Σαν χθες, την 15η ημέρα του Ιουνίου, το 1994 έφυγε από την ζωή, ο Μάνος Χατζιδάκις. Ευκαιρία, να θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ "Έλληνες του Πνεύματος και της Τέχνης: Μάνος Χατζιδάκις" με παρουσιαστή τον Διονύση Σαββόπουλο! Σε αυτό, μας αφηγείται τα μουσικά "θέλω" του σπουδαίου δημιουργού.
Ο Αμερικανός μουσικολόγος Christopher King είναι ένας από τους
σημαντικότερους συλλέκτες δίσκων 78 στροφών στον κόσμο. Όταν ανακαλύπτει την μουσική της Ηπείρου, η ζωή του αλλάζει δραματικά. Το «Ὅσον ζῇς, φανού» δανείζεται τον τίτλο του από την αρχαιότερη γραπτή μουσική του κόσμου - ένα μοιρολόι χαραγμένο σε επιτύμβια στήλη στην Μικρά Ασία - και ανοίγει ένα παράθυρο στην μεγαλειότητα της Επειροτικής τέχνης και της συλλογικής της εμπειρίας.
Όσοι με εμπιστεύονται, τους θερμοπαρακαλώ, να απολαύσουν για μία ωρίτσα τη συνέντευξη της Δανάης, στο τέλος, θα έχουν ερωτευτεί έναν ακόμη άνθρωπο!!! Τυχαία την άκουσα στον περίπατό μου εχθές από το 3ο πρόγραμμα της ΕΡΑ!
ΚΛΙΚ στην εικόνα για να μεταφερθείτε στην εκπομπή της ΕΡΑ του ΤΡΙΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ!!!
Έρευνα – Επιμέλεια – Παρουσίαση: Δαβιδ Ναχμίας.
Η τελευταία συνέντευξη που έδωσε η σπουδαία τραγουδίστρια Δανάη (Στρατηγοπούλου) στον Δαβίδ Ναχμία και τραγούδια – μεγάλες της επιτυχίες.
Στίχοι: Τζίμης Πανούσης
Μουσική: Τζίμης Πανούσης
1. Τζίμης Πανούσης
Αχ Ευρώπη, αχ Ευρώπη
εσύ μας μάρανες, εσύ μας μάρανες
Μας τη φέραν οι βάρβαροι
Μας θαμπώσαν με δώρα
Με χαντρούλες πολύχρωμες
και κουτιά κόκα κόλα
Μας τη φέραν οι βάρβαροι
μας φλομώσαν στο ψέμα
μας τρελάναν στα πέναλτι
και δεν έχουμε τέρμα
Δεν μπορώ δεν μπορώ δεν μπορώ να τη βρω
με κομπιούτερ και με κουμπάκια
New Wave, Jazz, Rοck, Sex, Drugs, Rοck `n΄ Rοll
με τζατζίκι και με σουβλάκια
Το κλαρίνο κεντούσε μουσικά σιρίτια με χρυσές κλωστές πάνω σε βελουδένιες ποδιές.
Το ακορντεόν κελάηδιζε, γουργούριζε και άλλοτε παιζογελούσε
και το ντέφι είχε βρει τους σφυγμούς στους καρπούς των χεριών της ομήγυρης και χτυπούσε με τον ρυθμό της καρδιάς μας.
Στην Ήπειρο ακόμη και ο γάμος ξεκινάει με μοιρολόι...
( του Κώστα Γεωργουσόπουλου)
Τα συναισθήματα δεν είναι σαν τα νομίσματα, παλαιάς και νέας κοπής. Δεν διαφέρει το πένθος, ο ενθουσιασμός, η οργή και η επιείκεια είτε κατοικείς σε παλάτια ή καλύβια είτε ευρίσκεσαι σε εποχές συρράξεων ή ημέρες συγκομιδής και περισυλλογής. Ο πόνος είναι πόνος, η χαρά χαρά. Ίσως να διαφέρουν τα μέσα, οι μόδες, ίσως οι εντάσεις να είναι διαφορετικές, ίσως να επιστρατεύονται, ανάλογα με τις συνθήκες, άλλα κουράγια. Ο πόνος, το πένθος, η απελπισία μπροστά στον θάνατο αγαπημένων προσώπων δεν άλλαξε ως βίωμα, ως τραύμα, ως εγκαυστική. Απόδειξη οι θρήνοι, στον Όμηρο, στους τραγικούς, στους ρομαντικούς, στους ρεαλιστές, στους συμβολιστές ακόμη και στους υπερρεαλιστές δημιουργούς. Θα έλεγα μάλιστα πως όσο οι συνθήκες του βίου περιορίζουν τις δυνατότητες να εκδηλωθεί, να εκφραστεί, να σκιστεί το συναίσθημα, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ένταση.
