Οι βασικές αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη και η μετάλλαξή τους

Ανάλυση του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Εισαγωγικό σημείωμα

Η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη είναι το αποτέλεσμα επίπονων και μακροχρόνιων θεωρητικών διεργασιών του ΠΑΚ στα χρόνια από την ίδρυσή του ως τη μέρα της δημοσιοποίησης της την 3η του Σεπτέμβρη. Ξεκίνησε από το πρώτο κείμενο του Ανδρέα Παπανδρέου μετά την έξοδό του από την Ελλάδα το 1968 και μετά από βασανιστική επεξεργασία σε σεμινάρια, συνέδρια και ειδικές συνεδριάσεις ολοκληρώθηκε μετά την τελική του επεξεργασία στο Καστρί (στο ξενοδοχείο Καστρί και το σπίτι στο Καστρί του Ανδρέα Παπανδρέου), για να διαμορφωθεί πια ως πολιτικό κείμενο ενός πολιτικού φορέα. 

Κατοχύρωνε τέσσερις βασικές αρχές που στην πορεία του Κινήματος δυσφημίστηκαν σκόπιμα, διαστρεβλώθηκαν, στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν και στο τέλος – με την οριστική και τελεσίδικη επικράτηση της αντιλαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής στο Κίνημα επί Κ. Σημίτη και τώρα Γ. Παπανδρέου - πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων. 

Όπως και να χαρακτηρίσει κανείς την 3η του Σεπτέμβρη και όσο και να θέλει να υποβιβάσει την αξία της δεν μπορεί να απορρίψει με κανένα τρόπο τις αρχές που περιλαμβάνονται σ’ αυτήν, οι οποίες έχουν διαχρονική αξία και των οποίων ή ισχύς παραμένει αναλλοίωτη.

Πολλοί κάνουν σκόπιμα σύγχυση ανάμεσα στην ανάλυση της πραγματικότητας, την στρατηγική ενός πολιτικού φορέα και την τακτική που εφαρμόζει στην πράξη. Εάν η ανάλυση της πραγματικότητας και η τακτική που ακολουθείται είναι τυχόν λάθος, αυτό δεν σημαίνει ότι και οι στρατηγικοί στόχοι είναι λάθος και πρέπει να αλλάξουν. 

Το ΠΑΣΟΚ στην πορεία του – και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό – άλλαξε τις αρχές του, τους στόχους του, αντί να αλλάξει την τακτική του, στο βαθμό που οι τακτικοί ελιγμοί εξυπηρετούσαν τους μακροπρόθεσμους στόχους. Τελικά μεταλλάχτηκε σ’ ένα νεοφιλελεύθερο, σκληρό, αντιλαϊκό κόμμα.

Τις αρχές της 3ης Σεπτέμβρη τις διατυπώνουμε για ακόμη μια φορά για να γίνουμε σαφείς:

1. Εθνική Ανεξαρτησία.

2. Λαϊκή Κυριαρχία.

3. Κοινωνική Απελευθέρωση.

4. Δημοκρατικές Διαδικασίες.

Οι αρχές αυτές είναι ακόμη ζητούμενα. Παραμένουν ένα όραμα, δεν έχουν τριτοκοσμικό χαρακτήρα, όπως πολλοί προσπάθησαν να τις δυσφημίσουν, είναι επίκαιρες και θα παραμένουν επίκαιρες. Γι’ αυτές τις αρχές αγωνίστηκαν λίγο ή πολύ όλες οι προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδας από την εποχή του ΕΑΜ, της ΕΔΑ έως σήμερα. 

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα μοναδικό φαινόμενο. Η αλλαγή που διακήρυττε ο Α. Παπανδρέου και το Κίνημα παλιά είχε σαν βάση και περιεχόμενο αυτές τις τέσσερις αρχές. Αυτή ήταν, όταν πρωτοξεκινήσαμε, η πεμπτουσία του ΠΑΣΟΚ. Ένα Κίνημα αρχών με αυτά τα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά.

Ας τα ξαναθυμηθούμε αναφέροντας ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα. 

Στην συνέντευξη τύπου στις 3 του Σεπτέμβρη ανακοινώνοντας ο Α. Παπανδρέου την διακήρυξη είπε μεταξύ άλλων και τα εξής σημαντικά, που προσδιορίζουν επακριβώς την έννοια αυτών των αρχών: 

«Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Έλληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, τον βιοτέχνη, τον μισθωτό, τον υπάλληλο, στην θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας». 

Η 3η του Σεπτέμβρη και η κατάληξή της

Ανδρέας Παπανδρέου: Ο αρχιτέκτονας της διαφθοράς και ολετήρας της Ελλάδας 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα, ιδρυτικού και ηγετικού στελέχους του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, 

υπεύθυνου του Κέντρου Μελετών και Διαφώτισης επί ΠΑΚ και ΠΑΣΟΚ και με την ιδιότητά του αυτή υπεύθυνου για την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, στην συγγραφή της οποίας συνετέλεσε τα μέγιστα. 

Παραιτήθηκε το 1977, καταγγέλλοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι πρόδωσε τις αρχές της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη: Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, Δημοκρατικές Διαδικασίες, ξεκινώντας από την κατάργηση των δημοκρατικών διαδικασιών και θεσμών. 

ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝΣ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΘΑΡΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ ΤΟΝΙΖΕΙ ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ: «ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΕΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ, ΟΧΙ ΩΣ ΑΠΛΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ Ως ΘΕΜΕΛΙΩΔΟΥΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ». 

ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ. ΑΛΑΓΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΜΟΝΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Αθήνα, 1.9.2019 

Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα, με ιστορικούς υπολογισμούς, έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα. 

Αδαμάντιος Πεπελάσης 

Η καταστροφική πορεία της πολιτικής του διαδόχου του Παπανδρέου Κώστα Σημίτη και κυρίως του Γιώργου Παπανδρέου, που ζήσαμε κατά τη περίοδο διακυβέρνησής του με τόσο τραγικά για τα λαϊκά στρώματα αποτελέσματα, δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία. Ξεκινάει από τον πατέρα Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, για να μην πάμε ακόμη πιο πίσω και συμπεριλάβουμε και τον παππού Γεώργιο Παπανδρέου με τα Δεκεμβριανά. Η σημερινή οικονομική και γενικότερη κατοχή της Ελλάδας είναι έργο, βασισμένο κατά προτεραιότητα στην πολιτική των δύο προηγούμενων, οι οποίοι σφράγισαν ούτε λίγο ούτε πολύ τις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Υπάρχει σύγχυση και παραπληροφόρηση (πλύση εγκεφάλου) από τα γνωστά εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, που σκόπιμα τρομοκρατούν και απατούν και παραπληροφορούν τον ελληνικό λαό, για να τον κρατούν σε υποδούλωση, ομηρία και εκμετάλλευση. 

Η οικονομική κρίση και η ιδιότυπη κατοχή της Ελλάδας από την Τρόϊκα δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της τελευταίας κυβέρνησης. Λες και η ιστορία ξεκίνησε κάπου στα χρόνια της κυβέρνησης Σημίτη ή του Γιώργου Παπανδρέου. Ένα ουρανομήκες ψέμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. 

Αυτός ο άνθρωπος, εν προκειμένω ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν είχε ηθικούς φραγμούς και παράλληλα απαξίωνε και αδιαφορούσε για τα πολιτιστικά δέοντα και δρώμενα. Στο βωμό της εξουσίας καρατομούσε (ορισμένες φορές και κατ’ εντολή της Βάσως Παπανδρέου στην αρχή και της Δήμητρας Λιάνη αργότερα και ορισμένων κολλητών διαχρονικά), όποιον τολμούσε να εισέλθει στο άβατο της εξουσίας, που νέμονταν αποκλειστικά. Εκεί δεν υπήρχε έλεος! Εκτός εξουσίας ο κάθε «υπεύθυνος» πολίτης μπορούσε να κάνει ότι θέλει. Πλήρης ασυδοσία στα πάντα. Παράλληλα ανεδείκνυε σε θέσεις και αξιώματα καιροσκόπους, καριερίστες -και γι’ αυτό υποτακτικούς.

Για μια νέα αποικιοκρατία. ΤΙΝΑ και ιστορικός αναθεωρητισμός

Κλεονίκη Αλεξοπούλου

Ιανουάριος 27, 2018

Εκτύπωση άρθρου

Το Σεπτέμβριο του 2017 ο Μπρους Γκίλλεϊ (Bruce Gilley), καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ, με διδακτορικό και μεταπτυχιακό στα Πανεπιστήμια του Πρίνστον και της Οξφόρδης αντίστοιχα, δημοσιεύει το άρθρο «Για την υπεράσπιση της αποικιοκρατίας» (Case for colonialism) στο γνωστό επιστημονικό περιοδικό Third World Quarterly.[1] Ερευνητικές ομάδες κοινωνικών επιστημόνων από διάφορα μέρη του κόσμου συλλέγουν υπογραφές και γράφουν κείμενα όπου ζητούν να αποσυρθεί το άρθρο του -ύμνος υπέρ της αποικιοκρατίας. Τελικά παραπάνω απ᾽ τα μισά μέλη της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού παραιτούνται, εφόσον αποδεικνύεται ότι το άρθρο είχε εγκριθεί χωρίς να έχει προηγουμένως περάσει από όλα τα προβλεπόμενα στάδια αξιολόγησης. Παρόλ᾽ αυτά εκπρόσωποι του Πανεπιστημίου, στο οποίο εργάζεται, τον υπερασπίζονται στη βάση της ελευθερίας του λόγου που πρέπει να διέπει την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Στο πνεύμα των καιρών

Ο Γκίλλεϊ είναι σίγουρα μια ακραία περίπτωση, όμως δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Λόγω της πρωτοφανούς προκλητικότητας του άρθρου του όχι μόνο ως προς την ουσία των ιστορικών επιχειρημάτων και πολιτικών προτάσεων αλλά και ως προς τις διατυπώσεις που περιέχει, μπορεί να φαίνεται μια εξαίρεση σε μια τυχαία στιγμή. Όμως δεν είναι ούτε εξαίρεση, ούτε τυχαία. Πατάει γερά στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη σκέψη και πρακτική με πρόταγμα το ΤΙΝΑ,[2] για να πει χωρίς περιστροφές και προσχήματα αυτό που οι άλλοι είτε δεν τολμούν είτε θεωρούν περιττό. Γι’ αυτόν και για τους ομοϊδεάτες του, ακαδημαϊκούς και policy makers, είναι η κατάλληλη στιγμή, το ιστορικό momentum για την εκ των υστέρων δικαίωση και ενδεχομένως ακόμα και παλινόρθωση της αποικιοκρατίας.

