(ΗΧΗΤΙΚΟ) Χριψιμέ Χαρουτουνιάν:«Να μαθαίνει ο κόσμος για να μην επαναληφθούν τέτοια εγκλήματα... Ένα θαρραλέο βήμα προς την αλήθεια και την δικαιοσύνη».

Του Γιώργου Γκόντζου

«Να μαθαίνει ο κόσμος για να μην επαναληφθούν τέτοια εγκλήματα..Ένα θαρραλέο βήμα προς την αλήθεια και την δικαιοσύνη».  Με αυτές τις φράσεις σχολίασε η Χριψιμέ Χαρουτουνιάν, πρόεδρος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής στην Ελλάδα, την έγκριση από τη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ψηφίσματος με το οποίο αναγνωρίστηκε η γενοκτονία των Αρμενίων σε συνέντευξή της (Ηχητικό ΕΔΩ)στην εκπομπή «ο,τι πεις εσύ» (Γιώργος Γκόντζος), στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.

Υπογράμμισε την πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής για την αναγνώριση της Γενοκτονίας τονίζοντας πως «είναι υποχρέωση όλων των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων και των ηθικών ανθρώπων να φέρουν στο προσκήνιο τέτοιου είδους θέματα , και το θέμα της Γενοκτονίας είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, δεν μπορείς να σιωπάς μπροστά σε τέτοια εγκλήματα».

Στην συνέχεια τόνισε : "Ψηφίσματα υπάρχουν πολλά σε πάρα πολλές χώρες και σε πολλούς οργανισμούς….Με υπερηφάνεια σας λέω ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι μια από τις τέσσερις χώρες που έχουν θεσπίσει νόμο του κράτους για την αναγνώριση της Γενοκτονίας" και πρόσθεσε πως εκτός από τις τέσσερις χώρες (Ελλάδα ,Κύπρος, Γαλλία, Αργεντινή ) και τώρα το ψήφισμα των ΗΠΑ είναι στην ίδια κατεύθυνση δομημένο, με το μέτρο,κτός των άλλων, κάθε χρόνο με ευθύνη του κράτους να γίνεται μνημόνευση της Γενοκτονίας.

ΕΛΛΑΔΑ ΨΟΦΑ...

Του Σπύρου Παπαγιαννόπουλου

Ελλάδα ψόφα. Α σε κύκλο.  Σε τοίχους σπιτιών, σχολείων, πανεπιστημίων και σε εκκλησίες πρόσφατα.  Ελλάδα ψόφα...

Η ιδεολογική πλατφόρμα της προοδευτικούρας και η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού [πρώην δεξιά].

Κρατάει χρόνια αυτή η καμπάνια, τροφοδοτείται, πριμοδοτείται, προβάλλεται σε κάθε ευκαιρία.  Και φυσικά παράγει αποτελέσματα.  Παράγει οπαδούς.  Θεωρίες επί θεωριών και ιδεολογήματα.  

Διάβασα πολλά δυο μέρες με αφορμή το δρώμενο στη Νέα Φιλαδέλφεια το κείμενο των γυναικών που έστειλαν στην Εφ. Συν αλλά και που αναδημοσιεύτηκε επαρκώς στο φβ,  διάβασα τους διαλόγους σε κάθε ανάρτηση,  τα υπέρ και τα κατά,  είπα κι εγώ σε δυο τρεις αναρτήσεις την γνώμη μου, έμεινε ένα σφίξιμο στο στομάχι.  Δεν καταλαβαινόμαστε το ρεζουμέ.  Αποτύχαμε σαν γενιά, σαν γονείς σαν δάσκαλοι, με πίκρα τριγυρνάει αυτή η σκέψη στο μυαλό μου.  Αποτύχαμε να δώσουμε τον ρυθμό το μέτρο την ποίηση την ενάργεια το κάλλος.  Την Ελλάδα σαν ουσία διαχρονική, φιλοσοφημένη. Μας είπαν πως δεν είναι διαχρονική, πως χάθηκε στη σκλαβιά.  Πολλοί το πιστέψαμε.  Ας βγάλουμε τα μάτια μας.

Το πρωτάκουσα σε πρωινάδικο, είδα τον Πετρόπουλο με το μόνιμο αυτάρεσκο χαμόγελο και την μόνιμη ειρωνεία στο βλέμμα να δικαιολογεί πρώτος πλήρως το γεγονός, σε άλλες εκπομπές ακολούθησαν οι υπόλοιποι μόνιμοι δημοσιογράφοι καλεσμένοι των πρωινάδικων της Αυγής και της Εφ.Συν τα ίδια.  Αργότερα και η Μπακογιάννη από κοντά μη χάσει.  Είδα τα πλάνα με έκπληξη στην αρχή, προσπάθησα να καταλάβω, ενοχλήθηκα σαν πρώτη αντίδραση, μιλούσαν για μαθήτριες οι πρώτες πληροφορίες.  

Μετά ήρθε το κείμενο και τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους. Πάντα κάτι θα μας ενοχλεί την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου. Αν δεν είναι το ύψος της φούστας και του τακουνιού θα είναι η μαντίλα θα είναι ο μετανάστης αριστούχος θα είναι ο Έλληνας μαθητής που νομίζει ότι γιορτάζουμε την μάχη της Καρχηδόνας, θα είναι το χάπενινγκ, θα είναι ο επίσημος που κοιτά το κινητό του, θα είναι ο φασισμός, ο κυρ Παντελής ο νοικοκυραίος, ο Ελληναράς, φέτος προστέθηκε κι ο μιλιταρισμός, πάντα κάτι θα είναι για να μην γιορτάζονται οι δύο μεγάλες εθνικές επέτειοι όπως τους αξίζει.

Ενοχλούν. Και πολύ μάλιστα. Συγκεκριμένους. Ελλάδα ψόφα. Από το απλό περάσαμε στο απλουστευμένο. Εύκολες σκέψεις, πιασάρικες, αναπαράχηκαν σε λίγα λεπτά.  Το σύστημα πήρε φωτιά και πάλι.  Και φάνηκε η γύμνια μας.  Η αδυναμία να δούμε το σκοτεινό μέρος της σελήνης, αν και τι μπορεί να εξυπηρετεί όλο αυτό.  Το ύφος γραφής δε κυρίως στα σχόλια μου θύμισε την εποχή των Πρεσπών, δεν άλλαξαν πολλά από τότε διαπίστωσα, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια [κυρ] Παντελή μου.

Αντε κρύψου στη χουντοφωλιά σου και όλα τα συναφή κοσμητικά επίθετα ξανά μανά.  Κανιβαλισμός και ανθρωποφαγία.