Παλιότερα, κι όχι μόνο στην ύπαιθρο χώρα και στα μικρά μέρη, αλλά και στην πρωτεύουσα και έως πριν από λίγα χρόνια στις «επαρχίες» της Αθήνας, τον νεκρό μας τον ξενυχτούσαμε στο σπίτι, στο κεντρικό δωμάτιο, από εκεί τον κηδεύαμε και επιστρέφοντας από την ταφή επιστρέφαμε (ομηρικότατα) και στη ζωή δειπνώντας με κοινό δείπνο, όπου συγγενείς, γείτονες, φίλοι προσέφεραν σε έρανο τα φαγητά τους. Αυτός ο Νεκρόδειπνος (έχει μνημειωθεί από τον Σικελιανό και τον Σινόπουλο) λεγόταν κατά περιοχή «Μακαριά» ή «Παρηγοριά». Τώρα ο νεκρός μας ξενυχτάει μόνος σ' ένα ψυγείο νεκροτομείου και η «παρηγοριά» έχει συρρικνωθεί σε τυποποιημένο καφέ, παξιμαδάκι, κονιάκ που προσφέρεται στο κυλικείο του Νεκροταφείου και συνήθως οι πενθούντες διά του Τύπου δηλώνουν ότι δεν θα δεχτούν «συλλυπητηρίους επισκέψεις». Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μήπως μειώθηκε το πένθος, η απελπισία για την απουσία των προσφιλών; Όχι, αντίθετα, γίνονται σχεδόν αφόρητα και συνήθως καταλήγουν οι άνθρωποι στον ψυχίατρο, στην κατάθλιψη και στη μελαγχολία. Σ' αυτό οδήγησαν οι συνθήκες του βίου, η τυραννία του μεροκάματου, η στενότητα του χώρου (πώς θα κατεβεί το φέρετρο από τον 5ο όροφο μια και δεν χωράει στο ασανσέρ;!), το σκόρπιο σε μεγάλες αποστάσεις συγγενολόι αλλά και οι εργαζόμενοι σύνοικοι, που δεν γνωρίζουμε ούτε ποιοι είναι, που οι θρήνοι και η συρροή σε ώρες κοινής ησυχίας τούς ενοχλούν και συχνά καλούν την Αστυνομία!
Και τα γλέντια;Παλιότερα σε γιορτάδες μέρες ή σε επετείους και ονομαστικές εορτές, σε γάμους και βαφτίσια στις αυλές, στα τρίστρατα ή στα αλώνια στρώνονταν τραπέζια, βράζανε καζάνια, καλούσαν κομπανίες και κάθε μεγάλος ή μικρός χώρος γινόταν χοροστάσι, πανηγύρι, μέγα επικοινωνιακό γεγονός με απόλυτη συναισθηματική φόρτιση. Σπονδή στον Διόνυσο και ξόρκι του θανάτου. Μπορεί να κλειστεί το γλέντι στα στενά, τσιμεντένια κλουβιά όπου μετοικήσαμε; Προσπάθειες εξόδου γίνονται με τις συνεστιάσεις συμπατριωτών, συντεχνιών, συναδέλφων ή καλεσμένων φίλων σε οργανωμένους χώρους διασκεδάσεως. Ακραία μορφή εξομοίωσης γλεντιού, αυτά τα νέα εφευρήματα, τα διάφορα «Κτήματα» όπου προσομοιώνεται ο χώρος με χωριό, πανήγυρη, αυλή κ.λπ.
