Ο Ν.Ψυρούκης το Δελτίο Φίλων Νέων Χωρών και το Κυπριακό

ΡΗΞΗ τ.82

Το Δελτίο Φίλων Νέων Χωρών (Κίνηση Αντιαποικιακής Αλληλεγγύης) δημιουργήθηκε από τον ιστορικό Νίκο Ψυρούκη και ορισμένους νέους που προέρχονταν από την πλέον ριζοσπαστική πτέρυγα της νεολαίας της ΕΔΑ। Όλοι οι συνεργάτες , για ευνόητους λόγους έγραφαν με ψευδώνυμα। Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται ο μετέπειτα εκδότης του ΚΑΛΒΟΥ Γ.Χατζόπουλος , που παλαιότερα διεύθυνε το περιοδικό ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ, ο Μ.Παπούλιας, ο Λ.Ριζάς ,ο Δ.Ιατρόπουλος ,ο Π.Σίμιτσεκ και άλλοι.

Η έκδοση χωρίζεται σε δύο περιόδους, η πρώτη περιλαμβάνει το 1964 και η δεύτερη τα έτη 1965 – 1967. Στα τελευταία μάλιστα τεύχη μετονομάζεται σε Αντιιμπεριαλιστής. Το Φεβρουάριο του 1967 εκδίδεται το τελευταίο τεύχος.

Όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος της ,η κίνηση ΦΝΧ , είναι επηρεασμένη από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της μεταπολεμικής περιόδου και ιδιαίτερα την κινέζικη επανάσταση. Από το πρώτο τεύχος της είναι σταθερά η αναφορά στον αγώνα του κυπριακού ελληνισμού για αυτοδιάθεση – Ένωση και στην ανάδειξη του ως του κορυφαίου εθνικού μας ζητήματος. Στα πλαίσια αυτά δεν καταδικάζονται μόνο οι φιλοδυτικές ηγεσίες για εγκατάλειψη της Κύπρου , αλλά και οι ηγεσίες του ΑΚΕΛ και της ΕΔΑ.

Το αρτιότερο κείμενο για το Κυπριακό είναι του Νίκου Ψυρούκη - το οποίο υπογράφει ως Ε.Νικητάκος – και δημοσιεύεται τον Ιανουάριο του 1965 , στις σελίδες 5 -20με τον τίτλο «Το Κυπριακό :το οξύτερο Εθνικός μας ζήτημα » .Αφού αναδεικνύεται η κορυφαία σημασία της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο και στην διαμόρφωση του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων καθορίζονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του : «Το Κυπριακό είναι πρώτα απ’ όλα πρόβλημα εθνικοαπελευθερωτικό .Προκλήθηκε από την αποικιακή καταπίεση στο Νησί , καταπίεση που νομοτελειακά έφερε και την εθνικοαπελευθερωτική πάλη των καταπιεζομένων .Ο ελληνικός εθνολογικός χαρακτήρας της Κύπρου , καθόρισε και την ιθαγένεια της εθνικοαπελευθερωτικής της πάλης .Ο αγώνας στην Κύπρο είναι εθνικός αγώνας όλου του Ελληνικού λαού .Και επειδή οι καταπιεστές , υπήρξαν και είναι οι κηδεμόνες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Ελλάδας , η πάλη για την συντριβή τους παίρνει βαθύτερο και καθολικότερο χαρακτήρα .Είναι αγώνας που κλονίζει τα θεμέλια της εθνικής υποτέλειας. ».Μάλιστα για όσους μαρξιστές υποτιμούν το εθνικό ζήτημα ο Ψυρούκης αντιτείνει την συμβουλή του Ένγκελς προς τους Πολωνούς σοσιαλιστές «μέχρι να λυθεί το εθνικό πρόβλημα της πατρίδας τους έχουν όχι μόνο δικαίωμα , αλλά και υποχρέωση να είναι πρώτα απ’ όλα εθνικιστές και ύστερα διεθνιστές.»

Η αποικιοκρατία επιχείρησε να δημιουργήσει κοινωνικά στρώματα , που θα έχουν ταυτίσει την τύχη τους ,μαζί της, και θα έχουν κατά συνέπεια συνείδηση ανθενωτική , ενώ έντεχνα χρησιμοποιούσε τους Τουρκοκύπριους κατά των Ελληνοκυπρίων.

"ΑΡΛΕΚΙΝΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ & ΑΡΛΕΚΙΝΟΙ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ"- Δημήτρης Γληνός

"ΑΡΛΕΚΙΝΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ & ΑΡΛΕΚΙΝΟΙ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ"

«Τυφλοί και μπροστά στους αρχαίους, τυφλοί και μπροστά στους Ευρωπαίους, με μια κούφια οίηση, με μια κενόλογη αυταρέσκεια έγιναν χωρίς να το καταλάβουν αρλεκίνοι των αρχαίων και αρλεκίνοι των Ευρωπαίων. 

Αυτή η καταφρόνεση του δικού μας ζωντανού εγώ, αυτός ο ανόητος και εξωτερικός όλως διόλου θαυμασμός των αρχαίων και η τυφλή αντιγραφή των Ευρωπαίων, χαρακτηριστικά κατώτερης διανοητικότητας κυριαρχούν σε όλα τα φανερώματα της νεοελληνικής ζωής, επιστήμη, τέχνη, παιδεία, θεσμούς και δίνουν στον Ελληνικό πολιτισμό του τελευταίου αιώνα χαρακτήρα καθαρά μιμητικό.»

Δημήτρης Γληνός, συγγραφέας της διακήρυξης αρχών, του "Μανιφέστου του Ε.Α,Μ" τ΄οποίο έγινε γνωστό με τον τίτλο "Τι είναι και τι θέλει το Ε.Α.Μ", ένα απόσπασμα από ένα άλλο άρθρο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο... 

"Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ" ( το 1926 στην εφημ. "Ελεύθερος Τύπος", αναδημοσίευση περιοδ. "Αναγέννηση", τομ. 1, 1926, σ. 121-129),

Υ.Γ., στη φωτογραφία... ο Δ. Γληνός (δεξιά) με το Κώστα Βάρναλη (αριστερά) και το Κανονίδη, διευθυντή του ελληνικού θεάτρου του Σοχούμ, στο συνέδριο Σοβιετικών συγγραφέων το 1936 στη Μόσχα.

ΠΗΓΗ: Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος

O 20χρονος A’ed Abu Amro πολεμάει για αξιοπρέπεια

O 20χρονος A’ed Abu Amro φωτογραφημένος από τον Mustafa Hassouna/Andalou

Διαδηλώνοντας κατά του ισραηλινού αποκλεισμού από γης, αέρα και θάλασσας των ανθρώπων που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας.

«Δεν πηγαίνω σε διαμαρτυρίες για να με βγάλουν φωτογραφίες, αλλά αυτό με ενθάρρυνε να συνεχίσω να διαδηλώνω… Απαιτούμε το δικαίωμα της επιστροφής, και απαιτούμε αξιοπρέπεια για εμάς και τις μελλοντικές γενιές.» Άμπου Άμπρο

Η φωτογραφία του 20χρονου Άμπου Άμπρο, από τη Ζαϊτούν της Γάζας, έγινε viral στο διαδίκτυο και συμβολίζει τον αγώνα των Παλαιστινίων της Γάζας που διαδηλώνουν εδώ και επτά μήνες κατά μήκος του φράχτη της Γάζας απαιτώντας το δικαίωμά τους να επιστρέψουν οι οικογένειές τους στα σπίτια και τη γη από όπου εκδιώχθηκαν πριν από 70 χρόνια.

Οι διαδηλωτές ζητούν επίσης να τερματιστεί ο ισραηλινός αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας.

