Η ευρωπαϊκή εισβολή, υπολογίζεται ότι κόστισε τη ζωή συνολικά σε 110 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι ιθαγενείς Αμερικάνοι εξακολουθούν να είναι οι φτωχότερες εθνοτικές ομάδες στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου.
BOSTON GLOBE VIA GETTY IMAGESΠλίμουθ Ημέρα των Ευχαριστιών. Δύο νεαρές Ιθαγενείς Αμερικάνες κοιτάζουν την ρεπλίκα του Mayflower, του πλοίου που έφερε τους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους. Για τους ινδιάνους η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι Ημέρα Πένθους.
Σήμερα, Πέμπτη 28 Νοεμβρίου, στις ΗΠΑ γιορτάζεται η Ημέρα των Ευχαριστιών (στα αγγλικά: Thanksgiving Day), μια οικογενειακή γιορτή, η οποία υποδηλώνει και την έναρξη της εορταστικής περιόδου για τα Χριστούγεννα.
Ουσιαστικά, πρόκειται για μια ετήσια παραδοσιακή γιορτή η οποία ανήκει στη κατηγορία των φεστιβάλ της σοδειάς. Ανάλογα φεστιβάλ διοργάνωναν πολλοί αγροτικοί πολιτισμοί σ′ ολόκληρο τον κόσμο. Με τη Γιορτή των Ευχαριστιών (Thanksgiving Day) απονέμονται ευχαριστίες προς το Δημιουργό για τα αγαθά που αποκόμισε ο κάθε αγρότης στο τέλος της σοδειάς. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, η πρώτη Γιορτή των Ευχαριστιών γιορτάστηκε στα τέλη του 16ου αιώνα σε περιοχές του σημερινού Καναδά. Από τις αρχές του 17ου αιώνα, όμως, ο εορτασμός άρχισε να γίνεται και σε περιοχές των σημερινών ΗΠΑ.
Γενικότερα, η καθιέρωση της γιορτής ξεκίνησε από τους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους. Οι απαρχές της ανάγονται στις γιορτές που διοργάνωσαν οι πρώτοι άποικοι μόλις έφτασαν στη νέα ήπειρο, ως ευχαριστήριο προς το Δημιουργό για την ασφαλή άφιξή τους.
ILBUSCA VIA GETTY IMAGES
Ένα από τα έθιμα του Thanksgiving είναι να δίνεται χάρη μια μέρα πριν, σε μια γαλοπούλα, από τον εκάστοτε πρόεδρο της Αμερικής. Το συγκεκριμένο έθιμο φυσικά δεν είναι καινούργιο. Ωστόσο, υπάρχει μία διαφωνία ως προς το ποιος το ξεκίνησε πρώτος. Κάποιοι λένε πως ξεκίνησε το 1947 από τον τότε Πρόεδρο Χάρυ Τρούμαν (Harry Truman). Άλλοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι αυτό ήταν κάτι που είχε ξεκινήσει το 1860, όταν ο Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln) έδωσε χάρη σε μια γαλοπούλα, την οποία είχε για κατοικίδιο ο γιος του, Tad. Αξίζει βέβαια να πούμε ότι μια γαλοπούλα μπορεί να σώζεται, αλλά περίπου 46 εκατομμύρια άλλες, όχι.
Βαδίζοντας προς το 2019 υπάρχει ακόμα κόσμος που ξενυχτάει περιμένοντας ένα πολυκατάστημα να ανοίξει τις πύλες του για να αγοράσει ότι υπάρχει στο διάβα του. Φυσικά ξεπερνώντας τα όρια του άγριου marketing που έπεται ως άμεση απόρροια της “μαύρης παρασκευής”, αποκρύπτεται επιμελώς η πιο άθλια εκδοχή του καταναλωτισμού. Ουρές χιλιομέτρων που δημιουργούν χάος και έντονο προβληματισμό για το πώς ο κοινωνικός ιστός αλλοιώνεται και αποσυντίθεται αργά και βασανιστικά. Ένας λαός εγκλωβισμένος σε ένα παρωχημένο, υποτίθεται μεταμοντέρνο πολιτισμικό πλαίσιο, που όμως έχει πεθάνει. Κανείς δεν φαίνεται να αναζητά την αλήθεια που κρύβεται πίσω από βαρύγδουπες διαφημίσεις και βιτρίνες με ένα φθαρμένο glamour του χθες. Ο καταναλωτισμός ως κοινωνικό φαινόμενο, είναι παράγωγο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και δεν αποτελεί κάποιο συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Μέσω της ακραίας κατανάλωσης η εργατική τάξη προσπαθεί να αντιστρέψει την αποξένωση που υφίστανται, πέφτοντας όμως στην παγίδα να ανταγωνίζεται τον ίδιο της τον εαυτό.
Ο ακρογωνιαίος λίθος της κυρίαρχης ιδεολογίας σε σχέση με την (υπέρ)κατανάλωση είναι ο ανταγωνισμός και ο ακραίος υλισμός που κερδίζει έδαφος ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να κατακτήσει μια καλύτερη θέση στην κοινωνική διαστρωμάτωση μέσα από την φιλοσοφία της ακατάπαυστης απόκτησης υλικών αγαθών. Μέσω αυτής εκτιμά λανθασμένα πως θα έχει μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή επιτρέποντας στον ίδιο να ελιχθεί και να εξελιχθεί κατά ένα ματαιόδοξο τρόπο. Αυτό φυσικά αποκρύπτει έναν κατακερματισμένο ψυχολογογικό κόσμο που ψάχνει μανιωδώς να κρατηθεί από κάπου, μέσω της εκπομπής ενός “καλύτερου” κοινωνικού status. Η διαφημιστική ατάκα του Media Markt ενόψει Black Friday “ Όλοι τα θέλουμε όλα” αποκρυσταλλώνει πλήρως την εικόνα της μανίας που δημιουργείται στον άνθρωπο να “κατακτήσει” και να αποκτήσει με κάθε τρόπο και μέσο ότι υπάρχει. Αυτό αποτελεί το ένα σκέλος της εξίσωσης που αφορά την ψυχοσύνθεση του κάθε ανθρώπου και το πως αυτός αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τον κόσμο.
