ΤΙ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

ΤΙ δεν καταλαβαίνεις τώρα,  μετά και την διαγραφή Σαμαρά,  για το ποιο σχέδιο εκτελείται;

Αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση του ίδιου αρθρογράφου με ημερομηνία 31.10.2024

ΤΙ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Δύο μόνο ισχυρά συσχετισμένα θέματα:

🔺️Το ποιοί και το πως θα μπουν στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων από τα νότια της Κρήτης μέχρι την ΑΟΖ της Κύπρου 

🔺️Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπως διαμορφωνονται μέσα από το πλέγμα των τουρκικών διεκδικήσεων από την Θράκη μέχρι την Κύπρο και τις δεσμεύσεις του καθεστώτος Μητσοτάκη στα συμφέροντα που το στηρίζουν και στην πίεση να κρατηθεί, δια δικών μας  υποχωρήσεων, η Τουρκία στην Δύση. 

Τα εφοπλιστικά κυρίως συμφέροντα που  κοπτονται για το πρώτο θέμα χωρίζονται στους ευνοημένους και τους ρηγμένους από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Στους ρηγμένους περιλαμβάνονται κυριως οι Λάτσης, Βαρδινογιάννης, Αλαφούζος και Μαρινάκης (και κάτι ακομα μικρότεροι κατσαπλιάδες), που διαθέτουν και ισχυρή παρουσία στα ΜΜΕ αλλά και υπηρετικό τους προσωπικό σε όλα τα κόμματα. 

Έτσι:

✔️Ο Λατσης εξωθεί τώρα τον Σαμαρά να ηγηθεί ενός ακροδεξιού Συνασπισμού υφιστάμενων πολιτικών μορφωματων στα δεξιά της ΝΔ, που θα επιδιώξει μαζι με μερος της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ που θα διασπαστεί, να εισπράξει και τον θυμό της κοινωνίας από την κατάληξη του δεύτερου θέματος, με στόχο  να αποτυπωθεί η ακροδεξιά με ένα ποσοστό γύρω στο 20% στις επόμενες Βουλευτικές, που όλα δείχνουν ότι θα διεξαχθούν εντός του 25.

Χριστιανοί και Δικτατορία

Το βιβλιοπωλείο manifesto διοργάνωσε μια συζήτηση (2014)

με θέμα: Χριστιανοί και Δικτατορία. Εισηγήθηκαν ο Μανόλης Μηλιαράκης Manolis Miliarakis Πρόεδρος του πολιτικού κινήματος της "Χριστιανικής  Δημοκρατίας"  και ο Ανδρέας Αργυρόπουλος Andreas Argyropoulos, Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων.

Από τα “Αμέρικαν μπαρ” στις “αμερικάνικες γωνιές” της Πρεσβείας

Της Ιωάννας Αναστασίου

“Ιεεπ, τι το κάναμε εδώ; Αμέρικαν μπαρ;” Η φωνή του Διονύση Παπαγιανόπουλου στην ταινία “Η βίλα των οργίων” έχει πια ξεθωριάσει κι ελάχιστοι θυμούνται τι ακριβώς γινόταν στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60 σε ένα … “αμέρικαν μπαρ”. Τώρα που η Ελλάδα είναι “αυτοκόλλητη” των Ηνωμένων Πολιτειών, ανεξαρτήτως Προέδρων όπως εννοούσε και ο πρωθυπουργός στη συγχαρητήρια δήλωση του για την εκλογή Τραμπ, αντί του στρατού τα “μπαρ” προώθησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τα κατέχει η Πρεσβεία. Οι χώροι που παραχωρούνται για να στήσει τις “αμερικάνικες γωνίες” της συνήθως είναι αυτοί που συγκεντρώνουν πολλούς νέους ανθρώπους.

Η πιο πρόσφατη τέτοια “γωνία” άνοιξε πρόσφατα και το μάθαμε με δελτίο Τύπου της ίδιας της αμερικάνικης πρεσβείας, στο γήπεδο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” και ότι στα εγκαίνια του παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης, ο Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Πρέσβης των Η.Π.Α. στην Ελλάδα Γιώργος Τσούνης. Ειδικά για το γήπεδο Καραϊσκάκη, ο τίτλος στον “πετυχημένο θεσμό” των “Γωνιών” αναβαθμίστηκε σε “Pop-Up American Space”. Η καινοτομία του, εκτός από την έως τώρα πληροφόρηση που προσφέρουν οι “αμερικάνικες γωνιές” για εκπαιδευτικές ευκαιρίες στις ΗΠΑ και χρηματοδοτούμενες εκδηλώσεις για την ωραία ζωή στην Αμερική, είναι η επέκταση τους και σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις.

Πανελλαδικό δίκτυο για τη στήριξη αμερικανικής πολιτικής

Η αμερικάνικη πρεσβεία στην Ελλάδα που έως και το 2012-2015 έχει πρώτο στόχο την άμβλυνση του έντονου “αντιαμερικανισμού” στον ελληνικό λαό, έστησε σταδιακά σε όλη τη χώρα τις “αμερικάνικες γωνιές” της ως δομές προώθησης της αμερικανικής πολιτικής. Η στρατηγική προσέγγισης της ελληνικής κοινωνίας περιγράφεται αναλυτικά από το State Department σε πληθώρα επίσημων εγγράφων αναρτημένων δημόσια. Σε ένα από αυτά αναφέρεται “Οι Αμερικανικοί Χώροι και Γωνιές” προσφέρουν πολιτιστικά και άλλα είδη προγραμμάτων που αντιπροσωπεύουν όλο το φάσμα του αμερικανικού πολιτισμού και της αμερικανικής κοινωνίας, εμπλέκουν πολλά διαφορετικά τοπικά ακροατήρια, παρέχουν ευκαιρίες σε ξένα ακροατήρια να αλληλεπιδράσουν με Αμερικανούς και αντανακλούν τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ”.

Πρόκειται δηλαδή για χώρους που εντάσσονται στην ολοκληρωμένη στρατηγική των ΗΠΑ για κάθε χώρα (Integrated Country Strategy – ICS) η οποία εκφράζεται μέσω της “δημόσιας διπλωματίας” και η οποία μπορεί να προσαρμοστεί ανάλογα με το είδος των “ακροατηρίων” που απευθύνεται. Το εκτεταμένο δίκτυο της πρεσβείας που ενσαρκώνει την παραπάνω στρατηγική, λειτουργεί με άλλες έξι δομές. Όπως έγραψε ο “Ριζοσπάστης”, οι δομές αυτές είναι: Το «Athens American Center» στο «Πολιτεία Business Center» και τα «TechLab» στο Πολιτιστικό Κέντρο Ξάνθης, στις Κεντρικές Δημοτικές Βιβλιοθήκες σε Πειραιά, Βέροια, Σπάρτη, Κέρκυρα και στη Θεσσαλονίκη, στη ΧΑΝΘ. Οι δομές αυτές πρωτοστατούν με διάφορες πρωτοβουλίες στη συγκέντρωση νέων ανθρώπων μέσα από προγράμματα συνεργασίας με σχολεία, βιβλιοθήκες, αθλητικούς συλλόγους, δήμους και διάφορες ΜΚΟ.

Συγκλονιστικό:Ο Ρίτσος απαγγέλει στο Πολυτεχνείο και χιλιάδες λαού τραγουδούν στην πρώτη επέτειο

Αναδημοσίευση: Η σύντομη ζωή του αδικοχαμένου Ιάκωβου Κουμή

Αν δεν σηκώσουμε ξανά

το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο

δε θα μπορέσουμε ποτές!

να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79

Στο ντοκιμαντέρ "Πολυτεχνεο1980 - Ιάκωβος Κουμής" μιλούν για τη δολοφονία του Ιάκωβου οι φίλοι του Λουκάς Αξελός, Λευτέρης Ριζάς, Δημήτρης Παπαχρήστος 

 Κουμής: 30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσει κανείς

Από τη Μαρία Ψαρά 

(αναδημοσίευση από το μπλογκ της It's all Greek to me, 22-05-2011).

 Εκδήλωση στην Αθήνα ζωντάνεψε την εν ψυχρώ δολοφονία του Κύπριου Ιάκωβου Κουμή από τα ΜΑΤ Θύματα βίας μετρά κάθε μέρα η Αθήνα. Ένα 44χρονο πατέρα που έτρεξε να πάρει το αυτοκίνητό του για να μεταφέρει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στο μαιευτήριο, μετανάστες με χτυπήματα στο κεφάλι από ρατσιστικές επιθέσεις, εργαζόμενους στη λαϊκή αγορά Εξαρχείων από μολότοφ... Και ο κύκλος βίας δεν λέει να κλείσει... Μέσα σε αυτό το κλίμα, πιο επίκαιρη από ποτέ, ήταν η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε αρχές Μαϊου στην Αθήνα για τον Κύπριο φοιτητή της Νομικής Ιάκωβο Κουμή, ο οποίος το 1980 δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ κατά την πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Με τίτλο «Ιάκωβος Κουμής 1956-1980, Τριάντα χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσεις», που διοργάνωσαν το περιοδικό «Τετράδια», ο σύλλογος «Φίλοι του Πυριτιδοποιείου», η «Πρωτοβουλία για την Εθνική Αυτοδιάθεση και την Κοινωνική Αλληλεγγύη» και το βιβλιοπωλείο της συζύγου του, Μαρία Κουμή «Το Παραμύθι» κάλεσαν φίλους, γνωστούς και αγνώστους, να μιλήσουν για το σύντομο βίο του νεαρού φοιτητή που χάθηκε τόσο άδικα. 

