Προδότες και εγκληματίες (Εκδοση Ριζοσπάστη, 1944) – Διαβάστε το εδώ

Η μπροσούρα «Εγκληματίες και προδότες» είναι μια έκδοση του Ριζοσπάστη το 1944 σε ανατύπωση της Κόκκινης Σημαίας, εφημερίδα του ΚΚΕ στη Θεσσαλία.

Γραμμένο λίγο πριν την απελευθέρωση, το κείμενο της μπροσούρας είναι ένα πραγματικό ντοκουμέντο για τα εγκλήματα των συνεργατών των κατακτητών κατά τη διάρκεια της φασιστικής-ναζιστικής Κατοχής 1941-44. Στην μπροσούρα εκτός τα αναλυτικά στοιχεία για την προδοτική δράση του δοσιλογισμού, καταγράφονται ονόματα και οργανώσεις αυτών που υπηρέτησαν κάτω από τη σημαία κατοχικών δυνάμεων σε βάρος του ελληνικού λαού και της Εθνικής Αντίστασης με κορμό το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

και ΕΔΩ

Προδότες και εγκληματίες (ε... by 21aristera on Scribd

Βιογραφικά στον Ανδρέα Κάλβο

με αφορμή τα 150 χρόνια από τον θάνατό του

Γιώργος Ανδρειωμένος

εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα, Ιούνιος 2019

του Σπύρου Κουτρούλη από την Ρήξη φ. 155

Επειδή η τέχνη και η ζωή είναι ένα ζευγάρι αξεδιάλυτο, αχώριστο, και η τέχνη, αν ήταν έξω από τις εμπειρίες που προσφέρει η ίδια η ζωή δεν θα μπορούσε να υπάρξει είναι εύλογο να μας απασχολεί η ζωή ενός ποιητή. Πώς τα γεγονότα, οι γνώσεις που απέκτησε, οι σχέσεις με τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του, ο πολιτισμός από τον οποίο προέρχεται, αλλά και οι άλλοι με τους οποίους διασταυρώθηκε, πώς επηρέασαν την τέχνη ενός ποιητή;

Ο Γ. Ανδρειωμένος ασχολείται με τις βιογραφίες που γράφτηκαν για τον Ανδρέα Κάλβο. Συγχρόνως μας δίδει μια μέθοδο, αλλά και τις προϋποθέσεις για να γράφεται μια άρτια βιογραφία. Ακαταπόνητος ερευνητής ο ίδιος, εξάντλησε όλη τη σχετική βιβλιογραφία που αφορά τον μεγάλο μας ποιητή. Αλλά και με γλώσσα σαφή και ώριμη διατύπωσε έναν άρτιο κριτικό λόγο.

Εξαρχής συμπεραίνει ότι η βιογραφία στη χώρα μας γεννά πολλούς προβληματισμούς «αφού ποτέ δεν καλλιεργήθηκε συστηματικά και με τρόπο έγκυρο – και όταν αυτό γινόταν συχνά λάμβανε χαρακτηριστικά αγιογραφίας και άλλοτε εντασσόταν στον χώρο της παραλογοτεχνίας»(σελ. 23).

Ο συγγραφέας διακρίνει τη βιογραφία που έγραψε ο Γεώργιος Θ. Ζώρας και δημοσιεύθηκε στο αφιέρωμα της Νέας Εστίας τα Χριστούγεννα του 1946 και ξαναδημοσιεύθηκε διορθωμένη και εμπλουτισμένη στο αντίστοιχο τεύχος του ίδιου περιοδικού το 1960. Παρά τον χρόνο που κύλισε η εργασία του Ζώρα «φαντάζει ακόμη αξεπέραστη στο είδος της» (σελ. 27).

Thanksgiving: Γιορτάζοντας την απαρχή μιας γενοκτονίας

 Λαμπρινή Θωμά

Το πράσινο φως για τη ληστρική και φονική πολιτική του, ο Λευκός αποικιοκράτης την έχει από τον ίδιο τον Ινδιανο, είναι το αφήγημα του Thanksgiving. Οι Ινδιάνοι όχι μόνο ταϊζουν και σώζουν τους λευκούς πουριτανούς, αλλά τους καλούν να μείνουν. Τους προσφέρουν τη Γη τους. Και οι πουριτανοί την παίρνουν, με δυτικούς όρους, όρους ιδιοκτησίας. Το έγκλημα ξεκινά. Και η ηθική δικαιολογία, που κρύβεται πίσω από το Thanksgiving, βάζει ρίζες.

Μέχρι και το 2017, ο «προοδευτικός» Καναδάς, στην επαρχία του Σασκατούν, υποχρέωνε τις ιθαγενείς γυναίκες σε στείρωση. Η καταγγελία, που έγινε μόλις πέρισυ, αφού συγκέντρωσε στοιχεία η πρώτη στη χώρα δικηγορική εταιρία που έφτιαξαν Ινδιάνοι δικηγόροι, αναφέρει ότι «την ώρα που τις έπιαναν οι πόνοι εύρισκαν την ευκαιρία να τις πιέσουν, ενοχλήσουν, υποχρεώσουν να υπογράψουν δίνοντας τη συγκατάθεσή τους». Αν δεν υπέγραφαν, τότε κρατούνταν, και δεν τους επιτρεπόταν να δουν τα νεογέννητα παιδιά τους, μέχρι να υπογράψουν ή και να πραγματοποιηθεί ο καυτηριασμός, ανέφερε η δικηγόρος Αλίσα Λόμπαρντ. Ανάμεσα σε όσα τους έλεγαν, είναι και πως η επέμβαση είναι αναστρέψιμη.

Οι αρχές του Σασκατούν και του Καναδά ζήτησαν συγγνώμη, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να υπάρχουν πολλά ακόμη θύματα της εγκληματικής αυτής τακτικής.

