Τ. Σόρος: η Ε.Ε. πρέπει να δέχεται κάθε χρόνο 1.000.000 πρόσφυγες

Σχόλιο:Προφανώς αν θεωρήσουμε ότι η μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρώπη, ως αποτέλεσμα κυρίως της αποσταθεροποίησης και των πολέμων  της Μέσης Ανατολής για την οποία  εκτός των ισλαμιστών της ISIS τεράστιες ευθύνες έχουν κάποιες  χώρες όπως και η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, δεν περιέχουν κινδύνους για τις κοινωνίες μας, τότε αντί να χρησιμοποιούνται τα ανεπίσημα δίκτυα των δουλεμπόρων  θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται τα καθιερωμένα δίκτυα μεταφορών. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως οι ευρωπαϊκές κοινωνίες γρήγορα θα κατανοούσαν που τις οδηγούν οι ιδεοληψίες των ιδιοτελών.

Του Σπύρου Κουτρούλη

πηγή:ΤΟ ΒΗΜΑ : http://www.tovima.gr/world/article/?aid=741800&wordsinarticle=%3b%CE%A3%CE%9F%CE%A1%CE%9F%CE%A3

Εξι προτάσεις για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης

«Η Ευρωπαϊκή Eνωση χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για ασφαλείς μετακινήσεις, το οποίο πρέπει να επεκταθεί πέρα από τα σύνορά της»

Η Ευρωπαϊκή Eνωση (ΕΕ) πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για την έλλειψη μιας κοινής πολιτικής ασύλου, η οποία έχει μετατρέψει την αυξανόμενη εισροή προσφύγων από διαχειρίσιμο πρόβλημα σε πολιτική κρίση. Κάθε κράτος-μέλος έχει εγωιστικά επικεντρωθεί στα δικά του συμφέροντα, δρώντας συχνά ενάντια στα συμφέροντα των άλλων. Αυτό επιτάχυνε τον πανικό μεταξύ των αιτούντων άσυλο, στο ευρύ κοινό, και στις Αρχές που είναι αρμόδιες για τη δημόσια τάξη. Οι αιτούντες άσυλο ήταν τα κύρια θύματα.

Η ΕΕ χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης ώστε οι μετακινήσεις των προσφύγων να λάβουν χώρα με ασφαλή, ομαλό τρόπο και με ρυθμό που θα αντικατοπτρίζει την ικανότητα της Ευρώπης να τους απορροφήσει. Για να είναι ολοκληρωμένο, το σχέδιο πρέπει να επεκταθεί πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης.

Τα έξι βασικά σημεία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου εκτιμώ ότι πρέπει να έχουν ως εξής:

1. Η ΕΕ πρέπει να δέχεται τουλάχιστον ένα εκατομμύριο αιτούντες άσυλο ετησίως για το προβλέψιμο μέλλον. Και, για να γίνει αυτό, το βάρος θα πρέπει να μοιραστεί δίκαια. Η επαρκής χρηματοδότηση είναι κρίσιμη. Η ΕΕ πρέπει να παράσχει €15.000 ανά αιτούντα άσυλο για καθένα από τα πρώτα δύο χρόνια για να βοηθήσει στη στέγαση, στην υγειονομική περίθαλψη, στην εκπαίδευση και στο κόστος - και να κάνει την αποδοχή των προσφύγων πιο ελκυστική για τα κράτη-μέλη. Μπορεί να βρει αυτά τα κεφάλαια με την έκδοση μακροπρόθεσμων ομολόγων, χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες δανεισμού της λόγω της κατηγορίας ΑΑΑ στην οποία την κατατάσσουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης. Είναι εξίσου σημαντικό να επιτραπεί τόσο στα κράτη όσο και στους αιτούντες άσυλο να εκφράσουν τις προτιμήσεις τους, χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν λιγότερο εξαναγκασμό. Η κατάληξη των προσφύγων όπου θέλουν να πάνε - και όπου τους θέλουν - είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επιτυχία.

Αερααααα..........!

ph Jordan Tiberio

της Άννας Στάικου

Αερααααα..........!

Ναι Αέρα. Ναι Αέρα ρε Γιατί η ύπαρξή μου δεν είναι αλγόριθμος τραπεζικός Αέρα. Γιατί η ύπαρξή μου είναι σπίθα στην ρίγα του φωτός και όχι ένα φωτόνιο για πειραματισμό Ναι. Αέρα ρε Γιατί οι νεκροί μου εκεί στα όρη με κοιτούν κατάματα Ναι. Αέρα ρε Γιατί ο τόπος μου είναι ύπαρξη. Αέρα. Με τηρούν μάτια παιδικά ως σύνθημα για σάλτο ζωής Ώρες ύπαρξης χρονωμένες στην ιστορία

σχόλιο περί νεότουρκων ... στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου

σχόλιο περί νεότουρκων

... στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου

Ίρις Τζαχίλη

Σεπτέμβριος 2015

Διάβασα με τεράστια έκπληξη το άρθρο του Αντώνη Λιάκου στον Χρόνο με θέμα “έχει η Ελλάδα Νεότουρκους;” που, αν κατάλαβα καλά, είναι μία έκκληση να πάμε κόντρα στο ρεύμα για να σώσουμε την κοινωνία μας. Μου φάνηκε το λιγότερο περίεργο και πλήρες αδιαφορίας για τους δεκάδες ανθρώπους που για έτη πολλά αγωνίστηκαν και αγωνίζονται και συλλογικά και ο καθένας χωριστά για την κοινωνική ισοτιμία και την ανθρώπινη ευτυχία. Αυτοί τι κάνουν, δεν πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα; Ως εδώ ωστόσο δεν θα αντιδρούσα θεωρώντας το άρθρο συγκυριακό αιτώντας μία πιο βαθιά δέσμευση από όση είναι πρόθυμοι οι συμπολίτες μας να παράσχουν αυτή τη στιγμή και αυτή την ώρα της ήττας. Πόσο μάλλον που πολλές φορές τα γραπτά και τα λόγια του Αντώνη Λιάκου μας βοηθούν να δούμε πλευρές και σκέψεις του εαυτού και της κοινωνίας πολύτιμα για την αναγνώριση των καταστάσεων και κάποιου δέοντος.