Αφορμή για την εκδήλωση στάθηκε ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στον Ιάκωβο Κουμή που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας και Κριτικής». Για τον Κουμή μίλησαν ο συγγραφέας και διευθυντής του περιοδικού Λουκάς Αξελός, ο συγγραφέας, εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστος και ο σύντροφος του Κουμή, Παύλος Χατζηπαύλου. Τη συζήτηση συντόνισε ο γιατρός Πέτρος Παπανικολάου. 

«Τριάντα χρόνια μετά τη δολοφονία του, θελήσαμε να ασχοληθούμε με τον βραχύ βίο και τα πυκνά γεγονότα του Ιάκωβου Κουμή», μας λέει ο Λουκάς Αξελός. «Ασχοληθήκαμε σε βάθος με τον αδικοχαμένο Κουμή και διαπιστώσαμε μια εικόνα ενός αξιόλογου, σκεπτόμενου και πολιτικοποιημένου νέου, με αρκετά διαυγή ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, ταγμένο απερίφραστα στον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου, με κριτική σχέση και στάση απέναντι στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, και δίψα και όρεξη για γνώση, αλλά -ταυτόχρονα- ενός νέου με σαφείς ποιητικούς λογοτεχνικούς προσανατολισμούς, που μπορούν να κριθούν χωρίς postfestum επιείκειες, όχι ως τα τετριμένα δείγματα ενός συμπαθούς νέου στιχοπλόκου, αλλά ως πρωτόλεια δείγματα ενός δυνητικά αξιόλογου δημιουργού, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται στα πράγματά του που διασώθηκαν...» 

 Σύντομη η παραμονή στην Αθήνα... 

«Κατά το βραχύ διάστημα εγκατάστασής του στην Αθήνα, γνωριστήκαμε μέσα από το εγχείρημα των "Τετραδίων". Προλάβαμε και κάναμε μια εκδρομή στη Νέα Μάκρη, όταν μια εβδομάδα προτού δολοφονηθεί μαζί με τον φίλο μας Παύλο Χατζηπαύλου και τις γυναίκες μας, Αγγέλα, Δάφνη και Μαρία, περιδιαβαίνοντας τις πορτοκαλιές και λεμονιές του πατρικού μου κτήματος,» θυμάται ο διευθυντής του περιοδικού. «Μαζί με άλλους συντρόφους μας ζήσαμε εκείνη τη χρονιά το τριήμερο της επετείου του Πολυτεχνείου, στο "τραπεζάκι" των "Τετραδίων" και της "Εργασίας".

51 χρόνια μετά...

17 Νοέμβρη 1973

51 χρόνια μετά...

          ____****____

Ποιοι βγήκαν των Βαΐων

να με δεχτούν;

Ποιοι με άλειφαν μύρο τη ματιά τους

τις παραμονές των Αγίων;

Ριπές οι μνήμες — χαρακιές

και το μπλουτζίν αγριεμένο..

Αυτό το μήνα η πανσέληνος

είναι τυφλή·

στον τόπο μου ξένος

ούτε ’Αφέντης ο Θεός

ούτε ο Αγαπημένος…

Κωστής Μοσκώφ

 "Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (1989)"

Από Γερομοριά 

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Θεοφάνης Τάσης και Ιωάννου Τσιβάκου στο Οικονομικό Φόρουμ Δελφών 2024

Δαμάζοντας την τεχνητή νοημοσύνη: Μπορούμε να δημιουργήσουμε ηθικές μηχανές;

ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟΣ, ΜΩΡΕ, Ή ΑΝΤΑΡΤΗΣ;

 ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΔΕΝ  ΗΘΕΛΕ 

Ν' ΑΦΗΝΕΙ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ! 

(ΜΗΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...)

Του ΝΙΚΟΥ ΨΙΛΑΚΗ

...Είχε ανασκουμπωμένο το ράσο για να μην μπερδεύεται στα ξερόκλαδα και δρασκελούσε τις πέτρες, αγρίμι κι αυτός σαν κι κείνα που τρέφει αιώνες κι αιώνες ο τόπος του. Βιαζόταν. Είχε να λειτουργήσει σε τρεις εκκλησίες εκείνη τη μέρα. Πρώτα στον Άη Γιάννη, ένα χωριό κρυμμένο στην αγκαλιά της Μαδάρας, στα Λιβανιανά -μικροχώρι κι αυτό στα σφακιανά βουνά-  και στο Λουτρό, στην ούγια του Λιβυκού, στον παμπάλαιο ναό της Παναγιάς. Σε κανένα από τούτα τα χωριά δεν πήγαινε δρόμος αμαξιτός. Συγκοινωνία είχε μόνο το Λουτρό, θαλασσινή. Ένα καραβάκι που έκανε καθημερινό δρομολόγιο Χώρα Σφακίων - Αγιά Ρουμέλη μ' ενδιάμεσο σταθμό το Λουτρό.

- Και θα πας και στα τρία χωριά, παπά Γιώργη;

Γέλασε δυνατά.

- Αμ, είντα λογάται, μωρέ; Ν' αφήσω παραπονεμένους τους αγίους;

Και πήγε! Έτσι όπως έκανε κάθε που τον πρόσταζε η φωνή της συνείδησης. Κάθε μεγάλη σκόλη, κάθε Λαμπρή, τα ίδια. Ξεκινούσε από το λιόγερμα, περπατούσε μέρα και νύχτα, άνθρωποι και άγιοι περίμεναν ν' ακούσουν το μήνυμα της Ανάστασης από τη δική του βροντερή φωνή, μ' εκείνη την αρχέγονη και ιδιότυπη σφακιανή προφορά. 

Ο λόγος για τον παπά Γιώργη Χιωτάκη. Τον ασυμβίβαστο ανταρτόπαπα που από χτες αργά ροβολά τις Μαδάρες τ' ουρανού (είμαι σίγουρος πως δεν θα διαλέξει εύκολους δρόμους ο παπά Γιώργης. Μήτε κάμπους. Κάπου εκεί, στην άκρα της παράδεισος, θα βρεθεί ένα ψηλό βουνό, σαν το δικό του). 

Η προκήρυξη της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης του Πολυτεχνείου.

Γιώργος Τασιόπουλος 

Στην πρώτη φωτογραφία η προκήρυξη της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης του Πολυτεχνείου. 

Απαραίτητη η υπενθύμιση, 

το μήνυμα σαφές για τους κατοίκους της σημερινής σωφρονιστική αποικίας.

Ούτε δικαιωματισμός, ούτε μέτωπο έναντι του εθνολαϊκισμού:

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ

ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΗΣΙΑ

  ______****_______

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Οι φοιτητές απ’ όλες τις σχολές στη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος συνειδητοποιήσαμε, πως τα προβλήματα μας, σχετικά με τον εκδημοκρατισμό της Παιδείας και τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, δεν λύνονται, χωρίς την αλλαγή της συγκεκριμένης πολιτικής καταστάσεως.

Αρχίζοντας έτσι πολιτικό αγώνα οι φοιτητές και οι Έλληνες εργαζόμενοι, που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο ξεκαθαρίζουν τις θέσεις τους και καλούν τον ελληνικό λαό να συσπειρωθεί γύρω τους και ν’ αγωνιστεί μαζί τους ως την τελική νίκη.

1) Πρωταρχική προϋπόθεση για την επίλυση όλων των λαϊκών προβλημάτων θεωρούμε την άμεση παύση του τυραννικού καθεστώτος της χούντας και την παράλληλη εγκαθίδρυση της

 λ α ϊ κ ή ς  κ υ ρ ι α ρ χ ί α ς

 και της

 ε θ ν ι κ ή ς  α ν ε ξ α ρ τ η σ ί α ς.

2) Η εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας συνδέεται αναπόσπαστα με την εθνική ανεξαρτησία από τα ξένα συμφέροντα, που χρόνια στήριζαν την τυραννία στη χώρα μας. Η πλατιά κινητοποίηση του ελληνικού λαού κι η εκδήλωση συμπαράστασης, απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους επιχείρησαν να μας δυσφημήσουν.

Ελληνικέ λαέ, ο αγώνας γύρω από τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία σήμερα συνίστανται στις άμεσες μαζικές διεκδικήσεις, στα οικονομικά, επαγγελματικά και κοινωνικά σου προβλήματα με απεργιακούς αγώνες, με μαζικές κινητοποιήσεις, με συλλαλητήρια, με προοπτική τη γενική απεργία για την ανατροπή της δικτατορίας. Η παρουσία μας εδώ αποτελεί κέντρο συσπείρωσης, κινητοποίησης και μαζικοποίησης του λαϊκού αγώνα.

ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ 

ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

16 Νοέμβρη 73

Η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

 

______________

Και για όποιον θέλει να θυμηθεί τα πραγματικά γεγονότα προτείνω το βιβλίο του Σταύρου Λυγερού,

"Η εξέγερση του Πολυτεχνείου

Μία ξεχασμένη κατάθεση" από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.

