Μύθος ή πραγματικότητα ο τουρκικός επεκτατισμός; |του Ρούντι Ρινάλντι

09.10.2016 | από Ρούντι Ρινάλντι

Οι δηλώσεις Ερντογάν αμφισβητούν ευθέως την εδαφική κυριαρχία της Ελλάδας

Στην πολιτική είναι απαραίτητη η σαφήνεια. Η θύελλα που ξεσήκωσε ο Ερντογάν –αλλά και ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της Τουρκίας– για το ζήτημα της συμφωνίας της Λωζάννης και των νησιών του Αιγαίου, δεν αφήνει περιθώρια για περιστροφές.

Η επίσημη αμφισβήτηση της συμφωνίας μάς εισάγει σε μια νέα φάση, όπου ο τουρκικός επεκτατισμός εμφανίζεται πια να προχωρά με πιο θαρραλέα κι επιθετικά βήματα. Αναγκαία διευκρίνηση: Η οπτική του άρθρου είναι ότι υπάρχει τουρκικός επεκτατισμός, ότι είναι διαχρονικός και οργανικό στοιχείο του τουρκικού κράτους, είτε στην Κεμαλική μορφή είτε στην νεο-οθωμανική, και ότι αυτός αποτελεί πηγήαναστατώσεων και κινδύνων για όλες τις όμορες χώρες της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν, με την αμφισβήτηση της Λωζάννης, προχωρά σε μια κλιμάκωση των μεγαλοκρατικών, επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας και θέτει τις βάσεις της στρατηγικής που θα ακολουθήσει στην επικείμενη αναδιαμόρφωση ολόκληρης της περιοχής (Συρία, Ιράκ αλλά και Αιγαίο, Κύπρος).

Όσοι νομίζουν ότι αυτές οι κινήσεις γίνονται για «εσωτερική κατανάλωση» κάνουν λάθος. Πρέπει να κατανοηθεί ότι το καθεστώς Ερντογάν και γενικότερα η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν καθορίζονται τόσο από γκάλοπ και ποσοστά στις εκλογές, αλλά από βαθύτερες και ουσιαστικότερες βλέψεις. Γιατί δεν μπορεί να ξεχνιέται ή να θεωρείται «λεπτομέρεια» ότι η Τουρκία αναδεικνύεται σε περιφερειακή δύναμη πολεμώντας (στην κυριολεξία). Και μάλιστα σε πολλά μέτωπα, μέσα από σκληρές συγκρούσεις στο εσωτερικό και επαναδιευθετήσεις με τους μεγάλους του σύγχρονου κόσμου.

Ελλάδα 2016: Κάτι ανάμεσα σε αποικία και … στρατόπεδο

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Η πραγματική κυβέρνηση της Ελλάδας βρίσκεται στο Hilton. Από κει παίρνονται εγκρίσεις, αποφάσεις, από εκεί περνούν οι υπουργοί για «οντισιόν» και στη συνέχεια μεσολαβούν τις αποφάσεις στο Μαξίμου ή στους κύκλους που παριστάνουν ότι κυβερνούν. Δεν έχουμε απλώς να αντιπαλέψουμε ένα πολιτικό σύστημα –εξάρτημα του νέου καθεστώτος αποικίας και γκέτο. Μαζί με αυτό πρέπει να «σκουπίσουμε» κι ένα παράλληλο διεθνικό αποικιοκρατικό μόρφωμα κρατικότητας που οικοδομείται πάνω και πλάι στο πολιτικό σύστημα που γνωρίζαμε.

Κάτι βαθύ συμβαίνει στη χώρα μας. Ξεριζώνεται μέρος της υπόστασης και της κυριαρχίας της, μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Το γεγονός αυτό δεν έχει συνειδητοποιηθεί πλήρως ακόμα, αλλά ολοένα και περισσότεροι το διαισθάνονται υπό τον πυκνό βομβαρδισμό ειδήσεων, γεγονότων, τετελεσμένων.

