Χεμινγουέι: Τα ουρλιαχτά στην προκυμαία της Σμύρνης

«Το χειρότερο, είπε, ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία.»

Με τα παραπάνω λόγια ένας αξιωματικός πολεμικού πλοίου των ΗΠΑ αγκυροβολημένου στη Σμύρνη, περιγράφει στον πολεμικό ανταποκριτή της καναδικής εφημερίδας “Toronto Star”, Ε. Χεμινγουέι, την τραγωδία. Το απόσπασμα είναι το πρώτο λογοτεχνικό κείμενο με τίτλο «Στην προκυμαία της Σμύρνης» από τη συλλογή διηγημάτων «Στην εποχή μας» (In Our Times), που εξέδωσε ο αμερικανός συγγραφέας το 1925.

«Στην προκυμαία της Σμύρνης» ο Χεμινγουέι γράφει:

«Είχαμε ρητές εντολές να μην επέμβουμε, να μη βοηθήσουμε... Το πλοίο μας είχε τόση δύναμη που θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε όλη τη Σμύρνη και να σταματήσουμε το μακελειό, αλλά η εντολή ήταν να μην κάνουμε τίποτα... Το παράξενο ήταν, είπε [ο αξιωματούχος του αμερικάνικου πολεμικού που διηγείται την ιστορία], πώς ούρλιαζαν κάθε νύχτα τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν αυτή την ώρα. Ήμασταν στο λιμάνι κι αυτές στην προκυμαία και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Στρέφαμε πάνω τους τους προβολείς και κι αυτές τότε σταματούσαν. ...».

Αλλά γιατί οι γυναίκες «έκλαιγαν τα μεσάνυχτα»; Όχι, δεν ήταν κάποιο έθιμο πένθους. Ήταν φωνές για βοήθεια. Η μικρασιάτισσα Φιλιώ Χαϊδεμένου αφηγείται:

«Χιλιάδες κόσμος, απελπισμένος και εξαθλιωμένος, με μάτια άδεια απ’ τα όσα είχαμε δει και την ψυχή ματωμένη απ’ τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων μας. Κάρα άδειαζαν πεθαμένους δίπλα μας, όπου έβρισκαν. Το βράδυ, όταν οι Τούρκοι άρχιζαν να βιάζουν και να κακοποιούν όποια γυναίκα έβρισκαν, οι Αμερικανοί άναψαν τους προβολείς των πλοίων και τους έριξαν πάνω μας, για να σταματήσει κάπως το κακό.» 

Οι φωνές και τα ουρλιαχτά, λοιπόν, ήταν λόγω των επιθέσεων και των βιασμών από τους Τούρκους. Και οι τελευταίοι σταματούσαν όταν έπεφτε πάνω τους το «φως» για να μην αποκαλυφθούν! 

Στην έκδοση του βιβλίου της 20ής Οκτωβρίου 1922 ο Χεμινγουέι σημειώνει:

«Ο άντρας σκεπάζει με μια κουβέρτα την ετοιμόγεννη γυναίκα του πάνω στον αραμπά για την προφυλάξει από τη βροχή. Εκείνη είναι το μόνο πρόσωπο που βγάζει κάποιους ήχους [από τους πόνους της γέννας]. Η μικρή κόρη τους την κοιτάζει με τρόμο και βάζει τα κλάματα. Και η πομπή προχωρά... Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει αυτό το γράμμα να φτάσει στο Τορόντο, αλλά όταν εσείς οι αναγνώστες της Σταρ το διαβάσετε να είστε σίγουροι ότι η ίδια τρομακτική, βάναυση πορεία ενός λαού που ξεριζώθηκε από τον τόπο του θα συνεχίζει να τρεκλίζει στον ατέλειωτο λασπωμένο δρόμο προς τη Μακεδονία».

Και ακόμα «Ό,τι και να πει κανείς για το πρόβλημα των προσφύγων στην Ελλάδα δεν πρόκειται να είναι υπερβολή. Ένα φτωχό κράτος με μόλις 4 εκατομμύρια πληθυσμό πρέπει να φροντίσει για άλλο ένα τρίτο των κατοίκων. Και τα σπίτια που άφησαν οι Μουσουλμάνοι που έφυγαν δεν επαρκούν σε τίποτα, χώρια η διαφορά στο επίπεδο κουλτούρας που είχαν συνηθίσει οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη».

Σε μια άλλη ανταπόκρισή του στη «Σταρ» γράφει:

Επιστροφή στην κανονικότητα;

του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη (φ. 154) που κυκλοφορεί στα περίπτερα 