Στο βιβλίο ο Σταύρος Λυγερός, ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, δίνει τη δική του πολιτική και προσωπική κατάθεση για εκείνα τα γεγονότα.

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η (άγνωστη...) ιστορία του Ιάκωβου Κουμή

Ιάκωβος Κουμή, απόφοιτος της Τεχνικής Σχολής Αμμοχώστου, 1974

Της Θέκλας Κίττου

Αν δεν σηκώσουμε ξανά

το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο

δε θα μπορέσουμε ποτές!

να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79

Η πρωτοβουλία που πήραμε απόψε, σαν Κέντρο Λόγου και Τέχνης ΑΕΙΠΟΛΙΣ, ανταποκρίνεται σε μια εσωτερική ανάγκη της δικής μου γενηάς, της γενηάς που συνηθίσαμε να ονομάζουμε: γενηά του Πολυτεχνείου. Αυτή η ίδια γενηά υπήρξε και η γενηά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Είναι, επίσης η γενιά, που ενώ ώφειλε, δεν μπόρεσε να ανακόψει για την πατρίδα μας τον όλεθρο, αντίθετα βυθίστηκε η ίδια στην παρακμή και την φθορά. Η αποψινή βραδυά ξεχρεώνει τρία χρέη:

Α: Το χρέος προς εκείνους απ” τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έδωσαν τη ζωή τους στην αντίσταση κατά της Χούντας του 1967

Β: Το χρέος προς εκείνους από τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έπεσαν στον αγώνα για την υπεράσπιση της Κυπριακής Ελευθερίας το 1974

Γ: Το χρέος προς τον Κύπριο πατριώτη Ιάκωβο Κουμή που συνεχίζοντας μια αρχαία παράδοση, έδωσε τη ζωή του στον κοινό αγώνα Ελλάδας-Κύπρου

Είμασταν πολλοί οι Κύπριοι που σαν νέοι, κυρίως φοιτητές, βρεθήκαμε στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Ωριμάσαμε μέσα στη δικτατορία και μάθαμε τί σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ο καθένας μας πρόσφερε στον αγώνα, σύμφωνα με τις ψυχικές και πνευματικές του δυνάμεις. Την ώρα της Λαϊκής Εξέγερσης, που έμελλε να συνδυασθεί με την προδοσία της Κύπρου, της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είμασταν πάλι εκεί. Πολλοί, πάρα πολλοί ήταν οι Κύπριοι που συμμετείχαν στην κατάληψη και οι ψυχικοί δεσμοί που αναπτύχθηκαν εκείνες τις μέρες μάς κράτησαν ζωντανούς, όταν γέμισαν ξανά οι φυλακές κι όταν σε λίγο η Χούντα επετέλεσε το έσχατο και πλέον μακάβριο έργο της: να παραδώσει την Κύπρο στους Τούρκους.

Είναι πολύ δύσκολο για την σημερινή νέα γενιά των Κυπρίων, να αντιληφθεί το ψυχικό τραύμα, το συναισθηματικό κενό και το πνευματικό χάος, στο οποίο μας είχε σπρώξει η ιστορική μοίρα. Μπροστά στα άπειρα μάτια μας γκρεμίστηκε το νεαρό μας κράτος, μόλις δεκατεσσάρων ετών. Είμασταν νέοι. Αριστεροί ή δεξιοί, γριβικοί ή μακαριακοί, εθνικιστές ή διεθνιστές. Η εθνική ταπείνωση και η αγωνία εγκαταστάθηκαν στην ψυχή μας. Η ζωή μας έγινε φτωχή και μίζερη μέσα σε μιά νύχτα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

«.... είμαστε 'μεις τα παιδιά εκείνων που το '56 κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας για την Αυτοδιάθεση της Κύπρου και που πήραμε απ' τους γονιούς μας εντολή να θυσιαστούμε για την ελευθερία της ....αυτή την εντολή έχουμε δώσει κι εμείς στα δικά μας παιδιά.... μην ακούτε αυτούς που σας ψιθυρίζουν ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες.... η θυσία αποτελεί ηθική προτροπή σε όλους τους λαούς, σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ιδεολογίες ....»

Λάμπρος Παπαδημητράκης, Σκηνοθέτης, Εκφωνητής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου

Σαράντα πέντε χρόνια κλείσανε εφέτος από τον Νοέμβρη του ’73, την ηρωϊκή «μεγαλοβδομάδα» του σύγχρονου Ελληνισμού. Τις ημέρες εκείνες που η φωτεινή δύναμη της νέας γενηάς σήκωσε την Ελλάδα λίγο ψηλότερα... «καθώς τα ατίμητα άλογα του Δία ολόρτα σηκώνονται άμα νιώσουν στην οπλή τους τον οχτρό», όπως λέει ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημά του Προς την Άνω Ελλάδα.

Στην συνέχεια, το μεγάλο «Όχι» των φοιτητών και της ελληνικής νεολαίας πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου, ξεθώριασε από τον ψεύτικο «θρίαμβο» της μεταπολίτευσης, παραμορφώθηκε από την σαθρή μυθολογία του εκσυγχρονισμού, που πάνω της χτίστηκαν οι καρριέρες των νέων αφεντικών, και βούλιαξε στον βάλτο της τρόϊκας και του ευρώ.

Ήταν από τότε, που η υπό εκκόλαψη Νέα Τάξη είχε βάλει στο στόχαστρό της την Ελλάδα. Γιατί τα γεγονότα του 1973 δεν εντάσσονται μόνο στο λυκόφως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αποτέλεσαν μια πρώτη πράξη, και το μοντέλο ακόμα, για τις ανατροπές που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δεκαετίες με στόχο την ευρωατλαντική επικυριαρχία στον μετασοβιετικό κόσμο. Το σχέδιο του εσωτερικού πραξικοπήματος, που τέθηκε σε εφαρμογή, το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές με τις «έγχρωμες επαναστάσεις" στα Βαλκάνια, την Ευρασία, με την Αραβική «Άνοιξη» κ.ά.... Εκμετάλλευση μιας λαϊκής εξέγερσης από πυρήνα οργανωμένων πρακτόρων, ανάδειξη των μελλοντικών ηγετών και, πάνω απ’ όλα, χειραγώγηση της Κοινής Γνώμης.

Αποφασιστική ήταν η δράση των αθέατων «παγκόσμιων σκηνοθετών»: CIA, DIA, Μοσσάντ, το αόρατο «ωκεανογραφικό» πλοίο Apollo 2 του ΝΑΤΟ, οι κομμάντος των «μαύρων επιχειρήσεων» από τις Βρυξέλλες που ήρθαν στην Αθήνα και συμμετείχαν στα γεγονότα... Και άλλες ενέργειες που δεν μαθεύτηκαν ποτέ. Το 1972, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής, Σαλβατόρε Αλλιέντε, είχε δώσει την εξήγηση για το ποιος πραγματικά αποφασίζει: «Οι βασικές οικονομικές και στρατιωτικές αποφάσεις των χωρών παίρνονται από ...«διεθνείς οργανώσεις» που δεν εξαρτώνται από καμμιά χώρα και που οι δραστηριότητές τους δεν ελέγχονται από καμμιά Βουλή ή από τις λαϊκές μάζες...». Λίγες ημέρες πριν από το Πολυτεχνείο, τον Σεπτέμβριο του ’73, πλήρωσε κι αυτός με την ζωή του αυτή την τραγική αλήθεια.

Συμπληρώθηκαν, λοιπόν, σαράντα πέντε χρόνια από την ημέρα που απέναντι στο ανθελληνικό δόγμα της χούντας "υποταγή-τυραννία-προδοσία" απάντησε η φωτισμένη νεολαία του Πολυτεχνείου με το πανανθρώπινο σύνθημα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία… Ένα τρίπτυχο τόσο επίκαιρο και σήμερα που η φρίκη της διεθνούς κλεπτοκρατίας, του ισοπεδωτικού καπιταλισμού και του ενδοτικού εθνομηδενισμού αναμετριέται πάλι με τα σωθικά του Ελληνισμού. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που οι δωσίλογοι και τα κάθε είδους φερέφωνα της Νέας Τάξης προσπαθούν να σβήσουν από την εθνική μνήμη τον Νοέμβρη του ’73, να απαξιώσουν την Γενηά του Πολυτεχνείου. Επειδή είναι πάντα επικίνδυνη, όσο και αν την εκμεταλλεύτηκαν πολύ οι κυνικοί εξουσιαστές που χρησιμοποίησαν την εξέγερση για να φέρουν χειρότερη δουλεία και ξεπούλημα και θανατικό. Και τώρα προσπαθούν να της φορτώσουν την παρακμή και την διαφθορά επειδή κάποιοι εξαργύρωσαν, λέει, και «με μεγάλο τόκο» την συμμετοχή τους στην εξέγερση του ‘73.