Τη σχετική μήνυση, το Νοέμβριο του 2018, κατέθεσαν αρχικά εξήντα ιθαγενείς γυναίκες κι αφορά εκβιαστικές στειρώσεις που έγιναν τα τελευταία 25 χρόνια. Θα ήταν περισσότερες, αλλα «η επίμονη κατάθλιψη και τα άγχη» που ακολούθησαν την υποχρεωτική στείρωση έχουν πάρει και ζωές. Κάτι όχι ασυνήθιστο στις ινδιάνικες κοινότητες, όπου οι αυτοκτονίες, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι «κάτι αναμενόμενο και φυσιολογικό».

«Αόρατες, αδύναμες, τρομαγμένες» δήλωναν οι γυναίκες θύματα, στην Ινδιάνα καθηγήτρια Ιατρικής και σήμερα βουλευτή, Υβόν Μπογιέρ, που έφερε πρώτη το θέμα στο φως, το 2017. «Και δε συνέβη μόνο στο Σασκατούν, συνέβη στη Ρετζίνα, συνέβη στο Ουίνιπεγκ, συνέβη όπου υπάρχει μεγάλος πληθυσμός αυτοχθόνων γυναικών».

ΠΑΤΡΙΔΑ, ΣΑΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΟΥ…

ΠΑΤΡΙΔΑ, ΣΑΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΟΥ…

Λορέντζος Μαβίλης

του Λεωνίδα Αποσκίτη

Στις 28 Νοεμβρίου του 1912, κατά την διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, βρίσκει ομηρικό θάνατο ο Επτανήσιος λυρικός ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, σε ηλικία 52 ετών. Τραυματίστηκε στην Μάχη του Όρους Δρίσκου, στην επιχείρηση του στρατού μας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

«Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα την μεγάλη τιμή να πεθάνω για την Ελλάδα», είχε πει, θυμίζοντας το επιτάφιο επίγραμμα του Αισχύλου όπου τονίζεται η συμμετοχή του μεγάλου τραγικού ποιητή στην Μάχη του Μαραθώνα.

Φλογερός πατριώτης, ρομαντικός οραματιστής, ανηψιός του Καποδίστρια από την πλευρά της μητέρας του, ο Μαβίλης διατηρούσε δεσμό με την ποιήτρια Μυρτιώτισσα, η οποία υπηρετούσε την ερωτική ποίηση. Το ποίημά της «Τι άλλο, καλέ μου» είναι αφιερωμένο στην μνήμη του.

Ο Μαβίλης συμμετείχε το 1896 στην Επανάσταση της Κρήτης και είχε τραυματιστεί κατά τον άτυχο ελληνοτουρκικό πόλεμο το 1897.

Εξελέγη βουλευτής το 1910, αλλά εγκατέλειψε τα βουλευτικά έδρανα και την ασφάλεια των προνομίων του για να λάβει εθελοντικά μέρος στην πολεμική εξόρμηση του ’12 επικεφαλής του Λόχου των «ερυθροχιτώνων» Γαριβαλδινών, που πολεμούσαν μαζί με τον ελληνικό στρατό.

Ήταν η εποχή όπου βουλευτές άφηναν τα έδρανα της Βουλής για να πάνε στην πρώτη γραμμή μαζί με γυιούς και κόρες πρωθυπουργών, Ολυμπιονίκες, δημάρχους, ακόμα και κυρίες της αριστοκρατίας των Αθηνών...

Σήμερα, που ο εθνομηδενισμός μαζί με την ευρωδουλεία καθοδηγούν το κράτος στην εθνοκτονία των Ελλήνων… που οι λέξεις Έθνος, Πατρίδα, Ανεξαρτησία, Ελευθερία, Δημοκρατία έχουν χάσει το νόημά τους και ο Λαός έχει εντέχνως απογυμνωθεί από την γλώσσα του, μας δίνει κουράγιο η παρακαταθήκη της θυσίας του Μαβίλη όπως και οι παρακάτω στίχοι του:

"Πατρίδα, σὰν τὸν ἥλιο σου ἥλιος ἀλλοῦ δὲ λάμπει.

[…..]

Ἑλλάς, τὸ μεγαλεῖο σου βασίλεμα δὲν ἔχει,

καὶ δίχως γνέφια τοὺς καιροὺς ἡ δόξα σου διατρέχει…"

Σπάνια φωτογραφία από τον θανάσιμο τραυματισμό του ποιητή Λορέντζου Μαβίλη. Πάνω του στέκονταν ο εθελοντής παπά Φώτης καθώς και η εθελόντρια νοσοκόμα Ασπασία, συζ. Ιωάννη Ράλλη, κόρη του πρώην πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και ανηψιά του αρχηγού, εμπνευστή και χρηματοδότη των Ελλήνων εθελοντών, Αλέξανδρου Ρώμα. Πιο πέρα, σφίγγοντας τα δόντια από τους πόνους του δικού του τραύματος, χαιρετούσε σε στάση προσοχής ο ίδιος ο Αλέξανδρος Ρώμας, μονολογώντας: «Αγαθή η μοίρα σου λοχαγέ Μαβίλη».

Ηρωικός θάνατος με  χρώμα ομηρικό αφού ο τρόπος που σκοτώνεται μοιάζει με τον θάνατο του Πάνδαρου (Ιλιάδα Ε 290 κκ) όπου το βέλος που κατευθύνει η Αθηνά στη μύτη του ήρωα, δίπλα στο μάτι, του τρύπησε τα δόντια και του έκοψε τη γλώσσα.

Μεταναστευτικό, Τουρκικός Αναθεωρητισμός και επιθετικότητα, η κατάσταση στην Εθνική άμυνα..

ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ:

Μεταναστευτικό, Τουρκικός Αναθεωρητισμός και επιθετικότητα,
η κατάσταση στην Εθνική άμυνα..

(Κι΄εσύ, χτενίζεσαι..)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

----------------------------------------------------------------------

Α. - Περί «Γαλάζιας Πατρίδας»

Έχουμε αναφερθεί ξανά για την παραμύθα της Τουρκικής «Γαλάζιας Πατρίδας», πεδινοί και ημιορεινοί –και ολίγον από στέπα από όπου ξεκίνησαν- είναι οι άνθρωποι. Με την θάλασσα δεν το΄χουν.

