Από τον Γλέζο και τον Σάντα, στον Βαγορή και στο σήμερα - Κι όμως, κάπου χάσαμε τον δρόμο…

Ανταπόκριση από την Κύπρο

του Γιώργου Τάττη

Γ

ια μία ακόμη φορά, η κυπριακή κυβέρνηση έδειξε να μην θέλει να προσεγγίσει το Κυπριακό ζήτημα στην πραγματική του διάσταση, που δεν είναι άλλη από την παράνομη εισβολή ενός τρίτου κράτους και την συνεχιζόμενη κατοχή μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας, της μόνης διεθνούς αναγνωρισμένης και νόμιμης κρατικής οντότητας στο νησί. Ως εκ τούτου, δεν επέδειξε στοιχειώδη αντανακλαστικά διαχείρισης της αντιστασιακής πράξης του 16χρονου νεαρού, που όντας στα κατεχόμενά μας εδάφη για εκκλησιασμό, κατέβασε την τουρκική σημαία και έσπασε το κάδρο φωτογραφίας του Ντενκτάς.

Για κάποιους, τα παρακάτω σχόλια, θα ήταν αυτονόητα, νοούμενων των αντικειμενικών συνθηκών που εντοπίζονται επί του εδάφους. Που δεν τα λέμε μόνο εμείς, τα λέει και το Διεθνές Δίκαιο, όσο διακοσμητικό κι αν είναι. Για μία, δυστυχώς μεγάλη, μερίδα συμπολιτών μας, εξακολουθούν να μην γίνονται κατανοητά ως τέτοια. Ναι λοιπόν, ας το επαναλάβουμε ρητώς. Η Τουρκία είναι κατοχική δύναμη και ομολογουμένως, όσο η σημαία αυτού του κράτους κυματίζει παράνομα, στα σκλαβωμένα μας εδάφη, δεν αποτελεί κανένα εθνικό σύμβολο, έτσι γενικά και αόριστα, που πρέπει να τυγχάνει σεβασμού. Η κυπριακή κυβέρνηση και οι όψιμοι εκσυγχρονιστές, είτε προέρχονται από το κυβερνών δεξιό κόμμα είτε από το κατ’ όνομα κομμουνιστικό ΑΚΕΛ, δεν λένε να καταλάβουν ότι δεν κατέβηκε μία σημαία ενός οποιοδήποτε κράτους, αλλά η κατοχική σημαία.

Γι’ αυτό εξάλλου και η ενέργεια νοείται ως πράξη επαναστατική. Ήρθε ένας 16χρονος, μέσα σε όλο τον αυθορμητισμό που τον διακατέχει, να μας θυμίσει τα βασικά. Ότι, ρε διάολε, μεγαλώσαμε σε πατρίδα μισή. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς να μπλέκουμε τα μπούτια μας σε ιδεοληπτικές θεωρίες πολλαπλών αφηγήσεων που εξισώνουν θύμα και θύτη, χωρίς να πρέπει να απολογηθούμε για το ότι «εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά», πριν αρθρώσουμε το αυτονόητο: Ότι είμαστε πρόσφυγες, «είμαστεν αγνοούμενοι που πάππον ως αγγόνιν».

«Μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο, αλλά και τόσο επικίνδυνον, ως προς τας συνεπείας της, πράξιν» έγραφε ο φιλοκατοχικός Τύπος της Αθήνας για την ενέργεια των Γλέζου-Σάντα (Βραδυνή, 2 Ιουνίου 1941). Δυστυχώς, πανομοιότυποι χαρακτηρισμοί εκτοξεύτηκαν από τους κήρυκες του «ρεαλισμού» για την πράξη του Κύπριου μαθητή…

Οιδίποδας Τύραννος του Σοφοκλή

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος μας αφηγείται το ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο για τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή το εμβληματικότερο, ίσως, δράμα της αρχαίας γραμματείας που ανήκει στο Θηβαϊκό κύκλο και σύμφωνα με τις πηγές διδάχθηκε για πρώτη φορά το 425 π.Χ. εν μέσω του Πελοποννησιακού πολέμου και του λοιμού που είχε αποδεκατίσει το λαό της Αθήνας

Μας αποκωδικοποιεί τον μύθο του, την υπόθεση του έργου και αναλύει με τρόπο απλό και μεστό τις μοναδικές και πανανθρώπινες διαστάσεις του ήρωα και των συμπρωταγωνιστών του τονίζοντας ότι στο επίκεντρο της προβληματικής του έργου τίθεται το άτομο σε σχέση με την προσωπική του ελευθερία, την εξουσία, την κοινωνία και τη θεϊκή βούληση.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο εικαστικό εργαστήρι της ARTe τον Ιούνιο του 2019.

Γιατί ο Μαρξ -και κατά δήλωσή του- δεν ήταν μαρξιστής

Του Λουκά Αξελού

Το αν ο μαρξισμός υπήρξε ή όχι ένα προοδευτικό βήμα στην πορεία της ανθρωπότητας, το αν είναι μια ανοιχτή θεωρία, ή ένα κλειστό σύστημα ιδεών, το αν ήταν και εξακολουθεί να είναι οδηγός για δράση, το αν πρόκειται για μια μορφή «υλιστικής» εσχατολογίας σε αντίθεση με την «ιδεαλιστική-μεταφυσική» εσχατολογία, το αν οι αποτυχημένες ή οι σχετικά επιτυχημένες απόπειρες πρακτικής εφαρμογής του συνιστούν μια μερική ή συνολική αποτυχία του ίδιου, αποτελούν ερωτήματα μείζονος σημασίας και προπαντός ερωτήματα που δεν ξεπερνιόνται με εύκολες απαντήσεις.

