/index.php/2012/08/arthra-177/#more-10663],

Αναδημοσίευση από: http://istrilatis.blogspot.gr/