Η αναζήτηση της ελληνικής ιδιοπροσωπίας

Φώτης Κόντογλου, «Η Ελλάδα των τριών κόσμων», 1933, Εθνική Πινακοθήκη – Παράρτημα Κέρκυρας 

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 17

Η βυζαντινή ατραπός

Ένα θεμελιώδες στοιχείο της σύγχρονης «προοδευτικής» σκέψης υπήρξε η αποσύνδεση μεταξύ αρχαίου ελληνικού κόσμου και χριστιανισμού. Και πόσο μάλλον που ο ελληνικός σκοταδισμός μιλούσε για «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» δυσφημίζοντας έτσι κάθε σοβαρή απόπειρα προσέγγισης της σχέσης ελληνισμού και ορθοδοξίας. Αποσυνδέοντας το Βυζάντιο από τον αρχαίο κόσμο, αποδεχόμαστε την προσκόλληση μας στη Δύση. Γιατί μια και ο «αυθεντικός κληρονόμος» της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας υπήρξε ο δυτικός κόσμος, ενώ η Ελλάδα βυθίστηκε στο «βυζαντινό και θεοκρατικό σκοτάδι», η σύγχρονη Ελλάδα θέλοντας να αναφερθεί στην παράδοση της αρχαίας Ελλάδας θα έπρεπε να απορρίψει την ιστορία της των τελευταίων χιλίων- πεντακοσίων χρόνων και να προσκολληθεί στη Ελλάδα του Χέλντερλιν και του Ουγκώ. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός κλασσικού νεοέλληνα αρχαιολάτρη και –παρεμπιπτόντως- ευρωκεντρικού, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Στην Ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος, στον Πρόλογο των Εκδόσεων 1941 και 1947 γράφει:

Γράφοντας την ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος άφησα έξω την Ελλάδα. Η Ελλάς βρίσκεται πριν από την Ευρώπη. Η έννοια της Ευρώπης προϋποθέτει την Ελλάδα, τη Ρώμη, το Χριστιανισμό και κάτι ακόμα το Βορρά.[1]

Για τον συγγραφέα τα πράγματα είναι σαφή. Η Ελλάδα βρίσκεται πριν από την Ευρώπη, δηλαδή πρόκειται για την αρχαία Ελλάδα, ως προϋπόθεση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η μεσαιωνική Ελλάδα, το «Βυζάντιο», βρίσκεται έξω από την Ευρωπαϊκή ιστορία! Και από την οπτική του πράγματι είναι έτσι. Εφ’ όσον πρόκειται για την δυτική Ευρώπη, που συνοπτικά συνηθίσαμε να αποκαλούμε «Ευρώπη», αυτή θα αναπτυχθεί έχοντας όχι ως προϋπόθεση το Βυζάντιο, όσο και εάν ισχύει και αυτό σε ένα βαθμό, όσο –κυρίως– σε βάρος του Βυζαντίου και του μεσαιωνικού ελληνισμού. Η συρρίκνωση και η αποικιακή απομύζηση του Βυζαντίου (σταυροφορίες, Ενετοί και Γενουάτες, φραγκοκρατία) θα αποτελέσει μια από τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της Δυτικής Ευρώπης. Αν όμως ο συγγραφέας όπως και τόσοι και τόσοι άλλοι Έλληνες αναγνώριζαν αυτή την εξώφθαλμη πραγματικότητα, ότι δηλαδή εκτός από την Δυτική Ευρώπη υπάρχει και ένας άλλος «ευρωπαϊκός χώρος» συνδεδεμένος με το Βυζάντιο, με την ιστορική του κληρονομιά στην ανατολική Ευρώπη και με την ορθοδοξία, τότε θα έπρεπε να αναγνωρίσουν την ιστορική ιδιαιτερότητα του ελληνικού χώρου ως προς την Ευρώπη. Γι’ αυτό λοιπόν η Ελλάδα υπάρχει μόνον ως πρόγονος της Ευρώπης. Είναι η αρχαιοελληνική κληρονομιά.

Βέβαια ο ίδιος ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και μάλιστα στον Πρόλογο του 1966, στο ίδιο βιβλίο θα προσπαθήσει να υπερβεί το πρόβλημα:

Μια βασική διαφορά μεταξύ της παλαιάς και της νέας μορφής του έργου μου αναφέρεται στο Βυζάντιο. Τώρα έδωσα στο Βυζάντιο τη θέση που του αξίζει στην ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος. Στην πρώτη έκδοση του (1941) του πρώτου τόμου δεν είχα παραχωρήσει στο Βυζάντιο παρά μόνο επτά σελίδες. Αλλά και στη δεύτερη έκδοση (1947) αυξήθηκαν οι σελίδες αυτές μόλις σε δέκα. Τώρα οι δέκα έγιναν περίπου διακόσιες εξήντα… Χαίρω ότι με την πρόοδο της ηλικίας, έφθασα στην ωριμότητα εκείνη του πνεύματος που μ’ έκανε να μπορώ να αποδώσω δικαιοσύνη στον τόσο βασανισμένο βυζαντινό ελληνισμό.[2]

Παρ’ όλο που ο συγγραφέας φαίνεται να κατανοεί πλέον το ζήτημα της μονομέρειας στις πηγές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, και εγκαταλείπει την απόλυτα δυτικοκεντρική οπτική του, πράγμα σημαντικό και συνδεδεμένο με τις γενικότερες εξελίξεις, αυξανόμενης αυτογνωσίας που έχουμε επισημάνει, ωστόσο η οπτική του δεν μεταβάλλεται ριζικά. Μερικές σελίδες πιο κάτω επαναλαμβάνει το ίδιο σχήμα για τις προϋποθέσεις του ευρωπαϊκού πνεύματος:

Όταν τα δικά μας χείλη μένουν κλειστά...

Του Βασίλη Καραποστόλη

Όσο περισσότερες συνταγές δί­νονται τόσο η πάθηση χειρο­τερεύει. Μολονότι πολλοί υποφέ­ρουν πολύ από την ανίατη αρρώστια της πλήξης, και δεν βρίσκουν εύκολα τρόπους να εμποδίσουν τις επισκέψεις της. Φο­βούνται πως θα έρθει και θα χτυπήσει την πόρτα τους κατά το σούρουπο, και για να μη συμβεί αυτό ζητούν οδηγίες, ψάχνουν το φάρμακο. Περιοδικά και διαφημίσεις δεν παύουν να το χορηγούν σε διαρκώς αυξανόμενες δόσεις.

