O Μακιαβέλι για την «ουδετερότητα» στον πόλεμο, τα εθνικά στρατεύματα και τις συμμαχίες

Του Δημήτρη Τζήκα

«Η τύχη ορίζει τις μισές μας πράξεις, όμως αφήνει και σε μας να κανονίσουμε τις άλλες μισές.»

Νικολό Μακιαβέλι.

Τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης βρίσκονται στο κέντρο της σκέψης του Μακιαβέλι· ο Ιταλός στοχαστής, έχοντας στο νου του κυρίως πρακτικές πολιτικές ανάγκες της εποχής, γράφει ταυτόχρονα και ως «θεωρητικός» της πολιτικής πράξης. Το ζήτημα της στάσης ενός συλλογικού υποκειμένου, δηλαδή μιας πόλης, ενός κράτους ή και μιας «ομοσπονδίας» κρατών, απέναντι στο ενδεχόμενο μιας πολεμικής αναμέτρησης είναι κυριολεκτικά αιώνιο και διαχρονικό. Την εποχή του Μακιαβέλι, όπως είναι γνωστό, δεν έχουν σχηματιστεί ακόμα τα εθνικά κράτη, όπως τα γνωρίζουμε από τον 18ο αιώνα και ύστερα· βεβαίως ο πόλεμος συνεχίζει να είναι μια οικεία κατάσταση των ανθρώπινων πραγμάτων, σχεδόν «φυσικό» κοινωνικό φαινόμενο, αν και οι αιτίες που τον γεννούν κάθε φορά μπορεί να διαφέρουν.

Ο Νικολό Μακιαβέλι (ιταλικά: Niccolò di Bernardo dei Machiavelli) (3 Μαΐου 1469 – 21 Ιουνίου 1527), ήταν Ιταλός διπλωμάτης, πολιτικός στοχαστής και συγγραφέας.

Όσα συμβαίνουν εκείνη την εποχή στην ιταλική χερσόνησο λειτουργούν ως θεωρητικό παράδειγμα στη μακιαβελική σκέψη, με τον ίδιο τρόπο που η σύγκρουση της Αθήνας με τη Σπάρτη στάθηκε η αφορμή να γράψει ο Θουκυδίδης το σημαντικότερο ίσως βιβλίο της παγκόσμιας Ιστορίας, την Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου· τα γενικότερα συμπεράσματα -οι «νόμοι» της ιστορίας, οι «κανονικότητές» της- συνάγονται από την μελέτη της ιστορικής εμπειρίας -από τη μελέτη των πραγμάτων- και τη λογική της επεξεργασία· άμεσο πρακτικό ζητούμενο στον Μακιαβέλι είναι η δυνατότητα να προβλέψουμε τηn ανθρώπινη. συμπεριφορά σε συγκεκριμένες κάθε φορά ιστορικές συνθήκες και καταστάσεις.

Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του βασιλιά της Γαλλίας; Ποια στάση θα κρατήσουν οι Ισπανοί; Μήπως θα ήταν προτιμότερο για τον Πάπα να παραμείνει «ουδέτερος», παρακολουθώντας την εξέλιξη της διαφαινόμενης αναμέτρησης; Ο Πάπας δεν είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τους δύο αντιμαχόμενους· οι ιταλικές πόλεις είναι μάλλον ασταθής ακόμα πόλος ισχύος, χωρίς ισχυρή κρατική οργάνωση και -κυρίως- χωρίς ικανά και αξιόμαχα στρατεύματα. Όπως θα δούμε, ο παράγοντας της στρατιωτικής ισχύος είναι καθοριστικός και αυτός επιβάλλει τελικά στάσεις και συμπεριφορές· ο ρεαλιστής ηγέτης, ακόμα κι ενός σχετικά αδύναμου κράτους, αν θέλει να πολιτευτεί με στόχο την «επιβίωση», οφείλει να κάνει κάθε φορά την πιο συμφέρουσα επιλογή. Αμέτρητα ιστορικά παραδείγματα δείχνουν ότι μια πόλη μπορούσε να ζήσει σχετικά ελεύθερη, εφόσον ήταν ενταγμένη σε ευρύτερες συμμαχίες· με άλλα λόγια, η «σκλαβιά» δεν είναι η αναπόδραστη μοίρα των αδύναμων, αφού το περίπλοκο παιχνίδι της πολιτικής παίζεται πάντοτε από πολλούς παίχτες. Η «ελευθερία» μπορεί βεβαίως να σημαίνει πολλά πράγματα: δεκάδες μικρές ελληνικές πόλεις – κράτη της Μικράς Ασίας ήταν για αιώνες ελεύθερες ή αυτόνομες, παρά την απειλητική παρουσία των Περσών στο χώρο της σημερινής Μικρασίας, χάρη στις συμμαχίες, τον πλούτο ή τις στρατιωτικές δυνάμεις που διέθεταν.

Όσα ισχύουν για τον Πάπα και τις ιταλικές πόλεις ισχύουν γενικά για οποιοδήποτε κράτος που πρόκειται να μπλέξει σε πόλεμο και μπορούμε να πούμε ότι οι επιλογές είναι περιορισμένες:

• Ο πάπας, ως ηγέτης αρκετών ιταλικών πόλεων, μένει «ουδέτερος».
• Συμμετέχει ενεργά στο πλευρό ενός από τους αντιμαχόμενους (λ.χ. τη Γαλλία).
• Συμμαχεί στρατιωτικά με το άλλο μέρος (λ.χ. με την Ισπανία).

Πάολο Ουτσέλλο (Paolo Uccello, 15 Ιουνίου 1397 – 10 Δεκεμβρίου 1475). Μάχη του Σαν Ρομάνο.

Το τρίγωνο ΗΠΑ-Τουρκία-Ρωσία και τα "απόνερα" στην Ελλάδα - Απόστολος Αποστολόπουλος

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Ντόναλντ Τραμπ, Ταγίπ Ερντογάν και Κυριάκος Μητσοτάκης στην εξωτερική πολιτική δεν θα βρουν λύση στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Είναι πάγια, στρατηγικής φύσεως προβλήματα που λύνονται μόνο με ανατροπή του συσχετισμού ισχύος και επισφραγίζονται από Διεθνείς Διασκέψεις, όπως π.χ. η Συνθήκη της Λωζάννης.

Ακόμα και αν επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία ή υπάρξει εξέλιξη θετική ή αρνητική στην υπόθεση των F-35, οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας δεν θα φτάσουν σε ρήξη. Όχι επειδή αγαπάει ο Τραμπ τον Ερντογάν, όπως επιμένουν, αποπροσανατολίζοντας, μερικοί. Αποστασία της Τουρκίας, προσχώρηση στο ρωσοκινέζικο μπλοκ και εκδίωξη από το ΝΑΤΟ δεν σημαίνει απλώς πλήρη κατάρρευση της περικύκλωσης της Ρωσίας που επιχειρούν οι ΗΠΑ. Θα πρόκειται για ριζική ανατροπή ντόμινο των συσχετισμών σε πλανητικό επίπεδο.