Διαπόμπευση επωνύμων γιατί πήραν λάθος [κατά την κρίση μας] θέση. Τα ξαναζήσαμε.  Τον γκρεμίσαμε τον Μίκη κάποτε.

Ο Βούρος θα γλύτωνε ? Τι κι αν ήτανε στο ΕΚΚΕ για όσους δεν γνωρίζουν και μένουν σε μια σαχλή σκηνή που έπαιξε σαν ηθοποιός.

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ...

"...Αυτός ο κόσμος, ο υλιστικός και οργουελικός, διαποτισμένος από την καταναλωτική υποκουλτούρα, αφού απορρόφησε και το μαρξιστικό παρακλάδι του διαφωτισμού της "προόδου", προπαγανδίζεται ως η επιτομή της εξέλιξης. Στην πραγματικότητα τείνει να γίνει το βάραθρο του σκοταδισμού, αν οι λαοί ΔΕΝ αφυπνισθούν.

Και αυτή η αφύπνιση εμποδίζεται από την άγνοια της ιστορίας, των μεγάλων αξιών και ιδεών του παρελθόντος, που καλλιεργείται μεθοδικά μέσα από την “ενσωματωμένη” διανόηση, παιδεία και μίντια..."

  

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Όλο και περισσότεροι επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων συνειδητοποιούν την ακαταλληλότητα του υφιστάμενου πλαισίου αντίληψης της ιστορίας, που διαμορφώθηκε κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα. Δηλαδή το μοντελο που βλέπει την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού ως μια μονογραμμική σειρά σταδίων, η οποία ξεκινά από την πρωτόγονη Ανώτερη Παλαιολιθική Εποχή του κυνηγιού και της αναζήτησης τροφής, μέχρι τα νεολιθικά αγροτικά χωριά, μέχρι τους πιο εξελιγμένους πολιτισμούς της Χάλκινης Εποχής και, τελικά, τις αστικές σημερινές κοινωνίες.

Όσο περισσότερα μαθαίνουμε για την προϊστορία, τόσο πιο δύσκολο είναι να περιγράψουμε τον πρώτο άνθρωπο ως πρωτόγονο. Τα μέλη εκείνων των κοινωνιών απείχαν πολύ από τα πρωτόγονα πλάσματα, που θεωρούσαμε κάποτε ότι ήταν όλοι οι παλαιολιθικοί άνθρωποι.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το υφιστάμενο μοντέλο της προϊστορίας να χάνει την θεμελιώδη βάση συλλογισμού του.

Οι κάτοικοι της Νοτιοδυτικής Ευρώπης, για παράδειγμα, της Μαγδαλήνιας Εποχής (18.000-10.000 π.Χ.) διακοσμούσαν τις σπηλιές στο Lascaux με τοιχογραφίες απαράμιλλης πλαστικότητας και κίνησης, που τεχνικά μπορούν να εξισωθούν μόνο με τις τοιχογραφίες της Κρήτης της Εποχής του Χαλκού. Αυτός ο ίδιος πολιτισμός φαίνεται τώρα ότι είχε ήδη δαμάσει το άλογο από το 12.000 π.Χ., με λίγα λόγια ...8.000 χρόνια πριν από την ημερομηνία που δέχεται το επίσημο ιστορικό μοντέλο.

Κατά μήκος της Μεσογείου, σε μια εποχή που ο άνθρωπος υποτίθεται ότι απλώς έβγαινε από τον παλαιολιθικό πρωτογονισμό του, βρίσκονται μεγαλιθικά μνημεία και τεράστια τείχη -όπως τα κυκλώπεια- αλλά και πύργοι, τα οποία στους αρχαιολόγους θυμίζουν πολύ τα μεγάλα μεσαιωνικά κάστρα.

Τα παραπάνω και πολλά άλλα “αταίριαστα” για την εποχή τους γεγονότα φέρουν το ίδιο μήνυμα: ότι έχουμε κάνει θεμελιώδη λάθη στον τρόπο που έχουμε απεικονίσει την πορεία της ανθρώπινης προϊστορίας, δηλ. ως μια προοδευτική σειρά σταδίων.

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

28^η  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΚΑΜΕ  ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΤΡΙΠΟΛΗ 1946, ΧΗΡΕΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ 1940

Είναι ορατό εδώ και χρόνια ότι νεοφασιστικοί μηχανισμοί στοχοποίησαν την 28η Οκτωβρίου. Όπως στοχοποίησαν την 19η Μαΐου. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί.

Τί κάναμε την 28η Οκτωβρίου του 1940.  Υπερασπιστήκαμε την Ανθρώπινη Ζωή και την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια. Τί είναι η 19η Μαΐου; Η υπεράσπιση της Ιδεολογίας της Ζωής επί αυτής του θανάτου. «Η Νίκη της Ζωής επί του θανάτου» είπα όταν την πρότεινα.

Εμείς δεν κάναμε Άουσβιτς, Κάνδανο, Καλάβρυτα, Κομμένο, Παραμυθιά, Πύργους, Δομένικο.
Δεν είχε ελληνικά τάγματα μαζί με τους Ναζί στην υπεράσπιση του Χίτλερ στο Βερολίνο.
Αυτή είναι η Εθνική Διαφορετικότητα μας.
Είναι ακόμη μία Ευγενής Διαφορετικότητα.

Δεν είναι όλες οι Διαφορετικότητες ευγενείς.

Αν μας Μιμούνταν και άλλοι δεν θα είχαμε Άουσβιτς ούτε Δίστομο.

                                   Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Νοέμβριος 19

28η Οκτωβρίου: Η ιστορία του πολέμου και ο πόλεμος για την ιστορία

Μήπως είναι προτιμότερο το σχολείο να αποφεύγει αυτούς τους εορτασμούς, επειδή υπάρχει το ενδεχόμενο να καλλιεργούνται εθνικά στερεότυπα, να δημιουργούνται ενοχές, να θίγονται υπολήψεις και ταυτότητες και να εμφανίζονται στις συνειδήσεις μίση;

Του Αθανάσιου Γκότοβου* από το huffingtonpost.gr

Η 28η Οκτωβρίου του 1940 έχει καθιερωθεί στη συλλογική μνήμη ως ημέρα-σύμβολο για δύο συμβάντα: πρώτον,την απόφαση της επίσημης Ελλάδας, μέσω της πολιτικής της ηγεσίας, να απορρίψει το αίτημα του ιταλικού κράτους, τότε με φασιστικό καθεστώς, για κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας επί ελληνικών εδαφών και, δεύτερον,τη δράση του ελληνικού στρατού αλλά και του άμαχου πληθυσμού να μεταφράσουν στην πράξη την παραπάνω απόφαση της πολιτικής ηγεσίας πολεμώντας.