Υπήρξαν, βέβαια, τα «λαμόγια» και είναι γνωστοί. Επώνυμοι… Ήταν, όμως, «τρεις». Και οι άλλοι είναι χίλιοι-δεκατρείς. Οι άλλοι, οι ανώνυμοι, οι σιωπηλοί, οι αντιστεκόμενοι, οι παντοτινά στρατευμένοι στο όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας και στο σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σε αυτούς ανήκει το «Πολυτεχνείο» και τα πολλά «Πολυτεχνεία» του μέλλοντος που αναπόφευκτα θάρθουν, καθώς η παγκόσμια χούντα έχει δείξει τα νύχια της.

Μικρό, πικρό, σημείωμα για τον Μιχάλη Γκανά

του ΗΛΙΑ ΜΑΛΕΒΙΤΗ

Φωτογραφία μου στα χέρια που θα πας

κοίταξε μη δακρύσεις…

Μητριά Πατρίδα

Πλημμύρισαν τα ΜΚΔ χτες από στίχους του Μιχάλη Γκανά, με το που μαθεύτηκε ο θάνατός του στα 80 του χρόνια. Ακούγονται λέξεις όπως: κορυφαίος, πρώτος, μεγαλύτερος των εν ζωή Ελλήνων ποιητών. Από ποιους; Μήπως από θεσμικούς παράγοντες, κρατικούς φορείς, ιδρύματα ή το λογοτεχνικό σινάφι; (Ο πρωθυπουργός ήταν απασχολημένος με τη σύνταξη επικήδειου μηνύματος για τον Βαρδή Βαρδινογιάννη).

Ποιοι λοιπόν εξυμνούν το έργο του Μιχάλη Γκανά; Μα το ευρύ, πλατύ κοινό που αγάπησε την ποίησή του και τους στίχους του, που τους τραγούδησε τόσες και τόσες φορές σε τόσες περιστάσεις, ξανά και ξανά· το μέγα πανελλήνιον.

Διαβάζω: «Το 1994 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το βιβλίο του Παραλογή, το 2009 με το Βραβείο Καβάφη, το 2011 με το βραβείο Ίδρυμα Πέτρου Χάρη (Ακαδημίας Αθηνών) για το σύνολο του έργου του». Στην ίδια την Ακαδημία βέβαια (όπου υπέβαλε υποψηφιότητα ασφαλώς, όπως και όλοι οι άλλοι), δεν κρίθηκε άξιος να συμπεριληφθεί. Βγήκε τρίτος και καταϊδρωμένος. Μα μέχρι και τα ογδόντα χρόνια του, το ελληνικό κράτος δεν θέλησε να του επιδαψιλεύσει την τιμή του Ειδικού ή του Μεγάλου Βραβείου για το έργο του, την οποία κέρδισαν συγγραφείς πολύ ασημότεροί του. Έτι ζων, δεν ευτύχησε να δει τα αθρόα αφιερώματα των εκατοντάδων σελίδων με τα οποία τιμήθηκαν άλλοι συγκαιρινοί ομότεχνοί του από τον λογοτεχνικό κόσμο και το σινάφι. Δεν γράφτηκαν γι’ αυτόν ογκώδεις μελέτες πανεπιστημιακών ούτε επιτιμοποιήθηκε από τις φιλοσοφικές σχολές μας. Παρ’ όλα αυτά, λογιάζεται ως μεγάλος ποιητής, μετά τον θάνατό του, απ’ το πλατύ, μεγάλο κοινό της πατρίδας. Ίσως κι η ίδια η πατρίδα να επαίρεται σε λίγο, τώρα πια μετά τον θάνατό του.

Παρ’ ότι η Μητριά Πατρίδα (1981, εκδ. “Κείμενα”) αναφέρεται στην Ουγγαρία (όπου έζησε ως παιδί μαζί με την οικογένειά του εξόριστοι μεταξύ ’48 και ’54), θαρρώ πως ακούγεται στ’ αυτιά μας και σαν ταιριαστή ονομασία της φυσικής του/μας πατρίδας ίσαμε σήμερα.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Σ’ αυτό τον τόπο

δεν βρίσκω εύκολα τον Νότο,

να ξέρω από πού φυσάει,

ούτε τη Δύση

σαν θεία να με νουθετήσει,

τα ’χω χαμένα

και στροβιλίζομαι σαν σβούρα

μες στο κενό και τη θολούρα.

Σ’ αυτό τον τόπο

δεν βρίσκω εύκολα τον τρόπο,

να πω το ναι να προχωρήσω,

γιατί το όχι

έχει μακρύτερη απόχη

και παραπαίω

ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο

και σ’ ένα ίσως επενδύω.

ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΆΖΟΝΤΑΙ ΤΑ "ΤΣΙΠΆΚΙΑ"

ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΆΖΟΝΤΑΙ ΤΑ "ΤΣΙΠΆΚΙΑ"

(Και η σχέση τους με τις γεωπολιτικές συγκρούσεις στην νέα εποχή).

Tι είναι η Ευρώπη μας?

Μην ειν' τα άπαρτα ψηλά βουνά των δανικών της ΕκΤ?

Μην το ευρώ που χτίστηκε πάνω σ' αυτά?

Mην ειν' τα γάργαρα νερά όσων κάνουν γαργάρες με παλιές συνταγές,

τώρα αλά Τραμπ?

Όχι! Τίποτα απ όλα αυτά!

Μια τεχνολογία κατασκευής μικροκυκλωμάτων (της ASML) και 5-6 κανονισμοί προστασίας της ισχύος των ένθεν κακείθεν τεχνοφεουδαρχών επί των δούλων στα dataχώραφα των κάθε λογής  Musk είναι. 

Για το δεύτερο δες στο σχόλιο #1 τι παίζει  τώρα. Ας πούμε εδώ για το πρώτο.

Τα μικροτσίπ είναι ηλεκτρονικά κυκλώματα (σαν αυτά που έβλεπες παλιότερα ανοίγοντας ένα ραδιοφωνάκι) όπου τα transistos, οι πυκνωτές, οι διακόπτες και τα λοιπά ηλεκτρονικά έχουν αντικατασταθεί από "χαρακιές" διαφορετικού βάθους και πλάτους πάνω σε ένα υπόβαθρο πολύ καθαρού πυριτίου (άμμος δηλαδή η πρώτη τους υλη).

Τα ηλεκτρόνια του ρεύματος που ταξιδεύουν σε αυτά τα "φαράγγια" κάνουν αυτά τα κυκλώματα να λειτουργούν σύμφωνα με ένα σχέδιο ως επεξεργαστές, ηλεκτρονικές μνημες, αισθητήρες κλπ.

Σήμερα η υψηλότερη τεχνολογία κατασκευής τέτοιων κυκλωμάτων επιτρέπει την "χάραξη" με αποστάσεις μεταξύ των "φαραγγιών" της τάξης των 10 νανομέτρων (χιλιοστά του χιλιοστού) για τα συμβατικά τσιπάκια. 5nm για όσα προορίζονται για στρατιωτικές η αλλες critical mission δουλειές και  πολύ πρόσφατα τα 2nm , που είναι πολύ κοντά και στο μικρότερο βήμα συμπύκνωσης, αφού πλησιάζουμε επικίνδυνα το μέγεθος των ατόμων. 

Τα μικροτσίπ κατασκευάζονται με τη δημιουργία στρωμάτων διασυνδεδεμένων σχεδίων τέτοιων χαράξεων σε μια "γκοφρέτα πυριτίου". Η διαδικασία κατασκευής μικροτσίπ περιλαμβάνει εκατοντάδες βήματα και μπορεί να διαρκέσει έως και τέσσερις μήνες από το σχεδιασμό έως τη μαζική τους παραγωγή. Στις καθαρές αίθουσες των εργοστασίων κατασκευής τσιπ (εγκαταστάσεις κατασκευής), η ποιότητα του αέρα και η θερμοκρασία διατηρούνται αυστηρά ελεγχόμενες καθώς τα ρομπότ μεταφέρουν τις πολύτιμες "γκοφρέτες από πυρίτιο" από μηχανή σε μηχανή.

Τα σχέδια τους αποτυπώνονται με τεχνικές λιθογραφίας. Ρομποτικά χέρια ακριβείας θα κάνουν τις κινήσεις και θα οδηγήσουν τα laser που χαράζουν.

 Ο πιο σημαντικός κατασκευαστής αυτών των τεχνολογιών λιθογραφίας είναι μια Ολλανδική εταιρεία, η ΑSΜL, στα εργαστήρια της οποίας  ενσωματώνονται χιλιάδες επι μέρους ερευνητικές προσπάθειες εκατοντάδων Πανεπιστήμιων και ερευνητικών κέντρων, στην πλειοψηφία τους ευρωπαϊκά και κατασκευάζονται όλες οι τεχνολογίες για μια γραμμή παραγωγής chips.

π. Γεώργιος Πυρουνάκης:"Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΘΑ ΑΙΜΑΤΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Ο μεγάλος αγωνιστής κατά της Δικτατορίας π. Γεώργιος Πυρουνάκης, όντας εξόριστος στον Άγιο Στέφανο στο Μπογιάτι, κάθε πρώτη του μήνα, μετά τη λειτουργία για τους αποφυλακισμένους πολιτικούς εξορίστους και τους ανθρώπους του Λόγου και της Τέχνης, εκφωνούσε "Κήρυγμα ελπίδας", με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα.