Κι όμως, η λαχτάρα των ανθρώπων να απεκδυθούν από τις πιεστικές καθημερινές μέριμνες, από την καταθλιπτική τυραννία της εργασιακής επανάληψης, τους οδηγεί, έστω κατά τρόπο συναισθηματικής σκηνοθεσίας, να γλεντήσουν μέσα σε χώρους στενούς, αστικούς και να φαντασιωθούν τον αρχαίο τρόπο διονυσιακής εορτής.
Μου συνέβη πρόσφατα. Βρεθήκαμε καλεσμένοι σε σύγχρονο μεγαλοαστικό διαμέρισμα σε υψηλό όροφο προαστίου της Αθήνας, πανεπιστημιακοί, δάσκαλοι, δικαστές, δικηγόροι, συνθέτες - τραγουδιστές, συγγραφείς και φοιτητές, ηλικιακό φάσμα με άνυσμα πενήντα χρόνια. Προέλευση Μωραΐτες, Ρουμελιώτες, Ηπειρώτες. Ο πυρήνας, οι τελευταίοι και οι οικοδεσπότες. H βραδιά ξεκίνησε τυπικά, ως συνήθως. Σκόρπιες παρέες στις διάφορες διαμορφωμένες γωνιές του ευρύχωρου σαλονιού. Οι τυπικές αναγνωριστικές συζητήσεις για να σπάσει ο πάγος, να βρεθούν κοινά ενδιαφέροντα, να αναζητηθούν ευθείς και πλάγιοι δεσμοί, μακρινοί γνώριμοι, φοιτητικές παρέες, συμπεθεριά συγγενών και τα γνωστά. Σ' ένα μικρό δωμάτιο, δίπλα στο σαλόνι, τρεις άγνωστοι και ξεμοναχιασμένοι άντρες έπιναν ουζάκι και τσιμπολογούσαν μεζεδάκια.
Ωσπου ήρθαν τα φαγητά. Από έμπειρα χέρια νοικοκυράς, ηπειρώτικες γεύσεις, πίτες, κρέατα, τυριά, ορεκτικά και κόκκινο κρασί. Τα πηγαδάκια συγκεντρώθηκαν σε δύο εστίες, σε δύο κοινές τράπεζες. Το κρασί έρρευσε, λύθηκαν οι γλώσσες. Και τότε το θαύμα συντελέστηκε. Οι τρεις περίεργοι επισκέπτες του διπλανού δωματίου στρώθηκαν ανάμεσα στα δύο τραπέζια, άνοιξαν τους σάκους τους και αποκάλυψαν τον ρόλο τους. Ένα κλαρίνο, ένα ακορντεόν, ένα ντέφι. Κι άρχισε το γλέντι και άστραψε η μουσική. H ηπειρώτικη, στην πραγματικότητα η βορειοηπειρώτικη, κομπανία από το Αργυρόκαστρο μπήκε μέσα στο στενό τσιμεντένιο μεγαλοαστικό φρούριο και το ανατίναξε. Το σαλόνι σε λίγα λεπτά, όταν ο πρώτος «σκάρος» πλημμύρισε την ατμόσφαιρα, μετατράπηκε σε πλατύ αλώνι, σε χοροστάσι, σε εσωτερική αυλή μοναστηριού μέρα πανηγυριού. Τα αυστηρά έπιπλα μέσα στην αχλύ των μουσικών κλιμάκων έγιναν στασίδια, βραχάκια, θημωνιές, κρασοβάρελα, σούστες, χράμια, βελέντζες, κιλίμια. Κάπου είχες την ψευδαίσθηση ότι καμάρωνε ο αργαλειός, πιο πέρα το πιθάρι με τα παστά, οι κάδοι με τις τσακιστές ελιές, οι πολυέλαιοι μετατράπηκαν ξαφνικά σε πάτερα απ' όπου κρέμονταν μάτσα με χαμομήλια, ρίγανη, τσάι του βουνού και πιο πέρα αρμαθιές σκόρδα, κρεμμύδια, ξερά σύκα, λουκάνικα.
