Έφυγε από τη ζωή η πολύπλευρη και ανατρεπτική καλλιτέχνης Σωτηρία Λεονάρδου

της Σοφίας Ντρέκου

Απόψε το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου του 2019, έφυγε από τη ζωή η ιδιαίτερη και πολύπλευρη καλλιτέχνης, μια γυναίκα δυναμίτης στα θεμέλια του συστήματος, Σωτηρία Λεονάρδου. Τα τελευταία χρόνια πάλευε με σπάνια ασθένεια η οποία την είχε καθηλώσει στο κρεβάτι.

Η σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα της υπήρξε η συμμετοχή της στην εμβληματική ταινία του Κώστα Φέρρη «Ρεμπέτικο» στην οποία και ερμήνευσε συγκλονιστικά το τραγούδι σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους Νίκου Γκάτσου «Καίγομαι - Καίγομαι».

Ας την Απολαύσουμε, κάνοντας ΜΙΑΝ ΕΥΧΗ για
το Αιώνιο Ταξίδι της, στην Πύλη του Παραδείσου †

• Ρεμπέτικο: Σωτηρία Λεονάρδου Καίγομαι - Καίγομαι (βίντεο)

Μια γυναίκα δυναμίτης στα θεμέλια του συστήματος

Ιδιαίτερη και πολύπλευρη καλλιτέχνης η Σωτηρία Λεονάρδου, αποτελεί μια αρκετά αξιόλογη περίπτωση στα καλλιτεχνικά πράγματα της χώρας, είτε οι δραστηριότητές της έχουν να κάνουν με το τραγούδι, είτε με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Με αξιόλογες συνήθως επιλογές κι έχοντας μείνει μακριά από λογικές καριέρας, κάθε της καινούργια δουλειά έκρυβε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ας διαβάσουμε μια παλιότερη συνέντευξή της όπου φαίνεται η επιλεκτική και δυναμική προσωπικότητά της.

Τραγουδίστρια, ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος, πάνω απ' όλα όμως μια Μεγάλη Ψυχή η Σωτηρία Λεονάρδου. Ανατρεπτική, με δυναμισμό που δεν βλέπεις πια στις μέρες μας, δούλευε όπως και όποτε αυτή θέλει, αλλά δεν ξεχνά ότι πάνω απ' όλα είναι άνθρωπος που βλέπει τριγύρω της, προβληματίζεται και πράττει! Μία φωνή Μεγαλείο, οι ερμηνείες της γεμάτες ηλεκτρισμό και πάθος, που μαζί με το αναμφισβήτητο ταλέντο της, σε συνταράσσουν. Μια γυναίκα-δυναμίτης στα θεμέλια του συστήματος, δεν συμβιβάζεται αλλά και δεν το βάζει κάτω!

Εξέγερση στη Χιλή

Εξέγερση στη Χιλή

Από τις 19 Οκτωβρίου ο κόσμος της Χιλής εξεγείρεται ενάντια στο καθεστώς Πινέρα. Αφορμή στάθηκε η ενδεχόμενη αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά 30 πέσος. Ενώ ο Πινέρα πήρε πίσω τις αυξήσεις αυτές ο κόσμος έμεινε στους δρόμους υποστηρίζοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι πλέον τα 30 πέσος αλλά τα τελευταία 30 χρόνια, δηλώνοντας έτσι ότι η εξέγερση που γίνεται στην Χιλή δεν έχει να κάνει με μικρά ή μεγάλα αιτήματα. Η Χιλή θεωρείται από τις πιο πλούσιες χώρες της Λατινικής Αμερικής αλλά οι ανισότητες, κοινωνικές και οικονομικές, είναι τεράστιες, καθώς κατέχει τα χειρότερα επίπεδα ανισότητας στο εισόδημα των πολιτών της ανάμεσα στις 36 χώρες μέλη του ΟΟΣΑ.

Ο Πινέρα πίστεψε ότι ο στρατός θα μπορούσε να κατευνάσει την οργή του κόσμου. Κατέβασε στρατό σε πολλές πόλεις της Χιλής, ο οποίος μετά από χρόνια χωμένος στους στρατώνες ξεσάλωσε σε όποιον ανυπεράσπιστο άνθρωπο έβαζε σαν στόχο. Ο στρατός βρίσκεται στους δρόμους και οργανώνει λεηλασίες, απαγωγές, βιασμούς, βασανισμούς και δολοφονίες, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο ότι το καθεστώς Πινοσέτ δεν έφυγε ποτέ από αυτή την χώρα, απλά κοιμόταν και περίμενε την ευκαιρία του για μια παράσταση ακόμα. Όλα τα παραπάνω τα επιβεβαιώνουν δεκάδες βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί που βγήκαν στο προσκήνιο δεν θα κοπάσουν, ακόμα και αν η εξέγερση δυστυχώς σωπάσει. Οι φρικαλεότητες που διαπράττει το κράτος της Χιλής δεν θα ξεχαστούν και ίσως κάποιοι να θέλουν να δώσουν και συνέχεια. Μέχρι τις 27 Οκτωβρίου οι συλλήψεις ξεπερνούν τις δύο χιλιάδες, οι τραυματισμένοι τους 600, ενώ μέχρι στιγμής 18 είναι επίσημα οι νεκροί. Ο αριθμός των νεκρών είναι πολύ παραπάνω από αυτό το νούμερο. Θεωρούμε ότι μετά βίας ο αριθμός των νεκρών θα μείνει στάσιμος, καθώς, ούτως ή άλλως, υπάρχουν πολλοί αγνοούμενοι.

Περί τοῦ ὄντος καί τῆς οὐσίας στόν Θωμᾶ Ἀκινάτη

από

 Γιώργος Κρανιδιώτης

 

Τό Sermo seu tractatus de ente et essentia («Λόγος ἤ δοκίμιο περί τοῦ ὄντος καί τῆς οὐσίας»), ἔργο τῆς νεανικῆς ἡλικίας τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτη, ἀποτελεῖ, παρά τή βραχεῖα ἔκτασή του, τό δεύτερο πιό σχολιασμένο κείμενό του φιλοσόφου μετά τή Summa Theologiae. Ἡ συγγραφή του τοποθετεῖται μεταξύ τῶν ἐτῶν 1252 – ἔτος ἀναχώρησης τοῦ Θωμᾶ ἀπό τήν Κολωνία, ὅπου σπούδαζε κοντά στόν Μέγα Ἀλβέρτο – καί 1256, ἔτος ἀποφοίτησής του ἀπό τή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τῶν Παρισίων. Πρόκειται γιά ἔνα ἀμιγῶς φιλοσοφικό δοκίμιο, τό ὁποῖον ὁ Ἀκινάτης συνέθεσε μέ σκοπό νά εἰσαγάγει τούς ἀδελφούς του Δομινικανούς μοναχούς στήν ἀριστοτελική ὀντολογία[1]. Παρακάτω, θά προσπαθήσουμε νά παρουσιάσουμε συνοπτικά τίς διδασκαλίες πού περιέχονται στό ἐν λόγῳ ἔργο[2].

Ὡς στόχος τοῦ δοκιμίου τίθεται ἡ ἀνεύρεση τῆς σημασίας τῶν ὀνομάτων ὄν καί οὐσία, τοῦ τρόπου πού ἀπαντοῦν στά διάφορα πράγματα καί τῆς σχέσεώς τους πρός τίς λογικές ἔννοιες τοῦ γένους, τοῦ εἴδους καί τῆς διαφορᾶς. Ἡ γνώση πορεύεται τήν ἑξῆς ὁδό: ἀπό τά σύνθετα καί τά ὕστερα, πού εἶναι καί τά εὐκολότερα, πρός τά ἁπλά καί τά πρότερα. Ἡ ἔρευνα, ἑπομένως, θά ἀρχίσει ἀπό τή σημασία τοῦ ὀνόματος ὄν, πού εἶναι τό σύνθετο καί εὔκολο καί θά προχωρήσει πρός τή σημασία τοῦ ὀνόματος οὐσία, καθ’ ὅτι ἡ οὐσία εἶναι τό ἁπλό καί συνάμα δύσκολο.