Το κυρίαρχο αφήγημα, αλλά και πρόταγμα της παρούσας κυβέρνησης, μέχρι σήμερα, θα μπορούσε να εκφραστεί με μία φράση: «Επιστροφή στην κανονικότητα». Κανονικότητα στην οικονομία και κατάργηση των κεφαλαιακών ελέγχων στις Τράπεζες· «κανονικότητα» στην πυροσβεστική υπηρεσία και αντιμετώπιση των πυρκαγιών με συντονισμένες ενέργειες· «κανονικότητα» στη δικαιοσύνη και εκκαθάριση των Θανοπαπαγγελόπουλων· «κανονικότητα» στα Εξάρχεια και την εγκληματικότητα, «κανονικότητα» στην εκπαίδευση, στη διαχείριση της μισοβυθισμένης ΔΕΗ, στο Ελληνικό κ.λπ. κ.λπ. Και όντως, η κυβέρνηση, κατά τους δύο πρώτους μήνες της παρουσίας της στους κυβερνητικούς θώκους, δείχνει να κερδίζει εν μέρει τις εντυπώσεις σε αυτή τη μάχη. Και σε έναν λαό καθημαγμένο από 4,5 χρόνια Βαρουφάκη, Τσίπρα και Καμμένο, αυτό δεν ήταν λίγο και της έδωσε αρκετά εύσημα, ακόμα και από όσους δυσπιστούσαν ή ήταν αρνητικά προδιατεθειμένοι απέναντι σε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Όλη η πολιτική της κυβέρνησης στρέφεται κατ’ εξοχήν προς αυτό τον στόχο. Γι’ αυτό και η σύνθεση ενός μεγάλου μέρους της –και ακόμα περισσότερο του κύκλου των πρωθυπουργικών συμβούλων– στηρίζεται κατ’ εξοχήν σε εκσυγχρονιστικής και σημιτικής κοπής «κεντροαριστερούς» και «κεντροδεξιούς». Σε τέτοιο βαθμό και σε τέτοια έκταση ώστε η κυβέρνηση Μητσοτάκη να αποτελεί εν πολλοίς μια συνέχεια του σημιτικού εκσυγχρονισμού με πολιτική στήριξη στη Νέα Δημοκρατία: Χρυσοχοΐδης, Θεοδωρικάκος, Μενδώνη, Πιερρακάκης, Σκέρτσος, Μαυρωτάς, Θεοχάρης και αναρίθμητοι άλλοι, στο στενό περιβάλλον του Μητσοτάκη, κατάγονται απ’ ευθείας από την εκσυγχρονιστική κεντροαριστερά – ο Δημήτρης Μητρόπουλος, διευθυντής του Βήματος , και ο Γιάννης Βλαστάρης, διευθυντής της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, είναι μερικές από αυτές τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Αναρίθμητοι άλλοι, όπως ο Γεραπετρίτης, έχουν κατά καιρούς θητεύσει σε θέσεις τόσο κάτω από το ΠΑΣΟΚ όσο και κάτω από τη Ν.Δ. Για να συμπληρώσουμε και να συνοψίσουμε την εικόνα, αρκεί η συμβολική παρουσία της Γιάννας Αγγελοπούλου, ως επί κεφαλής του εορτασμού των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση. Η Γιάννα, ως πραγματικό «εθνικό κεφάλαιο», έχει υπηρετήσει και συνδεθεί με όλα σχεδόν τα κόμματα και τις κυβερνήσεις, την τελευταία περίοδο και με τον Τσίπρα, για να καταλήξει στον Κυριάκο.

Ο καλός δάσκαλος κατά το Χρυσόστομο

Ο καλός δάσκαλος κατά το Χρυσόστομο εμπνέει, προσελκύει και πείθει. Δεν είναι εγωιστής ούτε αλαζόνας, δε διακρίνεται για το εξουσιαστικό του ύφος, έχει πνεύμα μαθητείας, δεν περιαυτολογεί. Είναι ταπεινός έχοντας συναίσθηση των ατελειών και αδυναμιών του. Γνωρίζει καλά «ότι η επιείκεια είναι πιο δυνατή από τη βία» .

Ο παιδαγωγός πρέπει να επιδεικνύει δημοκρατικό πνεύμα και να σέβεται τη γνώμη των μαθητών του . Απέναντι τους να είναι απλός, ειλικρινής, απονήρευτος, άδολος. Να αποφεύγει την ειρωνεία και την υποκρισία. Οι δάσκαλοι κατά τον Άγιο Πατέρα δεν πρέπει να είναι φορτικοί και πιεστικοί αλλά φιλόστοργοι . Οφείλουν να υπερβάλλουν σε φιλοστοργία τους φυσικούς πατέρες. «Ο λόγος (του δασκάλου)», λέει ο Χρυσόστομος πρέπει να είναι «λόγος ανθρώπου που διδάσκει μάλλον παρά ελέγχει, που παιδαγωγεί παρά τιμωρεί, που βάζει τάξη παρά που διαπομπεύει, που διορθώνει παρά που επεμβαίνει στη ζωή του άλλου (του μαθητή)».

Τα βασικά στοιχεία της αληθινής παιδείας για τους Τρεις Ιεράρχες είναι: η αγάπη, η ελευθερία και ο σεβασμός του ανθρώπινου προσώπου. Και οι τρεις τονίζουν πως η σχέση παιδαγωγού μαθητή είναι μια σχέση ελευθερίας και δημιουργίας. Ο διάλογος είναι το καλύτερο μέσο για να επιτευχθεί ο σκοπός της αγωγής. Η εξουσιαστικότητα και ο δογματισμός όχι μόνο δείχνουν έλλειψη αγάπης,αλλά και δε φέρνουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο εκπαιδευτικός οφείλει πρώτιστα να σέβεται το δώρο της ελευθερίας που χάρισε ο δημιουργός στα παιδιά και 

να μη φυλακίζει τις ανησυχίες τους, αλλά να ανοίγει δρόμους.