Πίσω απ’ τα λεγόμενα του Γκίλλεϊ διαβάζουμε την ανοχή της Αμερικής του Τραμπ απέναντι στην κανονικοποίηση της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Διαβάζουμε τις πρόσφατες αντιφατικές δηλώσεις του Μακρόν ότι «η αποικιοκρατία στην Αλγερία ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» (προεκλογικά) αλλά ταυτόχρονα «η Αφρική έχει πολιτισμικά προβλήματα» (μετεκλογικά), ακολουθώντας τον προκάτοχό του Σαρκοζί, ο οποίος το 2007 είχε δηλώσει ότι «η τραγωδία στην Αφρική είναι ότι δεν έχει ολοκληρωτικά εισαχθεί στην ιστορία», αναφερόμενος στον ελλιπή εκσυγχρονισμό της. Εδώ η ιστορία ταυτίζεται με την πρόοδο από μια αποκλειστικά ευρωκεντρική σκοπιά. Διαβάζουμε ακόμα την ανησυχία των ηγεσιών της Δύσης απέναντι στην όχι πλέον ανερχόμενη αλλά καθιερωμένη δύναμη της Κίνας, που επενδύει εκτεταμένα σε υποδομές και εκμετάλλευση γης στην Αφρική αλλά και στην ίδια την Ευρώπη.

Για τις λέξεις και τα πράγματα

Μην απογοητεύεσαι από την ανθρώπινη κριτική …

Μάνος Δανέζης

Ο Σεπτέμβριος έφτασε. Ένας νέος κύκλος ζωής αρχίζει, κουβαλώντας νέες εμπειρίες, γνώσεις και θεμιτές ανθρώπινες φιλοδοξίες και στόχους.

Στο νέο αυτό δύσβατο μονοπάτι μην απογοητεύεστε από κάποιους ανθρώπους που δεν σας καταλαβαίνουν, απλά σκεφτείτε αυτό που μας είπε ο Χόρχε Μπουκάϊ (Jorge Bucay):

«Σταμάτα να αναζητάς επιβεβαίωση της αξίας σου από λάθος ανθρώπους..»

 «Να σου πω μια ιστορία»

Χόρχε Μπουκάϊ

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού…

«Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;».

Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:

«Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως…» και ύστερα από μια παύση συνέχισε :

«Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω».

«Ε …; Μετά χαράς, δάσκαλε» είπε διστακτικά ο νεαρός, νιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.

«Ωραία» συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας : «Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος.

 Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς».

Γκρέτα Τούνμπεργκ, το σουηδικό σάιμποργκ – Μισέλ Ονφρέ

• Αλέξανδρος Μπριασούλης

Μτφρ: Αλέξανδρος Μπριασούλης

Αυτό το καλοκαίρι, ο υπουργός οικολογίας Φρανσουά ντε Ρουζί καθαιρέθηκε από τη θέση του, γιατί κατανάλωσε μεγάλες ποσότητες αστακών με έξοδα των φορολογούμενων. Θα ήθελα να αντικατασταθεί από την Γκρέτα Τούνμπεργκ, η οποία, όντας βέγκαν, δεν θα μπορούσε ποτέ να προκαλέσει το θάνατο των συμπαθών αυτών αστακιδών. Η Γκρέτα είναι βέγκαν και πίνει μόνο νερό από το κόκκινο οικολογικό θερμός της που δεν εγκαταλείπει ποτέ, όπως κάποτε ο Κουστώ, που δεν εμφανιζόταν ποτέ χωρίς το σκούφο του. Η κοπέλα αυτή, που δεν χαμογελά ποτέ, σαν τον Μπάστερ Κίτον, δεν θα μπορούσε να αδειάσει ούτε τις κάβες των φορολογούμενων και άρα θα γινόταν η καλύτερη εγγυήτρια της ηθικής της πολιτικής μας ζωής. Μετά από έντεκα παραιτήσεις υπουργών σε μόλις δύο χρόνια θητείας, μάλλον θα πρέπει να το σκεφτείτε σοβαρά, αγαπητέ κ. Μακρόν…

Αυτή η κοπέλα έχει ένα πρόσωπο που αγνοεί κάθε συναίσθημα: ούτε γέλιο, ούτε χαμόγελο, ούτε έκπληξη, ούτε χαρά ή πόνο. Μοιάζει με αυτές τις κούκλες από σιλικόνη που προαναγγέλλουν το τέλος του ανθρώπου και την έλευση του μετα-ανθρώπου. Έχει το πρόσωπο, την ηλικία, το φύλο και το σώμα ενός σάιμποργκ της τρίτης χιλιετίας: όλα ουδέτερα. Είναι η ενσάρκωση της κατεύθυνσης που έχει πάρει η ανθρωπότητα. Οι δημοσιογράφοι μας πληροφορούν, με τη μεγίστη των προφυλάξεων, ότι η Γκρέτα πάσχει από αυτισμό – πρέπει να το πούμε, χωρίς όμως να το λέμε, ακόμα κι όταν το λέμε. Βλέπω εδώ ότι η πολιτική ορθότητα μου απαγορεύει, όχι μόνο την μεταφορική, αλλά και την κυριολεκτική χρήση της λέξης. Άρα τ’ αφήνουμε στην άκρη…

Τι ψυχή να κατοικεί άραγε σ’ αυτό το άσαρκο σώμα; Δύσκολο να το καταλάβουμε… Δεν πάει στο σχολείο της τις Παρασκευές, θυσιάζοντας αυτά που θα μπορούσε να μάθει, για να σώσει τον πλανήτη. Αρκεί αυτό; Κρίνοντας από το μέγεθος της προσφοράς, μάλλον όχι… Ένα κοπάδι πρόβατα της νέας γενιάς, πεπεισμένοι για την ελευθερία τους και ενθουσιασμένοι με την ωραία αυτή πρόφαση για σκασιαρχείο, ακολουθούν την Γκρέτα βελάζοντας την κατήχηση που τους επιβάλλουν οι ενήλικοι και θυσιάζουν κι αυτοί με τη σειρά τους την παιδεία που δεν έχουν και που θα μπορούσαν ίσως να αποκτήσουν αν πήγαιναν στο σχολείο τους.

