Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Η σοσιαλδημοκρατική τραγωδία

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Αυτός που εγκαινίασε την κυριαρχία του ακραίου νεοφιλελευθερισμούστην Ευρώπη, δεν είναι άλλος από τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Schroeder – με την «ατζέντα 2010» που επέβαλλε το 2000. Μέσω αυτής οι γερμανοί εργαζόμενοι έπαψαν να συμμετέχουν μισθολογικά στην αύξηση της παραγωγικότητας τους – ενώ η κυρία Merkel, όπως επίσης ο υπουργός οικονομικών της, απλά εφαρμόζουν το πρόγραμμα του κ. Schroeder, επιβάλλοντας το επί πλέον στα άλλα κράτη με τη βοήθεια της κρίσης χρέους που η Γερμανία τροφοδότησε με την πολιτική της (ανάλυση).
Αυτός που δρομολόγησε την καταστροφή της Ελλάδας, την υπαγωγή της στην Τρόικα οπότε την επιβολή των νεοφιλελεύθερων μνημονίων και την επίσημη χρεοκοπία της με το PSI, δεν ήταν άλλος από το σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Παπανδρέου – με τη βοήθεια των δύο επίσης σοσιαλδημοκρατών υπουργών οικονομικών του κκ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου. Αυτός που ολοκλήρωσε τώρα τη δολοφονία της χώρας μας, υφαρπάζοντας επίσης με ψευδείς υποσχέσεις την εξουσία, δεν ήταν άλλος από τον αριστερό και στη συνέχεια σοσιαλδημοκράτη κ. Τσίπρα – ο οποίος εφάρμοσε ακόμη πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, δρομολογώντας τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, οπότε την εξαθλίωση και υποταγή τους.

Αφρική...

Η Αφρική κατέχει

το 50% των παγκόσμιων κοιτασμάτων χρυσού,

το 90% των παγκόσμιων κοιτασμάτων λευκόχρυσου,

το 50% των παγκόσμιων κοιτασμάτων διαμαντιών

και το 33% των παγκόσμιων κοιτασμάτων ουρανίου

και παραμένει η πιο φτωχή ήπειρος στον κόσμο.

Ολοκληρωτικός «μαρξισμός» ως αποθέωση της μεθόδου ενάντια στη φύση και την ελευθερία



Κι αν ο Τρότσκι λεγόταν Ιωσήφ;

Το ότι δεν ασπαζόμαστε τον συμψηφισμό κοινωνικών συστημάτων και θεωριών, που οδηγεί ενίοτε σε μηδενισμό της ανθρώπινης εμπειρίας και ιστορίας, δεν σημαίνει ότι θάβουμε τους εφιαλτικούς παράδρομους της «επιστημονικής σοσιαλιστικής» ιδέας, επειδή πρέπει να αναγνωρίζουμε αγνές προθέσεις στους δημιουργούς της. Είναι γνωστή η ρεαλιστική αμφισβήτηση και η αναθεώρηση της μαρξιστικής οντολογίας, από ένα πλήθος διανοητών και κινημάτων.
Ξεκινώντας από τους αναρχικούς, που πρώτοι ένιωσαν στο κορμί τους την «προσαρμογή» της σοβιετικής επανάστασης στην αποθέωση των αντικειμενικών συνθηκών, προχωράμε στον Καστοριάδη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, την Χάννα Άρεντ, και άλλους αιρετικούς διανοητές ή απόκληρα παιδιά του Μαρξ, που μπροστά στην αλήθεια, δεν προτίμησαν την σιωπή και τη μεταφυσική σκέψη.
Ο Όττο Ρύλε, ο Άρης Αλεξάνδρου, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Αλμπέρ Καμύ, ο Λούις Μάμφορντ, ο Ζάκ Ελλύλ, η Σχολή της Φραγκφούρτης, ο  Σαρλ Φουριέ, ο Άλντους Χάξλευ, ο Τζώρτζ Όργουελ, 0 Εντγκάρ Μορέν, ο Ιβάν Ίλιτς, οι Καταστασιακοί με τον Ντεμπόρ, ο Ζακ Κλώντ Μισεά και ένα πλήθος ετερόκλητων προσώπων, μας φωτίζουν και μας ανοίγουν το μυαλό με το έργο τους. Κι αν είναι αναγκαίος, ο απολογητικός αυτός πρόλογος, είναι επειδή τα αριστερά, τα ακροαριστερά και ψευδοαντιεξουσιαστικά ιερατεία, με το μένος παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, εγκαλούν ως «πράκτορες του ιμπεριαλισμού» στην καλύτερη και φασίστες στην χειρότερη, όσους συνεχίζουν να σκέφτονται εναλλακτικά. Εγκαθιστώντας την μεταφυσική της απαράβατης αναγκαιότητας ενός ολοκληρωτικού «επαναστατικού» πεπρωμένου, ακρωτηριάζουν εντέλει, τη συνολική απελευθέρωση του ανθρώπου ως συνολικό πρόσωπο μέσα στην συλλογική πάντα εξέλιξη του κόσμου. Παραμένοντας ανήλικα πληγωμένα παιδιά, που πασχίζουν να μην τους λιώσουν την ψευδοεπαναστατική καραμέλα και βγουν από τον αμνιακό κόσμο τους.

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Που οδηγούν Αναστασιάδης-ΑΚΕΛ την Κύπρο;

Της Αθηνάς Κατσαφάδου*

«Οί μετριότητες, υπομετριότητες καί ανθυπομετριότητες, πού  συναπαρτίζουν τόν ελληνικό πολιτικό καί παραπολιτικό  κόσμο, δέν  έχουν τό ανάστημα νά θέσουν καί νά λύσουν ιστορικά προβλήματα  τέτοιας έκτασης καί τέτοιου  βάθους…» 
Επίμετρο  από  τήν  «θεωρία  πολέμου» τού Παναγιώτη  Κονδύλη.