Με μια επιστολή που έστειλε στα Ηνωμένα Έθνη ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Τουρκίας στον ΟΗΕ Σινιρλίογλου, η Άγκυρα διεκδικεί ανοικτά δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες ακόμη και δυτικά του 28ου μεσημβρινού -ο οποίος διατρέχει τη Ρόδο. Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία θέτει σε ευθεία αμφισβήτηση την επήρεια του συμπλέγματος του Καστελορίζου, αλλά και των Δωδεκανήσων και επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, λίγο πριν τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ.Προβάλλει τις πάγιες θέσεις της για το ζήτημα της οριοθέτησης ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, ισχυριζόμενη ότι διαθέτει θαλάσσια σύνορα στην Ανατολική Μεσόγειο με την Αίγυπτο, παραβλέποντας τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία δεν αναγνωρίζει. Κάνει επίσης λόγο για ipso facto και ab initio νομικά και κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου που βρίσκονται δυτικά του μεσημβρινού 32 ° 16’18 “E. Απορρίπτει τον χάρτη με συντεταγμένες που κατέθεσε η Κυπριακή Κυβέρνηση στις 25 Απριλίου 2019 και τονίζει ότι η οριοθέτηση με το «δυτικό τμήμα της ελληνοκυπριακής Διοίκησης», όπως αποκαλεί την Κυπριακή Δημοκρατία, θα ήταν δυνατή μόνο μετά από μια συνολική πολιτική διευθέτηση του Κυπριακού.

Απάντησε σε αυτά με ανοικτή επιστολή του το ΥΠΕΞ:

« …..Όπως έχουμε δηλώσει στις επιστολές αυτές, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, τα νησιά, ανεξαρτήτως μεγέθους, έχουν πλήρη δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες όπως και τα ηπειρωτικά εδάφη. Η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ μεταξύ κρατών με παρακείμενες ή έναντι ακτές (είτε ηπειρωτικές είτε νησιωτικές) θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, με βάση τις αρχές της ίσης απόστασης/μέσης γραμμής. 

Όργιο εγκλημάτων πολέμου στη “ζώνη ασφαλείας” της Τουρκίας καταγγέλλουν οι Κούρδοι

Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατήγγειλε σήμερα «τις εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες» και «τις απαλλοτριώσεις» που πραγματοποιούνται στη «ζώνη ασφαλείας» που έχει δημιουργήσει η Τουρκία στη βορειοανατολική Συρία με στόχο να εγκαταστήσει εκεί τους πρόσφυγες που έχουν καταφύγει στο τουρκικό έδαφος. 

Έπειτα από τη στρατιωτική επιχείρηση που εξαπέλυσε στις 9 Οκτωβρίου η Τουρκία κατέλαβε, σε συνεργασία με σύμμαχες συριακές ανταρτικές δυνάμεις μια λωρίδα γης στη βορειοανατολική Συρία κατά μήκος των τουρκικών συνόρων, μήκους 120 χιλιομέτρων και βάθους 30 χιλιομέτρων, δημιουργώντας μία ντε φάκτο «ζώνη ασφαλείας», αφού εκδίωξε τους Κούρδους αντάρτες. 

«Η Τουρκία θα πρέπει να ερευνήσει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν εγκλήματα πολέμου, στις περιοχές που βρίσκονται πλέον υπό τον έλεγχό της», ανακοίνωσε το HRW, αναφέροντας με λεπτομέρειες τις ωμότητες που έχουν διαπράξει οι Σύριοι αντάρτες. «Εκτελέσεις, λεηλασίες περιουσιών, παρεμπόδιση των εκτοπισμένων να επιστρέψουν στα σπίτια τους είναι ξεκάθαρα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η “ζώνη ασφαλείας” που προτείνει η Τουρκία δεν θα είναι ασφαλής», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Σάρα Λία Ουίτσον διευθύντρια για τη Μέση Ανατολή του HRW. 

Ενάντια στο πνεύμα της εποχής

Παύλος Κλιματσάκης

Είναι οι δύο πρώτες (οι εισαγωγικές) μεταδόσεις από την ομώνυμη εκπομπή του Παύλου Κλιματσάκη, που μεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας (91,2 fm).

Εξηγεί το θεωρητικό / φιλοσοφικό πλαίσιο της τρέχουσας περιόδου της ιστορίας, και τις αιτίες για τις οποίες προβάλλει επιτακτική η ανάγκη έκφρασης αντιλόγου.

Η “οπτικοποίηση” των δύο ηχογραφήσεων (μέσω καλλιτεχνικού  και συμβολικού, κυρίως, χαρακτήρα φωτογραφικών καταγραφών) στο παρόν βίντεο έγινε από το Αντίφωνο.

Γ. Ρακκάς: Αξιοποίηση ηλιακής ενέργειας από το Δήμο – Τοποθέτηση για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση (βίντεο)

Παρέμβαση του δημοτικού συμβούλου Γιώργου Ρακκά (Μένουμε Θεσσαλονίκη) 

Υπάρχει ένας σύγχρονος τρόπος να δούμε την παράδοσή μας, με την κοινωνική διάσταση της γιορτής της Αγίας Αικατερίνης, γιορτή η οποία συμπίπτει ημερολογιακά με την Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

Με βάση στοιχεία που ζητήσαμε και πήραμε από τη Διοίκηση για το 37ο Νηπιαγωγείο Θεσσαλονίκης όσον αφορά την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε αυτό, το παράδειγμα κρίνεται οικολογικό και βιώσιμο οικονομικά, με το κέρδος λόγω πώλησης ενέργειας και το κέρδος από την μη κατανάλωση ρεύματος από τη ΔΕΗ. Θα μπορούσε να γενικευτεί το παράδειγμα σε όλα τα σχολικά κτήρια του Δήμου, ώστε να επανεπενδυθεί κεφάλαιο. Η δημοτική τηλεόραση πρέπει να αναδείξει το παράδειγμα αυτό.