Από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις της Μεγάλης Πορείας Επιστροφής, στις 30 Μαρτίου 2018, οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής έχουν σκοτώσει τουλάχιστον 205 Παλαιστίνιους, μεταξύ των οποίων δημοσιογράφοι και παραϊατρικό προσωπικό, και έχουν τραυματίσει πάνω από 18.000 Παλαιστίνιους.

https://www.aljazeera.com/news/

*αναδημοσίευση από τη σελίδα στο facebook Νέα από την Παλαιστίνη

ΒΙΝΤΕΟ – Τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ Βουλγάρων, Τσάμηδων και Ρουμάνων κατά των Ελλήνων επί κατοχής (1941-1944)

Από την πρώτη ημέρα της σύστασης του νεοελληνικού κράτους, η Ελλάδα είχε προβλήματα σχεδόν με όλους τους γείτονές της.

Γενικά στα Βαλκάνια, ειδικά τον 19ο και τον 20ο αιώνα, όλα τα κράτη εποφθαλμιούσαν τα εδάφη των γειτόνων τους και όχι μόνο, με τους δύο Βαλκανικούς και δύο Παγκοσμίους πολέμους να το αποδεικνύουν περίτρανα.

Το παρακάτω βίντεο ασχολείται με τρία σημαντικά εθνικά ζητήματα που απασχόλησαν την Ελλάδα κατά την περίοδο της κατοχής:

-Την ανακίνηση του Κουτσοβλαχικού από πράκτορες της Ρουμανίας και την προσπάθεια αυτονόμησης της ευρύτερης περιοχής της Πίνδου.

-Την Βουλγαρική κατοχή και τα εγκλήματα σε Μακεδονία-Θράκη με στόχο την βουλγαροποίηση της Μακεδονίας μας.

-Τους Τσάμηδες, που προσπάθησαν να αυτονομήσουν τη Θεσπρωτία, με απώτερο στόχο την ένωσή της με το Αλβανικό κράτος.

Κοινό όλων αυτών των; Όλοι τους συνεργάστηκαν με τους φασίστες και τους ναζιστές των Μουσολίνι και Χίλτερ.

Δείτε το παρακάτω αποκαλυπτικό βίντεο για τα εγκλήματα των συνεργατών των φασιστών-ναζιστών:

ΠΗΓΗ: 

Μπάμπι Γιαρ: Το ναζιστικό σφαγείο που στοιχειώνει το σημερινό καθεστώς του Κιέβου

75 χρόνια από την έναρξη της φασιστικής «κρεατομηχανής» στην κατεχόμενη, από τους ναζί, Σοβιετική Ουκρανία

 Γρηγόρης Τραγγανίδα

http://www.toperiodiko.gr/

Η φετινή, 75η τραγική επέτειος της σφαγής του Μπάμπι Γιαρ στην κατεχόμενη, από τους ναζί, Σοβιετική Ουκρανία, το 1941, βρίσκει σήμερα την χώρα βουτηγμένη στο αίμα του εμφυλίου και με το καθεστώς του Κιέβου να συνεργάζεται πλήρως με τους σημερινούς πολιτικούς απογόνους των σφαγέων, να δίνει θεσμική «άφεση αμαρτιών» στους σφαγείς, αναγνωρίζοντας τις προδοτικές, φασιστικές, εθνικιστικές ουκρανικές οργανώσεις που συνεργάστηκαν με τους ναζί και να ταυτίζει τους τελευταίους… με τον κομμουνισμό, σε ένα απόλυτο παραληρηματικό «κρεσέντο» πλήρους διαστρέβλωσης της ιστορίας. Ενταγμένου απόλυτα στο ανάλογο, επίσημο ιδεολόγημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο ματωμένος Σεπτέμβρης στο Μπάμπι Γιαρ συνιστά μία οργανωμένη, προσχεδιασμένη και μεθοδικά εκτελεσμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια μαζική εκτέλεση άμαχου πληθυσμού, κυρίως ηλικιωμένων και γυναικόπαιδων, Εβραίων, Ουκρανών, Ρώσων, Ρομά. Στο Μπάμπι Γιαρ άφησαν την τελευταία τους πνοή κομμουνιστές μαζί με όλη τους την οικογένεια μετά από ασύλληπτα βασανιστήρια, αιχμάλωτοι πολέμου, οι θρυλικοί παίκτες της «Ντιναμό Κιέβου» που έδωσαν εκείνο τον αξέχαστο ποδοσφαιρικό αγώνα ξεφτιλίζοντας τους ναζί, παρτιζάνοι, αντιστασιακοί των παράνομων μηχανισμών των κατεχόμενων πόλεων, ναύτες του στόλου του Δνείπερου, ορθόδοξοι ιερείς που αρνήθηκαν να προσευχηθούν για τον Χίτλερ και προσπάθησαν να φυγαδεύσουν Εβραίους.

Επί δύο χρόνια, στο σφαγείο του Μπάμπι Γιαρ, οδηγούνταν από τους ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάποιοι ικετεύοντας για την ζωή τους και αφού βασανίζονταν με απίστευτη αγριότητα, δολοφονούνταν, συνήθως με δύο τρόπους: Είτε τους έστηναν στην άκρη του φρικώδους, τεράστιου λάκκου και τους πυροβολούσαν, είτε τους ανάγκαζαν να κατέβουν μέσα του και να κάτσουν πάνω στα πτώματα περιμένοντας τον πυροβολισμό.

Αντιπολεμική Φωτογραφία: Η Απώλεια και η Απουσία

Σοφία Ντρέκου

Η φωτογραφία είναι πραγματικά συγκλονιστική. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει στο σχόλιο του εκείνος που την κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο είναι: Απώλεια.

Η πιο συγκλονιστική και καλλιτεχνική αντιπολεμική φωτογραφία που έχω δει. Ούτε μάνες και παιδιά που κλαίνε, ούτε σακατεμένα σώματα. Όλα αυτά μαζί «φαίνονται» στην «Απώλεια» και την «Απουσία». Να ζεις την ύπαρξη της απουσίας, νοσταλγώντας όσα δεν έχεις ζήσει, μεγαλώνοντας με τον ιδανικό απών πατέρα, φορώντας το καπέλο του. Μεγαλώνεις στη στιγμή και γίνεσαι εσύ ο ιδανικός πατέρας των παιδιών σου.

Αγνώστου φωτογράφου, μάλλον εποχής Α' Παγκοσμίου».

Άξιο παρατήρησης σε αυτή τη φωτογραφία είναι και το γεγονός ότι, η μεν γυναίκα έχει περήφανο και οργισμένο βλέμμα, το δε παιδί φοράει το καπέλο του νεκρού πατέρα του. Το οποίο ίσως και να σημαίνει το «ἄμμες δέ γ’ ἐσσόμεσθα πολλῷ κάρρονες» (κι εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι) από το έργο του Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι.

Κοιτάζοντας την φωτογραφία, από αριστερά προς τα δεξιά, παρατηρούμε: Ο Μικρός το Μέλλον, η Γυναίκα το παρόν και το Παλτό το παρελθόν. Αντίστροφα, Παρελθόν και Μέλλον. Το Παρόν δεν υπάρχει. Κοιτάζοντας την φωτογραφία, μάς παραπέμπει μόνο σε δύο χρόνους. Και σκέπτομαι, πόσο γρήγορο είναι το παρόν.

www.sophia-ntrekou.gr

Διαβάστε Επετειακά:

Οι Ελληνες πολέμησαν μόνοι...

Οι Ελληνες πολέμησαν μόνοι...