Ὁ Θωμᾶς ἁσπάζεται τήν ἀριστοτελική θέση (Μετά τα Φυσικά 1017a22-35) ὅτι τό ὄν καθ’ αὑτό λέγεται κατά δύο τρόπους: κατά τόν ἔνα μέν τρόπο δηλώνει αὐτό πού ὁρίζεται διά τῶν δέκα κατηγοριῶν, κατά τόν ἄλλο δέ τρόπο αὐτό πού σημαίνει τήν ἀλήθεια τῶν προτάσεων. Ἡ διαφορά τῶν δύο αὐτῶν τρόπων ἔγκειται στό ἑξῆς: σύμφωνα πρός τόν πρῶτο τρόπο, ὄν εἶναι δυνατό νά ὀνομασθεῖ μόνον ὅ,τι ὑφίσταται κατά πραγματικότητα, ἐνῷ κατά τόν δεύτερο τρόπο, ὄν δύναται νά λεχθεῖ κάθε τι γιά τό ὁποῖο μποροῦμε νά σχηματίσουμε καταφατική πρόταση, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν τοῦτο θέτει κάτι ὑφιστάμενο κατά πραγματικότητα ἤ ὄχι. Ἔτσι, σύμφωνα πρός τόν δεύτερο τρόπο, λέγονται ὄντα ἀκόμα καί οἱ στερήσεις καί οἱ ἀποφάσεις, λ.χ. ἡ τυφλότητα, ἡ ὁποία δέν εἶναι ὄν κατά τόν πρῶτο τρόπο. Τό ὄνομα οὐσία παράγεται ἀπό τό ὄν, τούτου λεγομένου κατά τόν πρῶτο τρόπο.

Απέναντι στη «νέα πατριδογνωσία» των ελίτ!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Μπορεί η λίστα των 31 προσωπικοτήτων που συγκροτούν την Επιτροπή «Ελλάδα 2021» για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του ΄21 να θυμίζει «ψηφοδέλτιο επικρατείας» του διακομματικού «σημιτικού εκσυγχρονισμού». Το βέβαιο όμως είναι πως τους επόμενους μήνες το ήδη 20χρονο εγχείρημα της αποδομητικής «νέας ιστορίας» θα εντατικοποιηθεί σε επίπεδο χιονοστιβάδας. Οι εκπρόσωποι του εθνομηδενισμού, παρότι ελάχιστη μειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά που κυριαρχούν στις ελληνικές ελίτ και στην πολιτική τάξη της χώρας, θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τη «νέα πατριδογνωσία» της κας Αγγελοπούλου, καθώς ελέγχουν το δημόσιο διάλογο, δημιουργούν πρότυπα, εξαγοράζουν συνειδήσεις, επιβάλλουν πολιτικές και κυρίως έχουν άφθονα και ποικίλα μέσα.

Αναμένεται πως δύο από τα πιο αγαπημένα θέματα της «νέας πατριδογνωσίας» θα είναι το ζήτημα του Κρυφού Σχολειού και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄. Τεκμηριωμένες απαντήσεις στη βάση εκατοντάδων πηγών και στα δύο αυτά θέματα υπάρχουν στα δύο βιβλία του Γιώργου Κεκαυμένου (από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις) : «ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», (2012), και «Ο Γρηγόριος Ε’ και η επανάσταση του ΄21», (2019).

Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι απέναντι σε αυτή τη θεσμοθετημένη επιτροπή των ελληνικών ελίτ να υπάρξει διάλογος με ανάλογες εκδηλώσεις και εκδόσεις από την πλευρά του δημοκρατικού πατριωτισμού. Και ας υστερεί κατά κράτος σε υλικά μέσα και επικοινωνιακή προβολή. Είναι χρέος και καθήκον!

Ἡ μεταθανάτια κατάσταση τῆς ψυχῆς

από

 Φώτης Σχοινάς

 -

Ἡ κατάσταση τῆς ψυχῆς μετά θάνατον

1. Εἰσαγωγικές παρατηρήσεις

Τό ἄρθρο αὐτό ἀποτελεῖ ἀπόπειρα ἀνταποκρίσεως στό αἴτημα τῆς κ. Βασιλικῆς Κ. γιά τή μεταθανάτια κατάσταση τῶν ψυχῶν καί τή δυνατότητα ἡμῶν τῶν ζώντων νά βοηθήσουμε στήν ἀνάπαυσή τους.

Κατ’ἀρχήν πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι τή δυνατότητα μετανοίας καί ὡς ἐκ τούτου τῆς σωτηρίας ἔχουμε μόνο στήν παροῦσα ἐνσώματη καί ἔγχρονη ζωή. Ἡ μετάνοια συνδέεται μέ τήν ἐν σώματι καί ἐν χρόνῳ ζωή. Μετά ἀπό αὐτή   δέν ὑπάρχει δυνατότητα μετανοίας. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης λέγει ὅτι οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων στόν ἅδη θά ἤθελαν νά ζήσουν μόνο πέντε λεπτά στήν παροῦσα ζωή γιά νά προλάβουν νά μετανοήσουν. Ὅμως ἀποτελεῖ ἀκλόνητη πεποίθηση καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ ψυχές τῶν κεκοιμημένων μποροῦν νά βοηθηθοῦν πολύ καί ἀποτελεσματικά ἀπό ἐμᾶς τούς ζωντανούς. Τά μέσα βοηθείας πρός τούς κεκοιμημένους εἶναι ἡ μνημόνευσή τους στή Θεία Λειτουργία, τά μνημόσυνα, ἡ προσωπική προσευχή γιά αὐτούς καί οἱ διάφορες ἀγαθοεργίες μέ προεξάρχουσα τήν ἐλεημοσύνη.

2. Μόνο ἡ παροῦσα ζωή εἶναι καιρός μετανοίας

Κατά τόν μεγάλο δογματολόγο καθ. Παναγιώτη Τρεμπέλα «μόνον ἡ παροῦσα ζωή εἶναι καιρός μετανοίας καί ἀγώνων πρός τήν πρόοδον ἐν τῇ ἀρετῇ»(Π.Ν.Τρεμπέλα, Δογματική, τόμος 3, ἐκδ. Ἀδελφότητος Θεολόγων ὁ Σωτήρ, Ἀθῆναι 1979, σελ. 372).Μετά τόν θάνατο δέν ὑφίσται δυνατότητα μετανοίας καί διορθώσεως.

Ο διαδηλωτής του Gay Parade που είχε στα γεννητικά του όργανα τον… Άγιο Νικόλαο;

Γιάννης Χατζηαντωνίου

ΜΙΚΡΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (Γιαννούλης) 1

Εχω επανειλημμένα θέσει το ζήτημα της αναγκαίας διάκρισης ανάμεσα στην μετανάστευση και στους μετανάστες ως άτομα. Το κοινωνικό φαινόμενο και η πολιτική σε σχέση με αυτό είναι ένα θέμα και η συμπεριφορά προς τους ανθρώπους είναι άνα άλλο θέμα. Φιλελεύθεροι «ανθρωπιστές» κλπ από την μια, και φασίστες από την άλλη επιμένουν να ταυτίζουν τα δύο. Διαφέρουν στην αξιολόγηση. Οι μεν θεωρούν το φαινόμενο άθροισμα ατομικών επιλογών των μεταναστών, που ως άνθρωποι είναι…

σεβαστοί κλπ Οι δε επικαλούνται τις αρνητικές πλευρές του φαινομένου χρεώνοντάς τες – αδιακρίτως μάλιστα – στα άτομα μετανάστες, για να δικαιολογήσουν κάθε είδους εχθρική συμπεριφορά απέναντί τους που φτάνει ακόμα και στο επίπεδο της δολοφονικής βίας.

Το ζήτημα της μετανάστευσης πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια πολιτική που θα υπερασπίζεται σθεναρά την κοινωνική συνοχή και το κοινωνικό κράτος. Με περιορισμό των παράνομων εισροών. Με έλεγχο για τις επιπτώσεις, ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας. Με αυστηρή αντιμετώπιση όσων κάνουν κατάχρηση της νομοθεσίας για τους πρόσφυγες αξιοποιώντας την για να επιβάλουν την εισδοχή παρανόμως εισελθόντων στην χώρα μεταναστών. Τα μέτρα αυτά πρέπει κυρίως να απευθύνονται σε αυτούς που δίνουν τέτοιες «συμβουλές» και παροτρύνσεις ( ΜΚΟ και όχι μόνο) πχ στο άρθρο 205 του ΚΠολΔ , προβλέπονται ποινές χρηματικές σε όποιον δικηγόρο εν γνώσει του κάνει εντελώς αβάσιμη – δόλια αγωγή. Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει ανάλογη διάταξη για εντελώς αβάσιμες και δόλιες αιτήσεις ασύλου, απο άτομα που δεν δικαιούνται, ΙΔΙΩΣ σε βάρος επαγγελματιών «ευαίσθητων» δικηγόρων και οργανώσεων ?

Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πώς έγραψε το «Άξιον Εστί»

από

 Οδυσσέας Ελύτης

 

Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο,
την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα,
μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη
τα χρόνια του ’48 με ’51.
Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι, την μέρα που κατέβαινα να μπω στο
αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά
που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο.
Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ.
Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια.
Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα,
με γόνατα παραμορφωμένα,
με ρουφηγμένα πρόσωπα.
Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών.
Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα,
ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει.

Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές.
Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ’ άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση…

Οι επενδύσεις έχουν και την αθέατη όψη τους

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Μιλώντας για επενδύσεις πρέπει να προσδιορίζουμε ακριβώς ποιος επενδύει που και για γιατί. Διότι μια πραγματικά μεγάλη επένδυση σπανιότατα έχει μόνο οικονομικά κίνητρα. Μαζικές επενδύσεις με καθαρά οικονομικά κίνητρα έγιναν στην Κίνα από μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ, γιατί τα χαμηλά μεροκάματα έριχναν το κόστος. Οι εταιρίες πλούτισαν, αλλά μετέτρεψαν την Κίνα σε πανίσχυρο ανταγωνιστή των ΗΠΑ, έσκαψαν το λάκκο τους μακροπρόθεσμα.

Οι ισχυροί επενδυτές από μεγάλες χώρες που στοχεύουν μικρές χώρες θέλουν βέβαια το μέγιστο κέρδος, αλλά το αποτέλεσμα, ίσως και ο σκοπός, είναι να ελέγξουν την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της μικρής χώρας. Αν αυτός ο έλεγχος έχει ήδη επιτευχθεί με άλλους τρόπους τότε οι επενδύσεις τείνουν στο μηδέν. Στην Ελλάδα η αγορά είναι μικρή και ο έλεγχος της χώρας έχει συντελεστεί με άλλους τρόπους.

Μπορεί, όμως, η μικρή χώρα να είναι εφαλτήριο, π.χ. η Ελλάδα να χρησιμεύει σαν σκαλοπάτι της Κίνας στην Ευρώπη. Αλλά οι επικυρίαρχοι απαγορεύουν την όποια επένδυση έχει στρατηγικό και όχι αυστηρά οικονομικό και περιορισμένης αξίας χαρακτήρα. Απλά: Επιτρέπεται ό,τι δεν τους ενοχλεί. Απαγορεύεται ό,τι μπορεί να οδηγήσει σε οικονομική, άρα και πολιτική αυτονομία.

Διάφοροι "ειδικοί" παπαγαλίζουν διαρκώς ότι δεν έρχονται επενδύσεις, λόγω αδιόρθωτης γραφειοκρατίας και τσαπατσουλιάς. Υπάρχει, ωστόσο, μια άλλη εύλογη ερμηνεία. Για μεγάλες επενδύσεις το Κράτος σαρώνει όλα τα εμπόδια, όπως π.χ. με την κινητή τηλεφωνία. Στις μικρότερες βάζουν προσκόμματα οι Έλληνες επιχειρηματίες, κυρίαρχοι της οικονομικής ζωής, αλλά ανίσχυροι απέναντι στους ξένους.

Επιχειρηματικά λόμπυ στο Κοινοβούλιο

Οι Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες ελέγχουν το πολιτικό προσωπικό και κατά μία έννοια το Κοινοβούλιο. Σύμφωνα με δημοσιογραφικούς κύκλους λειτουργούν ισχυρά επιχειρηματικά λόμπι στο Κοινοβούλιο. Δεν αναφέρουν βέβαια τυπικές αποδείξεις, αλλά λένε ονόματα, πάντα ψιθυρίζοντας για "τον φόβο των Ιουδαίων", κατά την παροιμία. Τα λόμπι συντηρούν το γραφειοκρατικό τέρας, αποτρέποντας τους ενοχλητικούς ξένους.

Επενδύσεις σε κρίσιμους τομείς, οικονομικού ή στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως τα λιμάνια, προκαλούν την επέμβαση των επικυρίαρχων που εγκρίνουν ή απορρίπτουν τους υποψήφιους επενδυτές. Παραδείγματος χάριν, οι ΗΠΑ απόκλεισαν την COSCO από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Οι επικυρίαρχοι ρυθμίζουν, επίσης, την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Το «κομβικό» σημείο και το κύριο ερώτημα 30 χρόνια από την πτώση του τείχους

Του Γιάννη Χοντζέα

Πολλά γράφονται για τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Πάρα πολλά. Χωρίς όμως να απαντούν σε δύο κομβικά ζητήματα: Τι σχέση έχει ο σημερινός κόσμος με όσα επαγγέλθηκαν και διαφημίστηκαν τότε, και, ποια η αιτία της πτώσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Αναδημοσιεύουμε από το βιβλίο του Γιάννη Χοντζέα, «Το “τέλος” του κομμουνισμού», εκδόσεις Α/συνεχεια, Αθήνα 1993, ορισμένες εκτιμήσεις που προσανατολίζουν για την απάντηση των δύο αυτών ζητημάτων.

Κι εδώ είναι το «σταυροδρόμι» ή το «κομβικό» σημείο του ζητήματος. Διαμορφώθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 70 μια «πρωτότυπη», σε σχέση με το παρελθόν, κατάσταση που τις διαδοχικές φάσεις τις έχουμε ζήσει από τότε στις εξωτερικές της εκδηλώσεις.

Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια (ΣτΣ: 1989-1991) συνδέονται μ’ αυτή την κατάσταση που δημιουργήθηκε αυτή την περίοδο. Ένας αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σε υποχώρηση (αναδιπλώνεται) και ένας, ο συνδιαχειριστής (ΣτΣ: εννοεί την ΕΣΣΔ) της τότε κατάστασης, επεκτείνεται. Όμως και οι δύο πάσχουν από την ίδια ασθένεια: το λαχάνιασμα στον οικονομικό-παραγωγικό τομέα, με διαφορές όμως ουσίας. Από την αναδίπλωση του πρώτου επωφελήθηκαν σύμμαχοι ιμπεριαλισμοί, ιαπωνικός και γερμανικός σε πρώτη γραμμή. Από το λαχάνιασμα του δεύτερου θα επωφεληθούν όλοι οι παραπάνω και θα «επεκταθούν», με διαφορετικούς ρυθμούς, μέσω της «αναδιάρθρωσης» που θα πραγματοποιήσουν σε πεδία όπως εκείνο του «ανταμώματος» (επικοινωνίες, πληροφορική, νέα υλικά κ.λπ.). Ταυτόχρονα θα αξιοποιήσουν σε μια πρώτη φάση μια υπόθεση που «κανονικά» θα έπρεπε να αξιοποιηθεί κι από την άλλη «συνδιαχειρίστρια» πλευρά: το αποκαλούμενο πετρελαϊκό σοκ. Αντί να βγουν ενισχυμένοι οικονομικά-πολιτικά όλοι αυτοί που βρίσκονται στην τροχιά των «σοσιαλιστικών-προοδευτικών χωρών» θα βγουν ζεματισμένοι κι αυτό τη στιγμή που η αναδιάρθρωση των άλλων ήταν η αρχή ενός φαύλου κύκλου κρίσης-αναδιάρθρωσης-κρίσης. Όλα αυτά από κει και πέρα πήραν ένα δρόμο που όποιος καλόπιστα έβλεπε –γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς– την εξωτερική πλευρά των πραγμάτων ήταν φυσικό, και είναι φυσικό, να πέφτει από αιφνιδιασμό σε αιφνιδιασμό. Όμως αυτό δεν ισχύει για όσους βρίσκονται όχι στη θέση του απλού προοδευτικού ανθρώπου ή αριστερού, αλλά αποτελούσαν «φορείς». Η τέτοια τροπή των πραγμάτων δεν οφείλεται κύρια στις επιμέρους αδυναμίες, γραφειοκρατίες κ.λπ., αλλά στη διπλή φύση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η εκ τού μηδενός δημιουργία

Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα

ΟΟΔΕ (εικ. από εδώ)

Κανένα δόγμα δεν έγινε χωρίς να προκληθεί από κάποιες αφορμές. Η αφορμή για το δόγμα περί της δημιουργίας εκ του μηδενός είναι κυρίως η επίδραση των Πλατωνικών ως προς την έννοια της δημιουργίας, την οποία η Εκκλησία δεν αποδέχθηκε. Επομένως, το περί δημιουργίας δόγμα της Εκκλησίας διαφέρει ουσιαστικά από τις περί δημιουργίας αντιλήψεις του Πλατωνισμού. Ο Πλατωνισμός και ο Χριστιανισμός χωρίσανε πολύ καίρια ως προς το θέμα της δημιουργίας και είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτό έγινε ήδη στους δύο πρώτους αιώνες αν και με τους Πατέρες του γ΄ και δ΄ αιώνα ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο. Να δούμε λοιπόν τι σημαίνει το "εκ του μηδενός".