Ούτε η Τουρκία, ούτε οι ΗΠΑ έχουν συμφέρον να προκαλέσουν ρήξη στις σχέσεις τους. Αλλά και η Ρωσία δεν θα θυσιάσει τη ρεαλιστική της στρατηγική σύγκλισης με τις ΗΠΑ χάριν ενός ασταθούς συμμάχου. Ασταθούς όχι λόγω Ερντογάν, αλλά επειδή η Τουρκία για την ασφάλειά της υποχρεούται να επιδιώκει ισορροπία στο τρίγωνο Ρωσία-Τουρκία-ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ δεν θα εγκαταλείψουν τη στρατηγική της ανάσχεσης που εφαρμόζουν αναλλοίωτα αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έναντι τότε της ΕΣΣΔ, της Ρωσίας σήμερα. Αποδεικνύεται έτσι ότι ο κομμουνισμός ήταν πρόσχημα, ένας ιδεολογικός φερετζές για τις μάζες που έκρυβε τον βαθύ γεωπολιτικό ανταγωνισμό. Στην επαρχιώτικη Ελλάδα μερικοί τον φοράνε ακόμα.

Η στρατηγική της ανάσχεσης

Η στρατηγική της ανάσχεσης είναι μια σταθερά της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και ήθελε αρχικά να βάλει φραγμό στη δυναμική που είχε η Ρωσία με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Από όταν έπεσε η ΕΣΣΔ, όμως, η εχθρότητα στη Ρωσία εξυπηρετεί και άλλο, σπουδαιότερο, στόχο. Από τη στιγμή που η Γερμανία κυριάρχησε στην ΕΕ ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου για τις ΗΠΑ να μην επιτρέψουν φιλικές σχέσεις της Ευρώπης των 28 με τη Ρωσία.

Η Ελλάδα του 2021 και τα γκαρσόνια της Ευρώπης

Του Αριστομένη (Άρι) Μ. Συγγρού*

Πολλή συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια για την ανάπτυξη και τη «δίψα» για επενδύσεις στη χώρα μας. Η κρίση ανέδειξε τις αδυναμίες μας και τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Θα ήταν χρήσιμο όμως να δούμε και τι πρέπει να αποφύγουμε για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Έχει τονιστεί επανειλημμένα η ανάγκη για τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια επενδύσεων τα επόμενα χρόνια, ώστε να είναι δυνατή η βιωσιμότητα της οικονομίας. Επενδύσεις που θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας (και όχι απασχόλησης) και θα μειώσουν το αναλογιστικό έλλειμμα που απειλεί συνεχώς κάθε προσπάθεια ανάκαμψης.
Ακούμε συνεχώς για το μοντέλο ανάπτυξης που χρειάζεται η χώρα αλλά εμφανίζονται νέες μελέτες με μονότονα επαναλαμβανόμενο περιεχόμενο, οι οποίες αναφέρονται στους τομείς που θα πρέπει να εστιάσουμε ώστε να πετύχουμε τους στόχους μας : Τουρισμός, πρωτογενής τομέας, ενέργεια, εμπόριο σε διάφορες εκδοχές εμφανίζονται ως η λύση κάθε προβλήματος. Απουσιάζει συνήθως η βιομηχανία και όμως εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία και οι καλύτερα αμειβόμενες μόνιμες θέσεις εργασίας. Ρίχνοντας μια ματιά στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν θα δούμε ότι πίσω από την μεγάλη ανάπτυξη που παρουσίασε η ελληνική οικονομία, όταν μιλούσαμε για το σύγχρονο Ελληνικό οικονομικό θαύμα από το 1950 έως το 1973, όταν η ελληνική οικονομία είχε πετύχει ρυθμούς ανάπτυξης με πάνω από 7% ετησίως , ήταν η βιομηχανία και οι μεγάλες ξένες αλλά και ντόπιες επενδύσεις σε νέες βιομηχανικές μονάδες. Ιδίως την δεκαετία του 60, η βιομηχανική παραγωγή έτρεχε με σχεδόν 10% ετήσια αύξηση. Στον αντίποδα, την περίοδο 1995-2015 η βιομηχανική παραγωγή σημείωσε πτώση 19,5% χάνοντας συνεχώς ανταγωνιστικότητα και ταυτόχρονα χιλιάδες θέσεις εργασίας. Η τάση της αποβιομηχάνισης ήταν διεθνής, στην Ελλάδα όμως πήρε διαστάσεις μεγάλης απαξίωσης και συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης. Σήμερα, αποτελεί κοινό τόπο διεθνώς ότι οι υψηλές πολλαπλασιαστικές επιδράσεις της βιομηχανίας είναι καθοριστικός παράγοντας στην προσπάθεια ανάπτυξης και ουσιαστική παράμετρος της κοινωνικής ευημερίας.

Μπουτάρης για Συμφωνία των Πρεσπών: «Κάναμε ό,τι μας είπαν Αμερικανοί και Γερμανοί» [βίντεο]

Στη χώρα προτεκτοράτο δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία και στρατηγική.Όπως ομολογεί ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, "Αμερική και Γερμανία ήθελαν να υπογραφεί η Συμφωνία, κάτι το οποίο, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν ήθελαν οι Ρώσοι, λέγοντας πως οι αντιδράσεις στην Βόρεια Μακεδονία, υποστηρίχθηκαν με «ρώσικα χρήματα»"
Μαριονέτες λοιπόν, οι Έλληνες πολιτικοί, υπηρέτες και υποτακτικοί ξένων συμφερόντων!!!

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ 

Για παρασκηνιακό ρόλο των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Ρωσίας, έκανε λόγο ο Γιάννης Μπουτάρης, στο θέμα με την Συμφωνία των Πρεσπών.

Ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, μιλώντας στην εκδήλωση «Διάλογοι», που διοργάνωσε το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στην αποθήκη Γ’ του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, ανέφερε πως Αμερική και Γερμανία ήθελαν να υπογραφεί η Συμφωνία, κάτι το οποίο, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν ήθελαν οι Ρώσοι, λέγοντας πως οι αντιδράσεις στην Βόρεια Μακεδονία, υποστηρίχθηκαν με «ρώσικα χρήματα». Να τονίσουμε ότι εκείνη την περίοδο, ξένα δημοσιεύματα ανέφεραν πως ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδης, είχε εμπλοκή στην υπόθεση αυτή.

«Υπακούσαμε στις εντολές των Αμερικάνων και των Γερμανών. Οι Ρώσοι δεν ήθελαν να λυθεί το θέμα», ανέφερε χαρακτηριστικά. Ο κ. Μπουτάρης ανέφερε μάλιστα, πως πίσω από τις αντιδράσεις του κόσμου, αλλά και της πολιτικής σκηνής «υπήρξαν οικονομικά οφέλη», όπως γράφει η ιστοσελίδα voria.gr.

Μάλιστα, όσον αφορά το θέμα με τα εμπορικά σήμερα, ανέφερε πως επί της θητείας του στον δήμο Θεσσαλονίκης, είχαν ήδη απομακρύνει κρασιά από την Βόρεια Μακεδονία, μετά και από τα ασφαλιστικά μέτρα της Ενωσης Οινοπαραγωγών, τα οποία υπήρχαν στα σούπερ μάρκετ, αλλά αναγράφονταν ως «Μακεδονικά».