Πώς Βρετανοί και Αμερικανοί υπονόμευσαν την ενίσχυση της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας στη διάρκεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου

Γιώργος ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Καθηγητής Ιστορίας στο ΑΠΘ

ΕΦ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Τετάρτη 28 Οχτώβρη 2009

Στις 6/4/1941 οι Γερμανοί επιτέθηκαν με τη σειρά τους στην Ελλάδα. Επί πέντε ολόκληρους μήνες Βρετανοί και Αμερικανοί είχαν επιδοθεί σε ένα εντυπωσιακά βρώμικο παιχνίδι με ένα και μόνο στόχο: Να μη φθάσει ούτε ίχνος σύγχρονου στρατιωτικού υλικού στους μαχόμενους Ελληνες (φωτ.: Κοιλάδα του Στρυμόνα.Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα)

Επετειακό το άρθρο αυτό, ίσως όμως οι επέτειοι να έχουν κάτι να μας πουν. Εβδομήντα σχεδόν χρόνια μετά τον πόλεμο της Αλβανίας οι κυβερνήσεις της χώρας μας έχουν εναποθέσει την υπόθεση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής της ακεραιότητας σε «μεγάλους συμμάχους», «στρατηγικούς εταίρους» και στους οργανισμούς που αυτοί κανοναρχούν. Πρόθυμοι τρέχουν να συμβάλουν σε πολέμους και εκστρατείες έτσι ώστε η χώρα να δείχνει αφοσιωμένος υπήκοος στους ισχυρούς και να τη λαμβάνουν αυτοί υπόψη όποτε τους έχει ανάγκη.

Αυτά που συνέβησαν το 1940 δείχνουν ανάγλυφα τη φενάκη αυτής της πολιτικής. Την ώρα της κρίσης και της ανάγκης οι μεγάλοι θα κοιτάξουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα και δε θα διστάσουν να πλήξουν το μικρό «στρατηγικό τους εταίρο» πισώπλατα. Οι ρητορείες, τότε, στα 1940, όπως και σήμερα, τίποτε δεν κοστίζουν. Στην πραγματικότητα όμως οι λαοί μένουν μόνοι στις δύσκολες ώρες, όταν χρειάζεται να προασπίσουν την ελευθερία τους. Τότε αποκαλύπτονται οι «μεγάλοι σύμμαχοι», τότε φαίνεται η ποιότητα των δεσμεύσεων και των εγγυήσεών τους, τότε ο λαός μπορεί να βρεθεί με έναν ακόμα εχθρό στην πλάτη του. Οπως ακριβώς έγινε το '40-'41.

***

Στην αρχή του πολέμου η Μεγάλη Βρετανία διακήρυξε σε όλους τους τόνους ότι θα στηρίξει με όλα τα μέσα τη μαχόμενη Ελλάδα και ότι θα τιμήσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις που εκπορεύονταν από τις εγγυήσεις που είχε δώσει στη μικρή της σύμμαχο. Πέρα από τα λόγια όμως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Από την αρχή του πολέμου εκφραζόταν δυσαρέσκεια για την απουσία υλικής στήριξης της Ελλάδας από τη Βρετανία. Ιθύνοντες της τότε διπλωματίας φοβόντουσαν ότι αυτή η βρετανική απροθυμία μπορούσε να υποσκάψει τη μαχητική διάθεση του ελληνικού στρατού και να δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση1.

Το ΟΧΙ και η ιστορική παρακαταθήκη του λαϊκού πατριωτισμού - Γιώργος Αλεξάτος

«Ο κομμουνιστής που είναι διεθνιστής μπορεί να είναι και πατριώτης; Θεωρούμε πως όχι μόνο μπορεί, αλλά και επιβάλλεται να είναι» (Μάο Τσε-τουνγκ)

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά μόνο σε όσους δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη θεωρητική και ιστορική κληρονομιά του εργατικού κινήματος. Κι όμως:

Το κομμουνιστικό κίνημα, που συγκροτήθηκε μετά τον τερματισμό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τις δυνάμεις της αριστερής πτέρυγας της σοσιαλδημοκρατίας, που αντιτάχθηκαν στον πόλεμο, υψώνοντας τη σημαία του διεθνισμού, θα γίνει ηγεμονική δύναμη σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης και της Ασίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υψώνοντας τη σημαία του πατριωτισμού. Και από τη θέση αυτή θα διεκδικήσει και θα κατακτήσει την εξουσία, όχι μόνο χάρη στη συμβολή του απελευθερωτικού σοβιετικού Κόκκινου Στρατού, αλλά και μέσα από αυθεντικές λαϊκές επαναστάσεις, όπως στη Γιουγκοσλαβία, την Κίνα κ.ά. χώρες.

Βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα το παράδοξο σ’ αυτή τη φαινομενική αντίφαση, ακριβώς γιατί το διεθνές εργατικό κίνημα, από τα πρώτα του βήματα, ήταν αδιάρρηκτα συνδεδεμένο τόσο με τον πατριωτισμό όσο και με τον διεθνισμό. Στη συνείδηση των επαναστατών σοσιαλιστών όλου του κόσμου είχε πάντα ιδιαίτερη βαρύτητα η Κομμούνα του Παρισιού, το 1871, όταν η ανάληψη της υπεράσπισης της πόλης από το προλεταριάτο και τον λαό, έναντι του προελαύνοντος πρωσικού στρατού με τον οποίο είχε συνθηκολογήσει η αστική κυβέρνηση του Θιέρσου, αποτέλεσε το έναυσμα για την πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση. Την πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης προς τον ουρανό.

Η Παρέλαση - Της Αννύ Λιγνού

Επειδή πάλι θα ειπωθούν πολλές μπούρδες για την παρέλαση, το νόημά της, την καταγωγή της, την αξία της και το λόγο ύπαρξης της στις μέρες μας, σκέφτομαι τα εξής:

ΟΧΙ, η παρέλαση δεν είναι φασιστικό κατάλοιπο του Μεταξά, ακόμα κι αν και όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν.

Η παρέλαση αντλεί την καταγωγή της από την αρχαιότητα, τους Αθηναϊκούς θριάμβους αλλά και τους τρεις Σπαρτιατικούς χορούς. Ακόμα και τώρα, βλέπουμε μια παραλλαγή τους:

Μπροστά οι γέροντες (όσοι μας έχουν απομείνει ανάπηροι πολέμου) που δηλώνουν πως ήταν κάποτε γενναία παλικάρια (Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι).

Μετά ακολουθούν οι στρατιώτες, οι μάχιμοι άντρες (και γυναίκες πια) της εποχής, που λένε "εμείς είμαστε τώρα γενναία παλικάρια, κι αν σου βαστάει, δοκίμασε" (Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε).

Μια μέρα πριν τη στρατιωτική παρέλαση, γίνεται η μαθητική. Ο τρίτος χορός των παιδιών στην ουσία, αυτών που θα αναλάβουν στο μέλλον και μας διαβεβαιώνουν ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι από μας (Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες).

Όχι, η παρέλαση δεν είναι χαιρετούρες προς τους επισήμους. Κανείς ζωντανός δεν είναι επίσημος εκείνη τη μέρα. Οι επίσημοι είναι ντεκόρ για τον πραγματικό τιμώμενο: Τους Νεκρούς του Πολέμου.

Η παρέλαση όλη, οι μαθητές, τα σωματεία, οι αντιπροσωπείες, η μπάντα κι οι στρατιώτες στρέφονται προς το Μνημείο των Πεσόντων, χαιρετούν και αποδίδουν τιμή στους νεκρούς της Ελλάδας, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το ύψιστο αγαθό, την Ελευθερία.

Δεν έχουμε γιορτή της πατάτας στην Ελλάδα, ούτε Χάλογουιν. Κάθε επίσημη γιορτή μας όμως αυτό το νόημα έχει. Τιμή και μνήμη σε κείνους που αντιστάθηκαν στην υποδούλωση.

Τι είναι Έλληνας και τι Ελλάδα;

Η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου 1940 ως εθνικής μας εορτής

Η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου 1940 ως εθνικής μας εορτής – απόρροια της αντιστασιακής παράδοσης του λαού μας

Γιατί τιμούμε το ΟΧΙ;

Του Θ.Κ.