Περίεργα  πράγματα  συμβαίνουν  τελευταίως  στό  νησί  της  Αφροδίτης. Μετά  τήν  αποτυχία ελέω  αδιαλλαξίας  Ερντογάν  στό  Κραν  Μοντάνα  ήχησαν  οι  σάλπιγγες  τής  κόλασης.  Σύσσωμη  η  Ακελική  αριστερά  φωνασκεί  καί  διαμαρτύρεται  γιατί  δέν  παρεχώρησαν  ασμένως  οι  Αναστασιάδης  και  Κοτζιάς  την  Κύπρο,  ολόκληρη  και  όχι  μόνο  την  κατεχόμενη, στίς  παράλογες  απαιτήσεις  τών  Τούρκων. Αφού  τούς  “στόλισαν”  μέ  τά  γνωστά  καί  μή  εξαιρετέα στούς κύκλους  αυτούς  κοσμητικά  επίθετα,  άρχισαν μέ  τούς “ενεργούς” πολίτες τους (έτσι  αποκαλεί  ή  Πολιτική  Ορθότης  τούς  πράκτορες) νά  ασχημονούν. Μήν  έχετε  καμμιά  αμφιβολία  πώς  ό  ξένος  παράγων κάνει  καλά  τήν  δουλειά  του  στό  ταπεινωμένο  νησί.
Ή  ομάδα «Αριστερή  Κίνηση – Θέλουμε  Ομοσπονδία» κατέβασε τήν   ελληνική  σημαία  από  τέσσερα  σημεία  μέ  σημειολογική  αξία: Τό φυλάκιο  τής  Εθνικής  Φρουράς, τό  Παγκύπριο  Γυμνάσιο, τήν  Εκκλησία  τού  Αγίου  Αντωνίου  καί  τό  Άγαλμα  τής  Ελευθερίας  αντικαθιστώντας  την  μέ  ένα  πανί  μέ  τήν  Κύπρο  σέ  ρόζ  χρώμα. Από  κάτω  δύο  περιστέρια  νά  αφοδεύουν  πάνω  στήν  Ελληνική  καί  Τουρκική  σημαία κρατούν  ένα  πανό  πού  φέρει  τό  σύνθημα “Επανενωμένη  Κύπρος”  Birlesik  Kibris “(αυτούς  εννοούσε  ό  κύριος  Κοτζιάς  όταν  μιλούσε  στήν  βουλή  γιά δημιουργία μιάς  νέας  φυλής  Κυπρίων;  Aυτούς  επωάζει  ό  ξένος  παράγων;). Οί  δράστες  έκ  τού  ασφαλούς  καί  υπερηφάνως  κατέγραψαν  τό  “κατόρθωμά”  τους  σέ  βίντεο  στήν  ιστοσελίδα  τους  στό  facebook ανήμερα τής   επετείου τού  προδοτικού  πραξικοπήματος . Κάθε  ένα  από  τά  σημεία, συνοδεύεται  στό  βίντεο  από  τά  πιό  κάτω  συνθήματα:

Ο Οργουελ «ζει» στο πορτοφόλι σου…

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
«Η κατάργηση των μετρητών (…) θα πρέπει να εκληφθεί ως μακροπρόθεσμο σχέδιο και δεν συνιστά άμεση μετατόπιση σε μια κοινωνία χωρίς μετρητά.(…) Η διαδικασία κατάργησης θα ήταν πιο ελκυστική εάν βασιζόταν σε μεμονωμένες επιλογές των καταναλωτών και στη βάση κέρδους- κόστους -καθώς- φαίνεται εξ ολοκλήρου ακίνδυνη -ωστόσο- χρειάζεται προσαρμογή (και) σε πολιτικό επίπεδο. -Κι αυτό γιατί- μπορεί να υπάρξουν δικαιολογημένες αντιρρήσεις. (…) Η δυσαρέσκεια των οικογενειών και των μικρών επιχειρήσεων μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές εντάσεις (…) επομένως, σε απώλειες- όσον αφορά- το ΑΕΠ. (…) Σε κάθε περίπτωση,  -η προσπάθεια-  να επιβληθεί η κατάργηση με διάταγμα πρέπει να αποφευχθεί, δεδομένης της δημοφιλίας των μετρητών. Χρειάζεται ένα στοχευμένο πρόγραμμα ευαισθητοποίησης ώστε να αρθεί η καχυποψία σχετικά με την κατάργηση».
Αυτά είναι μερικά μόνο απ’ όσα επεσήμανε σε Έκθεσή  του («The Macroeconomics of De- Cashing» )το ΔΝΤ στις 27/3/2017.
***
Η συζήτηση για την κατάργηση των συναλλαγών με μετρητά εισήλθε δυναμικά στο προσκήνιο τα τελευταία 2 χρόνια, μεσούσης της παγκόσμιας ύφεσης και με ένα γιγάντιο χρέος να εκκρεμεί.  Έπειτα από την αποτυχία των μέτρων που πάρθηκαν για τη στήριξη του χρηματοπιστωτικού τομέα (ποσοτική χαλάρωση, κεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος με κρατικά κονδύλια από τις ΚΤ κ.ά.), άρθρα «ειδικών» που μιλούν για «οικονομική επανάσταση», αναλύσεις και σωρεία διαφημιστικών μηνυμάτων από τράπεζες κατέκλυσαν τον δημόσιο λόγο. Ως επιστέγασμα αυτών, ήλθαν στη συνέχεια οι επισημάνσεις στο Νταβός της Ελβετίας πέρυσι και φέτος, περί του επωφελούς, όπως υποστήριξε η πρόεδρος του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, αναγκαίου και αναπόφευκτου χαρακτήρα αυτής της εξέλιξης.

Η καταγωγή του εθνομηδενισμού

Του Γεράσιμου Δεληβοριά


Οι χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα στο Κυπριακό , αλλά και στις σχέσεις με την Τουρκία πριν από λίγους μήνες, προκάλεσαν όπως ήταν αναμενόμενο μέγα κύμα διαμαρτυρίας, αλλά στο διαδίκτυο  κι όχι στους δρόμους όπως άλλοτε. Τόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και ηλεκτρονικές εφημερίδες και σελίδες, γέμισαν με άρθρα και δημοσιεύσεις διαμαρτυρίας.
 Ένα από αυτά τα άρθρα ήταν και του Γ. Καραμπελιά, με τίτλο «Οι βαθιές ρίζες του ενδοτισμού» στην «Ρήξη». Ο Καραμπελιάς  είναι μάλλον ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «εθνομηδενισμός», διάθεση και πρακτική στην οποία διακρίθηκαν πολλά στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ.