Στις 5 Απριλίου 1970, ημέρα Κυριακή, με θέμα "πιστοί στο πνεύμα το αληθινό", προφητικά, μας έλεγε, ανάμεσα στα άλλα, προτρέποντάς μας:

"Να έχω αγωνία' που να τη μετασχηματίζω και να την εκφράζω όχι σε τάσεις τρομοκρατημένης φυγής ή σε μισοκακόμοιρες κλάψες' αλλά σε αγώνα. Σε αγώνα ηθικής αντιστάσεως προς ό,τι κακό και όποιους κακούς. Και για επιτυχίες, που έστω κι αν χρειαστεί μένοντας ανυποχώρητος στις αντιδράσεις ή στις επιθέσεις των άλλων, να είμαι έτοιμος να υποστώ την οποιαδήποτε θυσία. Βαρύ βέβαια το τίμημα, αλλά ωραίο. Και ο ελεύθερος άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά. Γιατί αυτός έτσι πιστεύει και έτσι ενεργεί' δε λυγίζει ούτε μικροσυμβιβάζεται' δε ντροπιάζεται. Αλλά με επιμονή συνεχίζει και ανοίγει δρόμους σε νέους ορίζοντες και οδηγεί σε νέους δρόμους και ορίζοντες. Ώστε και οι άλλοι ν' ακολουθήσουν. 

Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΠΗΓΗ: Adonis Sanoudos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Οι Στόχοι και οι Συνέπειες - Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα σχολεία.

 Οι Στόχοι και οι Συνέπειες 

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Διάλεξη με αντικείμενο τα Εργαστήρια Δεξιοτήτων στην Εκπαίδευση, τμήμα των οποίων είναι και η σεξουαλικη διαπαιδαγώγηση. Τι ισχύει αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα; 

Πρόκειται άραγε για κατήχηση στις αξίες μιας νέας θρησκείας; Ποιοι οι απώτεροι στόχοι;

 Διευκρινίστηκαν ορισμένα αμφιλεγόμενα ζητήματα αναφορικά με την υπέρ και παραπληροφόρηση που επικρατεί στο δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει περί του θέματος. Τρόποι αντιμετώπισης που προάγουν την σύμπνοια μεταξύ διαφόρων κοινωνικών ομάδων που αντιστέκονται, όπως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί.

O Πρόεδρος Πούτιν στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο για τη σχεδιασμένη οικονομία, την Κίνα, το ευρώ και την ελληνική κρίση, την ΕΕ

Σότσι, Ρωσία, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την περασμένη εβδομάδα προσκλήθηκα και παρακολούθησα το ετήσιο συνέδριο του Φόρουμ του Βαλντάι, της σημαντικότερης «δεξαμενής σκέψης», που διεξήχθη στο Σότσι του ρωσικού Καυκάσου. Το συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν φέτος περί του 140 συνέδρους, είναι μια ευκαιρία συνάντησης με διακεκριμένους εκπροσώπους της ρωσικής κυβέρνησης και διανόησης, όπως και τον ίδιο τον Ρώσο Πρόεδρο, αλλά και με δεκάδες διανοούμενους και πολιτικούς από πολλές χώρες του κόσμου. Εδώ νοιώθει κανείς καλύτερα τον σφυγμό ενός κόσμου που δεν περιορίζεται στα ασφυκτικά όρια και στις «κυρώσεις» της συλλογικής Δύσης, όρια και «κυρώσεις» μάλλον στον εαυτό της παρά σε κανέναν άλλο. Συναντά τους εκπροσώπους της ανερχόμενης «παγκόσμιας πλειοψηφίας», όρο που «λάνσαραν» οι Ρώσοι στην τελευταία συνεδρίαση του Φόρουμ, τους εκπροσώπους μιας πολύχρωμης ανθρωπότητας Κινέζων, Ινδών, Λατινοαμερικάνων, Αφρικανών, Αράβων κλπ., των καινούριων μεγάλων δυνάμεων και μικρότερων εθνών που αναδύονται τώρα στην παγκόσμια σκηνή, στέλνοντας το μήνυμα στην πάντα αλαζονική Δύση ότι δεν ανέχονται πια την παντοδυναμία της. Δεν λείπουν όμως και κριτικοί διανοούμενοι από τις χώρες της συλλογικής Δύσης.

Είναι επίσης το Φόρουμ μια μεγάλη ευκαιρία να συζητήσει κανείς για θέματα από την κλιματική αλλαγή μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη και από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις αμερικανικές εκλογές στη γενοκτονία που συνεχίζεται απτόητη στην Παλαιστίνη, πρακτικά για όλα τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου μας, με μερικούς από τους καλύτερους παγκοσμίως ειδικούς.

Είναι κρίμα ότι η επίσημη Ελλάδα (όπως και η Κύπρος) που, σε καιρούς πολύ πιο δύσκολους, αψήφισαν θαρραλέα τον «Ηγεμόνα» και ανέπτυξαν τις ιδιαίτερες σχέσεις τους με τους παράλληλους, τους «εναλλακτικούς» κόσμους, κερδίζοντας δυσανάλογα σε παγκόσμιο κύρος και ακτινοβολία, έχουν σήμερα, που η Δύση παραπαίει και μια καινούρια παγκόσμια αρχιτεκτονική ανατέλλει, εγκαταλείψει κάθε φιλοδοξία μιας αυτόνομης διεθνούς παρουσίας, έχοντας μετατραπεί σε τελευταίας κατηγορίας θλιβερές αποικίες μιας παραπαίουσας Δύσης.

Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα πρότεινε να γίνουμε ένας δορυφόρος της Ρωσίας. Αλλά βέβαια είναι αυτοκτονία αυτό που συμβαίνει: η καταστροφή, η εκμηδένιση του ελληνικού – υπό διάλυση στην πραγματικότητα – «κράτους», ώστε να συνεχίσει να «ανήκει στη Δύση». Μιλάμε για πολύπλευρη εξωτερική πολιτική, αλλά μόνο αυτή δεν έχουμε και μάλιστα τώρα, που είναι περισσότερο αναγκαία και χρήσιμη από ποτέ άλλοτε.

Ο Θεοφάνης Τάσης στο Hellenic Experience Center

Πολυτεχνείο 1980 - Ιάκωβος Κουμής!

Στο ντοκιμαντέρ "Πολυτεχνείο 1980 - Ιάκωβος Κουμής" μιλούν για τη δολοφονία του Ιάκωβου οι φίλοι του Λουκάς Αξελός, Λευτέρης Ριζάς, Δημήτρης Παπαχρήστος.

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/3wTCztP63BM?si=FY2EwAf1mpJ7rgkw

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1973-2024

 Συμπληρώνονται 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973.

Το φοιτητικό κίνημα με την κατάληψη της Νομικής και στη συνέχεια με την κατάληψη και την εξέγερση του Πολυτεχνείου εξέφρασε τους Λαϊκούς πόθους για Δημοκρατία και Ελευθερία. Ήταν η αρχή του τέλους για το επτάχρονο δικτατορικό καθεστώς του οποίου το τέλος σημαδεύτηκε από το άγος της τραγωδίας και της προδοσίας της Κύπρου.

Το Πολυτεχνείο, η 17η Νοέμβρη, παραμένει διαχρονικό σύμβολο των αγώνων.

Με ζωντανή την Μνήμη, παλεύουμε σήμερα για την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της Εθνικής Κυριαρχίας της Χώρας μας, για την Απελευθέρωση της Κύπρου, για την Ενότητα του σύμπαντος Ελληνισμού, για το σταμάτημα της σφαγής στη Παλαιστίνη (Γάζα, Δυτική Όχθη), για τον τερματισμό των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή μας και ευρύτερα στον κόσμο.

51 χρόνια μετά, ο Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία- Λαϊκή Κυριαρχία- Κοινωνική Δικαιοσύνη-Δημοκρατία, συνεχίζεται.

Θέμης Τζήμας:Η επάνοδος του Τραμπ η πολιτική αβεβαιότητα και η "αφασία" της πολιτικής σκηνής

Ο Θέμης Τζήμας δικηγόρος, διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής, μιλάει στον 98.4 για το τι σηματοδοτεί η μετάβαση στις ΗΠΑ στην εποχή Τράμπ, για το εσωτερικό τους, την Ευρώπη, τις μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις στην Ουκρανία και την Μέση Ανατολή, αλλά και ποια διάταξη ισχύος διαμορφώνεται σε χώρες με γεωστρατηγική βάθους και χώρες , όπως λέει και για την δική μας, που ετεροκαθορίζονται από το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό χωρών όπως οι ΗΠΑ. 

Μιλάει για την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το Κυπριακό, αλλά και τις νέες αβεβαιότητες παγκόσμια σε οικονομία και ενέργεια.
Αναφορικά τέλος με την εικόνα που παρουσιάζει η εγχώρια πολιτική σκηνή, ακτινογραφεί μία εικόνα "αφασίας" όπως την αποκαλεί στην αντιπολίτευση από τα αριστερά της ΝΔ συνολικά και μια εικόνα περιορισμένης στα μικρά και όχι στα μεγάλα όπου εκεί μπαίνουν όρια, στις δυνάμεις από τα δεξιά του κυβερνώντος κόμματος.