Για να μην βαρεθείτε, οφείλετε να κάνετε αυτό ή το άλλο, να πάτε εκεί και όχι αλλού. Εστιατόρια, μπαρ, μου­σικές σκηνές και διά­φοροι πολυχώροι,, καταλήγουν να φαντάζουν περισσότερο σαν εστίες ομαδικής άμυνας παρά ψυχαγωγίας. Εκεί μέσα, στη διάρκεια της βραδιάς, μια κάποια λε­πτομέρεια, ένα κάτι που δεν ξέρουμε τι μπορεί να είναι, υπόσχεται ότι ο χρόνος δεν θα σκοντάψει πουθενά.

Αυτό οι πα­λαιότεροι τολμούσαν να το λένε «σκό­τωμα του χρόνου». Σήμερα όμως, η έκφραση μοιάζει βαριά και υποτιμητική, γιατί κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί πως του αξίζει αυτό και μόνο. Τόσος κόπος και τόση ενέργεια στη διάρκεια της μέρας, και το βράδυ να έρχεται με άδεια τα χέρια! Υπερβολικό το παράπονο, αν σκεφτεί κάποιος τι συνέβαινε άλλες εποχές.

Που κρύβεστε άνθρωποι του πνεύματος ;

Δημήτρης Ιατρόπουλος

Ποιος μικροαστικός σεισμός ταρακούνησε ωφελιμιστικά την κρανιακή σας κάψα, ω «πνευματικοί άνθρωποι» αυτής εδώ της πατρίδας, (αν τη θεωρείτε ακόμα πατρίδα την Ελληνίδα Γη) και το βουλώσατε;Ποιος υπαρξιακός πανικός σας πέταξε στην άκρη των γεγονότων, την ώρα ακριβώς που Εσείς, πρώτες και πρώτοι, έπρεπε να μιλήσετε, να εκραγείτε, να ειδοποιήσετε, να οδηγήσετε;

Ποιος μίζερος λογαριασμός ατομικού μικροσυμφέροντος, άραξε μπροστά απ το χαρτί σας, το τελάρο σας, την κινηματογραφική σας μηχανή, τον υπολογιστή σας, το καμαρίνι σας, το βεστιάριό σας, τα σενάριά σας, τα θεατρικά σας έργα, τα αδημοσίευτα ή δημοσιευμένα σας ποιήματα, τα χίλια μύρια καλλιτεχνικά και πνευματοειδή σας τερτίπια, με τα οποία τόσα χρόνια ισχυρίζεστε ότι παράγετε πολιτισμό;

Που είναι η φωνή σας μωρέ; Πού είναι ο Λόγος σας, γραφτός, προφορικός, έστω κι ένας απλός Λόγος της Τιμής δεν χτύπησε την πόρτα της μαραγκιασμένης σας ψυχής, όπως θα σας έλεγε αν ζούσε ακόμα ο Σεφέρης;Μια φούχτα άνθρωποι μείναμε μονάχοι μας, δε λέω ονόματα, τα ξέρουν όλοι πια, μια φούχτα κλαρίτες ξεμείναμε, με την κάπα μας κρεμασμένη στην αλυγαριά, να σύρουμε φωνή.Κι εσείς, κουτσομπολεύετε στα εκδοτικά σας καφενεδάκια, στα κοσμικά σας μπαράκια, στους διαδρόμους των εφημερίδων με τα κυριακάτικα «ένθετα Τέχνης και Πολιτισμού», τα λέτε τηλεφωνικά από σπίτι σε σπίτι και χαζογελάτε..

Ότι εμείς οι πέντε-δέκα, πάει πια, «καήκαμε» στο «καινούριο» ΔουΝουΤουΕλλαδιστάν, δεν θα έχουμε προφανώς στον ήλιο μοίρα, έτσι δε λέτε; Και σερνόσαστε ακκιζόμενοι στην θλιβερή μιζέρια σας και τολμάτε ακόμα να κυκλοφορείτε ανάμεσά μας; Το ξέρετε πως μόλις περάσει η πρώτη μπόρα του πολιτικού γιαουρτιού, η επόμενη ομάδα που θα μαζέψει τη ροχάλα της αγανακτισμένης, προδομένης και εξαγριωμένης νεολαίας, θα είσαστε εσείς;Η κατάντια σας θα γεμίσει με πελατεία τους ψυχίατρους, έτσι που κρυφτήκατε στα λαγούμια του σέχταρ σας..

Ποιοι Νεότουρκοι;

Δημοσίευση: 09 Οκτωβρίου 2015 18:00

Ένα από τα ιστορικά ζητήματα για τα οποία υπάρχει αμφισημία είναι αυτό που σχετίζεται με το κίνημα των Νεότουρκων. Συνήθως δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ των φιλελεύθερων Νεότουρκων, που ήταν επηρεασμένοι από τον Διαφωτισμό, και την ακροδεξιά τάση τους, που τελικά επικράτησε και αντλούσε...

Του Βλάση Αγτζίδη*

Ένα από τα ιστορικά ζητήματα για τα οποία υπάρχει αμφισημία είναι αυτό που σχετίζεται με το κίνημα των Νεότουρκων. Συνήθως δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ των φιλελεύθερων Νεότουρκων, που ήταν επηρεασμένοι από τον Διαφωτισμό, και την ακροδεξιά τάση τους, που τελικά επικράτησε και αντλούσε την ιδεολογική νομιμοποίηση από το γερμανικό φυλετικό ρομαντισμό.

Το 1908 είναι το σημείο κατά το οποίο το πνεύμα του ακραίου φυλετισμού, που κόμιζε η τριανδρία της Θεσσαλονίκης των Τζεμάλ, Εμβέρ και Ταλαάτ πασά, υπερίσχυσε του ευρύτατου μεταρρυθμιστικού κινήματος που είχε αναφανεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα τέλη του 19ου αιώνα (το 1891 είχε δημιουργήσει το Κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος») και προσδοκούσε στη μετεξέλιξη της Αυτοκρατορίας σε κράτος δικαίου.