Ναι, η μουσική ξυπνούσε στους αλλοτριωμένους λόγιους, επιστήμονες και στους εξόριστους στο άστυ συγγραφείς και συνθέτες το ρίγος του βυθού, τη ναρκωμένη μνήμη.
Το κλαρίνο κεντούσε μουσικά σιρίτια με χρυσές κλωστές πάνω σε βελουδένιες ποδιές. Το ακορντεόν κελάηδιζε, γουργούριζε και άλλοτε παιζογελούσε και το ντέφι είχε βρει τους σφυγμούς στους καρπούς των χεριών της ομήγυρης και χτυπούσε με τον ρυθμό της καρδιάς μας.
Στην Ηπειρο ακόμη και ο γάμος ξεκινάει με μοιρολόι, λες και αυτός ο εδραίος λαός (οι αρχαίοι Σελλοί, οι εδραίοι, οι αυτόχθονες, από όπου και η Ελλάς αργότερα) έκανε γλέντι, τραγούδι και χορό την ηρακλείτεια διαλεκτική, όπου ζωή και θάνατος, πένθος και χαρά, ύπνος και ξύπνιο, γηρατειά και νιάτα, μέρα και νύχτα είναι το ίδιο, το ένα περιέχεται μέσα στο άλλο, παλίντονος αρμονία.
Από τις αρτηρίες στον ρυθμό
Οι τρεις δεξιοτέχνες χειριζόμενοι τους δρόμους τους μουσικούς μεθοδικά, συστηματικά, με την αρχαία σοφία που κουβαλάνε γνωρίζουν πως σιγά-σιγά μπαίνοντας στις αρτηρίες, ακολουθώντας τις παλινδρομήσεις του αίματος, φτάνουν στην καρδιά και επιταχύνουν τους παλμούς της και οι παλμοί κινητοποιούν προς τον εγκέφαλο τις φυσαλλίδες του αλκοόλ και εκείνο μεθάει τα κύτταρα του εγκεφάλου και στέλνει μηνύματα στα πόδια και τα πόδια μπαίνουν στον ρυθμό και ο ρυθμός οδηγεί τα βήματα στον χορό.
Ετσι όλοι οι πριν από λίγο συγκρατημένοι, ευπρεπείς, πολιτισμένοι συνδαιτυμόνες πετάνε τα σακάκια, τις γραβάτες και με τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι και οι γυναίκες χωρίς τα ψηλοτάκουνα, χεραγκαλιά, τελούν τους βαθύρριζους αργούς στην αρχή κύκλιους χορούς πρώτα της Ηπείρου και ο δεξιοτέχνης του ντεφιού τραγουδά και το κλαρίνο χτίζει ξερολιθιές πυρσογιαννίτικες με τις νότες και το ακορντεόν, άλλοτε ειρωνεύεται και άλλοτε χαριεντίζεται ενώνοντας Ανατολή και Δύση, Βαλκάνια και Τυρρηνικό Πέλαγος.
Το παν οργά και ο Διόνυσος στο κέντρο του χορού μαίνεται.
Για λίγες ώρες το μεγαλοαστικό σαλόνι έγινε αλώνι, ορχήστρα σατυρικού δράματος, πασχαλινό αναστάσιμο τσιμπούσι. Ω, έπεσαν και παραγγελιές, έπεσε και χαρτούρα και οι μουσικοί, ενώ είχαν προς το ξημέρωμα μαζέψει τα όργανά τους, επέστρεψαν γιατί η βαθιά χαρμολύπη κάποιου γλεντιστή επεθύμησε (πριν ξαναφορέσει το προσωπείο του επαγγέλματος σε λίγες ώρες) ένα βαρύ μοιρολόι. Έτσι όπως το ένιωσε το όλον πράγμα ο Μακρυγιάννης, που τραγουδώντας ένα βαρύ θλιβερό τραγούδι είπε πως «είχε κέφια»!
" Γειά σου σκοτάδι .......φίλε μου παλιέ .......ήρθα να τα ξαναπούμε ......γιατί μια οπτασία γλυκά πλανάται ......άφησε τους σπόρους της καθώς κοιμόμουν ........και το όραμα που φύτευσε στο μυαλό μου .......ακόμα παραμένει ......ανάμεσα στον "ήχο" της σιωπής ......"