Για ένα νέο εγκυκλοπαιδισμό

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος

Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος εφηύρε την γραφή και άρχισε να καταχωρεί τις σκέψεις ή τα δεδομένα από το περιβάλλον του, αναδύθηκε ο αγώνας για την συγκέντρωση και ταξινόμηση της γνώσεως. Πριν την εφεύρεση της τυπογραφίας και φυσικά πριν από το διαδίκτυο, τα γραπτά, η αποθησαυρισμένη συλλογική εμπειρία, ηθική παρακαταθήκη και τεχνική δεξιότητα μίας κοινωνίας, ήταν σπάνια και δυσεύρετα. Στους ανωτέρους πολιτισμούς δε, όπου αναπτύσσονται έστω στοιχειωδώς οι επιστήμες, η φιλοσοφία και η ιστορία, βασιλείς και ιερείς προσπάθησαν να αποκτήσουν μεγάλα αρχεία, βιβλιοθήκες, όπου θα βρισκόταν στην άμεση πρόσβαση τους όλη η γνώση της εποχής.

Η εγκυκλοπαίδεια γεννιέται από την ανάγκη των διδασκάλων να συγκεντρώσουν σε ένα σημείο τη μεγαλύτερη δυνατή ποσότητα γνώσεων, ώστε να είναι εύκολα προσβάσιμες και αξιοποιήσιμες. Μία εγκυκλοπαίδεια μπορεί να φιλοδοξεί να καλύψει το σύνολο του επιστητού ή να προσφέρει πληροφορίες για έναν συγκεκριμένο κλάδο. Με την σημερινή της μορφή γεννιέται από τους Γάλλους διαφωτιστές Ντ’ Αλαμπέρ και Ντιντερό, οι οποίοι θέλησαν να δημιουργήσουν ένα μορφωτικό και διανοητικό εργαλείο, το οποίο με την ευχρησία του θα διένειμε τη γνώση απλόχερα στο ευρύ κοινό, διαλύοντας τις προκαταλήψεις, τη δεισιδαιμονία και την αμάθεια – η Καθολική Εκκλησία βρισκόταν κατ’ εξοχήν στο στόχαστρο τους. Έργα όμως συγκεντρωτικά της μέχρι τότε γραμματείας ή γενικών γνώσεων υπάρχουν από την αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα. Τον επίσκοπο Ισίδωρο της Σεβίλης (7ο αι.) πιστώνεται μία από τις πρώτες εγκυκλοπαίδειες, ενώ στο Βυζάντιο εμφανίζεται το εκτενέστατο λεξικό Σούδα. Πολλά έργα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων μας είναι γνωστά μόνον διότι τα παραθέτει ο πατριάρχης Άγιος Φώτιος ο Μέγας στην Μυριόβιβλο του.

Πριν την εξάπλωση και ωρίμανση του διαδικτύου, κάθε σπίτι, από αυτό ενός λογίου μέχρι μίας λαϊκής οικογενείας, θα είχε κάποια εγκυκλοπαίδεια, περισσότερο ή λιγότερο εμβριθή ή επικαιροποιημένη. Πολλοί από εμάς κάναμε τα πρώτα μας βήματα στο διάβασμα και την έρευνα ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της, αλλάζοντας κάμποσους τόμους μέχρι να βρούμε όσα μας ενδιαφέρουν ή απλά χαζεύοντας από λήμμα σε λήμμα. Βεβαίως πέραν από τις κατ’ εξοχήν εγκυκλοπαίδειες, εκείνες γενικών γνώσεων, ανάλογα το σπίτι θα έβρισκε κανείς τεχνικές, ιατρικές, θρησκευτικές κ.ο.κ. Στην ίδια κατηγορία μαζί τους θα προσθέσουμε τους άτλαντες, εγκυκλοπαίδειες της γεωγραφίας που στις σελίδες τους έκρυβαν όλες τις πληροφορίες που χρειαζόταν κανείς για τον κόσμο. Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουμε πολλές και προσβάσιμες βιβλιοθήκες, ούτε την αντίστοιχη κουλτούρα δανεισμού. Έτσι το σπίτι έπρεπε να είναι σχετικά αυτάρκες, να δίνει στον μαθητή, τον επαγγελματία ή τον φιλομαθή άνθρωπο όλα τα μέσα που χρειαζόταν. Περισσότερο από άλλα βιβλία, η εγκυκλοπαίδεια έδινε έναν αέρα εγκυρότητος και αξιοπιστίας: και φιλοσοφικά να το δει κανείς, δεν μιλάμε απλώς για έναν κατάλογο γνώσεων, αλλά για μία προσπάθεια συστηματοποίησης και εκλαΐκευσης των ανακαλύψεων και της μνήμης του είδους (ή, στενότερα, της κοινωνίας) ώστε να μεταδοθεί στις επόμενες γενιές, να μην αλλοιωθεί και να μην λησμονηθεί. Το τραύμα της πτώσεως της Ρώμης και του χαώδους πρωίμου Μεσαίωνος, με τη δραματική απώλεια πηγών και την πτώση του πνευματικού επιπέδου, ακόμη στοιχειώνει τη Δύση.