Τα τελευταία τρία χρόνια και ιδίως τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε γίνει μάρτυρες μίας «περίεργης» και ενορχηστρωμένης εκστρατείας ανάδειξης της 12ης Οκτωβρίου 1944, ημέρας απελευθέρωσης της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, ως σημαντικότερης επετείου από εκείνη της 28ης Οκτωβρίου 1940 και του ΟΧΙ του ελληνικού λαού στην επιβουλή του ιταλικού φασισμού (και εν συνεχεία του γερμανικού ναζισμού), με απώτερο στόχο -όπως προκύπτει- την κατάργηση της εθνικής μας εορτής. Είναι ενδεικτικό ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις αναφέρονται κυρίως στην περίοδο 1941-1944 και όχι τόσο στην περίοδο 1940-1944. Εκτενέστερη αναφορά σε αυτό το ζήτημα έχει γίνει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις της ιστοσελίδας του Άρδην και της Ρήξης με τίτλο: «Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 ενοχλεί. Να καταργηθεί!» (http://ardin-rixi.gr/archives/201079) και «Γιατί ενοχλεί η 28η Οκτωβρίου;» (http://ardin-rixi.gr/archives/201088).

Ακούμε λοιπόν συχνά και από διαφορετικές πηγές στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, σε διάφορα έντυπα, στον ηλεκτρονικό τύπο, ακόμα και σε «επιμορφωτικά» σεμινάρια του Υπουργείου Παιδείας το εξής τσιτάτο: «Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης που δεν γιορτάζει το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά την έναρξή του», υπονοώντας ότι θα πρέπει να καταργηθεί η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό διατυπώνεται και ευθέως. Δεν διευκρινίζουν βέβαια το πώς εισήλθε η Ελλάδα στον πόλεμο, το αν τον προκάλεσε η ίδια ή αν εξαναγκάστηκε να πολεμήσει τη φασιστική επιβουλή αμυνόμενη. Έτσι, εμμέσως πλην σαφώς οι Έλληνες εμφανίζονται περίπου ως «πολεμοχαρείς» και «πολεμοκάπηλοι», εν αντιθέσει προς άλλους Ευρωπαίους «που ως περισσότερο “πολιτισμένοι” δίνουν την προτεραιότητα στην ειρήνη, εορτάζοντας τη λήξη του πολέμου». Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η επιχειρηματολογία τους, ενώ αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν τις «απαγορευμένες» λέξεις «ΟΧΙ», «παλλαϊκή αντίσταση», «αυτοθυσία», «Πίνδος», «πατρίδα», για ευνόητους λόγους.

Ποια όμως είναι η Ευρώπη στην οποία αναφέρονται, την οποία και θα πρέπει να μιμηθούμε ως πρότυπο;

Ας παραθέσουμε εδώ μερικά παραδείγματα χωρών που αντιστάθηκαν στον Άξονα και της χρονικής διάρκειας αντίστασης σε αυτόν, για διαπιστώσουμε ορισμένες διαφορές:

Γαλλία: 45 ημέρες.

Βέλγιο: 18 ημέρες.

Ολλανδία: 4 ημέρες.

Δανία: 2-3 ώρες.

Η δε Σουηδία, η Ελβετία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία δεν συμμετείχαν καν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνον η Μεγάλη Βρετανία και η Σοβιετική Ένωση πολέμησαν μέχρις εσχάτων και δεν υποτάχθηκαν ποτέ στην ναζιστική Γερμανία, πληρώνοντας μάλιστα έναν βαρύ φόρο αίματος (ιδίως η ΕΣΣΔ).

Τα χωριά που κάψαν οι Γερμανοί με τους ντόπιους συνεργάτες τους

1170 ήταν τα χωριά που έκαψαν σε όλη την επικράτεια, όπως φαίνονται στον παρακάνω χάρτη, με τις κόκκινες κουκκίδες.

Αν σας φαίνονται πολλά, να πούμε ότι ο χάρτης έχει ελλείψεις. 

Για αυτό εξακολουθεί και συμπληρώνεται. Ο λόγος; 

Την περίοδο μετά την απελευθέρωση, τη χώρα κυβέρνησαν αυτοί που στηρίχθηκαν στους ντόπιους συνεργάτες των Γερμανών.

Κάθε πράξη αντίστασης, κάθε θυσία, ήταν...διαβατήριο για να μπει κάποιος στ περιθώριο, στην εξορία, στην εκτέλεση...

- Οι Γερμανοί εφάρμοσαν ένα προμελετημένο σχέδιο προκειμένου να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού πληθυσμού (κάτι που βέβαια δεν κατάφεραν): την θεωρία των αντιποίνων, με βάση την οποία για κάθε απώλεια δικών τους σε μια μάχη ή σε ενέδρα των ανταρτών πυρπολούσαν τα πλησιέστερα χωριά.

 Οι ψυχροί αριθμοί είναι ανίκανοι να δείξουν τη φρίκη, βοηθούσης όμως της φαντασίας, και με την ανθρώπινη ευαισθησία, οι αριθμοί συντελούν στο να προσπαθήσουμε να συλλάβουμε ίσως το μέγεθος του ολέθρου:

Δήμος Αγίου Δημητρίου νομού Ιωαννίνων, Μουσιωτίτσα. 25 Ιουλίου 1943, 153 νεκροί (άντρες και γυναικόπαιδα, με ανείπωτα βασανιστήρια).

Δήμος Αγριάς νομού Μαγνησίας, Δράκεια. 18 Δεκεμβρίου 1943, 118 νεκροί ( όλοι οι άντρες του χωριού, εκτελεσμένοι με πυροβολισμό εξ επαφής πίσω στο κεφάλι).

Δήμος Νέας Αγχιάλου, νομού Μαγνησίας. Τον Απρίλιο του 1943, οι Ιταλοί με διαταγή του διοικητή (κομαντάντ) Βόλου, πυρπολούν ολοσχερώς το χωριό, καταστρέφοντας ακόμη και το εξατάξιο δημοτικό σχολείο που ήταν δωρεά του Συγγρού από το 1910. Από τα 700 σπίτια του χωριού, τα 650 έγιναν στάχτη.

Δήμος Αετού, νομού Μεσσηνίας. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1943, δυο γερμανικές διμοιρίες πυρπολούν τον Αετό και εκτελούν 700 άοπλους αγρότες.

Δήμος Αιγίου, νομού Αχαΐας, Φτέρη. Το Δεκέμβριο του 1943, οι Γερμανοί καίνε ολοσχερώς το χωριό, και εξοντώνουν τον ανδρικό πληθυσμό.

Δήμος Αμφίπολης νομού Σερρών, Νέα Κερδύλλια. Στις 17 Οκτωβρίου 1941, οι Γερμανοί επιλέγουν δυο τόπους θυσίας, και μακελεύουν άντρες και κάπως μεγαλωμένα παιδιά. Στη συνέχεια, αφήνουν τους γέρους να θάψουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, καπνίζοντας ένα τσιγάρο… Απολογισμός: 250 νεκροί.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ-1940: Οταν οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες και οι πολιτικοί πήγαιναν στο στρατό και στο μέτωπο [εικόνα] Πηγή: 1940: Οταν οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες και οι πολιτικοί πήγαιναν στο στρατό και στο μέτωπο