Ανδρέα Χ.Αργυρόπουλου,Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών,Αθήνα 2009

ΕΔΗΚοποίηση του ΠΑΣΟΚ; ( ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ, ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ)

Χαραλαμπίδης Μιχάλης-20 Ιανουαρίου 1998 

«Η προπαγανδιζόμενη ανασυγκρότηση το μόνο που προσφέρει είναι η ένταξη σε αλλοτριωμένες δομές και πελατειακούς μηχανισμούς εφήμερης αυτοσυντήρησης γραφειοκρατών υπουργών ή πρωθυπουργών. Δεν αφορά το παρόν, το μέλλον και τις ανάγκες αναγέννησης της δημοκρατικής παράταξης αλλά και της χώρας, που είναι διαφορετικές»

πρώην μέλος του Ε.Γ. και νυν μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ

Είναι γνωστή η ικανότητα των γραφειοκρατών να αλλοιώνουν και να καταστρέφουν τις έννοιες και τις λέξεις. Αυτό το γνωρίζουμε όχι μόνο από τις πολιτικές σπουδές αλλά και από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. 

Οι γραφειοκράτες όταν μια λέξη τούς αμφισβητεί, την αρνούνται, την ποινικοποιούν,
την δαιμονοποιούν. Όταν όμως η επιρροή αυτής της λέξης τους απομονώνει, τότε επιλέγουν την ενσωμάτωσή της. Όχι μόνο την υιοθετούν, αλλά και την εμφανίζουν ως δική τους. Ορισμένες φορές, για να μην εκτίθενται πολύ, εκφράζουν την ίδια έννοια με άλλη λέξη.

ΑΠΟ αυτά τα στάδια πέρασε η σχέση των γραφειοκρατών του ΠΑΣΟΚ με τις λέξεις της ανασυγκρότησης, αναγέννησης, επανίδρυσης κ.λπ. Έτσι, ύστερα από τόσα χρόνια, αυτό που πέτυχαν είναι ότι σήμερα κανείς στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στο λαό, να μην πιστεύει σ' αυτές τις έννοιες, τις λέξεις και αυτό που εκφράζουν. Εκτός των άλλων αυτό συνέβη γιατί η διαχρονική του γραφειοκρατία ποτέ δεν παρουσίασε ένα σοβαρό αλλά και λογικό πολιτικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση ή επανίδρυσή του. Όπως συμβαίνει πάντοτε στην ιστορία με αυτές τις ομάδες, όταν λένε ανασυγκρότηση, ενότητα, επανίδρυση, εννοούν τη δική τους αυτοσυντήρηση και αυτοδιατήρηση με οποιοδήποτε κόστος. 

Άλλες όμως είναι οι ανάγκες οι δικές τους και άλλες της κοινωνίας και της χώρας. 

Άλλο η αυτοσυντήρηση μιας γραφειοκρατίας και άλλο η ιστορία ενός έθνους. Το κόστος ήταν η αποδιάρθρωση, ο μαρασμός, η διάλυση ενός Κινήματος που προσδοκούσαμε να είναι ιστορικό.

Εδώ και χρόνια μιλούν, «κάνουν την ανασυγκρότηση». Αυτή όμως είναι η εικονική πραγματικότητα, η αληθινή είναι ο μαρασμός, η συρρίκνωσή του, η διάλυσή του. Η πολιτικο-οργανωτική υγεία του ΠΑΣΟΚ χρόνο με το χρόνο χειροτέρευε και χειροτερεύει και μπορούν αυτοί να απαντήσουν αν πρόκειται για κώμα ή θάνατο.

Όχι ένα επιστημονικό, ερευνητικό, αλλά ένα μικρό δημοσιογραφικό ταξίδι στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ μπορεί να δώσει την ακτινογραφία της προχωρημένης

παθολογίας του.

Όπως συνέβαινε εδώ και χρόνια, έτσι και τώρα, κάθε πρώτη του χρόνου και μετά την γέννηση του Κυρίου, οι διοικήσεις του ΠΑΣΟΚ ηχούν τις σάλπιγγες της ανασυγκρότησης ή τα άλλα χίλια ονόματα που αυτή πήρε. Εδώ και χρόνια όμως, και πολύ περισσότερο σήμερα, λιγοστεύουν οι πιστοί που προστρέχουν. Οι λίγοι που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα δεν είναι πλέον οι πιστοί αλλά αυτοί που έλκονται από υλικά κίνητρα, από ανταλλάγματα και διαφόρων τύπου καριέρες. 

Πρόκειται για τις νέες σχέσεις πελατείας και πατρωνίας που οικοδομεί ανάμεσα στην κοινωνία, την οικονομία και το κράτος η νέα διοίκηση του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για τον «υπαρκτό εκσυγχρονισμό», όπως λέγαμε υπαρκτό σοσιαλισμό. Το «νέο» στο οπλοστάσιο για την ανασυγκρότηση της νέας διοίκησης είναι οι θεματικές οργανώσεις. Έκλεψαν μια ιδέα μου, που οι ρίζες της(1) βρίσκονται στους θεωρητικούς προβληματισμούς, τις αγωνίες μας για το μέλλον του ανθρώπου, στους αγώνες μας όταν ήμασταν περισσότερο νέοι, και την εκφύλισαν. 