Γ. Καραμπελιάς – Δημοτικό συμβούλιο Δήμου Αθηναίων (βίντεο)

2 Σεπτεμβρίου 2019 17:29

Η παρέμβαση του Γιώργου Καραμπελιά στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο της Κυριακής 1ης  Σεπτεμβρίου 2019.

Ολόκληρη η συνεδρίαση εδώ

Διαβάστε την ανακοίνωση των δημοτικών κίνησεων Μένουμε Θεσσαλονίκη και Αθήνα για την Ελλάδα για την αντιδημοκρατική εγκύκλιο του Υπουργείου Εσωτερικών που δημιουργεί πλαστές πλειοψηφίες που δημιουργεί στις δύο κυριότερες επιτροπές των δήμων: την Οικονομική και την Ποιότητας Ζωής.

Ο Κλεισθένης και ο Βοναπάρτης

Mε μεγάλη μας λύπη διαπιστώνουμε ότι οι «λειτουργικές προσαρμογές» που η νέα κυβέρνηση θέσπισε για να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα που προέκυψαν από το εκλογικό σύστημα του «Κλεισθένη» σε ό,τι αφορά στις Επιτροπές Ποιότητας Ζωής και Οικονομικών, δεν είναι ούτε λειτουργικές, ούτε προσαρμογές.

Από τη μια πλευρά, η μέριμνα των εγκυκλίων να εξασφαλίσει de facto πλειοψηφίες σε αυτές επικαλούμενη τις αναγκαιότητες «κυβερνησιμότητας», στρεβλώνει θεσμικά τον ελεγκτικό τους ρόλο. Και από την άλλη, στρεβλώνει την ίδια την εντολή της αντιπροσώπευσης, αφού μεταβάλλει τεχνητά τους συσχετισμούς μεταξύ των παρατάξεων, καθώς, για να δώσει μπόνους έδρες στην παράταξη του δημάρχου, παίρνει έδρες από τις μικρότερες παρατάξεις αποκλείοντας έτσι την συμμετοχή τους στις επιτροπές!

Ο Χρόνος ο Ελληνικός

Ο Χρόνος ο Ελληνικός

της Άννας Στάικου

Ένας τοίχος βράχος 

Τοπίο ορεινό. 

θεμέλια τα ύδατα. 

Σήμαντρα η ελευτερία. 

Φρουρός ακοίμητος η ύπαρξή μας. 

Κτύπος ερωτικός ηχείο του παντός. 

Πορτοκάλι από τον κάμπο τον Αργολικό 

φίλεμα στα ιερά της Αρκαδίας 

σπονδή σ αυτούς που με γαλήνιο μέτωπο 

εδέχτηκαν για το παρόν ως μέλλον μια σφαίρα.

"ηλεκτρόδιο" ΑΣτάικου

Άγιον Όρος

της Γεωργίας Χαρίτου

Αγαπημένη μου κόρη,

ένα βράδυ σε τσουβάλιασα μαζί με την αδερφή σου για να προλάβουμε το πλοίο. Κι ένα άλλο βράδυ, κοιμήθηκες με τον μπαμπά μέσα στο αυτοκίνητο,την ώρα που εγώ, ξημερώματα, προσπαθούσα να ηρεμήσω το μωρό μας μέσα στο αγιάζι περιμένοντας τον αργοπορημένο Πρέβελη. Και ακολούθησαν κι άλλα μέσα σε διαφορετικά ξενοδοχεία και δεν γκρίνιαξες στιγμή. Ούτε όταν σε μια αλλαγή με ρώτησες "θα πάρουμε καράβι για να πάμε στο άλλο ξενοδοχείο;", ούτε όταν έκανες εμετό από το πολύ απέξω φαγητό, ούτε όταν σε άφησα χωρίς καμία προσαρμογή στον παιδικό. Ούτε καν όταν γυρνώντας από το σχολείο, έτρεχα πρώτα στην αδερφή σου να ξαλαφρώσει το πετρωμένο στήθος μου. 

Ποτέ δεν αναρωτήθηκα πώς νιώθεις για όλα αυτά. Μόνο χθες το βράδυ που μου είπες ότι έχεις κάτι εδώ που σε κάνει να παίρνεις γρήγορες ανάσες και θα περάσει μόνο του σε λίγες μέρες. Σε άγχωσα πουλάκι μου με τις ετοιμασίες της μετακόμισης και τους αποχαιρετισμούς. Στο σχολείο σου, στο σχολείο μου, στην παρέα...

Για όλα τα παραπάνω σου ζητώ συγγνώμη και σου υπόσχομαι ότι η μαμά θα δηλώνει από εδώ και πέρα μόνο κοντά και ό,τι γίνει. Για να μην ξαναχωριστεί η οικογένειά μας, για να μην αλλάζεις φίλους κάθε χρόνο, για να ξανακοιμηθείς στους παππούδες επειδή θα το έχεις ζητήσει εσύ. Μα πάνω απ'όλα για να σου διδάξω ότι πρέπει να κυνηγάς τα όνειρά σου αλλά να σταματάς εκεί που θίγεται η αξιοπρέπειά σου. Εξάλλου, είμαι σίγουρη πάντα θα βρίσκεις ένα καινούριο όνειρο να κυνηγήσεις.