Γύρω από τα δύο αυτά συμβάντα αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά, κυρίως όμως στην περίοδο της μεταπολίτευσης, αντίπαλα αφηγήματα που επιχειρούν να εμφανίσουν το συγκεκριμένο ιστορικό παρελθόν με τρόπο συμβατό με τον ομολογημένο ή λανθάνοντα ιδεολογικό προσανατολισμό του δημιουργού του αφηγήματος. Τα αφηγήματα αυτά αποκτούν «οπαδούς» και όταν η αντιπαράθεση οξύνεται και περιλαμβάνει μειωτικούς χαρακτηρισμούς για  τους αφηγητές, αλλά και για τα ιστορικά πρόσωπα που εμπλέκονται στα συμβάντα, τότε γίνεται λόγος για «πόλεμο» της Ιστορίας. Είναι αναμενόμενο οι διαμάχες αυτές να μην περιορίζονται στον στενό κύκλο των Ιστορικών, αλλά να επεκτείνονται και στον χώρο της λεγόμενης δημόσιας Ιστορίας. Η 28η Οκτωβρίου είναι μια τέτοια περίπτωση.

Ποιος είπε το «Όχι»;

Ἡ μεταθανάτια κατάσταση τῆς ψυχῆς

από

 Φώτης Σχοινάς

 

Ἡ κατάσταση τῆς ψυχῆς μετά θάνατον

1. Εἰσαγωγικές παρατηρήσεις

Τό ἄρθρο αὐτό ἀποτελεῖ ἀπόπειρα ἀνταποκρίσεως στό αἴτημα τῆς κ. Βασιλικῆς Κ. γιά τή μεταθανάτια κατάσταση τῶν ψυχῶν καί τή δυνατότητα ἡμῶν τῶν ζώντων νά βοηθήσουμε στήν ἀνάπαυσή τους.

Κατ’ἀρχήν πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι τή δυνατότητα μετανοίας καί ὡς ἐκ τούτου τῆς σωτηρίας ἔχουμε μόνο στήν παροῦσα ἐνσώματη καί ἔγχρονη ζωή. Ἡ μετάνοια συνδέεται μέ τήν ἐν σώματι καί ἐν χρόνῳ ζωή. Μετά ἀπό αὐτή   δέν ὑπάρχει δυνατότητα μετανοίας. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης λέγει ὅτι οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων στόν ἅδη θά ἤθελαν νά ζήσουν μόνο πέντε λεπτά στήν παροῦσα ζωή γιά νά προλάβουν νά μετανοήσουν. Ὅμως ἀποτελεῖ ἀκλόνητη πεποίθηση καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ ψυχές τῶν κεκοιμημένων μποροῦν νά βοηθηθοῦν πολύ καί ἀποτελεσματικά ἀπό ἐμᾶς τούς ζωντανούς. Τά μέσα βοηθείας πρός τούς κεκοιμημένους εἶναι ἡ μνημόνευσή τους στή Θεία Λειτουργία, τά μνημόσυνα, ἡ προσωπική προσευχή γιά αὐτούς καί οἱ διάφορες ἀγαθοεργίες μέ προεξάρχουσα τήν ἐλεημοσύνη.

2. Μόνο ἡ παροῦσα ζωή εἶναι καιρός μετανοίας

Κατά τόν μεγάλο δογματολόγο καθ. Παναγιώτη Τρεμπέλα «μόνον ἡ παροῦσα ζωή εἶναι καιρός μετανοίας καί ἀγώνων πρός τήν πρόοδον ἐν τῇ ἀρετῇ»(Π.Ν.Τρεμπέλα, Δογματική, τόμος 3, ἐκδ. Ἀδελφότητος Θεολόγων ὁ Σωτήρ, Ἀθῆναι 1979, σελ. 372).Μετά τόν θάνατο δέν ὑφίσται δυνατότητα μετανοίας καί διορθώσεως.

Ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων δηλώνει  ὅτι «τῆς μετανοίας καί τῆς ἀφέσεως ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ μόνον τήν προθεσμίαν ἐχούσης…οὐκ ἔστι μετά θάνατον λοιπόν τούς ἐν ἁμαρτίαις τελευτήσαντας ὡς εὐεργετηθέντας αἰνεῖν, ἀλλ’ ἀποδύρεσθαι»(Κυρίλλου Κατηχήσεις 18, 14, PG 33 1032- 1033). Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι «τῆς μετανοίας καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ὁ παρών ἐστι καιρός, ἐν δέ τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἡ δικαία κρίσις καί ἀνταπόδοσις» καί ὅτι «μετά τήν ἐντεῦθεν ἀπαλλαγήν οὐκ ἔστι καιρός κατορθωμάτων, τοῦ Θεοῦ τόν παρόντα καιρόν ἐπιμετρήσαντος εἰς ἐργασίαν τῶν πρός τήν αὐτοῦ εὐαρέστησιν» (Μ. Βασιλείου PG 31 700-701). Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος κηρύσσει ὅτι «οὐκ ἐστίν ἐν ᾅδη τοῖς ἀπελθοῦσιν ἐξομολόγησις καί διόρθωσις.Συνέκλεισε γάρ ὁ Θεός  ἐνταῦθα μέν καί βίον καί πρᾶξιν, ἐκεῖ δέ τήν τῶν πεπραγμένων ἐξέτασιν» (Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΣΤ ́, PG 35, 944). Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀποφαίνεται ὅτι «ὁ παρών βίος πολιτείας ἐστι καιρός, μετά δέ τήν τελευτήν κρίσις καί κόλασις», ὡς ἐκ τούτου «ἕως μέν ἄν ἐν τῷ βίῳ τούτῳ ὦμεν τῷ παρόντι, δυνατόν διαφυγεῖν τήν τιμωρίαν μεταβαλομένους (=ἐάν ἀλλάξουμε, ἐάν δηλαδή μετανοήσουμε), ἐκεῖ δέ ἀπελθόντες ἀνήνυτα (=ἀνώφελα) οἰμώξομεν». (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG 57, 416).