Δ. Ξενάκης: Προσφυγικό – μεταναστευτικό και γεωπολιτικά παιγνίδια

Αλληλένδετα τα παραπάνω όπως αναφέρει στον 98.4 ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο Κρήτης Δημήτρης Ξενάκης, όπως και πρωτίστως μεταναστευτικό το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελληνική Κυβέρνηση.

Αναφορικά με την αποσυμφόρηση των νησιών και τη φιλοξενία των ανθρώπων αυτών στην ενδοχώρα επισημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρξει προγραμματισμός, ενεργοποίηση της Τ.Α κι ευαισθητοποίηση των τοπικών κοινωνιών για την ομαλή ένταξη τους στο κοινωνικό σύνολο.

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/watch?v=crvk8ibB144

Με δανεικά τα μάτια της Μάργκαρετ Άτγουντ... Και με δεκανίκια αριστοτελικά ραντεβού Αθηνάς και Ομόνοια στην πάνω πλευρά

politically-an-correct

Πρώτη δημοσίευση  εφημ. "Η Πόλη Ζει",  μήνας Σεπτέμβριος 2019

"Με δανεικά τα μάτια της Μάργκαρετ Άτγουντ
Και με δεκανίκια αριστοτελικά ραντεβού
Αθηνάς και Ομόνοια στην πάνω πλευρά»

Της Άννας Στάικου 

Ραντεβού δώσαμε να αλλάξουμε βιβλία, να πάρουμε καφέ στο πλαστικό, να φτιάξουμε το κέφι μας και ίσως να τα βρούμε μεταξύ μας.

Μάλλον ραντεβού δώσαμε να βγούμε από το σπίτι μας, να μιλήσουμε για την τόση ανεργία.

Ίσως για αντάμωμα μιλήσαμε, να σμίξουμε την ματιά μας, κι αν δεν μας πάρουν κλάματα, να καταφέρουμε να ιδωθούμε.

Τρόλεϊ πήχτρα και κόσμος άσχετα πηγαινοερχόμενος ώρα 12.00 το μεσημέρι.

Ουδείς εργαζόμενος από το πλήθος.
Οι μόνοι που δουλεύουν είναι όσοι έχουν εντολή να παρακολουθούν αυτούς που δεν δουλεύουν και όσοι πουλούν μεταλλαγμένα, πάλι σ’ αυτούς που δεν δουλεύουν.
Αυτοί που δεν δουλεύουν με τρόπο εξωφρενικά μαγικό, ζουν!!!!

Η Μάργκαρετ Άτγουντ κρατά από το χέρι τον «Χιονάνθρωπο», αυτόν τον άνθρωπο που έζησε το τέλος του πολιτισμού και επέστρεψε στην ασφαλή αγκαλιά της συγγραφέως, με σκοπό την επίσκεψη στην κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού. Δηλαδή στην Αθήνα.

Καθισμένη δίπλα μου στο τρόλεϊ, με κατεύθυνση την Ομόνοια, στριμωγμένες και οι δύο, γνωριστήκαμε.

Η Μάργκαρετ κρατούσε φακούς μεγεθυντικούς, με σκοπό να ανιχνεύσει τον όγκο της δυστοπικής πάχνης.

Εγώ φορούσα κόκκινα γυαλιά, επηρεασμένη από το τραγουδάκι του Κραουνάκη και κρατούσα αγκαλιά «τα Ηθικά Νικομάχεια» και τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη.

Η Μάργκαρετ γυάλιζε τους ισχυρούς φακούς της υπομειδιώντας και εγώ σκούπιζα τα δάκρυά μου, επειδή ίσως σκουντούσα κατά λάθος επάνω σου στην Ομόνοια και ίσως με κοιτούσες τόσο γλυκά, οπότε θα καταλάβαινα ότι δεν με είχες εντελώς ξεχάσει.

Η Άτγουντ, με την αυτοπεποίθηση που έχουν οι ισχυροί δυτικοί, αν και οι Καναδοί είναι ηπιότεροι και ουδόλως ασχολήθηκαν μαζί μας -δεν είχαν λόγο άλλωστε - άρχισε με ωραιότατη προφορά των αγγλικών (οπότε την καταλάβαινα) να με ξεναγεί στην δυστοπική μου πόλη.

Με σύστησε στον Χιονάνθρωπο, που όταν δεν ζει μαζί της, κατοικεί σε δέντρο, τυλιγμένος σε παλιά σεντόνια.  Τζίμι ονομάζεται και είναι στοιχειωμένος από την φωνή της Όρυξ-της γυναίκας που αγάπησε.

Ο χιονάνθρωπος επιβίωσε από μια μεγάλη επιδημία που εξολόθρευσε τους ανθρώπους και ο ίδιος βρίσκεται να ζει ανάμεσα σε ανθρωποειδή, που δημιουργήθηκαν από τα παιδιά του Κρέικ.

Πλάσματα με πράσινα μάτια και μεταλλαγμένα -παιδιά του Κρέικ - αλλά χρέωσε την ευθύνη στον έρμο τον χιονάνθρωπο.

«Ορυξ και Κρέικ» η ιστορία της Καναδής Μάργκαρετ Άτγουντ

-Εσείς;; με ρωτά δίνοντάς μου τον λόγο.

-Εγώ μελετώ ζητήματα Πόλης, επειδή ο Πολιτισμός προήλθε από την Πόλη και διδάσκεται, κατέβασα το κεφάλι απολογητικά και συμπλήρωσα.  Μελετώ τα πολιτικά του Αριστοτέλη, κατάφερα να ψελλίσω.

Η συγγραφέας με το τρόπο της μου ζήτησε να της πω δυο λόγια.

ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ,ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ,ΦΙΛΟΘΕΗ Η ΑΡΧΟΝΤΟΠΟΥΛΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

MIA AΓΚΑΛΙΑ

Έτσι νιώσαμε, με όλον αυτόν τον κόσμο γύρω από τον μπερντέ. Στην αυλή του μεταβυζαντινού μοναστηριού του Αγίου Ανδρέα, έξω από το εκκλησάκι: μια αγκαλιά που έβαλε μέσα τη μικρή Ρεβούλα, τον Άγγελο Μπενιζέλο, τη Συρίγα, την προξενήτρα, τη Φατμέ, τον Χειλά, ακροβάτες και θαυματοποιούς, τον Καραγκιόζη, τον Διονύσιο, τον Ομορφονιό και τον μπαρμπα-Γιώργο, αλλά και όλη την αδελφότητα που συγκρότησε η Φιλοθέη στο κοινόβιό της. Στον τόπο που βασανίστηκε και μαρτύρησε η αρχοντοπούλα που έβαλε τα ράσα. Ήρθαμε με συγκίνηση να ζωντανέψουμε την ιστορία της Φιλοθέης και φύγαμε ενθουσιασμένοι από την ανταπόκριση της σύναξης. Ήταν ένα πραγματικό λαϊκό θέαμα που κράτησε την προσοχή όλων μικρών και μεγάλων.

Εκ μέρους του αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρίου Ιερωνύμου ήρθε στην παράσταση ο αρχιμανδρίτης Θεολόγος Αλεξανδράκης ο οποίος μίλησε στο τέλος της παράστασης για τη σημασία του έργου της Αγίας Φιλοθέης.