Αλλά η χρήση του όρου Νεότουρκοι με εξέπληξε βαθιά. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα και επιθυμώ να επαναλάβω είναι σχετικά με το βάρος των λέξεων, κάτι που πολλές φορές είχε αναπτύξει με το γνωστό ταλέντο του ο Τάσος Χριστίδης. Οι λέξεις δεν είναι ουδέτερες ούτε μπορούμε να τις υποχρεώσουμε να δηλώνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι είναι η συμβατική τους έννοια, ούτε να αφαιρέσουμε το συναισθηματικό και ιστορικό τους βάρος. 

Αναφέρομαι στη χρήση του αμφιλεγόμενου όρου νεότουρκος. Δεν είμαι ιστορικός της νεότερης ιστορίας αλλά από ό,τι γνωρίζω και ό,τι διάβασα στο άρθρο του Χρόνου είναι οι ομάδες των προοδευτικών όλων των εθνών της οθωμανικής αυτοκρατορίας που γρήγορα ξέχασαν τα κοινωνικά τους προτάγματα και τον διεθνισμό τους για να λουστούν στον εθνικισμό και στο αίμα. Τι εννοείς Αντώνη λέγοντας να γίνουμε όλοι νεότουρκοι; 

Νομίζω ότι όλοι επιθυμούμε ακριβώς το αντίθετο. Τότε γιατί να μας ενοχλεί ο ελληνικός εθνικισμός; Η μόνη τους διαφορά είναι ότι αυτοί επέτυχαν το στόχο τους και με τεράστια επιτυχία εξολόθρευσαν Αρμένιους Έλληνες και Ασσύριους. 

Οι εκτελεστές τους δε, όπως αυτοί που κατέστρεψαν τους Αρμένιους στον Ντιγιαρμπακίρ έγιναν οι φοβεροί και πάμπλουτοι ηγέτες της νέας τάξης. Αυτούς να έχουμε πρότυπο; 

Ένα από τα δράματα της ιστορίας είναι η μετάλλαξή τους σε αυταρχικούς εθνικιστές απολύτως αντίθετους με τις αρχικές τους αξίες. 

Ή να θαυμάσουμε τους σημερινούς προσωπολάτρες κεμαλιστές που βάζουν από ένα πορτρέτο του σε κάθε σπίτι (αυτό το είδα με τα δύο μου τα μάτια). Μάλλον δεν κατάλαβα καλά, ή το παράδειγμα με το ιστορικό του βάρος είναι ατυχές.

Για τη γενοκτονία των Ποντίων

Αλεξάνδρα Δεληγιώργη*

ομ. καθηγήτρια φιλοσοφίας, συγγραφέας

Δεκέμβριος 2015

Θέμα αυτού του άρθρου δεν είναι οι εντάσεις που προκάλεσε η δήλωση με την οποία ο υπουργός Παιδείας κ. Φίλης επανέλαβε την άποψή του περί εθνοκαθάρσεως των Ποντίων, αλλά το επιχείρημα της επιστημονικότητας που επικαλέστηκε για την υποστήριξή της. 

Το θέμα της επιστημονικότητας απόψεων που άπτονται της ιστορικής μνήμης αξίζει να μας απασχολεί, γιατί ακόμη και αν, υπό την πίεση των αντιδράσεων της κοινής γνώμης, αποσύρονται προς στιγμήν, μπορούν και αξιώνουν την ισχύ τους, ενώ, την ίδια στιγμή, η κοινή γνώμη ελέγχεται ως υπερασπιζόμενη μύθους που ναι μεν εκφράζουν επώδυνες ιστορικές εμπειρίες, αλλά είναι άσχετοι με τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας. 

Το ζήτημα, επομένως, πότε και υπό ποιους όρους μια ιστορική άποψη είναι επιστημονική έχει τη σημασία του, αφού ο ρόλος της ιστορικής επιστήμης δεν είναι να κατασκευάζει μυθεύματα ή ιδεολογήματα, αλλά να περιορίζει την παρέμβασή τους όχι μόνο στην έρευνα αλλά και στον επηρεασμό της κοινής γνώμης, όταν μάλιστα η τελευταία παρεμποδίζει τη χάραξη μιας φωτισμένης και επωφελούς για την κοινωνία πολιτικής.

Το ζήτημα της επιστημονικότητας των ιστορικών απόψεων, αν και καθαρά επιστημολογικό, έχει σχέση με την πολιτική διαχείριση της ιστορικής μνήμης, πράγμα που γνωρίζουν οι πολιτικοί, αρκεί να διαθέτουν ευρύτερη μόρφωση, βαθύτερη παιδεία και στέρεη πολιτική συγκρότηση. Πορτογάλος συνάδελφος, το 2011, μου έλεγε εν προκειμένω ότι, παράλληλα με τις υποχρεώσεις του στο Νέο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας, δίδασκε φιλοσοφία και ρητορική σε σχολή πολιτικής∙ αντικείμενα άχρηστα για τον επαγγελματία πολιτικό, αλλά απαραίτητα για το λειτούργημα του πολιτικού που τον βοηθούν να αποφεύγει, μεταξύ άλλων, ολισθήματα που θίγουν την ιστορική αλήθεια και τη διερεύνησή της στο πλαίσιο της ιστορικής επιστήμης. Όταν, λοιπόν, ο πολιτικός επικαλείται την επιστημονικότητα της άποψης που υπερασπίζεται, εννοείται ότι γνωρίζει υπό ποιους όρους διαμορφώθηκε.