 Σύμφωνα λοιπόν με τον Καραμπελιά, «από την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και μετά, δύο παρατάξεις στην Ελλάδα θα ταχθούν ενάντια στη ‘Μεγάλη Ιδέα’ της εθνικής ολοκλήρωσης: η βασιλικο-λαΙκή δεξιά και η κομμουνιστική αριστερά».
 Από την ανάγνωση του άρθρου προκύπτουν δύο εύλογα ερωτήματα: Η πρώτη απορία είναι τι συνέβαινε πριν, πριν από τους 
βαλκανικούς πολέμους. Αφού η αρχή του κακού σύμφωνα με τον συγγραφέα βρίσκεται εκεί, στους βαλκανικούς πολέμους, λίγο πριν δηλαδή από την μπολσεβίκικη επανάσταση και την εξάπλωση του κομμουνισμού στον κόσμο και στην Ελλάδα, πριν απ’ αυτούς υπήρχε άραγε ομοψυχία; Εθνική ενότητα;
 Ήταν άραγε όλες οι πολιτικές παρατάξεις στρατευμένες στην υπόθεση της εθνικής ολοκλήρωσης;
 Κι αφού « η ηγεσία της κυρίαρχης Αριστεράς (γιατί κυρίαρχης ; που κυριαρχεί; αυτό είναι ένα τρίτο ερώτημα) και η ηγεσία της Δεξιάς υπήρξαν πάντοτε στην Ελλάδα, καθεμιά με τον τρόπο της, ενάντιες σε μια εθνική πατριωτική αντίληψη», τι συνέβαινε στον υπόλοιπο, τον «μεσαίο» πολιτικό χώρο; Στον οποίο δεν περιλαμβάνονταν μονάχα ο Παπαναστασίου, απέναντι στον οποίο υπάρχει μια ευμενής αντιμετώπιση από τον Καραμπελιά, αλλά  κυρίως ο Ελ. Βενιζέλος και οι απόγονοι και οι επίγονοι του (καθώς κι εκείνοι που άλλαξαν το επώνυμο τους με το δικό του).

Θεσμική μέθοδος η εξαπάτηση


Ο​​ι εντυπώσεις υποκαθιστούν την πραγματικότητα: Το πρόβλημα είναι γενικευμένο, αφορά στο παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα». Αλλά στην ελλαδική κοινωνία μοιάζει να παίρνει χαρακτήρα επιδημικής συμφοράς. Καταργεί ό,τι κάποτε ονομάζαμε κοινωνικό μας «ιστό».


Οι άνθρωποι χάνουμε την αίσθηση-επίγνωση του πραγματικού και υπαρκτού, λογαριάζουμε για πραγματικότητα τις εντυπώσεις. Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν την πραγματικότητα, και αυτό γίνεται προσχεδιασμένα, σκόπιμα, μεθοδικά, σε πολύ μεγάλη κλίμακα. Υποβαθμίζεται εσκεμμένα (και προοδευτικά ατονεί ή και χάνεται) η γνώση ως εμπειρική αμεσότητα και κριτική αξιολόγηση. Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν τη βιωματική πιστοποίηση και αποτίμηση, οικοδομούν ψευδαισθητικά υπαλλάγματα του πραγματικού.

Πρόκειται για ανθρωπολογική αλλοίωση, όχι κάτι λιγότερο. Αφετηρία της και αιτιώδης αρχή της, μάλλον η εμπορική διαφήμιση και η ιδεολογική προπαγάνδα. Και οι δυο, σήμερα πια, αποτελούν καταξιωμένη μεθοδική «επιστήμη»: το μάρκετινγκ – για πρώτη φορά συγκαταλέγεται στις επιστήμες: όχι ένα θησαύρισμα επισταμένων γνώσεων για κάποια πτυχή της πραγματικότητας, αλλά η σκόπιμη υποκατάσταση της πραγματικότητας από ψευδαισθητικές εντυπώσεις.

Το νέο υποκείμενο, ενός νέου «πολιτισμού»;



Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου 
«Έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Θα φάμε γερές θάλασσες και δεν είμαστε μαθημένοι. Θα μάθουμε ή δεν θα μάθουμε. Το ζήτημα είναι να μη βρεθούμε μετανάστες σε ένα ξένο μέλλον – ας είναι φτωχό μα δικό μας. Η παγκόσμια χούντα του χρήματος “αναδιαμορφώνει” ισοπεδωτικά, μέσα σε άτεγκτα, αδιαπραγμάτευτα, προκρούστεια καλούπια τη ζωή και τα πρόσωπα των αιχμαλώτων της. Έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Να αλλάξουμε, αλλά χωρίς να αλλοιωθούμε – “να ξηλώσουμε οι ίδιοι την κουλτούρα της σπατάλης” που μπαζώνει τη ζωή μας με σκουπίδια πολυτελείας, να ξαναδώσουμε αξία σε ό,τι αξίζει. Να διεκδικήσουμε την άμμο από το τσιμέντο, να ξαναμπούμε κάποτε σεβαστικά στο κύμα, να ξύσουμε την ψώρα από τη φύση. Έχουμε δύσκολα. Να διεκδικήσουμε την καρτερία από τη μιζέρια: “να τραβήξουμε κουπί”. Εντάξει. Μα μήπως πρέπει να πετάξουμε κάποιους στη θάλασσα;»
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Μέρες του 2004
Ατέλειωτη η αμηχανία, η σιωπή και η κατάθλιψη που κυριαρχεί στους πολίτες τούτου του τόπου, ιδιαίτερα από τη στιγμή που κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η απελπισία και η εκπόρνευση της απέλπιδος… ελπίδας που έτρεφε ο ελληνικός λαός, από τους κυβερνητικούς τυχοδιώκτες, μα και η αδυναμία και η ευθυγράμμιση της αντιπολίτευσης στο αποικιοκρατικό μνημόνιο, αποτελούν βασικές αιτίες όταν εστιάζουμε στην καθημερινότητα.

Ένα κορίτσι με μαγιό/ μπήκε στην εκκλησία. Ένα ανέκδοτο ποίημα -αναστεναγμός υπαινικτικός- του Κυριάκου Χαραλαμπίδη και η ουσία της θεολογίας

του Χρυσόστομου Α. Σταμούλη


Τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη γνωρίζουμε οι περισσότεροι ως ιστορικό ποιητή. Έχω, όμως, την αίσθηση πως μια τέτοια σφραγίδα, εξάπαντος τιμητική, αποτελεί κάποιες φορές τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους αναγνώστες του, βρόχο που φράζει την αναπνοή και οδηγεί την ύπαρξη σε ασφυξία. Και το λέγω τούτο διότι ο Χαραλαμπίδης είναι τω όντι ποιητής ιστορικός, μα μαζί και ερωτικός. Μια πραγματικότητα που αν παραπέσει ή εάν λησμονηθεί στερεί από τον ποιητή εκείνο το λυτρωτικό ολισμό, που επιτρέπει το δραματικό ξεπέρασμα της ιστορίας, τουτέστιν τη δικαίωσή της, δια του εμβαπτισμού της, εντός του μυστηρίου της μεθιστορίας. Με άλλα λόγια την ποιητική σωτηρία της, που ως σαρκωμένη αλήθεια δεν μπορεί παρά να γεννιέται και να αναθρέφεται από την πνοή του έρωτα και την έκσταση της αγάπης∙ νυν και αεί.