Για το πολιτικό υποκείμενο της σύγχρονης Ελλάδας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Το ερώτημα που πλανάται: Μπορεί να σωθεί η χώρα και ποιου έργο θα είναι η σωτηρία;

Υπάρχει κάποιος ή κάτι που να μπορεί να σταματήσει την καταστροφική τροχιά στην οποία έχει μπει ο τόπος; Ποιο μπορεί να είναι το υποκείμενο μιας πορείας που να ακυρώσει την εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση; Τα καίρια αυτά ερωτήματα μπορούν να συνοψιστούν σε ένα: Μπορεί να σωθεί η χώρα και ποιου έργο θα είναι η σωτηρία;

Ο μεγαλοαστικός κόσμος στο σύνολό του, ως οργανικό στοιχείο του καθεστώτος εθνικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης, όχι μόνο δεν νοιάζεται για την πορεία του τόπου αλλά προσυπογράφει όσα σχεδιάζουν οι δανειστές. Αλλά και αντιμετωπίζει με κοσμοπολίτικο ραγιαδισμό την συρρίκνωση της κυριαρχίας της χώρας με την νατοϊκή κηδεμονία στο Αιγαίο και τον επεκτατισμό της Τουρκίας. Ο σκληρός πυρήνας του έχει ήδη μεταφέρει τις οικονομικές του δραστηριότητες προς Σαουδική μεριά ή στις ελβετικές τράπεζες και είναι έτοιμος για κάθε σύμπραξη που θα φέρει απλώς φράγκα στο ταμείο. Τίποτα άλλο…

Το πολιτικό σύστημα, διαβρωμένο και διαπλεκόμενο, εντελώς αναξιόπιστο, έχει γίνει συμμέτοχος της νέας υποδούλωσης. Νομιμοποιεί και επικυρώνει όσα αποφασίζονται αλλού, αναπαράγει κυνικά τα ψεύτικα διλήμματα. Βιώνουν, μάλιστα, οι εκπρόσωποί του τη φαντασίωση ότι κυβερνούν, οι αθεόφοβοι, μια χώρα. Η πραγματική κυβέρνηση βρίσκεται στο Χίλτον και οι «υπουργοί» περνούν κάθε τόσο οντισιόν για να εγκριθεί και το πιο ασήμαντο νομοθέτημα. Το δίδυμο Τσίπρας-Μητσοτάκης στις θέσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι δίδυμο της συμφοράς και του «ναι σε όλα και σε όλους».

Η Αριστερά, περίκλειστη στις αλήθειες της (αλλά και ένοχα και για δεκαετίες συστημική) διατυπώνει μεγάλα συνθήματα, κηρύττει «ταξικούς πολέμους», ανατροπές και άλλα παρόμοια. Χωρίς, όμως, να μπορεί να κρύψει ότι ενδιαφέρεται κυρίως για τον εαυτό της, ότι προσδοκά μια καλύτερη θέση στο Κοινοβούλιο, στους θεσμούς, στην εκπροσώπηση. Κυρίως, όμως, αδυνατεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει και πού πάει ο τόπος, αφού είναι πάντα εκτός τροχιάς και επιθυμίας των λαϊκών στρωμάτων, αποφεύγοντας οτιδήποτε δεν ελέγχει η ίδια. Μπορεί να επενδυθεί η σωτηρία της χώρας, ως στόχος, σε μια Αριστερά που δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, δεν παραδέχεται τις αδυναμίες της, δεν είναι αυτοκριτική και δεν δείχνει εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού και τη δυναμική του κινήματος;

Ζήτημα ανικανότητας ή εσκεμμένη επιλογή η συμφωνία εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο;

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Είναι κραυγαλέος ο τρόπος που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγεί τη χώρα σε μια πλήρη ευθυγράμμιση με τα ευρωατλαντικά σχέδια παραχωρώντας τμήματα της εθνικής κυριαρχίας και αποδεχόμενη τη μετατροπή της σε μια νέου τύπου αποικία δανειστών και στρατοπέδων-γκέτο προσφύγων. 