Η μήτρα της σημερινής Τουρκίας - Η τριανδρία της Θεσσαλονίκης και ο ρόλος της Γερμανίας - Βλάσης Αγτζίδης

 

Το 1908 είναι το σημείο, κατά το οποίο το πνεύμα του ακραίου φυλετισμού, που κόμιζε η τριανδρία της Θεσσαλονίκης (Τζεμάλ, Εμβέρ και Ταλαάτ πασάς) υπερίσχυσε του ευρύτατου μεταρρυθμιστικού κινήματος που είχε αναφανεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1891 είχε δημιουργήσει το Κομιτάτο Ένωση και Πρόοδος και  προσδοκούσε στη μετεξέλιξη της Αυτοκρατορίας σε Κράτος Δικαίου.

Η φιλελεύθερη πτέρυγα, που ηττήθηκε από τους στρατιωτικούς, εξέφραζε τις νεωτερικές απόψεις. Εκπρόσωπός της ήταν ο πρίγκηπας Σαμπαχαεντίν και είχε την αποδοχή και των προοδευτικών στοιχείων από την ελληνική και αρμενική κοινότητα. Ο πρίγκηπας Σαμπαχαεντίν εξέφρασε τις πιο προωθημένες οθωμανικές δυνάμεις που εμφορούνταν από το πνεύμα του Διαφωτισμού και επεδίωκαν τη διαμόρφωση ενός Κράτους Δικαίου.

Ο Ahmet Oral γράφει γι αυτή την τεράστια διαφορά των δύο απόψεων: «Εγκαινίασε (ο Σαμπαχαεντίν) ένα πρόγραμμα μετεξέλιξης της Αυτοκρατορίας σε μια "πολυπολιτισμική" κοινωνία, που θα φιλοξενούσε μέσα στο οθωμανικό μωσαϊκό τους διάφορους συμβατούς μεταξύ τους πολιτισμούς. Με την αντίληψη αυτή ιδρύθηκε το Κομιτάτο Ένωση και Πρόοδος.

»Στην οργάνωση αυτή, σε αντίθεση με τις απόψεις του πρίγκιπα Σαμπαχαεντίν για αποκέντρωση (αντεμί μερκετζί), εμφανίστηκε η ομάδα του Αχμέτ Ριζά, που υποστήριζε τον συγκεντρωτικό έλεγχο (κατί μερκετζί) και εισήλθε δυναμικά στην πολιτική με την υποστήριξη των Γερμανών. Το αποτέλεσμα ήταν η διάσπαση της οργάνωσης…. Η γραμμή του Σαμπαχαεντίν είχε τη μεγαλύτερη μαζική αποδοχή. Παρ’ όλη τη  συμμετοχή του στην κυβέρνηση για κάποια περίοδο, δεν κατάφερε να διαμορφώσει την τελική γραμμή και βαθμιαία απομακρύνθηκε από την εξουσία.

»Η ομάδα που πίστευε στο σκληρό κεντρικό έλεγχο, στις βίαιες επεμβάσεις και στη σκληρή καταστολή, ανάπτυξε συμπεριφορά ταύρου εν υαλοπωλείω, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις εντολές της Γερμανίας. Πίστευε απόλυτα ότι τα πάντα πρέπει να εκτελούνται από το κράτος και τις ομάδες εξουσίας. Βάλθηκε με βιασύνη να διαμορφώσει το κράτος, οργανώνοντας τον εαυτό του νόμιμα ή παράνομα.

»Αποφάσισε να αρπάξει την κρατική εξουσία και να ισοσταθμίσει την απώλεια στη Δύση με τα κέρδη στην Ασία, ή τουλάχιστον να μη χάσει άλλα εδάφη. Η ομάδα αυτή του Κομιτάτου Ένωση και Πρόοδος, που δεν είχε φυλετική τουρκική προέλευση, ενστερνίστηκε την πολιτική της άκρατης βίας. Οι Ενωτικοί, όταν πραγματοποίησαν το πραξικόπημα το 1908 προσανατολιζόταν από τον οθωμανισμό προς τον τουρκισμό-τουρανισμό. Στην κατεύθυνση αυτή ονειρεύονταν να εθνικοποιηθούν ως "Τούρκοι". Το Κομιτάτο δεν διέθετε τα εφόδια, ώστε να εκπληρώσει το σκοπό της εθνικοποίησης των Τούρκων ως μια ιστορική εξελικτική διαδικασία.…» (Ahmet Oral, "Για το Αρμενικό, Ελληνικό, Κουρδικό και Αλεβίτικο Ζήτημα", Δρόμος της Αριστεράς, 30 Μαΐου 2011).

Η Λούξεμπουργκ για τους Νεότουρκους

Οι νέες εθνικιστικές απόψεις που εμφανίζονται καθορίζουν ως εθνικό χώρο των Τούρκων μια εκτεταμένη περιοχή από το Αιγαίο έως τη θάλασσα της Κίνας. Το παντουρκιστικό κίνημα στοχεύει ακριβώς στη δημιουργία αυτής της νέας τουρκικής αυτοκρατορίας, όπου δεν θα υπάρχει θέση για κανένα άλλο έθνος, εκτός από αυτό των Τούρκων. Κύριοι υποστηρικτές των τάσεων αυτών θα είναι οι Γερμανοί.

Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ

του Δημήτρη Γιαννόπουλου

Η αναίσχυντη επιστράτευση (κυριολεκτικά) της νεανικής οργής ώς όπλου ψυχολογικού πολέμου και προπαγάνδας στην υπηρεσία μιας παιδαριώδους ουτοπικής "ιδέας" που έκρυβε βαθειά απανθρωπιά πίσω από παιδικά πρόσωπα, σήμαινε τον περασμένο αιώνα την επικράτηση του πιο βάρβαρου ολοκληρωτισμού μέσα στα όρια ενός κράτους.

Σήμερα όμως η νεοταξίτικη τυραννία βρίσκεται στα πρόθυρα επικράτησης σε πλανητικό επίπεδο και η βλοσυρή Γκρέτα δεν μπορούσε παρά να μεταφέρει το οργισμένο μήνυμά της στο ναό της Παγκοσμιοποίησης, τρίζοντας τα δόντια της στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ.

Θα πείτε: Υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στις δυό περιπτώσεις. Πράγματι υπάρχει.