"Μόνος σ΄ ανήσυχα όνειρα περπατώ .......σε σοκάκια και καλντερίμια .........δίπλα στο φωτοστέφανο μιας λάμπας του δρόμου σηκώνω τον γιακά μου ........κρύο και υγρασία με μαστίζει .....όταν ξαφνικά μια λάμψη διαπερνά τα μάτια μου .......σκίζοντας την νύχτα στα δύο ......αγγίζοντας ......τον ........ ...."ήχο" της σιωπής ......."
Στην μουσική εβδομαδιαία εκπομπή «Κι όμως άξιζαν μια καλύτερη τύχη» (Γιώργος Γκόντζος),στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων,Σάββατο,12.00-13.00, ένας Βασίλης Παπακωνσταντίνου στα πρώτα μουσικά του βήματα.Το τραγούδι ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ (Μουσική :Βασίλη Αρχιτεκτονίδη,Στίχοι :Κώστα Ασημακόπουλου ) κυκλοφόρησε το 1971 σε δίσκο 45 στροφών-Lindos- (από την άλλη πλευρά το τραγούδι «Φίλοι καλοί μου κι αδερφοί» των ίδιων δημιουργών).Πρόκειται για ένα τραγούδι σε ρυθμό ζεϊμπέκικο, στο οποίο η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου είναι αναγνωρίσιμη περισσότερο σε μερικά γυρίσματα ,αλλά το «μέταλλο» που τον καθιέρωσε στην μουσική σκηνή της χώρας μας ,σε άλλα είδη τραγουδιού ,είναι ήδη ευδιάκριτο και σ’ αυτή την ηχογράφηση από το 1971. Το τραγούδι «ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ» περιέχεται στη συλλογή της εταιρείας Lyra -1993-Το Πρώτο Τραγούδι – Τραγουδιστές.Στο εξώφυλλο του δίσκου περιέχεται η πληροφορία ότι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που υπηρετούσε την θητεία του, έλαβε άδεια για να ηχογραφήσει αυτό το τραγούδι(μαζί με άλλα τρία τραγούδια σε δύο 45αρια)Στη φωτογραφία της ανάρτησης ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο χακί από εκπομπή της ΕΤ1-σε χρόνο TV
Στην εκπομπή έντεχνα και λαϊκά από την περίοδο 1955-1975.Πρώτες εκτελέσεις σπάνιες ηχογραφήσεις και γνωστές δημιουργίες σε άλλες ενδιαφέρουσες εκδοχές Ακούστε το τραγούδι
https://youtu.be/fzj2_n3iAWc Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Γιώργο Κιζιλή και την λατέρνα του για την πολύτιμη βοήθεια του.Τον Γιώργο θα τον βρείτε καθημερινά στην Ερμού να μαγεύει με τον ήχο της λατέρνας του τους περαστικούς. Τηλέφωνο επικοινωνίας 6943161856.
Δεν αξιώνω να κερδίσω χρήματα από το συγκεκριμένο βίντεο όπως και από κανένα άλλο βίντεο μου. Σκοπός τον βίντεο μου είναι η προβολή της χώρας μου. Της Ελλάδας της ομορφότερης χώρας του κόσμου.
Οι Απόψεις του Kafka σχετικά με τη Δύναμη της Μουσικής και την Δημιουργία Μορφών Τέχνης
“Τα μοναδικά δυνατά και βαθιά πάθη είναι εκείνα που αντέχουν τη δοκιμασία της λογικής”
“Χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος,”ισχυρίστηκε ο Nietzsche, ένας από τους σημαντικότερους και πιο δημοφιλείς φιλοσόφους που στοχάστηκαν πάνω στην απαράμιλλη δύναμη της μουσικής.
Δύο γενιές αργότερα ο, FranzKafka — άλλος ένας συγγραφέας ζοφερής ευφυΐας και ταλέντου που διαφώτισε το πνεύμα με τις ισχυρές και σκοτεινές δηλώσεις του – ασχολήθηκε με το ίδιο θέμα στους διασκεδαστικούς διαλόγους με τον έφηβο σύντροφο και ιδεολογικό συνομιλητή του Gustav Janouch, οι οποίοι βρίσκονται συγκεντρωμένοι στο έργο Κουβεντιάζοντας με τον Kafka, που μας χάρισε ο περιπλανώμενος συγγραφέας σχετικά με τον Ταοϊσμό, το φαίνεσθαι σε αντιπαράθεση με το είναι, τον έρωτα και τη δύναμη της υπομονής.
Κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου το καλοκαίρι του 1922, η κουβέντα στρέφεται προς τη μουσική – ένα θέμα με το οποίο ο δεκαεπτάχρονος Gustav επιθυμούσε διακαώς να ασχοληθεί, αλλά ο πατέρας του αντιμετώπιζε με άρνηση αυτή την επιθυμία και του απαγόρευσε να ακολουθήσει αυτόν τον τομέα. Ο Kafka λέει στον νεαρό του σύντροφο:
“Η Μουσική είναι ο ήχος της ψυχής, η ίδια η φωνή του υποκείμενου κόσμου.”
Απόσπασμα από το βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Γκιώνη «Ένας κι ένας… 46+1 άνθρωποι της τέχνης από κοντά»
«Ο πρόωρος χαμός του αποτελεί τραγωδία σε εθνική διάσταση», δήλωσε ο Μίκης Θεοδωράκης, μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του Μάνου Λοΐζου. «Για μένα προσωπικά ήταν πιο πολύ από αδελφός, φίλος, συνάδελφος. Ήταν η περηφάνια μου. Γιατί μπόρεσε με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο κι ένα τραγούδι, να πάει μια πήχη πιο πέρα τον ορίζοντα, συμπλήρωσε ο μεγάλος συνθέτης εκφράζοντας μάλλον το σύνολο των Ελλήνων που βρήκαν παρηγοριά και καταφύγιο στη μουσική του».
Ήταν Παρασκευή, 24 Σεπτεμβρίου 1982, όταν ο Μάνος «επέστρεφε» οριστικά στην Αθήνα από τη Μόσχα, με αεροπλάνο της Αεροφλότ. Είχε πάει πριν από ενάμιση μήνα για να βρει την υγειά του κι επέστρεφε άψυχος, με συντροφιά τον φίλο του Φώντα Λάδη, που βρισκόταν την ίδια περίοδο στη Μόσχα για σπουδές. Κανένας δεν πίστευε, όταν έφευγε, ότι δεν θα γύριζε ζωντανός. Γι’ αυτό και ταξίδεψε μόνος, γεμάτος ελπίδες ότι θα νικήσει και θα ζήσει. Δεν τα κατάφερε και την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου, έφυγε στα 45 του. Μακριά από τον τόπο του και τους δικούς του έπειτα από ένα δεύτερο θανατηφόρο εγκεφαλικό.
Μουσική δεν μαθαίνεις στο Ωδείο. Στο Ωδείο μαθαίνεις τον τρόπο της, την τεχνική της. Μουσική μαθαίνεις, όταν ανακαλύπτεις τον εαυτό σου.
Η μελέτη στο πιάνο μοιάζει πολύ με τη προσευχή στον Θεό Είναι πορεία πνευματικής εξέλιξης και ανόδου του ανθρώπου. Ο δρόμος αυτής της εξέλιξης όμως είναι στενός, μα έτσι πρέπει. Μη σε φοβίζει αυτό.
Μάθε να μη χαίρεσαι, όταν τρέχουν τα δάχτυλά σου στα πλήκτρα γρήγορα. Δεν είναι σπουδαίο. Μάθε καλύτερα να τρέχει ο νους σου γρήγορα και τότε τα δάχτυλά σου θα υποτάσσονται σε αυτόν.
Τα χέρια σου δεν παίζουν από μόνα τους. Τα οδηγεί το μυαλό σου. Μα και εκείνο δεν μπορεί να κάνει πολλό πράγματα από μόνο του, αν δεν ακούει την καρδιά σου.
Τα χέρια σου να είναι καθαρά όταν ακουμπάς το πιάνο σου. Πιο καθαρή όμως να είναι η καρδιά σου.