Μήνυση κατά του πατέρα Αντωνίου της «Κιβωτού του Κόσμου» για , ΔΗΘΕΝ,….ρατσιστική συμπεριφορά…
Για «ισλαμοφοβία και ξενοφοβία» κατηγορεί τον πατέρα Αντώνιο το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, ΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΗΝΥΣΕΩΝ, ΚΑΙ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
- Αφορμή ήταν δύο επιστολές του πατέρα Αντώνιου, προς το Δημοτικό Συμβούλιο Χίου
Μηνυτήρια αναφορά κατά της οργάνωσης «Κιβωτός του Κόσμου» και του επικεφαλής της, πατέρα Αντώνη Παπανικολάου, κατέθεσε το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι.
Ο επαγγελματίας μηνυτής και εκφοβιστής της πραγματικής κοινωνίας Δημητράς, εκ μέρους του Παρατηρητηρίου-σφραγίδα , κατηγορεί την οργάνωση για «ξενοφοβία και ισλαμοφοβία». Αν και η Κιβωτός έχει πλούσιο ανθρωπιστικό έργο, αφορμή για τη μηνυτήρια αναφορά ήταν δύο επιστολές, εκ των οποίων μία είχε παραλήπτη το Δημοτικό Συμβούλιο Χίου.
Σύμφωνα με τη μήνυση, η ΜΚΟ είχε αντιταχθεί στη δημιουργία προαναχωρησιακού κέντρου κοντά σε εγκατάσταση της «Κιβωτού» η οποία βρίσκεται στη Χίο. Το Παρατηρητήριο στρέφεται και κατά της εισαγγελέως γιατί, όπως εξηγεί η αναφορά του, η δικαστική λειτουργός δεν άσκησε δίωξη για παλαιότερο κείμενο από την «Κιβωτό». Γίνεται ακόμη λόγος στην αναφορά για «δημόσια υποκίνηση μίσους μέσω και του Διαδικτύου» από την «Κιβωτό». Η αναφορά στρέφεται κατά του επικεφαλής της ΜΚΟ, του ιερέα Αντώνη Παπανικολάου, της δημοτικής συμβούλου της παράταξης «Χίος Μπροστά» Αγγελικής Παμπάλου και της εισαγγελέως Χίου Σπυριδούλας Σταυράτη.
Η τουρκική επιθετικότητα, το Διεθνές Σύστημα και η Ελλάδα
Του Κωνσταντίνου Γρίβα* από το Άρδην τ. 116
Θα επικεντρωθώ στο κβαντικό άλμα που έχει κάνει τις τελευταίες μέρες η μορφή του διεθνούς συστήματος. Κρατώ μία επιφύλαξη, μήπως και τυχόν υπάρξουν διορθωτικές ενέργειες από πλευράς των Ηνωμένων Πολιτειών, που δεν το θεωρώ πιθανό, αλλά κρατώντας αυτή την επιφύλαξη. Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ώρες είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου σε αυτό που θεωρούσαμε ως διεθνές σύστημα ελεγχόμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για την ακρίβεια, ακόμα και άνθρωποι σαν και εμένα, αλλά και άλλοι συνάδελφοι, που θεωρούσαμε δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν ξεκάθαρα πολυπολικό κόσμο, και όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένας από τους ισχυρούς παίκτες στο διεθνές σύστημα, είχαμε κάνει λάθος. Από ό,τι φαίνεται περνάμε από ένα ολιγαρχικό πολυπολικό σύστημα σε ένα πολύ πιο πληθωριστικό. Σε ένα σύστημα στην πραγματικότητα μικρομεσαίων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών, των Ρώσων, των Κινέζων. Κανένας εξ αυτών δεν έχει τη δυνατότητα –δεν μιλάμε πλέον για προθέσεις– να ελέγξει αποφασιστικά τα δρώμενα στον πλανήτη γενικώς και στη γειτονιά μας ειδικότερα. Έχουμε δηλαδή μία αποδιοργάνωση του διεθνούς συστήματος, όπως το γνωρίζαμε. Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη.
Πριν από αρκετά χρόνια, σε ένα συνέδριο στην Ευρωβουλή, ένας Τούρκος συνάδελφος, διεθνολόγος, μου είχε πει ότι θέλουν να εξελιχθούν στην πέμπτη δύναμη του πλανήτη. Μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία. Το νούμερο πέντε να είναι η Τουρκία. Για να το επιτύχουν αυτό οι Τούρκοι «υποχρεούνται» να ελέγξουν ολοκληρωτικά και απόλυτα τον κρισιμότατης σημασίας χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου.
Και αυτό γιατί ο χώρος αυτός, η Ανατολική Μεσόγειος γενικότερα και το Αιγαίο ειδικότερα, με βάση μία σειρά από αλλαγές που διαμορφώνονται στο διεθνές σύστημα, που είναι πάρα πολλές και δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε όλες, αναβαθμίζεται.