 
Ο Θέμης Τζήμας, διατυπώνει την άποψη ότι χωρίς άλλοθι "πάτρωνα" όπως στα μνημόνια , η ελληνική πολιτική ελίτ αντιλαμβάνεται πως η νέα επερχόμενη κρίση , θα "σκάσει" στα χέρια όποιου θα βρίσκεται εκείνη την στιγμή στα πράγματα και υπό αυτή την έννοια, όλοι με διαφορετικό τρόπο βέβαια, προσπαθούν να πάρουν αποστάσεις από αυτό.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΙΣΣΙΑΣ (1947-2004)

«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα… δεν είσαι τίποτα άλλο από ένας γέρος!»

του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σε μας και στο Ισραήλ γιατί δεν είσαι τίποτα άλλο από ένας γέρος! Ένας γέρος!» Αυτά έλεγε ένας νεαρός τότε ισραηλινός δεσμοφύλακας στον κρατούμενο, τον Μάιο του 2010, Βαγγέλη Πισσία. Ο Πισσίας είχε συλληφθεί σε ρεσάλτο της ισραηλινής ακτοφυλακής, μαζί με τους επιβαίνοντες στο πλοίο «Ελεύθερη Μεσόγειος», που προσπάθησε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας, μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια και ιατροφαρμακευτικό υλικό. Θα μπορούσε να είναι τα λόγια οποιουδήποτε σταυρωτή, θεράποντα της βίας, απέναντι σε αγωνιστή που έφαγε τα νιάτα του και τα γηρατειά του επιμένοντας ότι υπάρχει νόμος στον κόσμο ανώτερος της βίας. Και είναι ο νόμος της φιλίας και της ειρήνης. Αυτός ο «γέρος» όμως, τα είχε καταφέρει μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, επιβαίνοντας σ’ ένα γερό ελληνικό σκαρί, τον «Άη-Νικόλα», να δέσει στις προβλήτες της Γάζας, ξεφορτώνοντας βοήθεια στους βάναυσα αποκλεισμένους κατοίκους της. Δίνοντας το μήνυμα ότι η αγωνιστική επιμονή σε συνδυασμό με την ευστροφία της ελληνικής ναυτοσύνης, μπορούσε να καταφέρει το αδιανόητο: Να σπάσει τον πάνοπλο ναυτικό αποκλεισμό του Ισραήλ. Γιατί, εκτός άλλων πολλών που ήταν ο φίλος Βαγγέλης Πισσίας, είχε νομίζω κάτι από την κληρονομιά του Οδυσσέα και του Έλληνα μιας θαλασσινής μεγάλης Ελλάδας που σήμερα την εγκαταλείπουμε χάριν πινακίου δοσιμάτων των αφεντικών ή των τάχα αφεντικών. Αν φοβάται κανείς γίνεται περίγελος όχι μόνο των αφεντικών αλλά και των σκυλιών τους!

Ο Βαγγέλης Πισσίας, ανήκοντας σε μια γενιά «γέρων», που τόλεγε η περδικούλα τους, έφυγε από τη ζωή την περασμένη Τετάρτη (6/11), μετά από γενναία μάχη με τον καρκίνο. Είχε προλάβει να αποχαιρετίσει φίλους και συναγωνιστές, λίγες μέρες νωρίτερα, στις 22 Οκτωβρίου, μη μπορώντας από την ασθένεια παρά να ψελλίσει, ως γνήσιος Ρωμιός, παρά μία μόνη λέξη, εν όψει της εξόδου του: «Συγγνώμη»! Κι ας μην είχαμε κάτι να του συγχωρέσουμε, αφού «τον αγώνα καλώς τετήρηκε». 

Πήρα να γράψω… βούρκωσα. Κι ο τόπος βουρκωμένος σήμερα… και βουβός, Μιχάλη μου!

Πήρα να γράψω… βούρκωσα. Κι ο τόπος βουρκωμένος σήμερα… και βουβός, Μιχάλη μου!

Του Χρήστου Μποκόρου

____

Ένα όνειρο παλιό, γραμμένο. 

 

Συνέχεια αναρωτιόμουνα τι ήθελα εγώ εκεί πέρα, δεν ήξερα κανέναν. Είμασταν, λέει, παραθεριστές κι επιστρέφαμε, παρέα μεγάλη, από μακρινό περίπατο, σούρουπο, βαδίζαμε σε μονοπάτι χωματένιο, χαμηλή βλάστηση γύρω, ρείκια, αφάνες, θρούμπη, δεσποινοβοτανάκια, ξερόχορτα, σκονισμένα όλα, καλοκαιρινά, ανεβοκατεβαίναμε λόφους, υψώματα ομοιόμορφα, προπορευόμουν, ο ήλιος έπεφτε, λιγόστευε και γλύκαινε το φως, σκοτείνιαζε σιγά σιγά και φάνηκε επιτέλους κάτω αριστερά μακριά ένας μικρός συνοικισμός, φώτα αναμμένα, κάτι σπιτάκια ανάμεσα σε κήπους, ήτανε λέει τα καταλύματα, ο προορισμός μας, μπορεί και να το λέγαν Σουμιτζού -ή Σουμιτζού να ‘ταν ο τόπος απ’ όπου επιστρέφαμε;

- δίπλα τους παραλία κι ανέδιναν μια πρόσκληση δροσιάς καθαριότητας και τάξης, ένιωθα ήδη κουρασμένος, χρειαζόμουν ένα μπάνιο χλιαρό ή έστω μια βουτιά στη θάλασσα, λόξεψα, κατευθυνόμουν προς τα ‘κει υπνωτισμένος, μεσ’ απ’ στους θάμνους πέρναγα, δεν είχε μονοπάτι κι άκουσα πίσω μου φωνές: που πας; μου λέγανε, από ‘κει δεν βγαίνει, έλα από δώ μαζί μας, κοίταξα πίσω κι είδα την παρέα πολύχρωμη, με κλαρωτά πουκάμισα και παρδαλά t-shirts, βερμούδες και σορτσάκια, σακκίδια στην πλάτη, καπελάκια, σκούρα γυαλιά, χρωματιστά μαντήλια και τιράντες, κανείς γνωστός, αλλόγλωσσοι απ’όλες τις φυλές του κόσμου, σκόρπιοι προχωρούσαν, κουβέντιαζαν, γελούσανε, χαρούμενοι κι ανέμελοι μου γνέφανε καλόβολα κάποιοι απ’ αυτούς να κάνω δεξιά σε μιαν ανηφορίτσα που ‘χε φιδίσιο μονοπάτι, το πήρα κι όλο ανέβαινα κοιτώντας που και που λοξά τον φωτεινό καταυλισμό που όλο απομακρυνόταν, άκουγα πίσω και τους άλλους αραιά ν’ ακολουθάνε, σκαρφάλωνα ώσπου σκοτείνιασε εντελώς, άρχισα πια ν’ ανησυχώ κι έπιασε να φυσσάει ένα αεράκι, όλο δυνάμωνε, σαν να έφερνε υγρασία βουνίσια, άκουγα πέτρες να κυλάνε και λιθάρια, έτρεμε κάτω απ΄ τα πόδια μου ο βράχος, γονάτισα να μη με πάρει ο αέρας που ερχόταν κι έφευγε, πότε υγρός, πότε ξερός, έφερνε κάτι ακατανόητες φωνές, μιαν αναστάτωση, έναν μικρό χαμό, κοίταξα πίσω, τίποτα, ούτε σπιτάκια ούτε φώτα πουθενά, οι άλλοι χαμένοι, γαντζώθηκα στο χώμα, στ’ αγριόχορτα, μπροστά γκρεμός, ήμουν στην άκρη του και κάτω χάος, πετρούλες ξεκολλούσαν, βροντολογούσανε και πέφταν στο κενό, κρατούσα με τα δάχτυλα σφιχτά το χώμα κι αυτό όλο γλύστραγε, μέναν οι χούφτες μου αδειανές, γδαρμένες, σκονισμένες, χώμα στα χείλια, σκόνη στη μύτη μου, παντού, να τη σκορπάει ο αέρας, η μυρωδιά της γης στα μάγουλα, στ’ αυτιά, στο δέρμα, στον λαιμό μου, κι ενώ φλετούραγε η ψυχή να φύγει, με πήρε μια ευωδιά, αγιόκλημα να ‘ταν, φούλι, γιασεμί, ή μήπως νυχτολούλουδο, ή λεμονανθοί;

Ο ΟΟΣΑ επισημοποιεί την φτώχεια των Ελλήνων και η κυβέρνηση απαντά: «αστειότητες»…

Η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ έρχεται να γκρεμίσει το παραπέτασμα ωραιοποίησης που επιχειρεί να στήσει η ελληνική κυβέρνηση γύρω από την οικονομική πραγματικότητα. Ενώ η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών διακηρύσσει ανάπτυξη και ευημερία, τα δεδομένα αποκαλύπτουν ένα δυστοπικό τοπίο για τους Έλληνες πολίτες.
Φτωχοποίηση, αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα και βαθιά οικονομική επισφάλεια αποδεικνύουν ότι οι κυβερνητικές πολιτικές απέτυχαν να βελτιώσουν την καθημερινότητα των πολιτών.