Τάσος Γιαννίτσης: Η κρίσιμη δεκαετία 2020-2030

ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΤΣΗΣ*

Τη δεκαετία 2009-2019 παίχτηκε το έργο της κατάρρευσης των στερεοτύπων με τα οποία πορεύτηκε η χώρα πριν και μέσα στην κρίση. Τουλάχιστον για όσους μπορούσαν να σκεφτούν. Σήμερα, βρισκόμαστε σε συνθήκες μετάβασης από «τα κάτω» προς την εμπέδωση μιας νέας, καλύτερης, αφετηρίας. Ομως, η χώρα και οι Ελληνες δεν βρίσκονται σε κάποια ζηλευτή θέση. Η χώρα ξέφυγε από την επίσημη χρεοκοπία, στραπατσαρίστηκε πολλαπλά και άσχημα, δεν έχει τους βαθμούς ελευθερίας που είχε στην προ κρίσης εποχή για να ασκήσει πολιτική, πολλές μορφές πολιτικής δεν είναι επιλέξιμες γιατί ανήκαν στους γενεσιουργούς παράγοντες της κρίσης, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της έχει μειωθεί από το 85,2% (2009) στο 62,8% του μέσου όρου της Ε.Ε. (2018), ξεπερνώντας μόνο τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Κροατία.

Εχει πάντα σημασία να καταλάβουμε το πώς ξεπέσαμε τόσα σκαλοπάτια, αλλά, πλέον, σήμερα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να κατανοήσουμε πόσα σκαλοπάτια έχουμε να ανέβουμε για να επανενταχθούμε ομαλά σε ένα νέο τοπίο που διαμορφώθηκε στον κόσμο, στην Ευρώπη, στη γεωπολιτική περιοχή μας, τα τελευταία δέκα χρόνια, όσο εμείς παλεύαμε με τους δαίμονές μας. Ο πραγματικός στόχος δεν είναι να ξανακερδίσουμε απλώς το χαμένο έδαφος, αλλά να οικοδομούμε τους όρους που θα μας επιτρέψουν να παρακολουθούμε με επιτυχία το μεταβαλλόμενο περιβάλλον μας.

Η δεκαετία που ακολουθεί –συμβατικά 2020 με 2030– δεν είναι κρίσιμη με τη συνήθη έννοια του όρου. Είναι κρίσιμη, γιατί προς το τέλος της, γύρω στο 2030, θα έρθουμε αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες και πολύ αρνητικές ή, πάντως, πιεστικές εξελίξεις, πολύ δυσκολότερες απ’ όσες γνωρίζουμε. Αν, συνεπώς, με τις λιγότερο δύσκολες συνθήκες των ετών που ακολουθούν μέχρι τότε, δεν πετύχουμε να μειώσουμε ένα μέρος του χάσματος που έχουμε και να προετοιμαστούμε αποτελεσματικά, πώς θα μπορέσουμε να τα πετύχουμε, όταν τα εμπόδια γίνουν πολύ δυσκολότερα;

Οι πιεστικές αλλαγές στις οποίες αναφέρομαι, αφορούν πέντε, τουλάχιστον, κρίσιμα προβλήματα που κάνουν αναγκαία τη στροφή της προσοχής μας προς το μέλλον, όχι ξεχνώντας το παρελθόν, αλλά υπερβαίνοντάς το, και έχοντας αφομοιώσει τα μαθήματα της ιστορίας μας: 

• η μείωση του πληθυσμού σε συνδυασμό με τη γήρανση, 
• ένα τεράστιο ενεργειακό πρόβλημα, 
• η κυριαρχία ριζοσπαστικών νέων τεχνολογιών, 
• η διασφάλιση ενός ικανοποιητικού, έστω και δύσκολου, μέλλοντος των νέων μας στον εθνικό χώρο 
• και το κολοσσιαίο θέμα των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. 

Ορισμένες από τις εξελίξεις αυτές είναι ήδη πολύ ορατές, ανεξάρτητα αν τις βλέπουμε αποσπασματικά. Η δεινή κατάσταση στον κλάδο παραγωγής ενέργειας, στο ασφαλιστικό, η καθυστέρηση στον σχεδιασμό και στη βαθμιαία υλοποίηση πολιτικών σχετικά με την κλιματική αλλαγή, η αναπτυξιακή αδυναμία σε όρους επενδύσεων, τεχνολογικών ικανοτήτων και ενίσχυσης της παραγωγικής βάσης είναι ορατά δείγματα μιας πραγματικότητας που θα γίνεται όλο και δυσκολότερο να ανατραπεί, αν δεν αλλάξει σε γρήγορο χρόνο το υπόδειγμα των πολιτικών μας σε πολλά πεδία.

ΧΑΘΗΚΑΜΕ… ΜΕΣ ΤΑ ΝΤΟΥΜΑΝΙΑ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Ένα μεγάλο δίδαγμα του 20ου αιώνα είναι πως τα ιδεολογικά μορφώματα έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι θρησκείες παραμένουν ακλόνητες.

Ο Κάρολος Μαρξ, μιλώντας για την θρησκεία χωρίς καμμιά απαξιωτική πρόθεση, σε αντίθεση με τους περισσότερους «μαρξιστές» στη συνέχεια, έλεγε τα παρακάτω: 

«Η θρησκευτική καχεξία είναι, κατά ένα μέρος, η έκφραση της πραγματικής καχεξίας και, κατά ένα άλλο, η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική καχεξία. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». (Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου, εκδ. Παπαζήση, 1978).

Ο εμπνευστής του κομμουνισμού θεωρούσε πρέπον ότι αυτή η «απατηλή ευτυχία» πρέπει να αντικατασταθεί από μια ορθολογικά δομημένη ρεαλιστική ευτυχία, εκφράζοντας έτσι το πνεύμα του διαφωτισμού της εποχής του.