Ας τις παραθέσουμε απλώς: από την τήξη των αρκτικών πάγων και το άνοιγμα του Αρκτικού Κύκλου στη ναυσιπλοΐα μέχρι την περιβόητη BRI (Belt Road Initiative), που είναι ο νέος Δρόμος του Μεταξιού της Κίνας, διαμορφώνεται ένας νέος πλανήτης μέσα στον πλανήτη. Ένα υποσύστημα κέντρο του οποίου είναι το Αιγαίο και ευρύτερα η Ανατολική Μεσόγειος, αυτό φαίνεται και γεωγραφικά. Παραφράζοντας λοιπόν τον Χάλφορντ Μακίντερ, όποιος ελέγξει αυτή την περιοχή βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ένας από τους κυρίαρχους του πλανήτη.
Στο παρόν βίντεο αναφερόμαστε σε μία από τις πιο αδικημένες πόλεις της αρχαίας Ελλάδος. Στην ιστορία της Ελευσίνας. Μιας περιοχής η οποία έχει λαμπρό παρελθόν, όμως σήμερα βρίσκεται στην αφάνεια και είναι από τις περιοχές της Αττικής που όλοι γνωρίζουν λόγω των διυλιστηρίων και των ναυπηγείων.
Δεν είναι τυχαίο ότι την δεκαετία του ’70 ο μεγάλος Νίκος Γκάτσος έγραφε το ποίημα «ο Εφιάλτης της Περσεφόνης», με τον Μάνο Χατζηδάκι να το μελοποιεί λίγο καιρό μετά.
Όμως ποια είναι η ιστορία της και γιατί την χαρακτηρίζουμε σημαντική; Θα κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή στον ιερό αυτό τόπο από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα και θα προσπαθήσουμε να ολοκληρώσουμε με μια νότα αισιοδοξίας. Δείτε το αφιέρωμα.
Αυτή είναι μια φράση του Ν.Γ.Πεντζίκη, που συνοψίζει μια μεγάλη αλήθεια, ότι εάν η πίστη σου και η σχέση σου με τον Θεό δεν έχει χαρά τότε είναι ένα μεγάλο ψυχικό βάσανο. Η πίστη δεν είναι ψυχαναγκασμός αλλά οξυγόνο για την ζωή μας.
Διαφορετικά γεμίζεις ενοχές, φόβο και μεταφυσική ανασφάλεια. Έχεις νεύρα, γίνεσαι δύστροπος και μίζερος. Σου φταίνε οι πάντες και τα πάντα. Ιδιαιτέρως δε εκείνοι που δεν πάνε εκκλησία και κάνουν ότι θέλουν στην ζωή τους.
Αυτούς δεν τους αντέχεις γι’ αυτό και τους πολεμάς. Όχι βέβαια όπως θέλεις να φαίνεται, ως αρνητές της πίστεως, άλλωστε δεν έχει ανάγκη ο Χριστός από συνηγόρους, αλλά διότι σου θυμίζουν εκείνα που ζουν ακόμη μέσα σου και ξεροσταλιάζουν στην θέα του ανικανοποίητου.
Θυμάμαι που έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, «ότι κάνεις με αγγαρεία κλωτσάει η ψυχή, αντιδρά… Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε την χαρά του Χριστού…».
Την πίστη λοιπόν και την σχέση με τον Θεό, πρέπει να την κάνεις κέφι, να την χαίρεσαι. Να λάμπει το πρόσωπο σου, το σώμα σου να σκιρτά, στο βλέμμα σου οι άνθρωποι να συναντούν την αγάπη, την κατανόηση, την ελπίδα και το φως. Να σε κοιτούν και να λένε, "πόσο θα ήθελα να έχω το κέφι αυτού του ανθρώπου. Που είπαμε ότι πιστεύει ; …. "
Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης στις 23.11.2019 στον ραδιοφωνικό σταθμό Παραπολιτικά FM90.1 και στον δημοσιογράφο Αντώνη Κοκορίκο.
Της ενδογενούς παραγωγής, του σεβασμού στον καταναλωτή και της αλληλέγγυας οικονομίας. Να γυρίσουμε στο ΦΥΣΙΚΌ, κοινοτικό τρόπο ζωής!
Μια πρωτοβουλία από τη Λάρισα:
Καλάθι φρέσκων λαχανικών από την αειphoria project στο Νέσσωνα
Ξεκινήσαμε χθές Τρίτη την πρώτη μας διανομή σε 25 οικογένειες στη Λάρισα.
Τι προσφέρουμε:
Ένα “καλάθι” σε εβδομαδιαία βάση, το οποίο μπορεί να διαμορφωθεί ανάλογα με τις ανάγκες του καταναλωτή. Έχει δομηθεί με μια συνεργασία του αγροκτήματος στο Νέσσωνα με τοπικούς παραγωγούς που έχουν δεσμευτεί να καλλιεργούν και επεξεργάζονται τα προϊόντα τους με μεθόδους που είναι ορθές για τους ανθρώπους και τον πλανήτη.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι προϊόντα με υψηλή θρεπτική αξία και γεύσεις που ήταν χαμένες εδώ και χρόνια.
Για τις τιμές έχουμε επίσης προσπαθήσει να βρίσκονται σε εντελώς λογικά επίπεδα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπου η βιομηχανία της τροφής είναι ανίκητη.
Το μόνο “μειονέκτημα” του καλαθιού μας είναι οτι δεν περιέχει φρέσκα φρούτα ή λαχανικά εκτός εποχής ή τόπου.