Το πρώτο πράγμα που σημαίνει είναι ότι δεν είναι ο κόσμος αιώνιος, διότι όταν δεν είναι εκ του μηδενός, εξυπακούεται το αντίθετο: Είναι "εκ" κάπου που υπάρχει ήδη. Εφόσον υπάρχει κάτι ήδη απ' το οποίο βγαίνει ο κόσμος, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, προϋπάρχει και υπάρχει προ της δημιουργίας του κόσμου. Συνεπώς δεν είναι εντός του χρόνου, δεν έχει σχέση με τον χρόνο η δημιουργία αν δεν είναι εκ του μηδενός, αλλά είναι αιώνια δημιουργία όπως λέει ο Ωριγένης, και αιώνιος ο κόσμος όπως τον αποδέχονταν οι αρχαίοι Έλληνες. Αυτά απορρίπτονται. Δεν είναι αιώνιος ο κόσμος. "Ην ποτέ ότε ουκ ην", ήταν κάποτε που δεν υπήρχε κόσμος. Δεν υπήρχε ο κόσμος και υπήρχε τι; Υπήρχε ο Θεός, δεν υπήρχε τίποτε εκτός του Θεού, διότι οτιδήποτε εκτός του Θεού είναι δημιουργία. Άρα πρέπει να εννοούμε ότι ο Θεός υπήρχε "κάποτε" μόνος Του, χωρίς να συνυπάρχει κάτι άλλο. Αυτή είναι η πρώτη συνέπεια του εκ του μηδενός.

Η δεύτερη συνέπεια είναι ότι αφού δημιουργήθηκε ο κόσμος εκ του μηδενός υπόκειται στην επιστροφή στο μηδέν. Γιατί είναι απαραίτητο αυτό; Είναι απαραίτητο γιατί απλούστατα αφού δεν είναι αιώνιο κάτι δεν μπορεί και αν παραμείνει αιώνιο. Το χαρακτηριστικό του κόσμου δεν είναι η αιωνιότητα αλλά η διαρκής εξάρτηση από το μηδέν. Συνεπώς μπορεί ο κόσμος να επιστρέψει στο μηδέν και είναι η φύση της δημιουργίας να απειλείται διαρκώς από την επιστροφή στο μηδέν. Ο Μ. Αθανάσιος γράφει στο "Περί Ενανθρωπίσεως", ότι η κτίση έχει σαν φύση της το μηδέν και το θάνατο. Επομένως ο θάνατος με την έννοια της αφανίσεως της δημιουργίας είναι κάτι εγγενές μέσα στη δημιουργία. Όταν λέμε δημιουργία εννοούμε οπωσδήποτε κάτι το θνητό, δεν μπορεί να δημιουργηθεί κάτι αθάνατο. Αυτή είναι η δεύτερη συνέπεια του "εκ του μηδενός".

Η τρίτη συνέπεια: Ανακύπτει το ερώτημα: Εφ' όσον είναι εκ του μηδενός και απειλείται από το μηδέν, να επανέλθει ο κόσμος στο μηδέν, τότε πώς έχει αληθινή ύπαρξη και πώς μπορεί ν' αποφύγει την επάνοδο στο μηδέν; Γιατί αν ο Θεός έφτιαξε έναν κόσμο εκ του μηδενός για να επανέλθει στο μηδέν, τότε αυτός ο κόσμος είναι καταδικασμένος όχι απλώς από τη φύση του αλλά από την ίδια την πρόθεση του Θεού να πεθάνει. Ο Θεός όμως δεν έφτιαξε τον κόσμο για να πεθάνει, τον έφτιαξε για να ζήσει. 

Αποκλείσαμε ως τρόπο επιβιώσεως του κόσμου την ίδια του τη φύση. Δηλαδή, όταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο για να ζήσει, για να ξεπεράσει το μηδέν, δεν του έβαλε μέσα στη φύση του μια δύναμη με την οποία να εξασφαλίσει την αθανασία, διότι τότε θα τον μετέτρεπε αυτομάτως σε αιώνιο και θα έπαυε να είναι κτιστός, θα γινόταν θεός. Εάν δηλαδή έβαζε τέτοιους νόμους μέσα στη φύση της δημιουργίας που θα εξασφάλιζαν δια παντός την επιβίωση του κόσμου, τότε ο κόσμος αυτός αν και ξεκίνησε εκ του μηδενός, ως μη αιώνιος, θα κατέληγε να είναι από την φύση του αιώνιος. Δηλαδή ο Θεός θα έφτιαχνε έναν άλλο θεό, αιώνιο. Δεν είναι συνεπώς ο τρόπος αυτός με τον οποίο θα ξεπεράσει ο κόσμος το μηδέν. Ο μόνος τρόπος για να το ξεπεράσει και να μπορέσει να ζήσει, είναι να βρίσκεται σε διαρκή σχέση με τον Θεό.

Έχουμε τον Θεό από ένα μέρος ο οποίος είναι αιώνιος και μέσα στη φύση Του ζει αιώνια και από την άλλη μεριά έχουμε έναν κόσμο ο οποίος ξεκίνησε απ' το μηδέν και μέσα στη φύση του δεν μπορεί να ζήσει αιώνια. Δεν μπορεί να ζήσει αιώνια ο κόσμος αυτός και να μην πεθάνει αφού δεν έχει μέσα του, μέσα στη φύση του ν' αντλήσει δυνάμεις επιβιώσεως για πάντα. Όλοι οι νόμοι της ζωής, της φύσεως, είναι συγχρόνως νόμοι του θανάτου γι' αυτό και πεθαίνουμε. Πεθαίνουμε από την ώρα που θα γεννηθούμε. Ο θάνατος αρχίζει από την πρώτη στιγμή της ζωής. Δεν είναι η τελευταία στιγμή της ζωής. Συνεπώς, οι νόμοι που μας φέρνουν στη ζωή είναι οι ίδιοι νόμοι που μας φέρνουν και στον θάνατο. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει το κτιστό να ξεπεράσει το θάνατο και τη φθορά, είναι να βρίσκεται σε διαρκή κοινωνία με τον Θεό. Ο Θεός και ο κόσμος να βρίσκονται σε κοινωνία. Αυτή η κοινωνία δόθηκε στη δημιουργία σαν αποστολή που θα την εκπλήρωνε ο άνθρωπος. Εδώ λοιπόν έχουμε μια αλλιώτικη κοσμολογία απ' αυτή που είδαμε στον Ωριγένη. Προσέξτε τις σημαντικές αυτές διαφορές.

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε στο τέλος όλης της δημιουργίας, ακριβώς για να ενώσει την κτιστή δημιουργία με τον άκτιστο Θεό. Να τους φέρει σε σχέση μόνιμη ούτως ώστε αυτή η κτιστή δημιουργία επειδή θα έχει σχέση μόνο με τον άκτιστο Θεό, να μην πεθάνει και αν ζήσει. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσει η κτίση το μηδέν. Αυτή λοιπόν η κοινωνία με τον Θεό ήταν ο σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου. Γιατί χρησιμοποίησε τον άνθρωπο και όχι άλλα όντα όπως οι άγγελοι; Γιατί ο άνθρωπος έχει από τη φύση του φυσικό δεσμό με την υπόλοιπη φύση και έτσι ολόκληρη η φύση, η υλική κτίση λόγω του δεσμού της αυτού με τον άνθρωπο, με το σώμα του ανθρώπου, μπορεί να έρθει σ' επικοινωνία με τον Θεό και να ζήσει. Ενώ αν έπαιρνε τους αγγέλους, τις ασώματες δυνάμεις, οποιεσδήποτε και οσοδήποτε ασώματες και αν είναι, τότε ο υλικός κόσμος δεν θα μπορούσε να ζήσει ποτέ. Ένας άγγελος δηλαδή δεν θα μπορούσε να προσφέρει στον υλικό κόσμο αυτό που χρειάζεται για να ζήσει, τη σχέση με τον Θεό, την ένωση κτιστού και ακτίστου.