Κι όμως, διαψεύσθηκε με την επανεμφάνιση της θρησκείας στην καρδιά της κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας.

Μετά την Γαλλική Επανάσταση, οι νεωτερικοί άνθρωποι πίστεψαν ότι μπορεί να εκδιώξουν την θρησκεία από την δημόσια σφαίρα, αλλά αυτή είχε την τελευταία λέξη. Οι Ροβεσπιέροι και οι Κομισσάριοι που την προόριζαν για το μουσείο της ιστορίας εκτίθενται σήμερα οι ίδιοι ως κέρινα ομοιώματα στις αίθουσές του.

Η Γαλλία δεν έπαψε ποτέ να παραμένει πολιτισμικά καθολική, όπως η Ρωσσία του Λένιν έμεινε ορθόδοξη και η Τουρκία του Ατατούρκ επιστρέφει ραγδαία στην μουσουλμανική της ταυτότητα.

Ο Στάλιν το κατάλαβε καλά αυτό τον 20ο αιώνα, όταν, μετά την αρχική υποχώρηση των σοβιετικών στο ανατολικό μέτωπο, απευθύνθηκε στο ορθόδοξο αίσθημα των Ρώσσων για να ανεβάσει το φρόνημα των μαχητών και του λαού, ως άλλος Ιβάν ο Τρομερός.

Είναι γνωστές οι φωτογραφίες των στελεχών του Κόκκινου Στρατου και των στρατευμάτων που ευλογούνται από Ρώσσους ιερείς στο μέτωπο.

Στις αρχές του 21ου αιώνα, ήταν ο Ούγκο Τσάβες που σφράγισε την ολοκλήρωση ενός ασταθούς κύκλου επαναστατικών κινημάτων στην ήπειρό του. Γνήσιο τέκνο της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης» και των διδαχών του Καμίλιο Τόρες, ο Τσάβεζ αναβάθμισε την μπολιβαριανή παράδοση και την εθνοδημοκρατική εικόνα της Λατινικής Αμερικής διεθνώς. Δίπλα του στάθηκαν και πολέμησαν πολύ πιο αποτελεσματικά τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό» χθεσινοί μαοϊκοί, λενινιστές και οπαδοί του Τσε Γκεβάρα, κάνοντας πράξη αυτό που έλεγε ο Μάο, ότι ο επαναστάτης μέσα στον λαό του πρέπει να κινείται «σαν το ψάρι στο νερό».

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και η σχέση του με τον Θεό

Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 63 ετών ο τραγουδοποιός Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

«Είμαι θρήσκος. Πιστεύω σε-έναν Θεό Πατέρα Παντοκράτορα. Πιστεύω πως- κάτι υπάρχει, πως δεν μπορεί η ζωή να είναι μόνον αυτή! Γιατί αν υπάρχει μόνον η ύλη, είναι μια τρομερή κουταμάρα, μια… αλητεία. Αν έχει δημιουργηθεί αυτή η ζωή από μια σύμπτωση για να καταλήγουμε ξανά ότι μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό, δεν έχει νόημα. Τότε ,δυστυχώς, λυπάμαι που βρέθηκα σ’αυτή τη ζωή». Αυτά είχε δηλώσει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας σε συνέντευξή του, ερωτηθείς για το ποια είναι η σχέση του με τη Θρησκεία.

Σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας το ΕΚΑΒ δέχθηκε κλήση για το περιστατικό στις 04:30 από την κόρη του καλλιτέχνη.

orthodoxianewsagency.gr

ΠΗΓΗ:https://cognoscoteam.gr/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Με κατεβασμένο κεφάλι οι Αφροαμερικάνοι παίκτες των ΗΠΑ στην ανάκρουση του ύμνου

Αυτήν την ώρα η Εθνική ομάδα μπάσκετ παίζει εναντίον των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ της Κίνας, κυνηγώντας μια ιστορική νίκη. Ωστόσο το πιο ενδιαφέρον στιγμιότυπο ήταν εξωαγωνιστικό, με τους Αφροαμερικάνους διεθνείς της ομάδας των ΗΠΑ να προχωρούν σε μια άκρως συμβολική κίνηση κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης των εθνικών ύμνων.

Συγκεκριμένα, όσο ακουγόταν ο ύμνος των ΗΠΑ οι περισσότεροι παίκτες της δωδεκάδας κατόπιν συνεννόησης προφανώς κοιτούσαν το παρκέ με χαμηλωμένο κεφάλι και βλέμμα, θυμίζοντας την αντίστοιχη διαμαρτυρία του Καπέρνικ που αντέδρασε με αυτόν τον συμβολικό τρόπο ενάντια στα αλλεπάλληλα κρούσματα ρατσισμού στην πατρίδα του. Την “χώρα της ελευθερίας” όπου ωστόσο οι ζωές δε φαίνεται να έχουν τόση αξία, ιδίως αυτών που έχουν μαύρη επιδερμίδα και ζουν σε γκέτο. Εξ ου και η μαζική αντίδραση των παικτών του ΝΒΑ με το κίνημα Black Lives Matter (οι “μαύρες ζωές” έχουν αξία) και το σύνθημα I can’t breathe -οι τελευταίες λέξεις ενός Αφροαμερικάνου πριν πυροβοληθεί από τους αστυνομικούς για ψύλλου πήδημα και χωρίς να απειλεί κανέναν.