Λατινοποιούν την κοινωνία, είναι ανάγκη της πολιτικής ελίτ η πειθαρχία της κοινωνίας, υποστήριξε ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής σύγχρονης Ιστορίας και συγγραφέας, στον 98.4 του Ηρακλείου και τον Γιώργο Σαχίνη.
Μίλησε για μία επώδυνη διαδικασία για τους πολίτες, τους οποίους επιχειρούν να υποτάξουν με το δόγμα περί νόμου και τάξης, όπως και την ιδεολογική επίθεση στα πιστεύω τους.
Ταυτόχρονα εξέφρασε τη γνώμη του πως θα επιχειρηθεί μια σχετικοποίηση της ταυτότητας και των αγώνων του ελληνικού λαού, μέσα από τα προγράμματα και τις δραστηριότητες για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.
Το έθιμο της «Παναγίας Μεσοσπορίτισσας» προωθείται από το υπουργείο Πολιτισμού για ένταξη στον κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, έκανε γνωστό η Λίνα Μενδώνη.
Πρόκειται για ένα έθιμο με πανάρχαιες ρίζες που αναβιώνει κάθε χρόνο στην Ελευσίνα, στον ιερό τόπο των Ελευσίνιων Μυστηρίων, όπου από τη Μυκηναϊκή Εποχή έως το τέλος του 4ου αι. μΧ λατρευόταν συνεχώς η θεά Δήμητρα, θεά της ανανέωσης της φύσης και της βλάστησης των σιτηρών.
Το έθιμο με τα πολυσπόρια πραγματοποιείται την παραμονή των Εισοδίων της Θεοτόκου, δηλαδή στις 20 Νοεμβρίου, στο μεταβυζαντινό εκκλησάκι της Παναγίας Μεσοσπορίτισσας. Η εκκλησία δεσπόζει στον λόφο εντός του αρχαιολογικού χώρου -συγκεκριμένα πάνω από το αρχαίο Τελεστήριο, το εστιακό σημείο αναφοράς της λατρείας στη θεά- και έχει χτιστεί πάνω στα ερείπια παλαιότερου χριστιανικού ναού.
Ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς ανησυχεί μήπως η χώρα ξαναζήσει αυτό για το οποίο σαν έθνος είμαστε «πολύ επιρρεπείς» (1*). Έναν νέο διχασμό. Αυτή τη φορά για την επέτειο από τα 200 χρόνια της εθνικής μας ανεξαρτησίας – και μάλιστα μέσα σε περιβάλλον «αφόρητα τοξικό».
Χωρίς να κάνει καμιά αναφορά στην απαράδεκτα μονομερή Επιτροπή «Ελλάδα 2021» των Μητσοτάκη-Αγγελοπούλου ή στα 31 πρόσωπα που την συγκροτούν (σχεδόν όλα της εθνομηδενιστικής αντίληψης), διαισθάνεται ότι αυτή η υπόθεση,όπως την οραματίζονται οι ελληνικές ελίτ, με τη «Νέα Πατριδογνωσία» (Γ. Αγγελοπούλου), τον «ιστορικό αναθεωρητισμό» (Αν. Λιάκος), «την εθνική μετάλλαξη» (Στ. Καλύβας (2**) και τη «γερή δόση αυτογνωσίας χωρίς … φαντασιακούς μύθους» (Α. Παπαχελάς),είναι όντως «πολύ μεγαλύτερη από πρόσωπα και κυβερνήσεις». Γι αυτό και δεν πρόκειται να περάσει «Αβρόχοις ποσίν» από τον ελληνικό λαό (3**).Όμως, ποιον νέο «εμφύλιο» για το 1821 φοβάται ο κ. Παπαχελάς όταν ο διχασμός, για τον προσεκτικό παρατηρητή της Ιστορίας υπάρχει ήδη εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα για να μην πάμε στην απαρχή της νεοελληνικής κρατικής οντότητας; Τι άλλο συμβαίνει σήμερα στο μεταναστευτικό, στο σκοπιανό, στο κυπριακό, στις έννοιες της πατρίδας, του έθνους, της παράδοσης, της ταυτότητας, στον παγκοσμιοποιητικό «οδοστρωτήρα», γενικά στις απόψεις για το μέλλον της χώρας; Από τη μια πλευρά του «μετώπου» η ελίτ και το μεγαλύτερο μέρος της διανόησης μαζί με τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα και από την άλλη η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Παρόντες σημαντικοί άνθρωποι της φιλοσοφίας στην παρουσίαση του βιβλίου του Σωτήρη Αμάραντου με τίτλο "Κορνήλιος Καστοριάδης - Χάνα Άρεντ - Η έννοια του πολιτικού" που πραγματοποιήθηκε στο "Polis Art Cafe" την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019. Προλόγισαν το βιβλίο ο καθηγητής και πρώην Πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γεώργιος Κοντογιώργης, ο συγγραφέας κ. Βαγγέλης Καλιόσης, ο καθηγητής Φιλοσοφίας κ. Στέφανος Ρωζάνης, ο ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας κ. Αντώνης Παπαρίζος και η κυρία Φωτεινή Βάκη επίκουρη καθηγήτρια Φιλοσοφίας και πρώην βουλευτής Κερκύρας.