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

της Άννας Στάικου

Μια φωτογραφία που εξηγεί γιατί το δύσκολο 1940 νικήσαμε και τώρα δεν σηκώνουμε κεφάλι
Η φωτογραφία δεν είναι απλά μια ακόμη από την εποχή που η Ελλάδα ζούσε τον θρίαμβο του Έπους του 1940. Είναι η απάντηση σ΄ όσους ρωτούν γιατί τότε η σαφώς ασθενέστερη σ΄ όλα Ελλάδα μεγαλούργησε και σήμερα η χώρα δεν μπορεί να σταθεί όρθια και να αρθρώσει λόγο και άποψη έναντι όσων την βάζουν συστηματικά στη γωνία. Τότε η κατάσταση ήταν σαφώς πιο δύσκολη με τα όπλα να έχουν τον λόγο. Κι όμως τότε τα καταφέραμε…
Η εξήγηση λοιπόν στην λεζάντα της φωτογραφίας:
Στην πρώτη σειρά, δεύτερος από αριστερά, ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Δεξιά του, πρώτος από αριστερά, ο βαρύτονος Ευάγγελος Μαγκλιβέρας.
Αριστερά του, τρίτος από αριστερά, ο τενόρος Κώστας Σάμιος.
Τελευταίος δεξιά ο έμπορος Τσαλίκης.
Στην δεύτερη σειρά, πρώτος από αριστερά ο δημοσιογράφος Δ.Γαλερίδης.
Δεύτερος, ο υπουργός Γεώργιος Καρτάλης.
Τρίτος, ο καθηγητής Δ. Θιβαδόπουλος.
Τέταρτος, ο συγγραφέας Γεώργιος Θεοτοκάς που έβαλε “μέσον” (!) για να πάει να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή.!!! Το “μέσον” του για τον σκοπό αυτό ήταν ο τότε Στρατηγός Σέργιος Γυαλίστρας.
Πεμπτος, ο βιομήχανος Συμεόνογλου.
Έκτος, ο δημοσιογράφος Κώστας Μάγιερ.
Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να έχουν γίνει αυτό που σήμερα λέμε… “βύσμα”. Κι όμως κανείς τους δεν κρύφτηκε. Κανείς τους δεν επικαλέστηκε την ιδιότητά του για να μην φορέσει το χακί και να πολεμήσει. Ούτε καν το σκέφθηκαν .
Όλη η ελληνική κοινωνία, η συντριπτική της πλειοψηφία ενώθηκε για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Και κανείς πλην ελαχίστων δεν υπολόγισαν τους κινδύνους και τις ταλαιπωρίες .
Δεν ήταν μόνο οι εικονιζόμενοι “διάσημοι” της εποχής στη φωτογραφία που πολέμησαν . Υπήρξαν κι άλλοι πολλοί...

Ο ηθοποιός Διονύσης Παπαγιαννόπουλος πολέμησε σαν υπολοχαγός στη πρώτη γραμμή. 

Ο ηθοποιός Ντίνος Ηλιόπουλος ήταν ασυρματιστής πυροβολικού πρώτης γραμμής.

Ο ηθοποιός Παντελής Ζερβός λοχίας πρώτης γραμμής.

Ο ηθοποιός, Νίκος Σταυρίδης ήταν τραυματιοφορέας πρώτης γραμμής.

Δερβιτσάνη, Βόρειας Ηπείρου

Τα Ελληνόπουλα του δημόσιου, Ενιαίου Σχολείου Δερβιτσάνης, τραγουδώντας γεμάτα υπερηφάνεια στη σημερινή εορταστική τους εκδήλωση αφιερωμένη στην 28η Οκτωβρίου 1940

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ...

Βασίλης Στοϊλόπουλος: «…. Πέφταμε φωνάζοντας “κάτω οι Γερμανοί” ….»!

«…. Πέφταμε φωνάζοντας “κάτω οι Γερμανοί” ….»!

Το 1965, μόλις είκοσι χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κυκλοφόρησε το εξαιρετικό τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, το οποίο λογοκρίθηκε. Όχι για κάποιο πολιτικό/κοινωνικό λόγο που έθιγε την τότε εξουσία, αλλά για να μη δυσαρεστηθούν (τρομάρα μας) οι εταίροι, σύμμαχοι και φίλοι Γερμανοί. 

Έτσι, πετσόκοψαν από το θαυμάσιο τραγούδι το τρίτο τετράστιχο:

«…. Γνώριζες τα βήματα, ξέκρινα τους ήχους / 

και μπογιές ’τοιμάζαμε με σβηστή φωνή / 

τις βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους /

πέφταμε φωνάζοντας “κάτω οι Γερμανοί”»….

Σήμερα μπορεί να μην υπάρχει λογοκρισία που να ασκείται με χονδροειδείς μεθόδους του ΄50 και του ΄60. Υπάρχει όμως κάτι πολύ χειρότερο που λειτουργεί, όπως έγραψε φίλος στο fb, σαν «απεχθές φίμωτρο της γλώσσας και της σκέψης» και σαν «καρκίνωμα έχει απλωθεί στα πανεπιστήμια και στα μίντια και τιμωρεί επί ποινή ροπάλου την ελευθερία του λόγου.» Πρόκειται για τη μαύρη και ύπουλη τυραννία της «πολιτικής ορθότητας». Κάποιοι αφελείς μάλιστα έφτασαν στο σημείο να θεωρούν τη «νέα γλώσσα» της πολιτικής ορθότητας, την οποία μας επιβάλλει με οργανωμένο τρόπο η παγκόσμια ελίτ της ολιγαρχίας σαν «πολιτισμική πρόοδο». 

Βρε, άι σιχτίρ! Αφού και σήμερα στην Ελλάδα των μνημονίων ισχύει ξανά το «…. Πέφταμε φωνάζοντας “κάτω οι Γερμανοί” ….»!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: "Σχόλιο για τη σημασία του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου"

«Επίσης, όταν από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους ως τις μέρες μας οι εξωελληνικές δυνάμεις παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στη ρύθμιση της μοίρας του Ελληνισμού, όχι μόνο στην εθνική του ολοκλήρωση, αλλά και στην εσωτερική του πολιτική και κοινωνική εξέλιξη, σε σημείο που η επίσημη πολιτική της Ελλάδας δίνει συχνά την εντύπωση ότι ανελίσσεται εν απουσία των Ελλήνων, η παρουσία του ελληνικού λαού εκδηλώνεται με συνεχή κινήματα διαμαρτυρίας, έστω και αν τα κινήματα αυτά δεν παίρνουν πάντα συγκεκριμένες πολιτικές μορφές, που κορυφώνονται με την εθνική και αντιφασιστική αντίσταση του 1940-1945»

Νίκος Σβορώνος, Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας, εκδ. Θεμέλιο, 1976, σελ. 13

Τα τελευταία χρόνια, από το 2015 και μετά, κάθε Οκτώβριο, πραγματοποιούνται ποικίλες εκδηλώσεις με διάφορες θεματικές, αναδεικνύοντας την 12η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, με τίτλο «Αθήνα ελεύθερη». Ήμουν (και είμαι) απολύτως θετικός στις εκδηλώσεις ανάδειξης της μνήμης, ειδικά μέσα από ιστορικούς περιπάτους, εκθέσεις, δημιουργία σχετικών Μουσείων κλπ. Πιστεύω μάλιστα ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν και μία βάση περαιτέρω συλλογής υλικού εμπειρικού και πρωτογενών στοιχείων που να συμβάλουν στον αγώνα για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, ένα ζήτημα που αρχίζει πλέον να αποκτά μαζικά και κινηματικά χαρακτηριστικά, κυρίως χάρις στις άοκνες προσπάθειες του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και των πρωτεργατών του, τον διαρκή αγώνα του Μανώλη Γλέζου, του τελευταίου (αλλά και πρώτου) παρτιζάνου της Ευρώπης, στη διαμόρφωση μιας αντιφασιστικής πατριωτικής δημοκρατικής συνείδησης και μνήμης. Επίσης θα μπορούσαν να επεκταθούν και σε άλλες θεματικές για άλλα ζητήματα, που έχουν να κάνουν λ.χ. με την εξέλιξη των πόλεων, τις διαρκείς πολεοδομικές καταστροφές στο κυρίαρχο μεταπολεμικό οικιστικό πρότυπο κλπ

Δεν έβλεπα ανταγωνισμό ανάμεσα στην 12η Οκτωβρίου και την 28η Οκτωβρίου. Διάβαζα κείμενα φίλων και συντρόφων που το επεσήμαιναν – είχα κάνει και εγώ ένα σχόλιο πριν από δύο χρόνια νομίζω- καθώς υπήρχαν κάποιες σποραδικές αναφορές από κυβερνητικά στελέχη ή κάποιους διανοούμενους φίλα προσκείμενους στην κυβέρνηση, αλλά το θεωρούσα μια υπερβολή. Ίσως, γιατί πιστεύω ότι το να θέτει κανείς σε αντιπαράθεση τις δύο συγκεκριμένες ημερομηνίες-γεγονότα είναι απολύτως ανιστόρητο, ανιστορικό και τελικά ανόητο.