Η δημιουργία του ανθρώπου είναι απαραίτητο στοιχείο για την ολοκλήρωση της έννοιας της δημιουργίας, διότι η δημιουργία είναι καταδικασμένη σε θάνατο χωρίς τον άνθρωπο. Αυτή ακριβώς την συλλογιστική χρησιμοποίησε ο Μ. Αθανάσιος στο "Περί ενανθρωπίσεως του Λόγου", για να δείξει ακριβώς ότι δεν είναι τυχαίο το ότι ο Θεός επέλεξε αυτή την μορφή της ενσαρκώσεως του Λόγου για να σώσει τον κόσμο, γιατί αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος για να σωθεί δεν ήταν τίποτε άλλο παρά να ξεπεράσει το μηδέν και να μπορέσει να ζήσει. Και αυτό για τον υλικό κόσμο θα ήταν αδύνατο να συμβεί, αν αυτή η ένωση με τον Θεό δεν γινόταν μ' αυτό τον τρόπο ώστε να περιλαμβάνεται μέσα σ' αυτή και ο υλικός κόσμος. 

Αλλά κανένα ον στη φύση του δεν έχει αυτή την δυνατότητα να ξεπεράσει τον υλικό κόσμο και να ενωθεί με τον Θεό εκτός του ανθρώπου. Οι άγγελοι είναι μεν ποιοτικά ανώτεροι και πνευματικότεροι, αλλά έχουν αυτό το μειονέκτημα, δεν έχουν σώμα, δεν έχουν δεσμό με την ύλη, ενώ εμείς μετέχουμε ακόμα και στον θάνατο της κτίσης. Πεθαίνουμε γιατί πεθαίνουν τα πουλιά και τα δένδρα, τα ζώα όλα. Συνεπώς, εμείς ξέρουμε, έχουμε πάνω στη σάρκα μας τον θάνατο της κτίσης. Ο άγγελος δεν έχει την μετοχή, την μοίρα του υλικού θανάτου. Συνεπώς, το υλικό μέρος της δημιουργίας δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον Θεό δια μέσου των αγγέλων.

Όταν ο άνθρωπος κτίστηκε, κτίστηκε ακριβώς μ' αυτό τον προορισμό: Να ενώσει όλη τη φύση με τον Θεό και έτσι να ξεπεραστεί το μηδέν και ο θάνατος. Και αφού αυτός ήταν ο μεγάλος προορισμός του ανθρώπου, θα περίμενε κανείς να τα κάνει έτσι τα πράγματα ο Θεός ώστε ο προορισμός αυτός να πραγματοποιηθεί. Αλλά ο προορισμός αυτός, το σχέδιο του Θεού, σκόνταψε στο ότι ο άνθρωπος αρνήθηκε να το κάνει. Είπε ότι "εγώ δεν θέλω ν' ακολουθήσω αυτό το σχέδιο, εγώ έχω το δικό μου σχέδιο, θα γίνω ο ίδιος Θεός" και απατήθηκε. Πίστεψε ο Αδάμ ότι με το να γίνει αυτός Θεός, θα μπορέσει ο κόσμος να ξεπεράσει το μηδέν, να ζήσει, και να ζήσει και αυτός. Και ενεπλάκη σ' αυτή την περιπέτεια της πτώσης. Το ότι είπε ο Αδάμ "όχι", οφείλεται στο ότι ο Θεός του έδωσε την δυνατότητα να πει "όχι", δηλαδή του έδωσε αυτό που λέμε ελευθερία.

Έτσι ως προς το δόγμα της δημιουργίας, τίθεται το ερώτημα: Γιατί υπάρχει η ελευθερία στον άνθρωπο; Γιατί ο Θεός δεν τα έφτιαχνε έτσι, ώστε να μην σκοντάψει στην ελευθερία του ανθρώπου; Βεβαίως δεν μπορούμε να ρωτήσουμε τον Θεό γιατί τα έκανε έτσι και δεν τα έκανε αλλιώς. Πρέπει όμως να ξέρουμε τι θα συνέβαινε αν τα έκανε αλλιώς. Εκείνο που είναι σαφές, είναι ότι αν ο άνθρωπος δημιουργείτο χωρίς την ελευθερία να δεχθεί ή να μην δεχθεί την εφαρμογή αυτού του σχεδίου, τότε θα ήταν μια ένωση του Θεού με τον κόσμο και του κόσμου με τον Θεό αναγκαστική. Δεν θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να ξεφύγει ο κόσμος ή ο Θεός απ' αυτή την ένωση, και αυτό είναι ακριβώς που ο Θεός δεν ήθελε όταν έφτιαξε τον κόσμο εκ του μηδενός. Τον έφτιαξε σαν κάτι άλλο εκτός του εαυτού Του, το οποίο όμως δεν θα δούλευε απλώς σαν μια μηχανή που θα ήταν ενωμένη μαζί Του, αλλά θα δούλευε με τον τρόπο με τον οποίο ο Ίδιος ο Θεός ζει, δηλαδή ελεύθερα. 

Δεν ήθελε ο Θεός έναν κόσμο που να μην θέλει να υπάρχει. Μπορείς να δημιουργήσεις από αγάπη κάποιον ο οποίος να μην θέλει να υπάρχει; Προτίμησε ο Θεός να φτιάξει έναν κόσμο που να θέλει να υπάρχει και ακριβώς γι' αυτό έδωσε την ελευθερία στον άνθρωπο να πει ναι ή όχι στο σχέδιο του Θεού. Το ότι ο άνθρωπος διάλεξε την αρνητική απάντηση, - και την διάλεξε και την διαλέγει ακόμη και όταν έχει πλήρη συνείδηση του ότι αυτή τον οδηγεί στο θάνατο και το μηδέν, - αυτό είναι ενδεικτικό του ότι ο Θεός δημιουργώντας τον κόσμο, δεν ήθελε έναν κόσμο που να υπάρχει χωρίς να το θέλει. Δηλαδή ο κόσμος είχε τη δυνατότητα δοσμένη από τον Θεό στην δημιουργία να επιλέξει την αυτοκαταστροφή και φαίνεται ότι η επιλογή του Αδάμ υπαρξιακά ήταν επιλογή αυτοκαταστροφής.

Εάν λοιπόν αφηνόταν ο κόσμος χωρίς άλλη παρέμβαση του Θεού - προσέξτε το αυτό γιατί εδώ ολοκληρώνεται το δόγμα περί δημιουργίας, - αν αφηνόταν ελεύθερη η δημιουργία όπως ο Αδάμ επέλεξε να την οδηγήσει, είναι βέβαιο ότι θα έφτανε στην αυτοκαταστροφή, στο μηδέν. Και αυτή την απόφαση την σεβάστηκε ο Θεός, αλλά δεν έπαψε να καταβάλλει προσπάθειες για να ζήσει ο κόσμος. έτσι αρχίζει από κει πλέον όλη η οικονομία, η ιστορία της σωτηρίας, με την οποία ο Θεός προσπαθεί αυτή την επιλογή του Αδάμ να την διορθώσει για να μη βλάψει τον κόσμο. Το νόημα της σωτηρίας ήταν να ζήσει ο κόσμος και να ξεπεράσει τον θάνατο.

Το άρθρο αυτό στα Αγγλικά

Η κτίση εκ του μηδενός - Η αρχή και το τέλος της

Οι διάφορες απόψεις του Χόκινγκ...