Είναι σοβαρό θέμα να μένουν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι, ειδικά στις γιορτές, και δεν πρόκειται για ζήτημα απλής μικροκαθυστέρησης.

No society, Το τέλος της μεσαίας τάξης της Δύσης, του Κρ. Γκιλλουί

Ο Κριστόφ Γκιλλουί γεννήθηκε το 1964 στη Γαλλία και σπούδασε γεωγραφία στη Σορβόνη. Ως κοινωνικός γεωγράφος επικεντρώθηκε αρχικά στα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά ζητήματα της Γαλλίας, ενώ τα τελευταία χρόνια η ερευνά του διευρύνεται στο σύνολο των δυτικών χωρών.
Τα βιβλία του έχουν γνωρίσει σημαντική απήχηση στη Γαλλία καθώς, μαζί με αυτά του οικονομολόγου Τομά Πικετύ, έφεραν στο κέντρο του προβληματισμού το μεγάλο κοινωνικό ρήγμα που βαθαίνει διαρκώς στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών.
Ο Γκιλλουί επισημαίνει ότι το 60% του πληθυσμού, που ζει στις περιφερειακές περιοχές της Δύσης παραμένει «αόρατο» για τους πολιτικούς και τις ανώτερες τάξεις, που έχουν οχυρωθεί στις παγκοσμιοποιημένες μητροπόλεις. Εξού και φαινόμενα όπως το Μπρέξιτ, ο Σαλβίνι, ο Τραμπ, η Λεπέν. Λαϊκά κινήματα όπως τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία, αποσκοπούν ακριβώς να αμφισβητήσουν αυτό το νέο κοινωνικό απαρτχάιντ.
Με το βιβλίο του, Συνηγορία για μια λαϊκή Αριστερά. Η Αριστερά μπροστά στους ψηφοφόρους της, το 2011, τοποθετήθηκε στην πολιτική συζήτηση της εποχής, ενώ το 2017, συνυπέγραψε με τον J.-P Chevenement, τον M. Onfray, τη N. Polony και άλλους, το κείμενο «Ευρώπη: η υπερεθνικότητα απέτυχε, ας εμπιστευτούμε τα έθνη».

Τίτλος: No society, το τέλος της μεσαίας τάξης της Δύσης

Συγγραφέας: Κριστόφ Γκιλλουί

Μετάφραση: Χριστίνα Σταματοπούλου

Σελίδες: 256

Εναλλακτικές Εκδόσεις 2019

ISBN: 978-960-427-206-8

Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και μπορείτε να το προμηθευτείτε και στο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο των Εναλλακτικών Εκδόσεων. 

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου 

Η καταστροφή της παλιάς μεσαίας τάξης και η περιχαράκωση σε μητροπόλεις-φρούρια των αρχουσών τάξεων της Δύσης, αποτελεί την αφετηρία του προβληματισμού του τελευταίου βιβλίου του Γάλλου γεωγράφου, Κριστόφ Γκιλλουί. Συνέπεια αυτής της καταστροφής και του διχασμού είναι η διάλυση της κοινωνικής συνοχής των δυτικών κοινωνιών και ο κατακερματισμός τους σε μικροκοινωνίες, καθεμιά από τις οποίες προσπαθεί να επιβιώσει, περιχαρακωμένη στη δική της κοινωνική ή εθνο-πολιτισμική κοινότητα, καθώς και η αυξανόμενη αδυναμία επικοινωνίας ανάμεσα στο μειοψηφικό μηντιακό και πολιτικό σύστημα και την κοινωνική πλειοψηφία. Πρόκειται για την έκλειψη της κοινωνίας, τέτοια που τη γνωρίζαμε στο παρελθόν.
Το βιβλίο του συνιστά έτσι μια σημαντική συμβολή στην προσπάθεια που καταβάλλεται τα τελευταία χρόνια να συνειδητοποιηθούν οι τεράστιες κοινωνικές αλλαγές που πραγματοποιούνται μπροστά στα μάτια μας, αλλαγές τις οποίες, δυστυχώς, συνεχίζουμε να αναλύουμε και να ερμηνεύουμε με το ιδεολογικό οπλοστάσιο του 19ου και του 20ού αιώνα: Για τον Κριστόφ Γκιλλουί, αυτές οι τεράστιες αλλαγές έχουν διαμορφώσει, στις χώρες της Δύσης, ένα νέο κοινωνικό και ταξικό τοπίο, μια νέα ταξική σύνθεση. Όπως λέει χαρακτηριστικά: «Από τα ερείπια της μεσαίας τάξης της Δύσης αναδύεται ο κόσμος των περιφερειών».

Διαβάστε ακόμη: 

«Από τα ερείπια της μεσαίας τάξης της Δύσης αναδύεται ο κόσμος των περιφερειών»

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr/archives/214148
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Ντόκος και το ελληνικό σύστημα: Αδυνατούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει στην περιοχή μας

Του Ζαχαρία Μίχα από το hellasjournal.com

Είναι προφανές πια ότι η ευρύτερη γειτονιά της Ελλάδας ανησυχεί σφόδρα για τη διάχυτη ρευστότητα, η οποία προκαλεί αβεβαιότητα για το τι επιφυλάσσει το μέλλον.

Αυτό το κλίμα επιβεβαιώνεται και από την ισραηλινή διαρροή περί συνεννόησης της Άγκυρας με το Πακιστάν με σκοπό την ανάπτυξη πυρηνικού οπλοστασίου. Αν μη τι άλλο όλα δείχνουν ότι η Ανατολική Μεσόγειος δεν πρόκειται να ηρεμήσει εύκολα. Οι πιθανότητες είναι υπέρ του ενδεχομένου περαιτέρω κλιμάκωσης κι όχι συνεννόησης των βασικών δρώντων.