3. Εἶναι δυνατή ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν στή μέλλουσα ζωή;

Ἀπό τά ἀνωτέρω Πατερικά χωρία συμπεραίνουμε ἀβιάστως

Η οικονομική σημασία της ελληνικής οικογένειας

από

 

Σπύρος Κουτρούλης

Στοχαστές όπως, ο Σ. Ράμφος του ύστερου έργου του, επιχειρούν να μας πείσουν ότι θεμέλιο της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι η ελληνική οικογένεια. Υποτίθεται ότι αυτή εμποδίζει το άτομο να ενηλικιωθεί και να αποκτήσει έλλογα χαρακτηριστικά.
Όμως τέτοιες απόψεις όχι μόνο δεν θεμελιώνονται στην κοινωνική εμπειρία και στην ιστορική πραγματικότητα αλλά την αντιστρέφουν. Η προσωπικότητα για να συγκροτηθεί έχει ανάγκη την θαλπωρή του οικογενειακού χώρου. Από αυτόν θα λάβει την γλώσσα του και τις δυνατότητες να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο όπως γράφουν ο Κ. Καστοριάδης και ο Κ. Λάς (ο τελευταίος μάλιστα την χαρακτηρίζει «λιμάνι σε έναν άκαρδο κόσμο»).
Ο ιστορικός Γ. Δερτιλής μας δίνει πολλά τεκμήρια για τον σημαντικό και θετικό ρόλο της ελληνικής οικογένειας. Τονίζει ότι την θεωρεί «ως μονάδα παραγωγής και μάλιστα ως μονάδα υψηλής παραγωγικότητας και ως το κατεξοχήν παραγωγικό κύτταρο της ελληνικής οικονομίας εδώ και αιώνες. Πρόκειται για οικογένεια μεσογειακού τύπου: πολυμήχανη, προσαρμοστική, πολύεργη (εννοείται ότι σε αυτά τα θέματα θα επανέλθω). Στον μεσογειακό τύπο προσθέτουμε ένα πρόσθετο, ελληνικό χαρακτηριστικό που υπήρχε ανέκαθεν: η ελληνική οικογένεια ήταν και είναι μια ιδιότυπη, συμπαγής οικονομική κοινοπραξία, απίστευτη εργατική όταν εργάζεται για το δικό της όφελος, ένα κοινωνικό κύτταρο εγωπαθές και πανίσχυρο, πότε οχυρό απόρθητο και πότε ελαφρύ τεθωρακισμένο, ευέλικτο και επιθετικό»[1]. Παρότι δεν αγνοεί κάποια αρνητικά της χαρακτηριστικά, όπως την ώθηση συχνά στην προστασία που προσφέρει μια θέσης δημοσιο-υπαλληλική, τελικά όλα αυτά αναιρούνται από το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της που είναι ο υψηλός βαθμός προσαρμοστικότητας. Τελικά «η οικογένεια είναι και γόνιμο φυτώριο άλλων ιδεών και νοοτροπιών, που οδηγούν συχνά τα μέλη της σε τολμηρές αναζητήσεις εκτός των διανοητικών και βιοτικών συνόρων της, στις σπουδές και την κοινωνική κινητικότητα, σε παροδικές αποδημίες και σε ισόβιες μεταναστεύσεις, σε οικονομικές συμπεριφορές που είναι, ενίοτε, παραγωγικότατες, σε εργασιακές στρατηγικές, σε αποταμιευτικές και επενδυτικές στρατηγικές πολύ αποδοτικές, σε επιχειρηματικές πρωτοβουλίες όλων των διαμετρημάτων και σε παραγωγικές μονάδες ιδιαίτερα προσαρμοστικές»[2].

π. Λίβυος

Πάντως ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι αρκετοί άνθρωποι της θρησκείας, όχι απλά δεν θα άφηναν κάτω την πέτρα στην προτροπή του Χριστού «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…», αλλά θα έπιαναν την πιο μεγάλη και βαριά πέτρα που θα έβρισκαν μπροστά τους και θα την πετούσαν με μανία στο αμαρτωλό άνθρωπο.

Άλλωστε γι’ αυτούς είναι εχθρός, γιατί κάνει κάτι «απαίσιο», τους θυμίζει όλα εκείνα που θα ήθελαν και αυτοί να ζήσουν και τα έχουν θάψει. Την πέτρα την πετάς πάντα στο καθρέπτη σου, ώστε να σπάσει και να μην σου θυμίζει εσένα.

Γίναμε όλοι «φασίστες»;

Του Γιώργου Ρακκά από το thessnews.gr

Στην πραγματικότητα, καμιά κοινωνία δεν είναι «από τη φύση της» κλειστή ή ανοιχτή. Την μεταμορφώνουν οι περιστάσεις. Και η σημερινή περίσταση του μεταναστευτικού αδιεξόδου στην Ελλάδα είναι πολύ ιδιαίτερη, για να φορτώσουμε τις αντιδράσεις που προκαλούνται στον «ρατσισμό» και την «ξενοφοβία» -λες και υπάρχουν άνθρωποι ή ολόκληρες τοπικές κοινωνίες που φέρουν αυτό το στίγμα πάνω τους βιολογικά, «από την φύση τους».

Τα Βρασνά δεν είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, μια κάποια μαύρη κηλίδα στον χάρτη της χώρας που της αξίζει μια «δημοκρατική καραντίνα» για να αντιμετωπιστεί η υποτιθέμενη φασιστική επιμόλυνση. Είναι αντανάκλαση της στάσης που έχει διαμορφώσει σταδιακά όλη η ελληνική κοινωνία, η ίδια ελληνική κοινωνία που κατά το 60% της είχε συνεισφέρει σε ανθρωπιστική βοήθεια των ανθρώπων που είχαν εγκλωβιστεί στην Ειδομένη το 2015.

Τώρα όμως, με τα βόρεια σύνορα της χώρας να είναι κλειστά, το κράτος να έχει απολέσει πλήρως τον έλεγχο της μεταναστευτικής πολιτικής, όπου αλωνίζουν ΜΚΟ αμφίβολης προέλευσης, κινήτρων και χρηματοδότησης, τον Ερντογάν να σπρώχνει επίτηδες τα κύματα των νέων μεταναστευτικών εισροών στην Ελλάδα για να την αποσταθεροποιήσει, και εν τέλει την μετανάστευση προς την Ελλάδα να έχει καταστεί ανεξέλεγκτη, το 86% των Ελλήνων, σύμφωνα με δημοσκόπηση του αμερικανικού ερευνητικού κέντρου Pew Research Center, επιθυμεί την απέλαση όλων των μεταναστών που έχουν εισέλθει στη χώρα παράνομα. Μήπως αυτό το 86% των συμπολιτών μας έχουν γίνει «φασίστες»; Προφανώς και όχι. Φοβάται όμως, ότι ο τρόπος που διαχειρίστηκε και διαχειρίζεται ακόμα και σήμερα τη μετανάστευση το ελληνικό κράτος, οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ δηλαδή, θα διαλύσουν την χώρα.