Πριν λίγα χρόνια είχα την τύχη και τη χαρά να γίνω αποδέκτης δώρου απρόσμενου. Καθόμαστε στην καρδιά της Αθήνας σε μαγειρείο όταν άνοιξε τη τσάντα του και μου πρόσφερε από τα βάθη της καρδιάς του, με κείνο το υπαινικτικό του χαμόγελο, τρία ανέκδοτα ποιήματα. Αν είσαι αντιλόπη (για τον αββά που πιάστηκε στην παγίδα των ζώων), Αποκαθήλωση και βεβαίως το Ένα κορίτσι με μαγιό. Μάλιστα μας διάβασε τα ποιήματα -στην παρέα ήταν και ο Ρήσος μαζί με τον Γιώργο Καλογήρου- και κάναμε μια πρώτη συζήτηση, την οποία διεκδίκησε σχεδόν ολοκληρωτικά το Ένα κορίτσι με μαγιό. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη συζήτηση με τον ποιητή. Έχω την τιμή και την χαρά εδώ και κάποια χρόνια να με τιμά με την φιλία του και ως εκ τούτου με κείνο το απροϋπόθετο μοίρασμα που γεννά οικειότητα και αγάπη.

Θα έλεγα, δίχως δεύτερη κουβέντα, πως το συγκεκριμένο ποίημα, γραμμένο το Δεκέμβρη του 2006, δημιουργεί στην πρώτη ανάγνωσή του ένα δυνατό σοκ. Ίσως και να φέρνει στο μυαλό εικόνες και σκέψεις που συνδέονται με μια κάποια βέβηλη πραγματικότητα ξεκομμένη από οποιαδήποτε εκκλησιαστική εμπειρία των πραγμάτων, πέρα και έξω από τη σφαίρα του ιερού.



Ένα κορίτσι με μαγιό

μπήκε στην εκκλησία

πλην όμως δεν διέκοψε

την ιεράν θυσίαν.

Οι τσούχτρες του καπιταλισμού

Του Περικλή Κοροβέση

Ο Κορινθιακός Κόλπος είναι μια μικρογραφία της Μεσογείου. Και οι δύο θάλασσες έχουν μια στενή φυσική είσοδο και μια τεχνητή έξοδο. Κλειστές θάλασσες και οι δύο, άρα εκτεθειμένες στις περιβαλλοντικές καταστροφές. Ο Κορινθιακός Κόλπος διαθέτει σπάνια προστατευόμενα οικοσυστήματα, όπως οι «κήποι» των κοραλλιών, τα υποθαλάσσια λιβάδια της Ποσειδωνίας, που συνθέτουν ένα πανέμορφο τοπίο στον πυθμένα. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο τα τέσσερα είδη δελφινιών της Ελλάδος.
Κανονικά αυτή η υπερευαίσθητη θάλασσα θα έπρεπε να προστατεύεται με δρακόντεια μέτρα γιατί μολύνεται εύκολα εξαιτίας της αργής ανανέωσης των υδάτων της. Αλλά το κέρδος δεν έχει οικολογικές ευαισθησίες. Η «Αλουμίνα» εδώ και πενήντα χρόνια απορρίπτει την κόκκινη λάσπη της σ’ αυτή τη «λίμνη» και έχει καλύψει το 12% του πυθμένα του Κόλπου.
Αυτή η λάσπη είναι ένα επικίνδυνο δηλητήριο που αποτελείται από βαρέα μέταλλα, φυσικά ραδιενεργά συστατικά και πολλές άλλες επικίνδυνες καρκινογόνες ουσίες, σύμφωνα με τον καθηγητή Υγιεινής του Πανεπιστημίου Πατρών Απόστολο Βανταράκη.
Ο Κορινθιακός Κόλπος είναι μία από τις πιο σεισμογενείς περιοχές της Ελλάδας. Αν ενεργοποιηθεί το ρήγμα του και διασκορπίσει αυτή τη λάσπη, ο Κορινθιακός θα πεθάνει για πάντα. Έχει στα σπλάχνα του μια ωρολογιακή βόμβα που δεν ξέρουμε πότε θα εκραγεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πεθαίνει αργά αργά. Στον Κορινθιακό καταλήγουν τα αστικά λύματα χωρίς βιολογικό καθαρισμό.

ΜΙΚΡΟΛΥΚΕΙΑ: Μια ενδιαφέρουσα διάσταση της Γαλλικής εκπαιδευτική πολιτικής για την αντιμετώπιση της σχολικής διαρροής

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ- ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΑΝΤΕΣ

ΜΙΚΡΟΛΥΚΕΙΑ: Μια ενδιαφέρουσα διάσταση της Γαλλικής εκπαιδευτική πολιτικής για την αντιμετώπιση της σχολικής διαρροής
Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ

Ένα πολύ έντονο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα είναι η σχολική διαρροή και η πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου (Early School Leaving). Σχολική διαρροή είναι η εγκατάλειψη μιας οποιασδήποτε βαθμίδας εκπαίδευσης ή τάξης, στην οποία έχει εισέλθει ο μαθητής, πριν την ολοκληρώσει. Βασικές παράμετροι του ορισμού είναι η σχολική βαθμίδα, η μονιμότητα της απομάκρυνσης, το χρονικό σημείο καταγραφής. Για να υπάρχει συγκρισιμότητα και ομοιογένεια των δεδομένων έχει εισαχθεί ο δείκτης για την Πρόωρη Εγκατάλειψη του Σχολείου (Π.Ε.Σ.) που περιλαμβάνει τους νέους 18-24 ετών, οι οποίοι έχουν ολοκληρώσει το πολύ, τον κατώτερο κύκλο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (ISCED2) και βρίσκονται εκτός δομών εκπαίδευσης ή κατάρτισης. Στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2020 είναι να πέσει το ποσοστό του δείκτη Π.Ε.Σ. κάτω από το 10%. Στην Ελλάδα το 2015 είναι ήδη 9% κάτω από τον κοινοτικό μέσο όρο, αλλά με αυξητικές τάσεις, λόγω κρίσης.