Το φαινόμενο των ΜΚΟ έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις που παρεμβαίνουν πια απευθείας στην κεντρική πολιτική σκηνή. Με αφορμή αυτήν την ανακοίνωση κάναμε μία σύντομη έρευνα στις ΜΚΟ που την υπογράφουν και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια αποδείχτηκαν οι άρρηκτες σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος. Όταν λέμε έρευνα μην φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο, απλά μπήκαμε στις σελίδες τους και διαβάσαμε όσα οι ίδιες δηλώνουν για τον εαυτό τους και τα οποία είναι υπεραρκετά για να εξαχθούν συμπεράσματα.
Η ActionAid μας ενημερωνεί ότι από το 2001 έως 2009 έλαβε από το υπουργείο εξωτερικών το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 911.920 ευρώ. Από την ΕΕ από το 2011 έως και το 2018 793.013 ευρώ και το 2015-2016 έλαβε 755.042 από το υπουργείο διεθνούς ανάπτυξης της Μεγάλης Βρετανίας για το πρόγραμμα στήριξης προσφύγων στην Λέσβο.
Διαβάζουμε επίσης ότι η ActionAid δέχεται ευγενικές δωρεές από εταιρίες και ιδρύματα. Αναζητούμε τους χορηγούς και έχουμε από ιδρύματα: ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Vodafone, Μποδοσάκη και Λάτση κ.α. Από εταιρίες έχουμε: εθνική τράπεζα, interamerican και άλλες λιγότερες γνωστές.
Πάμε στους Γιατρούς του Κόσμου όπου επίσης δέχονται δωρεές και χορηγείες από την ΕΕ, εταιρίες και ιδρύματα. Ανάμεσα στους χορηγούς η εταιρεία στοιχημάτων bwin, η Goodyear, η Vodafone, η ένωση Ελλήνων εφοπλιστών, η ΔΕΗ, η CocaCola 3E, η Βιανέξ του Γιαννακόπουλου, η Novartis, η Ford, η Microsoft κ.α. Αναλυτικά εδώ.
To δίκτυο για τα δικαιώματα του παιδιού έχει υποστηρικτές: τον ΟΠΑΠ, τον Σκλαβενίτη, την Alpha bank, την Bic, κτλ.
Η ΜΚΟ Έλιξ υποστηρίζεται και αυτή από διεθνείς οργανισμούς όπως η πολιτική προστασία της ΕΕ και ο διεθνής οργανισμός μετανάστευσης ενώ δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ιδρύματα όπου ξαναβρίσκουμε το Νιάρχος και το Μποδοσάκη καθώς και οι εταιρίες.
Το ίδρυμα Νιάρχος και το Μποδοσάκη υποστηρίζουν και το ελληνικό φόρουμ μεταναστών όπου απαρτίζεται το διοικητικό συμβούλιο από εκπροσώπους συλλόγων μεταναστών. ΜΚΟ την οποία υποστηρίζει η open society του Σόρος και η mercycorps στην οποία συμμετέχει ο ΓΑΠ και αρκετοί επιχειρηματίες.
Στο χώρο δράσης του ελληνικού φόρουμ μεταναστών διαβάζουμε και για διαδηλώσεις ως μέσο επίτευξης στόχων. Άρα έχουμε χρηματοδότηση από το μεγάλο κεφάλαιο και διαδηλώσεις ταυτόχρονα, και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ στο ελληνικό φόρουμ μεταναστών.
Πάντως τα μεγαλύτερα ονόματα εταιριών ως υποστηρικτές τα έχει η διεθνής επιτροπή διάσωσης με μεγαθήρια του κεφαλαίου όπως η Procter and Gamble, η JP Morgan, η ΗΒΟ, η citigroup, κ.α.
Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην solidarity now την οποία έχει επισκεφτεί και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ. Εδώ έχει μεγάλο ενδιαφέρον και η σύσταση του διοικητικού συμβουλίου. Ο πρόεδρος είναι ο Στέλιος Ζαββός διευθύνων σύμβουλος της Zeus capital management εταιρίας διαχείρησης επενδύσεων σε ακίνητα. Ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της Continental american capital ένας επενδυτικός όμιλος που επικεντρώθηκε στις επενδύσεις και στην χρηματοδότηση ακινήτων στις ΗΠΑ. Επίσης είναι μέλος του Ευρωπαϊκού συμβουλίου εξωτερικών σχέσεων. Κατείχε προηγουμένως θέσεις σε εταιρίες όπως η Citibank, η Johnson&Johnson, και η Procter & Gample. Manager και επιχειρηματίας από το πάνω ράφι.
Μέλος του διοικητικού συμβουλίου είναι και ο Νίκος Αλιβιζάτος. Υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη. Στηρίχθηκε το 2015 από Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ ως υποψήφιος πρόεδρος της δημοκρατίας.
Αντιπρόεδρος είναι ο Ευθύμιος Βιδάλης επιχειρηματίας που ήταν μέλος του ΔΣ του ΣΕΒ από το 2006 έως το 2016 και είναι μέλος του Δ.Σ της alpha bank μεταξύ πολλών άλλων θέσεων που κατέχει. Έχει διατελέσει σε ανώτερες διευθυντικές θέσεις σε πολλές εταιρίες και το αποκορύφωμα τον Αύγουστο του 2012 με εντολή του πρωθυπουργού Σαμαρά ορίστηκε διαπραγματευτής εκ μέρους του ελληνικού δημοσίου για την επανεκκίνηση των συμβάσεων παραχώρησης των τεσσάρων αυτοκινητοδρόμων.
Μέλη του ΔΣ είναι ο Αρίστος Δοξιάδης επιχειρηματίας και ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης.
Τα αρυτίδωτα παιδικά χέρια θεωρούνται «ιδανικά εργαλεία» λόγω μεγέθους και χαμηλού εργατικού κόστους.