Από τη μια μεριά ήταν αυτοί που ευαγγελίζονταν τη σωτηρία του κόσμου από την οικονομική ανισότητα για να την πνίξουν στο αίμα δεκάδων εκατομμυρίων (εργατών και καπιταλιστών) αδιακρίτως μόλις κατέλαβαν την εξουσία.

Από την άλλη, η Γκρέτα νομίζει πως ο κόσμος θα σωθεί από την «κλιματική αλλαγή» επιβάλλοντας την Παγκόσμια Διακυβέρνηση Μηδενικής Ανάπτυξης χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Όποιος πρόλαβε να πλουτίσει, θα μοιραστεί τα πλούτη του, τα αγαθά των φόρων και τα ...εδάφη της χώρας του, με αυτούς που δεν «πρόλαβαν» και οι οποίοι δικαιούνται κομμάτι απ’ όλα τα άυλα και υλικά προνόμια των «πλουσίων», μέχρι να τρέφονται όλοι μαζι πάλι με ρίζες όπως στην Καμπότζη των Ερυθρών Χμερ.

Αυτή είναι η λύση που απαιτεί η Γκρέτα από τους «κλέφτες του μελλοντός μας», σε πολύ αδρές γραμμές.

Για περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχουν οι χιλιάδες σελίδες των «προγραμμάτων» του ΟΗΕ: Η Ατζέντα 21/30, Το Μεταναστευτικό Σύμφωνο, το Σύμφωνο για την Κλιματική Αλλαγή κλπ.

Αλλά οι πραγματικοί κλέφτες του ανθρώπινου μέλλοντος δεν θα περιμένουν μέχρι τότε.

Μόλις ολοκληρωθούν οι μετακινήσεις και αναμείξεις πληθυσμών στις ηλεκτρονικά ελεγχόμενες μεγαλουπόλεις και «οικονομικές ζώνες» θα μπει σε λειτουργία παγκοσμίως το σύστημα «κοινωνικής βαθμολόγησης» που δοκιμάζεται ήδη από το καρτέλ της Silicon Valley στην μετα-μαοϊκή Κίνα.

Η τέλεια αστυνόμευση σκέψης, προθέσεων, συνηθειών και διαγωγής με δισεκατομμύρια μικροπομπούς/δέκτες και μικροκάμερες σε ευρυζωνικά δίκτυα 5G και LiFi.

Όποιος χάνει μόρια με πολιτικά ανάρμοστη στάση και συμπεριφορά και «πέφτει κάτω από τη βάση», πρώτα θα απολύεται, μετά θα ευνουχίζεται και μετά θα διαγράφεται από το κεντρικό σύστημα της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Η διαγραφή όμως δεν θα είναι απλώς εικονική, ούτε θα επιδέχεται έφεσης. Εγκεφαλικό, καρδιακό, καρκίνος ή πείνα ...δεν έχει τόση σημασία ο τρόπος, αλλά το αποτέλεσμα, αφού δεν θα το μαθαίνει κανείς.

Πάντως με αυτή την «περιβαλλοντική» ατζέντα ήπιου τεχνοφασισμού, το κλίμα θα έχει σίγουρα σωθεί σε μερικές δεκαετίες, ό,τι και να κάνει ο ήλιος.

Και ο πληθυσμός του πλανήτη θα μειωθεί με απόλυτα φυσικό τρόπο σε «βιώσιμα» επίπεδα, τα οποία έχει χαράξει σε τσιμεντόλιθους το ιερατείο της Νέας Τάξης: 500.000.000 μετάνθρωποι.

Εμμένουν με τον όρο «Μακεδονία» σε εκθέσεις και προϊόντα

Του Νίκου Μελέτη από το liberal.gr 

Οι βαριές σκιές που έχουν αφήσει να πλανώνται πάνω από τις διμερείς σχέσεις οι προβληματικές ρυθμίσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι καθημερινά εμφανείς και προβληματίζουν την Αθήνα καθώς θα πρέπει να διεξάγεται ένας καθημερινός αγώνας σε κάθε πτυχή της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, ώστε να μην επιτραπεί στην άλλη πλευρά να εκφυλίσει την Συμφωνία σε λύση διπλής ονομασίας, δημιουργώντας τετελεσμένα.

Ενδεικτικό τελευταίο δείγμα είναι η διοργάνωση στα Σκόπια διεθνούς βιομηχανικής έκθεσης με τίτλο φυσικά που περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» («Macedonia Manufacturing EXPO 2019» ενώ στην προώθηση της Έκθεσης η ίδια η Κομισιόν αναφέρεται στην χώρα με το όνομα «Μακεδονία». Με νωπή ακόμη την Συμφωνία των Πρεσπών και την αλλαγή της ονομασίας της χώρας είναι προφανές τι θα συμβαίνει σε λίγα χρόνια, όταν ακόμη και τώρα η ίδια η Κομισιόν συγχέεται και παρουσιάζει σε έγγραφο της την χώρα ως «Μακεδονία».

Η “Macedonia Manufacturing EXPO 2019” διοργανώνεται από την ΜΑΜΕΙ («Macedonian Association of Metal and Electrical Industry», την Αντιπροσωπεία της Γερμανίας στην Βόρεια Μακεδονία, και υποστηρίζεται από την αμερικανική υπηρεσία αναπτυξιακής βοήθειας USAID, το Γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών και Ενέργειας και τον επίσημο οργανισμό (που συνεχίζει να αναφέρεται σε «Μακεδονία») «Invest Macedonia».

Το εγχείρημα ανατροπής των τετελεσμένων δεν είναι εύκολο, καθώς η Συμφωνία των Πρεσπών με μια σειρά άρθρα της, δίνει την δυνατότητα στην Βορειομακεδονική ηγεσία να επιτρέψει τον περιορισμό της χρήσης του νέου ονόματος μόνο στις επίσημες χρήσεις και στις ρητά αναφερόμενες στην Συμφωνία και για κάθε άλλη δραστηριότητα να συνεχίσει να χρησιμοποιείται το «Μακεδονία-Μακεδονικός».