​Οι ευρωπαϊκές χώρες εφαρμόζουν ποικίλες πολιτικές προληπτικών μέτρων αντιμετώπισης της σχολικής διαρροής, της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου αλλά και της υποεπίδοσης. Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τρεις κατηγορίες εναλλακτικών προσεγγίσεων:


1. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΖΙ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δίνεται προτεραιότητα στη συνεργασία σχολείου και οικογένειας ( Αυστρία, Γερμανία, Ην. Βασίλειο, Ολλανδία, Ρωσία). Προωθούνται προγράμματα ενδυνάμωσης της οικογένειας και της γονεϊκής εμπλοκής και συμμετοχής, καθώς και ομαδικές συνεδρίες οικογενειών και παρακολούθηση από ειδικευμένο προσωπικό.

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

Η στροφή της Τουρκίας στη Συρία

Από παλαιότερη συνάντηση Άσαντ – Ερντογάν μετά των συζύγων τους. Τέτοιες εικόνες ίδως ξαναδούμε σύντομα. 
Από την ιστοσελίδα al-monitor.com δημοσιεύτηκε στην Ρήξη φ. 136
Ο Σεμίχ Ιντίζ υποστηρίζει ότι η έκκληση της Άγκυρας για «αλλαγή καθεστώτος» στη Δαμασκό θεωρείται πλέον ως μια καταστροφή που συνδέεται με τη λανθασμένη άποψη του πρώην υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, την οποία συμμερίζονταν και πολλοί δυτικοί αξιωματούχοι και «ειδικοί», ότι ο Σύρος πρόεδρος θα ανατραπεί σε μερικές ημέρες ή εβδομάδες, δίνοντας τη θέση του στη σουνίτικη κυριαρχία της Συρίας. Ο Νταβούτογλου έπαιξε με τα χειρότερα ένστικτα και τις πιο φαντασιώδεις φιλοδοξίες του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σχετικά με τη φατριαστική εκτροπή αυτού που ονομάστηκε Αραβική Άνοιξη. […]. Τώρα, γράφει ο Ιντίζ, το μεγαλύτερο πρόβλημα για την κυβέρνηση του Ερντογάν δεν είναι ο Άσαντ, αλλά οι Κούρδοι της YPG, οι οποίοι αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF).
Η στροφή της Τουρκίας προς τον Άσαντ συμβαίνει καθώς η Άγκυρα και η Τεχεράνη βρίσκουν τα συμφέροντά τους να ταυτίζονται τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, είναι μια τάση που ανέκυψε πρόσφατα. Ένας λόγος είναι η αντίθεση στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία που κήρυξε η περιφερειακή κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν, που προγραμματίζεται για τις 25 Σεπτεμβρίου. Η Συρία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και αρκετές άλλες χώρες επίσης αντιτίθενται στο δημοψήφισμα.

Ο Άνταμ Σμιθ, η εργασία και η ηλιθιότητα

Ο Άνταμ Σμιθ, η εργασία και η ηλιθιότητα


Η τεμπελιά είναι αδύνατο να γίνει αποδεκτή κάτω από όλες τις συνθήκες. Ο τεμπέλης δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πρότυπο. Γιατί ο τεμπέλης συμπεριφέρεται αυθορμήτως, κάνοντας ακριβώς αυτό που επιθυμεί, πράγμα που αντιβαίνει στην έννοια του καθήκοντος.

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Το ότι η εργατικότητα αποτελεί προσόν δε χρειάζεται συζήτηση. Με τη δουλειά προκόβει κανείς. Ο εργατικός άνθρωπος πάει μπροστά. Προσφέρει. Είναι χρήσιμος. Παραγωγικός. Κι ως εκ τούτου ευυπόληπτος. Άξιος σεβασμού. Αντιθέτως ο τεμπέλης είναι άχρηστος. Παρασιτικός. Δε χαίρει εκτιμήσεως. Αλίμονο στην οικογένεια που φέρει έναν τεμπέλη στους κόλπους της. Θα φέρει βάρος για μια ζωή. Ο τεμπέλης είναι μόνο λόγια. Θα κάνει το ένα. Θα κάνει το άλλο… Τελικώς δεν κάνει τίποτε. Κι έτσι αρχίζουν οι θεωρίες. Έφταιγε αυτό. Έφταιγε εκείνο. Ο τεμπέλης δεν πρόκειται να παραδεχτεί την τεμπελιά του. Ο τεμπέλης είναι ικανός να επικαλεστεί οτιδήποτε προκειμένου να ρίξει τις ευθύνες αλλού. Ο εργατικός είναι ο άνθρωπος που δέχεται με προθυμία να ανταλλάξει το χρόνο του με χρήμα. Ο τεμπέλης όχι. Προτιμά το χρόνο του. Προτιμά να ασχολείται μόνο με τα πράγματα που τον ευχαριστούν.