Μέσα στο εκρηκτικό μείγμα που έχει δημιουργήσει η απραξία και το κενό κράτους δικαίου της ελληνικής πολιτείας, η Ελλάδα έχει δημιουργήσει μια πολύ κακή φήμη μέσα στα ίδια τα δίκτυα της μετανάστευσης. Σαν αποτέλεσμα της ψευδοανθρωπιστικής στάσης κυβερνήσεων, ΜΚΟ κ.ο.κ. που προωθεί την ανεξέλεγκτη μετανάστευση υπό το σύνθημα «κανείς άνθρωπος δεν είναι παράνομος», σήμερα, όλοι στην Ελλάδα, πρόσφυγες, μετανάστες, μαφιόζοι και τζιχαντιστές αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο, στη Μόρια, τη Σάμου, αρχικά, στην ηπειρωτική Ελλάδα στη συνέχεια.

Ιουλία Μπίμπα, η ηρωική δασκάλα της κατοχής που έγινε σαμποτέρ και τίναξε στον αέρα την προδοτική ΕΣΠΟ

Το 1942, στη διάρκεια της Κατοχής, η ΕΣΠΟ δραστηριοποιήθηκε για τη δημιουργία μίας αμιγώς ελληνικής ταξιαρχίας εθελοντών οι οποίοι θα πολεμούσαν στο ανατολικό μέτωπο στο πλευρό των Γερμανών. Το ίδιο είχαν κάνει άλλωστε οι περισσότερες κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες. Ένα χρόνο νωρίτερα, τον Ιούλιο του 1941, ο στρατηγός Μπάκος, «υπουργός Εθνικής Άμυνας» στην κυβέρνηση δωσίλογων του Τσολάκογλου, είχε προσπαθήσει για κάτι παρόμοιο, αλλά τότε είχαν αντιδράσει οι Ιταλοί.

Στο τέλος καλοκαιριού του 1942, η ΕΣΠΟ επανάφερε δυναμικά το σχέδιο αυτό. Επιπλέον, η ελληνική ναζιστική οργάνωση ήταν βασικός φορέας της γερμανικής προπαγάνδας και συνέδραμε στην αποστολή ελλήνων εργατών στην Γερμανία για τα πολεμικά εργοστάσια που είχαν κενές θέσεις λόγω της αυξανόμενης στράτευσης ντόπιων για το ανατολικό μέτωπο. Όμως, μερικοί νέοι Έλληνες πατριώτες που αποτελούσαν τον «Ουλαμό Καταστροφών» της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ («Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων») με επικεφαλής τον υποσμηναγό Κώστα Περρίκο, αποφάσισαν να βάλουν τέλος στα σχέδια των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους.

Η ανατίναξη της ελληνικής ναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ από μέλη της ΠΕΑΝ

Το μεσημέρι της Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου 1942 με δέκα κιλά δυναμίτη ισοπέδωσαν το κτίριο της ΕΣΠΟ, ενώ στον πρώτο όροφο τελείωνε συγκέντρωση των μελών της. Στον τρίτο όροφο του κτιρίου ήταν τα γραφεία και αποθήκες πυρομαχικών και καυσίμων μίας γερμανικής μονάδας. 

Με την έκρηξη της βόμβας ανατινάχθηκαν και αυτά, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν τα πατώματα και των τριών ορόφων. Σύμφωνα με επίσημη αναφορά της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών, στην έκρηξη και την πυρκαγιά που ακολούθησε, σκοτώθηκαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ –ο αρχηγός της, γιατρός Στεροδήμας, τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε λίγες μέρες αργότερα- καθώς και 43 Γερμανοί στρατιωτικοί στον τρίτο όροφο. 

ΒΙΝΤΕΟ – Ο μύθος της αρπαγής της Περσεφόνης και η Ελευσίνα

Στην δεύτερη εκπομπή της δεύτερης σεζόν του Cognosco Radio για το Εναλλακτικό Ραδιόφωνο, ο Νίκος Παππάς αφηγείται τον μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, με αφορμή την επαναφορά της Ελευσίνας στην επικαιρότητα.

Στην εκπομπή αυτή αναλύεται ο μύθος, η σημασία του αλλά και γίνεται αναφορά στα εγκλήματα που γίνονται κατά της Ελευσίνας τα τελευταία τρία χρόνια.

Ακούστε τα όσα ειπώθηκαν, λοιπόν, εκπομπή του Cognosco Radio:

"Η άγαν ελευθερία έοικε εις άγαν δουλείαν μεταβάλλειν."

"Η άγαν ελευθερία έοικε εις άγαν δουλείαν μεταβάλλειν."
– Φαίνεται πως η υπερβολική ελευθερία μετατρέπεται σε υπερβολική υποδούλωση-.

Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος (Πολιτεία 564Α)

Στην πρώτη φωτογραφία τα πρόσωπα των ενόπλων κοριτσιών από το μαρτυρικό Κουρδιστάν. Πολεμούν για λεύτερη πατρίδα με τίμημα τη ζωή τους!

Στη δεύτερη, "επαναστατημένα" κορίτσια του δυτικού μετανεωτερικού κόσμου μας! Εδώ, δεν χωρούν οι αναγνώσεις του παλιού κόσμου, θυσίες για την πατρίδα, αγώνας για συλλογική ελευθερία, σεβασμός σε ήρωες-εθνομάρτυρες είναι ξεπερασμένες.

Προφητικός ο πρίγκιπας Νικόλας καθώς από τότε τον είχαν ασφυκτικά κυκλώσει οι ψευτοεπαναστάτες, οι εραστές του μηδενισμού, τα "πρεζόνια" του δικαιωματισμού και οι οπαδοί της άκοπης "ελευθερίας".

"Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας
Μ’ επαναστατική φρασεολογία."
Νικόλας Άσιμος, 1949-1988,

(από το τραγούδι “της Επανάστασης”)

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Να συνεννοηθούμε στη διάγνωση

Christos Yiannaras | 28 Oct 2019

Έχει κεφαλαιώδη σημασία η διάγνωση: Να ξεχωρίσουμε την κρίση από την παρακμή. Να έχουμε συνείδηση των συνεπειών – τι συνεπάγεται μια κοινωνική «κρίση», τι τελεσίδικο σημαίνει η «παρακμή».