Ηλίας Λάγιος (5 Ιουλίου 1958 - 5 Οκτωβρίου 2005)

Φωτογραφίες:Vassilis D. Gonis, Ελένη Μπελεζίνη, Βασίλης Χατζηιακώβου

ΕΠΙΣΤΟΛΈΣ ΣΤΗΝ ΔΗΩ

Μόνο το ν' αγαπάς δεν είναι τίποτε.

Εύκολα ο ένας διαχέεται στον άλλο. 

Πρέπει να έχεις την αγάπη προσδιορίσει, 

σε τόπο και καιρό, με τρόπο, μέχρι τέλους. 

............................................

Ενικώ σ' ένα διαμέρισμα ταπεινό, οδός Βεΐκου. 

Το πλείστον όσων αγάπησα μου ανταποδίδεται. 

Κυρία, μου παραστέκονται νεκροί και πράγματα' 

κι όλα αποκτούν ουσία μες στ' όνομά σου. 

.........................................

Μνήμη, δικαιοσύνη, Λάζαρος. Τα πάντα επιστρέψανε. 

Στην Άρτα βρίσκομαι εκ νέου. Γεγονός και θαύμα. 

Βυθίζομαι στην παιδική σου ηλικία, αχόρταγος, 

μες στην ακέραια Αθήνα του '60. 

Η όνειρός σου θά 'ναι όνειρός μου, του καθενός το όνειρο' 

δεν έχω άλογο, χορτάρι ή προσευχή. 

Είμαι εσύ, στο όνομά σου βαφτίζομαι, δέχομαι

τον βουβό καημό μετοχών και επιθέτων. 

Αθώος, ένοχος, σκιαγμένος, συναγμένος, κλάμμας, τρυφερός, 

σ' αυτόν τον κόσμο της ομολογίας εν θανάτω. 

Σούρουπο στον Λυκαβηττό. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ. 

Ως δύης, ήλιος του θυμού, με χαιρετίζεις. 

........................................................

ΕΠΙΣΤΟΛΈΣ ΣΤΗΝ ΞΈΝΗ

........................................................

Πες μου, θα υπάρξει τόπος να σε ξαναδώ πρώτη φορά, 

ένας τόπος αιωνιότητας, να σφραγιστοώ στην εντολή σου; 

Πες μου, θα διαπλεύσω εκ νέου τους συσκοτισμένους ωκεανούς, 

ακολουθώντας μονάχα τον Πολικό Αστέρα των ματιών σου; 

Για την βεβαρημένη ημέρα που παρέρχεται. Που κάπως με πονά. 

Για το ομιχλώδες οροπέδιο του Άιλβον. Τις πυργοδέσποινες. Την ιπποσύνη. 

Τον δράκο του παραμυθιού να κουλουριάζεται, σοφός, ξεφυσώντας 

άγρια ηλικία, πυρόλιθο, το σμίξιμό μας. 

Από τη συλλογή, Πράξη υποταγής, εκδόσεις Ερατώ, 2000 

Ιδού, λοιπόν εγώ, φτασμένος
εκεί που σώθηκαν τα νιάτα μου. Μην έχοντας
τίποτε για δικό μου, μην κατέχοντας
καν υλικά αγαθά. Ν’ αναλογίζομαι το τίμημα
της άλλοτε χαράς. Ζυγίζοντας και κρίνοντας
τις πράξεις και τα έργα μου.
Ζυγίζοντας και κρίνοντας.
Ιδού λοιπόν εγώ, το χίλια εννιακόσια ενενήντα επτά, να
προσμετρώ
τους φίλους, στα δάχτυλα των δυο χεριών.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

από το ποίημα Requiem του βιβλίου του με τίτλο «Μουζικούλες»

ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ! Τότε που δεν πετούσαμε τα όνειρά μας, τότε που δεν είχαν γίνει όλα ίδια.

Ημέρα των ζώων, λέει, η σημερινή.

Ξενόφερτα έθιμα, χωρίς ίχνος ελληνικότητας.

Μ' αυτή όμως την ευκαιρία σήμερα, θυμήθηκα τον "σύντροφό" μας τα χρόνια των αγώνων ενάντια στα Μνημόνια, τον Λουκάνικο.

Τότε που δεν πετούσαμε τα όνειρά μας, τότε που δεν είχαν γίνει όλα ίδια. Τότε που ξέραμε ότι ούτε οι σκύλοι δεν μπορούν να βρουν όνειρα σε σκουπίδια...

Τι λέτε δεν του αξίζει να τον μνημονεύσουμε;

Sofia Nas

ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ

Μουσική - Στίχοι Ερμηνεία Χρήστος Δενδρινός

Από κουτάβι αλήτευα στους δρόμους της Αθήνας,

ποτέ μου δε με φόβισε ο ήχος της σειρήνας.

Με τον Κανέλλο γαύγιζα για αυτά που ενοχλούσαν,

μα κάποιοι τύποι πιο εκεί μας παρακολουθούσαν.

Διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία μετά την αυτοκτονία διευθύντριας σχολείου

Συγκεντρώσεις σε όλη τη Γαλλία μετά την αυτοκτονία διευθύντριας σχολείου

Οι καθηγητές και οι διευθυντές των σχολείων θέλουν να αποτίσουν φόρο τιμής στη συνάδελφό τους και να καταγγείλουν τις συνθήκες εργασίας τους.

Η συγκίνηση, ο θυμός, η αγανάκτηση επικρατούν καθώς σήμερα, Πέμπτη 3 Οκτωβρίου, γίνεται η κηδεία της Christine Renon, διευθύντριας νηπιαγωγείου στο Pantin.

Οι εκπαιδευτικοί καταγγέλλουν «την υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας καθώς όλεςοι ευθύνες πέφτουν στους ώμους τους»: η ασφάλεια, τα πρακτικά καθήκοντα, οι σχέσεις με τους γονείς, τον δήμο ή την επιθεώρηση, η υποδοχή των μαθητών με αναπηρίες ... Συγχρόνως κι ενώ οι μισθοί τους είναι πολύ χαμηλοί δέχονται και τη «μόνιμη θεσμική πίεση».