Ο ελληνοκυπριακός εμφύλιος

Το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή
Του Σπύρου Κουτρούλη από την Ρήξη φ. 136
Η πολιτική ανωριμότητα στην Κύπρο ήταν τέτοια, ώστε διεξαγόταν ένας εμφύλιος πόλεμος αλληλεξόντωσης, άλλοτε ψυχρός και άλλοτε θερμός, που εξάντλησε τις δυνάμεις του κυπριακού ελληνισμού. Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές ενεργούσαν σαν να είχαν την αυταπάτη ότι στην περιοχή δεν υπήρχε η Τουρκία, με τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες, παρότι κατά καιρούς η τελευταία, με τις ενέργειές της, τις υπενθύμιζε σε κάθε ενδιαφερόμενο. Η όλη κατάσταση θύμιζε τις εσωτερικές διαμάχες που οδήγησαν το Βυζάντιο σε μεγάλες ήττες. Ο Γ. Γρίβας θεωρείτο μια ανεξέλεγκτη προσωπικότητα, έμπειρος στρατιωτικός, με μεγάλες επιτυχίες στον ανταρτοπόλεμο, αλλά χωρίς τις αναγκαίες πολιτικές ικανότητες.
Αν και χαρακτηριζόταν φιλικός προς τη δικτατορία, ο ίδιος είχε πολλές αμφιβολίες σχετικά με τις προθέσεις της, όσον αφορά την Κύπρο, ενώ πολλά πρόσωπα που επηρεάζονταν από αυτόν, όπως ο Γ. Καρούσος, είχαν διωχθεί για την αντιστασιακή τους δράση. Σε μια εποχή που ήταν αναγκαία η ψυχική ενότητα του ελληνισμού, στην Κύπρο είχαμε συνωμοτικές ενέργειες, δολοφονικές απόπειρες και δολοφονίες. Ουσιαστικά είχε εγκαταλειφθεί η αντίσταση στις τουρκικές επιδιώξεις και ο κυπριακός ελληνισμός αναλωνόταν σε έναν αυτοκαταστροφικό εμφύλιο, που προετοίμαζε τις χειρότερες ημέρες του. Ο Μακάριος πίστευε ότι, ως χαρισματικός ηγέτης ενός μικρού, με μεγάλη όμως γεωπολιτική σημασία, κράτους, θα μπορούσε να ελίσσεται με επιτυχία και να είναι ο αναμφισβήτητος ηγέτης του δεύτερου ελληνικού κράτους. Βεβαίως, αποτελεσματική και φιλόδοξη πολιτική, δίχως τα αναγκαία δημογραφικά μεγέθη και την κρίσιμη στρατιωτική ισχύ, δεν μπορεί να υπάρξει. Τα δύο αυτά στοιχεία θα μπορούσε να τα αποκτήσει σε κάποιο βαθμό μόνο σε συνδυασμό με το ελλαδικό κράτος. Για την ακρίβεια δίχως την ενιαία άμυνα του ελλαδικού και κυπριακού κράτους, το δεύτερο είναι αδύνατο να επιβιώσει, αλλά και η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο θα τεθεί συνολικά σε αμφισβήτηση από μέρους της Τουρκίας.

Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ: ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (VIDEO)



Ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης στην τηλεοπτική εκπομπή του Action 24 “Ελεύθερος σκοπευτής” της 1.2.2017 και στον Γιώργο Τράγκα.


Κώστας Γεωργάκης: O φοιτητής από την Κέρκυρα που αυτοπυρπολήθηκε για την Χούντα

Φοιτητής της Γεωλογίας από την Κέρκυρα, που αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη Γένοβα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1948 και ήταν μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου. Τον Ιούλιο του 1970 αποκάλυψε ανώνυμα ότι η Χούντα των Αθηνών είχε διεισδύσει με ανθρώπους της και διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Η ταυτότητά του γρήγορα έγινε γνωστή και ο ίδιος φοβούμενος για την τύχη της οικογένειάς του στην Ελλάδα αποφάσισε να κάνει μια εντυπωσιακή ενέργεια, που θα προκαλέσει την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου 1970, ο Γεωργάκης έγραψε ένα γράμμα στον πατέρα του, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους, ίσως μάλιστα να φοβάμαι και λίγο περισσότερο… Φίλα τη γη μας για μένα».
Αφού τελείωσε το γράμμα, βγήκε από το σπίτι και με το 500αράκι Φιατάκι του, που είχε κολλημένη μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου στο παρμπρίζ του, έφτασε στις 3 τα ξημερώματα στην Πλατεία Ματεότι της Γένοβας. Από το πορτ μπαγκάζ πήρε τρία μπουκάλια γεμάτα βενζίνη και ύστερα κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του Παλάτσο Ντουκάλε, στο οποίο στεγάζονταν τότε τα δικαστήρια της πόλης. Κάτω από τη μεγάλη στοά, άνοιξε τα μπουκάλια και έριξε τη βενζίνη στα ρούχα του. Μετά άναψε το σπίρτο...
Εκείνη την ώρα στην πλατεία ήταν μόνο μια ομάδα εργατών καθαριότητας, οι οποίοι έτρεξαν να βοηθήσουν τον έλληνα φοιτητή. Όταν έφθασαν κοντά του, οι φλόγες είχαν ήδη τυλίξει το σώμα του, ωστόσο ο Κώστας Γεωργάκης είχε ακόμη το κουράγιο να φωνάξει: «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα». Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου δέκα ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή. Στο σημείο της θυσίας υπάρχει σήμερα μια μαρμάρινη στήλη με την επιγραφή στα ιταλικά: «Η Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα».

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ 21.09.2017- ΚΟΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (PYD)

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ! 

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΕΙ

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ


ΠΗΓΗ:https://slpress.gr/koinonia/i-koinonia-mou-chrostaei/

Ο αγαπώς και η αγαπώ

Περικλής Κοροβέσης



Παλιός μου καλός φίλος, από αυτούς που στα λένε κατάμουτρα και πίσω σου σε παινεύουν, στο επάγγελμα δημοσιογράφος, από τους πιο έγκριτους, θεωρεί τον Παντελή Μπουκάλα τον μεγαλύτερο Ελληνα διανοητή. Εγώ που πάντοτε είχα πρόβλημα με τον κάθε είδους πρωταθλητισμό, αρκούμαι να ευχηθώ πως μακάρι να είναι έτσι.

Αυτό όμως που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι πως ο Μπουκάλας μάς έδωσε ένα κλασικό βιβλίο για το δημοτικό τραγούδι, ο πρώτος τόμος μιας δεκάτομης σειράς (ο δεύτερος τόμος είναι υπό έκδοση).

Πρόκειται για το βιβλίο «Οταν το ρήμα γίνεται όνομα» (εκδόσεις «Αγρα»). Τι είναι αυτό που με κάνει να θεωρώ αυτό το βιβλίο τόσο σημαντικό, ενώ έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία, αν όχι χιλιάδες για αυτό το θέμα; (Βάζω μέσα ανακοινώσεις σε συνέδρια, μεμονωμένες μελέτες και άρθρα.) Μόνο στο εν λόγω βιβλίο υπάρχουν 589 αναφορές.

Πέρα από την ανυπέρβλητη ποίηση των δημοτικών τραγουδιών, ο συγγραφέας μπαίνει και εξερευνά στο κοινοτικό γλωσσικό εργαστήριο που το προϊόν το οποίο παράγει είναι η γλώσσα.

Η γλώσσα, ως ζωντανός οργανισμός που είναι, αναπτύσσεται και αλλάζει. Η ελληνική γλώσσα από τον Ομηρο μέχρι τον Βαμβακάρη είναι ενιαία, αλλά δεν είναι η ίδια.