Σ’ αυτό το περιβάλλον, το ελληνικό πολιτικό σύστημα δείχνει να αδυνατεί να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει, ποιο είναι το εθνικό διακύβευμα. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από το γεγονός ότι συνεχίζει την αυτοκαταστροφική (για τη χώρα) τακτική να μην δίνεται προτεραιότητα στο αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό αφορά στον προϋπολογισμό, αλλά όχι μόνο. Αναφορικά με τους πόρους, έχει παρέλθει σχεδόν μια 15ετία από τότε που η Ελλάδα ασχολήθηκε σοβαρά με το ζήτημα. Όσον αφορά τη δρομολόγηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων με σκοπό τον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση του αξιόμαχου, και εκεί παρατηρείται αδράνεια.

Κανείς δεν αμφισβητεί την ανάγκη εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών και πολύ περισσότερο την ανάγκη λήψης μέτρων προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης. Από την άλλη πλευρά, όμως, μία κυβέρνηση οφείλει να θέτει προτεραιότητες με βάση τη μεγάλη εικόνα της περιοχής, που πρακτικά σημαίνει με πρώτο και κύριο κριτήριο την εθνική ασφάλεια. Οι Έλληνες δεν μπορούν να ελπίζουν ότι την τελευταία στιγμή θα εμφανιστεί κάποιος σωτήρας.

Εν ολίγοις, η εθνική ασφάλεια έχει υποταχτεί σ’ έναν μονοδιάστατο οικονομισμό και ως εκ τούτου έχει αφεθεί στα χέρια του οικονομικού επιτελείου, του Σταϊκούρα και του Σκυλακάκη. Το οικονομικό επιτελείο από τη θέση και τον ρόλο του, όμως, έχει μονομέρεια. Οι μεγάλες επιλογές πρέπει να γίνονται από αυτόν που έχει τη συνολική ευθύνη για τη διακυβέρνηση, αυτό που λόγω της θέσης και του ρόλου του οφείλει να βλέπει τη μεγάλη εικόνα και με βάση αυτή να αποφασίζει. Με άλλα λόγια, το μπαλάκι είναι στα χέρια του πρωθυπουργού προσωπικά.

Ελληνική οπτική

Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι ο τρόπος που το υπουργείο Εξωτερικών χειρίζεται τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής.

Η Ελλάδα έχει την ιδιαιτερότητα να αντιμετωπίζει ευθεία απειλή. Ως εκ τούτου, οφείλει να έχει επεξεργαστεί εξωτερική πολιτική προσαρμοσμένη στις ειδικές συνθήκες που διαμορφώνονται από τον πάγιο τουρκικό επεκτατισμό. Είναι εθνικά επιζήμιο μονίμως να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, ακολουθώντας πιστά την “ορθοδοξία” των ηγετικών πόλων του δυτικού στρατοπέδου, των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχουμε ανάγκη από ελληνική οπτική και κατ’ επέκταση από ελληνική πολιτική, η οποία ναι μεν να είναι συμβατή με τις βασικές κατευθύνσεις των Δυτικών, αλλά όχι υπαγορευμένη από αυτούς.

Η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης και η ανατιμετώπισή της

Ιδού τι θα κάναμε με την “διεθνώς αναγνωρισμένη” Λιβύη αν είχαμε… διαφορετική εθνική αξιοπρέπεια

Η χθεσινή μέρα ανέδειξε ως ένα από τα σημαντικότερα θέματα, μια ασύλληπτα προκλητική για τα νόμιμα συμφέροντα της χώρας μας ενέργεια από την πλευρά της Τουρκίας και της “αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Λιβύης”. Οι δυο αυτοί δρώντες, το πιο “απροσάρμοστο” κράτος στο σύγχρονο διεθνές σύστημα αφενός και η μία πλευρά του εν εξελίξει εμφυλίου στη βορειοαφρικανική χώρα που ελέγχει μόνο την πρωτεύουσα Τρίπολη της Λιβύης, αποφάσισαν να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την πρόβλεψη του διεθνούς δικαίου, ότι τα κατοικημένα και με οικονομική δραστηριότητα νησιά έχουν θαλάσσιες ζώνες.

Σχολιάζει ο Ζαχαρίας Β. Μίχας* από το defence-point

Η Τουρκία είναι γνωστή. Δεν το κάνει για πρώτη φορά. Τώρα, καταφέρνει να παρασύρει και την “κυβέρνηση” της Λιβύης σε αυτό τον ολισθηρό δρόμο. Οι Τούρκοι προσπαθούν μέσω των ακραίων προκλήσεων να καταφέρουν στο τέλος να αρπάξουν κάτι -πολύ- περισσότερο από αυτό που υπαγορεύει το ισχύον διεθνές δίκαιο. Επισήμως δεν το αμφισβητούν, αλλά ρίχνουν στον τραπέζι μια προσαρμοσμένη απόλυτα στα συμφέροντά τους ερμηνεία διατάξεών του…

Όλοι είδαμε ποια ήταν η για μια ακόμη φορά “ψύχραιμη” στάση της Ελλάδας. “Αυστηρή” ανακοίνωση από το υπουργείο Εξωτερικών και τηλεφωνικές συνομιλίες με τους ομολόγους του Νίκου Δένδια στην Κύπρο και την Αίγυπτο, συν οδηγίες για ενημέρωση της υπεύθυνης για την εξωτερική πολιτική της Ένωσης, Φεντερίκα Μογκερίνι. Προφανώς δόθηκαν οδηγίες και στις πρεσβείες μας ανά τον κόσμο να πράξουν τα δέοντα.

Είναι κάτι λάθος από όλα αυτά; Σαφώς όχι. Είναι αυτή επαρκής απάντηση σε αυτή την ακραία πρόκληση της Τουρκίας. Επίσης όχι. Το σημαντικότερο είναι, ότι η στάση της Ελλάδας ήταν απολύτως προβλέψιμη για τους Τούρκους και τους Λίβυους, όταν εξέτασαν τις δυνητικές επιπτώσεις αυτής της άθλιας πρωτοβουλίας τους.