Με πολλή αγάπη,

η περήφανη αναπληρώτρια μαμά σου.

Leroy Merlin. Πόσο κοστίζουν δύο ζωές και πόσο κάποιες πρίζες;

Μια δικαιοσύνη ανεστραμμένος καθρέπτης

Δύο φαινομενικά διαφορετικά περιστατικά που συνέβησαν το καλοκαίρι δείχνουν και στον πλέον καχύποπτο ότι δικαιοσύνη και κράτος είναι δύο έννοιες ασύνδετες. Αφορμή για τα παραπάνω είναι η φυλάκιση του Χριστόφορου Κορτέση με την κατηγορία ότι στις 12/7 αποπειράθηκε να κλέψει κάποιες πρίζες αξίας 200 ευρώ απ’ το κατάστημα Leroy Merlin. Μετά την απόπειρα, ο Κορτέσης κρατήθηκε για τρεις ώρες, μαζί με ακόμα ένα άτομο που ήταν υπάλληλος του καταστήματος, χωρίς να ειδοποιηθεί η αστυνομία.

Μέσα σ’ αυτές τις ώρες εμφανίστηκαν κάποιοι φίλοι και προσφέρθηκαν να πληρώσουν τις πρίζες. Μετά από λίγες μέρες αστυνομικοί τον συλλαμβάνουν στο κέντρο της Αθήνας ξυλοκοπείται και με κουκούλα οδηγείται στην ασφάλεια Πειραιά. Όταν η υπόθεση φτάνει στην Εισαγγελία, κατηγορείται για το κακούργημα της ληστρικής κλοπής και για τα πλημμελήματα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης καθώς και σύστασης συμμορίας με αποτέλεσμα ο ίδιος να προφυλακιστεί. Το σκεπτικό της Εισαγγελίας είναι ότι ο Κορτέσης είχε εκτίσει ποινή ως μέλος του «Επαναστατικού Αγώνα» αλλά και ότι είναι ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων λόγω της οικονομικής αδυναμίας του για την αποκομιδή επαρκούς εισοδήματος βιοπορισμού του. Κοινώς: είσαι φτωχός, είχες κάνει φυλακή άρα είσαι ύποπτος. Επίσης ασκείται κακουργηματική δίωξη για τον υπάλληλο του καταστήματος για συνέργεια σε ληστρική κλοπή και πλημμεληματικές διώξεις για υπόθαλψη εγκληματία και σωματικές βλάβες, στα τέσσερα άτομα που ήρθαν να βοηθήσουν με σκοπό να πληρώσουν τις πρίζες.

Ένα μήνα μετά περίπου ο ιδιοκτήτης του Leroy Merlin Ιγκ Μουλιέζ με εκτιμώμενη περιουσία περίπου στα 33 δις. ευρώ εμβολίζει με το ταχύπλοό του σκάφος με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους δύο άτομα και μια γυναίκα να βρίσκεται σοβαρά στο νοσοκομείο. Παρ’ όλο αυτά ο Μουλιέζ με την σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, αφήνεται ελεύθερος με χρηματική εγγύηση 50.000 ευρώ και παρουσία μία φορά το μήνα στην πλησιέστερη ελληνική προξενική αρχή. Μετά από τα παραπάνω ο Μουλιέζ έφυγε για το Βέλγιο. Έτσι λοιπόν, όταν αποπειράσαι να κλέψεις από τα Leroy Merlin συλλαμβάνεσαι και φυλακίζεσαι έχοντας στην πλάτη σου τον μισό ποινικό κώδικα, ενώ όταν είσαι αυτός που έχει τα Leroy Merlyn και σκοτώσεις δύο άτομα απλά βάζεις το χέρι στην κωλότσεπη, βγάζεις 50.000 ευρώ και πας σπίτι σου.

Κράτος και δικαιοσύνη δεν γίνεται να συνυπάρχουν. Για το Κράτος δεν γίνεται να είναι ένοχος κάποιος που είναι σάρκα απ’ την σάρκα του. Το μαχαίρι και το πεπόνι στη δικαιοσύνη το έχει το Κράτος μόνον και κάθε φορά κόβει σύμφωνα με τις εκάστοτε επιδιώξεις του. 

Έτσι, ένας φτωχός καταδικάζεται σε φυλάκιση, επειδή πήγε να αφαιρέσει υλικό 200 ευρώ από το κατάστημα κάποιου δισεκατομμυριούχου που σκότωσε δύο ανθρώπους αλλά αφήνεται ελεύθερος. 

Η μαρτυρία της Παλαιάς Διαθήκης για τον Χριστό

1η Σεπτεμβρίου, η αρχή του εκκλησιαστικού έτους "αρχή της Ίνδικτου" και στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας διαβάζεται η περικοπή που ακολουθεί:

"...ο Ιησούς σηκώθηκε, πήρε τον κύλινδρο από πάπυρο που περιείχε το κείμενο του προφήτη Ησαΐα, τον ξετύλιξε και διάβασε όρθιος τα δύο πρώτα εδάφια από το κεφάλαιο 61:

Το Πνεύμα με κατέχει του Κυρίου,
μ’ αυτό με έχρισε·
μ’ έστειλε μήνυμα χαρμόσυνο να φέρω στους φτωχούς,
τους τσακισμένους ψυχικά να θεραπεύσω·
στους αιχμαλώτους να αναγγείλω ότι θα λευτερωθούν,
και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους,
τους καταπιεσμένους ν’ απελευθερώσω,
ν’ αναγγείλω του καιρού τον ερχομό, που χάρη ο Κύριος δίνει..."