Ακροδεξιοί μιλιταριστές εναντίον φιλελεύθερων αστών

Η φιλελεύθερη πτέρυγα, που ηττήθηκε από τους στρατιωτικούς, εξέφραζε τις νεωτερικές απόψεις. Εκπρόσωπός της ήταν ο πρίγκιπας Σαμπαχαεντίν και είχε την αποδοχή και των προοδευτικών στοιχείων από την ελληνική και αρμενική κοινότητα. Ο πρίγκιπας Σαμπαχαεντίν εξέφρασε τις πιο προωθημένες οθωμανικές δυνάμεις που εμφορούνταν από το πνεύμα του Διαφωτισμού και επεδίωκαν τη διαμόρφωση ενός κράτους δικαίου. Ο Aχμέτ Οράλ γράφει γι' αυτή την τεράστια διαφορά των δύο απόψεων: «...Εγκαινίασε (ο Σαμπαχαεντίν) ένα πρόγραμμα μετεξέλιξης της Αυτοκρατορίας σε μια 'πολυπολιτισμική' κοινωνία, που θα φιλοξενούσε μέσα στο οθωμανικό μωσαϊκό τους διάφορους συμβατούς μεταξύ τους πολιτισμούς. Με την αντίληψη αυτή ιδρύθηκε το κομιτάτο 'Ένωση και Πρόοδος'. Στην οργάνωση αυτή, σε αντίθεση με τις απόψεις του πρίγκιπα Σαμπαχαεντίν (αντεμί μερκετζί: αποκέντρωση), εμφανίστηκε η ομάδα του Αχμέτ Ριζά, που υποστήριζε τον συγκεντρωτικό έλεγχο (κατί μερκετζί) και εισήλθε δυναμικά στην πολιτική με την υποστήριξη των Γερμανών. Το αποτέλεσμα ήταν η διάσπαση της οργάνωσης... Οι Ενωτικοί, όταν πραγματοποίησαν το πραξικόπημα το 1908 προσανατολιζόταν από τον οθωμανισμό προς τον τουρκισμό / τουρανισμό. Στην κατεύθυνση αυτή ονειρεύονταν να εθνικοποιηθούν ως 'Τούρκοι'. Το κομιτάτο δεν διέθετε τα εφόδια ώστε να εκπληρώσει τον σκοπό της εθνικοποίησης των Τούρκων ως μια ιστορική εξελικτική διαδικασία...».1

Η Λούξεμπουργκ για τους Νεότουρκους

Ο νέες εθνικιστικές απόψεις που εμφανίζονται καθορίζουν ως εθνικό χώρο των Τούρκων μια εκτεταμένη περιοχή από το Αιγαίο έως τη θάλασσα της Κίνας. Το παντουρκιστικό κίνημα στοχεύει ακριβώς στη δημιουργία αυτής της νέας τουρκικής αυτοκρατορίας, όπου δεν θα υπάρχει θέση για κανένα άλλο έθνος εκτός απ' αυτό των Τούρκων. Κύριοι υποστηρικτές των τάσεων αυτών θα είναι οι Γερμανοί, οι οποίοι, με μια προνομιακή συμμαχία με το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα, θα επιδιώξουν αφενός το ξαναμοίρασμα του παλιού κόσμου των αγορών και των αποικιών και αφετέρου την οικονομική τους κυριαρχία στην Εγγύς Ανατολή με την εξαφάνιση των μόνων ανταγωνιστών τους, των Ελλήνων και των Αρμενίων.2

Έπαιζαν με τα λεφτά μας, αλλά τα δικά τους ασφαλισμένα έξω

Του Γιάννη Σιδέρη

Η ιστορία γνωστή από τον Αρριανό. Ο Μέγας Αλέξανδρος επέστρεψε άρον άρον από την Ινδία προς Βαβυλώνα γιατί στασίασε το κουρασμένο από τους πολέμους στράτευμά του και δεν ήθελε να προχωρήσει άλλο στα βάθη της Ασίας. Περνώντας από την έρημο της Γεδρωσίας, το στράτευμα άρχισε να αποδεκατίζεται από έλλειψη τροφής και νερού. Οι στρατιώτες μέσα στην έρημο κατάφεραν να βρουν ελάχιστο, το έβαλαν σε ένα κράνος και το πήγαν στον Αλέξανδρο. Αυτός αντί να το πιει το έχυσε στην έρημο.

Δεν μας κατέλαβε αρχαιοπληξία ούτε κάνουμε ατυχείς συγκρίσεις. Και πολύ περισσότερο δεν πιστεύουμε ότι οι πολιτικοί ταγοί πρέπει να αποτελούν μετενσάρκωση του «Φτωχούλη του Θεού», ή να διάγουν τον υπερβολικά λιτόν βίον του Νικόλαου Πλαστήρα, του επονομασθέντος και «Φτωχού Πρωθυπουργού».
Για τον «Μαύρο Καβαλάρη» λέμε, που ζούσε στο νοίκι σε ένα δυάρι και κοιμόταν σε στρατιωτικό ράντσο (ενώ όταν ο άνεργος αδερφός του έκανε αίτηση για δουλειά στου ΦΙΞ, αναγκάστηκε να γράψει το επίθετό του. Έγινε κατανοητό ότι επρόκειτο για τον αδερφό του Πρωθυπουργού και παρακάλεσε να μην το μάθει ο αδερφός του, γιατί του απαγόρευε να χρησιμοποιεί το επίθετό του, επειδή θα είχε συγκριτικό πλεονέκτημα. Αυτός όμως το έμαθε, τον κάλεσε θυμωμένος στο σπίτι του και του το ξέκοψε να μην δεχθεί τη δουλειά, λέγοντάς του «αν έχεις τόση ανάγκη κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου»!).

Ουδείς έχει απαίτηση συμπεριφοράς των πολιτικών σε συνθήκες που δοκιμάζουν τα ανθρώπινα μέτρα. Όπως ουδείς πρέπει να θεωρεί τα πλούτη των πολιτικών ως απαγορευτικό για την πολιτική τους δράση. Ενίοτε μπορεί να είναι και προσόν. Ένας ευκατάστατος έχει τις αντικειμενικές συνθήκες να είναι περισσότερο ανθεκτικός στη θελκτικότητα της μίζας. Φυσικά προέχει ο χαρακτήρας, αλλά και τα πλούτη αποτελούν ισχυρή ασπίδα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Άλλωστε υπήρξαν αρκετοί στο σύμπαν των ηγετικών στελεχών της Αριστεράς που ήταν ευκατάστατοι (ο Ενγκελς π.χ. ήταν βιομήχανος, ενώ και οι μπολσεβίκοι επαναστάτες δεν ήταν μουζίκοι. Ο Φιντέλ από εύπορη οικογένεια γαιοκτημόνων ζαχαροκάλαμου, ο Τσε γιος αρχιτέκτονα, αλλά εύπορος και ο Νίκος Μπάτσης, που έπεσε δίπλα στον Νίκο Μπελογιάννη τον Μάρτη του 1952 –και συγγραφέας του μνημειώδους έργου «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα». Και πολλοί άλλοι).
Οπότε καμία αιχμή και κανένας λαϊκισμός από τη στήλη για το ευκατάστατο των πολιτικών και δη των αριστερών, και καμία υιοθέτηση του λαϊκιστικού «Αριστεροί με δεξιά τσέπη».