Να νιώθεις πάντα πως καλείσαι να κατανοήσεις ένα έργο που δεν έγραψες εσύ. Πρώτο σου μέλημα να είναι η κατανόηση και οτι κρατάς στα χέρια σου κάτι που δεν σου ανήκει. Το έργο κάποιου δημιουργού. Σεβάσου το. Όσο πιο πολύ ταλέντο έχεις, τόσο να κρατάς τη σεμνότητα και την ταπεινότητά σου. Το ταλέντο είναι παραχώρηση. Δεν σου ανήκει! Προσπάθησε να το διαχειριστείς σωστά, με σύνεση, με φόβο, κάποιες στιγμές, με μεγάλη χαρά κάποιες αλλες, αλλά πάντα σα να είναι κάτι που το φιλοξενείς στο σπίτι της καρδιάς σου. Εκείνο μπορεί να φύγει όταν το θελήσει ο Θεός. Δέξου το αυτό ήρεμα και με αγάπη. Τότε, οι στιγμές που θα περνάς μαζί του θα είναι ανεπανάληπτες.
Ευχαριστούμε πολύ τον Πρόεδρο της Δημοτικής Ενότητας Νήσου Ιωαννίνων Κύριο Άρη Λιούμπο.
Ευχαριστούμε πολύ για την πολύτιμη βοήθεια τον λεμβούχο Πέτρο Ματσούκη.
Οι Up Drones κατάγονται από την πόλη των Ιωαννίνων και εύχονται αυτό το βίντεο να σας ταξιδέψει στην πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας
Σκοπός της ομάδας Up Drones είναι η προβολή και ανάδειξη της Ελλάδας. Της ομορφότερης χώρας του κόσμου και για αυτό τον σκοπό ταξιδεύουμε αφιλοκερδώς και κινηματογραφούμε από αέρος της γνωστές και άγνωστες ομορφιές της χώρας μας.
Με την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ιδρύθηκε “εθνικό” τουρκικό κράτος στη Μικρά Ασία από τα απομεινάρια του οθωμανικού στρατού και υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ. Όμως, η εκ των άνω συγκρότηση έθνους-κράτους και η επιβολή του σε έναν ετερόκλητο πληθυσμό υπήρξε εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση.
Οι ιθύνουσες ομάδες της εποχής βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Έπρεπε να αφομοιώσουν πολλές διαφορετικές θρησκευτικές, αλλά κυρίως εθνοτικές ομάδες, με βάση το ιδεολόγημα της εν πολλοίς επινοημένης τουρκικής εθνικής ταυτότητας.
Έτσι, μετά το 1923, με πολιτικές βίαιης καταστολής, αλλά και πρακτικών γλωσσικής και πολιτισμικής αφομοίωσης, μέσω της εκπαίδευσης και της προπαγάνδας που διήρκεσε για δεκαετίες, οι πολύγλωσσοι πληθυσμοί της Μικράς Ασίας μετατράπηκαν σταδιακά και μερικώς σε «Τούρκους εθνικιστές».
Μουσική και τουρκικός εθνικισμός
Ανάμεσα σε άλλες πολιτικές αφομοίωσης (επιβολή τουρκικής γλώσσας, επινοημένη ιστοριογραφία, επιβολή τουρκικών τοπωνυμίων και οικογενειακών επιθέτων), στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα ομοιογενές τουρκικό έθνος-κράτος, οι κεμαλικές κρατικές αρχές έθεσαν την μουσική δημιουργία και ακρόαση κάτω από τον αυστηρό έλεγχό τους.