Αυτή τη φορά η συμβολική αντίδραση έρχεται σε μια διεθνή διοργάνωση της ΦΙΜΠΑ, όπου είναι στραμμένα τα μάτια όλου του κόσμου κι αναμένουμε να δούμε τον αντίκτυπό της, την πιθανή αντίδραση της κυβέρνησης Τραμπ (που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις τάξεις των παικτών του ΝΒΑ) και τη συνέχεια που μπορεί να έχει το ζήτημα.

Ζαπατίστας: ή με τη Φύση ή με τον Καπιταλισμό

Σε τι κατάσταση βρίσκεται το κίνημα των Ζαπατίστας και ποια τα  του; Πως αντιλαμβάνονται τη σχέση των αυτοχθόνων με το περιβάλλον, σε μια περίοδο όπου οι πληγές από την καταστροφή του Αμαζονίου είναι ανοιχτές και η καπιταλιστική δραστηριότητα καταστρέφει ολοένα και περισσότερο τη πηγή ζωής του πλανήτη; Πώς είναι η ζωή στις κοινότητές τους και οι μεταξύ τους σχέσεις; Με ποια κινήματα αλληλεπιδρούν στην παρούσα πολιτική συγκυρία στο Μεξικό;

Ήταν 1η Γενάρη του 1994, η ίδια ακριβώς ημέρα που τέθηκε σε ισχύ η καταστροφική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής (NAFTA), που για πρώτη φορά γνωρίσαμε τον Ζαπατιστικό Στρατό Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN) που ξεσηκώθηκε στην Τσιάπας του Μεξικό.

Ο αγώνας των ιθαγενών για ισότητα, ελευθερία, αξιοπρέπεια και αυτονομία άρχισε να παίρνει τη δικιά του μορφή μέσα από τις αυτόνομες περιοχές των Ζαπατίστας, όπου ισότιμα γυναίκες και άντρες οικοδομούν εδώ και όλα αυτά τα χρόνια αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες μέσα από τη συλλογική τους δράση.

Ενώ το τελευταίο διάστημα οι Ζαπατίστας κρατούσαν στάση σιγής, με τα νέα τους ανακοινωθέντα μας αιφνιδίασαν ευχάριστα. Τέσσερα νέα ανακοινωθέντα, μεταξύ 10 και 15 Αυγούστου, με την υπογραφή του Υποδιοικητή Γκαλεάνο (μέχρι πρότινος Μάρκος) ήρθαν να ταράξουν τα νερά.

«Οι κοινότητες των Ζαπατίστας (επαν)εμφανίζονται» προανήγγειλε ο Υποδιοικητής και λίγες μέρες μετά, ανακοινώνεται η δημιουργία 11 νέων αυτόνομων περιοχών, εξέλιξη που αποτελεί τομή για το Ζαπατίστικο κίνημα.

Γιουβάλ Νώε Χαράρι: Όποιος κατέχει τα δεδομένα κατέχει το μέλλον

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο άκουγαν ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται στο δρόμο για την ισότητα και ότι η παγκοσμιοποίηση και οι νέες τεχνολογίες θα τη βοηθήσουν να τη φτάσει ακόμα πιο σύντομα. Στην πραγματικότητα, ο 21ος αιώνας μπορεί να δημιουργήσει τις κοινωνίες με τη μεγαλύτερη ανισότητα στην ιστορία.

Παρότι η παγκοσμιοποίηση και το διαδίκτυο γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στις χώρες, απειλούν ωστόσο να διευρύνουν το κενό ανάμεσα στις τάξεις, και ακριβώς τη στιγμή που η ανθρωπότητα φαίνεται να πετυχαίνει την παγκόσμια ενοποίηση, το ίδιο το ανθρώπινο είδος μπορεί να διαιρεθεί σε βιολογικές κάστες.

Η ανισότητα ξεκινάει ήδη από τη λίθινη εποχή. Πριν από τριάντα χιλιάδες χρόνια, οι ομάδες τροφοσυλλεκτών έθαβαν κάποια μέλη τους σε πολυτελείς τάφους γεμάτους με χιλιάδες χάντρες από ελεφαντόδοντο, βραχιόλια, κοσμήματα και αντικείμενα τέχνης, ενώ άλλα μέλη έπρεπε να βολευτούν με μια σκέτη τρύπα στο χώμα. Εντούτοις, οι τροφοσυλλεκτικές ομάδες ήταν -παρ’ όλα αυτά- πολύ πιο ισότιμες από οποιαδήποτε μεταγενέστερη ανθρώπινη κοινωνία, γιατί είχαν ελάχιστη ιδιοκτησία. Η ιδιοκτησία είναι προαπαιτούμενο για τη μακροπρόθεσμη ανισότητα.

Μετά την Αγροτική Επανάσταση η ιδιοκτησία πολλαπλασιάστηκε, και μαζί της η ανισότητα. Καθώς οι άνθρωποι αποκτούσαν κυριότητα πάνω στη γη, σε ζώα, σε φυτά και σε εργαλεία, αναδύθηκαν άκαμπτες ιεραρχικές κοινωνίες, στις οποίες μικρές ελίτ μονοπωλούσαν τον περισσότερο πλούτο και την εξουσία για αλλεπάλληλες γενιές. Οι άνθρωποι έφτασαν να θεωρούν αυτή την κατάσταση φυσική ή ακόμα και επιβεβλημένη από τον θεό. Η ιεραρχία δεν ήταν απλώς η νόρμα, αλλά και το ιδεώδες. Πώς μπορεί να υπάρχει τάξη χωρίς μια ξεκάθαρη ιεραρχία ανάμεσα στην αριστοκρατία και τους πληβείους, τους άντρες και τις γυναίκες ή τους γονείς και τα παιδιά; Ιερείς, φιλόσοφοι και ποιητές σε όλο τον κόσμο εξηγούσαν υπομονετικά ότι όπως στο ανθρώπινο σώμα τα μέλη δεν είναι ίσα -τα πόδια πρέπει να υπακούν το κεφάλι-, έτσι και στην ανθρώπινη κοινωνία η ισότητα θα έφερνε το χάος.