Το πρόβλημα όμως είναι η α-συνέπεια κάποιων εξ αυτών, των οποίων τα λεφτά τους προφύλασσαν από την δύστηνο μοίρα την οποία προόριζαν για μας τους υπόλοιπους. Γιατί θέλει μεγάλο μείγμα θράσους, αναισθησίας και ξετσιπωσιάς να πειραματίζεσαι με τη ζωή ενός λαού, να τον προορίζεις να ζήσει με κουπόνια IOUs, όταν τα λεφτά σου τα έχεις εξασφαλισμένα στη θαλπωρή των ελβετικών τραπεζών και τα διεθνή αμοιβαία κεφάλαια.

Ο Βαρουφάκης δήλωσε εκατοντάδες χιλιάδες στην Ελβετία και μόνο περί τις 15 χιλ ευρώ (για τα ψιλά του) στην Ελλάδα. Δεν αναφερόμαστε επίσης στην υπόλοιπη περιουσία του. Καλά να είναι να τα χαίρεται. Αλλά τα λεφτά του τα είχε έξω όταν εδώ έκλεινε τις τράπεζες (τις οποίες κατά τους σανοφάγους τις έκλεισε ο Ντράγκι). Τα είχε έξω όταν μας επέβαλε capital controls και έστελνε ηλικιωμένους ανθρώπους ντάλα καλοκαίρι να περιμένουν ουρές στα ΑΤΜ. Και είχε τον σουσουδισμό, όταν ρωτήθηκε σχετικά από το Bloomberg, να δηλώνει «θα ήταν ανάρμοστο για μένα να στέκομαι στην ουρά για το ATM». Μόνο για την πλέμπα που την έστειλε στα ΑΤΜ, δεν ήταν ανάρμοστο.

Βυζαντινή τέχνη

από

 Παναγιώτης Μιχελής

 

Ἀπὸ θεολογικῆς ἀπόψεως ἡ εἰκόνα προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐκλάμψεως, μετέχει ἑπομένως στὴ θειότητα τοῦ πρωτοτύπου· διαφέρει ἀπὸ τὸ θεῖον κατ’ οὐσίαν, ἀλλὰ ταυτίζεται πρὸς αὐτὸ καθ’ ὑπόστασιν. Δηλαδὴ ἡ εἰκόνα ἔχει τὴν ἴδια σχέση μὲ τὸ πρωτότυπο ποὺ ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Πατέρα, καὶ εἶναι ἐξ ἴσου ἀληθινὴ ὅσο καὶ ἡ ἀναπαράσταση τοῦ Πάθους κατὰ τὴ θεία λειτουργία. Οἱ πιστοί της ὀφείλουν ἑπομένως προσκύνησιν τιμητικήν, διότι μέσῳ αὐτῆς λατρεύουν τὸ πρωτότυπο καὶ ὄχι αὐτὴ ταύτη τὴν εἰκόνα, ὅπως συνέβαινε μὲ τὴ λατρεία τῶν εἰδώλων στοὺς εἰδωλολάτρες. Ἀλλὰ ἡ θεολογία δὲν εἶναι ἀρκετή, γιατὶ ἡ τέχνη πρέπει νὰ ὑποβάλλη τὴ σημασία τῶν θεολογικῶν συμβόλων. Γι’ αὐτὸ ἡ αἰσθητικὴ κρίση γιὰ τὰ θρησκευτικὰ ἔργα τέχνης δὲν χάνει τὴν ἀξία της.

Ἡ βυζαντινὴ ζωγραφικὴ δὲν ἀναπαριστοῦσε τοὺς θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου, ἀλλὰ τοὺς μάρτυρες, τοὺς ἁγίους, τοὺς ἀγγέλους καὶ τὸ Χριστό. Στὴ θέση τῶν γυμνῶν καὶ ρωμαλέων σωμάτων τῆς κλασσικῆς τέχνης, ἡ ζωγραφικὴ ἔπρεπε νὰ παριστάνη ὄντα ἀσκητικὰ καὶ ἐξαϋλωμένα. Ἐπὶ πλέον ὤφειλε νὰ παριστάνη ὄντα, πού, ἀντίθετα πρὸς τὶς μυθικὲς μορφὲς τῆς κλασσικῆς ἐποχῆς, ἔζησαν πραγματικὰ πάνω στὴ γῆ. Γι’ αὐτὸ δὲν τὴν ἀπασχολοῦσε πιὰ ἡ ἰδανικὴ ὀμορφιὰ ἀλλὰ ἡ ἐκφραστικὴ ὀμορφιὰ ποὺ προήρχετο ἀπὸ τὴν παράσταση τοῦ προσώπου. Ἡ τάση πρὸς τὴν προσωπογραφία ἐκδηλώθηκε πρῶτα στὴν ἑλληνιστικὴ ἐποχή, μιὰ ἐποχὴ ὅπου ἄρχισε νὰ προσδίδεται μεγαλύτερη σπουδαιότητα στὴν προσωπικότητα, ὅπως τὸ ἀποδεικνύουν τὰ πορτραῖτα τοῦ Fayum. Ἀλλὰ στὴ βυζαντινὴ ζωγραφικὴ εἶχαν σχεδὸν ἐγκαταλείψει τὸ νατουραλισμό, οἱ μορφὲς ἀπέβησαν διδιάστατες, περιορισμένες ἀπὸ περιγράμματα· καὶ τοῦτο γιατὶ σκοπὸς πιὰ δὲ ἦταν ἡ μίμηση ἁπλῶς τῆς ἐξωτερικῆς ὄψεως, ἀλλ’ ἐπίσης ἡ ἔκφραση τῶν ἐσωτερικῶν βλέψεων πρὸς τὸ θεῖο καὶ πρὸς ὅ,τι ἀπεκάλυπτε τὸ βάθος τῆς ψυχῆς.