Είναι κοινή, πλέον, πεποίθηση ότι η κατάρρευση των «ανατολικών» καθεστώτων το 1989, σήμανε και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Εποχής που καλώς ή κακώς πολιτογραφήθηκε ως εποχή του εφαρμοσμένου μαρξισμού (υπαρκτού, κατ’ άλλους, σοσιαλισμού) ή για την ακρίβεια των εφαρμοσμένων εκδοχών του. Έχοντας δημόσια τοποθετηθεί από το 1993, ως απλός σκεπτόμενος πολίτης, αξίζει, ίσως, να αναπαραγάγω μέρος της τότε προβληματικής μου, που ουσιαστικά δεν άλλαξε σε όλες τις κύριες πλευρές της, εμπλουτισμένης όμως και από την εμπειρία μιας ολόκληρης εικοσιπενταετίας.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα θα επιμείνω ότι για μένα Μαρξ, μαρξική θεωρία, επίγονοι και πρακτικές εφαρμογές δεν ταυτίζονται αναγκαστικά, αλλά και δεν διαχωρίζονται επιλεκτικά, εκεί που συμφέρει ορισμένους. Η σχέση είναι εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη και δεν θεωρώ πρέπον ηθικά και επιστημονικά να αποφανθώ με ένα ναι ή με ένα όχι.

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, το επίδικο προς απάντηση στοιχείο για το αν ο μαρξισμός είναι νεκρός ή απλώς διέρχεται μιαν ακόμη παρατεταμένη κρίση, είναι ουσιαστικά απαντημένο. Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Το αν αυτό αποτελεί ολοκληρωτική συντριβή, ιστορική παρακμή ή βαθύτατη κρίση, είναι, νομίζω, πολύ νωρίς ακόμα να το κρίνουμε εμείς. Με δύο λόγια διακόσια χρόνια δεν είναι αρκετά για την αποτίμηση ενός φαινομένου, που επί έναν και πλέον αιώνα συγκλόνισε την ανθρωπότητα.

Πυρηνικό πρόβλημα

Η μαρξική θεωρητική προσέγγιση, υποτίθεται ότι φιλοδοξούσε (Μαρξ: «δεν είμαι μαρξιστής») να συμβάλει σε δύο κατευθύνσεις:

·        Πρώτον να δώσει μιαν επιστημονική ερμηνεία της ιστορικής κίνησης στην συγκεκριμένη εποχή που έζησαν οι πρωταγωνιστές της.

·        Δεύτερον να οπλίσει με την ικανή επιστημονική ανάλυση τις υποτελείς τάξεις στο να αλλάξουν τον κόσμο.

Και το πρώτο (παραγωγή σοβαρού κριτικού επιστημονικού έργου) και το δεύτερο (απόπειρες ανατροπής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων από μαθητές, όπως ο Λένιν και ο Μάο Τσε Τουνγκ), αποτελούν αδιαμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα, υποκείμενα φυσικά στην βάσανο της κριτικής και της ιστορίας.

Γιατί ο Προοδευτικός/Αριστερός χώρος πρέπει να απο–ΣΥΡΙΖΟΠΟΙΗΘΕΙ επειγόντως;

Ηλίας Παπαναστασίου

Γράφαμε πριν 25 περίπου μέρες πως «Αντιπολίτευση δεν σημαίνει πως πρέπει να επανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ».

Έτσι, εβδομηνταπέντε μέρες μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων της, η νέα Κυβέρνηση έχει δώσει δείγματα γραφής όχι όμως στο βαθμό που απαιτείται για να κριθεί συγκεκριμένα στο πεδίο της Οικονομίας και του Κοινωνικού Κράτους.

Μέχρι στιγμής – θα δούμε και στο μέλλον– η Κυβέρνηση Μητσοτάκη συνδυάζει Φιλελευθεροποίηση στον Επενδυτικό Τομέα με πρωτεία στους Επενδυτές, εντός ή εκτός εισαγωγικών,

στοχεύοντας κατά πρώτο λόγο στον Ιδιωτικό Τομέα και περιμένοντας ως «Μάννα εξ ουρανού» τις ΑΞΕ (Άμεσες Ξένες Επενδύσεις) 

 

Ως εργαλείο χρησιμοποιεί την Φορολογική ελάφρυνση των Μεσαίων και Ανώτερων Αστικών Στρωμάτων και την προσέλκυση Ξένων Επενδύσεων ως Α και Ω της Οικονομικής της Πολιτικής: Πολιτικές που εφαρμόστηκαν και στην χώρα μας ή αλλού με μικρή η καμία επιτυχία.

Ταυτόχρονα, στοχεύει στην μείωση των τεράστιων πλεονασμάτων του ΣΥΡΙΖΑ – του 4–5%– ακολουθώντας πιο συστηματικά την ελάφρυνση του Δημοσιονομικού συμφώνου και – ελπίζοντας– στην συγκατάθεση των Δανειστών.

Στον Εργασιακό Τομέα ακολουθεί την Πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ – με επιταχυνόμενο ρυθμό– περιορίζοντας τις Κλαδικές και αυξάνοντας τις Επιχειρησιακές Συμβάσεις με ταυτόχρονο περιορισμό του Δικαιώματος της Απεργίας που ήδη ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ το αποκρουστικό δίδυμο Αχτσιόγλου/Τσακαλώτου.

