Χατζηαντωνίου Κώστας/ TA NEA 24.01 (απόσπασμα)
Σήμερα στα "ΝΕΑ" ένα άρθρο μου για το πάντα (δυστυχώς) επίκαιρο ζήτημα της βίας κατά των γυναικών. Ευχαριστώ τον αρχισυντάκτη των πολιτιστικών σελίδων κ. Δουλγερίδη και αντιγράφω εδώ ένα απόσπασμα:
«Η βία ως πρωτόγονο κακέκτυπο της δύναμης είναι η αντιθετική έννοια της γοητείας. Το σώμα είναι απλώς το εργαλείο. Σκοπός δεν είναι η κατάκτηση ή έστω η διοίκηση του άλλου σώματος αλλά ο εξευτελισμός του, η υποταγή, η δουλεία του. Υποκατάστατο εξουσίας, δαιμονικά ευφυής, η βία εκμεταλλεύεται, όσο κι αν μοιάζει παράδοξο, ακόμη και τη σεξουαλική απελευθέρωση, αναζητώντας σε αυτήν απλώς νέες ευκαιρίες αφού στη θέση των πεπαλαιωμένων οχυρών που γκρεμίστηκαν και των νοοτροπιών οικογενειακής προστασίας που ξεπεράστηκαν, δεν δημιουργήθηκαν νέοι, απαραίτητοι για την ασφαλή αυτοδιάθεση του σώματος θεσμοί. Μια γενιά με θάρρος υπαρκτικό και θέληση για ελεύθερη δράση συναντά διαρκώς στο δρόμο της πλήθος παραγόντων που διείδαν στη χειραφέτηση ένα νέο στάδιο εκμετάλλευσης του Άλλου σώματος και των επιθυμιών που όσο εντονότερες είναι, τόσο πιο ευεπίφορες σε εκβιασμούς γίνονται...
... Από την άλλη πλευρά, η απόδοση ιδεολογικών χαρακτηριστικών ή θρησκευτικών/ κοινωνικών αντιλήψεων (π.χ. στο ισλάμ ή στην πατριαρχία) σε φρικώδεις ατομικές πράξεις, νομίζω πως αποτελεί σφάλμα το οποίο δεν εξηγεί γιατί πολλοί δράστες είναι άνθρωποι χωρίς τέτοιες αναφορές και, κυρίως, διότι συγκαλύπτουν τη βαθύτερη αιτία που διαπερνά όλες τις ιδεολογίες και είναι η εντονότατη ροπή προς τη βία μιας χωρίς ηθικές αναστολές ελλειμματικής προσωπικότητας. Θα ήταν απρόσφορο, προφανώς, να περιμένουμε την εξάλειψη τέτοιων προσωπικοτήτων ή την αλλαγή νοοτροπίας – ο φαλλοκρατισμός θάλλει τόσο στη συντηρητική υποκρισία όσο και στον προοδευτικό χλευασμό αξιών της παράδοσης. Ο μόνος δρόμος που έχουμε για την αντιμετώπιση της βίας, εδώ και τώρα (αυτό είναι το ζήτημα), είναι οι θεσμοί. Η βεβαιότητα του κολασμού και συγχρόνως η αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα, από την ανάδειξη της διοίκησης στο τελευταίο σωματείο της χώρας ως την στελέχωση των αρχών ελέγχου. Οι θεσμοί λοιπόν – δεδομένου ότι δεν υπάρχει στους καιρούς μας η σοφία του Δανιήλ για να απαλλάξει τη συκοφαντούμενη από τους Κριτές Σωσάννα, όπως στη βιβλική ιστορία, αλλά και επειδή μεταξύ ισχυρού και αδυνάμου είναι η ελευθερία που σκλαβώνει και ο νόμος που ελευθερώνει».
