Καλή, καρποφόρα, σχολική χρονιά!

"...Λοξή πορεία με φανούς χαράζω στα σκοτάδια 
ζυγίζει η σκέψη τους καιρυους και η μνήμη τα σημάδια ...

... Παλιά τα εγχειρίδια,στα λάθη βουτηγμένα 

και η λέμβος η σωσίβια κουπιά έχει σπασμένα....

----------------

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ*

"(.. ) Πράγματι, μέσα στην κοινωνία υπάρχουν πολλοί φαύλοι κύκλοι. Τους αφήνουμε, όμως, να λειτουργούν καταστροφικά από φαυλότητα δική μας. Ο δικός μας φαύλος κύκλος είναι ο εξής: Η κακή Πολιτεία παράγει κακούς δασκάλους, τούτοι παράγουν κακούς μαθητές και οι κακοί μαθητές επανδρώνουν τα όργανα της Πολιτείας, ώστε να αναπαραχθεί η κακή Πολιτεία.

Η θραύση αυτού του κύκλου συμβαίνει στο πρόσωπο του δασκάλου. Μπορεί η Πολιτεία να είναι οτιδήποτε, όμως, ο δάσκαλος ως πρόσωπο φέρνει το χρέος και την ευθύνη του λειτουργήματός του.

Άλλωστε, ποτέ κανείς δεν εξέρχεται από τα θρανία τελειωμένος δάσκαλος. Σε τελευταία ανάλυση, πάντοτε γίνεται μόνος του.

Η λειτουργία του πνευματικού ανθρώπου- και τέτοιος νοείται ο δάσκαλος- είναι διηνεκής μαθητεία στην περιπατητική στοά του πνεύματος.

Ο δάσκαλος είναι πάντοτε πνευματικώς χλωρός.

Και μόνον έτσι μπορεί να συνάψει πυρηνικό δεσμό με τον μαθητή του.

Ο δάσκαλος ζει το πνευματικό δράμα του ανθρώπου την κάθε στιγμή και μόνον έτσι καθίσταται γόνιμη η σχέση του με τον μαθητή.

Διαφορετικά θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα βιβλία, τις εγκυκλοπαίδειες.

Ο δάσκαλος δεν είναι ούτε αχθοφόρος ιδεολογιών, ούτε μεταφορέας γνώσεων. Είναι η ζώσα παρουσία του πνευματικού ανθρώπου. Δηλαδή του ανθρώπου που βιώνει την ύπαρξη πρωτογενώς.

Αλλά ο δάσκαλος είναι ένας ειδικής κοπής πνευματικός άνθρωπος. Παρίσταται και συμβάλλει στη γέννηση της ψυχής του μαθητή, είναι δημιουργός ανθρώπων, δηλαδή μετέχει σε αυτή τη μυστηριακή διαδικασία της εξόδου του κάθε ανθρώπου από το σκοτάδι του ασυνειδήτου στο φως της συνειδήσεως.

Προ αυτού του οντολογικώς σημαντικού έργου ο δάσκαλος αφήνει πίσω του όλη τη θεσμική σκευή της πολιτειακής εκπαιδεύσεως και διανοίγεται προς την προσωπική του περιπέτεια, την οποία επέλεξε ως δικαίωση της υπάρξεώς του. Πρόκειται για θυσία και μάλιστα θυσία ιεροτελεστική(...)

Το πρώτο ερώτημα που αυθορμήτως θα θέσει κανείς είναι: πού θα βρεθούν αυτοί οι δάσκαλοι;

Μόνο στον βαθμό που θα προβαίνουν αυτοφυώς μόνοι τους θα έχουμε παιδεία. Αλλιώς δεν θα έχουμε παιδεία. Και τότε ο ουρανός της ανθρωπότητας θα αρχίσει να σκοτεινιάζει.

Τη σωτηρία του ανθρώπου την αναλαμβάνουν αυτόκλητες συνειδήσεις.

Όπως έχουμε γιατρούς χωρίς σύνορα, έτσι θα έχουμε και δασκάλους χωρίς σύνορα(…)

* Η παιδεία του ανθρώπου,

Χρ. Μαλεβίτση, Αρμός, 2012

**Από το δίσκο που ερμηνεύει ο Νίκος Παπάζογλου: ... και με οδηγό μου ένα Παιδί!

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com