Ωστόσο, στην ύστερη νεωτερική εποχή, η ισότητα εξελίχθηκε σε ιδεώδες σε όλες σχεδόν τις ανθρώπινες κοινωνίες. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στην άνοδο νέων ιδεολογιών όπως ο κομμουνισμός και ο φιλελευθερισμός. Αλλά οφειλόταν επίσης στη Βιομηχανική Επανάσταση, η οποία έκανε τις μάζες πιο σημαντικές από ποτέ άλλοτε. Οι βιομηχανικές οικονομίες βασίζονταν στις μάζες απλών εργατών, ενώ οι βιομηχανικοί στρατοί στις μάζες απλών στρατιωτών. Οι κυβερνήσεις τόσο στις δημοκρατίες όσο και στις δικτατορίες επένδυαν σημαντικά στην υγεία, την εκπαίδευση και την ευημερία των μαζών, γιατί χρειάζονταν εκατομμύρια υγιείς εργάτες για να λειτουργούν οι γραμμές παραγωγής και εκατομμύρια αφοσιωμένους στρατιώτες για να πολεμούν στα χαρακώματα.

Η δηλητηριώδης "Πολιτική Ορθότητα" (1)...

Θανάσης Κ.

Ο γνωστός και ταλαντούχος γελοιογράφος ΑΡΚΑΣ έπεσε θύμα μιας "ορθοπολιτικής λογοκρισίας" στο διαδίκτυο.

Επειδή δημοσίευσε, λέει, ένα αθώο σκίτσο, όπου υποτίθεται ότι ειρωνευόταν τις "χοντρές"!

Να σημειωθεί ότι επί δεκαετίες ο Αρκάς μας ψυχαγωγούσε με σκίτσα "χοντρών" ηρώων, όπως η χοντρή και τριχωτή αντρογυναίκα "Θέκλα", ο χοντρός "Καστράτο" και το σεξουαλικά αχόρταγο γουρούνι.

Όλα τα απολάμβαναν οι πάντες - τώρα ξαφνικά "θυμήθηκαν" κάποιοι την ευαισθησία για τα υπέρβαρα άτομα...

Όχι, δεν "ενόχλησαν" τα "χοντρά αστεία" του ΑΡΚΑ. Ενόχλησε το ελεύθερο πνεύμα του. Όπως ενοχλεί πάντα, όλους τους, ανά τους αιώνες, σκοταδιστές...

Η γνωστή θηλυκή... "Ροβεσπιέρα" της ελληνικής επιφυλλιδογραφίας, ο "πιο αδύνατος κρίκος" της ορθοπολιτικής φανατίλας, "ενοχλήθηκε" με ένα άλλο αθώο σκίτσο για την δυσλεξία. Δεν ξέρει, η καημένη, ότι η δυσλεξία ΔΕΝ είναι αναπηρία! Μεγάλα αναστήματα όπως ο Τζώρτζ Ουάσιγκτων, ο Αλβέρτος Αίνσταιν, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο στρατηγός Πάττον, ο Πάμπλο Πικασό, ο Τζών Κέννεντυ, ο Τζών Λέννον και ο Άντυ Γουόρχολ ήταν δυσλεκτικοί...

Όμως, η κατακραυγή που προκάλεσε η προχθεσινή λογοκρισία σε βάρος του Αρκά για τα "χοντρά αστεία" του ήταν απροσδόκητα μεγάλη. Οπότε το "μπλοκάρισμα" κράτησε μιάμιση μέρα, αντί για μια βδομάδα, όπως είχε ανακοινωθεί αρχικά. Αυτή τη φορά, οι "πολιτικώς ορθοί" λογοκριτές το παράκαναν...

Αλλά επειδή τους έχουμε ήδη βρει μπροστά μας - και θα τους ξαναβρούμε - σήμερα δημοσιεύω ένα πρόχειρο οδηγό στα "δυσώδη μονοπάτια" αυτής τη νέας μάστιγας...

Τα συναισθήματα που καταπνίγεις γίνονται αρρώστια στο σώμα σου!

Οι μεγάλες ανακαλύψεις της Ψυχοσωματικής Ιατρικής μας εξηγούν!

Τι γίνονται τα συναισθήματα που καταπνίγουμε;

Πού πηγαίνουν οι ανάγκες μας που καταπιέζουμε;…

Τι συμβαίνει στα θέλω μας που δεν τολμάμε να εκφράσουμε;

Η απάντηση είναι… κοινή: βυθίζονται στα βάθη του είναι μας, στις αποθήκες του ψυχισμού μας.

Όταν αυτές οι αποθήκες γεμίσουν ασφυκτικά τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες μας σπάνε τις πόρτες αυτών των αποθηκών και ξεχύνονται είτε στην ψυχολογική μας κατάσταση είτε στο σώμα μας περιέχοντας ένα κρυφό μήνυμα.