Πώς μπορούμε να διαγνώσουμε τη διαφορά; Εύκολο κριτήριο είναι η διάρκεια. Αν κάποιες κοινωνικές δυσλειτουργίες παρατείνονται πέρα από τον μέσο όρο ζωής μιας γενιάς, ταλαιπωρούν δύο, τρεις ή περισσότερες γενιές, τότε υποπτευόμαστε παρακμή. Αν διαδοχικές κυβερνήσεις υπόσχονται να λύσουν ένα πρόβλημα οργάνωσης, λειτουργίας ή θεσμών του κράτους, προσπαθούν, δεν το λύνουν και το παραδίδουν στους επόμενους σαν αυτονόητα άλυτο, τότε οσμιζόμαστε κοινωνική παρακμή.

Η παρακμή είναι αναμφισβήτητη, όταν ψηφίζονται από το κοινοβούλιο νόμοι, που αμνηστεύουν κατάφωρες παρανομίες των διαχειριστών της εξουσίας, εγκλήματα κλοπής ή κατάχρησης του κοινωνικού χρήματος. Παρακμή υπάρχει, όταν αποφαίνεται δημόσια Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι «ένας πρωθυπουργός δεν παραπέμπεται ποτέ στη Δικαιοσύνη, απλώς ξαποστέλνεται σπίτι του» – είναι παρακμή να αλληλοκαλύπτουν εγκλήματα ή πομπές τους οι επαγγελματίες της εξουσίας. Είναι σίγουρα σύμπτωμα παρακμής, εκπεσμού και σήψης μιας κοινωνίας, να μονοπωλούν την πολιτική οι διαφημιστές, η μονοκρατορία των «εντυπώσεων», να κατευθύνεται η ψήφος των πολιτών από χρυσοπληρωμένη προπαγάνδα.

Μόνο σε μια παρακμιακή κοινωνία, με δραματικά υποβιβασμένο επίπεδο διανοητικής καλλιέργειας, επιβιώνουν στην εξουσία «οικογένειες» που τα έκγονά τους έχουν αυτονόητα εξασφαλισμένη, χάρη στο όνομά τους, την ηδονική απόλαυση τιμών, πλούτου, δημοσιότητας – με αυτοματική μεταβίβαση των προνομίων από γενιά σε γενιά. Ποιος μπορεί να διανοηθεί, στη Μεγάλη Βρετανία, για παράδειγμα, να «κοσμούν» κάθε κυβέρνηση, επί πολλές δεκαετίες, ονόματα ίδια: Βενιζέλος, Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Κεφαλογιάννης, Βαρβιτσιώτης, να αποτελεί η ανάληψη της ευθύνης για τα κοινά όχι επιβράβευση προσόντων, κατάρτισης και ήθους, αλλά μόνο συνάρτηση οικογενειακού ονόματος.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Η σιδερένια μπάλα

© Debbie Cuffery

Δε θα ‘θελε τίποτα πια να θυμάται
έρωτες, μίση
κι εκείνα τα εφηβικά όνειρα,
που καιρό τον ταλάνισαν.
Ώριμος πια θα ‘θελε να κοιτάξει μπροστά,
προσγειωμένος ν’ αντιμετωπίσει το μέλλον,
ξανοίγοντας το βήμα σταθερά.
Μια σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι
εξασφαλίζει τη σίγουρη πορεία του στο χώμα.
Βλέποντάς τον ν’ απομακρύνεται αργά
άθελά μου θυμήθηκα παλιές ταινίες του σινεμά
με τους δραπέτες να σπάνε τις αλυσίδες
στο πέρασμα του τρένου.
Να του μιλήσω τάχα για τις ταινίες αυτές,
δείχνοντάς του τις ράγες στις παρυφές της πόλης;
Κι εγώ; Τί κάνω εγώ;
Τη σιδερένια μπάλα του δικού μου ποδιού
ακόμα δεν έτρεξα να σπάσω.

Η ακόρεστη δίψα της εξουσίας της εκγερμανισμένης Ευρωπαϊκής Επιτροπής

17 Σεπτεμβρίου 2019 - Πηγή german-foreign-policy.com

Φιλανθρωπία, η μελλοντική πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής βοηθά τον προκάτοχό της να σταθεί ανάμεσα σε δύο γυαλιά. Ursula von der Leyen και Jean-Claude Junker. Ο καθένας διψά για αυτό που μπορεί.

Η επόμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρέπει να διαδραματίσει έναν «γεωπολιτικό» ρόλο και να δώσει στην Ένωση μια κατευθυνόμενη εστίαση στην παγκόσμια πολιτική, επιβεβαίωσε η Ursula von der Leyen, η εκλεγμένη πρόεδρος της Επιτροπής, η ομάδα της οποίας, σύμφωνα με τους παρατηρητές, δείχνει μια πρωτοφανή "δίψα για εξουσία" . Τα σχέδια της Von der Leyen για τα επόμενα πέντε χρόνια ευθυγραμμίζονται σε μεγάλο βαθμό με το όραμα του Βερολίνου για τοποθέτηση της ένωσης ως ανεξάρτητης παγκόσμιας δύναμης μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας.

Ο κ. Emmanuel Macron, ο πρόεδρος της Γαλλίας, συμμερίζεται αυτό το σχέδιο και - ενόψει της έντονης σύγκρουσης μεταξύ Ουάσινγκτον και Πεκίνου - προειδοποιεί: σε περίπτωση αποτυχίας, οποιαδήποτε επιρροή στην παγκόσμια πολιτική θα χαθεί. Οι ισχυροί Γερμανοί επιχειρηματικοί κύκλοι λένε αυτό: 

δεν υπάρχει εναλλακτική λύση σε μια ενδιάμεση γερμανο-ευρωπαϊκή θέση, χάρη στην απώλεια επιχειρηματικών ευκαιριών με την Κίνα και με σοβαρές επιπτώσεις. . Ωστόσο, σύμφωνα με τους διατλαντικούς κύκλους, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, αργά ή γρήγορα, δεν θα έχουν άλλη επιλογή παρά να ξαναγυρίσουν στην Ουάσινγκτον.

Προφανείς αντιφάσεις

Στο Βερολίνο και στις άλλες πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης η διαμάχη συνεχίζεται ως προς τη θέση που πρέπει να υιοθετήσει η Γερμανία και η ΕΕ στην κλιμάκωση της σύγκρουσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Κίνας. Στη Γερμανία, πολλά διαφορετικά συμφέροντα πυροδοτούν αυτή τη συζήτηση. Από την άποψη της πολιτικής εξουσίας, από την άποψη του Βερολίνου, οι πολύ στενοί οικονομικοί, πολιτικοί και στρατιωτικοί δεσμοί που συνδέουν το μπλοκ με τις ΗΠΑ είναι ένα ισχυρό επιχείρημα για την ευθυγράμμιση με την Ουάσινγκτον σε περίπτωση σύγκρουσης. Ωστόσο, έχουν προκύψει αμφιβολίες. Οι συνεχιζόμενες προσπάθειες της διοίκησης της Trump να θέσει τη Γερμανία σε αδιέξοδο ενόψει της παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ θέτουν ερωτήματα στο Βερολίνο:1  ;

Αν μη τι άλλο, Κυριάκο, πρέπει να έχεις μια χώρα για να την κυβερνήσεις...