Όσον αφορά τα Λαϊκά και Πληβειακά στρώματα δεν αποδομεί περισσότερο το ήδη κουτσουρεμένο Κοινωνικό Κράτος από τους προηγούμενους και ειδικότερα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το Αστικότερο των Πολιτικών Κομμάτων της χώρας μας θέλοντας να «απεγκλωβίσει» εκλογικά και κομματικά τα χαμηλότερα στρώματα από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφανίζεται σαν «Κοινωνικός Αρμαγεδδών» όπως μιλούσε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά αντίθετα, δείχνει μια διπλωματικότερη και εξυπνότερη τακτική απέναντι στην κύρια δεξαμενή ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ. Διατηρώντας ανέπαφα όλα τα επιδόματα – Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ), Προνοιακά επιδόματα, Συντάξεις– προτείνει βελτιωτικά μέτρα για το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης – μετατροπή του σε ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα– επίδομα 2.000 ευρώ για κάθε νεογέννητο παιδί, αύξηση συντάξεων χηρείας, αύξηση επιδόματος Θέρμανσης, μείωση του ΕΝΦΙΑ 30% στις μικρές ιδιοκτησίες σπιτιών έως 60.000 κλπ.

ΒΙΝΤΕΟ – Εισαγωγή στην Βυζαντινή στρατηγική

Η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέχει ένα ρεκόρ από τα πιο αξιοζήλευτα: βρίσκεται μέσα στις πλέον μακρόβιες δυνάμεις της ιστορίας. Ανάλογα από το που θα ορίσουμε την αρχή της Βυζαντινής ιστορίας, ουσιαστικά της μεταβάσεως από την αρχαία, «καθαυτό ρωμαϊκή» εποχή στον ελληνοχριστιανικό «Μεσαίωνα», κράτησε πάνω από 1000 έτη.

Σε μία περίοδο τόσο ασταθή και επικίνδυνη όσο ο Μεσαίωνας και μία περιοχή τόσο μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας όσο η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, η αμυντική ικανότητα της αυτοκρατορίας ήταν πρωταρχικής σημασίας. Απέναντι σε τόσες προκλήσεις, σε κάθε μέτωπο και σε βάθος χρόνου, η μόνη περίπτωση να επιβιώσει ήταν να ελιχθεί.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

Είναι σήμερα στην Ελλάδα ζητούμενο η εφαρμογή της αρχής της ισότητας απέναντι στο νόμο;

"Αγώνας της Κρήτης"

«Κάθε εξαίρεση από τον Δημοκρατικό Κανόνα είναι σε τελευταία ανάλυση μεγαλύτερη απειλή για τις Δημοκρατίες από αυτές που υποτίθεται προσπαθεί να εξαλείψει», σημειώνεται στην κατακλείδα κειμένου για το ηγετικό στέλεχος της 17 Νοέμβρη, Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, που προσυπογράφουν προσωπικότητες της ελληνικής κοινωνίας, ζητώντας να εφαρμοστεί ότι...ισχύει και για τους άλλους κρατουμένους.

Συγκεκριμένα, όπως τονίζεται στο κείμενο, στον «Αλέξανδρο Γιωτόπουλο δεν αναγνωρίζεται ούτε καν το δικαίωμα στην τακτική άδεια παρότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις του νόμου. Και είναι ο μοναδικός κρατούμενος που ζει σε συνθήκες απόλυτου εγκλεισμού εδώ και 17 χρόνια».

«Εχουν περάσει 16 χρόνια από τη δίκη σε πρώτο βαθμό για την Υπόθεση της «17 Νοέμβρη». Οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε πολύ βαριές ποινές, που παρέμειναν πάνω-κάτω οι ίδιες λίγα χρόνια μετά στο εφετείο. Η πρώτη εκείνη δίκη κράτησε πολλούς μήνες και απασχόλησε για πολύ την κοινή γνώμη και την επιστημονική κοινότητα των νομικών, κυρίως γιατί υιοθετήθηκε για πρώτη φορά ένα πλαίσιο ποινικής δίκης ειδικού τύπου», αναφέρει το κείμενο.

«Σήμερα, 16 χρόνια μετά, οι περισσότεροι από τους καταδικασθέντες έχουν αποφυλακιστεί, κάνοντας χρήση των σχετικών διατάξεων της νομοθεσίας που ίσχυαν πάντοτε και έχουν επιστρέψει κανονικά στις οικογένειές τους και τις επαγγελματικές τους ασχολίες. Επίσης εδώ και αρκετά χρόνια, πολλοί από τους καταδικασθέντες, τόσο αυτοί που αποφυλακίστηκαν όσο κι αυτοί που παραμένουν σήμερα κρατούμενοι, έκαναν κανονικά χρήση των ισχυουσών διατάξεων του Νόμου και ακολουθώντας τις νόμιμες διαδικασίες, πήραν τακτικές άδειες για προσωπικούς και εκπαιδευτικούς λόγους. Ακριβώς όπως έκαναν και τόσοι άλλοι ποινικοί κρατούμενοι, καθώς ο θεσμός των «αδειών σε κρατούμενους» υπάρχει από παλιά και αποτελεί διεθνώς μια «καλή πρακτική» στα σωφρονιστικά συστήματα όλων των πολιτισμένων Δημοκρατιών του κόσμου.