Θυμάστε τότε που σας είχαν πιάσει νευρικά γέλια και που με κόπο καταφέρατε να τα καταπνίξετε πριν σας αντιληφθεί εκείνος που δεν έπρεπε; Μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας τις φορές που είχατε κατακλυστεί από πανικό και που μόλις μπορέσατε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας και να συγκρατήσετε τις κραυγές σας; Κι εκείνες τις στιγμές που το κλάμα σας ανέβηκε σαν κόμπος στο λαιμό αλλά καταφέρατε να καταπιείτε τα δάκρυά σας ή τις διαμαρτυρίες σας;

Όλοι έχουμε παρόμοιες στιγμές να θυμηθούμε. Τι έγιναν όμως τα ξεσπάσματα γέλιου που συγκρατήθηκαν, τα δάκρυα που δεν κύλησαν , οι κραυγές που δεν ακούστηκαν; Κι αν το προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο, τι να έγιναν άραγε οι βρισιές που δεν ξεστομίστηκαν, οι πόθοι που δεν εκφράστηκαν , τα παράπονα που δεν ειπώθηκαν; Χάθηκαν;

Για την ψυχολογία η απάντηση είναι ένα στρογγυλό όχι. Η φυσική σπεύδει να συνηγορήσει επισημαίνοντας πως τίποτα μα τίποτα δεν χάνεται στη φύση κι άσχετα αν εμείς το ονομάζουμε δάκρυ, γέλιο , σκέψη ή επιθυμία , φως, θερμότητα ή ηλεκτρομαγνητισμό όλα μπορούν να θεωρηθούν ενέργεια. Και η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται. Μπορεί όμως να μεταλλαχθεί.

Το Ισλάμ, η Ευρώπη, οι Έλληνες

Του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 101-102

Οι Έλληνες έχουν μια μακρά και διττή παράδοση σχέσεων με το ισλάμ. Η κύρια πλευρά υπήρξε μια παράδοση αντιπαλότητας που εγκαινιάστηκε ήδη από τους πρώτους απογόνους του προφήτη Μωάμεθ, οι οποίοι κατέλαβαν, σε μια θυελλώδη επέλαση, την ελληνική, τουλάχιστον πολιτιστικά και γλωσσικά, Μ. Ανατολή, για να θεμελιώσουν το πρώτο αραβικό κράτος με έδρα τη Δαμασκό και να συνεχίσουν μέχρι τις απόπειρες κατάληψης της Κωνσταντινούπολης, ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη θα πάρουν οι οσμανλήδες και το τουρκικό ισλάμ, που θα επιτύχει την ειρηνική ή βίαιη ενσωμάτωση μεγάλων ελληνικών πληθυσμών και την κατάληψη του ελληνικού ιστορικού χώρου.

Παράλληλα, έχουν και μια μακρά παράδοση συμβίωσης, έστω και στανικής, αλλά όχι μόνο. Ιδιαίτερα από τη στιγμή και πέρα που το αραβικό ισλάμ υπετάγη στους οθωμανούς, οι Άραβες, έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό αρχέγονες αντιπαλότητες, βρέθηκαν σε μια κοινή αντίθεση με τους Έλληνες απέναντι στους Τούρκους κυριάρχους τους.

Αυτή η περίπλοκη ιστορική πραγματικότητα, διαμορφωμένη μέσα από μία διαδρομή δεκατεσσάρων αιώνων αντανακλάται και στη συγκεχυμένη συνείδηση που κυριαρχεί στον ελληνικό κόσμο απέναντι στο ισλάμ. Έτσι, αντιπαλότητα πρωταρχικά, αλλά ταυτόχρονα και πάμπολλα σημεία επαφής στον τρόπο ζωής, τη διασκέδαση, την κουλτούρα.

Αν όμως με το αραβικό ισλάμ μπορούμε να διαπιστώσουμε πολλαπλές και περίπλοκες σχέσεις πολλαπλών κατευθύνσεων και σηματοδοτήσεων, δεν συμβαίνει το ίδιο στη σχέση με το τουρκικό ισλάμ, όπου το βάρος πέφτει περισσότερο στο «τουρκικό», παρά στο ισλάμ. Εδώ, από το 1071, τη μάχη του Ματζικέρτ και μέχρι σήμερα, η επέκταση του ενός (κατεξοχήν των Τούρκων) θα γίνεται εις βάρος του άλλου. Ελληνισμός και τουρκισμός αποτελούν το αρχέτυπο μιας ιστορικής αντίθεσης χωρίς ίσως προηγούμενο ως προς την ένταση και τη διάρκειά της. Η διαμόρφωση του ελληνικού κράτους αποτελεί άμεση συνάρτηση της υποχώρησης ή της ανάκαμψης του τουρκικού. Ακόμα και σήμερα, που έχει αντιστραφεί το κύμα της υποχώρησης του τουρκισμού, που κράτησε από το 1821 έως το 1922, και αυτός επεκτείνεται και πάλι, όπως συνέβη στην Κύπρο ή με τις διεκδικήσεις του στη Θράκη και το Αιγαίο, το βασικό πρόβλημα των Ελλήνων παραμένει –με νέες μορφές βέβαια– δυστυχώς ταυτόσημο με εκείνο που ενέκυψε για πρώτη φορά το 1071 στο Ματζικέρτ.