Η ανελέητη πραγματικότητα των αριθμών του ΟΟΣΑ αποκαλύπτει μια αλήθεια που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ευφάνταστες δηλώσεις: η κυβέρνηση βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, ενώ η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα καταρρέει.

Και το κερασάκι στην τούρτα: Το υπουργείο Οικονομικών σε ανακοίνωσή του χαρακτηρίζει την έκθεση «αστειότητες» και ισχυρίζεται πως υπάρχει «μεγάλη βελτίωση», αλλά το πρόβλημα είναι πως η Ελλάδα «ξεκινάει από πολύ χαμηλή θέση εξαιτίας της μακροχρόνιας κρίσης».

Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ

Σε συνολικά 35 χώρες, οι Έλληνες, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ, κατατάσσονται μεταξύ αυτών με τις μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται και στις χώρες με τη μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα αλλά και την υψηλότερη έλλειψη εμπιστοσύνης έναντι της κυβέρνησης.

Μια γενιά σε μια νύχτα

από Βασίλης Καραποστόλης

17 Νοεμβρίου 2023

Για να μιλήσει κανείς σήμερα σ΄ έναν νέο σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πρέπει πρώτα απ΄ όλα να ξεπεράσει τις αναστολές του. Έχει απέναντί του έναν ακροατή με μειωμένη εξ αρχής την προσοχή του- δεν φαίνεται να βρίσκει ισχυρό λόγο για να τεντώσει τ΄ αυτιά του. Ν΄ ακούσει, άλλωστε, τι; Ότι κάποια περιστατικά, ασυνήθιστα και γεμάτα ένταση, συνέβησαν «κάποτε». Εκεί οφείλεται η αμηχανία του αφηγητή. Καταλαβαίνει ότι πρόκειται να αναφερθεί σε συμβάντα που μοιάζουν ανεπίστρεπτα. Καταλαβαίνει επίσης ότι έχει κι αυτός την ευθύνη του που κυριάρχησε αυτή η εντύπωση.

Η γενιά του Πολυτεχνείου απέφυγε να μιλήσει για τον εαυτό της κι αυτό το πληρώνει χρόνο με τον χρόνο. Υπερασπίστηκε πίσω από εκείνα τα θρυλικά κάγκελα την ελευθερία, αλλά εγκατέλειψε στη συνέχεια την προσπάθεια να κάνει απολογισμό, να υπογραμμίσει τα σημαντικά και να παραμερίσει τα ασήμαντα. Δίστασε να επωμιστεί ώς το τέλος το νόημα της πράξης της. Εξ ου και η αμηχανία της όταν εκλήθη να μεταγγίσει αυτό το νόημα στους νεώτερους.

Από μιαν άποψη το πρόβλημα φαίνεται ότι ήταν σύμφυτο με τις περιστάσεις. Το γεγονός ότι στην εξέγερση πρωτοστάτησε η ηλικία των είκοσι ετών καθόρισε και την κατοπινή δυσκολία των πρωτεργατών ν΄ αναλάβουν έναν επιπλέον ρόλο. Υπήρξαν αγωνιστές και έπρεπε τον επόμενο κιόλας χρόνο ν΄ αρχίσουν να «επεξηγούν» τον αγώνα τους. Τους το ζητούσε η μεταπολίτευση. Ήταν όμως πολύ νέοι, πάρα πολύ νέοι για να φερθούν σαν Πατέρες, Καθοδηγητές, Ηγέτες. Προϋπόθεση για να ασκήσεις ηγεμονία είναι να περηφανεύεσαι σ΄ έναν ορισμένο βαθμό για αυτό που κάνεις ή έκανες. Κι αυτό η γενιά του Πολυτεχνείου ούτε καν το επιχείρησε γιατί δεν ήξερε να παρουσιάσει ως αντικείμενο θαυμασμού τη στάση της: το κουράγιο, το θάρρος μπροστά στον κίνδυνο, την αντοχή στο μαρτύριο. Είναι παράξενο: οι άνθρωποι που πραγματοποίησαν το εξαιρετικό, μπέρδεψαν τα λόγια τους όταν τους ρώτησαν γι΄ αυτό. Η δυσκολία τους, ωστόσο, μοιάζει λιγότερο παράξενη όταν σκεφτούμε ότι βυθίστηκαν πολύ σύντομα, μετά την πτώση της χούντας, σε μια εποχή στην οποία η λέξη ηρωικό απωθούσε, γιατί μύριζε παλιές ρητορείες. Ταυτίστηκε το ηρωικό με το μυθικό, το ψευδοδιογκωμένο, το εξωανθρώπινο. Έτσι, αυτά τα παιδιά που ωρίμασαν σε μια νύχτα αντιμετωπίζοντας τα τανκς, καταδικάστηκαν στη συνέχεια να κυκλοφορούν σαν πλάσματα που τα παρήγαν οι έκτακτες συνθήκες- θεωρήθηκαν απλώς προϊόντα μιας φαντασμαγορικής συγκυρίας.

Κωστής Μοσκώφ: Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (1989)

Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (1989)

1

Ποιοι βγήκαν των Βαΐων
να με δεχτούν;
Ποιοι με άλειφαν μύρο τη ματιά τους
τις παραμονές των Αγίων;
Ριπές οι μνήμες — χαρακιές
και το μπλουτζίν αγριεμένο..
Αυτό το μήνα η πανσέληνος
είναι τυφλή·
στον τόπο μου ξένος
ούτε ’Αφέντης ο Θεός
ούτε ο Αγαπημένος…

«Λεμονάκι, λεμονάκι μυρωδάτο…»

Ποιος λοιπόν θα βάλει
τα παιδιά να κοιμηθούν;
Ποιος θα πυκνώσει τα όνειρα;
Η ποίηση,
Πράξη
καιρών
λυπημένων…
Βάζω στις λέξεις πυρκαγιά
να φωτίσω το σκοτάδι μου…

***

«Περίμενες
τους φανοστάτες
να ανάψουν».
Και κάποιον, τέλος,
«τοις κείνων ρήμασι πειθόμεναν»
«με ένα πουκάμισο καλοπλυμένο»
να περάσει
οδεύοντας
για το ικρίωμα…
«Όμως κανείς δεν πέρασε»
-— οι φανοστάτες δεν άναψαν
η πόλη δεν είχε κτιστεί
και Εσύ
δεν είχες ποτέ αγαπήσει…

***

Πέρασαν εκατό χρόνια μοναξιάς
να σ αγαπάω’
Γέρασα τώρα,
δε σκύβω στο πηγάδι,
μην αντικρίσω τον Καιρό…
Έβαλα
το μαχαίρι
στη θήκη του
τίποτα πια δεν περιμένω

***

Που ξέρεις,
μπορεί ό θάνατος και να νικήσει·
το Καράβι μας
αραγμένο αιώνες τώρα στο λιμάνι
—μέσα στην ιστορία νεκρό—
να σαπίσει,
φορτωμένο τόση μοναξιά…

Κωστής Μοσκώφ – Ο διανοητής και ποιητής που αρνήθηκε την κοινωνική του προέλευση

Συγγραφέας, ποιητής, ιστορικός, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος, θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους της αριστερής διανόησης και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας στην Θεσσαλονίκη.

Κατιούσα

Ποιοι βγήκαν των Βαΐων
να με δεχτούν;
Ποιοι με άλειφαν μύρο τη ματιά τους
τις παραμονές των Αγίων;
Ριπές οι μνήμες – χαρακιές
και το μπλουτζίν αγριεμένο.

Αυτό το μήνα η πανσέληνος
είναι τυφλή
στον τόπο μου ξένος
ούτε Αφέντης ο Θεός
ούτε ο Αγαπημένος…

Συγγραφέας, ποιητής, ιστορικός, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος, θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους της αριστερής διανόησης και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας στην Θεσσαλονίκη.

Ο Κωστής Μοσκώφ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Νοέμβρη του 1939, από μεγαλοαστική οικογένεια καπνεμπόρων. Από μικρή ηλικία όμως, διαβάζοντας βιβλία αναφερόμενα σε σοσιαλιστικές ιδέες, εντάσσεται το 1956 στους Λαμπράκηδες.

Υπήρξε δημοτικός σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, πηγαίνοντας αντίθετα στην κοινωνική θέση της οικογένειάς του. Ήταν διευθυντής του Κέντρου Μαρξιστικών Μελετών και σύμβουλος του Υπουργείου Πολιτισμού.

Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Νομικά, και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, Ιστορία, Κοινωνιολογία και Φιλοσοφία.

Το 1969 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1972 γίνεται η έκδοση του βιβλίου του “Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα – Ιδεολογία του μεταπρατικού χώρου”.

Το 1974 εκδίδει το βιβλίο “Θεσσαλονίκη, τομή της μεταπρατικής πόλης”, που για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελληνικής Ιστοριογραφίας, αναφέρεται στην “Φεντερασιόν”, την Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία που ιδρύθηκε το 1909 στη Θεσσαλονίκη.

Το 1985 κυκλοφόρησε το βιβλίο “Εισαγωγή στην ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης – Η διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα”.