"Η εθνική εκπαίδευση, ο υπουργός και οι εκπρόσωποί του πρέπει να αναγνωρίσουν επειγόντως την απελπισμένη χειρονομία της συναδέλφου μας …ενδεικτική της δυστυχίας στην εργασία που μοιράζεται το σύνολο του εθνικού εκπαιδευτικού προσωπικού εν όψει της συνεχιζόμενης και μόνιμης επιδείνωσης των τρεχουσών συνθηκών εργασίας τους…" γράφουν οι εκπαιδευτικοί.

ΠΗΓΗ: http://artinews.gr/#news/2

Με αφορά μέχρι κουκούτσι ύπαρξης η πατρίδα μου

φωτό Κώστας Μπαλάφας

της Άννας Στάικου

Με αφορά μέχρι κουκούτσι ύπαρξης η πατρίδα μου και η σωτηρία της
όλα τ΄ άλλα είναι δεύτερα
με αρρωσταίνει η αδράνεια και η φοβία
σε σας στις γυναίκες απευθύνομαι
υπενθυμίζοντας οτι οι γυναίκες της Πίνδου μας έσωσαν

προσωπικά στο άυλο πλευρό τους είμαι 

η καθεμία και η συνείδησή της
απ΄ ότι φαίνεται ηγεμονίσκοι και ηγετίσκοι της φακής δεν δύνανται να θέσουν
εαυτόν σε μάχη
τουλάχιστον εμείς οι γυναίκες να σώσουμε μόνες μας την Πίνδο και την Ελλάδα
στο όνομα των νεκρών και των παιδιών
οτι μικρότερο από αυτό με αρρωσταίνει και το αρνούμαι μέχρι τέλους

Το μεταναστευτικό πρόβλημα και η κατάρρευση της ευρωπαϊκής ιδέας

• ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό

(05/04/2019)

Jacek Malczewski, Ο φαύλος κύκλος

Συνδιαμόρφωση κειμένου: Αλέξανδρος Μπριασούλης, Γιώργος Κουτσαντώνης και Μιχάλης Θεοδοσιάδης

Το φλέγον ζήτημα του μεταναστευτικού που κυριαρχεί στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια δεν είναι μόνο ένα ανθρωπιστικό δράμα, αλλά αντανακλά την τραγική αποσύνθεση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της ιδέας περί ανθρωπισμού. Στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε αναφορά στην έννοια των Δικαιωμάτων θα πρέπει κατά κύριο λόγο να λαμβάνει υπόψη της τη Γαλλική Επανάσταση (Διακήρυξη των Δικαιωμάτων, 26/08/1789), η οποία έφερε στο προσκήνιο τον λεγόμενο οικουμενικό άνθρωπο, δοσμένο ωστόσο κάτω από ένα νεωτερικό πρίσμα· ο Άνθρωπος του Διαφωτισμού είναι ένα ον που καταλαμβάνει έναν χώρο (ευκλείδειο), εργάζεται για τα προς το ζην, έχει δικαιώματα και διαθέτει μια θολή γενική βούληση (κατά τον Ρουσσώ). Αυτή τη στιγμή η νεοφιλελεύθερη αυτοκρατορία δομείται πάνω σε δύο βασικούς πυλώνες: την αδυσώπητη Αγορά και τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα». Ακόμα και αν δεχτούμε μια από τις βασικές (Ρουσσωικές) αρχές της Γαλλική Επανάστασης, πως δήθεν «όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί εκ φύσεως, αλλά διαφθείρονται από την κοινωνία», αυτό δεν δημιουργεί προϋποθέσεις για βάσιμα πολιτικά συμπεράσματα υπέρ της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων. Θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος ηθικισμός και φαρισαϊσμός – ιδιαίτερα όταν από τη μια υιοθετούμε την ανθρωπιστική στάση της υποδοχής όσων χρήζουν διεθνούς προστασίας, γνωρίζοντας ωστόσο δύο πράγματα: α) ότι δεν υπάρχουν οι υποδομές που θα μπορούσαν να φροντίσουν τις αμέτρητες πλέον μάζες που έχουν καταφτάσει στις ακτές μας ή τα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων που επιθυμούν να μεταναστεύσουν, και β) ότι δεν υφίστανται οι απαραίτητες συνθήκες ώστε να δημιουργηθούν τέτοιες δομές -ακόμα και αν εξαντλήσουμε όλες τις πιθανότητες, μιλώντας για την καλύτερη δυνατή διαχείριση ή και διανομή του παραγόμενου πλούτου. Τη στιγμή λοιπόν που η δεδομένη ανεπάρκεια υποδομών δεν δημιουργεί ικανές συνθήκες διαβίωσης, κρίνουμε απαραίτητο να επανεξεταστεί το μεταναστευτικό ζήτημα όσο το δυνατόν πιο ολιστικά (αλλά και ρεαλιστικά) γίνεται, αν βεβαίως πιστεύουμε ότι η πραγματική ζωή δεν είναι τόσο παραδεισένια όπως δείχνουν οι ταινίες του Χόλυγουντ. Θα πρέπει με άλλα λόγια να σταθούμε κριτικά όχι μόνο απέναντι στις φωνές της άκρας δεξιάς, που στρουθοκαμηλίζουν, επιλέγοντας να προσεγγίζουν τον κόσμο με άκρατο εγωισμό και κλειστότητα, αλλά και στις φωνές που μιλούν για ανοιχτά σύνορα, γενικά, δίχως όρια και αδιακρίτως.