Κι αν κάποιος αντιτείνει ότι δεν θα ήταν σοφό να προκαλέσουμε την Τουρκία, αφού η ακρότητα της ενέργειάς της σε συνδυασμό με την κινητοποίηση της ελληνικής διπλωματίας, αλλά και οι προφανείς επιπτώσεις για πλήθος χωρών της υφηλίου αν γινόταν αποδεκτή η τουρκική θέση, καθιστούν επαρκή την ελληνική αντίδραση, εμείς θα διαφωνήσουμε. Για δυο λόγους.

Ο πρώτος αφορά την εμπειρία από τις δεκαετίες προκλήσεων από την πλευρά της Τουρκίας στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Τι έχουμε διδαχθεί; Ότι όσο ακραία και να είναι η θέση που διατυπώνει, συναντά μια γενικευμένη απροθυμία αντίστασης και απερίφραστης καταδίκης της (σ.σ. και της Τουρκίας και της θέσης) από τους ισχυρούς αυτού του πλανήτη.

Αυτό είναι που την έχει αποθρασύνει, επιλέγοντας να κλιμακώνει διαρκώς τη διπλωματική της επίθεση, σε συνδυασμό πάντα με άλλα εργαλεία εκβιασμού. Άρα και η δική μας κινητοποίηση δεν πρέπει να μας ενθουσιάζει κιόλας. Τα αποτελέσματά της, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποδειχθούν πεπερασμένα. Αυτό που θα μείνει είναι η εγγραφή μιας ακόμα τουρκικής διεκδίκησης στην ατζέντα. Τόσο απλά.

Ο δεύτερος λόγος επικεντρώνει στο ότι το άλλο μέρος της εξίσωσης που αποφάσισε -διά της Άγκυρας- να “βγάλει γλώσσα” και αυτό απέναντι στην Ελλάδα, επιδεικνύοντας ακραία “ασέβεια”, δεν είναι δυνατόν να μην αισθανθεί το οποιοδήποτε κόστος για τη στάση του.

Από τη στιγμή που η “αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση” της Λιβύης έχει πλήθος εχθρών και μάλιστα πολύ ισχυρών, οπότε η Ελλάδα δεν θα ήταν μόνη “σαν την καλαμιά στον κάμπο”, η ελληνική στάση όφειλε να είναι διαφορετική: Έπρεπε να κινηθεί αστραπιαία και να επιβάλει αυτό το σοβαρό κόστος για τη μη φιλική στάση.

Εάν η χώρα διέθετε αυτοσεβασμό και δεν κινούνταν στο διεθνές περιβάλλον με βάση μια ομιχλώδη αντίληψη περί “πολιτισμένης” διεθνούς συμπεριφοράς, πιστεύοντας ότι αυτό την αναγορεύει σε “καλό παιδί” με αποτέλεσμα να κερδίζει πόντους, θα προχωρούσε εντός ωρών στην απόσυρση της αναγνώρισης από το καθεστώς της Τρίπολης.

Τι κι αν ο ΟΗΕ τους αναγνωρίζει; Αν είχαμε αυτοσεβασμό, δεν θα αποτελούσε εμπόδιο. Πότε παρενέβη ο διεθνής αυτός οργανισμός να υπομνήσει στην Τουρκία οτιδήποτε για την έκνομη συμπεριφορά και το “περιφερειακό bullying” που ασκεί; Εδώ δεν τολμά να αρθρώσει λέξη προς την Τρίπολη…

Ο ξεχασμένος Άγιος Αθανάσιος…

22 Νοεμβρίου 2019 17:59

του Γιάννη Μιχαλακόπουλου

Προ ολίγων μηνών, είχα την τύχη να λάβω μέρος σε ένα ενδιαφέρον αστικό οδοιπορικό στο πλαίσιο του «θεσμού» Athens Walking Stories. Ο συγκεκριμένος περίπατος διήλθε από σημεία του αθηναϊκού κέντρου στα οποία «έδρασε» ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και κάποιοι χαρακτήρες των έργων του. Κατά το  πολιτισμικό δρώμενο αυτό, δημιουργήθηκε στους συμμετέχοντες ένα αίσθημα ικανοποίησης, αναπόλησης και νοσταλγίας. «Ο ξεπεσμένος Δερβίσης», «Ο Γείτονας με το λαγούτο» και μια «Αγρυπνία εις τον άγιον Ελισσαίον» μας ταξίδεψαν για δύο ώρες στα μαγικά εκείνα χρόνια των αρχών του περασμένου αιώνα…

Πλην όμως, το όμορφο απόγευμα περιελάμβανε και ένα μελανό σημείο, το οποίο προφανώς δεν σχετίζεται με την άρτια οργανωμένη εκδήλωση. Συγκεκριμένα, βαδίζοντας στην οδό Αριστοφάνους προς την Πλατεία Ηρώων του Ψυρρή, ανάμεσα σε ταβερνομπακάλικα και καφενέδες, ξεπρόβαλε μπροστά μας ταπεινός και καταφρονεμένος, μα αμείλικτος, ο Άγιος Αθανάσιος! Ασυναίσθητα, όλοι και όλες χαμήλωσαν το βλέμμα με αμηχανία και αντιπαρήλθαν, επιταχύνοντας τον βηματισμό τους. Ο (άγνωστος στο ευρύ αθηναϊκό κοινό) ναΐσκος βρίσκεται σε κακή κατάσταση ενώ η εικόνα που παρουσιάζει ο γύρω χώρος προσβάλλει την «αισθηθική» ακόμα και του πιο ανυποψίαστου περί τα πολιτιστικά… Τοίχοι βανδαλισμένοι με πολλά κακόγουστα «γκράφιτι», απορρίμματα, βρώμικα και ασυντήρητα πεζοδρόμια. Ιδιαίτερο «ενδιαφέρον» παρουσιάζει η όμορη αυλή, η οποία έχει μετατραπεί σε αποθήκη (;) και φιλοξενεί κατά καιρούς καφάσια, παλέτες, βαρέλια, τσίγκους και παλιοσίδερα! Το σκηνικό των άκομψων (ανθρωπογενών) παρεμβάσεων συμπληρώνεται από μια «κυκλώπεια» γκαραζόπορτα που υψώνεται στην είσοδο – έξοδο αυτού του υπαίθριου χώρου…