Ούτε ο Βαμβακάρης θα καταλάβαινε τον Ομηρο, αλλά ούτε και ο Ομηρος τον Βαμβακάρη. Θα τα βρίσκανε όμως στις μουσικές τους. Αλλά η μουσική δεν εντάσσεται στη γλωσσολογία.

Σε αντίθεση με τον άνθρωπο που με τα χρόνια γερνάει, η γλώσσα με το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και πιο νέα. Για αυτό και λέμε «νέα ελληνικά» και όχι «γεροντικά ελληνικά», αν σκεφτούμε πως τα παιδικά της χρόνια χάνονται στο βάθος των αιώνων.

Η γλώσσα είναι πάντοτε η προφορική μορφή της και δεν γνωρίζει συντακτικό ή γραμματική. Αντίθετα, με την παραβίαση αυτών των κανόνων αναπτύσσεται. Εδώ νικάει πάντα η αναρχία.

Ο γραπτός λόγος και οι γραμματικοί κανόνες είναι για τη γλώσσα που έχει περάσει και έχει μελετηθεί. Οχι για αυτήν που θα προκύψει.

Και εδώ τα παραδείγματα του Μπουκάλα είναι εξαντλητικά. Το πιο διάσημο, το ρήμα που έγινε όνομα, είναι ο αγαπώς και η αγαπώ που έχουν ζωή 500 ετών.

Ο συγγραφέας, βαθύς γνώστης της ενιαίας ελληνικής γλώσσας από τον Ομηρο μέχρι τον Γενίτσαρη, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, επιμελητής βιβλίων, κριτικός λογοτεχνίας, ποιητής ο ίδιος και πολλά άλλα, είναι απολύτως αρμόδιος για την ξενάγηση που μας κάνει με μεγάλη άνεση στο απέραντο πέλαγος της ελληνικής γλώσσας, που στίχοι-τρεχαντήρια έχουν αρμενίσει από τα προ-ομηρικά έπη για να συνεχίσουν τα ταξίδια τους με τα δημοτικά τραγούδια.

Η προφορική παράδοση είναι η αόρατη βιβλιοθήκη των φτωχών και κατά κανόνα αγράμματων, που εντούτοις γίνονται κληρονόμοι, διαχειριστές και συνεχιστές ενός μοναδικού πολιτισμού της αρχαιότητας. Χωρίς να έχουν συνείδηση της καταγωγής αυτού του πλούτου, τον ενσωματώνουν και ζουν και διαμορφώνονται μέσα από αυτόν. (Η λέξη Ελληνας είχε εξαφανιστεί στο Βυζάντιο ως συνώνυμο του ειδωλολάτρη, του μη χριστιανού.)

Ο Κ. Θ. Δημαράς είχε γράψει ήδη από το 1947: «Πραγματικά πουθενά αλλού δεν θα βρούμε ένα πιο καθαρό και ανεπηρέαστο αντιφέγγισμα της ελληνικής ψυχής όσο μέσα στα τραγούδια του ελληνικού λαού [...] εκφράζει την ψυχή του Εθνους». 

A. Camus: Από το παρά-λογο στην εξ-έγερση






Αλμπέρ Καμύ
1913-1960

Τι είναι ο επαναστατημένος άνθρωπος;

§1

Η περίπτωση του Καμύ παραπέμπει σε μια ιδιότυπη έκφανση της ανθρώπινης σκέψης, η οποία αρνείται να «εξορθολογίζεται» με όρους που υπαγορεύονται έξωθεν. Η βαρύτητα του έργου του, αν και ημιτελούς λόγω του άκαιρου θανάτου του, συνδέεται με μια πολύτροπη εμβίωση  ολόκληρου του Είναι του ως ενός ανθρώπου που βρέθηκε μόνος μέσα στον μόνο δυνατό κόσμο. Έτσι, το στοχαστικό στοιχείο αυτού του έργου δεν προκύπτει ως συσσωρευμένη γνώση ή πληροφόρηση από στείρες ή καθηκοντολογικές αναγνώσεις, αλλά ως αναζήτηση, ως εν έργω διεκδίκηση εκείνης της πνευματικής διαύγειας, που θα τον οδηγούσε πέρα από αυθαίρετες ιδεολογικές κατασκευές, από θολές θεολογικο-μεταφυσικές ερμηνείες, από ατελέσφορες και ματαιόδοξες θεωρήσεις. Τέτοιες πτυχές του θεωρείν, πίστευε ακράδαντα, είναι σκοταδιστικές και μας καθηλώνουν, ανήμπορους να αντιδράσουμε, μέσα στη «λογική» ή τις «λογικές» ξένων προς εμάς, προς τη μοίρα του καθενός μας, αντιλήψεων και βιο-συστημάτων. Εραστής, ο ίδιος, του φωτός, του φυσικού φωτός της ζωής και μάλιστα της μεσογειακής ζωής, συγκεντρώνει πάντοτε το βλέμμα του όχι «στα αργότερα» ενός κόσμου, που δεν ξέρουμε πώς και πότε θα έλθει, αλλά στο παροντικό, στο άμεσο, στο πλούσιο, από γήινη ευφροσύνη και φως, εκάστοτε εδώ και τώρα υπάρχειν. Η φυσική ομορφιά, δηλαδή η φυσικότητα του Είναι μας, της συνείδησής μας, η μη εμπλεκόμενη ή μη παραδεδομένη μέσα στις παρεμβατικές και όχι λιγότερο επεμβατικές «εκλογικεύσεις» των επιτήδειων συστημικών εν παντί καιρώ, οφείλει να είναι η πηγή της ενότητάς μας. Η αληθινή μας ενότητα δεν ενδημεί σε κάποια βασίλεια του θεού, των πνευμάτων ή των «χαρισματικών» ηγεμόνων, αλλά στη σύζευξή μας με το φως του θνητού ήλιου. 