Μόνο μια ανοιχτά κομπραδόρικη κυβέρνηση θα προχωρούσε σε τέτοιες συμφωνίες και διευθετήσεις, όπου με πρόσχημα το Προσφυγικό, εγκαταλείπονται άρον-άρον κυριαρχικά δικαιώματα, υποθηκεύεται η ίδια η ύπαρξη της χώρας, υποστέλλονται μια σειρά θέσεις που υποστηρίζονταν μέχρι τώρα αναφορικά με το Αιγαίο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

 Ο αυστηρός παρατηρητής όσων συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, αναρωτιέται αν είναι ζήτημα ανικανότητας και ασχετοσύνης της ομάδας του Μαξίμου ή αν υπάρχει πρόθεση που εσκεμμένα την οδηγεί στις συγκεκριμένες επιλογές. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε το ΔΝΤ να δώσει τάχα την τεχνογνωσία του για τη «διάσωση» μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό έγινε διότι είχε ισχυρούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, έτσι και τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα προχωρά σε ανοικτή πρόσκληση του ΝΑΤΟ να αναλάβει την επικυριαρχία του Αιγαίου με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Για να ακριβολογούμε, ήταν η Γερμανία που εδώ και μήνες επέμενε για κοινές περιπολίες στο Αιγαίο ελληνικών, τουρκικών και συμμαχικών δυνάμεων και η κυβέρνηση αρνιόταν αρχικά, όπως αρνιόταν και την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στην πΓΔΜ ή αύξηση του αριθμού των δυνάμεων της Frontex.

Θέλουν την Ελλάδα στρατόπεδο συγκέντρωσης

Η γεωπολιτική μέγγενη περισφίγγει τη χώρα – Πρόσχημα και εργαλείο εκβιασμών το προσφυγικό για να προωθηθούν συνολικότεροι σχεδιασμοί

Του Ρούντι Ρινάλντι

Ας υποθέσουμε ότι είναι σε εξέλιξη μια κολοσσιαία μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων, λόγω πολέμων και διάλυσης των χωρών τους από τους αδίστακτους: ιμπεριαλιστές, χρηματιστές, αγορές, ολιγάρχες, Τζιχαντιστές κ.λπ. κ.λπ. Κύριος προορισμός των εκατοντάδων χιλιάδων απελπισμένων και σε απόγνωση ανθρώπων είναι η Ευρώπη. Αποκλειστικό -σχεδόν- πέρασμα η Ελλάδα. Οπότε, τι κάνουμε; Η λογική «ας περιμένουμε να περάσουν από δω και ας πάνε όπου νομίζουν» αποδείχθηκε ρηχή, καταστροφική. Κάποια στιγμή οι στρόφιγγες κλείνουν, τα σύνορα σφραγίζουν και στην Ελλάδα εγκλωβίζονται εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.

Ναι, ήμασταν εκεί…

Ορισμένα απολογιστικά ζητήματα

Του Ρούντι Ρινάλντι

Σε προηγούμενο σημείωμα με τίτλο Σύμφωνο συμβίωσης με το σύστημα - Η αριστερά ως πρόβλημα  είχαμε υποσχεθεί μια συνέχεια, στην οποία θα αναφερόμαστε στη δική μας ιδιαίτερη συλλογικότητα μέσα στο πλαίσιο των όσων εξελίχθηκαν την κρίσιμη για τον τόπο 5ετία και πιο ειδικά μέσα στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ κι όχι έξω από αυτόν

Κάθε επιλογή πρέπει να κρίνεται με βάση τη συγκυρία και τους όρους που έγινε και όχι μονάχα από το αποτέλεσμά της. Οι επιλογές δεν γίνονται με βάση ποια θα είναι η τελική έκβαση, διότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξής λανθασμένη επαγωγή: Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα έχει καταλήξει ένα μεταλλαγμένο μνημονιακό κεντροαριστερό κόμμα, ολόκληρη η πορεία του είναι λαθεμένη, άρα η όποια συμμετοχή σε αυτόν ήταν εξ ορισμού μεγάλο πολιτικό λάθος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως εγχείρημα πρέπει να κριθεί από το τι έδωσε και πώς συμπεριφέρθηκε στην περίοδο πριν από τα μνημόνια (2004-2010) αλλά και να εξεταστεί η στάση και ο ρόλος του στη μνημονιακή περίοδο. Στην περίοδο 2004-2010 η δράση του αφορά την πορεία και συσπείρωση δυνάμεων της Αριστεράς η οποία δοκιμάστηκε από κρίσεις, εντάσεις, μέχρι και διακοπές στη λειτουργία του. Η εμβέλειά του παρ’ ότι μικρή αρχικά, ως προς το κοινωνικό της εύρος, κατόρθωσε εντούτοις να θέσει σε κίνηση δυνάμεις που ήταν παροπλισμένες όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ του Ρούντι Ρινάλντι