Γιὰ νὰ φθάσουν στὸ ἀποτέλεσμα αὐτό, καὶ ἡ ἀσχήμια ἀκόμη, μὲ τὴν ἀπώθηση ποὺ προκαλεῖ, μποροῦσε νὰ ἑλκύση τὴν προσοχὴ τοῦ θεατῆ νὰ συγκεντρωθῆ σ’ ὅ,τι ὑψηλὸ περιεῖχε ἡ ἔκφραση. Σ’ ὅλες τὶς περιπτώσεις τὸ πρόσωπο, καὶ εἰδικώτερα τὰ μάτια, ἔγιναν τὸ σπουδαιότερο μέσον ἐκφράσεως, καὶ γι’ αὐτὸ στὴ βυζαντινὴ ζωγραφικὴ τὰ πρόσωπα δὲν παριστάνονται ποτὲ σχεδὸν πλαγίως, ἀλλὰ κατὰ μέτωπο ἢ κατὰ τὰ τρία τέταρτα. Οἱ ἄνθρωποι ἀκόμη καὶ οἱ ἄγγελοι ἦσαν κατὰ κανόνα ντυμένοι μὲ χιτῶνες ποδήρεις ποὺ ἔκρυβαν τὸ σῶμα· ἡ στάση τους δὲν ἦταν φυσική, ἔμοιαζαν νὰ αἰωροῦνται πάνω στὴ γῆ καὶ ἡ παράστασή τους ἦταν τοποθετημένη σ’ ἕνα χρυσὸ φόντο μονόχρωμο ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑποβάλη τὸ ἄπειρο φῶς τῶν οὐρανῶν· ἔμοιαζαν λοιπὸν σὰν νὰ μὴ ἦσαν τοῦ κόσμου τούτου.

Προσφυγικό ή μεταναστευτικό, το πρόβλημα παραμένει το ίδιο σοβαρό.

Ο ρόλος της Γερμανίας και τα εσωτερικά προβλήματα της κυβέρνησης 

της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΣΙΟΥΤΗ

Τη διαπίστωση ότι η συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας για το προσφυγικό - μεταναστευτικό δεν λειτούργησε ποτέ σωστά κάνουν τώρα πολλά γερμανικά ΜΜΕ, μετά τα τελευταία δραματικά γεγονότα που ανέδειξαν για άλλη μια φορά το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται καν περί τυπικής συμφωνίας με νομική ισχύ και σε κάθε περίπτωση ‒για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους‒ δεν θα μπορούσε, έτσι κι αλλιώς, να λύσει το πρόβλημα της Ελλάδας, για την οποία τηρεί απλώς τα προσχήματα. 

Η «συμφωνία» αυτή εξυπηρετεί βασικά τη Γερμανία και την υπόλοιπη Ε.Ε., γιατί κρατά τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στην Ελλάδα, την οποία έχουν μετατρέψει de facto σε αποθήκη ψυχών ‒ αλλά και την Τουρκία, η οποία, εργαλειοποιώντας τους ανθρώπους αυτούς, κερδίζει χρήματα και άλλα ανταλλάγματα. Βέβαια, και στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί μια αγορά που κερδοσκοπεί σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών, από διακινητές μέχρι κάθε λογής μεσάζοντες, περίεργες ΜΚΟ, προμηθευτές και εμπόρους.

Το θέμα είναι ότι για την υπόλοιπη Ε.Ε. το θέμα έχει κλείσει, έστω όπως όπως, αφήνοντας την Ελλάδα να το κουβαλήσει για λογαριασμό όλων. Γι' αυτό και δεν επείγονται καθόλου για τη συνολική διευθέτησή του. Αντιθέτως, είναι ένα διαρκές παιχνίδι γύρω από το οποίο έχει στηθεί ένας πολιτικός τζόγος που εξυπηρετεί πολλές σκοπιμότητες. Αν η Ε.Ε. ήθελε να το λύσει, θα ήταν θέμα μίας εβδομάδας. 

Όλες οι χώρες της Ε.Ε., και όχι μόνο ο «κακός Όρμπαν», έχουν στην ουσία κλείσει τα σύνορά τους για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αφήνοντας το πρόβλημα στη βολική και αδύναμη Ελλάδα. Αυτό κάνει και η Γερμανία, παρότι παριστάνει τη φιλάνθρωπη ηγέτιδα δύναμη, καθώς παίρνει μόνο όσους και όποιους κρίνει ότι χρειάζεται η οικονομία της. Είναι χαρακτηριστικό (έχουν κυκλοφορήσει και φωτογραφίες) ότι τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, μετά τα επεισόδια στην Ειδομένη, φυλάσσονται από Γερμανούς αστυνομικούς της Frontex, οι οποίοι φροντίζουν να μη βγαίνει από τα σύνορά μας κανένας μετανάστης ή πρόσφυγας με κατεύθυνση τη βόρεια Ευρώπη. Μόνο η Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία έχει στείλει από το 2015 στην Ελλάδα 146 αστυνομικούς για να φυλάνε την ελληνική μεθόριο, ώστε να μη βγαίνει κανείς στη βαλκανική οδό. 

Η συνέχεια εδώ...

Αει Σιχτίρ... Οικονομικοί Δολοφόνοι!

Αει Σιχτίρ... Οικονομικοί Δολοφόνοι!

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Λέγεται ότι η γνωστή φράση έχει την ρίζα της στο αρχαίο ελληνικό "αεί σε οικτίρω", δηλαδή "σε λυπάμαι στον αιώνα τον άπαντα"..."είσαι για λύπηση".

ΣΙΧΤΙΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ λοιπόν άνετα και σέ άπταιστα Ελληνικά:

Η Ακαδημία Αθηνών, το "ευαγές" αυτό Ιδρυμα του προτεκτοράτου που μόνιμα σιωπούσε στην Κατοχή, που τίμησε με προθυμία την Χούντα, που συναίνεσε απόλυτα στα Μνημόνια...βράβευσε τώρα πανηγυρικά τον κύριο εκπρόσωπο των Τοκογλύφων που διέλυσαν κυνικά τη χώρα μας.

Η εκδήλωση για το αφεντικό της αδίστακτης συμμορίας των Ευρωπαίων τραπεζιτών(ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι έγινε σήμερα με την παρουσία των Λουκά Παπαδήμου, Αλογοσκούφη, Σταϊκούρα, Χαρδούβελη, Στουρνάρα...και Δραγασάκη αλλά και πολλών άλλων κοινοβουλευτικών και μή συνεργατών...

Φλας βλεφάρων-- θλάση φωτός στην Τήνο

Τήνος, πέτρινη στέγη

Της Άννας Στάικου

Φλας βλεφάρων--
θλάση φωτός στην Τήνο 

είναι που η βροχή έπνιξε τις ντοματούλες, μάτια μου! 