Ο Άγιος Αθανάσιος της οδού Αριστοφάνους 32, ονομάζεται και «Αιγινίτικο Μετόχι» καθότι ανήκει στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσολεόντισσας στην Αίγινα. Από τεχνικής άποψης, είναι μια καμαροσκεπής μονόκλιτη βασιλική (εσωτερικών διαστάσεων 8mΧ5m) με ημικυλινδρικό θόλο, ο οποίος ανατολικά και δυτικά καταλήγει σε τεταρτοσφαίρια που βαίνουν σε ημιχώνια. Στον ίδιο αρχιτεκτονικό ρυθμό ανήκουν επίσης η Παναγία Ρόμβη, οι Άγιοι Ανάργυροι του Κολοκύνθη (Μετόχι Παναγίου Τάφου) και η Παναγία η Παντάνασσα στο Μοναστηράκι. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα τεχνοτροπία που μάλλον εισήχθη από την Άνω  Μεσοποταμία (προϊσλαμική Περσία και Αρμενία) στην Ελλάδα, λίγο πριν το 10ο μ.Χ. αιώνα (βλ. «Η Παντάνασσα των Αθηνών», Χρήστος Μ. Ενισλείδης, 1966).

Για τους φίλους των νόμων και των διαταγμάτων (μη εξαιρουμένου του γράφοντος), υπογραμμίζεται ότι βάσει Υπουργικής Απόφασης (ΦΕΚ 134 Β/15.02.1972) ο Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου Ψυρρή έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο, μαζί με άλλα 19 «ιστορικά αρχιτεκτονήματα» της Περιοχής Αθηνών που παρουσιάζουν ιδιαίτερο αρχαιολογικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον (πχ  Ι.Ν. Αγίου Ιωάννη στην Κολώνα, Ι.Ν. Αγίων Ασωμάτων Θησείου). Στην πράξη και σε απλά (νομικά) ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι ο ιδιοκτήτης οφείλει, κατ’ ελάχιστον, να διατηρεί το ύφος και να μην αλλοιώνει  το χαρακτήρα του εκάστοτε μνημείου.

Τελικά, φαίνεται ότι αυτή η Πόλη της Παλλάδος, ως «Κλεινόν Άστυ» που είναι, παράγει περισσότερη Ιστορία απ’ όση μπορεί να καταναλώσει. Παραμένει δυσερμήνευτο το «γιατί;» αυτό το είδος «πλεονάσματος» οδηγεί σε τέτοιες εκφράσεις «ελλείμματος» πολιτισμού και λαϊκής κουλτούρας…

Το ψυχολογικό προφίλ της σύγχρονης εφηβείας

Ο Δημήτριος Κούκης, Ψυχολόγος (BA MSc) – Ψυχοθεραπευτής, μιλάει στην Πεμπτουσία για το ψυχολογικό προφίλ της σύγχρονης εφηβείας.

Συμπλήρωμα οι παρακάτω σύνδεσμοι

Τo ψυχολογικό περιβάλλον των νέων
Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής
Το σύνδρομο της Κόλασης
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!

Ρατσισμός και «αντιρατσισμός» ως παραγωγικά φαινόμενα

του Δημήτρη Μπελαντή

Ο

ρισμένες φορές σκέφτομαι ότι οι ρατσιστικές και ακροδεξιές πρακτικές (και οι πραγματικές και οι διασταλτικά εικαζόμενες) δεν είναι απλά ένα αρνητικό φαινόμενο, δηλαδή ένα φαινόμενο άρνησης και απόρριψης ή και καταδίωξης του «διαφορετικού». Δεν είναι μόνο κατασταλτικό φαινόμενο ή φαινόμενο απαξίωσης των άλλων. Είναι ένα παραγωγικό φαινόμενο με την έννοια ότι διαμορφώνει ή ενισχύει υποκειμενικές στάσεις ή και επάγεται σοβαρά αντικειμενικά κοινωνικά αποτελέσματα.

Όσον αφορά τους ίδιους τους φορείς τέτοιων ρατσιστικών πρακτικών. Παράγει επιθετικές πρακτικές τους απέναντι σε ανίσχυρες ομάδες. Παράγει μια ρητορική περιφρόνησης που συνδέεται και με δική τους εσωτερική υποεκτίμηση. Παράγει λεβεντιά δήθεν εκεί που υπάρχει εθελοδουλία. Παράγει μύθους περί ανωτερότητας. Παράγει αιτήματα προς το κράτος για περισσότερη καταστολή (και όχι μόνο για περισσότερη ασφάλεια, που δεν είναι μόνο του αθέμιτο ως αίτημα). Παράγει υποκατάστατα προς μια κλονισμένη ή σε κρίση εθνική ταυτότητα, πρόβλημα που υφίσταται και έχει αντικειμενική θεμελίωση, συνδεόμενη και με την παγκοσμιοποίηση, ιδίως την πολιτιστική της παράμετρο. Παράγει μετάθεση της οργής προς τους πάνω σε οργή προς τους κάτω. Παράγει την αναζήτηση σωτήρων όπως ο Τραμπ, ο Όρμπανς κ.λπ.