Σύμφωνο συμβίωσης με το σύστημα

Η αναγνώριση της δομικής ανεπάρκειας πρώτο καθήκον για όποιον ενδιαφέρεται για μια διαφορετική πορεία

Του Ρούντι Ρινάλντι

Είναι αναγκαίο να κατανοηθεί το γεγονός της χρεοκοπίας της Αριστεράς, όσο οδυνηρή κι αν είναι η διαπίστωση αυτή για τους αριστερούς ανθρώπους και να περιγραφούν οι σημερινοί όροι της χρεοκοπίας, σε σχέση με τη στάση της στο νέο καθεστώς που έχει επιβληθεί μέσα από τη «μνημονιακή θεραπεία».

Σύστημα αγάπη μου…

Η Αριστερά ως δύναμη ελπίδας, ως φορές του «νέου» αλλά και χάραξης μιας εναλλακτικής πορείας δεν υφίσταται αυτή την στιγμή. Οι επιλογές που έγιναν από τον ΣΥΡΙΖΑ και η διαχείριση του ριζοσπαστισμού που αναδύθηκε στην περίοδο 2010-2015, διαχείριση που επέλεξε συνειδητά η ηγεσία του, οδήγησαν στην πλήρη ενσωμάτωση, τη μετάλλαξη και τη μετατροπή του οργανισμού σε πυλώνα της μνημονιακής και μεταπρατικής Ελλάδας, μέσα από τη φόρμουλα της Κεντροαριστεράς. Η εκτίναξη μιας δύναμης από το 4%-5% στη διακυβέρνηση θα ήταν ανεξήγητη αν δεν υπήρχε το πλαίσιο μιας καθολικής κρίσης που περικύκλωσε την χώρα οδηγώντας σε κατάρρευση το σύστημα των «παλιών» κομμάτων. Η απόσταση, όμως, από το αριστερό κόμμα καταγγελίας και ριζοσπαστικής κριτικής έως το συστημικό κυβερνητικό μόρφωμα διαχείρισης της κρίσης με δουλοπρεπή τρόπο προς την πραγματική εξουσία, όπως φάνηκε, δεν ήταν μεγάλη.

Ο ευρωπαϊσμός, ο κυβερνητισμός και οι γέφυρες με τα κέντρα εξουσίας (τράπεζες, ΗΠΑ κ.λπ.) έπαιξαν την κατάλληλη στιγμή το ρόλο που είδαμε. Η πρόσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα είναι μεγάλη, γιατί με την επαναδιατύπωση μιας κεντροαριστερής φόρμουλας, καταλάγιασε την λαϊκή ορμή, έσπειρε αυταπάτες και τώρα διεκπεραιώνει όλη την βρόμικη δουλειά που ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος αδυνατούσε να προσφέρει στο σύστημα. Το πραγματικό σύμφωνο, το σύμφωνο των συμφώνων, είναι αυτό της συμβίωσης και ενσωμάτωσης της Αριστεράς στον αστικό κεντροαριστερό κόσμο, στην άθλια μορφή που έχει σήμερα, η οποία συμπυκνώνεται στο απόφθεγμα: «Υπηρετώ ό,τι διατάξουν στο Χίλτον, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον, στην Άγκυρα» φΤάνει να σφετερίζομαι την «εξουσία».