Φέτος, όμως, παρατήρησα μια ποιοτική αλλαγή. Είδα αναφορές ορισμένων βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος να κινούνται στην κατεύθυνση της αντιπαράθεσης των δύο επετείων, άκουσα σε πρόσφατη συνέντευξη κορυφαίου κυβερνητικού αυτοδιοικητικού στελέχους να αναφέρεται στο θέμα στην ίδια κατεύθυνση, θυμάμαι παλαιότερη σχετική γραπτή παρέμβαση κυβερνητικού στελέχους του υπουργείου δικαιοσύνης να αναφέρεται στο ζήτημα. Το κεντρικό μότο που συνοδεύει αυτές τις ανιστόρητες προσεγγίσεις αναπαράγεται μέσα από το στερεότυπο «Είμαστε η μόνη χώρα που εορτάζει την αρχή και όχι το τέλος του πολέμου». Τείνει να μετατραπεί πλέον σε μια φράση κλισέ που αναπαράγεται δεξιά-αριστερά.

Η Μνήμη !!!

Η Μνήμη !!!

Γυναίκες στην Τρίπολη-χήρες αγωνιστών παρελαύνουν.
Τιμητικό άγημα της Μνήμης μας.

ΠΗΓΗ: Anna Staikou

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΟΝΤΖΟΣ "Αποκαλυπτήρια στο διαδίκτυο για τον εορτασμό του ΟΧΙ"

Αποκαλυπτήρια στο διαδίκτυο...

Από την μεταπολίτευση μέχρι και πριν από μερικά χρόνια, όλες οι πτέρυγες της αριστεράς, στην επιλογή τους να "απαντήσουν" στον τρόπο που ή ...άλλη πλευρά γιόρταζε την επέτειο του ΟΧΙ του 1940, αξιοποιούσαν διάφορες καλλιτεχνικές δημιουργίες (τραγούδια, φωτογραφίες, ποιήματα,μαρτυρίες κ.λ.π.) 

Έτσι διάβαζες στο διαδίκτυο, μέχρι πριν από τέσσερα - πέντε χρόνια, αποσπάσματα διανοουμένων για το ΟΧΙ, έβλεπες τις αναρτήσεις με τα τραγούδια από το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, μάθαινες το τετράστιχο του Κ.Παλαμά, γνώριζες τους πίνακες ζωγραφικής με θέματα από την εποποιία και τις θυσίες του Ελληνικού λαού... Αυτά σιγά σιγά εξαφανίστηκαν... Δεν ακούς πια το ΈΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ, δεν ανατριχιάζεις από την φωνή του Μ. Κατράκη στο κείμενο "Πορεία προς το Μέτωπο", δεν βλέπεις το προσκλητήριο του Άγγελου Σικελιανού στις 15 Νοεμβρίου 1940 στη Νέα Εστία με το ποίημα «Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη 1940», δεν ακούς την προτροπή του Κ.Παλαμά προς τους πολεμιστές του 1940, "Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του '21", δεν απολαμβάνεις τον πίνακα της Βάσως Κατράκη, "Η φανέλα του στρατιώτη"... Πάνε αυτά ...ΟΡΙΣΤΙΚΑ..

Και ακόμα δεν "υπάρχουν " πλέον οι φωτογραφίες από το μέτωπο γνωστών ηθοποιών, του Λ. Κωνσταντάρα, του Δ. Παπαγιαννόπουλου, δεν αναδεικνύονται οι προσωπικές μαρτυρίες των "ανώνυμων" ηρώων, των γυναικών της Πίνδου... Τα "έσβησε" η ιδεολογική γραμμή της έντεχνης ή και της απροκάλυπτης εξαφάνισης αυτής της τεράστιας αντίστασης, και της νίκης για πρώτη φορά στην Ευρώπη, εκείνη την περίοδο, απέναντι στον εισβολέα...  

Άλλοτε με ανοησίες "γιατί να γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου;" (Ποια "έναρξη" υβριστές, άμυνα ήταν στον επίδοξο κατακτητή), άλλοτε με έναν αφηρημένο "αντιφασισμό", προσαρμοσμένο στις σημερινές "ανάγκες", άλλοτε με μια, πιο δυσδιάκριτη αυτή, προσπάθεια να αντιπαρατεθεί η μία ιστορική στιγμή της 12ης Οκτωβρίου στην 28η Οκτωβρίου, άλλοτε με δήθεν "ταξικές" και ανιστόρητες γραφικότητες,..κ.λ.π.  Τώρα έγιναν λοιπόν πιο καθαρές μερικές στοχεύσεις ....

 Αυτό ακριβώς το σκηνικό που περιέγραψα είναι η απτή απόδειξη πως δεν πρόκειται για αμνησία αλλά για συνειδητή επιλογή---

ΥΓ. Στη φωτογραφία ο Γιάννης Τσαρούχης

ΙΟΥΛΙΑ ΜΠΙΜΠΑ-«Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Το ζητάει η ώρα»

ΙΟΥΛΙΑ ΜΠΙΜΠΑ. Μια κοπέλα λεπτή, με τα μαλλιά τραβηγμένα κότσο, μοναχική, λιγομίλητη. Γεννημένη στη Σάμο. Παντρεμένη. Δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι. Οργανωμένη στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ.

Η Ιουλία μέσα από τη φυλακή γράφει στην Άννα. Γράμματα γραμμένα με μολύβι πάνω σε οποιοδήποτε χαρτί.

Δεκέμβριος 1942

Αγαπητή Άννα,

πολλές φορές με ρωτάνε εδώ στη φυλακή πώς βρήκα τη δύναμη εγώ, ένα άβγαλτο κορίτσι απ' τη Σάμο ν' ανακατευτώ στην Αντίσταση. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω. Κάτι μέσα μου μ' έτρωγε. Κάτι μου 'λεγε «Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Το ζητάει η ώρα». Μπορεί να μ' έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ' την Ακρόπολη τον Μάιο του '41. Δεν μάθαμε ακόμα τ' όνομά τους. Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα, εκείνο το σούρουπο, ανέβηκα πάνω στου Φιλοπάππου και κοίταζα τον βράχο απέναντι. Κοίταζα τον Παρθενώνα και σκεφτόμουνα «Άραγε θα μπορέσω ποτέ να κάνω κι εγώ κάτι;». Ας είναι! Τώρα όλα αυτά είναι περασμένα. Τώρα έχω μπροστά μου τα κάγκελα. Απ' την περασμένη βδομάδα μ' έχουν στην απομόνωση. Θ' αντέξω όμως. Κουράγιο.

Η Ιουλία Μπίμπα δεν θα ξαναδεί το σπίτι της στην οδό Πινότση 14, απ' όπου ανηφόριζε για τον λόφο του Φιλιπάππου.

Τέτη Σώλου

Σύμφωνα με το Στυλιανό Αραβαντινό, ήταν τήν μετέφεραν στήν Γερμανία όπου τήν αποκεφάλισαν.  Υπάρχει μόνο μια μικρή πλάκα στά Χαυτεία τής Αθήνας μαζί μέ τήν προτομή τού αρχηγού τής αντιστασιακής οργάνωσης Περίκου.  Ναί, επειδή δέν υπήρχε εδώ ποινή αποκεφαλισμού, τήν έστειλαν στήν "πολιτισμένη" Γερμανία, όπου τής έκοψαν το κεφάλι, τήν ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΑΝ. Stylianos Arabantinos 

ΠΗΓΗ:Anna Staikou

Απόφαση-«βόμβα» του ΑΕΔ ! - Οι αιτήσεις

ΑΛΕΞΗΣ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΝΥΠΕΚΚ

21/10/2018

Στον αέρα ο επανυπολογισμός και η προσωπική διαφορά!

Αντισυνταγματικό το πλαφόν στις συντάξεις του «νόμου Κατρούγκαλου»

Ιδού η απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου

Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ) με τις υπ’αριθ. 1-4/2018 πρόσφατες αποφάσεις του έκανε ΟΜΟΦΩΝΑ δεκτές τις προσφυγές τεσσάρων (4) δικαστικών λειτουργών που είχαν προσφύγει κατά των περικοπών των συντάξεών τους κατά τα άρθρα 13 επ. του ν. 4387/2016 («νόμος Κατρούγκαλου»).

Το ΑΕΔ, που σύμφωνα με το άρθρο 88 παρ. 2 Συντ. συγκροτείται κατά πλειοψηφία από ανώτατους δικαστές, αποδέχθηκε ομόφωνα τις ανωτέρω προσφυγές και ακύρωσε τις περικοπές των συντάξεων.

Συγκεκριμένα, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο έκρινε ότι οι νέες συντάξεις μετά τον νόμο Κατρούγκαλου πρέπει να υπολογίζονται ΧΩΡΙΣ τις περικοπές του β’ Μνημονίου, αφού οι διατάξεις του έχουν κριθεί αντισυνταγματικές και με την υπ’αριθ. 164/2015 απόφαση του ΑΕΔ και με τις υπ’αριθ. 2287-2290/2015 αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου Επικρατείας.

Επίσης το ΑΕΔ έκρινε ότι το άρθρο 13 (πλαφόν στις συντάξεις) και το άρθρο 14 (επανυπολογισμός, αναπροσαρμογή, προσωπική διαφορά) του ν. 4387/2016 («νόμος Κατρούγκαλου»), όπως τροποποιήθηκαν με τα άρθρα 1 και 2 του ν. 4472/2017, είναι αντισυνταγματικά.

Συγκεκριμένα στην απόφαση-«βόμβα» του ΑΕΔ, που εκδόθηκε επί αγωγής που κατατέθηκε τον Νοέμβριο του 2017 (μετά την ψήφιση του νόμου Κατρούγκαλου και τις τροποποιήσεις του ν. 4472/2017) αναφέρεται, μεταξύ άλλων ότι: «Οι διατάξεις του άρθρου πρώτου παρ. Β υποπαρ. Β.3 του ν. 4093/2012, οι οποίες ελήφθησαν υπόψη και για τον επανυπολογισμό των συντάξεων των δικαστικών λειτουργών κατά το άρθρο 14 του ν. 4387/2016, και του άρθρου 13 του εν λόγω ν. 4387/2016 αντίκεινται στο Σύνταγμα, μη νομίμως υπολογίσθηκε κατ’ εφαρμογή των διατάξεων αυτών η σύνταξη του ενάγοντος κατά το επίμαχο χρονικό διάστημα από 1.12.2015 έως 30.11.2017.» (σκέψη 20 της υπ’αριθ. 1/2018 απόφασης ΑΕΔ).

Παραθέτουμε τον σύνδεσμο για το αυτούσιο κείμενο της υπ’αριθ. 1/2018 απόφασης του ΑΕΔ.

https://www.ddikastes.gr/node/2747

ΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ (ΣΗΜΙΤΗ - ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ)

Από το https://www.athensvoice.gr/politics/487910_pos-exigoyntai-oi-epitheseis-ston-simiti-meso-giannoy

Προκαλεί υπερασπιζόμενος τον "καταλληλότερο", όπως ήθελαν να αποκαλούν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, δημοσιογράφος, γνωστός όχι τόσο από την επαγγελματική αλλά την πολιτική και προσωπική του ζωή.

 Είπαμε από το "Γερομοριά", να θυμίσουμε μερικά από τα έργα και τις ημέρες του εκσυγχρονιστή πρωθυπουργού, που αγαπήθηκε υπέρ το δέον από στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς, με αποτέλεσμα αρκετά στελέχη της να φυλλοροήσουν φανερά ή κρυφά από τα καφέ του Κολωνακίου στο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ.

Οι τέσσερις σημιτοφύλακες (Τσουκάτος, Πανταγιάς, Θέμελης, Μαντέλης), οι τρεις από αυτούς απομακρύνθηκαν από τον Σημίτη λόγω κάποιου σκανδάλου.

Ο Κώστας Σηµίτης, που πόζαρε µπροστά από το ATM κρατώντας ένα χαρτονόµισµα του ευρώ, έχοντας πίσω του τον Λουκά Παπαδήµο.

1999

Τσιγάρα: 450 δραχμές.

Καφές φραπέ: 400 δραχμές

Νερό μικρό μπουκάλι: 50 χραχμές

Σύνολο 900 δραχμές και ρέστα 100 δραχμες... κι όλα αυτά, με βασικό μισθό 170 χιλιάδες δραχμές.

Σήμερα:

Τσιγάρα: 4,50 ευρώ.

Καφές φραπέ: 3 ευρώ.

Νερό μικρό μπουκάλι: 0,50 ευρώ

Σύνολο 8 ευρώ, δηλαδή 2.720 δραχμές, με βασικό μισθό 480 ευρώ. Δηλαδή σε δραχμές 163.000 (περίπου όσο και το 1999).

Θυμίζουμε €1 = GRD340,75 δραχμές

Απλά 19 χρόνια μετά, το κόστος ζωής υπερτριπλασιάστηκε, ο βασικός μισθός μειώθηκε και για το 30% του ελληνικού εργατικού δυναμικού δεν υπάρχει ούτε αυτός ο μισθός της πείνας.

Αυτή είναι η πραγματικότητα δυστυχώς 20 χρόνια μετά.

Για την κοινωνική πλειονότητα, για την νεολαία και τους συνταξιούχους - 

Μισθοί σε δραχμές, κόστος ζωής σε ΕΥΡΩ.

Ατέλειωτη φτώχεια.

Ημέρες δόξας του Πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ,  Κώστα Σηµίτη.

 Πανηγυρικά η χώρα έµπαινε στο ευρώ χρησιµοποιώντας µία διαδεδοµένη µέθοδο για να «κρύψει» τα χρέη της, τα περίφηµα swaps.

Αποτέλεσµα; Η χώρα ναι µεν µπήκε στη ζώνη του κοινού ευρωπαϊκού νοµίσµατος, αλλά πρόσθεσε αναδροµικά 21 δισ., εκτινάσσοντας το χρέος στο 115% του ΑΕΠ, το οποίο «έσκασε» λίγα χρόνια αργότερα και αποτέλεσε µία από τις βασικότερες αιτίες εισόδου της χώρας στον φαύλο κύκλο των Μνηµονίων και της επιτήρησης. Πρωθυπουργός; 

 Οι Ολυµπιακοί Αγώνες αποτελούν µια µακρινή, καλή ανάµνηση για όλους τους Ελληνες, που ένιωσαν εθνική υπερηφάνεια για την επιστροφή του αθλητικού γεγονότος στον τόπο όπου γεννήθηκε.

Οι Αγώνες αυτοί όµως κόστισαν πολύ ακριβά σε όλους µας. Ακόµα δεν έχει υπολογιστεί ακριβώς το ύψος του κόστους, αλλά µένουν στην Ιστορία ως η ακριβότερη διοργάνωση, στοιχίζοντας 13-15 δισεκατοµµύρια ευρώ, µε την ασφάλεια και το περίφηµο σύστηµα ασφαλείας C4I να κοστίζουν το ποσό-ρεκόρ του 1,5 δισ. ευρώ. Λεπτοµέρεια που το καθιστά σκάνδαλο; Το σύστηµα δεν λειτούργησε ποτέ εξ ολοκλήρου. Κοινά σηµεία µε τα παραπάνω σκάνδαλα;

Το σύστηµα παραγγέλθηκε επί πρωθυπουργίας Σηµίτη από τη γερµανική εταιρεία Siemens. Κοινός παρονοµαστής όλων των παραπάνω; Ο Κώστας Σηµίτης, ο πρόεδρος των κυβερνήσεων µε τα περισσότερα σκάνδαλα στο παθητικό τους, όχι µόνο στη Μεταπολίτευση, αλλά από την εποχή του Κωλέττη τον 19ο αιώνα.

Ο άνθρωπος που έγινε η αιτία να καθιερωθεί στη συνείδηση των πολιτών η σχέση των όρων «διαπλοκή», «διαφθορά» και «µαύρα ταµεία» µε την πολιτική. 

Μαντέλης, μαύρα ταμεία και Siemens

Στις 26 Μαΐου 2010 ο Τάσος Μαντέλης παραδέχθηκε, κατά την κατάθεσή του στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για την υπόθεση Siemens, είσπραξη προεκλογικής χορηγίας από την Siemens ύψους 200.000 μάρκα το 1998, όταν ήταν υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών στην κυβέρνηση Σημίτη. Είχε προηγηθεί η κατάθεση του κουμπάρου του, Γιώργου Τσουγκράνη, ο οποίος κατονόμασε τον Τάσο Μαντέλη ως αποδέκτη των 200.000 ευρώ.

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ- Σαρλ Μπωντλαίρ

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

Σαρλ Μπωντλαίρ

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

μτφρ. Αλέξανδρος Μπάρας

ΠΗΓΗ:Anna Staikou

28η Οκτωβρίου 1940 : Ο δραματικός διάλογος Μεταξά – Γκράτσι και το «όχι»

«Μου έσφιξε το χέρι και με έβαλε να καθίσω σε ένα μικρό φτωχικό σαλόνι του σπιτιού. Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να του εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα»

Η Ελλάδα γιορτάζει την εθνική επέτειο του «Οχι» στις 28 Οκτωβρίου 1940. Πολλά από τα γεγονότα που έχουν καταγραφεί μένουν ζωντανά στην μνήμη μέσω των ιστορικών κειμένων.

Ενα από τα περιστατικά που έχουν αποτυπωθεί και προκαλούν την περιέργεια ακόμη και σήμερα, αφορά στον δραματικό διάλογο του πρέσβη της Ιταλίας στην Ελλάδα, Εμμανουέλε Γκράτσι με τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά.

Ο Γκράτσι έγραψε στο βιβλίο του τα όσα ειπώθηκαν εκείνη τη νύχτα που η Ιταλία κήρυξε πόλεμο στην Ελλάδα.

Γράφει συγκεκριμένα:

«Δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο στρατιωτικός μου ακόλουθος, ο διερμηνέας μου και εγώ, φθάσαμε στην καγκελόπορτα μιάς μικρής οικίας στην Κηφισιά, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στον φρουρό της οικίας είπα ότι επιθυμώ να δώ τον Πρωθυπουργό για κάτι πολύ επείγον.

Ο φρουρός άρχισε να κτυπά το κουδούνι του εσωτερικού της οικίας, αλλά δεν ελάμβανε καμίαν απάντηση. Διερωτήθηκα εάν ήτο δυνατόν μια πρωθυπουργική κατοικία να μην απαντά αμέσως. Γιατί εγώ είχα εντολή να παραδώσω το τελεσίγραφον στις 3 π.μ. ακριβώς, της 28/10/1940, λόγω δε της προσπάθειάς μου να ακουσθεί το κουδούνι και να ανοίξει η πόρτα, η ώρα είχε ήδη φθάσει 3. Επιτέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, που έκαμε την εμφάνισή του σε μια μικρή πλαϊνή πόρτα και αναγνωρίζοντάς με, με άφησε να περάσω. Ο Μεταξάς φορούσε μια μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυκτικό.

Μου έσφιξε το χέρι και με έβαλε να καθίσω σε ένα μικρό φτωχικό σαλόνι του σπιτιού. Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να του εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίον η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της 28/10/1940.

Με ένα κουλούρι στην τσέπη

Τι απέγινε εκείνο το κουλούρι του δασκάλου; Θα πολλαπλασιαστεί άραγε, για να χαρίσει τροφή σήμερα; |EUROKINISSI

Συντάκτης: 

Πέπη Ρηγοπούλου

Με ένα κουλούρι στην τσέπη βρήκαν η γυναίκα του, Καλλιόπη, και η κόρη του, Ελπίδα, τον εκτελεσμένο από τους Γερμανούς το 1943, στη Βιάννο, δάσκαλο Νικόλαο Τζαγκαράκη. Η Ελπίδα ήταν τότε 11 χρόνων. Κείτονταν νεκρός, ανάμεσα στους άλλους που σκοτώθηκαν την ημέρα εκείνη, του Σταυρού, όπως μας είπε στη σημαντική ανακοίνωσή του ο Γιώργος Καλογεράκης στο συνέδριο που έγινε εκεί για τις γερμανικές οφειλές.

Οι Γερμανοί σκότωσαν στην Κρήτη 45 δασκάλους και μία δασκάλα. Οι δάσκαλοι ενοχλούσαν, όπως και επί Τουρκοκρατίας ή επί Βαλκανικών Πολέμων, γιατί συνέχιζαν και συνεχίζουν κάτι που κάθε εξουσία θέλει να σπάσει: τη μνήμη της γλώσσας και της ιστορίας. Του τι ήμασταν κάποτε και τι είμαστε τώρα. Δεν μπορεί αυτά να μη συνδέονται, γιατί τότε ο άνθρωπος παραφρονεί, χάνει το πρόσωπό του.

Τι ήθελε αυτό το αφάγωτο κουλουράκι στην τσέπη του δασκάλου; Ηταν κέρασμα για τη γιορτή; Το είχε για να το φάει, όπως ίσως και κάποιοι μαθητές του στο διάλειμμά της; Ηταν για να το δώσει σε κάποιο παιδί που δεν είχε τι να φάει; Δεν το γνωρίζουμε. Ούτε τι απέγινε εκείνο το κουλούρι, αν θάφτηκε άκλαυτο στα γρήγορα μαζί του, αφού οι Γερμανοί απείλησαν ότι, αν δεν γινόταν αμέσως η ταφή, τους νεκρούς θα τους έκαιγαν. Μάλλον το κουλουράκι δεν θα είχε προλάβει να παγώσει, όπως το νεκρό σώμα του δασκάλου. Γιατί δεν τρόμαξε τα χέρια της μικρής του κόρης που το ανακάλυψε κρυμμένο στη σοβαρή του τσέπη.

Ελεγα αυτήν την ιστορία σε φίλη οδηγό ταξί που με ρώταγε αν είναι αλήθεια αυτό που άκουσε στο ραδιόφωνο, ότι μπορεί να διεκδικήσει η Ελλάδα τις οφειλές της Γερμανίας και ότι μπορεί να πάρουν αποζημιώσεις οι οικογένειες που διαλύθηκαν. Γιατί ήξερε κι εκείνη ιστορίες, όπως για έναν γνωστό της που ήταν μικρό παιδί στο Δίστομο και σώθηκε γιατί κρύφτηκε στα ρούχα της νεκρής μάνας του.