§2

Το φυσικά όμορφο, το υπέρλαμπρο, το φωτεινό, το ευαίσθητο είναι πάντοτε θνητής υφής. Είναι η κατάσταση που γίνεται βιώσιμη στην (ή από την) απλή, καθαρή, σαφή, διαυγή συνείδηση· γι’ αυτό και η τελευταία παραμένει το αιτούμενο της καθημερινής μας βίωσης, το πρόταγμα μιας φιλοσοφικής στάσης ζωής. Και τούτο τίθεται με ακόμα πιο έντονη επίταση, όταν γνωρίζουμε ότι ο βαρύς «χειμώνας της ιστορίας» διατρέχει το πεπρωμένο μας και το καθορίζει, εν μέρει ή εν πολλοίς αναλόγως, χωρίς καν να μας ρωτήσει. Εδώ αξίζει να θυμηθούμε την πολύκροτη ρήση του Χέγκελ: είναι πολύ λίγες οι λευκές σελίδες της ιστορίας. Τι εξέθρεψε και εκτρέφει έναν τέτοιο «χειμώνα της ιστορίας»; Η αποκλειστική υπερίσχυση του έλλογου στοιχείου, με το νόημα κυρίως του Διαφωτιστικού-μετα-Διαφωτιστικού εργαλειακού Λόγου, που μετέτρεψε τον κόσμο σε ένα μηχανικό κατασκεύασμα, σε ένα παρά-λογο πεδίο δαιμονικών δυνάμεων.

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017

Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη 7 Διαβάζει Νίκος Μαμαγκάκης





Εκεί οπούφκιαχνα τις θέσες εις τους Μύλους (Κοντά στο Ναύπλιο) ήρθε ο Ντερνυς να με ιδή. Μου λέγει. «Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραΐμη αυτού;» - Του λέγω, «είναι αδύνατες οι θέσεις κι' εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός όπου μας προστατεύει. Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ' αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν.» 

ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΖΩΗ Τα «δικαιώματα νερού» ΕΞΑΝΤΑΣ





Όλα τα νερά της Χιλής εκτός από τη θάλασσα, έχουν «κοπεί» σε μερίδια που ονομάζονται «δικαιώματα νερού». Τα «δικαιώματα νερού» είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ισόβιοι, ξέχωροι από τη γη και έχουν εμπορική αξία, όπως ακριβώς ένα σπίτι, ή ένα κτήμα. Μπορείς να το νοικιάσεις, να το χρησιμοποιήσεις, ή να το κρατήσεις χωρίς να το κάνεις τίποτα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, για να το πουλήσεις ακριβά. Στη χώρα, που θεωρείται πρωτοπόρος στις εφαρμογές του νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων, όλα τα νερά πωλούνται. Ποτάμια, λίμνες και υπόγεια ύδατα καταλήγουν σε ιδιώτες, σε επιχειρήσεις και κερδοσκόπους που θεωρούν το νερό επένδυση με σκοπό το κέρδος. Στη Χιλή το νερό δεν θεωρείται πια αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά εμπορεύσιμο προϊόν. Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει, πως αν είσαι αγρότης δεν μπορείς να ποτίσεις το χωράφι σου ακόμα και αν αυτό βρίσκεται στις όχθες του ποταμού διότι το ποτάμι μπορεί να ανήκει σε άλλους. Αντιστοίχως, δεν μπορείς να πάρεις νερό αν δεν έχεις «δικαίωμα» και συλλαμβάνεσαι αν πιαστείς επ' αυτοφώρω. Όλα ξεκίνησαν το 1981, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ όταν δημιουργήθηκε ο Κώδικας του Νερού (Codigo de Aguas), ένα πακέτο νόμων οι οποίοι θεμελιώνουν ότι το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά ιδιωτικό προϊόν.

Κι όμως, η κοινωνία φταίει

Γράφει ο Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης*
Λοιπόν, εγώ θα υπερασπιστώ με πάθος την άποψη του υπουργού Τσιρώνη ότι για την πετρελαιοκηλίδα στο Σαρωνικό φταίει η κοινωνία. Μόνο που δε φταίει γι αυτά που λέει ο Τσιρώνης. Εγώ θα πω ότι η κοινωνία που φταίει είναι και εντελώς υποκρίτρια. Και μονίμως πέφτει από τα σύννεφα. Για όλα όσα συμβαίνουν. Επειδή προφανώς ζει στα σύννεφα. Δεν είναι αυτή που ψηφίζει τους Τσιρώνηδες; Άλλη είναι;
Προφανώς η ελληνική κοινωνία δεν είναι αυτή που φέρνει και την κυβερνάνε αυτοί που της χαϊδεύουν τ’ αυτιά ενώ στέλνει στα αζήτητα όσους της ζητάνε κόπους και ευθύνες. Άλλη είναι.
Δεν είναι αυτή που διορίζει με την ψήφο της τον κάθε άσχετο και αγύρτη στη θέση του νομοθέτη, του δήμαρχου, του σύμβουλου και του κυβερνήτη. Άλλη είναι.
Δεν είναι αυτή που νοιάζεται μόνο να διοριστεί το βλαστάρι της σε θέσεις ευθύνης ακόμα κι αν είναι στούρνος. Άλλη είναι.
ARKAS -The Original Page
ARKAS -The Original Page
Δεν είναι αυτή που από αυτόν τον στούρνο που διόρισε ζητάει ευθύνες για τη δουλειά που δεν έκανε και για την καταστροφή που δεν απέτρεψε. Άλλη είναι.

“Η γη μας που γέννησε την λευτεριά θα εκμηδενίσει την τυρρανία”.


Θεοφάνης Μαλκίδης

Η γη μας που γέννησε την λευτεριά θα εκμηδενίσει την τυρρανία”.

Η θυσία του Κώστα Γεωργάκη.


Σαρανταεπτά χρόνια ακριβώς πριν στη Γένοβα, ένας νέος Έλληνας με βαθιά συναίσθηση της ιστορίας του αλλά και της ευθύνης του έναντι του λαού του, ο Κερκυραίος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς που είχε επιβληθεί στην γη που γέννησε τη Δημοκρατία.

Λίγο πριν είχε αποκαλύψει με ανώνυμη συνέντευξη σε εφημερίδα ότι η Χούντα είχε διεισδύσει με ανθρώπους της και διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Η ταυτότητα του Κώστα Γεωργάκη, γρήγορα έγινε γνωστή και ο ίδιος αποφάσισε να κάνει μια ενέργεια, που θα προκαλούσε την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης για την κατάσταση στην Ελλάδα.

Έτσι το βράδυ της 18ης προς τη 19η Σεπτεμβρίου 1970, ο Γεωργάκης αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία Ματεότι της Γένοβα σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της δικτατορικής κυβέρνησης φωνάζοντας, «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα».

Η Χούντα αποσιώπησε το γεγονός κι επέτρεψε τη μεταφορά της σορού του στη γενέτειρά του με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών φοβούμενη τη λαϊκή αντίδραση. Πάντα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα φοβούνται, έστω και εάν δείχνουν παντοδύναμα.