Παιδιά-σκλάβοι ράβουν τζιν παντελόνια στο Μπανγκλαντές. Φτιάχνουν κοσμήματα στο Τζαϊμπούρ και τούβλα στην Τελανγκάνα της Ινδίας. Υφαίνουν το βαμβάκι στην Μπουρκίνα Φάσο. Κάνουν οικιακές εργασίες στο Νεπάλ. «Δουλεύουν» σε μασαζάδικα και ping pong σόουζ σε στριπτιζάδικα στην Ταϊλάνδη. Γίνονται σύγχρονες σταχτοπούτες στο βορειοαφρικανικό Μαγκρέμπ: υπηρέτριες και σκλάβες του σεξ. Και σκοτώνονται στην πρώτη γραμμή ακήρυχτων πολέμων, αμούστακα στρατιωτάκια, στη μαύρη ήπειρο, στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική Αμερική.
Οι αριθμοί σοκάρουν. Υπάρχουν 30 εκατομμύρια σκλάβοι στον κόσμο, εκ των οποίων οι μισοί είναι παιδιά και έφηβοι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ενημερωτικού ιστότοπου Digital Journal, ο οποίος έχει έδρα τον Καναδά.
Περίπου 168 εκατομμύρια παιδιά –το ένα στα δέκα παγκοσμίως– εργάζονται αμειβόμενα με ψίχουλα, ενώ θα έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο και να παίζουν με τους συνομηλίκους τους, στους τομείς της γεωργίας, στις κατασκευές, τη βιοτεχνία και τη βαριά βιομηχανία, σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας.
Κι όλα αυτά δίχως να συνυπολογίσουμε τους ανήλικους πρόσφυγες που έπεσαν θύματα απαγωγών, τράφικινγκ, σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης, καταναγκαστικής εργασίας και λαθρεμπορίου οργάνων όταν άφησαν πίσω τους τις εμπόλεμες ζώνες με το όραμα μιας νέας ζωής στην πολιτισμένη Δύση.
Απελπισία πιάνει καμιά φορά τον προσεκτικό αναγνώστη τον ειδήσεων και των μελετών που δημοσιεύονται όλο και πιο συχνά αναφερόμενες στην οικολογική υποβάθμιση του πλανήτη. Τα όλο και μεγαλύτερα προβλήματα μιας άναρχης «ανάπτυξης» και μιας έκρηξης τεχνολογιών εμφανίζονται ανάγλυφα και διερωτάται κανείς αν η ανθρωπότητα θα αντιληφθεί εγκαίρως τον κίνδυνο εξαφάνισης της ίδιας και των άλλων μορφών ζωής. Κι αν, όταν ένας επαρκής αριθμός ανθρώπων τον αντιληφθεί, θα δράσει ορθολογικά; Αλλά και αν, όταν και εφόσον αυτό συμβεί, θα υπάρχουν τα περιθώρια αντιμετώπισης;
Πολλές από τις μεταβολές που τώρα συμβαίνουν και, ακόμα περισσότερο, οι μέλλουσες να συμβούν είναι δύσκολα ή και, από ένα σημείο και πέρα, μη αντιστρέψιμες. Οι άνθρωποι όμως εκπαιδευόμαστε από την εμπειρία μας, όπως τα μικρά παιδιά που βάζουν το χεράκι τους στο μάτι της κουζίνας και καταλαβαίνουν τι σημαίνει.
Αυτός ο τρόπος εκμάθησης ουδέποτε υπήρξε πραγματικά επαρκής, αλλά τώρα είναι τελείως ανεπαρκής γιατί πολλές από τις ζημιές δεν είναι αντιστρεπτές και μεταξύ αυτών είναι και ζημιές που θέτουν σε κίνδυνο τις ίδιες τις προϋποθέσεις της ζωής. Όταν συνειδητοποιήσουμε τι κάναμε δεν θα μπορούμε να το ξεκάνουμε και, μετά το 1945, η ανθρωπότητα συνυπάρχει με τον κίνδυνο της οριστικής αυτοκαταστροφής της. Μόνο μια ριζική αλλαγή του ανθρώπινου πολιτισμού θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι παραμένουμε παγιδευμένοι σε μια κατανοητή μεν ψυχολογικά, απολύτως δε πλαστή αίσθηση βεβαιότητας ότι ο κόσμος μας, βασισμένος στην επιστήμη και την τεχνολογία, είναι ένας κόσμος ασφαλής και ελεγχόμενος, από όπου η αίσθηση του θανάτου έχει απομακρυνθεί όσο είναι αυτό δυνατό.
Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η απειλή, πρωτοφανής στην ιστορία του ανθρώπινου γένους και της ζωής, προέρχεται από τα ίδια τα μέσα, την επιστήμη και την τεχνολογία, στα οποία στηριζόμαστε, υποτίθεται, για να την αντιμετωπίσουμε. Κινητοποιούμε συχνά τους μηχανισμούς άρνησης που εισήγαγε και κατέστησε διάσημους στη μελέτη του ψυχολογικού μας Είναι ο Ζίγκμουντ Φρόιντ. Μηχανισμούς που «βοηθάνε» οι «συνωμοσίες» ισχυρότατων οικονομικών συμφερόντων, που θέλουν να πείσουν τους ανθρώπους ότι δεν υφίστανται οι κίνδυνοι για τους οποίους προειδοποιεί η επιστήμη.