 Του ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

«Η Ελλάδα αργεί να πεθάνει»

Του Χρήστου Γιανναρά

Σαράντα πέντε χρόνια τώρα (από το 1974) δεν μοιάζει να ακούστηκε, ίσως ούτε μία φορά, η άλλοτε συχνότατη απειλή ή προειδοποίηση ότι «η Ελλάδα κινδυνεύει». Πιθανό να θεωρούμε όλοι πια αυτονόητο ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Κάποτε το τραγουδούσαμε, αν και ξέραμε ότι είναι υποβολιμαίο. Τώρα, βυθισμένοι στον έσχατο ευτελισμό της πολλαπλής επιτρόπευσης, μοιάζει και να το πιστεύουμε.

Οι απειλές ιστορικού αφανισμού μας αιτιολογούσαν πάντοτε κάποια εκτροπή από την ομαλότητα, συνήθως δικτατορία. Για κάθε αυθαίρετη αναστολή λειτουργίας του Συντάγματος υπήρχε επίκληση κινδύνου για την κρατική μας επιβίωση. Η συχνή επανάληψη της έσχατης αυτής απειλής την κατέστησε αναξιόπιστη. Σήμερα δεν τολμάει κανείς να μιλήσει για κίνδυνο ιστορικής εξαφάνισης του Ελληνισμού.

Αποτέλεσμα: προκλητικές, εξόφθαλμες πράξεις προδοσίας, ανενδοίαστα κοινωνικά κακουργήματα, είναι αδιανόητο να τιμωρηθούν. Ο εξωφρενικός υπερδανεισμός της χώρας, η αποδοχή της «επιτρόπευσης» όταν οι γαλλο-γερμανικές Τράπεζες κατείχαν την πλειονότητα των απαξιωμένων ελληνικών «ομολόγων», η συναίνεση να περιέλθουν οι εντόπιες Τράπεζες στην ιδιοκτησία των δανειστών της χώρας, είναι πολιτική μισθαρνίας που μένει περιέργως ατιμώρητη από τους ψηφοφόρους. 

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο για πρώτη φορά πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεσμεύτηκε προγραμματικά στη Βουλή ότι θα τολμήσει πρωτοβουλίες με ιστορικές προοπτικές. Τι σημαίνει «ιστορικές προοπτικές»; Σημαίνει κάποια πίστη, έστω και όχι ορθολογικά θωρακισμένη, ότι το υπερχρεωμένο και οργανωτικά κωμικό ελλαδικό κρατίδιο θα επιβιώσει χρονικά. Σημαίνει, δεύτερον, ότι μια κυβέρνηση στην Ελλάδα μπορεί ακόμα να οραματίζεται: να δείχνει πως πιστεύει ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επεκτείνει το Αρχαιολογικό Μουσείο στο παρακείμενο αρχιτεκτόνημα, θαυμαστό και ατιμασμένο, του Παλαιού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Στην αναμόρφωση του σύνολου χώρου θα συμπεριλάβει ολόκληρη τον πολύπαθη συνοικία των δύσφημων σήμερα Εξαρχείων. Θα ισοπεδώσει το αρχιτεκτονικό τερατούργημα των φυλακών Κορυδαλλού, για να δημιουργήσει πάρκο. Και κάποια ακόμα φιλοαθηναϊκά ανάλογα.

Σοβαρό και ουσιώδη αντιπολιτευτικό διάλογο θα μπορούσε, ίσως, να προκαλέσει η ακόλουθη ένσταση: Όταν σε ένα κράτος με εννέα, περίπου, εκατομμύρια πληθυσμό, τα τεσσεράμισι εκατομμύρια κατοικούν στην πρωτεύουσα και ένα εκατομμύριο στην (παρηγορητικώς) «συμπρωτεύουσα» Θεσσαλονίκη, αυτό το κράτος, ορθολογικά και εκ των πραγμάτων, είναι αδύνατο να συνεχίσει να υπάρχει ιστορικά. Έχει προδιαγεγραμμένη την ιστορική του εξαφάνιση.

Τα ένοχα μυστικά του μεταπολεμικού συστήματος

Μία εμπεριστατωμένη ανάλυση των αμελειών και των ασαφειών της νέας τάξης πραγμάτων που επικράτησε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με κέντρο βάρους τις πολεμικές αποζημιώσεις που δικαιούται η Ελλάδα από τους Γερμανούς – οι οποίοι επιμένουν να αρνούνται να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, αδιαφορώντας προφανώς για τα εγκλήματα των ναζί προγόνων τους. Ίσως είναι αυτά τα προβλήματα που θα πρέπει να επιλυθούν πρώτα και τα προσκόμματα που πρέπει να παραμεριστούν, όχι μόνο για να διεκδικηθούν οι αποζημιώσεις αλλά για να πάει και μπροστά ο τόπος 200 χρόνια μετά την πιο επιτυχή από τις επαναστάσεις του – επίσης την ανακήρυξη μιας επιβλεπόμενης και ήδη υπερχρεωμένης ανεξαρτησίας υπό τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής (Γαλλία, Ρωσία, Αγγλία) και την κηδεμονία των Βαυαρών εστεμμένων.

 .