Υπάρχει όμως στην Ελλάδα ένας κρατούμενος που εξαιρείται από το παραπάνω πλαίσιο του νόμου καθώς παραβιάζονται συστηματικά τα στοιχειώδη δικαιώματά του», τονίζεται στο κείμενο.

Δείτε το πλήρες κείμενο:

«Είναι σήμερα στην Ελλάδα ζητούμενο η εφαρμογή της αρχής της ισότητας απέναντι στο νόμο;

Εχουν περάσει 16 χρόνια από τη δίκη σε πρώτο βαθμό για την Υπόθεση της «17 Νοέμβρη». Οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε πολύ βαριές ποινές, που παρέμειναν πάνω-κάτω οι ίδιες λίγα χρόνια μετά στο εφετείο. Η πρώτη εκείνη δίκη κράτησε πολλούς μήνες και απασχόλησε για πολύ την κοινή γνώμη και την επιστημονική κοινότητα των νομικών, κυρίως γιατί υιοθετήθηκε για πρώτη φορά ένα πλαίσιο ποινικής δίκης ειδικού τύπου.

Αγιασμός – οργή της Μαρίας Ρεπούση – φονταμενταλισμός – Έλληνες – Βρετανοί.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Οι Έλληνες εδώ και 2500 χρόνια μπορεί να έχουν αλλάξει πολιτισμικό και θρησκευτικό υπόδειγμα, αλλά έχουν διαχρονικά ένα κοινό στοιχείο, αναπόσπαστο της ταυτότητάς τους. Όταν συνέρχονται σε πολιτεία αναφέρονται στα μετα-φυσικά, αναφέρονται στα Θεία. Όποια κι αν είναι αυτά. Όταν ξεκινούν κάτι, το ξεκινούν με επίκληση σ’ αυτά. Να λοιπόν, αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος της συνέχειας του ελληνισμού.

Δεν είναι ανάγκη, δεν είναι προϋπόθεση δηλαδή, να ακολουθεί κανείς σε όλο του τον ιδιωτικό βίο απαρέγκλιτα τις παραδόσεις και τα έθιμα αυτής της θρησκευτικότητας. Διότι εκείνη την ώρα δεν είναι το άτομο του εαυτού του, γίνεται μέρος μίας συλλογικότητας.

Όταν όμως το άτομο συνέρχεται με άλλα άτομα σε «πόλιν», είτε στην Εκκλησία του Δήμου, είτε σε πολεμική εκστρατεία, είτε σε συμπόσιο, είτε σε Μυστήριο της Εκκλησίας, είτε πριν τον Αγώνα αντίστασης κατά του κατακτητή ή Επανάστασης, είτε όταν γράφει Σύνταγμα νέου κράτους, είτε όταν μπαίνει νέο έτος, ημερολογιακό ή – ναι! – σχολικό, επικαλείται τα Θεία.

Έρχεται λοιπόν το τεράστιο μέγεθος που ακούει στο όνομα Μαρία Ρεπούση και μας λέει το 2019 ότι «εξοργίζεται», ότι είμαστε, λέει, «φονταμενταλιστικό κράτος» για ποιο λόγο; επειδή αρχίζει η σχολική χρονιά με αγιασμό και επειδή οι υπουργοί παιδείας ανεξαιρέτως παρευρίσκονται σε αγιασμό κάθε χρόνο.

Δεν επιδεικνύει όμως άγνοια των ελληνικών πραγμάτων, αλλά και των διεθνών. Αν είμαστε «φονταμενταλιστικό κράτος» εμείς, τότε τι είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, στο οποίο συμβαίνουν τα κάτωθι:

1. Η Βασίλισσα είναι ταυτόχρονα Κεφαλή του Κράτους και Κεφαλή της Εκκλησίας (πιο περιπεπλεγμένο κράτος με την Εκκλησία, πεθαίνεις)

2. Στο ετήσιο μήνυμά της τα Χριστούγεννα (και όχι την 1η Ιανουαρίου ή κάποια άλλη ημερομηνία) αναφέρεται συχνά στον Χριστό

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΡΕΠΟΥΣΗ ΣΤΟ F/B

Σχόλιο του Δημήτρη Μπελαντή για τη δήλωση της Μαρίας Ρεπούση και ένας διαφωτιστικός διάλογος στο f.b

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΛΑΝΤΗΣ

Συμφωνώ με την κ Μαρία Ρεπούση. Την συγχαίρω, δεν συμφωνώ απλώς...

Και πάλι,είχε μια brilliant ιδέα...

Στα σχολεία το 2019 δεν πρέπει να έχουν πορτραίτα ηρώων της εθνικιστικής και μισαλλόδοξης επανάστασης του 21, δηλαδή των λυσσασμένων σφαγέων των ετεροδόξων μουσουλμάνων και Οθωμανών, που τόσα χρόνια συμβίωναν ειρηνικά και φιλικά μαζί τους, στην όαση ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, που λεγόταν Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Προτείνω να μπουν άμεσα τα πορτραίτα του σουλτάνου Βαγιαζήτ που παραλίγο να μας απαλλάξει από τους ρωμαιοορθόδοξους μισοφασίστες πενήντα χρόνια πριν από το 1453, δηλαδή το 1403, αλλά τον πρόλαβε ο ανόσιος Τιμούρ Λεγκ, γνωστός και ως Ταμερλάνος, και αφού τον νίκησε, τον έκλεισε σε ένα κλουβί και τον τριγύριζε σαν άγριο ζώο. Αν θυμάμαι καλά, ο ήρωας Βαγιαζήτ είχε και έναν πολυεθνή και πολυπολιτισμικό στρατό στην διάθεση του, όπου υπήρχαν Κιρκάσιοι, Ρωμαίοι, Αρμένιοι.