Επιστήμη & Θρησκεία, Ορθολογισμός & Δόγμα

Επιστήμη, Δαρβίνος και Εκκλησία

Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

Andrew Parker, Το Αίνιγμα της Γενέσεως - Γιατί η Βίβλος είναι επιστημονικά ακριβής

π. Ειρηναίος Δεληδήμος: Ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία - Χριστιανισμός & επιστήμη

ΠΗΓΗ: http://o-nekros.blogspot.com/2019/11/blog-post_3.html

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η γέννηση της Αγγλοσαξονικής Βρετανίας

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος – μεταπτυχιακός φοιτητής Βυζαντινής Ιστορίας

Ο χώρος των Βρετανικών νήσων υπήρξε για πολλούς αιώνες πεδίο διαδοχικών εγκαταστάσεων, αποικισμών και εισβολών πληθώρας λαών, οι οποίοι μέσα από μακροχρόνιες διεργασίες διεμόρφωσαν το σύγχρονο βρετανικό έθνος.  Η περίοδος που ακολούθησε την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είδε ορισμένες από τις σημαντικότερες τέτοιες αλλαγές.  Με την αποχώρηση των λεγεώνων προς την Ευρώπη στις αρχές του 5ου αιώνος η Britannia, ρωμαϊκή επαρχία επί αιώνες, έμεινε έκθετη σε εχθρικές επιδρομές.  Οι εκλατινισμένοι και εκχριστιανισμένοι Κελτο-Ρωμαίοι άρχισαν να δέχονται ολοένα και περισσότερο την πίεση των γερμανικών φυλών που έπλεαν από τα ανατολικά, αναζητώντας τη δική τους τύχη στη λεγόμενη «Μεγάλη Μετανάστευση των Λαών».  Από την περιοχή της σημερινής Δανίας και βορείου Γερμανίας οι φυλές των Άγγλων (Angli, Angles), των Σαξόνων (Saxons, Sassenach, Saeson) και των Ιούτων (Jutes), μαζί με Φρισίους από την Ολλανδία, έφθαναν κατά κύματα στα βρετανικά εδάφη.  Ένας μακρύς και επίμονος αγώνας ξεκίνησε ανάμεσα σε γηγενείς και εισβολείς:  η αντίσταση των «πολιτισμένων» Κελτο-Ρωμαίων χριστιανών εναντίον των «βαρβάρων» Αγγλοσαξόνων παγανιστών θα αποτυπωθεί ανεξίτηλα στη βρετανική συλλογική μνήμη μέσα από το θρύλο του βασιλιά Αρθούρου.

Μέχρι τα τέλη του 6ου αιώνος οι αγγλοσαξονικές φυλές είχαν ολοκληρώσει την κατάκτηση του μεγαλύτερου μέρους της Βρετανίας.  Γεωργοί όντας, όπως είχαν συνηθίσει από τις ηπειρωτικές τους πατρίδες, εγκαταστάθηκαν στα βοσκοτόπια και τις εύφορες πεδιάδες της ανατολής.  Οι Κέλτες περιορίστηκαν στα ορεινά της Ουαλίας, της Κορνουάλης και των σκωτικών συνόρων, διαμορφώνοντας περίπου τα σύγχρονα σύνορα της Αγγλίας.  Η ερήμωση των παλαιών ρωμαϊκών πόλεων, η καταστροφή των εκκλησιών και οι σφαγές που συνόδευσαν την κατάκτηση οδήγησαν στην πτώση του κλασσικού πολιτισμού του νησιού και τη βίαιη λήξη της κελτικής «Εποχής των Αγίων».  Η οικονομική και κοινωνική ζωή μαράζωσαν, ενώ η παρακμή της μόρφωσης είχε ως αποτέλεσμα ο πρώιμος αγγλικός μεσαίωνας να έχει εξαιρετικά περιορισμένα γραπτά μνημεία, οδηγώντας στο χαρακτηρισμό του ως «σκοτεινών χρόνων».

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

"ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ" - ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

άρθρο στο "Παρόν" της 10.11.19 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Έγραφα σε αυτήν εδώ την στήλη, για το μείζον θέμα του Μεταναστευτικού («Παρόν» 26/27 Οκτωβρίου): “Μια παρατήρηση επί του Μεταναστευτικού (ονομαζόμενου καταχρηστικά και ως Προσφυγικού)- με την επισήμανση ότι η ΕΘΝΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ είναι όρος ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ της ΕΛΛΑΔΑΣ: ΔΕΝ ΧΩΡΟΎΝ άλλοι Μετανάστες στην Ελλάδα. Οι λόγοι έχουν διατυπωθεί πολλάκις και είναι ευρέως κατανοητοί στην μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, ότι κι΄ αν λένε οι Εθνομηδενιστές, οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης και των λεγομένων «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Με την αφορμή της συζήτησης στη Βουλή του Ν/Σ για το άσυλο, θεωρώ ότι «κλειδί» για κάποια λύση είναι οι επαναπροωθήσεις. Το νομοσχέδιο που συζητείται από την Τετάρτη στη Βουλή, προβλέπει έναν αυστηρό διαχωρισμό των προσφύγων, που δικαιούνται το άσυλο, και των μεταναστών, που πρέπει να επιστρέφουν στις πατρίδες τους. Θυμίζω ότι επί ΣΥΡΙΖΑ όλοι παρέμεναν στη χώρα μας. Στόχος της κυβέρνησης είναι σύντομα να είναι σε θέση να αρχίσει τη διαδικασία επιστροφής των παράτυπων μεταναστών πίσω στην Τουρκία, όπως επιβάλλουν οι συνθήκες- και η κοινή λογική.Αν και με τον κουμπάρο Ερντογάν, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει..”

Έκτοτε, το θέμα χειροτέρευσε. Άρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της πτέρυγας του εντός της ΝΔ να διαφοροποιηθεί ως προς την κατεύθυνση, από την Εθνομηδενιστική γραμμή Τσίπρα κι΄ αριστερισμού, ΔΙΑΣΠΟΡΑ του ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ σε ολόκληρη την Ελλάδα, τζούφιες εκκλήσεις προς την μεριά της Ε.Ε. η οποία βολεύεται με αυτή την κατάσταση.

Η συμβολή της γυναίκας στην Ελληνική Επανάσταση

Κανένας στην Ελλάδα δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τις γυναί­κες, οι όποιες έδρασαν, διέπρεψαν ή θυσιάστηκαν για την πατρίδα τους, στό βαθμό πού αρμόζει. Μόνο παρεμπιπτόντως έχουν αναφερθεί μερικές. Ποιές ήταν; Πού έδρασαν; Ποιές ήταν οι πράξεις τους; Ποιά η ζωή τους, τα αισθή­ματα, τα κίνητρα και ο χαρακτήρας τους; Και ποιά υπήρξε, όχι μόνο η θέση λόγω των περιστάσεων, άλλα και η πρωτοβουλία και η συμμετοχή της Ελ­ληνίδας στον Εθνικό Αγώνα; Είναι τυχαίο ότι και αυτός ο Παπαρρηγόπου­λος δεν αναφέρεται στις γυναίκες ηρωίδες; Ή ότι ο Νικόλαος Δραγούμης περιγράφοντας την Εθνοσυνέλευση του 1827 στην Τροιζήνα αγνοεί τη σπου­δαία δράση της Μαντώς Μαυρογένους; Από τους ιστορικούς του Σουλίου μόνο ο Περραιβός αναφέρεται στό ηρωικό δράμα των γυναικών.

Μια πρώτη μαρτυρία έχουμε μέσα από το ελληνικό τραγούδι. Η δημο­τική λαϊκή μας ποίηση, πιο δίκαιη, τραγούδησε τη γυναίκα του Αγώνα με εμπνευσμένα τραγούδια. Από τους προσωπικούς Έλληνες ποιητές, η φαντα­σία του Σολωμού σε μνημειώδεις στροφές αποθανάτισε στιγμές ηρωικές από το Ζάλογγο, το Μεσολόγγι, τα Ψαρά. Ο Σολωμός ύμνησε τις Ελληνίδες του Αγώνα και ιδιαίτερα τις Σουλιώτισσες στις στροφές του «Ύμνου της Ελευθερίας» και τις γυναίκες του Μεσολογγίου στους «Ελεύθερους Πολιορ­κημένους». Η Ευανθία Ν. Καΐρη, η συγγραφέας του δράματος «Νικηράτου», διαλαμβάνει τα της ηρωικής θυσίας του Μεσολογγίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευση του Facebook

"ΡΕΣΑΛΤΟ"

Του Ηλία Παπαναστασίου

Γράφαμε σε πρόσφατα άρθρα μας αναρτημένα στις φιλόξενες στήλες του ΡΕΣΑΛΤΟ πως ο ΣΥΡΙΖΑ ελλείψει σοβαρής συγκροτημένης και ολιστικής αντιπολίτευσης θα καταφύγει σε κοινοτοπίες, κάθε είδους ανοησίες της...
Πολιτικής Ορθότητας και των ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΩΝ ιδεοληψιών.
Το τελευταίο δεκαπενθήμερο είχαμε την «Επαναστατική αναγέννηση» του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της ταινίας Joker και των «Ταξικών ανισοτήτων» που προβάλλει, όπως τουλάχιστον μας ενημέρωσε ο μέγας αναλυτής και επεξεργαστής της επαναστατικής θεωρίας κ. Τσίπρας, πολιτικός –πρότυπο αριστερής συνέπειας και αντίστοιχης σοβαρότητας.