Μπροστά τα παιδάκια καθισμένα επάνω στα χαλιά που στρώθηκαν ειδικά για αυτά από τους ιερείς της εκκλησίας. Και πιο πίσω το κοινό που κατέκλυσε από πολύ νωρίς τον χώρο. Θεατές όλων των ηλικιών, αλλά αυτοί που ξεχώριζαν ήταν οι νέοι. Νέα παιδιά, μαθητές, φοιτητές, όλοι έτοιμοι να βοηθήσουν όπου χρειαστεί. Μια ζωντανή κοινότητα εν δράσει. Με τους ιερείς να δίνουν το καλό παράδειγμα. Toν πατέρα Ιουστίνο, τον πατέρα Αλέξανδρο, τον πατέρα Παναγιώτη και τον πατέρα Σταύρο. Να είναι παρόντες σε όλα. Αυτά είναι που μας δίνουν παρηγοριά και ελπίδα.

Ανάμεσα στο κοινό ο πρόεδρος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών και νέος Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Αχιλλέας Χαλδαιάκης με τον αδελφό του ηθοποιό και τραγουδιστή Νίκο Χαλδαιάκη. Στην παράσταση ήταν παρόντες ο διεθνούς φήμης βυζαντινολόγος καθηγητής Θάνος Μαρκόπουλος, η γνωστή καθηγήτρια γλωσσολογίας Δέσποινα Χειλά Μαρκοπούλου και η καθηγήτρια Κωνστάντζα Γεωργακάκη του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.

Ένα κερί άναψε στα δεξιά της οθόνης. Στη μνήμη της αγίας Φιλοθέης αλλά και του γέροντα Γαβριήλ που ζωντάνεψε αυτό τον χώρο και όλοι θυμούνται με σεβασμό.

Και μετά ο ένας άγγελος κατέβηκε από το κυπαρίσι και ο άλλος γλίστρισε από τα κεραμίδια του ναού για να πάρουν το σώμα της Φιλοθέης στα ουράνια.

Πραγματικά όλη η ομάδα ευγνωμονεί τους ιερείς του Αγίου Ανδρέα της οδού Λευκωσίας, και ιδίως τον πατέρα Ιγνάτιο που είδε πρώτος την παράσταση και μας προσκάλεσε, τις μοναχές της Παναγίας των Βρυούλων με εξάρχουσα την ηγουμένη Φιλοθέη και όλα τα πνευματικά αδέλφια της κοινότητας. Η εμπειρία αυτή για όλα τα μέλη της ομάδας μας ήταν, πραγματικά, μοναδική κι ανεπανάληπτη.

Ο Νικόλας και η Κατερίνα στήνοντας τον μπερντέ.

Ο Θεολόγος και ο Γεράσιμος λίγο πριν την έναρξη.

Γιώργος Κοντογιώργης: Έχουμε εισέλθει σε μια, μετά τη νεοτερικότητα, φάση

«Είναι επείγον η ελληνική κοινωνία να ανακτήσει την ιστορία της, να εμπνευσθεί από την ανθρωποκεντρική (οικουμενική και δημοκρατική) ιδιοσυστασία της και να πραγματοποιήσει ένα ελάχιστο άλμα προς τα εμπρός»

Συνέντευξη του Καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη στον Κώστα Δημητριάδη

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση παρουσιάζουμε συνέντευξη με τον κ. Γ. Κοντογιώργη, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου. Η συζήτηση είχε ως αφετηρία την έκδοση των παραδόσεων που έδωσε ο Ν. Πουλαντζάς στο Πάντειο το 1977 την οποία επιμελήθηκε ο κ. Κοντογιώργης, και την εκτίμηση της σκέψης του Ν. Πουλαντζά μέσα στους σημερινούς εξαιρετικά διαφορετικούς όρους που ορίζουν μια νέα εποχή. Γρήγορα όμως έλαβε πολύ ευρύτερο χαρακτήρα και επικεντρώθηκε στην κοινή διαπίστωση ύπαρξης μιας καθοριστικής κρίσης σε ό,τι αφορά την παραγωγή ενός συστήματος γνώσης επαρκούς για να δώσει λύσεις στα προβλήματα του παρόντος εξεταζόμενα από την οπτική των αναγκών της κοινωνικής χειραφέτησης, και στην αναζήτηση των αιτιών αυτής της κατάστασης.

Ο Δρόμος στο πλαίσιο της επιδίωξής του να συμβάλει στη συζήτηση των πολλαπλών διαστάσεων που παρουσιάζει το κεντρικής σημασίας πρόβλημα της διερεύνησης των όρων για την κοινωνική χειραφέτηση τόσο σε παγκόσμια κλίμακα όσο και στην ειδικότερη ελληνική εκδοχή του που πρωτίστως μας κινητοποιεί, αισθάνεται την ανάγκη να επισημάνει τον γόνιμο χαρακτήρα του πλαισίου στοχασμού που συνοπτικά παρουσίασε ο κ. Κοντογιώργης ανταποκρινόμενος στα ερωτήματα που του θέσαμε.

Με ενδιαφέρον είδαμε την έκδοση των μαθημάτων του Νίκου Πουλαντζά στο Πάντειο το 1977 την οποία επιμεληθήκατε. Με δεδομένο το ότι σήμερα η απόσταση που μας χωρίζει από το 1977 είναι πολύ μεγάλη με ιστορικούς όρους (θα λέγαμε ότι ζούμε σε μια πολύ διαφορετική εποχή), ποιες πλευρές του έργου του Πουλαντζά δείχνουν αντοχή στο χρόνο και ποιες θεωρείτε ότι έχουν κλείσει τον κύκλο τους;

Αιολικά-Ανεμογεννήτριες: Μύθοι και πραγματικότητες

* ΑΠΕ=Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας

Αν δεν καταλάβουμε «τι» και «γιατί», θα μας δουλεύει ο κάθε ΑΠΕτζής, η κάθε ειρηνοδίκης, ο κάθε Υπουργός του ΥΠΕΝ και ο κάθε παπαγάλος… Για να καταλάβουμε, χρειάζεται λίγη προσπάθεια:

Τα αιολικά, στην σημερινή τους μορφή, είναι τεχνολογία του 1960 που δοκιμάστηκε στις πετρελαϊκές κρίσεις μεταξύ 1983 και 1987 και ενώ τότε απέτυχε, τα αιολικά και οι άλλες ΑΠΕ έγιναν υποχρεωτικά στην δεκαετία του 1990, με υποχρεωτικές επιδοτήσεις, με στόχο να μειωθούν οι ανθρωπογενείς εκπομπές CO2 από την χρήση ορυκτών καυσίμων.

25-30 χρόνια αργότερα υπάρχουν διαμορφωμένες απόψεις, αλλά και διεθνής εμπειρία για τα αιολικά. Το σημείωμα αυτό είναι η επιγραμματική παρουσίαση των απόψεων και της εμπειρίας, με όσο το δυνατόν λιγότερες τεχνικές λεπτομέρειες.