 της Ζέζα Ζήκου

Ατελείωτες Σύνοδοι Κορυφής, άπειρες διαπραγματεύσεις και ανατολίτικα παζάρια περί κυρώσεων, για την επαίσχυντη Συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενωσης και Τουρκίας, προϊόν ευτελούς εξωτερικής πολιτικής Τσίπρα / Μέρκελ για το Mεταναστευτικό - Προσφυγικό με τα μελανά σημεία και τα τεράστια πρακτικά προβλήματα εφαρμογής εκ μέρους του Ερντογάν. Οι χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που έχουν εισέλθει παράνομα στην Ελλάδα παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, αφού έχει κλείσει οριστικά η οδ ός των Δυτικώ ν Βαλκανίων και κάθε άλλη οδός διαφυγής προς την Ευρώπη... Αλλά το εφιαλτικό της συμφωνίας επικεντρώνεται στη ρήτρα που προβλέπει για όσους έχουν εισέλθει από την 20ή Μαρτίου 2016 και μετά και, εφόσον ζητήσουν και τους χορηγηθεί άσυλο, ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη με βάση τις διεθνείς συνθήκες να τους φιλοξενήσει στο έδαφός της.

Μια συμφωνία που είναι εξίσου άθλια με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Με τη συμφωνία αυτή για τις μεταναστευτικές ροές ο Ερντογάν πέτυχε να καταστεί απαραίτητος - προνομιακός εταίρος της Ε.Ε. Η ιδιότητα αυτή ενίσχυσε τον Τούρκο πρόεδρο να υλοποιήσει τον ρόλο που είχε προετοιμάσει να παίξει -και το βλέπουμε όλοι σήμερα- στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η Ε.Ε. έχει στοιχηθεί πίσω από την Τουρκία, που θεωρεί ότι αποτελεί τη χώρα-κλειδί για να μην κατακλυστεί η ίδια από εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες. Οι οικονομικοί μετανάστες και οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα για να περάσουν στην Ευρώπη είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι. Ομως, στην πλειονότητά τους πρόκειται για εποίκους που αναζητούν μια μόνιμη εγκατάσταση και όχι μια προσωρινή διαμονή.

Πέρα από την τεράστια ευθύνη της στον συριακό εμφύλιο, η Τουρκία άνοιξε τα σύνορά της (δεν απαιτεί βίζα) σε όλους τους οικονομικούς μετανάστες από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν μέχρι το Κέρας της Αφρικής (Σομαλία, Ερυθραία, Σουδάν) και από εκείμέχρι το Μαρόκο. Χαρακτηριστικό είναι ότι Μαροκινοί, Αλγερινοί αλλά και άνθρωποι από την Υποσαχάρια Αφρική έρχονταν με πτήσεις τσάρτερ από το Μαρόκο στην Κωνσταντινούπολη και απόεκεί με λεωφορεία μεταφέρονταν στα παράλια της Μικράς Ασίας, προκειμένου στη συνέχεια να περάσουν στα νησιά του Αιγαίου. Ολη αυτή η επιχείρηση γινόταν και γίνεται από κυκλώματα διακινητών, κάτω, όμως, από την εποπτεία και τον έλεγχο των κρατικών Αρχών και των μυστικών υπηρεσιών (ΜΙΤ) της Τουρκίας.

Νέα κυκλοφορία: «Ποιο είναι το σφάλμα της Δεξιάς; – Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον;» του Κρ. Λας

Συγγραφέας: Κρίστοφερ Λας

Μετάφραση – εισαγωγή: Γιώργος Ρακκάς

Κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Για ηλκετρονικές παραγγελίες επισκεφτείτε το ψηφιακό βιβλιοπωλείο των Εναλλακτικών Εκδόσεων.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Με ποια πλευρά συντάσσεστε λοιπόν; Οι αναγνώστες θα θεωρήσουν τις θέσεις μου δυσνόητες μόνο αν επιμένουν να πιστεύουν ότι η κάθε θέση που δεν εντάσσεται ανοιχτά στο κλασικό σχήμα Αριστερά – Δεξιά παραπέμπει αυτόματα στη Δεξιά. Εν τούτοις, η μόνη υπερασπίσιμη ηθικά επιλογή είναι να επιλέξει κανείς τον οίκτο, τη συμπόνοια και τη συγχώρεση, ενάντια στους άρχοντες και τις εξουσίες αυτού του κόσμου, να επιλέξει την αλήθεια έναντι της ιδεολογίας. Και για να κάνει κανείς αυτή την επιλογή σήμερα, θα πρέπει να απορρίψει εξ ίσου την Αριστερά και τη Δεξιά.

H ελπίδα για μια νέα πολιτική δεν στηρίζεται στη διαμόρφωση μιας νέας αριστερής απάντησης στην άνοδο της Δεξιάς. Αντίθετα, βασίζεται στην απόρριψη των παραδοσιακών πολιτικών κατηγοριών και τον επαναπροσδιορισμό των όρων της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η ιδέα μιας «Αριστεράς» έχει εξαντλήσει την ιστορική της ύπαρξη και πρέπει να εγκαταλειφθεί, όπως πρέπει να εγκαταλειφθεί και ένας συντηρητισμός που, σε μεγάλο βαθμό, με τη δική του ρητορική συγκαλύπτει τις παλαιότερες φιλελεύθερες παραδόσεις. Οι παλιές ταμπέλες δεν έχουν κανένα νόημα πλέον. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μπερδεύουν ακόμα περισσότερο τη συζήτηση αντί να την ξεδιαλύνουν. Αποτελούν προϊόντα μιας παλαιότερης εποχής, της εποχής του ατμού και του χάλυβα, και είναι εντελώς ακατάλληλες για την εποχή της ηλεκτρονικής, του ολοκληρωτισμού και της μαζικής κουλτούρας. Ας αποχαιρετήσουμε αυτούς τους παλιούς μας φίλους, ένθερμα μα ειλικρινά, και ας αναζητήσουμε αλλού έμπνευση και ηθική υποστήριξη.