Επίσης, θα μπορούσαμε στα σχολεία να βάλουμε το πορτραίτο του μεγάλου πολεμιστή σουλτάνου Σελίμ του Β' η του Γ' που λεγόταν Γιαβούζ δηλαδή Τρομερός, κατά αναλογία του φιλεύσπλαχνου τσάρου Ιβάν του Τρομερού.

Εναλλακτικά,μπορούμε να βάλουμε και τον ίδιο τον Ταμερλάνο, που ήταν πολύ ανεκτικός στους Νεστοριανους και Μονοφυσίτες Χριστιανούς. Τα καραμπινάτα εθνικιστικά στελέχη της επανάστασης του 21, που μάλλον ήταν και ξεσκολισμένοι αντισημίτες, να τα βγάλουμε αύριο κιόλας. Αποτελούν όνειδος για τον ανεκτικό πολιτισμό μας. Συγχαρητηρια, κυρία Ρεπούση. Δίκιο έχετε, για μια ακόμη φορά. Απο τον "συνωστισμό στη Σμύρνη" στο " πάρτυ με τον Ταμερλανο" (1.000.000 νεκροί στην μάχη της Άγκυρας κατά του Βαγιαζήτ, μεγάλη πολιτιστική άνθιση).

ΥΓ. Δεν αναφέρομαι στον μουσουλμανισμό,με τον οποίο δεν έχω κανένα πρόβλημα, στην απολυταρχική οθωμανική αυτοκρατορία αναφέρομαι,που ξαφνικά έγινε και ίνδαλμα. Η μάλλον όχι και πολύ ξαφνικά. Μην μου γράψει κανένας κρετίνος ότι είμαι ισλαμοφοβικός.

Θοδωρής Μαραγκουδάκης Γιατί όλοι αυτοί σαν τη Ρεπούση έχουν τέτοιο αβυσσαλέο μίσος για την Ελλάδα;

Χ. Δασκαλάκης «Ρωγμή»

Ένας 16άρης απειλεί τη «λύση»… Τι συνέβη με τον μαθητή που κατέβασε την τουρκική σημαία στο κατεχόμενο χωριό Λύση της Κύπρου – Οι αντιδράσεις που προκάλεσε και οι εξελίξεις

Α

ς δούμε τα γεγονότα. Ένας 16χρονος μαθητής κατεβάζει την τούρκικη κατοχική σημαία και σπάει το πορτρέτο του Ραούφ Ντενκτάς σε σχολείο στο κατεχόμενο κυπριακό χωριό Λύση. Ο μαθητής είχε μεταβεί στο χωριό μαζί με περίπου 2.000 περίπου συμπατριώτες του, για να παρακολουθήσουν λειτουργία που κατάφεραν να πραγματοποιηθεί εκεί μετά από 45 χρόνια κατοχής.

Η ενέργεια επέσυρε την οργή των «αξιωματούχων» και των ΜΜΕ του ψευδοκράτους. Ταυτόχρονα, στην Κυπριακή Δημοκρατία, το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου καταδικάζει το περιστατικό ως πράξη ανευθυνότητας.

Ο δήμαρχος της κατεχόμενης Λύσης, παρ’ όλη την πίεση για αντίποινα και απαγορεύσεις, δήλωσε: «Ήθελε να καταδείξει τον πόνο, την αγωνία, τον καημό, το δικαίωμά μας στην επιστροφή. Το εκδήλωσε κατ’ αυτόν τον τρόπο». Από την άλλη, υπουργοί και βουλευτές των μεγάλων κομμάτων προέβησαν σε απαξιωτικούς και δουλοπρεπείς χαρακτηρισμούς για την ενέργεια του παιδιού.

Ακολούθησε επιστολή του πατέρα του 16χρονου που ζητούσε συγνώμη για την ενέργεια του γιου του, ενώ «φίλοι της οικογένειας» έδωσαν στις κατοχικές αρχές μια σημαία και μια φωτογραφία του Ντενκτάς, που με κάθε επισημότητα παραδόθηκαν ξανά στο σχολείο.

Το γεγονός έχει μεγάλη σημασία, το ίδιο και η διαχείρισή του από όλες τις πλευρές. Για να θυμίσουμε τα αυτονόητα, που μοιάζουν σήμερα να ξεχνιούνται, η μισή Κύπρος κατέχεται παράνομα μετά από πολεμική εισβολή της Τουρκίας το 1974, ο ΟΗΕ και όλα τα κράτη (πλην Τουρκίας) αναγνωρίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία ως μοναδική κρατική οντότητα στο νησί και επισήμως η διεθνής κοινότητα απαιτεί τον τερματισμό της κατοχής.

Η πάγια αντίληψη που διαμορφώνεται για το Κυπριακό είναι: Μην προκαλούμε για να πετύχουμε μια καλή λύση. Η αντίληψη αυτή οδηγεί τις εξελίξεις στις χειρότερες δυνατές εκδοχές

Αν αυτά τα αυτονόητα ισχύουν, πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η στάση απέναντι στην ενέργεια του Κύπριου μαθητή; Ένας 16χρονος, ξεριζωμένος από το χωριό από όπου κατάγεται, βρίσκει την ευκαιρία και αφαιρεί τη σημαία του κατακτητή. Οι συνειρμοί έρχονται αυθόρμητα. Δεν θα επαναλάβουμε το παράδειγμα των Γλέζου-Σάντα, που υπενθυμίζεται και στα δύο άλλα άρθρα του δισέλιδου. Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετικές θα ήταν οι σκέψεις και οι αντιδράσεις αν ένας Παλαιστίνιος πιτσιρικάς κατέβαζε από τα κατεχόμενα τη μισητή σημαία του Ισραήλ.