Α. Η άποψη που έχει ο πολύς κόσμος

Ο πολύς κόσμος νομίζει ότι:

• Τα αιολικά παράγουν πολλή και καθαρή ενέργεια
• Ο αέρας είναι το φθηνό, ατέλειωτο εγχώριο «καύσιμο»
• Τα αιολικά μειώνουν τις εκπομπές CO2 προς όφελος του Κλίματος της Γης
• Τα αιολικά βοηθούν στην απεξάρτηση από ορυκτά καύσιμα
• Τα αιολικά βοηθούν στην ενεργειακή ανεξαρτησία
• Τα αιολικά κάνουν καλό στο περιβάλλον
• Τα αιολικά είναι απάντηση στο πρόβλημα της ρύπανσης ή υγείας στην Πτολεμαΐδα
• Τα αιολικά είναι σαν τους παραδοσιακούς ανεμόμυλους
• Τα αιολικά μπαίνουν σε ξένες χώρες και επομένως πρέπει και σε εμάς
• Τα αιολικά είναι αειφόρα

Η πραγματικότητα (στο τέλος αυτού του σημειώματος), είναι διαφορετική από αυτές τις απόψεις και υπάρχει σε έγκριτες μελέτες, σε αναφορές στα διεθνή ΜΜΕ και σε δηλώσεις επωνύμων.

Για να γίνει όμως κατανοητή η πραγματικότητα, χρειάζεται μία επισκόπηση του θέματος της «ηλεκτροδότησης», λίγη υπομονή, παρακαλώ:

Β. Λίγα βασικά για την «ηλεκτροδότηση»

Η ηλεκτροδότηση περιλαμβάνει την ηλεκτροπαραγωγή, την μεταφορά, την διανομή και την ζήτηση ρεύματος.

Η ζήτηση ρεύματος αλλάζει στο 24ωρο, εποχικά και διαχρονικά

Στην ηλεκτροδότηση υπάρχουν ορισμένοι απαρέγκλιτοι κανόνες, η παραβίαση των οποίων συνεπάγεται υποχρεωτικές διακοπές στην ηλεκτροδότηση:

Παραδίδουν επ' αόριστον τη χώρα στους Αμερικανούς

Αποφάσισαν να δώσουν πάλι γη και ύδωρ, αλλά έπ' αόριστον αυτή τη φορά στους προστάτες. Και πώς να μην το κάνουν άλλωστε όταν στρώθηκε ο δρόμος με τις καλές προθέσεις, εκδουλεύσεις και συναίνεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και όλης της υπόλοιπης αστικής αντιπολίτευσης, όπως και από τη σιωπή των ΜΜΕ, ειδικά της τηλεόρασης, και για το επίδικο μιας νέας συμφωνίας για τις βάσεις και πολύ περισσότερο για τους κινδύνους.

  Αντιθέτως, τα ΜΜΕ και οι αστοί πολιτικοί, ολημερίς και ολονυκτίς,  εκθειάζουν τη στρατηγική σημασία της "συμμαχίας" με τις ΗΠΑ για να αντιμετωπισθεί ο "εξ Ανατολών" κίνδυνος, ξεχνώντας τρεις βασικές αλήθειες: α) Οι ΗΠΑ δεν έχουν συμμάχους της δικής μας εμβέλειας αλλά υποτακτικούς β) στόχος των ΗΠΑ δεν είναι η Τουρκία, που κάνει ότι είναι δυνατόν να τα ξαναβρεί πλήρως μαζί της, αλλά η Ρωσία και γ) όταν περικυκλώνεις την τελευταία και πολύ περισσότερο όταν τη στοχεύεις τότε γίνεσαι και ο ίδιος στόχος από την απέναντι πλευρά ανεξάρτητα αν σαν χώρα δεν έχεις τίποτα να χωρίσεις με αυτήν.

Το καινούριο λοιπόν στοιχείο όπως ήδη αναφέραμε δεν είναι οι νέες βάσεις ή οι νέες δυνατότητες που δίνονται απλόχερα προς τους Αμερικανούς αλλά ότι αυτό γίνεται επ΄ αόριστον χωρίς να αισθάνονται καν την ανάγκη ενός απλού ιδιοκτήτη διαμερίσματος

να νοικιάσει με χρονικό ορίζοντα ισχύος του συμβολαίου.

Διαβάζουμε στο χθεσινό ρεπορτάζ της Καθημερινής, που διέρρευσαν στην εφημερίδα κυβερνητικοί κύκλοι:

Ολοκληρώθηκε η διαπραγμάτευση ανάμεσα στις τεχνικές ομάδες Ελλάδας και ΗΠΑ σχετικά με την τροποποίηση του παραρτήματος της συμφωνίας αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας (MDCA), σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «Κ», ύστερα από 2,5 μήνες διαβουλεύσεων, στις οποίες τον συντονιστικό ρόλο και την κύρια ευθύνη για τη διεξαγωγή της διαπραγμάτευσης είχε από ελληνικής πλευράς ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας. Η χρονική διάρκεια της νέας συμφωνίας δεν προσδιορίζεται πια, είναι ανοικτή σε βάθος χρόνου και μπορεί να ακυρωθεί μόνο εφόσον καταγγελθεί από τη μία ή την άλλη πλευρά. (Αυτό το τελευταίο αναφέρεται για ξεκάρφωμα αφού ούτως ή άλλως ισχύει για όλες τις συμφωνίες, παντού και πάντα αν υπάρχουν οι προθέσεις και ο συσχετισμός. Προθέσεις εσαεί υποταγής δηλώνουν λοιπόν… σσ)

Ο ανεξήγητος ενθουσιασμός του πρωθυπουργού

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Η ομιλία του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη στην 84η ΔΕΘ περιείχε πολυάριθμες εξαγγελίες, οράματα και υποσχέσεις, αλλά και ηχηρές παραλείψεις, καθώς και ορισμένες εξάρσεις ιδεολογικής προέλευσης, που θα ήταν προτιμότερο να είχαν αποφευχθεί. Η βελτίωση του γενικότερου κλίματος, που κυριάρχησε κατά την ομιλία, οφείλεται κυρίως στην όντως θεαματική μείωση του κόστους εξωτερικού δανεισμού, στη μάλλον σίγουρη προοπτική μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων, καθώς και στην κατάργηση των capital controls.

Στα παραπάνω να προσθέσω και την ταχύτητα και αποφασιστικότητα με την οποία η νέα κυβέρνηση αντιμετώπισε ή άρχισε να αντιμετωπίζει ζωτικά και χρονίζοντα προβλήματα, όπως ανάμεσα και σε άλλα, αυτά της ασφάλειας των πολιτών, των φυσικών καταστροφών, της διακίνησης ναρκωτικών στο χώρο των ΑΕΙ, του τρόπου διάθεσης φαρμάκων για τους καρκινοπαθείς.