λιαστές, απλωμένες, 

με ζέστη χουχουλιασμένες, 

μοσχοβολημένες, με το ζερβί μου χέρι το σάκατικο, 

μια, προς μία απλωμένες, 

με σκιάχτρο την αντένα του Στάθη.... 

να σου πω στ΄ αυτί...... 

σκύψε, ντε..... 

αν πας ταράτσα ξημερώματα, 

ακροβολισμένα πετούμενα σε συγχορδία, 

τότενες, θα δεις τις ντοματούλες κατακόκκινες από ερωτική στο κάλλος ντροπή..! 

ΑΣ - Τοπία

Γ. Αυγερόπουλος : Ο άγνωστος πόλεμος για το νερό στην Ευρώπη

Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ  « Μέχρι την τελευταία σταγόνα: Ο μυστικός πόλεμος του νερού στην Ευρώπη» , Γιώργος Αυγερόπουλος, μιλώντας στον 98.4 εξήγησε γιατί η επιχειρηματολογία του βουλευτή Μπάμπη  Παπαδημητρίου περί φθηνού νερού στην Ελλάδα που οδηγεί στην κατασπατάληση του, είναι η ίδια που χρόνια τώρα χρησιμοποιούν όλοι οι οπαδοί της ιδιωτικοποίησης του νερού, χωρίς να λένε την αλήθεια ότι οι ιδιωτικές εταιρείες , βάζουν πλαφόν κατανάλωσης, κάτω από το οποίο προσφεύγουν για υπέρογκες αποζημιώσεις από κράτη ή δημόσιους φορείς. Εξήγησε ακόμη γιατί, μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις όπως το Παρίσι και το Βερολίνο επανάκτησαν τον δημόσιο έλεγχο του νερού τους, απορρίπτοντας ως αποτυχημένο το ιδιωτικό μοντέλο διαχείρισης που δοκίμασαν για δεκαετίες. Την ίδια στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει μέσω της Τρόικας τις χρεωμένες χώρες να ιδιωτικοποιήσουν τα δικά τους δημόσια συστήματα ύδρευσης. Μεταξύ των εταιρικών και δημοσίων συμφερόντων, των λόμπι και της πολιτικής της ΕΕ, της λιτότητας και της δημοκρατίας, το «Μέχρι την τελευταία σταγόνα» , που καλύπτει έρευνα σε 7 πόλεις της Ε.Ε.  αποκαλύπτει τον άγνωστο πόλεμο του νερού στην Ευρώπη.

Η "πράσινη" Γκρέτα - Ποιοι κρύβονται πίσω από το ίνδαλμα της οικολογίας

Νεφέλη Λυγερού

Έχει πάντα ενδιαφέρον, ιχνηλατώντας να εντοπίζει κανείς την κομβική στιγμή στη ζωή ενός ήσσονος σημασίας –μέχρι τότε– χαρακτήρα. Την στιγμή που ένας ήρωας εν τη γενέσει του βρίσκεται μπροστά στο σταυροδρόμι που του φανερώνει αδιαπραγμάτευτα το σημείο της εσωτερικής του αλλαγής και αυτογνωσίας. Αν το διασχίσει, δεν υπάρχει επιστροφή. Έχει επιτύχει το σημείο της υπέρβασης, του διαχωρισμού του από τους κοινούς θνητούς. Έχει αποδράσει από τον συμβατικό χρόνο, τείνοντας προς την ακινησία.

Κάποιες φορές, μία τέτοια στιγμή κρίνεται αναγκαίο να κατασκευαστεί, ώστε να οικοδομηθεί ο ήρωας μέσα από τον δικό του φακό. Με λίγα και απλά λόγια: να πλάσει τον μύθο του! Στην περίπτωση της Γκρέτα Τούνμπεργκ δύο είναι αυτές οι στιγμές που έχουν προτάξει οι οικείοι της, αλλά και η ίδια ως το προσφιλές γι’ αυτούς αφήγημα.

Η πρώτη συνέβη όταν ήταν, δεν ήταν, οκτώ ετών. Στο σχολείο της, προβλήθηκε ένα ντοκιμαντέρ για την υπερθέρμανση του πλανήτη, την κλιματική αλλαγή, τους ρύπους, τα πλαστικά στους ωκεανούς και άλλα παρόμοια που προμήνυαν ένα δυσοίωνο μέλλον για τη μητέρα Γη και τους κατοίκους της. «Υπεραναλύω τα πράγματα. Κάποιοι μπορούν να ξεπερνάνε καταστάσεις και σκέψεις, αλλά όχι εγώ», έχει πει.

Πράγματι, παρ’ ότι δεν σταμάτησε να κλαίει κατά τη διάρκεια της ταινίας, ακόμα κι όταν αυτή τελείωσε και οι συμμαθητές της επέστρεψαν στο παιχνίδι. Η ίδια υποστηρίζει ότι μετά από αυτό δεν μπορούσε να επιστρέψει στην ρουτίνα της. Μία ρουτίνα που περιελάβανε πρωινό ξύπνημα στις 6.00’ το πρωί, σχολείο, επιστροφή στο σπίτι και διάβασμα. Όχι, όμως, φίλους και αναμελιά που συνήθως χαρακτηρίζει τα παιδιά της ηλικίας της.

Σύμφωνα με την μαρτυρία των γονιών της, στο κομβικό εκείνο σημείο για την μετέπειτα εξέλιξη της κόρης τους, η μικρή μαθήτρια έπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Τρία χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 11 ετών η ψυχολογική της κατάσταση πήρε μία ακόμα πιο επικίνδυνη τροπή: σταμάτησε να μιλάει και να τρώει. Σε συνεντεύξεις της οικογένειας, τόσο η μητέρα, όσο και ο πατέρας της περιέγραψαν πως η κατάπτωση αυτή ήταν απόρροια της απόγνωσης που ένιωθε για το περιβάλλον.

Κάποιοι δημοσιογράφοι που επέμειναν, ζητώντας περαιτέρω εξηγήσεις, ανάγκασαν τη μητέρα της Γκρέτα να παραδεχθεί ότι «οι περιβαλλοντολογικές ανησυχίες ήταν μόνο ένας από τους παράγοντες που έπληξαν την ψυχολογία της μικρής κοπέλας, όχι ο μοναδικός». Εξάλλου, την περίοδο εκείνη ήταν που διαγνώστηκε ως αυτιστική, ενώ ένα χρόνο μετά ακολούθησε και η αδελφή της με την ίδια διάγνωση.