Η μάχη που ο Νικηταράς έγινε «Τουρκοφάγος»! Ο ήρωας της ελληνικής επανάστασης που φυλακίστηκε και ζητιάνευε στον Πειραιά

Ήταν ο ανιψιός του Κολοκοτρώνη και ήρωας της ελληνικής επανάστασης που πολέμησε για την απελευθέρωση της πατρίδας.

Ο Νικηταράς μεγάλωσε στο χωριό του πατέρα του, στο χωριό Τουρκολέκα του Νομού Αρκαδίας.

Σε ηλικία 11 ετών βγήκε στα βουνά μαζί με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν ένας από τους άντρες του κλέφτη Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη. Δίπλα στους κλεφταρματολούς έμαθε να μάχεται και ξεχώρισε για τις πολεμικές του δεξιότητες.

Ήταν ψηλός, ευκίνητος και ορμητικός. Διακρινόταν για το θάρρος και την ανιδιοτέλεια του. Όταν σκοτώθηκε ο πατέρας του, τον πήρε υπό την προστασία του ο θείος του, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Στις 18 του Οκτώβρη του 1818 ο Ηλίας Χρυσοσπάθης τον μύησε στη Φιλική εταιρεία και ο Νικηταράς γύρισε όλη την Πελοπόννησο για να ξεσηκώσει τον λαό.

Όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση ο Νικηταράς μαζί με τον Γέρο του Μοριά απελυθέρωσαν την Καλαμάτα και ξεκίνησαν τον αγώνα για ανεξαρτησία. Πολεμούσε πάντα στο πλευρό του θείου του γι’αυτό ο λαός έλεγε: «Μπροστά πηγαίνει ο Νικηταράς και πίσω ο Κολοκοτρώνης».

Νικηταράς ο Τουρκοφάγος

Μετά τη νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι, ο Νικηταράς μαζί με 200 άντρες βάδιζαν προς το Ναύπλιο. Όταν έφτασαν στα Δολιανά συναντήθηκαν με μια δύναμη 6.000 Τούρκων.

Παρά την αριθμητική υπεροχή του τουρκικού στρατεύματος, ο Νικηταράς έδωσε εντολή στους άντρες του να πάρουν θέσεις μάχης. Με το σπαθί του κολλημένο στο χέρι όρμησε εναντίον των εχθρών και πολέμησε με μανία. Οι Έλληνες έδωσαν γενναία μάχη και σκότωσαν πάρα πολλούς Τούρκους, με αποτέλεσμα ο εχθρός να τραπεί σε φυγή και ο Νικηταράς να τους φωνάζει: «Σταθήτε Πέρσαι να πολεμήσωμε» Ο Νικηταράς έγινε ξακουστός στον λαό για την ανδρεία του και οι συμπολεμιστές του του έδωσαν το παρατσούκλι «Τουρκοφάγος».

«Αυτή την Ευρώπη δεν τη γουστάρω» Αποχαιρετισμός στον Τάκη Σπυριδάκη

Σ

τα 61 χρόνια του έφυγε από την ζωή ο ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και άνθρωπος Τάκης Σπυριδάκης μετά από πολύχρονη και σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Τα τελευταία χρόνια ο Τάκης Σπυριδάκης συγκλόνισε με την ερμηνεία του στο θεατρικό «Άγριος Σπόρος και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το θεατρόφιλο κοινό.

Ο Τάκης Σπυριδάκης γεννήθηκε στην Αίγινα το 1958. Είχε συμμετάσχει σε 13 ταινίες, ενώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο πραγματοποίησε το 1994 με την ταινία «Ο Κήπος του Θεού», της οποίας έγραψε και το σενάριο. Η ταινία τιμήθηκε με 7 κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ο Τάκης Σπυριδάκης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία «Γλυκιά Συμμορία», σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη (1983). Για την ερμηνεία του απέσπασε το ειδικό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ακολούθησαν η «Λούφα και Παραλλαγή» (1984), «Πρωινή Περίπολος» (1986), «Προστάτης Οικογένειας» (1997), «Αυτή η Νύχτα Μένει» (1999), «Μαύρο Γάλα» (1999), «Κανείς δεν χάνει σε Όλα» (2000), «Φτηνά Τσιγάρα» (2000), «Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου» (2002), «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» (2005), «Ισοβίτες» (2008) και «4 Μαύρα Κοστούμια» (2009). Το 1989 ο Τάκης Σπυριδάκης έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους «Βέρα Κρουζ», που απέσπασε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο αντίστοιχο Φεστιβάλ, τιμήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού και βραβεύτηκε από το Εθνικό Κέντρο Ταινιών της Γαλλίας, το 1990.

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα συνέντευξης του Τάκη Σπυριδάκη στον Παναγιώτη Μηλά και στην ιστοσελίδα www.catisart.gr (2015).