Εξάλλου, θετικές εντυπώσεις προκάλεσαν και οι εξαγγελίες για την ενθάρρυνση της τραγικά χαμηλής γεννητικότητας στην Ελλάδα, η σαφής, όσο και καταρχήν πραγματοποιήσιμη πρόθεση ψηφιοποίησης του κράτους, κατά το θαυμάσιο πρότυπο της Εσθονίας, καθώς και η ενίσχυση της οικοδομικής δραστηριότητας που αναμένεται να αναζωογονήσει πολυάριθμες βιομηχανίες και βιοτεχνίες, συνδεδεμένες με αυτήν. Ειδικότερα:

Θα αρχίσω με το καθαρώς οικονομικό-αναπτυξιακό τμήμα της ομιλίας του Πρωθυπουργού, για το οποίο θα ήμουν ευτυχής αν, τελικά, αποδειχθούν εσφαλμένες οι πολύ έντονες αμφιβολίες μου, για τη δυνατότητα υλοποίησής του, έστω και μερικώς. Σχετικά με τα πρωτογενή πλεονάσματα, που εμφανίζονται ως προπομπός επιτυχιών, η μείωσή τους σίγουρα θα περιορίσει σε κάποιο βαθμό την ένταση του αδιέξοδου, μειώνοντας το αρνητικό πρόσημο της διενέργειας επενδύσεων των τελευταίων ετών, χωρίς όμως να το εξαλείψει. Με τις καλύτερες συνθήκες, η Ελλάδα δεν θα ξεπεράσει, ως το 2060 τον χλωμό αναπτυξιακό ρυθμό του 1-1,5% του ΑΕΠ.

Από τη στιγμή, συνεπώς, που η παρούσα κυβέρνηση, αποφάσισε να δεχθεί ως δεδομένο και μη αντιστρέψιμο το σύνολο των αναπτυξιακών εμποδίων, που ανάλγητα ορθώνονται στο περιεχόμενο των μνημονίων και των παραφυάδων τους, δεν είχε άλλη διέξοδο από την ουτοπία των άμεσων ξένων επενδύσεων. Ήταν, συνεπώς, αναπόφευκτη η απογοητευτική ποιότητα των διάσπαρτων, και χωρίς συνοχή και αλληλουχία οικονομικών μέτρων, που εξαγγέλθηκαν από τον κ. Πρωθυπουργό στην ΔΕΘ.

Η ελληνική πραγματικότητα με τις επενδύσεις

Σχετικά με τις άμεσες ξένες επενδύσεις, κρίνω χρήσιμη μια σύντομη αναφορά, στις αυστηρές προδιαγραφές, που απαιτούν και που δεν πληροί η Ελλάδα, αλλά και στις πάγιες γεωγραφικές τους προτιμήσεις. Ας δεχθούμε, ωστόσο, προς στιγμή, την εξωπραγματική υπόθεση, ότι οι άμεσες ξένες επενδύσεις θα εισρεύσουν στην Ελλάδα σε ικανό αριθμό και σε αξία, και ας ανατρέξουμε στις βασικές αρχές της οικονομίας σχετικά με τις επενδύσεις και την ανάπτυξη:

Γκρέτα συγκλόνισε & τους δωσίλογους στην πατρίδα μας...

Του Νίκου Κλειτσίκα

«Μελετήστε [διδαχτείτε], γιατί θα χρειαστούμε όλη σας τη νοημοσύνη.

Εξεγερθείτε, γιατί θα χρειαστούμε όλο τον ενθουσιασμό σας.

Οργανωθείτε, γιατί θα χρειαστούμε όλη σας τη δύναμη.»

Antonio Gramsci, “L'ordine nuovo”, 1η Μάη 1019

Γράφαμε στις 5 Αυγούστου 2019... "Η Γκρέτα δεν θα μεταβεί με αεροπλάνο στις 23 Σεπτέμβρη 2019 στη Νέα Υόρκη, στη Σύνοδο του ΟΗΕ για το Κλίμα ώστε να μιλήσει για τον "κίνδυνο κλιματικής αλλαγής", ακριβώς για να μην μολύνει το περιβάλλον..." [Βλέπε σε: Η παγκόσμια ελίτ μας θεωρεί ηλίθιους και το... διασκεδάζει!].

Κι η Γκρέτα συγκλόνισε τον πλανήτη στον ΟΗΕ... χιλιάδες μαθητές στους δρόμους για την "Παρασκευή της Γκρέτα". Την Παρασκευή που μας πέρασε τα πολιτικά κόμματα της δεξιάς και της "αριστεράς", μαζί με τους εκπαιδευτικούς παρότρυναν τους μαθητές να μην πάνε σχολείο, άλλωστε η Γκρέτα δεν πάει ΠΟΤΕ σχολείο τις Παρασκευές εδώ και χρόνια για να σώσει τον πλανήτη. Τους κάλεσαν να διαδηλώσουν για την Γκρέτα, τον Σόρος, τη Λαγκάρντ, τον Γιούνγκερ, το ΔΝΤ, τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Νταβός, η "Διεθνής Αμνηστία", Γιατροί χωρίς σύνορα και σια...  όλοι οι φονιάδες των λαών κι οι λακέδες τους.

Στην Ελλάδα συνέβη το ίδιο και κανένας δεν ντρέπεται!

Γκρέτα Τούνμπεργκ: Παγκόσμια έκκληση - Όλοι στους δρόμους την Παρασκευή
Φύτρωσε και μια "οργάνωση" Fridays for Future Greece, "ελληνικό τμήμα της Παρασκευής" που ενημέρωσε:
"Το κίνημα μας έχει εξαπλωθεί σε πάνω από 170 χώρες. Ξεκίνησε με την πρωτοβουλία ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού, της Greta Thunberg, η οποία απέδειξε ότι κάθε φωνή μπορεί και πρέπει να ακουστεί... 
Την Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου, μαθητές της Αθήνας θα απεργήσουν από το σχολείο και θα διαμαρτυρηθούν μπροστά από την βουλή στις 12:00. Μια εβδομάδα μετά, θα το επαναλάβουμε, ίδια ώρα, ίδιος τόπος, αλλά αυτή τη φορά πιο δυνατά...".
Δηλαδή το "κίνημα" θα φουντώσει και την επόμενη "Παρασκευή της Γκρέτα" κι όλοι σωπαίνουν ένοχοι κι υποταγμένοι: ΟΛΜΕ, δάσκαλοι, διανοούμενοι (αυτοί σιτίζονται σ' αυτά τα κονδύλια, τους πάτησε το "τρένο" της παγκοσμιοποίησης).

Σύμβουλος της Γκρέτα η Luisa-Marie Neubauer, μέλος της ΜΚΟ του Σόρος "Οne", πάντα δίπλα της της υποδεικνύει τι πρέπει να λέει σε οποιαδήποτε ερώτηση... Χωρίς το στέλεχος του Σόρος, η "αθώα"μικρή σιωπά...

Μια μαύρη σελίδα δωσιλογισμού για την  ΟΛΜΕ (Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης), αλλά και τις άλλες οργανώσεις εκπαιδευτικών.

Στον αστερισμό του ιδρυτισμού;

Του Ηλία Φιλιππίδη

Κιβωτιστές, Ρηγματικοί, Ιδρυτιστές και Εγκλωβισμένοι – Η σάρωση του πολιτικού τοπίου μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου με βάση την θεωρία του καιρού

1. Η θεωρία του καιρού

Πρόκειται για την αρχαιότερη πολιτική, γεωπολιτική και ιστορική θεωρία του δυτικού κόσμου, η οποία γεννήθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο πριν από το 1.000 π.Χ. Μινωίτες, Μυκηναίοι και Φοίνικες ναυτικοί έπρεπε να μπορούν να διαβάζουν τρεις «χάρτες»: την γεωγραφία του δρομολογίου τους, τον έναστρο ουρανό και «τα σημεία των καιρών».