«Η Ελλάδα, μια μη δυτική χώρα, είναι μέλος και των δύο οργανισμών, […] δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά υπήρξε η πατρίδα του κλασικού πολιτισμού, ο οποίος υπήρξε, με τη σειρά του σημαντική πηγή του δυτικού πολιτισμού. […] Σε αντίθεση με τους Σέρβους, τους Ρουμάνους ή τους Βούλγαρους, η ιστορία τους [ενν: των Ελλήνων] εκτυλίσσεται μαζί με την ιστορία της Δύσης. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς. Δεν υπήρξε ποτέ εύκολο μέλος ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ούτε και για το ΝΑΤΟ, και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και τα ήθη και των δυο»
Σάμιουελ Χάντιγκτον, «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών», εκδ. Terzo Books, 2001, σ. 222-3
Η
Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, με την εξαίρεση της βουλευτού Β΄ Πειραιά Νίνας Κασιμάτη, υποστηρίζει ότι το Προοίμιο «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτουα Τριάδος» και το άρθρο 3 του Συντάγματος ως έχει, αποτελούν αναχρονιστικά κατάλοιπα, μιας μη κανονικής σύγχρονης χώρας, που δεν έχει εγκολπωθεί πλήρως τις αρχές και τις αξίες της (δυτικής) νεωτερικότητας. Εντοπίζει δηλαδή στοιχεία, που εγγράφονται σε κεντρικά σημεία του ανώτατου Καταστατικού Χάρτη της χώρας, εκδηλώσεις μιας ιδιαιτερότητας που αντιστέκεται στην εκδοχή μιας δυτικής και επιθυμητής ομογενοποίησης. Αυτό το στοιχείο εκλαμβάνεται ως ιστορικό κατάλοιπο, δείγμα καθυστέρησης, που πρέπει οι «προοδευτικές» δυνάμεις να απαιτούν την απάλειψή του. Τα ίδια περί αναχρονιστικού κατάλοιπου υπονοούνται ουσιαστικά και στην πρόταση αναθεώρησης του αρ. 21 παρ. 1 με την απάλειψη της λέξης «έθνους» στη σχεσιακή του αναφορά με την οικογένεια ως θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του. Το σχήμα βέβαια αυτό, αναφορικά με το Προοίμιο και το άρθρο 3, προϋποθέτει την αποδοχή μιας γραμμικής εξέλιξης της ιστορίας και των κοινωνιών που το μέτρο, τις αρχές και τις αξίες τα δίνει και τα κρίνει ο δυτικός ιμπεριαλιστικός πολιτισμός ως το υλικο-ιδεολογικό αποτέλεσμα ενός ιστορικά διαμορφωμένου συσχετισμού δυνάμεων. Τι όμως συμβολίζει το συγκεκριμένο «κατάλοιπο»; Και είναι πράγματι αναχρονισμός;
Η αριστερά που μοχλεύεται στα βήματα περαιωμένης ιστορικότητας εκτός των νερών της συντελεσμένης παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και στέκει μακριά από το κεντρικό ζήτημα της κατάργησης της εργασίας, της γης και του ανθρώπου
έχει χάσει οποιαδήποτε ισχύ και κινείται σε βαλτώδη διαδρομή με αποτέλεσμα να δίνει άλλοθι στον ανθρωποκτόνο καπιταλισμό
η αριστερά που ως ταξικό πρόσημο σημειώνει περασμένη ιστορικότητα ουσιαστικά αποτελεί ήδη ιστορικό αρχείο -αγώνων---σεβαστό- καθ όλα αλλά έχει αφαιρέσει και το τελευταίο μισοσπασμένο κουπί από τα χέρια του λαού
αριστερά που δεν κοιτάζει εκτός εδράνων στα ίσια τα μάτια του χειμαζόμενου λαού και δεν καλεί να δει απ΄ την αρχή τι πρέπει να κάνουμε δεν είναι αριστερά
αριστερά που όποιο ζήτημα θέτεις σε περνά από σκάνερ κομματικότητας δεν είναι αριστερά
όσο αφορά την αριστερά που κυβέρνησε μας καταδολίευσε στην μνήμη επειδή απλά ένα κόμμα εξουσίας ήταν των ελίτ και πλαστογράφησε τα πάντα
φυσικά δεν ήταν ούτε σε ένα κόμμα ως σημείο στίξης αριστερά
Η λατρεία του μάνγκο στην Κίνα της πολιτιστικής επανάστασης
Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη
Πεκίνο, Αύγουστος του 1968. Η πολιτιστική επανάσταση που κήρυξε ο Μάο Τσε Τουνγκ δύο χρόνια νωρίτερα βρίσκεται στο απόγειό της αλλά το τιμόνι φαίνεται πως έχει φύγει απ’ τα χέρια του «μεγάλου τιμονιέρη» και το πλοίο πλέει ακυβέρνητο εν τω μέσω μιας, άνευ προηγουμένου, εμφυλιοπολεμικής καταιγίδας. Οι ομάδες κοκκινοφρουρών φοιτητών που κλήθηκαν από τον ίδιο να «εξαγνίσουν την κινέζικη κοινωνία, πατάσσοντας αμείλικτα τα εναπομείναντα αστικά στοιχεία εντός της και κάθε παραδοσιακό τρόπο σκέψης» έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Ανταγωνιζόμενες η μία την άλλη στο ποια επιβάλλει πιο αυθεντικά και πιο φανατικά την θέληση του «προέδρου», έχουν επιδοθεί σε ανοιχτό πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς.
Στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου Τσινγκ Χούα έχουν ξεσπάσει αιματηρές συγκρούσεις, που έμειναν στην ιστορία ως ο πόλεμος των 100 ημερών, ανάμεσα στις ένοπλες ομάδες του σώματος Τζινγκ Γκανγκ Σαν και αυτών της Τετράδας και επικρατεί πλήρες χάος. Κάπου εκεί ο Μάο, που για δύο ολόκληρα χρόνια παροτρύνει και επιχαίρει με την δράση των οπαδών του κατά των εσωτερικών του αντιπάλων, θα παίξει το χαρτί του όψιμου ειρηνοποιού. Συγκεκριμένα, θα αποστείλει 30 χιλιάδες εργάτες από τα εργοστάσια πέριξ του Πεκίνου, οπλισμένους αποκλειστικά και μόνο με τα κόκκινα βιβλιαράκια τους για να καταλάβουν το πανεπιστήμιο. Οι φοιτητές θα σκοτώσουν πέντε και θα τραυματίσουν 700 από αυτούς πετώντας πέτρες, ακόντια και καίγοντάς τους με θεϊκό οξύ αλλά το Τσινγκ Χούα θα αλωθεί και οι ταραχές θα λάβουν τέλος.
Η μίμος δεν είναι πια στους δρόμους. Η μίμος δεν είναι πια εδώ.
Η καλλιτέχνις του δρόμου πέθανε από ασφυξία.
Η μίμος που γυρνούσε στις διαδηλώσεις δολοφονήθηκε.
Βρέθηκε κρεμασμένη από χειροπέδες σ' ένα φράκτη ενός πάρκου.
Η μίμος που διασκέδαζε τους διαδηλωτές στις πορείες της Χιλής θανατώθηκε.
Τελευταία φορά που την είδαν, ήταν στη σύλληψή της, κατά τη διάρκεια των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Λένε πως η μίμος αυτοκτόνησε. Μα οι φεμινιστικές οργανώσεις υποστηρίζουν πως η μίμος προπηλακίστηκε. Η μίμος βασανίστηκε. Η μίμος δολοφονήθηκε.
Όπως δολοφονούνται από το φασισμό όσοι σκορπούν την ομορφιά, το γέλιο, τη χαρά.
Όπως τυφλώνονται οι διαδηλωτές στις διαδηλώσεις της Χιλής από σφαίρες καουτσούκ, όπως εμποδίζονται οι νοσηλευτές να φτάσουν τους τραυματίες, όπως δολοφονείται καθένας που αντιστέκεται.
Η Ντανιέλα Καράσκο δεν είναι πια εδώ. Η μίμος δεν είναι πια στη Χιλή. Η κλόουν με την κόκκινη μύτη δολοφονήθηκε. Την βρήκαν κρεμασμένη από χειροπέδες στο φράκτη. Για ιδέστε όλοι τη Ντανιέλα, για ιδέστε όλοι τη μίμο."
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει... Με τον καιρό να 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς να μένεις μόνος, να μένεις μόνος."
Μία από τις σημαντικότερες στροφές στην ιστορία της κρίσης στη Μέση Ανατολή πραγματοποίησε αυτή την εβδομάδα ο Λευκός Οίκος, χωρίς ουσιαστικές διεθνείς αντιδράσεις, παρά την δραματική τροπή στην Παλαιστινιακή υπόθεση. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Κύπρο.
Λαμπρινή Θωμά
Αγνοώντας Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Συμβάσεις και Διεθνείς Οργανισμούς, η κυβέρνηση Τραμπ προχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα στην αποδοχή και «νομιμοποίηση» των ισραηλιτικών εποικισμών στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Όχθης. Είχαν προηγηθεί, τo 2017, η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας και η μεταφορά εκεί της πρεσβείας των ΗΠΑ στη χώρα και η αναγνώριση, τον περασμένο Μάρτιο, των κατεχόμενων Υψιπέδων του Γκολάν της Συρίας, ως ισραηλινών – μάλιστα, με μετονομασία μελλοντικού (επ)οικισμού ως «Υψίπεδα Τραμπ» (Ραμάτ Τραμπ), από το Νετανυάχου «για να ευχαριστήσει τον Πρόεδρο Τραμπ, που έσπασε δεκαετίες διπλωματικής παράδοσης των ΗΠΑ, αναγνωρίζοντας ως Ισραηλινά τα υψίπεδα». Τα έργα θα ξεκινήσουν, όπως έχει ανακοινωθεί, μετά τις ερχόμενες ισραηλινές εκλογές.
Βάσει του Διεθνούς Δικαίου ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου. Γι αυτό άλλωστε και εκπρόσωπος της Παλαιστινιακής Αρχής είπε, στο αλ Τζαζίρα, μετά την ανακοίνωση Τραμπ και τις σχετικές δηλώσεις Πομπέο ότι, «ΗΠΑ και Ισραήλ είναι συνέταιροι στο έγκλημα (partners in crime)». Περισσότεροι από εξακόσιες χιλιάδες εβραίοι – θρησκόληπτοι και ακραίοι, συνήθως- έχουν εγκατασταθεί, μέσω των εποικισμών, στις Παλαιστινιακές Περιοχές, ενώ τα σπίτια των Παλαιστινίων γκρεμίζονται και ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται.
Τήν ἐκμετάλλευση τῆς θαλασσίας περιοχῆς ἀνατολικῶς τοῦ 25ου μεσημβρινοῦ διεκδικεῖ μέ ἐπιμονή ἡ Τουρκία. Στήν ἔνθετη ὁ Θάνος Ντόκος