«Λούφα και Παραλλαγή». Ήθελα να σας ρωτήσω αν αυτή η «συνταγή» έχει ισχύ και σήμερα;

Δυστυχώς, είναι η νοοτροπία που κυριάρχησε τα τελευταία 40 χρόνια και αυτό πληρώνουμε σήμερα. Θεωρώ πως είμαστε ένας λαός ο οποίος δίνει εύκολα απαντήσεις για τα πάντα, αλλά δεν κάνει καμία ερώτηση. Δεν τα πάει καλά με τις ερωτήσεις. Επομένως, μέσα σε αυτή τη σχέση μεταξύ πολίτη και πολιτικού, μέσα από αυτή την τερατογένεση ήρθε η κατάσταση που βιώνουμε. Ο λαός δεν κάνει ερωτήσεις. Δεν θέλει να έχει ευθύνη. Δεν ψάχνεται να μάθει για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Ασφαλώς κάθε άνθρωπος θέλει να μη ζει με έναν τσιμεντόλιθο και έναν τσίγκο. Θέλει και κάτι άλλο, θέλει και το εξοχικό του, θέλει και το δεύτερο ή το τρίτο αυτοκίνητο. Δεν μιλάω όμως για αυτό. Μιλάω, για μια νοοτροπία σε μια κοινωνία η οποία δεν διέπεται από κανόνες. Δεν έχει κανόνες.

Ούτε κανόνες, ούτε συνέπεια, ούτε συνέχεια.

Φυσικά εγώ δεν μοιράζω ευθύνες. Πρωτίστως ευθύνονται οι πολιτικοί, όμως και οι πολίτες έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον πατέρα μου ο οποίος πέθανε πολύ νωρίς. Πάντα μου έλεγε: «Κοίταξε αγόρι μου, εγώ δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Εγώ είμαι οικοδόμος και είμαι από τους καλύτερους. Έτσι και συ φρόντισε να μην γίνεις της κατσίκας ο κώλος». Το έλεγε αυτό επειδή η κατσίκα τα βγάζει όλα ολοστρόγγυλα και δεν διαφέρει το ένα από το άλλο. Και συνέχιζε: «Να πας λίγο παραπέρα. Να ψαχτείς και να βρεις το δρόμο σου. Να ξεχωρίζεις». Αυτή ήταν μια σωστή κουβέντα ενός αγράμματου ανθρώπου που έζησε ακολουθώντας αυτή τη γραμμή. Έζησε σύμφωνα με αυτό. Με χόρτα; Με χόρτα. Με βολβούς; Με βολβούς. Ενώ εδώ πέρα ξαφνικά το πράμα τούμπαρε. Έλεγα σ’ έναν φίλο μου αρχιτέκτονα τις προάλλες: «Τα 4 αυτοκίνητα, τι τα ήθελες;». Δεν έχει και αυτός προσωπική ευθύνη; Ένα παιδί 19 χρονών γιατί να θέλει αυτοκίνητο 2.500 κυβικών; Ο πατέρας του εκτός από το παιδί μεγαλώνει και τον αυριανό τσόγλανο χωρίς να το παίρνει χαμπάρι. Αυτό είναι το θέμα.

Είχα κάποτε ένα φίλο

Της Άννας Στάικου

Είχα κάποτε ένα φίλο πρόσφατο στην Πατησίων πριν 9 χρόνια (όπως όλοι οι άπιστοι επιστρέψαμε τότε) φυσικά εκτελεσμένο οικονομικά με συνοπτικές διαδικασίες το 2010
εκλεκτό μέλος της φυλής της ξακουστής των ελεύθερων και καλλιτεχνικών επαγγελμάτων, που κάθε νύχτα γινόταν πολεμιστής φραπ τάχα το ξίφος και περνούσε σε λόγους πόσο φονιάς είσαι ρε, πόσο καθίκι θα βγει ο λαός και θα σε πιάσει από το λαρύγγι κάθε βράδυ αυτό έκανε τον συναντούσα στη στάση και τον ρωτούσα "ποιός νίκησε χθες;;" "φυσικά εμείς " μου απαντούσε
ευχαριστημένοι συνταξιδεύαμε για εύρεση εργασίας περάσανε τα χρόνια πλάκωσε και το καναμπαλίκι των τάχα δικών μας και μια μέρα με βροχή καταρράκτη να ορμάει το νερό στη στάση τον ρωτώ "νικήσαμε ρε χθες;;" πες μου μωρέ , μίλα μου τους πήραμε εμείς φαλάγγι;; και ο αγαπημένος φίλος, χώνει το πηγούνι στο στήθος και με ρωτά "ποιοί εμείς;;"
γραφτηκε το 2017 ως αισιόδοξο μήνυμα το δημοσιεύω επειδή "ημείς " οι της απέξω μεριάς "καλλιτέχναι" και πολεμήσαμε και ωραίοι στρατιώτες υπήρξαμε

"ice"χρονολόγιο 2010 -2020

Στα Άκρα: π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Μάρτιος 2019)

από π. Χ. (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Σκέψεις χωρίς δίχτυ ασφαλείας, για μία ζωή δίχως συνταγές, μοιράζεται μαζί μας ο πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος -κατά διαδικτυακό κόσμο γνωστός ως «Λίβυος»- ΣΤΑ ΑΚΡΑ, με τη Βίκυ Φλέσσα.

ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ...ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ!

ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Γράφει η Κατερίνα Γκαρανη

Τώρα ούτε να τρέξεις, ούτε να κρυφτείς δε μπορείς.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ήσυχης αποδοχής σου για όλα τα μέτρα που σου επέβαλλαν.