Συνεχίσαμε με το «αμφισβητησιακό χορευτικό σκετς» των (δήθεν) μαθητριών που προσπάθησαν να γελοιοποιήσουν την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.

Θελημένα ή αθέλητα, συνειδητά ή ασυνείδητα, κατήγγειλαν έναν ολόκληρο λαό γελοιοποιώντας τον που τόλμησε να πολεμήσει τον Ιταλικό Φασισμό στα βουνά της Πίνδου.

Για φανταστείτε τι σημαίνει να γελοιοποιείς έναν λαό που πολέμησε τον Φασισμό και μάλιστα με «αντιμιλιταριστικές» και «αντιφασιστικές» χορευτικές καρικατούρες.

Σαν γνήσιες ΣΥΡΙΖΑΙΙΕΣ ήσαν και αγράμματες μη γνωρίζοντας πως οι Monty Pythons σατίριζαν την Βρετανική Γραφειοκρατία και όχι τον οποιονδήποτε «Μιλιταρισμό». Άλλωστε οι ίδιοι οι Monty Pythons χρίστηκαν γονυπετείς Ιππότες από τον διάδοχο του Βρετανικό Θρόνου (Για να μην ξεχνιόμαστε).

Έχει σχέση η σχισματική "εκκλησία" της Ουκρανίας με Ναζί και SS;

Κάθε χρόνο στην Ουκρανία εορτάζεται η επέτειος των γενεθλίων της μεραρχίας Galicia των SS και του μέλους της, του "ήρωα" Dmytro Paliiv μεταφραστή του Heinrich Himmler.

Ο συγκεκριμένος ήταν ένας από τους ιδρυτές μιας μονάδας SS και καταδικάστηκε από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης.

Σε κάποιο απόσπασμα των λόγων του αναφέρει : « Οι Γερμανοί μας δίνουν την ευκαιρία να δημιουργήσουμε μια μεραρχία, μας βοηθούν με τις επαγγελματικές (στρατιωτικές) δυνάμεις, το υλικό και την εμπειρία. Το καθήκον μας είναι να αποδείξουμε ότι πραγματικά αξίζουμε τη βοήθεια των Γερμανών στη δημιουργία όχι μιας, αλλά δέκα μεραρχιών».

Οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται έξω από το σπίτι του συγκεκριμένου ήρωα των SS, στο χωριό Perevozets κοντά στο Kalush και κάθε χρόνο παίρνουν μέρος και "ευλογούν" την συγκεκριμένη επέτειο οι αποσχηματισμένοι κληρικοί που σήμερα προσπαθούν να εμφανίσουν σαν επίσημη εκκλησία της Ουκρανίας.

Καμαρώστε τους.

Στις 02/11/2017

Μακρόν: "Αυτό που σήμερα βιώνουμε είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του ΝΑΤΟ"

"Αυτό που σήμερα βιώνουμε είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του ΝΑΤΟ… Η Ευρώπη βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού, λέει, και πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται στρατηγικά ως γεωπολιτική δύναμη διαφορετικά δεν θα έχουμε πλέον τον έλεγχο του πεπρωμένου μας."

 Η συνέντευξη του Προέδρου της Γαλλίας στο περιοδικό «Economist» έφερε στο προσκήνιο τις σοβαρές αντιθέσεις που «σιγοβράζουν» εδώ και καιρό στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνοντας ότι «δοκιμάζονται» όλο και περισσότερο οι διεθνείς ενδοϊμπεριαλιστικές ισορροπίες, όπως διαμορφώθηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και μετά την ανατροπή στην ΕΣΣΔ.

«Αυτό που σήμερα βιώνουμε είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του ΝΑΤΟ», υποστήριξε ο Εμανουέλ Μακρόν, ασκώντας έντονη κριτική στη στάση μελών του ΝΑΤΟ με πρώτες τις ΗΠΑ, για τις οποίες ανέφερε ότι παραμένουν «ο μεγάλος μας σύμμαχος» αλλά «κοιτάζουν και αλλού», προς «την Κίνα», αλλά και ότι πλέον δεν συμμερίζονται «την ιδέα του ευρωπαϊκού σχεδίου».

Πρέπει «τώρα να αποσαφηνισθεί ποιοι είναι οι στρατηγικοί στόχοι του ΝΑΤΟ» πρόσθεσε, ενώ όταν ρωτήθηκε αν εξακολουθεί να πιστεύει στο άρθρο 5 της συνθήκης του ΝΑΤΟ (που προβλέπει ότι αν ένα κράτος - μέλος δεχτεί επίθεση τα άλλα μέλη το στηρίζουν στρατιωτικά), απάντησε «δεν ξέρω» και αμφισβητώντας ουσιαστικά ανοιχτά τον σημερινό βαθμό συνοχής των μελών του ΝΑΤΟ σημείωσε μεταξύ άλλων: «Εάν το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Ασαντ αποφασίσει να απαντήσει στην Τουρκία, θα τη συνδράμουμε; Αυτό είναι μία πραγματική ερώτηση...». Εστιάζοντας συνολικά στους όρους συνεργασίας των μελών του ΝΑΤΟ, επανέφερε διαφωνίες για τις πρόσφατες εξελίξεις στη Συρία. «Δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα εταίροι (από το ΝΑΤΟ) στο ίδιο μέρος του κόσμου και δεν υπάρχει κανένας συντονισμός για οποιαδήποτε στρατηγική λήψης αποφάσεων μεταξύ των ΗΠΑ και των ΝΑΤΟικών συμμάχων τους. Κανένας... Από στρατηγικής και πολιτικής άποψης, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό συνιστά πρόβλημα, έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα...».

Όταν «μιλά» η Ιστορία.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1989, σχεδόν απρόσμενα αλλάζει πορεία η νεώτερη ιστορία της Γερμανίας, που μέχρι τότε - και για 28 ολόκληρα χρόνια - τη στοίχειωνε το «Τείχος του Αίσχους».

Σήμερα, ακριβώς 30 χρόνια μετά, εκδηλώσεις, πανηγυρικοί, εκδόσεις, τοκ σόου, αφιερώματα, εκθέσεις κ.ο.κ. συνθέτουν το επετειακό κλίμα της ιστορικής ημέρας που η Γερμανία, με τη σύμφωνη γνώμη των τεσσάρων ηγετών των κατοχικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία), μετατράπηκε χωρίς να πέσει τουφεκιά ξανά σε δεσπόζουσα Κεντρική Δύναμη της Ευρώπης.

Άραγε μέσα σε αυτήν την αισιόδοξη ατμόσφαιρα θα ακούστηκε κάπου πως υπάρχει ένα κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που το διασχίζει εδώ και 45 χρόνια το τελευταίο «Τείχος του Αίσχους» στην Ευρώπη; Απίθανο φαίνεται ! … Εδώ άλλωστε ακόμη «κι οι ποιητές με χέρι υγρό, υμνούνε της πατρίδας τον χαμό ….»

Αλλο Εορτασμός, άλλο Πανήγυρις, άλλο Οραμα (Πού είναι η Εθνική Ελλάδος;)

Καταρχήν οι εορτασμοί της Επετείου δεν θα μοιάζουν καθόλου με τις εκδηλώσεις του 2004. Τώρα η Αθήνα πρέπει να πείσει και να κερδίσει τον υπόλοιπο κόσμο.