Ο φυλετικός παντουρκισμός του Γκιοκάλπ και η γενοκτονία των "άλλων" - Βλάσης Αγτζίδης

 

Σε ιδεολογικό επίπεδο, η ακροδεξιά τάση των Νεότουρκων εμπνέεται από τον γερμανικό φυλετικό ρομαντισμό. Η περίπτωση του Ζιγιά Γκιοκάλπ (Ziya Gökalp) αποτελεί μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ενός διανοούμενου, επηρεασμένου από το ρομαντικό και φυλετικό εθνικισμό. Υπήρξε ο πατέρας του ιδεολογικού ρεύματος του παντουρκισμού. Ως Νεότουρκος συνέβαλε διοικητικά στην οργάνωση του σχεδίου εθνικής εκκαθάρισης των χριστιανικών λαών μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ανέλαβε την ιδεολογική ανασυγκρότηση της εθνικιστικής Τουρκίας.

Για τον παντουρκισμό είναι ενδιαφέρον το βιβλίο ενός από τους ιδεολογικούς εκπροσώπους του, του Tekin Alp (Τhe turkish and pan-turkish ideal, επανέκδοση, Λονδίνο, εκδ. Liberty Press). Εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Κωσταντινούπολη το 1915. Στα ελληνικά εκδόθηκε το 1992. Το παντουρκιστικό φαινόμενο παρουσιάζεται αναλυτικά στη μελέτη του Jacob M. Landau "Ο παντουρκισμός - Το δόγμα του τουρκικού επεκτατισμού (Αθήνα, εκδ. Θετίλη, 1985).

Ο Τούρκος ιστορικός Taner Aksam στο βιβλίο του "A Shameful Act" υποστηρίζει ότι ο Γκιοκάλπ, επηρεασμένος από τον γερμανικό εθνικισμό, διαμόρφωσε ένα θεωρητικό πλαίσιο, το οποίο παρείχε την ιδεολογική βάση για την επίδειξη της συγκεκριμένης βίαιης πολιτικής συμπεριφοράς. 

Στόχος του Γκιοκάλπ ήταν η διαμόρφωση "εθνικής οικονομίας", η οποία θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο με την "εθνική ομοιογένεια". Χρησιμοποίησε τη λογοτεχνία για να μετακενώσει τις ιδέες του στο μουσουλμανικό οθωμανικό πληθυσμό και ενσωμάτωσε με ένα ακραία εργαλειακό τρόπο τα σχήματα του Νίτσε. Όπως γράφει σε ποίημά του: «Ο ύψιστος Θεός έπλασε τον Τούρκο ανώτερο...».

Παράλληλα, τονίζει την υπερηφάνεια της θρησκευτικής ομολογίας, ενσωματώνοντας το Ισλάμ στην εξυπηρέτηση του εθνικιστικού φαντασιακού: «Κι αν δεν έχουμε επιστήμη, έχουμε το Κοράνι...» (Aριστοτέλης Μητράρας, Το εθνικιστικό τρίπτυχο. Εκτουρκισμός-εξισλαμισμός-εκσυγχρονισμός στην ποίηση του Ζιγιά Γκιοκάλπ, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 2012).

Ζιγιά Γκιοκάλπ, η πρωτόλεια εκδοχή του ναζισμού

Στην περίπτωση του Γκιοκάλπ συναντούμε μια πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας, όπου βασικό ρόλο στην τελική διαμόρφωσή της --όπως και της νεοτουρκικής βεβαίως σε πολύ απλοϊκότερη εκδοχή-- έχουν οι απόψεις του Νίτσε, οι οποίες εκχυδαΐστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν εργαλειακά. Στη ναζιστική ρητορική εντάσσεται ο θαυμασμός του Νίτσε για τη σκληρότητα, τη δύναμη, τον υπεράνθρωπο, όπως και η λατρεία του για τον ανώτερο άνθρωπο που συμβαδίζει με την επιθυμία εξαφάνισης των ξεπεσμένων φύλων. Ακριβώς το ίδιο παρατηρείται στο έργο του Γκιοκάλπ.

Χαρακτηριστική είναι η παραδοχή του ιδίου στο περιοδικό Yeni Hayat τo 1911, όπου περιέγραφε το νέο άνθρωπο της νεοτουρκικής Νέας Τάξης: «Οι Τούρκοι ήταν οι “υπεράνθρωποι” που είχε φανταστεί ο Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε… Από την τουρκότητα θα γεννηθεί η νέα ζωή…». Ακριβώς έναν τέτοιο "υπεράνθρωπο", Γερμανό αυτή τη φορά, θα ονειρευτεί ο Αδόλφος Χίτλερ 15 χρόνια αργότερα.

Η προπαγάνδα του Χίτλερ είχε βασιστεί σε κώδικες, με τους οποίους οι γερμανικές μάζες ήταν απολύτως συμφιλιωμένες. Έτσι και ο τουρκικός εθνικισμός θα βασιστεί στους θρησκευτικούς κώδικες, τους οποίους αποδέχονταν οι μουσουλμανικές μάζες. Το ζήτημα της συνάφειας των Νεότουρκων και του πλέον επιτυχημένου εξ αυτών, αυτό έχει ήδη απαντηθεί οριστικά με την πρόσφατη μελέτη του Stefan Ihring με τίτλο Atatürk in the Nazi Imagination, που εκδόθηκε τον Οκτώβρη του 2017 από τις εκδόσεις του Harvard.

Ο φυλετισμός, που βρήκε το αποκορύφωμά του στη ναζιστική ρητορική και ενυπήρχε στην κουλτούρα της γερμανικής Δεξιάς καλλιεργήθηκε συστηματικά από τους Νεότουρκους εθνικιστές. Ήδη από τον Οκτώβριο του 1911 είχαν αποφασίσει την καταπίεση και την εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων της Αυτοκρατορίας (The Salonica Congress. Young Turks and their programme, εφημερίδα Times, Λονδίνο, 3 Οκτωβρίου 1911).