Σού πήραν όλα τα όπλα ενώ τα είχες στα χέρια σου.

Τα παρέδωσες εσύ εις το όνομα της ειρήνης και της νοικοκυροσύνης.

Να μην τρέξει σταγόνα αίμα αλλά ας χυθούν εκατομμύρια δάκρυα.

Τα δάκρυα δεν πονάνε...έτσι νόμιζες.

Τώρα ξεκινάει το πανηγύρι, ήσυχε συμπολίτη μου.

Οι κακές Κασσάνδρες δεν ήταν για τα γούστα σου γιατί σου χαλούσαν την καθημερινότητά σου, τις κανονισμένες διακοπές σου, τις απλωτές και τις ξαπλωτές σου, το σίγουρο μέλλον σου.

Άκου λοιπόν, τι θα έχει ήδη γίνει την ώρα που εσύ θα ξυπνήσεις από τον λήθαργό σου.

Το σπίτι σου είτε το χρωστάς είτε όχι, ανήκει πλέον αλλού.

Αν το χρωστάς δε σε κάποια τράπεζα τότε θα πληρώνεις δύο δόσεις ανά μήνα:

Μία στην τράπεζα, μία στο κράτος.

Και βέβαια θα σε αφήνουν να ζεις σε αυτό μέχρι την στιγμή που θα το χρειαστούν και θα σου κάνουν έξωση με το έτσι γουστάρω ή με μία απόφαση δικαστηρίου που θα ορίζει την έξωση συνταγματική.

Ο μισθός, που τώρα τον θεωρείς μικρό - αν τον έχεις ακόμα- , θα καθορίζεται σύμφωνα με την οικονομική πορεία και τις ανάγκες της χώρας.

Να θυμάσαι ότι από εδώ και στο εξής οι ανάγκες της χώρας θα είναι πάντα μεγάλες (ακόμα και αν δεν είναι) γιατί όσο πέφτει το μεροκάματό σου τόσο εγχώριοι και εισαγόμενοι “επενδυτές” θα βρίσκουν φθηνά χέρια, οι δείκτες ανεργίας θα πέφτουν και όλοι θα είναι χαρούμενοι ακόμα κι εσύ που θα εργάζεσαι για 200 (το πολύ) ευρώ το μήνα φθάνει να μην είσαι άνεργος.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ "Αναλφαβητισμός, δηλαδή αυτοχειρία"

Η «Κ» δημοσίευσε, στις 13.09.2019, την έκθεση της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ), για το 2019. Ο δημοσιογράφος που παρουσίασε την έκθεση, κ. Απόστολος Λακασάς, συνόψισε εισαγωγικά το συμπέρασμα των δραματικών πιστοποιήσεών της: «Μεγάλη μερίδα μαθητών κινδυνεύει να ολοκληρώσει τη σχολική εκπαίδευση, Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια, παραμένοντας λειτουργικώς αναλφάβητη».

Συζητάμε στις συντροφιές, αν η γενική κατάσταση της χώρας είναι «καλύτερη» με την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, προτιμότερη από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μάταιη αδολεσχία, όταν οι στατιστικές μετρήσεις Ανεξάρτητης Αρχής βεβαιώνουν ότι η πλειονότητα των Ελληνωνύμων σήμερα μπαίνουν στη δημιουργική (και ευθυνών) φάση της ζωής τους λειτουργικώς αναλφάβητοι. Που σημαίνει: ανίκανοι να κατανοήσουν - κρίνουν - ελέγξουν τις πληροφορίες που δέχονται, επομένως ανίκανοι να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους. Αδύνατο να μορφώσουν σε νόημα (λεκτικό σχήμα) την ανάγκη, επιθυμία, προτίμησή τους.

«Λειτουργικώς αναλφάβητος» θα πει: δεν ξέρει να σκεφτεί και να κρίνει, ξέρει μόνο να προσλαμβάνει εικόνες – αποκόβεται από την πραγματικότητα και ζει στον τεχνητό κόσμο των εντυπώσεων. Ο κοινός βίος στη σημερινή Ελλάδα, σε κάθε παραμικρή πτυχή του (μάθησης, σπουδής, επιλογής επαγγέλματος και βιοπορισμού, πολιτικής ευθύνης, ενδιαφερόντων και ψυχαγωγίας) έχει μοναδική αφετηρία και μοναδικό στόχο τις ευάρεστες «εντυπώσεις». Παρακάμπτεται αυθόρμητα η σκέψη, η κρίση, η σύγκριση, η εγκυρότητα της πληροφόρησης, η αξιοπιστία του πληροφοριοδότη, ο έλεγχος ρεαλισμού της ανάγκης, η κριτική αξιολόγηση του στόχου.

Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ

Του Πανεπιστημιακού Δημήτρη Μόσχου, σχετικά με τα ΝΠΣ του μαθήματος των θρησκευτικών και την απόφαση του ΣτΕ.

Οι Έλληνες της κάτω Ιταλίας

Οδοιπορικό για τους Έλληνες που ζουν στην Ιταλία από τα αρχαία χρόνια

  

Συνέντευξη του Χρ. Γιανναρά στο δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη (ΡΑΔΙΟ 984, 23/9/2019)

πηγή:

https://www.radio984.gr/post/chr-giannaras-afigima-entyposeon-ki-ochi-rizikes-metarrythmiseis

&

https://www.youtube.com/watch?time_continue=121&v=GcgASl-pKRc

Δ. Καρατζάς «Το μπουμπούκι»