Η αναγνώριση του προσώπου - Το πολιτικό ζήτημα που θέτει ο Joker - Μάκης Ανδρονόπουλος

 

Η εισβολή αστυνομικών σε δύο κινηματογράφους που παιζόταν το Joker μετά από ανώνυμες τηλεφωνικές καταγγελίες υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού για παρακολούθηση της ταινίας από ανήλικους, την εποχή που όλοι οι ανήλικοι έχουν πρόσβαση μέσω του κινητού τους σε ακραίες τσόντες και σε σοκαριστική βία, μοιάζει αστεία. Τι ήταν λοιπόν; Μια προβοκάτσια; Μια επίδειξη επιβολής του νόμου και της τάξης από την κυβέρνηση της ΝΔ, ή μια επικοινωνιακή καραμπόλα για να φύγει η προσοχή της κοινής γνώμης από κάποιο θέμα; Ή μήπως ήταν η καθυστερημένη αντίδραση του δυσκίνητου ελληνικού συστήματος σε μια επικίνδυνη κοινωνικά και πολιτικά γι΄ αυτό καλλιτεχνική έκφραση;

Θα υποστηρίξουμε εδώ την τελευταία εκδοχή. Το αστυνομικό επεισόδιο (στις ΗΠΑ με το πρόβλημα ασχολήθηκε το FBI) ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει και στην Ελλάδα πως ο Joker είναι κοινωνικά επιδραστικός και επίφοβος για το σύστημα, με την πλέον αρνητική έννοια του όρου, καθώς υπονοεί αυτοδικία και εξέγερση. Υπό αυτή την έννοια, οι κριτικοί κινηματογράφου έκαναν πως δεν κατάλαβαν.

Πέταξαν την μπάλα στην κερκίδα ενός σίγουρου Όσκαρ για τον Χοακίν Φοίνιξ, στην καταγωγική μυθολογία του ήρωα και διάφορα άλλα κινηματογραφίστικα κλισέ. Κάπως έτσι, γύρω από τον Joker εξελίχθηκε μία απίστευτη συνωμοσία αποσιώπησης για το τι ήθελε να πει το σπουδαίο αυτό δράμα του Τοντ Φίλιπς. Έμειναν στην αποπροσανατολιστική σύγκριση με τον Τζακ Νίκολσον και τους άλλους Joker και κυρίως στην επιφανειακή σημειολογία του σαρκαστικού γέλιου του Άρθουρ Φλεκ, που μετατρέπεται σε σπαραγμό.

Τι ξέχασαν οι κριτικοί

Ερντογάν : Ο Προφήτης εντέλει να είμαστε σκληροί ενάντια στους άπιστους !

Η τέχνη της προδοσίας

Με τον Alexander Zapolskis - 17 Οκτωβρίου - Πηγή regnum.ru μέσω Orlov ClubΈκρηξη στην Ουκρανία

Αλεξάντερ Ζαπόλσκι

Μεταφράστηκε στα γαλλικά από τον Hervé για το https://lesakerfrancophone.fr

στα ελληνικά από τα γαλλικά, Γερομοριάς

Η πρόσφατη ιστορία των Κούρδων της Συρίας δείχνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να προδώσουν τον οποιονδήποτε, ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους σχέσεις ή τις επίσημες υποσχέσεις και εγγυήσεις τους. Τίποτα προσωπικό, ξέρετε, αυστηρά επαγγελματικό ...

Για παράδειγμα, τι  κοινό έχουν οι Ουκρανοί και οι Κούρδοι της Συρίας; Με την πρώτη ματιά, οι άνθρωποι, η γεωγραφία και η ιστορία τους είναι τελείως διαφορετική. Αλλά τι γίνεται με τα πανικοβλημένα tweets του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Ουκρανίας Pavlo Klimkin με τα οποία ανησυχεί βαθύτατα, ότι οι ΗΠΑ μπορούν να προδώσουν την Ουκρανία ακριβώς όπως πρόδωσε τον κύριο σύμμαχό της στη Συρία. Αλλά τι γίνεται με την αιώνια φιλία που τους υποσχέθηκε;

Είναι εύκολο να καταλάβουμε το δίλημμα του Klimkin. Το στοίχημα της Ουκρανίας για την υποστήριξη των ΗΠΑ είναι τώρα ο τελευταίος και μοναδικός ακρογωνιαίος λίθος της αποτυχημένης πολιτικής της Ουκρανίας. Πριν από λίγο καιρό, ο παλαιός, μονολιθικός, Δυτικός κόσμος κατέρρευσε με φρικτό, προφανή και παταγώδη τρόπο. Η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες εμπλέκονται σε έναν πόλεμο κυρώσεων και η ΕΕ θεωρεί τώρα, ότι η προοπτική συνέχισης της υποστήριξης του αμερικανικού έργου στην Ουκρανία είναι δαπανηρό. Η Ευρώπη έχει ήδη στρέψει την πλάτη στους άτυχους Ουκρανούς.

Χάρη στις προσπάθειες των ευρωπαϊκών, αμερικανικών και διεθνών τραπεζών, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ειδικότερα η Παγκόσμια Τράπεζα, οι Ουκρανοί έχουν καταδικαστεί σε μόνιμες συμφωνίες οικονομικής υποτέλειας. Με ονομαστικό ΑΕΠ ύψους μόλις 124 δισεκατομμυρίων δολαρίων για 40 εκατομμύρια ανθρώπους και τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, το εξωτερικό χρέος της ουκρανικής κυβέρνησης έφτασε τα 74,32 δισεκατομμύρια δολάρια το Νοέμβριο του 2018, εκ των οποίων 13 δισεκατομμύρια δολάρια οφείλονται στους διεθνείς πιστωτές, 19 δισ. Ευρώ σε άλλους ιδιοκτήτες ουκρανικού χρέους και 7,29 δισ. Ευρώ σε γνωστές ιδιωτικές εταιρείες (όπως η ουκρανική εταιρεία σιδηροδρόμων) αλλά με κρατικές εγγυήσεις.

Ο κατάλογος των πιστωτών της Ουκρανίας είναι μακρύς και ποικίλος. Περιλαμβάνει τόσο διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όσο και ξένες κυβερνήσεις. Η χώρα οφείλει 500 εκατομμύρια δολάρια στην Ιαπωνία, 300 εκατομμύρια δολάρια στον Καναδά, 260 εκατομμύρια δολάρια στη Γερμανία, 610 εκατομμύρια δολάρια στη Ρωσία, αλλά μόνο 10 εκατομμύρια δολάρια στον πρώην καλύτερό της φίλο, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με άλλα λόγια, ακόμη και αν η Ουκρανία υποστεί μια ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή και εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα υποστούν απώλειες που, σε σύγκριση με τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια που ρίχνονται κάθε μήνα από τα τυπογραφεία της Federal Reserve, δεν θα είναι αισθητή.