Η δεύτερη στιγμή που άλλαξε τον ρου της προσωπικής πορείας της Γκρέτα και σηματοδότησε την εκτόξευσή της έλαβε χώρα τον περασμένο Αύγουστο. Τότε το «αόρατο» κορίτσι μετατράπηκε σε poster child ενός κινήματος που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ανακαλύψει ούτε τον βηματισμό του, ούτε τον εμπνευστή του. Ο Αλ Γκορ δεν μπόρεσε να "σηκώσει" τον ρόλο αυτό.

Πέπλο της κατάθλιψης

Η κυβέρνηση χτυπά το ΚΕΘΕΑ και την απεξάρτηση χιλιάδων εξαρτημένων

Εν μια νυκτί, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, η κυβέρνηση επιχειρεί να καταργήσει τον αυτοδιοίκητο χαρακτήρα του ΚΕΘΕΑ, ο οποίος επί 37 χρόνια βρίσκεται στον πυρήνα της υποδειγματικής λειτουργίας του.

Αντισυνταγματικά, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, επεμβαίνει στον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας ενός νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου που υπηρετεί έναν πολύ ευαίσθητο κοινωνικό χώρο. Η Πράξη υπονομεύει πλήρως το έργο του ΚΕΘΕΑ, αφού συγχρόνως καταργεί την αποστολή του, τον σκοπό του και τη δυνατότητά του για ίδρυση νέων μονάδων!

Η «εκσυγχρονιστική» παρέμβαση της κυβέρνησης αποσκοπεί στην αντικατάσταση του αιρετού και άμισθου διοικητικού συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ με ένα συμβούλιο έμμισθων διορισμένων ημετέρων.

Αποβλέπει στη δημιουργία ενός γραφειοκρατικού οργανισμού, η λειτουργία του οποίου θα διαταράσσεται με κάθε κυβερνητική αλλαγή και ο οποίος θα είναι ευάλωτος σε πάσης φύσεως πολιτικές παρεμβάσεις.

Με αυταρχισμό καταλύει ένα καινοτόμο για την Ελλάδα και δοκιμασμένο στην πράξη οργανωτικό και διοικητικό σχήμα που δίνει φωνή και δικαίωμα αυθεντικής έκφρασης σε όλους όσους αφορά η υπόθεση της απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης: στους συμμετέχοντες στα θεραπευτικά προγράμματα, στους γονείς τους, στους εργαζόμενους και στους εθελοντές.

Αυτοί είναι που αποτελούν τη Γενική Συνέλευση του ΚΕΘΕΑ η οποία εκλέγει τον Πρόεδρο, τον Αντιπρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ, θέσεις στις οποίες μέχρι σήμερα έχουν υπηρετήσει δεκάδες εγνωσμένου κύρους προσωπικότητες της ελληνικής κοινωνίας από όλο το πολιτικό φάσμα και διαφορετικά πεδία της δημόσιας ζωής.

Σα δεν ντρέπεσαι ω Ακαδημία!

Σα δεν ντρέπεσαι ω Ακαδημία!

Themistoklis Symvoulopoulos

Χαμός λένε πως έγινε για μια θέση στην private εκδήλωση της Ακαδημίας Αθηνών για την αναγόρευση του Ντράγκι σε ακαδημαϊκό.

Λίγες οι θέσεις, που καπαρώθηκαν από εξαίσιες προσωπικότητες ιδίως της οικονομικής ζωής της χώρας. Ξέρετε από αυτούς που έβαλαν τα θεμέλια για να ισχυροποιηθεί η ελληνική οικονομία. Και νά' σου ο Αλογοσκούφης, ο Παπαδήμος, ο Χαρδούβελης, ο Σταϊκούρας αλλά και ο Δραγασάκης και ο Χουλιαράκης για να εκπροσωπηθεί και η αριστερά των καιρών μας.

Δεν έλειπε βέβαια και ο Μάης από την Σαρακοστή, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, καθώς η Ακαδημία οφείλει να δείχνει την προτίμησή της στους αλληλέγγυους εθνικούς στυλοβάτες της φιλανθρωπίας με το αζημίωτο.

Κυρίαρχη παρουσία όμως και ο Στουρνάρας, που δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του αφού εξήρε το αφεντικό του λέγοντας επί λέξει:

«Πιστεύω ακράδαντα ότι τα βιβλία ιστορίας θα αναφέρουν ότι ο Μάριο Ντράγκι συνέβαλε στη διάσωση του ευρώ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, στη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης», για να υπενθυμίσει ότι στις 26 Ιουλίου 2012, με την ιστορική φράση του, «η ΕΚΤ θα κάνει ό, τι χρειάζεται για τη διάσωση του ευρώ, ο Μάριο Ντράγκι μετέτρεψε την ΕΚΤ σε μια ώριμη και εντελώς ανεξάρτητη Κεντρική Τράπεζα η οποία έφερε ένα μεγάλο μέρος του φορτίου για την διάσωση του ευρώ.»

Κι έτσι το ευρώ σώθηκε τότε, προς ώρας, αφού η ύφεση και ο αποπληθωρισμός φαίνεται να προδιαγράφουν νομοτελειακά την κατάρρευσή του, αλλά η ελληνική οικονομία διασωληνώθηκε στην εντατική με το PSI και απεβίωσε οριστικά με το 3ο μνημόνιο της αριστεράς. Θυμάστε; Ήταν τότε που ο λαός μας κατέστησε σαφές σε όλη την οικουμένη με το δημοψήφισμα, οτι δεν θυσιάζει την επιβίωσή του για να σωθεί το ευρώ. Ακόμα κι αν του το έκρυψαν μέσα στις τράπεζές του. Γιατί πολύ απλά ο κόσμος κατανοεί, οτι ο άνθρωπος οι κοινότητες οι λαοί και τα έθνη, προϋπήρξαν του ευρώ και όχι το αντίθετο.

Ποιοι και γιατί θέλουν την “κεφαλή επί πίνακι” του Μπόρις Τζόνσον;

Του Παναγιώτη Λαφαζάνη

Έχουν λυσσάξει στην κυριολεξία οι κύκλοι του ισχυρού διεθνοποιημένου και ιδιαίτερα του χρηματιστικού κεφαλαίου στην Βρετανία αλλά και οι ιθύνοντες των Βρυξελλών και του Γερμανογαλλικού άξονα, εναντίον του σημερινού Βρετανού πρωθυπουργού Μπ. Τζόνσον και ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι.