Σημείωση: Το analyst.gr δεν είναι μία σελίδα με γενικά και απλοϊκά θέματα που να απευθύνεται σε ευρύ κοινό, το οποίο θέλει απλά να διασκεδάσει διαβάζοντας κάτι ανάλαφρο – αφού φιλοξενεί αναλύσεις για ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να κουραστούν για να μελετήσουν ορθολογικά ένα θέμα, ιδίως οικονομικό ή γεωπολιτικό και να ενημερωθούν αντικειμενικά. Σκοπός του άλλωστε δεν είναι η επισκεψιμότητα, αν και είναι εντυπωσιακά μεγάλη για μία τόσο εξειδικευμένη σελίδα, αλλά οι ποιοτικοί συγγραφείς και αναγνώστες που ενδιαφέρονται πραγματικά για την Ελλάδα και για τον υπόλοιπο πλανήτη.

.

Ανάλυση

Του Παναγιώτη Κ. Χατζηπλή

Στις 4 Ιουνίου 2019 μετά από πολλά χρόνια συζητήσεων και λίγο πριν τις εκλογές το Ελληνικό Υπουργείου Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι επέδωσε στο Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών Ρηματική Διακοίνωση, με την οποία «η Ελληνική κυβέρνηση καλεί την Γερμανική να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις για την επίλυση του εκκρεμούς ζητήματος των αξιώσεων της Ελλάδας από τη Γερμανία για την καταβολή πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων από τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» (έκθεση προηγούμενης Βουλής).

Ρηματική Διακοίνωση

Το ύψος των διεκδικούμενων αποζημιώσεων υπολογίζονται με βάση μελέτη της Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών (ΔΚΕΔΓΟ) και εκτιμάται σε ένα ποσό που χονδρικά συμπίπτει με το δημόσιο χρέος της χώρας. Ίσως και για αυτό να εγείρει σε κάποιους υποψίες για την συγκυρία. Είναι όμως έτσι;

Η Διακομματική Επιτροπή είχε συσταθεί αρχικά το 2014, δηλαδή επί κυβερνήσεως Σαμαρά, αλλά με την μεσολάβηση των εκλογών ατόνησε. Ξεκίνησε τις εργασίες της ουσιαστικά τον Δεκέμβριο του 2015 επί ΣΥΡΙΖΑ οπότε και επανασυγκροτήθηκε με την 17712/11602 απόφαση του Προέδρου της Βουλής της 4 Δεκεμβρίου 2015), και μετά από ενάμισυ περίπου χρόνο εργασιών παρέδωσε το πόρισμά της τον Αύγουστο του 2016. Η προσπάθεια αυτή είχε ξεκινήσει από πρόταση του Εθνικού Συμβούλιου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (Ε.Σ.Δ.Ο.Γ.Ε.) υπό την εμβληματική μορφή του Μανώλη Γλέζου ο οποίος και ενημέρωσε την Διακομματική του 2015 όταν υπήρχε ακόμα μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού με την λεγόμενη αριστερή διακυβέρνηση.

Ακολούθως παραθέτουμε κάποια στοιχεία από την μελέτη της ΔΚΕΔΓΟ με κάθε επιφύλαξη μιας που δεν υπάρχει καν στο ιστότοπο της Βουλής, αλλά βασίστηκε σε αναφορές τρίτων τις οποίες προσπαθήσαμε να διασταυρώσουμε για να εξακριβώσουμε και διευκρινίσουμε τα επιμέρους στοιχεία της.

Το διεκδικούμενο ποσό αποζημίωσης αναλύεται ως εξής (πηγή):

1.      Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Σύμφωνα με την Μελέτη η διεκδικούμενη αποζημίωση για τον Α’ ΠΠ ανέρχεται σε 485,975 εκατ χρυσών μάρκων (Επιτροπή Young) από τα οποία η Ελλάδα εισέπραξε 7,25 εκατ χρυσών μάρκων έως του 1932 που η Γερμανία κατέβαλε πληρωμές οπότε το εναπομείναν ποσό υπολογίζεται σε 9,2 δις ευρώ (9.189.270.837 ευρώ) με στοιχεία 2014

2.      Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Σύμφωνα με την Μελέτη η διεκδικούμενη αποζημίωση για τον Β’ ΠΠ μπορεί να υπολογιστεί ως:

α. βάσει της Συνδιάσκεψης των Παρισίων οπότε εκτιμάται σε 309.498.827.179 ευρώ (χωρίς απώλειες σε πλοία και ιδιώτες)

β. βάσει του αρχειακού υλικού υπολογίζεται σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους σε 269,5 δις ευρω (269.547.005.854) (31.12.2014) αναλυόμενα ως εξής:

• 171,4 δισ. ευρώ για τις καταστροφές σε υλικά αγαθά μετά τις απολήψεις (171.442.057.838 ευρώ)
• 10,3 δισ. ευρώ για το Κατοχικό Δάνειο (10.344.859.092 ευρώ)
• 33,8 δισ. ευρώ για αποθετικές ζημιές δηλ. μη επαύξηση του εθνικού προϊόντος λόγω των απωλειών πληθυσμού (33.873.928.462 ευρώ)
• 53,8 δισ. ευρώ ως αποζημίωση για τις απώλειες παραγωγής στη διάρκεια της κατοχής (53.886.160.462 ευρώ)

γ. Αποζημιώσεις για ιδιώτες από 22,1 δισ. ευρώ έως 107,2 δισ. ευρώ για τα θύματα και τους συγγενείς τους υπολογιζόμενα ως: