Γιάννης Τσαρούχης

Απόσπασμα από Δημήτρης Γιαννάτος fb

» Το 1937 επιστρέφω στην Ελλάδα. Ο ελληνικός ήλιος, η παντοτινή μου αγάπη για τις ρεκλάμες του Καραγκιόζη, για τον Θεόφιλο, για την αγνότητα της μεσογειακής ζωγραφικής, με οδηγούν σε μια ζωγραφική σαν του Ματίς, ενώ θέλω να κάνω Κουρμπέ. » (…)

«Είναι φυσικό να θέλω να κάνω ελληνικό ό,τι μ’αρέσει στην Αναγέννηση. Αλλά ποτέ δεν θέλησα να γίνω Ιταλός. Τελικά, θέλω να αισθανθώ τη μεγάλη χαρά να κάνω εγώ ο ίδιος έργα τέλεια, σχεδόν, αχειροποίητα, όπως οι χρωμολιθογραφίες που θαύμαζα στις ταβέρνες και στις λατέρνες, ξεκινώντας από πρόσωπα υπαρκτά και σύγχρονα που με συγκινούν. Ο γραφισμός του Καραγκιόζη και της Κεραμικής, είναι κάτι το έμφυτο στη μεσογειακή ράτσα και το αγαλματώδες και φωτοσκιασμένο είναι η μεγάλη και επίσημη παράδοσή μας, από την αρχαιότητα ως τις εικόνες. Μου έρχεται να πω : Καλότυχοι όσοι είναι διχασμένοι...» (…)

«Τώρα που σκέφτομαι το τι έκανα εδώ και τόσα χρόνια, νομίζω ότι ακολούθησα αρχικώς κι εγώ την διεθνή αστική τάση ή μανία, θα έλεγα, ν’αλλοτριώσω καθετί που δεν είναι αστικό. Να μην αφήσω τίποτα που δεν είναι «δικό μας», που να μή διευθύνεται από την αχόρταγη αστική τάξη. Αργότερα όμως κατάλαβα πως ο ελληνικός λαός δεν ήταν μια αποθήκη μοτίβων αλλά η αυθεντική αριστοκρατία στην Ελλάδα, πεσμένη στην σκλαβιά και την περιφρόνηση.» (…).

«Πολύ πριν απ΄εκείνη την εποχή είχα καταλάβει πως δεν υπήρχαν μόνο δύο ζωγραφικές αλλά και δύο κόσμοι. Υπήρχαν δύο μουσικές, δύο τρόποι να ντύνονται οι άνθρωποι, δύο τρόποι να χορεύουν και να τραγουδούν, δύο τρόποι να φέρονται. Υπήρχε η Δύση και η Ανατολή. Η αστική τάξη είχε φέρει αυτό που ονομάζουμε «ευρωπαϊκό πολιτισμό» και ο φτωχός κόσμος, ο λαός, διατηρούσε όσο μπορούσε τις παλιές του συνήθειες. Πόσο ωραία πράγματα με περιτριγυρίζανε, φερμένα από τη Γαλλία, από τη μυθώδη πόλη που λεγόταν Παρίσι. Αλλά και πόσα μυστηριώδη πράγματα μ’αγγίζανε από το λαό, που είχε κρατήσει τα παλιά. Κάθε τόσο συγκλονιζόμουν από την ομορφιά του λαού, σαν από μια σουβλιά ή νυγμό…Εξαθλιωμένοι και περιφρονημένοι οι άνθρωποι του λαού είχαν μια αριστοκρατικότητα που δεν μπορούσες να συναντήσεις στον χυδαίο αστικό κόσμο, αλλά ούτε σε αυτούς που απομιμούνταν ευρωπαϊκούς καλούς τρόπους για να ξεχωρίσουν και από τους αστούς και από το λαό«.(…)

STAR-FM.GR ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΝΤΙΠΕΡ. ΓΡΕΒΕΝΩΝ 20-1-15 ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Μάνος Δανέζης – Το χάσμα μεταξύ Ελληνικού και Δυτικού Πολιτισμού

Ο Δυτικός Πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαρθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.

ΑΝΤΙΦΩΝΟ – 13/07/2015

Η Πολιτισμική κατάρρευση

Η οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε, αλλά και η κατάρρευση όλων των κοινωνικών δομών, δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών.

Αυτό που καταρρέει είναι ολόκληρο το «Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα»όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16ου -17ου αιώνα

Ο Δυτικός Πολιτισμός, άρα και η Οικονομία, από τότε ασπάστηκαν τα φιλοσοφικά και επιστημονικά δόγματα αυτής της Επανάστασης τα οποία όμως ήδη έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστημονικής Σκέψης.

Με βάση τα δόγματα της Επιστημονικής Επανάστασης του 16ου – 17ουαιώνα, το Δυτικό πολιτισμικό ρεύμα αναγόρευσε την ύλη ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός.

Στο βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός, επί αιώνες, θυσίαζε και θυσιάζει ακόμα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Με τον τρόπο αυτό, δημιουργήθηκε ένα υλιστικό και μηχανοκρατικό πολιτισμικό ρεύμα το οποίο κυριάρχησε σε όλο το δυτικό κόσμο, ως μια νέα Δογματική Θεολογία.

Θεός αυτής της θεολογικής δομής είναι η φιλοσοφική έννοια της ύλης. Είναι «πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός».

Οι επί της Γης Απόστολοι και Νομοθέτες του νέου αυτού Θεού είναι οι Χρηματιστηριακοί Οίκοι, οι οποίοι συντάσσουν τις δέκα εντολές, δηλαδή τους κανόνες αγιοσύνης, τους οποίους οι πολίτες πρέπει να τηρούν αν θέλουν να έχουν τις ευλογίες του Θεού της «ύλης».

Το «Άγιο Πνεύμα» αντικαθίσταται από την έννοια του «χρήματος». το οποίο εκπορεύεται από τον θεό της Ύλης ως ανταπόδοση σε εκείνους τους πολίτες που τον υπηρετούν.

Ναοί του Θεού της ύλης, τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες.

Το απάνθρωπο αυτό οικονομικό σύστημα το οποίο καταδυναστεύει τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό στηρίχθηκε σε μια παραχάραξη της έννοιας και της πρακτικής έκφρασης της έννοιας της Λογικής.

Ας δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα τις ρίζες αυτού του προβλήματος.

Η έννοια της Λογικής

Ο Δυτικός Πολιτισμός, στη φάση της συγκρότησής του στηρίχθηκε, σε Θεολογικό επίπεδο, στα σκληρά δόγματα του Προτεσταντισμού. Τα θεολογικά αυτά δόγματα επηρέασαν δραματικά την επιστημονική και τεχνολογική συγκρότηση του νεοσύστατου δυτικού πολιτισμού δημιουργώντας το φιλοσοφικό σύστημα του Ορθολογισμού και την ακραία έκφρασή του, τον Υπερασιοναλισμό.

... Στο σπίτι μιλάμε μόνο Ρωμέικα. Τουρκικά καθόλου...

... Στο σπίτι μιλάμε μόνο Ρωμέικα. Τουρκικά καθόλου...


“Αν δεν το κάνω εγώ ποιος θα το κάνει; ” μου έλεγε η Μερβέ.

Δηλαδή στο σπίτι τι μιλάτε; ”Μόνο ρωμέικα. Τουρκικά καθόλου. Όταν με πάρει η μάνα μου τηλέφωνο και μιλήσω τουρκικά καταλαβαίνει αμέσως πως είμαι με κάποιον άλλον μαζί και μου το λέει”.

Η Μερβέ ειναι από το Çaykara μια περιοχή στον ανατολικό Πόντο που παράγει καλό τσάι, και έχει τα περισσότερα ελληνόφωνα χωρία στην περιοχή. Kadahor λέγεται στην τοπική γλώσσα. Κατωχώρια δηλαδή, γιατί ειναι στον κάμπο, προς την θάλασσα στους πρόποδες των Ποντιακών Άλπεων..

Η Μερβέ σπούδασε Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία. Δουλεύει τώρα για τον Ομέρ Μπέϊ, πατριώτης της και αυτός. Βγάζουν βιβλία, ένα λογοτεχνικό περιοδικό, οργανώνουν συνέδρια. Ανάμεσά τους και αυτό που συμμετείχα πριν λίγες μέρες. (Ομήρος, Τροία, Καζαντζάκης).

Η μεγάλη αγάπη της όμως είναι η πατρίδα της, ο Πόντος, το Κατοχώρ.

Μεράκι της να κρατήσει την παράδοση, την γλώσσα, τους χορούς, την μουσική των προγόνων της.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης. "Πόλις και Ύπαιθρος στην Ελλάδα"

Ανοικτό πανεπιστήμιο Κατερίνης

22-11-2010. Μιχάλης Χαραλαμπίδης. "Πόλις και Ύπαιθρος στην Ελλάδα"

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/aU3XznBdNJI?si=ZjCDz3li2vvhHl02
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.

Το ασυνείδητο στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου - π. Βασίλειος Θερμός (video)

ΚΛΙΚ στην εικόνα...

Μιχάλης Χαραλαμπίδης για αλβανικές προκλήσεις: Τα μαυροντυμένα ΕΣ-ΕΣ συμμετέχουν στην κυβέρνηση των Τιράνων

Παρέμβαση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη για τις προκλήσεις της Αλβανίας (2|11|2016)

Με αφορμή τις αλλεπάλληλες προκλήσεις των Αλβανών κατά της χώρας μας, το ιστορικό στέλεχος του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χαραλαμπίδης, που είχε αποχωρήσει από το κόμμα στο συνέδριο του 1996, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό, τόνισε:

“Το 1940 – 41 στην Βόρειο Ήπειρο συγκρούσθηκε ο ανθρωπισμός με την βαρβαρότητα. Είχαμε την πρώτη νίκη του στην Ευρώπη. 

Οι αυτόχθονες ελληνικοί πληθυσμοί της Βορείου Ηπείρου αποτέλεσαν μέρος του μετώπου του ανθρωπισμού.

Οι Τσάμηδες ως πιστοί συνεχιστές μίας ληστρικής και εγκληματικής παράδοσης, εκτός των άλλων αγριοτήτων έσφαζαν τους Έλληνες τραυματίες στρατιώτες επάνω στα κρεβάτια τους στα νοσοκομεία των Ιωαννίνων.

Παντού η βαρβαρότητα τιμωρείται. Όχι όμως στην Σκιπερία”, σημείωσε.

Σύμφωνα με τον ίδιο, “αυτά τα μαυροντυμένα ΕΣ-ΕΣ συμμετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση των Τυράννων του σοσιαλιστή Ράμα. Μόνιμου φωτογραφικού συντρόφου του εκφραστή σήμερα ενός γενοκτονικού καθεστώτος, του Ερντογάν.

Η συχνότητα υπερέβη και τους αληθινούς παλιούς οθωμανικούς χρόνους.

Δεν νομίζω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να συνομιλεί διακρινόμενη από ελαφρότητα και ανοχή με μία παρόμοιας σύνθεσης και συμπεριφοράς κυβέρνηση. Ο αυστριακός Χάνς το ξέρει αυτό. Το ίδιο ισχύει και με την εδώ κυβέρνηση, αριστερή μάλιστα.

Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο, στο οποίο αναφέρθηκα καιρό πριν. Η Ελλάδα, οι Έλληνες δεν μπορούν να υφίστανται την αλβανική σύγχρονη προβληματικότητα, παθολογία και εγκληματικότητα. Όσοι όπως ο Χάνς και άλλοι έχουν ολοκληρωτικές και αυτοκρατορικές νοσταλγίες και αναζητούν μισθοφόρους μελανοχίτωνες και τουρκοσκιπτάρ όπως τους αποκαλούν στην Κορυτσά, ας το κάνουν. Έχουν παράδοση.

Θα θυμίσω αυτό που είπαν οι επιζήσαντες Έλληνες μετά την μεγάλη σφαγή των Ελλήνων της Πελοποννήσου από τους Αλβανούς το 1770. Τα ψέματα και οι μπαμπεσιές τελείωσαν”, τόνισε ο κ. Χαραλαμπίδης.

Η ελληνική εκπαίδευση στην Τουρκοκρατία – Υπήρχε κρυφό σχολειό;

ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Το παρόν, είναι μια “μικρή αναφορά” στον τίτλο που προσπαθεί να διαπραγματευτεί και είναι λιγότερο ένα εξαντλητικό κείμενο της ιστορικής καταγραφής του θέματος. Η αφορμή να ενταχθεί στο παρόν, σχετίζεται με τις υπερβολές αναφορικά με το εάν υπήρξε ή όχι κρυφό σχολειό. Μάλλον, η συζήτηση εδράζεται σε λάθος βάση. Το εκπαιδευτικό σύστημα των Οθωμανών, ποικίλει ανά αιώνα (σχεδόν) και ανά Σουλτάνο.

Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα χωρίζονταν σε μουσουλμανικά, χριστιανικά (ορθόδοξα, καθολικά, αρμένικα) και εβραϊκά, ενώ ανήκαν καθ’ ολοκληρίαν στις αντίστοιχες εκκλησιαστικές τους Αρχές, οι οποίες τα επόπτευαν. Είχαν ιδρυματική μορφή και συντηρούντο από ίδια κεφάλαια, τα οποία εάν δεν είχαν, έκλειναν. Οι δάσκαλοι μάθαιναν ιερατικά κυρίως γράμματα στους σπουδαστές και πληρώνονταν απ’ αυτούς. Δεν υπήρχε ενιαίο, ούτε υποχρεωτικό πρόγραμμα σπουδών, ούτε η μαθητεία ήταν υποχρεωτική για τους μαθητές, με αποτέλεσμα να φοιτά σ΄ αυτά ελάχιστο ποσοστό του νεανικού πληθυσμού. Το υπόλοιπο ποσοστό του πληθυσμού ήταν αναλφάβητο. Η παιδεία (εκπαίδευση) ήταν προνόμιο και όχι δικαίωμαΑυτό σημαίνει ότι, όποτε ήθελε ο εκάστοτε σουλτάνος, ή τοπικός αξιωματούχος αφαιρούσε το προνόμιο της εκπαίδευσης (παιδείας) και όποτε ήθελε, το επανέφερε. Αυτό δημιουργούσε, πλέον των άλλων, και μια ασυνέχεια στην εκπαίδευση και ο μαθητής που τυχόν μπορούσε να φοιτήσει, συνήθως τα παρατούσε.

Το κρυφό σχολειό

Συχνά όμως, σε περιοχές που είχαν το προνόμιο και τα οικονομικά μέσα να πληρώνουν δάσκαλο και να συντηρούν ένα οίκημα – σχολείο με μια βιβλιοθήκη (συνήθως κληροδότημα), τούτο τους αφαιρείτο και τα παιδιά (μαθητές) αναγκαζόντουσαν να βλέπουν το δάσκαλό τους “στα κρυφά” και μάλιστα σε όποιο “μυστικό/ κρυφό” χώρο μπορούσαν. Αυτό συνέβαινε γιατί παραβίαζαν διοικητική εντολή και εάν ανακαλύπτονταν, θα είχαν βαριές συνέπειες. Ο δάσκαλος ίσως και σε θάνατο.

Επιμνημόσυνο σημείωμα σε ένα μεγάλο φίλο και Πατριώτη

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης θα παραμείνει στην ιστορία της ελληνικής συνέχειας για πολλούς λόγους:

 Επιμνημόσυνο σημείωμα σε ένα μεγάλο φίλο και Πατριώτη

Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Φωτογραφία via Facebook, Ethnos 13/04/2024

Του ΖΗΝΩΝΑ ΣΙΕΡΕΠΕΚΛΗ

Αργοπορημένα, καρδιακέ μου φίλε -αφού την είδηση του θανάτου σου την έλαβα με κάποια καθυστέρηση- γράφω το επιμνημόσυνο τούτο σημείωμα για να αινέσω το αειθαλές πατριωτικό σου πνεύμα.


Ένα ήταν το πάθος του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Με αυτό (και γι’ αυτό) γεννήθηκε, έζησε και πέθανε. Ένας υπερήφανος ευπατρίδης όσο λίγοι. Ολόκληρος αφοσιωμένος στον σκοπό και στο χρέος να συμβάλει στην ανατροπή των αιτίων που κρατάνε τον Ελληνισμό σκυμμένο.

Πάλεψε με όλα τα προσωπικά χαρίσματα που του διέθεσε η ποντιακή του ρίζα για την ανόρθωση, να βγουν Ελλάδα και Κύπρος από την μιζέρια της ηττοπάθειας και της απαξίωσης.


Γνωριστήκαμε και σφόδρα φιλέψαμε στα άραχλα χρόνια της δικτατορίας στην Ρώμη, όπου εκείνος σπούδαζε πολιτικές επιστήμες κι εγώ αρχιτεκτονική κατά την πενταετία 1976-1981. Μας είχε φέρει κοντά η κοινή αγωνία για ελευθερία. Εκείνος στο ΠΑΣΟΚ, εγώ στην ΕΔΕΚ συνάψαμε μια φιλική σχέση η οποία στάθηκε πάνω και πέρα από τις θλιβερές κομματικές εκπτώσεις που ακολούθησαν.Κλείνω το παρένθετο για την γνωριμία και τα χρόνια της Ρώμης, τα γεμάτα από το άρωμα των αγώνων κατά των δικτατοριών σε όλο τον πλανήτη (ο Μιχάλης με εισήγαγε στον υπέροχο αντιστασιακό κόσμο της Λατινικής Αμερικής και των Κούρδων αγωνιστών, καθώς εγώ του άνοιξα νέες πόρτες στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Φατάχ και των Παλαιστίνιων).

Επιστρέφω λοιπόν στο εγκωμιαστικό κίνητρο που μου έβαλε την πέννα στο χέρι.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης θα παραμείνει στην ιστορία της ελληνικής συνέχειας για πολλούς λόγους. Για την αδιάλλακτη εμμονή του σε αρχές και αξίες (όταν σύσσωμη σχεδόν η ύστερη πασοκική εξουσία έσπευδε να εξαργυρώσει τις πλαστές επιταγές Σημίτη), για τον πρωτότυπο διεθνισμό του και για το τολμηρό όραμα του για μια Ελλάδα εθνικής αυτάρκειας και πολιτιστικού μεγαλείου.


Βεβαίως, κατοχυρωμένη είναι η εθνική του προσφορά, αφού σε αυτόν οφείλεται η πρωτοβουλία βάση της οποίας η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε, το 1994, την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Επίσης κατοχυρωμένη είναι και η συμβολή του στην σύνταξη της Ιδρυτικής Διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, τον Σεπτέμβριο του 1974.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης στην Αλεξάνδρεια 18.04.16

Είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε τον Προτεσταντισμό;

από π. Νικόλαος Λουδοβίκος

ΚΛΙΚ στην εικόνα...

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος είναι καθηγητής Θρησκειολογίας και Ερμηνείας της Θρησκείας στο παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

ΠΗΓΗ:https://antifono.gr/protestantismos_loudovikos/?fbclid=IwAR05qtS3ISYTKyb2bE5yweZ4qIqoY-KAD2oYEnxrLLeg2lP4_6rdY0kVY8s
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Προδημοσίευση ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Βασιλείου μὲ τίτλο «Ἀποτυπώματα»

Ἀρχιμ. Βασιλείου, Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων, «Ἀποτυπώματα», έκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων.

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Βασιλείου, Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων, μὲ τίτλο «Ἀποτυπώματα» τὸ ὁποῖο θὰ κυκλοφορήσει τὶς ἑπόμενες μέρες.

*****

Συχνὰ σοῦ κάνουν τὴν ἐρώτησι: τί γράφεις τώρα; Καὶ δὲν μπορεῖς νὰ ἀπαντήσης γιατὶ δουλειά σου δὲν εἶναι τὸ γράψιμο ἀλλὰ τὸ πλάσιμό σου ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἀοράτου.

Τὸ γράψιμο εἶναι μία συνέπεια, ὅπως τὸ ἀποτύπωμα ποὺ ἀφήνει ὁ γυμνοσάλιαγκας ποὺ σέρνεται στὴ γῆ.

Τὸ γράψιμο ξεκινᾶ μὲ τὸν δισταγμὸ τοῦ μικροῦ παιδιοῦ. Προχωρεῖ στὴν ἄνεσι τῆς διατυπώσεως. Γιὰ νὰ φτάση στὴ σιωπὴ ποὺ ἑρμηνεύει τὰ ἄρρητα.

Ὁ ἀγῶνας εἶναι νὰ πῆ ὁ ἄνθρωπος, ὅσο γίνεται, μὲ πιὸ λίγα τὰ πολλὰ καὶ στὸ τέλος νὰ τὰ πῆ ὅλα μὲ τὸ τίποτε.

Κατορθώνεις τὰ δύσκολα, ὅταν δὲν παίρνης ἐσὺ τὴν ἀπόφασι γιὰ τὸ ποιό δρόμο θὰ πάρη ἡ δημιουργία καὶ ἡ ζωή σου ἀλλὰ Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ ζωή σου.

Δὲν ἡσυχάζεις, γιὰ νὰ μπορῆς νὰ γράφης. Πιὸ πολὺ κάποτε ἡσυχάζεις γι’ αὐτὰ ποὺ ἔγραψες, ὅπως ἕνα πουλὶ ἐπωάζει τὰ αὐγὰ ποὺ γέννησε, γιὰ νὰ ἐλευθερωθῆ ἡ ζωὴ ποὺ κρύβεται μέσα τους.

Τὸ ἀληθινὸ γράψιμο ἔρχεται μόνο του, ὅπως πρασινίζει τὸ χωράφι τὴν ἄνοιξι καὶ γλυκαίνει τὸ σταφύλι τὸ καλοκαίρι. Ἄφησέ τα ὅλα νὰ κυλήσουν ἐλεύθερα μέσα στὸ κλίμα τῆς ζωῆς.

*****

Ὅταν ταυτιστῆ μέσα σου τὸ εἶναι μὲ τὸ μὴ εἶναι, ἐλευθερώνεσαι ἀπὸ τὴ φυλακὴ τῆς φθαρτῆς ὑπάρξεως καὶ ὁδεύεις στὴν ἐλευθερία τοῦ ὑπὲρ εἶναι.

Ὁ χτυπημένος καὶ παρηγορημένος, ὡς εὐαίσθητος, ἀκούει τὰ ἀνήκουστα καὶ μεταδίδει τὰ ἀνερμήνευτα, γιατὶ τὸν ἐπισκέπτεται ὁ Πανάγαθος.

Ὅταν ὅλους τοὺς θεωρῆς δικούς σου καὶ δὲν θέλης νὰ πληγώσης κανένα, ντύνεσαι μὲ ἱμάτιον σωτηρίου ἄνωθεν ὑφαντό.

*****

Δὲν χρειάζεται νὰ ἀνησυχῆς γιατὶ ὁ κόσμος δὲν πάει καλά. Μόνο νὰ βρῆς τὴν ἀρρώστια ποὺ ὑπάρχει μέσα σου. Ὅλα τὰ κατευθύνει ὁ Ἀόρατος.

Ἡ δημιουργία ἑνὸς καλλιτέχνη εἶναι ἡ ἐξομολόγησι τοῦ πόνου του, ὄχι τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ κόπου του.

*****

Ἕνας σωσμένος, ὡς καλλιτέχνης καὶ δημιουργός, δὲν περιγράφει ἔντεχνα τὴ φθορά, ἀλλὰ ζῆ τὴν ἔκπληξι τῆς καταργήσεως τοῦ θανάτου. Δὲν εἶναι σχολιαστὴς τῆς συμφορᾶς ἀλλὰ μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ αὐτοβιογραφία ἑνὸς ὡρίμου ἀνθρώπου ἀναδίδει τὴν εὐωδία τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Δωρεοδότη καὶ ὄχι τὴν προβολὴ τῶν ἱκανοτήτων του.

*****

Ὁ ἀληθινὸς δυναμώνει, ὅταν δοκιμάζεται· καὶ εὐγνωμονεῖ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀρνοῦνται, γιατὶ ἀποστολή του δὲν εἶναι νὰ δείξη τὴν ἀντοχή του, ἀλλὰ νὰ φανερώση τὴ δύναμι ποὺ γεννᾶ καὶ σώζει τὸν ἄνθρωπο.

*****

Ἕνας ταπεινὸς μὲ τὸν λόγο καὶ τὴ σιωπή του παρηγορεῖ ὅλους, ἐνῶ δὲν ἀπευθύνεται σὲ κανένα.

Ὁ λόγος σου εἶναι ἀληθινός, ἐὰν ἑρμηνεύεται μὲ τὴ σιωπή σου. Καὶ ἡ παρουσία σου σημαντική, ἐὰν ἡ ἀπουσία σου γίνεται συντροφιὰ τῶν ἀγωνιζομένων.

*****

Ὅταν ὁ λόγος ἢ τὸ γραπτό σου εἶναι γέννημα πόνου καὶ ἀφορμὴ ἐλπίδος, δὲν προσφέρει στὸν ἄλλο γνώσεις ἀλλὰ δύναμι ζωῆς ποὺ προκαλεῖ μιὰ ἀμοιβαία σχέσι καὶ ἀλληλοβοήθεια. Τότε δὲν ξέρεις ποιός παίρνει ἢ δίδει περισσότερο· ὁ συγγραφέας ἢ ὁ ἀναγνώστης;

ΣΤΕΝΟΣ ΚΟΡΣΕΣ

*Του Δημήτρη Βόγγολη Υποστρατήγου ε.α μέλους και Δασκάλου του ΙΗΑ

Εξ αφορμής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, προβλήθηκε η «ταινία» Avant Drag!που οι ΛΑΟΤΚΙ αποφάσισαν να ανεβάσουν στη σκηνή και να διατυπώσουν το παρακάτω αντεθνικό μήνυμα.

«DISTROY GREECE» «να πεθάνει η Πατρίς να ζήσουμε εμείς» προβαίνω σε έντονη διαμαρτυρία την οποία θα έπρεπε η πολιτεία να είχε αντιδράσει ΆΜΕΣΑ.

Όταν αφήνονται αυτού του είδους ενέργειες απαρατήρητες χωρίς κανένα μέτρο εναντίον τους φθάνουμε στο σήμερα με τα φαιδρά αποτελέσματα.

Ο γνωστός Τζόρτζ Όργουελ,το ψευδώνυμο του Άγγλου συγγραφέα Έρικ Μπλέρ έγραψε στη <Φάρμα των ζώων> και προειδοποίησε για την καταστροφή του κόσμου και να τα σημάδια του.!!!!!

Ποια είναι η φυσιογνωμία και ο πολιτισμός της Ελλάδος, όταν το παγκόσμιο δικαστήριο στο Στρασβούργο ομόφωνα και οι 47 χώρες του συμβουλίου της Ευρώπης αποφάνθηκαν πως δεν υπάρχει δικαίωμα στο γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου;

Εξ άλλου ο Προφήτης Ιωάννης είπε ότι «Δένδρον Άκαρπον, εκόπτεται και εις πυρ βάλλεται».

Ο έρωτας είναι η πρωτογενής δύναμη η πνοή και η ροή που ενεργοποιείται από την διαφορά δυναμικού δύο πόλων, δύο Όντων εκ διαμέτρου αντίθετων συν τηκόμενοι εις ένα όλον. Εν προκειμένω, ενός Άνδρός και μιας Γυναίκας.

“Κάθε παραβίαση και αλλοίωση της φυσιολογίας αντιβαίνει στην Ηθική. Κάθε εκτροπή ηθικής αποδομεί την αξία του ανθρώπου. Όταν η ανθρώπινη αξία για την οποία αγωνίζεται η Εκκλησία κατακρημνίζεται, τότε και η αξιοπρέπεια, την προστασία της οποίας έχει η πολιτεία, καταρρακώνεται.Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ Νικόλαος”

Έρωτας μεταξύ δύο ομόφυλων είναι εκτροπή από την κοίτη των φυσικών νόμων.

Κι εμείς σπεύσαμε πρώτη Ορθόδοξη χώρα να ψηφήσουμε τον παρα-φύσιν και αντιχριστιανικό νόμο .

Η Ελλάδα χωρίς Ορθοδοξία χάνεται , όπως και η γλώσσα θα χαθεί χωρίς την Ορθοδοξία.

Φορέσαμε λάθος κοστούμια Ευρωπαϊκά στενότερα των διαστάσεών μας.

Οδηγηθήκαμε μακριά από τις ρίζες μας. Χάσαμε τις Αριστοτελικές μας Αρετές και Αξίες και το κοινωνείν σε μια ενάρετη κοινωνία με τις ίδιες εμπειρίες.

Χάθηκε η ευγένεια, η Αγάπη, η σεμνότητα μακριά από τον Χριστό και την Ορθοδοξία μας.

Μετατραπήκαμε σε έκφυλο λαό χωρίς τσίπα, με το κράτος άπραγο ως συνωμότης.

Πού είναι η παράδοσή μας το παραδοσιακό τραγούδι και ο χορός?

Οι νέοι μας να στραφούν χωρίς ντροπή στην παράδοσή μας το δημοτικό τραγούδι και χορό και να μην προτιμούν τον ξενόφερτο μονότονο ήχο χωρίς χρώμα και λεβεντιά.

Περί ἔθνους, περί πατρίδος καί περί χώρας… [Καθηγητής Ἀδαμάντιος Πεπελάσης]

Γράφει ὁ Δημήτρης Καπρᾶνος.

Ὁ καθηγητής Ἀδαμάντιος Πεπελάσης, στόν δημοσιογράφο Γιῶργο Καραβίδα, τόν Μάρτιo τοῦ 2012…

«Ἡ μεγαλύτερη ἀνησυχία σας ποιά εἶναι;» ἐρωτᾶ ὁ συνάδελφος. Καί ὁ σοφός καθηγητής ἀπαντᾶ:

«Ἄν στό πῶ θά γελάσεις. Ὄχι ἐσύ. Ὁ ἀναγνώστης μας… Φοβᾶμαι γιά τό ἔθνος! 

Ὁ Γιάννης Σακελλαράκης, ἕνας διαπρεπής ἀρχαιολόγος πού, γιά εὐνόητους λόγους, δέν ἔγινε ποτέ καθηγητής στήν Ἑλλάδα, ἦταν δεμένος μέ τοῦτα τά χώματα. Ὁ ἀναγνώστης σου θά ἀναρωτηθεῖ τί θά πεῖ, στά 2012, δεμένος μέ τά χώματα. Δέν ξέρω. Ὅ,τι καταλαβαίνει ὁ καθένας.

Μοῦ ἔλεγε ὁ Γιάννης, ρέ σύ Διαμαντῆ, τόσα χρόνια σκάβω καί ἀνακαλύπτω ὅλα αὐτά τά εὑρήματα. Ξέρεις ποῦ καταλήγω; Ἴδιοι μασκαρᾶδες ἦταν κι αὐτοί ὅπως κι ἐμεῖς, ἀλλά ἦταν καί κάτι ἄλλο.

Εἴχανε ψυχή. Αὐτό ἐννοῶ λέγοντας ὅτι φοβᾶμαι γιά τό ἔθνος.

Αὐτό τό ἔθνος τό ἔμαθα στήν πρώτη δημοτικοῦ καί ἀπό τήν μάνα μου. Ἄς μοῦ πεῖ κάποιος τί ἄλλο ἔχουμε τούτη τή στιγμή τῆς συμφορᾶς νά μᾶς κρατήσει. Ἐγώ δέν πρόκειται νά πάρω μιά σημαία καί νά βγῶ στούς δρόμους καί νά φωνάζω ζήτω ἡ Ἑλλάς καί ζήτω τό ἔθνος. Ξέρω ὅμως πώς κάτι μέσα στήν ψυχή μου ἀναστατώνεται. Αὐτό φοβᾶμαι ὅτι χάθηκε, χάνεται. Λυπᾶμαι πού ὅταν γκρινιάζουμε γιά τήν κρίση φτάνουμε μέχρι ἐκεῖ πού πάει τό ἄτομό μας. Αὐτούς τούς Ἕλληνες φοβᾶμαι πού ἀλλάξανε μέσα σέ εἴκοσι χρόνια ἀξίες καί ἰδανικά…».

Σέ ἐρώτηση τῆς δημοσιογράφου Μαρίας Ἀνδρέου, γιά τό τί σημαίνει ἔθνος καί τό πῶς διαμορφώνεται ἡ ἐθνική συνείδηση, κλήθηκε νά ἀπαντήσει ὁ Γιάννης Βογιατζῆς. Ἡ ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ σπουδαῖος ἠθοποιός ἦταν ἡ ἀκόλουθη:

«Στό σχολεῖο εἴχαμε ἕναν Ἰταλό καθηγητή, μέ λατρεία στήν ἑλληνική παιδεία, τόν Κάρλο Μπρικέλι. Μᾶς ἔκανε ἰταλικά καί μᾶς μάθαινε νά λέμε ὅτι στό αἷμα μας ρέει αἷμα ἰταλικό. Τότε, ὅλα τά παιδιά καί χωρίς νά συνεννοηθοῦμε –αὐτή εἶναι ἡ πιό δυνατή μου ἀνάμνηση, πού μέ κάνει καί κλαίω ὅταν θυμᾶμαι τά παιδικά μου χρόνια– φωνάζαμε: “Στό αἷμα μᾶς ρέει αἷμα ἑλληνικό!”.

Επανορθώσεις: Μήπως η Ελλάδα ήταν στους ηττημένους και η Γερμανία στους νικητές του Πολέμου;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Οι παρακάτω σειρές γράφονται με αφορμή το εξαίρετο άρθρο του Σταύρου Λυγερού στο SLpress στις 8 Απριλίου. Δεν αποτελούν αντίλογο, κάθε άλλο, μάλλον για συμπλήρωμα προβληματισμού προορίζονται.


Να ξεκινήσουμε από την αρχή. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα βρέθηκε με την πλευρά των νικητών. Για ειδικούς λόγους, που δεν είναι του παρόντος να εξετάσουμε, έτυχε ιδιαίτερης προσοχής στις διασκέψεις την επαύριο του πολέμου και ειδικά στην Διάσκεψη του Παρισιού που ασχολήθηκε με τις πολεμικές επανορθώσεις. Στην Διάσκεψη του Παρισιού για τις γερμανικές επανορθώσεις το 1946 επιδικάστηκε στην Ελλάδα το ποσό των 7,18 δισεκατομμυρίων δολαρίων της εποχής.

Το ποσό αυτό ήταν πιο σημαντικό αναλογικά με το πληθυσμιακό και οικονομικό βάρος της χώρας καθώς λήφθηκαν υπόψη πολλοί επιβαρυντικοί παράγοντες της γερμανικής κατοχής: 

τα θύματα της πείνας, το πλήθος των εκτελέσεων – εκτοπίσεων αμάχων, οι τεράστιες καταστροφές στο πλαίσιο των γερμανικών επιχειρήσεων ενάντια στους αντάρτες. Το ποσό αυτό θα καταβαλλόταν μέσα από ένα συνδυασμό τρόπων: μετρητά, πολύτιμα μέταλλα (ακόμα και στην ιδιοκτησία ιδιωτών), αγροτικά και βιομηχανικά προϊόντα, μεταφορικά μέσα κλπ. κλπ. Το αναγκαστικό δάνειο συμπεριλήφθηκε στις γερμανικές επανορθώσεις.


Να σταθούμε λίγο στα μεγέθη. Συγκριτικά η οικονομική στήριξη των ΗΠΑ στο κυβερνητικό στρατόπεδο στην περίοδο του ελληνικού Εμφυλίου πολέμου κόστισε στις ΗΠΑ δύο δισεκατομμύρια δολάρια. Η πρώτη καταβολή στην Ελλάδα, με το Δόγμα Τρούμαν, ήταν 350 εκατομμύρια δολάρια. Με το σχέδιο Μάρσαλ, αργότερα, για την αποκατάσταση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και την στήριξη των αποικιοκρατικών δυνάμεων, η Γαλλία χρηματοδοτήθηκε με 2,3 δισεκατομμύρια, η Βρετανία με 3,3, η Ιταλία με 1,2 και η Δυτική Γερμανία με 1,4. Το τελικό ύψος του Σχεδίου Μάρσαλ ήταν στο σύνολό του 12,7 δισεκατομμύρια δολάρια. Τα παραπάνω μεγέθη αναφέρονται για να τονιστεί το σημαντικό ύψος των πολεμικών αποζημιώσεων που επιδικάστηκαν στην Ελλάδα. Η δε συμφωνία που τις επιδίκασε ούτε έχει αναιρεθεί, ούτε έχει αναθεωρηθεί – ως προς τις εκτιμήσεις και τα μεγέθη ιδιαίτερα.


Ως εκ τούτου είναι μάλλον περιττή, ίσως και βλαβερή η συνεχής επανεξέταση στην Ελλάδα των Γερμανικών επανορθώσεων. Αυτές έχουν πιστοποιηθεί και προσδιοριστεί από επίσημες συμφωνίες και συμβάσεις. Ο τρόπος με τον οποίο θα εκφραστούν ας αφεθεί στις διακρατικές διαπραγματεύσεις Ελλάδας-Γερμανίας, μέσα στις οποίες θα εξειδικευθούν οι λεπτομέρειες. Η καταβολή του ποσού των επανορθώσεων έμεινε σε εκκρεμότητα μέχρι την ρύθμιση ζητημάτων υπόστασης και αρμοδιοτήτων του γερμανικού κράτους. Με την είσοδο στην περίοδο του Ψυχρού πολέμου και την ανοικτή πλέον διαμάχη του δυτικού στρατοπέδου με την Σοβιετική Ένωση και τις Λαϊκές Δημοκρατίες το ζήτημα περιπλέχθηκε.

Στο απυρόβλητο η Γερμανία

24.4.1204: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους. Επανάκαμψη σε μια σκοτεινή και δόλια εποχή

Γράφει ο Γεράσιμος Δενδρινός //

 

 

 

Α΄ ΜΕΡΟΣ

1] ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ: Η Δ’ Σταυροφορία (1201-1204) αποτελεί ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ιστορικό φαινόμενο, το οποίο υπήρξε αποτέλεσμα διάφορων συμφερόντων και συναισθημάτων: α) θρησκευτικά αισθήματα και β) ελπίδες των Σταυροφόρων για ηθική ανταμοιβή και επιθυμία για κέρδη. Όμως η επικράτηση των υλικών συμφερόντων, η οποία ήταν αισθητή και στις προηγούμενες Σταυροφορίες εκδηλώθηκε ξεκάθαρα κατά την Δ’ Σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Η Δ’ Σταυροφορία ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Πάπα Ιννοκέντιου Γ’ 1] το 1198 για την κατάληψη των Αγίων Τόπων που κατείχαν οι Μουσουλμάνοι. Μετά την αποτυχία της Γ΄ Σταυροφορίας (1189-1192) το ενδιαφέρον των δυτικοευρωπαίων ατόνησε. Την Ιερουσαλήμ, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας και της Αιγύπτου, ήλεγχε η μουσουλμανική δυναστεία των Αγιουβιδών. Το Λατινικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ μόνο κατ’ όνομα υπήρχε, περιορισμένο σε λίγες πόλεις στις ακτές της Παλαιστίνης. Στην αρχή ο Πάπας συνάντησε τη γενική αδιαφορία των εστεμμένων της Ευρώπης επειδή είχαν τα δικά τους προβλήματα να επιλύσουν. Τον επόμενο χρόνο, κάποιοι ευγενείς, κυρίως από τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας, πείσθηκαν να συγκροτήσουν ένα εκστρατευτικό σώμα, με επικεφαλής τον κόμη Τιμπό της Καμπανίας. Ο Τιμπό όμως πέθανε τον επόμενο χρόνο 1201 και αρχηγός της Δ’ Σταυροφορίας ανακηρύχθηκε ο ιταλός κόμης Βονιφάτιος ο Μομφερατικός.[2]

2] ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ–ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ: 

1204: Η πρώτη άλωση της Kωνσταντινούπολης

Η αντιμετώπιση των Λατίνων από τους Βυζαντινούς, τα εγκλήματα και τα σκάνδαλα

Palma il Giovane, Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204
12.04.202404:30
Ιστορικό Αρχείο
Γιάννης Θ. Διαμαντής


ΗΆλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453 από τους Οθωμανούς έφερε φυσικά το οριστικό τέλος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Βυζαντίου όπως ονομάστηκε αργότερα, δεν ήταν όμως και η μοναδική φορά που η «Βασιλεύουσα» κυριευόταν από κάποιον κατακτητή.

Δυόμισι αιώνες νωρίτερα, στις 12 Απριλίου του 1204, η Κωνσταντινούπολη βίωνε την πρώτη της Άλωση. Κατακτητές της ήταν οι Λατίνοι της Δ’ Σταυροφορίας.

Ποιες όμως ήταν οι μέχρι τότε σχέσεις μεταξύ Βυζαντινών και Δυτικών και πώς εξελίχθηκαν κατόπιν αυτής;


«ΤΟ ΒΗΜΑ» της 24ης Οκτωβρίου 2004, με αφορμή την συμπλήρωση, τότε, 800 χρόνων από εκείνη την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης σημείωνει στο ειδικό αφιέρωμα των Νέων Εποχών: «το γεγονός αυτό, πέρα από το ότι βάθυνε αντιδυτικά συναισθήματα τα οποία ήδη υπήρχαν στους Βυζαντινούς, απετέλεσε ορόσημο για τις σχέσεις Ανατολής και Δύσης, σε πολιτικό, ιδεολογικό, και πολιτισμικό επίπεδο».
Σταυροφόροι και Βυζαντινοί

Σύμφωνα με τον καθηγητή Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Πάρι Γουναρίδη:

«Η έκπληξη που προκάλεσε στη βυζαντινή κοινωνία η Α’ Σταυροφορία (1096-1099) σύντομα μετατράπηκε σε εχθρότητα.

»Η φραγγική διάβασις εκλήφθηκε ως επιθετική ενέργεια και κάποιοι Βυζαντινοί πίστευαν πως οι Σταυροφόροι είχαν ενδομυχούντα λογισμόν…και αυτήν την Βασιλεύουσαν [Κωνσταντινούπολη] κατασχείν.

»Η δυσπιστία που αναπτύχθηκε με τις επόμενες Σταυροφορίες (1147-1149, 1189-1192) εμπέδωσε την ιδέα πως χάσμα διαφοράς εστήρικται μέγιστον και πως Βυζαντινοί και Δυτικοί ήταν ταις γνώμαις ασυναφείς»

ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1204

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

«… Κάποιοι αρχίσανε να κάνουν κομμάτια την αγία τράπεζα για να τη μοιραστούν, άλλοι είχανε φέρει στα άδυτα του ναού γαϊδούρια και μουλάρια, υποζύγια για να μεταφέρουν τη λεία, τα ιερά σκεύη, τα αφιερώματα. Καναδυό απ’ αυτά γλίστρησαν στις πλάκες και έπεσαν. Οι στρατιώτες του Χριστού άρχισαν τότε να τα χτυπούν για να σηκωθούν και το θείο δάπεδο λερώθηκε από το αίμα και τα κόπρανα των δύστυχων ζώων. 

Μια μισόγυμνη βενετσιάνα πόρνη ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο και άρχισε τραγουδώντας ένα φράγκικο άσμα να χορεύει. Ήρθαν κι άλλες μετά, από τον φόρο της Αφροδίτης, με λύρες και λαούτα. Ακολασία και μέθη σπάζανε κάθε χαλινάρι. 

Ναοί ξεγυμνώθηκαν, μέγαρα ερημώθηκαν, λεηλατήθηκαν ακόμη και παράσπιτα. Αιώνων ιερά κειμήλια κρέμονταν στην πλάτη τοξοφόρων που γάβγιζαν σαν σκυλιά ή ξεφυσούσαν σαν τα βόδια, παρθένες που δεν τις είχε δει ο ήλιος σπάραζαν στις βρωμερές αγκαλιές των Φράγκων, ευγενικές γυναίκες σέρνονταν σε αρμαθιές δεμένες, μοναχές ατιμάζονταν μέσα στα μοναστήρια. Γέμισαν πτώματα οι δρόμοι και από κάθε στενωπό άκουγες οδυρμούς, στις εκκλησιές ολοφυρμούς και θρήνους στις τριόδους. Τόπος πουθενά άσυλο για να βρεις [...] 

Στους Αγίους Αποστόλους διαρρήξανε τον τάφο του Ιουστινιανού, από τον τάφο του Ηράκλειου αφαίρεσαν το χρυσό του διάδημα ενώ αρπάξανε το λείψανο του Γρηγορίου του Θεολόγου. Στην εκκλησία του Εβδόμου καθυβρίστηκε χυδαία του Βασιλείου του Μακεδόνος το σκήνωμα, στο στόμα του οποίου οι άθλιοι πριν φύγουν βάλανε, αφού παίξανε με τον σκελετό του, μια φλογέρα» εξακολουθούσε ο διάκονος που τον έλεγαν, όπως άκουσα πρώτη φορά τότε, Νήφωνα. «Όσο για την Αγία Σοφία, αυτήν κι αν τη ρημάξανε. Τα σάβανα του Σωτήρος, τα χρυσά λαγήνια με τα δώρα των μάγων, το τεμάχιο από την τράπεζα του μυστικού δείπνου, έναν λίθο από τον Πανάγιο Τάφο, την πέτρα απ’ το φρέαρ της Σαμαρείτιδας. 

Κι ακόμη τον τίμιο σταυρό, τον ακάνθινο στέφανο, τον σπόγγο, τα καρφιά, τη λόγχη του μαρτυρίου, τη ράβδο, τον χιτώνα του Κυρίου, τη ζώνη, τα υποδήματα, την κρύπτη με τη φιάλη του τιμίου αίματος, τη λεκάνη που έπλυνε των μαθητών τα πόδια, την κάρα του πρωτομάρτυρα Στεφάνου, το δάκτυλο που ο απόστολος Θωμάς έθεσε στην πλευρά του Ιησού. 

Από την Παναγία των Βλαχερνών, την εικόνα Της και το ιερό σουδάριο κι από τη μονή Στουδίου την κάρα και τίμια λείψανα του Προδρόμου. Από τον ναό του Αγίου Μιχαήλ τον σταυρό από το κλήμα του Νώε, το κλαδί ελιάς που πήγε στον Νώε το περιστέρι, το κέρας του Σαμουήλ, τη βέργα του Μωυσή, τη σάλπιγγα του Ιησού του Ναυή, τα καλάθια των πολλαπλασιασθέντων άρτων.

Διαβούλευση την Κυριακή 14 Απριλίου

" Εκτός από τη διαρκεί κρίση της εθνικής, πολιτισμικής μας ταυτότητας, η οποία μας χαρακτηρίζει ως έθνος από την ίδρυση του μικροσκοπικού βασιλείου, οι εθνική μας κρίση έχει και μία δεύτερη διάσταση.  Είναι η κρίση εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής αικαριότητας του ελλαδικού κράτους, οι οποία τις τελευταίες δεκαετίες εκδηλώνεται ως διαρκής και σταδιακή τάση εθνικής συρρίκνωσης. 

Η άλωση των πολιτιστικών συνόρων συμβαδίζει με την αμφισβήτηση των εδαφικών γεωγραφικών συνόρων μας. 

Έχει ιστορικά διαμορφωθεί ένα σύστημα δομών, λειτουργιών, ρόλων, εξουσίας, το οποίο αναπαράγεται κερδοσκοπώντας εις βάρος της εθνικής μνήμης, της ιστορίας, του πολιτισμού, της φύσης, της γης, του γεωγραφικού εθνικού μας χώρου.  Τα θεμελιώδη συστατικά, οι συνιστώσες της εθνικής μας υπόστασης αλλοιώνονται, παραμορφώνονται, παρακμάζουν, συρρικνώνονται. 

Η πραγματική εικόνα και παρουσία του νεοελληνικού έθνους - ανεξάρτητα από τις αποσιωπήσεις, επικαλύψεις διαμέσου φορμαλιστικών αναδρομών στο ένδοξο παρελθόν ή εκδηλώσεων αυτοθαυμασμού - είναι αυτή ενός έθνους το οποίο αποδιαρθρώνεται, φθίνει, παρακμάζει, συρρικνώνεται. 

Αποκορύφωμα, έκφραση - σύμβολο της νεοελληνικής παραμόρφωσης και της παρακμής αποτελεί το σύγχρονο αθηναϊκό - αττικό δημιούργημα.  Το πρώτο μεγάλο εθνικό μας ζήτημα..."

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ 1989

Ελλαδίτες και Βορειοηπειρώτες Έλληνες - Αλβανοί δημοκράτες συζητούμε για τα τεκταινόμενα "απέκει" ερήμην της αδιάφορης ελληνικής πολιτείας. 

Κύπρος - Θράκη - Αιγαίο - Β. Ήπειρος, ακόμη και οι περιφέρειες του ίδιου του ελληνικού κράτους, αντιμετωπίζονται ως βαρίδια  στα πολιτικά σχέδια της αθηνοκεντρικής πολιτικής του ελλαδισμού.  Η "σωστή πλευρά της ιστορίας" επιβάλλει την εγκατάλειψη των χιλιόχρονων εστιών του ελληνισμού.

Διαβούλευση την Κυριακή 14 Απριλίου, από τις 10:30 π.μ., στο κτίριο της Ένωσης Ποντίων Νίκαιας-Κορυδαλλού (Κιλικίας 51 και Καισαρείας, δίπλα στη λεωφόρο Πέτρου Ράλλη, και πλησίον του σταθμού μετρό Νίκαια).

"Φίλοι και φίλες, ο Ελληνισμός διαπερνάται από κρίση ύπαρξης στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στη Βόρειο Ήπειρο αλλά και στις γηγενείς ελληνικές κοινότητες που βρίσκονται διεσπαρμένες σε άλλα μήκη και πλάτη. 

Η Βόρειος Ήπειρος βιώνει ένα είδος εθνοκάθαρσης και νέας κοπής διωγμούς από τις εντεινόμενες και διαχρονικές πιέσεις, άμεσες και έμμεσες, που ασκούνται στην ευρύτερη Κοινότητα – η οποία ξεπερνά τις αυθαίρετα προσδιορισμένες μειονοτικές ζώνες. 

Παράλληλα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη γενέτειρα, παρατηρείται μια αποστασιοποίηση-απομάκρυνση από τα ζητήματα που αποτελούν συνιστώσες του συνολικού βορειοηπειρωτικού ζητήματος".

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δύο στίχοι από τον Ακάθιστο ύμνο - Σωτήρης Γουνελάς

Δύο στίχοι από τον Ακάθιστο ύμνο

Σωτήρης Γουνελάς

Ταξίαρχος των Επουρανίων Ασωμάτων Δυνάμεων, κατερχόμενος επί γης δια να ευαγγελίσει τη Θεοτόκο, έτεινε με το χέρι του προς το παρθενικό της Άγιο πρόσωπο ένα κρίνο με ζακχαρώδη λευκότητα. Η σκέψη μου απλώς μόνο τείνει στην εκδοχή ότι κρίνο κάλλιστα μπορεί να ’ταν το ίδιο το χέρι της Ασώματης δύναμης» (Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής, Άγρα 2008, σ. 17).

Στο Συναξαριστή διαβάζουμε ότι η είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό συνιστά το προοίμιο του μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Η Άννα και ο Ιωακείμ σε προχωρημένη ηλικία, ζήτησαν από το Θεό ένα παιδί, με την προϋπόθεση να Του το αφιερώσουν. Γι’ αυτό, όταν έγινε τριών χρονών, την πήραν οι γονείς της και την πρόσφεραν στο ναό κατά την ημέρα που την γιορτάζουμε ως ημέρα των Εισοδίων, όπως είχαν υποσχεθεί.

Την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία και αυτός την έβαλε στο πιο εσωτερικό μέρος του ναού, εκεί όπου εισερχόταν αυτός μόνος μια φορά τον χρόνο. Η Μαρία έμεινε εκεί μέσα δώδεκα χρόνια, τρεφόμενη από τον αρχάγγελο Γαβριήλ με ουράνια τροφή, λέει ο Συναξαριστής. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο καιρός δηλαδή του θείου Ευαγγελισμού, εξήλθε από τα άγια των Αγίων και παραδόθηκε στον μνήστορα Ιωσήφ για να ακολουθήσει η φυγή στην Αίγυπτο, η γέννηση του Σωτήρα και η επάνοδος στο Ισραήλ.

Η συνέχεια ΕΔΩ

https://antifono.gr/dyo-stichoi-apo-ton-akathisto-ymno/

ΠΗΓΗ:
https://antifono.gr/dyo-stichoi-apo-ton-akathisto-ymno/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

21.02.2011 Μ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ - Α. ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ - "Οικονομικές Εξελίξεις & Μορφές διακυβέρνησης"

21-2-2011. Μ. Χαραλαμπίδης – Α. Ανδριανόπουλος. 

"Οικονομικές Εξελίξεις & Μορφές διακυβέρνησης" 

Την εποχή της δημοσιονομικής κατάρρευσης ο Μ. Χαραλαμπίδης στηλιτεύει τις κακοδαιμονίες του πολιτικού συστήματος.

Ο ΕΑΥΤΟΣ Ο αληθινός, ο ψεύτικος κι ο ανύπαρκτος

Του Θεόδωρου Ζιάκα

Ο άνθρωπος είναι «ζώο πολιτικό», λέει ο Αριστοτέλης. Εκτός ανθρώπινης κοινωνίας είναι «ή θηρίο ή θεός».

Ισορροπεί εκεί, ανάμεσα στο άνω και στο κάτω όριο, χάρη στην κοινωνικοπολιτική αυτοθέσμιση. Τη θεμελιωμένη σε δύο αντίρροπες δυνάμεις: την αυθυπερβατική αμοιβαιότητα /φιλότητα και το αυθυποβατικό / ανταγωνιστικό νείκος. Η ανοδική δύναμη ενεργοποιείται από τη Θεοεπιθυμία του. Η καθοδική από την Φιλαυτία του.

Ο Εαυτός αναγνωρίζεται από την Ταυτότητα της Προσωπικότητάς του. Μπορούμε να πούμε, ότι είναι αληθινός, όταν ο Βίος του έχει διαχρονικό άξονα. Ενώ υπόκειται, δηλαδή, στον φυσικό νόμο της τροπής, κατά κάποιον τρόπο τον υπερβαίνει, υπακούοντας στην αρχή της αυτοομοιότητας / ομοιόστασης. Αντίθετα: μπορούμε να πούμε, ότι είναι ψεύτικος ο Εαυτός, όταν ο Βίος του δεν έχει διαχρονικό άξονα.

Ο Εαυτός της γένεσης και της ακμής των πολιτισμών, διαφέρει από τον Εαυτό της παρακμής και της κατάρρευσής τους. 

Οι πρώτος, ανταποκρίνεται στην περιγραφή «πώς δενότανε τ’ ατσάλι». Είναι «ηρωικός». 

Ο Εαυτός της παρακμής, κινούμενος ανάμεσα στους κεκτημένους θεσμούς, σα να μην τον αφορούν, μοιάζει με τον υπνοβάτη, που δεν καταλαβαίνει πού βρίσκεται. 

Ο τρίτος, «αναγνωρίζει τον εαυτό του» στους στίχους: «Άστε με ήσυχο όλοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια».

Αληθινός είναι, λοιπόν, μόνο ο πρώτος. Ο δεύτερος είναι ψεύτικος. Ενώ ο τρίτος, δεν έχει καν Εαυτό.

Το «ομοιωθήναι θεώ κατά το δυνατόν», είναι εφικτό σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Καθώς επίσης και για την πλειάδα των κατά Χριστόν ομολόγων του. Το «θεωθήναι», μέσω του «ομοιωθήναι», ήταν το ζητούμενο της κεντρικής φιλοσοφικής Παράδοσης του αρχαίου και του βυζαντινού Ελληνισμού.

Ας δούμε, υπ’ αυτό το πρίσμα, τη νεωτερική εμπειρία του «θεωθήναι». Η θεοεπιθυμία συνδέεται, κατ’ αρχήν, με την πηγαία ελευθερία «να έχω αυτό που θέλω, εδώ και τώρα». Το πρωτοβλέπουμε στην δυσανεξία του μωρού, σε ό,τι αντίκειται στο «θέλημά» του. Το «πρόβλημα είναι», είπαμε, ότι το «μωρό» δεν γνωρίζει ακόμη την «αρχή της πραγματικότητας». Και δεν καταλαβαίνει την αξία της «αναβεβλημένης απόλαυσης», ως εύλογης μορφής αυθυπέρβασης.  Είμαστε ακόμη στην «ηρωική» εποχή. Εναποθέτουμε τη λύση του «προβλήματος» στην κοινωνική Εκπαίδευση του παιδιού. Όταν όμως το παιδί, εσωτερικεύοντας την εν λόγω διττή αρχή, θα έχει γίνει ο άνθρωπος-υποκείμενο του νεωτερικού πολιτισμού, η θεοεπιθυμία του θα έχει ταυτιστεί, ανεπαισθήτως, με το υπόδειγμα θεοεικόνας, που ενσαρκώνει πρωτίστως η δεσπόζουσα πολιτική «Κεφαλή».

Μανώλης Κοττάκης: Οδηγούμαστε σε Φινλανδοποίηση της Ελλάδας από την Τουρκία

Αντίδραση της Τουρκίας στην ανακήρυξη 2 θαλάσσιων πάρκων!

Αναστάσιος Λαυρέντζος

Η αντίδραση της Τουρκίας στην ανακήρυξη 2 θαλάσσιων πάρκων σε Αιγαίο και Ιόνιο, αποδεικνύει ότι η περίφημη "ελληνοτουρκική φιλία" των Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη είχε δύο συνέπειες:

1.Το "ξέπλυμα" της τουρκικής επιθετικότητας, ώστε η Τουρκία να πάρει τα F16.

2.Κάθε φορά που η Ελλάδα θα επιχειρεί να ασκήσει τα δικαιώματα της στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο η Τουρκία θα την καταγγέλλει για μονομερείς ενέργειες που παραβιάζουν τη "Συμφωνία της Αθήνας".

Εκεί δηλαδή που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι. Αυτά όμως συμβαίνουν ότι η πολιτική σου είναι "ό,τι θέλουν οι σύμμαχοι". Και οι "σύμμαχοι" βεβαίως καταλαβαίνουν με ποιους έχουν να κάνουν, και κάνουν αυτά που τους βολεύουν περισσότερο.

Κρίμα βέβαια στον αγώνα της ομογένειας στις ΗΠΑ και στον Μενέντεζ που είπε όλα όσα θα έπρεπε να λένε οι ελληνικές κυβερνήσεις επί χρόνια.

ΠΗΓΗ:https://twitter.com/LavrentzosA/status/1778350962815520965?t=GTmErZoqT-15kqtT6CM6Ww&s=19

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι Έλληνες πρέπει να θυμούνται τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη ως απόγονο του Ρήγα…

Αποχαιρετώντας έναν οραματιστή της απελευθέρωσης του οικουμενικού Ελληνισμού 

Της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΦΩΤΙΑΔΟΥ

Η τεράστια συμβολή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, εθνικό, πολιτιστικό, στα οποία με την ριζοσπαστική ιδιοσυγκρασία του διαμόρφωσε ένα πρωτοποριακό και μοναδικό τρόπο παρέμβασης, με σκοπό την ανατροπή της γραφειοκρατικής αντίληψης, που επικρατούσε και επικρατεί, στα κόμματα της αριστεράς, αρχίζοντας από το δικό του μετερίζι, το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι εφικτό να παρουσιαστεί επαρκώς σε ένα κείμενο, όπως το παρόν.

Θα αναφερθώ συνοπτικά στην περίοδο της πολιτικής του διαδρομής, από το σημείο που ο Μιχάλης διαφεύγει παράνομα στην Ιταλία. Είναι ήδη ηγετικό στέλεχος του ΠΑΚ, και τοιουτοτρόπως, έχοντας την πολιτική εκπροσώπηση αυτού του αντιδικτατορικού κινήματος έρχεται σε επαφή με όλη την Ιταλική αριστερά και το ιταλικό δημοκρατικό κίνημα που ανθούσε στις αρχές του 1970.

Ουσιαστικά διαμορφώνεται αυτή την περίοδο η ξεχωριστή προσωπικότητα του. Διαμορφώνεται αυτός ο οργανικός διανοούμενος όπως το διατυπώνει ο Γκράμσι. Στο μικρό γραφειάκι στην καρδιά της Ρώμης, που είχε παραχωρήσει το Σοσιαλιστικό κόμμα P. S. I. στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., γίνονταν από τον Μιχάλη ταχύρρυθμα μαθήματα πολιτικής σε μια διψασμένη νεολαία για απελευθέρωση και δημοκρατία.


Αυτοί που ήθελαν να γυρίσει ανάποδα ο ντουνιάς με τα βιβλία υπό μάλης όλων των μεγάλων διανοούμενων ενδεικτικά αναφερομένων Πωλ Σουηζυ, Πωλ Μπαραν, Σαμίρ Αμίν, συμμετείχαν στην διαμόρφωση ενός νεολαιίστικου κινήματος αμφισβήτησης της επικρατούσας νομενκλατούρας στην Ελλάδα που βασιζόταν στην γραφειοκρατία του κόμματος. Αυτό το κίνημα αναφέρονταν ως Ιταλοί και γιγαντώθηκε πριν αναλάβει την εξουσία το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην Ελλάδα.  Η σύγκρουση ήταν αιματηρή με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό αυτού του νεολαιίστικου κινήματος στο βωμό της εξουσίας.
Ο Μιχάλης με τους Ιταλούς του, τρόμαξε την καθεστηκυία νομενκλατούρα γιατί φοβήθηκε τον μεγάλο περιορισμό της ανέλεγκτης εξουσίας της στο κόμμα και στο κράτος.

ΚΑΜΠΥΛΗ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

(Μνήμη Περικλή Γιαννόπουλου, μνήμη 8ης Απριλίου 1910)

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Περικλής Γιαννόπουλος καλούσε τους Έλληνες να ανεβούν στην Ακρόπολη για να αντιληφθούν, παρατηρώντας το αττικό τοπίο τριγύρω, την σαφήνεια, την δύναμη του φωτός, την διαφάνεια του αέρα, την διαυγέστατη ελληνική γραμμή. 

« Ἡ φυσικὴ αὐτή, διαυγεστάτη Γραφὴ τῆς Γραμμῆς -έγραφε-, δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ εἶναι ἡ θεμελιώδης ἰδέα, ἡ θεμελιώδης βάσις, ἡ ἀναπότρεπτος Ἀνάγκη, πρὸς τὴν ὁποίαν θέλουσαι καὶ μὴ θέλουσαι θὰ συμμορφωθοῦν αἱ Τέχναι ὅλαι (...) Πουθενὰ μαυρίλα, πουθενὰ θηριωδία, πουθενὰ πάλη, πουθενὰ μῖσος, πουθενὰ κτηνωδία, πουθενὰ ὀξύτης, πουθενὰ χολή, πουθενὰ ἀπαισιοδοξία, πουθενὰ τεραστιότης, πουθενὰ ὄγκος, πουθενὰ κόμπος, πουθενὰ βάρος, πουθενὰ πλῆθος, πουθενὰ ἀνάμιξις, πουθενὰ σύγχυσις, πουθενὰ θεομανία, πουθενὰ βαρυσοφία, πουθενὰ ἀπελπισία, πουθενὰ βαρυθυμία, πουθενὰ καρηβαρία, πουθενὰ συλλογισμός.

Παντοῦ φῶς, παντοῦ ἡμέρα, παντοῦ τερπνότης, παντοῦ ὀλιγότης, ἄνεσις, ἀραιότης· παντοῦ εὐταξία, συμμετρία, εὐρυθμία· παντοῦ εὐγραμμία, εὐστροφία Ὀδυσσέως, λιγυρότης παλληκαριοῦ· παντοῦ ἡμερότης, χάρις, ἱλαρότης· παντοῦ παίγνιον ἑλληνικῆς σοφίας, διάθεσις γελαστική, εἰρωνεία Σωκρατική· παντοῦ φιλανθρωπία, συμπάθεια, ἀγάπη· παντοῦ ἵμερος, πόθος ᾄσματος, φιλήματος· παντοῦ πόθος ὕλης, ὕλης, ὕλης· παντοῦ ἡδονὴ Διονύσου, πόθος φωτομέθης, δίψα ὡραιότητος, λίκνισμα μακαριότητος· παντοῦ πέρασμα ἀέρος θουρίου, ἀέρος ὁρμῆς, ἀέρος ἀλκιμότητος, σφριγηλότητος καὶ παντοῦ μαζὺ πέρασμα ἀέρος μελαγχολίας καλλονῆς, λύπης καλλονῆς, θρήνου θνήσκοντος Ἀδώνιδος. 

Εθνικό Σύστημα Υγείας

Από Ιωάννη Αλεξόπουλο

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, με τα Μνημόνια, δέχτηκε ισχυρό πλήγμα. Καταργήθηκαν ή συγχωνεύθηκαν μικρές και μεγάλες μονάδες υγείας, μειώθηκε το προσωπικό, περιορίστηκαν δαπάνες, μπήκαν άδικοι περιορισμοί στην συνταγογράφηση φαρμάκων κλπ.

Σήμερα βλέπουμε τον κ Άδωνι Γεωργιάδη, τον υπουργό Υγείας, να προβαίνει σε αμφιλεγόμενες δηλώσεις και κινήσεις: από τη μια αναγνωρίζει ὀτι υπάρχουν προβλήματα όπως η υποστελέχωση του και οι ελλείψεις του ΕΣΥ κι από την άλλη προωθεί λύσεις με ιδιώτες ιατρούς ή με επί πληρωμή ιατρικές πράξεις (απογευματινά χειρουργεία) μέσα στα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα. Προωθεί ένα θολό μήνυμα κι εξαγγέλλει ένα περίεργο μικτό «ιδιωτικοδημόσιο» που τελικά θα στερήσει το δικαίωμα του λαού σε ένα δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας.

Σκεφτείτε και τούτο, υπουργός , στην γλώσσα μας, πάει να πει υπηρέτης του λαού.

Έχουμε την ευτυχία να είμαστε Ρωμηοί και να μιλούμε την Ελληνική γλώσσα ως μητρική μας.

Έλληνας ήταν ο Ιπποκράτης κι Ελληνικά μιλούσε κι έγραφε. Το ίδιο ισχύει για τον όρκο τον οποίο ωμόσαμε όλοι οι απόφοιτοι των Ιατρικών κι Οδοντιατρικών Σχολών της χώρας μας. Το πνεύμα του όρκου, μας ακολουθεί συνεχώς στην ιατρική διακονία μας, αλλιώς γινόμαστε και επίορκοι συν τοις άλλοις.

Έλληνες Ρωμηοί ήταν οι Άγιοι Ανάργυροι ιατροί. Οι Άγιοι του Χριστιανισμού που ασκούσαν την ιατρική αφιλοκερδώς. Έτσι βάθυναν και πλάτυναν το πνεύμα του Ιπποκράτειου όρκου εμβαπτίζοντάς τον στο πνεύμα της προσφοράς και αυτοθυσίας της διδασκαλίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Έλληνας κι ελληνικά μιλούσε κι έγραφε ο Μέγας Βασίλειος κι όλοι όσοι ακολουθώντας το παράδειγμά του παρουσίασαν στην ανθρωπότητα για πρώτη φορά τα οργανωμένα νοσοκομεία που πρόσφεραν διάγνωση, θεραπεία, νοσηλεία με τη συνεργασία διαφορετικών ιατρικών ειδικοτήτων και νοσηλευτικού/παραϊατρικού προσωπικού. Όλα αυτά συνήθως αφιλοκερδώς ως προσφορά διακονήματος κυρίως Ιερών Μονών.

Θα έπρεπε λοιπόν να είμαστε ευτυχείς που είμαστε Έλληνες Ρωμηοί για πολλά άλλα αλλά και ειδικά για ετούτη την παράδοση που χτίσαν όλοι οι προηγούμενοι από εμάς στον χώρο της υγείας και η οποία είναι κατανοητή και προσβάσιμη πανεύκολα σε όλες κι όλους μας γιατί είναι στην γλώσσα μας.

Δεν μπορούμε να προβάλουμε δικαιολογίες τύπου αλλόγλωσσου τουρίστα που δικαίως θα πει σε σπαστά Ελληνικά “ντεν καταλαβαίνει”.

Ο κύριος Γεωργιάδης είναι φιλόλογος δεν είναι ιατρός και κατά συνέπεια δεν δεσμεύεται από τον όρκο του Ιπποκράτη. Ως φιλόλογος όμως και μάλιστα Ελληνικών κάτι θα έπρεπε να έχει πάρει το αυτί του από όλα αυτά στις τόσες σπουδές και μελέτες του!

Σήμερα που είμαστε, τεχνολογικά τουλάχιστον, τόσο μπροστά, ένα δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας είναι κάτι πανεύκολο:

Κ. Γρίβας : Η Τουρκία "κατεδαφίζει" πλέον τμήματα εθνικής μας κυριαρχίας, με την "σιωπή" εγχώριων τμημάτων εξουσίας

Ο Δρ. Κωνσταντίνος Γρίβας,Καθηγητής Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών, διευθυντής του Τομέα Θεωρίας και Ανάλυσης Πολέμου στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, που διδάσκει επίσης Γεωγραφία της Ασφάλειας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναλύει στον 98.4 για το πώς πλέον στρατηγικά αλλά και με κινήσεις τακτικής επί του πεδίου η Τουρκία κατεδαφίζει πλέον όχι κυριαρχικά μας δικαιώματα αλλά το ίδιο τον πυρήνα της εθνικής μας κυριαρχίας, με τελευταίο ακραίο παράδειγμα την αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας σε νησιά , νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου ακόμη και δυτικότερα του 25ου μεσημβρινού πλέον, με αφορμή την περιβαλλοντική οριοθέτηση θαλασσίων πάρκων μας. 

Μόνο, που όπως λέει, είναι εμφανές πως ένα τμήμα του ελληνικού συστήματος εξουσίας, δεν δρα πλέον είτε με αφέλεια είτε με φοβικά και κατευναστικά αντανακλαστικά, αλλά πλήρως ενσωματωμένο στην στρατηγική της Τουρκίας, που εδράζεται σε έναν ακήρυχτο πόλεμο έναντι του Ελληνισμού με υβριδικές αλλά και κανονικές ενέργειες αποσάθρωσης της εθνικής μας κυριαρχίας. Είναι πρωτοφανές, την ώρα που η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία σου στη θάλασσα και τα νησιά του Αιγαίου, εσύ να μιλάς για " απαράδεκτη πολιτικοποίηση ενός περιβαλλοντικού θέματος" , προσποιούμενος ότι δεν κατάλαβες την ευθεία αμφισβήτηση της εθνικής σου κυριαρχίας. 

Subscribe: https://goo.gl/SK4FTd

ΔΗΜΟΣΚΟΠΉΣΕΙΣ ΕΠΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΧΏΡΑ ΤΗΣ "ΦΑΙΔΡΑΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑΣ"

Νίκος Σίμος

Δημοσκοπήσεις επί δημοσκοπήσεων προκειμένου να συντηρηθεί, με κάθε κόστος, ένα σάπιο σύστημα που επι 10ετιες οπισθοδρομεί την Χώρα και που τώρα, στην απόλυτη παρακμή του, φαίνεται ότι ουδόλως ενδιαφέρεται για την ίδια την Χώρα!

Όλα στον βωμό της επικοινωνίας όπου με δείγμα μια χούφτα πολιτών, προθύμων για άγνωστους λόγους και μέσα από μαθηματικές αναγωγές αμφίβολης εγκυρότητας, "εταιρίες δημοσκοπήσεων" επιχειρούν  να επηρεάσουν  τον, στην πλειοψηφία, απελπισμένο νεοραγιά, που έχει από παράδοση μάθει να δίνει λευκές επιταγές εξουσίας στους επίσης παραδοσιακά εντολοδόχους ξένων συμφερόντων και δυνάστες του, που αποτελούν την συνέχεια ενός συστήματος κοτζαμπάσηδων και επιτηρητών που έρχεται από την Οθωμανική δουλεία.

Το με επίταση ανιστόρητο, ακαλλιέργητο και ημιμαθές της νεοελληνικής πλειοψηφίας παλεύει, μέσα από αντίξοες συνθήκες, να βγάλει τον μήνα και ουδόλως ασχολείται με την καθοδική πορεία της χώρας που έχει πάρει επιταχυνόμενες διαστάσεις, αφού το ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας επ' ευκαιρία της γενικευμένης κοινωνικής απογοήτευσης έχει απροκάλυπτα διολισθήσει σε μια ιδιότυπη κοινοβουλευτική ολιγαρχία, που επιτείνει χρόνο με τον χρόνο τον αυταρχισμό της, επωφελούμενη του διαρκούς χρεοστασίου στο οποίο από το 2010 βρισκόμαστε , πράγμα που βολεύει τους οικονομικούς κοτζαμπάσηδες των Αθηνών και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους αφάνταστα, αφού οι κοινωνικές αντιδράσεις παραμένουν βουβές, δίνοντας χρόνο στους στυλοβάτες αυτού του συστήματος να ανασυντάσσουν τα σχέδια συνέχισης της ολιγαρχικής εξουσίας, δίνοντας κάθε φορά και έναν επίπλαστο  κομματικό χρωματισμό, έτσι για να ξεγελά τους πολλούς και αφελείς.

Για παράδειγμα :

Το σχέδιο της μη υποχρεωτικότητας στην ψήφο των πολιτών έπιασε τόπο, αφού μπορούν τώρα οι νεοκοτζαμπάσηδες των Αθηνών να εκλέγουν τους "εκλεκτούς" τους, μέσα από οριακές κοινωνικές πλειοψηφίες και σε λίγο - γιατί όχι; - και από τρανταχτές κοινωνικές μειοψηφίες και πάντα υπό την σταθερή "εργολαβία" ιδιωτικής εταιρίας που αντικατέστησε ΚΑΙ ΕΔΏ το κράτος

To παγκόσμιο σύμβολο του αθεϊσμού θλίβεται με την υποχώρηση του Χριστιανισμού στη Δύση

Καλλιντέρης Νικόδημος 

Σε μια πολύ πρόσφατη συνέντευξή του στον λονδρέζικο ραδιοφωνικό σταθμό LBC [1] o Καθηγητής Εξελικτικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Richard Dawkins, παγκοσμίως γνωστός για τις σκληρές αθεϊστικές αντιλήψεις του, δήλωσε ότι είναι θλιμμένος βαθύτατα για τη απωλεσθείσα επιρροή του Χριστιανισμού, φτάνοντας στο σημείο να παραδέχεται ότι «πολιτιστικά» ο ίδιος είναι Χριστιανός (“cultural Christian”).


Και να συμπληρώνει ότι «νιώθω σαν στο σπίτι μου με το χριστιανικό ήθος. Αν είχα να επιλέξω μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ, θα επέλεγα κάθε φορά τον Χριστιανισμό». [2]

Ο 83χρονος Καθηγητής έχει επηρεάσει όσο λίγοι την πολιτικοφιλοσοφική σκέψη και επιστήμη στον δυτικό κόσμο και η φήμη του είναι συνδεδεμένη με την ανοιχτή αντίθεσή του στη θρησκευτική πίστη γενικώς αλλά και με τη στοχευμένη αποστροφή του προς τον Χριστιανισμό ειδικότερα.


Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της επιρροής του και στον τόπο μας, αρκεί να μελετήσει επιστημονικά κείμενα Ελλήνων Καθηγητών Φιλοσοφίας, Νομικής, Θεολογίας και άλλων κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, στα οποία παρατίθενται αμέτρητες παραπομπές στο έργο του Dawkins.

Σήμερα, ενώ στην πατρίδα του τη Βρετανία ο Χριστιανισμός έχει εμφατικά υποχωρήσει και παρακμάσει τις τελευταίες δεκαετίες, ο ίδιος ανησυχεί πλέον για την ραγδαία επέλαση και επιρροή του Μωαμεθανισμού εκεί.

Ανακάλυψε κάπως ετεροχρονισμένα, δηλαδή, ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τις οποίες λυσσαλέα πολέμησε για να καταστρέψει όσο λίγοι διανοητές, ήταν στην πραγματικότητα το θεμέλιο επάνω στο οποίο δομήθηκε ο δυτικός πολιτισμός! Και όταν το θεμέλιο καταστρέφεται τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά… «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»…


Ο Dawkins ήδη από τη δεκαετία του 1980 με τον ορθολογιστικό τρόπο σκέψης του έγινε ευρύτερα γνωστός ως πολέμιος του Χριστιανισμού ενώ μετά τη δημοσίευση του βιβλίο του “The God Delusion” το 2006 («Η περί Θεού αυταπάτη»), ο Καθηγητής κατέστη ο «πρωθιερέας» και μια από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες του κινήματος των «Νεοαθεϊστών» [3].