Πάμε τώρα στους αντιπάλους του ρατσισμού και των ακροδεξιών πρακτικών. Δεν εννοώ τα θύματα, ούτε τους καλοπροαίρετους κριτικούς και πολέμιους του ρατσισμού, όπου περιλαμβάνω και τον εαυτό μου και παρά πολλούς φίλους και συντρόφους. Αλλά ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων που είναι συχνά επαγγελματίες αντιρατσιστές ή αντιφασίστες, είτε με την έννοια των ΜΚΟ και του βαλαντίου είτε με την έννοια της ιδεολογικής δογματικής ανάγκης «απόδειξης» κάθε λίγο και λιγάκι ότι όλη η κοινωνία είναι ρατσιστική και ακροδεξιά, παραγνωρίζοντας ότι οι ξενοφοβικές τάσεις αποτελούν τελείως λάθος απάντηση σε πραγματικά κοινωνικά και ταυτοτικά προβλήματα που επάγονται οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές.

«Να τελειώνουμε με τους “σιδερένιους νόμους” της Ιστορίας»

"...Ο άνθρωπος όλο και πιο πολύ μέσω της τεχνολογίας παύει να είναι πρόσωπο. Να έχει τα χαρακτηριστικά του, τις κακίες του, τις μεγαλοσύνες του. Κυκλοφορούμε όλο και πιο πολύ μέσω του διαδικτύου. Εγώ, λοιπόν, που χρησιμοποίησα ηλεκτρονικό υπολογιστή στη Γαλλία, για τη Φυσική, από τότε ούτε κινητό έχω, ούτε υπολογιστή. Αναγνωρίζω ότι ζημιώνομαι απ’ όλα αυτά, αλλά έπαθα ένα είδος φροϊδιανής απώθησης...

...Συνεπώς πρέπει να βλέπουμε τις αντικειμενικές συνθήκες και την κατάσταση της εργατικής τάξης. Πείτε μου εάν το ΚΚΕ έγραψε ποτέ μια μελέτη για την εργατική τάξη. Εάν η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που είναι υποτίθεται πρωτοπορία κάθισε ποτέ να σκεφτεί πού ζει ο εργάτης, τι τρώει, με τι διασκεδάζει, με ποιους συναναστρέφεται. Δεν μελετήσαμε τον ουσιώδη ρόλο του εποικοδομήματος. Με τούτα και μ’ εκείνα αγανάκτησα με την απλοϊκή αντίληψη την οποία φορτώσανε στον Μαρξ – γιατί ο Μαρξ είπε βέβαια μια δυο φορές για τους νόμους της ιστορίας, αλλά όλο του το έργο είναι ξεθεμελίωμα αυτής της αντίληψης...

...Μου λέει ο Κώστας Βάρναλης: «Ρε παιδί μου, Κώστα, πού έμαθες αυτή την ωραία δημοτική γλώσσα;». Του λέω «Μπάρμπα-Κώστα, από τη γιαγιά μου». «Και τι ήταν, ρε παιδί μου, η γιαγιά σου;» με ρωτάει. «Αγράμματη αγρότισσα» του απαντώ. «Γι’ αυτό έμαθες δημοτική» μου λέει...

...Γεννήθηκα σ’ ένα χωριό όπου το ανιμιστικό σύμπαν ήταν ολοζώντανο. Θεοί, δαίμονες, βρικόλακες, νεράιδες. Ό,τι θέλεις ήταν ζωντανό. Οι άνθρωποι κάτι προσπαθούσαν να κερδίσουν από τον Θεό και τα καλά πνεύματα και τρέμανε τα κακά. Εγώ εκεί επάνω μεγάλωσα. Βέβαια, όπως είπαμε, έκανα δύο αφελείς θεοδικίες και στα δεκαπέντε μου ξεμπέρδεψα με τη θρησκεία, φεύγοντας μακριά από τον παππού μου που ήτανε δεσπότης και όλο μου το σόι που ήταν αξιωματικοί. Λέγανε: «Μωρέ ο Ευτύχης που ήταν πάντα πρώτος μαθητής, έγινε κομμουνιστής».

Τάσος Τσακίρογλου

Ο Ευτύχης Μπιτσάκης, ζώσα ιστορία της Αριστεράς, μιλά για την ιστορική μνήμη, τα ελλείμματα των προοδευτικών δυνάμεων, για την ανάγκη μιας πολιτικής οικολογίας, αλλά και αποτιμά τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης της Ν.Δ.

• Πώς βλέπετε την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση και πώς αξιολογείτε τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής της;

Νομίζω ότι μόνο οι αφελείς δεν προβλέπανε τι θα γίνει με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο νυν πρωθυπουργός τα είχε πει όλα. Ή από αφέλεια ή από ειλικρίνεια, δεν ξέρω. Εφαρμόζει λυσσασμένος το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Δεν ξέρω τι σκέφτεται αυτός και τι του λένε οι σύμβουλοί του. Πρέπει να έχει πολλούς συμβούλους γιατί δεν είναι και πολύ έμπειρος στην πολιτική.

Χτυπάει το άσυλο. Το άσυλο υπάρχει από τον Μεσαίωνα. Από τότε που υπάρχει πανεπιστήμιο. Τώρα το καταργεί. Σκότωσαν κανένα μέσα στο Πανεπιστήμιο; Τσακώνονται για την πολιτική. Η πολιτική είναι μέσα στην επιστήμη και η επιστήμη μέσα στην πολιτική. Και αυτό είναι φυσικό. Καταργεί λοιπόν το άσυλο. Θα καταργήσει τα εργατικά δικαιώματα.

Ό,τι δεν έκοψε η προηγούμενη κυβέρνηση σε μισθούς και συντάξεις θα το κόψει αυτή. Εάν μπορέσει να το κάνει, θα το κάνει και αυτό. Εκτός πια και εάν ξυπνήσει ο κόσμος. Μην παινεύουμε τον «ήρωα λαό». Δεν είναι ήρωας ο λαός. Ο λαός είναι λαός. Αγράμματοι, παλιάνθρωποι, ψεύτες, κλέφτες, τίμιοι άνθρωποι, λεβέντες, παλικάρια. Είναι όλα αυτά.