Οι Μικρασιάτες σοσιαλιστές

Το νεοτουρκικό κίνημα του 1908 αντιμετωπίστηκε από τον Γεώργιο Σκληρό (γεννήθηκε στην Τραπεζούντα του Πόντου) και τον Δημήτρη Γληνό (γεννήθηκε στη Σμύρνη της Ιωνίας) ως ένα απειλητικό εθνικιστικό κίνημα μιας στρατιωτικής γραφειοκρατίας, η οποία απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα των υπόδουλων λαών. Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι και οι δύο προέρχονται από το μικρασιατικό σοσιαλιστικό κίνημα, το οποίο ανδρώθηκε συγκρουόμενο με την αυταρχική Οθωμανική Αυτοκρατορία (Δημήτρης Γληνός "Η τουρκική μεταπολίτευσις και αι συνέπειαι αυτής", στο Αριστερά και Ανατολικό Ζήτημα, εκδ. Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα, 1998, σελ. 101-134 και Γεώργιος Σκληρός "Το Ζήτημα της Ανατολής", στο Αριστερά και Ανατολικό Ζήτημα, ό.π., σελ. 77-99).

Είναι εντυπωσιακή η παρόμοια ανάλυση των Γληνού και Σκληρού με αυτήν της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Η ανάλυση αυτή δικαιώθηκε από τα όσα ακολούθησαν. Ο Attila Tuygan γράφει: 

«Το κεμαλικό καθεστώς που διαδέχθηκε το Κομιτάτο Ένωση και Πρόοδος αντιμετώπισε με καταπίεση, άρνηση και αφομοίωση στον τουρκισμό όλα τα άλλα στοιχεία, όπως τους Λαζούς, Κιρκάσιους, Γεωργιανούς, Κιρμαντζί, Τουρκομάνους, Πομάκους, Ζαζά, Ασσύριους και ποιος ξέρει πόσα άλλα ονόματα που δεν αναφέρουμε εδώ. Η προσπάθεια ήταν η με τη βία εμφύσηση "θετικιστικής τουρκικής" ταυτότητας, κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα» (Attila Tuygan Γενοκτονία για την "ιερή πατρίδα", εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, 30 Μαϊου 2011).

H λογική της γενοκτονίας υπήρξε σύμφυτη στην ακροδεξιά τάση του Νεοτουρκικού κινήματος. Ακόμα και ο ιστορικός Erik Zürcher, που δεν διακρίνεται για την κριτική του στάση προς το νεοτουρκικό παράδειγμα, στο βιβλίο του The Young Turk Legacy and Nation Building. From the Ottoman Empire to Ataturk's Turkey (Η Νεοτουρκική κληρονομιά και το χτίσιμο του έθνους. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Τουρκία του Ατατούρκ) γράφει ξεκάθαρα για τον πλέον επιτυχημένο εκ των Νεότουρκων:

«Ο Μουσταφά Κεμάλ ποτέ δεν μίλησε δημόσια ενάντια στη γενοκτονία... και ο ίδιος περιβάλλεται από ανθρώπους, όπως ο Τοπάλ Οσμάν, που τα χέρια τους ήταν βαμμένα με αίμα…». 

Από την αρχή (1908) έως το τέλος (1923) η πολιτική των Νεότουρκων στρεφόταν κατά των μειονοτήτων. Ο Taner Akçam είναι απόλυτος στη διαπίστωση αυτή: 

ο «απελευθερωτικός πόλεμος... δεν δόθηκε κατά των εισβολέων, αλλά κατά των μειονοτήτων».

Ιδιωτικοποίηση του νερού (ελληνικοί υπότιτλοι)

ΠΗΓΗ: http://www.youtube.com/user/savegreek... 

Το «Monitor» της δημόσιας γερμανικής τηλεόρασης ερευνά τον ρόλο της Κομισιόν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Η εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης «Monitor» έκανε πρόσφατα μια έρευνα για τις πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες μέλη της Ε.Ε. για να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης. 

Το ρεπορτάζ αναφέρεται στην περιοχή Pacos de Ferreira της Πορτογαλίας όπου επιβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση και όπου μέσα σε λίγα χρόνια τα τιμολόγια αυξήθηκαν 400 τα εκατό και συνεχίζουν με αύξηση 6 τα εκατό κάθε χρόνο. «Δεν μπορούμε πια να πιούμε νερό, όπως πίναμε στο παρελθόν, δεν είναι καλό» λένε οι κάτοικοι της περιοχής που ήταν από την αρχή αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση. 

Το 8λεπτο βίντεο στη συνέχεια πηγαίνει στο κέντρο του προβλήματος στις Βρυξέλλες. Εκεί ερευνά σε βάθος την κατάσταση και παρουσιάζει έγγραφα που αποδεικνύουν την απόφαση για «άνοιγμα της αγοράς» του νερού, ξεκινώντας από τις χώρες του Νότου, μια αγορά που την υπολογίζουν σε τριψήφια δις. 

Όσο για τους ποιους έχει ως συμβούλους, στην ομάδα ειδικών που χαράσσουν την πολιτική του νερού, ο επίτροπος Barnier ο ισχυρός άντρας της Commission, το ρεπορτάζ μας πληροφορεί ότι είναι το Steering Group που αποτελείται από τους γενικούς διευθυντές των μεγαλύτερων πολυεθνικών του χώρου. 

«Το γκρουπ δεν το επέλεξα εγώ» δηλώνει ο Barnier, «Αν με ρωτάτε αν θα έπρεπε να είναι αυτό το γκρουπ πιο ισορροπημένο απαντάω ναι» λέει όταν ο δημοσιογράφος του διαβάζει τη λίστα των συμμετεχόντων... 

«Νερό ένα ανθρώπινο δικαίωμα ή μια μπίζνες δισεκατομμυρίων δολαρίων;» «Φαίνεται ότι οι Βρυξέλλες αποφάσισαν».

 «Στο μέλλον το νερό θα ανήκει στις πολυεθνικές αντί σε όλους εμάς.» 

Με αυτές τς φράσεις κλείνει ένα ρεπορτάζ μιας πραγματικής εκπομπής ειδήσεων, μιας πραγματικής δημόσιας τηλεόρασης . Της γερμανικής... Και στα δικά μας! www.savegreekwater.org english version video link http://youtu.be/rbCD8HA11sg