Σαν την ζωή μάλλον. Που την βιώνουμε πολλαπλώς, όσο πιο πολύ δεν την ζούμε, σε παράλληλα, κοντινά ή απομεμακρυσμένα, μήκη και πλάτη. Στ’ αλήθεια ή και στα ψέματα. Απαλλοτριώνεσαι στην δουλειά και «ταξιδεύεις» ταυτόχρονα, φαντάζεσαι και ξεφεύγεις, γίνεσαι κάτι που κι εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις… Έτσι κι αλλιώς φανταστικά ζούμε. Ζήση χωρίς ελευθερία, χωρίς βούληση, χωρίς το δικαίωμα να είσαι.., μπορεί να προβιβαστεί σε ύπαρξη; Και ποιος είναι ελεύθερος σήμερα; Ποιος δεν διατελεί εν κηδεμονία; Πού κατοικεί, σε ποια χώρα και με ποιόν τρόπο αυτοκαθορίζεται; Μονάχα στην φαντασία μας. Που κι αυτή απέκτησε μέτρα και σταθμά, αυτοπροβάλλεται και αυτοπραγματώνεται δεκάδες φορές την ημέρα, χωρίς να αποφεύγει την εξαΰλωση. Ναρκισσευόμενη αλλά πάντα παραποιημένη, ασφυκτιά εγκλωβισμένη στους ρυθμούς μιας ζωής που την καθορίζει η αεικίνητη ροή της εικόνας, του κέρδους… Υπάρχει λύση άραγε σ’ αυτόν τον λαβύρινθο; Ίσως ναι, αλλά δύσκολα με τα ίδια εργαλεία, μ’ εκείνα που προκαλούν δηλαδή την παραμόρφωση. Μόνο αν η φαντασία ξαναγίνει ανυπότακτη, ίσως και γίνει κάτι. Πράγμα που προϋποθέτει να επαναδιαμορφώσουμε την ζωή μας με όρους σχέσης… Που εκείνο όμως, έχει προαπαιτούμενο μια κοινωνία παραγωγών και όχι καταναλωτών…
Νίκος Παπάζογλου - Έλλη Πασπαλά - Διονύσης Σαββόπουλος - Χάρτινο το φεγγαράκι κι αποσπάσματα | Nikos Papazoglou - Elli Paspala - Dionysis Savvopoulos - Xartino to feggaraki ki apospasmata - Official Audio Release
Στίχοι Θα φέρει η θάλασσα πουλιά Πριν το χάραμα μοναχός κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι Να κόψω ένα λεμόνι να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά Η νύχτα φεύγει ολόχαρη να σου φιλούν το χέρι.
Τα συναισθήματα δεν είναι σαν τα νομίσματα, παλαιάς και νέας κοπής. Δεν διαφέρει το πένθος, ο ενθουσιασμός, η οργή και η επιείκεια είτε κατοικείς σε παλάτια ή καλύβια είτε ευρίσκεσαι σε εποχές συρράξεων ή ημέρες συγκομιδής και περισυλλογής. Ο πόνος είναι πόνος, η χαρά χαρά. Ίσως να διαφέρουν τα μέσα, οι μόδες, ίσως οι εντάσεις να είναι διαφορετικές, ίσως να επιστρατεύονται, ανάλογα με τις συνθήκες, άλλα κουράγια. Ο πόνος, το πένθος, η απελπισία μπροστά στον θάνατο αγαπημένων προσώπων δεν άλλαξε ως βίωμα, ως τραύμα, ως εγκαυστική. Απόδειξη οι θρήνοι, στον Όμηρο, στους τραγικούς, στους ρομαντικούς, στους ρεαλιστές, στους συμβολιστές ακόμη και στους υπερρεαλιστές δημιουργούς. Θα έλεγα μάλιστα πως όσο οι συνθήκες του βίου περιορίζουν τις δυνατότητες να εκδηλωθεί, να εκφραστεί, να σκιστεί το συναίσθημα, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ένταση.
Βασίλης Τσαμπρόπουλος
![του Νίκου Μιχαηλίδη – Με την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ιδρύθηκε “εθνικό” τουρκικό κράτος στη Μικρά Ασία από τα απομεινάρια του οθωμανικού στρατού και υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ. Όμως, η εκ των άνω συγκρότηση έθνους-κράτους και η επιβολή του σε έναν ετερόκλητο πληθυσμό υπήρξε εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση. Οι ιθύνουσες ομάδες της εποχής βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Έπρεπε να αφομοιώσουν πολλές διαφορετικές θρησκευτικές, αλλά κυρίως εθνοτικές ομάδες, με βάση το ιδεολόγημα της εν πολλοίς επινοημένης […]](https://stavroslygeros.gr/wp-content/uploads/2017/08/mousiki-tourkia.jpg)