Παγκόσμιες αναταράξεις και προγνώσεις για «τσουνάμι» – Του Ρούντι Ρινάλντι

15.11.2015 | από Ρούντι Ρινάλντι

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οι επικίνδυνη κλιμάκωση των γεωπολιτικών ανταγωνισμών και η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική του «ναι σε όλα»

του Ρούντι Ρινάλντι

 Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, υπάρχει κάτι σαν κενό στρατηγικής των βασικών δυνάμεων, ενώ παράλληλα «τρέχουν» διάφοροι σχεδιασμοί σε περιοχές και στήνονται πολλαπλά ταμπλό συμμαχιών, ανακατατάξεων και διαφοροποιήσεων. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς ποια είναι η στρατηγική κάθε δύναμης στα διάφορα γεωπολιτικά επίκεντρα.

Μπορεί κανείς -για παράδειγμα- να «διαβάσει» με ευκρίνεια την στρατηγική και τις προτεραιότητες των ΗΠΑ σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Ν.Α. Ασία; Ακόμα πιο εμφαντικά υπάρχουν αναζητήσεις και διαφορετικές «προτάσεις» στα κέντρα αποφάσεων των ΗΠΑ. Το ίδιο μπορεί κανείς να διαπιστώσει, πώς στην Ευρώπη η γερμανική στρατηγική για την νέα φάση που διανύουμε, μάλλον επωάζεται και δεν έχει ακόμα κατασταλάξει. Έτσι για τους δύο βασικούς πόλους της Δύσης (ΗΠΑ και Ευρώπη-Γερμανία) παρόλο που είναι υποχρεωμένοι να πάρουν μέτρα για να αντικρούσουν την σχετική και μεγάλη υποχώρησή τους και να εμποδίσουν την ανάδειξη κέντρων όπως Ρωσία και Κίνα, φαίνεται ότι έχουν αποκλίνοντα σχέδια και πολλές αντιπαραθέσεις μεταξύ τους.

Και τούτο, σε μια στιγμή που, όπως σημειώνεται, οι big three (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) έχουν περάσει σε μεγαλύτερη ταχύτητα. Οι ΗΠΑ για να προσπαθήσουν να επιβραδύνουν την παρακμή τους, η Ρωσία και η Κίνα για να την επιταχύνουν. Στην Ουάσιγκτον ακόμα και η πιθανότητα ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου κατά της Ρωσίας ή της Κίνας δεν αντιμετωπίζεται ως ταμπού, αλλά υπάρχει ως σενάριο…

Για την… αδιαφορία σχετικά με το Κυπριακό. Του Ρούντι Ρινάλντι

Του Ρούντι Ρινάλντι

Με αφορμή την 1η Οκτωβρίου, Hμέρα Aνεξαρτησίας της Κύπρου

Εδώ και δεκαετίες έχει καλλιεργηθεί μια μεγάλη αδιαφορία για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο, λες και πρόκειται για μια μακρινή χώρα εντελώς αδιάφορη για τις ελλαδικές μας ασχολίες.

Σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση κινούνται οι σχεδιασμοί και οι επιδιώξεις όσων έχουν στρατηγική για την περιοχή ή επιθυμούν να αναβαθμίσουν την θέση τους, σε ένα περιβάλλον έντονων διαφοροποιήσεων και συνεχούς αλλαγής συσχετισμών.

Οι συναντήσεις που είχε ο Α. Τσίπρας, στο πλαίσιο των εργασιών της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ με Αμερικανούς, Τούρκους, Κύπριους ιθύνοντες καθώς και με αξιωματούχους του ΟΗΕ, το Κυπριακό ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων και είναι κοινή διαπίστωση ότι μεθοδεύεται μια δεύτερη απόπειρα κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, με σκοπό να δημιουργηθεί στη θέση της μια συνομοσπονδία που θα αποτελείται από 3 κρατικές οντότητες, μία ελληνοκυπριακή, μία τουρκοκυπριακή και μία ομόσπονδη χαλαρή που θα εκπροσωπεί σε ορισμένες περιπτώσεις το νέο μόρφωμα.

Εποχή πολέμων; - Ρούντι Ρινάλντι+

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Φύλλο 230 - 27/9/2014

Η παρακμή της Δύσης, οι σύγχρονες σταυροφορίες και η θέση της Ελλάδας

Το ερώτημα έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Η εποχή που ζούμε θα είναι μια εποχή πολέμων, δηλαδή κυριαρχίας της πολιτικής της εξάλειψης των αντιπάλων διά της αιματοχυσίας; Διότι, το γνωστό «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» διακρίνει σαφώς την εποχή της «ειρήνης» από την εποχή του «πολέμου».