Το 1978 εκδίδει τη μελέτη του “Η κοινωνική συνείδηση στην Ποίηση της Θεσσαλονίκης”. Ακολουθούν τα έργα του, “Η πράξη και σιωπή – Τα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας” (Δοκίμια – 1983).

Άλλα έργα του:

Ποιήματα (1989), Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (ποιήματα – 1989), Αραβική Ποίηση και Εβραϊκή Ποίηση (μετάφραση).

Εθνική και κοινωνική Συνείδηση

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ (Θεσσαλονίκη, (15 Νοεμβρίου 1939 – Θεσσαλονίκη, 29 Ιουνίου 1998) 

Ο πρίγκιπας της Αριστεράς αν και μαρξιστής θα αναζητήσει τον Ορθόδοξο λόγο, συγγράφοντας Ιστορία, Γεωγραφία, Πολιτική Ιδεολογία, και εν τέλει Λογοτεχνία.

Η κεντρική ιδέα της «Αλήθειας» συν η σωστή δόση αυταπάρνησης, αφοσίωσης, ευφυίας, ταλέντου, απαρέγκλιτης δημοκρατικής τοποθέτησης και ειλικρινούς αριστερής διανόησης και ρομαντισμού, διαποτίζει τη γενική διαδρομή του, τα πεζά του, την ποίησή του και την ζωή του την ίδια!

________________****"_______________

του Κ. Μοσκώφ απ’ο το Άρδην τ. 74 

Μια παραγωγική εμπορευματική δραστηριότητα διασώζεται ανάμεσα στον 16ο και 18ο αιώνα, στον ελεύθερο από τα αντικίνητρα του οθωμανικού φεουδαλισμού νεοεποικισμένο ορεινό χώρο, ή στις όμοιας ιστορικής γένεσης νησιώτικες κοινωνίες του Αιγαίου, αποκλειστικά σχεδόν εκεί.

Η οικονομική ενότητα της ελλαδικής κοινωνίας έχει διασπαστεί τώρα: Οι αστικές σχέσεις αναπτύσσονται στα εμπορευματικά βουνίσια αυτά κέντρα, διεισδύουν σταδιακά στην περίοική τους αγροτιά, δεν διοχετεύονται όμως και προς τον φεουδαλοποιημένο πεδινό χώρο. Όχι ότι μια ανάπτυξη της οικονομίας δεν πραγματοποιείται και στα μέρη αυτά. Οι καινούργιες καλλιέργειες, η σταφίδα κυρίως, αλλά και το βαμβάκι, ο καπνός, το καλαμπόκι, ανταποκρίνονται στην αυξανόμενη ολοένα ζήτηση της Ευρώπης, κι έστι η παραγωγή αυξάνεται σημαντικά από τα τέλη του 17ου αιώνα στον ελλαδικό χώρο σαν σύνολο.

Όμως, τα πλεονάσματα στον κάμπο δημιουργούνται κυρίως με διοικητικό τρόπο από φορολογίες, ιδίως από τη δεκάτη, από τον ισστιρά, την υποχρέωση πώλησης μέρους της παραγωγής σε χαμηλές τιμές προς το κράτος. Η εξαγωγική δραστηριότητα που θα αναπτυχθεί δίνει στους εξαγωγείς, μεγάλους φεουδαλικούς άρχοντες κυρίως, και στην κεντρική διοίκηση, ένα σημαντικό εισόδημα σε νόμισμα «σκληρό», ευρωπαϊκό, αλλά στην τέτοια οικονομική διαδικασία οι καλλιεργητές ελάχιστα θα συμμετέχουν. Η αγορά, στον πεδινό αυτό χώρο, δεν θα διαμορφωθεί παρά μέσα από θύλακες, «comptoirs», που αφομοιώνουν στον διεθνή χώρο τα πιο προσοδοφόρα τμήματα της πεδινής αγροτικής οικονομίας σε μια κατευθείαν σύνδεση άρχουσας τάξης και εισαγωγέων της Ευρώπης· η σταφιδοπαραγωγή, ιδίως, μέσα σε τέτοια πλαίσια αναπτύσσεται· μέσα σε τέτοια πλαίσια, πάνω σε μια φεουδαλική και μεταπρατική βάση, θα διαμορφωθούν κοινωνικά και οι ασχολούμενοι με τις καλλιέργειες αυτές πληθυσμοί.

Στα 'Ακρα - «Θεοφάνης Τάσης, Λέκτωρ Φιλοσοφίας» | 01/01/2020 | ΕΡΤ

Τι είναι η πληθωριστική ελευθερία του ανθρώπου; Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι σήμερα στην εικονιστική κοινωνία μας ότι στο μέλλον δεν θα υποδουλωθούμε στα ρομπότ; Τι είναι ο υπερανθρωπισμός της Σίλικον Βάλλευ; Μπορεί ο ψηφιακός ανθρωπισμός να μας εξασφαλίσει την αυτονομία μας έναντι των αλγορίθμων αλλά και της ψηφιακής μας εικόνα εαυτού; Ο λέκτωρ Φιλοσοφίας Θεοφάνης Τάσης έρχεται ΣΤΑ ΑΚΡΑ με τη Βίκυ Φλέσσα ανήμερα Πρωτοχρονιά, την Τετάρτη 1 Ιανουρίου 2020 στις 8 το βράδυ στην ΕΡΤ2, και στοχάζεται μαζί μας για τη νέα ψηφιακή εποχή που έχει ήδη ανατείλει. Παρουσίαση, αρχισυνταξία, δημοσιογραφική επιμέλεια: Βίκυ Φλέσσα

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ! Η ΦΤΩΧΕΙΑ - ΜΑΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!

Από  Νίκος Μπογιόπουλος 

Από το περασμένο Σάββατο μέχρι χτες Τρίτη, η τιμή της μεγαβατώρας έχει αυξηθεί από τα 91,92 ευρώ στα 202,22 ευρώ. Χτες το βράδυ έγινε γνωστό ότι για σήμερα Τετάρτη 13 Νοέμβρη, η τιμή έφτασε στα 229,84 ευρώ η μεγαβατώρα.

Αυτά θα φτάσουν στα σπίτια μας με την μορφή της... ηλεκτροπληξίας και του... εγκεφαλικού όταν έρθουν οι λογαριασμοί του ρεύματος.

Πάμε τώρα σε εκείνους για τους οποίους δουλεύει η "ηλεκτρική καρέκλα" και που μόνο το πρώτο τρίμηνο του έτους, σε «κανονική» δηλαδή περίοδο, εκτινάχτηκαν τα κέρδη τους ξεπερνώντας τα 770 

εκατομμύρια ευρώ! 

Συγκεκριμένα:

- Τα κέρδη για τους ομίλους έφτασαν για τη «Mytilineos» τα 184 εκατ. ευρώ,

- για τη ΔΕΗ τα 459 εκατ. ευρώ,

- για τη «Motor Oil Hellas» τα 49 εκατ. ευρώ,

- για τη ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ τα 81,7 εκατ. ευρώ.

Ειδικότερα για την ΔΕΗ:

Το α’ εξάμηνο του 2024 τα προσαρμοσμένα κέρδη προ τόκων, φόρων και αποσβέσεων (EBITDA) ανήλθαν σε 927 εκατ. ευρώ, αυξημένα κατά 57% σε σχέση με το α’ εξάμηνο 2023 (σύμφωνα με τη διοίκηση της εταιρείας στόχος της ΔΕΗ είναι τα κέρδη της να φτάσουν τα 2 δισ. ευρώ φέτος...).

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της ληστείας, σημειώστε:

Μόνο το α’ εξάμηνο του 2024 και μόνο για τη ΔΕΗ τα καθαρά κέρδη εκτινάχθηκαν στα 228 εκατ. ευρώ, από 84 εκατ. ευρώ το α’ εξάμηνο του 2023. Δηλαδή αύξηση 271%!

Ολα τα παραπάνω, οι κυβερνώντες, οι "αντιπολιτευόμενοι" συγκυβερνώντες και οι σμπίροι τους το λένε "ελεύθερη οικονομία", "υγιή ανταγωνισμό", "ελεύθερη αγορά". 

Ολοι οι υπόλοιποι καλό είναι να το λένε και να το καταλάβουν ως ΛΗΣΤΕΙΑ, ΛΕΗΛΑΣΙΑ και ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ "κανονικότητα".

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δεν ξεχνάμε...

 

Γιώργος Αλεξάτος

Όταν ο Ομπάμα επισκεπτόταν την Αθήνα, προκλητικά και ξεδιάντροπα, μέρες επετείου της Εξέγερσης του 1973. Κι  η ΕΛ.ΑΣ. του Τσίπρα θυροκολλούσε στις 14 Νοέμβρη 2016 στα γραφεία των αριστερών οργανώσεων την απαγόρευση των αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων. Επαναφέροντας μια πρακτική της προδικτατορικής ΕΡΕ. Και την επόμενη μέρα μας μακέλευε στους δρόμους της Αθήνας.

Σιγά μην τα ξεχάσουμε! Σιγά μην ξεχάσουμε την αλαζονεία του Ηγετίσκου του Ασήμαντου! Σιγά μην ξεχάσουμε τη σιωπή όλων εκείνων που στήριζαν τις αθλιότητές του! Και ιδιαίτερα εκείνους που λασπολογούσαν σε βάρος μας.