Ο τρίτος «χάρτης» ήταν ο δυσκολότερος. Απαιτούσε τα μεγαλύτερα αποθέματα πείρας, μνήμης και αντιλήψεως, όχι απλώς στο επίπεδο της γνώσεως αλλά πολύ περισσότερο στο επίπεδο της προβλέψεως.

Στον Όμηρο, στους Στωικούς φιλοσόφους και στον Ιησού Χριστό οφείλουμε, το ότι ο πανάρχαιος αυτός τρόπος συλλογικής σκέψεως έφθασε μέχρι τις ημέρες μας. Ο Γερμανός θεολόγος Paul Tillich καθιέρωσε αυτόν τον τρόπο σκέψεως στην θεολογία ως «θεωρία του καιρού». Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών διέδωσε διεθνώς την καιρική σκέψη στην δεκαετία του ‘80 ως σφαιρική αξιολόγηση του δυτικού πολιτισμού και κριτική της σχέσεώς του με τον Τρίτο Κόσμο. Αιχμή του δόρατος ήταν τα ρατσιστικά και αποικιοκρατικά καθεστώτα στην Αφρική. Η καιρική σκέψη (καιρικότητα) πέρασε και στην πολιτική-γεωπολιτική ανάλυση π.χ. Κ. Καστοριάδης.

Ο καιρισμός ως σφαιρική κριτική θεώρηση της πραγματικότητας εκτείνεται σε δύο χρονικά επίπεδα:

• α) στο παρόν και το παρελθόν ως κατάσταση συμπυκνώσεως και ως απολογισμό με βάση κάποιες σταθερές αναφορές και προσδοκίες
• β) ως κριτική πρόβλεψη του μέλλοντος.

Ο καιρισμός συνδυάζει την κριτική και εποπτική θεώρηση της πραγματικότητας με τον επαναπροσδιορισμό και την επιβεβαίωση των σταθερών και διαχρονικών επιλογών, όπως ο ανθρωποκεντρισμός, η ελευθερία και η δικαιοσύνη και τέλος με την οραματικότητα υπό την διπλή μορφή της, ως ουτοπία και ως δυστοπία.

2. Εγκλωβισμός, Ρηγματισμός και Κιβωτισμός

Σύνθεση της παράδοσης Αμπντουλχαμίτ και Νεότουρκων το καθεστώς Ερντογάν - Βλάσης Αγτζίδης

 

 Η Τουρκία διέρχεται μια περίοδο γιγαντιαίων μετασχηματισμών σε όλα τα επίπεδα. Με τις πρωτοβουλίες στα χέρια του Ερντογάν, η Τουρκία πορεύεται σε νέους δρόμους. Αυτοί οι νέοι δρόμοι, όταν πρωτοεμφανίστηκαν ως φιλελεύθερη προοπτική με την ήττα των κεμαλιστών, ήταν ελπιδοφόροι για τους από πάντα απόκληρους αυτού του σκληρού κράτους. Όμως, τα πράγματα στράβωσαν στο πολιτικό πεδίο από την εποχή που ξεκίνησε ο ισλαμικός εμφύλιος το 2013.

Η αντιπαράθεση με τον πρώην σύμμαχό του Φετουλάχ Γκιουλέν, οδήγησε τον Ερντογάν  σε συμμαχία με τους παλιούς του εχθρούς. Όλοι οι φυλακισμένοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι καθώς και οι μη στρατιωτικοί που εμπλέκονταν στις περίφημες υποθέσεις Εργκένεκον και της οργάνωσης πραξικοπήματος (Balyoz Harekâtı - οργανώθηκε το 2003 κατά του AKP) απελευθερώθηκαν το 2014. Αυτοί θα είναι πλέον οι νέοι σύμμαχοι του Ερντογάν στον πόλεμο που ξεκίνησε ενάντια στο κίνημα Γκιουλέν. Και σύντομα στους συμμάχους θα προστεθούν οι νέοι εθνικιστές ακτιβιστές που αντλούσαν την έμπνευση από τον γενοκτόνο Ταλαάτ πασά και λίγο μετά το ακροδεξιό MHP (Κίνημα Εθνικιστικής Δράσης - Γκρίζοι Λύκοι).

Μετά το 2014, οι κεμαλικοί εθνικιστές του βαθέος κράτους επέστρεψαν στην τουρκική πραγματικότητα. Όπως γράφει ο Cengiz Candar στο κείμενό του “New Turkey: Neo-nationalist or the reincarnation of the "Old"? Featured”: δεν απελευθερώθηκαν μόνο από τη φυλακή, αλλά σε πολλές περιπτώσεις επέστρεψαν στις κεντρικές τους θέσεις σε υπηρεσίες της κρατικής ασφάλειας.

Ο Candar θεωρεί ότι αυτοί οι εθνικιστικοί κύκλοι --που αναφέρονται επίσης ως "ευρασιανιστές" και είναι ισχυροί παρόντες στο στρατό-- εκπόνησαν την προσέγγιση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας που είχε ξεκινήσει την παραμονή του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016 και το οποίο επιδιώχθηκε μετά από αυτή. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το παλιό κεμαλικό βαθύ κράτος διακατέχεται πλέον από  αντιαμερικανικές και αντι-ΝΑΤΟϊκές αντιλήψεις και υποστηρίζει μια στρατηγική αναπροσανατολισμού προς ανατολάς που θα έκανε την Τουρκία εταίρο της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας.

Ρατσιστικές λύσεις για Κυπριακό, τσιμουδιά για παραβιάσεις- Μιχάλης Ιγνατίου

 

Άστραψαν και βρόντηξαν από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Το μήνυμά τους ήταν ότι δεν θα γίνει ανεκτή «η διπλωματία των κανονιοφόρων». Το υπογράμμισαν το μήνυμα τους με θυμωμένο ύφος και ισχυρό τρόπο, υποθέτω επειδή εννοούν κάθε λέξη. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα καλό σύνθημα, που ακούγεται όμορφα στα αυτιά των πολιτών της Ελλάδας και της Κύπρου. Φτάνει η υπόσχεση να γίνει πράξη.

Τι να σημαίνει άραγε το σύνθημα-μήνυμα αυτό; Φαντάζομαι ότι εάν δεν αποχωρήσουν από τα χωρικά ύδατα της Κύπρου και από την κυπριακή ΑΟΖ οι τουρκικές κανονιοφόροι, η Αθήνα και η Λευκωσία δεν θα προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις. Διότι, όταν κάποιος εκβιάζεται με τη δύναμη των όπλων, λογικά σκεπτόμενος δεν διαπραγματεύεται. Θα είναι μοιραίο το λάθος.