Συνηθίσαμε στην ιδέα ότι ο πόλεμος είναι εξαίρεση, ενώ ο «ειρηνικός» οικονομικός ανταγωνισμός ο κανόνας. Πόλεμος και ειρήνη, πράγματι, διαπλέκονται αλλά καλό είναι οι «ηρωικές» στερεοτυπικές διατυπώσεις («ταξικός πόλεμος», «κοινωνικός πόλεμος» κ.λπ.) να μη συσκοτίζουν τη διαφορά ανάμεσα στις δύο καταστάσεις. Ο πόλεμος ως ειδική κατάσταση (για άλλους «τέχνη», «επιστήμη» ή «πατήρ πάντων») είναι η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα που αποσκοπεί στην συντριβή ή την εξουδετέρωση της αντίπαλης δύναμης.

Ο φιλόσοφος Κ. Πρέβε, έθεσε με σαφήνεια το ερώτημα: «Το να φτάνουμε στη ρίζα των ζητημάτων, το να είμαστε δηλαδή ριζοσπάστες, σημαίνει να μπορούμε να ερμηνεύσουμε το ουσιώδες της ιστορικής εποχής που ζούμε». Ποιο είναι, λοιπόν, το ειδικό, κεντρικό χαρακτηριστικό της εποχής μας; Ο Πρέβε απαντά: Ο σύγχρονος κόσμος συνίσταται σε μια εποχή πολέμων για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Δεν πρόκειται για μια απλή περιγραφή δίπλα σε άλλες που θα μπορούσαν να γίνουν, αλλά για σαφή ορισμό της ιστορικής εποχής που είναι σε εξέλιξη.

Κεντροαριστερό… μαγαζί γωνία

Ορισμένες σκέψεις για το μετεκλογικό τοπίο

Tου Ρούντι Ρινάλντι *

Ένα κόμμα της Αριστεράς επιβεβαιώνει το ρόλο του όταν εμποδίζει γεγονότα που επιδιώκουν οι από πάνω ή όταν προωθεί γεγονότα που ευνοούν τα συμφέροντα των από κάτω. Μόνο τότε μιλάμε για τον ιστορικό ρόλο ενός κόμματος (Γκράμσι). Την αξιολόγηση αυτήν ας την έχουμε υπ 'όψιν μας σε όλες τις κρίσεις για την πορεία και το ρόλο ενός κόμματος της Αριστεράς, ιδιαίτερα όταν δρα στις κλίμακες της «αξιωματικής αντιπολίτευσης» και συσπειρώνει έναν αξιόλογο κοινωνικό και πολιτικό πόλο.

Αυτό που παρήγαγε το εκλογικό αποτέλεσμα είναι, στην ουσία, ένα μπλοκαρισμένο πολιτικό σκηνικό ή αλλιώς την παράταση μιας παραλυτικής ισορροπίας. Δηλαδή, ούτε δυναμική ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης ούτε δυναμική επικράτησης του μνημονιακού τόξου. Βέβαια, η τέτοια «ακινησία» ευνοεί τις συστημικές δυνάμεις.

Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι θετικό γιατί καταγράφει μια πρωτιά μέσα σε αυτό το μπλοκαρισμένο σκηνικό. Είναι, επιπλέον, ισορροπημένο κοινωνικά και γεωγραφικά και εμφανίζει έναν υπολογίσιμο βραχίονα απόκρουσης του μνημονιακού καθεστώτος. Η εμπέδωση του καθεστώτος αποικίας χρέους περνά μέσα από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα πεδία, την συρρίκνωσή του, την ακύρωσή του.

Όμως, κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και τα 2/3 ψήφισαν είτε μνημονιακές δυνάμεις είτε κάτι άλλο, πάντως όχι μια ριζοσπαστική εναλλακτική λύση. Ο διπολισμός Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ είναι αναιμικός (κάτω από 50%) και συνεπώς υπάρχει μια τεράστια περιοχή του εκλογικού σώματος που συμπεριφέρεται διαφορετικά.