EUROKINISSI

ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ «ΕΛΛΑΔΑ 2021»

Του Μάνου Στεφανίδη Συγγραφέα, κριτικού τέχνης και καθηγητή από την huffingtonpost.gr

Βρήκα πολύ συγκροτημένη και σοβαρή την τοποθέτηση  της κυρίας Γιάννας Δασκαλάκη Αγγελοπούλου κατά την επίσημη παρουσίαση της επιτροπής για τους εορτασμούς του 2021. Ιδιαίτερα μ′ ενδιέφερε ο στόχος του να επανασυστήσουμε την Ελλάδα στον κόσμο δηλαδή να προτείνουμε εκ νέου την πατρίδα μας στη διεθνή κοινότητα. Το κρίσιμο θέμα βέβαια είναι το πως. Και ακόμα ότι το ’21 έχει θετικές αλλά και αρνητικές πλευρές και αυτές οφείλουμε να μην τις ξεχνάμε. Όμως από όλες τις τοποθετήσεις έλειπε, φοβάμαι, η κεντρική ιδέα που θα οργανώσει και τις εκδηλώσεις αλλά και όλους, αυτούς τους πολύ σοβαρούς ανθρώπους της επιτροπής. Με άλλα λόγια θέλουμε ένα πανηγύρι απλώς, ένα πυροτέχνημα στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή, έστω, ένα επιστημονικό συνέδριο και μία βαρυσήμαντη έκδοση ή πραγματικά ένα νέο όραμα, μια καινούργια αφετηρία που θα μας ξαναδώσει την χαμένη, την ταλαιπωρημένη περηφάνια μας έτσι ώστε το 2021 να λάμπει σαν το 1821;

Καταρχήν οι εορτασμοί της Επετείου δεν θα μοιάζουν καθόλου με τις εκδηλώσεις του 2004. Επειδή τότε η διεθνής κοινότητα ήταν υποχρεωτικά στραμμένη προς την Αθήνα ενώ τώρα η Αθήνα πρέπει να πείσει και να κερδίσει τον υπόλοιπο κόσμο. Οι εκδηλώσεις επίσης, νομίζω, πρέπει να στοχεύουν πρώτον στους νέους μας που οφείλουν και να μάθουν αλλά κυρίως να συγκινηθούν και έπειτα στην παγκόσμια κοινότητα ώστε να συνειδητοποιήσει τι σήμαινε για τον 19ο αιώνα και για την πολιτική ιστορία της Ευρώπης η εθνική μας Παλιγγενεσία. 

Πώς επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο; Προφανώς όχι μόνο μέσω συνεδρίων η εκδόσεων, αυτά αφορούν ελάχιστους αλλά μέσα από μεγάλες εκδηλώσεις, εκθέσεις,  συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις όχι μόνο εδώ αλλά κυρίως εκεί: στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Μόναχο, στο Λονδίνο στις πόλεις δηλαδή οι οποίες έπαιξαν ρόλο έμμεσα ή άμεσα στον αγώνα μας αλλά και για στις αγωνίες μας. Επίσης νομίζω ότι η επιτροπή είναι αρκετά μονοσήμαντη, σαφώς οι ιστορικοί ή οι κοινωνικοί επιστήμονες αλλά λείπουν οι δημιουργοί όπως λείπουν και οι συμβολικές παρουσίες του Μανώλη Γλέζου ή του Μίκη Θεοδωράκη. Και καλά με τους Φιλέλληνες, οι Έλληνες όμως; Δηλαδή μού έλειψε ένα πανεθνικό σάλπισμα που θα ένωνε τα διεστώτα και θα υπερέβαινε τους κομματικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς αφού κυριαρχεί μάλλον το politically correct.

Το Σύμπαν του Γιάννη Μητράκα

από Γιάννης Μητράκας

Ο δημο­σιογράφος Τάκης Κάμπρας συνομιλεί με τον διακεκριμένο και πολυβραβευμένο σύγχρονο ζω­γράφο-ποιητή Γιάννη Μητράκα για την παράδοση της ελληνικής ζωγραφικής, το δικό του κό­σμο, ένα «Θρακικό Σύμπαν», όπως λέει, «το σύμπαν του καλλιτέχνη».

Ο Γιάννης Μητράκας είναι αυτοδίδακτος δημιουργός, γνήσιος εραστής της τέχνης. Άρχων αγιογράφος του οικουμενικού Πατριαρχείου, αντλεί την έμπνευσή του από την Ορθόδοξη Χρι­στιανική τέχνη και παραλαβαίνει από τη βυζαντινή το αρχέτυπο για τα έργα του. Ο ζωγραφικός κό­σμος του είναι αφηγηματικός, γεμάτος από προσωπικές εμπειρίες, με “αφελή” παραστατικό χαρακτήρα και φιλτραρισμένη την παιδικότητα του ενήλικα. Είναι ένας κόσμος ερμηνευμένος βιωματικά από τον καλλιτέχνη και όχι μιμητικό αντίγραφο. Κάθε ένα από τα έργα του είναι διαφορετικό όσον αφορά την ταυτότητα, την εκτέλεση και το σχεδιασμό, όλα όμως είναι γεμάτα από τις βαθύτερες ανθρώπινες αξίες ενώ η μορφοποίησή τους έχει μελετηθεί λε­πτομερώς, σε μια προσπάθεια να έρθουν στο προσκήνιο τα εσωτερικά χαρακτηριστικά των ηρώ­ων του.

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ... ΣΤΗΝΟΥΝ ΞΑΝΑ ΤΕΙΧΗ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΥΛΙΚΑ

Οι ηγήτορες της Ε.Ε. που συχνά μας κουνάνε το δάχτυλο και ρατσιστικά αναφέρονται στο λαό μας, μέσω Frontdex, φυλάνε οι ίδιοι τα βόρεια σύνορά μας μήπως περάσει κάποιος μετανάστης προς τη Δύση!!!

Εμποδίζουν την είσοδο των δυστυχισμένων μεταναστών και τους εγκλωβίζουν στην Ελλάδα.

Όμως, το περίεργο είναι ότι κανείς δεν αναφέρεται σε αυτό, κυβερνητικοί, αντιπολιτευόμενοι, αλληλέγγυοι, διανοούμενοι ή ΜΜΕ σιωπούν.

Μάλιστα σήμερα θριαμβικά τα ΜΜΕ αναφέρονται στη σύλληψη οργανωμένου κυκλώματος διακινητών μεταναστών προς την Ε.Ε. Φυσικά, καμία ανάλογη επιτυχία σε διακίνηση μεταναστών προς την χώρα μας.

Σήμερα όλοι αυτοί πανηγυρίζουν για την πτώση του "τελευταίου" τείχους και την επανένωση της Γερμανίας, ξεχνώντας το τείχος της Λευκωσίας και τα αμέτρητα τείχη που στήνουν σε όλο το φτωχό κόσμο για να συσσωρεύεται ο πλούτος στις χώρες τους. Αυτοί, οι φιλάνθρωποι της Δύσης που γέννησαν τον ρατσισμό και την αποικιοκρατία...

https://www.real.gr/…/h_frontex_analambanei_pleon_epixeiri…/

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Στο Μόναχο χτίζουν το νέο «τείχος του Βερολίνου» - Θα διαχωρίζει τους ντόπιους από τους πρόσφυγες (Video)

Ένα σύγχρονο «τείχος του Βερολίνου» δημιουργείται στο Μόναχο, ώστε να διαχωρίζει του πρόσφυγες από τους κατοίκους.

Το τείχος θα έχει ύψος 4 μέτρα, ψηλότερο κατά 0,4 εκατοστά από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που για δεκαετίες χώριζε το Βερολίνο, ενώ θα κατασκευαστεί κατά μήκος του κέντρου ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων στην περιοχή του Νεουπέρλαχ. Η οικοδόμηση του τείχους έρχεται ύστερα από τα παράπονα 7 πολιτών οι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι με την κατασκευή του κέντρου υποδοχής των ανηλίκων προσφύγων κοντά στα σπίτια τους.

Το «τείχος των προσφύγων», όπως αναφέρουν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αποτελεί συμβιβασμό της τοπικής κοινωνίας με τις τοπικές αρχές ώστε να κατασκευαστεί το κέντρο για τα προσφυγόπουλα.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Münchener Merkur» το κέντρο αναμένεται να φιλοξενήσει 160 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και οι κάτοικοι που παραπονέθηκαν δήλωσαν πως δεν θέλουν να ακούνε τον θόρυβο που ενδεχομένως θα κάνουν τα παιδιά στο κέντρο υποδοχής.

«Οι κάτοικοι έχουν τονίσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι θέλουν να μπορούν να ξεκουράζονται τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα και πως τα σπίτια τους βρίσκονται μόλις 25 μέτρα μακριά από τον χώρο του κέντρου προσφύγων» γράφει η εφημερίδα χαρακτηριστικά.

Το βίντεο ΕΔΩ...