Δεν θα στοιχηματίσω διότι είναι σαν να κλέβω …εκκλησία. Και ο κ. Αναστασιάδης θα προσέλθει σε τριμερή συνάντηση με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, αν το ζητήσει ο γενικός γραμματέας, Αντόνιο Γκουτέρες. Και ο κ. Μητσοτάκης θα στείλει τον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Δένδια, εάν προκύψει πενταμερής διάσκεψη. Πόσες φορές το έχουμε το δει το ίδιο έργο; Ιδιαίτερα από τον πρόεδρο της Κύπρου, οι αντιστάσεις του οποίου, άπειρες φορές, αποδείχθηκαν ανύπαρκτες και οι υποσχέσεις του κούφια λόγια. Δεν είπε όχι ποτέ…

Αρχίζω να πιστεύω πως είναι και θέμα χαρακτήρα. Έχει τον σκληρό και τον μαλακό εαυτό. Στο εσωτερικό χρησιμοποιεί τον πρώτο, με τους ξένους τον δεύτερο. Αυτό μας αποδεικνύει μέχρι τώρα. Ο κ. Μητσοτάκης κυβερνά για πρώτη φορά την Ελλάδα, οπότε δεν έχουμε ακόμα δείγματα για τις δικές του αντιστάσεις. Είτε το θέμα αφορά το Αιγαίο, είτε την Κύπρο. Μερικές δηλώσεις του δεν μας άρεσαν και επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, εμείς θα πούμε την άποψη μας: Περιμέναμε ότι θα έθετε στον πρόεδρο της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν τις απαράδεκτες προκλήσεις στο Αιγαίο.

Το ζήτημα δεν είναι το καλό ή το κακό κλίμα, αλλά να γνωρίζει ο απέναντί σου ότι όταν πρόκειται για θέμα εθνικής κυριαρχίας, δεν κάνεις πίσω. Και οπωσδήποτε δεν μοιράζεσαι τίποτα. Ηγέτες όπως ο Ερντογάν, που δεν χρειάζονται καν «ενθάρρυνση» για να σε πολεμήσουν, δεν πρέπει να λαμβάνουν λάθος μηνύματα. Και η μη αναφορά στις καθημερινές τουρκικές παραβιάσεις ήταν ένα πολύ λάθος μήνυμα, κύριε πρωθυπουργέ. Πως να το κάνουμε;

.........για τον Νίκο Καρούζο---------

φωτό Yiannis Hadjiaslanis

.........για τον Νίκο Καρούζο---------

της Άννας Στάικου

καπίστρωσαν την ιστορία

αισχροί ισχυροί 

κερδοσκόποι 

φαρμάκωσαν τα υποζύγια 

αφανίζουν τον ανθρώπινο κάματο 

και απομείναμε σύντροφοι εμείς 

και οι ποιητές 

και μας τιμωρούν ουρλιάζοντας 

--- είστε λουδαριστές---- 

σύντροφε ποιητή 

ανασύνθεσε το χάος 

δίχως φως 

το πούλησαν 

(από "ηλεκτρόδιο" ΑΣ) 

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο ελληνοκυπριακός εμφύλιος

Του Σπύρου Κουτρούλη

Η πολιτική ανωριμότητα στην Κύπρο ήταν τέτοια, ώστε διεξαγόταν ένας εμφύλιος πόλεμος αλληλεξόντωσης, άλλοτε ψυχρός και άλλοτε θερμός, που εξάντλησε τις δυνάμεις του κυπριακού ελληνισμού. Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές ενεργούσαν σαν να είχαν την αυταπάτη ότι στην περιοχή δεν υπήρχε η Τουρκία, με τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες, παρότι κατά καιρούς η τελευταία, με τις ενέργειές της, τις υπενθύμιζε σε κάθε ενδιαφερόμενο. Η όλη κατάσταση θύμιζε τις εσωτερικές διαμάχες που οδήγησαν το Βυζάντιο σε μεγάλες ήττες. Ο Γ. Γρίβας θεωρείτο μια ανεξέλεγκτη προσωπικότητα, έμπειρος στρατιωτικός, με μεγάλες επιτυχίες στον ανταρτοπόλεμο, αλλά χωρίς τις αναγκαίες πολιτικές ικανότητες.

Επιβεβαιώνοντας τις χειρότερες προβλέψεις του Γ. Σεφέρη, η δικτατορία των συνταγματαρχών κατέρρευσε, με τη μεσολάβηση μιας εθνικής τραγωδίας

Αν και χαρακτηριζόταν φιλικός προς τη δικτατορία, ο ίδιος είχε πολλές αμφιβολίες σχετικά με τις προθέσεις της, όσον αφορά την Κύπρο, ενώ πολλά πρόσωπα που επηρεάζονταν από αυτόν, όπως ο Γ. Καρούσος, είχαν διωχθεί για την αντιστασιακή τους δράση. Σε μια εποχή που ήταν αναγκαία η ψυχική ενότητα του ελληνισμού, στην Κύπρο είχαμε συνωμοτικές ενέργειες, δολοφονικές απόπειρες και δολοφονίες. Ουσιαστικά είχε εγκαταλειφθεί η αντίσταση στις τουρκικές επιδιώξεις και ο κυπριακός ελληνισμός αναλωνόταν σε έναν αυτοκαταστροφικό εμφύλιο, που προετοίμαζε τις χειρότερες ημέρες του. Ο Μακάριος πίστευε ότι, ως χαρισματικός ηγέτης ενός μικρού, με μεγάλη όμως γεωπολιτική σημασία, κράτους, θα μπορούσε να ελίσσεται με επιτυχία και να είναι ο αναμφισβήτητος ηγέτης του δεύτερου ελληνικού κράτους. Βεβαίως, αποτελεσματική και φιλόδοξη πολιτική, δίχως τα αναγκαία δημογραφικά μεγέθη και την κρίσιμη στρατιωτική ισχύ, δεν μπορεί να υπάρξει. Τα δύο αυτά στοιχεία θα μπορούσε να τα αποκτήσει σε κάποιο βαθμό μόνο σε συνδυασμό με το ελλαδικό κράτος. Για την ακρίβεια δίχως την ενιαία άμυνα του ελλαδικού και κυπριακού κράτους, το δεύτερο είναι αδύνατο να επιβιώσει, αλλά και η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο θα τεθεί συνολικά σε αμφισβήτηση από μέρους της Τουρκίας.

Γιάννης Ρίτσος - «Γυμνὸ σῶμα»

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

«Μπορείς και αξίζεις το καλύτερο»

Το κερί που θα φωτίσει αυτή την νύχτα, το ανάβω για σένα, που είσαι μόνος, που είσαι μόνη και κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο του απεναντινού διαμερίσματος. Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή μια αγκαλιά να σε κρατήσει. Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε από μικρή η ζωή με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις στο ξέφωτο μα χάνεσαι. Ξέρω όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες σου».

Ξέρω επίσης ότι θα προτιμούσες να είμαι και εγω χάλια όπως εσένα, μερικές φορές σε παρηγορεί πιο πολύ αυτό, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη στο μαρτύριο αυτό, όμως, ένα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!! Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν και οι καλύτερες μέρες. Απλά τώρα περνάς μια φάση, μα δεν θα είναι πάντα έτσι. Μπορείς και αξίζεις το καλύτερο. Αν και δυσκολεύεσαι προσπάθησε να δεις με τα μάτια του Θεού, που δεν σε βλέπει μονάχα στο τώρα που είσαι χάλια αλλά και στο αύριο που γελάς, χαίρεσαι την ζωή, δημιουργείς και ανασαίνεις ελπίδα.