Ο λόγος φυσικά του μένους τους κατά του Τζόνσον, δεν είναι τόσο ο υπερσυντηρηρητισμός του αλλά σχεδόν αποκλειστικά η “εμμονική” προσήλωσή του στο Brexit.

Οι πιο ισχυροί κύκλοι του διεθνοποιημένου χρηματιστικό κεφαλαίου στην Βρετανία, φοβούνται για τα κέρδη τους και τον ευρωπαϊκό τους ρόλο από μιά έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε.

Το ίδιο και οι Βρυξέλλες και κυρίως οι κυρίαρχοι πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι της Γερμανίας, τρέμουν την έξοδο της Βρετανίας, γιατί μιά τέτοια έξοδος, αν μάλιστα αποβεί επιτυχής και έχει μεσοπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα, το οποίο μάλλον και θα συμβεί, τότε θα διαμορφώσει ένα θετικό παράδειγμα και για άλλες χώρες και μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για την επιτάχυνση της διάλυσης της ψευδώνυμης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Άλλωστε Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς την Βρετανία και έχοντας μάλιστα απέναντί της τις ΗΠΑ, είναι αδύνατο να σταθεί.

Πέραν αυτού, εκείνο που τρέμουν ακόμα περισσότερο οι Βρυξέλλες, το Γερμανικό κατεστημένο και το χρηματιστικό κεφάλαιο της Ε.Ε, είναι να μην τροφοδοτήσει το Brexit μιά αλυσιδωτή ανταρσία των μικρότερων χωρών με αίτημα την έξοδό τους από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε.

Ξανά στο προσκήνιο το κάλπικο δίλημμα που παγιδεύει τους Κυπρίους - Κώστας Βενιζέλος

 

Το θέμα με τη συνομοσπονδία, τα όσα ειπώθηκαν στα μυστικά τετ α τετ Αναστασιάδη και Τσαβούσογλου σπάζουν τη… μονοτονία στο Κυπριακό. Λέμε να μην πιστέψουμε τον επίμονο Τσαβούσογλου ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του το πρότεινε και πως τότε «κόλλησαν» στο ποιος θα το έλεγε στον ΓΓ του ΟΗΕ.

Θα πιστέψουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο κ. Αναστασιάδης, ωστόσο, έχει πει σε πολλούς συνομιλητές του την ιδέα με τη συνομοσπονδία, τα δυο κράτη, που δεν έχει και τόση σημασία τι ισχυρίζεται στο τέλος ο υπουργός Εξωτερικών της κατοχικής Τουρκίας.

Η συνομοσπονδία, τα δυο κράτη είναι καταστροφικές επιλογές. Δεν είναι ιδέες που μπορούν να συζητηθούν καν. Την ίδια ώρα, δεν μπορεί να εμφανίζεται ο μπαμπούλας των οπαδών της όποιας λύσης και της αφέλειας και να θέτουν πιεστικά το δίλημμα:

Στήριξη στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία για να αποφευχθεί η συνομοσπονδία.

Όσοι έχουν καταστήσει (καταντήσει) σημαία του αγώνα τη Διζωνική θα πρέπει να εξηγήσουν τις… μεγάλες διαφορές μεταξύ της ΔΔΟ, με τις αμαρτίες που τις έχουν φορτώσει με τις υποχωρήσεις που διαχρονικά έγιναν από την ελληνική πλευρά και της συνομοσπονδίας. Άλλωστε, το αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν, που είχε παρουσιαστεί ως ομοσπονδιακό μόρφωμα, δεν ήταν ομοσπονδία.

Οι τότε πρωταγωνιστές μπορούν να πουν πως άλλαζαν οι εκθέσεις, τα πορίσματα για να είναι βολικά στο σχεδιασμό της επιβολής. Το σχέδιο Ανάν, διαχώριζε τη χώρα σε δυο ζώνες πάνω σε φυλετική βάση, επέβαλε πλειοψηφίες πληθυσμού και ιδιοκτησίας και ήταν ένα σύστημα που αναπαρήγαγε τον εθνικισμό και τις αντιπαραθέσεις. Δεν ήταν ούτε λειτουργικό, γι’ αυτό και έλεγαν πολλοί εκ των υποστηρικτών του πως με την ένταξη στην ΕΕ «θα διορθωθούν τα κακώς έχοντα». Ακόμη μια αφέλεια.

Η «φούσκα» της Γκρέτα Τούνμπεργκ: Πώς έγινε διάσημη και ποιες πανίσχυρες οικογένειες κρύβονται από πίσω της (Photos)

Ποια είναι στην πραγματικότητα η Γρκέτα Τούνμπεργκ και πώς άρχισε όλος ο πλανήτης να μιλά για την 16χρονη ακτιβίστρια;

Ο καταξιωμένος Σουηδός δημοσιογράφος Αντρέας Ενρικσον διεξήγαγε έρευνα γύρω από το πρόσωπο της 16χρονης και αυτά που ανακάλυψε έρχονται σε αντίθεση με αυτά που προσπαθεί η ακτιβίστρια να βγάλει προς τα έξω.

Όλα άρχισαν στις 20 Αυγούστου του 2018, όταν ο Σουηδός επικοινωνιολόγος Ίγκμαρ Ρέντζχογκ συνάντησε «τυχαία» την Γκρέτα Τούνμπεργκ έξω από το σουηδικό Κοινοβούλιο, ενώ απεργούσε για την κλιματική αλλαγή. Εκείνη τη μέρα, ο γνωστός επικοινωνιολόγος έκανε μια συγκινητική ανάρτηση στη σελίδα του στο Facebook.

Μόλις τέσσερις μέρες αργότερα, κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία της Σουηδίας μια αυτοβιογραφία που εμπλέκει την οικογενειακή κρίση με την κλιματική αλλαγή, την οποία έχει συγγράψει η Γκρέτα, η μητέρα, ο πατέρας και η αδερφή της.

Μάλιστα, οι γονείς της είναι διάσημοι καλλιτέχνες. Η μητέρα της, Malena Ernman, είναι μια από τις πιο διασημότερες τραγουδίστριες της όπερας της Σουηδίας. Ο πατέρας της, Svante Thunberg, είναι ηθοποιός και συγγραφέας. Αυτό που κανένας δεν ήξερε όμως ήταν ότι οι γονείς της γνώριζαν τον επικοινωνιολόγο Ίγκμαρ Ρέντζχογκ, καθώς συμμετείχαν μαζί του σε συνέδριο για το κλίμα στις 4 Μαΐου του 2018.